เล่นละครแล้วก็ต้องไปให้สุดทาง พอคิดแบบนั้น ฉันก็ส่งสายตาออดอ้อนไปให้เอ็นโจแบบเดียวกับที่เรียนรู้มาจากท่านอิมาริ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย น่าจะพอได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉีดมาวันนี้ เป็นกลิ่นเดียวกับที่เอ็นโจบอกว่าชอบและซื้อมาฝาก เห็นมั้ยล่ะว่าฉันเตรียมการมาพร้อมแค่ไหน
“ท่านเอ็นโจไม่ชอบให้ฉันอ้อนเหรอ”
“ชอบสิ” เอ็นโจยิ้มละมุนละไมแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “ถ้าคุณคิโชวอินยังทำตัวน่ารักแบบนี้ ผมอาจจะอดใจไว้ไม่อยู่ก็ได้นะ”
“แล้ว...ท่านเอ็นโจจะทำอะไรฉันเหรอคะ” ฉันถอยกลับไปพิงพนักเก้าอี้ตามเดิม...นี่คือกลยุทธ์รุกแล้วถอยกลับเพื่อจะตลบหลัง “ฉันไว้ใจท่านเอ็นโจนะ”
เอ็นโจยิ้มแบบแปลกๆ เหมือนไม่รู้ว่าจะเชื่อดีไหม
แต่กลยุทธ์รุกแล้วถอยดูไม่ค่อยได้ผล เพราะเอ็นโจก็นิ่งสนิทเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ลองยั่วไปแค่ไหนก็ไม่เห็นจะมีปฏิกริยาอะไรหลุกหลิกล่อกแล่กแบบที่นิตยสารว่าไว้เลย เอาแต่ยิ้ม ชวนคุยเรื่อยเปื่อย ทานเสร็จก็ถามว่าจะสั่งของหวานอะไรดี จนฉันรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
ทำขนาดนี้ยังเฉยอีกเหรอ ฉันทำแล้วแทนที่จะดูเซ็กซี่กลับเป็นดูตลกแทน หรือว่ารักจะจืดจางแล้วจริงๆ
ไม่เจอกันตั้งหลายเดือนจะทำอะไรให้มันสมกับที่คิดถึงกันก็ไม่มี หรือฉันเป็นฝ่ายงี่เง่าที่คาดหวังไปเองว่าวันแบบนี้จะต้องถูกเซอร์ไพรส์อะไรเป็นพิเศษ
ก็ได้ ไม่สนแล้ว!!
ฉันสั่งของหวานที่มีอยู่ในเมนูมาทุกรายการ แล้วก็สั่งไวน์มาเพิ่มด้วย พออาหารพวกนั้นมาถึงฉันก็ตั้งหน้าตั้งตากินแหลกจนโต๊ะข้างๆมองมา
ช่างหัวสายตาคนรอบข้าง ชุดจะรัดพุงจะออกยังไงก็ไม่สนแล้ว เชอะ
เอ็นโจมองฉันแบบยิ้มๆ พอทานเสร็จก็ถามว่าจะกลับเลยมั้ย
ห๊า!! ถามออกมาได้นะยะ ผู้ชายที่มาก้มหัวให้ฉันในวันคริสต์มาสอีฟเมื่อ 9 ปีก่อนหายไปไหนแล้วนะ ไหนล่ะการขอแต่งงาน ไหนล่ะบรรยากาศโรแมนติคสร้างความทรงจำให้สมกับเป็นวันของคู่รัก ไม่เจอกันตั้งหลายเดือนแล้วก็ได้เดทจืดๆที่แค่ออกมาทานข้าวแล้วแยกย้ายกันกลับเนี่ยนะ
ให้ตายสิ นี่เป็นเดทที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย
อุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เป็นผู้หญิงงี่เง่าขี้งอนที่ชอบสร้างปัญหาหนักใจให้แฟน แต่มาเจอปฏิกริยาแบบนี้มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ
ฉันพยายามกลั้นน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืนแต่ก็เซฮวบไปข้างๆจนต้องเอามือพิงผนังไว้ นึกเสียใจว่าไม่น่าดื่มไวน์มากเกินไปเลย
