น้ำชาและกาแฟ
Pairing : เอ็นโจxเรย์กะ
เป็น AU ที่ทุกคนไม่ได้เป็นเด็กซุยรัน No ดราม่า กินเค้กดื่มชาจิบกาแฟ จีบกันเบาๆมุ้งมิ้งไปวันๆ ซึนใส่กันพองาม ต้องการความหวานให้หัวใจ
-------------------------
เรย์กะเดินทอดน่องเอื่อยๆไปตามถนนในตรอกเล็กๆที่สองฟากฝั่งเต็มไปด้วยตึกบดบังแสงอาทิตย์ในยามเช้า ในมือถือกล้องขนาดกระทัดรัด เวลาที่เห็นอะไรน่าสนใจก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้
แถวนี้มีแต่ตึกสวยๆที่ได้รับการออกแบบมาดี ดังนั้นถ่ายรูปมุมไหนก็ออกมาดูดี เรย์กะเลยค่อนข้างจะพออกพอใจกับงานในวันนี้เอามากๆ และการได้ออกเดินหาสถานที่สวยๆที่ยังไม่เป็นที่นิยมในอินเตอร์เน็ตถือเป็นงานอดิเรกอีกอย่างหนึ่งของเธอเหมือนกัน
เดินมาจนเกือบๆเก้าโมงครึ่งและได้รูปมากพอสมควรก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เรย์กะใช้แผ่นกระดาษโบรชัวร์เกี่ยวกับร้านอาหารเพิ่งเปิดที่ได้รับแจกมาแถวๆสถานีรถไฟพัดให้ลมเข้าหาตัว มองไปรอบๆอย่างต้องการที่นั่งพัก อาจจะเป็นม้านั่งใต้ต้นไม้ ร้านขนมซักร้าน หรือไม่ก็คาเฟ่ แต่แถวนี้มองไปก็มีแต่บ้านคน ไม่เห็นจะมีร้านที่สามารถนั่งได้ตรงไหน
เธอถอนหายใจ เปิดมือถือดูแผนที่เพื่อหาทางกลับไปยังถนนหลัก จำได้ว่าตรงถนนที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนมีคาเฟ่อยู่ร้านหนึ่ง เอาไว้กลับไปตั้งหลักที่นั่นได้ค่อยว่ากันต่อ
เรย์กะมองแผนที่จากหน้าจอมือถือ เดินไปตามที่แผนที่ขีดเส้นบอกไว้ รู้สึกว่าอีกซอยหนึ่งจะเป็นทางลัดไปถนนหลักที่พากลับสถานีรถไฟได้เร็วกว่าทางที่เธอเดินมา
มีร้านกาแฟอยู่ตรงนี้ด้วยแฮะ
GPS พาเธอเลี้ยวตรงหัวมุมก็ได้พบกับสถานที่น่าสนใจอีกหนึ่งที่ มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆตกแต่งด้วยสีน้ำตาลเข้มและสีดำ หน้าร้านเหมือนระเบียงเล็กๆวางชุดโต๊ะกาแฟสองที่นั่งเอาไว้สองตัว และมีต้นไม้ดูร่มรื่น เหนือศีรษะมีป้ายร้านสีดำพ่นโลโก้ร้านเอาไว้
“Castle”
เรย์กะถอนหายใจแบบเสียดายนิดๆที่ได้พบร้านน่านั่ง แต่ร้านยังไม่เปิดซะได้
ช่วยไม่ได้นะ กลับไปร้านคาเฟ่ตรงถนนหลักก็แล้วกัน
เสียงกระดิ่งดังขึ้นให้ได้ยินตามหลัง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้า มีเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังแว่วๆมา เรย์กะหันไปมองหาต้นเสียงก็เห็นเด็กผู้ชายวัยประถมถือกระป๋องสีเงินเล็กๆ ตามหลังมาด้วยผู้ชายตัวสูงๆ ผูกผ้ากันเปื้อนที่คล้ายๆจะเป็นบาริสต้าหอบหิ้วกระดานดำแบบตั้งพื้นออกมาวางหน้าร้าน
