เรื่องพระลอเนี่ย อ่านหลายๆความเห็นแล้ว กูว่าบางทีเราต้องแยกก่อน ระหว่าง "มักมาก" กับ "มากรัก" นะ บางตัวแม่งมักมาก อย่างหนุมานในรามเกียรติ์เงี้ย (ในรามายณะไม่นับ) จริงๆไม่ต้องไปลวนลามนางอากาศตะไล (ในโขน) ก็ได้ ไม่ต้องเอาบุษมาลี นางวารินทร์ นางเบญจกาย นายสุวรรณมัจฉาก็ได้ แต่เอาหมด ฟาดเรียบโดยไม่คิดจะจริงจังรับผิดชอบอะไร อันนี้คือมักมาก แต่ไอ้พวกที่มีรักหลายคน อย่างพระลอเงี้ย ตอนลานางลักษณวดี ก็ดูน่าจะรักเมียจริง สัญญิงสัญญาว่าจะกลับมาหา เห็นชีเสียใจก็พลอยเสียใจไปด้วย แต่พอไปเจอพระเพื่อนพระแพง ก็รักสองคนนั้นจริงๆเหมือนกัน ได้กันแล้วยังยอมเสี่ยงตายอยู่ด้วยทั้งๆที่จะหนีออกมาก็มีโอกาสตั้งหลายครั้ง จะว่ากีมันเรียกร้อง กูมองว่าไม่น่าใช่ ถ้าอยากได้กีก็ยังมีอีกหลายกีให้ไปตามเก็บ แต่นี่ขนาดทิ้งชีวิตไว้ก็น่าจะเป็นความรู้สึกที่ละเอียดกว่านั้น แบบนี้กูเรียกว่ามากรัก