Fanboi Channel

กระทู้เก่า
>>>/lifestyle/1529/
>>>/lounge/303

คนรอบข้างมองว่าชีวิตเราดี แต่เรารู้สึกว่าเป็น loser มากเลย เพราะอะไรนะ

ได้กลิ่นข้แมวในห้องนอน แต่หาไม่เจอ........

กูเบื่อชีวิตจัง กูเหนื่อย กูยังเรียนไม่จบ วันไหนไม่ได้เรียนก็ต้องไปทำงานพิเศษ แล้วก็ฝึกงานไปด้วยอีก ไม่มีวันหยุด ทำงานฟรีแลนซ์ วาดรูป เขียนหนังสือ หาเงินเลี้ยงครอบครัวที่ไม่มีรายได้เลย ตื่นมากูก็เครียดว่าเงินจะพอใช้มั้ย นอนก็เครียดว่าจะหาเงินยังไง กูเหนื่อยชิบหาย กูรู้ว่ามีอีกหลายคนเหนื่อยกว่ากูนะ กูแค่อยากระบาย

กูมีไอดอลคนนึง เป็นรุ่นพี่ แต่เขาเป็นคนที่ทำให้กูรู้สึกแย่มาก มันเหมือนเขาไม่ชอบกูเลยว่ะ กูก็ไม่เข้าใจว่ากูทำอะไรผิด หรือกูทำตัวน่าหมั่นไส้หรืออะไร แต่โดนคนที่ปลื้มมาเกลียดแบบนี้ กูทั้งรู้สึแย่ทั้งเสียใจว่ะ แถมยังกลัวเพื่อนพี่เขามาพาลเกลียดกูอีก หรือกูคิดมาไป กูไม่อยากคิดมากเลยว่ะ แต่จากการกระทำหลายๆอย่าง ถึงเขาจะไม่เคยบล็อคกูหรือด่ากูตรงๆก็เถอะ

มึงก็เลิกปลื้มเค้าแล้วลองมองตัวเองดู ถ้าเค้าเกลียดมึงแสดงว่ามันต้องมีเหตุผล
มึงควรจะคิดกลับกันว่าตัวมึงเองก็ทำให้คนที่มึงปลื้มหมั่นไส้ได้แสดงว่ามึงก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน
แต่ในแง่ไหนมีประโยชน์อะไรมั้ยมึงก็ลองปรับใช้ดู

กูทำงานด้านความคิดสร้างสรรค์ แต่งานที่กูทำไม่เคยสำเร็จเลยหว่ะ ทำกี่อันๆก็โดนปัดตก แล้วส่วนมากแม่งมาตกขั้นสุดท้ายด้วยนะ กูหมดความมั่นใจแล้วหว่ะ เกลียดตัวเองชิบหาย

กูเรียนอยู่คณะที่พ่อแม่ทั่วประเทศไทยอยากให้ลูกเข้าเป็นอันดับหนึ่ง คือกูก็ชอบแหละอาชีพนี้ แต่ถ้าในอนาคตกูต้องไปรักษาคนที่ไม่เห็นค่าของชีวิตตัวเองแม่งชวนให้สิ้นหวังชิบหาย
พอคิดเรื่องนี้มากๆเข้า(+เรื่องครอบครัว อื่นๆอีกสารพัด)กูก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยว่ะ กูได้Dมาหลายวิชาแล้ว กูชักคิดจริงๆจังแล้วว่าถ้าวิชาต่อไปกูได้Fกูคงไม่อยากอยู่บนโลกนี้ต่อแล้วว่ะ
ทั้งๆที่กูอายุไม่ถึงยี่สิบทำไมกูอยากตายแล้ววะ พอทำอะไรไม่ได้ก็คิดจะตายหนีปัญหา กูนี่เหี้ยจริงๆ เหี้ยจนไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อเหี้ยขนาดนี้กูว่าความตายแม่งก็ไม่ใช่ทางเลือกที่แย่นักหรอก
ตอนนี้กูรอแค่ให้ใครสักคนในบ้านกูไล่ให้กูไปทำอะไรก็ได้ที่กูต้องการ กูก็หวังลึกๆแหละนะว่าจะมีใครสักคนที่รู้ว่าสภาพกูตอนนี้แม่งอยู่ปากเหวมากๆ
(กูว่ากูเป็นโรคซึมเศร้าว่ะ หรือบางทีกูอาจจะแค่มองโลกในแง่ร้ายมากเกินไป? กูควรไปปรึกษาหมอมั้ย กูไม่กล้าบอกคนอื่นเลยว่ะถ้าเกิดกูป่วยจริง ถ้ากูไปรักษาแล้วกูจะดีขึ้นมั้ยวะ)

>>8 ปรึกษาอาจารย์แผนกจิตเวช

กูไม่มีแรงใจจะมีชีวิตอยู่ แต่กูมีพ่อแม่เลยไม่อยากตายก่อนเขา กะว่าดูแลเขาจนแก่ตายก่อนแล้วกูค่อยฆ่าตัวตายตาม

>>8 ไปปีนเขากันป่าววะ เผื่อตกลงมาตายก็ช่างแม่งแต่ถ้าทำสำเร็จมึงจะได้มีอะไรให้รู้สึกสำเร็จบ้าง

>>8 ปรึกษาอาจารย์แผนกจิตเวชด่วน
และมึงควรบอกคนรอบข้างให้รู้ว่ามึงไม่ได้สบายดี
ขนาดอะคิลีสยังมีจุดตายที่ข้อเท้า มึงเป็นคนธรรมดา มึงอ่อนแอได้ มึงไม่จำเป็นต้องสตรองตลอดเวลา

กู >>8 นะ กูกะว่าจะรอสอบเสร็จก่อนแล้วค่อยลองไปคุยกับอาจารย์ดู (กูสอบวันจันทร์นี้แต่เสือกยังเล่นโม่งอีก ถถถถถ)
เวลายิ่งใกล้วันสอบ กูยิ่งดาวน์ บางครั้งเวลากูอ่านหนังสือในห้องสมุดแล้วดาวน์มากๆกูเคยเดินไปที่หน้าต่างเลยด้วยซ้ำ แต่หน้าต่างแม่งเปิดไม่ได้ กูเลยรอดตัวไป ฮา
กูเคยคุยกับเพื่อนสนิทเรื่องนักศึกษาที่ฆ่าตัวตาย มันเคยบอกว่าคนที่ฆ่าตัวตายแม่งเหี้ย คิดถึงแต่ตัวเอง มันน่าจะปรับหรือลงโทษคนที่ตายได้นะ อะไรเทือกๆนี้ กูนี่ยิ่งไม่กล้าบอกเลยว่าคนที่ข้างๆมึงนี่ล่ะที่จะตายแล้ว 55555
กูเคยอยากระบายให้ใครสักคนฟังนะ หรือไปหาหมอ แต่คิดๆดู กูไม่มีค่าพอจะให้คนอื่นมาใส่ใจเรื่องกูหรอก ทุกคนต่างก็มีธุระของตัวเองทั้งนั้น กูจะไปกล้าเอาเรื่องของตัวเองไปโยนใส่ได้ไง
ขอบคุณความเห็นของพวกมึงนะเพื่อนโม่ง เรื่องปีนเขานี่กูจะลองเก็บไปคิดดู แม้ว่ากูจะปีนไม่เป็นก็ตาม

>>13 กูก็ปีนไม่เป็น ว่าจะไปหาพวกภูเขาจำลองๆดูก่อนแล้วค่อยเก็บเงินไปหาของจริง ถ้ามึงว่างก็มาจอยได้ กูไม่ได้จะพาฆ่าตัวตายนะแต่บางทีการได้ทำอะไรลำบากๆหน่อยแล้วสำเร็จมันก็ดีกับความรู้สึกเหมือนกัน มึงจะได้มีเพื่อนด้วย

