4.
เขากำลังเดินเข้าบ้านหลังกลับจากงานเลี้ยงสังสรรรค์ของวงธุรกิจตอนที่มาซายะไลน์มา
‘ชูสุเกะ ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า ตอนนี้ฉันแข็งจนเลือดไม่ไปเลี้ยงสมองแล้ว’
ชูสุเกะหยุดเดิน เขาจ้องโทรศัพท์อยู่นาน นึกว่าตัวเองอ่านผิด
“ชู” ยุยโกะเรียกเขาจากด้านในของห้องนอน ชูสุเกะเดินพิมพ์ตอบไป
‘มาซายะ นายจะชวนฉันเล่นเซ็กส์เท็กซ์รึไง’
“ชู มัวทำอะไรอยู่น่ะ” เขาเดินเข้าไปในห้องแล้วชะงักเมื่อเห็นยุยโกะนั่งอยู่บนเตียงในชุดชั้นใน เธอเอียงคอแล้วยิ้มอย่างเย้ายวน “มานี่สิ”
เขาเดินไปนั่งข้าง ๆ เธอ ข้อความของมาซายะเด้งขึ้นมาอีกครั้ง
‘จะบ้าเหรอ ฉันขอคำแนะนำจากนายต่างหาก’
ยุยโกะวางมือลงบนบ่า ก่อนจะเริ่มจูบใบหูและต้นคอของเขา “ชู” เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว เขาใช้เวลานี้รีบพิมพ์ตอบมาซายะ
‘มือ?’
”ชู” น้ำเสียงของยุยโกะบ่งบอกว่าเธอไม่พอใจที่เขาไม่ใส่ใจเธอ เขาเกือบจะวางโทรศัพท์ไปแล้วถ้าไม่เห็นข้อความต่อมา
‘ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นคิโชวอิน’
ร่างกายของเขาแข็งค้าง ยุยโกะปีนขึ้นมานั่งบนตักของเขา ก่อนจะเริ่มปลดเน็คไทและกระดุมเสื้อของชูสุเกะ เขาปล่อยให้เธอทำตามใจ รู้สึกว่าตัวเองพลาดที่พักนี้ไม่ได้ถามเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมาซายะกับคุณคิโชวอิน
เขาไม่รู้ว่านั่นเกิดขึ้นตอนไหน และเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่แค่คิดว่ามาซายะใช้คุณคิโชวอินในเซ็กส์แฟนตาซีแล้วเขาก็รู้สึกโกรธ มาซายะไม่ได้ชอบเธอเลยด้วยซ้ำ
‘นายเคยบอกฉันว่าความสัมพันธ์ของนายกับคุณคิโชวอินเป็นแค่เพื่อน นายที่เห็นเธอเป็นเพื่อนก็ไม่ควรคิดเรื่องแบบนั้นก็เธอ ถ้าฉันใช้นายเป็นตัวละครในเซ็กส์แฟนตาซี นายก็คงไม่พอใจเหมือนกันใช่ไหมล่ะ มาซายะ’ เขาพิมพ์ตอบกลับไปโดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าจะเป็นการเสียมารยาทต่อยุยโกะ เธอเองก็หงุดหงิดเหมือนกันที่เขาไม่สนใจทั้ง ๆ ที่ตัวเองพยายามรุกอย่างหนัก
“คุยกับใครอยู่น่ะ?” ยุยโกะถาม น้ำเสียงเย็นชากว่าปกติ
เขาเลื่อนบทสนทนาลงมาให้เป็นบทสนทนาเรื่องไร้สาระ ก่อนจะพลิกหน้าจอให้เธอดูว่ากำลังคุยกับใคร “ถ้าไม่ตอบข้อความของเขา เขาจะโมโหน่ะ”
ยุยโกะปรายตามองเขา “ชูนี่สนิทกับท่านคาบุรากิจังเลยนะ”
“ผมเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา” ชูสุเกะบอก อันที่จริงนั่นก็ไม่ผิดนัก เพื่อนอีกคนของมาซายะกลายเป็นภรรยาในนามแล้ว ดังนั้นเพื่อนจริง ๆ ที่เหลือของมาซายะก็มีเขาแค่คนเดียว
เขาวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะประคองใบหน้าของยุยโกะไว้แล้วหลับตาลง แสร้งทำเป็นว่าผู้หญิงในอ้อมกอดเขาคือคนที่เขารัก เขาจินตนาการถึงคุณคิโชวอินในชุดกระโปรงลูกไม้สีเทาเบาบาง นึกภาพเธอมีสีหน้าเอียงอายในขณะที่ให้เขารูดซิปเดรสลง
เขานึกภาพชุดอันบอบบางนั้นร่วงลงแทบเท้าของเธอ เผยให้เห็นชุดชั้นในสีอ่อน เขานึกภาพตัวเองพรมจูบลงบนทุกตารางนิ้วบนร่างของเธอ ฟังเสียงครางเมื่อลิ้นของเขาลากไปบนผ้าลูกไม้เบาบาง ชิมรสหวานที่ซึมออกมาจนชุ่ม ‘ได้โปรด’ เธอบิดเร่า ต้นขาขาวสั่นริก ร้องขอเขาให้หยุด ให้ทำมากกว่านี้ ให้หยุดหยอกเล่นกับร่างกายของเธอและรักเธอด้วยร่างกายของเขาเสียที และเขาก็จะทำตามนั้น เขาจะไม่ทำตามคำขอของเธอได้อย่างไร ในเมื่อเธอเป็นทุกอย่างของเขา เป็นราชินีของเขา เป็นเจ้าหญิงของเขา เป็นเทพธิดาของเขา เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก ร่างกายของเขาและเธอหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เธอเป็นของเขา เขาเป็นของเธอ ไม่มีวันที่ใครจะพรากพวกเขาได้ตลอดไป
.....