น้ำชาและกาแฟ
ตอนก่อนหน้านี้ >>>/webnovel/6114/576-577
-----------------------------
เมื่อกลับเข้ามาในร้าน เจ้าน้องชายตัวแสบของเขาก็มายืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่หน้าประตูเป็นการต้อนรับ
“ร้านเรามีบัตรสะสมแต้มตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะฮะ”
“พี่เป็นเจ้าของร้านจะให้มีตอนไหนก็ได้” เขายิ้มตอบกลับไป
อันที่จริง ร้าน Castle ไม่เคยมีบัตรสะสมแต้มมาก่อน เพราะเขาไม่ได้คิดว่าจะต้องทำการส่งเสริมการขายอะไรทั้งนั้น ที่เปิดร้านกาแฟอยู่นี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นงานอดิเรกทำฆ่าเวลาอีกอย่างหนึ่งก็เท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงย้ายไปเปิดในที่ที่จะค้าขายทำกำไรได้ดีกว่านี้ตั้งนานแล้ว
อาชีพจริงๆของเขาน่าจะเป็นการเล่นหุ้นมากกว่า เดือนหนึ่งๆเขาก็ทำกำไรจากการเทรดหุ้นได้มากพอจะอยู่สบายๆไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ แต่การมีเวลาว่างเยอะเกินไปมันก็น่าเบื่อ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยหาเงินจากสิ่งที่เขาชอบอีกอย่าง นั่นก็คือกาแฟ
ชูสุเกะชอบกาแฟมาก สมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็เคยไปทำงานพาร์ทไทม์ร้านกาแฟเพื่อเรียนรู้ระบบการทำงาน เมื่อเรียนจบก็ไปลงเรียนคอร์สสอนชงกาแฟต่ออีกหลายที่ ฝึกชงเครื่องดื่มให้ตัวเองและคนรอบข้างดื่มจนมั่นใจว่ากินได้ไม่ท้องเสียหรือต้องเททิ้ง ก็จัดแจงซื้อบ้านสองชั้นจากเจ้าของเก่ามารีโนเวททำร้านกาแฟ ชั้นบนก็ทำเป็นห้องนอนของตัวเองและน้องชาย และเปิดร้านมาได้หลายปีแล้ว
แต่ละวันก็ผ่านไปอย่างสงบราบรื่นดี ลูกค้าที่มาซื้อก็คนในละแวกนี้และฟรีแลนซ์ที่มาหาที่นั่งทำงาน แต่ก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไร
ชีวิตของชูสุเกะเงียบสงบราบเรียบและคงจะเป็นเช่นนั้นไปตลอด จนกระทั่งมีคนคนหนึ่งก้าวเข้ามาสั่นคลอนมันจนรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ตอนที่กำลังก้มลงเขียนเมนูประจำวันเขาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมองอยู่ พอหันไปก็เห็นผู้หญิงผมม้วนใส่ชุดเดรสสีขาวจ้องเป๋งมาทางนี้ ชูสุเกะมองเธอกลับไปแบบพิศวง
...เจ้าหญิงองค์ไหนเสด็จมาเยือนร้านเล็กๆของเขากันล่ะนั่น
แน่นอนว่าเธอเป็นคนสวย แต่ผมม้วนๆและชุดของเธอทำเอานึกถึงพวกสมุดภาพระบายสีแบบโบราณๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ดูเหมือนสิ่งที่เธอสนใจจะไม่ใช่เขา แต่เป็นกระดานดำที่เขากำลังเขียนอยู่ต่างหาก
พอรู้ตัวว่าถูกจับได้ว่ามอง เธอคนนั้นก็เลิกลั่กโบกไม้โบกมือไปมา บอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะมอง แค่อ่านเมนูวันนี้เฉยๆ…
