ไหนๆมีคนแชร์ละ กูเล่าเรื่องของตัวเองมั่ง กูเคยติ่งนักเขียนคนนึงมาก วันนึงอยู่ดีๆเค้าก็บึ้มแอคตัวเองทิ้งไป
แล้วกูก็ไม่ได้เซฟอะไรไว้เลย ก็คือทุกอย่างหายหมด ลองหายังไงก็ไม่เจอช่องทางที่ทิ้งไว้ว่าย้ายเพจไปไหนหรืออะไรเลย กูก็เสียใจมาก
เวลาผ่านไปประมาณ 5 ปี วันนึงกูลองเอาชื่อเก่าเค้ามา search หาไปเรื่อยแบบไร้จุดหมาย หวังลมๆแล้งๆว่าจะเจออะไรบ้าง
แล้วก็ดันเจอแอคใหม่ของเค้าจริงๆ แต่เหมือนเล่มเกมไขปริศนา เพราะเจออย่างนึงแล้วต้องเอาของที่เจอไป search หาอีกทอดถึงจะเจอ
เค้ากลับมาตั้งแต่หลังบึ้มแอคเก่าไปได้ซักปีนึงแล้ว และก็ดังพอตัวในแนวที่เค้าเขียนด้วย
แต่ด้วยความที่แนวนั้นมันตลาดเล็ก ถึงจะดังในสายนั้นก็ไม่ถือว่าดังหรือรายได้เยอะแยะอะไรหรอก แค่พออยู่ได้
ตอนนั้นคือดีใจมากจนไม่รู้จะพูดยังไงเลยที่อุตส่าห์หาจนเจอ จากที่เค้าแทบไม่ได้ทิ้งคำใบ้อะไรเอาไว้ซักอย่าง
แล้วในแอคใหม่ก็มีโพสเล่าว่าตอนนั้นที่เค้าบึ้มแอคเก่าไป เพราะนอยด์ที่เรื่องออริที่เค้าแต่งแทบไม่มีใครสนใจ ทั้งที่คนฟอลก็ไม่น้อย
คนที่มาฟอลส่วนมากเพราะแฟนฟิคที่เค้าแต่ง เค้าเลยรู้สึกว่าคนที่มาตามไม่ได้มาเพราะชอบเรื่องที่เค้าแต่งจริงๆ
แค่มาเพราะเป็นแฟนฟิคเรื่องที่ชอบอีกที
แต่กูอ่ะเป็นคนที่มาเพราะชอบออริที่เค้าแต่งจริงๆ และกูก็ไม่ได้เม้นคุยอะไร แค่กด like กดหัวใจอย่างเดียว
มันก็เลยทำให้กูรู้สึกว่าตอนนั้นตัวกูเองก็เป็นคนนึงที่ไม่ได้ทำเพื่อเค้ามากพอ ครั้งนี้เค้ากลับมาแล้วกูก็อยากจะทำให้ดี
ด้วยความรู้สึกผิดกับเรื่องตอนนั้น และตามอ่านโพสเล่าว่าเค้าผ่านอะไรมาบ้าง ยิ่งรู้สึกว่าเค้าเป็นคนที่โคตรเจ๋งเลย
จากเดิมที่ปลื้มมากอยู่แล้วยิ่งปลื้มหนักกว่าเดิมอีก แบบชีวิตนี้ติ่งใครหนักที่สุดตั้งแต่เกิดมาก็คนนี้แหละ เพราะกูไม่ตามพวกดารานักร้องด้วย
แต่กูเขียนคอมเม้นก็เขียนไม่เก่ง เพื่อนในชีวิตจริงก็ไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้กัน ไม่รู้จะไปช่วยโฆษณาที่ไหน
ก็เลยช่วยด้วยการโดเนทเงินแทน ถึงสู้พวกที่ให้แบบโหดๆไม่ได้ แต่รวมทั้งหมดที่ทะยอยๆให้ก็รวมกันไม่ได้น้อย
เค้าบอกชอบกินขนมอย่างนึงที่มันไม่ได้มีขายทั่วไป กูก็ยอมฝ่าฝนไปหาซื้อมาให้เค้าในงาน event แบบไม่ลงชื่อ ขอแค่ได้ซื้อมาให้เค้าก็อิ่มใจแล้ว
เวลาผ่านไปหลายเดือน มันเริ่มจากเรื่องเล็กๆอย่างทัศนคติบางเรื่องที่ไม่ตรงกัน แล้วด้วยความที่เค้าเป็นคนปากแรง
คำพูดมันเลยอาจจะออกมาแย่กว่าสิ่งที่เค้าตั้งใจจะสื่อจริงๆ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองอยู่นะว่าเราปลื้มใครไม่ได้ต้องคิดตรงกับเค้าทุกเรื่อง
แล้วมันมีการ์ตูนบางแนวที่เค้าไม่ชอบ แต่ดันเป็นแนวที่กูชอบ
เค้าก็เคยเอาเรื่องที่กูชอบมาแซะแบบที่กูรู้สึกว่าเป็นการด่าเอามันส์แบบใส่อคติจนน่าเกลียด
ตอนนั้นสิ่งที่กูคิดเลยคือ เค้ากล้าทำขนาดนี้เคยคิดบ้างรึเปล่าว่าถ้าเรื่องที่ตัวเองเขียนโดนคนด่าแรงๆเอาสนุกแบบนี้บ้างจะรู้สึกยังไง
ไม่นับรวมพฤติกรรมแย่ๆยิบย่อยอีกหลายอย่าง ทำตัวแบบชั้นเป็นเซเลปชั้นจะทำอะไรก็ได้
ทำตัวไม่เห็นหัวแฟนคลับ แล้วก็ชอบเอาคำว่าเป็นตัวของตัวเองมาเป็นข้ออ้าง
กลายเป็นยิ่งตามยิ่งเสียความรู้สึก สุดท้ายหลังจากสู้กับความรู้สึกตัวเองอยู่นานก็ตัดสินใจกดอันฟอลไป
ถึงจะไม่อ่านโพสอะไรของเค้าใน social media หรืออัพเดตยิบย่อยใน รอร. แล้ว
แต่กูก็กด follow ใน เม็ดไว้อยู่ ถ้าออกงานใหม่มากูยังก็ซื้ออ่านอยู่นะ
เพราะถึงจะทำตัวแย่ๆหลายอย่าง อย่างน้อยกูก็ยังรู้สึกว่าตัวผลงานเค้าก็ยังตั้งใจทำอยู่ แต่ก็ไม่ได้ติ่งเท่าเดิมแล้ว