แบนควยไรสัส
Last posted
Total of 1000 posts
แบนควยไรสัส
ปกติมักไปเรียนสายและลืมวันสำคัญๆบ่อยๆ วันนี้ตื่นสายคิดว่าวันนี้ไม่ต้องไปเรียนก็ได้ทั้งๆที่มันมีสอบสำคัญมากถ้าไม่ไปคือต้องเรียนใหม่เทอมหน้าจบช้าหนึ่งปี แต่เพื่อนไม่มีใครเตือนกูสักคน กูก็ลืมสนิท คือมันไม่ผิดแต่อดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมไม่เตือนอะ ถ้าเตือนกูก็คงรีบไปแล้วแท้ๆอะไม่ต้องจบช้าหนึ่งปีแล้วต้องทำรายงานเข้าอบรมใหม่ทั้งหมดอะ ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นในกลุ่มคงเตือนแล้วใช่ไหมอะ ลึกๆกูคิดว่ากูคงถูกเกลียดเพราะกูเป็นคนที่เข้าเรียนน้อยมากแต่คะแนนติดท็อปประจำ ตอนได้คะแนนดีก็ไม่ได้โอ้อวดอะไร กูเข้าสังคมไม่เก่ง พยายามจะคุยด้วยแล้วแต่กูทำไม่ได้ กูก็ไม่งอแงดราม่าอะไร มันไม่รอกูตอนกินข้าว นั่งด้วยกันไม่ชวนกุคุยก้ไม่เป้นไร มีคำถามเรื่องการเรียนก็ไม่เคยถามกูแม้จะนั่งใกล้กันมาก มีงานกลุ่มก็ไม่ถามความเห็นกู กูเข้าใจว่ากุคุยด้วยยาก แค่รับกูทำงานกลุ่มด้วยกันเสมอๆก็ดีจะแย่แล้ว แต่ไม่คิดว่าแม้งจะทำกันแบบนี้ เจ็บวะ แค่กูเงียบๆกูผิดเหรอ หรือเพราะกูพรีเซนงานไม่เก่งเหรอ กูก็ไม่ได้อยากออกไปพรีเซนแล้วขาสั่นเสียงตะกุกตะกักหรอกนะ เป็นตัวตลกมันไม่ขำเลยสักนิด ชมทุกคนในกลุ่มว่าน่ารักยกเว้นกู เออ พิมไปก็เหมือนกูหลงตัวเองแต่กูก็ไม่คิดว่าตัวเองหน้าตาไม่ดีนะ ทำไมต้องมายกเว้นกูด้วยละ เหี้ย หงุดหงิด เสียใจ เกิดมากูไม่เคยมีเพื่อนแท้เลย ไม่เคยสนิทใจกะใครได้เลย ไม่มัโมเม้นระบายกับเพื่อนสนิท ปรึกษา คุยหยอกล้อ ไม่มีเลย ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีดีแค่เรียนเก่ง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ รู้สึกแย่อะ ปีใี่แล้วกูอดทนมาจนจะจบได้แล้วยังต้องทนอีกปี ทนดูเพื่อนจบไปก่อน ตัวเองแก้วิชากากๆหนึ่งตัว แค่นึกถึงสายตาของคนอื่น นึกถึงตอนที่เขาพูดถึงกุว่ายังต้องเรียนต่อ ยังจบช้าเพราะเหลือหนึ่งวิชา จบปริญญาตรีโดยไม่รุ้จักใครสักคน ใส่ชุดครุยคนเดียว มันอ้างว้างจังวะ โคตรรู้สึกแย่ ต้องถูกมองเป็นตัวประหลาดเหมือนคนที่ไม่มีใครยอมรับแค่กูคุยไม่เก่งเข้าสังคมไม่เก่ง ทำไมต้องมาทนรุ้สึกอะไรแย่ๆแลบนี้ด้วยอะ จะมัธยมหรือมหาลัยก็ไม่ต่างกันเลยอะ
กูเบื่อแม่ว่ะ ทำไมแม่ชอบทำร้ายจิตใจกูทางอ้อมตลอดเลยวะ แต่ถ้าพูดตรง ๆ กูก็กลัวแม่เสียใจอีก ชิบหาย เกิดเป็นลูกทำอะไรก็ลำบากจริง ๆ
สู้ๆครับทุกคน
