Fic: ไซซายะ One hour
อกหักช่างเจ็บปวด
แต่คนอย่างฉันคงไม่มีทางประสบอะไรแบบนั้นแน่นอน สาบานด้วยชื่อตระกูลคาบุรากิแถมช่วงนี้ฉันก็ยังสวีตเลิฟเลิฟกับยูริเอะ ไม่มีใครดีเท่ายูริเอะอีกแล้ว แถมไม่มีใครจะรักยูริเอะได้เท่าฉันอีกแล้ว
จนกระทั่ง
“มาซายะ ทำเกินไปแล้วนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
ราวกับสายฟ้าผ่าเปรี้ยงแยกตัวฉันเป็นสองเสี่ยง
แต่เมื่อรวบรวมความกล้าถามซ้ำกลับได้รับคำตอบเดิมอีกครั้ง ไม่ทันรู้ตัวฉันก็พบตัวเองกลับบ้านมา แต่ชีวิตที่ไม่มียูริเอะจะมีความหมายได้ยังไง ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร
ไม่สิ หน้าผาโทจิมโบ ก็ดีนะ ตายอย่างสง่างามให้สมกับเป็นทายาทตระกูลคาบุรากิ มาซายะคนนี้เนี่ยแหละ!!
ว่าแล้วก็จองโรงแรมแล้วรีบหนีไปก่อนที่ชูสุเกะหรือใครจะรู้ตัวเถอะ!
ถึงอย่างนั้นตอนที่ผมจะโดดผาไปจริงๆ...
“มาซายะ”
“เฮ้ย! นายมาได้ยังไง”
“ผมคงจะไม่รู้หรอกถ้านายไม่ใช้เครดิตการ์ด กลับบ้านเถอะ”
ปกติหมอนี่จะทำหน้ายิ้มเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวตลอดแต่วันนี้กลับไม่มีอารมณ์ใดปรากฎบนใบหน้านั้นเลย ชิบหายละ หมอนี่โกรธจริงแน่ๆงานนี้
แต่ว่าไม่มีอะไรขัดขวางความตั้งใจของฉันได้แม้แต่นายก็ตามชูสุเกะ!
“เฮ้ย!!!”
เสียงอุทานอย่างตกใจเมื่อผมกระโจนไปจริงๆไม่ทำให้ผมเป็นอะไรสักเท่าไร เพราะยังไงตอนนี้มันก็จบลงแล้ว...
.
.
.
.
จบบ้าอะไรกัน!! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
“ไซซายะ วันนี้ดูสงบดีนะ” คนแปลกหน้าคนนึงลูบหัวฉันที่กำลังช็อคอย่างเอ็นดู “คงได้เรียนรู้จากชูสุมอยแล้วสินะ เก่งมาก”
“โฮ่ง” หมาตัวขาวฟูฟ่องที่เรียกว่าชูสุมอยเห่ารับ ปลอกคอที่มีดอกโบตั๋นวิบวั๊บจบแสบตา
นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!?
“ชูสุมอยนี่พึ่งพาได้จริงๆ ดูสิขนาดเรย์ทันยังไม่โดนวิ่งไล่เลย”
ฉันเพิ่งสังเกตว่ามีหมาตัวเล็กๆขนยาวๆกำลังหลบหลังหมาตัวสีขาวอย่างหวาดๆ
ฉันคิดไปเองหรือว่าภาพมันไปซ้อนกับชูสุเกะแล้วก็ยัยคิโชอินขาหมูนะ ไม่สิ ขนาดชื่อยังคล้ายกันเลยนะ
“โฮ่ง!!!!!”
“ไซซายะ!!!?”
ไซซายะบ้าอะไร ฉันมาซายะต่างหากล่ะ!
แต่ถึงพูดอย่างนั้นเสียงที่ออกมาจากปากฉันก็มีแค่เสียงร้องแบบหมาไปซะแล้ว
ไม่นะแบบนี้ แต่ว่า.... วิ่งเนี่ยมันสนุกจังเลยนะ!
กรร
ดูนั่นสิพอทำเสียงขู่ตัวอื่นก็วิ่งหนีกันหมดโดยเฉพาะเจ้าตัวเล็ก ฮ่ะๆๆๆ
เห็นรึยังว่าต้องเชื่อฟังรุ่นพี่น่ะ
โอ๊ะ ยัยหมาขนยาวนั่นก็อยู่แถวนั้นเองนี่
“อย่าเข้ามานะคะ!”
พูดอะไรน่ะ อย่างเธอลงพุงแล้ว มาไดเอตกับฉันสิ ว่าแล้วก็วิ่งไล่ แล้วก็งับหูนั่น
สนุกจังเลยยย เกิดเป็นหมามันดีอย่างงี้นี่เอง
“พอได้แล้วมั้งไซซายะ”
ความเย็นยะเยือกแผ่มาจากด้านหลังพร้อมๆกับเรย์ทันที่หนีออกไปหลบ ทำผมเห็นชูสุเกะเบอร์สองอย่างชัดเจน
เฮือก!
.
.
.
.
เป็นความฝันที่โหดร้ายมาก
ดูเหมือนว่าฉันยังไม่ได้โดดลงไปจริงๆเพราะว่าโดนชูสุเกะฟาดจนสลบก่อน แต่ว่ากลับป่วยเอาซะได้
ฮึ่ย ก็ฤดูหนาวนี่ ต่อให้ไซบีเรียนพันธุ์แท้ก็เป็นหวัดได้แหละ
ไม่สิ ไม่ใช่
ฉันไม่ใช่หมานะ!!!!!
กาวกูได้แค่นี้แหละ อาจคุณภาพไม่เท่าไร แต่ฝากด้วยนะมึง //โค้งงามๆ