Fanboi Channel

กระทู้เก่า
>>>/lifestyle/1529/
>>>/lounge/303

คนรอบข้างมองว่าชีวิตเราดี แต่เรารู้สึกว่าเป็น loser มากเลย เพราะอะไรนะ

ได้กลิ่นข้แมวในห้องนอน แต่หาไม่เจอ........

กูเบื่อชีวิตจัง กูเหนื่อย กูยังเรียนไม่จบ วันไหนไม่ได้เรียนก็ต้องไปทำงานพิเศษ แล้วก็ฝึกงานไปด้วยอีก ไม่มีวันหยุด ทำงานฟรีแลนซ์ วาดรูป เขียนหนังสือ หาเงินเลี้ยงครอบครัวที่ไม่มีรายได้เลย ตื่นมากูก็เครียดว่าเงินจะพอใช้มั้ย นอนก็เครียดว่าจะหาเงินยังไง กูเหนื่อยชิบหาย กูรู้ว่ามีอีกหลายคนเหนื่อยกว่ากูนะ กูแค่อยากระบาย

กูมีไอดอลคนนึง เป็นรุ่นพี่ แต่เขาเป็นคนที่ทำให้กูรู้สึกแย่มาก มันเหมือนเขาไม่ชอบกูเลยว่ะ กูก็ไม่เข้าใจว่ากูทำอะไรผิด หรือกูทำตัวน่าหมั่นไส้หรืออะไร แต่โดนคนที่ปลื้มมาเกลียดแบบนี้ กูทั้งรู้สึแย่ทั้งเสียใจว่ะ แถมยังกลัวเพื่อนพี่เขามาพาลเกลียดกูอีก หรือกูคิดมาไป กูไม่อยากคิดมากเลยว่ะ แต่จากการกระทำหลายๆอย่าง ถึงเขาจะไม่เคยบล็อคกูหรือด่ากูตรงๆก็เถอะ

มึงก็เลิกปลื้มเค้าแล้วลองมองตัวเองดู ถ้าเค้าเกลียดมึงแสดงว่ามันต้องมีเหตุผล
มึงควรจะคิดกลับกันว่าตัวมึงเองก็ทำให้คนที่มึงปลื้มหมั่นไส้ได้แสดงว่ามึงก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน
แต่ในแง่ไหนมีประโยชน์อะไรมั้ยมึงก็ลองปรับใช้ดู

กูทำงานด้านความคิดสร้างสรรค์ แต่งานที่กูทำไม่เคยสำเร็จเลยหว่ะ ทำกี่อันๆก็โดนปัดตก แล้วส่วนมากแม่งมาตกขั้นสุดท้ายด้วยนะ กูหมดความมั่นใจแล้วหว่ะ เกลียดตัวเองชิบหาย

กูเรียนอยู่คณะที่พ่อแม่ทั่วประเทศไทยอยากให้ลูกเข้าเป็นอันดับหนึ่ง คือกูก็ชอบแหละอาชีพนี้ แต่ถ้าในอนาคตกูต้องไปรักษาคนที่ไม่เห็นค่าของชีวิตตัวเองแม่งชวนให้สิ้นหวังชิบหาย
พอคิดเรื่องนี้มากๆเข้า(+เรื่องครอบครัว อื่นๆอีกสารพัด)กูก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยว่ะ กูได้Dมาหลายวิชาแล้ว กูชักคิดจริงๆจังแล้วว่าถ้าวิชาต่อไปกูได้Fกูคงไม่อยากอยู่บนโลกนี้ต่อแล้วว่ะ
ทั้งๆที่กูอายุไม่ถึงยี่สิบทำไมกูอยากตายแล้ววะ พอทำอะไรไม่ได้ก็คิดจะตายหนีปัญหา กูนี่เหี้ยจริงๆ เหี้ยจนไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อเหี้ยขนาดนี้กูว่าความตายแม่งก็ไม่ใช่ทางเลือกที่แย่นักหรอก
ตอนนี้กูรอแค่ให้ใครสักคนในบ้านกูไล่ให้กูไปทำอะไรก็ได้ที่กูต้องการ กูก็หวังลึกๆแหละนะว่าจะมีใครสักคนที่รู้ว่าสภาพกูตอนนี้แม่งอยู่ปากเหวมากๆ
(กูว่ากูเป็นโรคซึมเศร้าว่ะ หรือบางทีกูอาจจะแค่มองโลกในแง่ร้ายมากเกินไป? กูควรไปปรึกษาหมอมั้ย กูไม่กล้าบอกคนอื่นเลยว่ะถ้าเกิดกูป่วยจริง ถ้ากูไปรักษาแล้วกูจะดีขึ้นมั้ยวะ)

>>8 ปรึกษาอาจารย์แผนกจิตเวช

กูไม่มีแรงใจจะมีชีวิตอยู่ แต่กูมีพ่อแม่เลยไม่อยากตายก่อนเขา กะว่าดูแลเขาจนแก่ตายก่อนแล้วกูค่อยฆ่าตัวตายตาม

>>8 ไปปีนเขากันป่าววะ เผื่อตกลงมาตายก็ช่างแม่งแต่ถ้าทำสำเร็จมึงจะได้มีอะไรให้รู้สึกสำเร็จบ้าง

>>8 ปรึกษาอาจารย์แผนกจิตเวชด่วน
และมึงควรบอกคนรอบข้างให้รู้ว่ามึงไม่ได้สบายดี
ขนาดอะคิลีสยังมีจุดตายที่ข้อเท้า มึงเป็นคนธรรมดา มึงอ่อนแอได้ มึงไม่จำเป็นต้องสตรองตลอดเวลา

กู >>8 นะ กูกะว่าจะรอสอบเสร็จก่อนแล้วค่อยลองไปคุยกับอาจารย์ดู (กูสอบวันจันทร์นี้แต่เสือกยังเล่นโม่งอีก ถถถถถ)
เวลายิ่งใกล้วันสอบ กูยิ่งดาวน์ บางครั้งเวลากูอ่านหนังสือในห้องสมุดแล้วดาวน์มากๆกูเคยเดินไปที่หน้าต่างเลยด้วยซ้ำ แต่หน้าต่างแม่งเปิดไม่ได้ กูเลยรอดตัวไป ฮา
กูเคยคุยกับเพื่อนสนิทเรื่องนักศึกษาที่ฆ่าตัวตาย มันเคยบอกว่าคนที่ฆ่าตัวตายแม่งเหี้ย คิดถึงแต่ตัวเอง มันน่าจะปรับหรือลงโทษคนที่ตายได้นะ อะไรเทือกๆนี้ กูนี่ยิ่งไม่กล้าบอกเลยว่าคนที่ข้างๆมึงนี่ล่ะที่จะตายแล้ว 55555
กูเคยอยากระบายให้ใครสักคนฟังนะ หรือไปหาหมอ แต่คิดๆดู กูไม่มีค่าพอจะให้คนอื่นมาใส่ใจเรื่องกูหรอก ทุกคนต่างก็มีธุระของตัวเองทั้งนั้น กูจะไปกล้าเอาเรื่องของตัวเองไปโยนใส่ได้ไง
ขอบคุณความเห็นของพวกมึงนะเพื่อนโม่ง เรื่องปีนเขานี่กูจะลองเก็บไปคิดดู แม้ว่ากูจะปีนไม่เป็นก็ตาม

>>13 กูก็ปีนไม่เป็น ว่าจะไปหาพวกภูเขาจำลองๆดูก่อนแล้วค่อยเก็บเงินไปหาของจริง ถ้ามึงว่างก็มาจอยได้ กูไม่ได้จะพาฆ่าตัวตายนะแต่บางทีการได้ทำอะไรลำบากๆหน่อยแล้วสำเร็จมันก็ดีกับความรู้สึกเหมือนกัน มึงจะได้มีเพื่อนด้วย

>>13 มึงป่วยเป็นโรคซึมเศร้าแล้วล่ะ รีบๆหาหมอ

กู >>8 >>13 นะ
ไหนๆกูก็จะหาหมอแล้ว กูควรจะบอกอาจารย์หมอไงดีวะ บอกไปเลยหรอว่ากูคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แล้วถ้ากูจะไปโรงพยาบาลนี่คือกูต้องเดินไปที่เค้าเตอร์แล้วบอกพยาบาลว่ากูมาพบจิตแพทย์หรอ กูนึกไม่ออกจริงๆว่ากูควรทำไง
ยิ่งไม่ต้องคิดถึงเรื่องบอกคนรอบตัวเลย ตอนนี้กูอยู่หอ กูกำลังคิดอยู่ว่ากูควรจะบอกพ่อแม่ดีมั้ย กูว่าพวกท่านไม่เข้าใจกูแน่ๆ ปกติก็ชอบเรียกกูว่าตัวประหลาดอยู่ละ คราวนี้กูว่ากูเละแน่นอล ตั้งแต่ที่กูเรียนแย่ลงเรื่อยๆ กูก็โดยด่าบ่อยขึ้น สงสัยไม่มีเรื่องไปโม้ให้คนอื่นฟังมั้ง ถ้าจะแสดงความห่วงใยก็ช่วยทำให้มันอ่อนโยนทีเถ้อะ OTL
ปกติแล้วคนที่เป็นโรคซึมเศร้าจะรู้สึกตื้อๆ ความจำไม่ค่อยดีหรอวะ ตอนแรกกูคิดว่าเมมกูเต็ม กูโง่เองซะอีก หรือว่าจริงๆแล้วกูโง่ด้วยบ้าด้วยวะ ถถถถถถ

>>16 ไปบอกเขาว่ามาปรึกษาเรื่องปัญหาสุขภาพจิต เดี๋ยวเขาก็จัดแจงให้เอง
พ่อแม่เมิงเป็นยังไงกูไม่รู้ ไม่ขอออกความเห็นละกัน เมิงตัดสินใจเองตามที่เห็นสมควรดีกว่า
แต่ควรแพลมให้เขารู้บ้างนะว่าเมิงเครียด เมิงไม่โอเค
คือพ่อแม่ก็เหมือนกันเกือบหมดอะนะ กูว่าเขาอาจจะดีพักนึง แล้วสุดท้ายก็เป็นอย่างเดิม
แต่ของงี้ไม่ทำก็เป็นศูนย์ ทำซะโอกาสก็ไม่ใช่ศูนย์ ยังไงก็ควรลองดู

กูเองก็มีโมเมนท์ที่อยากฆ่าตัวตายรัวๆเหมือนกัน
แต่กูพยายามให้กำลังใจตัวเองว่า ทนอีกนิดเว้ย เดี๋ยวมึงต้องผ่านไปได้ มึงต้องไปจากที่นี่ได้ แล้วเดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว
กูบอกตัวเองแบบนี้เสมอๆ เพื่อให้ไปต่อได้ว่ะ มึงเองก็ลองหากำลังใจมาผลักดันตัวเองดู ถึงจะเป็นของที่สร้างขึ้นเอง มันก็ดีกว่าไม่มีนะ

>>16 รีบไปคุยกับอาจารย์ก่อนเถอะผมว่าคนเป็นอย่างคุณมีเยอะนะคือเครียดมากๆแล้วมันปรับตัวไม่ทันด้วย บางคนคิดว่าเอนฯได้แล้วจะจบความทรมานนี้ ที่จริงคือความโหดร้ายมันพึ่งเริ่มเอง ม.ปลาย>เอน>เรียนปีหนึ่ง. มันไม่ไหวจริงๆก็มีทางสำรองคือให้อาจารย์เขาฝากให้ไปเรียนคณะอื่นได้นะเพราะคุณสอบติดคณะนี้ได้ก็ถือว่าฉลาดมากคณะอื่นเห็นเกรดแล้วโอนเกรดให้ไปเรียนก็มีทุกปี(แต่ก่อนย้ายคณะต้องเคลียร์กับที่บ้านให้ได้ด้วยนะ)

บางทีชีวิตอาจจะประสบความสำเร็จมามากคือเด็กๆแค่สอบได้เก่งก็จบแล้ว. แต่เรามาเจอความผิดหวังแล้วเรารับมือกับความผิดหวังไม่ได้ก็จิตตกแบบนี้แหล่ะ อ.เขาคงจะมีคำแนะนำดีดีให้คุณบางทีคุณก็ไม่ต้องย้ายคณะด้วยซ้ำ แต่คุยให้ถูกคนครั้งเดียวอาจจะทำให้คุณผ่านปัญหานี้ได้ครับ

ขอพูดแบบเท่ๆได้ป่ะ เคยดูโฆษณา ที่พ่อมันกำลังเครียดเรื่องงานแล้วลูกมันเล่นตัวต่ออยู่แล้วล้มลงมา ลูกพูด “ว้าพังหมดเลย. ไม่เป็นไรเริ่มใหม่ได้“

....นั่นแหล่ะฝรั่งมันถึงบอกว่าเลโก้ช่วยสอนเด็กได้ คือเด็กมันได้เจอประสบการณ์ที่ วางแผน,ทำ,้ล้มเหลว,ยอมรับความล้มเหลว,เริ่มใหม่หลายๆครั้ง. เหมือนในชีวิตจริงซึ่งอะไรๆมันก็ไม่ได้ดั่งใจหรอก แต่คนที่เข้มแข็งจะเข้าใจถึงสภาพที่“ไม่ได้ดั่งใจ“ แบบนี่แล้วก็ยังดำเนินชีวิตต่อเพราะประเด็นคือพะวงกับอดีตไปก็เท่านั้นไง

.ถ้าคุณเป็นนักบอลแล้วมีจังหวะที่เคยยิงประตูจ่อๆแล้วไม่เข้า คุณจะจิตตกกับการยิงไม่เข้าครั้งนั้นจนจบเกมส์ เก้าสิบนาทีหรือไม่? ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่คนตอบว่าเดี๋ยวกูหาโอกาสยิงใหม่ทั้งนั้นแหล่ะ

สำนวนฝรั่งยังมี“อย่าเสียใจกับนมที่หกไปแล้ว “ คือ อดีตที่เราทำเสียหายไปแล้วไปเสียใจกับมันเราก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเราทำได้แค่ระวังอย่าให้มันหกในครั้งหน้าเท่านั้น

พระพุทธเจ้า ในซีรีย์ล่าสุดยัง เตือนให้เจริญสติปัญญาตั้งมั่นกับปัจจุบัน อย่าพะวงกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว หรือกังวลกับอนาคตที่มาไม่ถึง

กับดักความคิดเรื่อง“ไม่ได้ดั่งใจ“ มันสำคัญมากที่ต้องรับมือให้ถูกแต่บางคนกลับจมอยู่กับอดีตจนมาสิ้นหวังในกระทู้แบบนี้ คอยหาคนข้างตัวที่ทำงานใหญ่ๆดูสิ่ ถามเขาว่าเวลาผิดแผนแล้วทำยังไง คุณจะได้คำตอบคล้ายกับที่ผมพิมพ์ให้อ่านไหม? ขอให้ความสิ้นหวังมีน้อยลงไปนะครับ

เคยเจอคนแบบนี้มะ ไม่เคยไลค์ไม่เคยเม้น เหมือนไม่รู้จักกัน
แต่พอกูทำอะไรพลาดเท่านั้นแหละ ตามมาซ้ำเติมเลยจ้า อีดอก

>>20 การมีเป้าให้ได้ด่าเป็นความสุชใจของเขา ทำให้ชีวิตแย่ๆของเขาได้ปลดปล่อยมากขึ้นด้วยการด่ามึงก็ปล่อยวางไปเอานะเพื่อนโม่ง

กูรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรก็ไม่ดีพอว่ะ พอคิดว่าทำดีแล้วก็มักจะมีคนทำได้ดีกว่าเสมอ กูก็ยิ่งเฟลสิทีนี้ เฮ้อ

>>22 ทำตัวเองให้ดีอย่าเปรียบเทียบกับคนอื่น

กูขอร้องไห้หน่อย กูอยากได้กำลังใจ จะว่ากูอ้อนก็ได้
กูอยากตายว่ะ ไม่อยากอยู่ไงไม่รู้ แต่พอคิดว่าต้องตาย คนที่เหลือคงลำบากกุก็ไม่กล้า แถมตายตอนนี้ คงเป็นคนกระจอกๆ ที่ยอมแพ้กับชีวิต มันคงทุเรส

คือกูตกงาน แล้วครอบครัวกุเป็นพวกชนชั้นกลาง แม่ลำบากมาเยอะเพื่อส่งกุเรียน กุก็รู้ กุก็พยายามช่วยแม่ ทำตัวเองให้ไม่เป็นภาระมากที่สุด พอจบมา ทำงาน กุไม่ชอบสังคม กุแพ้ชีวิต กุแม่งกระจอกไง กระจอกทุกอย่างเลย แม่กุให้กุเลือกทางเดินเอง ซึ่งตอนแรกก็ดี ไปๆ มาๆ เหมือนแม่เขาไม่หวังอะไรในตัวกุเลย แค่อยากเอากุไปเปรียบเทียบกับลูกชาวบ้านเท่านั้นละ

สุดท้าย คงเพราะความผิดพลาดของกูเอง กุทำงานที่ไหนไม่ได้นาน กุไม่ชอบสังคม กุแพ้ทาง กุแพ้แม่งทุกแอย่าง ถูกโกงงานกับเงิน โอเค เรื่องนี้กุไม่คิดมาก และจะไม่บอกใคร เพราะนั่นก็พี่ที่กุรู้จัก แต่มึง ครอบครัวกุเนี่ย ไม่เคยให้ความหวังอะรไเลย ซ้ำเติมลล้วนๆ
กุสงงสัยวากุอยู่ทำไม บ้านก็ไม่รัก กุเหนื่อยว่ะ เหมือนไม่หนัก แต่หนักมาก

>>24 เออ กูคิดเหมือนมึงชีวิตแม่งว่างเปล่าว่ะตายยังพอมีความหวังถึงโลกหน้าเผื่อกูได้เจอปสก.ใหม่ของชีวิตหลังความตาย ถ้าไม่มีก็คือดับสูญไปนั่นก็ดีอีกแบบ ไม่ลองไม่รู้ว่ะ แต่คนที่อยู่ต่อคงทุกข์เพราะมึงชิงตายไปก่อนเพราะงั้นเกลี้ยกล่อมให้เขาตายพร้อมมึงไม่ก็บังคับกันไปซะเลยนะ วินวินมึง

ให้พวกมันสู้กันเอง กุไม่อยากบังคับใคร ถ้าความตายกุมันทรมานใครก็ดี ..... ตอนอยู่กุไม่มีค่าเหี้ยไรอยู่แล้ว ตอนตายทำคนตายไดกุก็ว่าโอเค ถ้ามึงตาย กูจะขอยินดีกับมึงนะ >>25 ขอให้มึงตายไม่เจ็บปวด และพาคนไปตายกับมึงได้นะ

>>26 เขาว่าคนตายไปเพราะต้องการให้คนที่อยู่นึกถึงการมีอยู่ของคนที่ตายมันท่าจะจริง มึงเคยบอกคนในครอบครัวมึงแบบตรงไปตรงมาว่า ขอกำลังใจหน่อย ป่าววะ บอกแบบไม่ใช้อารมณ์เสียงปกติแบบนั่งคุยกันดีๆ มึงลองยัง

วันนี้กูพอจะเข้าใจพวกเด็กที่ฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเรียนแล้วว่ะว่าแม่งสิ้นหวังยังไงพอเจอกับตัว
กูเรียนอยู่ตปท.เว้ย วันนี้เป็นวันจบพอดี กูเพิ่งได้ใบประกาศพร้อมเกรดมา ตอนก่อนสอบเว้ย
กูแบบตั้งใจอ่านมาก อ่านมา 2 เดือนก่อนสอบอีก อ่านแบบหนักจริงด้วยคือกูตั้งใจไว้ว่าต้องได้เกรดดีแน่ๆ
ตอนสอบกูก็คิดว่ากูทำได้เว้ย คะแนนต้องดีมากแน่ๆ ถ้าวัดเป็นเกรดไทยคง ได้ A ทุกตัว
แต่พอผลสอบจริงออกมามันไม่เป็นอย่างที่กูคิดว่า กูได้แค่ปานกลางเกือบดีหรือแค่ B มี A คละนิดหน่อย
กลับบ้านมาก็โดนด่าอีกว่าทำไมทำได้แค่นี้ แม่งกูอยากจะหายไปจากโลกเลยพูดตรงๆ
เวลาพยายามอะไรก็แล้วแต่มากๆ ตั้งความหวังไว้มากๆพอเป็นแบบที่เราหวังไว้ไม่ได้มันน่าเสียใจมากเลยว่ะ

แล้วอีกอย่างคือชีวิตกูฝันไว้สูงมากด้วย ฝันกูมันไม่เคยมีใครทำได้ แล้วก็ยากเกินคนทั่วไปแต่กูคิดว่ากูทำได้
ถ้าวันนึงกูไปถึงในระดับที่ใกล้ฝันแล้วพบว่ามันเป็นจริงไม่ได้ กูว่ากูคงฆ่าตัวตายแน่ๆเลย กูรุ้สึกเหมือนว่า
ถ้าชีวิตคนเรามันไม่มีความฝันมันก็เหมือนไม่มีชีวิต แม่กูต้องการแค่ให้กูเรียนอะไรก็ได้ที่ทำงานหาเงินมาก็พอ
แม่กูคิดว่ากูอยากเรียนมหาลัยเพราะตามแฟร์ชั่น ตามเพื่อน แต่จริงๆฝันกูถ้าไม่เรียนให้สูงไม่มีวันเป็นจริงหรอก เขาไม่เคยเข้าใจกูเลย

>>28 อ่านแล้วนะ

โตมาไม่เคยมีปัญหากับการเรียนเลย เพิ่งจะเป็นหนักก็ตอนขึ้นมหาลัย แม่งเหี้ยทุกอย่าง รู้สึกเหมือนเป็นเด็กอนุบาลงอแงไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ไม่อยากไปมหาลัยจริงๆ กูเกลียดที่นี่ กูเบื่อ กูใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ อยากหนีไปไกลๆที่ไม่มีใครรู้จักกูอีกแล้วไปเริ่มใหม่ กูเหนื่อยจัง มันทำให้กูอยากกินยาฆ่าหญ้าแล้วตายๆไปซะ กูไม่รู้จะจัดการกับปัญหาของตัวเองยังไง เหมือนมันไม่มีทางออกเลย

เหนื่อยแบบเหนื่อยออกมาจากส่วนลึกของใจเลยว่ะ

ท้อชิบหาย

ขอปรึกษาหน่อยดิเพื่อนโม่ง ทำไงให้เลิกร้องหรือจิตตกเวลามีคนมาจี้ปมได้ซะที

โดยเฉพาะเวลาคนจี้มันเป็นพ่อกับแม่กูซะเอง กูก็เคยเป็นหนักมากเมื่อประมาณปีสองปีก่อนที่มีปัญหากับพวกเขาหนักมากแต่ก็รู้สึกว่า เออ ปลง แต่ก็กลับมาเป็นอีกว่ะ ไปหาพระท่านก็บอกให้เปิดใจคุยกัน เขียนจดหมายให้อ่านก็ได้ถ้าไมกล้าพูด กูเลยเขียนก่อนมาเรียนต่อตปท.ทีนี้ไอสาขาที่กูเรียนมันเป็นพวกศิลปะไรงี้ กูเขียนไปในจดหมายด้วยว่าไอช่วงที่งานกูบิดๆเบี้ยวๆแล้วแม่กูบอกน่ากลัวอ่ะเป็นเพราะเครียด เรื่องพวกเขาเรื่องนู่นเรื่องนี้ ทีนี้พอมาเรียนนี้กูก็ได้ลองทำงานหลายๆแบบ ก็มีส่งไปให้พ่อแม่กูดูบ้าง พ่อกูก็ไม่รู้อารมณ์ไหนถามว่า งานหวานแหววเชียวไม่เห็นเหมือนตอนอยู่บ้าน ทำไมหรา

กูน้ำตาแตกเลยอ่ะเมิงไม่รู้ทำไม คนมาสะกิดไม่ได้เลยเรื่องนี้น้ำตามันไหลเอง กลายเป็นกูรู้สึกว่าไม่น่าเขียนไอจดหมายเชี่ยนั่นเลย ไม่น่าเปิดใจคุยเลย จะพูดตรงๆกลับก็ไม่ได้เดี๋ยวโกรธกูอีก ฮือ

นายก็บอกว่าศิลปะมันสะท้อนจิตใต้สำนึกของนายตอนนี้นายรู้สึกสดใสขึ้นภาพมันก็ต้องหวานแหววสิ่ฟะ

กูก็อยากจะบอกเขางั้นนะ แต่แบบเขาพูดเหมือนว่าพอไม่มีพอไม่มีพวกเขาแล้วมันดีขึ้นเหรอ กูกลัวตอบกลับไปตามตรงแล้วกลายเป็นดราม่าอีก พ่อกูยิ่งเป็นพวกประชดจิกกัดด้วย

บางทีเขาก็บ่นกันว่าถ้าไม่เป็นฝ่ายเปิดประเด็นกูก็หายหัวไปเลย แต่เขาไม่เคยคิดบางเลยอ่ะว่าเพราะอะไรกูถึงไม่ค่อยกล้าพูดกับเขา กูต้องมานั่งทางในเดาก่อนทุกครั้งอ่ะว่ามันจะมีช่องให้เขามาประชดกูได้ไหม กูเลยชอบชวนคุยพวกเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบแดกผักอันนี้เป็นแล้ว อาทิตย์นี้ซักผ้าแบบเซฟๆตัวเองไว้ก่อน ไอที่อยากคุยเหมือนที่คุยกับเพื่อนอ่ะลืมไปได้เลยถึงอยากเล่าบ้างก็เหอะ

จากที่กูต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่กูยังต้องมาสู้กับไอความเครียดเก่าๆอีก

>>34 ผมว่านายยังละ หรือจัดการเรื่องภาวะอารมณ์ไม่ถูกหน่ะ ซึ่งเมืองไทยบ้านเราคนที่ทำงานเครียดๆมันถึงไปหาทางธรรมกันเพราะถ้าเจอคนดี พระดีจะได้คำแนะนำให้ผ่านเรื่องพวกนี้ได้ แต่อยู่เมืองนอกนายจะโดนค่าจิตแพทย์หรือเปล่าวะ เมื่อก่อนผมฉะกับพ่อบ่อยมากด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ แล้วทำชีวิตฉิบหายตั้งแต่ตอนเรียนม.ปลาย แล้วทำงานก็เข้ากับคนอื่นไม่ได้ จนต้องมาทำงานที่บ้าน เพิ่งมาแก้ปมในใจได้เมื่อสองปีก่อนเอง นายกำลังเรียนม.ปลาย-มหาวิทยาลัยใช่ไหม เป็นไปได้นายต้องแก้ให้ได้ก่อนออกไปทำงานนะ แต่ผมแนะนำอะไรไม่ได้ว่าควรไปพูดกับใครหรือหาหมอหรือเปล่า แต่ตอนผมเข้าใจเพราะผมซึมเศร้ามากนอนตื่นสายทำอะไรก็ไม่มีแรงแล้วรู้ตัวว่าทำตัวแบบนี้ไม่ได้เลยคุยกับแม่จนแกเล่าให้ฟังว่ารับมือกับพ่อ,คนรอบข้างยังไงบ้างถึงทำใจได้

>>35 ไอจุดซังกะตายกูผ่านมาได้แล้วไงเมิง ตอนแรกกูก็กะเก็บตังไปหาหมอนะก่อนมาเรียนต่อ แต่คืออารมณ์ช่วงนั้นคือปกติมากอ่ะ กูเลยแบบเออกูคงโอเคแล้วแหละ แต่ไอตอนนั่งเขียนจดหมายก่อนไปขึ้นเครื่องเนี่ยร้องหนักชิบหาย พิมพ์ไปร้องไปแบบพยายามไม่ให้น้องที่นั่งในห้องด้วยรู้ คือโครตอายตัวเองอ่ะ คือมันเหมือนกูปลงไปส่วนหนึ่ง แบบลืมๆไปบ้างแล้วไอเรื่องที่เคยเก็บมาเครียด แต่มันเหมือนยังมีค้างอยู่ลึกๆเหมือนที่เมิงว่าแหละ อาจจะเพราะดราม่าใหญ่สุดแม่งเกิดไม่กี่เดือนก่อนด้วยมั้งกูเลยยังละไม่ได้ซะที

กูพยายามคุยกับคนรอบข้างนะ แต่มันเหมือนไม่ช่วยให้กูรู้สึกดีขึ้นเลยว่ะ คนในครอบครัวอย่างพี่กับน้องคือก็เครียดเรื่องพ่อกับแม่ไม่น้อยไปกว่ากูเหมือนกัน ไม่อยากทำให้เขาเครียดกันเพิ่ม เพื่อนคนที่ปรึกษาแล้วเห็นผลสุดย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่มีเน็ต อยากเอาหัวโขกเต้าหู้ตายชิบหาย...

จิตแพทย์ไทยไม่ได้เรื่องจริงๆ ไปมาแล้ว

ความจริงผมว่าตอนแรกไม่อยากพิมพ์ให้อ่านแล้วรู้สึกไม่ดีนะคืออยากให้เจอหมอหรือคนที่เข้าใจจริงๆเป็นคนพูด แต่มันผิดตรงนี้

1. ผมคิดว่าถ้าบอกว่าตอนนี้คุณไปอยู่ในสภาวใหม่ๆแล้วดีขึ้น พ่อแม่ได้ยินน่าจะดีใจนะ

ต่อเพราะ ลูกก็เหมือนสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบพาไปหาสิ่งดีดีในชีวิต ถ้าคุณบอกมาเมืองนอกแล้วดีขึ้น มันไม่เสียหาย ไม่ต้องพูดหรอกว่าอยู่บ้านแล้วไม่สบายใจเพราะคน

2. นายคิดมากเกินไปตรงที่ภาวะเครียดพวกนี้มันมีกันทุกคน บางคนมันเจอหนักๆแล้วปล่อยวางด้วยคำว่าช่างแม่งทีเดียวจบก็มี

3. คนไทยมันคิดว่าโรคจิตมันคือเป็นภาวะที่จะเป็นอันตรายกับคนรอบข้างหรือที่เรียกว่า บ้าคลั่ง อย่างเดียวที่จริง แค่สภาพจิตไม่ปกติจนทำงานหรือเข้าสังคมแล้วมีปัญหาก็เป็นเรื่องของจิตได้ บางเรื่องมันเป็นปัญหาประจำวันใช้ชีวิตไม่มีความสุขก็ควรหาทางออกแล้ว

4. ซึ่งทางออกที่ว่าบางคนก็ดันไปใช้วิธีผิดๆ เช่นออกไปกินเหล้าให้ลืมทุกข์ ทะเลาะกับเมียแทนที่จะคุยกับเมียก็ออกไปเที่ยว ไปเลี้ยงเมียน้อย หรือคิดจะหาความสุขกับยาเสพติด เล่นซะสมองพิการก็มีให้เห็นในสังคม

5.นายอยู่เมืองนอกคงหาคนคุยด้วยยาก ผมเลยแนะนำไม่ได้ว่าไปหาใครดี แต่หมอน่าจะมีความรู้สุด ถ้ามีวัดไทยหรือกิจกรรมคนไทยนายก็ลองไปทำกับเขาบ้างเผื่อเจอคนดีดีพอปรับทุกข์ แล้วขอคำแนะนำจากเขาบ้างนะ

กูมีเหมือนกันไอ้ปมจี้ปุ๊บน้ำตาไหลปั๊บ
กูไม่รู้จะทำไงกับมันเลยปล่อยมันไว้เฉยๆ คิดซะว่าเป็นรีเฟล็กซ์ประจำตัว

http://uknowell.blogspot.com/2014/01/kubler-ross-model-you-who-came-from.html?m=1

ใครหาทางออกชีวิตไม่ได้หรือคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้อวมาอยู่ในภาวะแบบนี้ควรอ่าน ฝรั่งมันลำดับขั้นตอน การยอมรับความเสียใจไว้ห้าขั้น ซึ่งคนที่ทำได้ครบจะแก้ปัญหาได้เร็ว
1.ไม่ยอมรับความจริง
2.โกรธโมโห
3.ต่อรอง
4.ซึมเศร้า
5.ยอมรับ

เอามาแปลงใช้เวลาไม่ได้อย่างใจได้ดี คือนายอาจจะยังมีปมอยู่ตรงที่คิดว่าคนอิ่นๆควรจะดีดว่านี้ควรจะเข้าใจนาย แต่ที่จริงแล้วคนอื่นจะเปลี่ยนยากมาก ที่เปลี่ยนได้คือตัวนายเองเท่านั้น เหมือนวิทยาศาสตร์ที่ เหตุ=X ผล=y เวลาที่นายทดลองนายจะแก้เลขด้าน X ได้เท่านั้น และรอดูว่า Y จะมีผลยังไงซึ่งกว่าจะได้ Yที่ต้องการบางทีมันก็ต้องทดลองเป็น ร้อยเป็นพันครั้ง

ถ้าเทียบกับชีวิต การเปลี่ยนแปลงที่ตัวเองคือX และอยากได้ผลที่คนอื่นทำกับเราคือY นายจะได้ข้อสรุปนึงคือ ป่วยการที่จะคิดว่าทำไมคนอื่นควรจะคิดอย่างนี้,ควรจะทำแบบนี้ เพราะนายทำอะไรไม่ได้ นายทำได้แค่ปรับตัวเองให้ดีขึ้นด้าน X เพื่อรอดูผลด้าน Y ว่ามันจะเปลี่ยนไหม

ถ้าใครผ่านห้าขั้นตอนแล้วถึงการยอมรับได้เร็วจะแก้ปัญหาชีวิตได้ดีมาก

ตอนนี้กูเป็น Loser แต่พยายามยอมรับความจริงแล้วหาความสุขง่ายรอบตัว แล้วก็หาโอกาสพัฒนาตัวเองไปด้วย
สมัยเรียนมหาลัยกูกับเพื่อนเคยพูดกันว่าอาชีพยามนี่น่าสงสารนะ ถ้าต้องไปเฝ้ายามตามอาคารตอนดึกๆ ก็เท่ากับอยู่คนเดียวไม่มีใครให้คุยด้วย
กลับมาก็นอนพัก แต่ผ่านมาหลายปีกูก็รู้ว่าบางทีคนเราถ้าไม่ไปเทียบกับคนอื่นพอใจกับชีวิตตัวเองก็พอความสุขดี

>>42 จริงว่ะ กูรู้สึกคล้ายๆกัน พอไม่เทียบกับใครก็มีความสุขดี กูถึงลดการเล่นโซเชียลไง 55

>>37 กูลองไปหาข้อมูลดู ถ้าเมิงอยากจะปรับทุกข์หรือมีคนรับฟังต้องหานักจิตวิทยาว่ะ ถ้าเป็นจิตแพทย์เขาจะเน้นรักษาแล้วให้ยามากกว่า ถ้าเมิงอยากลองพิสูจน์กูแนะนำให้ลองหาดูอีกทีอย่าเพิ่งเชื่อกู

>>38 >>39 >>41 เหยดเข้ มาให้กูจูบทีดิโม่ง ไม่นึกว่าจะมีคนซีเรียสเรื่องที่กูมาบ่นขนาดนี้ T T

ส่วนหนึ่งที่ไม่อยากพูดเพราะกูแคร์ความรู้สึกเขาด้วยว่ะ กูเคยโดนด่าตอนทะเลาะกับแม่ครั้งนึงว่ากูเป็นพวกนึกจะทำอะไรก็ทำ อยากพูดอะไรก็พูดไม่นึกถึงความรู้สึกคนอื่นเลย กูเลยกลัวเรื่องนี้แม่งจะเกิดอีก เสียเซลฟ์ชิบหายเลย แต่กูจะพยายามยอมรับมันให้ได้เหมือนที่เมิงว่านะ ตอนนี้ถามว่ากูมีความสุขไหม มันก็มีอ่ะ เรื่องเรียนกับเรื่องเพื่อนใหม่ก็ไม่มีปัญหา ไม่ได้สนิทกันแบบเพื่อนที่ไทยแต่ก็คุยได้เล่นได้

ถ้านอยด์เรื่องพ่อแม่ก็ประมาณครึ่งวันกูก็หาอะไรทำฮีลตัวเองไป แต่บางครั้งกูรู้สึกว่าต่อให้กูพยายามทำให้ดีแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจเท่าไหร่ ได้เกรดดี ทำงานส่งครบ ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ อยากได้อะไรกูจัดให้หมด แต่ไอจุดผิดพลาดเล็กๆที่กูเคยทำเขาแม่งก็ชอบขุดมาพูด ขนาดเอาไปเมาท์กับเพื่อนต่อหน้ากูอ่ะ อยากช่างแม่งแล้วดีลิทออกไปให้หมด เคยคิดเหมือนกันนะว่าบวชไปเลยดีไหม แต่กูเป็นพวกกิเลสหนาติดคอมว่ะน่าจะไม่รอด

>>40 กอดเมิงนะคะ กูก็เคยรู้สึกแบบเมิงนะ ไม่รู้จะทำยังไงให้มันหายเลยปล่อยไว้ แต่ถ้ามันทำให้เมิงรู้สึกแย่รีบหาทางแก้เถอะ

ใครมีแผนฆ่าตัวตายอยู่บ้าง มาแชร์วิธีกันหน่อยสิ เรากรีดมือพอเจ็บก็ได้แต่แผลบางๆ กินยาก็แค่หลับไปหลายชั่วโมง

>>45 ใช้ชีวิตต่อไปสิมึง นั่นน่ะตายทั้งเป็นยิ่งกว่าอีก

กูไม่รู้ว่าจะเข้ามาบ่นตรงนี้ได้มั้ย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตอนนี้รู้สึกเจ็บหรือรู้สึกเศร้าได้รึเปล่า แต่ความรู้สึกกูคืออยากให้ทุกอย่างมันจบซักที จบๆไปดีกว่าต้องมานั่งหวังอย่างนี้ มันเหนื่อย แล้วก็ล้ามากด้วย กูเคยเจอเรื่องราวๆนี้มาแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความเจ็บอย่างเป็นรูปธรรมได้ มันอึดอัดจริงๆว่ะ กูคิดตลอดว่าขอร้องแหละ ใครก็ได้ช่วยกูที กูไม่ไหวแล้ว แต่พอแบบนั้น กูก็สมเพชตัวเองขึ้นมาว่า กูกลายเป็นคนที่เอาแต่หนีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กูไม่ใช่คนแบบนั้น แต่กูก็สงสัยว่าคนรอบข้างกูต้องการให้ทำอะไรกัน เขาบอกกูว่าปล่อยวางแล้วทำตัวปกติ ทั้งๆที่คนพวกนั้นก็ไม่ได้ทำตัวปกติกับกูเนี่ยนะ แต่สุดท้าย มันก็คงเป็นความผิดของกูนั่นแหละนะ..เฮ้อ สิ่งที่กูเกลียดที่สุดก็คือตัวกูเองนั่นแหละ เฮ้อ..

>>45 กุตกอยู่ในภาวะสิ้นหวังและอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง

แต่สิ่งที่กุพยายามคิดคืออยู่ยังไงให้มันโอเคที่สุด
ลดความสำคัญของคนอื่นลงเยอะๆเว้ยมึง
อย่าเพิ่งตายเลย

>>45 สมัครเป็นทหารลงพื้นที่เสี่ยงภัย หรือทำงานเกี่ยวกับกู้ภัย
ไหนๆจะตายแล้วถ้าอยากตายแบบมีประโยชน์ก็ลองหางานพวกนี้ดู

เอาจริงๆนะ ไอ้กระทู้เหี้ยนี่แหละตัวทำให้พวกมึงยิ่งสิ้นหวังเลย

ก็อยากจะอ้อนวอน ขอความเมตตา จากใครสักคนที่พอจะช่วยดึงกูหลุดจากการจมดิ่งสู่ความ เหนื่อย ท้อ สิ้นหวังนะ แต่พอย้อนดูประสบการณ์ของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา มันไม่มีเลยว่ะ ทุกๆครั้งที่จมน้ำ ทำไมคนอื่นเขามีคนช่วยฉุด ช่วยดึง แต่พอถึงคราวตัวเอง กูต้องตะเกียกตะกายว่ายขึ้นฝั่งเองอยู่เสมอ จะปล่อยให้ตัวเองจมลงไป ร่างกายมันก็ไม่ยอมต้องคลานกลับขึ้นมาเพื่อพบว่าบนฝั่งนั้นไม่มีใครรอกูอยู่ แล้วก็ทำได้แต่ก้าวเท้าต่อไป ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้เก่งกาจ ที่ทำไปเพราะต่อให้ร้องไห้ อ้อนวอน ต่อโชคชะตา สักแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เรารู้ตัวเราดี

ยังเดินอยู่ ยังคงเดินอยู่ ยังคงหายใจ

>>50 รู้ซึ้ง....เข้าใจเลย...รู้สึกเหมือนกัน

>>50 มึงน่าจะไปแต่งเพลงน่ะ เนื้อหาดี

ไหนๆก็จะตายละพวกมึงแต่งเพลงให้มันกินถึงข้างในให้มันลากคนอื่นไปเป็นเพื่อนพวกมึงดิ

ทำเอากุอยากแต่งเลย....

เหนื่อย พ่อกูปากบอกไม่กดดัน พูดเฉยๆแต่พูดแต่ละอย่างนี่...เกษียณแล้ว อยากไปเที่ยวตะลอนตามใจมั่งแต่ติดกูที่อยู่บ้านบ้างล่ะ เงินเดือนฟรีแลนซ์ไม่พอขนาดพาไปกินข้าวข้างนอกเสาร์อาทิตย์บ้างล่ะ คนโน้นคนนี้มีประสบการณ์มากกว่า คล่องมากกว่าบ้างล่ะ เนี่ยต้องจ่ายค่าโน่นนี่แต่เงินเรามันน้อยจนเลี้ยงได้แค่ตัวคนเดียว เลี้ยงครอบครัวไม่ได้บ้างล่ะ คือคิดว่ากูไม่อยากทำงานบ. ได้เงินเดือนเป็นหมื่นมากนักรึไง กูก็อยากทำเว้ยแต่มันยังไม่มีใรเอาซักทีนี่หว่า กูก็ๆม่ได้นั่งว่างงานเฉยๆด้วย ถึงเงินจะน้อยแต่ก็ยังได้ล่ะวะปากบอกไม่กดดันเล้ย แหม่ พูดเหมือนกูเป็นตัวภาระคอยถ่วงชิบหาย กูเบื่อ กูเฟล กูเครียดนะเว้ย คนไม่มีงานแระจำทำ ยังมาถูกย้ำอยู่นั่นน่ะ อ้อ พอกูจะเรียนอะไรเพิ่มเช่นวาดรูป แม่งก็บอกยินดีจ่ายแต่กูไม่อยากให้จ่ายว่ะ เดี๋ยวผลออกมาไม่ถูกใจเดี๋ยวจะทำทวงบุญคุณอีก แถมมาถามบ่อยๆว่าอยู่บ้านเบื่อมั้ย เออ กูเบื่อแต่ไม่มีตังค์ไม่ใช่เรอะ จะออกไปหาเรื่องเสียเงินทำไมวะ แล้วจะมาบ่นตังค์ไม่พอๆอยู่นั่นแหละ...

ก็อยากจะอ้อนวอน ขอความเมตตา จากใครสักคน
ที่พอจะช่วยดึงให้หลุดจากการจมดิ่งสู่ความ เหนื่อย ท้อ สิ้นหวัง
แต่พอย้อนดูประสบการณ์ของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา มันไม่มี ไม่มี
ทุกๆครั้งที่จมน้ำ ทำไมคนอื่นเขามีคนช่วยฉุด ช่วยดึง
แต่พอถึงคราวตัวเอง ต้องตะเกียกตะกายว่ายขึ้นฝั่งเองอยู่เสมอ
จะปล่อยให้ตัวเองจมลงไป ร่างกายมันก็ไม่ยอมต้องคลานกลับขึ้นมา
เมื่อพบว่าบนฝั่งนั้นไม่มีใครรออยู่ แล้วก็ทำได้แต่ก้าวเท้าต่อไป ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้เก่งกาจ
ที่ทำไปเพราะต่อให้ร้องไห้ อ้อนวอน ต่อโชคชะตา สักแค่ไหน
ก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เรารู้ตัวเราดี
ยังเดินอยู่ ยังคงเดินอยู่ ยังคงหายใจ

ซู้ดดดดดด เพลงมา

บางทีกูก็คิดนะ ว่าชีวิตกูมีอะไรบ้าง กูตะอยู่รอดมั้ย บางเรื่องบางทีอาจจะแค่เรื่องเล็กๆแต่มันก็ทำให้กูคิดว่า เรื่องแค่นี้กูยังจัดการไม่ได้ ทำไมกูแย่ขนาดนี้ แล้วก็ชอบคิดด้วยว่ากูสู้ใครเค้าไม่ได้ กูไม่มั่นใจตัวเองเลย ทั้งที่จริงๆ กูว่ากูก็เก่งนะ กูสอบเข้าโรงเรียนดังๆของประเทศได้ ได้ทำกิจกรรมตำแหน่งสำคัญๆ ความสามารถเฉพาะตัวก็มี แต่กูก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยอยู่ดี บางครั้งกูคุยกับเพื่อนเรื่องอนาคตเรื่องเรียนต่อ กูก็มีคณะที่อยากเข้านะ เพื่อนก็ชมว่ามึงแม่งอนาคตไกลแน่นอน หาตัวเองเจอแล้ว กูยังไม่รู้เลยจะเป็นอะไรดี ฯลฯ กูก็ยิ้มแห้งๆแล้วก็คิดว่า ถ้าเข้าคณะที่ใช่ได้แล้ว แล้วหลังจากนั้นล่ะ? กูจะทำได้มั้ย จบมากูจะทำอะไร จะรอดมั้ย กูจะเลี้ยงครอบครัวได้มั้ย กูจะมีเวลาพักผ่อนรึเปล่า กูเครียดว่ะเพื่อนโม่ง

Every wound will shaped me every scar will build my throne.

>>45 กูเคยคิดอยู่ว่า ถ้าห่วงของกูหมดแล้ว ไม่มีอะไรรั้งไว้ได้แล้ว แล้วยังอยากตายอยู่
กูจะไปเป็นทาสให้หนึ่งในสองคนที่กูรู้จัก สั่งอะไรก็สั่งมา กูทำให้ทุกอย่าง

กูสิ้นหวังแล้วว่ะ
บทลงโทษของผู้หญิงสกปรก คือการต้องอยู่แบบไร้ความรัก
กูคงไม่สามารถรักใครได้แล้วว่ะ
เพราะกูสกปรกเกินไป ไม่ว่ากูจะทำอะไร สวยกว่านี้ ฉลาดกว่านี้ ดีกว่านี้ อดีตก็คงจะกลับมาทำร้ายกูอยู่ดี
การที่กูไม่ลากใครเข้ามาให้ทรมาณไปกับกู คือสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่ไหม

>>60 เล่ามา

>>61 กูเคยมีเรื่องเมื่อก่อน ที่มันสามารถทำให้ชีวิตกูพังได้ กูผ่านมา แต่เรื่องนั้นมันสามารถแบล็คเมลล์กูได้ไง
แล้วทีนี้ มันก็กลายเป็นปมในใจกู ว่าไม่มีใครรับมันได้หรอก จนกูขยะแขยงตัวเอง แม่งน่ารังเกียจ เหมือนกูล้างโคลนออกจากตัวไม่ได้ ต่อให้กูไม่พูด แต่ถ้ามีใครซักคนพูดมันก็จบ
ที่นี้มันก็กลายเป็นชนักติดตัว ถึงทุกอย่าง โอเคแต่ถ้ากูเกิดรักใครขึ้นมา แล้วมีคนขุดเรื่องกูขึ้นมา กูจะทำยังไง กูคิดซ้ำไปซ้ำมา มันไม่เหมือนในละครหรอก สุดท้าย คนที่กูรัก เค้าก็ต้องลงมาเจ็บกับกู ทั้งเจ็บทั้งอาย
ทำแบบนั้นแม่งโคตรเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขตัวเองไปป่ะวะ กูเลยรักใครไม่ได้ไง
ทั้งๆที่กูก็อยากมีความรักว่ะ กูอยากมีความสุข อยากมีคนที่นั่งฟังกูระบาย อยู่ข้างๆกู กูงอแงใส่ได้ เข้าใจกู และกูก็พร้อมจะเข้าใจเค้า
แต่กูว่ากูคงไม่มีโอกาสแล้วว่ะ สวัสดีคานทอง
ขอบใจที่ฟังกูบ่นนะ

>>62 อ่านแล้วนะ ไม่มีคอมเมนต์อะไร แค่จะมาบอกว่า อ่านแล้วนะ //ตบบ่าเบาๆ

>>62 เคยขายตัว?

