Fanboi Channel

สวัสดีชาวโม่งคาลเดีย กูเป็นสมาชิกหมู่บ้านคนใหม่พึ่งอ่านจบ อ่านแล้วช้ำใจเรื่องคามิลมากมาย.. ก็เลยลองแต่ฟิคดู อาจจะใช้ภาษาแปลกๆขอโทษด้วย

_______

- ปาฏิหาริย์ -

วันนี้เป็นวันครบรอบการร่วมรบครั้งแรกของฉันที่ป้อมปราการยุกก์เฟน่า ใช่แล้ว.. มันเป็นวันครบรอบการจากไปของเขาด้วย...

หลังจากจัดการงานเอกสารของวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เอลิซ่าพาราชีออคไปยังสถานที่แห่งนั้น ที่ที่มีป้ายหลุมศพของเขาอยู่ และนั่งลงตรงหน้าป้ายหลุมศพโดยมีราชีออคนอนอยู่ข้างกาย

" ข้าขอโทษ.. "

เอลิซ่าพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา ขณะระลึกถึงบุคคลสำคัญที่เธอสูญเสียไปในการรบครั้งนั้น ราชีออคจึงส่งเสียงร้องเบาๆ พลางใช้หางของมันโอบตัวเอลิซ่าไว้เหมือนเป็นการปลอบโยน

" ถ้าข้าไว้ใจเจ้า... "

" หลังจากเจ้ารู้ความจริงเรื่องที่ข้าเป็นสาเหตุให้พ่อของเจ้าตาย เจ้าจะยังอยากอยู่ร่วมกับข้าเหมือนเมื่อก่อนไหม.. "

เอลิซ่าหัวเราะเบาๆ กลบความเศร้าของตัวเอง และฟุบหน้าลงกับหมาป่ามังกรของเธอ

" คามิล..ข้าขอโทษ.... "

ถึงเวลาจะผ่านไปนานแล้ว แต่เอลิซ่าไม่เคยลืมได้เลย ว่าการที่เธอไม่ไว้ใจผู้อื่นทำให้เธอต้องสูญเสียเขาไป นอกจากนี้เธอยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อของเขาตาย คามิลเปรียบเสมือนตราบาปชิ้นใหญ่ที่สุดของเอลิซ่า ที่แม้แต่กาลเวลาก็มิอาจเยียวยาความรู้สึกผิดของเธอได้

เอลิซ่าหลับตาลง ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สายลมที่พัดเอื่อยรอบกาย และความอบอุ่นจากตัวของราชีออคเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้เธอรู้สึกสงบใจลงได้บ้าง

" ท่านเอลิซ่าครับ "

เสียงของคนที่คาดว่าเป็นหนึ่งในทหารหนุ่มของกองทัพคาลเดียปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์

" อือ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า "

เอลิซ่าตอบกลับไปโดยไม่ได้มองไปยังบุคคลที่คุยด้วย ถ้าเขาเป็นบุคคลอันตราย ราชีออคคงไม่ปล่อยให้เข้าใกล้เธอได้อย่างแน่นอน เธอจึงไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเขา

" เปล่าครับ ข้าแค่เห็นท่านอยู่ในท่านี้มาสักพักแล้ว ระวังจะไม่สบายตัวเอานะ "

" ข้าไม่เป็นไร เจ้ากลับไปเถอะ "

ฉันยังไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์ตอนนี้.. แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกไป

" เห้ออ ซาร์นี่ดื้อจังเลยนะ "

" หา? "

เอลิซ่าเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เรียกเธอว่า 'ซาร์' ถึงจะมีหลายคนที่เรียกเธอแบบนี้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้คำพูดที่ฟังดูสนิทสนมกันเวลาคุยกับเธอ ฟังจากเสียงแล้วไม่น่าจะใช่กุนเธอร์ ด้วยความสงสัยเธอเลยเงยหน้าขึ้นมาเพื่อดูว่าเป็นใคร

เอลิซ่าตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้า ใบหน้าที่อบอุ่นของเขา ไม่ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ ถึงเเม้ว่าจะมีแผลไฟไหม้หลงเหลืออยู่เล็กน้อย แต่ไม่ผิดแน่ นี่คือคามิล.. คามิลคนที่เป็นคนสำคัญของเธอ...

