มองภายนอกกูเป็นคนเงียบๆแบบไม่โต้ต้อบใครนะ เวลาอยู่กับเพื่อนก็คุยปกติดีออกกวนตีนด้วย แต่ความจริงแล้วก็แม่งโคตรเก็บกด เป็นเด็กอารมณ์ร้อน เวลาไม่ได้ดั่งใจอะไรกูก็บ่น ตอนอยู่กับคนอื่นก็ไม่เท่าไหร่หรอก บ่นทั่วๆไปนี่แหละ กูว่ากูเป็นคนนึกถึงคนอื่นนะ แต่กูรู้สึกว่าคนอื่นไม่เห็นนึกถึงกูบ้างเลย ขนาดคนในครอบครัวกูนะ บางทีมีใครก็ไม่รู้มาขอให้กูทำอะไรแล้วกูไม่ทำ แม่กูก็พูดย้ำๆว่ากูดื้อ ทำไมกูไม่ทำ เนี่ยคนนั้นเขาดีกับแม่มากทำไมไม่ทำให้เขา คือกูรู้สึกว่ามันไม่ใช่หน้าที่กูอะ มันเป็นเรื่องที่เขาทำเองได้แต่เสือกไม่ทำ ละไง กูโดนด่า แม่กูก็ย้ำจนกูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีน้ำใจ นิสัยไม่ดี กูแม่งกลายเป็นเด็กเหี้ย พอกูรู้สึกแย่แล้วเริ่มบ่นพูดอะไร แม่กูก็บอกว่าห้ามบ่น บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น อ้าวแล้วกูต้องเก็บไว้เหรอ กูระบายไม่ได้เหรอ กูไม่เคยระบายอะไรให้คนที่บ้านฟังเลยเพราะคิดว่าพูดไปก็เป็นภาระเขา กูได้แต่ร้องไห้คนเดียว กูไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองคิดเลย พูดไปกูก็โดนว่า จนเดี๋ยวนี้กูเริ่มสังเกตว่ากูก้าวร้าวมากขึ้น ถ้าอยู่คนเดียวแล้วหงุดหงิดกูก็จะโวยวาย กระทืบเท้า โยนข้าวของ มันเครียดจนไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อจะไปพูดกับใครก็โดนว่ากลับมาว่าห้ามพูด กูกลัว กูกลัวว่าวันนึงกูมีแฟนแล้วเขาเห็นด้านนี้ของกูเขาจะรับไม่ได้ กูสงสารเขา กูกลัวว่าถ้ามีเพื่อนสนิทมากๆจนกูไปทำตัวไม่ดีกับเขาแล้วเขาจะรู้สึกไม่ดีกับกู กูกลัวไปหมด กูอยากจะเป็นเด็กนิสัยดีที่ใครๆก็รัก ไม่ใช่ลึกๆแล้วเป็นคนขี้โวยวายชอบชวนทะเลาะ แม่กูบอกให้ทน แต่กูว่ากูทนมาเยอะแล้วตอนอยู่กับเพื่อน กูพยายามไม่พูดอะไรทำร้ายจิตใจคนอื่น แต่บางทีกูเหนื่อยกูก็อยากจะระบายบ้าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำว่าบ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วกูต้องทำยังไง กูมันนิสัยแย่จริงๆใช่มั้ย กูควรอยู่คนเดียวจนตายมั้ย กุไม่ไหวแล้ว
หลักๆเลยกูอยากเลิกนิสัยโวยวายให้ได้ก่อน ยิ่งทำยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองว่ะ แต่กูก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน