Last posted
Total of 1000 posts
พึ่งกรีด แขนตัวเองครั้งแรก ตอนเสียใจเชื่อละว่ามันไม่เจ็บไม่ค่อยรู้สึกไรมากนอกจาก(เสียว) พอสำนึกได้ล้างแผล มึงเอ้ยแสบชิบหาย
ซื้อยาพิษมากะว่าจะฆ่าตัวตาย แต่พอจะแกะขวดก็ไม่กล้า เศร้ามากๆ แต่กุคงทำใจได้ไม่ช้าก็เร็วนี่แหละนะ
ปวดใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ชีวิตเฮงซวย แขนก็กรีดจนแทบจะไม่รู้อะไรอีกต่อไปแล้ว อยากโดดตึกตาย
กูเบื่อ กูเหนื่อย รู้สึกว่างเปล่า ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่ไปทำไม
กูรู้สึกตัวเอง loser สัสๆ ทั้งที่ครอบครัวก็แฮปปี้กันดี ทั้งที่การเรียนตอนนี้ก็ทรงๆไม่ดีไม่แย่ ทั้งที่ยังไม่มีเรื่องเครียดอะไร แต่รู้สึกเหนื่อย กูรู้ว่าควรกระตุ้นตัวเอง ควรหาอะไรสักอย่างให้ตัวเองเดินหน้าต่อไป แต่กูเหนื่อยจนรู้สึกอยากช่างแม่งทุกอย่างแล้ว ช่างโลกเหี้ยๆใบนี้
กูรู้ว่ามีคนที่แย่กว่ากูเยอะ แต่ก็ยังสามารถผลักดันตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าได้ แต่กูรู้สึกไม่อยากก้าวต่อไปแล้ว อยากให้ทุกอย่างมันหยุดลง ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงความตายนะ แต่กูอยากให้ทุกอย่างมันหยุดลงจริงๆ
ทุกวันนี้ถ้าเจอปัญหากูหนีตลอด กลายเป็นคนขี้กลัว ไม่กล้าและไม่มีแรงใจจะลุกขึ้นสู้กับปัญหา กูรู้ว่าควรเผชิญหน้ากับมัน แต่มันทำได้ยากจริงๆว่ะ
หลายคนบอกว่าตั้งเป้าหมายให้ตัวเองจะได้มีแรงบันดาลใจมีชีวิตอยู่ แต่อีกนั่นแหละ กูก็สงสัยว่าแล้วยังไงอะ สมมติเป้าหมายคอมพลีทแล้วยังไงต่อ สร้างเป้าหมายต่อไปเหรอ แล้วคอมพลีทมันไปเรื่อยๆเหมือนมิชชั่นในเกม แต่สุดท้ายเป้าหมายพวกนี้มันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับโลกนี้เลย ผ่านไปไม่กี่ปีมันก็จะหายไป สุดท้ายทุกสิ่งก็ต้องตายกันไปอยู่ดี
ถ้าอ่านแล้วงงก็ไม่ต้องแปลกใจหรอก คือกูก็อธิบายไม่ถูกและกูค่อนข้างสับสนตอนนี้ แต่เอาง่ายๆคือกูรู้สึกว่างเปล่าจนแม้แต่การหาเป้าหมายแล้วทำมันให้สำเร็จ ในสายตากูมันก็ดูเปล่าประโยชน์
ขอโทษนะที่กูเป็น loser แบบนี้
ญาติกูเพิ่งฆ่าตัวตาย กินยาฆ่าหญ้า หมอล้างท้องแล้วอยู่ต่อได้สี่วัน ตอนนี้ยังไม่ได้เผาเลย กูเป็นคนเจอเอง พาไปส่งโรงพยาบาลเอง แล้วก็เป็นคนอยู่ด้วยตอนหมดลม
พวกมึงที่สิ้นหวังกับชีวิตในปัจจุบัน ทำไมถึงคิดว่าตายแล้วจะสิ้นสุด? ความตายเป็นภาวะมืดบอดที่ไม่มีทางรู้ได้จริง ๆ ว่ามันเป็นยังไงจนกว่ามึงจะตายเอง ในภาวะหลังความตายไม่มีญาติพี่น้อง พ่อแม่ หรือเพื่อนที่มึงจะเหลียวหาได้ในเวลาที่กลัว เจ็บ หนาว หรืออะไรก็แล้วแต่ ถ้ามันเป็นการวูบลับดับไปเลยก็ดีไป แต่ถ้าไม่ มึงไม่คิดกันเหรอว่าการเดินไปสู่ที่ ๆ ไม่รู้จักเลย ตามลำพังอย่างแท้จริงมันน่ากลัวกว่าเผชิญปัญหาที่ยังพอมีทางแก้ในปัจจุบัน? ไม่แค่นั้น ภาวะก่อนตายก็ใช่จะสงบสุขง่ายดาย กูนี่ยืนอยู่ข้างเตียงคนที่กำลังจะตาย เยื่อเมือกไหม้หมด ปากพองจนปริเลือดไหล แล้วก็กลายเป็นปื้นเลือดทั้งปาก กินอะไรเข้าไปแม้แต่น้ำแค่จิบเดียวก็เจ็บลงไปตามทางที่กลืน แสบร้อนตลอดทางเดินอาหารจนต้องเอาเจลเย็นมาโปะตัว ทรมานจนหลับไม่ได้ซักงีบ ปอดเกิดพังผืดจนหายใจไม่ได้แล้วก็ตายไป ตายจากการหายใจไม่ออก อ้าปากงับอากาศเฮือกๆ แล้วก็ค่อยๆช้าลง ถ้ามึงได้เห็นอย่างกู มึงจะรู้ว่าความตายไม่ใช่ของที่เอาไว้หนีปัญหาเลย มันไม่ใช่ทางที่ดีกว่าแน่นอน ไม่ว่าจะต่อตัวมึงเอง หรือคนที่ยืนมองมึงอยู่ข้างเตียง
กูอายุ 25 แล้ว ยังเรียนไม่จบ เหลืออีก 20 กว่าตัวนู่น ฟงแฟนก็ไม่มีมาตั้งแต่ขึ้น ปี 3 โดนทิ้งเพราะบอกว่ากูน่าเบื่อ
เคยมีรายได้พิเศษทำงานแปลออนไลน์ต่างประเทศก็โดนเทไม่ป้อนงานให้ต่อดื้อๆ ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา CEO แกไม่ชอบปลาหยุด (ห่ะ มึงคนญี่ปุ่น จะอินอะไรเบอร์นั้น) ต้องมาพึ่งที่บ้านต่อ
ปัญหาที่มหาลัยก็คือเป็นเด็กโข่ง คนไม่ค่อยยุ่งด้วยอยู่แล้ว และนิสัยกูคือไม่ค่อยคบหาใคร ไม่รู้ต้องเข้าไปทำความรู้จักกับคนอื่นยังไง แล้วกูขี้รำคาญ เลยไม่ชอบทำงานกลุ่ม แต่กูได้คะแนนในสูงในคลาสบ่อยๆ เลยชอบมีคนมาขอลอก (ไม่ได้ขอให้ช่วยสอนนะ ขอลอก) กูไม่ให้ เลยมีคนหาว่ากูหยิ่งผยอง
เวลาไปเรียนกูก็ไม่ยุ่งกับพวกนั้น แต่ไม่รู้ทำไม กูก็ไม่อยากไม่เรียนว่ะ ไม่มีใจจะเรียนเลย ทั้งๆ ที่บ้านก็ช่วยเหลือเต็มที่ กูรู้สึกเหมือนตัวเองย่ำอยู่กับที่ ไม่รู้จะก้าวไปข้างหน้ายังไงดี กูต้องทำยังไงดีวะ
หลังๆ นี้กูไปเรียนบ้านไม่ไปบ้าง แต่สัปดาห์นี้ก็ยังไม่ได้ไปเลยสักวัน มันท้อมันเหนื่อยใจแปลก ๆ ไม่มีกำลังจะสู้ต่อเลยว่ะ
เออ อ่าน 755 ละนึกถึงเรื่องที่กูเคยอ่านเมื่อหลายปีก่อน มีคนฆ่าตัวตายด้วยยาฆ่าหญ้าเหมือนกัน ล้างท้องก็ไม่ช่วยละ ต้องทรมานสุดๆกว่าจะตาย
กูไม่ยุ่งเรื่องใครจะฆ่าตัวตายเพราะอะไรทำไมนะ แต่อยากบอกถึงคนจะฆ่าตัวตายว่า มึงอย่ากินยาฆ่าหญ้าเลย มันทรมานเกินไปมากๆ เลือกวิธีที่มันไปสบายกว่านี้ดีกว่าว่ะ
กูแนะคร่าวๆให้แล้วกันนะ
>>761 หลายคนรอบตัวนายคงเคยบอกแหล่ะว่าเราอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ ตอนกูรับน้องมหาวิทยาลัย กูก็เคยเจอรุ่นพี่มันพูดแบบนี้ เพราะตอนรับน้อง นี่เรื่องสำคัญจริงคือจะบอกน้องให้รู้จักใช้ทีมเวิร์ค ขอความช่วยเหลือเพื่อน,รุ่นพี่,อาจารย์ บางคนเข้าม. มาได้เพราะเรียนเก่งไงทำอะไรด้วยตัวคนเดียว แต่เวลาทำงานใหญ่มันทำไม่ได้ไง สุดท้ายก็ต้องไปยุ่งกับคนนู้นนิดคนนี้หน่อยอยู่ดี อันนี้ก็แล้วแต่สายวิชานะ แต่สกิลสังคมยังไงเราก็ต้องมี
ชีวิตนายก็ยังดีที่ครอบครัวหนุนอยู่นะ เขาคงไม่อยากพูดอะไรรุนแรงกระทบอารมณ์นาย เราเองเป็นคนนอกไม่ได้เห็นความเป็นอยู่ของนาย เลยตอบได้ไม่มาก ถ้านายคิดว่าจะอยากให้ใครช่วยเราต้องรู้จักพึ่งพาคนใกล้ตัวก่อน เป็นวิธีที่ถูกต้องของคนไทย
ถ้านายตอนนี้รู้สึกว่าถึงทางตันชีวิต ทำอะไรไม่ถูกก็ควรปรึกษาพ่อแม่ แล้วทำใจรับฟังให้มากๆ แล้วค่อยๆแก้ปมชีวิตนาย
กูเองมีอยู่ช่วงที่จิตตกมาก เล่นแน่เกมส์สุขภาพก็แย่ด้วย มีอยู่วันนึงเลยคุยกับพ่อแม่ว่าอยู่แบบนี้ไม่ไหวแน่ แม่เลยชวนไปว่ายน้ำ กูอายุสามสิบแล้วยังว่ายน้ำไม่เป็นเลย ก็ชับรถพอครอบครัวไปสระแถวบ้านฝึกสองสามวันก็เป็นละ พอว่ายน้ำบ่อยๆสุขภาพดีขึ้น ผอมลง หน้าตาดูดีขึ้นเลยจิตใจแจ่มใส พี่ชายชวนไปวิ่งมาราธอน ก็กล้าตามไปกับเขา ช่วงหลังก็เลยออกไปวิ่งทุกวัน วันละชม.
กูว่าที่ซึมๆเพราะทำตัวเอง นอนดึกตื่นสาย ตื่นมาก็ทำงานไม่เต็มที่ จิตตก แล้วสุขภาพแย่ด้วย พอหนักๆเข้ามันจะซึมไม่อยากทำอะไรใหม่ๆ ถ้าอยากจะหาความสุขให้ตัวเอง มันต้องมีจุดเปลี่ยนที่ตัวเองอยากจะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นเอง กล้าๆบอกคนรอบตัวเถอะ คนอื่นเขาเอาใจช่วยอยู่
ส่วนเรื่องเรียนนี่ ใครขอลอก ถ้าไม่ใช่งานแบบ สอบซีเรียส ผลแลปซีเรียสก็ให้เขาลอกไป ทำอะไรตามน้ำชีวิตสังคมจะดีขึ้น
อยากบ่นเรื่องเหี้ยๆสิ้นหวังของตัวเองว่ะ 555 ทำงานมาเก็บเงินได้ก้อนนึงออกมาเช่าห้องอยู่เอง ทำเป็นสตูดิโอเกือบทั้งห้องที่นอนกับที่กินเป็นของแถม(เล็กๆ) ทำงานงกๆทั้งวันทั้งคืนแต่เดือนหน้าไม่มีงานเลย เพราะมันมาออที่เดือนนี้หมด(หนักมากๆ)ซึ่งทำฟรีแลนซ์อยู่ก็ต้องหางานเพิ่มน่ะแหละแต่ช่วงนี้โหมงานจนสุขภาพพังต้องผ่าตัดเลยคิดว่าเงินกูก้ต้องหาค่าห้องก็ต้องจ่ายผ่าตัดก็ต้องจ่ายเองเพราะไม่มีประกันสังคม (ไม่อยากลำบากพ่อแม่เพราะกูโตแล้วเพิ่งเริ่มย้ายออกมาอยู่เองกลัวเขาเป็นห่วง) ตอนนี้กูเลยประหยัดสุดๆเดือนนี้เจอโปรอาหารแมวราคาถูกหลายกระป๋องเลยซื้อมาราดข้าวแดก แล้วโปรไม่ถึงห้าร้อย มันก็อร่อย+เฉลี่ยแล้วราคาถูกกว่าค่าแดกอาหารคนต่อเดือนเยอะเลยว่ะ กลายเป็นเดือนนี้ค่าอาหารสบายไปเลย555
กูเบื่ออ่ะ ปีนี้กูควรจะต้องจบแต่กูก็ยังเรียนไม่จบ รู้สึกล้มเหลวเหี้ยๆ กูก็รู้นะว่าจบช้าปีสองปีแม่งไม่ได้ต่างกัน แต่พอกูเห็นเพื่อนถ่ายชุดครุย คุยกันว่ากำลังจะรับปริญญา กูก็รู้สึกเหี้ยโคตรๆ บางทีกูเห็นแล้วกูก็เก็บมาเฟล ร้องไห้คนเดียว กูต้องเรียนต่อไปในคลาสที่ไม่มีเพื่อนแล้ว ละกูก็ไม่อยากหาเพื่อนใหม่เพราะกูเหนื่อยกับการสร้างความสัมพันธ์เหลือเกิน แม่งเหมือนต้องฝืนอะ พอเป็นแบบนี้กูก็ไม่มีเพื่อน ไปเรียนๆๆแล้วก็กลับมาซังกะตายที่หอ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆแล้วกูก็ยิ่งหนีสังคมมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนเก่าชวนนัดกินข้าวกูก็พยายามหลบ เพราะกูรู้สึกตัวเองเหี้ย ไม่มีค่า ห่วยแตก ไม่มีหน้าจะไปเจอใคร เพื่อนก็ทำงานกันละ เรียนจบกันละ กูก็ไม่อยากไปนั่งฟังคนอื่นพูดเรื่องทำงานกันในขณะที่กูยังเรียนไม่จบ
ไอ้ที่เรียนอยู่กูก็เกลียดชิบหาย จริงๆกูรู้สึกว่ามันไม่ใช่มาตั้งแต่ปีสอง แต่กูยังดื้อด้าน ทะเยอทะยานไม่เข้าเรื่อง กูคิดว่ากูทำได้ แต่สุดท้ายกูก็ไม่ไหว ทั้งๆที่ถ้ากูซิ่วไปแม่งอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ กูรู้ว่าแม่งแก้ไขไรไม่ได้แล้วแต่จะเรียนให้จบแม่งก็ยากจังวะ กูโดดเรียนบ่อยมาก บางวิชากูก็เครียดจนปวดท้องอะ ใจสั่น หัวว่าง คิดเหี้ยไรไม่ออก สุดท้ายพอคราวต่อๆไปกูก็โดดเพราะกูกลัวที่จะเข้าเรียน โดดจนอาจารย์น่าจะเกลียดกูแล้ว
กูเคยไปหาจิตแพทย์นะ ที่กูจบช้าเพราะดรอปเรียนเพราะซึมเศร้า กูก็ยังกินยาอยู่ แล้วยาหมอก็เปลี่ยนมาเรื่อยๆ และที่กินตอนนี้แม่งก็แพงชิบหาย หาทีเสียเป็นพัน แม่ง พ่อแม่ก็บ่น บางทีกูก็คิดนะ ว่าถ้ากูตายไปจะดีกว่าไหม กูจะมีชีวิตอยู่ต่อให้เป็นภาระคนอื่นไปทำไม
ครบ 1 ปีที่พยามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ล้มเหลวสินะกู เหวี่ยงตัวเองออกจากความเคยชินเดิม ๆ ไม่ได้...