>>13 มึงป่วยเป็นโรคซึมเศร้าแล้วล่ะ รีบๆหาหมอ

กู >>8 >>13 นะ
ไหนๆกูก็จะหาหมอแล้ว กูควรจะบอกอาจารย์หมอไงดีวะ บอกไปเลยหรอว่ากูคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แล้วถ้ากูจะไปโรงพยาบาลนี่คือกูต้องเดินไปที่เค้าเตอร์แล้วบอกพยาบาลว่ากูมาพบจิตแพทย์หรอ กูนึกไม่ออกจริงๆว่ากูควรทำไง
ยิ่งไม่ต้องคิดถึงเรื่องบอกคนรอบตัวเลย ตอนนี้กูอยู่หอ กูกำลังคิดอยู่ว่ากูควรจะบอกพ่อแม่ดีมั้ย กูว่าพวกท่านไม่เข้าใจกูแน่ๆ ปกติก็ชอบเรียกกูว่าตัวประหลาดอยู่ละ คราวนี้กูว่ากูเละแน่นอล ตั้งแต่ที่กูเรียนแย่ลงเรื่อยๆ กูก็โดยด่าบ่อยขึ้น สงสัยไม่มีเรื่องไปโม้ให้คนอื่นฟังมั้ง ถ้าจะแสดงความห่วงใยก็ช่วยทำให้มันอ่อนโยนทีเถ้อะ OTL
ปกติแล้วคนที่เป็นโรคซึมเศร้าจะรู้สึกตื้อๆ ความจำไม่ค่อยดีหรอวะ ตอนแรกกูคิดว่าเมมกูเต็ม กูโง่เองซะอีก หรือว่าจริงๆแล้วกูโง่ด้วยบ้าด้วยวะ ถถถถถถ

>>16 ไปบอกเขาว่ามาปรึกษาเรื่องปัญหาสุขภาพจิต เดี๋ยวเขาก็จัดแจงให้เอง
พ่อแม่เมิงเป็นยังไงกูไม่รู้ ไม่ขอออกความเห็นละกัน เมิงตัดสินใจเองตามที่เห็นสมควรดีกว่า
แต่ควรแพลมให้เขารู้บ้างนะว่าเมิงเครียด เมิงไม่โอเค
คือพ่อแม่ก็เหมือนกันเกือบหมดอะนะ กูว่าเขาอาจจะดีพักนึง แล้วสุดท้ายก็เป็นอย่างเดิม
แต่ของงี้ไม่ทำก็เป็นศูนย์ ทำซะโอกาสก็ไม่ใช่ศูนย์ ยังไงก็ควรลองดู

กูเองก็มีโมเมนท์ที่อยากฆ่าตัวตายรัวๆเหมือนกัน
แต่กูพยายามให้กำลังใจตัวเองว่า ทนอีกนิดเว้ย เดี๋ยวมึงต้องผ่านไปได้ มึงต้องไปจากที่นี่ได้ แล้วเดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว
กูบอกตัวเองแบบนี้เสมอๆ เพื่อให้ไปต่อได้ว่ะ มึงเองก็ลองหากำลังใจมาผลักดันตัวเองดู ถึงจะเป็นของที่สร้างขึ้นเอง มันก็ดีกว่าไม่มีนะ

>>16 รีบไปคุยกับอาจารย์ก่อนเถอะผมว่าคนเป็นอย่างคุณมีเยอะนะคือเครียดมากๆแล้วมันปรับตัวไม่ทันด้วย บางคนคิดว่าเอนฯได้แล้วจะจบความทรมานนี้ ที่จริงคือความโหดร้ายมันพึ่งเริ่มเอง ม.ปลาย>เอน>เรียนปีหนึ่ง. มันไม่ไหวจริงๆก็มีทางสำรองคือให้อาจารย์เขาฝากให้ไปเรียนคณะอื่นได้นะเพราะคุณสอบติดคณะนี้ได้ก็ถือว่าฉลาดมากคณะอื่นเห็นเกรดแล้วโอนเกรดให้ไปเรียนก็มีทุกปี(แต่ก่อนย้ายคณะต้องเคลียร์กับที่บ้านให้ได้ด้วยนะ)

บางทีชีวิตอาจจะประสบความสำเร็จมามากคือเด็กๆแค่สอบได้เก่งก็จบแล้ว. แต่เรามาเจอความผิดหวังแล้วเรารับมือกับความผิดหวังไม่ได้ก็จิตตกแบบนี้แหล่ะ อ.เขาคงจะมีคำแนะนำดีดีให้คุณบางทีคุณก็ไม่ต้องย้ายคณะด้วยซ้ำ แต่คุยให้ถูกคนครั้งเดียวอาจจะทำให้คุณผ่านปัญหานี้ได้ครับ

ขอพูดแบบเท่ๆได้ป่ะ เคยดูโฆษณา ที่พ่อมันกำลังเครียดเรื่องงานแล้วลูกมันเล่นตัวต่ออยู่แล้วล้มลงมา ลูกพูด “ว้าพังหมดเลย. ไม่เป็นไรเริ่มใหม่ได้“

....นั่นแหล่ะฝรั่งมันถึงบอกว่าเลโก้ช่วยสอนเด็กได้ คือเด็กมันได้เจอประสบการณ์ที่ วางแผน,ทำ,้ล้มเหลว,ยอมรับความล้มเหลว,เริ่มใหม่หลายๆครั้ง. เหมือนในชีวิตจริงซึ่งอะไรๆมันก็ไม่ได้ดั่งใจหรอก แต่คนที่เข้มแข็งจะเข้าใจถึงสภาพที่“ไม่ได้ดั่งใจ“ แบบนี่แล้วก็ยังดำเนินชีวิตต่อเพราะประเด็นคือพะวงกับอดีตไปก็เท่านั้นไง

.ถ้าคุณเป็นนักบอลแล้วมีจังหวะที่เคยยิงประตูจ่อๆแล้วไม่เข้า คุณจะจิตตกกับการยิงไม่เข้าครั้งนั้นจนจบเกมส์ เก้าสิบนาทีหรือไม่? ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่คนตอบว่าเดี๋ยวกูหาโอกาสยิงใหม่ทั้งนั้นแหล่ะ

สำนวนฝรั่งยังมี“อย่าเสียใจกับนมที่หกไปแล้ว “ คือ อดีตที่เราทำเสียหายไปแล้วไปเสียใจกับมันเราก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเราทำได้แค่ระวังอย่าให้มันหกในครั้งหน้าเท่านั้น

พระพุทธเจ้า ในซีรีย์ล่าสุดยัง เตือนให้เจริญสติปัญญาตั้งมั่นกับปัจจุบัน อย่าพะวงกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว หรือกังวลกับอนาคตที่มาไม่ถึง

กับดักความคิดเรื่อง“ไม่ได้ดั่งใจ“ มันสำคัญมากที่ต้องรับมือให้ถูกแต่บางคนกลับจมอยู่กับอดีตจนมาสิ้นหวังในกระทู้แบบนี้ คอยหาคนข้างตัวที่ทำงานใหญ่ๆดูสิ่ ถามเขาว่าเวลาผิดแผนแล้วทำยังไง คุณจะได้คำตอบคล้ายกับที่ผมพิมพ์ให้อ่านไหม? ขอให้ความสิ้นหวังมีน้อยลงไปนะครับ

เคยเจอคนแบบนี้มะ ไม่เคยไลค์ไม่เคยเม้น เหมือนไม่รู้จักกัน
แต่พอกูทำอะไรพลาดเท่านั้นแหละ ตามมาซ้ำเติมเลยจ้า อีดอก

>>20 การมีเป้าให้ได้ด่าเป็นความสุชใจของเขา ทำให้ชีวิตแย่ๆของเขาได้ปลดปล่อยมากขึ้นด้วยการด่ามึงก็ปล่อยวางไปเอานะเพื่อนโม่ง

กูรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรก็ไม่ดีพอว่ะ พอคิดว่าทำดีแล้วก็มักจะมีคนทำได้ดีกว่าเสมอ กูก็ยิ่งเฟลสิทีนี้ เฮ้อ

>>22 ทำตัวเองให้ดีอย่าเปรียบเทียบกับคนอื่น

กูขอร้องไห้หน่อย กูอยากได้กำลังใจ จะว่ากูอ้อนก็ได้
กูอยากตายว่ะ ไม่อยากอยู่ไงไม่รู้ แต่พอคิดว่าต้องตาย คนที่เหลือคงลำบากกุก็ไม่กล้า แถมตายตอนนี้ คงเป็นคนกระจอกๆ ที่ยอมแพ้กับชีวิต มันคงทุเรส