>>62 อยากได้คำแนะนำไหมหรืออยากระบายเฉย ๆ

>>63

>>63 งืม ขอบใจ
>>64 ไม่ได้ขายว่ะ ไม่ได้สำส่อน แต่โดนถ่ายคลิปไว้
>>65 ไม่รู้ว่ะมีง ที่กูทำนี่ถูกแล้วรึเปล่า ที่กูห้ามรักใครเลย เพราะถ้าเกิดแม่งโดนแฉขึ้นมา ชีวิตกูพังกว่าเดิมแน่

>>67 กูไม่รู้นะแต่ถ้าผู้หญิงสตรองพอมึงก็เก็บหลักฐานฟ้องแม่งเลย ตั้งแต่มันขู่ก็ได้

>>68 เก็บอยู่อ่ะ แต่ไม่รู้ขู่จริงขู่ปลอมไง กูระแวงมากอ่ะ

>>69 ไม่มีคำว่าสกปรกหรืออะไรหรอกมึง ถ้ามันจะหลุดมันก็ต้องหลุด มึงเเค่ต้องเข้มเเข็ง อย่าไปฝืนห้ามตัวเองอะไรเลย กูรู้มึงทำได้ คนที่เข้าใจมึงยังมีนะ

โย่ว กู>>50 เองนะ กูมาเพื่อจะบอกคำตอบที่หาเจอภายในใจของตัวเองว่ะ "จงดำดิ่งลงไปให้ลึกยิ่งกว่า เพื่อทวงทุกสิ่งที่เป็นของเรา ตัวตนของเรา กลับคืนมา"

>>70 ขอกอดทีดิ่เพื่อนโม่ง ฮือ

กูอ่านเม้นต์บนๆแล้วแม่งโคตรตรงกับตัวกูโดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่
กูไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับการเรียนกูหรอก ขอแค่ผ่านกูก็พอใจแล้ว แต่พอพ่อแม่กูเห็นCตัวแรกของกูปุ๊ป กูเละเลยจ้า ทั้งๆที่ก่อนเข้ามหาลัยเคยบอกกับกูว่าไม่กดดัน ไม่ว่าลูกจะทำอะไรพ่อแม่รับได้ แล้วนี่อะไร
ที่กูโมโหคือเรื่องผิดคำพูดเว้ยมึง (จริงๆมีอีกสารพัด จิกกัด ประชดประชัน เปรียบเทียบ ดูถูก ใช้กูเป็นกระโถนระบายอารมณ์ ฯลฯ) คือเมื่อก่อนมีครั้งนึง ตอนมอต้น กูเคยลืมบอกแม่กูว่ามีสอบ วันนั้นกูก็ไปโรงเรียนตามปกติ แล้วก็สอบ(แต่กูอ่านหนังสือสอบนะ) พอกลับมาบ้าน แม่กูไปรู้จากไหนไม่รู้ว่ากูสอบ กูโดนยับเลยมึง บอกกูว่าโกหกกันแบบนี้ แม่เชื่อใจกูไม่ได้อีกแล้ว
ตอนนั้นกูหน้าชาเลยมึง ทำได้แค่ร้องไห้เงียบๆ ไม่แก้ตัวเหี้ยไรทิ้งสิ้น หลังจากนั้นกูไม่รู้หรอกว่าแม่กูไม่เชื่อใจกูจริงหรือเปล่า เพราะแม่กูก็ค้นกระเป๋ากูตั้งแต่ตอนอนุบาลยันมอปลายอยู่แล้ว แรกๆคงเช็คเรื่องลืมของ แต่หลังๆนี่กูว่าไม่น่าใช่(กูเคยบอกเจาแล้วว่าไม่ต้องค้น จะค้นทำไม เขาไม่ตอบกู)
อันนี้คือเหตุการณ์ที่กูดิสเครดิตตัวเองหนักๆรอบนึงเท่าที่กูจำได้ จริงๆคงมีอีกแต่กูลืมๆไปหมดแล้ว
มาดูฝั่งที่ผู้ใหญ่ดิสเครดิตตัวเองบ้าง
เอาตั้งแต่เรื่องโง่ๆก่อนเลย แต๊ะเอียกู กูไม่เคยได้คืนมาเลยสักบาท กูเคยขอดู แม่กูก็เอาสมุดบัญชีให้กูดู มันก็มีตังอยู่แหละ แต่พอมีกระแสค้าทอง แม่กูเอาเงินส่วนนั้นไปใช้ พอกูถาม แม่กูบอกว่าเก็บเป็นทองดีกว่า แม่กำลังเพิ่มมูลค่าให้ไง ตอนนั้นกูไม่ค่อยเข้าใจก็เออออตามไป ตอนนี้ทองนั่นไปไหนไม่รู้ละ กว่ากูจะได้เก็บแต๊ะเอียเองก็มอ3นู่น
อันนี้แม่งเรื่องเล็ก จะเอาไปเล่นเป็นเรื่องตลกกูก็ขำแหละ แค่เซ็งหน่อยๆที่เงินหลายแสนที่กูควรได้โดนเอาไปซึ่งๆหน้าแบบนี้
ส่วนเรื่องนี้ เกิดตอนกูเข้ามหาลัยปี1 กูต้องไปอยู่หอ ทีนี้กูก็หารูมเมทไม่ได้เพราะวันรับน้องกูเสือกไปสายเลย คนอื่นจับกลุ่มกันหมดแล้ว กูเลยถามในไลน์กลุ่มว่าห้องใครเหลือบ้าง ซึ่งกูก็ได้อยู่กับรูมเมทกลุ่มนั้นจนจบปี1แล้วค่อยย้าย
รูมเมทกลุ่มนั้นไม่ได้ทำเรื่องเหี้ยไรกับกูหรอก กูกับพวกเขาไม่ได้สนิทกันแต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน แต่ความเหี้ยมันอยู่ที่วันแรกตอนย้ายเข้าไปอยู่หอ กูก็ไปกินข้าวเย็นกับพวกเขา ไปชมนู่นนี่ตามปกติ จนใหล้วันเปิดเทอม พวกเขาบอกกับกูว่าเราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดก็ได้นะ
คำแปลคือพวกแม่งไม่ให้กูเข้ากลุ่มนั่นเอง กูก็ไม่ว่าอะไร ไลฟ์สไตล์มึงกับกูไม่เข้ากันอยู่แล้ว ที่กูไปไหนมาไหนกับพวกมึงก็เพราะกูยังไม่ค่อยมีเพื่อนเท่านั้นล่ะ
ถึงงั้นก็เถอะ แม้กูจะไม่อะไรแม่งก็ต้องเจ็บแหละวะ โดนปฏิเสธมานี่ พอกูกลับบ้าน กูก็เล่าให้แม่กูฟังในรถ แล้วบอกว่า'อย่าเอาไปบอกใคร พ่อก็ห้ามบอก'
เย็นนั้นมาเลยจ้า นั่งล้อมวงกินข้าวปุ๊ป แม่กูเปิดเลย เพื่อนลูกพูดแบบนี้ๆ ตีไข่ความเว่อร์ลงไปอีก10เท่าเหมือนกูโดนแกล้ง พ่อกูก็เออออไปด้วย เชียร์ให้กูย้ายออก แต่กูไม่ได้ย้ายอ่านะ ขี้เกียจหาห้องใหม่
ดอกแรกคือบอกพ่อไปละ กูก็โอเค พ่อก็คนในครอบครัว บอกได้แหละ ไม่เป็นไรหรอก
แต่คืนนั้นพอกูขึ้นบ้านไปอาบน้ำ แล้วกูกำลังจะเดินลงมา กูได้ยินแม่กูคุยโทรศัพท์กับเพื่อน(กูรู้ว่าเพื่อนเพราะแม่กูจะไม่ขึ้นมึงกูกับคนในบ้าน) แล้วหัวข้อที่คุยอยู่
คือเรื่องที่กูบอกเขาว่าอย่าบอกใคร
ตอนนั้นกูรู้สึกเหมือนความเคารพในตัวแม่กูหายไปหมดเกลี้ยงเลยมึง กูอึ้งมาก เขาเห็นคำพูดกูเป็นอะไร เรื่องที่กูไม่อยากให้ใครรู้ที่สุด แต่กูยอมเล่าให้แม่ฟัง แต่เขาเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย
สึดท้ายกูก็รอให้เขาเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วค่อยเดินไปหานั่นล่ะนะ ทำไรได้ล่ะ...
สัสสสสส ไอ้'อย่าเอาไปบอกใคร'แม่งเป็นคำอาถรรพ์หรอวะ บอกว่าอย่าบอกๆ แม่งบอกทุกราย กูอยากจะบ้า
กูไม่เคยโต้เถียงพ่อแม่กูได้เลยสักครั้ง เอาจริงๆคือกูไม่เคยเถียงเลยด้วยซ้ำ เคยทำท่าจะแย้งอะไรหน่อยก็โดนละ'อย่าเถียง ไม่เคารพผู้ใหญ่' ไหนบอกว่าคุยด้วยเหตุผลไงฟะ แค่จะอ้าปากพูดก็โดนห้ามแล้ว ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าตอนเด็กกูพูดเก๊งเกาง แต่พอโตขึ้นแล้วกลายเป็นใบ้ คิดว่าเพราะใครล่ะฟะ
กูขอบอกเลย ใครที่คิดจะมีลูก อย่าห้ามลูกมึงพูดนะ ไม่งั้นจะกลายเป็นคนที่มีปัญหาด้านการสื่อสารแบบกู

อ้อ กู >>8 เองแหละ กูยังไม่ได้ไปหาหมอเลย พอกูสอบเสร็จก็โคตรโล่ง กูโอเค กูคิดว่าตัวเองสบายดี แต่ตอนนี้อาการเริ่มออกอีกแล้วว่ะ กูนี่แย่จริง ฮา
ไหนๆกูก็เขียนยาวขนาดนี้แล้ว ขออีกเรื่อง
มีอยู่ครั้งนึงแม่กูถามว่ากูอยากไปเที่ยวกับใคร กูบอกว่ากูอยากอยู่บ้าน ไม่อยากไปไหน(ตอนนั้นกูเครียดๆ ไม่อยู่ในอารมณ์อยากเที่ยว) พอกูโดนคาดคั้นต่อ สุดท้ายก็ตอบไปว่าเที่ยวคนเดียว โดนเละอีกแล้วจ้า จำไม่ได้ละว่าโดนว่าไรบ้าง แต่วันนั้นกูอ่านหนังสือไม่ได้ทั้งวัน
หลังจากแม่กูด่าเสร็จก็เงียบไปสักพัก อยู่ดีๆแม่กูก็ถามว่าไปหาหมอมั้ย
ตอนนั้นคือกูตกใจนะ แล้วก็ดีใจด้วย กูคิดว่าในที่สุดแม่กูก็รู้แล้วว่ากูต้องการความช่วยเหลือ
แต่ประโยคถัดมาแม่กูบอกว่ากูเป็นโรคจิต เป็นบ้าหรอ กูเป็นบ้าไปแล้ว อ่านการ์ตูนมากไปจนเป็นบ้า
...กูหมดคำพูดเลยว่ะ หัวกูตื้อไปหมด กูคิดไรไม่ออก กูไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนั้นทำไม กูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกูถึงทำตัวปกติไม่ได้ คนที่กูรักที่สุดพูดกับกูแบบนี้ได้ไง เขาก็บอกว่าเขารักกูไม่ใช่หรอ กูแม่งไม่ควรเกิดมาจริงๆด้วย
กูขอจบแค่นี้ละกัน เอาเป็นว่า ชาตินี้กูจะไม่มีวันไปหาหมอเด็ดขาด หรือถ้าจะไปหา กูก็จะไม่บอกใครแม้แต่คนเดียว กูจะเก็บความบ้าของกูไปจนวันตายเลยแม่ง
ขอบคุณสำหรับที่ระบาย ยาวสุดๆเลยว่ะ

>>74 หาหมอแหละ แค่ไม่ต้องบอกใครพอ

กูเองสภาพก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ว่ะ ทุกวันนี้บอกกับตัวเองว่า ทนอีกนิด อีกแค่นิดเดียว
พอเรียนจบ มีงานทำ ก็ออกไปจากนรกนี่ได้แล้ว
ถึงมันจะลำบากหน่อย แต่ลำบากกายก็ดีกว่าลำบากใจ

สำหรับมึง งานการที่รออยู่ก็ไม่น่าจะแย่นะ น่าจะเลี้ยงตัวเอง ใช้ชีวิตตามใจชอบได้สบาย
ปลายทางของมึงยังสดใสกว่าอีกหลายคนนะ เพราะงั้นพยายามผ่านจุดนี้ไปให้ได้เว้ย

>>75 ขอบคุณมากมึง
กูรู้ดีว่ามีคนลำบากมากกว่ากูอีกมาก กูรู้ว่าถ้ากูทำตัวดีๆอนาคตก็รอกูอยู่ แต่กูทำไม่ได้
(กูแนะนำนิดว่าเวลามึงปลอบคนที่ดาวน์มากๆ อย่าเอาคนอื่นมาเทียบเว้ย แม่งจะยิ่งใจเสียกันไปใหญ่ แต่ตอนนี้กูอารมณ์ดีเลยไม่รู้สึกไร)
ถามเผื่อไว้หน่อยละกัน ถ้ากูจะไปหาหมอกูต้องทำไงบ้าง กูต้องเตรียมตังไปแค่ไหน กูต้องนัดมั้ย กูคงไปในเวลาราชการไม่ได้เพราะกูเรียนทั้งวันและแทบทุกวัน จะรักษาตัวเองทีแม่งยุ่งยากชิบ เอาวะ ถ้ากูจะดีขึ้นได้ กูก็ต้องทำ
(กูควรไปถามในห้องสุขภาพจิตเปล่าวะ)

กูกะจะตื่นเช้ามาหลายวันแล้ว ตื่นสายตลอดเลย กูจะปั่นงานไม่ทันแล้วววว T-T โคตรสิ้นหวัง

กูมั่นใจว่ากุอายุคงไม่ยืนว่ะ เพื่อนโม่ง กุไม่กล้าหาหมอมาระยะหนึ่งแล้ว ร่างกายสุขภาพดี เดินได้ กินได้ แต่ กุว่ามันมีบางจุดที่ผิดปกติ และ กุไม่อยากตรวจให้รู้ กูรู้สึกว่า กูเป็นคนเลือกชีวิตพลาดมาก พลาดตลอด เรื่องร่างกายกุอาจพลาดนะเนี่ย แต่วาไงดี กุรู้สึกใจหายๆ เหมือนมีอะไรข้างในหายไปว่ะ เงินตอนนี้ไม่มีเหลือเลย ดีที่มีครอบครัวช่วยดูแล แต่กูอายุยังน้อย ยังไงก็ยังไม่ถึง 30 ละนะ แต่กุรู้สึกสิ้นหวังทุกอย่างว่ะ กูเกลียดตัวเองมาก กูแทบไม่อยากลุกออกจากเตียงเลย กูอยากร้องไห้ คือ กูไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะ อ่านไป มันมีหลายอย่างไม่ตรงเลย

กุยังกินข้าวได้อยู่ แต่กุแค่ไม่อยากยุงกับใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากฟังเสียงใคร กุสติแตกมาก กับการเข้าสังคม กับร่างกายของกู แต่พอมองแม่ที่ทำงานอยู่แล้วกูรู้สึกแย่มากกว่าเดิม กูรู้สึกอ่อนแอ แต่กูก็ไม่อยากออกไป ปัญญาอ่อนมาก

>>78 ทำไมมึงคล้ายกูจังวะ

https://scontent.xx.fbcdn.net/hphotos-xpl1/v/t1.0-9/12801297_1322506541100153_8688617503086082778_n.jpg?oh=20287f3845526c4c012da7c3d4636741&oe=57701852

>>80 me as heck

>>78 มึงพลาดในอดีตมาแล้วอนาคตก็จะพลาดต่อไปเหรอ? เริ่มดูแลสุขภาพให้อยู่ได้อีก 5 ปี 10 ปีหรือ 1-2 ปีอย่างน้อยก็ทำอะไรเหลือทิ้งไว้ที่เป็นประโยชน์แก่คนอื่นก็ยังดีนะ เป็นหลักฐานการมีชีวิคของนายอยู่นะ

>>82 อ่านเม้นนี้แล้วกุร้องไห้เลย มึง กูอยากคิดได้แบบมึงบ้าง แต่ตอนนี้ชีวิตกูแย่กว่า >>78 ซะอีก แย่กว่าตรงที่กูรู้ว่ากูยังไม่ตายง่ายๆ แต่กูอยากตายชิบหาย เรื่องที่พลาดในอดีตมันกดดันกูเพราะคนรอบข้างคิดว่ากูต้องทำได้ดี กูต้องเก่งกว่าคนอื่น กูต้องไม่พลาด พอกูพลาดทีก็เลยเห็นสันดานของเพื่อนกินทั้งหลายชัดเจน
แล้วกูดันป่วยบ่อยด้วยอาการที่ทำให้คนอื่นคิดว่ากูสำออย(ปวดท้อง/ปวดหัวหนัก/ท้องเสียบ่อยมาก) ปัญหาชีวิตแม่งรุมกูจนกูไม่มีที่ให้เงยหน้าขึ้นมามองท้องฟ้าได้แล้ว ทุกคนรอบข้างแม่งเห็นแก่ตัว อ้างตลอดว่าทำเพื่อกู แต่สุดท้ายก็ทำเพื่อตัวเอง ทิ้งกูไว้ให้จมอยู่กับสิ่งที่กูไม่ได้ทำ แม้แต่คนในครอบครัวที่คิดว่าเป็นที่พึ่งสุดท้ายก็ยังเห็นแก่ตัว แล้วกูจะหันไปพึ่งใครวะ จะหาแฟนเหรอ คนแม่งก็มองแต่หน้าตา ไอ้คนที่มาจีบกู พอกูทำดีตอบแม่งก็มาลวนลามอีก ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยx10000000

เคยคิดว่า ทุกคนบนโลกแม่งเห็นแก่ตัวแล้วกูรังเกียจคนเหล่านั้น ดังนั้นกูต้องไม่เห็นแก่ตัว ต้องเสียสละ ต้องทำเพื่อคนอื่นให้เต็มที่ เผื่อสักวันกูจะได้เจอกับเพื่อนที่คิดเหมือนกูบ้าง แล้ววันนั้นคงเป็นวันที่กูได้เพื่อนที่เข้าใจกูจริงๆ
ผ่านมาเป็นสิบๆปีแล้วกูยังไม่เจอเลยว่ะ จนตอนนี้พอกูเห็นครอบครัวกูเห็นแก่ตัวแล้ว กูเริ่มรู้สึกว่า แม่งหรือว่ากูต้องเห็นแก่ตัวด้วยวะ ถึงจะอยู่ในสังคมสวะๆแบบนี้ได้

กูก็รู้สึกว่าคนเราเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลมากเกินไปนะ เวลาจะทำอะไรแม่งไม่เคยคิดถึงใจคนอื่นเลย ทั้งเห็นแก่ตัว ทั้งคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุด ทั้งใช้แต่อารมณ์แล้วอ้างเหตุผลตามใจชอบ
กูโคตรเกลียดเลยว่ะ เกลียดแม่งทุกคน เกลียดจนอยากให้แม่งหายไปให้หมด เกลียดตัวเองที่ทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นไม่ได้ เกลียดที่ละวางอคติไม่ได้ เกลียดที่เป็นคนปกติไม่ได้
กูคิดอยากตายอยู่บ่อยๆเพราะกูไม่อยากจะอยู่บนโลกแบบนี้อีกแล้ว พอกูคิดแบบนี้ ก็กลายเป็นว่ากูเองนี่แหละที่เห็นแก่ตัวที่สุด คิดจะหนีไปคนเดียวแล้วทิ้งคนอื่นไว้ แต่มันไม่มีใครที่สำคัญกับกูมากพอจะรั้งกูไว้นี่หว่า พ่อแม่กูหรอ พี่น้องกูหรอ เพื่อนกูหรอ แล้วคิดว่าใครเป็นคนที่ผลักให้กูมายืนอยู่ตรงนี้วะ เฮ้อ กูนี่มันขยะชัดๆเลยว่ะ เมื่อไหร่กูจะหยุดคิดเรื่องบ้าๆแบบนี้สักที

>>83 ผมว่าคุณเป็นโรคเครียดแล้วหว่ะถ้านอนไม่หลับ, ระบบย่อยอาหารมีปัญหาด้วยนี้ครบเลย. ไปหาหมอยกเครื่องสุขภาพกาย,สุขภาพจิตหน่อยจะดีขึ้นเยอะนะอย่าคิดมากกับความเห็นคนอื่นเลยตอนนี้ก็เชื่อคำแนะนำของโม่งถึงโม่งด้วยกันแล้วไปทำให้ชีวิตมันหลุดพ้นจากภาวะหดหู่บ้างนะครับ

>>86 เรื่องนอนนี่ตรงข้ามเลยล่ะ คือกู...คือเรา(ตอบแบบสุภาพในโม่งนี่มันแปลกๆว่ะ) คือเรานอนเยอะมากในแต่ละวัน และนอนหลับสนิทมีฝันบ้าง ส่วนใหญ่ไม่ได้ฝันร้ายจนถึงขั้นตื่น ใช้เวลานอนเยอะมาก บางวันก็ 8 บางวันก็ 10 เหมือนมีความสุขเฉพาะตอนหลับน่ะ ตอนตื่นนอนบางทีก็จิตใจก็บอกว่าไม่อยากลุกจากเตียงเลยทั้งๆที่ร่างกายอยากลุกมากๆเพราะหิว สุดท้ายก็ยอมแพ้ร่างกายตัวเอง ลุกไปทำนู่นทำนี่อยู่ดี แต่เพราะลุกจากเตียงช้าทำให้กินข้าวไม่ตรงเวลาด้วยน่ะแหละ เบื่อมาก ไม่อยากคิดแบบนี้ แต่สิ่งรอบข้างกดดันให้คิดแบบนี้ไปทั้งหมดเลย
ตั้งใจว่าจะไปหาหมอเงียบๆคนเดียวแหละ ไม่อยากให้ใครรู้ด้วย แต่ตอนนี้ดันมีเพื่อนคนนึงเหมือนจะรู้แล้วบอกว่าถ้าเราอยากไปหาหมอจะไปเป็นเพื่อนๆๆๆ(นางชวนให้เราไปหาหมอที่เป็นญาติของนาง บอกว่าเราเครียดต้องไปปรึกษาแพทย์บ้าง) แต่คนนี้มันไว้ใจไม่ได้เพราะสถาปนาตัวเองเป็นเพื่อนรักของเรา แต่สิ่งที่ทำตรงข้ามเลย เราพูดอะไรในใจให้ฟัง แม่งเอาไปเล่าแบบบิดเบี้ยวจากความจริง จนคนที่เราชื่นชมเขากลับเกลียดเราซะงั้นเพราะคิดว่าเราหาว่าเขาขี้อวด(ได้ข่าวว่ากุชื่นชมให้นางฟังนะ เล่ายังไงให้เป็นขี้อวดไปได้) และอีกหลายๆเรื่องทำให้เราไม่กล้าไปหาญาตินาง เราไม่เชื่อว่าญาตินางจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเราเลย
มีหมอคนไหนรับให้คำปรึกษาทางโทรศัพท์บ้างไหม คือรู้สึกไม่ไว้ใจทุกคน มองในแง่ร้ายไปหมด ถ้าได้เล่าเรื่องแบบปิดตัวตนแล้วได้คำแนะนำมามันอาจจะดีขึ้นก็ได้

>>86 แต่ไงก็ขอบคุณนะ ขอบคุณมากจริงๆ

ยอม'ติดคุก'ไม่มีเงิน5หมื่น ลักมะพร้าวให้'เมียท้อง'กิน | เดลินิวส์
„เมื่อวันที่ 5 มี.ค. พ.ต.ท.ทักษิณ ภิญโญเทพประทาน สวส.สภ.ทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช ได้นำตัว นายนฤเบศ เพชรชุมพลอายุ 25 ปี ชาว อ.ทุ่งสง ผู้ต้องหาในคดีลักทรัพย์ มาสอบปากคำอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนควบคุมตัวไปฝากขังที่ศาลจังหวัดทุ่งสง หลังจากที่ถูก นางอารีย์ (สงวนนามสกุล) อายุ 67 ปี พักอาศัยอยู่ที่หมู่ 5 ต.นาโพธิ์ แจ้งความจับกุมในข้อหาขโมยมะร้าว เมื่อวันที่ 3 มี.ค.ที่ผ่านมา สืบเนื่องจาก วันเกิดเหตุ นางอารีย์ได้แจ้งความกับตำรวจ เพื่อให้จับกุมตัว นายนฤเบศ ในข้อหาลักทรัพย์ หลังจากที่ผู้เสียหายเกิดเอะใจว่า มะพร้าวที่เก็บมาวางไว้ได้สูญหายไป 3 ลูก พอตรวจกล้องวงจรปิด ก็พบภาพที่ผู้ต้องหากำลังเข้าไปขโมยลูกมะพร้าวพอดี โดยตำรวจสามารถบุกไปจับกุมผู้ต้องหาได้ในบ้านพัก ที่อยู่ห่างจากบ้านที่ขโมยเพียง 500 เมตร พร้อมของกลาง มะพร้าว 3 ลูก จากการสอบสวนทราบว่า นายนฤเบศทำอาชีพรับจ้างกรีดยางพารา มีรายได้เพียงวันละ 200 บาท แต่ต้องดูแลครอบครัวที่มีลูก 3 คน อีกทั้งภรรยาก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่ 4 ได้ 5 เดือนแล้วด้วย ส่วนที่ก่อเหตุลักลูกมะพร้าวนั้น เนื่องจากภรรยาต้องการรับประทานมะพร้าวอ่อนมาก ด้วยความที่ฐานะไม่ค่อยดี ประกอบกับเห็นลูกมะพร้าววางอยู่ใกล้ๆ กับคอกหมูร้างของผู้เสียหาย คิดว่าผู้เสียหายคงไม่สนใจ จึงลอบไปขโมยดังกล่าว กระทั่งนำมาให้ภรรยารับประทาน ต่อมา ตำรวจได้เรียกนางอารีย์เจ้าของมะพร้าวมาชี้ตัวยืนยันอีกครั้ง โดยผู้ต้องหาได้สารภาพ ถึงเหตุผลในการขโมยลูกมะพร้าวให้ นางอารีย์ฟัง จากนั้นนางอารีย์ได้ตัดสินใจเรียกเงินค่าเสียหายรวม 5 หมื่นบาท เพื่อแลกกับการยอมความและไม่เอาเรื่อง ซึ่งพอผู้ต้องหาได้ยินก็ตกใจและให้การด้วยอาการซึมว่า เป็นเพียงแค่คนกรีดยาง ไม่มีปัญญาหาเงินมากขนาดนั้น โดยมีเงินมากก็คงไม่ขโมยลูกมะพร้าว และขอตัดสินใจยอมติดคุกถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย..“

อ่านต่อที่ : http://www.dailynews.co.th/regional/383831

สื้นหวังแล้วววววววววววววววว

>>89 กูไม่สงสารนะ พวกกล้าขโมยก่อนกล้าขอน่ะ

กูถึงบอกว่าบางทีจ้องเมตตากันบ้าง มึงคิดดูไปเรียกค่าเสียหายเกินจริง จ่ายไม่ได้ก็ติดคุก
บางคนอาจจะสะใจทำให้คนลีกขโมยติดคุกแคามึงลองกว้างๆดู
1.จับคนสิ้นไร้ไม้ตอกเข้าคุกแล้วได้อะไร
2. มึงจับคนพ่อเจ้าคุกได้ จโมยหายไปคนนึงแต่ได้เพื่อนบ้านที่หาไม่พอกินหนึ่งครอบครัว เด็กที่อสี่ยงเป็นคนไร้คุณภาพอีกสามคน
3.ไม่นับรวมความแค้นที่เกิดขึ้นอีก

กูขอยืนด้านคนผิดต้องได้รับโทษแต่โทษควรเหมาะสมหนักเบาให้พอดี และทำอะไรต้องมองกว้างๆ

ลองนึกดูดี ๆ คนคนหนึ่งจะอยากให้คนอีกคนเข้าคุกไปเพื่ออะไร มันมีจริง ๆ เหรอคนที่เห็นคนที่ไม่ได้ชิงชังรังเกียจกันเข้าคุกแล้วสะใจ มึงสงสารเด็กได้ คนอื่นเขาก็สงสารได้ มันมีอะไรอีกไหมที่อยู่นอกเหนือเนื้อข่าวที่มึงเห็น? ทำไมเขาถึงอยากให้คน ๆ นี้เข้าคุก? เพราะขโมยมะพร้าวแค่สามลูกเนี่ยเหรอ? แรงจูงใจที่แท้จริงลึกล้ำกว่านี้มีหรือเปล่า?

แล้วก็นะ คนเราทุกคนรู้แต่แรกใช่มั้ยว่าถ้าขโมยแล้วถูกจับได้ต้องติดคุก ถ้ามึงยังเลือกขโมย แปลว่ามึงยอมรับกติกาข้อนั้น ถ้าไม่ถูกจับได้ หรือจับได้แล้วเจ้าทุกข์ไม่เอาความ มึงกำไร แต่ถ้าโดนจับได้และเจ้าทุกข์เอาความ ก็ถือว่ามึงโดนในสิ่งที่มึงก็รู้อยู่แล้วว่าต้องโดน

มึงก็ควรมองให้กว้าง ๆ

>>92 กูไม่ได้หมายความว่าให้สงสารแต่แรกแต่ มันมีแง่มุมขนาดคนเค็มมากๆยังต้องคิดเลย
กูอยากให้เทียบดูว่า จับขโมยติดคุกได้คนนึงแต่มึงได้เพื่อนบ้านที่จะเสี่ยงเป็นขโมยเพิ่มขึ้นมาสามคน ก็คำนวณเอาเองว่าคุ้มหรือเปล่า

ไอ้เรื่องทำผิดแล้วต้องโดนลงโทษเนี้ยมันเป็นบรรทัดฐานสังคมไปแล้ว

ไอ้คนจนมากๆมันก็จะไลฟ์แฮค แบบ"กูขโมยไปก่อน เดี๋ยวพอโดนจับได้กูก็บอกว่ากูยากจนกูทำเพื่อครอบครัว เขาจะเห็นใจปล่อยกู"
แม่งโคตรจะตรรกกะเพี้ยน ใจกูอย่างมากก็ปรับมันได้สองสามเท่าของทรัพย์ที่ขโมย แต่เอาถึงห้าหมื่นยังไงก็เป็นการเรียกค่าเสียหายที่เกินไปมาก

แล้วประเด็นที่รายได้แค่วันละ 200 ดันมีเมียมีลูกสี่คนนี่มันไม่สิ้นหวังไปหน่อยเรอะ
200 กินกันยังไง 4 คน ค่ารักษาพยาบาลอีก

>>94 คนรวยเขาถึงเลือกซื้อบ้านแพงๆเพื่อจะได้ไม่ต้องให้ลูกหลานอยู่ใกล้คนจนๆไง

ทำไมคนจนถึงมีลูกเต้าเยอะกันจังวะ
หรือไม่รู้จะทำไรกันก็เยิ้บกันอย่างเดียวเรอะ?

>>95 เออแหะ นี่เองเหตุผลที่ย่านคนรวยแพงกว่า ปัญหาที่เกิดจากคนจนน้อยกว่าสินะ

>>96 มึงเคยไปค่ายอาสาไปที่กันดารมากๆหรือเปล่าวะ. บ้านเรามีประชากรที่เข้าไม่ถึงการศึกษาพื้นฐานอยู่ ไอ้พวกที่ไม่รู้จักการคุมกำเนิดมีเยอะกว่าที่มึงคิดแน่

>>98 แต่ว่าถ้าจน เลี้ยงลูกไม่ไหว จะเอากันทำไมอ่ะ ถ้าไม่รู้วิธีคุมกำเนิดแล้วจะเอากันทำไมหรือไม่รู้ว่าเอากันแล้วมันจะท้อง หรือความเงี่ยนมันรุนแรงกว่าปัญหาปากท้องในอนาคตวะ กูไม่เข้าใจ

>>99 คนทำตามอารมณ์พื้นฐาน หิวกิน,อิ่มนอน,เงี่ยนเย็ด,โมโห ทะเลาะวิวาท ไม่ได้วางแผนอนาคตเขาเรียกคนโง่
คนที่ได้รับการศึกษาดีและ ทำเรื่องที่ขัดกับอารมณ์พื้นฐานได้เพราะฝึกเรื่องเหตุผลเหนืออารมณ์ เรียกคนฉลาด

ซึ่งถ้าตั้งแต่เด็กมาคนที่ว่ามันเข้าไม่ถึงการศึกษาโอกาสจะเป็นคนโง่ก็มีมากใช่ป่ะ. ขนาดคนเรียนดีดีแต่ไม่ได้ฝึกเหตุผลเหนืออารมณ์ยังมึพวกเรื้อนๆตั้งเยอะแยะในสังคม.
ถ้าเรียนน้อยก็แค่ฝังหัวพอว่าโลกมีกฏอยู่ถ้าฝืนกฏมึงจะโดนลงโทษ, แต่ถ้าเรียนจนโตมันจะมีข้อแม้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างเรื่องที่กูบอกว่าบางทีก็ต้องใช้เมตตาบ้าง. ถ้าคนโง่แก้ปัญหามันคงจะตีขโมยจนตาย,คนฉลาดคำนวณด้วยว่าจับเข้าคุกได้คนเดียวแต่เสือกได้ครอบครัวเพื่อนบ้านเสี่ยงจะเป็นโจรหลายคนแทนมันจะคุ้มไหม
ฝากไว้ ถ้าคิดสั้นแก้ปัญหาสนองอารมณ์=โง่,คิดยาวแก้ปัญหาโดยคำนวณถึงอนาคตไกลๆใช้เหตุผลเป็นหลัก=ฉลาด

แต่พื้นฐานคนควรมีเมตตาพอสมควรหว่ะ เดี๋ยวนี้กระแสรักคนอื่นรักส่วนรวมมันเป็นกระแสหลัก
มึ!คิดดูเอาว่ายุคพระพุทธเจ้า,เยซู ทำไมถึงยกเอาเรื่องเห็นใจผู้อื่นเป็นเรื่องแรกๆเพราะก่อนมีคำสอนพวกนี้คนมันเจ้าคิดเจ้าแค้นถ้าขัดผลประโยชน์กันขึ้นมามันจ้องฆ่ากันบ่อยมาก. ไอ้เรื่องลงโทษรุนแรงกูถึงไม่เห็นด้วยในกรณีนี้ไง

'ป้ามะพร้าว'ย้ำขโมยบ่อย! เรียก'แพง'หวังให้หลาบจำ | เดลินิวส์
„'ป้ามะพร้าว'ย้ำขโมยบ่อย! เรียก'แพง'หวังให้หลาบจำ คดีดราม่า "มะพร้าว 3 ลูกกับเงิน 5 หมื่น" ป้าผู้เสียหายเผย โดนขโมยบ่อย เหลืออดต้องติดซีซีทีวี ชี้เรียกค่ายอมความแพงเพราะอยากให้เข็ดหลาบ ด้านผัวรักเมียยัน เพิ่งทำครั้งเดียวแต่พลาดโดนเลย ตร.คุมฝากขังศาลเรียบร้อย วันเสาร์ที่ 5 มีนาคม 2559 เวลา 16:43 น. จากเหตุการณ์ นายนฤเบศ เพชรชุมพล อายุ 25 ปี ชาว อ.ทุ่งสง หนุ่มอาชีพกรีดยาง ตกเป็นผู้ต้องหาคดีลักทรัพย์ หลังเมื่อวันที่ 3 มี.ค.ได้ก่อเหตุขโมยลูกมะพร้าว 3 ลูก ในพื้นที่บ้านของ นางอารีย์ (สงวนนามสกุล) แต่ถูกกล้องวงจรปิด นางอารีย์ติดตั้งไว้จับวินาทีก่อเหตุไว้ได้ ก่อนจะแจ้งตำรวจ สภ.ทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช ให้บุกเข้าไปจับกุมได้ในบ้านพักของผู้ต้องหา ที่อยู่ห่างออกไปแค่ 500 เมตร พร้อมกับลูกมะพร้าวของกลาง โดยให้การรับสารภาพว่า ขโมยมะพร้าวจริง เพื่อนำไปให้ภรรยาที่กำลังตั้งท้องลูกคนที่ 4 ได้ 5 เดือน เนื่องจากภรรยาอยากรับประทาน แต่ไม่มีเงินไปซื้อ อีกทั้งเห็นว่าต้นมะพร้าวนี้ปลูกไว้ในที่รกร้าง จึงคิดว่าเจ้าของไม่สนใจ ขณะเดียวกันฝ่ายผู้เสียหาย ได้ตัดสินใจเรียกเงินค่าเสียหายรวม 5 หมื่นบาท เพื่อแลกกับการยอมความ และไม่เอาเรื่อง ซึ่งพอผู้ต้องหาได้ยินก็ตกใจ และขอยอมรับผิด เพราะไม่มีปัญญาหาเงินมาชดใช้ ตำรวจจึงคุมตัวดำเนินคดีตามกฏหมาย ความคืบหน้าเมื่อวันที่ 5 มี.ค. ผู้สื่อข่าวได้ติดต่อไปยัง นางอารีย์ เพื่อสอบถามถึงเรื่องราวทั้งหมด โดยผู้เสียหายในคดีนี้เปิดเผยว่า ตนมีบ้านพักอยู่ในพื้นที่หมู่ 5 ต.นาโพธิ์ ยอมรับว่าไม่ได้มีอาชีพทำสวนมะพร้าว แค่ปลูกต้นมะพร้าวเอาไว้ในพื้นที่บ้านรวม 3 ต้น ที่ผ่านมาโดนคนร้ายแอบเข้ามาขโมยลูกมะพร้าวบ่อยครั้งมาก จับมือใครดมก็ไม่เคยได้ ซึ่งมีอยู่ต้นหนึ่งถูกลักบ่อยสุด เนื่องจากต้นค่อนข้างเตี้ย ใช้มือเอื้อมก็จับถึงลูกมะพร้าวแล้ว จากนั้นจึงนำเทคโนโลยีมาช่วยเหลือ ด้วยการติดตั้งกล้องวงจรปิดไม่นานนี้ กระทั่งจับภาพผู้ต้องหา ขณะกำลังเข้ามาขโมยได้อย่างชัดเจน จึงรีบแจ้งความกับตำรวจ ส่วนที่เรียกค่ายอมความถึงครึ่งแสนนั้น เพราะรู้สึกโมโหและเอือมระอา กับพวกที่มาขโมย หากไม่เอาจริงๆ จังๆ ก็คงไม่เข็ดหลาบ ส่วนผู้ต้องหาจะเป็นคนร้ายคนก่อนๆ ที่มาลักหรือไม่นั้นมิอาจทราบได้ ขณะเดียวกัน นายนฤเบศได้ให้การยืนยันยอมรับผิดอีกครั้งว่า ขโมยลูกมะพร้าวจริง แต่เพื่อภรรยาตั้งท้องที่อยากกินมาก และคิดไปเองว่าปลูกในที่รกร้างเจ้าของคงไม่ว่าอะไร ที่สำคัญเพิ่งขโมยเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มีโจรมาขโมยไปแล้วหลายครั้ง แต่สำหรับตนเพิ่งทำครั้งแรกแน่นอน และหากต้องหาเงิน 5 หมื่นบาท มาแลกกับการไม่โดนเอาผิดนั้น ยอมรับว่าไม่มีความเป็นไปได้เลย เนื่องจากฐานะยากจน ถ้ามีเงินขนาดนั้นก็ไปซื้อเองแล้ว ทำให้พร้อมยอมรับผิดในข้อหาและขอชดใช้สิ่งที่ทำด้วยการให้ตำรวจดำเนินคดีตามกฏหมาย ผู้สื่อข่าวรายงานว่า หลังเสร็จสิ้นการสอบปากคำเรียบร้อย ตำรวจได้ควบคุมตัวนายนฤเบศพร้อมด้วยสำนวนส่งศาลจังหวัดทุ่งสงเพื่อฝากขังเรียบร้อยแล้ว. ข่าวที่เกี่ยวข้อง ยอม'ติดคุก'ไม่มีเงิน5หมื่น ลักมะพร้าวให้'เมียท้อง'กิน“

อ่านต่อที่ : http://www.dailynews.co.th/regional/383859

กูไม่เชื่อว่าครั้งแรกหรอก ครั้งแรก ...ที่โดนจับได้ กร้ากก

ประเด็นข่าวนี้ก็ประมาณว่า
1. ป้าเจ้าของสวน บอกว่าถูกคนขโมยมะพร้าวบ่อยมาก
ก็เลยติดกล้องวงจรปิดไว้เก็บหลักฐานแม่งเลย
2. ไอ้หนุ่มในข่าว อ้างว่าเมียท้อง อยากกินมะพร้าว
เลยขโมยมะพร้าวจากสวนไปให้เมียกิน
3. ป้าแจ้งความจับ ให้การรับสารภาพ แต่บอกว่าเพิ่งขโมยหนแรก
ไอ้ที่ป้าโดนหนก่อนๆตูไม่เกี่ยวนะ ซึ่งจะจริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้นะ ว่ากันไปตามหลักฐาน
4. ป้าโกรธ เรียกค่าเสียหายห้าหมื่น
5. ตำรวจบอก ค่าเสียหายที่เรียกมันเยอะเกิ๊น เยอะกว่าข้อกำหนด
เอาเป็นว่าไกล่เกลี่ยกันแล้วกัน ส่วนไอ้หนุ่มนี่ก็ดำเนินคดีลักทรัพย์ไปตามเรื่องตามราว
เห็นหลายๆเพจเอาประเด็นที่ป้าแกเรียกค่าเสียหายห้าหมื่นมาด่า
แล้วเข้าข้างไอ้หนุ่มนี่ว่าทำไมไม่เห็นใจคนยากคนจนมั่ง
เอางี้นะครับ ป้าแม่งก็เรียกค่าเสียหายเว่อร์ไป แต่ไม่เป็นไร ตำรวจบอกแล้วว่าทำงั้นไม่ได้ ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น ส่วนไอ้หนุ่มนี่ก็สารภาพว่าลักทรัพย์จริง ก็ให้เป็นไปตามกระบวนการทางกฏหมาย แต่ที่สำคัญคือ อย่าเข้าข้างเขาโดยเอาคำว่าจนมาเป็นข้ออ้าง ความยากจนไม่ใช่ข้ออ้างในการละเมิดกฏหมายนะเออ

- มิตรสหายท่านหนึ่ง

ความจน ไม่สามารถเอามาเป็นข้ออ้างทำผิดกฎหมายได้ครับ และข้อสอง มึงจะจ่าย50000 ทำไม คดีลักทรัพย์ เป็นคดีอาญาแผ่นดิน ถึงอีป้า จะไม่เอาความ แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ต้องทำสรุปสำนวนส่งให้ อัยการฟ้อง อยู่ดี คือจ่าย หรือไม่จ่าย50000 มึงก็ติดคุกอยู่ดีเลยครับ
- มิตรสหายอีกท่านหนึ่ง

ดร.บุ๋ม ปนัดดา วงศ์ผู้ดีลองเข้าไปอ่านในเพจอีกทีนะค่ะ. ได้สอบถามจากร้อยเวรเจ้าของคดี รตท.สัญญา กล่อมสุข สภอ.ทุ่งสง เรียบร้อยแล้วนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า "คนร้ายได้ลักขโมยมะพร้าว 3 ลูก และพัดลม พร้อมกับเพื่อนอีก 1 คน (กำลังออกหมายจับ) ซึ่งก่อนหน้านี้จากกล้องวงจรปิด คนร้ายได้ขโมยนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งผักและผลไม้ มูลค่า แปดพันกว่าบาท พร้อมทั้งเพิ่งพ้นโทษเสพยามาไม่นาน ทางคุณป้าผู้เสียหายไม่ได้เรียก 50,000 อย่างที่เป็นข่าว เพียงแต่ต้องการให้ติดคุกเพื่อเป็นที่หลาบจำเพราะรู้ว่าเรียกเงินไปก็ไม่มีเงินมาใช้แน่ๆ วันที่คนท้องมาที่สน.มารับทราบข้อหาของสามี คุณป้าให้เงิน 100 บาทไปหาข้าวกิน ตอนนี้คุณป้าเสียใจมากที่โดนด่ากระหน่ำเหมือนแกไปฆ่าใครตาย และตั้งใจจะแจ้งความ พรบ.คอมพิวเตอร์กับแหล่งข่าวที่เขียนข่าวให้เป็น ดราม่า ไม่นำเสนอความจริง!" *บุ๋มเตือนแล้วนะ อย่าเพิ่งดราม่า! ควรฟังความทั้งสองฝ่ายก่อน
ตำรวจดำเนินการตามขั้นตอนของกฎหมายต่อไป เพราะมีคดีอาญาแบบยอมความไม่ได้ด้วย #องค์กรทำดี จะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไร ผิดก็ว่าไปตามผิด และผิดมาหลายหนก็ควรหยุดได้แล้ว อ้างว่าจนไม่ได้ คนจนแต่ไม่เบียดเบียนคนอื่นมีเยอะ เค้าสู้ชีวิตอย่างพอเพียงและไม่ยุ่งกับยาเสพติด! ส่วนคนท้อง เราจะดูแลความเป็นอยู่ให้อีกทีว่าลำบากอย่างไร!

-มิตรสหายอีกท่านหนึ่ง

กูเลยสงสัยเนี้ยแหล่ะว่ามีโทษจำคุกด้วยเหรอวะ ถึงว่ากรณีสรย้วยก็มีโทษจำคุกเหมือนกัน

>>105 พูดถึงอะไรหรือ

สรุปว่านักข่าวประเทศนี้กุข่าว
สิ้นหวังแล้วววววว

แล้วโม่งใจดีก็สิ้นหวังตามไป

ไอ้ที่เหี้ยคือพวกอ่านข่าวแล้วเชื่อทันทีโดยไม่สงสัยก่อนวะ
พอคดีพลิกก็โบ้ยขี้ไปเลย ไม่ที่ด่าก็หน้านี้ทำเป็นลืมกัน

- CMB ผู้เสียหาย 130ล้านคน

ยาวสัสๆ แต่อ่านจบแล้วสิ้นหวังจริงๆว่ะ กูว่าเมือ่ไรจะพัฒนาดีๆขึ้นบ้างวะ จะให้เริ่มที่ตรงไหน? สังคมใกล้ตัว?

ทำอะไรผิดซ้ำๆ ทำให้พ่อผิดหวัง อาจารย์ที่ปรึกษาพยายามช่วยก็ตอบรับการช่วยเหลือไม่ได้ เหมือนทำให้คนอื่นผิดหวังไปหมด แต่ก็แก้ไขตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้จะกำไว้หรือโยนทิ้งให้มันจบๆไป แต่บางทีก็อยากหยุดปัญหาเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ตื่นมาเริ่มชีวิตใหม่ๆ แต่ไม่ทันแล้ว เพราะสัญญาว่าจะเริ่มชีวิตใหม่หลายครั้งแล้ว แล้วมันก็ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยน ยังเป็นคนขี้แพ้เหมือนเดิม เสียใจที่ทำให้พ่อให้อาจารย์ผิดหวัง เสียใจแต่ไม่รู้ว่าจะดีกว่านี้ได้ยังไง กลัวความคิดตัวเองว่าสักวันนึงจะแพ้แล้วเลือกทางที่ทุกอย่างจะจบ แค่เรื่องของกูคนเดียว

>>111 เฮ้ยกอดมึง
กุเข้าใจเว้ย กุก็เป็น มันเริ่มใหม่ได้เสมอ อย่ายอมแพ้

อายุ 31 เงินเดือนแค่ 62k
แฟนไม่มี เพื่อนไม่มี บ้านไม่มี รถไม่มี ป.โท ไม่ได้เรียน บุคลิคแย่ เตี้ย ไม่หล่อ
เงินเก็บหายไปกับการตัดสินใจมี่ผิดพลาด ดีอย่างเดียวที่ไม่มีหนี้ เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงดี

แค่62k เดี๋ยวกุตบเลย

>>114 เงิบเก็บเป็น 0 นะเธอกับอายุขนาดนี้อ่ะ
ให้ที่บ้านอีก

>>115 ให้ที่บ้านเท่าไหร่ ทำไมเงินเก็บเป็นศูนย์ ลงทุนอะไรผิดพลาด ตอบคำถามนี้กับตัวเองให้ได้แล้วอย่าผิดพลาดซ้ำ ถ้าไม่แน่ใจลองมาโพสให้โม่งช่วยคิดก็ได้
(กูว่าเอาจริงๆถ้าไม่ได้ให้ที่บ้านไป 60k ก็พออยู่ได้นะ มึงอาจจะวางแผนการเงินไม่ดี)

>>116 เอาไปเรียนอบรมสัมนานู่นนี่ ซื้อหนังสือเยอะแยะ แต่เปลี่ยนเป็นรายได้ไม่ได้ บางคอร์สเราไปสัมนาเสียเงินเป็นแสน
มีเอาไปเที่ยวต่างประเทศด้วยน่ะ อันนนี้เป็นประสบการณ์ชีวิต
คบกับผู้หญิงก็โดนทำให้เชื่อว่าเดือดร้อนจริง ๆ จนเราให้เงินช่วยเหลือฟรี ๆ จนรู้ความจริงที่หลังว่าเราโดนหลอก
ลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ก็หุ้นตกแรงมาก
เงินเดือนก็ขึ้นมาไม่นานหรอกนะ ก่อนหน้านี้เจอบริษัทไม่ดีอ่า
ให้ที่บ้านเดือนนึงสองหมื่นอ่ะ ผู้สูงอายุที่บ้านไม่มีเงินเก็บกัน
ช่วงที่เครียดกับชีวิตก็เอาไปกินของหรู ๆ งี้บ้าง

>>117 อ้าว มึงก็ดูรู้ตัวดีนิ
ทำงบประมาณ กับรายรับรายจ่ายสิ

จัดส่วนออมไว้ก่อนเลย

อบรมสัมนามึงก็เลือกอันที่จำเป็นได้ใข้กับชีวิตมึงจริงๆสิ มันมีทางเลือกอื่นมั้ย ให้พี่ที่ทำงานสอน ให้คนรู้จักสอนที่ไม่ต้องเสียเงินมากๆ
หรือซื้อหนังสือ กินหรู เที้ยวต่างประเทศ ฟุ่มเฟือย มึงก็ตั้งไว้หลังทำงบเสร็จเงินเหลือเป็นรางวัลให้ตัวเอง

กูไม่เคยมีแฟนนะ แต่คนถ้ารักกันจริงไม่น่าจะรบกวนมึงขนาดนี้อ่ะ เป็นกูจะตั้งจำนวนเงินที่จะให้ยืมไว้ในใจแล้วให้ยืมแค่นั้น ยืมแล้วต้องคืนไม่งั้นไปยืมคนอื่นมาจ่ายหนี้กู

กูอิจฉามึงอ่ะทำงานไรวะ

>>118 เขียนโค้ดอะเธอ
ไม่รักกันจริงเจอพวกหลอกเอาเงิน

กู 118นะ กูเสียใจที่ไม่ได้เรียนคณะนี้อ่ะ ตอนนี้เลยอยากมีผัวเป็นโปรแกรมเมอร์พอดี

>>120 ดูที่เงินอย่างเดียวหาผัวเป็นนักบิน,หมอ,เข้าของธุรกิจเถอะเธอ

ซิ่วสอบหมอ 2 ปี ไม่ติด คะแนนไม่น่าจะถึงรอบ 2 ด้วย
ปาดข้อมือตายดีไหมวะ

>>120 กูสงสัยว่ามีผัวโปรแกรมเมอร์นี่ดีตรงไหนวะถึงอยากได้แบบนั้น เห็นมีแต่พวกไม่มีเวลา เงินน้อย พูดไม่รู้เรื่อง คิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน แต่งตัวเห่ยๆ

>>122 เพื่อนกูต้องรอ 7 ปีถึงได้เรียนเพราะที่บ้านบังคับเรียนเภสัชเลยหลังจากซิ่วไม่ติด 2 รอบ พอเรียนจบแล้วไปเรียนหมอใหม่ แต่ไปเรียนโรมาเนียนะ

โปรแกรมเมอเงินน้อยกุว่านูปนะกุว่าให้แก้งมนุษย์เงินเดือนโปรแกรมเมอเก่งๆก็ตังเยอะใช่ย่อยได้เดือนเป็นแสนแหนะ

กูอยากมีแฟนเป็นโปรแกรมเมอร์เพราะกูเป็นกราฟฟิกว่ะ 5555 อยากจะพามาร่วมโปรเจกทำเกมด้วยกัน มุ้งมิ้งน่ารัก คือมีโปรเจกไว้ในหัวแล้วกะจะไปเรียนเขียนโค๊ดแต่แม่งยากสัส ตอนนี้เรื่องปั้นโมเดลกุยังกากอยู่เลย อยากทำธุรกิจเกมครอบครัว อิอิ

>>126 สเปกเป็นไงอ่ะเธอ หน้าตา เงินเดือน ฐานะ ความสูง

>>127 รูปลักษณ์ภายนอกไม่ตายตัว ยังไงก็ได้ ส่วนใหญ่กูดูที่นิสัยกะความเข้ากันได้ พวกแนวคิดการมองโลกอะไรทำนองนี้อ่ะ แต่ถ้าชอบเป็นพิเศษก็คงต้องเป็นคนที่สูงกว่าล่ะมั้ง มือใหญ่ๆหน่อยก็โอเค คือชอบคนที่ตัวใหญ่กว่าแบบเค้ากอดเราได้ทั้งตัวจนเหมือนเรามุดเข้าไปอยู่กับหมีตัวใหญ่ๆแบบนั้นแต่ไม่ใช่คนอ้วนนะ แต่สุดท้ายแล้วกูก็ตัดสินใจคบคนที่นิสัยอยู่ดี เพราะงั้นสเปกเรื่องรูปร่างหน้าตาเลยไม่ตายตัว ส่วนฐานะยังไงก็ได้ กูไม่ชอบคนรวยแต่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำห่าไรไม่เป็น ถ้าจนแต่ขยันมีความรับผิดชอบจะดีกว่า ก็คือเรื่องฐานะไม่ได้แคร์เท่าไหร่ กูห่วงเรื่องนิสัยมากกว่าถ้าเป็นพวกใช้เงินมือเติบมีเท่าไหร่ก็หมดว่ะ รวยก็จนได้

>>126 ได้ทะเลาะกันตาย

เห้อ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วยังงี้ ไม่กี่ปีก่อนกูยังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่เลย น้องกูอยู่ม.ต้น รร.เดียวกัน
กูกับน้องสนิทกันมาก พอกูเรียนจบกูก็ได้ไปต่อนอก มาวันนี้เพิ่งรู้ข่าวว่าน้องกูโดนมอไซค์ชนอาการโคม่าโอกาสรอดไม่มีแล้ว
หมอบอกไม่เกินอาทิตย์นี้แม่งเอ้ย กูไม่ได้เศร้าจนอยากร้องไห้อะไรเพราะเริ่มจะชินตั้งแต่ตา ยาย ปู่ ย่า ลุงเสียแล้ว
แต่แม่งรู้สึกใจหายว่ะ เพราะไม่กี่วันก่อนยังโทรคุยกันอยู่เลยมาวันนี้จะจากกันซะแล้ว บอกลาก็ไม่ได้คงส่งไปไม่ถึง
แต่ยังดีมี่จดหมายไว้อ่านต่างหน้า น้องกูมันชอบเขียนจดหมายมาหาบอกส่งไลน์ไม่คลาสสิกกูพอเข้าใจละ
ครั้งสุดท้ายที่คุยกันก็บอกว่าส่งจดหมายมาพอดีอยากรู้จริงว่าเขียนอะไรมาบ้าง แม่งคุยกันครั้งสุดท้ายแต่กูตอบไม่ได้
ตอบไปก็ส่งไม่ถึง โลกส้นตีนนี่มันโหดจริงๆเลยว่ะ ถ้ากูไม่เป็นคนมืดมนจิตใจแข็งกระด้างคงร้องไห้เป็นบ้าไปแล้วมั้ง
แต่ก็ถือว่าโชคดีไปตายก็คือพ้นทุกข์ละวะ กูก็อยากตายไวๆเหมือนกัน

>>130 //กอดนะนาย

มู้นี้ได้นักเขียนเพิ่มมาอีกคน อิอิ

กูอยากมีแฟนเป็นโปรแกรมเมอร์เพราะกูอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ไงมึง อย่างน้อยผัวเป็นก็ยังดี5555 แต่นี่จบตรีมาแล้วรู้สึกจะไปเรียนไม่ไหวแล้วว่ะสู้เด็กๆไม่ได้ กว่าจะจบอายุเกือบสามสิบพอดี กูมุ่งสายที่กูเรียนมาดีกว่า แงแง

กูเห็นมีแต่โปรแกรมเมอร์ บ่นว่าอายุเยอะทำไม่ไหวมาหลายคนแล้ว งานมันชอบเร่งแล้วลูกค้าบางคนก็เปลี่ยนสเปคไปมา ถ้าอดหลับอดนอนงานเครียดๆ มึงคิดว่าคนอายุเยอะๆ จะทนงานแบบนี้ได้เหรอ?

>>132 นักเขียนอะไรนาย ?

