ทำไมครอบครัวกูไม่เคยสนับสนุนไรกูเลยแบบพ่อแม่คนอื่นเลยวะ ทั้งๆที่บ้านก็ไม่ได้มีฐานะที่ยากจนอะไร มีกินมีใช้เรื่อยๆ แต่กูจะขออะไรแต่ละที
โคตรยากโคตรเย็น แล้วจะได้ของที่ราคาถูกๆมือสองทิ้งๆมาให้ทุกที จนตอนนี้กูอดทนทำงานมาด้วยตัวเองได้ละแต่ก็ยังคงอดสงสัยไม่ได้เลยวะ
ตอนเรียนจบกูไม่เคยได้ของขวัญอะไรทั้งนั้น คนอื่นได้รถ ได้บ้าน ได้ไอ้สร้อยๆแบงค์ กูได้แค่ทองมาเส้นนึงแล้วก็โดนริบคืนกลับไปเรียบร้อย
ซึ่งมันก็คือไม่ได้อะไรทั้งนั้น จนพอกูเริ่มทำงาน กูก็โดนบังคับให้ซื้อบ้านให้ เอาชื่อกูไปค้ำทั้งๆที่กูไม่ได้อยากได้บ้าน แล้วบ้านที่พวกพ่อแม่อยู่
ปัจจุบันก็ผ่อนกันหมดแล้ว ไม่รู้แม่งจะหาภาระอะไรมาโยนใส่กูอีก แล้วพอกูมีปัญหาอะไรเอาไปปรึกษาหรือขอความช่วยเหลือบ้าง สิ่งที่ได้รับคือ
จะโดนด่าก่อนเป็นอันดับแรก แล้วตามมาด้วยคำถามมากมาย สุดท้ายก็คือโดนไล่กลับไป และวันต่อๆมากูก็จะโดนแขวะและโดนถามใส่เรื่อยๆ
เป็นเดือนๆกว่าจะเลิกด่าไปเอง แต่ก็ไม่ช่วยเหลืออะไรกูทั้งนั้น จนตอนนี้กูเจอปัญหาหนักสุดในชีวิต กูกลับไม่คิดที่จะไปขอความช่วยเหลือเลย
ไม่คิดจะบอกหรืออะไรทั้งนั้น ในหัวมันมีแต่คำว่าบอกไปก็เท่านั้นด่ากูเหมือนเคย จนตอนนี้กูอยากให้มันจบๆไปพร้อมตัวกูเองนี่แหละ
ถ้ากูเลือกเกิดมาในโหมดยากสุดของเกมส์ชีวิต กูคงอยากถอกปลั๊กดับจอตัวเองให้มันจบๆไป กูไม่อยากสู้อะไรอีกแล้ว สู้ไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้