>>240 >>242 เออ แต่พระลอนี่กูว่ามันคือการตลาดแบบโฆษณานะ ไม่ใช่ทำเสน่ห์ให้หลงใหล คือเรื่องนี้มันมีการใช้เวทมนตร์สองช็อต ช็อตแรกมาพร้อมกับการขับซอ เนื้อหาเพลงซอเป็นหลัก เวทมนตร์เป็นออปชั่นเสริม ตรงนี้กูตีความว่ามันคือความหลงใหลใน(ชื่อ)เสียง เหมือนมึงฟังโฆษณาแล้วอยากเห็นของจริง ช็อตสองคือไก่แก้ว ตรงนี้กูเข้าใจว่ามันคือความลวงให้หลงทางไปพบสิ่งหนึ่งสิ่งใด เหมือนมึงไปเดินห้างเพื่อหาสินค้าที่มึงอยากเห็นนั่นแหละ แล้วมีพนักงานมาผายมือเชิญไปชมถึงที่ ตั้งแต่ต้นมาพระลอไม่เคยเห็นรูปของพระเพื่อนพระแพงเลย ฉะนั้นสิ่งที่กระตุ้นให้ฮีเดินทางไปเมืองสรองคือความอยากรู้อยากเห็นในชื่อเสียงหนึ่ง และการหลงตามอิพนักงานไก่แก้วมาอีกหนึ่ง เมื่อพบแล้วถึงรักกัน ตรงนี้ปู่เจ้าไม่น่ามีส่วนอะไรได้ ปู่เหมือนแค่ทำเคมเปญโปรโมทดีๆ พอสินค้าดี คนใช้ก็ซื้อ ประมาณนั้น
เพราะงั้นเคสพระลอกูว่าไม่ใช่ขืนใจ แค่นำเสนอเก่ง