>>926 วันสำคัญๆมึงควรจำได้ด้วยตัวเองนะ มึงจะหวังพึ่งคนอื่นอย่างเดียวไม่ได้ กับเรื่องเพื่อนมึงจะให้เค้าเข้าหามึงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกอะ โลกไม่ได้หมุนรอบตัวมึง ไม่ได้หมายถึงเพื่อนมึงไม่ผิดนะ แต่มึงควรเข้าหาเพื่อนมากกว่านี้ หรือลึกเพื่อนอาจมีปัญหาอะไรกับมึง ลองเปิดอกคุยกันดู
>>926 กุอ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าเป็นเพื่อนปกติก็จะเตือนนะ คือถ้าเป็นกุ เจอคนที่ไม่แคร์กุกุก็ไม่อยากแคร์กลับหรอกขี้เกียจไล่ตาม555555 กุก็ไม่ได้เข้าสังคมเก่งแต่ถ้าแม่งเข้าแล้วก็ได้แต่อะไรคิดมากๆก็บายอ่ะ มีเพื่อนก็ดีแหละแต่โตแล้วอยู่คนเดียวก็ไม่เดือดร้อน แล้วมึงก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องจบช้า เสียเวลาแต่ก็ถึงขั้นทำชีวิตพังหรอก
>>926 กุนึกถึงสมัยเรียนเลย กูก็เป็นคนขี้ลืม มาเรียนสายประจำ แล้วอยู่ๆก็โดนเพื่อนแอนตี้กลายๆเพราะเป็นคนไม่ตั้งใจเรียน กูก็แปลกใจนะว่าการที่กูไม่ตั้งใจเรียนคนอื่นเสือกไร งานกลุ่มก็ช่วย หน้าที่ตัวเองก็ไม่บกพร่อง แต่งานเดี่ยวกุส่งบ้างไม่ส่งบ้าง เรียนบ้างไม่เรียนบ้างก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ แต่เดือดร้อนแทนกันจังแล้วก็มาแอนตี้กู
แต่กุดีกว่าคือกุมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยผุ่เบยไม่เป้นไร ในกรณีของมึงเนี่ยก็แปลกจริงๆน่ะแหละที่เรื่องสำคัญแบบนี้เพื่อนไม่เตือน แปลว่าพวกนั้นมีความรู้สึกแอนตี้มึงอยู่แน่นอนอ่ะ แต่ถามว่าเรื่องแบบนี้จะแก้ตรงไหน มันก็ต้องเลือกแก้ที่มึงเองเนี่ยแหละ มึงต้องควบคุมชีวิตตัวเอง ทำไรเอง มีความรับผิดชอบต่อตัวเอง เพราะการหวังพึ่งคนอื่นเนี่ยแม่งเสี่ยงมาก จำไว้เลยนะว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะพามึงผ่านความเฮงซวยไปได้ก็คือตัวมึงเอง ถ้าคิดว่ายังมีเพื่อนคอยช่วยอยู่ มันจะอันตรายกับมึงมาก หนึ่งปีที่เสียไปก็อย่าทำให้มันไร้ค่า ติดวิชาเดียวมึงน่าจะมีเวลาว่างเยอะ ก็หาเวลาไปฝึกงานเอาประสบการณ์ มันจะช่วยเป็นแต้มต่อให้มึงได้ถึงต่อให้มึงเรียนจบช้า ไม่ต้องไปคร่ำครวญให้เสียเวลาเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว คิดว่าจะเอายังไงต่อไปดีกว่า ในอนาคตมึงยังจะเจอคนที่พร้อมจะเป็นเพื่อนมึงอีกมาก อย่าไปแคร์กับแค่คนกลุ่มเดียว
ทำไมกูอ่อนแอจังวะ คั้งแต่พ่อแม่หย่ากัน กูร้องให้เรื่องครอบครัวบ่อยมาก ไม่เหมือนกูคนเดิมเลย