คือกูตกงาน แล้วครอบครัวกุเป็นพวกชนชั้นกลาง แม่ลำบากมาเยอะเพื่อส่งกุเรียน กุก็รู้ กุก็พยายามช่วยแม่ ทำตัวเองให้ไม่เป็นภาระมากที่สุด พอจบมา ทำงาน กุไม่ชอบสังคม กุแพ้ชีวิต กุแม่งกระจอกไง กระจอกทุกอย่างเลย แม่กุให้กุเลือกทางเดินเอง ซึ่งตอนแรกก็ดี ไปๆ มาๆ เหมือนแม่เขาไม่หวังอะไรในตัวกุเลย แค่อยากเอากุไปเปรียบเทียบกับลูกชาวบ้านเท่านั้นละ

สุดท้าย คงเพราะความผิดพลาดของกูเอง กุทำงานที่ไหนไม่ได้นาน กุไม่ชอบสังคม กุแพ้ทาง กุแพ้แม่งทุกแอย่าง ถูกโกงงานกับเงิน โอเค เรื่องนี้กุไม่คิดมาก และจะไม่บอกใคร เพราะนั่นก็พี่ที่กุรู้จัก แต่มึง ครอบครัวกุเนี่ย ไม่เคยให้ความหวังอะรไเลย ซ้ำเติมลล้วนๆ
กุสงงสัยวากุอยู่ทำไม บ้านก็ไม่รัก กุเหนื่อยว่ะ เหมือนไม่หนัก แต่หนักมาก

>>24 เออ กูคิดเหมือนมึงชีวิตแม่งว่างเปล่าว่ะตายยังพอมีความหวังถึงโลกหน้าเผื่อกูได้เจอปสก.ใหม่ของชีวิตหลังความตาย ถ้าไม่มีก็คือดับสูญไปนั่นก็ดีอีกแบบ ไม่ลองไม่รู้ว่ะ แต่คนที่อยู่ต่อคงทุกข์เพราะมึงชิงตายไปก่อนเพราะงั้นเกลี้ยกล่อมให้เขาตายพร้อมมึงไม่ก็บังคับกันไปซะเลยนะ วินวินมึง

ให้พวกมันสู้กันเอง กุไม่อยากบังคับใคร ถ้าความตายกุมันทรมานใครก็ดี ..... ตอนอยู่กุไม่มีค่าเหี้ยไรอยู่แล้ว ตอนตายทำคนตายไดกุก็ว่าโอเค ถ้ามึงตาย กูจะขอยินดีกับมึงนะ >>25 ขอให้มึงตายไม่เจ็บปวด และพาคนไปตายกับมึงได้นะ

>>26 เขาว่าคนตายไปเพราะต้องการให้คนที่อยู่นึกถึงการมีอยู่ของคนที่ตายมันท่าจะจริง มึงเคยบอกคนในครอบครัวมึงแบบตรงไปตรงมาว่า ขอกำลังใจหน่อย ป่าววะ บอกแบบไม่ใช้อารมณ์เสียงปกติแบบนั่งคุยกันดีๆ มึงลองยัง

วันนี้กูพอจะเข้าใจพวกเด็กที่ฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเรียนแล้วว่ะว่าแม่งสิ้นหวังยังไงพอเจอกับตัว
กูเรียนอยู่ตปท.เว้ย วันนี้เป็นวันจบพอดี กูเพิ่งได้ใบประกาศพร้อมเกรดมา ตอนก่อนสอบเว้ย
กูแบบตั้งใจอ่านมาก อ่านมา 2 เดือนก่อนสอบอีก อ่านแบบหนักจริงด้วยคือกูตั้งใจไว้ว่าต้องได้เกรดดีแน่ๆ
ตอนสอบกูก็คิดว่ากูทำได้เว้ย คะแนนต้องดีมากแน่ๆ ถ้าวัดเป็นเกรดไทยคง ได้ A ทุกตัว
แต่พอผลสอบจริงออกมามันไม่เป็นอย่างที่กูคิดว่า กูได้แค่ปานกลางเกือบดีหรือแค่ B มี A คละนิดหน่อย
กลับบ้านมาก็โดนด่าอีกว่าทำไมทำได้แค่นี้ แม่งกูอยากจะหายไปจากโลกเลยพูดตรงๆ
เวลาพยายามอะไรก็แล้วแต่มากๆ ตั้งความหวังไว้มากๆพอเป็นแบบที่เราหวังไว้ไม่ได้มันน่าเสียใจมากเลยว่ะ

แล้วอีกอย่างคือชีวิตกูฝันไว้สูงมากด้วย ฝันกูมันไม่เคยมีใครทำได้ แล้วก็ยากเกินคนทั่วไปแต่กูคิดว่ากูทำได้
ถ้าวันนึงกูไปถึงในระดับที่ใกล้ฝันแล้วพบว่ามันเป็นจริงไม่ได้ กูว่ากูคงฆ่าตัวตายแน่ๆเลย กูรุ้สึกเหมือนว่า
ถ้าชีวิตคนเรามันไม่มีความฝันมันก็เหมือนไม่มีชีวิต แม่กูต้องการแค่ให้กูเรียนอะไรก็ได้ที่ทำงานหาเงินมาก็พอ
แม่กูคิดว่ากูอยากเรียนมหาลัยเพราะตามแฟร์ชั่น ตามเพื่อน แต่จริงๆฝันกูถ้าไม่เรียนให้สูงไม่มีวันเป็นจริงหรอก เขาไม่เคยเข้าใจกูเลย

>>28 อ่านแล้วนะ

โตมาไม่เคยมีปัญหากับการเรียนเลย เพิ่งจะเป็นหนักก็ตอนขึ้นมหาลัย แม่งเหี้ยทุกอย่าง รู้สึกเหมือนเป็นเด็กอนุบาลงอแงไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ไม่อยากไปมหาลัยจริงๆ กูเกลียดที่นี่ กูเบื่อ กูใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ อยากหนีไปไกลๆที่ไม่มีใครรู้จักกูอีกแล้วไปเริ่มใหม่ กูเหนื่อยจัง มันทำให้กูอยากกินยาฆ่าหญ้าแล้วตายๆไปซะ กูไม่รู้จะจัดการกับปัญหาของตัวเองยังไง เหมือนมันไม่มีทางออกเลย

เหนื่อยแบบเหนื่อยออกมาจากส่วนลึกของใจเลยว่ะ

ท้อชิบหาย

ขอปรึกษาหน่อยดิเพื่อนโม่ง ทำไงให้เลิกร้องหรือจิตตกเวลามีคนมาจี้ปมได้ซะที

โดยเฉพาะเวลาคนจี้มันเป็นพ่อกับแม่กูซะเอง กูก็เคยเป็นหนักมากเมื่อประมาณปีสองปีก่อนที่มีปัญหากับพวกเขาหนักมากแต่ก็รู้สึกว่า เออ ปลง แต่ก็กลับมาเป็นอีกว่ะ ไปหาพระท่านก็บอกให้เปิดใจคุยกัน เขียนจดหมายให้อ่านก็ได้ถ้าไมกล้าพูด กูเลยเขียนก่อนมาเรียนต่อตปท.ทีนี้ไอสาขาที่กูเรียนมันเป็นพวกศิลปะไรงี้ กูเขียนไปในจดหมายด้วยว่าไอช่วงที่งานกูบิดๆเบี้ยวๆแล้วแม่กูบอกน่ากลัวอ่ะเป็นเพราะเครียด เรื่องพวกเขาเรื่องนู่นเรื่องนี้ ทีนี้พอมาเรียนนี้กูก็ได้ลองทำงานหลายๆแบบ ก็มีส่งไปให้พ่อแม่กูดูบ้าง พ่อกูก็ไม่รู้อารมณ์ไหนถามว่า งานหวานแหววเชียวไม่เห็นเหมือนตอนอยู่บ้าน ทำไมหรา

กูน้ำตาแตกเลยอ่ะเมิงไม่รู้ทำไม คนมาสะกิดไม่ได้เลยเรื่องนี้น้ำตามันไหลเอง กลายเป็นกูรู้สึกว่าไม่น่าเขียนไอจดหมายเชี่ยนั่นเลย ไม่น่าเปิดใจคุยเลย จะพูดตรงๆกลับก็ไม่ได้เดี๋ยวโกรธกูอีก ฮือ