ฆ่าตัวตายยังไงแบบง่ายๆแล้วไม่เดือดร้อนคนอื่นบ้างวะ กุอยากตายมานานละ แต่ยังมีเรื่องที่ค้างคาอยู่ รอผลลัพธ์ ถ้ากุทำมันไม่สำเร็จกุก็พอละชีวิต ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อละ

>>136 อาสาไปทำงานใต้เว้ย

>>136 ไปผูกคอตายในป่าลึกๆ ที่ญี่ปุ่นคนทำเยอะนะ

>>136 ไหนๆจะตายแล้วก็ตายให้มีประโยชน์หน่อย ไปเป็นทหารอาสาก็ได้ ขอไปแบบเสี่ยงๆเลย ถ้ามึงตายก็มีคนยกย่อง แต่ถ้าไม่ตายกลับมาก็กลายเป็นฮีโร่

>>136 กูยืนยันคำเดิม ให้มึงรมคาร์บอน พร้อมใส่แพมเพิส

คนอยากตายจริงมันไม่มาเสียเวลาเล่นโม่งหรอก มันทำก่อนเลยไม่ต้องคิด

เห็นข่าว Alpha Go แล้วนึกถึงอดีต ทำให้ยิ่งสิ้นหวัง
ตอนอยู่มัธยมเคยศึกษาพื้นฐาน AI เคยเขียน NN แบบง่ายๆด้วย

ถ้าไปสายนั้นโดยตรงซึ่งเป็นสิ่งที่กูชอบ ชีวิตกูอาจไม่เหี้ยเหมือนตอนนี้

>>142 เลือกทางเดินผิดคิดจนตัวตาย

>>142 กลับไปศึกษาตอนนี้ยังทันมั้ยวะ หรือมึงอายุ90แล้ว

>>144 เค้าอาจจะทำงายสายอื่นเงินเยอะจนกลับมาสายเดิมไม่ทันแล้ว

กูเพิ่งรู้ว่าการต้องพึ่งคนอื่นมันแย่ขนาดไหน เหมือนกูต้องการทำอะไรสักอย่างแต่มันก็มีตัวแปรที่ทำให้กูทำอย่างที่ตัวเองอยากทำไม่ได้ กูอยากมีเงินเยอะๆ ออกค่าเรียนเอง กูจะได้เรียนอย่างที่อยากเรียน ออกไปอยู่หอแล้วใช้ชีวิตเอง แต่ตอนนี้กูต้องพึ่งเงินพ่อ ทำให้กูตัดสินใจไม่ได้ เพราะกูเคยตัดสินใจพลาดมาครั้งนึงแล้ว ตัวกูคิดว่ามันเป็นประสบการณ์ แต่พ่อกูไม่คิดงั้น เหมือนกูพลาดเรื่องนี้ไป กูหมายถึง กูลาออกจากคณะนึง เพราะกูคิดว่ากูเรียนไม่ไหว กูตอนนั้นคิดว่าไปเรียนอย่างอื่นคงดีกว่านี้เพราะขนาดตอนเลือกคณะตอนม.6กูก็ยังไม่รู้จะเรียนอะไร กูคิดว่าตัวเองมีตัวเลือก แต่สุดท้ายความสนใจกู มันอยู่กับคณะนี้ตั้งแต่แรก แต่กูตัดสินใจแพ้เร็วเกินไป เพราะความเด็กของกู ความไร้ความรับผิดชอบของกู กูรู้ว่า ถ้าเรียนคณะเดิม มันก็มีโอกาสจบแบบเดิม แต่กูแค่ อยากสู้มันอีกครั้ง แต่พ่อกูไม่ให้แล้ว เขาบอกว่าเดี๋ยวไปเรียนก็เป็นเหมือนเดิม กูเพิ่งรู้ว่าการตัดสินใจทำอะไรมันสำคัญขนาดนี้ ตอนนี้ รู้สึกเหมือนทุกอย่างพังไปหมด เหมือนว่ามันแก้อะไรไม่ได้แล้ว กูอยากรีเซ็ทชีวิตกูใหม่จังว่ะ แต่วันนี้แค่จะตื่นมาทำอะไรสักอย่าง ยังไม่อยากลุกเลย กูรู้สึกว่าค่าของกูมันหายไปแล้ว วางแผนได้แค่วันพรุ่งนี้ แต่อนาคต ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปแล้ว

>>146 มึงอยากเรียนคณะอะไร? มีแนวโน้มทำรายได้ดีหรือเปล่า ถ้าอยากเรียนจริงมึวต้องตื่นเช้าทุกวันทำตัวเองให้มีความรีบผิดชอบอย่ามำตัวเหยาะแหย่ะแล้วไปพูดกับพ่อแม่ใหม่ บแกคราวนี้ผมขอโอกาสจะตั้งใจเรียนมากๆ

ถ้ามึงเป็นคนติดเกมส์ทำอะไรไม่เด็ดขาดมึงจะขอ โอกาสแบบนี่ยากมากเพราะคนฟังเขาจะคิดว่ามึงไม่มีใจเขาจะไม่กล้าฝากความเสี่ยงไว้กับมึง

โม่ง กูไม่อยากเรียนต่อมหาลัยแล้วว่ะ

ตอนนี้กูมาเรียนคอร์สเตรียมตัวในต่างประเทศ คือมันก็โอนะ สภาพแวดล้อม เพื่อน ครู ได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษ แต่วันนี้ไลน์คุยกับแม่ พนักงานที่บริษัทเพิ่งออกไปสองคน แม่กูเลยต้องทำควบหน้าที่กลับบ้านดึกทุกวัน(ธุรกิจส่วนตัว) กว่าจะได้กินข้าว ได้กลับบ้าน พ่อกูเวลาทำงานก็อารมณ์ร้อนอีก ก็ต้องทน กูสงสารเขาอ่ะ คือเขาก็รอกูกลับไปช่วยงานทั้งที่ที่กูมาเรียนก็ไม่ได้สายบริหารเท่าไหร่ แล้วคือเรียนจบกูก็มีแผนอยู่ต่ออีกยาวเลยเพราะสายอาชีพที่เรียนมันไม่รุ่งในไทย กะว่าเก็บประสบการณ์ทำงานในยุโรปไปเลย แต่กูก็กลัวอนาคตแม่งแบบไม่มีงานทำแล้วยังต้องพึ่งทางบ้าน แบบนั้นแทนที่จะเรียนมหาลัยสามปี กูไปเรียนงานจากแม่กูเลยไม่ดีกว่าเหรอวะ

อยากจะพูดเรื่องนี้มาซักพักละ เผื่อคนไม่มีความรู้ด้วย
คือ เมื่อก่อนกูก็เรียนมาส่วนนึงนะ แต่จิตแพทย์ก็บอกเหมือนกัน
"เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่มาโพสๆ อยู่เนี่ย มีปัญหาจริงๆ รึเปล่า?"
ตอบ
เราไม่รู้ ว่าที่เค้าโพสนี่ เรื่องจริงรึเปล่า แต่ปัญหามีแน่นอน
ลองแยกๆ เป็นกรณีดูนะ
1. ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เค้ามีปัญหา บางคนเค้าเหมือนมีเส้นบางๆ รั้งอยู่ ถ้าเส้นนี่ขาดไป อาจจะเป็นอะไรไปจริงๆก็ได้
คือ คนจะตาย แม่งตายได้ทุกเวลาอยู่แล้วโดยที่อยากรึไม่อยากก็ตาม แต่ตายไปโดยฆ่าตัวตายเองตอนที่เราอ่อนแอนี่ น่าเสียดาย
2. จริงครึ่งไม่จริงครึ่ง กึ่งยิงกึ่งผ่าน อาจจะมีปัญหาจริง แต่ไม่ตรงไปตรงมาขนาดนั้น การมาโพส ก็เป็นการซาวเสียงขอความช่วยเหลือส่วนนึง
นี่ก็มีปัญหาเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ตรงๆ เราไม่รู้หรอกว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เมื่อไหร่
3. ไม่จริงเลย นี่ก็เป็นปัญหาในอีกแง่มุมหนึ่ง เหมือนเป็นการเรียกร้องความสนใจ ซึ่ง คนปกติ ก็ไม่ทำเช่นกัน
ถ้าเป็นเรื่องแต่งทั้งหมด ก็เดาได้ว่า เป็นคนมีปัญหาอยู่ดี
=สรุป
จะพบว่า ไม่ว่าเป็นกรณีไหน ก็เป็นปัญหาทั้งนั้น
ไม่ได้บอกว่าให้ช่วยทุกคนที่โผล่มา เพราะปัญหาของเขา ถ้าเขาไม่แก้ตัวเองก็ไม่มีใครไปแก้ให้ได้
ที่อยากจะบอกก็คือถ้าไม่คิดจะช่วย ปล่อยผ่านไปก็ได้ ถ้าจะโพสเพื่อความสะใจ แล้วใครจะตายไม่สนล่ะก็ ขอเถอะ
อนึ่ง กูไม่ได้บอกว่าพูดแรงๆ ไม่ได้นะ แต่ควรพูดด้วยใจอยากช่วย
อสอง กูหวังว่า พวกที่พวกมือไม่พายแล้วเอาเท่าราน้ำนี่จะเป็นเพราะไม่มีความรู้ด้านจิตเวชนะ หวังจริงๆว่ามึงจะไม่ได้เลวโดยสันดาน

ความคิดเห็นกูนะ
พอเป็นโม่งกันแล้วไอ้คอมเมนท์แบบไปตายซะมึงอะไรพวกนี้มันก็มีน้ำหนักน้อยลง
แล้วคนที่มาระบายในนี้ส่วนมากเป็นการมาระบาย อยากคุยกับใครสักคนฟังใครสักคน
แต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องมีใครมาแก้ปัญหาให้แบบหายขาด เพราะรู้กันอยู่แล้วว่าต่างฝ่าย
ต่างก็มีกำแพงอยู่ ซึ่งกูก็เป็นแบบนั้นด้วย

เวลากูตอบกูก็จะตอบกลางๆ ไม่ฟันธง แต่โน้มน้าวไปในทางที่กูคิดว่าดีต่อคนถาม
บางทีคนถามก็ไมไ่ด้ต้องการคำตอบ แค่อยากให้มีคนรับฟังเรื่องที่เขาพูดไม่ได้แค่นั้น

ถ้างั้นมึงก็ตั้งกระทู้เป็น
1.ระบายอย่างเดียวแค่อยากให้คนอื่นได้ฟัง ฉันสตรองพอแก้ปัญหาตัวเองได้

2.กูแย่แล้วอยากให้คนปรอบ,อยากขอความช่วยเหลือจากมุมมองอื่นบ้าง

เรื่องโทรล กูไม่มีความเห็น กูคิดว่ากูแยกได้แม้สภาพจิตใจแย่
แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าถ้าอยากตายจริงๆ ขึ้นมาจะโอเคอยู่ไหม

แต่อย่าแยกมู้ใหม่ด้วยเหตุผลแค่ บ่นอย่างเดียว กับ บ่นแล้วปลอบหน่อย เลย

ตราบใดที่มีคอมเม้นดีๆให้อ่านกูก็เลือกมองข้ามโทรลได้ว่ะ แต่ถ้าคอมเม้นทั้งหมดเป็นโทรลไล่ไปตาย กูก็คงเฟลแดกว่ากูผิดไร มาระบายในนี้ยังโดนด่า

ไอ้เหี้ย กูซื้อดีวีดีถูกลิขสิทธิ์มาแต่เอามาเปิดดูไม่ได้ เปิดไปซักพักแม่งก็กระตุก กระตุกที่เดิมตลอดทุกๆโปรแกรม ห่วยสิ้นดี ถ้าซื้อของแท้แล้วเป็นงี้ต่อไปกูจะไม่ซื้ออีกแล้ว เสียดายเงินสัส ดูเอาในเว็บก็ได้ ควยๆ

กูกละเบื่อไอเด็กส้นตีนหำหม่อย กูมีการมีงานทำ ดูเมะคลายเครียดสนุกๆขำๆ กูโพสไปว่ามีเรืองใหม่อะไรนาดู ข้อมูลผิดก็มาแซะกู กูอยากให้เรื่องไหนเป็นเมะ ก็มาแซะกู แตะหิ้งมันก็ไม่ได้มาแซะกู กูอยากบอกมึงว่า กูไม่ได้นั่งเฝ้าจอตามแต่ข่าวเมะบลาๆแบบมึง ควยเด็กแบบนี่แน่จริงมาปากดีแบบนี่ต่อหน้ากูนะ

กูสมัครงานแล้วกูเงียบรอคำตอบเค้านี่ทันผิดมากเหรอวะ กูต้องโทรไปทวงทุกๆสองวันเลยรึไง ใช่ว่ากูไม่เคย มีบ.ดังที่นึงบอกให้โทรหาวันศุกร์เพื่อตามผล พอกูโทรก็ตอบแบบทำเรื่องอยู่ โทรใหม่ศุกร์หน้า กูก็ทำ แล้วไง พูดเสียงรำคาญๆบอกได้แล้วจะโทรหาเอง เอ้า มึงก็บอกกูงี้แต่แรกดิวะ กูจะได้รอมึงโทรเอง เดี๋ยวนี้กูเลยแบบส่งใบสมัครแล้ว ถ้าอาทิตย์นึงยังเงียบถือว่าแห้ว ถ้าโทรมาภายในไม่กี่วันนี่คือเอาจริงๆ นี่มีที่นึงพ่อติดต่อภายในให้ส่งเรซูเม่ไป เงียบกริบ พอถามก็ไม่ตอบ นี่พ่อโทรไปถามอีกทีบอกรับคนแล้ว คืออะไร กูต้องตามจิกฝ่ายเดียวเหรอ นี่กูผิดเหรอที่ไม่ตาม แม่ง...

ตอนที่กูได้งานคือ วันรุ่งขึ้นเขาโทรมา กับสี่วันโทรมา ปกติภายในหนึ่งอาทิตย์เขาจะติดต่อมาเองแหละ ตามที่มึงว่า
อีบ.ที่อยากได้นี่ก็รอไปเถอะ ต้องโทรถาม มึงไม่ได้ผ่านรีครูทใช่มะ บ.ปกติ ถ้าเขาอยากได้มึงสัมเสร็จมึงจะมีเซ้นส์เองแหละ ว่าอะไรยังไง

ใครเคยสูญเสียคนที่รักบ้าง เค้าจากไปไม่กี่วันก่อน มันกะทันหันมากๆ กูมาไม่ทันแม้แต่จะเห็นหน้าเค้าก่อนตาย กูพยายามทำใจแต่ก็ไม่ได้ซักที นึกถึงเค้าตลอด ทอดสายตามองในบ้านตลอด หวังว่าเค้าจะยังอยู่ หวังว่ากูจะแค่ฝันไป แต่ก็ไม่มีอีกแล้วว่ะ เค้าไม่อยู่แล้ว
นึกถึงเมื่อไหร่น้ำตาก็ไหลตลอด กูไม่อยากทุกข์แบบนี้ พาลคิดไปซะอีกว่ากูผิดเอง กูอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าตาย
กูไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว แต่กูเสียใจมากจริงๆ

>>158 ที่มึงเป็นเป็นเรื่องปกติ คือภาวะซึมเศร้า
มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ทุกคนต้องเจอ มึงคิดว่าเค้าไปสบายแล้ว ไม่ต้องมีห่วงมีกรรมอะไรบนโลกนี้แล้วถึงได้ไป
ส่วนมึงถ้าไม่ไหวจริงๆ มึงก็ไปหาพวกจิตปรึกษาซะ ไม่ต้องหาหมอแดกยาก็ได้ แต่เค้าจะช่วยแนะนำวิธีคิดให้มึงได้อะ

ค่อยๆเว้ย มันจะผ่านไป กุแสดงความเสียใจด้วยนะ
แต่คนจะไปมันไม่ใช่ความผิดมึงหรอก ความตายคนเป็นเรื่องธรรมชาติที่มึงควบคุมไม่ได้ เหมือนมึงสั่งฟ้าผ่า สั่งให้ฝนตกไม่ได้
สิ่งที่เกิดมันไม่ใช่ความผิดมึง มันเป็นวิถีของธรรมชาติ

>>158 ไม่เป็นไรนะมึง อาการหลังจากการสูญเสียมี 5 สภาวะ มึงต้องรอให้ถึงเวลาของขั้นปล่อยวางซึ่งมันจะมาแน่ๆ กูก็เคย คนที่กูแอบชอบเสีย แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไปและความทรงจำแต่ละอย่างมันมีค่ามากๆ

พูดถึงการสูญเสียคนที่รักไป มีใครในนี้ต้องสูญเสียคนที่รักไปจนเกือบหมดแบบกูมั้ย คนรอบตัวกูเสียไปเกือบจะหมดแล้ว กูเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวเป็นคนไม่ค่อยสนใจโลก ชอบเงียบ นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ชอบใช้กำลังด้วย กูเลยเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน แต่พอมีพวกเค้าก็ทยอยจากกูไปเรื่อยๆ คนแรกก็แฟนที่เป็นรักแรกคบกันมาหลายปีหวังจะแต่งหลังเรียนจบแต่ก็เสียก่อน ต่อมาก็เพื่อนสนิท2คน รถเสียหลักเลยเสียทั้งคู่ ต่อมาเพื่อนที่แสนดีที่สุดของกูก็ประสบอุบัติเหตุ และก็คุณลุงที่ในบรรดาญาติๆเค้าเป็นคนเดียวที่ดีกับกู กูสูญเสียจนเหมือนความรู้สึกมันพังลงไป กูเหลือเพื่อนแค่คนเดียวในตอนนี้ กูพยายามทำดีกับเค้าพยายามแสดงความรู้สึกทางสีหน้าให้มากขึ้น แต่เค้ากลับบอกกูว่ากูแม่งโคตรน่าเบื่อเลย เหมือนมีเพื่อนเป็นรูปปั้น สุดท้ายแล้วนอกจากคนในครอบครัว(ที่ทำเหมือนกูเป็นอากาศ)กูก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว ในตอนนี้กูไม่ต่างอะไรจากฝุ่นละออง ไม่มีค่า ไม่มีใครเห็น และเป็นกระโถนในบางเวลาที่มีคนอยากระบายเพราะต่อให้มีคนงัดปากกูให้พูดเรื่องที่พวกเค้าถุยลงมาใส่กู กูก็ไม่มีทางพูดเด็ดขาด กูคงเป็นตุ๊กตาปูนที่ใกล้จะแตกสลายเต็มทนแล้วสินะ

เพื่อนโม่ง ปกติคนพิการ อัมพฤต พวกนี้ ส่วนมากเป็นอายุยืนกันไหมวะ ??

>>162 คนรู้จักก็ได้รับการดูแลดี เป็นตอนแก่ มีอายุอะนะ อัมพฤกษ์ อยู่ได้อีก 15-20 ปี ประมาณนี้อะ จำไม่ค่อยได้ ตายก็แบบหลับไปเฉยๆ

>>161 มึงยังดีนะ มึงรู้ตัวดีทุกอย่างว่สเกิดอะไรขึ้นรอบตัวมึง มึงเป็นยังไงและมึงดูยอมรับง่ายดีๆ
ตุ๊กตาปูนที่แตกบางส่วนก็ซ่อมได้นะมึง มันอาจบิ่นๆไปแต่มันก็ยังเป็นตุ๊กตาปูน

มึงบอกว่ามึงไม่มีค่าไม่มีใครเห็นช่ะ
ถ้างั้นก็ดีดิ ออกไปทำอะไรที่มึงไม่เคยทำมาก่อนอ่ะ
อะไรใหม่ๆในชีวิตมึง (ในแง่บวกนะ ไม่ใช่ไปดูดยา ปล้นแท็กซี่ ฯลฯ) ไปคนเดียวนั่นแหละ

สิ่งเดียวที่มึงควรทำเพื่อตัวมึงคือ
เห็นค่าในตัวเองอ่ะ

ขอถามหน่อยว่าสำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้าหรือคนรอบตัวเป็นหน่อยว่าเจอมุกแบบนี้แล้วรู้สึกว่ามันเหยียดหรือเป็นการไม่ให้เกียรติคนที่เป็นโรคซึมเศร้ามั้ย
สารภาพตรงๆว่ากูรู้สึกเฉยๆ แต่เห็นคนด่าเยอะจนกูรู้สึกไม่สบายใจว่าตัวเองกำลังกลายเป็นคน insensitive กับเรื่องแบบนี้ไปแล้วรึเปล่า
https://facebook.com/AComradeOfMine.II/photos/pb.1544278182503962.-2207520000.1460021067./1687568488174930/?type=3
https://www.facebook.com/AComradeOfMine.II/posts/1690475387884240

>>165 กูเฉยๆกับมุกน้ำยากันซึม แต่รู้สึกไม่ดีที่เอาแชทมาล้อเลียน

ปกติกูก็มีความสุขของกูดีแต่บางทีก็ไม่ว่ะ เห็นเพื่อนคนอื่นมีหน้าที่การงาน มีเงินเดือนดีกว่า ทำอะไรก็ดูดีกว่าเสมอ บางคนได้งานบ.ดี บางคนไม่พอใจก็เปลี่ยนงานได้ ประมาณเก่งเลือกได้ บางคนก็ทนทำไปเพราะเลือกไม่ได้ แต่กูนี่สิ สมัครบ.ไหนก็ไม่มีใครเอาซะทีแม่ง...

อยู่ๆครอบครัวกูไม่มีรายได้วะ แล้วปัญหากูคือยังเรียนไม่จบ พ่อก็บอกว่าไม่ต้องเครียด ยังมีเงินเก็บอยู่ แต่กูรียนมหาลัยค่าเทอมแพง แล้วก็ใช้งินเก่งด้วย ปกติแล้วครอบครัวกูอยู่ดีกินดี เรียกว่ามีฐานะเลยแหละ ไปเที่ยวต่างประเทศทุกปิดเทอม ของอะไรออกใหม่ก็ซื้อตลอด เห้อ กุไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดีเลย

>>168 เฮ้ยมึงกูเคยเป็น เมื่อก่อนครอบครัวกูรวยมากอ่ะจนแม่กูโดนโกง แม่ง เศร้าชิบหาย ที่มึงต้องทำตอนนี้คือตั้งสติและพยายามตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นว่ะ อย่าใช้เงินเกินตัวอย่าทำเป็นจมไม่ลง ค่าเทอมแม่งจะให้มึงออกมาก็ดูเล่นใหญ่ไป ตั้งใจเรียนแหละ หรือถ้ามึงอยากมีเงินใช้ก็ขายของออนไลน์ว่ะ ถ้ามึงจับทางได้ก็รุ่ง มึงแบบช่วงนั้นกูเศร้า รู้สึกชีวิตทำไมจู่ๆดูยากเย็น กูว่าคนที่เคยมีพอไม่มีแม่งโคตรเศร้าเลยว่ะ เฮ้อ

>>169 ใจมากมึง เดี๋ยวกูจะขายครีมละ 55555555 ถุ้ย.. คงต้องประหยัดตัง ส่วนตัวกูก็ยังพอมีเงินเก็บวะ ห่วงก็น้องกูอะแหละ ยังม.ต้น ต้องจ่ายค่านู้นนี้อีกเยอะ แล้วมึงตอนนี้ชีวิตโอเคใช่ปะวะ

>>170 กูเหรอก็โอเค แต่เอาจริงแม่งก็รู้สึกเสียดายโอกาสชีวิตนะ แบบการไปเรียนตรีเมกาหรืออังกฤษไรงี้แม่งเป็นไปไม่ได้อ่ะ ค่าใช้จ่ายสูงชิบหาย 55555555555555 คือแม่งมันมาเป็นช่วงๆว่ะความรู้สึกนี้ แต่หลังๆแม่งชินเอง

แหมมมมม พวกลูกคนรวย

>>172 มึงไม่ควรไปแซะเค้านะ

รู้ว่าขาดรายได้ มึงก็ลดค่าใช้จ่ายส่วนตัวมึงสิ
มึงรู้ตัวว่าใช้เงินเก่ง ไปเที่ยวห่าไร ของซื้อต้องอัพเดท นี่มึงลบมันออกไปจากสมองเลย หัดใช้ชีวิตแบบพอประมาณบ้าง แดกข้าวไม่ต้องแพง วันนึงร้อยนึงก็พอ ขอไม่สำคัญมึงก็ำม่ต้องซื้อเอาข้าวของเก่าๆที่มึงซื้อมาเมื่อก่อนมาใช้แทนก็คงไม่ตาย อย่างน้อยจะได้ไม่เป็นภาระพ่ออม่มึงมากกว่านี้เะราะค่าเทอมมึงก็แพงใช่มั้ยล่ะ กูไม่อยากจะพูดเปรียบเทียบแบบมีคนเหี้ยกว่ามึงเยอะหรอกนะ เพราะคนเรามันเกิดมาไม่เท่ากัน แต่มึงพูดมแบบนี้คนจนๆ แบบกูมันอดหมั่นไส้ไม่ได้

เคยเป็นมะ เจอคนที่ดีที่เก่งกว่ามึงในทุกๆด้าน พยายามยังไงก็เป็นได้แค่เงาเดินตามหลังเขาต้อยๆ
แม่งเป็นอะไรที่เหี้ยมาก รู้สึกเหมือนกูไร้ค่า ขี้แพ้จริงๆ

>>175 เออ เข้าใจ สู้ว่ะ

>>175 ไม่ว่ามึงอยู่ที่ไหน มีความสามารถอะไร ก็จะมีคนที่เก่งกว่ามึงเสมอ เป็นปกติของโลก
มึงแค่เก่งพอที่คนอื่นจะมองแล้วพูดว่า "เก่งจังว่ะ" ได้ แค่นี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

>>177 เก่งแค่ไหนแม่งก็ต้องมีคนเก่งที่สุดอยู่ดีปะวะ เหนือฟ้ายังมีฟ้าก็จริง แต่เหนือฟ้าๆๆๆๆๆไปเนี่ย แม่งก็ต้องมีฟ้าที่อยู่บนสุดปะ

พรุ่งนี้กูต้องไปผ่าตัด แต่หมอบอกกูว่าให้ทำใจเผื่อเพราะโอกาสสำเร็จน้อยมากๆ
แต่กูว่ากูไม่เป็นไรร้อก55
ซะที่ไหนล่ะ
มึง กูยังอยากอยู่ต่อ
กูยังไม่อยากตาย
แต่ที่ผ่านมากูทำสิ่งที่กูอยากทำไปหมดละ เพราะงั้น พวกมึงที่ยังแข็งแรงกันดีอยู่ อย่าไปคิดจะฆ่าตัวตายอะไรนะเว้ย กูอยากอยู่ต่อแต่กูจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ใช้ชีวิตให้เต็มที่เถอะมึง
แต่กูไม่เป็นไรหรอกมั้ง55
แต่กูไม่อยากตายจริงๆ

>>179 โอกาสสำเร็จน้อยดีกว่าไม่มีโอกาสสำเร็จเลยนะมึง กูไม่รู้ว่ามึงเป็นใคร มึงเป็นอะไร มึงเก่งมากๆนะ สู้มาขนาดนี้ก็สู้ต่อไปเนอะ กูเป็นกำลังใจให้นะมึง

>>179 กูเป็นกำลังใจให้มึงอีกคน ใจไม่ยอมแพ้ซะอย่าง อย่าพูดเป็นลางว่ามึงจะไม่มีโอกาส สู้ๆ

>>179 เลื่อนนัดแล้วไปปรึกษาหมอคนอื่น หมอใหม่อาจบอกว่าโอกาสสำเร็จ 90%

>>179 สู้ๆนะมึง โอกาสน้อยแต่ก็ยังถือว่ามีโอกาสเว้ย อะไรก็เป็นไปได้
กูก็เหมือนจะเป็นโรคมึง เกี่ยวกับระบบภายในเนี่ยแหละ แต่ยังไม่หนักมาก แต่ถ้าไม่รีบรักษาโรคยิ่งลามกูตายแน่ๆ
ชีวิตมันเหนื่อย มันท้อว่ะ แต่กูไม่อยากตายจริงๆ กูอยากมีชีวิตต่อ กูเข้าใจมึงนะ

ผมอ่านทีละข้อความ ตั้งแต่ปี2014เลยน๊ะเนี่ย เข้าใจ เป็นกำลังใจให้ครับ
โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายและยากจนเกินไปหร๊อกครับ อย่ายึดติด อย่าไปแคร์มาก
อย่าให้แค่ลมปากคนมาเปลื่ยนชีวิตเลยครับ
จะทำอะไรก็ตั้งสติดีๆ เพราะการตัดสินใจแต่ละเรื่องมันอาจเปลื่ยนชีวิตเราเลย
สู้ๆครับ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
*นี่ผมนั่งอ่านตั้งแต่11.00โมงยัน4ทุ่ม
เข้าใจครับ ยังมีอีกหลายคนที่เจอปัญหาหนักเราครับ ถ้าเราผ่านมันมาได้แล้วเมื่อเรามองย้อนกลับไปมันอาจจะเป็นความทรงจำที่ดี ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านครับ*

>>179 ทำไมคนที่นังอยากมีชีวิตอยู่กลับมีโอกาสตายวะ
ตอนนี้กูอยากตายมากๆ แต่พอกูนึกถึงคนที่เขาพยายามจะมีชีวิตอยู่ต่อกูก็รู้สึกเหมือนตัวเองเห็นแก่ตัว
กูไปหาจิตแพทย์ได้เดือนกว่าแล้ว กูกินยา และกูไม่ดีขึ้นเลย กูควรจะทำไงดี กูมีนัดหมออีกทีเดือนหน้า กูควรจะบอกว่าอะไรดีวะ
(กูเคยกินanxiolyticแล้วกูหลับยาว ตื่นเอาตอนบ่ายๆ แม่งทำชีวิตกูเหี้ยมาก กูเลยไม่กล้ากิน)

>>185 ตอนคิดจะตายมึงเปิดซิงหรือมีลูกยัง

>>179 จะว่าไป..มึงเป็นไงบ้างวะตอนนี้ ผ่าตัดเป็นไงบ้าง
>>185 นึกถึงเรื่องSAWอะมึง55//กูล้อเล่น ไม่รู้ดิ กูมีความคิดอยากตายเป็นพักๆนะเพราะมันเหนื่อยมากแล้ว เหนื่อยึนไม่อยากรับรู้อะไรอีก แต่กูดันเป็นพวกทิฐิสูง ไม่ชอบการยอมแพ้เลยดั้นด้นต่อไป..ถึงจะโดนอะไรหลายๆอย่างจนหมดกำลังใจไปเลยก็เหอะ

ทำไมชีวิตกูเองเป็นของกูเองไม่ได้วะ ในเมื่อกูทำงานหาเงินเองอยู่ด้วยตัวเองได้แล้วทำไมกูยังต้องถูกบงการไปหมดทุกอย่างด้วยวะ

สวัสดีครับ ผมไม่เคยรู้จักเว็บแห่งนี้มาก่อน แต่มาทำตามจดหมายของน้องสาวครับ
น้องสาวเขาฝากให้ผมเข้ามาเขียนบอกในเว็บนี้ถ้าเกิดเขาไม่ไหวจริงๆ แต่ผมไม่กล้าเข้าไปในห้องของน้องสาวผมเลยนับแต่วันที่เขาเสีย เพราะงั้นสิ่งที่น้องต้องการจะบอกจึงล่าช้าไปมากครับ
ผมอ่านๆดูแล้วคิดว่าน้องคือคนที่179 ที่ผมมานี่ก็เพื่อจะมาบอกนะครับ ว่าปาฏิหาริย์บางทีก็ไม่มีจริิง น้องผมผ่าตัดล้มเหลว เพราะยังไงมันก็เป็นจุดเสี่ยงมากๆเลยด้วย หมอเองก็ทำดีแล้วครับ ผมจะไม่โทษใครแต่จะโทษตัวเองที่ที่ผ่านมาไม่เคยได้พูดจาดีๆกับน้อง มีแต่บ่นมันด่ามัน
ด้านล่างนี่คือข้อความจากจดหมายของน้องผมนะครับ
โม่ง
ถ้ายังมีชีวิตอยู่ต่อได้ก็อยู่ต่อไป คือรู้แล้วอะว่าไม่น่ารอด ฝันเห็นนู่นเห็นนี่มาเยอะแล้วด้วย คนเรามันจะไปมันก็คงไปจริงๆแหละ 15ปีที่อยู่มามีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่าง ขอบคุณมากๆที่ยังให้สามารถอยู่จนถึงวันที่เขียนจดหมายนี้ได้ อย่าตายกันเลยนะ ยังไม่อยากมีเพื่อนตอนนี้

ข้อความมีเท่านี้ครับ ผมคิดว่าที่ผ่านมา น้องอาจจะใช้บอร์ดนี้ระบายๆอะไรหลายอย่างด้วย เพราะปกติน้องไม่ค่อยชอบเล่าปัญหาส่วนตัวให้คนสนิทฟัง เอาเป็นว่าผมขอบคุณบอร์ดนี้นะครับ ที่ยังมีคนรับฟังน้องแทนพี่เหี้ยๆอย่างผม
ของคุณครับ

>>189 เสียใจด้วยนะครับ

>>189 เสียใจด้วยครับ สู้ๆนะ

>>189 ผมรู้สึกเสียใจด้วยนะครับได้แต่หวังว่าคุณจะไม่รู้สึกตัวช้าไปแบบเรื่องของน้องคุณอีก
คุณเสียโอกาสที่จะพูดคุยดีๆกับน้องคุณไปแล้ว ก็อย่าเสียโอกาสที่จะพูดคุยดีๆกับคนสำคัญคนอื่นๆไปนะครับ
ขอให้เข้มแข็งขึ้นเร็วๆนะครับ

>>189 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

>>189 ขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆค่ะ

>>189 อ่านจดหมายแล้วจะร้องให้เลย
ขอบคุณพี่ชายที่เอาข้อความมาลง ขอบคุณน้องสาวที่ทำให้เห็นคุณค่าของชีวิต

....คือขอโทษนะคะ น้องสาวคุณเขียนจดหมายหาโม่งจริงๆเหรอคะ ได้เขียนหาครอบครัวเพื่อนบ้างไหมคะ
พอดีโทรลเยอะ ขออนุญาตไม่เชื่อได้ไหมคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ

คงไม่ใช่ไอ้จิตวิปริตที่ชอบแต่งเรื่องมาเล่นกับความรู้สึกคนอื่นนะ

ขอบคุณสำหรับทุกความเสียใจครับ ผมจะพยายาม และเรื่องอย่างนี้มันควรล้อเล่นกันด้วยเหรอครับ?
>>196 เขาไม่ได้แค่เขียนถึงโม่งครับ เขาเขียนหลายฉบับ มีทั้งถึงผม ถึงพ่อ ถึงแม่ ถึงครูแล้วก็เพื่อนๆ ผมส่งให้ทุกคนหมดครับ นี่แค่เอาที่เขาเขียนใส่ชื่อแอดเดรสเว็บมาเฉยๆ เพราะคิดว่าเขาคงอยากให้ทำครับ

>>198 ผม >>189นะครับ

คือถ้าล้อเล่นนี่ เต็มที่โทรลก็แค่สะใจน่ะ
แต่ถ้าไม่ล้อเล่นแล้วเราไปว่างี้ พี่ชายที่เสียน้องสาวจะเสียใจเลยนะ

พี่ชายที่เสียน้องสาวจริงคงไม่มาสนใจหรอกว่าโม่งจะพ่นอะไร

ตอนนี้กูกำลังสิ้นหวัง บอร์ดkarmaหายไป.....
ปล.ถ้ากูมาขัดฟีลใครก็ขออภัย
ปล.ขอแสดงความเสียใจกับ >>189 ด้วยครับ

196 เองค่ะ
เพราะว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรมาล้อเล่นถึงได้ถามไงคะ และที่นี่คืออินเตอร์เน็ตที่ไม่มีหลักฐาน ถ้าเกิดขอหลักฐานก็จะดูเป็นการไม่ดีอีก
โดยส่วนตัวคิดว่าเป็นเรื่องค่อนข้างแปลก แต่ก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ อยากให้หยุดไตร่ตรองก่อนจะเชื่อง่ายๆ ก็เท่านั้น

ทอดไข่ยังไงอร่อย

มีรุ่นพี่กูที่ต้องตายเพราะโรคซึมเศร้าที่เกิดขึ้นเพราะระบบหน้าโง่ในภาค แล้วเศร้าสัด

>>198 พี่ชายยังเล่นโม่งอยู่มั้ยครับ ขอฝากถามอะไรหน่อย
ผมสะเทือนใจมากเรื่องน้องสาวคุณ สะเทือนตั้งแต่น้องคุณมาโพสแล้ว
ผมเองเพิ่งรู้ว่าผู้โพสเป็นเด็กสาวอายุ15 แถมยังเล่นโม่งเป็นประจำ ทีแรกนึกว่าจะสูงวัยกว่านี้ถึงได้มีโรครุนแรงรุมเร้า
คำถามผมคือ น้องคุณป่วยเป็นโรคอะไรเหรอครับ รักษาอยู่นานมั้ย
แค่ถามไว้เป็นอุทาหรณ์น่ะครับ ผมจะได้คอยระวังลูกหลานด้วย คงเป็นโรคร้ายมากถึงได้คร่าชีวิตเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งได้เลย

>>205 เกิดไรขึ้นวะเล่าให้ฟังหน่อย

เอาจริงๆถึงต่อให้เป็นโทรลแต่ก็เป็นโทรลที่ทำงานดีนะ เพราะเรื่องนี้ไม่ว่าจะจริงหรือโกหกมันก็เป็นเรื่องที่ดีที่ให้เราตระหนักถึงชีวิตของตัวเอง เชื่อเถอะมีคนที่ไม่อยากตายแต่ต้องตายอยู่ในโลกนี้อีกเยอะ เรื่องนี้ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรเลย

ก็ไปเขียนนิยายหรือการ์ตูนสิไอ้สัส
ไม่ใช่มาโกหกคนอื่นแล้วฟินน้ำแตกหลังคีย์บอร์ด

(KYหน่อย) >>202 เข้าแชทกามาสินาย ถ้าอยู่มานานคงรู้นะว่าเว็บไหนห้องไหนรหัสอะไร adminที่นี่จะได้ไม่เดือดร้อนด้วย เราเคยเข้าไปครั้งนึง มันไม่หื่นนะ แต่เป็นกลุ่มเพื่อนที่ให้คำปรึกษาดีทีเดียวแหละ เราชอบไประบายอะไรหลายๆอย่างมาก

ขอแสดงความเสียใจกับพี่ชายด้วยนะคะ เราตามอ่านมาตลอดแต่ไม่เคยเม้น เห็นตั้งแต่ตอน >>179 จนถึง >>189 ทำเราจุกเลย คือคนที่อยากมีชีวิตปกติ กลับต้องมาทรมาน และสุดท้ายก็จากไป แต่บางคนที่มีความทุกข์มากๆจนอยากตายกลับไม่ได้ตาย (แอบคิดว่ามันเป็นบาปด้วยซ้ำ ที่ฆ่าตัวตายทั้งๆที่ยังสามารถอยู่ทำประโยชน์ให้โลกได้มากกว่านี้อีก)
มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่ว่าจะยากเย็นขนาดไหนก็อย่ายอมแพ้ให้อุปสรรคเด็ดขาด ขอบคุณกระทู้สิ้นหวัง ที่ช่วยสร้างความหวังและเตือนสติหลายๆคนในนี้ :)

>>208 คิดว่าไม่ใช่โทรล ตรวจสอบแล้วว่าไม่มีไอดีซ้ำที่อื่น ถ้าเป็นโทรลจริงก็คงไม่โทรลที่นี่ที่เดียวหรอก เชื่อใจคุณพี่ชายนะ

เอ...ต่อให้โพสช่วงเดียวกัน แต่ถ้าโพสคนละบอร์ดก็เปลี่ยนไอดีนิ ลองเทสดูก็ได้

เช็คละ ถ้าอยู่ในบอร์ดย่อยไลฟ์สไตล์จะเป็นไอดีเดียวกัน ถ้าไปบอร์ดฟุจะเปลี่ยนไอดี อืมมมมม เคร

ยาวแต่อยากให้อ่าน อย่างน้อยเรื่องนี้ก็จริงชัว

ุ60% ของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าฆ่าตัวตายสำเร็จ

รูปนี้ถ่ายตอนปี 1 สมัยที่ยังไม่ป่วยแน่ๆ
กำลังจ้ำม่ำ หนัก 57+ ลดไงก็ไม่ลง (ตอนนี้ 51- เพิ่มไงก็ไม่ขึ้น)

วันนี้ของปีที่แล้ว เป็นช่วงปลายภาคปีสองที่เริ่มทำงานไม่ได้ เกรดตกอย่างเห็นได้ชัด กว่าจะส่งงานแต่ละงานได้ก็แทบตาย และติด I ครั้งแรกกับวิชาที่ถนัดที่สุดอย่าง Figure drawing

พอปิดเทอมอาการซึมเศร้าก็เริ่มแสดงตัวชัด ตอนนั้นฉันทำอะไรบ้างนะ ลืมไปแล้วง่ะ ตัดภาพมาอีกทีก็เป็นฉากที่แม่ (ซึ่งอาการหนักมาก) เขวี้ยงโทรศัพท์ที่เราซื้อให้ลงกับพื้นแล้วไล่เราออกจากบ้าน เปิดฉากชีวิตเที่ยวกลางคืน จนเกือบพลาด จนโอเวอร์โดสยาฟื้นอีกทีในหวอดจิตเวชโรงพยาบาลจุฬา
จนดรอปเรียนเมื่อปี 3 เทอม 1
จนตอนนี้กลับมาเรียนเหมือนเดิมแล้ว

---

"การฆ่าตัวตายของพวกเราไม่ใช่การคิดสั้น
มันคือการวางแผนอย่างดี ไตร่ตรองแล้ว
และมีการเตรียมการ"

คำพูดนี้จริง
ทำร้ายตัวเองน่ะเบาะๆ มาก เป็นแค่การอยากพักผ่อน อยากให้คนอื่นมาดูแล

แต่ความตาย เมื่อตัดสินใจแล้วพวกเราจะสงบและเตรียมการอย่างดี เราจะนั่งพิจรณาอยู่นานถึงเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ ในจุดนั้นเราต้องคิดอย่างจริงจังว่าจะหายใจต่อไปเพื่ออะไร ถ้าคิดไม่ได้คือจบ

พอดีจอมเทียนคิดได้ไง
พอคิดได้แล้วเหมือนโลกพลิกเลยนะ
ฉันจะไม่ทำอะไรที่ฉันไม่อยากทำแล้ว

---

พฤศจิกายนปีก่อนเป็นเดือนสุดท้ายที่ฆ่าตัวตาย
จอมเทียนศึกษายาที่มีขายตามร้านขายยาทั่วไป ไม่ใช่ยาที่จะถูกมองแปลกๆ ถ้าซื้อเป็นจำนวนมาก ไม่ขอเปิดเผยชื่อยาเพราะมีผู้ป่วยเหมือนกันรู้จักจอมเทียนในเฟสเยอะ เดี๋ยวเขาจะเอาอย่าง

ยานั่นทำให้หัวใจของคนปกติล้มเหลวเฉียบพลันได้
จอมเทียนแกะกินไปเรื่อยๆ 60 - 70 เม็ดละมัง
ค่อยๆ สัมผัสทุกความเปลี่ยนแปลงของร่างกายอย่างสงบ

จนกระทั่งเขียนหนังสือไม่ได้นั่นแหละ

ร่างกายพังแล้ว มือสั่นตาลายจนเขียนหนังสือไม่ได้
จะลุกขึ้นเดินยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
แค่ยืนก็ทรุดฮวบลงไปอีก
ภาพตรงหน้าบิดเบี้ยว
มันคือความตาย

เมื่อยมทูตมาสัมผัสใบหน้าของเราอย่างอ่อนโยน นั่นแหละเราถึงได้หวาดกลัวเขาเป็นครั้งแรก การที่เขียนไม่ได้ทำให้ฉันกลัวมาก พระเจ้า ฉันเขียนอะไรไม่ได้เลย ฉันควบคุมมือตัวเองไม่ได้ ไม่เอานะ ฉันไม่ยอม

ตอนที่ตื่นขึ้นมีแพทย์ล้อมรอบเตียง จอมเทียนถูกล้างท้อง (ครั้งที่ล้านมั้ง) หน้าอกถูกแปะสายไฟเตรียมพร้อมกระตุ้นให้กลับมาเต้นเต็มที่

"กินเข้าไปจำนวนเท่านั้นจริงหรือเปล่า
คนปกติเขาตายไปแน่ๆ แล้วนะรู้ไหม"

หมอคาดคั้นถามฉัน ถึงกับเชคไปทางร้านขายยา เชคสถานที่ที่ฉันกินยาเข้าไป

ที่ไหนน่ะหรอ ฉันซื้อยาที่หอยู เดินไปกินข้าวเหนียวไก่อักษรที่อยากกิน แล้วก็มานั่งบิยาออกจากแผงกินทีละเม็ด
น้ำหมด โอเค เดินไปห้องสมุดอักษร ที่ๆ ฉันชอบ
เติมน้ำ อ่านหนังสือ กินยาทีละแผงๆ แล้วเก็บซองยาไปทิ้ง ตั้งใจว่าจะไม่ให้สืบได้ว่ากินอะไรเข้าไป

นั่งอยู่ในห้องสมุด มีคนรอบตัวมากมาย ไม่มีใครสังเกตเห็น
ไม่มีใครสังเกตเห็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่กำลังฆ่าตัวตายอย่างสงบ

ฉันทำลายหลักฐานทุกอย่างไม่ให้ตามได้ว่ากินอะไรเข้าไป

หมอน่ะ ถ้าไม่บอกว่างูอะไรกัด เขาก็ฉีดเซรุ่มรักษาให้ไม่ได้
เขาไม่รู้สาเหตุ ฉันก็จะตายไงล่ะ

ฉันทำตามเป้าหมายของตัวเอง คือจะไม่เป็นภาระให้ใคร
เมื่ออาการแย่เต็มที่แล้ว ฉันรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายไปห้องฉุกเฉิน ปิดปากสนิทบอกแค่ว่าปวดหัว เวียนหัวมาก

เหมือนตอนที่ฉันทำร้ายตัวเอง 4, 5 ครั้งหลังๆ ก็ไม่มีใครรู้ ฉันแบกข้อมือโชกเลือดไปหาหมอเอง ไม่ต้องลำบากใคร

จะตายก็ตายโรงพยาบาล ไม่ต้องสร้างตำนานเฮี้ยนให้ที่ไหนเพิ่ม
__

วันนั้น นอกจากอาการเขียนอะไรไม่ได้ที่ลากฉันกลับมาจากความตาย ยังมีนิสิตแพทย์คนหนึ่ง เป็นคนซุ่มซ่ามมาก ทำอะไรก็มือสั่น เขาคุยกับฉัน...

หมอคะ คุณหมอ การที่คุณส่งความห่วงใยไปถึงคนไข้น่ะ มันช่วยชีวิตคนได้นะ

ความห่วงใยจากหมอโก๊ะๆ คนนั้น ส่งมาถึงหัวใจ
ฉันจึงหลุดปากออกไปโดยไม่รู้ตัว บอกแค่เขา ไม่ได้บอกหมอใหญ่
"กินยา ()&^&^$% มา 70 เม็ดค่ะ"
เสียงเรียบๆ ครั้งเดียวประโยคเดียว
เราสบตากัน หมอกระชับมือฉัน เดินออกไปปรึกษาหมอใหญ่ แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้น สายล้างท้องมา เครื่องบ้าบอคอแตกมาเต็ม

หมอคนนั้นซุ่มซ่ามเป็นบ้า สอดท่อล้างท้องไม่ลงจมูกฉัน มาให้ชั้นสอดเองเลยมั้ยหา ชั้นโปรแล้วนะเว้ย

"พี่ก็ป่วย"
หมอบอก ลูบหัวฉัน
"พี่เข้าใจ หมอก็เป็นกันเยอะ ไม่เป็นไรนะ"

เขายิ้มให้ฉัน ฉันจำหน้าเขาไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่าอยากเจออีก อยากขอบคุณ ตัวฉันเองและเสียงนุ่มๆ นั่นโอบกอดหัวใจฉันเอาไว้ในคืนที่เฉยชาที่สุด

ท่ามกลางเสียงตื้ดเป็นจังหวะ สลับกับเสียงเตือนว่าหัวใจฉันกำลังร่วงลงให้หมอตกใจเล่นเป็นช่วงๆ ฉันเบื่อ

ฉันมองไปรอบตัว
คุณยายคนนั้น พี่ชายอีกคนที่เป็นโรคหัวใจถูกเข็นมาเตียงข้างๆ และคุยกับฉัน
ฉันเบื่อ
ถ้ามันจะตายเดี๋ยวมันก็ตายเองแหละ พอแล้ว
ฉันขี้เกียจตายแล้ว

พวกหมออัศจรรย์ใจกับสมองอันถึกทนของฉันมาก
แทบไม่อยากเชื่อว่าฉันโอเวอร์โดสยาจริงๆ เพราะฉันฟื้นตัวรวดเร็วเกินไป ประหลาดผิดผู้ผิดคน

หมอไม่ต้องแปลกใจแล้ว ตอนนี้สมองถึกๆ ของฉันกำลังไม่สบายและร้องงอแงเหมือนเด็กว่าดูแลฉันดีๆ หน่อย
ฉันปวดหัวหนักมากตอนเช้า ยังต้องต่อสู้กับอาการมือสั่น ทรงตัวไม่ดี คลื่นไส้อาเจียน แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันก็ดีขึ้น
ยมทูตค่อนข้างไม่ชอบขี้หน้าฉัน

รู้ว่าสุขภาพไม่ดีก็ต้องดูแลตัวเอง

---

หลังจากความตาย
ฉันพบแล้วว่าจะอยู่ไปทำไม
ฉันจะทำแต่อะไรที่อยากทำ ฉันจะพูดสิ่งที่อยากพูด

ถ้ามีความคิดสิ้นหวังซึ่งเป็นอาการของโรคแวบเข้าหัวมา ฉันจะเขี่ยมันออกไปด้วยการทำอะไรสนุกๆ โดดเรียนไปงานอีเว้นท์ นั่งวาดรูป เขียนหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง เดินดูนิทรรศการศิลปะ ไปหาเพื่อน ทักไปเรียกร้องความสนใจชาวบ้าน

มันทำให้ฉันขาดเรียนก็จริง ทำให้ฉันดูเป็นนิสิตที่แย่ในสายตาอาจารย์ แต่ฉันทำเพื่อตัวฉันเองอยู่

ให้ตาย คุณต้องการความเข้มแข็งขนาดไหนจากคนที่เพิ่งตัดสินใจจะมีชีวิตอยู่มาได้สองสามเดือนน่ะหา?

ฉันเลือกทำสิ่งที่ตัวเองชอบ ไม่ทำร้ายร่างกายเลย
ไม่ตาย
ฉันคิดว่านั่นมันเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่แล้ว สำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้าหนึ่งปีหมาดๆ อย่างฉัน ฉันว่าฉันก่งนะ

มีผู้ใหญ่หลายคนบอกให้ฉันทำในสิ่งที่เขา "เชื่อ" ว่าฉันทำได้ แต่ฉันก็ไม่ทำ ฉันดื้อ ฉันเอาตัวเองเป็นที่หนึ่ง ใครจะว่าฉันติสท์ก็ตามสบาย

ฉันกำลังต่อสู้กับโรคนี้ ฉันต้องฟังเสียงหัวใจของฉัน
เฮ้ ฉันเก่งนะ

ตลอดห้าเดือนเต็ม ตั้งแต่ธันวาคมปีที่แล้วจนถึงวินาทีนี้ ฉันเผชิญกับความคิดแบบหมาดำซึมเศร้าย่องตามมาข้างหลังหลายครั้งอยู่ ตื้ออยู่ตลอดเวลาในช่วงแรก แล้วค่อยสามวันครั้ง แล้วค่อยสัปดาห์ละครั้ง ค่อยเดือนละครั้งสองครั้งในตอนนี้ เวลาที่ฉันใช้ถีบมันออกไปก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ล่าสุด เมื่อวาน ไม่ถึง 1 ชั่วโมง

สิ่งที่ฉันทำคือวาดรูป วาดรูป และไม่ปล่อยให้มือหยุดลงเท่านั้นเอง

ตอนนี้ฉันมีความสุขนะ
ฉันมั่นใจว่าวันหนึ่งหมอจะบอกฉันว่า เอาละ หยุดยาได้แล้ว
เลิกเจอกันได้แล้ว เบื่อ

อืม หนูก็เบื่อหน้าหมอแล้วละ ไม่หล่อเลยให้ตาย

>>205 http://pantip.com/topic/35139503 อันนี้รึเปล่า?

บอกชื่อยามาหน่อยดิ้ แดกห่าไรตั้ง 70 เม็ดไม่ตาย ใครจะทำตามว้ะ 5555555

ยาถ่าย........ /ขอให้แฮปปี้

>>219 ยาถ่าย 70 เม็ด.... กูว่าตายนะ...//กอดโถส้วม

>>217 ใช่

>>221 เค้าย้ายไปรามแล้วไม่โอขึ้นเหรอ

>>222 ปัญหา คือเขาเป็นโรคซึมเศร้าต้องทานยาตั้งแต่ตอนโดนแบนในรุ่น เพราะไปขวางโซตัสนี่สิ

กุเคยกินยาสอนหลับแบบ 60-70 เม็ดก็ไม่ตายนะ ไม่ได้ล้างท้องด้วยเพราะไม่มีใครรู้ หามเข้ารพ.แบบไม่รู้สาเหตุ ก็นอนให้น้ำเกลือไป ฟื้นตัว จบ วนลูปไปสามรอบ ถึงมีคนรู้ เพราะงั้นกุคิดว่าคนเราไม่ได้ตายง่ายๆหรอก 555 แต่เขียนได้ดีนะ

เคยเจอโจรจี้ตอนกลางคืน แล้วจิตตกมาก ไม่อยากออกจากห้อง พอนอนก็ไม่อยากตื่น แล้วก็ไม่เข้าสังคม รู้สึกอยากอยู่คนเดียว แบบนี้กูป่วยป่าววะ ไม่ได้สมาคมกับคนจริงๆ นอกจากที่บ้านกับเพื่อนสนิทมาจะสองปีแล้ว ไม่อยากไปหาหมอ แต่กูเริ่มไม่ไหวแล้ว ทำไมการพูดกับคนแปลกหน้ามันยากขนาดนี้วะ

อายุสี่สิบกว่าๆ มีรายได้ดี หน้าที่การงานดี แต่ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคมเลย เพื่อนที่มีก็คบแบบผิวเผิน ไม่มีใครพอที่จะปรับทุกข์ได้หรือคุยได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวก็ไปแบบว้าเหว่คนเดียว ถ่ายทิวทัศน์ ถ่ายอาหารไปเรื่อย ใช้ชีวิตเหมือนคนไม่เคยมีความทุกข์ แต่กลับมานั่งคนเดียวในห้องก็โครตเหงา โครตว้าเหว่ เหมือนชีวิตเคลียร์เควสได้หมดแล้วว่ะ มีทุกอย่างที่อยากได้หมดแล้ว ตอนนี้เริ่มมาคิดแล้วว่าตายไปคงดีกว่านี้ จะอยู่ไปเพื่ออะไร แต่ที่ยังไม่ตายเพราะมีแมวอีกสามตัวให้เลี้ยง ถ้าพวกมันตายกูคงฆ่าตัวตายตามว่ะ เหมือนไม่เหลืออะไรให้เป็นห่วงแล้ว แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก

>>226 รายได้เท่าไหร่น่ะ

>>227 เดือนละเจ็ดหมื่นกว่าๆ ตำแหน่งซีเนียร์ของอาชีพนึง ไม่ได้รับจ็อบนอก ยังไม่ได้หักภาษี ไม่รวมโอที อยู่ตัวคนเดียวมีบ้านมีรถไปเที่ยวที่อยากไปหมดแล้ว ไม่มีพี่น้อง พ่อแม่เสียไปแล้ว ทุกวันนี้เลี้ยงแมวเลี้ยงหมาทำสวนเล่นหุ้นไปเรื่อยไม่ให้ฟุ้งซ่าน ที่บอกเล่นหุ้นก็ไม่ได้เล่นจริงจังหรอก แค่หาอะไรที่ทำให้ตัวเองไม่ว่างน่ะ

กุเป็นซึมเศร้าและเพิ่งเริ่มได้ยา แต่กลายเป็นว่าพอกูแดกยาแล้วแย่กว่าเดิมอีกว่ะ ดีอย่างเดินคือหลับยาวขึ้น มันเป็นปกติใช่ปะวั

>>229 ใช่ มันเป็นช่วงปรับเคมีในสมอง อย่าลืมหาเวลาออกกำลังกายด้วยนะ

>>228 ลองเที่ยว นกป. ดูไหม

>>226 ถ้าเคลียร์หมดแล้ว ลองหาเป้าหมายใหม่ดูสิ

>>228 หาแฟนมั้ย เอารุ่นเดียวกันหรือเด็กกว่าก็ได้ หรือไม่ก็หาเป้าหมายในระดับที่สูงขึ้น ไม่ใช่เพื่อตัวเองแต่เพื่อสังคม

นี่มึง กูสามารถไปเล่าเรื่องแย่ๆกับใครได้บ้าง กูมีเรื่องที่กูทำอะไรแย่ๆไว้แล้วมันเป็นปมในใจกูเยอะไปหมด อยากคุยแบบตัวต่อตัว พวกนักจิตวิทยานี่รับปรึกษาไหมหรือกูต้องไปหาคนอื่น

ห้องสารภาพบาปเลยมึง

>>234 มึงลองโทรหาสายด่วนกรมสุขภาพจิตมั้ย 1323 กูเคยเห็นคนรีวิวในพันทิพย์ว่าโอเคอยู่นะ

>>234 กูเห็นด้วยกับ >>236 ลองโทรดู 1323 ถ้ามึงมีปม อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง กูว่าเค้ารับฟังมึงได้โอเคเลยย แต่สำหรับกูเมื่อวานกูพึ่งโทรไปมา กูว่ากูไม่สุดหว่ะ กูพูดไม่เก่งด้วยแหล่ะ กูไม่รุ้ว่ากูจะลำดับเรื่องของกูยังไง แต่มึงน่าจะลองดูนะ

โม่ง จิตตกวะ่ ขอคำปรึกษาหน่อย กุอายุ 24 จบ ม.สวนดุสิต มนุอิ้ง มาแล้ว 2 ปี ตอนแรกกุฝึกงานเสร็จกุกะว่าจะอยู่ช่วย กิจการที่บ้านกับพ่อแม่ให้มันดีขึ้น ตั้งแต่ต้นปี58 ยันตอนนี้ ปรากฏว่า พิษเศรษฐกิจแม่งระบาด ขายอาหารก็เจ๊งเพราะสู้ค่าที่ไม่ไหว พอมาต้นปีนี้มาขายขนมที่ใหม่ ตอนแรกก็ขายได้ดีอยู่หรอกเพราะที่อยู่ตรงใต้สะพานเชื่อมไปยังเซนทรัล ไม่กี่เดือนแม่งก็มาไล่ที่อีก เลยต้องย้ายที่ขายไปอยู่ที่หน้าห้างเฟอร์นิเจอรแห่งหนึ่ง ปรากฏว่าแม่งเชี่ยกว่าเดิม มาอยู่แล้วแม่งก็ปิดปรับปรุงอีก คนแม่งไม่ค่อยมีอยู่และ พ่อค้าแม่ที่ค้า ย้ายมาตรงนี้แม่งกำลังเจ๊งกันระนาว รวมทั้งร้านขนมกุด้วย สังเกตถ้าขายของในช่วงนี้พอ 2 ทุ่ม แม่งก็ปิดสวิตและ ไม่รู้ของกุเป็นคนเดียวรึป่าวนะ ตอนนี้ชิวิตของกุที่เคยสบายมันกำลังจะจบลงในไม่ช้านี้แล้ว (กุไม่รู้ว่ากุมาถูกที่ป่าววะ แต่กุคิดไรไม่ออกและ) เพราะบ้านกำลังโดนยึดเพราะยื้อไม่ไหวแล้ว หนี้เยอะก็งี้แหละ คิดว่าจะต้องรีบขายในเร็วๆนี้แล้ว พ่อแม่ เลยบอกให้กุออกไปหางานทำ แต่บอกตรงๆ ว่าแค่คิดก็จิตตกแล้วคือกุเป็นโรคกลัวคน กลัวสังคม แถมสมาธิสั้นอีกต่างหากเวลาทำไรแม่งก็เหม่อลอยตลอด และที่กุเรียนมาจนจบอิ้งได้ ก็เพราะว่าได้กลุ่มเพื่อนดีพยายามช่วยกันจนจบได้ ตอนเลือกเรียนเอกนี้กุก็เรียนไปงั้นๆแหละสักแต่ว่าให้จบไปแล้วค่อยว่ากันอีกที่ว่าจะทำไร ไม่ได้เก่งอะไรหรอก หายใจทิ้งไปวันๆ จนถึงคราวนี้กุต้องออกไปสมัครงานกุคิดว่าน่าจะเริ่มจากงานที่ใช้แรงบ้างอะไรบ้างไปก่อนแล้วค่อยหาทางว่าจะทำยังไงต่อ แต่คนที่บ้านอยากให้กุทำงานที่ใช้หัวมากกว่านี้แหมจบมาตั้ง ป.ตรี อิ้ง แต่อยากใช้แรงงาน กุไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ก็คนมันไม่เคยทำงานจริงๆจังๆในชีวิตนี้หว่า กุนี่นอนไม่ค่อยหลับตั้งแต่กลางเดือนที่ผ่านมา เพราะเครียดจากที่มันเคยมีกำลังจะไม่มีแล้วเลยจิตตกหนักกว่าเก่า กุไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปแล้วว่ะ...........พรุ่งนี้ต้องออกไปแล้วT T

>>238 กูว่ากิจการมึงมีปัญหาตรงหาทำเลถาวรมาขายไม่ได้มากกว่านะ

งานรายได้เสริมถ้ากลัวเจอหน้าคนก็รับแปลเอกสาร,รายงาน,หนังสือดู ใช้แรงเหมือนกันเงินน้อยแต่ถ้าถึกก็ได้พอตัว

>>238 หางานอีเว้นท์ใหญ่ๆ(แน่ใจคนต้องมางานเยอะนะ)แล้วเอาร้านไปลง หรือเอาลงงานวัด,ราชการจัดงานประจำปี
หรือถ้ากทม.ก็มีจุดตามตลาดตามห้างบิ๊กซีโลตัส ตามที่ต่างๆให้เช่าลงเป็นรายวันจนอยู่ประจำได้มีลูกค้าประจำด้วย ถ้ามีรถช่วยขนก็สะดวกขึ้น (ญาติกูขายแบบนี้อาศัยพูดเก่ง+หวานจนลูกค้าติดหน่อยๆ)

โม่ง กุเองนะ 238 ขอบใจที่แนะนำกุเรื่องกิจการ ตอนนี้เรื่องของเรื่อง คือครอบครัวกุไม่มีเงินจะลงทุนได้อีกแล้ว ไม่แน่เดือนนี้อาจะต้องยอมปล่อยตัดล็อกไปเลย ส่วนวันนี้ กุไปสมัครงานไปแล้วที่แถวพันทิพย์ เดอะมอลงาม ทำเอากุเกร็งเหมือนกันตอนที่จะเดินไปขอใบสมัครมากรอก เป็นอันเรียบร้อย รอการติดต่อ วันนี้เอาแค่นี้ก่อน มีไรเดี๋ยวจะมาบอกต่อ ชีวิตทำงานของจริงกำลังจะเริ่มต้นแล้ว เห้อ ........

