<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 21 >>
ผมบังเอิญเจอหนังสือหลายเล่มซ่อนอยู่ใต้เตียงของมาซายะตอนที่ค้นข้าวของของหมอนั่นเข้า พอหยิบออกมา ก็สังเกต
ว่าส่วนใหญ่ถูกมาร์คไว้อย่างประณีต แล้วยังมีไฮไลต์บางประโยคในหนังสือแต่ละเล่มอีกด้วย
แต่เล่มที่ทำให้ผมกังวลที่สุดคือหนังสือ 'คุโรเอะ ไคจู' จำได้ว่ามาซายะเคยพูดถึงเรื่องนี้ครั้งหนึ่ง คอมเม้นที่เขาว่าถึง
หนังสือเล่มนี้ยิ่งพาลให้ผมกังวลเรื่องสถานที่ที่หมอนั่นจะไป
หมอนั่น...คงไม่ได้จะตามรอยหนังสือเล่มนี้จริงๆหรอก ใช่มั้ย?
ทว่าเมื่อนึกถึงบทสนทนาพวกนั้น ทั้งที่ว่ามาซายะมีพรสวรรค์กับการทำเรื่องเกินเบอร์ขนาดไหน และเขาเศร้าโศกขนาด
ไหน โอกาสที่หมอนั่นจะทำอะไรแบบนี้ก็ไต่ขึ้นสูงปรี๊ดกว่าเดิม ท้ายที่สุด ผมก็หยิบหนังสือออกมาและตรงไปหาคุณน้า
"เขาอาจจะไปที่อาโอกิงาฮาระ"
คุณน้าผู้ชายบอกว่าบัญชีธนาคารของมาซายะไม่ได้ถูกแตะต้องมาตั้งแต่ปลายปีก่อน เพราะงั้นเป็นไปได้น้อยมากที่จะซื้อ
ตั๋วออกนอกประเทศ เราเลยหันมาโฟกัสการค้นหาที่บริเวณเกาะต่างๆ และเมืองใกล้เคียง
เราโต้เถียงกันว่าควรส่งทีมค้นหาไปทุกที่เพื่อเร่งการค้นหา แต่ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นนั้นร้ายแรงเกินกว่าจะลอง
ในทางหนึ่ง การทำแบบนั้นอาจทำให้เราเจอมาซายะเร็วขึ้น แต่ถ้ามาซายะรู้ตัว เขาอาจจะเร่งลงมือปลิดชีวิตตัวเองในตอน
นั้นเลยก็ได้
ท้ายที่สุด เราก็ตัดสินใจเช็คแค่สามสถานที่ ถ้าหาเขาไม่เจอเราถึงจะส่งทีมค้นหาไป...และภาวนาให้เราไม่เจอเพียงร่างไร้
วิญญาณ
-
หลังจากนั้นไม่นานผมก็กลับบ้าน คุณแม่ผมตกลงให้ผมออกไปตามหามาซายะแล้ว ดังนั้นเลยเหลือแค่เรื่องจัดกระเป๋า
และออกเดินทางในช่วงหยุดฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง
ทันทีที่กลับถึงบ้าน ยูกิโนะก็เข้ามาทักผมเป็นคนแรก
"ท่านพี่ฮะ!"
เขายิ้มและวิ่งเข้าหาผม ผมเดินไปข้างหน้าแล้วอุ้มเขาขึ้น ผมถอนหายใจหนักหน่วง
"ท่านพี่?"
"สัญญากับพี่นะ ถ้ามีเรื่องอะไร นายต้องบอกพี่ก่อน โอเคมั้ย?"
"เอ๋...ทำไมล่ะฮะท่านพี่? อ๊ะ แล้วท่านพี่มาซายะเป็นไงบ้างฮะ? ยังแคมป์ไม่เสร็จเหรอ?" ยูกิโนะถามอย่างใสซื่อ
ผมหน้าบูดนิดหน่อยเมื่อจำได้ว่าผมโกหกน้องชาย ผมจะบอกยูกิโนะได้ยังไงล่ะว่ามาซายะออกเดินทางเพราะอาการอกหัก
และกำลังคิดเรื่องการฆ่าตัวตายอยู่? ให้ตายสิ ผมยังไม่เชื่อด้วยซ้ำว่ามาซายะกำลังวางแผนฆ่าตัวตายจริงๆ
"ท่านพี่ เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?" ยูกิดนะดูสับสนเมื่อผมกอดเขา อืม ทำไมจะไม่สับสนล่ะ สำหรับยูกิโนะแล้ว ตอนนี้การ
กระทำของผมดูมั่วซั่วมากทีเดียว
ผมรู้จักหมอนั่นมาตั้งแต่ดัง ไอ้ความคิดที่หมอนั่นจะแบบ...หมอนั่นก็แค่คนงี่เง่ารักกีฬา และชอบแข่งกับผมกระทั่งเรือ่งโง่ๆ
เขาปัญญาอ่อน ทว่าซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา เขาแคร์เพื่อนทุกคนในวิธีของตัวเอง
เรื่องจริงที่หมอนั่นเลือกจะฆ่าตัวตายมัน...
"ท่านพี่ร้องไห้นี่ฮะ! เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?"
"อ๊ะ...ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ"
ผมพยายามหัวเราะขณะถูตาตัวเองไปด้วย ร้องไห้ต่อหน้าน้องชายตัวเองนี่น่าอายพิกล
"ท่านพี่กำลังเศร้านี่ฮะ! เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ผมฟังสิ!"
"ไม่มีอะไรจริงๆ นะ ยูกิโนะ" ผมยิ้ม ขณะที่กดอาการแพนิคของตัวเองให้ลึก...ลึก ลึกลงไป เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงมัน
อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ทุกคนยังมองเห็นผมอยู่
ยูกิโนะจะคิดยังไง ถ้าผมทำภาพลักษณ์พี่ชายที่น่าเชื่อถือพังลงในตอนนี้
"ท่านพี่ฮะ ถ้าให้ผมสัญญาว่าต้องเล่าทุกเรื่องให้ท่านพี่ฟัง ท่านพี่ก็ต้องทำแบบเดียวกันกับผมนะฮะ บอกผมนะว่าเกิดอะไร
ขึ้น ได้มั้ยฮะ" คราวนี้ ยูกิโนะกอดผมแน่น
ผม...จะให้เด็กมาเป็นห่วงปัญหาของผมได้ยังไงกัน ผมลูบหัวยูกิโนะและยิ้มอ่อนโยน "ท่านพี่คนนี้แค่เหงามากๆ และ
เครียดมากๆ พี่ปล่อยให้ตัวเองเครียดจนเกินไป ตอนนี้เลยเหนื่อยมาก" ผมเอนกายลงในอ้อมกอดของน้องชาย ถอนหายใจ
เบาๆ
"แค่นั้นจริงหรือฮะท่านพี่? ถึงท่านพี่พูดออกมา ผมก็ไม่บอกใครหรอกนะฮะ ผมสัญญา" ยูกิโนะยืดอกขึ้น พยายามทำตัว
ให้ดูจริงจัง "ถ้ามีใครรังแกท่านพี่ ผมจะปกป้องท่านพี่เอง!"
ผมหัวเราะตอบ "ขอบใจนะ ยูกิโนะ"
ผมกัดริมฝีปากขณะคิดเรื่องนั้น
แล้วถอนหายใจ "เอาล่ะ ยูกิโนะ จริงๆ พี่มีเรื่องต้องบอกนาย เรื่องมาซายะ..."