นายก็บอกว่าศิลปะมันสะท้อนจิตใต้สำนึกของนายตอนนี้นายรู้สึกสดใสขึ้นภาพมันก็ต้องหวานแหววสิ่ฟะ

กูก็อยากจะบอกเขางั้นนะ แต่แบบเขาพูดเหมือนว่าพอไม่มีพอไม่มีพวกเขาแล้วมันดีขึ้นเหรอ กูกลัวตอบกลับไปตามตรงแล้วกลายเป็นดราม่าอีก พ่อกูยิ่งเป็นพวกประชดจิกกัดด้วย

บางทีเขาก็บ่นกันว่าถ้าไม่เป็นฝ่ายเปิดประเด็นกูก็หายหัวไปเลย แต่เขาไม่เคยคิดบางเลยอ่ะว่าเพราะอะไรกูถึงไม่ค่อยกล้าพูดกับเขา กูต้องมานั่งทางในเดาก่อนทุกครั้งอ่ะว่ามันจะมีช่องให้เขามาประชดกูได้ไหม กูเลยชอบชวนคุยพวกเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบแดกผักอันนี้เป็นแล้ว อาทิตย์นี้ซักผ้าแบบเซฟๆตัวเองไว้ก่อน ไอที่อยากคุยเหมือนที่คุยกับเพื่อนอ่ะลืมไปได้เลยถึงอยากเล่าบ้างก็เหอะ

จากที่กูต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่กูยังต้องมาสู้กับไอความเครียดเก่าๆอีก

>>34 ผมว่านายยังละ หรือจัดการเรื่องภาวะอารมณ์ไม่ถูกหน่ะ ซึ่งเมืองไทยบ้านเราคนที่ทำงานเครียดๆมันถึงไปหาทางธรรมกันเพราะถ้าเจอคนดี พระดีจะได้คำแนะนำให้ผ่านเรื่องพวกนี้ได้ แต่อยู่เมืองนอกนายจะโดนค่าจิตแพทย์หรือเปล่าวะ เมื่อก่อนผมฉะกับพ่อบ่อยมากด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ แล้วทำชีวิตฉิบหายตั้งแต่ตอนเรียนม.ปลาย แล้วทำงานก็เข้ากับคนอื่นไม่ได้ จนต้องมาทำงานที่บ้าน เพิ่งมาแก้ปมในใจได้เมื่อสองปีก่อนเอง นายกำลังเรียนม.ปลาย-มหาวิทยาลัยใช่ไหม เป็นไปได้นายต้องแก้ให้ได้ก่อนออกไปทำงานนะ แต่ผมแนะนำอะไรไม่ได้ว่าควรไปพูดกับใครหรือหาหมอหรือเปล่า แต่ตอนผมเข้าใจเพราะผมซึมเศร้ามากนอนตื่นสายทำอะไรก็ไม่มีแรงแล้วรู้ตัวว่าทำตัวแบบนี้ไม่ได้เลยคุยกับแม่จนแกเล่าให้ฟังว่ารับมือกับพ่อ,คนรอบข้างยังไงบ้างถึงทำใจได้

>>35 ไอจุดซังกะตายกูผ่านมาได้แล้วไงเมิง ตอนแรกกูก็กะเก็บตังไปหาหมอนะก่อนมาเรียนต่อ แต่คืออารมณ์ช่วงนั้นคือปกติมากอ่ะ กูเลยแบบเออกูคงโอเคแล้วแหละ แต่ไอตอนนั่งเขียนจดหมายก่อนไปขึ้นเครื่องเนี่ยร้องหนักชิบหาย พิมพ์ไปร้องไปแบบพยายามไม่ให้น้องที่นั่งในห้องด้วยรู้ คือโครตอายตัวเองอ่ะ คือมันเหมือนกูปลงไปส่วนหนึ่ง แบบลืมๆไปบ้างแล้วไอเรื่องที่เคยเก็บมาเครียด แต่มันเหมือนยังมีค้างอยู่ลึกๆเหมือนที่เมิงว่าแหละ อาจจะเพราะดราม่าใหญ่สุดแม่งเกิดไม่กี่เดือนก่อนด้วยมั้งกูเลยยังละไม่ได้ซะที

กูพยายามคุยกับคนรอบข้างนะ แต่มันเหมือนไม่ช่วยให้กูรู้สึกดีขึ้นเลยว่ะ คนในครอบครัวอย่างพี่กับน้องคือก็เครียดเรื่องพ่อกับแม่ไม่น้อยไปกว่ากูเหมือนกัน ไม่อยากทำให้เขาเครียดกันเพิ่ม เพื่อนคนที่ปรึกษาแล้วเห็นผลสุดย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่มีเน็ต อยากเอาหัวโขกเต้าหู้ตายชิบหาย...

จิตแพทย์ไทยไม่ได้เรื่องจริงๆ ไปมาแล้ว

ความจริงผมว่าตอนแรกไม่อยากพิมพ์ให้อ่านแล้วรู้สึกไม่ดีนะคืออยากให้เจอหมอหรือคนที่เข้าใจจริงๆเป็นคนพูด แต่มันผิดตรงนี้

1. ผมคิดว่าถ้าบอกว่าตอนนี้คุณไปอยู่ในสภาวใหม่ๆแล้วดีขึ้น พ่อแม่ได้ยินน่าจะดีใจนะ

ต่อเพราะ ลูกก็เหมือนสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบพาไปหาสิ่งดีดีในชีวิต ถ้าคุณบอกมาเมืองนอกแล้วดีขึ้น มันไม่เสียหาย ไม่ต้องพูดหรอกว่าอยู่บ้านแล้วไม่สบายใจเพราะคน

2. นายคิดมากเกินไปตรงที่ภาวะเครียดพวกนี้มันมีกันทุกคน บางคนมันเจอหนักๆแล้วปล่อยวางด้วยคำว่าช่างแม่งทีเดียวจบก็มี

3. คนไทยมันคิดว่าโรคจิตมันคือเป็นภาวะที่จะเป็นอันตรายกับคนรอบข้างหรือที่เรียกว่า บ้าคลั่ง อย่างเดียวที่จริง แค่สภาพจิตไม่ปกติจนทำงานหรือเข้าสังคมแล้วมีปัญหาก็เป็นเรื่องของจิตได้ บางเรื่องมันเป็นปัญหาประจำวันใช้ชีวิตไม่มีความสุขก็ควรหาทางออกแล้ว

4. ซึ่งทางออกที่ว่าบางคนก็ดันไปใช้วิธีผิดๆ เช่นออกไปกินเหล้าให้ลืมทุกข์ ทะเลาะกับเมียแทนที่จะคุยกับเมียก็ออกไปเที่ยว ไปเลี้ยงเมียน้อย หรือคิดจะหาความสุขกับยาเสพติด เล่นซะสมองพิการก็มีให้เห็นในสังคม

5.นายอยู่เมืองนอกคงหาคนคุยด้วยยาก ผมเลยแนะนำไม่ได้ว่าไปหาใครดี แต่หมอน่าจะมีความรู้สุด ถ้ามีวัดไทยหรือกิจกรรมคนไทยนายก็ลองไปทำกับเขาบ้างเผื่อเจอคนดีดีพอปรับทุกข์ แล้วขอคำแนะนำจากเขาบ้างนะ

กูมีเหมือนกันไอ้ปมจี้ปุ๊บน้ำตาไหลปั๊บ
กูไม่รู้จะทำไงกับมันเลยปล่อยมันไว้เฉยๆ คิดซะว่าเป็นรีเฟล็กซ์ประจำตัว

http://uknowell.blogspot.com/2014/01/kubler-ross-model-you-who-came-from.html?m=1

ใครหาทางออกชีวิตไม่ได้หรือคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้อวมาอยู่ในภาวะแบบนี้ควรอ่าน ฝรั่งมันลำดับขั้นตอน การยอมรับความเสียใจไว้ห้าขั้น ซึ่งคนที่ทำได้ครบจะแก้ปัญหาได้เร็ว
1.ไม่ยอมรับความจริง
2.โกรธโมโห
3.ต่อรอง
4.ซึมเศร้า
5.ยอมรับ