ครอบครัวกูก็เป็นวะ ตอนนี้กูสิ้นหวังสุดๆ แม่กูก็ยื้อมาตั้งแต่ปี58 แล้ว นับวันมันยิ่งแย่ไม่มีเงินจ่ายค่างวดรถค่าเช่าบ้านแล้วเขาจะมาเฉดหัวกูออกเนี่ย ค้างค่าเช่าล็อค1เดือน เดือนละ7000 บาท จ่ายไม่ตรงมีค่าปรับเพิ่มมาอีก3000 ถ้ากุจ่ายไม่ทันในเดือนนี้วันที่1ก็ปรับกุอีก3000 ของเดือนใหม่ก็จะมาอีกแล้ว7000 ถ้าจ่ายไม่ทันมันก็เพิ่มแต่ค่าปรับให้กุเนี่ยหน้าเลือดชิบหาย กุไม่รู้จะหาที่ไหนมาจ่ายเลย เงินลงทุนก็ไม่มีเหลือ คิดๆจนกุจะประสาทแดกตายห่าอยู่ หมุนไม่ทันแล้ว เงินที่ไปหยิบยืมมาก็ไม่มีจะใช้เขา ของสะสมกุก็เอาไปขายหาเงินซื้อข้าวกินจนหมดแล้ว สร้อยทองแหวนทองกูก็เอาให้แม่ไปจำนำหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะเหลือแล้วซักอย่าง กูอยากตายชิบหายยย ทำไมชีวิตกูต้องเป็นแแบบนี้ด้วยวะ กูสู้ๆมาจนมันสุดแล้วๆ

>>207 >>2

มีใครแบบชีวิตที่รรแบบ น่าเบื่อโครต ตัวคนเดียวคนอื่นแม่งหลอกลวง ก็เพื่อนชวนคุยเรื่อยๆนะ จะให้ไปคุยกะคนอื่นก็ทำได้ก็รู้ตัวตัวเองไม่ได้น่ากลัว พูดตรงๆนะหน้าตาดี แต่คนรู้จักส่วนมากนี่แบบเพื่อนงี้ อยู่ด้วยกันก็ดีลับหลังหรือตอนไปอยู่กะเพื่อนผญแม่งก็นินทาเราทำเป็นเก่งกว่าใหญ่กว่า เมินเราไปเลยแบบกุไม่รู้จักมึง เป็นคนเงียบไงละโดนแม่งด่าเอ๋อๆอยู่นั่นแหละ เห็นละโครตหงุดหงิด เพื่อนผญที่รู้จักก็นิสัยเหมือนๆกันหมดจนไม่อยากจะรู้จักละ ตอนนี้ไม่สนิทกะใครแล้ว ว่างๆในห้องก็อ่านนส เคยจะเมินแม่งให้หมดนะแต่ทำไมทำไม่ได้วะ ตอนนี้รู้สึกแบบเบื่อ เมื่อไหร่ลูปบ้าบอนี่แม่งจะจบ อยากจะหายไปไกลๆ น่ารำคาญ น่าหงุดหงิดจริงๆ

กูเครียดกับอนาคตตัวเองว่ะ คือที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินว กูมีพี่น้องสามคน รายได้เมื่อก่อนนี่รวมทั้งบ้านต่อเดือนนี่ปานกลางไปถึงขั้นดีเลย แต่ช่วง 3-4 ปีมานี้แม่งเริ่มมีปัญหาว่ะ แม่งกูทำธุรกิจส่วนตัวแล้วโดนโกงไปเยอะอยู่ แถมเป็นหนี้ก้อนโตอีก(อันนี้กูกับพ่อรู้ได้ไม่นาน)หลังๆเริ่มไปได้ไม่ค่อยดีและมีโอกาสที่จะเจ๊งเยอะอยู่ พ่อกูไม่เป็นไรเพราะรับราชการแต่ พอกูจบเค้าเกษียนพอดีอีก แต่พ่อกูบอกไม่เป็นไรยังอยู่ได้ มีเงินใช้อยู่แต่ฟุ่มเฟือยมากไม่ได้ น้องกูสองคนยังเรียนอยู่เลย คนนึงยังอยู่ประถมอีกคนพึ่งข้นม.ปลาย กูอยู่ปีหนึ่ง แล้วคือ กูปรับตัวไม่ทัน กูไม่รู้จะทำไงกับตัวเองดีว่ะกูรู้สึกว่ากูยังไม่พร้อมเลย ที่จะต้องมารับผิดชอบอะไรแบบนี้ กูควรจะทำไงดีวะ

คือเราคิดมากตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่า!มา เราต้องการที่จะลืมนะลืมเรื่องหรืออะไรที่เกี่ยวกับมันไปเลยสาเหตุที่เลิกเพราะมันเลือกเพื่อนที่เป็นผู้หญิง ! โดยมันอ้างว่าเราตีกรอบมากไป นู่นนี่ๆ หาข้ออ้างสารพัดเพื่อไปอยู่กับอีนั่น ?! แล้วผชมันบอกว่าเพื่อนกันๆ เพื่อนกันนี้เขาไปคอนฯด้วยกันแบบไม่บอกกูหรอว่ะค่ะ?! ผญที่เป็นเพื่อนมันก็รู้เราเป็นแฟนแต่ก็ซื้อนู่นนี่ให้ผชแล้วถ่ายรูปฟรุ้งฟริ้ง แต่มันไม่เอาลงโซเซียลนะ แต่เราไปเห็นมาเพื่อนแอบถ่ายส่งมาพอเลิกไปสักระยะนึงแฟนเก่าผชสมัยหนึ่งแชทมาหาเราว่าผชมันมาแอดเฟสแล้วคุยๆเชิงจะกลับไป (ขำอ่ะแดกเนื้อชิ้นเก่า)
เอาจริงๆเราก็รักมันนะแต่ถอยออกมาดีกว่าเพราะเคยผ่านอะไรมากเยอะแต่มาโดนทำแบบนี้ก็ไม่โอป่ะ เราเลยอยากได้ข้อคิดดีๆที่ทำให้ลืมมันหน่อย ตอนนี้มันมีแต่ความรู้สึกที่แย่ๆ มันทำร้ายจิตใจเราเยอะมากๆ ทั้งๆเราเทไปให้หมด
เหมือนตอนนี้เราเป็นคนไม่ลงรอยเหมือนเป็นคนประสาทเลย คิดเอง เออเองเราเบื่อเราอยากหาย สรุปกูไม่อยากคิดมาก

>>246 อ่า กูก็แนะนำอะไรไม่ได้มาก แต่คงค่อยๆ ไปนั่นแหละ
อาจจะต้องมีวินัยทางการเงินมากขึ้น อันนี้สำคัญจริง
ส่วนรับผิดชอบมากขึ้น ก็คงต้องเป็นแหละ

โม่ง นี่กุ>>238 นะ ผ่าน ไปสองอาทิตย์ มารายงานบวกกับระบาย หน่อย หลังจากที่หางานแถวบ้านแม่งไม่ค่อยจะมีเลย มี ก็มีแต่ Part time ที่สำคัญพ่อแม่ รบเร้าให้กุไปสมัครสอบเข้าราชการ กทม กุรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ แม้ว่าทางครอบครัวตา มีเส้นให้กุเข้าไปได้ก็เถอะ กุกลัวแบบว่าถ้าเข้าไปแล้วทำเสียชื่ออะไรอย่างนี้แหละ กุเลยลังเล ว่าจะเอาไงดี มีใครเป็นแบบกุบ้างอะ รู้สึกเหมือนว่าเค้าคาดหวังกับกุไว้เยอะ ถึงเค้าจะบอกว่าที่ให้กุทำเนี่ยเพื่อตัวกุเองก็เหอะ กุก็ยังจิตตกอยู่ดี เข้าไปแล้วจะเป็นยังไง เจออะไรประมาณเนี่ยแหละ

กูเป็นคนออกเสียงไม่เก่ง ทั้งๆที่ไม่ได้ตื่นเต้นแต่พอออกไปพูดพรีเซนกลับเสียงแหบจนบางครั้งเสียงก็หายไปเลย

กูชอบฟังเพลฃมากๆ อยากร้องออกมาให้ได้เพราะๆ แต่แค่พูดให้ไม่ให้เจ็บยังยากเลย อยากเรียนร้องเพลงเผื่อจะช่วยให้การออกเสียงดีขึ้น ทั้งๆที่มีเงินเก็บแต่ก็ขี้ขลาดไม่กล้าไปสมัคร กลัวทำให้เขาลำบากใจ กลัวเขาไม่รับ กลัวเราไม่พัฒนา เมื่อไรจะมั่นใจกว่านี้นะ

ทั้งดื่มน้ำมะนาว ดื่มน้ำเปล่าเยอะๆก็แล้วไม่เห็นจะดีชึ้น ทำไมกูแย่แบบนี้นะไม่ดีเลย แค่เรื่องธรรมดาอย่างพูดหรือร้องเพลงทำไมทำไม่ได้ ไม่เข้าใจเลย

>>250 เรื่องพูด อาศัยความมั่นเป็นหลัก แล้วก็ต้องพูดบ่อยๆ อ่ะ
ร้องเพลงไม่รู้เพราะกูไม่เอาอ่าวมาก

คือกูเครียดมากอะ เป็นเด็กแอด59 แล้วแอดติดแต่มอมันไกลไป พ่อไม่ให้ไป (แต่แม่กูให้ไปนะ โตแล้ว กูรักแม่กูมากๆว่ะ) กูก็เข้าใจว่ามันไกลเกิน พอจะหาเข้ารับตรงหลังแอด จู่ๆพ่อก็บอกว่ามีคนจะพาเข้าให้ เหี้ย หน้าชาว่ะ กูดูไม่มีสมองที่จะสอบเข้าเองหรอว่ะ กูทะเลาะกับพ่อบ้านแทบแตก แต่เขาก็ยอมๆ ให้กูลองรับตรง (แต่ยังบอกอีกถ้าจะเข้าที่เขาจะเส้นให้ก็บอก) กูนอนตีสามแทบทุกวันเพื่อหาข้อมูลม.ที่จะเปิดรับตรง ว่ามีที่กูอยากเข้าไหม

พอวันนี้กูขอเงินเขาจะไปจ่ายค่าสมัคร พ่อกูก็แซะอีกตรงที่กูไม่ยอมเข้าที่จะมีคนฝากให้ ไปๆมาๆทะเลาะกันอีก ขุดเรื่องตั้งแต่คลอดกูออกมาพูด ว่ามีกูมันลำบาก มีกูต้องมีหนี้สิน บ้านไม่มาจากครอบครัวรวย จะไปเรียนข้างนอก ค่าหอนั้นนี้ บลาๆ อีเหี้ยน้ำตาไหล แล้วพูดต่อว่าที่ๆจะฝากให้กูเข้าแล้วทำให้พ่อแม่สบายใจ(สบายใจพ่อคนเดียวน่ะสิ แม่กูก็ไม่ชอบ) เรียนไปมาง่าย สบายใจเขาแต่ไม่คิดถึงใจกูเลย กูจะบอกคนรอบข้างยังไงล่ะ ว่ากูใช้เส้นเข้ามา ภูมิใจตายห่า เขาพูดจนกูรู้สึกไม่ควรเกิดมา กูเกิดมากูก็ทำให้แม่ลำบาก ตอนนี้กูก็มาทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกด้วยเรื่องเข้ามหาลับของกู (กูดีใจที่สุดตรงแม่กูอยู่ข้างกู)

กูร้องไห้จนร้องไม่ไหวแล้ว กูจะพูดกับคนรอบตัวกูก็ไม่กล้า กูกลัวเขาไม่ฟังกูแล้วบอกให้กูเข้าตามที่พ่อกูบอก กูอึดอัดใจสัสๆ

>>252 คนเรียนคือมึง เอาตามใจมึงเถอะ ถ้าโดนแซะก็ทำช่างแม่งหูทวนลมไป

เห็นด้วยกับเม้นบนคือ คนเรียนคือมึงอะ มึงเป็นคนเรียน มึงสบายใจแบบไหนก็เลือกแบบนั้น พ่อแม่ไม่ได้มาเรียนกับมึงด้วย

ญี่ปุ่นมีป่าอาโอกิงาฮาระ
เมกามี Golden Gate
เมืองไทยมีที่ไหน?

>>250 มึงๆ กูจะบอกว่าร้องเพลงไม่ได้ธรรมดาหรือง่ายนะ มันอาจจะมีคนทำได้เยอะ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ดี
ส่วนเรื่องออกเสียง ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ดี มันมีคอร์สสอน และโดยทั่วไป มันฝึกได้...
ลองฝึกพูดกับตัวเองหรือพูดหน้ากระจกก่อนไหม ถ้ามึงตื่นเต้นตอนพูด ก็ลองพูดกับคนที่เราสนิทสักคนก่อน พูดบ่อยๆ ก็จะได้ชินขึ้น

ฝรั่งมาถามทาง พอเค้าเดินพ้นไปถึงรู้ตัวว่าบอกไปผิด
วิ่งตามไปก็หาตัวไม่เจอแล้ว รู้สึกเฟล :(

>> กุก็เคยยย แม่งโคตรเสียใจ แถมก่อนลากันเขาบอกว่าดีที่เจอกุไรงี้ หารู้ไม่ว่ากุบอกทางผิด เฟลสัสๆ

>>257

วันนี้ไปทำงานเป็นเซลล์ขายของผ่านโทรศัพท์หลังเทรนโทรอยู่ 2 ชม.หลายสิบสายขายไม่ได้เลย

คนมาใหม่พร้อมกันอีกคนได้ตั้ง 3 คน เฮ้อเศร้าจัง กูต้องพยายามพัฒนาฝีมือการพูดให้ได้
กูต้องทนกับความกดดันนี้ให้ได้ ถ้าอดทนได้กูต้องเข้มแข็งขึ้นแน่ๆ แค่เดือนเดียวเอง

ถ้าคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตตายไป ทำใจอย่างไรไม่ให้ฆ่าตัวตายตามได้บ้าง
กูคิดว่าถ้ามีใครในบ้านเป็นอะไรไปกูต้องฆ่าตัวตายตามแน่นอนล้านเปอร์เซ็น
เพราะถ้าคนสำคัญที่สุดตายไป คนที่เหลือก็ไม่มีใครมีความหมายแล้ว
วิธีพ้นความทรมานที่จะมาถึงคือชิงตายก่อนเท่านั้น

>>261 ก็อยู่เพื่อเป็นคนสำคัญให้คนอื่นบ้าง มีเรื่องที่อยากทำบนโลกนี้เยอะแยะไปหมด ตอนคนสำคัญตายก็เสียใจนะ เสียใจมาก แต่ยังไม่ถึงคิวของเรา ก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีมีประโยชน์ที่สุด เผื่อโลกหลังความตายมันมีจริง จะได้ไม่เสียดายว่าน่าจะทำอะไรให้มากกว่านี้

ฮือ กูเครียด ตอนนี้กูทำสิ่งที่ชอบไม่ได้อ่ะมึง กูรู้สึกว่าทำออกมาแล้วมันไม่ใช่ มันไม่ได้เรื่องตลอดเลยว่ะ กูเคยมีความสุขกับมันนะแต่ตอนนี้ทำไปก็เท่านั้นว่ะ

>>263 ทำอะไรอยู่ ลองหาสไตล์ใหม่ๆให้ตัวเองดีไหม อย่ากดดันตัวเอง อย่าเพิ่งไปmindsetว่าทำไม่ได้

>>261 ไม่รุ้ว่าเป็นหญิงหรือชายนะเม้นนี้ ขอเรียกว่านายแล้วกัน
เราอยากบอกว่า เราเคยเป็นแบบนี้ เข้าใจมากๆๆๆ แต่ตอนนี้เราพ้นช่วงทุกข์นั้นมาแล้ว และเราหวังว่านายจะพ้นช่วงนี้ไปเร็วๆ และเข้มแข็งในวันที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาจริงๆ
วิธีของเราคือ เราเปลี่ยนความคิด จากที่คิดว่า ไม่เหลือใครแล้ว
เปลี่ยนเป็นความคิดใหม่ ว่าทุกๆคนที่ตายไป เค้ายังอยู่กับเรา และเค้าคงเสียใจและรู้สึกผิดมากถ้าเราฆ่าตัวตายตามเค้า เพราะฉะนั้นเราจะไม่ยอมตาย

ถึงจะไม่เหลือใครบนโลกให้รัก นายก็ต้องรักตัวเองให้ได้ เพราะคนที่รักนายเค้าไม่ได้หายไปไหน เค้าไปเป็นความทรงจำดีๆให้นายเก็บไว้ได้ตลอดไปไง
ความตายเป็นเรื่องธรรมชาติ สิ่งที่นายทำได้ดีที่สุดไม่ใช่ตายก่อน แต่เป็นการอยู่สร้างความทรงจำดีๆให้คนอื่นจนวันสุดท้ายเค้าก็ยังมีนายอยู่(ซึ้งมะ ถ้าเราเป็นคนตายเราซึ้งนะ)

แล้ววันนึงในอนาคต นายจะมีคนที่อยู่ข้างๆนายจนวันที่นายตาย ถึงเวลานั้นนายจะอยากมีชีวิตอยู่ต่อขึ้นมาเลยแหละ

รู้สึกสิ้นหวังเรื่องเพื่อนจังว่ะ กูกำลังขึ้นปีสอง ตอนเปิดเทอมแรกสุด กูสนิทกับเพื่อนกลุ่มที่รู้จักกันตั้งแต่วันสัมภาษณ์ ตอนแรกกลุ่มกูมีกัน5คนแต่พอต่อมาเพื่อนคนนึงในกลุ่มกูไปมีเรื่องกับรุ่นพี่แล้วมันก็สอบได้ที่อื่นก็ซิ่วไป เพื่อนอีกคนนึงซึ่งคนนี้เป็นคนเดียวที่กูรู้สึกสนิทใจที่สุด ก็จะเอาพยาบาลให้ได้สุดท้ายก็ได้สมใจ ซิ่วไปตอนกลางเทอมสอง ทีนี้ก็เหลือกูกับเพื่อนอีกสองคนซึ่งสองคนนั้นตัวติดกันมากจนชอบลืมกูเสมอๆ ไปไหนมีอะไรไม่เคยบอกกันไม่เคยชวน แต่พอมีงานอะไรก็เร่เข้ามาหากูให้กูช่วยตลอดทั้งที่พอกูขอความช่วยเหลือกลับไม่เคยแยแสสนใจว่ากูจะเป็นตายร้ายดียังไง ทำให้กูยิ่งรู้สึกแย่ เหมือนมองกูเป็นแค่เครื่องมือเอาไว้ใช้งานแค่นั้น สุดท้ายกูทนกับความรู้สึกเหี้ยๆนี่ไม่ไหวกูเลยเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วก็ได้เพื่อนกลุ่มใหม่ที่เต็มที่กับกูมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่เพื่อนกลุ่มนี้ก็เอาใจใส่ห่วงใย ช่วยเหลือกูเวลามีปัญหา แต่กูกลับรู้สึกเหมือนว่ากูไม่มีใครเลยสักคน ตอนแรกกูรู้สึกแย่มากนะแต่เหมือนเวลามันช่วยรักษาจริงๆ กูเริ่มอยู่คนเดียว กินข้าว ไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ก็ยังสนิทกับเพื่อนกลุ่มล่าสุดเหมือนเดิม ซึ่งชีวิตกูดูจะดีขึ้นมากกว่าเดิมเยอะนับตั้งแต่ออกห่างเพื่อนกลุ่มแรกมา กูรู้สึกดีใจที่กูพึ่งพาตัวเองได้นะ แต่อีกใจก็รู้สึกแย่ที่ดูเหมือนว่ากูจะไม่มีเพื่อนซักคนเลยที่จะแชร์อะไรด้วยหรือไว้ใจได้แบบไม่มีเงื่อนไข หรือจริงๆอาจจะเป็นปมในใจลึกๆของกูก็ได้ที่สมัยม.ต้นเคยโดนเพื่อนหักหลังซ้ำแล้วซ้ำอีกจนสุดท้ายก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวเลยไม่อยากไว้ใจใครเต็มร้อยอีกแล้ว ไม่อยากเสี่ยงกับการถูกมองข้ามความรู้สึกซ้ำซาก ทุกวันนี้นอกจากคนที่บ้านกับคนที่ดีกับกูจริงๆในมุมมองกู ก็ไม่คิดจะแคร์ใครอีกต่อไปแล้วจริงๆ แม้แต่ตัวกูเองบางทีก็อยากจะไม่สนใจแล้วว่าใครอยากจะทำอะไรกับความรู้สึกของกูบ้าง จะทำอะไรก็ทำไป กูคงไม่รู้สึกแย่มากไปกว่านี้แล้วอะไรทำนองนั้น มันแย่นะที่ต้องรู้สึกแบบนี้ ได้แต่หวังให้แม่งชาจนด้านไปซะทีความรู้สึก จะได้ไม่ต้องเสียใจเพราะคนอื่นอีก

>>264 กูชอบเขียนน่ะ แต่ช่วงนี้แม่งเขียนอะไรก็ตันไปหมด มีแพลนในหัวเป็นฉากๆนะแต่เขียนออกมาไม่ได้ เขียนครึ่งๆกลางๆทุกที หลังกูไปพักสงบาติ บิ้วด์อารมณ์ด้วยเพลงกับร้องไห้อีกหน่อยก็รู้สึกว่าดีขึ้นว่ะ 555 กูพยายามคิดว่ากูเขียนเพราะชอบไม่ใช่เหรอ กูไม่ได้เขียนเอาใจใครหรืออยากดัง เขียนๆออกมาเถอะ คนชอบถือเป็นโบนัสละกัน เขียนห่วยก็ช่าง จำไว้เป็นบทเรียนไม่ก็ลืมๆมันไปซะ ตอนนี้เริ่มโอเคขึ้นละ กูว่าจะลองเปลี่ยนแนวเขียนไปเรื่อยๆกเงับหาการย้านมากระตุ้นตัวเองดู ไม่งั้นขี้เกียจตลอด ฮ่าๆ แล้วก็จะไม่พัฒนาซักที

>>266 มึงต้องอย่าคิดว่าอยู่คนเดียวมันไม่ดีดิ อยู่่คนเดียวมันก็ไม่ได้แย่นะ แต่มึงก็ต้องรู้ว่าจะอยู่ในสังคมยังไงด้วย เพื่อนไม่ได้ดีทุกคนอยู่แล้วถ้าใครมีเพื่อนดีๆก็อย่าพึ่งทิ้งมันไปละกัน

แม่งกูไม่เข้าใจว่ะ คือมีเพื่อนกูท้อง แล้วครอบครัวฝ่ายนั้นไม่ชอบมันชอบเอาไปนินทาลับหลัง จนมันใกล้คลอดแล้วพวกแม่งก็พูดกันเหมือนเพื่อนกูเป็นแค่ตัวอะไรซักอย่างที่ไว้เบ่งหลาน มาให้พวกมัน ทั้งๆที่ฝั่งนั้นมันก็บอกว่าไม่รับเพื่อนกู ส่วนผัวมันไปตปท. ยังไม่กลับ ที่กูมาระบายในนี้คือกูอยากรู้ว่า ทำไมมันไม่เลิกคุยกับฝั่งนั้นไปเลยว้ะทั้งๆที่ก็รู้ว่าฝั่งนั้นแม่งเหี้ย ควย ปั้นหน้าคุยกันหาพระแสงอะไร เงินก็ไม่ได้ไปขอมันแดก แล้วพอกูบอกว่าจะไปคุย(ด่า)ให้มันก็บอกไว้หน้ากูบ้าง เผื่อกูไปอยู่กับพวกนั้น ?
อ้าว สัสแล้วก่อนหน้านี้บอกว่าไม่ไปอยู่
สรุปคือแม่งจะตอแหลคุยกันแบบนี้ต่อไป วันหลังมีงไม่ต้องมาบอกกูก็ได้นะ แม่งทำให้กูแบบดูเสือก ดูเหี้ยไปคนเดียว สัสเอ้ย

>>269 มึงเลิกเสือกเรื่องชาวบ้านแล้วไปเสนอหน้ากระทู้อื่นไป

เครียด กำลังเข้าปีหนึ่งใหม่ไม่รู้จะเข้ากับเพื่อนได้ไหม

>>271 ไม่ต้องเครียด ทำตัวเหมือนที่เคยทำมานั่นแหละ ถ้าเพื่อนไม่ชอบเรามันก็เรื่องของเพื่อน คนเราย่อมอยากมีเพื่อนไทป์ที่เราชอบอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ คนแบบนั้นน่ะมันมีอยู่จริง และนายควรหาให้เจอ หรือบางทีนายอาจเจอแล้วก็ได้ สำคัญคือเอาเวลาไปลงกับคนที่นายชอบดีกว่า คนอื่นก็ไม่ได้บอกให้ช่างแม่งไปเลยนะ พยายามคบไว้ด้วย ยังไงมันก็ต้องมีเรื่องให้พึ่งพาคนนอกกลุ่มมึงอยู่แล้ว คำว่าพยายามกูมันอาจดูฝืนดูเฟคและฟังดูวุ่นวายน่ารำคาญ แต่เชื่อกูว่าแม่งไม่ยากขนาดนั้นหรอก ยามที่มึงสะสมกำลังใจจากเพื่อนที่แท้จริงของมึงมาพอ จะคบใครแม่งก็ชิลล์ทั้งนั้นแหละ แถมไม่ต้องกลัวว่ามันจะเกลียดแล้วไม่เหลือใครด้วยนะ สำคัญคือใช้เวลาตามหาตัวเองมากกว่าเอาจริงๆ สำคัญกว่าการหาเพื่อนอีก555

กูไม่รู้ว่ากูควรจะปรึกษามู้ไหนยังไงดี คือแฟนกูอะเค้าเป็นคนที่เคยผ่าตัดเคยขูดมดลูกมาก่อนแล้วหมอบอกว่ายังไงก็มีลูกไม่ได้แล้วแต่บอกว่ามันมีโอกาสที่มันจะผสมกันแล้วฝังตัวเข้าไปทำให้ท้องแล้วอยู่ได้ประมาณ 4 อาทิตย์แล้วแท้ง แต่ล่าสุดคือเค้าบอกกูว่าปวดท้องน้อยมาหลายวัน เจ็บหน้าอก ง่วงนอนไว ซื้อที่ตรวจมาแล้ว 2 ขีดชัดเจน ทีนี้กูอยากรู้ว่าการแท้งแบบนี้เนี่ยแม่งอันตรายปะวะ คือตอนนี้กูเครียดมากเลย เครียดว่าแฟนกูจะเป็นอะไรมั๊ย

>>273 ไม่ถามหมอล่ะนาย น่าเชื่อถือกว่าคนแปลกหน้าสวมโม่งอยู่นะ

>>274 ว่าจะไปปรึกษาอยู่ แต่มาถามไว้ก่อนเพราะแม่งแบบเผื่อมีโม่งหมอ หรือโม่งมีความรู้ เอออย่างน้อยจะได้สบายใจขึ้น

>>274 กุลืมบอกกุ 273 เอง ไอดีแม่งเปลี่ยน

>>275 เห็นมีโม่งหมอเยอะอยู่นะ สู้ๆมึง

>>273 อย่ารอตอบทู้เลย รีบไปหาหมอดีกว่า เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้แก้ปัญหาทัน

กุทำอะไรไม่สำเร็จซักอย่างเลยว่ะ เมื่อก่อนชอบวาดรูปตอนนี้วาดไม่เสร็จซักรูป ชอบเขียนนิยายก็เขียนไม่เคยจบ อุตส่าห์สอบได้คณะดีๆแต่ก็ดันซิ่วออกมาเรียนอีกคณะแทนที่จะเรียนที่เดิมให้จบ ขนาดปอกผลไม้กินยังปอกไม่เสร็จเลย เศร้าสุดๆขอระบายแป๊บ

>>273 หมอเค้าอาจจะหมายความว่าไม่ควรมีลูกป่ะวะ
คำแนะนำกูคือ มึงก็คุมกำเนิดสิ ไม่ควรปล่อยละ
อันตรายมั้ยไม่รู้เพราะกูไม่ใช่คนตรวจตอนแรก เลยไม่รู้ว่าเค้าแนะนำว่ายังไง

ซิ่วสถาปัตย์มาเรียนวิทยา กูสิ้นหวังในชีวิตตัวเองสัสๆ ตอนนั้นกูคิดอะไรอยู่นะถึงไม่ไปตรวจแบบ ทั้งๆที่มันกำลังจะไปได้ดีแท้ๆ ทำไมกูถึงเชื่อว่ากูสนใจวิทยามากกว่าวะ กูเพิ่งเข้าใจว่าทำไมพ่อผิดหวังกับกูมากนัก ตอนนั้นกูไม่ยอมรับว่าตัวเองล้มเหลวแต่คิดว่าแค่เปลี่ยนมาเรียนอะไรที่ชอบ แต่ยิ่งกูมองโต๊ะดราฟท์ มองสเก็ตช์งานที่เคยทำไว้ กูก็เข้าใจว่ากูมันล้มเหลวจริงๆ กูไม่น่าตัดสินใจอะไรเองเลย ทำไมกูโง่อย่างนี้นะ กูทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ ชีวิตกู พังพินาศหมดแล้ว

>>281 สู้ๆนะ ระบายมาได้ อ่านอยู่ กูก็ไม่รู้จะปลอบมึงยังไง เลือกแล้วชีวิตก็ต้องเดินต่อไปนะมึง

รำคาญพวกที่ชอบบอกว่าเกลียดตัวเอง จูนิเบียว

>>283 มึงรำคาญกูหรอ แต่เอาเหอะ กูก็รำคาญตัวเอง กูแม่งโคตรจูนิเบียว
กูโคตรเกลียดตัวเองเลย อะไรก็ไม่ดี อะไรก็ไม่สมบูรณ์แบบ ไม่เหมือนที่คาดหวังสักอย่าง
ทำผิดเรื่องโง่ๆ คนอย่างมึงมันไร้ค่า มีแต่ความผิดพลาด
อยากให้คนรักก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เรียนก็กาก บ้านก็ไม่รวย หน้าตาก็ไม่ดี แถมยังมีอาการทางจิต ใครจะมารักคนอย่างกู แฟนกูก็คงเกลียดกู คงจะคิดว่าไม่น่ามาคบกับอีโรคจิตนี่ตั้งแต่แรก
พ่อแม่กูก็คงเกลียดกู เกิดมาก็ไม่เป็นที่ต้องการ ทำเหี้ยอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง
น่ารำคาญ ไปตายซะเถอะอีโง่

กูขอโทษ กูแค่อยากหาที่ระบาย กูฟุ้งซ่านมาหลายวันแล้ว กูเกลียดตัวเอง กูกลัวแฟนกูเกลียดกู เพื่อนแฟนกูก็คงเกลียดกู พ่อแม่ก็ผิดหวังให้ตัวกู กูทนไม่ไหวแล้ว ทำไมกับไอแค่ทำให้สมบูรณ์แบบก็ทำไม่ได้วะ ทนไม่ไหวจริงๆ ทำไม ทำไมทุกคนต้องทำแบบนี้กับกู กูพยายามทุกอย่าง กูพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ทำไมมึงถึงไม่รักกูบ้าง ทำไมไม่มีคนต้องการกูบ้าง ทำไมไม่มีคนเห็นกูมีตัวตน กูก็อยู่ตรงนี้นะ ฟังกูที ช่วยเห็นกูในสายตาที พอกันที เรื่องที่ว่าอยากให้คนอื่นปฏิบัติกับเรายังไงให้ปฏิบัติกับคนอื่นแบบนั้นน่ะ โกหกทั้งเพ กูเหนื่อย ทำไมกูต้องเป็นคนเดียวที่ฝืน คนเดียวที่แบกทุกอย่างไว้ ทำไมไม่มีใครช่วยกูบ้าง กูเหนื่อยที่จะต้องตีหน้าตาย เหนื่อยที่จะต้องฝืนยิ้ม แกล้งทำเป็นร่าเริง กูแค่อยากได้รับความรัก ได้ยินไหม ทำไม ทำไมไม่มีใครเคยสนใจกูเลย ขอร้อง ใครก็ได้รักกูที ใครก็ได้ กูอยากมีครอบครัว มีเพื่อน อยากมีความรักเหมือนคนอื่น กูพยายามมาตลอดแล้วนี่ไง ใครก็ได้หันมามองกูบ้างสิวะ

มีแฟนแฟนก็ไม่รัก พ่อแม่ก็ว่าทุกวัน ทำไมพ่อต้องไปมีคนอื่น ทำไมแม่ต้องมาพูดในทำนองผิดหวังด้วย กูพยายามมาตลอด ตัวคนเดียว ไม่มีใครเคยอยู่ข้างกูเลยสักคน แค่อยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น ชีวิตที่ได้รับความรักเหมือนคนอื่น ทุกครั้งที่ได้เห็นครอบครัวคนอื่นแล้วกูก็ต้องแอบมาร้องไห้ กูแค่อยากให้มีใครสักคนช่วยกูบ้าง ไม่ใช่เอาแต่คาดหวัง กูเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย
แล้วถึงมึงนะ ถ้ามึงอ่านอยู่ ไม่รู้ว่ามึงจะรู้ว่าเป็นกูไหม กูทำผิดอะไร? ทำไมมึงไม่เคยรักกู มึงเข้าใจไหม มึงเป็นโลกทั้งใบของกู กูรักมึงมาก กูแค่อยากให้มึงทำทีเป็นรักกูบ้าง ถึงจะเป็นการแสดงก็ไม่เป็นไร รู้ไหม ที่มึงพูดกูเสียใจมากเลยนะ กูรู้ กูไม่ดีพอ ไม่มีเหี้ยอะไรดี ไม่มีทางเทียบมึงได้ แม้แต่เพื่อนมึง กูขอโทษที่พาลใส่เพื่อนมึงด้วย กูไม่เคยมีเพื่อนสนิทแบบนั้น กูไม่เคยรู้เลยว่ามันเป็นยังไง กูเลยอิจฉามึง กูรู้กูมันแย่ แต่กูรักมึงนะ ขอร้อง รักกูบ้างเถอะ รักกูให้เหมือนคำพูดที่มึงพูด นานๆ ที ตามใจกูบ้างหรือยอมที่กูอ้อนกูจะดีใจมาก ตั้งแต่กูออกมาจากโลกปลอมๆ ของกูแล้ว โลกของกูก็ไม่มีใครอีกแล้วนอกจากมึงนะ...

ขอบคุณสำหรับที่ระบาย ถึงจะไม่มีใครอ่านแต่กูก็ยังจะถือว่ามีใครสักคนได้รับรู้เรื่องของกูก็แล้วกัน ขอโทษที่เปลืองพื้นที่บอร์ด ราตรีสวัสดิ์นะคะทุกคน

พวกที่มาบอกคนอื่นว่าเกลียดตัวเองก็แค่พวกเรียกร้องความสนใจอยากให้ใครมาชื่นชมอ่อนแอพึ่งพาตัวเองไม่ได้ แหวะ คิดว่าเท่เหรอ ไปปล่อยพลังแห่งความมืดจากมือขวาตรงนู้นนะ

ปล่อยไอ้นี่ >>285 ไปเถอะ เห็นแม่งคอยวนมาด่างี้ตลอด พลังความมืดของแม่งเนี่ย เด็กมันเบียว

>>285 การที่เมิงด่าคนอื่นว่าจูนิเบียว ก็ไม่ทำให้เมิงหายเป็นจูนิเบียวหรอกนะ55555

ไม่ทำให้มึงหาย และการที่มึงไม่เข้าใจคนที่มีปัญหา ก็ไม่ได้ทำให้มึงเท่ห์เหมือนกัน

>>285 กูปล่อยพลังนมม้าจากมือขวาได้ มึงทำได้แค่พลังความมืดเองหรอ กากจัง

กูรู้สึกแย่กับทักษะภาษาอังกฤษตัวเองมากว่ะ นี่กูอายุ20ปีแล้ว เพื่อนๆกูไปเที่ยวไปทำงานต่างประเทศ คุยกับลูกค้าฝรั่งกันมั่งแล้ว
แต่กูแค่บอกทางฝรั่งที่หลงทางยังได้แค่โกสเตรจออน เทิร์นเลฟ เทิร์นไรท์อยู่เลย
เคยพยายามลองเรียนดูแล้วแต่กูมันการเรียนรู้ช้ามาก อะไรยากๆอย่างคณิต ฟิสิกส์ เคมี ชีวะกูทะลุหูซ้ายขวาออกหมดเลยว่ะ(เออ กูโง่)
นี่ถ้ากูได้ภาษาอังกฤษชีวิตการทำงานข้างหน้ากูคงเปิดอีกเยอะเลยว่ะ เพื่อนโม่งถ้ามีโอกาสก็อย่าพลาดโอกาสศึกษาภาษาที่สามไว้นะ

แม่งงงงงงง กูมาระบายเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก

>>290 เหมือนกูเลยแต่กูเรียนจบแล้ว ภาษาอังกฤษกูห่วยแตกมากพูดไม่ได้เลยแต่กุเรียนยุ่นมา ยังพอพูดได้ถูๆไถๆหน่อย เมื่อก่อนกูคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดไงว่าพูดแค่ยุ่นได้ก็พอแล้ว อังกฤษไม่จำเป็นยังมีงานให้ทำอีกเยอะแยะ แต่ที่ไหนได้ล่ะ ตอนนี้จะสมัครงานเกี่ยวกับยุ่นทีไรที่ไหนๆเขาก็ขอคนที่มีพูดอังกฤษเป็นทั้งนั้น เฮ้อออ

>>279 ฝืนทำให้เสร็จแบบห่วยๆ ดีกว่าพยายามแก้พยายามปั้นให้มันสวยแต่ไม่เสร็จ เชื่อกู พอทำเสร็จอย่างน้อยมึงก็โล่ง

>>290 อาจจะมีแรงผลักดันไม่มากพอ กูเกลียดการโดนหัวเราะเยาะมาก แล้วกูมีวิชาที่ครูฝรั่งชอบเรียกถามทีละคน วันแรกกูก็โดนเลย พูด pleasure เป็น pressure ทั้งห้องขำกูกันหมด กูโคตรเฟล ตั้งแต่นั้นกูกลับมานั่งดูซีรี่ พูดตามแม่งเลย ทันบ้างไม่ทันบ้าง ลองคิดตามว่าตัวละครจะตอบว่ายังไงแล้วพูดออกมาเลย อย่ามัวแปลไทยเป็นอังกฤษ ให้คิดเป็นภาษาอังกฤษเลย ผลคือ คุยกับครูรู้เรื่อง แต่แกรมม่าเหี้ยมาก (กูตอบเป็นคำบ้าง เป็นวลีบ้าง)

ถ้าเอาแค่สื่อสารมึงเอาแค่นี้ก็ได้ แต่ถ้าจะแก้แกรมม่าด้วย ตอนเตรียมสอบแกทกูซื้อหนังสือแกทอังกฤษที่เล่มดำๆส้มๆ มานั่งทำไปดูเฉลยไป จนพอได้เบสิกบ้าง แต่ถ้าระดับ advanced กูแนะนำว่าควรจะลงเรียนว่ะ กูได้ครูที่คณะจัดการสั่งสอนให้อย่างดีจนแกรมม่าตัวสองกูได้เอ จากตัวแรกที่ได้แค่ซี

กูเพิ่งรู้สึกตัวว่าชอบผู้ชาย แต่ทำยังไงดีวะ กูไม่อยากเป็นอะ มันขยะแขยงอะ กูรับตัวเองที่เป็นไม่ได้อะ แม่งเครียดชิบหาย มันจะมีวิธีทำให้หายบ้างมั้ยวะ

ยังไงก็ต้องฝึกควบคุมอารมณ์ตัวเองก่อน วิธีหายมันต้องใช้เวลา แม่งจะแว่บเข้ามาในหัวเป็นระยะ
ต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ ระวังอาการออก

>>293 ก็อยู่อย่างสันโดด ไม่ต้องมีผัว จบ
ใช้มือชักว่าวเอา

>>293 ชั่งแม่งดิถ้ายอมรับตัวเองไม่ได้ก็ห่างๆไว้ลองไปเยผญสักที

>>293 มึงไม่ต้องเครียด ไม่ใช่อยู่ดีๆมึงเป็นมะเร็งซะหน่อย ที่มึงต้องทำคือยอมรับมันให้ได้ ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายที่ทำร้ายใคร
ถ้าธรรมชาติมังสรรค์ให้มึงชอบก็แค่ไหลไปกับมัน อย่างกูก็ชอบทั้งหญิงทั้งชายก็ไม่ได้เครียดอะไร
บางทีมึงอาจจะเครียดว่าคนรอบข้างมองมึงยังไง แต่มึงอย่าสนใจ เป็นสิ่งที่ตัวเองไป ถ้าจะเก็บไม่ให้คนอื่นรู้มึงก็ทำได้ แต่ถ้าให้คนอื่นรู้ไปเลยมึงก็ใช้ชีวิตสบายไปอีกแบบ ไม่ต้องเก็บความลับกับใคร

มึงไม่ต้องเครียด มึงแค่มีรสนิยมไม่เหมือนใครไม่ได้ไปฆ่าคนตาย

ไม่ใช้พลอตทวิต ว่าคนพิมพ์เป็นผู้หญิงนะสัด

กูเครียดที่ไม่มีตังไปเรียนมหาลัยต่างที่แบบคนอื่น
พอจะเรียนในจังหวัดเจอข่าวแบบนี้http://www.matichon.co.th/news/219229
กูไม่มีอะไรแล้วว่ะกูเรียนแค่สายศิลป์กากๆเกรดกากๆ เห้อ

กูไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่านะสัด ปกติกูเป็นคนร้องไห้ยาก ยากมากๆ โดนทิ้งกูยังไม่ค่อยร้อง แต่ช่วงนี้กุเป็นเหี้ยไรไม่รู้ เครียดมาสักพักละล่ะ เรื่องงานกับหลายๆเรื่อง ปัญหาที่บ้าน+ตัวกูอยากย้ายออกไปอยู่ที่อื่นก็เลยเครียดเรื่องเงินด้วย กูก็หมกมุ่นเรื่องพวกนี้มาก แล้วลุงข้างบ้านกูเส้นเลือดในสมองเเตกกำลังจะตาย พ่อแม่กูก็ย้ำจังเรื่องนี้ให้กูฟัง เพราะก่อนหน้านี้กูอ่อนไหวง่ายมาก ฟังข่าวอะไรเศร้าๆกูจะร้องไห้ซึมเศร้าไม่เป็นอันทำการทำงาน กูเลยห่างๆเรื่องพวกนี้ ตามเฟสไรก็จะกดซ่อนพวกข่าวเหี้ยๆ ไม่ค่อยสนใจฟังข่าวส้นตีนๆเท่าไหร่ เลยกลายเป็นภายนอกกูดูเฉยชาไม่แคร์ไม่มีความรู้สึกกับโศกนาฏกรรมของคนอื่น แต่จริงๆคือกูพยามหลีกหนีมันเพราะว่ากูไม่อยากเศร้าไม่อยากร้องไห้มันเสียเวลาทำงานของกู กูอยากหาตังค์มากกว่า ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นเหี้ยอะไรมากมายมั้ยอ่ะ แล้วอย่างที่บอกไป พ่อแม่กูก็เข้าใจไปว่ากูโนเเคร์เรื่องคนรอบข้าง เลยย้ำๆๆๆให้กูรู้สึกแย่รัวๆเกี่ยวกับการตายของลุงข้างบ้านกูก็เครียดกว่าเดิมว่าต้องการให้กูตายแทนเเล้วลุงจะฟื้นเเทนเหรอสัส หรืออะไร ยังไง กูมีปัญหาของกูอยู่แล้วไง ยังจะมาย้ำๆๆๆ ให้เพื่อเหี้ยอะไร กูบอกว่ากูรู้แล้ว พอแล้ว ก็ย้ำอีกว่าคนเคยๆกันเศร้าบ้างสิ สนใจบ้างสิ เดี๋ยวเขาหาว่าเราไม่มีน้ำใจไปเยี่ยม กูก็เหี้ยเอ้ย กูต้องทำงาน แล้วเมื่อกี้กูเพิ่งร้องไห้เรื่องลุงแกไป ซึ่งกูไม่เข้าใจว่ากูร้องทำไมเพราะกูไม่ได้สนิทกะลุงขนาดนั้นว่ะ ตอนเด็กๆออกจะกลัวด้วยซ้ำเพราะว่าลุงแม่งหน้าตาดุชิบหาย กล้ามโต กูก็เลยไม่ค่อยเล่นกะเเกเท่าไหร่ แต่กูเสือกร้องห่มร้องไห้ชกตัวเองเหมือนที่ลุงตายเป้นความผิดของกู

กูเป็นเหี้ยอะไรวะเเม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

>>300 เท่าที่อ่านดู ระบายเรื่องนี้กับพ่อแม่ตรง ๆ น่าจะดีที่สุดนะมึง

>>300 อือ ตามโม่งบน บอกเขาไปเลยว่าทำแบบนี้ไม่ชอบนะ พูดให้ชัดเจนจริงจังยกตัวอย่างประกอบฉายสไลด์ได้ฉายไป55
เคสประมาณงี้กูเคยเป็น จับเข่าคุยมันก็จบสวยได้
แต่ระวังเรื่องที่จะกระทบความรู้สึกเขาด้วย บางทีพ่อแม่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนไหวง่ายเอาใจยากและเป็นห่วงเราม้ากมาก พยายามให้ไม่ต้องเสียใจทั้งคู่อะ สู้ๆนะ กูรู้มึงทำได้แน่ๆ

ปอลิง กูไม่คิดว่าเป็นโรคซึมเศร้านะ เหมือนจะกดดันจนเครียดมากกว่า แต่ถ้าไม่ชัวร์ยังไงหาจิตแพทย์ก็ดีนะมึง เขาจะได้ช่วยแนะนำให้ ไม่ใช่ต้องบ้าอย่างเดียวถึงจะไปหาได้นะ ไปโลด ไฟท์ !!

กุเครียดมาก อยากให้อุกกาบาตตกลงมาใส่หัวกุแล้วก็ตายตอนนี้เลย 55555555555

>>303 เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น...?

เพื่อนโม่ง ใครไม่รับปริญญาบ้างวะ เดือนนี้เห็นเพื่อนแต่ละคนมันโพสรูปชุดครุยกันแล้วรู้สึก อึดอัด คือแบบว่า เหมือนตัวเองเป็นแกะดำว่ะ
ที่กุไม่รับ เพราะ ปัญหาด้านการเงินส่วนนึง และบวกกับชิวิตตัวเองยังหางานหาการทำไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็น Loser ยังไงไม่รู้ แต่คนอื่นกลับมีชีวิตที่ดีกว่า มีงานการที่ดีกว่า ถึงกุจะเรียนจบไปแล้ว แต่ก็พบว่าตัวเองมีปัญหาด้านสื่อสารกับคน หรืออาการไม่เต็มบาท ทำให้กุไม่กล้าไปสมัครงาน ว่ะ รู้ทั้งรู้ว่าถ้าไม่หางานทำก็ต้องอดตาย คนอื่นอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่สำหรับกุมันไม่ใช่เลย เอาเข้าจริงๆ กุรู้สึกระแวงกับโลกภายนอกว่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง แสดงท่าทางอย่างไร แม้แต่สบตาคนกุยังไม่กล้าเลย ปรึกษาจิตแพทย์ ก็บอกให้กุไปหางานทำ คุยกับคนเยอะๆ แต่นั้นมันไม่ใช่กุเลยว่ะ.....ทุกวันนี้ชีวิตกุก็เหมือนคนไร้ฝันอยู่ไปวันๆไม่มีเป้าหมายอะไรเลย คุยกับคนในครอบครัวเหมือนจะเข้าใจนะแต่สุดท้ายมันก็กลับเข้าลูปเดิม รู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้วะ เหอๆ

>>305 กูคล้ายๆมึงเลย ต่างที่ว่ากูยังหาสมัครงานบ้าง

>>305 ลองสมัครสอบภาค ก. รับราชการดีมั้ยมึง เอกชนนี่เข้ากะคนอื่นไม่ได้จะไม่ผ่านโปรเอาง่ายๆ อีกอย่างกูเดาว่ามึงก็ไม่ได้เก่งโดดเด่นด้วยใช่มั้ย ถ้างั้นอยู่ราชการยังมีโอกาสรอดกว่า มึงทำหัวอ่อนตามๆพี่ไป อยู่ไปเรื่อยๆก็พอเอาตัวรอดได้ ชีวิตไม่มีความฝันละทำไมวะ มันไม่มีก็ช่วยไม่ได้ปะ ใช้ชีวิตชิวหาความสุขไปวันๆก็พอแล้วปะ อย่าไปยึดติดกะค่านิยม ไล่ตามฝันๆของคนรุ่นใหม่จนเกินไปเว่ย มันดีแต่ไม่ใช่ว่าจะเหมาะกับทุกคน

>>305 กูก็ไม่รับ สาเหตุคือเพื่อนรับกันไปก่อนหมดแล้ว lol เรียนนานไปหน่อย
โดนป้ากดดัน-บังคับให้ไปรับ โชคดีโดนเรียกสัมภาษณ์งานใกล้ๆวันรับ เลยรอดไป

>>307 +1

ทำไมพวกมึงถึงท้อกันวะ อันนี้กูไม่ได้กวนตีน
กูมาถามความเห็น ตอนพวกมึงท้อไม่อยากทำเหี้ยอะไรแล้วในชีวิตมันเกิดจากอะไรกันบ้างวะ
กูรู้สึกแย่เหี้ยๆ แย่ทุกวันเลย

>>305 กูไม่รับ ตอนนั้นเฟลๆ เลยไม่อยากเจอใคร
(แต่กูเรียนจบนะมึง แค่ไม่ไปร่วมงานรับปริญญา ให้เค้าส่งมาให้)

กูไม่รู้ว่ามาถูกห้องมั้ย ถ้าผิดก็ขอโทษด้วย
กูเกลียดห้องเชียร์มหาลัยมากเลยว่ะ อยากโดดชิบหายแต่เขาบังคับเข้าทุกคน แล้วด้วยความที่คณะกูคนน้อย เลยโดนรุ่นพี่เพ่งเล็งได้ง่ายมาก ทำเหี้ยอะไรก็โดนด่า แม้แต่เรื่องไม่เป็นเรื่องก็ยังด่าได้ ด่าจนกูท้ออ่ะ กูแม่งเป็นคนที่เจออะไรแบบนี้มากๆแล้วรับไม่ไหว พอเลิกซ้อมปุ๊บกูร้องไห้เลย กูเหนื่อยว่ะ ไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว เขาด่ากูจนกูอยากจะซิ่วไปอยู่ที่อื่นที่ไม่บังคับเข้ากิจกรรมแบบนี้ ทำไงดีวะท้อแท้ชิบหาย เพิ่งได้เป็นเฟรชชี่แต่ชีวิตไม่มีความสุขเลย พอคิดถึงเรื่องเชียร์กูก็นอยด์ตลอดเลยว่ะ กูอ่อนแอไปป่าววะ

>>312 กูไม่รู้ว่าคณะมึงคนน้อยแค่ไหนนะ แต่ถ้าไม่ได้น้อยมากกูว่ามึงโดดๆมามั่งก็ได้หวะ รึไม่ก็ไม่ต้องเข้าเลย พวกรุ่นพี่รึเชียร์มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น อีรุ่นพี่พวกนี้บางคนแม่งเดียวก็ไทร์ก็ซิ่วแล้ว ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับมึงขนาดนั้น เดียวเชียร์ไปซักพักตอนรับรุ่นแม่งก็จะมีแบบรุ่นพี่รุ่นน้องเรารักกัน มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพวกรุ่นพี่ได้ แต่เวลาตอนกูจะสอบ ตอนกูติดโปร ตอนกูจะโดนไทร์แม่งไม่เห็นหัวอีพวกนี้ซักตัว

>>312 มึงไม่ต้องไปแคร์มันมาก พวกรุ่นพี่นี่ความคิดเด็กน้อย
ไปเรียนก็ไม่ได้ขอตังค์มันซักหน่อย คนให้เกรดก็อาจารย์มึงนี่ไม่ใช่พวกมัน เข้มแข็งไว้มึง

กูเป็นคนเกลียดความพ่ายแพ้แต่ว่าไม่รู้ทำไมกูถึงได้แพ้ทั้งชีวิต แพ้ตั้งแต่เด็ก

กูเรียนไม่เก่งเป็นลูซเซอร์ของห้อง ถูกแกล้ง พอโตขึ้นมาเข้ามหาลัยก็โดนเพื่อนเมิน เพื่อนหมั่นไส้ พยายามทำงานเจ๋งๆแต่คนอื่นก็เจ๋งกว่าตลอด ไปคบกับใครกูก็พยายามทำตัวดีๆ ไม่ทำตัวมีปัญหา ถูกว่าอะไรก็ยิ้มตลอดจนทุกคนแม่งคิดว่ากูมันอ่อน กูมันถูกทำอะไรก็ได้ กูมันอยู่ใต้ตีนคนอื่น ขนาดหมาที่บ้านแม่งยังมองกูเป็นลูกฝูงเลย

กูจะทำไงดีวะ กูไม่อยากแพ้ ศักยภาพกูมีมากกว่าคนอื่นอีกแต่ทุกคนมองกูเป็นไอ้กากแล้วปฎิบัติกับกูแบบไม่แคร์ กูต้องวางตัวยังไง กูอยากเป็นคนอ่อนโยนไม่มีปัญหากับใคร แต่พอทำตัวใจดี ไม่โกรธ ก็ถูกคนอื่นข่มใส่อยู่เรื่อย กูสิ้นหวังมากเป็นงี้ตั้งแต่เด็กยันโตเลย กูอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง ทำไงให้คนเลิกมองว่ากูเป็นคนอ่อนซักทีวะ

กูก็แค่เบื่อ เหตุผลมีแค่นั้นแหละไม่มีเหี้ยไรแค่นี้กูก็อยากหายไปจากโลกได้แล้ว

>>315 เพราะอ่อนโยนเกินไปงั้นเหรอ? ลองทำให้เขารู้ว่าเราไม่ใช่คนหลอกง่ายใช้ง่ายดูไหม ลองโกรธคนอื่นบ้าง ลองขัดแย้งกับคนอื่น มีความเด็ดขาดไม่ยอมไปซะทุกอย่าง แต่ต้องมีเหตุผล
โลกแม่งอยู่ยากซะจริง

กูอาร์ตบล็อก สิ้นหวังแล้วววว เบื่อตัวเองด้วยทำไมกากอย่างนี้555

>>317 กูอยากขัดคนอื่นอยากยืนหยัดในความคิดตัวเองนะ แต่กูกลัวว่ะ พอโดนสั่งให้ทำแม้ไม่อยากทำกูก็จะได้แต่ยิ้มรับแล้วก็"อื้อ" อย่างงี้อ่ะ กูไม่กล้าขัดใครเพราะกลัวจะบาดหมางกะคนอื่น แต่พอกูทำแบบนี้ก็มีแต่คนข่มกู ทุกคนเลย กูคิดว่าถ้าเราทำตัวดีๆกะคนอื่นไม่มีปัญหากับใคร ใครๆก็จะรักเราแต่ความเป็นจริงแม่งคนละเรื่อง พอทำไปแล้วคนก็จะมองว่ากูกดได้ก็กดกูต่อ คิดว่ากูเป็นพวกไม่คิดอะไรมากสู้ใครไม่ได้ เค้ารู้ว่ากูไม่มีปากเสียง อยากให้กูทำอะไรก็ต้องทำ กูเกลียดตัวเองที่เป็นอย่างงี้จัง ทำไปทำมากูยิ่งรู้สึกด้อยค่าลงเรื่อยๆ