>>753 กูเพิ่งเห็นมู้นี้ กูเป็นแบบมึงเลย ชีวิตไม่ได้แย่ เรียกว่าดีซะด้วยซ้ำ แต่กูเบื่อ เบื่อกับอะไรเดิม ๆ ความสุขแบบเดิม ๆ ตัวกูคนเดิม ๆ นี่กูต้องใช้ชีวิตซ้ำซากแบบนี้ไปอีกครึ่งชีวิตเลยเหรอวะ พยายามเปลี่ยนตัวเอง หาอะไรทำใหม่ ๆ หลายครั้งหลายหน สุดท้ายก็มาจบอีหรอบเดิม กูเหนื่อย กูเบื่อกับการขวนขวาย ตักตวงทุก ๆ อย่าง กูขอโทษที่กูมีโอกาสที่ดีมากกว่าหลาย ๆ คน แต่กูเบื่อ ขอโทษอีกครั้ง ควย
>>768 กูก็เหมือนกัน ปีหน้ากูควรจบแล้ว แต่กูคิดว่ายังไม่จบแน่ ๆ ดูจากหน่วยกิต+จำนวนวิชาที่กูลงเทอมนี้แล้ว กูคิดมาตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสองละว่าคณะนี้ไม่เหมาะกับกู เอกที่กูเลือกก็ไม่เหมาะ โทกูก็ทำใจลงเรียนต่อไม่ได้เพราะเหตุบางอย่างในอดีตมันหลอกหลอน อยากซิ่ว แต่กูก็ดื้อ เรียนต่อ กูไม่กล้าหันหลังกลับ สุดท้ายมันก็ติดแหง็กอยู่แบบนี้
กูอยากปลอบมึงแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะ
กูไปเรียนพิเศษ แต่เสือกเจอที่เรียนพิเศษที่แย่ชิบหาย ด่าเด็ก เด็กเขียนผิดตัวเดียวแม่งฉีกกระดาษทิ้งให้เขียนใหม่ เรียนตั้งแต่เที่ยงยันสี่ทุ่มไม่ปล่อยไปไหน ไอห่า มึงจะให้กูไปแข่งโอลิมปิกเหรอ กูยิ่งเรียนกูยิ่งอยากฆ่าตัวตายว่ะ ร้องไห้อัดหน้าพ่อแม่(ทั้งที่กูไม่เคยร้องไห้เลย) พ่อแม่ก็บอกเรื่องปกติ มหาลัยหนักกว่านี้ พ่อแม่เจอหนักกว่านี้
ต้องรอกูโดดตึกก่อนใช่ไหมถึงจะรู้สึกตัวว่ากูไม่ไหวแล้วจริงๆ อะ กูร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนยังไม่สาแก่ใจอีกเหรอ? พอกูบอกอยากย้ายที่เรียนก็บอกเสียดายตังค์ คือ ตังค์มีค่ามากว่าชีวิตกูที่ใกล้จะตายแล้วอ่อ?
กูทะเลาะกับพ่อรอบที่ล้านแปดว่ะ กูมีปัญหากับพ่อตั้งแต่เด็กยันโตละ พ่อกูชอบบังคับชอบให้ตัวเองเป็นใหญ่เป็นคนตัดสินใจแล้วบ้านกูมีแต่ผญ ตั้งแต่เล็กยันโตกูโดนพ่อบังคับมาตลอด กูชอบวาดรูปกูชอบด้านภาษาแต่พ่อกูบังคับให้กูเรียนวิทย์ กูอยากทำอะไรที่ตัวเองถนัดแต่กูทำสองอย่างพร้อมกันไม่ได้ กูเรียนไม่เก่งกูก็โดนด่าว่าเกิดมาเป็นผู้หญิงซะเปล่าทำไมไม่เรียบร้อยไม่ตั้งใจเรียน พ่อกูแซะกูได้ทุกอย่างอ่ะขนาดกูนั่งอยู่เฉยๆยังหาว่ากูอ้วนหน้าตาทุเรศดูไม่ได้ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขาทั้งๆที่กูว่ากูก็หน้าตาปกติดี กูเหนื่อยอ่ะ พอกูร้องไห้เขาก็หาว่ากูกระแดะบีบน้ำตาอยากให้แม่สงสารกูวิ่งไปร้องคนเดียวเขาก็วิ่งตามมาด่าว่าไม่ชอบนิสัยแบบนี้อย่ามาทำใส่ พอกูสวนกลับว่าหนูก็ไม่ชอบที่พ่อทำนิสัยแบบนี้เหมือนกันทำไมพ่อถึงต้องทำใส่หนู เขาก็ตอกกลับมาอีกว่ามึงไม่มีสิทธิ์แล้วก็ลากกูลงไปบังคับให้นั่งฟังเขาด่ากูต่อหน้าคนทั้งบ้าน กูไม่ไหวว่ะมึงทุกวันนี้กูไม่อยากกลับบ้านเลยเพราะไม่อยากเจอพ่อ
ตอนกูเรียนมหาลัยกูก็ไม่ได้รับน้องวะ พวกพี่เพื่อนก็กดดันกูจัง กูเลยบอกเพื่อนว่าตอนกูสอบแม่งไม่เห็นมีใครมาช่วยกูสอบเลย สุดท้ายพอเรียนไปได้ซักเทอมก็พอมีเพื่อนกินข้าวกับเขาบ้าง บางครั้งก็กินคนเดียว กูก็ไม่รู้สึกอะไรนะ ตอนรับปริญญาพ่อแม่พี่น้องกูก็ไม่ไป กูนั่งรอเข้าหอประชุมกับเพื่อนอีกคนที่แวะมาถ่ายรูปแต่ไม่อยากทิ้งกูนั่งคนเดียว รูปรับปริญญากูมีถ่ายตอนรับกับรูปเดี่ยวด้านนอก 1 ใบ ดอกไม้ที่ถือพ่อเพื่อนซื้อให้เพราะสงสาร พอโตมาทำงาน แต่งงาน หย่า แบบหายไปแล้วมาเป็นหมายศาลอ่ะ แต่ชีวิตมันผ่านไปเรื่อยๆ กูว่าถ้าเราไม่ติดอยู่กับเหตุการณ์อะไร เคยมีคนบอกกูว่าแกล้งลืมลืมไปบ้าง อะไรที่ไม่อยากฟังก็นั่งมึนมึนไปเดี๋ยวเขาเหนื่อยก็หยุดเอง จากประสบการณ์กูอย่าหนี พวกมึงถอยตั้งหลักได้ แต่ถ้าหนีมึงจะเหนื่อยมาก
สิ้นหวังเหี้ย ๆ อ่ะ หางานทำไม่ได้ทั้งที่จบม.ดัง คณะดี จะให้หางานอะไรทำก็ได้กุก็กดดันอีก ค่าเทอมแพง ครอบครัวคาดหวังไว้เยอะ เพื่อน ๆ ได้แต่งานบ.ดี ๆ เงินเดือนดี ๆ กดดันสัส ๆ อ่ะ มันทำให้กุไม่กล้าที่จะออกไปทำงานเพื่อกันตายเลย ความหมายคือทำงานบ.ไม่ดัง เงินเดือนต่ำกว่า 17000 อ่ะ
>>782 เหมือนเพิ่งโดนความจริงตบหน้าเอาตอนเรียนจบนี่แหล่ะ ทีี่เคยคิดทระนงตนว่าตัวเองมีความสามารถก็หายไปเลย เห็นเพื่อนได้งานดี ๆ บ.ดี ๆ แต่ตัวเองไม่มีใครเรียกสักบริษัทนี่แม่งสิ้นหวังเหี้ย ๆ แม่กุก็ด่ากุปาว ๆ อยู่ทุกวันว่าแม่งส่งเสียให้เรียนขนาดนี้ทำไมแม่งไม่มีปัญญาหางานดี ๆ ได้วะ คือต่ำกว่า 17000 บ้านกุก็ด่ายับแล้วเมิง บอกไปทำให้โง่ทำไม ปวดหัวสัส
กูรู้สึกสิ้นหวังกับตัวเองมาก รู้สึกว่าตัวเองทำได้หลายอย่างแต่ไม่เก่งอะไรสักอย่าง เวลาเห็นคนอื่นได้รับคำชื่นชมแล้วกูมองผลงานเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากู กูก็รู้สึกอิจฉาและเฟลมากกว่าเดิม แต่มันมองผ่านสายตาขี้อิจฉาของกูไง มันอาจจะมีอคติ เขาอาจจะทำงานได้ดีแต่กูมองไม่เห็นเพราะมัวอิจฉาเขา
กูรู้ตัวว่านิสัยไม่ดีที่อิจฉาคนอื่นแต่ห้ามตัวเองยากมาก เหมือนอีโก้มันบังตาอะว่าตอนนี้กูกำลังอิจฉาเขา คิดอยากจะไปปรึกษาจิตแพทย์นะ แต่พอคิดอีกทีก็เหมือนรู้สึกว่ากูยังทนได้อีก ควรพยายามต่อไปอีกหน่อย นี่ก็ยังไม่รู้ว่าตรงไหนถึงควรไปหาหมอ
กูขอบ่นระบายหน่อย
ตอนนี้กูแทบไม่เหลืออะไรแล้ว ทั้งเรียนทั้งทำงานก็หนักพอแล้วอ่ะยังมาเจอเรื่องครอบครัวอีก มีแม่คนเดียวก็ช่วยอะไรกูไม่ได้ พี่ชายสองคนก็ไม่เคยมาเหลียวแลการกินอยู่ของกูเลย กูทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมเอง หาค่ารถค่ากินเอง จ่ายค่าไฟ สบู่ ยาสระผม เหมือนอยู่หอ ทั้งๆ ที่กูอยู่บ้าน เดือนไหนเงินออกมาไม่พอใช้ขอแม่ร้อยสองร้อยก็จะโดนด่าอีก จนกูเดินเข้าออกซอยทุกวัน รอรถฟรีตลอด เป็นชีวิตที่แม่งเหี้ยจริงๆ เวลาโดนเก็บค่านู่นนั่นนี่ที่มอกูแทบจะร้องไห้ พอเครียดก็เรียนแย่ลง ปัญหารุมเร้ามาก เงินจะแดกก็ยังไม่มี วันนึงกินข้าวมื้อเดียว จะเป็นหมาเข้าไปทุกทีแล้ว ทำอะไรก็เหมือนถูกบีบติดขัดไม่หมด กูไม่เข้าใจเลยอีกแค่ไม่ถึงปีกูก็จบแล้ว เขาช่วยผลักดันกูสักนิดให้เต็มที่ไม่ได้เหรอวะ ทั้งน้อยใจ เสียใจ ท้อแท้ กูเหนื่อยทั้งกายและใจ แต่กูก็มีความหวังว่ามันจะต้องดีขึ้น ไม่มีใครปลอบกูไม่เป็นไรกูปลอบตัวเองก็ได้ แต่มันก็อดที่จะตัดพ้อไม่ได้ อารมณ์คิดสั้นก็มี แต่กูยังมีห่วงที่อยากทำในโลกนี้แล้วมันยังทำไม่สำเร็จ กูเลยยังไม่อยากตาย อย่างน้อยก็ขอกูสมหวังในความฝันตัวเองสักเรื่องค่อยว่ากัน
>>788 อีกปีเดียวก็จบแล้วทนอีกหน่อย มึงจบไปจะสุขมากๆเพราะผ่านความทุกข์มาแล้ว พอจบก็ไม่ต้องเรียน(ถ้าไม่คิดจะเรียนเพิ่มเองนะ) เวลาว่างก็จะเยอะขึ้น น่าจะได้ปรับเงินเดือนดีขึ้นตามวุฒิด้วย ค่าเทอมก็หมดภาระแล้ว มีแต่สบาย แต่กูว่ามึงเรียนเองจ่ายด้วยตัวเองนะดีแล้ว พ่อน้องแม่มึงเค้าก็ต้องมีค่าไช้จ่าย ต้องเก็บเงินของเค้า สมัยนี้เอาจริงๆ หวังลูกเลี้ยงยามแก่ยากมาก ยังไงถ้าอยากรอดไปแบบสบายๆ ก็ต้องเก็บเงินไว้ไช้ยามเกษียณแหละ จะส่งลูกเรียนแล้วพึ่งลูกแบบสมัยก่อนไม่ได้แล้ว กูดูสถิติ คนวัยเกษียณ อยู่ได้ด้วยเงินลูกแค่ 30 กว่า % เท่านั้นเอง ที่เหลือไม่เงินเก็บตัวเอง ก็ต้องทำงานต่อ ทั้งๆที่อยู่ในวัยเกษียณแล้ว
ขอระบายหน่อย กุคงไมได้เรียนต่อแล้ว กุเป็นโรคเครียดกุไปหาจิตแพทย์แล้วกินยาก็แล้วอะไรก็แล้ว ก็ยังไม่เลิกเอาเรื่องเล็กเรื่องน้อยมาคิด มันจะลุกลามเป็นซึมเศร้ามั้ยวะ ใครเคยเป็นบอกทางออกกุด้วย กุคิดอยากฆ่าตัวตายทุกวันแต่กุสงสารพ่อแม่ที่ต้องมาเลี้ยงกุแบบเสียเปล่า เสียไปเท่าไหร่กับกุแล้ว ไหนจะเสียค่างานศพ เสียใจ แต่ตอนนี้จิตใจกุพังมาก กุหยุดคิดเรื่องราวในชีวิตกุไม่ได้ กุคิดว่าระหว่าง ตายๆไปซะเสียครั้งเดียวและไม่ต้องเสียเวลาเสียเงินกับกุอีก กับ กุอยุ่ต่อแต่ชีวิตมันจะเป็นยังไงกุไม่รู้อาจจะดีหรือร้ายกุก็ไม่รู้ กุไม่รู้จะเลือกทางไหนแล้ว ช่วยด้วย
>>791 เอ่อ กูว่าอย่าแนะนำไปเข้าทางธรรมดีกว่านะ
>>790 ตอนคุยกับหมอบอกหมอรึยังว่าคิดอยากตายด้วย? กินยามานานรึยัง? มึงใจเย็นๆ ก่อนนะ บางทีถ้าพึ่งเริ่มกินยาร่างกายมันยังปรับตัวไม่ได้มึงจะยังคิดเรื่องนี้อยู่ กูเป็นซึมเศร้า เคยฆ่าตัวตายแล้ว หลังจากนั้นกินยาติดต่อกันนานๆ อารมณ์ก็จะเริ่มนิ่งขึ้น สุดท้ายแล้วก็ต้องเริ่มเปลี่ยนความคิดให้สตรองขึ้น มันจะดีขึ้นเอง ตอนนี้มึงลองพยายามใจเย็นๆ ทำเรื่องที่ชอบก่อน ดูวิดีโอหมาแมวฮาๆ ก็ได้ แล้วไปปรึกษาหมออีกที เอาแบบบอกหมอจริงจังเลยว่าเป็นยังไง คิดยังไง ถ้าไม่โอก็ลองเปลี่ยนหมอดู ใช่ว่าหมอทุกคนจะโอเคว่ะ สู้ๆ นะ ไม่ต้องตั้งเป้าหมายไปไกลเกิน ตั้งแค่ผ่านวันๆ หนึ่งไปได้ด้วยดีก็พอ
กู>>790 เองนะ กุไปหาหมอก็เพราะกุคิดฆ่าตัวตายแบบกรีดแขนอ่ะมึง แต่มันไม่ลึกมากกุเลยไม่ตายแม่กุเลยพาไป ตอนกุกินยา(เช้า-เที่ยง)เพื่อนกุก็หาว่ากุเป็นบ้า กุขอใว้ว่าอย่าบอกคนอื่นว่ากุกรีดแขน มันเลยไปบอกครู ครูก็ดันมาถามกุในห้องจนคนอื่นรู้หมด แล้วคิดว่ากุบ้า ที่กุเครียดเพราะต่อรรเก่าไม่ได้ต้องเปลี่ยนโรงเรียน จากนั้นกุก็เครียดเรื่องรรใหม่มาตลอด พอเจอแบบนี้กุเลยหยุดยาเองแล้วบอกทุกคนว่ากุหายแล้ว แต่มันแย่ขึ้นกุไม่โอเคกับรรใหม่
หมอถามกุแค่ว่ากุยังคิดถึงเรื่องรรเก่าอยู่มั้ย กุบอกเลยว่ามากถ้ากุอยู่ที่เก่ากุคงไม่เป็นแบบนี้ พ่อแม่กุก็ไม่เข้าใจกุ กุโดดเรียนไปรรเก่าแทบทุกครั้งที่มีโอกาศ แต่พ่อแม่กุหาว่ากุไม่อยากเรียนเลยโดดเรียน กุนั่งร้องให้คนเดียวทุกวันกุไม่กล้าไปร้องให้ใครเห็นแล้วเขาหาว่ากุอ่อนแอทนเเรื่องแค่นี้ไม่ได้
>>795 ขอกูด่าหน่อย หยุดยาเองทำเหี้ยไร บอกหมอรึยังว่าหยุดยาเอง รีบๆ ไปหาหมอคุยเรื่องยาซะ สรุปมึงอยากหายหรืออยากมีปัญหาไปเรื่อยๆ กันแน่ มึงย้ายมาแล้วมันกลับไปไม่ทันแล้ว ทำตอนนี้ให้ดีก่อน มึงไม่ได้อ่อนแอ ตอนนี้เคมีในหัวมึงมันทำงานิดปกติ มันทำให้มึงคิดวนเวียนกับเรื่องเดิมๆ ทนไม่ได้ ยาจะช่วยให้อารมณ์มีงนิ่งขึ้น อย่างน้อยก็ช่วยให้มึงผ่านช่วงนี้ไปได้ แล้วมึงก็หยุดยาเอง มึงจะดีขึ้นได้ยังไงอ่ะ ถ้าหมอไม่ค่อยใส่ใจก็เปลี่ยนหมอ แต่เล่าให้หมอฟังให้หมดว่าคิดฆ่าตัวตายอยู่ หยุดยาเอง แล้วก็ปัญหาที่เจอที่รร.
กูขอถามหน่อยการช่วยตนเองมีผลทำให้อาการซึมเศร้าหนักขึ้นมั้ยในกรณีที่ทำมาเป็นปีๆ แล้ว ถ้าใช้ ตูควรจะทำอย่างไรให้เลิกได้
ปล.ตูก็แค่สิ้นหวัง ที่บ้านก็เริ่มแย่ลง โรงเรียนก็ไม่เท่าไหร่ แต่นอกนั้นแย่ลงหมด แม่มเหนื่อย เข้าใจคนอยากตายเลย แม่ม ที่เป็นอยู่ทรมาณเหี้ยๆ
>>800 รรเก่ากุมีแต่คนรู้จักกุ กุมีทั้งเพื่อนทีาดีไม่ดีไง เพื่อนดีก็ดีชิบหาย อาจารย์ก็ดีกับกุชิบหาย เวลากุ คบเพื่อนผิดอาจารย์เขาก็ช่วยกุออกมาจากตรงนั้น แต่ที่กุโดนออกมาเพราะผอไม่ชอบกุแค่นั้นแหละ กุเคยคบเพื่อนที่เหี้ยและมันก็ก็ชวนกุไปทำอะไรเหี้ยๆจนผอเหมารวมกุไปด้วย แต่อาจารย์ในรรช่วยกุออกจากมัน กุเลยไม่อยากจากรรนี้ไปไงมึง
กุคิดว่ากุอยากจะเป็นลูกศิษย์เขาไปจนจบ ให้เข้าภูมิใจที่กุเรียนมากับเขาแล้วชีวิตกุดีขึ้นขนาดไหน อาจารย์คนนี้กุนับว่าเป็นพ่อกุเลย
ควย กูซื้อโปรแกรมถูกลิขสิทธิ์มาใช้ ค้างแม่งทุกๆสิบนาที เปิดปิดใหม่กี่รอบแล้วว แต่โปรแกรมเถื่อนไม่เห็นเป็นงี้เลย ไหนใครบอกว่าโปรแกรมถูกลิขสิทธิ์แม่งดีกว่าวะ กูเสียตังซื้อแม่งมาตั้งแพงข้าวก็จะไม่มีแดก ไอ้เหี้ย
ไม่มีจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตว่ะ กูอยากทำนู่นทำนี่ ซื้อของอะไรงี้นะ แต่พอถึงช่วงนึงกูก็ไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว แล้วกูก็มาสับสนว่ากูใช้ชีวิตมาทำไมวะแล้วกูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปนานยังไงกูก็ตาย กูไม่เข้าใจเลย สับสนมากๆ
ความผิดหวังนี่เจอกี่ทีก็ไม่ชินจริงๆนะ
วันนี้เหมือนจะได้งานแน่ๆ แต่สรุปไม่ได้ เฮ้อ เหนื่อยเหลือเกิน..
กูรักทุกคน .. แต่ทำไมไม่มีใครรักกูเลย ทุกคนบอกว่าไม่มีใครรักกูเพราะกูไม่เคยรักใคร ไม่เคยรักแม้แต่ตัวกูเอง แต่ทุกวันนี้ที่กูทำทุกอย่างก็เพราะกูรักพวกเขา กูอยากให้พวกเขาสบาย อยากให้กูสบาย แต่ทำไมไม่มีใครรักกู กูแค่อยากให้ทุกคนรักกูเหมือนที่กูรักเขา
รำคาญครูเยอรมันรรกูหว่ะ กุอยากจะบ้าตาย ไอควยลูกหลานฮิตเลอร์
กุอยากเป็นหมอมาก แต่สอบไม่ติดหมอ พยายามใหม่ไปด้วยเรียนมหาลัยไปด้วย แต่ความผิดหวังมันยังไล่หลังมาอยู่ เหมือนกุเห็นภาพหลอนเป็นคนทุกคนที่คาดหวังเขาไล่หัวเราะเยาะกุอยู่ทุกวัน กุพยายามลบมันออกไป อีกสองเดือนก็จะสอบ อะไรๆก็ดูยุ่งยากไปหมด เกรดมหาลัยเทอมนี้ก็เหี้ย เพื่อนมหาลัยก็ไม่ค่อยมี ทั้งที่ก่อนหน้านี้กุเป็นคนร่าเริงแต่ตอนนี้กุรู้สึกมืดมน กุรู้สึก Numb ไปหมด กุแค่อยากเป็นหมอ แต่่แค่ความฝันตัวเอง ก็ยังทำไม่ได้ จะพยายามอีกครั้ง ก็ยังรู้สึกแย่ กุรู้สึกว่ากุกาก แค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วจะไปคาดหวังให้ช่วยชีวิตอะไรใครได้ในอนาคต ขนาดคนที่มันมาสอบเล่นๆ ไม่ได้อยากเป็นจริงๆ ยังติด แต่กุต้องอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยังไม่ได้เรียน ทำไมกุมันกากแบบนี้วะ แม่งเอ๊ย
>>811 มึงคือเพื่อนกุรึ้ปล่า กูมีเพื่อนคนนึงสมัยม.ต้นเป็นงี้เลย เหมือนเคยเห็นว่ามันอยากเป็นหมอจนตอนนี้กุอายุ25แล้ว แต่มันยังซิ่วเรียนปีหนึ่งใหม่อยู่เลยกับคณะวิทยา วิศวะ ไรเทือกนี้
เอาจริงๆนะ กูชื่นชมมันมากๆเลยที่มันพยายามตามฝันแถมเสือกเก่งอีกตะหาก(อย่างน้อยก็ฉลาดกว่ากู) เพราะกูก็มีฝันเหมือนกัน แต่อีกใจกูก็เป็นห่วง เพราะหมอเรียนนาน ขนาดตอนนี้กูทำงานละกูยังกังวลเรื่องอนาคตตัวเองเลย แต่มันกว่าจะได้เข้าเรียน กว่าจะเรียนจบ กูกลัวมันจะแก่ซะก่อน แต่อีกใจกูก็อยากให้มันสู้จนสุดท้างเพราะกูเชื่อในความพยายาม ถึงสุดท้ายเราจะตายไปกับความล้มเหลวแต่มึงก็ได้พยายามและได้รู้ผลลัพธ์ของตัวเอง ไม่สำคัญว่ามันจะสำเร็จหรือไม่แต่สำคัญที่กระบวนการที่จะขัดเกลามึงตะหาก
ถ้ามึงคือเพื่อนกูคนนั่น กูอยากบอกว่ากูไม่เคยมองมึงแย่ กูชื่นชมมึงและจะเอาใจช่วยมึงต่อไป มึงกล้าที่จะตามความฝันด้วยตัวมึงเอง นั่นคือเรื่องที่กล้าหาญที่สุดแล้ว กูไม่สามารถพูดได้ว่าความฝันมึงจะสำเร็จหรือไม่ แต่กูเชื่อว่าไม่ทีอะไรที่เราลงมือทำแล้วสูญเปล่าแน่นอน มึงจะได้เรียนรู้บางอย่างจากการกระทำของมึงไม่ทางใดก็ทางหนึ่งถ้ามึงมองหาประโยชน์จากมันมากกว่าจะมองหาเรื่องแย่ๆ
พยายามเข้านะมึง
>>811 กูจะ35แล้วนะเพิ่งมาเรียนมหาลัย กูเคยซิ่วมหาลัยรัฐ พอสอบราชภัฏติดก็ไม่มีเงินเรียนเหมือนเดิม เพราะพ่อแม่กูไม่มีปัญญาส่งและหนี้สินเขาเยอะมาก จนเกือบขายกูกิน กูเลยไปทำงานก่อนหน้าเกือบสิบปี ก็ยังไมีมีตังเพราะต้องเลี้ยงพ่อแม่กับใช้หนี้ของเขาแทน จนแฟนกูมันเริ่มมีตังเลยจะส่งเสียกู ก็อาจจะช้าไปสำหรับหลายๆคนที่เพิ่งมาเรียนต่อในวัยนี้ แต่กูคิดว่ากูพอใจและมีความสุขที่ได้ทำ และกูจะเป็นผู้พิพากษาให้ได้เท่านั้นแหละ
และถ้ามึงอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ค้นหาตัวเองให้เจอแล้วทำให้เต็มที่ คิดถึงตัวเองให้มากๆ ทำให้ดีที่สุด อย่าไปคาดหวังว่าทำแล้วมันต้องออกมาต้องดีที่สุด ขอแค่มึงทำเต็มที่ในตอนนั้นมันก็เพียงพอแล้วในตอนนั้น มันดีกว่าเสียใจที่ตายแล้วไม่ได้ทำนะ
ทำไมวันๆนึงต้องมีเรื่องเหี้ยๆมากมายขนาดนี้ บัดซบสิ้นดี ควยเถอะ ทำไมพอมีเรื่องเหี้ยๆเกิดขึ้นแล้วต้องมีอะไรเหี้ยๆตามมาขนาดนี้
กุแค่อยากอยู่สงบๆของกุมันลำบากมากนักรึไงวะ ทำไมต้องมาเสือกไม่เข้าเรื่องกับชีวิตกุ ควย ควย ควย
หมดแรงชิบหาย เหนื่อยชิบหาย ทำไมวะ
เมื่อไหร่จะเลิกดองงานกูซะที อิห่าา อยากจะด่าแต่ทำไมได้ เดี๋ยวแม่งไม่ทำอีก ควัยยย
วันก่อนกูเห็นซักกระทู้นึงในโม่งที่มีคนบอกว่าได้ยินผู้ใหญ่พูดประมาณว่าต่อให้มึงพูดความจริงถ้าไปหักหน้าคนมีอำนาจมึงก็ผิด(แต่หาไม่เจอแล้ว)
กูก็สิ้นหวังระดับนึงแล้วนะ รู้สึกว่าถ้าจะเอาแบบนี้ทำไมตอนกูเด็กๆผู้ใหญ่ต้องสั่งสอนให้รักความยุติธรรมโตไปไม่โกงบ้าบออะไรด้วยวะ ถ้าสอนให้ก้มหัวงกๆให้ผู้มีอิทธิพลเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆปัจจุบันกูคงรับได้กว่านี้
วันนี้อยู่ดีๆที่ทำงานกูก็เสือกจัดกิจกรรมประกาศเจตนารมณ์ข้าราชการที่ดีทำเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ เอาตัวแทนทุกแผนกขึ้นเวทีไปตะโกนปาวๆว่าจะซื่อสัตย์ ไม่ธุรจริตทั้งที่ไอ้งานนี้แม่งก็โกงงบอย่างอื่นมาจัดแท้ๆ เสียเวลาเอาเจ้าหน้าที่ที่ควรทำงานไปยืนโง่ๆเป็นชั่วโมง แถมตะโกนไปก็ไม่เห็นเปลี่ยนแปลงห่าเหวอะไรซักอย่าง ทำไมกูต้องอยู่ในประเทศที่ตรรกะวิบัติพรรค์นี้ด้วยวะ ก้มหัวให้ผู้มีอิทธิพลเพื่อเอาตัวรอดไปสังคมแบบนี้ไปแม่งไม่เห็นมีค่าตรงไหน
กูเหนื่อย กูอยากตาย ตายแล้วไปลงนรกหรือไปเกิดต่างโลกแบบเป็นชาวบ้านโง่ๆไม่มีพลังพิเศษให้โดนสัตว์ประหลาดแดกตายห่าไปยังดูดีกว่าชีวิตตอนนี้เลยสัส!