เอามาแปลงใช้เวลาไม่ได้อย่างใจได้ดี คือนายอาจจะยังมีปมอยู่ตรงที่คิดว่าคนอิ่นๆควรจะดีดว่านี้ควรจะเข้าใจนาย แต่ที่จริงแล้วคนอื่นจะเปลี่ยนยากมาก ที่เปลี่ยนได้คือตัวนายเองเท่านั้น เหมือนวิทยาศาสตร์ที่ เหตุ=X ผล=y เวลาที่นายทดลองนายจะแก้เลขด้าน X ได้เท่านั้น และรอดูว่า Y จะมีผลยังไงซึ่งกว่าจะได้ Yที่ต้องการบางทีมันก็ต้องทดลองเป็น ร้อยเป็นพันครั้ง

ถ้าเทียบกับชีวิต การเปลี่ยนแปลงที่ตัวเองคือX และอยากได้ผลที่คนอื่นทำกับเราคือY นายจะได้ข้อสรุปนึงคือ ป่วยการที่จะคิดว่าทำไมคนอื่นควรจะคิดอย่างนี้,ควรจะทำแบบนี้ เพราะนายทำอะไรไม่ได้ นายทำได้แค่ปรับตัวเองให้ดีขึ้นด้าน X เพื่อรอดูผลด้าน Y ว่ามันจะเปลี่ยนไหม

ถ้าใครผ่านห้าขั้นตอนแล้วถึงการยอมรับได้เร็วจะแก้ปัญหาชีวิตได้ดีมาก

ตอนนี้กูเป็น Loser แต่พยายามยอมรับความจริงแล้วหาความสุขง่ายรอบตัว แล้วก็หาโอกาสพัฒนาตัวเองไปด้วย
สมัยเรียนมหาลัยกูกับเพื่อนเคยพูดกันว่าอาชีพยามนี่น่าสงสารนะ ถ้าต้องไปเฝ้ายามตามอาคารตอนดึกๆ ก็เท่ากับอยู่คนเดียวไม่มีใครให้คุยด้วย
กลับมาก็นอนพัก แต่ผ่านมาหลายปีกูก็รู้ว่าบางทีคนเราถ้าไม่ไปเทียบกับคนอื่นพอใจกับชีวิตตัวเองก็พอความสุขดี

>>42 จริงว่ะ กูรู้สึกคล้ายๆกัน พอไม่เทียบกับใครก็มีความสุขดี กูถึงลดการเล่นโซเชียลไง 55

>>37 กูลองไปหาข้อมูลดู ถ้าเมิงอยากจะปรับทุกข์หรือมีคนรับฟังต้องหานักจิตวิทยาว่ะ ถ้าเป็นจิตแพทย์เขาจะเน้นรักษาแล้วให้ยามากกว่า ถ้าเมิงอยากลองพิสูจน์กูแนะนำให้ลองหาดูอีกทีอย่าเพิ่งเชื่อกู

>>38 >>39 >>41 เหยดเข้ มาให้กูจูบทีดิโม่ง ไม่นึกว่าจะมีคนซีเรียสเรื่องที่กูมาบ่นขนาดนี้ T T

ส่วนหนึ่งที่ไม่อยากพูดเพราะกูแคร์ความรู้สึกเขาด้วยว่ะ กูเคยโดนด่าตอนทะเลาะกับแม่ครั้งนึงว่ากูเป็นพวกนึกจะทำอะไรก็ทำ อยากพูดอะไรก็พูดไม่นึกถึงความรู้สึกคนอื่นเลย กูเลยกลัวเรื่องนี้แม่งจะเกิดอีก เสียเซลฟ์ชิบหายเลย แต่กูจะพยายามยอมรับมันให้ได้เหมือนที่เมิงว่านะ ตอนนี้ถามว่ากูมีความสุขไหม มันก็มีอ่ะ เรื่องเรียนกับเรื่องเพื่อนใหม่ก็ไม่มีปัญหา ไม่ได้สนิทกันแบบเพื่อนที่ไทยแต่ก็คุยได้เล่นได้

ถ้านอยด์เรื่องพ่อแม่ก็ประมาณครึ่งวันกูก็หาอะไรทำฮีลตัวเองไป แต่บางครั้งกูรู้สึกว่าต่อให้กูพยายามทำให้ดีแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจเท่าไหร่ ได้เกรดดี ทำงานส่งครบ ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ อยากได้อะไรกูจัดให้หมด แต่ไอจุดผิดพลาดเล็กๆที่กูเคยทำเขาแม่งก็ชอบขุดมาพูด ขนาดเอาไปเมาท์กับเพื่อนต่อหน้ากูอ่ะ อยากช่างแม่งแล้วดีลิทออกไปให้หมด เคยคิดเหมือนกันนะว่าบวชไปเลยดีไหม แต่กูเป็นพวกกิเลสหนาติดคอมว่ะน่าจะไม่รอด

>>40 กอดเมิงนะคะ กูก็เคยรู้สึกแบบเมิงนะ ไม่รู้จะทำยังไงให้มันหายเลยปล่อยไว้ แต่ถ้ามันทำให้เมิงรู้สึกแย่รีบหาทางแก้เถอะ

ใครมีแผนฆ่าตัวตายอยู่บ้าง มาแชร์วิธีกันหน่อยสิ เรากรีดมือพอเจ็บก็ได้แต่แผลบางๆ กินยาก็แค่หลับไปหลายชั่วโมง

>>45 ใช้ชีวิตต่อไปสิมึง นั่นน่ะตายทั้งเป็นยิ่งกว่าอีก

กูไม่รู้ว่าจะเข้ามาบ่นตรงนี้ได้มั้ย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตอนนี้รู้สึกเจ็บหรือรู้สึกเศร้าได้รึเปล่า แต่ความรู้สึกกูคืออยากให้ทุกอย่างมันจบซักที จบๆไปดีกว่าต้องมานั่งหวังอย่างนี้ มันเหนื่อย แล้วก็ล้ามากด้วย กูเคยเจอเรื่องราวๆนี้มาแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความเจ็บอย่างเป็นรูปธรรมได้ มันอึดอัดจริงๆว่ะ กูคิดตลอดว่าขอร้องแหละ ใครก็ได้ช่วยกูที กูไม่ไหวแล้ว แต่พอแบบนั้น กูก็สมเพชตัวเองขึ้นมาว่า กูกลายเป็นคนที่เอาแต่หนีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กูไม่ใช่คนแบบนั้น แต่กูก็สงสัยว่าคนรอบข้างกูต้องการให้ทำอะไรกัน เขาบอกกูว่าปล่อยวางแล้วทำตัวปกติ ทั้งๆที่คนพวกนั้นก็ไม่ได้ทำตัวปกติกับกูเนี่ยนะ แต่สุดท้าย มันก็คงเป็นความผิดของกูนั่นแหละนะ..เฮ้อ สิ่งที่กูเกลียดที่สุดก็คือตัวกูเองนั่นแหละ เฮ้อ..

>>45 กุตกอยู่ในภาวะสิ้นหวังและอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง

แต่สิ่งที่กุพยายามคิดคืออยู่ยังไงให้มันโอเคที่สุด
ลดความสำคัญของคนอื่นลงเยอะๆเว้ยมึง
อย่าเพิ่งตายเลย

>>45 สมัครเป็นทหารลงพื้นที่เสี่ยงภัย หรือทำงานเกี่ยวกับกู้ภัย
ไหนๆจะตายแล้วถ้าอยากตายแบบมีประโยชน์ก็ลองหางานพวกนี้ดู

เอาจริงๆนะ ไอ้กระทู้เหี้ยนี่แหละตัวทำให้พวกมึงยิ่งสิ้นหวังเลย

ก็อยากจะอ้อนวอน ขอความเมตตา จากใครสักคนที่พอจะช่วยดึงกูหลุดจากการจมดิ่งสู่ความ เหนื่อย ท้อ สิ้นหวังนะ แต่พอย้อนดูประสบการณ์ของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา มันไม่มีเลยว่ะ ทุกๆครั้งที่จมน้ำ ทำไมคนอื่นเขามีคนช่วยฉุด ช่วยดึง แต่พอถึงคราวตัวเอง กูต้องตะเกียกตะกายว่ายขึ้นฝั่งเองอยู่เสมอ จะปล่อยให้ตัวเองจมลงไป ร่างกายมันก็ไม่ยอมต้องคลานกลับขึ้นมาเพื่อพบว่าบนฝั่งนั้นไม่มีใครรอกูอยู่ แล้วก็ทำได้แต่ก้าวเท้าต่อไป ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้เก่งกาจ ที่ทำไปเพราะต่อให้ร้องไห้ อ้อนวอน ต่อโชคชะตา สักแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เรารู้ตัวเราดี

ยังเดินอยู่ ยังคงเดินอยู่ ยังคงหายใจ

>>50 รู้ซึ้ง....เข้าใจเลย...รู้สึกเหมือนกัน

>>50 มึงน่าจะไปแต่งเพลงน่ะ เนื้อหาดี

ไหนๆก็จะตายละพวกมึงแต่งเพลงให้มันกินถึงข้างในให้มันลากคนอื่นไปเป็นเพื่อนพวกมึงดิ

ทำเอากุอยากแต่งเลย....

