A&A - 16.
หลังจากที่คันตะคุงไปส่งจดหมาย เขาก็หายไปและส่งคุณเมดคนเดิมมาแทน
ฤดูหนาวกำลังจะใกล้เข้ามาแล้ว ฉันมองพืชในสวนที่แห้งเหี่ยว ในตอนนี้ที่นั่งด้านหน้าหนาวเกินกว่าที่จะออกไปนั่งอีกแล้ว ฉันเลยได้แต่อุดอู้อยู่ในบ้าน
คุณเมดบอกว่าหลังจากนี้หิมะจะตก เธอจึงขนเสบียงจำนวนมากมาให้ฉัน แบบที่สามารถกินไปได้อีกทั้งฤดูหนาว เผื่อว่าหิมะตกแล้วการสัญจรถูกตัดขาด นอกจากนี้ยังขนฟืนมาให้อีกจำนวนหนึ่ง บอกว่าจะขนมาให้อีกเรื่อย ๆ
ทว่าหิมะกลับตกลงมาซะก่อน
ฉันมองกองฟืนแล้วรู้สึกเป็นกังวล ฟืนจำนวนแค่นี้ใช้ไม่ถึงสองสัปดาห์ก็หมดแล้ว ฉันหวังว่าทางจะไม่แย่นักและคุณเมดจะขนฟืนมาให้ฉันได้อีก
แต่หิมะกลับตกไม่หยุด คุณเมดไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูรั้วของฉัน แม้แต่ยามเฝ้าด้านหน้าก็หายไปด้วย
ฉันนั่งตัวสั่นอยู่หน้าเตาผิง พยายามใช้ฟืนเท่าที่จำเป็นเพื่อประหยัดฟืนให้ใช้ได้ยาวนานที่สุด อากาศเลวร้ายลงจนกระทั่งผิวบนร่างแทบไม่รู้สึกอะไรในขณะที่ความหนาวเสียดแทงในกระดูก ฉันขดตัวเข้าใกล้กองไฟ ผ้าในบ้านมีกี่ผืนก็ห่มบนร่างจนหมดสิ้น แต่ฉันมีข้าวของไม่เยอะมาก นอกจากชุดผ้าฝ้ายบาง ๆ สองชุดที่ใส่สลับกัน ก็มีเสื้อหนาว และผ้าห่มที่ทำจากกระโปรงกำมะหยี่
ฉันนอนขดจนกระทั่งหลับไป และตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะทนหนาวไม่ไหว พอตื่นขึ้นมาปุ๊บ ฉันก็ไอโขลก ๆ อย่างแรง
ลำคอที่ปวดบวมทำให้ฉันกังวลว่าตัวเองจะเป็นหวัด เลยดื่มชาสมุนไพรลงไปเป็นจำนวนมาก หิมะยังคงตกลงมาไม่หยุด และในบ่ายวันนั้น ฉันก็ไข้ขึ้น
ในโลกก่อน ฉันไม่ค่อยได้ป่วยจริงจัง และถึงจะป่วย แค่ไข้ขึ้นนิด ๆ ไอหน่อย ๆ ท่านแม่ก็รีบพาฉันไปหาหมอแล้ว ในตอนนี้ฉันไม่หวังว่าตัวเองจะได้เจอหมอ ขอแค่แอสไพรินเม็ดเดียวก็พอ หรืออย่างน้อยก็ให้ห้องอุ่นขึ้นกว่านี้
ฉันลากสังขารตัวเองขึ้นมาจุดไฟ แล้วพยายามกลืนขนมปังแข็ง ๆ ที่บาดคอกับชีสลงไปให้มากที่สุด ฉันรู้ดีว่าตัวเองจะต้องสะสมพลังงานเพื่อไว้ใช้ต่อสู้กับความหนาว แต่ร่างกายที่กำลังป่วยไม่อยากกลืนอะไรลงไปแม้แต่อย่างเดียว
ฉันคิดถึงซุปร้อน ๆ เลยเอาขนมปังกับชีสลงไปต้ม รสชาติของมันไม่ดีอย่างที่คิดไว้ แต่ก็ไม่เลวนัก ขนมปังนิ่มลง ชีสก็น่าขยะแขยงน้อยลง กินจนกลืนไม่ลง ฉันก็คลานกลับไปยังห้องโถงด้านหน้าเพื่ออังไฟ
ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกว่าฉันกำลังป่วยอย่างหนัก ไอจนปอดแทบหลุด หัวของฉันร้อนเป็นไฟ แต่ร่างกายหนาวจนเหมือนเนื้อจะหลุดจากกระดูก ฉันปวดหัวจนร้องไห้ออกมา นั่นยิ่งทำให้แย่เข้าไปใหญ่เพราะนอกจากจะปวดหัวแล้วยังหายใจไม่ออก
ฉันหลับตาอีกครั้ง สติเลื่อนลอยจนคิดสงสัยว่าท่านพี่จะกลับบ้านมาเมื่อไหร่ ฉันอยากจะให้ท่านพี่ลูบหัวแล้วบอกฉันว่าแค่กินยาพักผ่อนตามที่หมอบอก อีกไม่นานฉันจะดีขึ้น อยากให้ท่านแม่และท่านพ่อร้อนใจ เรียกหมอให้มาดูอาการฉันอีกครั้ง แต่แล้วเสียงไม้ถูกไฟเผาแตกเปรี๊ยะก็ปลุกฉันจากความฝันนั้น
ในโลกนี้ ฉันไม่ใช่คิโชวอิน เรย์กะอีกแล้ว แต่เป็นแค่เรย์กะ นักโทษที่ถูกจองจำเท่านั้น
.....