" คะ..คามิล....? "

" ซาร์จำเสียงฉันไม่ได้หรอ เสียใจจังเลยนะ "

คามิลพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น พลางเดินเข้ามานั่งข้างฉัน และลูบหัวราชีออคที่เอาจมูกดุนแก้มเขาเหมือนลูกหมา

ที่จำเสียงเขาไม่ได้ตั้งแต่ที่พูดด้วยครั้งแรก น่าจะเป็นเพราะเสียงของเขาเปลี่ยนไปตามการเจริญเติบโต เมื่อตั้งใจฟังดีๆ ถึงแม้ว่าเสียงของเขาจะทุ้มขึ้น แต่วิธีการพูด ความสงบ และอ่อนโยนในน้ำเสียงแบบนี้ นี่คือคามิลไม่ผิดแน่

" ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้..? "

บาดแผลของเขาเมื่อตอนนั้นดูสาหัสเกินกว่าจะรักษาแท้ๆ และถ้าวันนั้นมีคนช่วยรักษาให้เขารอด..ทำไมเขาถึงพึ่งโผล่มาหาฉันตอนนี้

" มันอธิบายยากน่ะซาร์.. ดูเหมือนว่าจะมีคนนำตัวข้าจากป้อมปราการยุกก์เฟน่าไปรักษา อย่างไรก็ตาม ข้าต้องใช้เวลาฟื้นตัวอยู่พักใหญ่เลย "

" ..ที่ข้าพึ่งมาตอนนี้ก็เพราะเรื่องนั้นนั่นแหละ "

" เห้ ซาร์ อย่าบอกนะว่าเจ้าร้องไห้น่ะ? "

เอลิซ่าแตะไปที่แก้มของตัวเองทันทีที่คามิลทัก ดูเหมือนว่าจะมีน้ำไหลมาจากตาจริงด้วย

" ไม่เอาน่า ซาร์ "

คามิลค่อยๆดึงตัวเอลิซ่าเข้ามา และกดหัวของเธอซบไปที่ไหล่ของเขา จากนั้นจึงลูบหัวเธอเบาๆ

" ซาร์เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งไม่ใช่หรอ จู่ๆมาร้องไห้แบบเด็กๆ ข้าทำตัวไม่ถูกนะ "

" ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว คามิล.. "

เอลิซ่าพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอคิดว่าเขาตายไปแล้ว การที่จะได้มาพบกันแบบนี้ไม่อยู่ในความคิดของเธออีกเลย ถึงเธอจะเคยเจอเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออย่างมนุษย์ที่ใช้เวทมนต์ได้ แต่เธอไม่เคยคิดเลย ว่าคามิลอาจจะรอดชีวิตมาได้

" ซาร์โง่ ข้าจะปล่อยเจ้าไปได้ยังไงล่ะ ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำกับเจ้าอยู่อีกนะ "

เอลิซ่ารีบดันตัวคามิลออกไปทันทีที่เขาพูดจบ

" ..หรือว่าเจ้าจะมาแก้แค้นข้าเรื่องพ่อของเจ้า? "

คามิลถอนหายใจออกมาเบาๆ และมองตรงเข้ามาในตาของฉัน

" เรื่องพ่อ.. ข้าทำใจได้แล้ว ถึงจะโกรธตอนที่รู้ความจริงจากปากเจ้าก็เถอะ แต่ข้าก็ให้อภัยเจ้าแล้ว "

ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่ก็ยังมีความเสียใจอยู่ในแววตา ตอนที่ได้รู้ความจริงว่า คนที่ตัวเองคิดว่าพ่อของตนทำให้สูญเสียครอบครัวไป แท้จริงแล้วเป็นคนสังหารครอบครัวตัวเองและทำให้พ่อของตนต้องโดนประหารไปด้วย คงจะผิดหวังมากเลยสินะ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังบอกว่าให้อภัยฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรกับเขาดี มันทั้งสับสน เสียใจ และรู้สึกผิดต่อเขา

" ข้าขอโทษจากใจจริงนะคามิล เรื่องนั้น.. "

" ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ซาร์ เข้าไปในคฤหาสน์กันเถอะ "

คามิลตัดบทโดยการขยี้ผมฉันและลุกขึ้นยืน ก่อนจะยื่นมือมาทางฉัน

" เอ้า ไปกันได้แล้ว "

" อืม "

เอลิซ่าจับมือคามิลและดึงตัวเองขึ้น เมื่อยืนเทียบกัน เหมือนว่าคามิลจะสูงขึ้นเยอะเลย ถึงแม้ว่าเอลิซ่าเองก็สูงขึ้น แต่ก็ยังสูงไม่เท่าเขา

" โตขึ้นเยอะเลยนะ เลิกร้องได้แล้วซาร์ "

คามิลใช้นิ้วปาดน้ำตาที่หางตาเอลิซ่า และยกตัวเธอขึ้นไปบนหลังของราชีออค ก่อนที่จะปีนตามขึ้นไป

โดยที่ไม่ต้องพูดอะไร ราชีออคก็พาทั้งสองกลับไปยังคฤหาสน์

[ จบ ]