ตอนนี้มาเรียนมหาลัยในเมืองเลยมาอยู่บ้านญาติ ทุกคนในบ้านก็ดีกะกูนะแต่เค้าก็กดกู ข่มกูตลอด กูก็ทำใจเพราะมันไม่ใช่บ้านตัวเอง ก็พยายามไม่ทำตัวมีปัญหา เค้าใช้ทำงานอะไรก็ทำห้องส่วนตัวไม่มีกูต้องไปนอนกะลูกพี่ลูกน้องกูก็โอเค แต่ข้าวของๆกูที่ขนมาจากบ้าน เค้าแทบไม่ให้ที่กูวาง กูเอาอะไรมาเค้าให้กูเก็บใส่ลังไปซะหมดจนกูเอาออกมาใช้ไม่ได้ เพราะของๆกูเล็กน้อยแค่ไหนก็เกะกะคนอื่นทั้งนั้น ทั้งๆที่ของกูมีไม่กี่ชิ้นขนขึ้นแทกซี่เที่ยวเดียวยังมีที่เหลือด้วยซ้ำไป เข้าใจมะว่ากูไม่เหลือทางเลือกอะไรเลย จะเก็บของในห้องตัวเองแบบคนอื่นก็ไม่ได้เพราะไม่มีห้อง จะเก็บไว้พื้นที่ส่วนกลางก็ไม่ได้เพราะเค้าไม่ยอม แล้วกูต้องทำไงต้องเช่าโกดังเก็บของสี่ห้าชิ้นเลยมั้ย

ยิ่งคิดก็ยิ่งเฟล ที่นอนกูคนอื่นเอาของมาวางได้แต่ข้างของกูเองกลับไม่มีที่วางเลยต้องเก็บใส่ลังอย่างเดียว จะหยิบจะใช้อะไรก็ลำบาก ทำไมกูรู้สึกเหมือนถูกลงโทษห้ามนู่นนี่นั่นไปหมดแต่คนอื่นทำได้ทุกอย่าง กูไม่เคยทำบ้านรก ของกูก็ไม่ได้ทำบ้านรก ทำไมกูต้องรับผิดชอบเอาของตัวเองไปดองไว้ในลัง ส่วนคนอื่นเอาของมากระจัดกระจายบนที่นอนกูได้วะ ไม่มีใครเกรงใจกูซักคน กูก็พยายามเข้าใจว่าไม่ใช่บ้านตัวเองแต่มันก็เฟล ถึงกูจะไม่เต็มใจยังไงกูก็ต้องทำอยู่ดี กูไม่กล้าปฎิเสธ เป็นญาติผู้ใหญ่ด้วย ถ้ากูมีพาวเวอร์กว่านี้ซักนิด เค้าอาจจะไม่ทำอย่างงี้กับกูก็ได้ แต่กูไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กูมันเฮงซวยขี้ขลาด ขนาดเค้าเอาของมากระจายบนที่นอนกู กูยังไม่กล้าว่าใครเลย สมเพชตัวเองจัง สิ้นหวังสัสๆอยากกลับบ้าน อีกตั้งสามปีกว่าจะเรียนจบ

>>319 ใช่เพราะไม่มีความกล้าพอไง บางครั้งคนเราก็ต้องยอมโดนเกลียดล่ะมั้ง ยังไงก็สู้ๆนะไม่รู้จะช่วยอะไร

http://i.imgur.com/VCczmfF.gif :)

เบื่องานว่ะแต่ออกไปแม่งก็ไม่รู้จะทำไรแดก แต่เสือกคิดถึงอนาคตไปแล้ว

https://www.facebook.com/JunEverything/videos/676380622526329/

>>322 เบื่อเหมือนกัน ตื่นมาทำงานทุกวันๆ ก็บั่นทอนจิตใจลงทุกวันๆ

เซง กูขอบ่นหน่อย กูไม่รู้ว่าทำไมกูต้องเลือกเรียนมอไกลบ้านแล้วค่าเทอมแม่งแพง แทนที่จะเลือกใกล้บ้าน ไม่ต้องเสียค่าหอ ค่าเทอมแพงๆ รู้สึกแย่วะ ครอบครัวก็ไม่มีรายได้ ใช้แต่เงินเก็บ แบบนี้กูยิ่งรู้สึกผิดวะ จบมาใช่ว่าเงินเดือนจะสูงมาก เรียนก็ไม่คุ้มค่าเทอม ห่าเหวอะไรไม่มีเลย แดกตังพ่อแม่กูชิบหาย

>>325 มึงคงมีเหตุผลของมึงแล้วทำไมมึงถึงเสือกไปไกลบ้านทั้งๆที่รู้ว่าค่าเทอมก็แพงล่ะ

>>315 เพื่อนโม่งกูเคยรู้สึกแบบมึง มึงแค่อยู่ผิดที่ผิดทางเฉยๆ พอกูย้ายสายมาทำในส่วนที่กูถนัดแล้วที่นี้คนรอบๆเห็นค่ากูมากขึ้น ผลตอบรับอะไรๆก็ดีขึ้นมาก มึงลองค้นหาดูว่ามึงทำอะไรได้ดีก็ทำอันนั้นแหละ

ถ้าคนสำคัญในชีวิตของพวกมึงตายขึ้นมา พวกมึงทำใจกันยังไงวะ

>>328 อืมม
ทำใจแต่เนิ่นๆแล้วละวะ กูรู้ตัวอยู่แล้วว่าซักวันพวกเขาต้องจากกูไป
แต่กูก็กลัวนะ กูกลัวว่าพวกเขาจะไม่อยู่ดูกูประสบความสำเร็จ

กูตกงานว่ะ เฮ้อ ต้องหางานใหม่อีกแล้ว

กูรู้สึกว่าตัวเองเเม่งเหี้ยว่ะ คือเเบบมีเเต่คนบอกนะว่าครอบครัวกูปกติอยู่สบายเเสนสุข พ่อเเม่ก็ยังอยู่ครบ มีกินมีใช้ โง่ก็ไม่ได้โง่ พ่อเเม่ตามใจ เออกุรู้ เเต่ทำไมกูรู้สึกว่าสภาพจิตใจกูย่ำเเย่วะ กูเคยฮึดตั้งใจเรียน เเต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา เลยรทำให้กูขี้เกียจ เบื่อรร.ครูก็สอนกากๆ กูไปค้นในน็ตเรียนเองยังเข้าใจกว่าอีก จนอาทิตย์ที่ผ่านมากูไม่ได้ไปรร.เลย หลบอยู่ซอกหลีบใต้บรรได คิดเเล้วอนาจ กูก็คิดนะว่าเเม่งจะโดนไล่ออกป้ะวะเพราะปกติกูก็ไม่ค่อยได้ไปเรียน เเต่มันเป็นเรื่องของอนาคตงั้นก็ช่างเเม่งละกัน กูก็ไม่ได้หนีไปเที่ยวลั่ลล้าใจเเตกกับเพื่อนตุ้ดข้างนอกนิหว่า พ่อเเม่กระหน่ำโทรมากันใหญ่เลย เเต่มันก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นเเฮะ กูกลับรู้สึกดีนิดๆที่มีคนเป็นห่วง เเต่กูก็โคตรรู้สึกเเย่เลยว่ะ รู้สึกผิด กูว่ากูไม่ควรเกิดมาให้พ่อเเม่เป็นห่วง โมโห ตอนนี้กูคิดว่ากูอยากจะเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยเพราะกูยังไม่อยากตายขอเเค่หลับไปเลยก็พอ เเค่เล่าเฉยๆเก็บไว้คนเดียวจะอ้วกอยู่เเล้วเนี่ย

>>331 พบจิตแพทย์เหอะ กูนี่คล้ายมึงเลย ดำเนินชีวิตสุดชิวมาจนตอนนี้จบมหาลัยละได้งานไม่ดีมากแต่มั่นคง สุขภาพจิตดีไม่เหงาไม่ไรเลย เพราะพ่อแม่ตามใจทำให้กูไม่เคยขาดความรักจนไม่คิดมีแฟน เพื่อนก็มีแต่ไม่ได้เยอะละไม่ได้ติด กูว่าชีวิตมึงดีไม่มีไรแย่เลยแต่มึงคิดมากเอง ซึ่งคงต้องให้จิตแพทย์ละ

กูเรียนจบ ปริญญาตรีมาสี่ปีแล้ว กูยังไม่มีงานทำเลย จะทำยังไงกับชีวิตดีวะ ปัญหาคือกูไม่ชอบสายงานที่กูต้องทำ จะไปเรียนใหม่ตอนนี้กูก็รู้สึกแก่เหลือเกิน ขนาดสี่ปียังไม่มีคนรับกูเข้าทำงาน ถ้าเรียนต่อไปอีกสี่ปี กูจะหางานทำได้ไหม หรือกูจะเรียนต่อโทดี ชีวิตกูตอนนี้ไร้แก่นสารมาก

>>333 ไหนมึงจบอะไรมา

>>334 จบวิศวะ สิ่งแวดล้อมมา แต่ว่าไม่ชอบตั้งแต่เรียนมาแล้ว

>>331 กูก็เหมือนมึงพ่อแม่ให้ไม่ขาดแต่คือมึงอาจจะแค่เหงาฟุ้งซ่านก็ได้ วันนี้มึงเฟล วันพรุ่งนี้มึงอาจแฮปปี้

>>333 มึงไม่ได้รักในสิ่งที่เรียนมาเหรอ ก็ไม่แปลกว่ะอาจจะมาเจอตอนสายหรือไม่รู้ว่าตัวเองเก่งอัไร การไม่มีงานทำทำให้มึงเครียดสินะกูผ่านจุดนั้นมาแล้ว มึงลองลดอะไรบางอย่างหางานง่ายๆทำดูไหมพอเงินมามึงอาจจะเปลี่ยนเป้าหมาย เช่น ทำงานง่ายๆเงินเข้าพอเห็นเงินในบัญชีมึงอาจจะอยากขายของขึ้นมาไรเงี้ย ปัจจุบันคนที่เป็นเหมือนมึงก็เยอะแยะ และกูคือ1ในนั้น

พวกมุงเคยอยากหนีจากอะไรที่เป็นอยู่ปะ กุคิดว่าทุกๆคนมันมีเวลาที่ควรสู้และควรหนีอยู่ เวลาที่ต้องสู้แม่งก็ต้องสู้จนสุดตัว เวลาที่ต้องหนีแม่งก็ต้องใช้ทุกวิถีทางหนีให้พ้น กุเคยหนีมันมานานละคิดว่าตอนนี้ก็ยังหนีอยู่
อย่างเมื่อก่อนตอนที่กุกับเพื่อนกุคุยกันตามปกติในแต่ละวัน แต่หลายๆครั้งที่กุคุยกับเพื่อนอยู่ๆก็รู้สึกผิดกับเรื่องขัดแย้งเล็กๆน้อยๆระหว่างกุกับเพื่อนที่กุเคยทำไว้ในอดีต เพื่อนกุอาจจะไม่เก็บไปคิดแต่กุแม่งเป็นพวกคิดมากไง เคยอยากจะพูดแต่แม่งพูดไม่ออกว่ะกลัวว่ามันจะบอกให้เลิกพูดเรื่องนั้นแล้วปล่อยให้กุเงิบเอง ตอนนี้กุหนีจากเรื่องพวกนั้นมานานละแต่ก็ยังหนีไม่พ้นว่ะ ถ้าตอนนี้ไปพูดกับเพื่อนกุมันจะยอมคุยเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนั้นอยู่รึป่าววะ

พวกมึงเคยรู้สึกผิดกับพ่อแม่มั้ยวะ แบบทำไมถึงเป็นมึงที่เกิดมาทำไมไม่ใช่คนอื่น

โม่งใครเป็นแบบกุบ้างวะ เวลามีเหตุการที่โศกเศร้า หรือ มี คน ตายในบ้านปกติคนที่บ้านจะร้องห่มร้องไห้กับการสูญเสียและอาลัยอาวรใช่มะ แต่กุไม่เป็นแบบนั้นว่ะ พอดีไม่กี่วันมานี้ หมาที่บ้านกุพิ่งเสียเพราะต้องหาหมอผ่าตัดเนื้องอก แต่ผลปรากฎว่ายังไม่ทันได้ผ่า มันแพ้ยาสลบก่อนทำให้หัวใจหยุดเต้นช่วยไม่ได้เลยจากไปอย่างกระทัน ทุกคนร้องไห้กัน กุเข้าใจนะว่่ามันปุบปับ แต่มันทำไรได้บ้างอะมันเกิดขึ้นแล้ว แก้ไขไรไม่ได้อยู่แล้ว ชีวิตต้องดำเนินไป ผูกพันแค่ไหนก็ต้องมีวันจากลา แต่ที่กุหงุดหงิดคือตรงที่เขามาว่ากุว่า หมาตายทั้งทีไม่รู้สึกไรเลยหรอ คือแบบ เฉยมาก ราวกับว่าไม่มีไรเกิดขึ้น เหมือนกับมันปลงอยู่ในใจอยู่แล้ว อาจจะเป็นเพราะว่ากุตายด้านไปแล้วหรือเปล่าวะในเรื่องนี้?

>>339 กุว่าจะเศร้าหรือไม่เศร้ามันก็บังคับกันไม่ได้ว่ะ ถ้ามุงต้องเศร้าเพราะคนอื่นสั่งหรือต้องเศร้าเพราะทำตามคนอื่นนั่นมันไม่ได้หมายความว่ามุงเศร้าจากใจจริงหนิ แสร้งทำเป็นเศร้าไปก็ไม่ได้อะไรหรอก เหมือนที่คนเราคิดต่างกันได้ ก็ต้องมีความรู้สึกต่างกันได้ว่ะ

>>339 กูก็ไม่ชอบเวลาคนชอบถามว่าทำไมกูหน้านิ่งได้เกือบทุกสถานการณ์ แต่กูไม่เหมือนมึงนะที่นิ่งเพราะทำใจได้
กูเป็นคนไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าหรือท่าทางเวลาดีใจ เสียใจ พอใจ หรือตกใจ เท่าไหร่ แต่ในใจก็ยังรู้สึกอยู่
จะคุมการแสดงออกของตัวเองไม่ค่อยได้เวลาโกรธอย่างเดียว

>>338 กูจำวันเกิดแม่ตัวเองไม่ได้ บอกตรงๆ กูโคตรรู้สึกเหมือนลูกอกตัญญูเลยว่ะ ปกติจำวันพิเศษอะไรไม่ค่อยได้อยู่แล้ว
วันเกิดแม่ แม่ทักไลน์มาว่ารู้รึเปล่าวันอะไร กูก็ เอ ไม่วันเกิดแม่ก็วันเกิดญาติแน่ๆ เสือกตอบไปว่าวันเกิดญาติ สัตว์ แม่ทักมาว่าจำวันเกิดแม่ไม่ได้เหรอ(แบบขำๆ......มั้ง) เหี้ย กูโคตรรู้สึกผิด แทบอยากจะลงไปกราบตอนนั้นเลย; ;

>>342 มึงอย่าคิดมากสิ บอกเเม่มึงด้วยว่าปลงบ้าง วันเกิดหรือวันอะไรก็ตามเป็นเเค่วันๆหนึ่งที่เรากำหนดเองว่าต้องให้ความสำคัญกับมัน
ถ้ามึงเป็นลูกที่ดี365วัน เเค่จำวันเกิดเเม่มึงวันเดียวไม่ได้มึงก็ไม่อกตัญญูหรอก เทียบกับลูกเลวๆเเต่เสือกจำวันเกิดเเม่มึงได้เเม่น
เเบบไหนเเม่มึงจะมีความสุขกว่ากันล่ะ

>>339 ไม่เหมือนแต่คล้ายๆคือ กูไม่ได้เศร้าในเรื่องที่ควรเศร้าน่ะมึง

ตอนย่าเสียกูไม่เสียใจไม่ร้องไห้ แต่กูรู้ว่ามันแปลกเลยแกล้งทำเงียบๆซึมๆแล้วไปแอบหลับ คนอื่นเขาก็เข้าใจว่ากูร้องไห้จนหลับ
แต่มีทีหนึ่งหมากูไม่สบาย กูไม่พูดถึงรายละเอียดนะว่ามันเป็นอะไร นึกแล้วใจเสียมากถึงตอนนี้มันจะสบายดีก็เหอะ แค่นึกยังหดหู่ตอนนั้นไม่ต้องพูดถึงกูน้ำตาไหลร้องไห้ฟูมฟายเป็นห่วงชิบหายทั้งๆที่กูอยู่กับย่ามานานกว่าตั้งแต่เด็กๆ แถมไปเยี่ยมบ่อยกินกับข้าวที่เขาทำให้บ่อยๆ ส่วนหมานี่อยู่กับกูมาไม่ถึงสิบปี ความเสียใจต่างกันมากทั้งๆที่ถ้ามองด้วยสายตาคนนอกคนในครอบครัวต้องน่าเสียใจกว่าหมาแท้ๆ

>>344 กุว่ามันไม่เกี่ยวกะควรหรือไม่ควรเศร้าหรอก มันเกี่ยวกะใจมึงอ่ะแหละ สำหรับมึง หมาอาจจะอยู่ใกล้กะมึงมากกว่า มันก็สนิทกันมากกว่า ไรงี้

>>339 กูเคยเป็นแบบมึง พอหลังๆกูมานั่งคิดว่ากูควรร้องไห้สินะ มันคือสิ่งที่ควรทำสินะ
หลังๆกูก็ทำได้นะ แต่เป็นแบบ พยายามคิดถึงแล้วบีบน้ำตาเอา

>>344 มึงรักหมา มีหมาเป็นที่พึ่งทางใจมากกว่า ไม่แปลกที่จะเสียใจหนัก กูไม่โอเคกับคนในครอบครัว เวลาใครตายกูแค่ช็อคแล้วหยุดแค่นั้น แต่ถ้าเป็นสัตว์ที่กูรักมาก มันดีกะกูเพราะมันไม่เคยเถียงกู ไม่เคยทำร้ายจิตใจกู พอมันตายกูร้องไห้เหมือนญาติคนสำคัญตาย

ขอระบายหน่อย ใครสอบติด กทม บ้าง? พอดีผลมันมาแล้ว ปรากฎว่า ไม่ผ่านว่ะ บางทีไม่รู้ว่ากุกากเองหรือเพราะเป็นโรคที่กุเป็นอยู่อย่างแอสเพอเกอรอยู่ตอนนี้ ไปบอกใครๆ ก็มีแต่คนบอกว่ากุพยายามไม่พอ เห้อ สอบกันตั้ง หมื่น คน ผ่านข้อเขียน 800 กว่าคน สัมภาษณ์รับจิง 50 ตำแหน่ง ไหนจะมีพวกฝากอีก เดิมที่กุเป็นคนเข้าใจอะไรยากอยู่แล้ว ยิ่งเลขกับไทยไม่ต้องพูดถึง เดาอย่างเดียว อ่อนแอก็แพ้ไป ใช้ได้ทุกเวลาจิง ในโลกนี้ กุเพลียกับตัวเองจิงตอนนี้

จะไปซื้อรองเท้าแต่รอมิดไนท์เซลล์ พอจะซื้อของหมด orz

ลูกญาติกำลังจะสอบหมอ พ่อแม่กูก็เริ่มบทสนทนาการเปรียบเทียบและอวยลูกชาวบ้านเกินเบอร์ให้กูฟังแบบเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจ
โดยการพูดลอยๆแบบอยากให้กูได้ยินหลายรอบละ กูก็ทำเป็นหูทวนลม เหนื่อยใจชิบหาย
นี่ขนาดแม่งแค่กำลังจะสอบนะ ยังไม่ติด ยังขนาดนี้ ถ้าแม่งสอบติดขึ้นมากูไม่อยากจะคิด ทุกวันนี้อวยกันเกินเบอร์มาก
แม่งฉลาดกูยอมรับ แต่ไอประโยคที่แบบอยากมีลูกที่ดี น่ารัก นิสัยดีแบบนั้น กูต้องมาฟังอะไรแบบนี้ทุกวัน แม่งโคตรจะท้อแท้
กูเรียนไม่เก่ง เรียนทางสายศิลป์ด้วยไม่ใช่สายวิทย์ แต่กูก็ตั้งใจเต็มที่ไม่เคยขี้เกียจเรียน ไม่เคยเอาเรื่องร้อนใจมาให้
แต่ก็ยังไม่ดีพออ่ะ ทำเท่าไหร่ก็ไม่ดีพอ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่พ่อกับแม่กูต้องการอยากจะให้กูเป็น
เหี้ยเอ๊ย ถ้าเลือกเกิดได้กูก็อยากเกิดมาเก่งๆ สอบติดหมอเหมือนกันแหละวะ แต่ชาตินี้เนื้อสมองกูมีอยู่แค่นี้ละจะให้กูืทำยังไงอีก

กุโคตรจะสิ้นหวังเลยว่ะะะะ แม่ง อัพเดต ios ทีเดียว อยู่ๆ note ที่กุจดไว้หายวับไปเกือบหมดดดด เหลือกระหยุมกระหยิมให้กุช้ำใจเล่นเหรอโน๊ตตตตตต//กุมาถูกห้องไหม แต่กุรู้ว่าตอนนี้โคตรทำไรไม่ถูก มันกู้ขึ้นมาได้ไหมวะะะ//ข้ามกุไป กุไร้สาระ

>>351 ลองไปดูที่เพิ่งลบล่าสุดดิ

>>350 มึงเปรียบเทียบพ่อแม่คนอื่นให้พ่อแม่ได้ยินมั่งไป๊

>>350 ไล่พ่อแม่ไปมีลูกใหม่แม่ง

บางทีกุก็น้อยใจว่ะทำไมกุต้องมาเกิดในครอบครัวแบบนี้ด้วยวะแม่งซวยจริงๆว่ะ เอาเหอะอีแค่ปีครึ่งกุก็จะได้ไปจากบ้านเหี้ยนี่ละแล้วกุจะลืมพวกมึงให้หมดเลย

แม่งอิจฉาครอบครัวที่ดีจังวะทำไมกุไม่มีแบบนี้มั้งตื่นมากุก็โดนด่าเลยแม่งต้องหาเรื่องมาทะเลาะกับกุจนได้ บอกกุให้ตั้งใจเรียนพอกุตั้งใจเรียนได้เกรดดีแม่งก็ไม่เคยชมเลยแล้วก็หาเรื่องมาด่ากุอยู่ดีวันๆเล่นแต่เกมไม่สนใจเรียน เอ้าไอเหี้ยกุถามหน่อย มึงเคยมาถามกุมั้ยว่ากุทำไรบ้างแค่นั่งโต๊ะคอมก็ว่ากุเล่นเกมแล้วควยครอบครัวเหี้ยมีแต่เรื่องสัส

>>352 ไม่นึกว่าจะมีคนช่วย555
กุค้นไปละ แม่งไม่มี คือเหมือนอยู่ๆก็วูบ

>>355 กูเคยเป็นแบบมึงนะ ตอนนี้มึงบ่นอะไรก็ได้ แต่พอมึงทำงานหาเงินเองแล้วมึงจะอยากกลับไปหาพ่อแม่มึงเว้ย (กลับไปขอตังค์)

ใครรับจ้างบอกรักบ้างว่ะ ฝากหน่อย :P

กูเหี้ยวะ กูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้แต่กูเกลียดพ่อแม่ กูไม่ชอบเขา ล่าสุดอยู่ๆพ่อกูเดินไม่ได้แม่กูจะออกไปขายของวันเสาร์อาทิตย์เขาเลยอยากวานให้กูเวฟข้าวยกให้พ่อที่ห้อง แต่กูขี้เกียจ​ กูไม่อยากทำ​ กูรู้ว่าต้องทำแต่กูไม่อยากทำ กูเป็นลูกเหี้ย กูไม่กล้าบอกเขาด้วยซ้ำว่ากูไม่ชอบพวกเขา เพราะอะไร​ ​เพราะถ้าเขาโกรธเขาจะไม่ให้เงินกูไง เออ​ กูเห็นแก่ตัว กูไม่รู้ว่าทำไม แต่กูกลับไม่มีความรู้สึกอยากจะแก้ไข​ แค่นึกภาพว่ากูต้องประจบ ยิ้มแย้มกับพ่อแม่กูก็คลื่นไส้ มันคงเป็นสันดานไปแล้ว​ กูได้แต่หวังว่าเรียนจบหาเงินได้กูจะใช้เงินให้น้อยที่สุดแล้วให้เงินเขาไปเยอะๆ กูให้ความสุขเขาไม่ได้ มากที่สุดคงไม่พ้นหาเงินเยอะๆมาให้เขาหาความสุขเอง​ ความสุขซื้อด้วยเงินไม่ได้? พ่อแม่ต้องการความรักจากกูเท่านั้น? ไม่อะ​เขาคงไม่รักกูแค่คนเดียวหรอก ขาดความรักจากกูไปคนหนึ่งคงไม่น่าเดือดร้อนเท่าไร

ขอบคุณสำหรับพื้นที่ในการบ่น บอกคนอื่นไปเขาคงเกลียดกู​ เลยบ่นได้แค่ในนี้ เทียบกับขวัญอุษาเขาเป็นนางฟ้ากูคงเป็นขยะ​ ตอนแรกว่าจะลงกระทู้ปรึกษาทางจิต แต่กูไม่ได้อยากรักษาตัวเอง​ และปัญหาเกิดจากสันดานเหี้ยๆของกูเองกระทู้นี้คงเข้าเค้ากว่า​

ถ้ามีใครอ่านละก็ขอบคุณมากนะ กูอยากระบายบอกใครสักคนมาก

>>359 กูรักมึงนะเว้ย 555555+

>>360 ตอนมอปลายกูก็คิดแบบมึงอ่ะ พ่อแม่บอกห่าเหวอะไรไม่เคยเชื่อฟัง จนสร้างปัญหาให้พ่อแม่หลายๆอย่าง กูเคยทำพ่อแม่ร้องไห้ด้วย พอมาตอนนี้เริ่มคิดได้อยากกลับไปขอโทษพ่อแม่สักครั้งในชีวิตเหมือนกัน แต่กูก็ไม่เคยทำสักที

>>361 ตอนนี้กูอยู่มหาลัยวะ จริงๆเขาสั่งอะไรให้กูทำกูทำให้ได้หมดอะ​ แต่ถ้ามาขอแบบขอกอดหน่อย​ บอกรักหน่อย​หรือพวกการปรนนิบันติต่างๆกูทำไม่ลงวะ​ ให้กูล้างส้วมกับล้างจานเหอะ

กูไปมหาลัยแต่ไม่ได้เข้าเรียน3สัปดาห์แล้ว

>>363 ดรอปเถิด

>>363 ถ้ามึงไม่ไปเพราะติดเกม ตื่นสาย ติดเหล้า หรืออื่นๆ กูแนะนำให้เปลี่ยนตัวเองซะ

>>363 มึงถามตัวเองดีๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้ามหาลัยมีศูนย์สุขภาพจิตแนะนำให้ไปปรึกษานักจิตวิทยาในนั้น กูเคยเป็นหนักกว่ามึงอีก อยู่ดีไม่ว่าดีก็ไม่เข้าเรียน ไม่อยากไป ไม่อยากเจอผู้คน อยากจะขังตัวเองไว้ในห้อง ทั้งที่ตัวเองใส่ชุดนิสิตเรียบร้อยแล้ว กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องแล้วแท้ๆ กว่าจะเรียนจบ กูเป็นแบบนี้ไปประมาณ 3 รอบ ตอนปี 1 ครั้งนึง เกรดออกมา 2.32 เกือบติด F ตอนปี 3 อีกครั้งนึง ได้เกรด 2.75 แล้วตอนปี 4 อีกครั้งนึง

กูเป็นทีเป็นเดือน บางวิชาไม่เคยเข้าเลย ขอเลคเชอร์เพื่อนมาอ่านเอา ตอนปี 4 กูเป็นระยะสั้นสุด พอเข้าสัปดาห์ที่ 3 ที่เป็นแบบนั้นกูรีบไปหานักจิตวิทยาที่คลินิกฟรีของมหาลัย กูใช้เวลาบำบัดอยู่ 4 เดือน กูเป็นพวกเซ้นซิทีฟต่อสัมผัสทางอารมณ์ของคนรอบข้างโดยเฉพาะอารมณ์ที่เป็นลบต่อกูจนกูหลีกเลี่ยงด้วยการไม่ยอมไปเรียนเพื่อไม่ต้องพบปะผู้คน จากเรื่องไม่ยอมไปเรียน ขยับมาบำบัดเรื่องการมองคนในสังคม ต่อด้วยการจัดการควบคุมอารมณ์โกรธ แล้วจบด้วยการหาทางออกของปัญหาด้วยตนเอง กูดีขึ้นมากจริงๆ พัฒนาจนไม่รู้สึกแปลกแยกจากสังคม ไม่ขยะแขยงคนตอแหลเหมือนเมื่อก่อน กลายเป็นเคสหลักจบป.โทของนักจิตวิทยาบำบัดคนนั้นไปเลย

ถ้ามึงยังอยากกลับไปเรียน กลับไปใช้ชีวิต กูแนะนำให้มึงลองไปหานักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์ดู มันช่วยได้หลายอย่างจริงๆ เขาจะช่วยพามึงออกจากวังวนด้วยตัวมึงเอง กูไม่เคยอายเลยเวลากูบอกใครว่ากูผ่านการบำบัดมา
ปล. ม.ที่กูเรียนคือม.แถวสยาม สุดท้ายแล้วกูก็เรียนจบ 4 ปี ไม่เคยติด F หรือติด W นะ ช่วงเหลวแหลก ได้ D D+ อย่างละตัว C C+ อีกเป็นฝูง จบเกรด 3.18 เสียดายเหมือนกัน ถ้ากูตั้งใจเรียนตั้งแต่แรกคงได้เกียรตินิยมไปแล้ว

กูไม่มีความสุขเลยว่ะ รู้สึกความสนุก หรืออารมณ์ขันมันหายไปมากเลย เมื่อก่อนกูเคยเป็นคนฮาๆนะ
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ว่ะ กูเก็บกดเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องแฟน ทุกๆอย่าง เปลี่ยนงานแล้วก็ยังไม่หาย
อะไรที่เคยชอบ เคยอยากทำก็เบื่อไปหมด

ปีนี้ชีวิตกรูวิกฤตมากมีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามารัวๆตั้งแต่ต้นปี ล่าสุดเจอเรื่องนึงแม่งเครียดจนนอนไม่หลับแดกอะไรไม่ลง หายใจไม่ทั่วท้อง อึดอัดแน่นอกตลอด เหมือนมีไรมาจุก ไม่มีอารมณ์อ่านนิยายดูเมะฟังเพลงเล่นเกมห่าไรทั้งนั้น แต่พอสถาณะการณ์ดีขึ้นมาหน่อยนึงกูรู้สึกเลยว่าอาการพวกนั้นแม่งหายไปหมดแต่เรื่องนี้แม่งยังไม่เคลียร์100% ไม่รู้แม่งจะกลับมาทำกูเครียดอีกรึเปล่า

เจอรอบนี้เข้าไปกูเข้าใจเลยที่ได้ยินมาว่าผู้ชายแม่งเป็นเศที่ตายได้เพราะความเครียด

จืดจางไปทุกที่เลยกู

กูรู้สึกว่าล้มเหลวในการใช้ชีวิตมากอ่ะ กูทำชีวิตตัวเองพังไปหมด ทั้งๆที่มันเคยดีนะ แล้วกูก็ไม่คิดจะแก้ไขอะไร ปล่อยให้มันเหี้ยอยู่อย่างงั้นแหละ

>>370 เออไม่แก้มึงก็ปล่อยให้มันล้มเหลวไปอย่างงั้นแหละทำตัวเองแท้ๆ

>>370 ทำตัวเองแท้ๆจะมาบ่นทำหอกไรวะไอโง่

>>370 ตายๆไปเถอะ ถ้าจะทำตัวแบบเนี่ยสวะจริงๆ

>>370 คนอย่างมึงไม่ควรจะอยู่บนโลกเลยจริงๆ

>>372 >>373 >>374
จะฟลัดทำห่าอะไร

>>375 พ่อกูใหญ่มึงจะทำไม

มึงใจเย็นได้มั้ยวะ ถ้ามึงเคยได้ยิน มีคนหลายคนพยายามฆ่าตัวตายเพราะมีคนเชี่ยๆมาเชียร์ให้เค้าตาย หัวร้อนมาจากไหนอ่ะมึง

>>376 ควยกูใหญ่ มึงจะทำไม

9KocUifIy มึงเป็นอะไรมากปะวะไปหัวร้อนมาจากไหนมึงอะ คนล้มแล้วอย่าซ้ำสิวะไม่ให้กำลังใจก็ไปไกลๆตีนไป

>>379 กูว่ามึงควรไปพบแพทย์ละ

>>379 หีกูใหญ่เท่าข้าวเกรียบว่าวมึงจะทำไม

>>379 ช่างเเม่งเหอะมึง คนป่วยทางจิตว่ะ เป็นขี้เเพ้ในชีวิตจริงเลยต้องมาด่าคนอื่นเหยียบเขาให้ตัวเองสูงกว่าไม่งั้นมันจะไม่มีค่าไงมึง น่าสงสารเนอะ

อีห่าคุยกับตัวเอง กูขอฟีดโทรลแป๊บ ตลก 55555555555555555555555555555

>>370 ก็รู้นี่ว่าตัวเองทำเอง มาขอกำลังใจไรล่ะ แกต้องนึกภาพตัวเองในอนาคต แล้วพยายามทำมันให้ได้ต่างหาก แกมาจิตตกงี้มันก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ตลกดี

>>381 ไม่เชื่อต้องมีภาพประกอบ

>>385 งั้นไอ >>376 ก็ต้องมีภาพประกอบ

>>384 กูเข้าใจมึงนะ คนที่อยู่ในโลกแสงสว่างส่วนมากก็แนะนำกันแบบนี้แหละ คนจิตแข็งนี่น่าอิจฉามากๆ
กูเป็นคนจิตตกตลอดเวลาชีวิตเครียดตลอด เครียดไปเองนี่แหละ แต่กูไม่รู้จะทำไง ฝืนยิ้มไปแต่ใจไม่สนุกขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนมองออกว่ายิ้มก็เป็นยิ้มเครียดๆ สรุปกูก็เปลี่ยนไม่ได้
>>370 มึงต้องพักใจ บ่นมาเลย บ่นเยอะๆ ทำอะไรบ้าๆ ไปเกะโวยวาย อ่านอะไรสนุก พอเมิงเริ่มมีใจ มึงกลับมามองปัญหาใหม่ แล้วจัดการซะ

>>386 จะดูมั้ยละเห้ย

>>388 ดูสิ

>>389 8EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEED ~ ~ ~

ทำไมกุต้องเกิดเป็นหฯิงด้วยวะ อยากเ้นผู้ชาย ถ้าเป็นชายก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องความสัมพันธ์เท่าไหร่ ไม่ต้องกังวลเรื่องจะเที่ยวไหนคนเดียว ไม่ต้องกังวลเรื่องรูปลักษณ์ ชีวิตสนุกสนานทำตัวห่ามๆก็ไม่โดนด่า อยากเป็นผู้นำ แต่แม่งเป็นชายไม่ได้ ควยๆ

>>391 ไม่เกี่ยวกับเพศหรอก อยากทำไรก็ทำเลย YOLO

>>391 ทำไมกูต้องเกิดเป็นชายด้วยวะ อยากเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้หญิงก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องความรับผิดชอบเท่าไหร่ ไม่ต้องกังวลเรื่อจุดยืนหน้าตาทางสังคม แต่งงานเป็นแม่บ้านให้สามีเลี้ยงก็ไม่โดนด่า กูเหนื่อย แต่ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง หีๆ

ไม่ใช่จะมาล้อเลียนกวนตีนนะ แต่มันมีคนคิดแบบนี้อยู่จริงๆ
เกิดเป็นเพศไหนก็ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าไปเหอะ อย่าไปทำคนอื่นเดือนร้อนเป็นพอ

กูอยากเป็นผู้ชายว่ะ อยากลองสาวหนอน

กูอยากมีความรักน่ารักๆแบบในอนิเมะแต่อายุใกล้เลข 3 มากขึ้นทุกที กูอยากเป็นสาวน้อยโชโจอะมึงงงง แง้

+1>>394

>>395 แบบบริทเจ็ตโจนส์ภาค3ดิ มีผู้ชายสองคนมาแย่ง ก็โชโจอยู่นะมึง 55555

ยืมกระทู้ตอบหน่อย กระทู้นั้นโดนล็อคไปละ >>>/lifestyle/3133/11/
กูไม่สนใจดราม่าของใครหรอกจะเรื่องแต่งเรื่องจริงเรื่องอะไรของพวกมึงแต่ไอ้คนตั้งก็ควรใช้กระทู้ที่มีอยู่แล้วป่าววะไม่ใช่เอะอะก็ตั้งใหม่ให้แม่งมีแต่กระทู้ซึมเศร้าทั้งห้อง อย่างเช่นไอ้คนตั้งควรจะมาใช้กระทู้นี้ หรือกระทู้ปัญหาสุขภาพทางจิต หรือกระทู้ปัญหาฆ่าตัวตาย หรือไปถามในกระทู้โม่งขี้สงสัยในห้องlounge ไม่ใช่ตั้งพร่ำเพรื่อ มึงคิดว่าจะคุยกันเรื่องวิธีฆ่าตัวตายสบายๆยังไงถึง1000โพสต์ โดยที่แม่งไม่กลายพันธุ์เป็นกระทู้บ่นปัญหาซึมเศร้าวะ

ตอนนี้กูติดซิทคอมเรื่องนี้มาก แต่แม่งเสือกจบไปตั้งแต่เมื่อ2ปีก่อนแล้ว แถมไม่มีวี่แววมีss2แม้จะมีชนกลุ่มน้อยอย่างกูเรียกร้องอยู่ห่างๆ ฮืออออ อย่างน้อยถ้ากูทันดูสดคงช่วยเพิ่มเรตติ้งได้แต่มันสายไปแล้ววะ ก็พอเข้าใจแหละว่าช่องOneมันไม่ดังแบบช่อง3กับช่อง7 นักแสดงนำก็หน้าตาไม่ดีเท่าพระเอกเรื่องอื่นๆแต่คอนเซ็ปเรื่องมันใช้ได้เลยอะ 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭

ไม่รู้จะบ่นไหนในถ้าผิดประเด็นเกินกูขอโทษที ความสุขเล็กๆของกูหายไป 1 อย่างขอระบายนิดนุงนะ TT
ว่างๆมึงลองดูกันก็ดีนะตลกดี ถือว่าไปช่วยเพิ่มยอดวิว เผื่อกูจะได้ดูss2ต่อ
https://www.youtube.com/playlist?list=PLXopbKxiivxos8eiyNoNGQPvmFpXVlkn0

สิ้นหวังกับเกมค่าย playdom ใน facebook เป็นค่ายที่กูติดงอมแงมหลายเกม ได้ประสบการณ์ดีๆ แต่แม่งปิดทุกเกมเลยโว้ยยยยย

ป่วยกับตรรกะที่ต้องให้ผู้หญิงทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ว่าผู้หญิงจะทำงานหรือไม่ทำงาน ไม่ว่าจะเป็นแค่แฟนหรือแต่งแล้วก็ตาม ถ้ามีลูกก็หนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า

ต่อไปกูจะไม่แปลกใจเลยถ้าผู้หญิงตอบพวกป่วยว่าไม่อยากแต่งเพราะไม่อยากมีภาระ เหอะๆ

เพื่อนโม่งใครเคยโดนใบแดง 2 ปีบ้างวะ บิกความรู้สึกหน่อย

ก็ไม่แปลกนะที่ผู้หญิงจะเป็นโสดกันมากขึ้น เพราะสมัยนี้ผู้หญิงมีการศึกษา ทำมาหากินหาเงินเองได้ แต่ผู้ชายยังหวังให้ผู้หญิงเป็นเบี้ยล่างรองมือรองตืนมันเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมคือทำงานนอกบ้านด้วย

กูกำลังจะย้ายงาน กูเบื่องานเก่ามากๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมานั่งนับวันรอจะได้ออกมาตลอด
ไม่รู้ทำไมพอจะไปจริงๆกูดันอาลัยอาวรณ์ชีวิตตรงนี้ขึ้นมาซะอย่างงั้น
งานใหม่ก็เป็นงานที่กูอยากทำแท้ๆ แต่ไม่รู้สึกมีความสุขที่จะได้ไปเลย
ตอนนี้กลายเป็นรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าย้ายงานเลย ตรงนี้มันก็ไม่เห็นแย่ ทำไมต้องไปหาเรื่องให้ตัวเองด้วยก็ไม่รู้

แต่ที่ทำให้กูรู้สึกแย่ที่สุดคือกูแน่ใจว่าถ้ากูตัดสินใจอยู่ต่อกูก็มานั่งนอยด์ว่าทำไมอยู่ที่นี่ต่ออยู่ดี
เหมือนกูกลายเป็นคนที่ชีวิตจะเลือกทางไหนมันก็ทำใจมีความสุขไปกับมันไม่ได้ไปแล้ว

ย้ายงานก็ใช่จะดีกว่าเดิม ยุที่เก่าก็อยากย้าย ย้ายแล้วก็มานั่งเซงว่าอ้ะกุคิดถูกรุเปล่า พ่อแม่เราย้ายกันแค่สามสี่งานก่อนทำชั่วชีวิต รุ่นกุนี่ย้ายกันยังกะย้ายมหาลัย

กู้เศร้ามาก ๆ เลยว่าเพื่อนโม่ง อย่าหมั่นไส้กูนะ
คือคนรอบตัวกูแต่ละคนก็เก่ง ๆ ทั้งนั้นเลย เงินเดือนเยอะตั้งแต่อายุน้อย ๆ
บางคนทำงานไม่กี่ ชม. ก็ได้เป็นแสนแล้ว ในขณะที่กูทธรรมดามาก
คือกรูอายุ 30 แล้วชีวิตยังไม่ก้าวหน้่าไปไหนเลย ความสามารถก็งั้น ๆ เงินเดือนก็แค่หกหมื่น
อยู่บ้านพ่อแม่ ไม่ออกรถ เดือนนึงให้ที่บ้านเป็นเกือบ 1 ใน 3 ของเงินเดือนได้
แฟนก็ไม่มี แถมเป็นคนที่แปลกกว่าชาวบ้านด้วย

>>406 คนอื่นที่อายุ 30 เงินเดือนน้อยกว่ามึงเยอะแยะว่ะ

>>406 ไอที่บอกว่าแปลกกว่าชาวบ้านนี่ แปลกยังไงวะ

>>408 นายเคยเห็นคนที่พฤศจิกรีมแปลก ๆ ไหมล่ะ เราเป็นแบบนั้นแหละ คือเราพูดรู้เรื่อง สื่อสารเข้าใจ แต่พวกความคิด การกระทำ จากต่างจากคนทั่วไป และจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนทั่วไปในบางเรื่อง ทำให้เป็นคนแปลก

>>409 เออ แปลกตั้งแต่คำว่าพฤศจิกรีมแล้วล่ะ

>>410 +1

มาดู yourname คนเดียวเหงาจังเลยเพื่อนโม่ง เฮ้อ

>>412 กูก็ดูคนเดียว มึง ไม่ต้องย้ำ

>>412 เรื่องไหนๆ กูก็ดูคนเดียว TT

ดูคนเดียวไม่ดีตรงไหน มีสมาธิ concentrate กับหนังดีจะตายไป
สมัยนี้ไม่ต้องกลัวดูจบไม่มีคนเม้าด้วย จะมาเม้าในโม่งหรือตามเว็บหนังต่างๆ ก็ได้

>>412 กุยังไม่ได้ดู

ดูคนเดียวไม่พอ ดูจบแล้วผิดหวังวะกูคาดหวังมากเกินไปดูแล้วเฉยๆมาก เหี้ย 😭
แถมดูแล้วอยากมีแฟนชิบหาย ตอนที่ดูข้างซ้ายกูแม่งแน่นทั้งแถวไม่มีว่าง แต่ข้างขวากูโล่งเป็นป่าช้า สึเบเตะโนะควยมาก กูอุตห์ส่าเลือกที่ตรงกลางจะได้มีคนนั่งข้างๆ ไม่พอนะคนข้างซ้ายกูเป็นหวัดไอไม่หยุดอีก

เออ ตอนหนังจบคนลุกกันไปเกือบหมดเหลือคนดูเครดิตกันอยู่ไม่ถึงสิบกูอุตห์ส่าปริ่ม ที่ไหนได้แม่งรอดู end credit สัสสสส
เหงาโว้ยยยยยยย ลึกๆกูแอบหวังจะได้เจอใครสักคน แต่แม่งว้าเหว่เหี้ยๆมีแต่เด็กกะโปก

>>415 ก็ไม่ใช่ไม่ดีแต่มันอิจยังไงไม่รู้ โรงที่กูไปดูแม่งมีแต่คนมาเป็นคู่ ฮือๆๆๆ

หือ ตกลงมีเอนด์เครดิตเหรอ?? ไม่มีนิ

>>419 ก็ไม่มีแหละ มันเลยบ่นกัน กูถึงรู้ไงว่าไอพวกนี้ไม่ได้ตั้งใจจะดูเครดิตแต่รอดู end credit เพราะมันบ่น

ส่วนกูนั่งฟังเพลง

เหงาโว้ยยยยยยยยยยยย
เบื่อโว้ยยยยยยยยยย
ขี้เกียจโว้ยยยยยยยยยยยย

โปรดส่งผัวมาให้กูที อยู่แบบนี้มันเหงาเกินไปปปปปปป

>>422 ส่งเงินให้กูที อยู่แบบนี้มันจนเกินไป 555+

เพื่อนโม่งพอดี กูจะไปทำเรื่องผ่อนผันทหาร กูแพลนไว้ คือ .กูจะไปยื่นเรื่องพ่อกูเป็นอัมพาตผ่อนผันเลี้ยงดูบิดา แม่งบอกไม่ได้เว้ย
กับ กูเรียนรามอยู่ รามมันต้องสอบผ่านทุก 9 หน่วยกิต คือ 3 วิชา แต่เกรดยังไม่ออกกูไม่มั่นใจด้วยว่าจะถึงเปล่า สุดท้ายให้กูยัด.......ใจจริงไม่อยากยัดนะ
แต่อยากเรียนจบก่อน ค่อยจับพร้อมเพื่อนๆ
เฮ้ออ เหนื่อยใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจวะ แต่ก็ยังไม่อยากโดน 2 ปี

>>423 +1000

กูก็ไปดูคนเดียวมา อีห่า ตั้งใจจะไปร้องไห้ คนที่นั่งขนาบข้างแม่งนั่งหน้านิ่งละกูแบบ เหยชแหม ไม่กล้าร้องเลย ได้แต่ซับน้ำตาสวยๆ
ถามว่าดูแล้วเหงาไหม คือจะบอกว่าตับกูแข็งแรงมาก อ่านอะไรดราม่ามาเยอะแล้ว รอดค่ะซิส ฮริ

กูไปดูมาละ จะบอกไงดี อยากให้ Bad End วะเดินไปโดยไม่หันหลังกลับมา จะได้สมจริงหน่อย ชีวิตจริงคงเดินแบบไม่หันหลังกลับแน่

555555 นี่ก็อยากให้แบดแอน แบบเอาจริง อิพระเอกนางเอกแม่งรักกันได้ไง คุยกันแบบจริงๆยังไม่เคยเลยอ่ะ

กูเป็นผู้หญิงไปนั่งดูหน้านิ่งๆ ก็สนุกดีนะแต่มันไม่ได้เศร้าอะไรขนาดนั้น ฉากตลกก็ไม่ได้ขำอะไรมากมาย มันแปลกสินะ
มิน่าเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆกูมันหันมามองกูบ่อยมาก ตอนถึงฉากพีคๆ

กุเห็นพวกเมิงบ่นๆกันเรื่องเงิน จะบอกว่าถึงกุอายุยังน้อย (ยี่สิบกลางๆ) แต่เงินกุยังกระตึ๋งเดียวไม่ถึงสองหมื่นเลยห่า
ต้องจ่ายค่าไฟให้ที่บ้านอีก เดือนนึงก็เจ็บอยู่หลายบาท ถถถ ไม่เหลือเงินเก็บเลย กุว่ามันน่าเบื่อกว่าอีกนะ มีแรงมีไอเดียแต่ทำห่าไรไม่ค่อยได้

>>429 ก็เงินไม่มางานไม่เดินไง \\ รู้จักคนคล้ายๆมึงคนนึง ไม่ลองทำอะไรๆหลายอย่างดูเผื่อติดใจ ตอนนี้ยังไม่มีงานประจำใช่ไหม ??

>>430 มีแล้วดิ วันๆเลยไม่ค่อยมีเวลา เข้างาน 8.30 เลิก 17.30 งานก็ตรงสายนะกุจบภาษาญี่ปุ่นมาก็ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่น แต่ที่กุไม่ชอบใจที่สุดคือที่นี่งานสบายเน้นพูดกุว่าจับเด็กจบใหม่หรือผ่าน N3 ก็ทำได้แหละ กุเลยทิ้งคันจิไปนานมาก กุเลยอยากจะลองออกมาหาทำอะไรใหม่ๆดู ไม่งั้นแม่งโง่ลงๆตายพอดี

http://th.wikihow.com/เป็นคนปกติ

>>427 เชิญมึงกระทู้นี้ https://fanboi.ch/animanga/3166/recent/

เหล่าโม่งวิเคราะห์ เจาะลึกกันหมดแล้ว

กูรู้สึกแย่ กูว่ากูเหมือนเป็นโรคซึมเศร้าว่ะ เวลาอาบน้ำกูก็แอบร้องไห้ ล่าสุดกูเริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่แต่กูไม่กล้าทำร้ายตัวเองหรอกนะกูยังกลัวเจ็บ กูพยายามหาเรื่องราวคนป่วย คนพิการ ที่เขาอยากมีชีวิตต่อเพื่อบอกตัวเองว่ากูโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่พอฟังคำญาติที่ด่ากูลูซเซอร์อาศัยเขาอยู่แต่ละวันกูก็เหนื่อยว่ะ แต่กูจะย้ายออกก็ไม่ได้กูเพิ่งตกงานเงินไม่พอ กูโดนปฏิเสธงานหลายที่ด้วยกูท้อว่ะ กูรู้สึกลูซเซอร์จริงๆ ว่ะ

>>434 จากที่มึงพยายามหาแรงผลักตัวเองให้อยู่ต่อแล้ว กุอยากให้มึงตระเวนไปสามที่ 1 บ้านพักคนชรา 2 บ้านพักเด็กกำพร้า 3 เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ...สัตว์เมตตาอะไรซักอย่างป่ะ ตอนไปสองที่แนก (ถ้าอยากได้แบบ full option มึงซื้อแบบโอวัลติลอะไรพวกนี้ไปให้พวกเขาด้วย

>>434 ตอนนี้กูป่วยอยู่ มึงเดินได้ไม่ปวดหัวปวดท้อง ไม่คัดจมูกเจ็บคอหรืออะไร ยังไปไหนมาไหนได้ กูว่าก็ถือเป็นความดีระดับนึงละแหละ แม่งมีความน่ารำคาญ555
สู้ๆเพื่อนโม่ง ออกไปเดินทำนั่นทำนี่สูดอากาศ หน้าหนาวจะมาแล้ว

>>434-435 ขอบคุณมากเพื่อนโม่ง TT กูจะลองไปตามที่มึงแนะนำดู

กูไม่รู้จะไประบายเรื่องนี้ให้ใครฟังดี เล่าที่นี่แล้วกัน

คือสมัยตอนเด็กๆ กูเป็นเด็กขี้แพ้ขี้ขลาดโดนเพื่อนแกล้งมาตลอด และกูก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมเพื่อนพวกนั้นมันถึงได้ใจร้ายกับกูจัง ทำร้ายเพื่อนนี่มันสนุกหรอ ผลของการสงสัยนั้นทำให้กูหันไปแกล้งเพื่อนเองบ้าง ผลคือกูไม่ชอบแถมยิ่งรู้สึกแย่(ก็เคยโดนมาเองทำไมจะไม่รู้ล่ะ) ก็เลยเลือกที่จะยืนขึ้นใช้ชีวิตแบบเข้มแข็ง ทั้งไม่โดนแกล้งและไม่แกล้งใคร ออกจากห่วงโซ่อาหารอุบาทว์นี้ได้

แต่เวลาผ่านไปนาน ช่วงตอนมัธยม เหมือนชีวิตกูแม่งชิลล์เกินไปหรือลืมบทเรียนจากตอนเด็กๆไม่รู้ กูดันกลับมาแกล้งคนอื่นซะงั้น แถมรอบนี้กลับมาพร้อมการรับรู้ได้ถึงความสะใจซะด้วย จากแค่การแกล้งแม่งเริ่มลามมาเป็นการทำร้ายคนรอบตัวทั้งทางกายใจ กูทำลายความรักที่กำลังจะผลิบานของเพื่อนบางคู่ลงเล่นๆเพราะกูรำคาญคนมีความรัก กูอ่านปรัชญาเพียงเพื่อที่จะได้กลับมาเถียงแม่ให้นางร้องไห้แล้วปลงกับกูซะ กูคบเพื่อนเหี้ยๆเพียงเพื่อที่จะได้หมาหมู่คนที่ตกเป็นเป้า แม่งสะใจชิบหายชีวิตสมัยนั้น

แต่มาวันนี้กูขึ้นมหาลัย ดูเหมือนไม่มีใครตามกูมาสักคนเลยว่ะ แล้วคนที่นี่แม่งเริ่มแลดูมีอารยธรรม กูเลยไม่ใช้สันดานเก่าเพราะกลัวจะตกเป็นเป้าให้สังคมรังเกียจแล้วซวยเอง แล้วด้วยนิสัยที่ดูผิวเผินเหมือนจะดีขึ้นจากเดิมด้วยการเฟคนี้ก็ทำให้กูได้มีผญมาชอบกู

กูคบนางแบบไม่ค่อยจะรักนางเท่าไหร่ กูทำร้ายนางด้วยการบอกนางแทบทุกวันว่าถึงกูจะรักมึง แต่ผญคนอื่นสวยถูกใจกูกว่ามึงว่ะ5555 ซึ่งนางก็เจ็บปวดแล้วก็บอกกูทุกครั้งว่าเลิกพูดแบบนั้นได้มั้ย

จากสันดานที่ไม่ได้ถูกสติกุมบังเหียนที่มีแต่เดิมมาของกู กูเลยไม่เลิก

วันนี้กูทำเค้าร้องไห้แล้วโทรมาหา..

กูก็เกือบจะบอกเลิกนางเหมือนกัน กูรู้สึกว่าความรักแม่งไม่เห็นจะสนองความสะใจให้แก่กูได้ แต่อยู่ๆท่ามกลางเสียงสะอื้น กูดันหันมาเอะใจในนิสัยตัวเองเล็กน้อย เลยเปิดอากูแล้วพิมพ์ถามไปดื้อๆว่า why do I like hurting other people
ย้าฮูแอ้นเซอร์มีคำตอบให้กูว่า ...
Because you're self-centered and shallow. What about hurting their feelings do you find entertaining - seeing them let down their guard, feeling that pathetic sort of power over them... what?

You may not be unhappy, but you're insecure. You probably don't feel much control in your own life, so to be able to have that control over someone else's feelings (their wellbeing or, in this case, their hurt) makes you feel powerful and in control. Sad to say, most people will see through this; if you're hoping that being as selfish as you are makes you appear cool or influential you're sadly mistaken, because most people will see you the way you are: insecure, pathetic, and weak.
ที่ตบหน้ากูคือความ insecure, pathetic, and weak ของกูเองเนี่ยนะ
แล้วตอนนั้นเองที่ภาพกูตอนเด็กๆที่โดนเพื่อนรุมตื้บย้อนกลับมา เชี่ย ในที่สุดกูก็เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงได้ชอบแกล้งคนอื่น กูรีบโทรไปขอโทษแฟนกู กูรู้สึกละอายมาก กูสาบานว่ากูจะกลับเป็นคนเดิม ไม่รู้สิ เรื่องของกูมันก็ไม่ได้สิ้นหวังอะไรมากเนอะ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องสิ้นหวังถึงขนาดไหนจึงจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่แล้วนี่ กูเองก็ไม่ใช่ไอ้โง่ที่ต้องรอให้เค้าเดินมาบอกเลิกกับกูแล้วรู้ตัวในวันที่สายเกินไป/เสียเธอไปแบบที่ใครๆก็ชอบเล่ากัน
กูเลยกลับมามีความหวังในการเป็นเด็กดีอีกครั้ง.

