กูเบื่อมากกับการถูกเลี้ยงมาแบบลำเอียงหว่ะ ไม่รู้พวกมึงเคยคิดไหมว่าพ่อแม่เป็นแบบนี้เพราะเค้าเคยโดนมาก่อนในตำแหน่งที่ตัวเองเป็นน้องคนเกือบเล็กสุด คือ บ้านกูมีกูคนโตกับน้องซึ่งคนเล็ก เอาตามตรงว่ารู้สึกไม่เป็นธรรม อึดอัด ถูกดูแลแบบลำเอียงมาทุกๆครั้ง กูดาวน์และเคียดแค้นเพราะเจอแบบนี้ตลอด เวลาเกิดเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าผู้ใหญ่จะเอาผิดได้กูจะเป็นคนผิด เวลาที่กูไม่ได้ทำ กูจะโดนทุกๆครั้งหรือโดนทั้งคู่ กูจะเจอหนักกว่า กูจะโดนด่าโดนว่าหนักกว่าใคร ยิ่งทุกวันนี้กูเรียนมหาลัย กูพยายามหามหาลัยดีๆแล้วสอบเข้าเรียน สุดท้ายแม่กูบอกต้องส่งน้องเรียนให้รอดด้วย ผลลัพธ์กูต้องลงเรียนรามเพราะค่าเทอมต้องแบ่งให้มันไปเรียน คือแบบเค้าให้ความสำคัญกูน้อยกว่าทุกๆครั้งอ่ะ ไม่ว่ากูจะใช้ชีวิตอะไรทำยังไง คือน้องกูในสายตาพ่อแม่มักมาก่อนเสมอๆ บางทีกูเรียกร้องว่ากูทำให้มันไม่ได้แม่งก็มีเคือง มีทำลืมและมาว่ากูเสียๆหายๆ พูดตามตรงว่ากูอิจฉาพวกลูกคนเดียวชิบหายเลย น้องกูไม่ได้อยากให้เกิด ไม่ได้อยากให้มีเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่เด็กกูเล่นคนเดียวได้ตลอด มีมันมา ตอนวัยประถม ของเล่นต้องแบ่งมันเล่น(จนของชิ้นโปรดกูพังทุกครั้ง) มีห่าไรต้องแบ่งให้มันแดก ไม่เคยสนว่ากูรู้สึกถูกแบ่งแยกขนาดไหน ถ้าจำความได้ตอนกูเริ่มเป็นวัยรุ่น มันคือภาระกูมากๆ มันไม่เคยเห็นกูเป็นพี่ด้วยซ้ำ รู้สึกได้แต่อย่างเดียวเลยว่ามันคือเจ้ากรรมนายเวรกูมากๆ ตลอดชีวิตมัธยมไป รร.สาย เพราะมัน กูทำกับข้าวห่าไรหรือแม้แต่กูจะต้มมาม่าแดกเองถ้าแม่กูสั่งให้แบ่งสุดท้ายคือกูกินครึ่งจาน ทั้งๆที่วันนั้นกูต้องไปทำงาน ใช้แรงเยอะ แม่กูไม่เคยสนกูเลย กูท้วงไปหลายๆครั้งมักพูดแต่ว่ารักลูกเท่าๆกันแต่การกระทำมันไม่ใช่ ครั้งนี้ยิ่งหนักกว่าเดิมเหมือนไม่ยอมรับว่าตัวเองเข้าข้างน้อง ส่วนกูคือกูผิด คุยไม่ได้จนกูคิดว่าวางสายไปสบายใจกว่าเยอะ นับวันกูได้แต่อิจฉาเพื่อนรอบข้างที่เค้าเป็นลูกคนเดียวหว่ะเอาตรงๆ หรือกูควรแยกออกจากบ้านตัวเองไปหางานทำเลี้ยงตัวเองไปวันๆดีวะ?