เหนื่อย พ่อกูปากบอกไม่กดดัน พูดเฉยๆแต่พูดแต่ละอย่างนี่...เกษียณแล้ว อยากไปเที่ยวตะลอนตามใจมั่งแต่ติดกูที่อยู่บ้านบ้างล่ะ เงินเดือนฟรีแลนซ์ไม่พอขนาดพาไปกินข้าวข้างนอกเสาร์อาทิตย์บ้างล่ะ คนโน้นคนนี้มีประสบการณ์มากกว่า คล่องมากกว่าบ้างล่ะ เนี่ยต้องจ่ายค่าโน่นนี่แต่เงินเรามันน้อยจนเลี้ยงได้แค่ตัวคนเดียว เลี้ยงครอบครัวไม่ได้บ้างล่ะ คือคิดว่ากูไม่อยากทำงานบ. ได้เงินเดือนเป็นหมื่นมากนักรึไง กูก็อยากทำเว้ยแต่มันยังไม่มีใรเอาซักทีนี่หว่า กูก็ๆม่ได้นั่งว่างงานเฉยๆด้วย ถึงเงินจะน้อยแต่ก็ยังได้ล่ะวะปากบอกไม่กดดันเล้ย แหม่ พูดเหมือนกูเป็นตัวภาระคอยถ่วงชิบหาย กูเบื่อ กูเฟล กูเครียดนะเว้ย คนไม่มีงานแระจำทำ ยังมาถูกย้ำอยู่นั่นน่ะ อ้อ พอกูจะเรียนอะไรเพิ่มเช่นวาดรูป แม่งก็บอกยินดีจ่ายแต่กูไม่อยากให้จ่ายว่ะ เดี๋ยวผลออกมาไม่ถูกใจเดี๋ยวจะทำทวงบุญคุณอีก แถมมาถามบ่อยๆว่าอยู่บ้านเบื่อมั้ย เออ กูเบื่อแต่ไม่มีตังค์ไม่ใช่เรอะ จะออกไปหาเรื่องเสียเงินทำไมวะ แล้วจะมาบ่นตังค์ไม่พอๆอยู่นั่นแหละ...

ก็อยากจะอ้อนวอน ขอความเมตตา จากใครสักคน
ที่พอจะช่วยดึงให้หลุดจากการจมดิ่งสู่ความ เหนื่อย ท้อ สิ้นหวัง
แต่พอย้อนดูประสบการณ์ของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา มันไม่มี ไม่มี
ทุกๆครั้งที่จมน้ำ ทำไมคนอื่นเขามีคนช่วยฉุด ช่วยดึง
แต่พอถึงคราวตัวเอง ต้องตะเกียกตะกายว่ายขึ้นฝั่งเองอยู่เสมอ
จะปล่อยให้ตัวเองจมลงไป ร่างกายมันก็ไม่ยอมต้องคลานกลับขึ้นมา
เมื่อพบว่าบนฝั่งนั้นไม่มีใครรออยู่ แล้วก็ทำได้แต่ก้าวเท้าต่อไป ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้เก่งกาจ
ที่ทำไปเพราะต่อให้ร้องไห้ อ้อนวอน ต่อโชคชะตา สักแค่ไหน
ก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เรารู้ตัวเราดี
ยังเดินอยู่ ยังคงเดินอยู่ ยังคงหายใจ

ซู้ดดดดดด เพลงมา

บางทีกูก็คิดนะ ว่าชีวิตกูมีอะไรบ้าง กูตะอยู่รอดมั้ย บางเรื่องบางทีอาจจะแค่เรื่องเล็กๆแต่มันก็ทำให้กูคิดว่า เรื่องแค่นี้กูยังจัดการไม่ได้ ทำไมกูแย่ขนาดนี้ แล้วก็ชอบคิดด้วยว่ากูสู้ใครเค้าไม่ได้ กูไม่มั่นใจตัวเองเลย ทั้งที่จริงๆ กูว่ากูก็เก่งนะ กูสอบเข้าโรงเรียนดังๆของประเทศได้ ได้ทำกิจกรรมตำแหน่งสำคัญๆ ความสามารถเฉพาะตัวก็มี แต่กูก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยอยู่ดี บางครั้งกูคุยกับเพื่อนเรื่องอนาคตเรื่องเรียนต่อ กูก็มีคณะที่อยากเข้านะ เพื่อนก็ชมว่ามึงแม่งอนาคตไกลแน่นอน หาตัวเองเจอแล้ว กูยังไม่รู้เลยจะเป็นอะไรดี ฯลฯ กูก็ยิ้มแห้งๆแล้วก็คิดว่า ถ้าเข้าคณะที่ใช่ได้แล้ว แล้วหลังจากนั้นล่ะ? กูจะทำได้มั้ย จบมากูจะทำอะไร จะรอดมั้ย กูจะเลี้ยงครอบครัวได้มั้ย กูจะมีเวลาพักผ่อนรึเปล่า กูเครียดว่ะเพื่อนโม่ง

Every wound will shaped me every scar will build my throne.

>>45 กูเคยคิดอยู่ว่า ถ้าห่วงของกูหมดแล้ว ไม่มีอะไรรั้งไว้ได้แล้ว แล้วยังอยากตายอยู่
กูจะไปเป็นทาสให้หนึ่งในสองคนที่กูรู้จัก สั่งอะไรก็สั่งมา กูทำให้ทุกอย่าง

กูสิ้นหวังแล้วว่ะ
บทลงโทษของผู้หญิงสกปรก คือการต้องอยู่แบบไร้ความรัก
กูคงไม่สามารถรักใครได้แล้วว่ะ
เพราะกูสกปรกเกินไป ไม่ว่ากูจะทำอะไร สวยกว่านี้ ฉลาดกว่านี้ ดีกว่านี้ อดีตก็คงจะกลับมาทำร้ายกูอยู่ดี
การที่กูไม่ลากใครเข้ามาให้ทรมาณไปกับกู คือสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่ไหม

>>60 เล่ามา

>>61 กูเคยมีเรื่องเมื่อก่อน ที่มันสามารถทำให้ชีวิตกูพังได้ กูผ่านมา แต่เรื่องนั้นมันสามารถแบล็คเมลล์กูได้ไง
แล้วทีนี้ มันก็กลายเป็นปมในใจกู ว่าไม่มีใครรับมันได้หรอก จนกูขยะแขยงตัวเอง แม่งน่ารังเกียจ เหมือนกูล้างโคลนออกจากตัวไม่ได้ ต่อให้กูไม่พูด แต่ถ้ามีใครซักคนพูดมันก็จบ
ที่นี้มันก็กลายเป็นชนักติดตัว ถึงทุกอย่าง โอเคแต่ถ้ากูเกิดรักใครขึ้นมา แล้วมีคนขุดเรื่องกูขึ้นมา กูจะทำยังไง กูคิดซ้ำไปซ้ำมา มันไม่เหมือนในละครหรอก สุดท้าย คนที่กูรัก เค้าก็ต้องลงมาเจ็บกับกู ทั้งเจ็บทั้งอาย
ทำแบบนั้นแม่งโคตรเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขตัวเองไปป่ะวะ กูเลยรักใครไม่ได้ไง
ทั้งๆที่กูก็อยากมีความรักว่ะ กูอยากมีความสุข อยากมีคนที่นั่งฟังกูระบาย อยู่ข้างๆกู กูงอแงใส่ได้ เข้าใจกู และกูก็พร้อมจะเข้าใจเค้า
แต่กูว่ากูคงไม่มีโอกาสแล้วว่ะ สวัสดีคานทอง
ขอบใจที่ฟังกูบ่นนะ

>>62 อ่านแล้วนะ ไม่มีคอมเมนต์อะไร แค่จะมาบอกว่า อ่านแล้วนะ //ตบบ่าเบาๆ

>>62 เคยขายตัว?