>>932 กูเข้าใจนะ พ่อแม่กูก็หย่ากันตั้งแต่ม.ต้น แต่หลอกกูมาตลอดว่าแค่แยกกันอยู่ กว่ากูจะรู้ความจริงก็ม.ปลาย กูก็พยายามคิดมาตลอด ว่าถ้าพ่อกับแม่หย่ากันแล้วมีความสุขมากกว่าก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพ่อกับแม่จะแต่งงานกับใครใหม่ก็ไม่เป็นไรหรอก จนตอนนี้กูก็ชินแล้วแหล่ะ แต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่หย่ากัน ตอนนี้พวกเราจะมีความสุขกันเหมือนสมัยตอนที่เรายังเด็กๆหรือเปล่านะ
การเปลี่ยนแปลงกระทันหันน่ะทำใจได้ยาก กูยังจำตอนที่ต้องนั่งกินข้าวบนโต๊ะอาหารคนเดียวแล้วนึกถึงตอนที่ทุกคนกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาได้ ความรู้สึกตอนนั้นมันทั้งเจ็บทั้งเหงา อยากจะกินอาหารที่แม่ทำให้จังเลยนะ คิดถึงตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันจังเลยนะ ได้แต่คิดอยู่แบบนั้น
การที่เราต้องอยู่กับปัจจุบันที่ค่อยๆกลบภาพอดีตไปเรื่อยๆนี่มันเจ็บปวด แต่การไม่ยึดติดกับอดีตมันก็รู้สึกว่างเปล่า ไม่ต้องฝืนรีบทำใจยอมรับมันก็ได้ มนุษย์ถ้าจะอ่อนแอก็อ่อนแอได้ ถ้าจะเข้มแข็งก็เข้มแข็งได้อยู่แล้ว สักวันเพื่อนโม่งก็จะทำใจยอมรับมันได้เอง พยายามเข้านะ
เกลียดตัวเองที่ทำห่าอะไรก็พลาดไปหมด
อยากจะร้องไห้กับเรื่องเล็กๆที่ทำพลาดแต่มันก็ดูโง่ไป
แต่ไม่ชอบเลยไอ้สัส แค่ของง่ายๆก็ทำผิดทำพลาด กุเป้นเหี้ยไรเนี่ย พลาดนิดหน่อยกุก็เครียดหนัก กุไม่เข้าใจตัวเองตรงนี้ชิบหาย นิดหน่อยกุจะเครียดหนักอะไรเบอร์นัน้วะ จิตใจ
>>934 พ่อแม่กุเลิกกันตั้งแต่กุประถมต้นๆ ตอนนี้กู20+แล้ว ก็เฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันจะดีกว่า
แม่กูแต่งงานใหม่ไปแล้ว ส่วนพ่อกูไม่มีใครเอานอกจากกระหรี่
กูพยายามบอกตัวเองว่า พ่อแม่เขาก็คนอ่ะ มีรักโลภโกรธหลงบ้างเป็นธรรมดา ดีได้ก็ห่วยได้ ทำใจ แล้วเอาตัวเองให้ดีก็พอ
ไม่คาดหวังไม่ผิดหวังเว้ยมึง
ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดว่าคนจะมาคาดหวังอะไรกับกู กูก็อยู่ดีมีความสุขมาตลอด ยอมเป็นรองคนอื่นเค้าก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร จนวันที่คนอื่นทำอย่างที่หวังไม่ได้ก็พึ่งมามองเห็นกู บางคนก็คอยจ้องจับผิดกูกลัวกูทำได้ดีแล้วไปทำให้มันไม่มีที่ยืน บอกตรงๆว่ากูไม่มีความคิดที่จะแทนที่ใครเลย กูยังมองซะอีกว่ากูยังเทียบพวกนั้นไม่ได้เลย แม่งอึดอัดจนอยากฆ่าตัวตาย(กูไม่ทำจริงๆหรอก กลัว) ไม่มีใครที่กูจะไว้ใจได้เลย
กูเบื่อ ญสติบ้านแตกสาแหรกขาด ชีวิตชิบหายโทษกู ญาติกูเป็นเหี้ยไรโทษกู กูอยู่คนเดียวไม่ยุ่งกับใครก็มาโทษกู เหมือนกูเป็นผีเสื้อกระพรือปีก ขยับทีคนชิบหายกันหมด หรือกูเป็นซาตาน