เกิดมาบ้านจนนี่มันแย่จริงๆ จะทําอะไรก็ติดไม่มีเงินๆ
ที่ๆเรียนอยู่ก็ไม่ชอบ อยากลาออกมาเรียนที่ใหม่สาขาใหม่ก็ไม่ได้
กว่าจะเรียนจบอายุก็เยอะ จะหางานได้มั้ยก็ไม่รู้
ถ้ากูตายแล้วต้องกลับมาเกิดใหม่ขอเกิดในครอบครัวที่รวยๆที

>>438 นิยายสนุกดี

>>439
1. "ขอทุน" ถ้าไม่มีปัญญา มึงก็แค่คนขี้เกียจที่เอาแต่โทษสิ่งรอบตัว
2. มีเงินส่งมหาลัย = จน??? ดราม่าควีนเอ๊ยยย

>>441 มึงว่ามันทำไมวะ มีเงินใช้เท่าที่ใช้ได้ กับมีเงินใช้ตามใจมันไม่เหมือนกันนะ

มีเงินเรียนมหาลัยก็ถือว่าพ่อแม่ช่วยดันมากแล้วนะเว้ย

กูนี้พ่อแม่ตัดจบตอน ปวสด้วยซ้ำ ช่วงนั้นทุกอย่างแม่งดับวูปไปหมด เพื่อนได้เรียนต่อ แต่กุต้องออกมาหางานทำ เงินเดือนสี่พันกูก็เอา
ตอนนี้แม่งหมดไฟเรียนไปละ

ทำตัวหนีปัญหาไปวันๆ ไม่ยอมสู้กับปัญหา มีความคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอยากจะเอาสักตั้ง
แต่ผ่านไปอีกวันก็ไร้แรงผลักดันเหมือนเดิม ทั้งๆที่ยังไม่ลืมเรื่องที่จะทำ ใช้ชีวิตตื่นกินนอนไปวันๆ
บางครั้งก็โกหกเอาตัวรอดแบบไม่ได้คิดแผนไว้ว่าหลังจากนี้จะเอายังไง นานๆเข้าปัญหาก็เริ่มพอกพูน
จนเริ่มมีความคิดอยากตาย แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าฆ่าตัวตายกูกลัว...ได้แต่นอนร้องไห้ไร้เสียงเพราะกลัวคนที่บ้านได้ยิน

พอหยุดร้องก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ทำตัวหนีปัญหาเหมือนเดิม กูเจ็บใจตัวเองมากๆเข้าก็กลับมารู้สึกฮึด
แต่อีกวันความฮึดก็หายไป....ได้แต่ลูปนรกไปเรื่อยๆ นับถอยหลังวันที่คำโกหกทุกอย่างจะถูกเปิดเผยเมื่อถึงเวลา
ปวดหัวจนกลับไปร้องไห้แบบไร้เสียงอีกตามเคย คิดมากๆเข้าก็จบที่อยากตายให้หลุดพ้นลูปบ้านี้สักที
แต่แล้วก็ไม่กล้าพอที่จะฆ่าตัวตาย ใครก็ได้พากูออกจากลูบเหี้ยนี่สักที กูก็แค่อยากมีชีวิตสงบๆ ทำงานกินเงินเดือนไปวันๆแท้ๆ

ไม่ได้มีความฝันยิ่งใหญ่อะไรเลยสักนิด แค่อยากใช้ชีวิตไปวันๆ งานง่ายๆเงินเดือนไม่ต้องเยอะ เอาแค่อยู่คนเดียวพอไปรอด
ออกไปหาอะไรอร่อยๆอย่างพวกจังค์ฟู๊ดกินสักเดือนละครั้ง แต่กูก็ทำอะไรไม่ได้เลย

กูไม่มีใครคบส่ะ แบบสังคมอื่นมีแต่ตอแหลๆกูรับไม่ได้

>>444 มึงก็คือกู แต่กูดีกว่าตรงที่ได้ทุกอย่างที่มึงอยากได้ แต่ชีวิตกูยังรู้สึกว่างเปล่า
อายุจะสามสิบแล้ว
งานสบายเกินไปเลยว่างเปล่า
เงินเดือนพอประทังชีวิตเลยว่างเปล่า
บางวันคิดไม่ออกจะว่ากินอะไร เลยสั่ง KFC มากิน กินเสร็จก็รู้สึกว่างเปล่า (แหงละไอ้สัด เลียยันกระดูก)
เสาร์อาทิตย์ นั่งเล่นเกมได้ทั้งวัน หมดวันก็รู้สึกว่างเปล่า

กูเลยต้องหาวิธีพยายามตัวเอง
นน ร้อยกว่าโล กูต้อง ลด กูเลยพยายามออกกำลัง ทั้งที่วิดพื้นสามทีกูก็หอบแดกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องวิ่ง พยามฝืนวิ่งวันหนึ่งปวดขาไปสามวันได้
เกม กูพยามเลิกเล่น แต่กูไม่คิดว่าจะเลิกเล่นเกมหรอนะ ขอพยายามให้เต็มที่สักปีแล้วกัน
พยามทำสิ่งที่ตัวเองฝันให้ได้ กูฝึกอย่างทำงานสาย ไอทีที่ดีกว่านี้ ไม่ให้แค่ไอทีซัพพอร์ตราชการที่มีปัญหาก็ขยับตูดทีหนึ่ง ศึกษาหมดทุกอย่าง เข้าใจไม่เข้าใจก็ช่างแม่ง ขอแค่ทำ ถ้ามันจะตาย ก็ให้รู้ว่ากูนี้โง่จนตายจริง ๆ ไม่ใช้ขี้เกียจแล้วไม่ทำอะไรเลย
พยามหาความรู้ด้านอื่น ๆ เพิ่มเติม ภาษาญี่ปุ่น กูพึ่งเริ่มได้ไม่กี่อาทิตย์ จะสามสิบแล้วกูก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นล่ามได้หรอนะ แต่กูอยากจะขยายความเป็นไปได้ของตัวเอง ก็เหมือนข้างบน ถ้าไม่ได้จริง ๆ กูก็แค่โง่ แต่ไม่ใช้เพราะกูไม่ได้พยายามแน่นอน ภาษาอังกฤษกูก็พออ่านว่าเกมให้ทำอะไรได้ แต่กูต้องพยามเหมือนกัน คิดว่าจะสอบ toeic ดู
พยามใส่ใจตัวเองมากขึ้น หน้าตาเมื่อก่อนกูเหี้ยมากแล้วอ้วนอีก สาวไม่แลก็ไม่แปลก ชีวิตตอนนั้นคิดว่ากลับบ้านเล่นเกมก็พอแล้ว เงี่ยนก็สาวแหนมเอา เดี๋ยวนี้ ป้า ๆ (ไม่ใช่สาว ๆ กูนี้เศร้าชิบ เอาเหอะมันแค่เริ่มต้น จากหน้าเหี้ยจะให้หล่อแบบเต๋อแบบไม่กี่วันคงเป็นไปไม่ได้) ทักว่าเดี๋ยวนี้ดูหล่อขึ้นนะ
พยามเก็บเงินด้วย ในวันที่ตัดสินใจเล่นเกมกูขายการ์ดจอเพิ่มโป๊ะหนี้ให้น้อยที่สุด กู้มาเติมเกมออนไลน์อะ ไร้สาระไหมมึง
เป้าหมายแห่งการพยายามของกูก็ประมาณนี้แหละ พยามเลิกหาข้ออ้าง แล้วทำมัน Just do it ไงมึง

บางที ถ้ามึงไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน อ่าน/ดู การ์ตูน แนวพยายาม หรือแนวค้นหาชีวิตอาจจะช่วยมึงได้

"ลองทำ ก่อนที่จะไม่ได้ทำ แล้วมานั่งคิดเสียใจภายหลัง" สิงห์นักปั่น

"วัวควายตายไปมันยังเหลือเขาหนังไว้ แต่ถ้าฉันตายไปล่ะ ฉันจะเหลืออะไรให้กับโลกนี้?" -Durarara

"หากเจ้าเอาแต่ทำในสิ่งที่เจ้าทำได้ เจ้าจะไม่มีวันดีกว่าที่เจ้าเป็น" - Kungfupanda3

กูเก็บคำพูดพวกนี้มานอนคิดทุกคืน ถ้ากูทำได้ ก็หวังว่าเทพจะปราณีส่งใครสักคนมาเติมเต็มชีวิตที่ว่างเปล่าให้กูเหมือนกัน

แค่ต้องค้นหาตัวเอง แล้วทำมัน มาพยามด้วยกันเถอะ ออกจากจุดที่เป็น loser ให้ได้

เพิ่งมีเรื่องมาว่ะ คือ 2 ปี ก่อนกูไปทำเรื่องรายงานตัวเกณฑ์ทหารใช่ป่ะ ทีนี้ก็ไม่ได้ใบส้นตีนอะไรมาเลย เสียแค่ค่าปรับ 200 ที่ไม่มีใบเสร็จ
ปีนี้แม่กูไปทำเรื่องผ่อนผันให้เว้ย แต่ทำไมได้เพราะไม่มีใบ สด.9 กับ 35 แล้วเขาจะถือว่ากูไม่มารายงานตัวอีกเพราะหาชื่อกูไม่เจอ ไอ้สัส แล้วที่ปรับกูไปรอบนั้นล่ะสัส แม่งเอาเข้ากระเป๋าตัวเองชัวเลยไอ้เหี้ยสัสดีใบเสร็จไม่ให้กู ใบเหี้ยอะไรก็ไม่มีให้กูตังค์ก็จ่ายไปแล้วเสือกไม่ลงบันทึกให้กูอีก แต่ก็เอาเถอะ ถ้าให้กูต้องกลับไปเกณฑ์ทหารแล้วหมดอนาคตการเรียนในต่างประเทศ

กูขอทิ้งประเทศไทยดีกว่าสัส ในเมื่อมึงทำกับกูแบบนี้ เรื่องคอรัปชั่นนี่มันเป็นเหี้ยอะไรกันนักวะประเทศส้นตีนนี่ ความฝันกู กูจะไม่ยอมให้มันจบกับเรื่องโง่ๆอย่างเกณฑ์ทหารแน่นอน ที่ดินกู กูไม่เอาก็ได้ ให้แม่กูยกให้ญาติคนอื่นไปแทนก็ได้สัส กูละอยากให้มันยกเลิกแล้วเลิกอ้างคำว่าชาติไว้หาตังค์แดกให้พรรคพวกมันจริงๆ ทำไมไม่เป็นแบบสมัครใจแบบอเมริกาวะสัส ควยมาก

มึงรู้มั้ยกูจริงจังกับฝันกูแค่ไหน กูอยากเป็นนักวิทย์ให้กับ CERN นอกจากเรื่องนี้กูไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่นเลย ตอนที่กูมาต่างประเทศตอนนั้นยายกูป่วยเป็นมะเร็งใกล้จะไปอยู่รอมร่อแล้ว ตอนแรกก็กะจะไม่มาอยู่กับยายจนถึงที่สุด แต่ยายกูเค้าอยากให้กูไปมีอนาคตมีความฝันของกู กูก็เลยเลือกมาเพื่อเค้า จนสุดท้ายพอเค้าเสียกูก็ไม่ได้ไปงานศพเค้าด้วย ไม่ได้เห็นหน้าแม้ตอนตาย กูก็เลยคิดว่าต้องอยู่ที่นี่ให้ได้ เป็นนักวิทย์ให้ได้ตามความฝัน ปีต่อมาหลังจากมาเมืองนอกกูก็เจอเรื่องเหี้ยๆอีกรอบแฟนกูเค้าป่วยตรวจเจอเป็นลูคิเมียขั้นรุนแรง หาคนเป็นแบบเค้ายากมากอยู่ได้ไม่ถึง 2 เดือนหลังตรวจเจอ กูทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลยตอนนั้นกะจะทิ้งทุกอย่างกลับไปหาเค้าแล้ว แต่เค้าขอกูให้ทำตามความฝันให้สำเร็จเป็นนักวิทย์ให้ได้สุดท้ายงานศพเค้า กูก็ได้แต่ส่งดอกไม้ไป หน้าเค้าตอนตายก็ไม่ได้เห็น ถ้าฝันกูต้องจบลงเพราะเรื่องเหี้ยๆแบบเกณฑ์ทหารนี้ กูพูดเลย ตายซะดีกว่าต้องไปเป็นขี้ข้าพวกนายพัน ถ้ามึงดับฝันกู กูจะไม่ยอมกลับแม้จะต้องติดคดีหนีทหาร ถ้าถูกส่งกลับเพราะวีซ่าหมดต่อไม่ได้เพราะติดคดีเหี้ยนี่ กูขอเอาคืนด้วยชีวิตพวกมึงแน่ไอ้สัสพวกนายพัน นายพลทั้งหลายแดกกันเข้าไป

>>447 ถ้าไม่มีเกณฑ์ทหารแล้วผมจะหาเรื่องแดกภาษียังไงล่ะปั๊ดโธ่

อยากมีแฟนเป็นคนชอบดูหนัง ดูอนิเมะ อยู่ติดบ้านที่ไม่คิโม่ย ไม่ขี้อวดออกสื่อ ไม่พิมพ์แฮ่กๆ ว้าววว นี่มันโลลิที่ข้าตามหา จะเลียให้ล้มเลย อ้ากกกก ไวฟุของข้า ปวดตับสุดยอดดด แต่พวกที่ชอบเหยียดหยามคนอื่นเพื่อดันตัวเองว่ารสนิยมดี เป็นคนดี เป็นคนเก่งก็ไม่ชอบเหมือนกัน

ชอบคนที่สามารถพูดหรืออธิบายเรื่องราวความรู้รอบตัวเรื่องแปลกๆให้รู้สึกตกใจได้(ชอบฟังคนอื่นพูดน่ะ) แต่เพราะพวกนี้มักอยู่ติดบ้านเอาแต่เล่่่นเน็ตอ่านหนังสือเลยไม่รู้จะไปหาจีบยังไงที่ไหน ส่วนใหญ่ก็อายุเยอะแล้วอีก เป็นเด็กผู้หญิงจะเข้าหาได้ยังไงกันนะ...

ที่สำคัญที่สุดเลยคือตัวเองก็ไม่ใช่คนน่าสนใจ ไม่ใช่คนฉลาด ไม่ได้เล่นเกมเก่ง ไม่มีโมเอะแฟคเตอร์ ไม่ได้คอสเพลย์ ไม่มีเพื่อนฝูงในวงการต่างๆ ไม่มีความสามารถในการคุยเล่นอะไรเลย ไม่ชอบออกจากบ้าน ไม่ชอบไปเที่ยว ไม่ได้กินเก่ง ถ่ายรูปก็ไม่ได้เรื่อง ชีวิตไม่มีสิ่งที่น่าสนใจเลย
แม้แต่สิ่งที่พอทำได้ตอนสนทนามีแค่ฟังคนอื่นพูดแสดงความคิดเห็นนิดหน่อยแล้วถามไปเรื่อยๆ เพราะ เป็นคนที่ไม่ค่อยรู้อะไรลึกๆเลย หนังสือถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ค่อยอ่าน รู้แต่ละเรื่องแค่ครึ่งๆกลางๆ ตามพวกข่าวในเฟซบุ๊คที่เชื่อได้บ้างไม่ได้บ้าง

ข้อดีที่มีก็แฝงด้วยข้อเสียตลอด มั่นใจว่าจะไม่มีศัตรูและความขัดแย้งใดๆในชีวิตแน่นอนเพราะเป็นคนขี้ขลาด ทำได้ทุกอย่างถ้าต้องทำเลือกได้ก็ไม่ทำขี้เกียจมากแต่ชีวิตมันต้องมีเงินเพื่ออยู่ในทุกๆวันเลยต้องเรียนต้องทำงาน เรื่องรับฟังไม่ต้องห่วงไม่พูดแทรกขัดไม่พูดอะไรให้เสียความรู้สึกด้วยแต่ปลอบไม่เป็นจะว่าจะตำหนิก็ไม่กล้าเอาเข้าจริงก็แทบช่วยอะไรไม่ได้เลยนี่น่า รูปลักไม่นับนิิิสัััคงค่อนข้างน่ารักนิดๆจากที่เคยมีคนบอกและมีคนแปลกๆมาจีบ แต่คงไม่เท่าพวกสาวๆในหนังกับในอนิเมะและคนอื่นๆที่มีเสน่ห์อยู่ดี

ทุกวันนี้ผู้หญิงหลายๆคนนอกจากจะน่ารักแล้วยังมีเสน่ห์ มีคาแรคเตอร์ มีความเก่ง มีบางอย่างที่สามารถทำให้คนอื่นมีความสุขได้ แต่เราไม่มีเลยสักอย่างทำให้คนอื่นมีความสุขก็ไม่ได้ พอใครสักคนมารู้จักก็คงคิดว่าเราเป็นคนที่น่าเบื่อซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ถึงจะเข้าใจก็ยังอยากมีความรักอยู่ดีแถมยังเรื่องมากอีก ช่างไม่เจียมตัวเองเอาซะเลย

ควรจะทำยังไงดี ควรแก้ไขตัวเองยังไงดี เอาจริงๆก็ไม่ได้เครียดอะไรมาก ไม่ได้ซึมเศร้า แต่มันรู้สึกเหงาๆแปลกๆ แบบนี้ก็คงเพราะอยากมีแฟนไม่ก็อยากมีความรักหรือเปล่านะ แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้แย่จังเลย

>>449 เหมือนเอาน้ำกับน้ำมาเจอกันนะ อ่านจากที่พิมพ์มา คือผู้ชายจำพวกที่ว่า ถ้าไม่ใช่โอตาคุ แต่เป็นคนนิสัยแบบนั้นเลย จะค่อนข้างนิ่ง ไม่แคร์ไม่สนสังคมมากนัก เป็นพวกเพื่อนน้อย/เลือกคบคน เข้าหายากจริงๆนั่นล่ะ คนพูดน้อยกับพูดน้อยมาเจอกันมันจะกลายเป็นว่าไม่มีเรื่องคุยกันน่ะสิ แล้วผู้หญิงจริงๆคงไม่น่าจะชอบผู้ชายไม่โซเชี่ยล นี่คิดว่านะ เอาตรงๆแค่หาตัวผู้ชายแบบนั้นยังยาก จีบนี่ยิ่งยากพูดเลย คือต้องทำให้เขาไว้ใจเธอ คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่คุยกันได้อย่างสนิทใจ คอยซัพพอร์ทตัวเขาได้ แล้วเขาก็จะเริ่มใส่ใจเปิดใจกับเธอเอง ผู้ชายประเภทนี้ไม่ตามจีบผู้หญิงหรอกเพราะส่วนมากจะคิดว่าอยู่คนเดียวก็สบายอยู่ละ จากที่มองมานะ

ส่วนตัวของเธอเอง ไม่คิดว่าต้องไปแก้ไขอะไรหรอกเป็นอย่างที่เป็นนี่ก็ดีแล้ว ดูจากที่พิมพ์มาก็คงแค่เหงาไม่ค่อยมีเพื่อนคุยในเรื่องที่ชอบรึเปล่า? เป็นตัวของตัวเองเดี๋ยวก็เจอคนที่ชอบตัวตนของเธอเองแหล่ะ ยิ่งเป็นคนมองโลกในแง่บวกไม่น่าจะหายากหรอก

>>448 นั่นสินะ กูละเกลียดจริงๆไอ้ระบบหัวควยแบบนี้

>>449 ขอพูดว่าถ้าเป็นเราเราจะไม่จีบเธอว่ะ .. ขอโทษที่แรง แต่จะบอกเหตุผลให้
หลักๆ ก็เพราะเธอไม่มั่นใจในตัวเองสักอย่าง มองโลกในแง่ร้าย และไม่คิดปรับปรุงตัว เราว่า ช ในสเป็คเธอ ไม่น่าจะอดทนยอมจีบหญิงแบบนี้ได้นานๆได้นะ ถึงจะน่ารักก็ไม่ผ่าน เพราะพวกนั้นเขาอยู่ได้ด้วยตัวเอง ส่วนใหญ่ก็คิดว่า แฟนก็ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้น ไม่น่าลงทุน มาเจอนิสัยแบบนี้ยิ่งถอยห่าง
ลองทำตัวเองให้มีเสน่ห์ไหม ลองรักตัวเองมากๆดูก่อน ไม่ใช่หลงตัวเองนะ แต่รักตัวเอง ไม่ต้องเปลี่ยนการกระทำอะไรเลยก็ได้ แค่เปลี่ยนความคิด คนที่รักตัวเองจะดึงดูดให้คนรอบข้างมารัก หวังว่าเธอจะเจอคนนั้นนะ ขอโทษที่เสือก

>>450 ก็จริงนะ ช่วงนี้ปิดคอร์สที่มหาลัยแล้วไม่ได้ไปเรียนได้แต่อ่านหนังสือสอบมันเลยเบื่อๆ ไม่ได้ไปเจอเพื่อนเลยเพราะทางนู้นก็เป็นเด็กเรียน อยู่่่ๆก็เหงาขึ้นมาอาจจะแค่อยากคุยกับใครสักคนก็ได้

>>452 ไม่ต้องขอโทษหรอก ที่บอกมาก็ถูกหมดนะ เอาจริงๆเราเคยลองคิดเรื่องเปลี่ยนทัศนคติมุมมองตัวเองอยู่ แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะเปลี่ยนยังไง ให้ออกกำลังกายยังง่ายซะกว่า ส่วนเรื่องพัฒนาตัวเองเราก็พยายามอยู่ทีละนิดๆถึงจะขี้เกียจก็เถอะ แต่ว่าให้ทำตัวให้มีเสน่ห์หรือทำให้อยากเข้าใกล้เราไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไง อย่างน้อยถ้าพัฒนาความสามารถอะไรสักอย่างมันคงจะพอมีประโยชน์บ้างซึ่งเราคงทำได้แต่ด้านแบบนี้

ขอบคุณมากนะที่ช่วยแนะนำ ปกติไม่รู้จะพูดเรื่องแบบนี้กับใคร เพราะ คนอื่นอาจจะมองแปลกๆๆ อย่างเลวร้ายคือคงเบื่อและไม่สนใจ เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าพูดนี่นะ

คนทึ่ดีมากแครความรู้สึกเรามากอยู่ด้วยสบายใจพร้อมกับกังวลใจว่าเค้าจะเป็นอะไรไหมกับคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสนุก อันไหนใช่ความรักอ่ะ

>>454 คนอื่นตัดสินไม่ได้หรอกนอกจากมึงเอง แต่จะบอกให้นะ คนที่อยู่ด้วยแล้วสนุก เวลาอยู่กับเพื่อนกับพี่น้อง ก็สนุกใช่ปะล่ะ แต่คนที่เราแคร์เค้า เป็นห่วงเค้า อยากใช้เวลาด้วยกัน อยากให้เค้ารักเรา อันนี้น่าจะเรียกว่ารักได้มากกว่ามั้ง

>>449 ประสบการณ์ตรง จาก mad scientist ชอบเล่นเกม ดูหนัง และอนิเม
คือเป็นเพื่อนกันก่อน สนิทกันเพราะงานอดิเรกคล้ายๆ กัน แล้วโดนบอกชอบ
คิดว่า มึงต้องเข้าหาก่อน แสดงให้เค้าเห็นว่ามึงชอบอะไรคล้ายๆกัน แล้วค่อยๆ คุย กันไป คิดว่าต้องใช้เวลา
พอทำความรู้จักกันไป อาจจะมีนิสัยแปลกๆ หลุดออกมา ตอนนั้นจะรับได้รึเปล่าอีกอย่างนึง

ช่วงนี้ผมเริ่มต้นฝึกวาดการ์ตูน กับฝึกทำ CGอย่างจริงจังสุดๆ วางแผนไว้ว่าหลังเรียนจบ จะมาทำด้านนี้เต็มตัว
อายุจะ30แล้ว ก็รู้ตัวว่าเริ่มช้าไป
ไม่ได้โทษตัวเองที่เริ่มช้า [ก็มีโทษบ้าง] แต่จะขอโทษโชคชะตาที่ตัวเองเห็นใจคนอื่นมากเกินไป

เหี้ยแม่งตอนนี้กูเศร้าชิบหายอ่ะ ที่ทำงานก้โดนเจ้านายด่ากูโคตรเจ็บกลับบ้านมานั่งร้องไห้เลยอยากออกก้ออกไม่ได้อีกต้องใช้เงินเขา

>>456 ยากตั้งแต่เป็นเพื่อนเลย ปกติมักชอบคนอายุมากกว่าซะด้วยสิ พอเข้าใจว่าคนส่วนใหญ่ที่มีความชอบด้านนี้หาความสุขได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งแฟนด้วยอยู่แล้ว เพราะงั้นเขาไม่มีทางเข้าหาเราแน่นอน แต่เราก็ไม่รู้จะเข้าหาเขายังไงเหมือนกัน ไม่สิแค่ตามหาให้เจอยังยากเลย

ในขณะกูนอนอยู่โรงบาล กูกำลังจะเคลิ้มหลับ อยู่ๆก็มีประโยคนึงขึ้นมาในหัว
"ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุด แต่คือจุดเริ่มการเดินทางอันแสนวิเศษ"
มาจากหนังเรื่องไหนวะประโยคนี้ ทำไมกูสิ้นหวังจังวะ

>>459 ปสก.ตรงจากหนุ่มที่ค่อนข้างตรงเสปคมุงอีกคนละกัน เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง
ตอนแรกกรูก็ใช้ชีวิตอยู่แค่กับของที่ชอบไปวันๆนั่นแหละ ไม่ได้เข้าหาผู้หญิงคนไหนเป็นเรื่องเป็นราว จนพอได้ไปออกค่ายที่คณะบังคับแล้วมีสาวมาชอบที่เราน่าสนใจดี
แต่ถึงนางจะเป็นผู้หญิงน่าเบื่อมากในสายตากู และถึงกูจะไม่ชอบใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งน่าเบื่อมากๆ แต่กูก็ชอบเค้าจนได้ เพราะเค้าอยากฟังทุกอย่างที่กูเล่า อยากลองอะไรใหม่ๆในโลกของกู ดูเหมือนนางจะอยากออกจากsafe zoneตัวเองมานานแล้วแค่ไม่มีเพื่อน แถมนางยังขี้เหงาสุดๆ
คำแนะนำกูคือ ถ้ามึงเป็นแก้วที่ว่างแบบนั้นต่อไปได้ และไม่ค่อยเรื่องมาก สักวันมึงน่าจะได้เจอคนที่อยากเทน้ำลงมาใส่มึงเอง(ไม่เรท) พยายามเปิดตามองดีๆ คนแบบกูมันมีอยู่ทั่วไปข้างนอกนั่นแหละ555

กูชักเหนื่อยกับตัวกูในตอนนี้ คือกูค่อนข้างเป็นคนแข็งๆอะ แต่มันเป็นแค่เปลือกที่กูสร้างึ้นมาเฉยๆเพื่อให้ไม่มีใครมาแกล้งกูได้อีกเหมือนตอนประถม แต่พอกูเป็นงี้นานเข้า(กูตอนนี้มหาลัยแล้ว) เปลือกก็เหมือนจะติดกับเนื้อกูไป จนบางที ในเวลาที่กูอยากอ่อนโยน หรือใจดีกับคนอื่น กูก็ทำไม่ค่อยได้ หรือถ้าทำไปแล้วกูก็จะอายบวกรู้สึกเข้าหน้าไม่ค่อยติด กูไม่ชอบการที่ดูต้องมารู้สึกแบบนี้ กูเกลียดตัวเองเวลาทำตัวใจดีแบบไม่สมเป็นกู แต่กูก็อยากจะใจดีกับคนอื่นเหมือนกัน
ทำไมกูสับสนกับตัวเองอย่างงี้วะ ทำตัวยังกับเป็นสาวซึนเดเระที่ไหนเลย...เฮ้อ....
แต่ก็มีแค่ที่นี่แหละที่กูระบายได้ หลายคนชอบบอกว่าจะเครียดเรื่องตัวเองไปทำไม ไร้สาระ แต่กูมองว่าไม่ไร้สาระ เพราะตัวเองนี่แหละคือสิ่งที่เข้าใจยาที่สุดแล้วก็ไม่มีใครคนอื่นที่จะเข้าใจได้แบบจริงๆจังๆ การที่ต้องมาเครียดเพราะเรื่องที่คนนอื่นไม่สามารถเข้าใจได้นี่ไม่หนักพอให้ต้องมาปวดหัวเรอะ โดยเฉพาะกับเรื่องที่จะผ่านมาสิบกว่าปีก็ยังแก้ไม่ได้แบบนี้เนี่ย เฮ้อ...

>>460 แฮรี่พอตเตอร์

วันนี้บ้านกูไปตรวจสุขภาพมา น้องสาวกูตรวจเจอลูคิเมีย แม่เจอมะเร็งเต้านม พ่อกูเจอมะเร็งปอด ควยเถอะไอ้สัสอัลเลาะห์ บ้านกูนับถือปฏิบัติตามกฏอย่างเคร่งครัดมาตลอด ละหมาดไม่เคยขาด หมูไม่เคยแตะ พ่อกูบุหรี่ก็ไม่เคยสูบแต่เสือกเป็นมะเร็งปอดได้ ดูสิ่งที่มึงให้กับพวกกูสิไอ้สัส น้องกูเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน จิตใจดีมาตลอด มึงมีความยุติธรรมบ้างไหมไอ้เหี้ย ชะตากรรมแบบนี้กูไม่ยอมรับหรอกสัส คนทำเหี้ยเสือกได้ดี คนทำดีเสือกเจอเรื่องเหี้ยๆ ถ้ากูตายไป กูจะเอาเบค่อนฟาดหน้าแม่งเลยไอ้สัส

>>464 มีใครคิดเหมือนกุมะ ว่าโลกนี้ไม่มีคำว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วหรอก บาปบุญอะไรหรอก ทุกอย่างที่ทำลงไปขึ้นกับดวงด้วย อันนี้คือควาคิดกุนะ แบบพอมีคนทำดีไม่ได้ดี ถ้าคนเคร่งศาสนาก็จะบอกว่าทำเพื่อให้ชาติหน้าดี แต่พอทำดีได้ดีก้บอกว่านี่ไงผลของบาปบุญ เหมือนกันเวลาพอพวกเหี้ยๆทำเลวๆแล้วเสือกได้ดี ก็อ้างงว่าชาติหน้าต้องเกิดมาโชคร้าย แต่พอทำเลวแล้วไม่ได้ดี ก็จะบอกว่านี่ไงผลของกรรม

กรรมก็คือการกระทำอ่ะ

กูไม่เชื่อเรื่องบาปบุญชาติหน้านะ แต่ถ้ามึงทำดี คิดดี เป็นคนดีสิ่งดีๆจะมาหามึงเอง

แต่สิ่งดีๆที่มึงทำต้องทำแล้วสบายใจห้ามเดือดร้อนคนอื่นและตัวมึงเอง

เรื่องดวงกุว่าก็แค่ความบังเอิญหลายอย่างรวมกัน อย่าลืมกรรมก็การกระทำ ถ้ามึงไม่เคยทำอาจเป็นความบังเอิญ แจคพอตมาแตกใส่มึง จบ

>>464 พ่อแม่น้องเป็นมึงต้องดูแลตัวเองด้วยนะ มันเสี่ยงง่ะ

>>464 บังเลาะแม่งเป็นศาสนาที่กูว่าแปลกๆสุดละ ตั้งแต่บังหมัดแม่งเผยแพร่ศาสนาด้วยสงครามแถมประวัติแปลกเพียบ มีเมียเด็กมั่งละ เขียนคัมภีร์โยงศาสนาโน้นนี้มั่งละ กูว่าเลาะเนี่ยมีโอกาสมีตัวตนจริงน้อยสุดละ

>>464 ศาสนากากๆไม่ต้องไปนับถือหรอกไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ

กุเคยฟังรายการนึงในเคเบิ้ล กุว่าแม่งอาการหนักมาก
มันพูดเรื่องความทุก ประมาณ มีคนมาตัวหัวมึง มึงเจ็บ มึงทุกเพราะโดนตี ป่าว ไม่ใช่ มึงทุกเพราะเจ็บ
มึงไม่ต้องเจ็บก็ไม่ทุก อย่าไปคิดว่าโดนตีก็ไม่ต้องเจ็บ

คือกุนั่งฟังละอึ้งมาก มึงเอาตรรกะไรมาคิดวะนั่น แต่ก็อย่างว่าคิดงี้ได้ทั้งโลกนะ โลกแม่งสงบสุขละเชี่ย เพ้อเจ้อ

ส่วนเรื่องบาปกรรม กุก้ไม่เชื่อนะ มึงไปตีหัวเค้ามึงโดนเค้าตีกลับมึงบอกว่ากรรมตามสนอง
ไม่ใช่เลย เพราะมึงไปตีเค้าเค้าเลยตีมึงต่างหาก มันมีที่มาที่ไป มึงเดินๆไปเจอเก้าอี้ตกใส่หัว
เพราะกรรม? ป่าวไม่ใช่ เพราะแม่งมีคนจังไรโยนลงมาแล้วมึงไปอยู่ตรงนั้นนะแหละ

กุว่าคนเราแม่งโยงไปบาปกรรมหรือศาสนาได้หมดเวลาไม่อยากยอมรับอะไรบางทีกุว่าการยอมรับแล้วหาวิธีแก้ไข
มันดีกว่านะ

>>470
กูว่ามันไม่ได้ทุกข์เพราะเจ็บอย่างเดียวว่ะ ถ้ามีคนมาตีหัวกู ตอนแรกกูจะทุกข์เพราะเจ็บ แต่ต่อไปกูจะทุกข์เพราะกูแค้นมัน(ถ้ามีความรู้สึกแง่ลบในใจมากๆนี่กูถือว่าเป็นทุกข์ละ)
แต่ "มึงไม่ต้องเจ็บก็ไม่ทุกข์" นี่เป็นไปไม่ได้ว่ะ ยกเว้นระบบประสาทมึงจะเสีย ซึ่งตอนนั้นมึงจะไปทุกข์เพราะร่างกายมึงพิการแทน

ส่วนเรื่องกรรม ก็อย่างที่โม่งข้างบนบอกน่ะมึง กรรม = การกระทำ น่าจะคล้ายๆกับพวก action = reaction

ขอระบายหน่อย
ทำงานล่วงเวลาไม่ได้OTมา2เดือนแล้ววะ(ทำทุกวัน)แถมสิ้นปีผู้จัดการก็บอกไม่ได้โบนัสด้วยเพราะกูเพิ่งเข้างานใหม่ๆมาเมื่อกลางปี(เดือน5) เบื่อหน่ายมากอยากลาออกจากงาน แต่พอไปพูดแบบนี้กับที่บ้านก็บอกว่าให้ทนทำเอาเงินเดือนไปก่อนมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว พอจะออกจริงๆแม่ก็บอกว่าจะเอาเงินที่ไหนมาหมุนในบ้าน
เบื่อหน่าย คิดว่าชีวิตแม้งทุเรศขิพหาย พอจะล้มเลิกอะไรซักอยากก็กลัวจะลุกใหม่ไม่ได้กลัวคนข้างหลังลำบาก ไม่ค่อยมีคนช่วยพยุงทั้งๆที่กูก็บอกกับที่บ้านว่าไม่ไหวแล้ๆว แต่ก็บอกให้กูทนต่อไป กูยังเรียนป.ตรีไม่จบด้วยซ้ำแต่ต้องออกมาทำงานก่อนเพราะขัดเงินจนตอนนี้ไม่ได้ไปเรียนเท่าไหรเลย เพื่อนก็ไม่ค่อยมีแล้วตามที่บอกนั่นละเอาแต่ทำงานคนรอบตัวไปเรียน ไปเที่ยว หยุดเวลาไม่ตรงกันจนตอนนี้เหลือแต่คนคุยประปรายในโซเชียล
สิ้นหวังมากๆเลยวะว่าชีวิตในอนาคตกูต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยมั้ยวะ

>>472 เสริมหน่อยความจริงกูทำงานมา2ปีกว่าแล้วแต่เพิ่งย้ายที่ในบริษัทเดียวกัน

>>472 จงใจไม่ให้ชิบหายเลย
กุแนะนำให้หางานรอเลยดีกว่า หยุดงานไปสัมภาษอะไรแบบนั้นอย่างน้อยๆก็ยังมีเงินช่วยที่บ้าน

แต่ถ้าเป็นกุนะ กุก้คงถอยออกมานะแหละกุรุสึกว่าที่บ้านมึงเอาเปรียบมึงมากเกินไป อย่างกุจ่ายค่าไฟให้อย่างเดียวนะ
ทั้งๆที่กุก้แทบไม่ได้ใช้ ส่วนอย่างอื่นกุบายเลย ถ้ามีปัญหามาคุยได้กุมองเป็นเคสๆ
แต่ถ้าให้น้องให้คนนุ้นคนนี้เรียนกุไม่ช่วยนะ

จะบอกว่าอกตัญญูก็ได้กุไม่แคร์แต่ความคิดกุคือถ้าตัวเองยังไม่มั่นคงยังดูแลไมไ่ด้มึงจะไปดูแลคนอืน่ได้ไงวะ จริงมะ?
ถ้ามึงมั่นคงแล้วไม่ช่วยนี่สิถึงค่อยน่าด่า อย่าไปแคร์เลย วันนึงมึงมั่นคงแล้วหันกลับไปยื่นมาให้ที่บ้านเค้าก็เงียบละ

>>472 คนในบ้านมึงมันไม่พยายามหาเงินมาใช้กันเองมั่งเลยเหรอวะ? ไหนจะเงินเก็บอีก? ถ้าไม่แบ่งจัดสรรใช้กันเลยแสดงว่าคนในบ้านมึงเอาเปรียบมึงละนะ ลองไปตกลงกันดูอีกที ถ้าเกิดไม่ฟังห่าไรก็ขู่ไปเลยว่าจะส่งให้เท่าที่จะส่งได้ ที่เหลือหาเอาเอง ถ้าแม่งงี่เง่าหนักมึงเตรียมเก็บเงินแล้วหนีออกไปไกลๆเลย ส่งเงินมาให้เท่าที่มึงส่งไหวก็พอ จะได้ไม่โดนหาว่าเนรคุณ เวลาเป็นข่าวดังอะไรมึงจได้เถียงโต้กลับได้ว่ามึงยังส่งเงินไปให้แต่รับนิสัยคนในบ้านที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไม่ได้จนต้องหนีออกมา

ขอระบายสักนิด
ตอนนี้รู้สึกสับสนกะชีวิตชะมัด ตอนเข้าปี วิทยาม. ที่แจกทุนอานัน ย่านสามย่านใหม่ๆก็ไฟแรงตั้งใจเรียนมีเป้าหมายแน่วแน่ต้องได้ทุนอานันไปต่อเมืองนอกจบมาเป็น นักวิทย์ระดับเทพ แต่แม่งพอเรียนไปได้สักพักถึงช่วงทำโปรเจกจบก็ suffer ชิบแล้วเพิ่งจะมารู้ตัวว่าไม่ชอบที่จะทำแลปและไม่ต้องการเรียนต่อจนจบเอกด้วย แต่ไอ้เกรดบ้าแม่งก็ไม่ตกสักที อารมณ์แบบ ได้ทุนอานันแน่ๆ อยู่มหาลัยแม่งก็ได้รับรังสีกดดันจากสังคมให้รีบๆหามหาลัยเมืองนอกไปต่อเอกซะ อยู่บ้านๆคนรอบๆก็กดดัน เซงชะมัด ยิ่งเจอการเมืองไทยตอนนี้ยิ่งเซงหนักไปอีก ชีวิตตอนนี้แม่งเค้วงชิบ ไม่รู้จะเอาไงกะอนาคตดีเนี่ย

แฟนกูไม่ยอมขายที่ดินจะทำไงดีวะ คือบ.กูให้ไปเจรจาขอซื้อที่ดินบ้านแฟนกู แต่พ่อตาโคตรหัวดื้อ แกกะจะไม่ขายอย่างเดียวทั้งๆที่ก็เสนอไปหลายสิบกว่าล้านแล้ว ทำไมแกถึงยึดติดกับทุ่งนากับบ้านผุๆของแกจังวะ แฟนกูก็ไม่ช่วยอะไรบอกพ่อว่าไงก็ว่างั้น คือปัญหามันอยู่ที่ว่าที่ดินบ้านพ่อตามันอยู่กั้นที่สนามกอร์ฟพอดีไงจะขายก็ไม่ได้ถ้าไม่ซื้อแก แกชอบทำนากูก็เข้าใจ แต่พอจะซื้อที่ใหม่ให้ก็ไม่เอา เฮ้อ กูละเซง

>>477 คนแก่อ่ะ เขาอาจจะมีความทรงจำมีความหลังของเขา แบบอยู่มาตั้งแต่เกิดกับพ่อกับแม่เขาก็มีเขาความรักความผูกพันธ์ ขายเท่าไรก็ไม่เอา

ทำงานอยู่บ. คนมองว่าเป็นบ.ใหญ่ชั้นนำ มีการมอบโอกาส ที่จะส่งผลกับความก้าวหน้าในอนาคต ซึ่งส่วนตัวมั่นใจว่า เราคุณสมบัติตรงประเด็นและเหนือกว่า (คุณสมบัติที่แจ้งไว้เป็นอะไรที่วัดผลได้ ไม่ใช่เรื่องเส้น หรือหัวหน้าชอบ/ไม่ชอบ) แต่สุดท้ายได้รับแจ้งว่าให้ให้คู่แข่งไป เพราะเขาเข้างานก่อนเรา เรายังเด็ก มีโอกาสทีหลังอีก....คือมีภาพลักษณ์ว่าเปิดกว้างและท้าทายคนรุ่นใหม่ แต่เอาเรื่องอายุมาเป็นตัวตัดสินเนี่ยนะ ทำไมไม่ดูที่ความสามารถ การเปิดโอกาสควรจะให้แข่งขันกันเพื่อผลที่ดีที่สุดรึเปล่า ทำไมกลายเป็นการต่อคิว ยังชอบที่ทำงานมากนะ ทุกคนในแผนกเป็นคนดี แต่เจอเรื่องนี้รู้สึกว่าเขาไม่แฟร์กับเราเลย

กูมีปัญหาเล็กๆ มาเล่า
คือ กูเป็นคนชอบเล่นเกมมาก เล่นมาแต่เด็กละ แต่ตอนเด็กๆ ไม่มีตัง ไม่มีเวลา ก็เลยไม่ค่อยได้เล่น
พอกูโตทำงานแม่ง พอมีตังละ เวลาก็มีบ้าง แต่กูไม่มีคนเล่นด้วยเลยว่ะ 555 เพื่อนฝูงแม่งก็เก็บแต้มสาวกันอยู่นั่นแหละ
คุยกะเพื่อนก็ไม่ค่อยมีเรื่องสนใจตรงกัน สุดท้ายก็ก็ต้องมาสิงโม่ง

>>480 เออ กูก็เป็น คนรอบๆตัวไม่มีใครที่สนใจอะไรร่วมกันเลย
สุดท้ายหาอ่านตามเว็บ ตามบอร์ด เวลาเจออะไรที่ชอบก็โพสต์,แชร์ไว้อ่านคนเดียว

>>480 กูพอกันแต่กูสาวนะ ไม่มีใครคุยอะไรได้ด้วยในเรื่องที่สนใจ เลยเจออะไรเก็บไว้อ่านคนเดียว แม้แต่ปรึกษาเรื่องแบบสาว ๆกูยังไม่มีเลย มีแฟนก็ใช้จะคุยได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่เขาไม่ฟัง แต่เขาฟังแล้วไม่เข้าใจ ไม่สนใจ ฟังผ่านๆ ทำนองนั้น

>>479 ไม่รู้กูโลกสวยไปป่าวนะ กูก็อยู่บริษัทใหญ่ๆแล้วมันมีคำว่าต่อคิวเหมือนกัน แต่มันอาจจะไม่ใช่แค่เรื่องอยู่มาก่อน
ระบบมันคือการให้โอกาสอะไรต่างๆเช่นไปดูงาน เลื่อนตำแหน่ง ขึ้นเงินเดือน มันเป็นงบของแผนกก้อนนึง ซึ่งมันมีจำกัด
ผลที่ตามมก็คือมันไม่มีทางที่รอบนึงจะสามารถแจกจ่ายโอกาสตามผลงานได้ครบทุกคน บางทีมันก็ต้องผลัดๆเวียนๆกันไป
บางคนที่ไม่ได้รอบนี้ เค้าก็เหมือนติดไว้ก่อนแล้วเอาไปทบรอบหน้าแทน

แน่นอนว่าพอมันมีการต้องผลัดๆเวียนๆกันมันก็มีเรื่องจังหวะ(เรียกง่ายๆก็ดวง)เข้ามาเกี่ยวด้วย บางเรื่องเลยอาจจะทำให้บางคนรู้สึกว่ามันไม่แฟร์ได้
แต่ถ้าดูกันยาวๆแล้วคนผลงานดีก็ได้มากกว่าคนผลงานไม่ดีอยู่แล้ว

บางคนที่อยู่มานานถึงคุณสมบัติบางอย่างไม่ดีแต่เค้าก็ได้โอกาสก่อนคนมาใหม่ที่คุณสมบัติดีกว่า
บางครั้งมันก็เพราะมันถูกคิดทบรวมกับผลงานเก่าๆที่เค้าทำมากับรอบก่อนๆที่เค้ายังไม่ได้อะไรพวกนี้ด้วย

>>483 ขอบคุณที่มาตอบแล้วช่วยอธิบายในมุมมองอื่นนะ (เรา479เอง)
ฝ่ายhrก็คงพยายามบอกแบบนี้ แต่พูดไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ เลยกลายเป็นบอกแต่ว่าเป็นเรื่องซีเนียริตี้
ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังเฟลอยู่ เพราะพลาดโอกาสนี้ไปก็ต้องรออีกสองปีเลย
เป้าหมายที่ตั้งมั่นมาเป็นระยะเวลานานมันหายไปตอนนี้ก็เลยเคว้งคว้างไร้กำลังใจพอสมควร
จะออกไปหาทุนเรียนเองก็มีหนี้ของครอบครัวผูกมัดให้ทำที่นี่เพราะสวัสดิการดี ไปทำงานที่อื่นก็ไม่ครอบคลุมรายจ่าย

สู้กันต่อไปนะทุกคน

>>484 กู >>483 นะ คือจริงๆแล้วกูเองก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาเหมือนกัน ความรู้สึกตอนนั้นนี่โกรธจนบอกไม่ถูก
แทบจะเดินไปขอลาออกเดี๋ยวนั้นเลย แต่พอตั้งสติได้เลยคิดได้ว่าต้องหางานใหม่ก่อน สุดท้ายไม่ได้ออกเพราะหางานใหม่ไม่ได้ 555

แต่ก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลกตรงที่สุดท้ายวันนึงระบบนี้ก็ย้อนกลับมาให้โอกาสกูในวันที่มีคนอื่นเหมาะสมกว่าซะอย่างงั้น
แถมมันเป็นตอนที่กูไม่สนใจมันเท่าไหร่แล้วด้วยนี่สิ ที่เลวร้ายที่สุดคือกูรับมาแล้วยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ได้มาแล้วก็แค่นั้น
ไม่ใช่อะไรที่ดีอย่างที่วาดฝันไว้และไม่ได้คุ้มค่ากับการเสียเวลารอคอยเลยซักนิดเดียว ตอนนี้สุดท้ายตอนนี้กูก็ลาออกมาได้พักใหญ่ๆแล้วล่ะ

คิดว่าน่าจะมีหลายๆคนที่ชอบพูดว่าย้อนเวลากลับไปได้จะตั้งใจเรียน เพราะเชื่อว่าตอนนั้นตัวเองตั้งใจเรียนชีวิตตัวเองตอนนี้จะดีขึ้น
แต่กูเป็นคนนึงที่เคยเป็นเด็กขยันเรียนพอประมาณ มองย้อนกลับไปแล้วกูกลับรู้สึกว่าตอนนั้นถ้าตั้งใจน้อยกว่านี้ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตตอนนี้แย่ลง
หรือให้ตั้งใจมากกว่านี้ก็ไม่เห็นว่าชีวิตตอนนี้จะดีมากขึ้นตรงไหน ตอน ม.ต้น-ปลาย ไปบ้าเรียนพิเศษเพราะเห่อตามเพื่อนเยอะมาก
มาตอนนี้รู้สึกว่าทำไปเพื่ออะไรวะ? มากๆ เสียทั้งเงินทั้งเวลาไปกับอะไรที่ไม่ได้จำเป็นเลย
กูก็ไม่ได้คิดจะสอบเข้าโรงเรียน ม.ปลาย ที่ไหนเข้ายากๆอยู่แล้ว มหาลัยเองก็เลือกคณะคะแนนต่ำเพราะอยากเรียน
สุดท้ายเข้ามหาลัยมานี่แรกๆขยันเรียนมากเพราะเป็นคณะที่อยากเรียน สุดท้ายได้เกียตรนิยมมาทำงานบริษัทฝรั่งที่เค้าไม่ได้แคร์เรื่องพวกนี้
ซึ่งจริงๆมันก็ดีเพราะกูเองก็ไม่ชอบทัศนคติไทยจ๋าที่ตัดสินคนจากของพวกนี้อยู่แล้ว แต่สุดท้ายมันกลายเป็นตัวเองไม่ได้ประโยชน์อะไรจากมันเลย
นึกๆแล้วกูอยากจะเอาเวลาไปพัฒนาตัวเองด้านอื่นอย่างเรียนภาษาที่ 3 ไปหัดเข้าสังคม
หรืออย่างน้อยๆเอาเวลาไปเล่นอะไรไร้สาระหาความสุขยังจะดีซะกว่า

>>486 มึงจบเกียตรนิยม ถ้าเป็นมหาลัยของรัฐอันดับต้นๆ เดี๋ยวถ้าวันนึงมึงอยากทำ บ ไทย มันก็จะดีกับตัวมึงเองนะ
ขนาด บ ต่างประเทศเขาก็ยังคัดคนจากมหาลัยก่อนเลย

>>486 ถ้าพ่อแม่มึงสนับสนุนการเรียนมึงตอน ม ปลายเต็มที่ กูว่ามึงทำตอนนั้นให้ดีที่สุด พยายามที่สุด โดยไม่เสียชีวิตวัยรุ่นของมึงไป กูว่าก็โอเคแล้ว

กู 487 เอง มาเพิ่มเติม

>>485 >>484

พวกมึงยังโชคดีนะที่บริษัทใหญ่ (ที่มึงอยู่) เขายังเห็นผลงานของมึง ถ้ามึงอยู่ในระดับปฏิบัติที่แทบไม่มีโอกาสนำเสนอผลงาน มึงทำเหี้ยอะไรไปก็จะถูกคนในทีมนำไปเสนอหมด ด้วย Role ที่ต่างกัน

>>489 ของกูมันทำงานเป็นทีมอ่ะ เวลาพรีเซ้นต์ก็ให้คนที่มี role อื่นในทีมพรีเซ้นต์นะ แต่มันเป็นงานของทีม
พวกผลประเมินพนักงานไรงี้ก็มีแยกส่วนเป็นคะแนนทีม คะแนนส่วนตัว แล้วก็มีหัวหน้าที่ทำงานด้วยกันใกล้ชิดหน่อยเค้าคอยดูเราอยู่อีกที
เวลาพวกระดับบนๆพิจารณาพวกผลประโยชน์ก็ดูคะแนน+คุยกับหัวหน้าเอาอีกที

โดนแม่ห้ามเล่นคอม อดดูพี่เอกเล่นFFXVบนหน้าจอเอชดีและต้องมาใช้มือถือกากๆอีก อุ๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊แข้ร้รร้ร้ร้ร้ร้้ร้ร้ร้ร้ร้้้้้้้้้้้

เหงาอะ เหงาอ่าาาา เหงาอะะะะะ เหงาโว้ยยยยย เหงาชิบหายอีเหี้ย เหงาสัสๆแม่งเง้ย

>>490 เออดีว่ะ ของกู ประเมินรายคน ทีม 3-4 คน ไม่มีการเอาปัจจัยทีม มาคิดเลย ชิบหาย

>>487-488 ไม่รู้ว่ากูควรเรียกว่าได้เต็มที่กับชีวิตดีมั้ยนะ คือแบบก็ตั้งใจเรียนตามประสาเด็กเตรียมเข้ามหาลัย
แต่รู้สึกเหมือนตัวเองใช้ชีวิตครึ่งๆกลางๆฝืนทำในสิ่งที่ไม่ได้มีประโยชน์ไปตั้งเยอะแยะเพราะไหลตามคนอื่นเค้า
นึกย้อนไปแล้วมันเสียดายเวลา เสียดายโอกาสที่น่าจะเอาไปทำอย่างอื่นมากกว่า

>>494 กูก็เป็นจนตอนนี้กูรู้สึกล่องลอย มีชีวิตอยู่ก็ได้ ไม่อยู่ก็ได้

>>492 กอดที ไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อนสนิท เป็นชีวิต20ปีที่เหงาเหลือเกิน ยังกับไม่มีใครมาเติมเต็มหัวใจได้ กลัวจนอยากร้องไห้ว่าไม่รู้ตัวเองจะมีชีวิตอย่างงี้ไม่อีกนานแค่ไหน

กุก้อเป็นนะ แบบทำไมกุถึงมีชีวิตอยู่วะ? ทำไมไอชีวิตนี้มันต้องเกิดขึ้นกับกุวะ? กุเกิดมาทำไม อิสัดกุว่าคนที่ได้ตายไปแล้วนี่โชคดีชิบหายเลย โลกนี้แม่งเหี้ย แม่งชุ่ย

กูล่ะอยากนัดเจอพวกมึงแล้วแจกฟรีฮักคนละฟอด

>>496 เป็น ญ หรือ ช อะ คือกูก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันอยู่ๆก็ร้องไห้คนเดียว มันเหงาจังเลยอะ

กูหงุดหงิดตัวเองวะ กูไม่อยากเข้าใกล้สกินชิบกับพ่อแม่ กูรู้สึกไม่ชอบอย่างมากๆ ถ้าทำท่าจะมากอดมาอะไรกูสะบัดและเผลอชักสีหน้าเลย กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ถามว่ากูอยากแก้ไหมก็ไม่ ไม่งั้นกูคงไปกระทู้สุขภาพจิต

เขาเลี้ยงกูดีในระดับหนึ่งแหละ กูอยู่มหาลัยให้เงินอาทิตย์ละ 600 เขาทำงานบ้าน เขาทำกับข้าว เขาทำงาน เขาจ่ายค่าเทอมให้ เขาเป็นคนดี คือกูก็รู้แต่กูก็ไม่อยากอยู่ใกล้เขา กูไม่ชอบเขา กูอยากหาเงินมาเยอะๆให้เขาและหนีออกมา กูไม่อยากอยู่กับเขา แต่กูมันโง่ มันแย่ ต่อให้เรียนจบหาเงินได้มากสุดคงได้ไม่เกินสองหมื่น ต่อให้กูใช้ชีวิตทั้งเดือนแค่พันเดียวแล้วให้เงินเดือนทั้งหมดให้เขาคงไม่พอ

กูมันแย่มากๆ ทั้งๆที่เขาก็เป็นคนดีแต่กูกลับมองเขาทางลบ เขาก็แค่ทำบางอย่างที่กูไม่ชอบที่สุดแต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยกูก็คิดมากทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่คิดมากแบบกู คงมองว่าบุญคุณนั้นใหญ่หลวงเลยมองข้ามได้ แต่กูกลับไม่คิดแบบนั้นเอามาสะสมเรื่อยๆจนเกลียดเขา เพราะเขาชอบถามกูตั้งแต่เด็กๆว่าเขาผิดตรงไหน ปกติกูก็ไม่ค่อยจะจำจนกระทั่งเขาถาม กูเลยตั้งใจจำทุกสิ่งที่ไม่ถูกใจกูมาโดยตลอดจนมันฝังใจ นี่คือสิ่งที่กูอ้างขึ้นมาซึ่งมันฟังไม่ขึ้นเลย ไม่ว่าใครๆต้องทำสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ถูกใจทั้งนั้นถ้าสะสมความรู้สึกแบบนี้เรื่อยๆกูคงเกลียดคนทั้งโลก เออ มันควรเป็นแบบนั้น แต่กับหลายคนที่กูรู้จักกูกลับเกลียดไม่ลงหรือเพราะ กูยังรู้จักไม่มากพอกูไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับพวกนั้นอย่างพ่อแม่เลยมองไม่เห็นข้อเสียมาสะสมจนเกลียด ก็คงใช่ อะไรของกูวะ

5555
แจกความอบอุ่น

>>498

>>500 คนเรามักจะทำดีกับคนไกลตัว แต่ทำร้ายคนใกล้ตัว เพราะอยู่ใกล้ เพราะสนิท เลยคิดว่าทำอะไรก็ได้ แต่คนอื่นเราจะเกรงใจไม่กล้าทำ ส่วนเรื่องสกินชิพอันนี้แยกกัน บางคนก็ไม่ชอบเป็นเรื่องปกติ (กูก็ไม่ชอบให้พ่อแม่ทำ แต่ถ้าเพื่อนโอเค) แต่มึงต้องบอกเขาดีๆว่ามึงไม่ชอบ รู้สึกกระดากใจอะไรก็ว่าไป อย่าไปชักสีหน้าใส่งั้น

พวกโม่งรู้สึกยังไงกับ ปีใหม่บ้าง สำหรับกุ กุว่ามันก็แค่วันที่่เหมือนฟ้าสงบก่อนที่พายุเข้าอะนะ

>>504 new shitstorm

เป็นอีกปีที่พยายามจุดไฟให้ตัวเอง

กุอยากเกิดเป็นนกกระตั้วจัง เห้อ

กุเซ็งตัวเองว่ะ กุซื้อไอดีเกมมือถือจะเอาไปให้เพื่อนเป็นของขวัญวันเกิด ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วมันก็มีเกมที่มันชอบเล่นแล้ว แต่ก็ยังอยากจะให้เล่นเกมที่กุเล่นอยู่ด้วยอะนะ เพราะถามมันไม่ชอบความลำบากของเกมที่กุเล่นอยู่ กุเลยไปซื้อไอดีแบบพิเศษมีเพชรพร้อมกดกาชาให้ตั้งแต่ต้นเพื่อหวังให้ มันได้ตัวแรร์ไว้ใช้ตั้งแต่แรก แต่พอไปให้มันปับ มันกลับบอกว่าเก็บเอาไว้ก่อน ที่จริง มันวันเกิดของมันช่วงกลางๆมกรา แต่ที่ให้ก่อนเพราะ มันมีกิจกรรมปล่อยตัวแรร์ จะได้กดเอาไว้ใช้แต่เนิ่น มันกลับบอกว่ามันจะขอไอดีลูกพี่ลูกน้องมาเล่นดีกว่า ฟังแค่นี้ก็ทำให้กุรู้สึกเฟลไปเลยวะ่ เหมือนกับว่าที่ทำไปมันไม่มีความหมายเลยวะ่ กูน่าจะรู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้ว่าที่มันคุยถึงเกมที่กุเล่นมาตลอดมันก็แค่คุยแบบผ่านๆ ไม่ได้อยากเล่นอะไรขนาดนั้น หรือ สนใจ เสียตังไปแบเปล่าประโยชน แถมเสียความรู้สึกอีก.......

