A&A - 9.
“ได้โปรดช่วยเขาด้วยเถอะค่ะ” ฉันอุ้มยูกิโนะคุงแล้ววิ่งเข้าไปใต้แสงคบเพลิง พอนายตัวสำรองเห็นร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของฉัน เขาก็ชะงักแล้วหันไปสั่งทหารให้ตามหมอ บอกว่าน้องชายของท่านเอ็นโจต้องการยาด่วน
ฉันกอดยูกิโนะคุงไว้แน่น มองเขาที่ใบหน้ากลายเป็นสีม่วงเพราะหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ มิซึซากิเองก็มีสีหน้าเครียดเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังถอดเสื้อคลุมด้านหลังออกมา แล้วสั่งให้ฉันห่มเอาไว้ ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาบอกให้ฉันทำตามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ฉันจึงคลายมือออกจากร่างของยูกิโนะ แล้วห่มผ้าคลุมของเขาเอาไว้
ไม่นานนัก หมอก็ถูกตามตัวมา เมื่อเอาผ้าที่ด้านในห่ออะไรซักอย่างโปะลงไปบนปากและจมูก ไม่นานนัก ยูกิโนะก็ดูจะหายใจสะดวกขึ้น หมอคนนั้นสั่งให้ทหารพายูกิโนะไปยังห้องรักษา แล้วก็จากไปโดยทิ้งฉันกับนายตัวสำรองเอาไว้
“เธอ...ไปเจอท่านยูกิโนะได้ยังไง”
ฉันเล่าให้ฟังว่ามีกลุ่มเด็ก ๆ บุกเข้ามาในบ้านตอนที่ฉันนอนอยู่ พอออกไปดู ก็พบว่ายูกิโนะเป็นอย่างนั้นแล้ว
นายตัวสำรองทำหน้าเครียด แล้วบอกฉันว่าเขาจะไปส่งฉันยังที่คุมขัง เพราะฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาจากที่นั่น เขาขอโทษฉัน ก่อนจะอุ้มฉันขึ้นม้าแล้วพาขี่กลับไปยังที่ ๆ ฉันจากมา
“เธอ...ไม่ควรจะออกจากที่พักด้วยชุดแบบนั้น”
มิซึซากิบอกด้วยเสียงซีเรียส
ฉันบอกเขาว่าในตอนนั้นเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน เขาบอกฉันว่าถึงอย่างนั้นฉันก็ควรจะแต่งตัวให้เรียบร้อย ทหารบางคนไม่ได้มีจิตใจแข็งแกร่ง ถึงฉันจะเป็นนักโทษและทำเรื่องร้ายแรงหลายอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากเห็นฉันโดนฆ่าข่มขืนกลางทาง
ฉันพยักหน้า บอกเขาว่าฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีก รู้สึกหงอยลงไปมาก ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าที่นี่กับที่ ๆ ฉันจากมาต่างกัน แต่ในตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรนอกจากความปลอดภัยของยูกิโนะคุง
“ยังไงก็...ขอบใจมาก ถ้าไม่ได้เธอ ท่านยูกิโนะอาจจะ...” เขาเงียบไป “ความจริงเรื่องนี้เป็นความผิดของทหารที่เฝ้ายามเธอ และฉันในฐานะหัวหน้าองครักษ์ของวังหลวงก็ถือเป็นความรับผิดชอบด้วย ฉันจะไปขอรับโทษจากท่านคาบุรากิ ส่วนเรื่องของเธอ...เธอออกจากที่คุมขังโดยพละการ แต่เพื่อช่วยท่านยูกิโนะ ฉันจะพยายามหาทางช่วยเรื่องนั้นเอง”
ฉันมองมิซึซากิที่มาส่งฉันถึงหน้าประตูรั้ว ฉันจะคืนเสื้อคลุมให้เขา แต่เขากลับบอกว่าให้ฉันห่มกลับเข้าไปในที่พักให้เรียบร้อย เผื่อทหารเฝ้ายามฉันอยู่แถวนั้น
เช้าวันถัดมา เอ็นโจก็ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูรั้วของฉัน
.....