>>1 กูชอบเรื่องนี้นะ ตอนอ่านแม่งอย่างดาร์ก ดาร์กแบบที่ไม่ต้องมีใครอวยว่าแม่งดาร์กจังว่ะไอ้สัส คืออ่านแล้วแม่งจมดิ่งลงไปกับตัวละครเลย อยู่ในความมืดมองไม่เห็นทางออกอะไรทั้งนั้น แล้วทุกอย่างแม่งบีบให้ต้องทำไม่งั้นก็ออกจากวังวนนี้ไม่ได้หรือไม่ก็จำเป็นต้องทำเพื่อเอาตัวรอด เห็นแก่ตัวกับสกปรกทุกคน
แต่กูว่าเรื่องนี้นางเอกมันไม่รักใครว่ะ มันรักแค่ตัวเองเพราะมันโดนหล่อหลอมมาแบบนั้น พระเอกแค่เครื่องมือชิ้นนึงให้นางใช้ได้สะดวก ส่วนพระเอกแม่ง simp นางเอกเกินพอดีด้วยเพราะความรู้สึกผิดกับความชอบ ส่วนคุณตำรวจก็เหมือนรู้อยู่แก่ใจนะแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีอำนาจจะทำได้ ไม่มีหลักฐานด้วย ก็จบไปแบบหม่นๆว่างเปล่า นางเอกก็เดินจากไปไม่แคร์ อันนี้กูอ่านนานแล้วเลยจำเรื่องพวกนามิเอะไม่ค่อยได้ แต่รู้สึกว่าญี่ปุ่นนี่แม่งญี่ปุ่นจริงๆว่ะ เอลเมนท์แนวสืบสวนแม่งจะมาคล้ายๆแบบนี้หมดเลย คือรู้คนร้ายนะ แต่ก็แล้วไงอะ เอาผิดไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ ตัวละครก็หม่นๆเทาๆกันหมด หลายเรื่องแม่งจบที่คนร้ายตายเองหรือไม่ก็ไม่มีหลักฐานเอาผิดมันเลยต้องปล่อยไป