กูไม่รู้จะไประบายเรื่องนี้ให้ใครฟังดี เล่าที่นี่แล้วกัน
คือสมัยตอนเด็กๆ กูเป็นเด็กขี้แพ้ขี้ขลาดโดนเพื่อนแกล้งมาตลอด และกูก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมเพื่อนพวกนั้นมันถึงได้ใจร้ายกับกูจัง ทำร้ายเพื่อนนี่มันสนุกหรอ ผลของการสงสัยนั้นทำให้กูหันไปแกล้งเพื่อนเองบ้าง ผลคือกูไม่ชอบแถมยิ่งรู้สึกแย่(ก็เคยโดนมาเองทำไมจะไม่รู้ล่ะ) ก็เลยเลือกที่จะยืนขึ้นใช้ชีวิตแบบเข้มแข็ง ทั้งไม่โดนแกล้งและไม่แกล้งใคร ออกจากห่วงโซ่อาหารอุบาทว์นี้ได้
แต่เวลาผ่านไปนาน ช่วงตอนมัธยม เหมือนชีวิตกูแม่งชิลล์เกินไปหรือลืมบทเรียนจากตอนเด็กๆไม่รู้ กูดันกลับมาแกล้งคนอื่นซะงั้น แถมรอบนี้กลับมาพร้อมการรับรู้ได้ถึงความสะใจซะด้วย จากแค่การแกล้งแม่งเริ่มลามมาเป็นการทำร้ายคนรอบตัวทั้งทางกายใจ กูทำลายความรักที่กำลังจะผลิบานของเพื่อนบางคู่ลงเล่นๆเพราะกูรำคาญคนมีความรัก กูอ่านปรัชญาเพียงเพื่อที่จะได้กลับมาเถียงแม่ให้นางร้องไห้แล้วปลงกับกูซะ กูคบเพื่อนเหี้ยๆเพียงเพื่อที่จะได้หมาหมู่คนที่ตกเป็นเป้า แม่งสะใจชิบหายชีวิตสมัยนั้น
แต่มาวันนี้กูขึ้นมหาลัย ดูเหมือนไม่มีใครตามกูมาสักคนเลยว่ะ แล้วคนที่นี่แม่งเริ่มแลดูมีอารยธรรม กูเลยไม่ใช้สันดานเก่าเพราะกลัวจะตกเป็นเป้าให้สังคมรังเกียจแล้วซวยเอง แล้วด้วยนิสัยที่ดูผิวเผินเหมือนจะดีขึ้นจากเดิมด้วยการเฟคนี้ก็ทำให้กูได้มีผญมาชอบกู
กูคบนางแบบไม่ค่อยจะรักนางเท่าไหร่ กูทำร้ายนางด้วยการบอกนางแทบทุกวันว่าถึงกูจะรักมึง แต่ผญคนอื่นสวยถูกใจกูกว่ามึงว่ะ5555 ซึ่งนางก็เจ็บปวดแล้วก็บอกกูทุกครั้งว่าเลิกพูดแบบนั้นได้มั้ย
จากสันดานที่ไม่ได้ถูกสติกุมบังเหียนที่มีแต่เดิมมาของกู กูเลยไม่เลิก
วันนี้กูทำเค้าร้องไห้แล้วโทรมาหา..
กูก็เกือบจะบอกเลิกนางเหมือนกัน กูรู้สึกว่าความรักแม่งไม่เห็นจะสนองความสะใจให้แก่กูได้ แต่อยู่ๆท่ามกลางเสียงสะอื้น กูดันหันมาเอะใจในนิสัยตัวเองเล็กน้อย เลยเปิดอากูแล้วพิมพ์ถามไปดื้อๆว่า why do I like hurting other people
ย้าฮูแอ้นเซอร์มีคำตอบให้กูว่า ...
Because you're self-centered and shallow. What about hurting their feelings do you find entertaining - seeing them let down their guard, feeling that pathetic sort of power over them... what?
You may not be unhappy, but you're insecure. You probably don't feel much control in your own life, so to be able to have that control over someone else's feelings (their wellbeing or, in this case, their hurt) makes you feel powerful and in control. Sad to say, most people will see through this; if you're hoping that being as selfish as you are makes you appear cool or influential you're sadly mistaken, because most people will see you the way you are: insecure, pathetic, and weak.
ที่ตบหน้ากูคือความ insecure, pathetic, and weak ของกูเองเนี่ยนะ
แล้วตอนนั้นเองที่ภาพกูตอนเด็กๆที่โดนเพื่อนรุมตื้บย้อนกลับมา เชี่ย ในที่สุดกูก็เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงได้ชอบแกล้งคนอื่น กูรีบโทรไปขอโทษแฟนกู กูรู้สึกละอายมาก กูสาบานว่ากูจะกลับเป็นคนเดิม ไม่รู้สิ เรื่องของกูมันก็ไม่ได้สิ้นหวังอะไรมากเนอะ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องสิ้นหวังถึงขนาดไหนจึงจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่แล้วนี่ กูเองก็ไม่ใช่ไอ้โง่ที่ต้องรอให้เค้าเดินมาบอกเลิกกับกูแล้วรู้ตัวในวันที่สายเกินไป/เสียเธอไปแบบที่ใครๆก็ชอบเล่ากัน
กูเลยกลับมามีความหวังในการเป็นเด็กดีอีกครั้ง.