จริงหรอวะที่ว่าความรัก แม่งชนะได้ทุกสิ่ง?
ไอ้เหี้ย งานดรออิ้งที่กูจะเอาไปใส่พอร์ตยื่นเข้ามหาลัยปีนี้หาย เอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะในห้องเรียนแล้วบังเอิญโรงเรียนกูแม่งมีนโยบายเปลี่ยนโต๊ะเรียนแบบไม่ได้แจ้งนร.ล่วงหน้า *ประชด*
แบบ ไม่มีใครบอกกุอ้ะ ปกติเอาของกองไว้ที่ห้องโฮมรูมมันไม่เคยหายไง พอเปลี่ยนโต๊ะแล้วเขาเคลียร์ห้องของกุหายหมดเลย ฟัคคคค ไปถามแม่บ้านที่ดูแลตึกป้าแกก็ตอกกลับมาว่าครูก็น่าจะบอกแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องโต๊ะ ?
ไม่มีใครบอกหนูอ่ะป้า YAY ของเพื่อนหายกันกว่าครึ่งห้อง โกรธ โกรธโรงเรียนที่เปลี่ยนโต๊ะ กุชอบโต๊ะเก่ามากกว่า โกรธครูที่แม่งไม่ยอมแจ้งพวกกุล่วงหน้า โกรธป้าแม่บ้านที่เอาของที่ป้าแกคิดว่านร.ไม่น่าจะเอาไปชั่งกิโลขาย ฟหกด โกรธตัวเองด้วยที่เอางานไปทิ้งไว้รร. กุดีเปรสมาอาทิตย์นึงแล้ว เชี่ย ดิ่งนานเกินไป ไม่ชอบอ่ะ เวลาก็เหลือน้อยชิบหายกุจะปั่นงานทันมั้ยวะ ยิ่งเป็นพวกงานช้าแถมเสือกทำงานตามอารมณ์อีก ถ้ากูยังดาวน์ยู่แบบนี้ไม่น่าีกะจิตกะใจปั่นพอร์ตแน่ ๆ ไอ้บ้าเอ๊ย
ทำไมกุสิ้นหวังจังวะ ตื่นมาร้องไห้ทุกเช้าเลย บ่นไปไม่มีคนเข้าใจ+กุก็ไม่เข้าใจตัวเอง
กูไม่มีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันนานกว่า2ปีเลย กุย้ายรรบ่อยมาก พอย้ายรรเพื่อนที่สนิทมันก็คุยน้อยลงจนกลายเป็นไม่สนิท บางคนกลายเป็นแค่คนรู้จัก...
พอมองไปคนรอบตัว ใครๆก็มีเพื่อนหลายๆกลุ่ม ตั้งแต่ประถมยังติดต่อกันอยู่ หรือแม่แต่กลุ่มเพื่อนเก่าที่ไม่ติดต่อกันแล้วก็ยังสนิทกันเองอยู่
โครตรู้สึกโดดเดี่ยวเลย
กูรู้สึกเหมือนกูอยู่ตัวคนเดียวอะ แบบพอมาแลกเปลี่ยนยิ่งรู้สึกเข้ากับคนอื่นยาก คือกูภายนอกดูเฟรนด์ลี่เหี้ยๆ ดูเข้ากับคนง่าย เพื่อนเยอะ แต่ความจริงคือกูไม่รู้สึกว่าพวกนั้นเป็นเพื่อนกูเลยอะ แบบไม่รู้ดิ ละเพื่อนที่ไทยก็ห่างๆไปหมดเลยไม่เหมือนเดิมอะ ขนาดเด็กลปคนไทยด้วยกันยังรู้สึกไม่สนิทใจอะ รู้สึกว่าเข้ากับใครไม่ได้ ทุกคนมีนิสัยที่เราไม่ชอบเต็มไปหมดเลย
>>830 มึงเป็นเหมือนกูตอนนี้เลยหว่ะ เพื่อนที่สนิทไม่รู้ว่าคิดยังไงกับเรา เหมือนไม่สนใจเราตลอด มีนิสัยและไลฟสไตล์ไม่เหมือนกัน บางครั้งเลยขัดๆกันบ้าง แล้วมันก็เป็นเหตุผลที่ทําให้ห่างๆกัน เอาเข้าจริงๆก็ดูเหมือนมีเพื่อนแต่จริงๆไม่มีเลย
>>ส่วนเรื่องไปแลกเปลี่ยน มีเพื่อนที่อยู่รรเดียวกันแล้วไปแลกเปลี่ยนมั้ย นั่นแหละส่วนใหญ่ตอนกลับมาก็จะสนิทกันเอง กลุ่มกุก็กลายเป็นกลุ่มเด็กแลกเปลี่ยน4-5คนรวมกัน //กุไม่ได้ไปแลกเปลี่ยน แต่กูรวมกลุ่มให้มันเลยอยู่ด้วยกันไปด้วยเลย
Loser เยอะจังวะ
กูรู้สึกเฟลแดกมากเลยว่่ะ ชอบมองโลกในแง่ร้ายแบบคิดไปเองว่าคนนุ้นคนนี้จะไม่ชอบ แค่เค้ามองหน้าแล้วไม่ด้ยิ้มก็คิดไปว่าเค้าเกลียด เขาหายหน้าไปก็คิดว่าเค้าลำบากใจที่จะเจอ ทั้งๆที่กูเองก็ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าไอ้ที่กูคิดมันจริง จะมีก็แค่เค้ามองหน้าแล้วกูก็คิดว่าเค้ามองแปลกๆพาลคิดว่าเค้าไม่ชอบ คิดว่าตัวเองโดนนินทาบลาๆ ชีวิตไม่เป็นสุขเลยมึง
แล้วอย่างตอนนี้ก็รู้สึกอยากตายเพราะนอกจากจะไม่มีความสุขในแง่ความสัมพันธ์กับคนอื่นแล้ว ยังตกงานหางานไม่ได้อีก ทั้งๆที่กูเองก็อดทนกับเรื่แงเหี้ยๆได้มาตลอดแต่ตอนนี้รู้สึกไม่อยากทนต่อไปแล้วเลย รู้สึกกลัว รู้สึกอยากหนีหายไป
แต่กูอยากกลับมาเป็นคนไฟแรงมองโลกในแง่บวกพร้อมชนปัญหาอย่างที่เคยเป็น ไม่อยากมานั่งนอย นั่งคิดมากว่าใครจะมองตัวเองยังไงหรือเป็นคนไร้ค่าเพราะไม่มีงานทำ กูจะทำไงดี ตอนนี้อายุ26 มีใครเคยผ่านช่วงแบบนี้ไปมั่งมั้ย
>>833 ไม่รู้ว่าที่กูพูดจะทำให้มึงดีใจหรือเสียใจนะ
แต่ปกติคนทั่วไปไม่มานั่งนินทาหรือเกลียดมึงหรอก เค้าไม่สนใจมึงด้วยซ้ำ
แบบสมมุติมึงไปซื้อของ 7-11 มึงจะสนใจเหรอว่าคนที่ต่อแถวอยู่หน้ามึงมองหน้ามึงมั้ย คือ ถ้ามันไม่ได้แทรกแถวมาไม่มีใครจำหรอก
ส่วนไม่มีงานทำก็....ยาว อาจจะต้องรู้รายละเอียดมากกว่านี้
เค้าว่าแดด ลดอาการซึมเศร้าและ Autism ได้นะ คือเหมือนเคยอ่านมาว่ามีผลกะเคมีในสมองเลยนะ
กูแนะนำให้ทุกคนในทู้นี้ ออกแดดซะนะ จะได้ดีขึ้น อย่ากลัวดำกันเลย
>>834 คนทั่วไปกุไม่สนใจอ่ะ แต่อันนี้เป็นคนรู้จักน่ะสิมึง ตอนแรกก็คิดว่าสนิทกันแต่พอเห้นเค้าไม่ได้ยิ้มหรือเดินมาทัก ก็คิดละว่าจริงๆแล้วกูอาจคิดไปเองคนเดียวว่าสนิทกัน จริงๆแล้วเค้าอาจเกลียดกุ ลำบากใจที่จะคุยกับกู ไรงี้
ส่วนเรื่องงานคือกูไม่ใช่คนเก่งขนาดนั้นอ่ะกูรู้ตัวอยู่ แต่ก็พยายามฝึกฝนตัวเองตั้งเป้าหมายสูงไว้ตลอด ถามว่าเก่งขึ้นมั้ยก้เก่งขึ้นแต่ก็ไม่ได้ดีพอที่บริษัทจะอยากได้ พอโดนปฎิเสธมากๆเข้าก็เริ่มรู้สึกไร้ค่าขึ้นมา ทั้งๆที่ถ้ามองย้อนกลับไปตัวกูคือพยายามฝึกฝนจนมาไกลมากนะ เรื่องที่ทำสำเร็จมันก็มี คือคิดตามหลักเหตุผลแล้วมันไม่ควรนอยด์ แต่กูก็ยังนอยด์ ไม่สามารถนำเรื่องดีๆที่เคยทำมาฮีลตัวเองได้อีกต่อไป ปีที่แล้วอาการหนักกว่านี้มาก ร้องไห้ทุกวัน แต่นี่มันก็จะครบปีแล้วที่กูนอยด์แดกแบบลุกไม่ขึ้นกูอยากหายแล้วกลับมาสู้กับเรื่องเหี้ยๆได้โดยที่ไม่ว่าจะเจออะไรก็ก็ยังพยายามต่อได้ ยังมองโลกในแง่ดีได้ไม่ได้เอาแต่คิดว่าอยากตายแบบนี้
กูรู้สึกเบื่อชีวิตกูอ่ะ เบื่อแทบจะทุกสิ่งทุกอย่าง เบื่อเพื่อน เบื่อโรงเรียน เบื่อสังคม กูอยากอยู่บ้านเงียบๆแต่ทำไม่ได้ ที่บ้านกูก็ชอบมากวังให้กูได้เกรดดีๆจนกูเครียด อยากร้องไห้ อยากหนี แต่ทำไม่ได้เพราะเป็นลูกคนเดียว กูไม่อยากแบกความหวังเอาไว้กลัวทำเค้าผิดหวังแล้วเค้าไม่รักกู
ไม่รู้จะยัดใส่กระทู้ไหนดี ช่วยคิดวิธีขอแม่ไปงานแฟนมีตกับพ่อแม่หน่อย คือพ่อแม่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ากูชอบอะไรแบบนี้ด้วย แล้วค่าตั๋วเกือบห้าพัน เลิกก็ดึก กูเพิ่งจบมัธยมมาหมาดๆ เลยไม่รู้ว่าจะขอพ่อแม่ไงดี
>>839 ถ้าใช้เงินตัวเองกูว่าน่าจะง่ายขึ้นนะ มึงจบมัธยมแล้วคะแนนทีแคสดีมั้ยอะ ถ้าดีก็บอกไปว่าอยากให้รางวัลตัวเอง ชอบอันนี้มากๆ มานานแล้ว เป็นแรงบันดาลใจ ก่อนเข้างานจะโทรหา ออกจากงานจะโทรหา ก่อนขึ้นรถจะโทรหา ถ่ายป้ายทะเบียนรถที่ขึ้นด้วย แล้วก็ถ้าหาเพื่อนไปด้วยได้พ่อแม่ก็น่าจะยอมง่ายขึ้นนะ
กูเบื่อว่ะ ไม่มีแรงกระตุ้นในการเรียนเลย
บาปกรรมเนี่ย .. มีจริงหรือเปล่านะ ?
แต่ว่าบางทีถ้าการที่ได้มาพบกับคุณมันเป็นผลมาจากบาปกรรมล่ะก็ .. ชาติที่แล้วของฉันคงทำกรรมร้ายแรงมากๆเลยล่ะ
หยุดปั้นยิ้มหลอกลวงใส่กันซักทีจะได้ไหมนะ ?
ยิ่งเห็นยิ่งขยะแขยง
ทำเหมือนว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
คุณทำไมถึงหน้าด้านได้เพียงนี้
คุณควักหัวใจของฉันออกมา เอามีดกรีดมัน โยนลงพื้น แล้วใช้ส้นเท้าบดจนเละเทะสิ้นดี
จากนั้นก็เอายัดกลับเข้ามาแล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นสิ ?
อยากรู้เสียจริงว่าคุณยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า
กุเคยคิดว่าเพื่อนๆไม่ค่อยชอบกู แต่พอมาวันปัจฉิมม.6พวกมันมาพูดกับกูโคตรดีอ่ะ มันพูดทุกอย่างว่ารู้สึกกับกูยังไง ความจริงใจมาเต็ม หลังจากวันนั้นกุก็ไม่รู้ว่าเพื่อนไม่ชอบกูอีกเลยทั้งที่มันยังปฏิบัติกับกูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เลยทำให้กูต้องกลับมาทบทวนว่ากูมองคนอื่นในแง่ร้ายเกินไปรึเปล่า?
