ไอ้โม่งที่สับเรื่องครอบครัวแสนสุขไม่มาต่อสักที กูเลยไม่รอแล้ว จะสับเรื่องต่อไปละ
บอกเพิ่มอีกอย่าง แบบฟอร์มการสับที่กูใช้คือลอกเทมเพลตจากโม่งหลายๆ คนมารวมกันแล้วทำขึ้นใหม่นะ (เครดิด : โม่โม่(ง) โม่งฮิ โม่งซิส โม่งเรื่องสั้น ไอ้สัสเซฮุน โม่งเงี่ยน โม่งคานทอง โม่งอารี ครบยังวะ?)
เรื่อง : อยากจะรัก
นามปากกา : จำปาขอม
ลิงก์ : https://my.dek-d.com/leelawdee/writer/view.php?id=956213
หมวด : ฟรีสไตล์ > รักดราม่า
จำนวนตอน : 1 ตอน (แม่งเอ๊ย)
สถานะตัวเรื่อง : ยังไม่จบ (อัพเดตล่าสุด 14/2/62)
ภาพประกอบดอกกุหลาบหวานแหววเข้ากับวันอัพเดตล่าสุดพอดิบพอดี จนสัยว่าเจ๊ดอกแกจงใจจะไม่อัพเพื่อคงวันที่ไว้หรือเปล่า (หรือไม่แน่อาจมีอัพเดตตอนที่ 2 ช่วงวาเลนไทน์ปีหน้า) คำโปรยกับข้อมูลเบื้องต้นบนหน้าปกนิยายเป็นอันเดียวกัน แล้วก็เช่นเคย ใช้คำได้กลิ่นความพุทธโธเรี่ยนเหมือนเดิม
ตอนที่ 1 เมื่อรู้ตัวก็สายไป (ที่หลงมาอ่านเรื่องของมึง) < ในวงเล็บกูเติมเอง
เปิดเรื่องมาด้วยการตื่นนอนของนางเอกชื่อเกศริน การบรรยายนี่ก็แบบ... ถ้าเรื่องก่อนที่กูสับไปดูปวดหัวแล้ว เรื่องนี้คือพัฒนาลงฮวบๆ ความซ้ำซ้อน ฟุ่มเฟือย เว้นวรรคตอนผิด ประดิษฐ์คำนอกระบบ พิมพ์เกิน พิมพ์ขาด พิมพ์ผิด เวิ่นเว้อ เพ้อเจ้อ เยอะมากกก พ่วงมากับตรรกะประหลาดที่กูไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิตนักเขียน พอตื่นนอนก็อธิบายความสวยของนางเอกไว้อย่างซ้ำซากสุดพลัง คราวก่อนกูต้องยัดยาดมไว้ในรูจมูกทั้งสองเพื่อให้รอดอยู่จนอ่านจบ คราวนี้ถ้าทำได้คงอยากยัดเข้าไปในรูหูด้วยอีกคู่หนึ่ง สมองกูแบบว่าไม่ไหวแล้ว ดูผ่านๆ อุตส่าห์ดีใจว่าตอนยาวขึ้นมาจากหมอยหมาเป็นหมอยหมู รู้ตัวอีกทีอิห่าเอ๊ย กูต้องทรมานนานขึ้นกว่าเดิมซะงั้น (พักนวดขมับแป๊บ)
ตอนตื่นนอนปุ๊บพวกมึงทำอะไรก่อน ติ๊กต่อกๆๆ ... เดินไปชื่นชมกล้วยไม้สิจ๊ะ (โพ่งงง ตื่นสายตั้ง 10 โมงยังไม่รีบไปล้างหน้าแปรงฟันอีก) ผ่านไปแค่ 5 ย่อหน้ากูก็เหมือนลมจะใส่แล้ว ตอนมาพิมพ์สรุปผลการสับนี่ยังทึ่งอยู่เลยว่ากูรอดชีวิตมาได้ยังไง จบจากชมดอกกล้วยไม้ ก็ไล่จุดเทียนต่อ (WTF?) อธิบายว่ามีเชิงเทียนบนโต๊ะทุกตัวในบ้าน มึงไม่กลัวไฟไหม้บ้านหรือไงอีเกศริน ย่อหน้าถัดๆ มา มีอธิบายความกุลสตรีศรีรัตนโกสินทร์ รักความสะอาด ความเป็นระเบียบร้อยของนาง จังหวะนี้กูลุ้นมากๆ ให้มันไปแปรงฟันเสียทีแต่นางก็ยังไม่ไปเว้ย นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ไม่ดีของการแต่งนิยายซึ่งถูกเรียกไว้อย่างย่อว่าสภาวะ "หลุดคาร์" คืออธิบายมาว่าเป็นคนเรียบร้อย สะอาด แต่ฟันไม่แปรงคือไร? เหมือนพวกนิยายวอนนาบีดาร์ด พระเอกเป็นพวกไร้ใจ เย็นชา ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นมือไม่สั่นสักนิด ทว่าพอผ่านไป 3 ตอน ดันกลายเป็นตัวตบมุก หัวเราะก๊ากเหมือนพวกเมากาว ไม่กล้าตอบโต้พวกตัวร้ายที่มาหาเรื่อง แถมติดหีอยากเย็ดตัวละครหญิงรัวๆ อีก ไอ้คนลุคเข้มหล่อลึกเอจจี้เมื่อ 3 ตอนที่แล้วมันหายไปไหนวะสัส
อีเวนท์ต่อมากูคือขอร้องล่ะไปล้างหน้าแปรงฟันทีเหอะ อีนางเอกก็ยังไม่ไป แต่ตรงไปแดกกาแฟต่อ ตื่นสายขนาดนี้ร่างกายมึงยังต้องการกาแฟอีกเรอะ ไหนบอกว่าตื่นแล้วสดชื่นเองได้แล้วจะแดกกาแฟทำไม เคยได้ยินแต่กาแฟขี้ชะมด แต่นิยายเจ๊ดอกนำเสนอกาแฟขี้ฟัน หอมเข้มเต็มช่องปากไหมล่ะมึง ถึงจุดๆ นี้กูเลิกหวังเรื่องแปรงฟันไปแล้ว ก็เป็นไปตามคาด น้องเกศเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน แล้วยังไม่วายจะพรรณาความเลิศเลอของนางเอกต่อ (สวยแต่ซกมกนะเราอะ) เล่าต่อจากเหตุการณ์นี้คือหนูเกศอ่านหนังสือพิมพ์ เจอรูปผู้ชายที่เคยรู้จักหลังจากนั้นก็เวิ่นเว้อพร่ำเพ้อถึงไอ้รูปหล่อคนนี้ ว่าเพิ่งจะมารู้ตัวว่ารักเขาตอนที่สายไป (ตามชื่อตอนที่เขียนไว้) ร้องไห้ฟูมฟายจนขี้ตาที่ติดอยู่หลุดออก เออดี อย่างน้อยก็ยังล้างหน้าทางอ้อม ส่วนแปรงฟันนี่ช่างมันเหอะอีกนิดก็เที่ยงแล้ว จบตอนที่ 1