Short Fic ที่ได้แรงบันดาลใจจากการอ่านฟิคเอ็นโจโฮสต์และฟิคสั้น call me by my name ในสารบัญ
-----------------
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ฉันจมลงไปกับความเมามายของเหล้า ความทรงจำสุดท้ายที่มีอยู่คือฉันเปิดจุกคริสตัลแล้วรินของเหลวสีอำพันใส่แก้ว รสชาติที่ขมของมันพอผ่านลงลำคอไปก็เป็นหวานขึ้นมาทำให้ฉันอยากดื่มไม่รู้เบื่อ
เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าถูกกรอกเข้าปาก เหมือนจะให้มันช่วยลงไปถมที่ว่างในใจฉันที่ไม่เคยถูกเติมเต็ม
ฉันรู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นจากพื้นแล้วตกลงบนที่นุ่มนิ่ม น่าจะมีใครพาฉันมานอน...คงเป็นพ่อบ้านหรือเมดซักคนที่อยู่แถวๆนี้ หรือไม่ก็คุณมาซายะ สามีของฉัน
ต้องใช่คุณมาซายะแน่ๆ ดึกขนาดนี้ คนที่จะเข้าออกห้องนอนใหญ่ในบ้านคาบุรากินี่ได้ก็มีแต่ฉันกับเขาเท่านั้น
คนตรงหน้าเป็นภาพที่พร่ามัว แต่ไออุ่นจากเนื้อตัวคนเหมือนจะยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ฉันเลยยกแขนขึ้นคล้องคอดึงร่างนั้นให้มาแนบชิด
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้านตอนดึกแบบนี้ ถ้ามาดามคาบุรากิไม่ได้เรียกหาหรือมีนัดทานข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว เขาก็แทบไม่กลับบ้านเลยด้วยซ้ำ
“กอดฉันหน่อยนะคะ”
ฉันพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ ยันตัวเองขึ้นมานั่งแล้วปลดริบบิ้นที่ยึดชุดเดรสของฉันออก เนื้อผ้าเรียบลื่นลงไปกองอยู่เบื้องล่าง
ถึงแม้จะมึนเมาจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ แต่ฉันก็รู้ว่าเสื้อผ้าที่เหลือค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้น ส่วนลึกในกายถูกแทรกเข้ามา ฉันแอ่นตัวขึ้นเล็กน้อย แหงนเงยหน้ารับสัมผัสจากริมฝีปากและผิวกายที่เสียดสี
ความร้อนในร่างกายพุ่งขึ้นสูง ฉันปิดกั้นเสียงครวญครางตัวเองไว้ไม่มิดเมื่อมีการเคลื่อนไหว จิกเล็บลงบนแผ่นหลังของคนที่อยู่เหนือร่าง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ
"เรียกชื่อ...เรียกชื่อผม"
ลมหายใจเขาขาดเป็นห้วงๆ เหงื่อหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบลงบนร่างกายของฉัน
"อือ...คุณมาซายะ"
ทุกอย่างดูจะหยุดไปชั่วขณะจนน่าประหลาดใจ คนที่กอดฉันไว้ผละตัวออกไปอยู่ข้างๆ
ฉันจิ๊ปากเล็กน้อยแบบหงุดหงิดที่ถูกทิ้งไว้ให้ค้าง ใช้สองแขนยันตัวขึ้นมากะจะต่อว่าซักหน่อย แต่หัวใจก็หล่นวูบไปเมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนที่ฉันเพิ่งเรียกชื่อ
เอ็นโจนั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา
ที่นี่ก็ไม่ใช่ห้องนอนของฉันในบ้านคาบุรากิ แต่เป็นแมนชั่นที่ฉันมักจะพาเอ็นโจมานอนด้วยเสมอ
พอฉันสบตากับเอ็นโจก็เห็นแต่ความเสียใจและเจ็บปวดปรากฎอยู่ในแววตาเต็มไปหมด ฉันรู้ว่าเอ็นโจเกลียดและขยะแขยงฉันจนอยากจะฆ่าให้ตาย แต่นึกไม่ถึงว่าเอ็นโจจะเจ็บกับเรื่องแบบนี้ด้วย
ฉันพยายามจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรจึงได้แต่โน้มตัวเข้าหา จูบซับน้ำตาเหมือนจะขอโทษและปลอบประโลมไปในตัว
เอ็นโจไม่ได้จูบตอบกลับมา เอาแต่นิ่งไปเหมือนไร้วิญญาณไปแล้ว
แต่เมื่อฉันค่อยๆเลื่อนตัวลงไปข้างล่าง มือของเอ็นโจก็ค่อยๆสอดเข้ามาในเรือนผมของฉัน ปล่อยให้ฉันขยับไปตามแต่ที่ปรารถนา ฉันตั้งอกตั้งใจกับสิ่งที่ทำเหมือนจะไถ่โทษ
เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้วจริงๆ
-----------------------------
กูแต่งมาทวงฟิคเอ็นโจโฮสต์ค่ะ//ผิดๆๆ
ถือว่าเป็นฟิคซ้อนฟิคไปละกัน กูแต่งโดยพละการจากการมโนเมื่ออ่านสองฟิคนี้จบ มันก็จะเศร้าๆหน่อย
ปล.ทำไมกูต้องทำร้ายท่านเอ็นโจขนาดนี้ด้วย ตกลงกูใช่ลูกเรือเอ็นโจแน่เหรอวะ จอมมารจะขับไล่กูออกจากเรือมั้ย 5555555555555555555