กูรู้สึกแย่เวลาเห็นคนโพสเฟสแง่ลบละมีคนมาคอยให้กำลังใจ รู้สึกดาวน์แบบดาวน์มากๆ ดาวน์จนโกรธตัวเองว่าทำไมขี้อิจฉาแบบนี้ แค่เพราะเวลากูเศร้าไม่มีใครที่กูจะปรึกษาได้เลย หันไปทางไหนก็เห็นแต่กำแพง เวลากูดาวน์ลงเฟสไม่มีใครเคยถามเลยว่ากูโอเคมั๊ย ในขณะที่พวกแม่งไปทักถามชาวบ้านทุกคนยกเว้นกู แม้แต่เพื่อนสนิทกูเอง เวลากูปรึกษาใครก็ไม่มีใครยอมตอบ กูรู้สึกเฟมือนหันหน้าคุยกับกำแพงชิบหาย ปรึกษาใครไม่ได้ซักคน เห็นคนเขาได้รับความรักความห่วงใยละแม่งอิจฉาชิบหาย สิ้นหวังสัสๆ
กูอยากพัฒนาตัวเอง ออกจากคอมฟอร์ทโซนให้ได้ พอคิดจะทำๆ แม่งก็จบอยู่กับเรื่องเดิมๆเบื่อชิบหายเลยไอสัส จะทำไงดีวะ ปล.กูมาระบายถูกอันใช่มะเพราะแม่งมีหัวข้อเยอะชิบหายไม่รู้กูจะไปลงไหนได้ ถ้าผิดกูนั้นแหละ โทดที
>>848 การประสบการณ์ส่วนตัวกุนะ ถ้าทำให้มึงยิ่งดาวน์กุขอโทษ แต่กุจะไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ว่ะ คนรอบตัวหรือแม้แต่คนแปลกหน้าแม่งช่วยไรไม่ได้เลย กุรู้สึกว่าเล่าไปก็เสียเวลาเปล่า เหมือนผิดหวัง ทุกวันนี้กุให้เวลาตัวเองในการเข้าใจตัวเอง ซึ่งช่วยแก้ปัญหาและดีกว่าปรึกษาใครเยอะเลย มึงลองใช้วิธีนี้ดูก็ได้
ล่าสุดนี่ก็เห็นคอมมิกสั้นๆ ทำนองว่าตายแล้วมาดูว่าถ้ายังมีชีวิตอยู่จะเป็นยังไง แล้วก็เสียดาย บอกถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ดีหรอก แล้วก็ทิ้งท้ายว่าคนที่กำลังมีชีวิตอยู่รักษามันไว้ให้ดีๆนะ
กูรู้สึกแย่มากอ่ะ มันไม่ได้ทำให้กูรู้สึกดีเลย
คือมึงคิดว่าถ้ากูมีชีวิตอยู่ต่อแล้วมันจะดีขึ้นหรอ? พูดไว้ซะสวยหรู อีเหี้ย ชีวิตกูอาจจะจบลงด้วยการฆ่าคนตายก็ได้
แค่นี้มันก็แย่อยู่แล้วมึง...
กูรู้ว่าแม่งหมายความยังไง แม่งจะสื่อถึงอะไร
แต่กูไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพราะข้อความเหี้ยๆของมึงเลย
กูเห็นแล้วกูอยากตายอ่ะ
เออ อาจจะมีคนที่ฮึดสู้ต่อไปเพราะมึง
แล้วกูอ่ะ?
มึงมาทำให้กูรู้สึกอยากตาย ในขณะที่กูรู้ว่ามึงก็หวังดี ในขณะที่กูรู้ว่ามีคนอื่นรู้สึกดีขึ้นเพราะมึง
แล้วทำไมกูไม่รู้สึกดีที่ได้เห็นมันเหมือนคนอื่น?
ทำไมกูต้องมารู้สึกแย่เพราะไอ้เหี้ยนี่?
เออ มึงช่วยชีวิตคนได้หลายคน แล้วก็กำลังจะพรากชีวิตกูไปด้วยไอ้สัส
เอาจริงนะ กูไม่ได้อยากรู้เลยว่าอยู่ต่อแล้วชีวิตจะดีขึ้นยังไง
ชีวิตกูตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนะ แต่กูก็ยังอยากตาย
กูต้องชีวิตอยู่ต่อเพราะคนอื่นบอกว่าถ้ากูอยู่ต่อแล้วมันจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นหรอ?
แล้วถ้าเรื่องดีๆที่ว่านั่นไม่เกิดขึ้นตลอดชีวิตแม้กูจะแก่ตัวลงไปล่ะ? มึงรับผิดชอบกูได้ไหม?
แล้วถ้ามีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นกับกู มึงก็จะบอกให้ทนๆไป เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เรื่องแค่นี้เอง ไรงี้หรอ?
มึงรู้อะไรบ้าง? มึงรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตกู รู้ว่ากูต้องพยายามแค่ไหนที่จะมีชีวิตอยู่ กูไม่ได้รู้สึกอยากตายเกือบเดือนเลยนะมึง แล้วกูก็ร้องไห้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพราะความหวังดีของมึง
มึงดูมีความสุขดีนะ ดูเป็นคนดี หวังดีต่อคนอื่น มีคนที่รู้สึกดีขึ้นเพราะมึงมากมาย
แล้วกูล่ะ? ความรู้สึกของกูจะเป็นยังไงก็ได้หรอ?
กูรู้สึกแปลกแยก อีเหี้ย เหมือนมีแค่กูที่รู้สึกแย่ เหมือนมีแค่กูที่อาการหนัก ทำไมกูถึงไม่รู้สึกดีขึ้น? ทำไมกูถึงรู้สึกแย่ลง?
กูรู้ว่าถึงจะป่วยเหมือนกันแต่ก็ต่างกัน แต่พอมาเจอเหตุการ์ณแบบนี้ กูคิดเลยว่าเราไม่มีทางเข้าใจกันได้หรอก กูเคยฝันนะ ฝันว่าคนที่ป่วยเหมือนกันจะเข้าใจกัน แต่ความเป็นจริงคือไม่ ไม่ว่ามึงจะเป็นคนไข้หรือหมอ ครอบครัวหรือเพื่อน ก็ไม่มีใครที่จะเข้าใจกันได้จริงๆ ต่อให้พูดคุยกันแล้วก็ตาม ต่อให้ระบายทุกอย่างออกไป แต่ถ้าไม่ยืนอยู่จุดเดียวกันก็ไม่เข้าใจหรอก
พูดตรงๆนะ ขนาดคนป่วยเหมือนกันยังไม่เข้าใจกัน คนไม่ป่วยยิ่งเหมือนอยู่คนละโลกว่ะ ยิ่งคนไม่ป่วยพยายามเข้าใจคนที่ป่วย แม่งก็ยิ่งบอกเลยว่ามึงกับกูต่างกันโดยสิ้นเชิง
...ทำไมมาเรื่องนี้ได้วะ อา
มึงไม่มีทางรู้หรอกว่าคนที่ตายไปแล้วจะเสียดายรึเปล่าที่ไม่ยอมมีชีวิตอยู่ต่อ
มึงไม่มีทางรู้หรอกว่าตายไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น
มึงไม่มีทางรู้หรอกบาปบุญมีจริงรึเปล่า
มึงไม่มีทางรู้หรอกชาติหน้ามีจริงไหม
กูรู้แค่ว่า ถ้ากูจบชีวิตลงวันนี้ กูจะมีความสุขมากๆ เคนะ
คอมมิคนี้ ดูเหมือนจะเข้าใจคนป่วยนะ เห็นคนเขียนบอกว่าเคยป่วยด้วยนี่
แต่กูว่ามึงไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจอะไรเลย
พอมึงผ่านจุดๆนั้นมาแล้วมึงก็จะเข้าใจเอง
พรุ่งนี้กูต้องพรีเซ้นงาน แล้วกูรู้สึกไม่พร้อมมากๆ คือรู้ว่าพรุ่งนี้คือไปยืนให้เค้าด่าแน่ๆอะ เพราะจะมี อ. คนนึงที่กูรู้สึกแพ้ทางเค้ามากแบบคนแก่หัวรั้นที่ไม่ฟังใดๆที่ไม่ตรงใจตัวเองแล้วมักมีคำพูดที่ทำให้โคตรรู้สึกดาวน์บ่อยๆ กูจะต้องทำยังไงให้ไปโดนเค้าด่าแบบไม่เฟลไม่เสียสุขภาพจิต เพื่อนโม่งช่วยกูที
เมื่อกี้กูดราม่าไปหน่อย เอาใหม่แล้วกัน
กูจะลองคิดว่ากูเป็นคนวาดคอมมิคนี้ขึ้นมาดู
กูคงไม่รอบคอบมากๆ ไม่ก็มองโลกในแง่ดีเกินไป ประมาณว่าทุกคนต้องรู้สึกดีขึ้นเพราะกู คงไม่มีใครมารู้สึกแย่เพราะมีคนให้กำลังใจหรอก
หรือไม่กูก็ไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น ใครจะรู้สึกแย่ก็ช่างหัวมันไป แต่มึงคือคนส่วนน้อย เพราะคนส่วนใหญ่รู้สึกดีขึ้นเพราะกู และกูจะไม่ใส่ใจคนส่วนน้อย เพราะแม่งไม่มีค่าเท่าคนส่วนมาก มึงตายไปก็เรื่องของมึง ไม่ใช่เรื่องของกู
กูผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตกูมาแล้ว กูเข้าใจว่ามันรู้สึกยังไง และกูอยากเป็นกำลังใจให้ทุกคน ถึงมันจะแย่ แต่ก็ไม่แย่ตลอดไปหรอก
ย้อนกลับไปคิดว่าถ้ากูเป็นคนในคอมมิก ถ้าใครเห็นอนาคตที่สวยงามก็ต้องอยากมีชีวิตอยู่ต่อกันอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีอนาคตที่สวยงามรออยู่ ถ้ากูตายไปแล้ว แล้วมีกระจกอยู่จริง มองย้อนกลับไป กูคงคิดว่าอนาคตที่ดูสวยงามนั้นกูกำลังยิ้มอยู่จริงๆรึเปล่า แล้วทำไมกูต้องเสียดายสิ่งที่ดูเหมือนภาพฝันที่แสนลวงหลอกสำหรับกู? ในตอนที่กูมีชีวิตอยู่ กูไม่ได้สัมผัสถึงมัน กูก็คิดว่ามันคือดินแดนแฟนตาซีดีๆนี่แหละ และถ้ามีคนถามกูว่าอยากย้อนกลับไปไหม กูคงคิดว่าแม่งเป็นซาตานมาล่อลวงกูชัวร์ๆ
เอ ถ้ากูตาย โรคนี่จะติดวิญญานกูไปด้วยเปล่าหว่า? lol กูจะกลับเป็นคนปกติไหมนะ
สิ่งที่กูจะพูดคือ ไม่ใช่ทุกคนที่จะผ่านมันไปได้ บางคนอยู่กับมันไปชั่วชีวิต บางคนก็จบชีวิตลงเพราะมัน ใครที่หายแล้วกูก็ยินดีด้วยแล้วกัน
แต่ขออย่าง ไอ้คำว่า "ถึงมันจะแย่ แต่มันก็ไม่แย่ตลอดไปหรอก" นี่แม่งดาบสองคมชัดๆ
>>855 มึงแม่งกลวงว่ะ กูไม่ได้เจตนามาซ้ำเติมใครกูบอกไว้ก่อน (ไม่ว่ามึงจะเข้าใจหรือรู้สึกยังไงกับข้อความกูก็เถอะ) มึงเหมือนคนที่ไม่เคยเจอความสุขมาก่อนในชีวิตและรับรู้ไม่ได้ เหมือนคนใาเกาหลีเหนือที่นึกภาพไม่ออกว่าโลกประเทศข้างนอกเค้าเป็นยังไงเพราะมึงไม่เคยได้ออกมา มึงไม่เคยมีความสุขเลย หรืออาจจะเคยแต่ลืมไปแล้ว แล้วก็ใช่ กูไม่รู้จักมึงหรอก ไม่เข้าใจมึงด้วย กูกล้าพูดว่ากูเป็นคนหนึ่งที่เคยอยู่ในจุดเดียวเดียวกันมึงมาแล้วแม่งมาในช่วงอายุที่สำหรับกูคือเหี้ยมากๆ อยู่ในช่วงที่ถ้ากูจะพังก็พังไปทั้งชีวิตเลย(ถ้ากูมีชีวิตยันแก่นะ) แต่กูอวดมึงเลยว่ากูเคยมีความสุขมาก่อนแล้วกูจำมันได้ กูสัมผัสมันได้ เพราะงั้นกูเลยยังไม่พัง กูยังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้
กูจะไม่พูดว่าถ้ามึงยังมีชีวิตอยู่มึงจะเจออะไรดีๆ อีกเยอะเพราะคนพูดแม่งก็กลวงเหมือนกัน คนเราแม่งกลวงกันคนละด้าน ในขนาดที่มึงกลวงเพราะขาดความสุข คนทำคอมมิคแม่งก็กลวงเพราะไม่เข้าใจเหี้ยไรเลย ตัวกูเองก็กลวง แม่งกลวงกันทุกคน
กลวงแปลว่าเชี่ยอะไรวะ
>>855 กูเคยมีความรู้สึกว่า ทำไมกูไม่ฆ่าตัวตายไปตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เลยวะ จะได้ไม่ต้องมาเจอเหี้ยอะไรแบบนี้ แต่ที่กูไม่ตายเพราะเรื่องเยอะ จะเอาตายสนิทเพราะกลัวถ้าเสือกไม่ตายโดนเอาเรื่องนี้มาย้อนทำร้ายแน่ เอาศพสวยๆกลางสถานที่สวยๆหรือตอนเช้า สรุปกูเลยไม่ตายแบบงงๆมาหลายปีละ5555
กูอยากฆ่าตัวตาย แต่ไม่อยากทรมาน อยากตายสนิท อยากตายแบบไม่เดือดร้อนคนอื่น อยากตายแบบงบน้อย สรุป คิดไปคิดมาหาไม่เจอ เลยยังอยู่จนถึงวันนี้ แต่ก็ยังพยายามหาวิธีใหม่ๆ ต่ไปอยู่นะ
พวกมึงมาถึงจุดที่อยากฆ่าตัวตายได้ยังไง ชีวิตพวกมึงเจออะไรมาบ้างกูขอเสือก
เหนื่อยจังเพื่อนโม่ง หายใจยังเหนื่อยเลย ใช้ชีวิตแบบหัวใจโหว่งๆไงไม่รู้ เห้ออออ เคยรู้สึกแบบทำผิดแล้วโดนเรียกออกไปด่าหน้าห้องมั้ยวะ ทุกสายตาจับจ้องมาที่มึง ร่างกายมันจะวูบๆ ตัวชาๆ หัวตื้อๆ ทั้งวันกุรู้สึกแบบนั้น นอกจากจะนอน แต่กุนอนไม่ค่อยหลับ ถ้าหลับก้หลับเกิน12ชม.