เขาและน้องชายมองหน้ากัน ซักพักยูกิโนะก็วิ่งไปหาเธอคนนั้น ยิ้มหวานเชิญชวนให้เข้าร้าน และเธอก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย ถ้าเป็นผู้หญิงมักจะใจอ่อนกับยูกิโนะอยู่เสมอ
เมื่อเข้ามาในร้าน เธอก็ยังไม่ได้สนใจเขามากไปกว่าเมนูที่เขียนไว้เหนือเคาน์เตอร์อยู่ดี ชูสุเกะเลยต้องเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอคนนั้น ถามด้วยเสียงนุ่มนวลว่าจะรับอะไรดี
“เอ่อ...ขอเป็นชาร้อนจะได้มั้ยคะ…คือพอดีฉันไม่ค่อยถูกกับกาแฟ” เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ
….ขนตายาวจังเลยนะ คือสิ่งแรกที่เขานึกออกเมื่อได้มองใกล้ๆ
เมื่อมองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโต ตัวที่สั่นหน่อยๆรวมกับชุดเดรสสีขาวก็ทำให้เขานึกถึงกระต่ายขึ้นมา
“รับทราบครับ”
เขาตอบรับเธอด้วยรอยยิ้ม เดินไปหลังเคาน์เตอร์ เธอไม่ได้ระบุว่าอยากได้ใบชาแบบไหนเขาจึงหยิบกระปุกชาออกมาเรียงรายเพื่อให้เลือก และเธอก็เลือกเอิร์ลเกรย์ที่เป็นตัวยอดนิยมในการดื่ม
ยูกิโนะเข้าไปคุยต่อหลังจากที่เขาตั้งสมาธิชงชา ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าน้องชายตัวแสบแนะนำเค้กประจำวันเหมือนเป็นประชาสัมพันธ์ร้านเค้ก คลอมากับเสียงหัวเราะของเธอก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
ระหว่างที่รอให้กาอุ่นจากน้ำร้อน ชูสุเกะก็ลอบมองเธอไปด้วยแบบเนียนๆ
ตอนนี้เธอก้มตัวมองเค้กในตู้ เอานิ้วเกี่ยวปอยผมที่ปรกลงมาขึ้นทัดใบหู ยิ้มกับยูกิโนะตอนสั่งขนมตามที่ได้รับการแนะนำ เมื่อจ่ายเงินค่าน้ำชาและขนมเสร็จก็เดินไปหาที่นั่ง ไม่ได้ชายตามองเขาหรือพยายามจะเข้าหาเหมือนที่ลูกค้าผู้หญิงคนอื่นๆชอบทำเวลาเข้ามาซื้อของในร้าน
เมื่อชูสุเกะเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับกาน้ำชาและโถใส่นมกับน้ำผึ้ง เธอก็ยิ้มขอบคุณแล้วหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ เขาชำเลืองมองหน้าปกว่าเธออ่านอะไรอยู่และคิดว่าจะมาคุยด้วยเรื่องนี้ แต่ด้วยลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาในร้านแบบไม่ขาดสายทำให้เขาไม่มีโอกาสได้ทำอย่างที่ใจคิด
เขาก็หันไปมองเธอบ้างบางครั้ง เธอดูจะชอบชาและเค้กมากทีเดียว เห็นภาพเธอจิบชาที่เป็นฝีมือของเขาแล้วมีรอยยิ้มเล็กๆด้วยความพึงพอใจก็ทำให้เขารู้สึกดีใจขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด
เมื่อเธอทานเค้กหมดเรียบร้อย และเดินมาหาน้องชายของเขาเพื่อสั่งกลับบ้านอีกสี่ชิ้น นั่นแปลว่าเธอกำลังจะกลับแล้ว ชูสุเกะก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาหน่อยๆ
เขายังไม่ได้คุยกับเธอเลย ยังไม่รู้จักชื่อ และยังไม่รู้ว่าจะดึงตัวเธอไว้ได้ยังไงด้วย เธอเป็นขาจรที่ไม่รู้จะแวะมาอีกเมื่อไหร่ ยังไงก็ต้องทำให้เธอนึกถึงร้านนี้ให้ได้ก่อน