กูน่าว่าจะลองนอนในรถดู เผื่อกูตาย ทีนี้กูตายละ จะมีใส่ซวยจากการตายของกูไหม
“ใครซวย
มารีวิวปิดห้องไม่ให้อากาศถ่ายเท เผื่อนอนหลับตาย
ผ่านไปหนึ่งชม กูคัดจมูกชิบหาย ห้องกูฝุ่นเยอะจัง กูคิดถึงเพื่อนกูที่ตายไปจัง หมู่นี้นึกถึงมันบ่อยๆ อิจฉาที่มันตาย ดีจังน้า ตายก่อน
เบื่อชิบหายเลยว่ะ
ตอนนี้กูติดเหล้าติดบุหรี่(จากที่ไม่เคยแตะของพวกนี้เลย) งานที่กูทำอยู่แม่งก็ไม่ราบรื่น เบื่อสัดๆ ต้องทำยังไงให้รู้สึกดีได้วะเนี่ย
พวกมึงคิดยังไงกับ พวกพ่อแม่ที่ทำชีวิตของลูกพังวะ เปนหนี้ 10 กว่าล้าน ทุกวันนี้ประคองลูกด้วยเศษเงิน ไม่ทำงาน
กูจะทำยังไงกับปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นมาดี มันไม่เหลือทางแก้แล้วจริงๆเพราะเป็นเรื่องเงินทองแล้วกูเป็นแค่เด็กมหาลัย แต่มันก็ความผิดกูเองที่ทำตัวสันดานเสียจนก่อเป็นหนี้ขึ้นมา ทีแรกคิดว่าจะหาทางออกได้ แต่มันไม่เคยมีอะไรเป็นไปอย่างที่คิดไว้ว่ะ ทางออกสุดท้ายสำหรับกูก็คือบอกความจริงกับที่บ้านไปซะ แต่พอคิดถึงคำพูดที่จะได้ยินแล้วมันไม่โอเค ไม่อยากฟังคำพูดพวกนั้นเลย ที่ผ่านมาพ่อแม่ต้องผิดหวังในตัวกูมามากขนาดไหน กูก็ยังจะหาเรื่องมาให้เขาลำบากอีก
พรุ่งนี้จะพยายามลองแก้ปัญหาด้วยตัวเองครั้งสุดท้าย ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ คงบอกความจริงไปแหละ แต่กูไม่อยากให้เขารู้สึกผิดหวังกับการที่มีลูกแบบกูอีกแล้ว ชีวิตนี้เรื่องดีๆที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้เหมือนจะไม่มีเลย กูจะเอาปัญหาไปให้เขาช่วยแก้อีกไม่ได้แล้ว โตแล้วก็ควรรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้ได้ แก้ปัญหาที่ตัวเองก่อด้วยตัวเองให้ได้ใช่มั้ยล่ะ
แต่ตอนนี้สิ่งที่รู้สึกคือ อยากหายไปจากโลกนี้ซะจะได้ไม่ต้องเป็นภาระคนในครอบครัวอีกในอนาคต
เฟลที่ตัวเองไม่เก่งว่ะ คนอื่นเก่งกว่าทั้งๆที่อายุน้อยกว่า กูมีประสบการณ์งานมากกว่าแต่กลับกากกว่าเพื่อน ทั้งอายทั้งท้อแท้สิ้นหวังไปหมดเลย
เบื่อตัวเองว่ะ นิสัยผัดวันประกันพรุ่งแก้ไม่เคยหาย มีเวลาเยอะแยะแต่มาเร่งทำตอนวันสุดท้าย สอบก็เหมือนกัน มาเริ่มอ่านวันสุดท้าย แม่ง ใครมีวิธีเลิกขี้เกียจกับผัดวันประกันพรุ่งแนะนำมั้ยวะ
>>953 เวลามึงคิดสั้นแบบนี้ นึกถึงพ่อแม่มึงด้วย เค้าจะโทษตัวเองตลอดชีวิตที่เค้าไม่มีโอกาสช่วยมึง เค้าต้องเสียใจมากว่าเค้าทำอะไรผิดมึงถึงไม่ยอมให้เค้าช่วย แต่เลือกจะตาย
