มึง กูขอระบายหน่อย กูไม่ไหวกับเรื่องเรียนแล้วแต่ไม่รู้จะไประบายที่ไหน
กูเครียด เรียนไม่รู้เรื่อง เรียนออนไลน์มาปีนึงรู้สึกพังไปหมด ที่บ้านก็ไม่เข้าใจมองว่ากูไม่ตั้งใจอีก บ่ายวันนี้สอบวิชาสุดท้ายของเทอมนี้ก็จริงแต่กูไม่ไหวแล้ว อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัว อิเหี้ย กูไม่อยากพูดเรื่องเรียนกับใครเลย และกูเรียนไม่จบสี่ปีแน่ ๆ ยิ่งเวลาญาติผู้ใหญ่พูดว่าปีหน้าก็จบแล้วเนอะ จะได้ไปงานรับปริญญา ทำให้กูยิ่งเครียดเพราะมันไม่มีทางจบแน่นอน และกูไม่ไปงานรับปริญญาแน่นอน ร้อนจะตายห่า
จบมากูก็ไม่รู้จะทำงานอะไรด้วย ญาติก็พูดเชิงอยากให้จบไว ๆ เพราะเดี๋ยวเขาเกษียรไม่มีคนฝากงานให้แล้วจะลำบากต้องไปนั่งสมัครงาน แต่คือมึง กูเหนื่อย กูไม่อยากเรียน เรียนจบมาก็ไม่รู้จะทำอะไรเพราะคณะกูมันไม่ใช่สายตรง เศรษฐศาสตร์แม่งไปทำเหี้ยอะไรได้บ้าง กูไม่อยากต่อโท พอแล้วกับการเรียน กูเคยชอบเลขและทำได้มากดีนะ สมัยมัธยมกูก็คอยสอนเลขให้เพื่อนตลอด ไปสอบแข่งขันคะแนนก็ออกมาดี แต่ตั้งแต่เรียนมาวิชาแมทกับสแตทคะแนนกูเหี้ยมาก ส่วนด้านภาษาก่อนหน้านี้กูเกลียดมาก กลับกลายเป็นวิชาดึงเกรด
เคยไปปรึกษาเรื่องการวางแผนลงทะเบียนเรียนเจ้าหน้าที่ที่คณะก็ถามว่า ไปซิ่วเรียนภาษามั้ย เพราะดูจากคะแนนเหมือนจะไม่ค่อยชอบเลข ชอบด้านภาษา ตอนนั้นกูนึกอะไรไม่ออกเลยอ่ะ กูสนุกกับการทำโจทย์เลขไม่ได้ไม่ชอบมันและเคยทำมันได้ดีมาก แต่พอเอามันมารวมกับหลักเศรษฐศาสตร์แล้วกูไปไม่ถูกอ่ะ ส่วนวิชาภาษาตอนนั้นกูเรียนภาษารัสเซีย หลายคนบอกรัสเซียยากแต่ตอนเรียนกูแฮปปี้มาก เหมือนโอเอซิสจากวิชาคณะ แต่พอเรียนตัวต่อกูก็บาย 55555
คิดดูแล้วกูอาจจะเหมาะกับสายภาษามากกว่าก็ได้มั้ง แต่ถ้าให้กูเรียนไปเรียนจริงจังแบบได้ปริญญาอาจจะไม่ไหวว่ะ เพราะเหมือนมันไม่ได้เรียนแค่นั้นป่ะ ต้องมีด้านวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์อะไรอีก กูเกลียดการเรียนประวัติมากเพราะกูจำไม่ได้
ตอนนี้ก็มีความคิดอยากเก็บวิชาโทเป็นวิชาภาษาอยู่แต่แค่วิชาคณะยังเอาไม่รอดเลย วิชาโทนอกภาคต้องเก็บตั้งห้าตัว ถ้าได้สกิลภาษาเพิ่มมันก็ดูจะมีช่องทางทำงานเพิ่มขึ้น ดูน่าจะมีไอเดียเกี่ยวกับงานในอนาคตมากขึ้นใช่ปะ แต่กูไม่มีความฝันอะไรเลย ไม่มีอะไรที่อยากทำ ไม่มีอะไรที่อยากเป็น นึกภาพชีวิตตัวเองในอนาคตไม่ออกเหมือนกัน กูเคยคิดอยากเปิดร้านกาแฟ เพราะกูชอบชงเครื่องดื่ม เวลาเครียด ๆ กูก็ชอบลองชงนู่นนี่พลิกแพลงสูตรประจำทั้งกาแฟและค็อกเทล แล้วก็เคยอยากทำงานศิลปะ เพราะกูเคยชอบวาดรูป ครั้งนึงกูเคยมีความสุขกับมันมาก แต่แม่งก็น่าจะเลี้ยงตัวเองได้ยาก เพราะเวลากูลงรูปไปยอดการเข้าถึงน้อยชิบหาย และพักหลังกูกดดันตัวเองมากเกินจนตอนนี้วาดรูปไม่ค่อยได้ กรอบที่กูตั้งมันเยอะเกินไปทำให้แก้เท่าไหร่กูก็ไม่พอใจสักที ถ้าวาดเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังพอโอเค แต่ถ้าวาดจริงจังกูทำไม่ได้
ทำไมกูไม่เกิดเป็นแมวในบ้านคนรวยวะ อยากกิน ๆ นอน ๆ มีคนคอยเอาใจ ยิ่งถ้าเป็นแมวคนรวยน่าจะสบาย กินดี อยู่ดี
ทุกวันนี้ได้แต่อิจฉาชีวิตแมวตัวเอง มีคนคอยประเคนข้าวให้กินทุกวัน วัน ๆ เอาแต่ กิน นอนหลับ นอนอาบแดด แล้วก็นอนเฝ้านก สบายชิบหาย โคตรอิจฉาแมวเลย และดูเหมือนเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดของแมวจะมีเรื่องเดียวคือกูไม่เอาขนมให้มันกิน