แม่ง
เหนื่อยว่ะ
ตลอดเวลาเหมือนกูหลอกตัวเอง หลอกคนรอบข้างว่ะ ว่ายังไหวๆ แค่นี้สบายน่า กูลูกคนเดียวกูก็ไม่อยากทำให้ทางบ้านต้องเป็นห่วงมาก แต่แม่ง สมเพชตัวเองว่ะ ทั้งๆที่เข้ามาอยู่ในจุดที่โอเคกับตัวเองแล้ว คิดว่าเราเต็มที่กับมันได้แน่ พอถึงเวลาจริงๆแม่งกลับทำได้แค่วิ่งตามคนอื่น
ทั้งๆที่กูก็พยายามแสวงหาอะไรๆด้วยตัวเอง โปรเจคนี้กูทุ่มไปกับมันมากเลยว่ะ เพราะรอบที่แล้วกูทำมาดี กูก็อยากรักษามาตรฐานตัวเองไว้ กลับเฟลสัสๆ เฟลหมาๆเลย กูแม่งจืดไปหลายวัน จนกุคิดว่าที่ผ่านๆมาแม่งคงเป็นลูกฟลุ๊คแหล่ะสัส ตัวกูจริงๆแม่งไม่ได้มีความสามารถเหี้ยอะไรเลย ทั้งๆที่รู้ว่าความสำเร็จในอดีตแม่งคือยาพิษกูก็ยังอมไว้ไม่ยอมคายซักที
คนที่เคยตามแต่ก่อนแม่งก็มีแต่แซงเอาๆ ทำไมพวกมันเรียนรู้เร็วจังวะ หรือปกติแล้ว แต่เป็นกูเองที่ทำอะไรก็ช้ากว่าคนอื่น
ไอ้เฉื่อยเอ้ย
Loser ชิบหาย แค่มองหน้าตัวเองในกระจกยังไม่อยากมองเลย กำลังใจถดถอยว่ะ หรือความสามรถกูมันได้แค่นี้จริงๆ โลกข้างนอกแม่งโหดร้ายจังวะ...