“คุณคิโชวอิน”
“กลับกันเถอะค่ะ ที่บ้านฉันคงรอแย่แล้ว” ฉันปัดมือเอ็นโจออก เดินโซเซออกไปหน้าร้าน ใส่รองเท้าส้นสูงตอนมึนๆหัวนี่มันเดินยากชะมัด
เอ็นโจวิ่งตามมาแล้วเสื้อคลุมขนเฟอร์ใส่ให้ ประคองร่างฉันที่ทำท่าจะทรุดแหล่ไม่ทรุดแหล่ ไม่ต้องมาจับเลยนะ ฉันยังเดินเองไหว แถมยังมีสติอยู่ครบถ้วนย่ะ
เมื่อฉันสะบัดมือออกเป็นรอบที่สามตอนที่เดินออกจากลิฟท์ไปยังที่จอดรถ เอ็นโจที่เดินตามมาด้านหลังก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นเอาดื้อๆแล้วเดินตรงไปที่รถที่จอดไว้ ทำอะไรเนี่ย!! ถ้าคนมาเห็นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันยะ
“หนักกว่าที่คิดนะ”
ได้ยินเสียงเอ็นโจลอยมาเข้าหูแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะ หนอย หัวเราะกันเหรอยะ ไม่รู้เลยใช่มะว่าฉันต้องเตรียมการอะไรมาเพื่อวันนี้บ้าง
เอ็นโจปลดล็อครถแล้วอุ้มฉันขึ้นไปนั่ง คาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วก็วิ่งไปที่ฝั่งคนขับ ขับรถพาฉันกลับบ้านอย่างที่ว่า
ฉันนั่งสะอึกไปตลอดทาง รถที่โคลงเคลงและทิวทัศน์ที่เปลี่ยนผ่านหน้าทำให้ฉันตาลายต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก ความรู้สึกขยักขย่อนเหมือนมีอะไรในท้องสามารถพุ่งออกจากปากได้ทุกเมื่อ จะไม่ไหวแล้ว
เอ็นโจหันมองหน้าฉันแล้วถามว่าอยากอาเจียนเหรอ พอฉันพยักหน้าก็จอดข้างทางให้ฉันลงไปคายของเก่าเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ มีเอ็นโจคอยลูบหลังอยู่เรื่อยๆและถือขวดน้ำคอยส่งให้ฉันล้างปาก เสร็จแล้วก็ประคองฉันให้เดินกลับมาที่รถ
ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย อยากจะเป็นสาวเซ็กซี่ขี้เล่นแบบที่ผู้ชายชอบ แต่กลายเป็นต้องมาอ้วกให้ผู้ชายดู วันคริสต์มาสอีฟที่แสนพิเศษก็พังไม่มีชิ้นดี จบลงด้วยการทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งที่คิดไว้ไม่ใช่แบบนี้เลยแท้ๆ
ว่าจะไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาฉันร่วงลงมาเผาะๆไหลอาบแก้ม เพราะเมาไวน์อย่างนั้นเหรอ ฉันถึงร้องไห้ต่อหน้าเอ็นโจได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้
“คุณคิโชวอิน”
“...บ้า..”
“อื๋อ ว่าไงนะ”
“ท่านเอ็นโจบ้า ไม่ได้เข้าใจผู้หญิงเลย ไม่รู้เหรอว่าฉันต้องลำบากขนาดไหน แย่ที่สุด”
“..…”
“รู้มั้ยว่าฉันต้องลงทุนออกกำลังกายทั้งที่ไม่ชอบ ใส่เสื้อผ้าแบบที่ไม่เข้ากับตัวเอง ก็เพราะฉันอยากสวย อยากดูดีที่สุดในสายตาท่านเอ็นโจไงล่า คงขำตั้งแต่ที่อยู่ในร้านอาหารแล้วสินะ มันตลกมากก็บอกมาสิ”