>>62 อยากได้คำแนะนำไหมหรืออยากระบายเฉย ๆ

>>63

>>63 งืม ขอบใจ
>>64 ไม่ได้ขายว่ะ ไม่ได้สำส่อน แต่โดนถ่ายคลิปไว้
>>65 ไม่รู้ว่ะมีง ที่กูทำนี่ถูกแล้วรึเปล่า ที่กูห้ามรักใครเลย เพราะถ้าเกิดแม่งโดนแฉขึ้นมา ชีวิตกูพังกว่าเดิมแน่

>>67 กูไม่รู้นะแต่ถ้าผู้หญิงสตรองพอมึงก็เก็บหลักฐานฟ้องแม่งเลย ตั้งแต่มันขู่ก็ได้

>>68 เก็บอยู่อ่ะ แต่ไม่รู้ขู่จริงขู่ปลอมไง กูระแวงมากอ่ะ

>>69 ไม่มีคำว่าสกปรกหรืออะไรหรอกมึง ถ้ามันจะหลุดมันก็ต้องหลุด มึงเเค่ต้องเข้มเเข็ง อย่าไปฝืนห้ามตัวเองอะไรเลย กูรู้มึงทำได้ คนที่เข้าใจมึงยังมีนะ

โย่ว กู>>50 เองนะ กูมาเพื่อจะบอกคำตอบที่หาเจอภายในใจของตัวเองว่ะ "จงดำดิ่งลงไปให้ลึกยิ่งกว่า เพื่อทวงทุกสิ่งที่เป็นของเรา ตัวตนของเรา กลับคืนมา"

>>70 ขอกอดทีดิ่เพื่อนโม่ง ฮือ

กูอ่านเม้นต์บนๆแล้วแม่งโคตรตรงกับตัวกูโดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่
กูไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับการเรียนกูหรอก ขอแค่ผ่านกูก็พอใจแล้ว แต่พอพ่อแม่กูเห็นCตัวแรกของกูปุ๊ป กูเละเลยจ้า ทั้งๆที่ก่อนเข้ามหาลัยเคยบอกกับกูว่าไม่กดดัน ไม่ว่าลูกจะทำอะไรพ่อแม่รับได้ แล้วนี่อะไร
ที่กูโมโหคือเรื่องผิดคำพูดเว้ยมึง (จริงๆมีอีกสารพัด จิกกัด ประชดประชัน เปรียบเทียบ ดูถูก ใช้กูเป็นกระโถนระบายอารมณ์ ฯลฯ) คือเมื่อก่อนมีครั้งนึง ตอนมอต้น กูเคยลืมบอกแม่กูว่ามีสอบ วันนั้นกูก็ไปโรงเรียนตามปกติ แล้วก็สอบ(แต่กูอ่านหนังสือสอบนะ) พอกลับมาบ้าน แม่กูไปรู้จากไหนไม่รู้ว่ากูสอบ กูโดนยับเลยมึง บอกกูว่าโกหกกันแบบนี้ แม่เชื่อใจกูไม่ได้อีกแล้ว
ตอนนั้นกูหน้าชาเลยมึง ทำได้แค่ร้องไห้เงียบๆ ไม่แก้ตัวเหี้ยไรทิ้งสิ้น หลังจากนั้นกูไม่รู้หรอกว่าแม่กูไม่เชื่อใจกูจริงหรือเปล่า เพราะแม่กูก็ค้นกระเป๋ากูตั้งแต่ตอนอนุบาลยันมอปลายอยู่แล้ว แรกๆคงเช็คเรื่องลืมของ แต่หลังๆนี่กูว่าไม่น่าใช่(กูเคยบอกเจาแล้วว่าไม่ต้องค้น จะค้นทำไม เขาไม่ตอบกู)
อันนี้คือเหตุการณ์ที่กูดิสเครดิตตัวเองหนักๆรอบนึงเท่าที่กูจำได้ จริงๆคงมีอีกแต่กูลืมๆไปหมดแล้ว
มาดูฝั่งที่ผู้ใหญ่ดิสเครดิตตัวเองบ้าง
เอาตั้งแต่เรื่องโง่ๆก่อนเลย แต๊ะเอียกู กูไม่เคยได้คืนมาเลยสักบาท กูเคยขอดู แม่กูก็เอาสมุดบัญชีให้กูดู มันก็มีตังอยู่แหละ แต่พอมีกระแสค้าทอง แม่กูเอาเงินส่วนนั้นไปใช้ พอกูถาม แม่กูบอกว่าเก็บเป็นทองดีกว่า แม่กำลังเพิ่มมูลค่าให้ไง ตอนนั้นกูไม่ค่อยเข้าใจก็เออออตามไป ตอนนี้ทองนั่นไปไหนไม่รู้ละ กว่ากูจะได้เก็บแต๊ะเอียเองก็มอ3นู่น
อันนี้แม่งเรื่องเล็ก จะเอาไปเล่นเป็นเรื่องตลกกูก็ขำแหละ แค่เซ็งหน่อยๆที่เงินหลายแสนที่กูควรได้โดนเอาไปซึ่งๆหน้าแบบนี้
ส่วนเรื่องนี้ เกิดตอนกูเข้ามหาลัยปี1 กูต้องไปอยู่หอ ทีนี้กูก็หารูมเมทไม่ได้เพราะวันรับน้องกูเสือกไปสายเลย คนอื่นจับกลุ่มกันหมดแล้ว กูเลยถามในไลน์กลุ่มว่าห้องใครเหลือบ้าง ซึ่งกูก็ได้อยู่กับรูมเมทกลุ่มนั้นจนจบปี1แล้วค่อยย้าย
รูมเมทกลุ่มนั้นไม่ได้ทำเรื่องเหี้ยไรกับกูหรอก กูกับพวกเขาไม่ได้สนิทกันแต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน แต่ความเหี้ยมันอยู่ที่วันแรกตอนย้ายเข้าไปอยู่หอ กูก็ไปกินข้าวเย็นกับพวกเขา ไปชมนู่นนี่ตามปกติ จนใหล้วันเปิดเทอม พวกเขาบอกกับกูว่าเราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดก็ได้นะ
คำแปลคือพวกแม่งไม่ให้กูเข้ากลุ่มนั่นเอง กูก็ไม่ว่าอะไร ไลฟ์สไตล์มึงกับกูไม่เข้ากันอยู่แล้ว ที่กูไปไหนมาไหนกับพวกมึงก็เพราะกูยังไม่ค่อยมีเพื่อนเท่านั้นล่ะ
ถึงงั้นก็เถอะ แม้กูจะไม่อะไรแม่งก็ต้องเจ็บแหละวะ โดนปฏิเสธมานี่ พอกูกลับบ้าน กูก็เล่าให้แม่กูฟังในรถ แล้วบอกว่า'อย่าเอาไปบอกใคร พ่อก็ห้ามบอก'
เย็นนั้นมาเลยจ้า นั่งล้อมวงกินข้าวปุ๊ป แม่กูเปิดเลย เพื่อนลูกพูดแบบนี้ๆ ตีไข่ความเว่อร์ลงไปอีก10เท่าเหมือนกูโดนแกล้ง พ่อกูก็เออออไปด้วย เชียร์ให้กูย้ายออก แต่กูไม่ได้ย้ายอ่านะ ขี้เกียจหาห้องใหม่
ดอกแรกคือบอกพ่อไปละ กูก็โอเค พ่อก็คนในครอบครัว บอกได้แหละ ไม่เป็นไรหรอก
แต่คืนนั้นพอกูขึ้นบ้านไปอาบน้ำ แล้วกูกำลังจะเดินลงมา กูได้ยินแม่กูคุยโทรศัพท์กับเพื่อน(กูรู้ว่าเพื่อนเพราะแม่กูจะไม่ขึ้นมึงกูกับคนในบ้าน) แล้วหัวข้อที่คุยอยู่
คือเรื่องที่กูบอกเขาว่าอย่าบอกใคร
ตอนนั้นกูรู้สึกเหมือนความเคารพในตัวแม่กูหายไปหมดเกลี้ยงเลยมึง กูอึ้งมาก เขาเห็นคำพูดกูเป็นอะไร เรื่องที่กูไม่อยากให้ใครรู้ที่สุด แต่กูยอมเล่าให้แม่ฟัง แต่เขาเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย
สึดท้ายกูก็รอให้เขาเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วค่อยเดินไปหานั่นล่ะนะ ทำไรได้ล่ะ...
สัสสสสส ไอ้'อย่าเอาไปบอกใคร'แม่งเป็นคำอาถรรพ์หรอวะ บอกว่าอย่าบอกๆ แม่งบอกทุกราย กูอยากจะบ้า
กูไม่เคยโต้เถียงพ่อแม่กูได้เลยสักครั้ง เอาจริงๆคือกูไม่เคยเถียงเลยด้วยซ้ำ เคยทำท่าจะแย้งอะไรหน่อยก็โดนละ'อย่าเถียง ไม่เคารพผู้ใหญ่' ไหนบอกว่าคุยด้วยเหตุผลไงฟะ แค่จะอ้าปากพูดก็โดนห้ามแล้ว ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าตอนเด็กกูพูดเก๊งเกาง แต่พอโตขึ้นแล้วกลายเป็นใบ้ คิดว่าเพราะใครล่ะฟะ
กูขอบอกเลย ใครที่คิดจะมีลูก อย่าห้ามลูกมึงพูดนะ ไม่งั้นจะกลายเป็นคนที่มีปัญหาด้านการสื่อสารแบบกู