ยังไม่ได้ไปหาหมอเลยว่ะ อยากได้ยานอนหลับแรงๆ กินทีเดียว หลับไปเลย ไม่อยากตื่น สิ้นหวังแล้ว
กูว่านะ หลายๆ คนในนี้ที่หมกมุ่นอยู่ ฟุ้งซ่านกับความรู้สึกตัวเอง พวกมึงควรเลิกคิดเรื่องตัวเองแล้วมองไปรอบๆ บ้างนะ จินตนาการก็ได้ สมมติอ่านเจอข่าวอะไรที่แชร์ๆ มาก็ลองวิเคราะห์ดูว่า ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น อ่านเรื่องราวคนอื่น หรือฟังคนอื่นให้มาก เอาที่แบบจรรโลงๆ ใจหน่อย กูรู้สึกว่าพวกที่ตันๆ แล้วคิดว่าตัวเองกำลังจมอยู่กับความทุกข์เนี่ย มองไม่พ้นตัวเองๆๆ ทั้งนั้นเลย
นี่ถ้า ทานอส มีในโลกจริง
คนในทู้นี้คงเป็นแฟนคลับ ทานอส กันหมด
อยากให้มนุษย์หายไปจากโลกนี้บ้างจัง...
>>862 กูเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไม่ได้รับการรักษาแต่สนใจจิตวิทยาเลยพอจะรู้ตัวแล้วพยายามทรงอาการตัวเองมาตลอด (คิดเป็นปีก็10+ปี) กูเคยถึงกับแบบ คิดว่า หน้าตา การเรียน ฐานะ เพื่อน พ่อแม่ กูมีทุกอย่างที่อยู่ในระดับโอเค กูรู้สึกจะดีกว่านี้ถ้าคนที่มาเกิด มาใช้ชีวิตตรงนี้ไม่ใช่กู กูรู้สึกเหนื่อยเหมือนเรื่องดีๆมันบั่นทอนให้กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเหี้ย เป็นคนที่ไร้ค่ามากๆ คงเป็นขยะไปแล้วถ้าสภาพแวดล้อมกูไม่ดี
แต่ช่วงที่อยากตายหนักๆคือตอนที่แม่กูเป็นมะเร็ง แล้วยายกูเสียพอดี แม่กูเลยเป็นโรคซึมเศร้าหนักมาก แบบ แค่เห็นหน้าก็ไม่ได้ ช่วงนั้นกูต้องท่องทุกวันว่า กูกำหนดไว้แล้วว่าจะตายวันไหน เดี๋ยวก็จะถึงแล้ว ทนไว้ ผ่านไปหลายปี จนถึงวันที่กูจะฆ่าตัวตาย ตอนนั้นทุกอย่างเสือกดีขึ้นไง แล้วด้วยความที่กูคือโม่งเรื่องมาก ไปๆมาๆ ก็ไม่ตาย 5555555
กูลดแล้วๆ พอกูจิตใจดีขึ้นก็ไปออกกำลังกาย ผอมหุ่นดีกว่าก่อนอ้วนอีก หน้ากูอย่างผ่อง ผิวอิ่มมาก5555
>>874 กูไม่แน่ใจวะ พอผ่านมาหลายปีแม่กูก็ดีขึ้นนะ พอกูย้ายออก พ่อบอกถ้าไม่มีกูอยู่ด้วยแม่กูแทบไม่มีอารมณ์ร้ายเลย
คือ กูเป็นตราบาปของเขาที่เห็นกูเเล้วรู้สึกผิด เวลากูอยู่กับเขาอารมณ์เขาจะขึ้นๆลงๆง่ายมาก
แต่ตอนนี้กูก็คุยปกติได้แล้ว ถ้าไม่เจอเหตุการณ์หรือคำพูดที่ซ้อนกับอดีตก็ไม่ค่อยมีอะไร
สรุป แยกกันอยู่รักกันมากกว่าตอนอยู่ด้วยกันอีก555555
ไอเหี้ย ทำไมกูพิมพ์ว่า"ไม่มีกู"แล้วกูต้องร้องไห้วะ
มึงเสียใจ ซึ่งก็ไม่ผิดถ้ามึงจะเสียใจ
ทำไมทุกคนแม่งชอบเดินหนีกูไปทุกทีว่ะ ทั้งที่อยากจะคุย แม้คนอื่นไม่เคยพูดกับกูซักคำเลย ทั้งๆที่กูพยายามคุยด้วย ก็มักจะเงียบหรือหนีหายไปเลยทุกทีืี่กูพูด อย่าว่าอย่างงั้นเลยแม้แต่จะคุยกับคนอืนก็ทำไม่ได้ เหมือนเป็นคนตายที่เดินมาหาตรงหน้าเขา กูต้องทำยังไงว่ะทุกคนถึงจะยอมคุยกับกู บางทีทักไปในเฟส หรือ อะไร ก็ไม่เคยตอบ ไม่เคยแม้แต่จะอ่านซักครั้ง ทั้งที่ออนเเล้ว ก็ไม่ตอบเลยซักนิด ชีวิตกูเหมือนถูกตั้งให้อยู่คนเดียวตลอดชีวิต ให้เงียบเหงาไปจนตาย โดนลืมตลอดทุกที
>>622 กูเป็นเหมือนกันเลย ตอนกูแยกไปอยู่คนเดียวกูไม่เคยมีอาการโวยวายเลย เวลาแวะกลับบ้านก็ไม่หงุดหงิดด้วย แต่กลับมาอยู่บ้านจริงๆ ได้พักเดียวก็เริ่มออกอาการ เหมือนโดนพลังงานลบโยนใส่ทุกวันจนมันซึมเข้ามาในตัวเราด้วยอะ กูว่าย้ายออกไปห่างๆ เค้าบางทีก็ช่วยได้นะ ออกไปอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เราไม่ต้องเก็บกด ฮีลตัวเองก่อน
กูรู้สึกว่ากูยิ่งหาอะไรทำกูยิ่งกลายเป็นลูซเซอร์ มันยิ่งตอกย้ำว่ากูเป็นลูซเซอร์มากขึ้น
เยี่ยม กูทำตัวเอง กูได้แอดมิทแน่ๆ เหี้ยชิบหายเลย
ใครรู้จักเว็บหรือเพจหรืออะไรก็ได้ที่สามารถปรึกษานักจิตวิทยาได้แบบฟรีๆมั้ย กูอยากปรึกษาจิตแพทย์แต่ไม่ไหวจะจ่าย เวลากูก็ไม่สะดวก ขอแค่นักจิตวิทยาหรือทำนองนั้นก็ได้ กูมีเรื่องอยากปรึกษาแค่นิดหน่อยจริงๆ
กูมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจเป็นเรื่องใหญ่มากๆสำหรับกูและกูไม่รู้จะเอายังไงกับมันดี กูต้องทำเรื่องหนึ่งซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่ will ของกูแต่มันต้องทำ กูไม่รู้ว่าควรจะทำมันหรือเปล่า ถ้าทำแล้วอะไรๆมันจะดีกว่านี้ไหม ขณะเดียวกันกูก็กำลังอยากตายเพราะกูรู้สึกว่าไม่อยากจะทำอะไรกับชีวิตแล้ว กูไม่มีเป้าหมายว่าจะทำอะไรเหมือนกูหมดแรงจูงใจในการทำสิ่งต่างๆไปแล้ว คนอื่นๆก็ไม่ได้คาดหวังว่ากูจะทำอะไร กูมีความหวังเล็กๆว่าการทำเรื่องนี้อาจจะทำให้อะไรเปลี่ยนไปแต่กูก็กลัวว่าพอถึงเวลาแล้วมันจะเละเหมือนเดิม แต่กูก็กลัวเหมือนกันว่าถ้ากูตัดสินใจว่าจะตายแล้วถ้าจริงๆแล้วการไม่ตายมันดีกว่า (ถึงกูจะรู้ว่าตายแล้วก็คงไม่รับรู้แล้วก็เถอะแต่ตอนนี้ยังไม่ตายมันก็ยังคิดอยู่) กูสับสนมากๆ ไม่รู้จะเอายังไงดี กูเครียดมากเลย
ชีวิตกูมันห่วยแตกจังวะ อยากเรียนมหาลัยก็ไม่ได้เรียน อยากมีชีวิตในมหาลัยบ้าง เกิดมาชีวิตก็อยากใช้ให้คุ้ม ตอนเล็กๆก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับครอบครัว เพราะไม่ได้เกิดมาจน มาจนตอนโต
ตอนนี้ ทำงานงกๆไปวันๆเก็บเงินไปเที่ยวต่างประเทศปีละครั้ง เก็บเงินเรียนเสริมงานอดิเรก
กูไม่อยากอยู่กับคนที่อยากให้กูได้ดิบได้ดีเลยว่ะ กูแค่อยากกินๆนอนๆเป็นพนักงานเงินเดือนกากๆไปวันๆ ทำไมเค้าต้องเป็นห่วงกูขนาดนั้น ปล่อยๆกูไปตายบ้างเห้อ อย่าเรียกร้องอีกเลย เหนื่อยแล้วอะ
มึง กูเหงาว่ะ เหมือนอยู่ในที่ ๆ ไม่เหมาะกับตัวเองยังไงไม่รู้ กูเคยคิดว่ากูอยู่คนเดียวได้สบาย แต่พอเห็นเพื่อนอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มทีไร กูแม่งอยากร้องไห้ทุกทีเลยว่ะ มันโหวงใจแปลก ๆ เพราะปัญหาสุขภาพจิตกูด้วยมั้ง มึงว่ากูควรทำยังไงดีวะ วันนึงผ่านไปนานจังเลย ทรมานชิบหาย
มึงมาแฮปปี้แถวนี้กูก็ยิ่งดาวน์ดิ
>>908 มองหาเพื่อนที่แบบคุยเรื่องเดียวกันกะมึงได้อย่างชอบเรื่องอะไรที่เหมือนๆกันทำงานอดิเรกคล้ายๆกันดูมะ ลองเข้าหาหรือว่าชวนคุยก่อนได้นะมึงลองดู ตอนนี้กูก็มาอยู่ในที่ๆแบบคุยกับใครไม่ค่อยได้ตอนแรกก็เครียดนะกลัวจะเข้ากับคนอื่นไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็มีเพื่อนบางส่วนอาจจะไม่มากที่เข้าใจกูแล้วคุยกับกูได้ เวลากลับห้องมาอยู่คนเดียวก็หาอะไรทำแบบพวกดูหนังตลกๆไม่ก็ฟังเพลงดูจะได้ไม่เก็บเรื่องแย่ๆมาคิด เป็นกำลังใจให้นะมึง
ถ้ากูรู้สึกเหมือนกูเป็นโรคทางจิดแบบเครียดพวกนี้ทั้งที่กูอาจจะไม่เป็นก็ได้นี่นับว่าสำออยไหมวะ กูรู้สึกวันๆกูไม่มีแรงบันดาลใจในการทำอะไรอ่ะ ตื่นมากูก็ต้องไปเรียนตั้งแต่ 6 โมงเช้า กลับบ้านมา 2 ทุ่ม แม่ให้อ่านหนังสืออีก 2 ชั่วโมง หลับที่ก็ 5 ทุ่มจะเที่ยงคืนแล้ว ไหนจะทำการบ้านอีก ทุกคนที่กูอยู่ในกลุ่มด้วยแม่งพร้อมใจกันโยนงานมาให้กูทำอ่ะ กูรู้สึกไม่มีเวลาที่จะอยู่กับตัวเองอ่ะ ทำไงดี แม่ก็บอกกูว่าแค่นี้ยังน้อยๆ คนที่ลำบากกว่ากูก็มีตั้งเยอะ หรือกูแม่งโง่เองจริงวะ
ไม่มีงานอดิเรกที่ชอบเลยน่าเบื่อจัง
กูเหนื่อย กูเฟล กูท้อ เหมือนที่ทำไป แม่งไม่เคยมีความหมาย เงินหาได้เท่าไหร่ แม่งไปหมด ขนาดกูบอกสิ้นปีกูมีรายจ่ายเป็นหมื่นๆแม่งก็ไม่ช่วยอะไรกูเลย
บางทีก็คิดนะ กูจะหาเงินไปทำไมว่ะ ในเมื่อสุดท้ายมันก็หายไปกับเรื่องไร้สาระอยู่ดี จะลงทุนลงห่าอะไรไม่ได้สักอย่าง
อยากหนีไปให้ไกลบ้าน แต่แม่งก็ห่วงอีก
ทุกวันนี้กูพยายามคุมสภาพจิตชิบหายล่ะสัส
กุไม่รู้เป็นเหี้ยอะไรกับกู แต่ช่วงนี้แม่ง คือกุจิตใจอ่อนไหวสัสๆ นิดหน่อยก็กังวล ทำอะไรก็พลาด แล้วพอกังวลแม่งก็ใจสั่น นอนไม่หลับ วันต่อมาก็ทำงานไม่ได้เรื่อง โอ้ย แบบ ไม่เอเคอาะ แล้วคือเรื่องที่กังวลแม่งเป๋นเรื่องขี้ปะติ๋วที่กุไม่ควรกังวลแต่เสือกกังวลแล้วเสือกมีผลกับจิตใจกุมากๆทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไม
กุเหนื่อยจังเลยพวกมึง
>>918 ให้กอดเอาไหมมึง เพื่อจะหายเหนื่อยได้บ้าง
>>914 ใจเย็นๆ กูเคยเป็นมากก่อน สิ่งที่ต้องทำคือตั้งสติ และหาทางผ่อนคลาย แนะให้มึงไปกอดคนที่มึงคิดว่าเขารักมึงที่สุดไว้ให้แน่นๆ แล้วบอกตัวเองว่ายังมีคนคนนี้อยู่ข้างๆ ตอนกูกูกอดพ่อกูแน่นมากจนะ่อกูแปลกใจ แต่ถ้ามึงไม่มีใครแนะให้กอดตัวเองแน่นๆ และบอกกับตัวเองว่า กูรักมึงนะ ขอบใจที่อยู่ด้วยกันมาจนชนาดนี้ ช่วยอยู่ด้วยกันไปจนถึงวันที่เรามีความสุขด้วยกันนะ อาจจะดูบ้า แต่กูทำแล้วกูโอเคขึ้นนะ มันเหมือนแบบ ต่อให้ใครไม่รักกู กูรักตัวเองก็ได้ไรงี้ ส่วนงานกูก็จะไปโวยใส่เพื่อนเป็นพักๆเวลากูไม่ไหวจริงๆ พวกมันก็จะขยับมาช่วยกูทีละนิด พอกูโอเคขึ้นกูก็ทำคนเดียวเหมือนเดิม5555 แล้วก็เรื่องความลำบากอะ ที่แม่มึงพูดมาก็เป็นเรื่องจริง แต่ว่านะ สิ่งที่เราเจอมันก็คือเรื่องหนักของเรา เอาไปเทียบกันคนอื่นไม่ได้หรอก เพราะเขาไม่ได้เจอเหมือนเรา
>>915 มึงมาถ่ายรูปต้นไม้ต้นหญ้ากับกูมา
