กูรำคาญคนๆนึงมาก ตลอด3ปีละ มันไม่ใช่ญาติกูหรอก ไม่ได้เป็นเหี้ยไรกับมันด้วยซ้ำ เป็นเพื่อนลุงกู ไม่มีครอบครัว มันอยู่คนเดียว และครอบครัวกูเคยลำบากมากๆ แล้วมันก็เข้ามาช่วยเหลือบ้างเล็กๆ จนวันนึงก็เข้ามาอาบน้ำที่นี่ กินที่นี่ แต่กลับไปนอนบ้านตัวเอง แรกๆก็ดีอยู่หรอก หลังๆมันเริ่มทำอะไรเองไม่เป็นแล้ว ทอดไข่ ทอดหมู จะแดกอะไรก็ให้กูไปทำให้ ตักข้าวก็ให้กูตักให้ กินเสร็จตั้งไว้ ให้กูเก็บ ส่วนมันก็ออกไปข้างนอก พอมื้อต่อไปก็ทำแบบเดิมอีก แต่ดีหน่อยที่มันเป็นคนซื้อกับข้าวมา แต่ข้าวสารไม่ได้ซื้อ เวลาไปซื้อของ ไปคนเดียวก็ไม่ได้ ต้องใช้กูไป แล้วก็ให้กูถือของ"คนเดียว"พะรุงพะรัง พอกูทำหล่น ก็ด่ากูว่าถือของไม่ดี สะเพร่า เวลากูป่วยก็ยังจะใช้งานกู ขี่รถตากแดดตากฝนออกไป ซื้อของให้มัน เอาข้าวไปให้มัน555555 สุดยอด กูเป็นขี้ข้าหรอนี่ คำพูดคำจามันก็ขวานผ่าซากสุดๆ เวลากูพูดถึงช่วงเวลาดีๆที่เคยเกิดขึ้นกับกู มันก็จะคอยพูดว่า "มันผ่านมาแล้ว มันเป็นเหมือนฝันแล้ว มันไม่กลับมาแล้ว " แต่ตัวเองกลับพูดเรื่องอดีตของตัวเองที่เคยมีพ่อเป็นผู้กำกับ ลุงเป็นผู้คุมเรือนจำ มีบ้านหลังใหญ่ๆ มีรถเบนซ์ มีคนใช้10คน มีคนขับรถ มีพี่เลี้ยง ได้ กูเคยพูดว่า อยากซื้อบ้านของตัวเองกลับมา มันก็คอยพูดว่า "ฝันๆ" แต่ตัวเองพูดว่าจะซื้อบ้านติดชายหาดได้ ทั้งๆเงินเดือนมันก็หมื่นกว่าบาท มันชอบสร้างสตอรี่ให้ตัวเองดูเป็นพ่อพระ เวลาไปข้างนอกก็ชอบพูดกับคนอื่นว่า "สงสารมัน(หมายถึงกู) มันลำบากก็มาช่วยเหลือมัน นึกถึงเราเคยเป็นเด็กกำพร้าขอข้าววัดกิน" ละไอที่มึงบอกว่ารวยนักรวยหนาคืออะไรวะ 555555ตลกชิบหาย ต่อหน้าคนอื่นสร้างภาพคนดีเก่ง อยู่ลับหลังคนอื่น สกปรก โสโครก กลากก็ขึ้นตูดให้กูทายาให้ เคยบังคับกูจับแผลมันด้วย พอกูไม่จับก็ด่ากูรังเกียจ เนรคุณ ทุกๆวันเกือบทุกเวลา กูมักจะคอยนึกถึงแต่คำพูดและสันดานที่น่ารังเกียจของมึงแทบจะตลอดเวลาจนกูแทบเป็นบ้าอยู่แล้ว เมื่อไหร่มึงจะตายๆไปซักทีวะ