ตอนที่ 5 : มือมันลั่นไปเอง 0.o
อือหือ... แจ่มใสสไตล์โผล่มานิดหน่อย มีอิโมติค่อนบนชื่อตอนกับในตอน เนี่ย อีกสาเหตุที่กูไม่ชอบนิยายแจ่มใส เพราะมันมีออีโมติค่อนเจ้าของบริษัท Work Point ระทวย (ปํญญาอ่อน) แบบนี้ไง เปิดตอนมาดูเมนูของแพงโคตรๆ โทยะก็เล็งๆ ไว้ เรื่องตัวเลขกับราคากูจะไม่พูดอะไรแล้วนะ ถึงจะผิดหลักการแต่คงเป็นแนวของนักเขียนอะ มันคิดว่าดีก็ให้มันใช้แล้วกัน ส่วนเนื้อเรื่องก็ พระเอกไปสมัครเป็นนักผจญภัย มี info-dump เรื่องกฏที่พอให้อภัยได้ พอเห็นกฏว่าจะเลื่อนขั้นได้ต้องชนะคนแรงค์สูงกว่า พระเอกเลยท้าลุงแรงค์ D มาเดี่ยวกันในสนามประลองหลังร้าน ก่อนจะสู้ก็ถามเจ๊เมดว่าถ้าฆ่ากันตายนี่จะเป็นไรไหม พอเจ๊บอกว่าถ้าถึงตายจริงๆ ผู้แพ้จะโดนวาร์ปไปจุดเซฟเองอย่างปลอดภัย ไอ้โทยะเลยชักปืนออกมาเหนี่ยวลุงไป 1 นัดกลางหน้าผาก ทำเอาทุกคนใบ้แดกด้วยอิโมติค่อนแจ่มใส
การบรรยาย : บรรยายดีใช้ได้ ถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ อ่านแล้วมีสะดุดบ้างเพราะคำผิด อีโมติค่อน และตัวเลขที่ควรเขียนเป็นตัวอักษรมากกว่าใช้เลขอาราบิก ข้อยกเว้นเกี่ยวกับการใช้ตัวเลขเนี่ยมันมีอยู่เหมือนกัน อย่างเช่นการลงวันที่ในจดหมาย การอธิบายป้ายบ้านเลขที่หรือสถานที่แบบอื่น กับการพูดถึงตัวเลขที่มันมีจำนวน digit เยอะ แบบเขียนว่า 1,750,000 บาทงี้อะได้ แต่ถ้าเป็นหลักน้อยๆ อย่าง เงินทอน 475 บาท / 3 แผ่น 100 / 3 เม็ด 2 บาท ควรเขียนเป็น เงินทอนสี่ร้อยเจ็ดสิบห้าบาท / สามแผ่นร้อย / สามเม็ดสองบาท จะดีกว่า เทียบการใช้สำนวนกับการสับก่อนหน้าคือดีกว่าคนหล่อมืออาชีพหลายขุม และดีเลิศประเสริญศรีเทียบกับของเจ๊ดอก อ่านง่ายสำหรับคนทั่วไปแม้จะขาดความสละสลวย แต่ให้อภัยได้เพราะมันออกตัวไว้แล้วว่าเป็นนิยายสโลว์ไลฟ์ ภาษาก็คงง่ายๆ เดินเรื่องเนิบๆ เกือบจะช้า แล้วเรื่องการใช้ ผม กับ ท่าน เนี่ย เห็นมาหลายรายละ เพราะดูอนิเมะมากไปถึงใช้ระดับภาษาปนกัน ถ้าจะไปอยู่ต่างโลกแล้วก็ใช้ ข้า-ท่าน ไปเลยก็ดีนะ ใช้ผสมกันอ่านแล้วคันตีน
ตัวละคร : มุชิสุกิ โทวยะ พระเอกฮาเร็มโคตรพ่อโคตรแม่ OP มารวมร่างกับ ซาตู้ยอดนักเย็ดพี่สาว Ara Ara สเตตัสเยอะวัวตายควายตะลึง เด้งสกิลตลอดเรื่องมาเกือบสองหมื่นสกิล ได้ออกมาเป็นพระเอกเรื่องนี้แบบตัดสเตตัสเว่อร์ๆ ออกไป แต่ใช้ปืนเหมือนต้นแบบทั้งคู่ นิสัยพระเอกไม่น่ารำคาญ แต่ดูธรรมดาราบเรียบ ขาดจุดเด่นอย่างแรง ซึ่งก็คล้ายกับนิสัยของไอ้สองตัวที่กล่าวถึงเหมือนกัน ขาดเอกลักษณ์ของตัวละครและไม่เป็นที่น่าจดจำ ตัวประกอบอธิบายไว้แค่เรื่องเผ่า เลยนึกได้แค่เขา หู กับปีก
เนื้อเรื่อง : อ่านชื่อเรื่องก็เข้าใจแล้ว ตามนั้นแหล่ะ
สิ่งที่ชอบ : ความกล้าจะใช้ตัวละครที่โดนด่าเอามาทำต้นแบบพระเอก ซึ่งอาจได้ผลดีเพราะน้องเกรียนเขาชอบดูเมะแนวนี้อยู่แล้ว นึกภาพตามได้ไม่ยาก ขายของได้ตรงกลุ่มเป้าหมาย เน้นขายเด็กๆ ที่อยาก เซลฟ์-อินเสิร์ท เป็นพระเอกหล่อๆ เทพๆ มีชีวิตสะดวกสบายชิลๆ พวกที่ชอบเล่นไมน์คราฟ ฮาร์เวสมูน สตาร์ดิว น่าจะตกง่ายเป็นพิเศษ ส่วนอื่นคือความกล้าอีกเหมือนกัน กล้าที่จะท้าทายกฏหมายลิขสิทธิ์ด้วยการตัดแปะรูปจากหลายแหล่งมาไว้เป็นภาพๆ เดียว โชคดีไปที่บริษัทเจ้าของพวกนี้เขาคงไม่มาไล่จับปลาซิวปลาสร้อยให้เปลืองค่าทนาย
สิ่งที่เกลียด : อีโมติค่อนแจ่มใส ความญี่ปุ่นปลอมในเรื่อง การใช้ภาพผิดลิขสิทธิ์จำนวนมากเกินไป และใช้ภาพในเชิงพาณิชย์ เอามาหาแดกด้วยการขายแพ็ค (รายได้รวมก่อนหักค่าต๋ง : 20,395 บาท)
คะแนน : 7/10 คะแนน (ถ้าตรรกะวิบัตจะโดนตัดเหลือ 5/10)
ความเห็นส่วนตัว : อ่านง่ายตามสไตล์สโลว์ไลฟ์ บทบรรยายไม่ซับซ้อน พระเอกโชว์เทพเป็นระยะ เป็นนิยายที่เหมาะแก่การยืดเรื่องหลอกแดกนักอ่านเด็กหน้าใหม่วัยเห่อม๋อย (ถ้าไม่เคยดูเมะด้วยจะได้ผลเป็นพิเศษ) เจริญรอยตามเมะรุ่นพี่ที่ลอกไอเดียมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่มีจุดพีคของเนื้อเรื่อง กระแสเนื้อหาไหลไปตามสถานที่ที่พระเอกไปถึง และอาจแปลงร่างเป็นนิยายฮาเร็มได้ในอนาคต