อ้อ กู >>8 เองแหละ กูยังไม่ได้ไปหาหมอเลย พอกูสอบเสร็จก็โคตรโล่ง กูโอเค กูคิดว่าตัวเองสบายดี แต่ตอนนี้อาการเริ่มออกอีกแล้วว่ะ กูนี่แย่จริง ฮา
ไหนๆกูก็เขียนยาวขนาดนี้แล้ว ขออีกเรื่อง
มีอยู่ครั้งนึงแม่กูถามว่ากูอยากไปเที่ยวกับใคร กูบอกว่ากูอยากอยู่บ้าน ไม่อยากไปไหน(ตอนนั้นกูเครียดๆ ไม่อยู่ในอารมณ์อยากเที่ยว) พอกูโดนคาดคั้นต่อ สุดท้ายก็ตอบไปว่าเที่ยวคนเดียว โดนเละอีกแล้วจ้า จำไม่ได้ละว่าโดนว่าไรบ้าง แต่วันนั้นกูอ่านหนังสือไม่ได้ทั้งวัน
หลังจากแม่กูด่าเสร็จก็เงียบไปสักพัก อยู่ดีๆแม่กูก็ถามว่าไปหาหมอมั้ย
ตอนนั้นคือกูตกใจนะ แล้วก็ดีใจด้วย กูคิดว่าในที่สุดแม่กูก็รู้แล้วว่ากูต้องการความช่วยเหลือ
แต่ประโยคถัดมาแม่กูบอกว่ากูเป็นโรคจิต เป็นบ้าหรอ กูเป็นบ้าไปแล้ว อ่านการ์ตูนมากไปจนเป็นบ้า
...กูหมดคำพูดเลยว่ะ หัวกูตื้อไปหมด กูคิดไรไม่ออก กูไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนั้นทำไม กูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกูถึงทำตัวปกติไม่ได้ คนที่กูรักที่สุดพูดกับกูแบบนี้ได้ไง เขาก็บอกว่าเขารักกูไม่ใช่หรอ กูแม่งไม่ควรเกิดมาจริงๆด้วย
กูขอจบแค่นี้ละกัน เอาเป็นว่า ชาตินี้กูจะไม่มีวันไปหาหมอเด็ดขาด หรือถ้าจะไปหา กูก็จะไม่บอกใครแม้แต่คนเดียว กูจะเก็บความบ้าของกูไปจนวันตายเลยแม่ง
ขอบคุณสำหรับที่ระบาย ยาวสุดๆเลยว่ะ

>>74 หาหมอแหละ แค่ไม่ต้องบอกใครพอ

กูเองสภาพก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ว่ะ ทุกวันนี้บอกกับตัวเองว่า ทนอีกนิด อีกแค่นิดเดียว
พอเรียนจบ มีงานทำ ก็ออกไปจากนรกนี่ได้แล้ว
ถึงมันจะลำบากหน่อย แต่ลำบากกายก็ดีกว่าลำบากใจ

สำหรับมึง งานการที่รออยู่ก็ไม่น่าจะแย่นะ น่าจะเลี้ยงตัวเอง ใช้ชีวิตตามใจชอบได้สบาย
ปลายทางของมึงยังสดใสกว่าอีกหลายคนนะ เพราะงั้นพยายามผ่านจุดนี้ไปให้ได้เว้ย

>>75 ขอบคุณมากมึง
กูรู้ดีว่ามีคนลำบากมากกว่ากูอีกมาก กูรู้ว่าถ้ากูทำตัวดีๆอนาคตก็รอกูอยู่ แต่กูทำไม่ได้
(กูแนะนำนิดว่าเวลามึงปลอบคนที่ดาวน์มากๆ อย่าเอาคนอื่นมาเทียบเว้ย แม่งจะยิ่งใจเสียกันไปใหญ่ แต่ตอนนี้กูอารมณ์ดีเลยไม่รู้สึกไร)
ถามเผื่อไว้หน่อยละกัน ถ้ากูจะไปหาหมอกูต้องทำไงบ้าง กูต้องเตรียมตังไปแค่ไหน กูต้องนัดมั้ย กูคงไปในเวลาราชการไม่ได้เพราะกูเรียนทั้งวันและแทบทุกวัน จะรักษาตัวเองทีแม่งยุ่งยากชิบ เอาวะ ถ้ากูจะดีขึ้นได้ กูก็ต้องทำ
(กูควรไปถามในห้องสุขภาพจิตเปล่าวะ)

กูกะจะตื่นเช้ามาหลายวันแล้ว ตื่นสายตลอดเลย กูจะปั่นงานไม่ทันแล้วววว T-T โคตรสิ้นหวัง

กูมั่นใจว่ากุอายุคงไม่ยืนว่ะ เพื่อนโม่ง กุไม่กล้าหาหมอมาระยะหนึ่งแล้ว ร่างกายสุขภาพดี เดินได้ กินได้ แต่ กุว่ามันมีบางจุดที่ผิดปกติ และ กุไม่อยากตรวจให้รู้ กูรู้สึกว่า กูเป็นคนเลือกชีวิตพลาดมาก พลาดตลอด เรื่องร่างกายกุอาจพลาดนะเนี่ย แต่วาไงดี กุรู้สึกใจหายๆ เหมือนมีอะไรข้างในหายไปว่ะ เงินตอนนี้ไม่มีเหลือเลย ดีที่มีครอบครัวช่วยดูแล แต่กูอายุยังน้อย ยังไงก็ยังไม่ถึง 30 ละนะ แต่กุรู้สึกสิ้นหวังทุกอย่างว่ะ กูเกลียดตัวเองมาก กูแทบไม่อยากลุกออกจากเตียงเลย กูอยากร้องไห้ คือ กูไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะ อ่านไป มันมีหลายอย่างไม่ตรงเลย

กุยังกินข้าวได้อยู่ แต่กุแค่ไม่อยากยุงกับใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากฟังเสียงใคร กุสติแตกมาก กับการเข้าสังคม กับร่างกายของกู แต่พอมองแม่ที่ทำงานอยู่แล้วกูรู้สึกแย่มากกว่าเดิม กูรู้สึกอ่อนแอ แต่กูก็ไม่อยากออกไป ปัญญาอ่อนมาก

>>78 ทำไมมึงคล้ายกูจังวะ

https://scontent.xx.fbcdn.net/hphotos-xpl1/v/t1.0-9/12801297_1322506541100153_8688617503086082778_n.jpg?oh=20287f3845526c4c012da7c3d4636741&oe=57701852

>>80 me as heck