"นายร้องไห้น่าเกลียดชะมัด"
คำแรกที่เขาพูดกับผมหลังผ่านไปเดือนนึงโดยไร้การติดต่อใดๆ หลังจากที่ผมต้องค้นหาเขาอย่างไร้จุดหมายตลอดวันหยุดฤดูหนาว หลังจากตามหาเขาไปทั่วอย่างยากลำบาก...
หมอนี่โชคดีแล้วที่ผมควบคุมตัวเองได้ดีขนาดนี้ ไม่งั้นผมคงต่อยเขาไปแล้ว
คุยให้เขายอมล้มเลิกเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดการค้นหาครั้งนี้ ไอ้หัวดื้อนี่เป็นเหมือนการลงทัณฑ์จากสวรรค์ของผม การกล่อมเขาเป็นสิ่งที่ทำให้ผมตึงเครียดที่สุดเท่าที่เคยทำมา
พูดผิดแค่คำเดียว ผมอาจส่งหมอนี่เข้าโลงได้เลย
ผมสะบัดไล่ความทรงจำในหัวเมื่อได้ยินเสียงเรียก มาซายะ
"ชูสุเกะ...?"
"ทานหมดแล้วเหรอ?"
"ยัง"
ผมยิ้มอ่อน "ไม่เอาน่ามาซายะ ถ้านายทานหมดเดี๋ยวฉันแอบเอาช็อคโกแล็ตมาให้"
แอบเอาช็อคโกแลตมาให้
ทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆ เวลามาซายะทำตัวดื้อกับคุณแม่ เธอก็จะห้ามเขาทานขนม แล้วหมอนี่ก็จะโมโหกระฟัดกระเฟี้ยด วิธีทำให้หมอนี่อารมณ์ดีขึ้นคือผมจะเอาช็อคโกแลตใส่กระเป๋าและแอบเอาให้เขาเวลาที่แม่เขาไม่ได้มองอยู่ จากนั้นนก็กลายเป็นนิสัยที่ผมต้องคอยแบกช็อคโกแลตมาให้มาซายะเวลาหมอนี่อยากกินขนม
"ฉันไม่อยากได้"
ผมยิ้มแข็งๆ ซ่อนความเจ็บปวด 'นายไม่เคยปฏิเสธขนมมาก่อนเลยนะ'
เหมือนมาซายะจะไม่สังเหต หรือไม่ก็อาจจะเหม่อลอยเกินไป เขาสั่นกระดิ่งเป็นสัญญาณให้พวกคนใช้เข้ามาทำความสะอาดเก็บจานอาหาร ผมนั่งกระดิกเท้าอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นท่าทีเหม่อลอยของเขา
"จะทุ่มนึงแล้ว"
"ฉันรู้"
"ไม่ใช่ว่านายต้องรีบกลับบ้านเหรอ?"
"ฉันจะค้างที่นี่ เดี๋ยวนอนห้องรับแขก"
มาซายะพยักหน้าแล้วกลับไปทำหน้าว่างเปล่าเหมือนเดิม
ผมทนความเงียบแบบนี้ไม่ได้...
"นี่ มาซายะ เรามาคุยกันจนกว่าจะนอนดีกว่า"
"ฉันไม่อยากคุย..."
"งี่เง่า ถ้านายอยากพูด ก็พูด ฉันคุยได้ทุกเรื่อง"
"นายจะตัดสินฉัน"
ผมมองมาซายะอย่างเงียบงัน ก่อนจะเปิดปาก "ฉันเป็นเพื่อนสนิทนายนะ ฉันไม่ตัดสินนายหรอก แค่บอกฉันมา โอเค้?"
ผมเห็นมาซายะยังลังเล เลยยิ้มอ่อนโยนไปให้ "ฉันจะอยู่นี่ตอนที่นายพร้อม"
ผมเดินไปยังประตู ทว่าถูกหยุดเอาไว้เสียก่อนด้วยแรงดึงที่แขนเสื้อ
"หืม?"
"ชูสุเกะ...ขอบใจ...ที่ตามหาฉัน"
"ฉันต้องตามหานายอยู่แล้ว ถ้านายหายไปแล้วใครจะมาเป็นเพื่อนสนิทฉันเล่า?" ผมหัวเราะแล้วตบหัวเขาเบาๆ
"เจอกันพรุ่งนี้เช้า"
"ฝันดี...ชูสุเกะ"
"ฝันดี"
*จบ Ch22*
กุจิ้นบทนี้มาก แง