กูว่าถ้าที่บ้านมึงช่วยจ่ายไหว มึงรีบไปบอกเค้าก่อนที่หนี้มึงจะทับถมจนเค้าช่วยไม่ไหว
โดนพ่อแม่ด่าดีกว่า ด่าไปก็แค่ผิดหวังแต่ไม่ได้รักมึงน้อยลง
>>958 กับงานก็เหมือนกัน ในงานใหญ่ มันก็จะมีชิ้นเล็กๆของมันใช่ปะ สมมุติมึงจะทำรายงานเล่มนึง มันจะต้องหาข้อมูล เรียบเรียง เขียนคำนำ ทำหน้าปก มึงก็แบ่งเดดไลน์ย่อยไว้ให้ตัวเองอีกก่อนเดดไลน์จริงซะ เช่น ภายในสามวัน ต้องทำหน้าปกกับหาข้อมูลเสร็จ แล้วใช้เวลาภายในสองวันเรียบเรียงข้อมูล อะไรเงี้ย
กูเบื่อบ้านวะ เพื่อนคนอื่นแม่งไปเที่ยวกันเวลาหยุด แต่ของกูอยู่บ้าน ไปทั้งครอบครัวก็ไม่ได้ต้องดูแลคนแก่บ้านกูก็ไม่รวย ก็เข้าใจแต่แบบกูก็อยากออกไปเที่ยวเล่นตามวัยรุ่นบ้าง
กูทำพังเองอ่ะความสัมพันธ์กับมึงง่ะ เหมือนกับแก้วที่กูทำแตกเมื่อคืนน่ะแหละ
พัง ไอสัส พังๆๆ
ในวันที่กูแย่มึงได้แต่ยืนมองกูอยู่เฉยๆ กูเสียใจว่ะ กูคิดว่าเราจะสนิทกันซะอีก ที่แท้กูก็แม่งไม่มีความหมายอะไรกับมึงเลยไง
อกหักครั้งแรก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ปกติถ้าเครียดจะนอน แต่นี่คือนอนตอนกลางคืนไม่ได้เลย ความคิดมันวนๆไปหมด คืออีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนดีอ่ะ จงใจเข้าหา แล้วก็กะกั๊ก แต่ช่วงที่มันเข้ามาแรกๆ มันดีจัง กูเสียใจที่ชอบคนผิด แล้วสุดท้าย พอมันไม่ดี กูเลยเริ่มทะเลาะ สุดท้ายกลับไปหาแฟนเก่า ช้ำซ้ำสอง
>>963 เหมือนกันเลยว่ะ แต่ของกุเค้าไม่เล่นด้วย สองคนติด ทำเอาต้องกลับมาถามตัวเองเลยว่าไม่ดีตรงไหน ทำไม ยิ่งคิดก้ยิ่งสมเพชตัวเอง ควาทรักที่มาถึงจุดที่เรามองว่าตัวเองน่าสมเพชนี่แม่งสมควรหยุดจริงๆว่ะ กูจะไม่ไปต่อแล้ว เพื่อนก็เพื่อน กูไม่พยายามให้มึงชอบแล้ว กุเหนื่อย
ต้นปีกูก็มีแต่เรื่องซวยเลยว่ะเห้อ กลับมาลูปเหี้ยๆอีกแล้ว ดีได้แปปเดียวเอง
ทำไมกูดวงแม่งไม่ดีเหมือนคนอื่นเขาบ้างวะ รึกูควรเข้าวัดทำบุญ? คือกูไม่ได้กวนตีนนะแต่กูไม่ค่อยเชื่อเรื่องทำนองนี้เลย
ทำไมกูเรียนได้ไม่ดีเท่าเค้าเลยว่ะ กูก็เต็มที่แล้วนะ
ช่วง 2-3 เดือนมานี้ แชทกับเพื่อนเก่าๆ สมัยเรียนมหาลัย ม.ปลาย ไม่ค่อยตอบกูเลย แต่ตอบคนอื่นปกติ กูถูกทิ้งละสินะ
fail 2018
- ตอนแรกอยู่กรุงเทพโดนถีบส่งมาทำงานระยองไกลเมีย ไกลบ้าน หางานใหม่มา 2 ปีมีคนเรียกนะแต่กดเงินเดือนกูชิบหาย กูรับไม่ได้เลยไม่ได้กลับกรุงซักที
- หมดไฟทำงานเช้าชามเย็นชาม
- โดนเด็กที่นั่งข้างๆแทงหลังรายงานกะเมเนเจอร์ว่ากูเล่นโทรศัพท์ในเวลางาน (ทั้งทั้งที่มึงก็เล่น) จนประเมินกูต่ำ
