>>384 ถ้าวันนึงเราบังเอิญได้เจอกันในโลกความจริง กูอยากจะเดินเข้าไปจับมือมึงแน่นๆ สักครั้ง (ถ้าไม่โดนหาว่าเป็นบ้าน่ะนะ) ถึงแม้ว่าของกูจะไม่เจอเหมือนมึงเป๊ะๆ แต่กูก็โตมาด้วยวัยเด็กที่ร้องไห้ด้วยความแค้นใจเหมือนกัน แม่ก็บอกกูนะว่าอย่าเกลียดพ่อ มันบาป แต่กูไม่ได้เกลียดไรนะ มันเลยจุดนั้นมาแล้ว เคยเกลียดเขามากเพราะกูหวังว่าวันนึงเราจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่กูต้องการ แต่ความจริงมันไม่ใช่ เขาบอกว่ารักแม่กูนะ แต่การกระทำทุกอย่างมันทำให้กูรู้สึกว่าคนๆนี้น่าสมเพช ความคิดยังไม่โต หลายๆอย่างตัดสินด้วยตรรกะประหลาดมาก กูรู้เลยว่าผู้ชายแบบนี้ฝากชีวิตด้วยไม่ได้ ยังไม่รวมที่ติดเหล้า ติดบุหรี่ บ้านกูเคยจนมากๆแบบที่แม่ต้องไปขอยืมเงินเขามาซื้อข้าวสารกรอกหม้อ กูจำได้เลยว่ากูก็พนมมือขอเขาด้วย ให้เขาเห็นใจ ความรู้สึกนั้นยังชัดเจนอยู่เลย มันไม่ได้ชัดเพราะกูยกมือขอเงิน แต่กูสมเพชตัวเองที่เห็นแม่แทบจะไหว้เขาเพื่อขอยืมเงินซื้อข้าวให้กูกับพี่กูกิน มันเลยกลายเป็นปมในใจว่ากูเกลียดความจน กูเกลียดที่ตัวเองไม่มี กูเกลียดที่ผู้ชายรอบตัวกูมันพึ่งพาไม่ได้ กูโตขึ้นมาแบบเบี้ยวๆข้างในด้วยความเห็นแก่ตัวที่ว่ากูไม่สนใจใคร กูต้องอิ่มก่อน แม่กูต้องมีกิน พี่กูต้องไม่ลำบาก ส่วนพ่อน่ะเหรอ แค่ไม่มาทำร้ายหรือด่าแม่กูก็แทบจะกราบพระทุกองค์บนโลกแล้ว อนาคตที่กูวางแผนไว้ไม่มีเขาอยู่ในนั้น
พูดตามตรงเขาเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายทุกอย่างในชีวิตกูเลย กูลองคิดนะว่าถ้าเขาตายกูจะเสียใจมั้ย ก็คงเสียใจเพราะความผูกพัน แต่ก็เชื่อว่าจะไม่เสียดายแน่นอน เคยคิดจะฆ่าเขาด้วย แต่กูคิดได้ว่าอนาคตกูมีค่ากว่า กูจะไม่เอามันไปทิ้งเพื่อแลกกับหินโง่ๆก้อนนึงหรอก