>>916 กูแทบไม่ได้ใช้เงินที่กูหามาเลย ไม่รู้ปัญหามึงนะ แต่อยากบอกให้มึงตั้งสติดีๆ กูพูดได้แค่นี้ สู้ๆ
>>917 มึงอาจประจำเดือนมา ไม่ก็เป็นเพราะมึงคิดมากเกินไป ลองสักช่วงหนึ่งเอนตัวแล้วปล่อยความคิดแม่งทิ้งไปทั้งหมด แล้วค่อยเก็บเรื่องมาคิดใหม่ ตอนที่จิตใจมึงพร้อมเต็มที่ กูเป็นกำลังใจให้
หวังว่าที่กูมาให้กำลังใจแบบนี้คงไม่โดนด่านะ
เคยคิดว่าถ้าไม่มีอะไรจะทำมาหาแดกจริงๆก็คงไปทำอาหารขายเพราะพอถนัดอยู่บ้าง แต่กินยาพิษชนิดนึงเข้าไปกะว่าจะฆ่าตัวตายแต่ดันไม่ตาย เนื้อลิ้นโดนกร่อนจนรับรสได้อ่อนกว่าปกติหลายเท่า อะไรที่เคยกินแล้วอร่อยก็เป็นรสจางๆ ถ้าไปทำอาหารให้คนอื่นกินก็คงไม่อร่อย
>>919 กู >>914 เองนะ
กูไม่คิดว่าจะมีคนมาตอบกูจริงๆเลยปล่อยไปนานมาก พึ่งอยากมาอ่านก็วันนี้เนี่ยแหละ
ก่อนหน้านี้กูเครียดมาก เครียดจนอยากกรีดข้อมืดด้วยซ้ำ กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร อาจจะเรียกร้องควานสนใจด้วยก็ได้ พ่อกับแม่กูไม่ค่อยสนใจในตัวกูบ่อยๆ
โชคดีที่บ้านกูคัทเตอร์หาย ที่ไม่หายก็ขึ้นสนิม ความคิดนั้นเลยโดนปัดตกไป กูก็เลยได้แต่นอนร้องไห้คนเดียว
กูลองไปคุยกับเพื่อนมาดูละ กูรู้สึกดีขึ้นมากๆ พอมาอ่านของมึงอีกรอบกูก็จะร้องไห้อีกแล้ว ขอโทษ
กูอยากบอกว่าขอบคุณมึงมากๆนะ ขอบคุณจริงๆ
มึงง คือพักนี้กุเครียดมากๆ เครียดเหี้ยๆ เครียดแบบ เครียดไอ้สั้ส แล้วกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศในอีก2อาทิตย์นี้ แล้วกุเครียดเรื่องอื่นๆมากมายก่ายกอง
กุสนิทกับแม่มากๆ แต่ช่วงนี้คือเหมือนงานเขาก็ยุ่ง ต่องปิดปีงบประมาณอะไรสักอย่าง ส่วนกุก็ใกล้กลับประเทศ
กลายเป็นว่าเขาไม่มีเวลาให้กุเลย กุอยากจะปรึกษานู่นนี่ แต่กว่าจะกลับมาก็ดึก พ่อก็กลับมาแล้ว กุก็ไม่มีเวลาคุยกับแม่ (กุไม่สนิทกับพ่อ) แล้วกุก็นอยไงงง
ทำไมแม่ไม่มีเวลาให้กุเลย หลายอาทิตย์แล้วอ่ะ กุเครียดมานานมาก แล้วก็พยายามเก็บๆไว้เพราะเห็นว่าเขาไม่ว่าง
วันก่อนกุโทรไปบอกเขาแม่กลับบ้านเร็วๆหน่อย หนูอยากคุยด้วย แม่ก็บอก โอเค ได้ ต้องคุยต่อหน้าใช่ไหม ใช่ แม่ก็บอกเดี๋ยวจะรีบกลับบ้าน
สุดท้ายก็กลับดึก พ่อมากุก็อดเล่า
มันฝกล้จะบินเข้าไปทุกวันๆแต่กุไมาได้คุยกับเขาเลยอ่ะมึง กุเครียด
แบนควยไรสัส
ปกติมักไปเรียนสายและลืมวันสำคัญๆบ่อยๆ วันนี้ตื่นสายคิดว่าวันนี้ไม่ต้องไปเรียนก็ได้ทั้งๆที่มันมีสอบสำคัญมากถ้าไม่ไปคือต้องเรียนใหม่เทอมหน้าจบช้าหนึ่งปี แต่เพื่อนไม่มีใครเตือนกูสักคน กูก็ลืมสนิท คือมันไม่ผิดแต่อดน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมไม่เตือนอะ ถ้าเตือนกูก็คงรีบไปแล้วแท้ๆอะไม่ต้องจบช้าหนึ่งปีแล้วต้องทำรายงานเข้าอบรมใหม่ทั้งหมดอะ ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นในกลุ่มคงเตือนแล้วใช่ไหมอะ ลึกๆกูคิดว่ากูคงถูกเกลียดเพราะกูเป็นคนที่เข้าเรียนน้อยมากแต่คะแนนติดท็อปประจำ ตอนได้คะแนนดีก็ไม่ได้โอ้อวดอะไร กูเข้าสังคมไม่เก่ง พยายามจะคุยด้วยแล้วแต่กูทำไม่ได้ กูก็ไม่งอแงดราม่าอะไร มันไม่รอกูตอนกินข้าว นั่งด้วยกันไม่ชวนกุคุยก้ไม่เป้นไร มีคำถามเรื่องการเรียนก็ไม่เคยถามกูแม้จะนั่งใกล้กันมาก มีงานกลุ่มก็ไม่ถามความเห็นกู กูเข้าใจว่ากุคุยด้วยยาก แค่รับกูทำงานกลุ่มด้วยกันเสมอๆก็ดีจะแย่แล้ว แต่ไม่คิดว่าแม้งจะทำกันแบบนี้ เจ็บวะ แค่กูเงียบๆกูผิดเหรอ หรือเพราะกูพรีเซนงานไม่เก่งเหรอ กูก็ไม่ได้อยากออกไปพรีเซนแล้วขาสั่นเสียงตะกุกตะกักหรอกนะ เป็นตัวตลกมันไม่ขำเลยสักนิด ชมทุกคนในกลุ่มว่าน่ารักยกเว้นกู เออ พิมไปก็เหมือนกูหลงตัวเองแต่กูก็ไม่คิดว่าตัวเองหน้าตาไม่ดีนะ ทำไมต้องมายกเว้นกูด้วยละ เหี้ย หงุดหงิด เสียใจ เกิดมากูไม่เคยมีเพื่อนแท้เลย ไม่เคยสนิทใจกะใครได้เลย ไม่มัโมเม้นระบายกับเพื่อนสนิท ปรึกษา คุยหยอกล้อ ไม่มีเลย ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีดีแค่เรียนเก่ง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ รู้สึกแย่อะ ปีใี่แล้วกูอดทนมาจนจะจบได้แล้วยังต้องทนอีกปี ทนดูเพื่อนจบไปก่อน ตัวเองแก้วิชากากๆหนึ่งตัว แค่นึกถึงสายตาของคนอื่น นึกถึงตอนที่เขาพูดถึงกุว่ายังต้องเรียนต่อ ยังจบช้าเพราะเหลือหนึ่งวิชา จบปริญญาตรีโดยไม่รุ้จักใครสักคน ใส่ชุดครุยคนเดียว มันอ้างว้างจังวะ โคตรรู้สึกแย่ ต้องถูกมองเป็นตัวประหลาดเหมือนคนที่ไม่มีใครยอมรับแค่กูคุยไม่เก่งเข้าสังคมไม่เก่ง ทำไมต้องมาทนรุ้สึกอะไรแย่ๆแลบนี้ด้วยอะ จะมัธยมหรือมหาลัยก็ไม่ต่างกันเลยอะ
กูเบื่อแม่ว่ะ ทำไมแม่ชอบทำร้ายจิตใจกูทางอ้อมตลอดเลยวะ แต่ถ้าพูดตรง ๆ กูก็กลัวแม่เสียใจอีก ชิบหาย เกิดเป็นลูกทำอะไรก็ลำบากจริง ๆ
สู้ๆครับทุกคน
>>926 วันสำคัญๆมึงควรจำได้ด้วยตัวเองนะ มึงจะหวังพึ่งคนอื่นอย่างเดียวไม่ได้ กับเรื่องเพื่อนมึงจะให้เค้าเข้าหามึงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกอะ โลกไม่ได้หมุนรอบตัวมึง ไม่ได้หมายถึงเพื่อนมึงไม่ผิดนะ แต่มึงควรเข้าหาเพื่อนมากกว่านี้ หรือลึกเพื่อนอาจมีปัญหาอะไรกับมึง ลองเปิดอกคุยกันดู
>>926 กุอ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าเป็นเพื่อนปกติก็จะเตือนนะ คือถ้าเป็นกุ เจอคนที่ไม่แคร์กุกุก็ไม่อยากแคร์กลับหรอกขี้เกียจไล่ตาม555555 กุก็ไม่ได้เข้าสังคมเก่งแต่ถ้าแม่งเข้าแล้วก็ได้แต่อะไรคิดมากๆก็บายอ่ะ มีเพื่อนก็ดีแหละแต่โตแล้วอยู่คนเดียวก็ไม่เดือดร้อน แล้วมึงก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องจบช้า เสียเวลาแต่ก็ถึงขั้นทำชีวิตพังหรอก
>>926 กุนึกถึงสมัยเรียนเลย กูก็เป็นคนขี้ลืม มาเรียนสายประจำ แล้วอยู่ๆก็โดนเพื่อนแอนตี้กลายๆเพราะเป็นคนไม่ตั้งใจเรียน กูก็แปลกใจนะว่าการที่กูไม่ตั้งใจเรียนคนอื่นเสือกไร งานกลุ่มก็ช่วย หน้าที่ตัวเองก็ไม่บกพร่อง แต่งานเดี่ยวกุส่งบ้างไม่ส่งบ้าง เรียนบ้างไม่เรียนบ้างก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ แต่เดือดร้อนแทนกันจังแล้วก็มาแอนตี้กู
แต่กุดีกว่าคือกุมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยผุ่เบยไม่เป้นไร ในกรณีของมึงเนี่ยก็แปลกจริงๆน่ะแหละที่เรื่องสำคัญแบบนี้เพื่อนไม่เตือน แปลว่าพวกนั้นมีความรู้สึกแอนตี้มึงอยู่แน่นอนอ่ะ แต่ถามว่าเรื่องแบบนี้จะแก้ตรงไหน มันก็ต้องเลือกแก้ที่มึงเองเนี่ยแหละ มึงต้องควบคุมชีวิตตัวเอง ทำไรเอง มีความรับผิดชอบต่อตัวเอง เพราะการหวังพึ่งคนอื่นเนี่ยแม่งเสี่ยงมาก จำไว้เลยนะว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะพามึงผ่านความเฮงซวยไปได้ก็คือตัวมึงเอง ถ้าคิดว่ายังมีเพื่อนคอยช่วยอยู่ มันจะอันตรายกับมึงมาก หนึ่งปีที่เสียไปก็อย่าทำให้มันไร้ค่า ติดวิชาเดียวมึงน่าจะมีเวลาว่างเยอะ ก็หาเวลาไปฝึกงานเอาประสบการณ์ มันจะช่วยเป็นแต้มต่อให้มึงได้ถึงต่อให้มึงเรียนจบช้า ไม่ต้องไปคร่ำครวญให้เสียเวลาเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว คิดว่าจะเอายังไงต่อไปดีกว่า ในอนาคตมึงยังจะเจอคนที่พร้อมจะเป็นเพื่อนมึงอีกมาก อย่าไปแคร์กับแค่คนกลุ่มเดียว
ทำไมกูอ่อนแอจังวะ คั้งแต่พ่อแม่หย่ากัน กูร้องให้เรื่องครอบครัวบ่อยมาก ไม่เหมือนกูคนเดิมเลย
>>932 กูเข้าใจนะ พ่อแม่กูก็หย่ากันตั้งแต่ม.ต้น แต่หลอกกูมาตลอดว่าแค่แยกกันอยู่ กว่ากูจะรู้ความจริงก็ม.ปลาย กูก็พยายามคิดมาตลอด ว่าถ้าพ่อกับแม่หย่ากันแล้วมีความสุขมากกว่าก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพ่อกับแม่จะแต่งงานกับใครใหม่ก็ไม่เป็นไรหรอก จนตอนนี้กูก็ชินแล้วแหล่ะ แต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่หย่ากัน ตอนนี้พวกเราจะมีความสุขกันเหมือนสมัยตอนที่เรายังเด็กๆหรือเปล่านะ
การเปลี่ยนแปลงกระทันหันน่ะทำใจได้ยาก กูยังจำตอนที่ต้องนั่งกินข้าวบนโต๊ะอาหารคนเดียวแล้วนึกถึงตอนที่ทุกคนกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาได้ ความรู้สึกตอนนั้นมันทั้งเจ็บทั้งเหงา อยากจะกินอาหารที่แม่ทำให้จังเลยนะ คิดถึงตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกันจังเลยนะ ได้แต่คิดอยู่แบบนั้น
การที่เราต้องอยู่กับปัจจุบันที่ค่อยๆกลบภาพอดีตไปเรื่อยๆนี่มันเจ็บปวด แต่การไม่ยึดติดกับอดีตมันก็รู้สึกว่างเปล่า ไม่ต้องฝืนรีบทำใจยอมรับมันก็ได้ มนุษย์ถ้าจะอ่อนแอก็อ่อนแอได้ ถ้าจะเข้มแข็งก็เข้มแข็งได้อยู่แล้ว สักวันเพื่อนโม่งก็จะทำใจยอมรับมันได้เอง พยายามเข้านะ
เกลียดตัวเองที่ทำห่าอะไรก็พลาดไปหมด
อยากจะร้องไห้กับเรื่องเล็กๆที่ทำพลาดแต่มันก็ดูโง่ไป
แต่ไม่ชอบเลยไอ้สัส แค่ของง่ายๆก็ทำผิดทำพลาด กุเป้นเหี้ยไรเนี่ย พลาดนิดหน่อยกุก็เครียดหนัก กุไม่เข้าใจตัวเองตรงนี้ชิบหาย นิดหน่อยกุจะเครียดหนักอะไรเบอร์นัน้วะ จิตใจ