เป็นบทเรียน ต้องสื่อสารกับเพื่อนไห้มากขึ้น

วันนี้กูได้รู้ความจริงเบื้องหลังความสำเร็จและอะไรหลายๆอย่างของรุ่นพี่ในวงการคนนึงที่กูชื่นชมเป็นไอดอลแล้วช๊อคไปเลย
ถึงเรื่องเหี้ยๆบางเรื่องจะทำเพื่อความอยู่รอดก็เถอะ

>>510 ยินดีต้อนรับสู่โลกของผู้ใหญ่

>>510 ยินดีต้อนรับสู่ความเป็นจริง

ตอนแรกผมก็คิดเหมือนคนอื่นว่าคนไม่ประสบความสำเร็จคือคนไม่พยายามไม่มองหาโอกาส แต่พอเจอกับตัวแล้วผมก็รู้ว่าการจะประสบความสำเร็จมันไม่ใช่แค่มิติตื้นๆเลย ผมทำงานกินเงินเดือนอยู่ เรียนจบมหาลัยตามแบบแผนที่คนชั้นกลางควรจะเรียน จบสายวิทย์จากม.ปลายมาแล้วก็ไม่เคยสนใจศิลปะเลยเพราะที่โรงเรียนก็ไม่ได้สอนนอกจากวาดในชั่วโมง วันนึงผมเบื่อหน่ายกับงานมากผมเลยลองเอาปากกามาวาดรูปแล้วก็คิดว่ามันสนุกดี ผมเริ่มวาดรูปคอมที่ออฟฟิศ วาดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วผมก็คิดขึ้นมาว่าถ้าวาดได้สวยกว่านี้ก็ดี ผมอยากวาดดรออิ้งได้ ใช้สีน้ำมันหรือชาโคลอะไรพวกนี้ ผมไปซื้อหนังสือมาลองวาดตามบ้าง เปิดคลิปดูบ้าง แต่ผมก็ยังทำไม่ได้ดั่งใจสักทีกะอีแค่วงกลมแรเงาก็ยังไม่สวยเลย

ผมเลยเสิร์ชหาโรงเรียนสอนวาดรูป ปรากฏว่า มีแต่โรงเรียนรับติวสอบเข้า ส่วนมากไม่รับบุคคลทั่วไป ถ้ารับก็รับเป็นคอร์สสั้นๆ พอคิดดูแล้วถ้าใครสักคนอยากจะเรียนวาดรูปจริงจังก็คงมีแต่ไปเรียนโรงเรียนแนวๆเพาะช่างแล้วไปต่อคณะจิตรกรรม แล้วผมอยากวาดรูปอนาโตมีคนได้ถึงกระดูกกล้ามเนื้อพอถามคนในห้อง subculture ถึงรู้ว่าส่วนมากสอนในเมืองนอกกัน ในไทยไม่มีสอนถึงขั้นนี้ แต่ผมไม่มีปัญญาไปเมืองนอกเลยสักนิดเดียว ที่จริงแล้วจะไปโรงเรียนติวธรรมดาๆยังไปยากเลย โรงเรียนที่ผมสนใจห่างจากออฟฟิศมาก เลิกงานไปเรียนก็คงไม่ทัน เสาร์อาทิตย์ผมต้องไปทำงานเพิ่มยิ่งไม่มีเวลาเข้าไปใหญ่ จะให้หยุดงานตามความฝันเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จคนอื่นๆเขาทำกันผมก็คงจะอดตายก่อนเพราะผมต้องจ่ายค่าผ่อนบ้านค่าสาธารณูปโภคแล้วก็ส่งน้องเรียน ไหนจะค่ารักษาโรคไตของพ่ออีก ต่อให้วาดได้แล้วผมจะเอางานไปให้ใครดูเพราะผมคงไม่มีคอนเนคชันกับคนในวงการเหมือนคนที่เรียนในสายนี้ตั้งแต่ต้น

คิดแค่นี้ผมก็รู้สึกตัวว่าผมคงไม่มีวันไปถึงจุดที่ผมต้องการ คงได้แค่วาดเขี่ยๆไปตามความพอใจของตัวเองเฉยๆ ผมรู้ว่าตัวเองเหลาะแหละที่คิดอย่างนี้ แต่ก็อดรู้สึกสิ้นหวังไม่ได้ ถ้าตอนม.ต้นผมลองวาดรูปเล่นสักครั้ง ผมอาจจะเข้าเรียนโรงเรียนเพาะช่าง แล้วเรียนต่อศิลปากร แต่ความจริงคือ ผมเพิ่งเลิกงาน รอขึ้นbts อย่างเหนื่อยหน่าย ต้องกลับไปสอนการบ้านน้อง ทำงานบ้านแล้วก็นอนเพื่อตื่นมาเจอสภาพที่น่าเหนื่อยหน่ายอย่างนี้อีกวัน

ขอโทษที่บ่นยาว ขอบคุณที่อ่านจบ

>>513 กูเก็ทฟิลมึงนะ แต่มีนักวาดหลายคนที่ไม่ได้เรียนวาดรูปมา อย่าโทษตัวเองในอดีตคิดแค่ว่าวันนี้มึงฝึกแล้วรึยัง อยู่และเต็มที่กับปัจจุบันนะ ช่องทางออนไลน์มีเยอะมากที่มึงจะได้โชว์ผลงาน อย่างอแงหาข้ออ้างที่จะไม่ทำกับตัวเองพอ

เหงา โพสนุ่นนี่ในกลุ่มเฟสแล้วมีคนตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ก็ยังดีที่มีคนมาตอบแต่ก็หง้าวเหงา

เหงาอีกละวันนี้
พวกมึงเป็นไงบ้าง?

กุแม่งดาวน์ตลอดเลย
หมอบอกว่าเป็น depressed มาหลายปีแล้ว
กุว่าโรคเหี้ยนี่มันไม่มีทางหายป่าววะ?
มีแต่จะทรุด หรือดีขึ้น
กุเบื่อตัวเองว่ะ

ใครเคยเป็นหรือเป็นอยู่บ้าง?
มันหายไม๊วะ?
มาเล่าให้กุฟังหน่อยดิ่

>>513 เป็นเหมือนกัน ของเราอยากเล่นดนตรี
ตอนนี้ได้แค่เล่นกีตาร์กากๆ เราก็ยังอยู่ในวัยที่ทำอะไรหลายๆอย่าง แต่ทำไม่ได้เรามีภาระเหมือนกัน

>>516 ดีขึ้นได้ หายได้ แต่ยากมั้ย ยาก

ตั้งแต่เรียนจบมัธยมก็ไม่มีแรงจูงใจที่จะเรียนหรือทำอะไรเลย รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่ไม่ได้เข้าชั้นเรียนที่มหาลัย

วันที่มีเรียนก็แกล้งออกจากบ้านไปเรียนแต่จริง ๆ ไปนอนที่ห้องสมุดไม่ได้เข้าเรียน เวลาจะสอบก็ไม่ได้อ่านหนังสือเพราะไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไม่มีเพื่อนในม. ขี้เกียจด้วย แถมเอาจริงๆ ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเรียนอะไรอยู่กันแน่

เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่ตอนจบม.6 ดันไปสอบเข้าคณะ+ม.ที่ที่บ้านไม่ชอบสุดท้ายเลยได้ไปเรียนม.ที่ที่บ้านเลือก เลยไม่ได้สนใจอีกเลย

ก็รู้ตัวนะว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่มันแย่มาก ๆ แต่ไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงถึงจะฉุดตัวขึ้นมาจากสิ่งที่เป็นได้ อยากหลุดจากลูปนี้สักที การอยู่ไปวัน ๆ แบบนี้มันอึดอัดมาก โกหกคนอื่นก็อึดอัด แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี

เรามันขี้ขลาด ขี้เกียจ เห็นแก่ตัว แถมไม่กล้าเผชิญหน้า ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ตัวเองกลายเป็นคนไม่เอาไหนขนาดนี้ เคยพยายามกลับตัวอยู่ช่วงนึงสุดท้ายก็กลับมาเป็นแบบเดิม รู้สึกทนที่จะอยู่ในห้องเรียนไม่ได้ ไม่อยากยุ่งกับใคร วันนี้ก็นั่งอยู่เฉย ๆ หายใจทิ้งมาตั้งแต่ 10 โมง แล้วก็ต้องนั่งต่อไปจน บ่ายสี่โมง

เรื่องนี้โทษใครไม่ได้โทษที่ตัวเองเป็นแบบนี้ รู้ตัวว่าตัวเองผิด ถึงจะรู้ตัวแต่ก็ไม่เปลี่ยนย่ำอยู่กับที่ ทำยังไงดีถึงจะเลิกได้ ทำยังไงถึงจะเปลี่ยนตัวเองได้

>>519 เริ่มจากไปเข้าเรียนก่อน ไม่ต้องไปตั้งใจเรียนก็ได้ แต่บังคับตัวเองให้ไปเข้าเรียนก่อน
ถ้ามึงไม่ได้เก่งขนาด ไม่ต้องเรียนก็สอบผ่าน มึงฝืนซักนิดนึงไปเรียน จะสอบตก จะไม่รู้เรื่องช่างมัน

ตอนนี้ยังอาจกลับตัวทัน ต้องสู้ตายแล้ว สู้ๆ

>>519 คล้ายๆกู เรียนคณะที่ไม่ได้ชอบ ไม่อยากเรียนแล้วด้วย แต่ก็คิดง่ายๆมึง ถ้าไม่เรียนแม่งก็ไม่จบซักทีอะ 55555 ไปเรียนๆให้มันจบๆไป ชาตินี้ไม่ต้องทรมานกับมหาลัยอีก

กูอยากไปหาหมอ แต่กูไม่ไว้ใจจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้หมอฟัง แย่ว่ะ แม่งแย่มากๆ

>>523 ไปเหอะ หมอเขาก็มีจรรยาบรรณอยู่แล้วนะ ระบายบ้างจะได้โล่งๆ

กุเนี่ยทนๆเรียนให้จบสี่ปีไป เบื่อละวะ เกรดนี่ก็เกือบๆไม่รอดตลอด เซงวะ แบบพอกุจะตั้งใจเรียนนะ ความคิดในสมองกุจะแบบ มานั่งทำไรที่คณะนี้วะ เรียนให้จบๆพอ กุควรทำไงดี mindset กุแม่งมาทางนี้ละ

โม่ง กูรู้สึกไม่โอเค กอดกูที ฮือ ;___;

>>526 กูก็ไม่โอมึง กูเหนื่อย ฮือ

>>534 >>524 ทุกอาชีพมีคนดีคนเลว หมอเหี้ยๆ ไร้จรรยาบรรณก็เยอะ แต่วันนึงหมอต้องเจอคนไข้เป็นร้อย ขืนต้องมานั่งจำเรื่องราวของทุกคนไปเม้าต่อคงไม่ต้องทำห่าอะไรกันพอดี เพราะงั้นสบายใจได้ เล่าไปเหอะ ส่วนมากหมอไม่ได้ฟังเอาเนื้อหาหรอก หมอมันฟังสิ่งที่มึงพรั่งพรูออกมาเพื่อประเมินอาการมึงว่าอยู่ในเลเวลไหนเพื่อจ่ายยาแค่นั้นแหละ

กูเบื่อหนัง ละคร ซีรีย์ อนิเมะ เพลง สื่อทุกอย่างทั้งปวง เป็นควยไรทำไมต้องมีเรื่องความรักเป็นเมนด้วย หงุดหงิด รำคาญ อิจฉา ไอพวกมีความรักควรไปตายกันซะให้หมด เกลียดโว้ยยยยยยย

>>526 >>527 มากอดกูๆ มีเรื่องอะไรอยากบ่นกันไหม

>>529 คิดเหมือนกูเลย แต่กูแค่รำคาญเฉยๆ มันน่าเบื่อ ยังดีที่ซีรี่ส์พอเลือกเสพได้ แต่พวกเพลงแม่งใช้นิ้วนับได้เลยเพลงไหนไม่เกี่ยวกับความรักเชิงคู่รัก ไม่เบื่อเหรอวะ เนื้อหาซ้ำๆเดิมๆ

>>531 แสดงว่ามึงฟังเพลงบนกระแส ลองหาอะไรนอกนั้นดู เพลงอินดี้ไทยเยอะแยะ

>>532 กูหันไปฟังพวกเพลงอินดี้ฝรั่งมากกว่า ที่มันแนวบ่นชีวิต เนื้อเพลงฟุ้งๆ กับเพลงญี่ปุ่นที่ไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไรอยู่ เพลงอินดี้ไทยไม่ใช่แนวกูเลย บอกไม่ถูก แต่ขอบคุณที่แนะนำนะเพื่อนโม่ง

กูเศร้าว่ะคือกูไม่อยากไปรร.กูม.6แล้วนะกูรับการกดดันไม่ไหวคนในห้องแอนตี้เพราะเพียงแค่กูพูดตรงๆไม่ชอบทำไมคนตลกใส่กันถึงเพื่อนเยอะว่ะไปเรียนแม่งเรียนไม่รู้เรื่องติดกิจกรรม7ตัวเพราะไม่มีเพื่อนเข้าค่ายแม่งหงุดหงิดกูแม่งโง่ด้วย

>>533 แปลกดี คนที่พูดประมาณนี้แม่งชอบฟังเพลงญี่ปุ่น 55555 เพื่อนกูก็เป็น ทำไมเป็นเพลงจีนหรือเกาหลีไม่ได้วะ ต้องญี่ปุ่น มันปรัชญาไรงี้หรอ

>>534 กูเคยเป็นแบบมึงเลย แต่โชคดีที่มีเพื่อนรับได้ แต่ตอนนี้กูโตละ สำนึกได้ว่าพูดตรงๆเป็นเรื่องดี แต่เรื่องบางเรื่องไม่พูดดีกว่า 555 มึงหัดอ่านบรรยากาศมั่ง ทำเป็นโง่ๆไปบ้างก็ได้

>>535 มึงถามว่าทำไมคนในโม่งชอบฟังเพลงญี่ปุ่นเนี่ยนะ

>>535 กู >>529 ก็ชอบฟังเพลงญี่ปุ่นวะ มันน่ารักดี

>>537 แสดงว่าคนในโม่งไม่ค่อยหลากหลาย

ติดมาจากเมะวะ สมัยเบิกเนตรแรก ๆ เลยก็จากเรื่อง Bleach มั่ง บาง OP ED ฟัง ๆ ดู อืม มันก็เพราะดีนะ บางเพลง เมโลดี้มันสวยดี ฟังแล้วติดหู
แล้วบางครั้ง เราเจอแนวดนตรีที่มันหาไม่ได้จากเพลงไทย ก็ชอบไง ฟังได้เรื่อย ๆ ยิ่งเพลงช้า ๆ เสียงใส ๆ เย็น ๆ นี้ยิ่งชอบ

เพลงฝรั่งก็ฟังนะ แต่ฟังวงเก่า ๆ

>>540 คิดมาจากเมะเหมือนกันเลยเพื่อนโม่ง

>>532 คือเพลงญี่ปุ่นมันแปลกดีอะ ทั้งเนื้อเพลง ทั้งทำนอง มันแฟนตาซี แต่กูก็ฟังหมดทุกภาษาอะเกาหลีกูก็ฟังเศร้าแค่ไหนก็เต้นได้ โอเปร่ากูก็ชอบ เพลงไทยชอบแบบร็อคเก่าๆ มากกว่า สรุปคือกูชอบเพลงไหนก็ฟังเพลงนั้นไม่เกี่ยงภาษา

กูขอโทษที่ทำกระทู้กลายพันธุ์ แต่เพื่อนโม่งถามกูก็อยากตอบ55

เพื่อนโม่งคนใดรู้จักคลีนิคจิตเวชแถวๆรังสิตไหม หรือไม่ก็โรงพยาบาลเอกชลที่มีแผนกนี้อ่ะ

กูเหนื่อยกับการเรียนจัง กูรู้ว่าเป็นเพราะกูขี้เกียจ แต่กูก็ไม่รู้จะทำไงให้ขยันขึ้นเลยว่ะ ขาดแรงจูงใจโดยสิ้นเชิง ไอ้นู่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่เก่ง กูไม่มีเหี้ยไรสักอย่างดีเลย

>>543 นึกสภาพมึงเรียนจบไปแบบเกรดง่อยๆ สมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครเอาแบบกู มึงอาจจะมีแรงบันดาลใจมากขึ้นนะ

ถ้ากรีดแขนเป็นทางตามยาวมันจะเย็บไม่ได้เหรอ แล้วถ้าเจอเคสแบบนี้หมอจะทำไงวะ แล้วเลือดมันจะไหลเยอะมั้ยอะ ใช้เวลากี่นาทีก่อนจะหมดสติ/ตาย กูอยากรู้เฉยๆนะ ไม่รู้จะถามไหน55555

>>543 ขยันไปเหอะ ถ้ายังว้ยเรียนอยู่ กูเคยเห็นคนห้วทึบมากๆเข้ามหาบัยไม่ได้ แต่ขยันชิปหาย เรียน ปวส ได้ ก็ยังดี ทำงานมีเงินไช้ขึ้นมาหน่อย ะาหัวไม่ดีแล้วขี้เกียจอีกยิ่งแย่

ทำไมเวลาคิดเรื่องอนาคตหรือจินตนาการอะไรที่ต่างออกไป สุดท้ายมันก็จบด้วยการฆ่าตัวตายตลอดเลยวะ มึงจะไม่ให้กูมีความสุขเลยรึไงห้ะ

มีใครเคยรู้สึกผิดกับตัวเองที่ตัวเองมองโลกในแง่ดีบ้างมั้ย

>>545 เลือดไหลเยอะมาก เพราะเส้นเลือดที่แขนมันเยอะ ส่วนเรื่องเย็บแผลอ่ะเย็บได้ แต่เส้นเลือดมันต้องรอให้สมานกันเองมั้ง ส่วนเรื่องตายในกี่นาทีนี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่ต้องไปทดลองนะสัส

>>548 กูว่าเยอะ กูคนนึง เวลาโดนหลอกก็จะรู้ซึ้งอะนะว่าโลกสวยแล้วเป็นไง ก็ต้องปรับตัวไปเรื่อยๆ

>>548 อื้ม มีนิดนึง แต่ก็ไม่ได้ทิ้งนิสัยมองโลกในแง่ดีอะนะ
บางทีก็สงสัยนะ
คนยุคนี้ใช้คำว่าโลกสวยเป็นคำเสียดสี แต่ส่วนๆหนึ่งในโลกสวยที่ว่านั่นแหละก็คือสิ่งที่ทุกคนต้องการแท้ๆ หลอกตัวเองกันหรือเปล่า
อย่างที่ >>550 ว่า ่ค่อยๆปรับตัว

>>545 ไม่ต้องลองเลยนะมึงง มันไม่ตายง่ายๆหรอกเว้ย
>>547 กุก้อเคยเปนนะ แบบมองไม่เหนอนาคต ไม่รู้ว่าตะมีชีวิตอยู่ทำเหี้ยอ่ะไร นี่กุเกิดมาทำไม? กุมาทำเหี้ยอะไรอยู่ตรงนี้ ไอ้ร่างกายเหี้ยนี่มันของใคร ทำไมกุต้องมาอยู่ในอีร่างนี้ กุอยากหายไป กุอยากออกไปจากตรงนี้
แต่ซักวัน เดี๋ยวมึงก้อจะดีขึ้นว่ะ กุดีขึ้นได้ มึงก้อดีขึ้นได้ สู้ๆเว้ย

กุเบื่อกะแม่ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอะ คือถ้าร้านไปเลยกุก็จะเกลียดได้อย่างสบายใจ แต่นี่คือบางทีก็เหี้ย บางทีก็ดีโคตรๆ กุพยายามยอมรับข้อเสียเขานะ ละพยายามเลี่ยงเวลาเขาเหี้ย แต่มันเลี่ยงไม่ได้เลยอะ จะคุยตรงๆเขาก็ไม่สนใจความเห็นหรือความรู้สึกกุ(นี่แหละที่เหี้ย) แล้วเป็นแบบนี้แต่เด็กกุเลยรู้สึกว่าถ้าจะไปหานักจิตพร้อมกัน กุก็พูดเคลียร์ไม่ออก กุยอมรับกุอัตตาเยอะ แต่คือทำยังไงให้สบายใจกับสถานการณ์แบบนี้ได้วะ

ตอนนี้กูกำลังเป็นเเบบที่มึงว่าคิดวนๆอยู่เเค่ว่ากูเกิดมาทำไมว่า กูกำลังทำอะไร ประมาณมึงเลยเเล้วก็จบลงเเถวๆกูอยากหายไป กูไม่อยากตายนะ กูไม่อยากมีตัวตนอยู่บนโลกเฉยๆ อยากหายไปโดยไม่ลำบากใครเขา ..... มึงทำอะไรถึงดีขึ้นวะ กูไม่โอเครเลย กูเป็นงี้มาสัปดาห์เเล้วอารมณ์ดิ่งมากๆ ขึ้นๆลงๆ ตอนกูทำงานกูไม่ว่างกูก็ดีขึ้นเเหละ กูพยามทำตัวยุ่งๆจะได้ไม่นึกถึงเรื่องนี้ เเต่พอกูว่างกูกินข้าว หรือกูจะนอนกูก็กลับมาคิดเรื่องเดิมๆ

>>554
กุหาหมอว่ะ แรกๆแม่งก้อไม่ดีขึ้นหรอกแม่งดีขึ้นแป้ปนึง แล้วก้อเอาอีกละ กุดิ่ง กุแดกยา กุกรีดแขน กุทำอะไรก้อได้ให้ไอ้ร่างที่กุอยู่นี่แม่งตายๆไปซะที

ซักพักกุก้อเหมือนแบบลองเปลี่ยนการควบคุมอารมณ์ ลองพยายามเปลี่ยนความคิด พอจะดิ่งกุก้อจะพยายามขุดตัวเองขึ้นมา ออกไปข้างนอก บอกเพื่อนสนิทมึงว่ามึงดิ่ง ออกไปกับมึงหน่อย เพื่อนกุที่รุเรื่องกุมีอยู่ไปกี่คน

กุจะไม่บอกว่าแม่งง่าย เพราะแม่งยากชิบหาย แม่งแดกเวลาหลายปี
แต่ถ้ามึงทำได้ มึงจะรู้สึกว่าแม่งโอเค แม่งก้อคุ้มว่ะ ที่มึงสู้กับตัวมึงเองมาได้ขนาดนี้ กุเปนกำลังใจให้ว่ะ

>>555 ขอบคุณมากมึง กูไม่เคยไปหาหมอ เมื่อก่อนกูเป็นๆหายๆ มีพักนี้กูเป็นถี่ๆติดๆกัน กูนอนคิดซ้ำๆเรื่องเดิมๆทุกวัน สภาพเเย่มาก กูจะพยามขุดตัวเองขึ้นมา ขอบคุณมึงมากๆ

กุหายไปจากรรเพราะญาติเสียบวกไม่สบาย เสียใจมากๆ แล้วตอนนั้นเรียนพละอยู่แล้ววิ่งออกไปเลย คนโทรตามเยอะนะ ทักแชทมาหาแต่ไม่พร้อมคุยตอนนั้น ร้องไห้อยู่ พอผ่านไป5วันกุดีขึ้นเพื่อนถามไปไหน กุก็ไม่อยากบอก ไม่สบายอยู่ด้วย ไม่อยากให้เป็นห่วงก็บอกไปประมาณไม่ต้องรู้หรอก ซักพักกุโดนแคปประจานเฉย เพื่อนผชด้วยนะ ละเหมือนไม่แคร์ที่เราเป็นผญเลย ละเห็นบอกเพื่อนเห็นกันทั้งห้องทั้งรรแล้วเกลียด นี่คือกุต้องสิ้นหวังกับเรื่องเพื่อนด้วย เรื่องญาติไม่พอใช่มั้ย นี่ยังไม่ทันขึ้นม6เลยกุต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพื่อนไม่คบหรอ

>>557 เฮ่ยๆ กูว่าเพื่อนมึงจะเคืองก็ไม่แปลกนะ

>>557 ไอ้ไม่ต้องรู้หรอกเนี่ย ประโยคไล่เพื่อนชัดๆ

ระบาย.....รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น invisible man ว่ะ พูดอะไรไป คนอื่นก็ได้ยินนะ แต่ไม่ได้ฟัง ถามอะไรไปก็ไม่ได้คำตอบ ไม่ก็ตอบปัดๆไป ทำอะไรก็ทำข้ามหัวกู ไม่บอก ไม่ถาม ไม่เหี้ยอะไรทั้งนั้น เหมือนกูอยู่นอกวง
แม่งเมื่อวานกูไปเรียนพิเศษ(เรียนกลุ่ม 4 คน) ครูให้เล่มเกม เขียนชื่อเพื่อน 3 คนเพื่อให้คะแนน ไม่มีชื่อกู กูตอบ เขาก็ไม่เขียนชื่อกู ไม่ให้คะแนนกู แต่บางทีเพื่อนกูตอบหลังกูไม่ก็ตอบพร้อมกู เขากลับให้เพื่อนกู ก่อนหน้าเขาวีนใส่กูด้วยแหละแบบกูตอบไม่ได้ไง เขาก็แบบทำไมตอบแบบนี้ โง่ ไม่มีหัวคิด .....พ่อมึงสิ เสียใจนะทำไมแค่นี้ตอบไม่ได้ บลาๆๆ กูก็เงียบ ทีนี้บรรยากาศมันมาคุไง แล้วสักพักก็มาบอกว่าพี่ไม่โทษเราหรอก พี่โทษที่ครูที่ร.ร.ไม่สอน ประมาณนี้
....มันคือตบหัวแล้วลูบหลังปะวะ ไม่รู้สินะ หลังจากนั้นก็กลายเป็นว่ากูหายไปจากตรงนั้น
กูคิดนะว่ามันเป็นเพราะหน้ากูปะวะ มีคนมาถามนะว่าทำไมกูไม่ยิ้มเลย กูเลยบอกว่ารู้สึกอะไรก็แสดงออกมา และตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ทำให้กูรู้สึกอยากยิ้ม กูเลยไม่ยิ้ม เขาก็บอกว่าอยู่ในสังคมมันก็ต้องใส่หน้ากากนะ เออ ก็รู้แหละ แต่กูควบคุมหน้ากูไม่ค่อยได้เลยว่ะ กูยิ้มแหะๆ แบบเพื่อนกูตอนที่โดนด่าไม่ได้
ส่วนมากกูหน้านิ่งๆ พอกูเครียด คิ้วกูจะยิ่งขมวดและกูจะเม้มปากแน่น กูไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากูทำหน้าแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ กูพยายามจะยิ้มนะ แต่มันยิ้มไม่ออก แค่ทำหน้าปกติยังทำไม่ได้เลย
แบบนี้กูเลยไม่ค่อยมีเพื่อนไง (อย่าเรียกว่าไม่ค่อย ไม่มีเลยต่างหาก55555)
บางทีกูก็คิดนะว่าถ้าหายไปจริงๆก็ดีเหมือนกัน แต่คนที่บ้านบางคนเขาก็ยังเห็นหัวกูไง ไม่อยากทำให้เขาลำบากหรือเสียใจ ขอกูได้ดูแลให้เขาสบายก่อน
เพื่อนโม่งมีวิธีแก้เรื่องหน้ากูมั้ยอะ?

>>560 กูพูดตรงๆ อย่าว่ากูนะ น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น
คือ แค่ไม่ยิ้มเฉยๆ คนไม่เมินหรอก น่าจะมีปัญหาอื่น ยิ่งโดนเมินชัดเจนต้องมีเหตุผล
ปัญหาคือมึงพอจะรู้มั้ย ว่าทำไม??

>>561 ไม่รู้ดิ ถ้าเป็นคนที่ทะเลาะกะกูแล้วเมินกู อันนี้เข้าใจๆ ส่วนคนอื่นที่เฉยๆไม่ได้ทะเลาะกับกู คุยกันปกติ เขาไม่ได้เมินกูแบบนั้นนะ555 เหมือนไม่สนิทกัน แล้วกูก็พูดน้อยด้วย เขาก็เลยจะไม่ได้ให้ความสำคัญกูมั้ง ต้องเรียกชื่อเป็นรายคนอะ เขาถึงจะแบบห้ะ อะไรนะ แล้วก็ตอบ(ส่วนมากก็ตอบไม่รู้ดิ 55555)
กูว่าพวกที่เมินกูคือ 1.พวกที่ไม่ชอบกู 2.พวกที่กลัวกู น่าจะอึดอัด แล้วเลยไม่ค่อยอยากยุ่งกับกูไรงี้
ที่เหลือคือเหมือนลืมว่ากูก็อยู่ด้วยมากกว่า กูไม่โกรธเท่าไหร่หรอก กูรำคาญมากกว่า5555 แล้วมันไม่ใช่แค่เพื่อน ครูแม่งก็เป็น สัสสสสสสส

เออ ใช่ กูจำนิทานเรื่องที่ 3 ใน a monster calls ได้
".....มีมนุษย์ล่องหนคนหนึ่ง ที่เบื่อกับการไม่มีใครเห็น จริงๆเขาไม่ได้เป็นมนุษย์ล่องหน เพียงแต่ว่าคนอื่นเริ่มชินกับการไม่เห็นเขา เขาสงสัยว่าถ้าไม่มีใครเห็น แล้วเขามีอยู่จริงหรือไม่......"
เหี้ย ชอบมาก ตรงกับชีวิต
ไม่มีไรหรอก กูแค่อยากบอกแค่นั้นแหละ5555555

>>562 ถ้ามึงเป๋นพวกไม่หือไม่อือตามสถานการณ์ ให้กูชวนคุยอยู่ฝ่ายเดียว หรือเรื่องมาก ทำตัวติสแตก ให้กูต้องพยายามลากถูความเป็นเพื่อนกับมึง กูก็พยายามได้ไม่เท่าไหร่ ก็คงจะเฟดตัวเองออกมา แล้วก็ไม่สนใจมึงแล้วละ ไอ้เพื่อนทำนองนี้กูเคยเจอ แล้วมันก็เอาไปเล่าลับหลังแบบเดียวกับมึงหมดเลย คือไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร ทำไมไม่มีคนสนใจ มึงเป็นแบบนี้รึเปล่าล่ะ

>>564 ก็ไม่นะ มึงเปิดมากูก็คุยต่อจนมึงตัดบทหันไปคุยกับคนอื่นอะ พอกูเปิดก็จะคุยกันสักพักแล้วมึงก็หันไปหาคนอื่นอีก (ต้องพูดแบบตัวต่อตัวด้วยนะ พูดรวมๆแล้วไม่มีคนตอบ) ไม่หือไม่อือตามสถานการณ์คือแบบไหนอะ แบบคนอื่นเล่นมุขแล้วกูไม่ขำงี้เหรอ ปกติกูก็ขำนะเว้ย5555 เพื่อนมึงที่เรื่องมาก ติสต์แตกนี่มันเป็นไงวะ เล่าได้มั้ย

กุว่างงานมา 3 ปีและหลังจากเรียนจบ ตอนนี้ก็ 25 และ นี่ถ้าไม่ได้อยู่ช่วยทำงานกิจการครอบครัวที่บ้าน กุก็ไม่รู้และว่าจะทำไรต่อไป ตัวเองไม่เก่งไรซักอย่าง ขาดความรับผิดชอบ ไม่ระเบียบ แถมกลัวสังคมอีก ระหว่างที่ชีวิตคนอื่นกำลังก้าวหน้าไปด้วยดี แต่กลับกันชีวิตกุได้แต่หายใจทิ้งไปวันๆ เพียงแค่มีชีวิตอยู่ตรงหน้าจอคอมและมีเน็ตก็เพียงพอแล้วตอนนี้ ใครจะต่อว่า ซ้ำเติมกุก็เอาเหอะแค่ อยากให้รู้ถึงความเน่าเฟะของชีวิตกุในตอนนี้ว่ามัน Loser ขนาดไหน จะมีใครแย่กว่ากุอีกไหม กุก็แค่อยากระบายเท่านั้นแหละ

>>566 มึงยังดี มีช่วยกิจการที่บ้าน เหมือนได้ทำงานบ้าง
สมัยกูจบใหม่ๆ ไม่มีงาน ร่อนพอร์ต ร่อนเรซูเม่รอเรียกสัมภาษณ์ไปวันๆ
โคตรเครียดเลยตอนนั้น แต่พอได้งานก็หายนะ555
เพราะฉะนั้น มึงควรไปหางานทำนอกบ้านซะ

พูดถึงงานตอนนี้แผนกกุเหลือกุคนเดียวที่เป็นคนไทย กับคนใหม่อีกคนนึงที่คนญี่ปุ่นสองคน
ใจจริงกุก้อยากจะออกพร้อมๆกับคนก่อนหน้านี้มาก กุมีปัญหาเรืองเงินเดือนกับเจ้านาย(คนไทย) มานานแล้ว
คือกุทำงานมา 8-9 เดือนแล้ว ยังไม่ขึ้นเงินเลย กุทวงตั้งแต่ผ่านโปร 4 เดือนแรกละ จนตอนนี้กุปลงๆละ หางานใหม่อย่างเดียว
แต่ไปๆมาๆ ดันเหลือกุคนเดียว พนักงานใหม่กุก้ไม่รุจะไปรอดไหม ดูไม่น่าจะนาน กุเกรงใจคนญี่ปุ่นในแผนก เค้าดีมาก สอนไรหลายอย่าง
กุเลยอยากจะหาพยาธิ์ เอ้ย ทายาท ก่อนออก เพราะไม่อยากจะให้แผนกมีปัญหาแล้วเป็นภาระคนญี่ปุ่น

มึงว่ากุใจดีมากไปป่าววะ หรือกุควรจะชั่งหัวมันออกไปหางานใหม่ดีกว่า บริษัทแม่งไม่จริงใจกับคนไทยเท่าไหร่ คนญี่ปุ่นเค้าก็รู้พยายามสู้ให้
ขอค่าภาษาให้ขอนุ่นขอนี่แม่งก็โดนปัดกระเด็นตลอด กุเคยเปรยๆเรื่องอยากออกเค้าก็สนับสนุนแต่กุก้กลัวเป็นภาระนี่แหละ มึงคิดว่าไงวะกุเอาไงดี

>>568 กุว่า ถ้ามึงหางานใหม่ได้เมื่อไหร่ ก็ออกเมื่อนั้น ในเมื่อเค้าไม่เห็นคุณค่าอะไร(เพราะถ้าเห็น เค้าคงพยายามทำอะไรซักอย่างเพื่อดึงมึงไว้) มึงก็ไปเหอะ

>>568 ในส่วนของคนญี่ปุ่น ที่มึงบอกว่าเค้าพยายามช่วย อย่าไปแคร์อะไรมาก เค้าช่วยเพราะเค้ารู้ว่าถ้ามึงออก จะเป็นภาระเค้า เค้าแค่ช่วยมึงเพื่อช่วยตัวเอง แล้วไงต่อ ความจริงเค้าก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้ซักอย่างไง แล้วมึงจะช่วย(อยู่ทำงานที่นี่ให้)เค้าเพื่ออะไร

เรื่องจะออกถ้ามึงไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดอย่างเช่นแจ้งออกกระทันหันมากๆกูว่ามันก็เป็นหน้าที่คนที่ยังอยู่ต้องจัดการกันเองอ่ะ
เอาแต่เกรงใจมึงจะซวยเอง

>>566 กูจะ 24 ละ ยังเรียนไม่จบเลยมึง กูแย่กว่ามึงเยอะ

กูฝันร้ายบ่อยมาก มันทำให้กูจิตตก กุฝันว่าโดนไล่ฆ่า กูหนีกูดิ้นรน เหนื่อยมากแม้แต่เพื่อนในฝันยังหักหลังกูเลย กุไม่รุ้ว่าทำไมกูเอาแต่ฝันเรื่องพวกนี้ แต่ตื่นมาแล้วกูรู้สึกเศร้า บางทีก็ว่างเปล่า
กูไม่มีอารมณ์ไปมหาลัย ไม่ไปทำงานที่มหาลัย คนอื่นคงมองว่ากุขี้เกียจ กุไร้ค่า
กูไม่อยากใฟ้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล แต่กูทำไมได้ กูไม่รู้
กูพยามทำตัวปกติ พยามทำเป็นคนตลก แต่หลายครั้งอะไรที่ไม่เปนตัวเองกูก็ฝืนไม่ได้นาน อาจารย์ว่ากูว่ากูมันป่วย กูไม่ปกติ พูดหลายรอบให้กูยอมรับว่ากูไม่ปกติ พูดล้อเลียนเสียงเนิบๆของกู กูอยากร้องไห้แต่กูทำไม่ได้ ต่อให้กูเข้มแข้งหรืออ่แนแอแล้วไง ไม่มีใครเข้าใจกูอยู่ดี แต่กูไม่อยากใฟ้คนอื่นสมเพชกู กูเลยไม่เคยร้องต่อหน้าคนอื่นเลย กับครอบครัวก็ต้องแกล้งเอนจอยกับชีวิต
สังคมรอบตัวกูก็ไม่รู้เป็นอะไร ชอบแซวกันแรงๆแบบขำๆ บางคนก็ชอบมาด่ากูขึ้นว่าอี ทั้งที่กูไม่เคยพูดคำหยาบใส่เขาก่อนเลย ซึ่งกูไม่ขำแต่ทำไง กูก็เลยแซวแรงๆกลับบ้าง สุดท้ายก็ทำแบบคนที่กูไม่ชอบ
กูเคยพยามระบายความรู้สึกของกูให้คนอื่นรู้ แต่กูก็ผิดหวังทุกที สุดท้ายมันก็เป็นคนเชื่อถือไม่ได้ บางคนก็บอกว่าทำไมคนอื่นผ่านได้ แต่กูผ่านไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ คนอื่นยังหนักกว่ากูอี พ่อก็บอกกูมันอ่อนแอเอง กูแพ้ใจตัวเองทีแกยังเลิกเหล้าแบบหักดิบได้เลย กะอีแค่กูตื่นออกไปมหาลัยทำไมทำไม่ได้ กุก็ไม่รู้ กูจะรู้ได้ยังไง กูคิดว่าคนรอบตัวกูมันtoxic แต่กูคิดว่ามันก็เป็นเพราะกูด้วย เพราะกูขี้แพ้ มาเจอสังคมปกติ คนไม่ปกติจะอยู่อย่างสบายได้ไง
แต่ตอนนี้กูไม่อยากทนแล้ว กูมันเกินดยียวยาแล้ว ไม่ว่าใครก็ช่วยกูไม่ได้หรอก กูอยากไปให้พ้นๆ แยากตายทุกวัน แต่กูไม่กล้าฆ่าตัวตาย กูขี้ขลาด

กระทู้นี้อบอุ่นด้วยพวก losers (ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น)

>>570 >>571 ขอบคุณพวกมึงมาก กุคุยกับที่บ้านเค้าก็แนะนำให้ออก
แต่พอดีเดือนนี้แผนกกุปิดโปรเจคได้เงินเข้าแผนกหลักล้าน รวมๆแล้วน่าจะได้ค่าคอมหลายหมื่น
แต่กว่าจะจ่ายก็อีกสองเดือน (ค่าคอมเดือน 1 มาเดือน 3 เว้นช่วง) กุก้เลยคุยกับเจ้านายละกะออกหลังจากได้ค่าคอม
ทีงี้ติดนิดนึงตรงถ้าอยู่ต่ออีกเดือนก็จะกลางปี โบนัสกลางปีออก (ได้แค่เดือนเดียว) เลยกำลังลังเลอยู่ว่าจะเอาโบนัสค่อยออก (เดือน 7)
หรือเดือน 5 หลังได้ค่าคอมไปเลย

แต่ช่วงนี้เจ้านายคนไทยไม่ค่อยกล้าบ่นไรกุแฮะสงสัยเพราะเหลือกุคนเดียว มีพนักงานอีกสองคนแต่ก็เด็กใหม่ ช่วงนี้กุก้ปั้นๆให้เป็นตัวตายตัวแทนอยู่
ดูๆแล้วตั้งใจดีน่ามีหวัง

>>574 อย่าเรียกว่า loser สิสหาย พวกเราน่ะมีชื่อเท่ๆว่านักหลวมต่างหากล่ะ!

>>573 คนอื่นซ้ำมึงยิ่งต้องเข้มแข็ง คนที่ดูถูกมึงเห็นมึงลืมมันยิ่งสะใจ คนที่รักมึงจะทุกข์ มึงต้องเข้มแข็ง เรียนไห้จบ หางานดีๆทำ อย่ายอมไห้ไครมาดูถูกมึงได้

กูอิจฉาเพื่อนหลายคนรวมกันเลยว่ะ บางคนมีในสิ่งที่กูอยากมี บางคนได้ทำในสิ่งที่กูอยากทำ บางคนทำอะไรก็ดีกว่า พอย้อนกับมาดูตัวเอง... กูรู้ว่าไม่ควรแต่ก็อดไม่ได้ว่ะ กูพยายามแค่ไหนก็เงียบ ไม่มีใครเห็น แต่พอเป็นคนอื่นนี่มีคนตามในโลกจริงบ้าง โลกโซเชียลบ้าง มีไอเดียดีๆ มีฝีมือทำนู่นนี่ตลอด บลาๆ เฮ้อ กูจะเหลืออะไรให้ภาคภูมิใจในตัวเองบ้างนะ /เหม่อมองฟ้า

>>578 มึงทำงานเป็นสุจริตชนก็น่าจะภูมิใจแล้วในงานที่ทำ ยิ่งถ้าดูแลครอบครัวได้ยิ่งน่าภูมิใจไหญ่

>>579 คงเป็นเพราะกูอยากเป็นใครซักคนในสังคมด้วยนั่นแหละ อยากเด่นอยากดังแบบเขาบ้างก็แค่นั้นเอง

>>565 กุมีเพื่อนยังงี้เลย คือจะบอกว่ามันอยู่ที่การคุยของมึง คือเพื่อนกูเวลากุคุยมันชอบพูดอะไรที่ต่อยากอ่ะ คือพูดแล้วกุ ขก ต่อประโยค หรือไม่ก็บุคลิกภาพ และ เวลาต่อบทสนทนาชอบต่อโดยการพูดอะไรที่ Negative แบบ ด่ากูเพื่อจะต่อบทสนทนา ถ้าไม่ใช่คนสนิทกุก้ไม่อยากจะคุยด้วยอะ มึงไปทำตัวเองให้น่าคุย น่าคบ พูดอะไร positive ๆ หาอ่านจากมู้โม่ง to be a better man

รู้สึกว่าตัวเองเป็น loser มาก
- อายุ 30 วันนี้เลยครับ มา happy birthday ผมกันด้วยนะ
- อยู่บ้านพ่อแม่
- ไม่มีแฟน
- ทรัพย์สินรวมทั้งหมดน้อยกว่า 500k
- ไม่มีรถ
- ไม่มีธุรกิจเป็นของตัวละคร
- หน้าที่การงานเป็นแค่ Senior Programmer

>>582 ตัวเองไม่ใช่ตัวละคร

>>582 จะ loser ไม่ loser มันขึ้นอยู่กับมึงดีไซน์ชีวิตตัวเองไว้ยังไง เพิ่งสามสิบอย่าเพิ่งตัดสินตัวเองแบบนั้น

>>582 ยังซิงอยู่ป่าว ถ้ายังซิงมึงได้เป็นจอมเวทย์เพิ่มอีกอย่างด้วยนะ

>>582 กลัวมึงเหงาวะ Happy birthday นะมึง กุไม่อวยพรโชคอะไรให้หรอกชีวิตตัวกูเองยังเอาไม่รอด

>> 582
Senior Programmer ไม่ดีตรงไหนอะ กูว่ามันยังมีอนาคตนา
ญาติกูอายุเลย 30 ไปนานละพึ่งเข้าราชการตำเเหน่งเล็กๆเอง
อยู่บ้านพ่อแม่ก็ไม่เเปลกนะ
ไม่มีแฟน มันไม่ใช่ปัจจัย 4 นะ
ทรัพย์สินน้อยกว่า 500k อันนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เเต่มันเพิ่มได้เเหละ
ไม่มีรถ ดีจะตาย เอาเงินไปลงอย่างอื่นดีกว่าถ้าไม่จำเป็นต้องใช้
ธุรกิจ อย่าไปหลงเชื่อว่าอะไรๆต้องเจ้าของกิจการดิ นี่อยู่สายบริหารฟังเเล้วเอียนคำนี้ชิบหาย มาจากปากพวกล้มบนฟูกทั้งนั้น

Proud yourself bro

ขอบคุณสำหรับทุก ๆ คนนะ คือเราเอาไปเทียบตัวเองกับเรื่องราวของคนที่ประสบความสำเร็จ และพวกเพื่อน ๆ และคนรู้จักใน Facebook น่ะ เราเลยรู้สึกว่าเป็น Loser ขอบคุณทุกคนมากนะ

>>585 เคยซื้อบริการทางเพศครั้งนึงเลยไม่ซิง

>>586 ขอบคุณนะไม่เหงาแล้ว

>>587 หน้าที่การงานควรไปไกลกว่านี้

>>588 กูเป็นกำลังใจให้มึงนะ
กูว่า facebook อะอย่าไปดูมาก เพราะช่วงก่อนกูก็จิตตก กูยังไม่มีงานทำในขณะที่เห็นเพื่อนๆในเฟซทุกคนดูชีวิตดี+มีงานทำกันหมด บางคนทำงานอค่ปีกว่าก็ซื้อ bmw ได้แล้วอะ กูหันมาดูตัวเองแล้วเครียดมาก ทำไมกูไม่มีอะไรซักอย่างเหมือนคนอื่นๆเค้าเลยวะ

จนมาไม่นานมานี้ กูเริ่มเปลี่ยนมุมมองว่ะ เอาตัวเราเป็นที่ตั้ง กูมาคิดว่ากูเงินเดือนน้อยก็จริง แต่กูก็ไม่มีรายจ่ายมากอยู่แล้วอะ กูอยู่บ้านพ่อแม่ ไม่ต้องเสียค่าหอ อยากกินข้าวแม่ก็ทำให้ ไม่ต้องไปเสียเงินซื้อข้าว รถกูมีแต่มอเตอร์ไซค์ รถยนต์พ่อต้องใช้ขับไปทำงาน แต่บ้านกูมันจังหวัดเล็กๆ ขี่มอไซค์รอบเมืองยังใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง+รถไม่เยอะด้วย กูก็ไม่รู้จะเอารถยนต์ไปทำไม

คือกูว่า มึงลองมองมุมใหม่ เอาตัวเองเป็นที่ตั้งดู ชีวิตมึงถ้าเทียบกับคนอื่นมันอาจจะดูไม่ก้าวหน้า แต่มึงลองคิดปัจจัยในชีวิตมึง ว่าจริงๆแล้วที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้มันโอเคมั้ย มึงเดือดร้อนมั้ย มึงจำเป็นต้องมีนู่นนี่ตามคนอื่นๆจริงๆรึเปล่า

ลองดูนะมึงนะ สู้ๆละกัน

>>591 ขอบคุณนะ ได้กำลังใจ

กุขอบ่นหน่อย พอดีกุมีเพื่อนคนนึงเป็นผู้หญิง นิสัยไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่กับเรื่องที่แกไม่สนใจ ก็จะค่อนข้างปล่อยผ่าน เวลาผ่านไปๆเพือนๆก็ห่างหาย
อันนี้ไม่รู้กุขี้เสือกหรือป่าว กุคิดว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยคนอื่นเค้ายังจับกลุ่มกันอยู่แต่นางก็ชอบทำตัวเหมือนไม่แคร์

แถมเวลานัดอะไรกันก็ตกลงตลอดพอถึงเวลาพี่นางจะโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วบอกพี่ลากไปนุ่นลากไปนี่ เอ่อ พอดีกุน่าะจเป็นคนที่คุยกับนางบ่อยสุดนางจะทะเลาะกับพี่บ่อยมาก ประมาณพ่อให้ไปเรียน ตปท. พี่แอบหนีไปไม่กลับก็เลยไม่ได้ไปเพราะพ่อให้ไปได้ทีละคนบลาๆๆ แล้วก็จะวนๆฟังๆไปก็จะมีแต่เรื่องทะเลาะกับพี่แต่ก็เห็นดี๋ด๋ารักกันดีตลอด แปลกชิบหาย

อย่างที่ว่าล่าสุดก็นัดล่วงหน้ากันเป็นเดือนนะแหละพอถึงวันนัดก็เงียบกริบบอกพี่ไม่ให้ไป??
แต่ที่ไม่ชอบสุดๆคือชอบบ่นว่าตัวเองทำงานหนัก งานพวกเอ็งสบายกว่ากุอีก แต่"ตัวเองช่วยงานที่บ่น ตื่นบ่าย เย็นๆก็นั่งเล่นเกมส์ยันค่ำ"
ต่างจากมนุษย์เงินเดือนคนอื่นชิบหาย กุควรจะเลิกยุ่งละปล่อยๆให้แม่งอยู่คนเดียวอย่างที่มันต้องการเลยดีปะวะเนี้ย?

