Fanboi Channel

พอฉันออกไป ไมฮามะก็บ่นจนกระทั่งเธอหันมาเห็นฉัน

“เธอไปตกกาน้ำชามารึไง” ไมฮามะทำเสียงรังเกียจ เธอไม่แตะต้องขนมที่ฉันยกไปเสิร์ฟ ทว่าหันไปคุยในวงสนทนาต่ออย่างสนุกสนาน

ฉันลุกขึ้นแล้วจะถอยกลับไป พอเหลือบมองใบหน้าของท่านพี่ ก็เห็นว่าเขาไม่มองมาทางฉันเลยแม้แต่น้อย

ในอกของฉันเหมือนมีรูกลวงโบ๋ ฉันก้าวถอยหลังจะหลบไปยังห้องด้านใน ทว่าจู่ ๆ ท่านอิมาริก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ฉันรับโดยไม่ได้ขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แล้วเดินถอยไป

ตอนที่ฉันเดินเข้าไป คุณเมดมองฉันแต่ไม่ได้แกล้งหรือหัวเราะอีก ฉันมองน้ำที่หยดติ๋งลงจากคาง เพิ่งสังเกตว่าน้ำที่ไหลอาบแก้มหยดลงเบื้องล่างนั้นคือน้ำตา

ตั้งแต่ทะลุมิติมาโลกนี้ ฉันก็ไม่เคยได้รับรู้ถึงความทรงจำของเรย์กะเลยแม้แต่น้อย แต่ในคืนนั้นฉันฝัน ฝันถึงตอนที่เรย์กะยังเป็นเด็กเล็ก ๆ เธออยู่ในชุดกระโปรงสีสดใส มีหมวกบอนเนตต์ใบใหญ่ประดับดอกไม้สวมอยู่บนหัว ในวันนั้นมีแดดอ่อน ๆ หลังจากที่ฟ้าปิดมานานหลายเดือน เธอจึงออกไปเดินเล่น ด้านหลังมีคุณเมดเดินตาม ส่วนด้านข้างของเธอคือพี่ชายผู้ยังไม่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาดูน่ารักหล่อเหลาในชุดเสื้อโค้ทสีดำหางยาว มือจูงน้องสาวตัวน้อย เมื่อเห็นเธอมองเขา เขาก็ยิ้มให้กับเธอ

‘ท่านพี่คะ ดูนั่นสิคะ’ เด็กหญิงพูดด้วยเจื้อยแจ้ว ไม่สู้ชัดเจนเท่าไหร่เพราะเพิ่งหัดพูดได้ไม่นานนัก เธอชี้ไปยังนกที่จิกผลไม้เล็ก ๆ บนพื้น สลัดมือจากพี่ชายแล้ววิ่งเข้าไปหามัน

นกสีเทาคาดฟ้าบินขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเด็กหญิงวิ่งเข้าไป ใบหน้าของเธอมีแววเสียดายเมื่อนกน้อยบินหนีไป พอพี่ชายที่เดินตามมาเห็นเข้า ก็ยิ้มอ่อนแล้ววางมือลงบนบ่าเล็ก ๆ บอกกับเธอว่าหากเธอโตขึ้นมากกว่านี้อีกหน่อย เขาจะพาเธอไปดูรังกระต่าย

เรย์กะตาเป็นประกายทันทีที่ได้ยินพี่ชายเล่าถึงสัตว์ตัวเล็กหูยาวขนปุกปุย เธอเฝ้าแต่ถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในยามค่ำคืนยังหนีพี่เลี้ยง สู้ฝ่าทางเดินมืดทึบน่ากลัวมายังห้องของเขา แอบปีนขึ้นเตียงเพื่อถามเขาว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะโตพอได้ไปดูกระต่าย ท่านพี่ของเธอได้แต่ถอนหายใจ แล้วกล่อมเธอด้วยนิทานก่อนนอนแทน

ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ในอกยังรู้สึกอบอุ่นด้วยภาพน่ารักสงบสุขนั่น ทั้งที่ตอนเด็กเรย์กะกับพี่ชายของเธอสนิทกันเพราะท่านพ่อกับท่านแม่มัวแต่ยุ่งอยู่กับภารกิจของตนเอง ทิ้งให้ท่านพี่และเรย์กะอยู่ด้วยกันสองคนกับคุณเมดและคุณพี่เลี้ยงแท้ ๆ แต่ทำไมตอนนี้ท่านพี่ถึงได้หมางเมินเธอเหลือเกิน

ความผิดที่เรย์กะทำลงไปมันเลวร้ายถึงขนาดที่ท่านพี่ของเธอทิ้งให้เธอเผชิญกับชะตากรรมโดยไม่แยแสเลยงั้นหรือ ฉันจ้องมองห้องที่ตกแต่งหรูหรากว่าห้องนอนในแท่นบูชาร้าง หากทว่าไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะแม้ว่าท่านพี่คนนี้จะไม่ใช่ท่านพี่แท้ ๆ ของฉัน แต่พอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ก็รู้สึกเจ็บปวดจนเหมือนจะทนไม่ได้

ฉันไม่รู้ว่าความเจ็บปวดนี้เป็นของฉัน หรือเป็นของเรย์กะที่ถูกพี่ชายสุดที่รักตัดเยื่อใยกันแน่ หากแต่จะสำคัญด้วยหรือ ในเมื่อตอนนี้พวกเราเป็นคน ๆ เดียวกัน

.....