>>934 พ่อแม่กุเลิกกันตั้งแต่กุประถมต้นๆ ตอนนี้กู20+แล้ว ก็เฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันจะดีกว่า
แม่กูแต่งงานใหม่ไปแล้ว ส่วนพ่อกูไม่มีใครเอานอกจากกระหรี่
กูพยายามบอกตัวเองว่า พ่อแม่เขาก็คนอ่ะ มีรักโลภโกรธหลงบ้างเป็นธรรมดา ดีได้ก็ห่วยได้ ทำใจ แล้วเอาตัวเองให้ดีก็พอ
ไม่คาดหวังไม่ผิดหวังเว้ยมึง
ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดว่าคนจะมาคาดหวังอะไรกับกู กูก็อยู่ดีมีความสุขมาตลอด ยอมเป็นรองคนอื่นเค้าก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร จนวันที่คนอื่นทำอย่างที่หวังไม่ได้ก็พึ่งมามองเห็นกู บางคนก็คอยจ้องจับผิดกูกลัวกูทำได้ดีแล้วไปทำให้มันไม่มีที่ยืน บอกตรงๆว่ากูไม่มีความคิดที่จะแทนที่ใครเลย กูยังมองซะอีกว่ากูยังเทียบพวกนั้นไม่ได้เลย แม่งอึดอัดจนอยากฆ่าตัวตาย(กูไม่ทำจริงๆหรอก กลัว) ไม่มีใครที่กูจะไว้ใจได้เลย
กูเบื่อ ญสติบ้านแตกสาแหรกขาด ชีวิตชิบหายโทษกู ญาติกูเป็นเหี้ยไรโทษกู กูอยู่คนเดียวไม่ยุ่งกับใครก็มาโทษกู เหมือนกูเป็นผีเสื้อกระพรือปีก ขยับทีคนชิบหายกันหมด หรือกูเป็นซาตาน
กูน่าว่าจะลองนอนในรถดู เผื่อกูตาย ทีนี้กูตายละ จะมีใส่ซวยจากการตายของกูไหม
“ใครซวย
มารีวิวปิดห้องไม่ให้อากาศถ่ายเท เผื่อนอนหลับตาย
ผ่านไปหนึ่งชม กูคัดจมูกชิบหาย ห้องกูฝุ่นเยอะจัง กูคิดถึงเพื่อนกูที่ตายไปจัง หมู่นี้นึกถึงมันบ่อยๆ อิจฉาที่มันตาย ดีจังน้า ตายก่อน
เบื่อชิบหายเลยว่ะ
ตอนนี้กูติดเหล้าติดบุหรี่(จากที่ไม่เคยแตะของพวกนี้เลย) งานที่กูทำอยู่แม่งก็ไม่ราบรื่น เบื่อสัดๆ ต้องทำยังไงให้รู้สึกดีได้วะเนี่ย
พวกมึงคิดยังไงกับ พวกพ่อแม่ที่ทำชีวิตของลูกพังวะ เปนหนี้ 10 กว่าล้าน ทุกวันนี้ประคองลูกด้วยเศษเงิน ไม่ทำงาน
กูจะทำยังไงกับปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นมาดี มันไม่เหลือทางแก้แล้วจริงๆเพราะเป็นเรื่องเงินทองแล้วกูเป็นแค่เด็กมหาลัย แต่มันก็ความผิดกูเองที่ทำตัวสันดานเสียจนก่อเป็นหนี้ขึ้นมา ทีแรกคิดว่าจะหาทางออกได้ แต่มันไม่เคยมีอะไรเป็นไปอย่างที่คิดไว้ว่ะ ทางออกสุดท้ายสำหรับกูก็คือบอกความจริงกับที่บ้านไปซะ แต่พอคิดถึงคำพูดที่จะได้ยินแล้วมันไม่โอเค ไม่อยากฟังคำพูดพวกนั้นเลย ที่ผ่านมาพ่อแม่ต้องผิดหวังในตัวกูมามากขนาดไหน กูก็ยังจะหาเรื่องมาให้เขาลำบากอีก
พรุ่งนี้จะพยายามลองแก้ปัญหาด้วยตัวเองครั้งสุดท้าย ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ คงบอกความจริงไปแหละ แต่กูไม่อยากให้เขารู้สึกผิดหวังกับการที่มีลูกแบบกูอีกแล้ว ชีวิตนี้เรื่องดีๆที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้เหมือนจะไม่มีเลย กูจะเอาปัญหาไปให้เขาช่วยแก้อีกไม่ได้แล้ว โตแล้วก็ควรรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้ได้ แก้ปัญหาที่ตัวเองก่อด้วยตัวเองให้ได้ใช่มั้ยล่ะ
แต่ตอนนี้สิ่งที่รู้สึกคือ อยากหายไปจากโลกนี้ซะจะได้ไม่ต้องเป็นภาระคนในครอบครัวอีกในอนาคต
เฟลที่ตัวเองไม่เก่งว่ะ คนอื่นเก่งกว่าทั้งๆที่อายุน้อยกว่า กูมีประสบการณ์งานมากกว่าแต่กลับกากกว่าเพื่อน ทั้งอายทั้งท้อแท้สิ้นหวังไปหมดเลย
เบื่อตัวเองว่ะ นิสัยผัดวันประกันพรุ่งแก้ไม่เคยหาย มีเวลาเยอะแยะแต่มาเร่งทำตอนวันสุดท้าย สอบก็เหมือนกัน มาเริ่มอ่านวันสุดท้าย แม่ง ใครมีวิธีเลิกขี้เกียจกับผัดวันประกันพรุ่งแนะนำมั้ยวะ
>>953 เวลามึงคิดสั้นแบบนี้ นึกถึงพ่อแม่มึงด้วย เค้าจะโทษตัวเองตลอดชีวิตที่เค้าไม่มีโอกาสช่วยมึง เค้าต้องเสียใจมากว่าเค้าทำอะไรผิดมึงถึงไม่ยอมให้เค้าช่วย แต่เลือกจะตาย
กูว่าถ้าที่บ้านมึงช่วยจ่ายไหว มึงรีบไปบอกเค้าก่อนที่หนี้มึงจะทับถมจนเค้าช่วยไม่ไหว
โดนพ่อแม่ด่าดีกว่า ด่าไปก็แค่ผิดหวังแต่ไม่ได้รักมึงน้อยลง
>>958 กับงานก็เหมือนกัน ในงานใหญ่ มันก็จะมีชิ้นเล็กๆของมันใช่ปะ สมมุติมึงจะทำรายงานเล่มนึง มันจะต้องหาข้อมูล เรียบเรียง เขียนคำนำ ทำหน้าปก มึงก็แบ่งเดดไลน์ย่อยไว้ให้ตัวเองอีกก่อนเดดไลน์จริงซะ เช่น ภายในสามวัน ต้องทำหน้าปกกับหาข้อมูลเสร็จ แล้วใช้เวลาภายในสองวันเรียบเรียงข้อมูล อะไรเงี้ย
กูเบื่อบ้านวะ เพื่อนคนอื่นแม่งไปเที่ยวกันเวลาหยุด แต่ของกูอยู่บ้าน ไปทั้งครอบครัวก็ไม่ได้ต้องดูแลคนแก่บ้านกูก็ไม่รวย ก็เข้าใจแต่แบบกูก็อยากออกไปเที่ยวเล่นตามวัยรุ่นบ้าง
กูทำพังเองอ่ะความสัมพันธ์กับมึงง่ะ เหมือนกับแก้วที่กูทำแตกเมื่อคืนน่ะแหละ
พัง ไอสัส พังๆๆ
ในวันที่กูแย่มึงได้แต่ยืนมองกูอยู่เฉยๆ กูเสียใจว่ะ กูคิดว่าเราจะสนิทกันซะอีก ที่แท้กูก็แม่งไม่มีความหมายอะไรกับมึงเลยไง
อกหักครั้งแรก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ปกติถ้าเครียดจะนอน แต่นี่คือนอนตอนกลางคืนไม่ได้เลย ความคิดมันวนๆไปหมด คืออีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนดีอ่ะ จงใจเข้าหา แล้วก็กะกั๊ก แต่ช่วงที่มันเข้ามาแรกๆ มันดีจัง กูเสียใจที่ชอบคนผิด แล้วสุดท้าย พอมันไม่ดี กูเลยเริ่มทะเลาะ สุดท้ายกลับไปหาแฟนเก่า ช้ำซ้ำสอง
>>963 เหมือนกันเลยว่ะ แต่ของกุเค้าไม่เล่นด้วย สองคนติด ทำเอาต้องกลับมาถามตัวเองเลยว่าไม่ดีตรงไหน ทำไม ยิ่งคิดก้ยิ่งสมเพชตัวเอง ควาทรักที่มาถึงจุดที่เรามองว่าตัวเองน่าสมเพชนี่แม่งสมควรหยุดจริงๆว่ะ กูจะไม่ไปต่อแล้ว เพื่อนก็เพื่อน กูไม่พยายามให้มึงชอบแล้ว กุเหนื่อย
ต้นปีกูก็มีแต่เรื่องซวยเลยว่ะเห้อ กลับมาลูปเหี้ยๆอีกแล้ว ดีได้แปปเดียวเอง
ทำไมกูดวงแม่งไม่ดีเหมือนคนอื่นเขาบ้างวะ รึกูควรเข้าวัดทำบุญ? คือกูไม่ได้กวนตีนนะแต่กูไม่ค่อยเชื่อเรื่องทำนองนี้เลย
ทำไมกูเรียนได้ไม่ดีเท่าเค้าเลยว่ะ กูก็เต็มที่แล้วนะ
ช่วง 2-3 เดือนมานี้ แชทกับเพื่อนเก่าๆ สมัยเรียนมหาลัย ม.ปลาย ไม่ค่อยตอบกูเลย แต่ตอบคนอื่นปกติ กูถูกทิ้งละสินะ
fail 2018
- ตอนแรกอยู่กรุงเทพโดนถีบส่งมาทำงานระยองไกลเมีย ไกลบ้าน หางานใหม่มา 2 ปีมีคนเรียกนะแต่กดเงินเดือนกูชิบหาย กูรับไม่ได้เลยไม่ได้กลับกรุงซักที
- หมดไฟทำงานเช้าชามเย็นชาม
- โดนเด็กที่นั่งข้างๆแทงหลังรายงานกะเมเนเจอร์ว่ากูเล่นโทรศัพท์ในเวลางาน (ทั้งทั้งที่มึงก็เล่น) จนประเมินกูต่ำ
- หลังจากแต่งงานมา 4-5 ปีความถี่ในการเย็ดลดลงจาก ตอนเป็นแฟนเย็ดทุกวันตอนนี้เหลือ 2-3 เดือนครั้ง ทั้งๆที่กูชอบเย็ดนะเมียไม่เข้าใจกู
- เมียกูท้องแล้ว เย่...กูไม่ได้เย็ดมาจะครึ่งปีแล้ว ตอนท้องเดือนแรกบอกจะช่วยใช้มือให้เสร็จแทนเย็ดนะ ...ผ่านมาครึ่งปียังไม่เคยทำให้กูซักครั้ง
เป็นปีที่ทำกูหมดไฟในการใช้ชีวิตที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิตกูแล้วสัด รู้สึกลูสเซอร์ชิบหาย
กูไม่มีเมีย และกูก็ไม่มีดี ; w ;
อยากมีเมียแต่คนที่แอบชอบดันเป็นญาติ
เราจะรู้ได้ยังไงว่าเราเป็นพวก losers หรือเปล่า
พรุ่งนี้กินไรดีวะ คิดไม่ออก เครียด สิ้นหวังสัส
You are not dead (yet)
กูจะบ้าตาย กูเหนื่ย ทำไมช่วงนี้ทุกคนรอบตัวจิตตก เฟลกันหมด บางคนพิมพ์เหมือนแม่งจะไปตายทุกวัน
กุก็อยากช่วยนะ ถ้าแม่งอยากคุยอยากพูดอยากบ่นก็บ่นมา ส่วนมากคนอื่นมันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก นอกจากรับฟังป่ะ? ถ้าช่วยได้กูก็จะช่วย แต่กูก็เหนื่อยจนอยากตายเองแล่วา
หมากูตาย มูฟออนไม่ได้ว่ะ ร้องไห้ทุกวันเลย
จากเด็กท๊อปห้องสมัยม.ปลายมิตรสหายรุมล้อม ตอนี้หางานก็ไม่ได้ เพื่อนสนิทที่คุยกันบ่อยๆแม่งก็ไม่เหลือ กลายเป็นไอ้ขี้แพ้นอนโง่ๆอยู่บ้าน ไอสัสเอ้ย กูพลาดอะไรตรงไหนไปวะ
2019 แม่งปีแห่งความเฟลของกุเลย แต่คงเพราะทำตัวเองทั้งนั้นด้วยแหละ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องรัก ผิดหวังแม่งหมด
ก็ขอให้2020 แม่งดีขึ้นบ้างเหอะ อย่างน้อยก็เรื่องเรียนละกัน ซิ่วให้ติด จะได้เรียนคณะที่ชอบ ไม่งั้นมึงต้องจมปลักกับคณะที่ไม่รู้ว่ามึงจะให้ใจกับมันได้ไหม แล้วจะเรียนไม่สนุกเอา ส่วนเรื่องเขา ทำใจเถอะกุ เสือกป๊อดแต่แรกเอง มีโอกาสเกือบ3 ปีไม่กล้าบอก พอสุดท้ายมาตอนนี้ ต้องมานั่งเสียใจสัสๆ จะหวงก็ไม่ได้ เป็นแค่เพื่อนเขา ก็ขอให้ไปด้วยกันได้ดี ส่วนกุก็ขอให้เจอคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้างละกัน ลืมมันได้เมื่อไหร่ จะได้ลองเริ่มของจริงกับใครดีๆบ้าง ครั้งนี้จะไม่ป๊อดละ โตได้แล้วนะตัวกุไม่ว่าจะเรื่องอะไร
รู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนทอดทิ้งและโดดเดี่ยว สรุปมึงเป็นเพื่อนที่ซื้อได้ด้วยเงินเหรอวะ
โง่จังวะ
โง่จังวะ
กระจอกจริง
โง่จังวะ
ขี้แพ้ตกงาน
Loserจังวะ
กระจอกจัง
ว้ายโง่ตกงาน
โง่ไง
แล้วที่มึงคิดว่าตัวเองเคยเก่ง ที่จริงมึงไม่เคยด้วยซํ้าเลยมาเป็นไอ้โง่ตกงานไง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.