- หลังจากแต่งงานมา 4-5 ปีความถี่ในการเย็ดลดลงจาก ตอนเป็นแฟนเย็ดทุกวันตอนนี้เหลือ 2-3 เดือนครั้ง ทั้งๆที่กูชอบเย็ดนะเมียไม่เข้าใจกู
- เมียกูท้องแล้ว เย่...กูไม่ได้เย็ดมาจะครึ่งปีแล้ว ตอนท้องเดือนแรกบอกจะช่วยใช้มือให้เสร็จแทนเย็ดนะ ...ผ่านมาครึ่งปียังไม่เคยทำให้กูซักครั้ง
เป็นปีที่ทำกูหมดไฟในการใช้ชีวิตที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิตกูแล้วสัด รู้สึกลูสเซอร์ชิบหาย
กูไม่มีเมีย และกูก็ไม่มีดี ; w ;
อยากมีเมียแต่คนที่แอบชอบดันเป็นญาติ
เราจะรู้ได้ยังไงว่าเราเป็นพวก losers หรือเปล่า
พรุ่งนี้กินไรดีวะ คิดไม่ออก เครียด สิ้นหวังสัส
You are not dead (yet)
กูจะบ้าตาย กูเหนื่ย ทำไมช่วงนี้ทุกคนรอบตัวจิตตก เฟลกันหมด บางคนพิมพ์เหมือนแม่งจะไปตายทุกวัน
กุก็อยากช่วยนะ ถ้าแม่งอยากคุยอยากพูดอยากบ่นก็บ่นมา ส่วนมากคนอื่นมันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก นอกจากรับฟังป่ะ? ถ้าช่วยได้กูก็จะช่วย แต่กูก็เหนื่อยจนอยากตายเองแล่วา
หมากูตาย มูฟออนไม่ได้ว่ะ ร้องไห้ทุกวันเลย
จากเด็กท๊อปห้องสมัยม.ปลายมิตรสหายรุมล้อม ตอนี้หางานก็ไม่ได้ เพื่อนสนิทที่คุยกันบ่อยๆแม่งก็ไม่เหลือ กลายเป็นไอ้ขี้แพ้นอนโง่ๆอยู่บ้าน ไอสัสเอ้ย กูพลาดอะไรตรงไหนไปวะ
2019 แม่งปีแห่งความเฟลของกุเลย แต่คงเพราะทำตัวเองทั้งนั้นด้วยแหละ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องรัก ผิดหวังแม่งหมด
ก็ขอให้2020 แม่งดีขึ้นบ้างเหอะ อย่างน้อยก็เรื่องเรียนละกัน ซิ่วให้ติด จะได้เรียนคณะที่ชอบ ไม่งั้นมึงต้องจมปลักกับคณะที่ไม่รู้ว่ามึงจะให้ใจกับมันได้ไหม แล้วจะเรียนไม่สนุกเอา ส่วนเรื่องเขา ทำใจเถอะกุ เสือกป๊อดแต่แรกเอง มีโอกาสเกือบ3 ปีไม่กล้าบอก พอสุดท้ายมาตอนนี้ ต้องมานั่งเสียใจสัสๆ จะหวงก็ไม่ได้ เป็นแค่เพื่อนเขา ก็ขอให้ไปด้วยกันได้ดี ส่วนกุก็ขอให้เจอคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้างละกัน ลืมมันได้เมื่อไหร่ จะได้ลองเริ่มของจริงกับใครดีๆบ้าง ครั้งนี้จะไม่ป๊อดละ โตได้แล้วนะตัวกุไม่ว่าจะเรื่องอะไร
รู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนทอดทิ้งและโดดเดี่ยว สรุปมึงเป็นเพื่อนที่ซื้อได้ด้วยเงินเหรอวะ
โง่จังวะ
โง่จังวะ
กระจอกจริง
โง่จังวะ
ขี้แพ้ตกงาน
Loserจังวะ
กระจอกจัง
ว้ายโง่ตกงาน
โง่ไง
แล้วที่มึงคิดว่าตัวเองเคยเก่ง ที่จริงมึงไม่เคยด้วยซํ้าเลยมาเป็นไอ้โง่ตกงานไง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.