กุเบื่อตัวเองว่ะ งานกิจการที่เรื่องเล็ก น้อยกุก็ยังทำไม่ได้โดนด่าอีกและกุยอมรับว่ากุมันก็แค่ loser ที่ไม่เคยคิดที่จะออกไปหางานอื่นทำอาศัยอยูกับกิจการของพี่ก็พอและไม่เคยคิดอยากจะก้าวหน้าไม่คิดอยากทำอะไรทั้งนั้นเพียงแค่คิดว่ามีคนมาประคองและคงไม่ต้องทำอะไร รู้สึกว่าอยู่ผิดโลกว่ะ กุนี่แม่ง Failสัดๆ เลยวะ่ โดนว่ามากี่รอบต่อกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ นี่เป็นคนครอบครัวด่านะถ้าเป็นคนอื่นจะขนาดไหนวะ่เนี่ยกุยังนึกไม่ออกเลย ถ้าเป็นไปได้กุอยากหายๆไปจากโลกนี้ว่ะ กุยอมรับว่ากุมัน Shameful จิงๆ

>>594 ของแก้ได้ก็แก้ว่ะ เริ่มทำเรื่องที่มันสำเร็จง่ายๆ ก่อน จะได้มีกำลังใจ
ถ้ามึงพอใจกับชีวิตก็ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่ไม่พอใจแล้วไม่ทำไร มันก็ยากจะเปลี่ยนอ่ะเนอะ

เวลามีอะไรที่มันไม่ดีขึ้นมาแม่ก็จะด่ากู ทั้งที่กูไม่ได้รู้สึกว่ากูผิดอ่ะ ปกติก็ก็เงียบ เงียบตลอดแหละ รู้ว่าพูดไปแม่ก็ยิ่งเดือด แต่บางทีกูก็ไม่ไหว ไม่เข้าใจว่าทำไมกูต้องถูกด่าฝ่ายเดียวด้วย แต่ถ้ากูตอกกลับแม่ก็จะด่าว่ากูเถียง เถียงเอาโล่หรอ เป็นลูกเถียงแม่ได้ไง โอ้ย กูรู้สึกเหี้ย
อย่างเนี่ย มือถือกูมีปัญหา ใส่ซิมแต่ไม่มีสัญญาณ ซ่อมแล้วไม่หาย เปลี่ยนซิมใหม่แล้วไม่หาย แม่กูก็ด่าว่าเนี่ยเป็นคนไม่รู้จักดูแลรักษาของ ไม่ถนอม ทำมือถือตก คือมือถือนี่ใช้มา3-4ปีแล้วอ่ะ คนเราก็มีทำตกบ้างมั้ย แต่แบบ นานๆทีมากกกกก บางทีมันก็มีจังหวะหลุดมือบ้าง แต่น้อยอ่ะ แค่รอบนี้มันเสีย กูก็ไม่รู้จะทำไง มันพังเพราะกูทำตกรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย เหมือนมีอะไรไม่ดีกูก็โดนโทษตลอดเลย พอเป็นงี้กูก็โดนขุดมาด่าทุกเรื่อง กลายเป็นขยะเลย ทีตอนอารมณ์ดีก็บอกว่ากูเป็นลูกที่ดีนะ ไม่เคยมีปัญหา ไม่เคยทำให้หนักใจ แต่ความดีที่ทำมากับความเหี้ยในเวลานี้มันเอามาลบล้างกันไม่ได้จริงๆว่ะ

เศร้าจะออกมาออกไม่ได้ติดที่ใจ

>>596 ตอนเด็กๆแม่กุก็ด่ากุฟีลนี้ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจนางซักที สุดท้ายกลายเป็นเพอร์เฟคชั่นนิสแถมหวาดระแวงไปเลย แถมดันไปคาดหวังคนอื่นเพราะตัวเองรู้สึกว่าโดนคาดหวังให้เป็นเด้กดี เด็กมีวินัย เด็กรักษาของ เด็กดูแลตัวเองได้ แต่ตอนแม่กุดีก็ดีชิบหายเหมือนกัน กุก็อืมม ดีๆร้ายๆสลับใส่กุ กุคงสุขภาพจิตดีเลิศละมั้ง

ไม่รู้จะแนะนำอะไร กอดมึงละกันนะ มึงไม่คิดว่าตัวเองผิดก็ดีมากแล้ว กุเนี่ยกลายเป็นโทษตัวเองไปอีก อย่าปล่อยให้คนอื่นมาlabelตัวมึงแบบกุนะ กอดๆ

//สุดท้ายกุดีขึ้นเพราะไปหาจิตแพทย์ และเมินแม่เป็น แต่ก็6-7ปีเลย

กูแม่งออกจากงานที่เก่ามาเพราะคนรู้จักจะช่วยกูเข้าที่ใหม่ กูก็โอเคออกจากที่เก่า จู่ๆ ที่ใหม่เทกูเฉย แม่งงง ตอนนี้เลยต้องหางานใหม่เฉย คนช่วยกูตอนแรกเงียบหายไปเลย โดนปฏิเสธงานที่สมัครใหม่อีก แม่งกูไม่เชื่อญาติเรื่องงานอีกละ

ช่วงนี้กูสิ้นหวังจังว่ะ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสามารถอะไรไปสู้คนอื่นได้ ที่ทำได้ก็ครึ่งๆกลางๆไม่โดดเด่น ช่วงนี้กูอยู่ในช่วงหางานใหม่ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่ ก็ยิ่งเครียดว่ะ

เกลียดความรู้สึกนี้จังเว้ยยยยย อยากเอาชนะะะะะะ

>>600 กูรู้สึกเหมือนมึงเลย มากอดที

>>591 เดี๋ยวนี้กูก็เข้าเฟสน้อยลงจนแทบไม่เข้า แต่ดันไปจิตตกในทวิตแทน 555 แต่ก็นานๆที ไม่เท่าสมัยในเฟสเท่าไหร่
>>600 กูก็เป็นบ่อย กอดๆ

>>600 >>601 >>602 กอดด้วย

มีเพื่อนบ่นออกแนวๆ ไม่ค่อยอยากอยู่ แต่กูก็ไม่ได้สนิทพอที่จะพูดอะไร ปกติ ทำไรกันยังไง

>>604 ไม่ค่อยอยากอยู่นี่หมายถึงไม่ยากมีชีวิตอยู่รึเปล่า
กูก็มีเพื่อนอย่างนี้ กูไม่สนิทกับเค้า แบบเรียนอยู่คนละสาขา ได้ทำงานด้วยแค่ตอนงานใหญ่ของคณะ แต่กูก็ว่สเค้าก็เป็นคนน่ารักดี เค้าบ่นแบบนี้ตลอดเลยมึง คือไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะ คือกูว่าเค้าเป็นซึมเศร้าอะ ละเค้าก็รู้อาการตัวเองอยู่

กูเป็นห่วงแต่ตอนแรกไม่รู้จะให้กำลังใจเค้ายังไงเหมือนกัน กูเลย inbox ไปหาเค้า บอกว่ากูไม่รู้หรอกว่าเค้าเจอเรื่องอะไร แต่กูเห็นเตตัสละเป็นห่วง แล้วก็บอกว่าถึงกูจะได้ทำงานกับเค้าแค่นิดหน่อย ไม่ได้สนิท/รู้จักเค้าดี แต่ตอนที่ได้ทำงานด้วยกันกูก็ชอบเค้า เค้าคุยสนุก อยู่ด้วยละมีความสุขไรงี้ แล้วกูก็บอกเค้าว่า ถึงกูจะไม่รู้ว่าเค้ามีเรื่องอะไร แต่กูจะเป็นคนนึงที่ให้กำลังใจเค้านะ ไรงี้
กูว่ามันช่วยได้นะมึง คือถึงไม่สนิท แต่เราทำให้เค้ารู้ว่าเราเป็นห่วงเค้าได้อะ

>>605 หมายความราวๆ อยากตายนั่นแหละ แต่คือ ด้วยความที่ไม่สนิท (อยู่คณะเดียวกันเฉยๆ)
เลยไม่รู้ว่า กูควรเข้าไปยุ่งรึเปล่า แต่วิธีพูดมึงดีเนอะ 555

>>606 กู 605 เอง
ถ้ามึงอยากคุย จะใช้วิธีกูก็ได้นะ คือเน้นออกตัวก่อนว่าไม่รู้หรอกว่าเค้าเจอเรื่องอะไร+ไม่สนิท
แต่เห็นเค้าบ่นแล้วเป็นห่วง
มึงบอกแค่นี้ก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องไปถามเค้าว่าเกิดอะไรขึ้น(แสดงเจตนาว่าเป็นห่วงจริงๆ ไม่ใช่แค่อยากเสือกเรื่องของเค้า)
คือเน้นบอกว่าเราเป็นกำลังใจให้เค้านะ แค่นั้น (อย่างเพื่อนกูคนนี้ กูก็ยังไม่รู้นะว่าชีวิตเค้ามีปัญหาเรื่องอะไร คือไม่แปลกที่เค้าจะไม่เล่าปัญหาส่วนตัวให้คนที่ไม่สนิทกันฟัง แต่เค้าก็ขอบคุณกูนะที่ช่วยให้กำลังใจเค้าอะ)

Ky พวกมึง... กูขอระบายหน่อยนะ... กูว่าคนที่สนิทกะกูมากๆมาอ่านน่าจะรู้ว่ากูคือใคร แต่ช่วงนี้กูหมาหัวเน่าจนทนไม่ไหวจริงๆว่ะ ไม่มีใครคุยด้วยจนกูต้องมาขอระบายหน่อย...
กูอาจจะพิมพ์วนไปวนมาก็ได้ กูว่ากูเครียดอยู่มากๆเลยด้วย..
คือกูเนี่ยอายุ 23 กูเรียนไม่จบ ขณะที่เพื่อนกูอะเรียนจบแล้วหลายๆคน เหตุผลที่กูเรียนไม่จบก็ง่ายๆเลย ความเหี้ยของกูนี่เอง กูไม่เอาเรียน
แล้ว กูมีครอบครัวแค่คนเดียว คือแม่กู ซึ่งแม่กูตกงานมาสองสามปีละ ในช่วงนั้นกูก็หางานพิเศษทำบ้าง พยายามวาดรูปขายบ้าง ยิ่งทำแบบนั้นกำลังใจเรียนป.ตรีกูยิ่งหดหาย รวมถึงแม่กูก็เครียดเพราะอายุมากแล้ว หาเงินไม่ได้ กูก็เสือกไม่เอาเรียนอีก กูก็หาเงินไม่ได้อีก
ตอนนี้กูเพิ่งต่อที่มหาลัยใหม่ครั้งที่สาม ง่ายๆคือกูซิ่วมาสามครั้งนั่นแหละ ครั้งนี้กูกำลังจะจบปีสอง แต่กูทำเหี้ยมาทั้งเทอม การบ้านไม่ทำ สอบย่อยไม่เข้า มีวิชาที่ไปได้ ไอ้นั่นมันก็ไม่ป็นปัญหาหรอก แต่วิชามันไม่ได้มีแค่หนึ่งสองวิชาไง ไอ้วิชาที่ไม่ไหวแล้ว แม่งก็มี ซึ่ง
แม่งเหี้ยจริงๆ กูเอาแต่วาดรูป เล่นคอมมู เพราะกูไม่อยากเรียนเอามากๆ ทำไมกูเป็นคนแบบนี้วะ เงินก็หาไม่ได้ ยังเอาแต่เล่น เรียนด็ไม่จบ
แต่กูไม่รู้จะทำไง ไปไหนดีจริงๆว่ะ...
สิ่งที่เหี้ยก็คือ กูกลัวว่ากูจะเรียนไม่จบ แต่กูก็ไม่อยากเรียนแล้ว แต่กูก็กลัวว่าจะต้องทำอะไรๆ เพราะว่ากูไม่มีใครคบ ไม่มีเพื่อน หรืออะไรเลย
กูรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ แต่ดูก็ไม่ทำอะไรกับมัน กูพยายามคิดนะ ว่ากูจะไปเรียนปวส.ให้มันจบๆดีมั้ย แต่กูไม่รู้ห่าอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ หรือแม้แต่ว่า ถ้าเรียนปวส.จบแล้วจะไปทำอะไรต่อ หรือจบตรีกูจะไปทำอะไรต่อ กูรู้สึกไม่มีแม้แต่เป้าหมายอะไรเลยในชีวิต แล้วก็ยังจะห่วยแตก... กูควรจะทำยังไงดีวะ...
แต่สิ่งที่กังวลที่สุดตอนนี้คือ แม่กูจะได้เห็นผลการเรียนที่ห่วยแตกนั่น กูไม่รู้จะทำไงดีว่ะ กูกลัวว่ากูไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี ชีวิตกูแม่งเหมือนถึงทางตันมากๆ

>>608 ตอนนี้มึงหาเงินทางไหนมาใข้อยู่วะ มึงยังทำพาร์ทไทม์อยู่ป่ะ ถ้ามึงยังทำอยู่มึงเก่งมากนะไม่ต้องเครียด เรื่องเรียนกูคงให้คำปรึกษาไม่ได้เพราะกูก็ยังเอาตัวเองไม่ค่อยรอดเท่าไร อนาคตพอมีแต่ไม่ได้ดูดีเอาเป็นว่าช่างมัน

แต่ส่วนตัวกูมองว่าถ้ามึงไม่อยากเรียนขนาดนั้นก็ไม่ต้องเรียนก็ได้ ต่อให้มึงจบมากูเชื่อว่ามึงก็ทำงานที่ตรงกับที่เรียนมาไม่ได้อยู่ดี ต่อให้ได้งานก็คงเป็นงานที่เอาแต่วุฒิตรีที่มึงเรียนที่ไหนก็ได้ กูว่ามึงลงรามเอาให้จบตรีเฉยๆ แล้วระหว่างนั้นก็หางานประจำทำเอาเรื่อยๆ แล้วค่อยเอาวุฒิตรีมาอัพเงินเดือนทีหลังดีไหม

ช่วงว่างๆอาจจะฝึกภาษาหางานแปลทำไปด้วย ชอบเล่นคอมมูชอบวาดรูปมึงน่าจะบ้าอนิเมะใชไหมละ ลองฝึกภาษายุ่นดูก็ได้มั่ง อันนี้ความเห็นส่วนตัวกูนะมันอาจจะเพ้อเจ้อไปหน่อยรอดูของคนอื่นๆด้วยดีกว่า สู้ๆมึง

ช่วงนี้ชีวิตกูกดดันมากๆ จนเมื่อคืนกูเผลอทำร้ายตัวเองอะ คือมันรู้สึกดีขึ้นก็จริง แต่อบบนี้แปลว่าคือกูควรจะหาหมอก่อนที่ตัวเองจะเริ่มทำอะไรหนักขึ้นใช่มั้ย

>>609 กูเลิกหาเงินแบบจริงๆจังๆมาซักพักแล้ว กูทำได้แค่วาดพวงกุญแจขายตามอีเวนท์พวกคอสคอมมารุยะงี้
แต่กูอยากหาเงินให้ได้เยอะๆกว่านี้ กูรู้ว่าแม่เครียด กูก็เหมือนกัน เพราะกูไม่รู้จะทำไงต่อ ในเมื่อตัวกูนี่มันไร้ความสามารถ ทำอะไรก็ไม่เป็น
แต่กูอยากทำงานนะเว้ย อยากทำงานหาเงินมันตอนนี้เลย ไม่อยากเรียนแล้ว...
ขอบคุณนะ กูจะลองฟาข้อมูลเรียนอะไรพวกนี้ดูก่อน ยังไงกูก็จะดรอปมอลงแล้ว มันแพงด้วย..

>>611 ขอละลาบละล้วงหน่อยได้มะ กูสงสัยอะว่าเงินค่าเทอมค่ากินอยู่ตอนนี้มึงได้จากไหน วาดรูปกับขายของจุกจิกอย่างเดียวเหรอ?

>>612 มีอยู่สองอย่าง ค่าเทอมเป็นเงินของแม่ ค่าอยู่อะไรงี้อะ ของแม่ ช่วงก่อนหน้านี้ที่กูทำพาร์ทไทม์ กูก็เอามาเป็นค่ากินของบ้านด้วย แต่พอกูหยุดพาร์ไทม์ เลยทำได้แค่ค่ากินของตัวเองนิดหน่อยน่ะ

กูเป็นโรคซึมเศร้า แต่รักษามาจนดีขึ้นเยอะแล้ว วันนี้ไปบริจาคเลือด ก่อนไปก็ถามหมอแล้วว่าบริจาคได้มั้ย หมอบอกได้ เพราะยาที่กูกินไม่มีผลกับเลือด กูเลยไป พอไปแล้วสรุปกูไม่ได้บริจาค เพราะกูเป็นซึมเศร้า กูผิดหวังมาก ร้องไห้ แล้วก็ซึมเศร้าอีกรอบ สัส

>>614 ตามหลักการควรจะได้นะ กูก็เป็น และกูก็บริจาค(นานๆ ที)
แต่หน่วยที่รับบริจาคบางทีคนออกไม่ค่อยรู้เค้าอาจจะไม่ให้

ยาต้านเศร้าบางตัวมันมีผลกับการแข็งตัวของเลือดนะ กูกินfluoxitineเค้าก็ไม่ให้บริจาค

>>616 กูกิน desvenlafaxine ไม่มีผลกับการแข็งตัวของเลือดนะ แต่กูไปดู guideline มาละ คนที่เป็นซึมเศร้า ไม่ว่ากินยาอะไรก็บริจาคไม่ได้ถาวร แต่ในทางปฏิบัติไม่รู้ยังไง

>>616 กุกินfluox แล้วไปผ่าฟันคุด....

ไม่มีไร้เกิดขึ้นนะ กุอาจจะกินน้อยเม็ดด้วยแหละ 5555555

อ้าวอีเหี้ย กูเป็นซึมเศร้าแล้ววางแผนจะบริจาคเลือดอยู่ ลืมคิดเรื่องยาไปเลย TT

กูไปเจออันนี้มา น่าจะอ้างอิงได้ เกณฑ์การรับบริจาคเลือดสำหรับคนที่กินยาประจำ ดูจากชื่อยาที่กินได้เลย ยาต้านซึมเศร้าทุกตัวบริจาคไม่ได้

http://www.tsh.or.th/file_upload/files/Vol19-4 03_การใช้ยาของผู้บริจาคโลหิต_[นิพนธ์ต้นฉบับ].pdf

กูเคยมีโปรเจคทำอะไรอย่างนึง กูเริ่มไปแล้ว คนอื่นชมกูเยอะพอสมควร แล้วจู่ๆก็โดนด่าด้วยเรื่องที่กูไม่ผิด ทำให้ความมั่นใจของกูหายไปหมด ผ่านมาเดือนนึงแล้วกูยังทำงานชิ้นนั้นต่อไม่ได้เลย ไอ้ไฟตอนที่เริ่มทำมันหายไปแล้ว แค่คิดว่าจะทำต่อกูก็นึกถึงคำด่าของคนอื่น แล้วกูก็กำลังจะทำงานนี้ไม่เสร็จอีก กูรู้สึกแย่กับตัวเองและคนที่เคยชมกูมาก แย่ยิ่งกว่าคือกูไม่เคยทำอะไรเสร็จสักอย่าง ถึงจะเป็นแค่งานอดิเรกแต่ก็เศร้าอยู่ดี

มองภายนอกกูเป็นคนเงียบๆแบบไม่โต้ต้อบใครนะ เวลาอยู่กับเพื่อนก็คุยปกติดีออกกวนตีนด้วย แต่ความจริงแล้วก็แม่งโคตรเก็บกด เป็นเด็กอารมณ์ร้อน เวลาไม่ได้ดั่งใจอะไรกูก็บ่น ตอนอยู่กับคนอื่นก็ไม่เท่าไหร่หรอก บ่นทั่วๆไปนี่แหละ กูว่ากูเป็นคนนึกถึงคนอื่นนะ แต่กูรู้สึกว่าคนอื่นไม่เห็นนึกถึงกูบ้างเลย ขนาดคนในครอบครัวกูนะ บางทีมีใครก็ไม่รู้มาขอให้กูทำอะไรแล้วกูไม่ทำ แม่กูก็พูดย้ำๆว่ากูดื้อ ทำไมกูไม่ทำ เนี่ยคนนั้นเขาดีกับแม่มากทำไมไม่ทำให้เขา คือกูรู้สึกว่ามันไม่ใช่หน้าที่กูอะ มันเป็นเรื่องที่เขาทำเองได้แต่เสือกไม่ทำ ละไง กูโดนด่า แม่กูก็ย้ำจนกูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีน้ำใจ นิสัยไม่ดี กูแม่งกลายเป็นเด็กเหี้ย พอกูรู้สึกแย่แล้วเริ่มบ่นพูดอะไร แม่กูก็บอกว่าห้ามบ่น บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น อ้าวแล้วกูต้องเก็บไว้เหรอ กูระบายไม่ได้เหรอ กูไม่เคยระบายอะไรให้คนที่บ้านฟังเลยเพราะคิดว่าพูดไปก็เป็นภาระเขา กูได้แต่ร้องไห้คนเดียว กูไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองคิดเลย พูดไปกูก็โดนว่า จนเดี๋ยวนี้กูเริ่มสังเกตว่ากูก้าวร้าวมากขึ้น ถ้าอยู่คนเดียวแล้วหงุดหงิดกูก็จะโวยวาย กระทืบเท้า โยนข้าวของ มันเครียดจนไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อจะไปพูดกับใครก็โดนว่ากลับมาว่าห้ามพูด กูกลัว กูกลัวว่าวันนึงกูมีแฟนแล้วเขาเห็นด้านนี้ของกูเขาจะรับไม่ได้ กูสงสารเขา กูกลัวว่าถ้ามีเพื่อนสนิทมากๆจนกูไปทำตัวไม่ดีกับเขาแล้วเขาจะรู้สึกไม่ดีกับกู กูกลัวไปหมด กูอยากจะเป็นเด็กนิสัยดีที่ใครๆก็รัก ไม่ใช่ลึกๆแล้วเป็นคนขี้โวยวายชอบชวนทะเลาะ แม่กูบอกให้ทน แต่กูว่ากูทนมาเยอะแล้วตอนอยู่กับเพื่อน กูพยายามไม่พูดอะไรทำร้ายจิตใจคนอื่น แต่บางทีกูเหนื่อยกูก็อยากจะระบายบ้าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำว่าบ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วกูต้องทำยังไง กูมันนิสัยแย่จริงๆใช่มั้ย กูควรอยู่คนเดียวจนตายมั้ย กุไม่ไหวแล้ว
หลักๆเลยกูอยากเลิกนิสัยโวยวายให้ได้ก่อน ยิ่งทำยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองว่ะ แต่กูก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

มีใครเคยต้องย้ายบ้านเพราะปัญหาทางเศรษฐกิจบ้างมั้ย ทำใจกันยังไงอ่ะ(´;w;`)

>>622 กูเข้าใจอารมณ์มึงมาก กูเองก็โดนแม่ว่าบ่อยเหมือนกัน ตอนเด็กๆกูเป็นคนดื้อแล้วก็ชอบอาละวาด ทำเรื่องให้แม่เสียใจสารพัด แต่พอไปอยู่โรงเรียนกูจะกลายเป็นอีกคนนึง กูกลัวเพื่อนจะรู้ด้านไม่ดีของกูเลยพยายามทำตัวเข้ากับเพื่อน กูกลัวเพื่อนรับไม่ได้ กูวิตกว่าเพื่อนจะรังเกียจกูตลอดเวลา แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่ากูไม่สนิทกับใครเลยเพราะกูไม่เปิดใจกับเพื่อน จนขึ้นมหาลัย กูออกจากบ้านมาอยู่หอ ห่างจากครอบครัวมากขึ้นแล้วอาการกูดีขึ้นว่ะ พอกูไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัวแล้วกูก็มีโอกาสไปพูดให้เขาเสียใจน้อยลง รู้สึกเกลียดตัวเองน้อยลง แม่ก็บ่นกูน้อยลงด้วย บวกกับกูเข้ากับเพื่อนมหาลัยได้ดีกว่าเพื่อนมัธยมด้วยมั้ง กูเลยเก็บกดน้อยลง เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น จริงๆพื้นฐานมึงไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีนะ อย่างน้อยมึงก็เป็นห่วงความรู้สึกคนรอบข้าง เพราะงั้นมึงไม่ต้องรู้สึกแย่กับตัวเองมากก็ได้ ใครๆก็มีด้านแย่ๆของตัวเองทั้งนั้น

>>622 เป็นเหมือนกูก็เวลาอยู่กับเพื่อนก็เฮฮาแต่พออยู่ที่บ้านรึอยู่คนเดียวกูจะชอบเก็บกด คิดมาก ร้องไห้ กับคนที่บ้านก็ไม่ค่อยพูด อารมณ์ร้าย โวยวาย เถียงคำไม่ตกฟาก แต่วิธีแก้ของกูคือค่อยๆใจเย็นๆควบคุมสติตัวเองให้ได้ คิดก่อนทำทุกครั้ง กูรักพี่กูมากเวลากูจะทำอะไรกูจะนึกถึงหน้าพี่นึกถึงคำสอนของเค้าเอาไว้ เอออันไหนทนได้ก็ทน เพราะพี่กูชีวิตลำบากกว่ากูเยอะ กูเลยเอามาเป็นแนวทางได้ อีกอย่างมีไรเครียดก็ปรึกษาพี่ เดะนี้อาการเก็บกดกูเลยเบาลงเยอะมากกกกกกก แต่ยังมีอีเรื่องไม่ค่อยพูดกับที่บ้านเนี่ยแหละที่ไม่ค่อยดีขึ้น แต่โวยวาย เถียงไรงี้ลดลงหมดละ

พวกมึง เคยเป็นแบบเหมือนมีอีกคนในหัวป่าววะ?
คือแม่งจะคอยบอกมึงว่า มึงแย่ โลกนี้แม่งเสื่อม มนุษย์แม่งน่าสมเพช น่าขยะแขยง ทุกคนสมควรตาย โมโห หงุดหงิด โกรธ และ อยากทำลายตลอดเวลา
กุพยายามข่มมันไว้ แบบ เหมือนแม่งเป็นแค่ความคิด หรือเหี้ยไรไม่รู้อ่ะ แต่แม่งหยุดยากเหลือเกิน แม่งดังอยู่ในหัว
ถ้ากุฟังมันมากๆ กุก้อจะเริ่มคล้อยตามมัน
กุอยากเอามันออกไป

ใครเป็นบ้าง ช่วยกุด้วย
อีก 2 วัน กุภึงจะเจอจิตแพทย์ของกุ
กุไม่ไหวว่ะ

>>626 กุเป็น เวลากูผิดหวังกับตัวเอง แต่จะเป็นการด่าตัวเองว่ะ กุเคยตบหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้รู้สึกแย่ด้วย แต่กุก็ไม่ได้ตีแรงอะนะ พอตบเสร็จก็บังคับให้ตัวเองเลิกคิด ไปทำอย่างอื่นก็จะเปลี่ยนmood
กุรู้แค่ว่า สู้ๆนะมึง กุจะรอมึงมาบอกผลละกัน อย่าปล่อยให้ตัวเองจมไปกับมัน

กูไปอ่านกระทู้เรื่องซึมเศร้ามา คือกูจะมีอารมณ์เฟลๆ แบบแย่ๆ ไปเลย1-2หนต่อเดือน
ขอคัดลอกสิ่งที่ตรงกับกูมาจากพันทิปนะ

" ผลลัพธ์ที่ออกมาจึงไม่ดี เกิดการโทษตัวเอง ตลอดจนถูกกล่าวโทษจากคนรอบข้าง ยิ่งอยู่ในสภาวะที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทุกอย่างก็ยิ่งแย่ไปหมด"

"กลับมาอยู่กับตัวเอง --- ย้อนนึกถึงสิ่งที่เราทำแล้วออกมาไม่ดี มีแต่ความล้มเหลวทั้งที่เราอยากจะทำมันให้เต็มที่ ชีวิตเริ่มจมอยู่กับความเศร้า หวังพึ่งพาใครก็ไม่ได้ (เพราะไม่มีใครเข้าถึงจิตใจเราได้จริง ๆ) คิดวนซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนเดินอยู่ในเขาวงกต หาทางออกไม่เจอ สุดท้ายแค่เดินไปเรื่อย ๆ จนหมดแรง"

" คือถ้าอยู่กับกลุ่มเพื่อนฝูงจะเฮฮาปกติมาก แต่พอมาอยู่คนเดียว อารมณ์ร่วงหล่นกลายเป็นคนละคนไปเลย ทำให้บ่อยครั้งที่มักจะถูกบอกว่าคิดมากไปเอง "

คือกูพานิคง่ายมาก แบบขี้กลัวคนอะไรแบบนี้ กูประหม่า ตกตื่นใจแทบบ้าเลย แต่ปกติก็ใช้ชีวิตได้ยกเว้นตอนสถานการณ์กดดันอะไรแบบนี้ ทีนี้กูเพิ่งทำอะไรพูดอะไรโง่ครั้งใหญ่ไปต่อหน้าคนจำนวนมาก แบบว่าหาเป้าหมายชีวิตไม่เจอ สติแตก อะไรแบบนี้ กูรู้สึกว่าออกมาคิดย้อนทีไรแทบบ้าเลย ตอนนี้พยายามคิดเรื่องอื่น ทำอย่างอื่น แต่พอว่างๆ ทีไรกลับมาคิดจะกลายเป็นคิดว่ากูอะไรๆ ก็ไม่ได้ไร้ค่าจะแย่แล้ว
TT

>>626 มึงกินยาอะไรอยู่ป่าว

>>627 ขอบใจมึงมากว่ะ
กุไปหาหมอมาละ กุมีอาการ dissociative identity disoder.

>>629
กุกินยาเยอะอยู่นะ
กุเป็นซึมเศร้า
กุกินม clonazepam, quetiapine, trazodone, venlafaxine

ใครที่คิดว่าชีวิตมึงเหี้ยนะคราบ

จงไปดูข่าวคนโดนหลอกไปญี่ปุ่นแล้วที่สนามบิน

พวกนั้นล่ะคราบชีวิตเหี้ยกว่าพวกมึง โดนหลอกด้วยความหวังโง่ๆ

>>632 กูว่าส่วนใหญ่ของพวกกู ยังไม่รู้เลยว่าความหวังคือเหี้ยอะไร
มึงมาผิดประเด็นละ

สงกรานต์ที่ผ่านมา ใครคิดเหมือนกุบ้าง ว่ามันก็แค่ช่วงเวลาแห่งความสงบก่อนที่ความสิ้นหวังครั้งใหม่จะมากระทบอีกครั้ง

กูขอระบายในนี้หน่อย คือกูเป็นซึมเศร้าอ่ะ กำลังกินตาต้านซึมเศร้าอยู่ อาการคงที่มาซักพักแล้ว

แล้ววันนี้มีเรื่อง คือน้องกูอยู่ๆก็แพ้อาการ ตาบวม ตัวบวม หายใจไม่ออก แบบอาการแย่มาก ตอนนั้นกูตกใจมาก อยู่บ้านกันแค่ 2 คนพี่น้อง แล้วน้องกูตอนนั้นหายใจแทบไม่ได้ ไม่มีสติแล้ว กูก็สติแตก สุดท้ายไปเรียกแท็กซี่ ไปรพทันอ่ะ ตอนนี้อยู่ห้อง icu อาการโอเคขึ้นแล้ว

แต่อารมณ์กูไปหมดแล้วอ่ะ ตอนนี้ดาวน์มาก แบบฟุ้งซ่าน ร้องไห้ คิดภาพตอนน้องเกือบตายอยู่ตลอดวนไปวนมา แล้วคิดว่าถ้าตายไปจะทำยังไง หยุดคิดไม่ได้อ่ะ

กูควรทำยังไงดี ยาก็กินอยู่นะ แต่ตอนนี้เฟลมากๆ ไม่อยากทำอะไรเลย

พวกมึงไปหาจิตแพทย์กันที่ไหนบ้างวะ แนะนำกูที

>>636 รู้จักที่ จุฬา รามา ศรีธัญญา นนทเวช สมิติเวช

แม่งเอ่ยยยยยย อยากเช่าห้องพักคนเดี่ยวเงียบๆไว้โหวกเหวก ไม่อยากมีพันธะหรืออะไรยึดติดแล้ว แม่งงงงงงงง
เลี้ยงพ่อพิการเหนื่อยก็เหนื่อยเงินก็ไม่เคยโอนมาให้ แม่โอนมาก็โอนมานิดเดี่ยว ติดพนันบ้างทีไม่มีเงินโอน พี่ชายวันๆไม่ทำไร ทำบ้างไม่ทำบ้าง ให้เงินทุกวัน แล้วกูออกมาทำงานงกๆ ต้องส่งเงินให้อีกบ้างที โว๊ะะะะะะ

>>635 สู้ๆ น้องมึงอาการโอเคขึ้นแล้วนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว ผ่านตอนนั้นมาแล้วนะ

>>638 กูก็อารมณ์เดียวกับมึงเลย กูอยากหนีไปที่ไกลๆ อยากทําอะไรคนเดียวบ้าง ไม่อยากมีพันธะไรทั้งนั้น ทํางานตอนนี้ยังต้องมาตามใจพ่อแม่เพื่อเอาหน้ากับสังคมอยู่เลย คือเรียนจบมาก็โดนส่งให้ไปทํางานบริษัททันที ไม่มีเวลาให้เลือกงานแม่ง งานแม่งก็โคตรเซ็ง นั่งหน้าคอมหารูป วิ่งอยู่ในบริษัท บางทีก็ต้องตื่นเช้าออกกอง ฟังดูอาจจะเหมือนดีนะที่มีงานทํา แต่สําหรับกูแม่งไม่ใช่เลยว่ะ กูต้องมาทํางานที่ให้มีหน้ามีตาให้พ่อแม่เอาไปคุยเป็นฐานะสังคมได้ แต่ใจกูแม่งจะตกตํ่าอยากฆ่าตัวตายอยู่ล่ะ เคยไปขอร้องแม่งก็บอกว่าอ่อนแอหรอแค่นี้เอง อิเหี้ย ที่ทํางานกูบางครั้งมันเรียกกูทํางานตีห้าเสร็จตสองของอีกวันนึง หนักชิบหาย แล้วมีหน้ามาบอกว่ากูอ่อนแอ กูนี่จะสลบตายห่าอยู่ละ เพื่อนๆกูก็อยากให้กูออกเพราะมันหนัก แล้วไม่ใช่งานที่ชอบด้วย ใจจริงอยากออกมาวาดรูปทําอาร์ตบุ๊คขายโด แล้วทํางานประจําที่ไม่หนักเอาใกล้ๆบ้านสบายๆ เคยถามละก็ยังโดนด่ากลับมาว่าไม่มีเกียรติในการงานเลย คือการเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะก็ใช่ว่าจะดี แต่มึงจะโดนบังคับหยั่งกะเป็นตุ๊กตาชักใย มึงกําหนดเส้นทางชีวิตเองไม่ได้ พอมึงคิดจะออกความคิดเองไปตามทางที่ต้องการ มึงก็จะโดนกดดันจากครอบครัวว่ามึงจะไปไม่รอด แล้วขู่ตัดพ่อลูกไรงี้ เฮ้อ กูทรมานสัส อยากไปเกิดคนที่ครอบครัวธรรมดาๆมั่ง

>>640 เสริมเพิ่มเติม ทั้งชีวิตกุแม่งโดนบังคับเข้าโรงเรียนประจําตั้งแต่ป.3จนม.6 พอจะออกก็มาร้องห่มร้องไห้ไม่ให้กูออก มหาลัยก็เลือกเองไม่ได้ โดนบังคับให้เข้าคณะที่ๆไม่อยากเรียน ตอนแรกรับปากกะกูอย่างดีเลยว่าจบไปจะทําอะไรก็ทํา ปล่อยฟรีเลย สุดท้ายก็โดนบังคัง

เอ่อ... กูว่ามึงเปลี่ยนงานใหม่ก็จะพอกับความสงบแล้วนะ ว่างๆ ก็ไล่สมัครบริษัทข้ามชาติที่สวัสดิการดีๆ หน่อย
ส่วนมากเขาทำงาน 8 ชั่วโมง หยุด เสาร์-อาทิตย์ นะ

แล้วอีกเรื่องนึง ย้ายออกมาอยู่ตัวคนเดียวซะ แล้วมึงจะพบความอิสระ

>>640 พ่อแม่มึงกะกำหนดชีวิตมึงแล้วเอาดีเข้าตัวเองเลยนี่หว่า น่าเกลียดจัง กูเคยคิดว่ายุคนี้แล้วไอ้พ่อแม่แบบนี้น่าจะหมดๆไปแล้วซะอีก

>>640 หอบเงินสักล้านหนีไปสัก 2 ปี

>>640 มึงออกมาอยู่คนเดียวสิ ไม่ต้องกังวลเรื่องตัดพ่อตัดลูกหรอกมึงมีชีวิตเดียว ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองบ้าง ถ้าแค่มึงไม่ตามใจแล้วจะตัดขาดกันก็ให้เค้ารู้ไปว่าคนในครอบครัวสำหรับเค้าแม่งมีค่าเพียงแค่นี้เอง
มึงอาจทำใจยากแต่อยากให้รู้ไว้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตมึงก็คือชีวิตของมึงเองเนี่ยแหละ มึงเกิดมาคนเดียวตายคนเดียว เวลาเจอปัญหามันก็เป็นปัญหาของมึง เมื่อถึงที่สุดแล้วเราจะพึ่งพาใครไม่ได้นอกจากตัวเราเองหรอกนะ มึงต้องให้ความสุขกับตัวมึงเองก่อน

กูจะบอกให้ว่าคนอื่นน่ะทำได้แค่พูดนั่นแหละ แต่คนที่ลงมือเลือกทำ คนที่เผชิญกับปัญหาคือตัวมึงเอง มึงทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอกว่ามึงจะทำได้หรือไม่ได้หรอก มึงแค่ต้องเลือกที่จะทำ ถ้ามันจะเจ๊งก็ขอให้เจ๊งเพราะมึงเลือกเองดีกว่าดีกว่าอยู่ในเซฟโซนที่คนอื่นสร้าง มึงจะไม่มีวันได้เป็นเจ้าของอย่างแท้จริง ทั้งๆที่ความจริงแล้วมึงเป็นเจ้าของชีวิตมึงนะ

แม่กูเองก็อยากให้กูทำตามใจเค้าเหมือนกันซึ่งกูก็ยึดมั่นในแนวทางของตัวเองจนเค้ายอมอ่อนไปแล้ว ตั้งแต่เด็กกูอยู่ในโอวาทมาตลอด แต่พอเข้ามหาลัยแล้วต้องมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เจอปัญหาที่ต้องรับมือเอง กูก็ตระหนักได้ว่ากูต้องรับผิดชอบชีวิตของตัวเองว่ะ ไม่มีการจะไปคิดว่ายังมีที่บ้านคอยซัพพอร์ตอะไรหรอก ในเมื่อต่างคนก็ต่างมีเรื่องที่ต้องจัดการ นี่เป็นเรื่องของเราเราต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเองก่อน พอเข้าใจได้แล้วเราก็จะเดินต่อไปได้ในเส้นทางของตัวเอง เจอปัญหามาก็แค่แก้ต้องหนักแน่นเข้าไว้ ชีวิตไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ตอนนี้มึงเลือกได้มึงก็เลือกซะ ดีกว่าไปตระหนักในตอนแก่ว่ามึงไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย

สู้ๆนะมึง กูเป็นกำลังใจให้

แม่ม เศร้าว่ะมึง ชีวิตตูพึ่งม.ปลายแต่สิ้นหวังแปลกๆจังวะ ไม่ว่าพยายามอะไรก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย อนาคตก็ไม่มี(ทำห่าอะไรก็เฟลหมด ) ตูรู้สึกป่วยซึมเศร้า(แค่คาดเดา เอาจริงๆ อาจจะหนักกว่านั้นก็ได้) จะไปหาหมอ ทางบ้านก็ไม่ให้ไป บอกตูคิดไปเอง.....ผ่านมา 3ปี ยังไม่หายนี้ คิดไปเองอยู่รึเปล่าวะคุณ
..รู้สึกไม่ดีเลยซักอย่าง รด. ก็ต้องเรียน(อีห่า ตัวกระตุ้นให้แย่ลงเลยเนี่ย เลิกก็ไม่ได้ ทางบ้านไม่ให้) อยากตายแบบ เอาเข็มยาอะไรซักอย่างที่ฉีดแล้ว แม่ม หลับตายห่าไปเลยอ่ะ ตูไม่อยากทรมาณละ ฝืนขำมาก แต่แม่มก็ไม่ดีขึ้นเลย ทำไงดีวะ

>>646 ตอนนี้มึงมืดหมดเพราะมึงจมอยู่ มึงมาโพสระบายเพราะมึงอยากจะให้ชีวิตมึงดีขึ้น แสดงว่ามึงยังอยากจะดิ้นต่อไป โอเคมึงทำถูกแล้ว

ฉะนั้นมึงถามตัวเอง ว่ามึงอยากทำอะไรตอนนี้ มึงอยากให้ชีวิตมึงเปลี่ยนไปในทิศทางไหน
พอเรารู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มีปัญหาอะไร เราจะรู้ว่าเราต้องแก้ไขปัญหานั้นยังไง

ระบายมาได้หมดนะ กูฟังอยู่

>>647 อยากวาดรูปว่ะคุณ ทิศทางชีวิตคือ อยากหายจิตตกแบบนี้ซักที รำคาญตัวเอง เวลาเป็นแม่มดิ้นยังไงก็ไม่หาย ....ตูนึกออกแค่นี้ล่ะ เพราะ ตอนที่พิมพ์นั่นจิตตก ตอนนี้ปกติ แม่มสลับไปมา ก็เลย อธิบายไม่ถูก

>>648 ด้วยระบบทหาร ถ้าขี้เกียจเป็น เรียน รด. มันผ่อนผันได้ไง
ส่วนเรื่องทางบ้านคนรุ่นเก่า ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอก ซึมเศร้าไรเนี่ย

>>649 ตูตัดสินใจเรียนต่อละ ซึมเศร้าเหี้ย ช่างแม่มละ เรียนๆไปละกัน แม่ม ช่วงนี้มัน เจอพวกมากกว่า

กูสิ้นหวังสัส พ่อกูก็ไม่มีเงินผ่อนบ้าน บ้านกำลังจะโดนยึด ส่วนแม่กูก็โดนคนโกงดงินไปอีก กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วว่ะ

แค่รับรู้แต่อย่าพยามทำอะไร มันเกินตัวมึง ตั้งใจเรียน และพยามศึกษาตลาดแรงงานไว้ โดยเฉพาะสมัยนี้ต้องการ แรงงานทักษะเฉพาะเยอะ สักวันมันจะกู้สิ่งที่เสียไปได้อย่างแน่นอน

เพื่อนโม่งกูมีเรื่องอยากเล่าหน่อยช่วยฟังกูหน่อยนะ ตอนนี้ชีวิตกูเหมือนมองทางไหนแม่งก้เห็นแต่ความมืดว่ะ แม่งท้อแท้มากอ่ะเคว้งคว้างไม่มีอะไรไม่มีใครเลย โดนหญิงทิ้งสองคนติดกันทั้งที่รู้จักกันมาหลายปี กระต่ายที่กูรักมากที่สุดก้ตาย พวกคนที่กูเรียกเพื่อนตอนนี้แม่งก้ไว้ใจไม่ได้เลย ที่หนักกว่าคือขนาดครอบครัวกูเองยังไม่เคยสนใจหรือให้กำลังใจกูเลย ตอนนี้ทุกคืนกูนอนไม่หลับเลยว่ะ พยายามออกกำลังกายหนักๆให้เหนื่อยมากๆแต่หลับไม่ได้ กุจะต้องมานอนแล้วคิดแต่ว่าถ้าหลับไปกุจะได้ตื่นมาอีกไหมแล้วเป้นแบบนี้ไปสองสามชั่วโมงจนหลับลงอ่ะ คือเหนื่อยมากอ่ะไม่ม้แรงทั้งกายทั้งใจแล้ว กูเลยคิดว่าพรุ่งนี้กุจะไปหาจิตแพทให้เขาช่วยกูสักที กูขออยากได้ไหมใครก้ได้ที่อ่านมาถึงตรงนี้ช่วยอวยพรให้กุที กุขอแค่นี้จริงๆ

>>653 ขอให้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปเป็นวันที่ดีและปีที่ดีของมึงนะ คิดถูกแล้วที่มีปัญหาแล้วไปพบจิตแพทย์ ต่อไปนี้ขอให้มึงอยู่เพื่อตัวเอง รักตัวเองให้มากๆมึง

>>651 ทำงานได้ตังค์ไว้ๆ พวก dropship หา connection นำเข้าของมา ลองดู

ขอบคุณ แค่รู้สึกว่าการมานั่งอ่านที่นี่ ทำให้รู้ว่ายังมีหลายคนที่พยายามอยู่ ทั้งๆที่ความรู้สึกที่มีก็ไม่ต่างกัน
เรารู้สึกแย่สุดๆอยู่บ่อยๆ "ไม่อยากตายหรอก" ไม่รู้ว่าไอ้คำนั้นก็หลอกตัวเองอยู่รึเปล่า คิดว่าเราเป็นประเภทที่ถ้าดาวน์มากๆยังหาที่พิมพ์ระบายออกมา(ตามที่ไม่ค่อยมีคนอ่านนะไม่ได้ลงเฟซ)แล้วผ่านๆมันมาได้ แต่ว่าพักหลังๆเหมือนระบายไปเท่าไหร่มันก็ไม่ค่อยยอมหายไป
นี่ ปกติแบบไหนถึงควรไปหาจิตแพทย์หรอ แล้วมีที่แนะนำไหม

กูขอระบายหน่อยนะไม่แน่ใจว่าถูกกระทู้รึเปล่า คือกูตรวจสุขภาพแล้ว ldl แม่งเกิน ทีนี้กูต้องมาเดินออกกำลังตรงสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน ซึ่งกูก็เดินมาหลายวันแล้ว แล้วกูว่าเดินตั้งกะ 5 โมงเย็น บางวันก็แดดเปรี้ยงกูเลยต้องเดินวนหลังเงาไม้หลบแดด ทีนี้มันมีเด็กมาวิ่งเล่น มันวิ่งผ่านกูไปก็มีมนุษย์ป้ามาไล่เด็กไห้กลับบ้าน บอกว่ามันมาเดินดักแล้ว ซึ่งน่าจะหมายถึงกูที่เดินอยู่ตรงนั้นคนเดียว ทั้งๆที่กลางวันแสกๆ คนอยู่ในสวนสาธารณะเป็นสิบ ไอ้เหี้ย กูเดินเงียบๆไม่ได้พูดจาอะไรกับไครเลย เดินผ่านผู้หญิง เด็ก คนแก่กูหลบไห้ตลอด อยู่ดีๆมีคนปลักปรำกูว่าเป็นโจรทำร้ายเด็ก กูโครตเฟลวะ ต่อไปกูคงไปเดินสวนสาธารณะที่นั่นไม่ได้แล้ว เพราะมนุษย์ป้ามันอาจพาพวกมารุมทำร้ายได้ ไอ้เหี้ย ผู้ชายแม่งหายใจก็เลวแล้ว กูไม่ทำเหี้ยอะไรเลยก็โดนไส่ร้ายป้ายสีแล้ว เพศแม่แม่งจะทำอะไรใส่ร้ายป้ายสีไครก็ได้ทั้งนั้น ถ้ากูเถียงกับแม่งมั่นใจได้เลยว่าต้องมีคนมารุมกระทืบกูแน่ แล้วต่อไปกูจะไปออกกำลังกายที่ไหนวะ หรือกูต้องไปเดินสวนสาธารณะหมู่บ้านอื่น แม่งเอ้ย เหี้ยจริงๆชีวิตกู

ทำไมถึงเดินไม่ได้ สวนนั้นพ่อมันสร้างมาเรอะ
วันหลังมึงมีเครื่องอัดเสียงเล็ก ๆ ใส่กระเป๋าไว้สิ เวลามันไล่มึงก็บอกไปว่าแค่มาออกกำลังกาย
ถ้ามันรุมด่า รุมทำลายก็เอาคลิปเสียงแจ้งตำรวจ จบ

>>658 ขอบคุณมาก

>>653 เหมือนกุเลยว่ะ แต่กุแม่งไม่กล้าไปปรึกษาใครเลย เห้อออ :( รู้สึกโคตรไร้ค่าเลย เห็นกุมีประโยชน์ก็แค่ตอนที่ตัวเองเดือดร้อน ส่วนเพื่อนกุว่าแม่งน่าจะช่วยให้ชีวิตที่มืดของกุให้มีแสงสว่างได้แต่ไม่เลยว่ะกุรู้สึกเหมือนเป็นแค่ตัวประกอบจริงๆต่อหน้าพูดอย่างลับหลังพูดอย่าง ส่วนครอบครัวกุเหมือนมึงเลยคำชมคำให้กำลังใจแม่งไม่มีเลยมีอต่คำด่า คำกดดัน ทำไมมึงไม่ทำแบบนู้นทำไมไม่ทำแบบนี้อคติกับกูจังวะ แต่ก่อนกุเคยคิดฆ่าตัวตายนะแต่ตอนนี้ไม่ละ จีบใครแม่งก็นก ตอนนี้ก็ม6 ละไม่รู้จะสอบติดมหาลัยที่อยากเข้ารึป่าว บางทีกุก็คิดนะกุแม่งโคตรไร้ค่าเลยจริงๆ

>>654 ขอบคุณมากนะตอนนี้ผมเริ่มโอเคแล้วได้ได้คำปรึกษาจากแพทย์กับยาช่วยเยอะเลย
>>660 ตอนนี้กูก้อยู่คนเดียวว่ะ เหงานะเหมือนแม่งทั้งโลกมีแค่เราไม่มีใครเลย แต่อย๊คนเดียวได้อ่ะเราแม่งโคตรเก่งเลยจริงๆ เรืาองมหาลัยใจเย้นมึงเพิ่งม.6 ค่อยๆคิดก้ได้มันไม่ขนาดนั้น เรียนที่มึงอยากเรียนทำให้มันเต็มที่ ถ้ามันไม่ติดก้ค่อยลองใหม่อย่าโทตัวเองมึงทำดีแล้ว

พวกมึงกูอยากเล่า กูขอพื่นที่แถวนี้สักนิดนะ
กูเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ กูสิ้นหวังในชีวิตมาก กูอยากตาย กูท่องกับตัวเองแบบนั้นทุกวัน ทุกครั้งที่นอนกูจะภาวนาตลอดว่าอย่าตื่นเลย ขอหลับไปตลอด บ้านกูมีพี่น้องรวมกูด้วยเป็นสามคน พี่คนโตเป็นคนเหลวแหลก ทำตัวแหกคอก พี่คนกลางปากหมา ทำให้ทุกคนเสียใจด้วยคำพูดของมัน ส่วนกูเป็นน้องเล็กสุด ทุกๆ วันบรรดาเหล่าพี่น้องพ่อแม่ญาติๆ จะคอยมาพูดกับกูว่าอย่าเป็นแบบพวกพี่นะ อย่าทำแบบนั้นนะ ตั้งใจเรียนนะ ทุกอย่าง

กูก็ทำตามไง กูไม่เป็นแบบนั้น กูอยู่บ้าน กูเรียน กูทุกอย่่างจนพ่อแม่เริ่มเห็นว่ากูอยู่ได้แล้วไปสนใจพี่ที่เหลือแทน เขาทิ้งกูเฝ้าบ้านคนเดียวตั้งแต่เด็ก กูไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบสนิทกับพวกพี่ กูเห็นพวกเขาคุยกัน พอกูอยากคุยพูดขึ้นไปบ้างทุกคนจะเมินกู แต่พอกูไม่พูด เขาก็จะหาว่ากูเก็บกด หยิ่งในตัวเอง
กูพยายามทำตัวแฮปปี้ กูพยายามทำตัวให้ดี กูพยายามเรียนดีๆ แต่สิ่งที่กูได้คือความพังในใจกู
กูเหมือนพังไปทุกๆ วันอ่ะ โลกกูแม่งเหมือนสีเทา ไม่มีเหี้ยไรเลยในโลกของกู
เมื่อคืนกูเพิ่งหลุดความรู้สึกกูไป ตอนนี้พี่ทั้งสองคนกับแม่กูก็รู้เรื่องที่กูเป็นแบบนี้แล้ว แต่สุดท้ายพวกเขาบอกยังไงกับกูรู้ป่ะ แม่กูบอกว่า ทำไมไม่เห็นหัวแม่ พี่กูก็บอกว่าพี่เจอมาเยอะกว่าอีก พูดตลอดว่าทำไมกูถึงกลายเป็นแบบนี้ สุดท้ายก็จบลงที่ว่า แม่ผิดหวังที่กูเป็นแบบนี้ แม่บอกกูว่าถ้ากูยังเป็นแบบนี้ต่อแม่อาจจะไม่อยู่ถึงสิ้นปี กูควรทำไงต่อ หรือกูควรชิงตายไปก่อนแม่จะได้ไม่รู้สึกผิดอะไร ตอนนี้กูแย่มากเพื่อนโม่ง กูไม่รู้จะเอาไประบายกับใครแล้ว

>>662 ถ้าตั้งใจเรียน หางานดีๆ ออกจากบ้านไปหาสิ่งแวดล้อมที่ดีกว่า หาแฟนแต่งงานไห้ได้ หลุดพ้นป่าววะ พยายามเข้าละกัน

>>662 มึงไม่ต้อรู้สึกผิดกับตัวเองเลยจ้า มึงตั้งใจมากๆ ทั้งในเรื่องการเรียนและการใช้ชีวิต คนที่มากดดันมึงต่างหากที่ควรจะรู้ตัวบ้าง แต่ในเมื่อเขาเป็นคนในครอบครัวมึงเขาจะไม่ค่อยสนใจความรู้สึกลึกๆ ของมึงหรอก เขาจะคิดว่าเขาทำแบบนี้ของเขามาเป็นสิบๆ ปี มึงคนเดียวจะไปเปลี่ยนเขาได้ยังไง กูแนะนำให้มึงเทบ้าง ไม่ใช่เขาพูดอะไรก็ทำตามทุกอย่าง พี่มึงเกิดก่อนมึงแค่กี่ปีเองทำใาเป็นพูดเจอมาหนักแบบนั้นแบบนึ้ บ้าบอ ลองถามพี่มึงดูบ้างว่าตอนอายุเท่ากันทำได้แลบมึงรึเปล่า เทคนที่เขาไม่ใส่ใจกับมึงบ้าง จะเก็บตัวจะเย็นชาก็เรื่องของมึงถ้าทำแล้วสบายใจ ไม่ต้องเอาใจเขาไปใส่ใจเรามากหรอก ใช้ชีวิตของมึงให้มีความสุขก็พอ

มึงแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากไปก็ไม่ดีหรอก มันเป็นมลภาวะทางจิตใจอย่างนึงน่ะ มึงตุ้งใจเรียนน่ะดีแล้วนะ เพื่อตัวมึงเองรู้ใหม ไม่ต้องพยายามให้ใครมารักเราหรอก คือไม่ต้องสนใจและนอยด์กับมันมากจนเกินไป มึงใช่ว่าจะอยู่กับพวกเขาตลอดชีวิตนะ แม่มีเหตุผลของแม่ อย่างน้อยแม่ก็ดีกว่าคนอื่น อย่าไปตั้งคำถามมากๆ เราจะได้ไม่เจ็บ

แม่ง
เหนื่อยว่ะ

ตลอดเวลาเหมือนกูหลอกตัวเอง หลอกคนรอบข้างว่ะ ว่ายังไหวๆ แค่นี้สบายน่า กูลูกคนเดียวกูก็ไม่อยากทำให้ทางบ้านต้องเป็นห่วงมาก แต่แม่ง สมเพชตัวเองว่ะ ทั้งๆที่เข้ามาอยู่ในจุดที่โอเคกับตัวเองแล้ว คิดว่าเราเต็มที่กับมันได้แน่ พอถึงเวลาจริงๆแม่งกลับทำได้แค่วิ่งตามคนอื่น
ทั้งๆที่กูก็พยายามแสวงหาอะไรๆด้วยตัวเอง โปรเจคนี้กูทุ่มไปกับมันมากเลยว่ะ เพราะรอบที่แล้วกูทำมาดี กูก็อยากรักษามาตรฐานตัวเองไว้ กลับเฟลสัสๆ เฟลหมาๆเลย กูแม่งจืดไปหลายวัน จนกุคิดว่าที่ผ่านๆมาแม่งคงเป็นลูกฟลุ๊คแหล่ะสัส ตัวกูจริงๆแม่งไม่ได้มีความสามารถเหี้ยอะไรเลย ทั้งๆที่รู้ว่าความสำเร็จในอดีตแม่งคือยาพิษกูก็ยังอมไว้ไม่ยอมคายซักที
คนที่เคยตามแต่ก่อนแม่งก็มีแต่แซงเอาๆ ทำไมพวกมันเรียนรู้เร็วจังวะ หรือปกติแล้ว แต่เป็นกูเองที่ทำอะไรก็ช้ากว่าคนอื่น
ไอ้เฉื่อยเอ้ย
Loser ชิบหาย แค่มองหน้าตัวเองในกระจกยังไม่อยากมองเลย กำลังใจถดถอยว่ะ หรือความสามรถกูมันได้แค่นี้จริงๆ โลกข้างนอกแม่งโหดร้ายจังวะ...

ทำไงดีวะ เหมือนชีวิตแม่งจะสุดก็ไม่สุด ไม่เก่งเหี้ยอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นว่ะ เหมือนกูเป็นพวกค่าเฉลี่ยที่สูงขึ้นมาจากมีนนิดหน่อย แต่ก็ยังสู้ไอ้พวกที่เก่งจริงๆไม่ได้ว่ะ แข่งเหี้ยอะไรเข้ารอบ สุดท้ายก็แพ้จนกูรู้สึกว่าไม่แข่งอะไรเลยตั้งแต่แรกดีกว่ารึปล่าววะ กูเป็นพวกตอนแรกทำได้ดีแต่หลังๆไปจะห่วยลงเรื่อยๆ เศร้า

กูว่ามึงทำงานเลี้ยงดูตะวเองเลี้ยงพ่อแม่ครอบครัวมึงได้ก็ดีถมถืดแล้วจะออาอะไรมากมายกับชีวิตวะ ถ้ามึงไม่เก่งที่สุดในโลกก็ต้องมีคนเก่งกว่ามึงอยู่แล้วเาองธรรมดาอย่าเอามาทุกข์

>>667 กุเข้าใจมึงนะ กุเคยเรียนดีจนแอบพราวด์ แต่พอเข้ามหาลัยก็ดรอปลง แล้วยิ่งเรารู้สึกตัวเองสมองมากกว่ามีนนิดนึง ก็ต้องเสียเซลฟ์เป็นธรรมดา ตอนนี้กุก็พยายามเรียนให้ดีขึ้นอยู่ แต่คงไม่ได้แข่งกับคนอื่นอะ เต็มที่คงแข่งกะมีน เพราะแข่งกับคนอื่นแม่งไม่จบไม่สิ้นและเหนื่อยชิบหาย ที่ต้องพยายามเพื่อให้คงอยู่ในจุดนั้นได้

>>669 ทำไมชีวิตกูแบบมึงเลย กูเคยเรียนดีช่วงมัธยม แล้วก็มารู้ตอนเข้ามหาลัย ว่าที่กูรู้น่ะ มันได้แค่ขี้ตีนของเพื่อนๆในภาคเอง ท้อมาก จากที่อ่านหนังสือแบบเขี่ยๆก็ติดท็อป กลายเป็นอ่านอย่างตั้งใจแทบตายเพื่อให้ได้มีน

>>670 สู้ไปด้วยกันเพื่อนโม่ง กุว่าเรายังไม่ค้นพบวิธีอ่านที่ถูกต้องมากกว่า หรือไม่ก็ยังไม่ขยันพอ

พวกมึงยังแค่เอาให้ได้มีน
ของกูนี่ทำยังไงก็ได้ให้ไม่ตก 555