มีใครไม่อยากพึ่งพาคนอื่นบ้าง กูเป็นพี่คนโตมากับครอบครัวที่แม่พยายามส่งจนเรียนจบ ไม่ลำบากแต่ก็ไม่ได้สบาย เป็นหนี้เป็นสินจนจบมาได้งานทำ
กูพยายามซัพพอร์ตครอบครัวเพื่อเเบ่งเบาภาระ แต่บางทีกูก็เหนื่อย เหนื่อยจนอยากหนีไปให้ไกลๆ
กูเกลียดการเป็นความหวัง การเป็นที่พึ่งแต่ก็ยังทำได้ไม่ดีพอมากเลยว่ะ บางทีกูก็คิดว่าเหมือนกูมีชีวิตเพื่อครอบครัว กูอาจจะดูก้าวร้าว ดูเหมือนคอนโทรลทุกอย่างได้ บางเดือนที่บ้านเดือดร้อนต้องใช้เงิน กูก็พยายามช่วยจนหมดบัญชี แต่ก็ไม่อยากบอกให้เขาลำบากใจ โม่งอาจจะบอกว่าอีโง่ ก็มึงไม่บอกเขาเอง เขาก็ไม่รู้ 555 เขาก็รู้มึงแต่เขาทำอะไรไม่ได้ และก็รู้ว่าสุดท้ายเเล้วกูจะอดทนเเละอดทนจนผ่านมันไปได้อีกครั้งเเละอีกครั้ง
ตอนนี้กูยังไหวเพราะสำหรับตัวคนเดียวอายุก็ยังไม่ 30 อายุดูน้อย อนาคตยังอีกไกล แต่กูใช้ชีวิตแบบไร้จุดหมาย ไม่อยากสร้าง ไม่อยากพยายาม เพราะพยายามแทบตายเริ่มทำอะไร ก็ต้องวนกลับไปแก้ไขและซัพพอร์ตให้คนที่บ้านก่อนเป็นอันดับแรก กูกลัวจนไม่กล้าสร้างภาระให้ตัวเองอย่างการมีครอบครัวด้วยซ้ำ กูไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วรู้สึกแบบกู เป็นแบบกู ต้องพึ่งพาคนอื่น ใช้ชีวิตแบบเกรงอกเกรงใจคนที่ช่วยเหลือ ต้องคอยมองสีหน้า พูดจาเอาใจ กูไม่ชอบความรู้สึกกาฝากแบบนั้นเลยว่ะ