<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 22 >>
หลังจากใช้เวลาตลอดช่วงวันหยุดฤดูหนาวเพื่อค้นหาเพื่อนรักที่พยายามจะฆ่าตัวตาย เราก็กลับถึงบ้านจนได้
ต่างจากทริปที่ผ่านๆ มา เพราะการเดินทางกลับบ้านครั้งนี้เงียบงันตลอดทาง
มาซายะหลับอยู่ข้างๆ กาย ผมเอาเสื้อโค้ทกันหนาวของตัวเองห่อตัวเขาไว้ระหว่างงีบ ดวงตาหรี่ลงเมื่อเห็นถุงดำใต้ตาและสัมผัสถึงผิวของหมอนั่นที่เย็นเฉียบ
ถ้าไปถึงช้ากว่านี้อีกนิดเดียวล่ะก็...
ผมดึงสติตัวเองกลับมา กัดฟันแน่น ไม่ต้องไปคิดว่า 'ถ้าหาก' อีกแล้ว ผมเอาตัวเขากลับมาบ้านได้แล้ว อย่างมีชีวิต นี่คือสิ่งสำคัญในตอนนี้ และต่อไปคือต้องมั่นใจว่าหมอนี่จะไม่ทำแบบนี้อีก
ผมเอนกายพิงเบาะ มองมาซายะที่หลับไหล
"นายมันงี่เง่า..."
-
พามาซายะกลับบ้านเสร็จแล้ว หมอนั่นก็ถูกพ่อแม่ของตัวเองจับตามองอยู่ในบ้าน เนื่องจากพ่อแม่ของมาซายาเป็นห่วงมาก หมอนั่นเลยต้องถูกกักตัวไว้โดยมีข้าราชบริพาร คุณหมออีกหลายคน คนใช้อีกเพียบคอยเฝ้าดูและบริการตลอดเวลาทั้งวัน ผู้สืบทอดตระกูลคาบุรากิที่กระตือรือล้นอยู่เสมอคนนั้นกลายเป็นแค่ร่างเปล่าๆ นายท่านและมาดามของบ้านพากันเป็นห่วงลูกชายแทบบ้า ร่องรอยตีนกาที่โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของทั้งคู่สะท้อนถึงความเป็นห่วงรุนแรงของทั้งสองคน
ความหวาดกลัวนี้เองทำให้ทั้งคู่เพิ่มความแน่นหนาทางด้านความปลอดภัยในทุกที่ที่อาจเป็นอันตรายได้ พื้นที่อย่างห้องครัวและระเบียงกลายเป็นสถานที่เฝ้าจับตา และทุกครั้งที่มาซายะจะไปที่ไหน เขาต้องมีบอดี้การ์ดหรือคนใช้ส่วนตัวติดตามไปด้วยเสมอ พวกนั้นตัวติดหนึบตั้งแต่หมอนี่กลับถึงบ้าน เท่าที่ผมรู้ตอนนี้คือ มาซายะถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปไหนโดยไม่มีคนพวกนี้ไปด้วย
ตอนนี้มาซายะอยู่ในสภาพเลวร้ายสุดๆ
ผมนั่งบนเก้าอี้ มองมาซายะที่กำลังทานอย่างเชื่องช้า ปกติหมอนี่เป็นพวกที่กินได้มากจนน่าตกใจ กลับเลวร้ายถึงจุดที่บอกว่าอิ่้มทั้งที่กินข้าวต้มไปแค่ไม่กี่ช้อน อันที่จริง เราพยายามจะให้เขาทานอะไรหนักๆ บ้าง ทว่าเขากลับอ้วกออกมาจนหมด
ต่อจากออกเดินทางแล้ว ก็จะอดอาหารเรอะ?!
สิ่งนี้มีแต่เพิ่มความกังวลและแพนิคของพวกเราเท่านั้น
ผมส่งแก้วน้ำให้มาซายะตอนที่หมอนั่นยื่นมือมา ดวงตาผมยังจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา มือสั่น เสียงแหบพร่า ผิวซีดเผือดทำให้หมอนี่ดูเหมือนคนที่กำลังต่อสู้กับอาการป่วยสาหัส
ช่วงนี้ห้ามคนเข้าเยี่ยม เพียงไม่กี่คนที่อนุญาตให้พบมาซายะได้มีแค่คุณหมอ, พ่อแม่ของเขา และผมเท่านั้น กระทั่งญาติสนิทก็ห้ามเข้าคฤหาสน์คาบุรากิ กฏข้อนี้ใช้กับทุกคน โดยเฉพาะยูริเอะ
เนื่องจากเหตุผลที่มาซายะออกเดินทางคืออกหัก เธอเลยถูกปฏิเสธและห้ามเข้าใกล้มาซายะในช่วงนี้ ใครจะรู้ว่ามาซายะจะเป็นยังไงถ้าเห็นเธอปรากฏตัว? นี่อาจเป็นการผลักมาซายะไปขอบผาเลยก็ได้
แล้วยูริเอะล่ะ?
พระเจ้า ผมคิดไม่ออกเลยว่ายัยนั่นจะรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกผิดขนาดไหน ถึงจะไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิด แต่ยูริเอะก็เป็นคนจิตใจอ่อนโยนมาก เธอต้องร้องไห้แน่ถ้าเห็นมาซายะตอนนี้
ผมก็ร้องไห้เหมือนกัน ตอนที่พบตัวเขา
สุดท้ายผมก็นึกถึงตอนที่ผมเจอเข้าขึ้นมา ทั้งมืดมน สิ้นหวัง รอบตาดำปื้น ทั้งยังใบหน้าซีดเซียวแข็งทื่อ ตอนที่ผมเจอมาซายะนั้นเขาดูทั้งน่าสงสารคล้ายจะแตกสลาย
มาซายะดูจะแปลกใจและตกใจที่ผมปรากฏตัวอย่างกระทันหัน ผมไม่โทษเขาหรอก หมอนั่นคงคิดว่าตัวเองจะหนีออกไปฆ่าตัวตายได้ล่ะมั้ง ไอ้โง่เง่าน่ารังเกียจนี่