โม่ง หมากูตายว่ะ กูขอโทษถ้าระบายเรื่องการสูญเสียสัตว์เลี้ยงในมู้รักสัตว์มันดูผิดกาลเทศะ แต่กูไม่รู้จะลงในไหน กูไม่ไหวจริงๆ
ตั้งแต่กูเกิดมา กูไม่เคยเสียใจกับการสูญเสียสัตว์เลี้ยงขนาดนี้มาก่อนเลย ตอนเด็กๆกูมองลุงขุดหลุมฝังหมาก็เศร้า แต่ไม่ร้องไห้ พอโตมากูอ่อนไหวมาก กูสะเทือนใจมาก กูร้องไห้ฟูมฟายทุกวันเลย
มันเป็นลูกหมาจรที่กูเก็บมาเอง มันน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ ตอนเก็บมามันผอม ป่วย มอมแมม แต่ไม่มีแผลหรือเห็บหมัดอะไร กูพามันไปอาบน้ำ ฉีดวัคซีน เป็นหมาตัวเมียพันธ์บ้านสีน้ำตาล อายุน่าจะเดือนนึงได้
ตอนแรกกูรับมันมาเลี้ยงชั่วคราว เพื่อหาบ้านให้น้องอะ อยากให้คนรับไปเลี้ยงดีๆ เพราะบ้านกูมีหมาใหญ่อยู่แล้วสองสามตัว แต่มันน่ารักมากจริงๆ แล้วหมาในบ้านกูก็เอ็นดูมัน ขนาดหมาปอมเจ้าถิ่นที่หวงห้องสัดๆยังยอมให้น้องเข้ามานอนในห้องด้วย
กูเอ็นดูมากเลย มันเป็นหมาเรียบร้อย ชอบเดินตาม ขี้สงสัย ไปส่งกูก่อนไปเรียนทุกวันเกาะหน้ารั้ว พอกลับมาก็จะวิ่งมาหา ตัวเล็กๆดุ้กดิ้กเลยมึง เวลานอนก็จะกรนเสียงดัง แต่กูก็รักมันมาก กูอุ้มมันอย่างถนอมเพราะมันผอมเห็นซี่โครง มันเปราะบางมาก
แล้วมันก็โดนรถในบ้านกูเหยียบตาย
เรื่องเกิดขึ้นหลังคริสต์มาสนี้เอง ก่อนมันตาย แม่กูพึ่งเปลี่ยนใจจะเลี้ยงมัน จะให้มันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แม่กูซื้ออาหารหมาเด็กมาเยอะมาก แล้วเช้าวันต่อมามันก็ตาย
อย่างน้อยถ้าตายโดยธรรมชาติ กูก็จะไม่เสียใจขนาดนี้ กูรู้สึกผิด ถ้ากูไม่รับมันมาเลี้ยง มันจะตายมั้ย กูรู้สึกเหมือนกูฆ่ามันเองเลย
กูร้องไห้มาสองสามวันแล้ว กินเนื้อไม่ลง
กูเลี้ยงมันอย่างถนอม จับมันเบาๆ แต่มันโดนรถเหยียบจนแหลกไม่มีชิ้นดี สะเทือนใจชิบหาย กูแม่งไม่รู้จะเลิกคิดภาพนั้นได้ยังไง
มันเป็นหมาเด็กที่ร่าเริง น่าเอ็นดูมากๆ มันร่าเริงทุกวัน มันทำให้วันเหี้ยๆเทาๆของกูมีความหมาย ให้กูมีกำลังใจในการตื่นมาให้อาหารมัน เรียนเสร็จรีบกลับมาเล่นกับมัน กูมีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น อะไรๆมันสดใสมากขึ้น บรรยากาศในบ้านกูดีขึ้นมากเลย
กูไม่เชื่อเรื่องศาสนา กูไม่ศรัทธาอะไรเลย แต่กูก็ทำบุญ กูอยากให้มันมีสวรรค์หมา อยากให้มันมีความสุข
พอไม่มีมันแล้ว กูเหมือนทุกอย่างมันตื้อไปหมดเลยว่ะ กูยังเห็นภาพมันเกาะรั้วอยู่เลย กูมองไปข้างเตียงไม่เห็นมันแล้วก็ใจหาย กูโพสในเฟซไว้เมื่อสองวันที่แล้ว หวังว่าพอระบายแล้วจะมูฟออนได้ แต่มันไม่ได้ว่ะ กูไม่รู้จะมูฟออนยังไง หมดกำลังใจแล้วว่ะ