ผู้ชายคนนั้นล้วงมือเข้าไปหยิบชอล์กในกระป๋องที่เด็กคนนั้นถือ ก้มตัวลงเริ่มต้นเขียนคำว่าเมนูเด่นวันนี้บนกระดานดำ เรย์กะยืนมองอย่างสนอกสนใจว่ามีอะไรบ้าง ส่วนใหญ่เป็นกาแฟ แต่ก็มีขนมหวานอย่างเค้กลูกพลัมหรือพายมะนาวต่อท้าย
คงเพราะเธอยืนจ้องมองนานไปหน่อย สองคนนั้นก็หันมา อาจจะเป็นเพราะแสงแดดที่ส่องลงมาหรืออะไรก็ไม่ทราบ แต่เรย์กะคิดว่าสองคนตรงหน้าช่างดูเปล่งประกายเหลือเกิน เส้นผมที่โดนแดดส่องเป็นสีน้ำผึ้งสุกสว่าง เหมือนพวกเจ้าชายที่หลุดมาจากเทพนิยายที่เธอชอบอ่านอะไรแบบนั้น
จะมีคนหน้าตาดีขนาดนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอเนี่ย
สองคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยที่เห็นเธอยืนจ้องอยู่นานสองนาน อ๊ะ!! จะคิดว่าเธอคือคนแปลกๆโรคจิตที่มาแอบมองรึเปล่านะ ไม่ใช่เลยนะ ไม่ใช่เด็ดขาด
“เอ่อ คือ...ฉันอ่านเมนูวันนี้อยู่น่ะค่ะ มะ...ไม่ได้ตั้งใจจะมองพวกคุณเลยนะคะ”
ในขณะที่เรย์กะยืนหันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น เด็กผู้ชายผมสีอำพันก็วิ่งมาหาเธอ ส่งยิ้มกว้างที่ทำเอาเธอกรีดร้องในใจกับความน่ารักนั้น
“ขอโทษที่ให้รอนะฮะ ร้านเปิดแล้วล่ะ คุณพี่สาวเชิญเข้าไปข้างในก่อนสิฮะ วันนี้มีช็อคโกแลตเฮเซลนัทด้วยนะ”
“เอ่อ คือ…”
“เข้ามาก่อนสิครับ” ผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานเชิญชวน ผายมือให้เธอเข้าไปข้างในร้าน
“ถ้าอย่างนั้น ก็ขอรบกวนด้วยนะคะ” เรย์กะโค้งหัวให้ เดินตามเด็กผู้ชายผมสีอำพันเข้าไปในร้าน มีบาริสต้าหนุ่มหล่อปิดท้าย
เสียงน้ำเดือดปุดๆจากไซฟ่อนและกลิ่นหอมของกาแฟเป็นสิ่งแรกที่ทักทายเมื่อเหยียบย่างเข้ามา ที่นี่ดูเป็นร้านกาแฟเป็นกิจลักษณะต่างจากพวกคาเฟ่น่ารักๆที่เธอชอบแวะลิบลับ
“จะรับอะไรดี” บาริสต้าหนุ่มถามพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม เรย์กะเพิ่งจะเห็นว่าพอไม่ถูกแสงแดด เส้นผมของผู้ชายคนนี้ก็เป็นสีดำตามปกติของคนญี่ปุ่น “เมล็ดกาแฟเพิ่งเข้ามาใหม่ๆเลยนะ”
“ถ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าก็มีเซ็ตอาหารเช้านะฮะ”
“เอ่อ...ขอเป็นชาร้อนจะได้มั้ยคะ...คือพอดีฉันไม่ค่อยถูกกับกาแฟ...”
เรย์กะใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเพราะกลัวจะถูกมองแบบดูหมิ่นที่เข้าร้านกาแฟ แต่ดันสั่งเมนูอะไรที่ไม่เกี่ยวกับกาแฟไปเสียอย่างนั้น
แต่มันมีเขียนอยู่บนป้ายหลังเคาน์เตอร์นะ เพราะฉะนั้นก็ต้องสั่งได้สิ...
“รับทราบครับ”
บาริสต้าพยักหน้าให้เธอ เดินอ้อมอีกฟากเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ หยิบกระปุกชาขึ้นมาวางเรียงรายต่อหน้าเธอว่าต้องการชาแบบไหน อัสสัม ดาร์จิลิง เอิร์ลเกรย์ อู่หลง จัสมิน อิงลิชเบรกฟาสต์ มัทฉะ หรืออะไรก็ตามที่เธอนึกออกก็มีหมด