Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]
>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

นี่เรามาเปิดกระทู้หรือเนี่ย

แท้งกิ้วโม่งฟิก

ย้อนอ่านรายชื่อกระทู้ดู แม่งเหมือนจะเอามารวมเป็นเรื่องอีกเรื่องได้เลยว่ะถถถถ

เพิ่งเคยเห็นแบบปิดมู้จริงๆไม่ต้องวิ่งให้ถึง 1000 ฮา

ฟิคมู้ที่แล้วโคตรหน่วงอ่า กูว่าความจริงคาบุก็รักเจ้าแม่ไปแล้วเหมือนกัน แต่เจ้าแม่ยึดติดกับความเป็นเฟรนด์โซนค่อนข้างมากเลยมองไม่เห็น

>>7 กูก็ว่างั้น เผลอ ๆ ชาวบ้านชาวช่องคงรู้กันหมดแล้วมั้ง ก็เล่นเอาใจทุกอย่าง เป็นทุกอย่าง แถมแต่ละอย่างก็จัดใหญ่ด้วย แต่ก็นะ นิสัยเจ้าแม่ที่คิดเองเออเอง และก็ฟุ้งซ่านมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ แก้ไม่หายหรอก สงสัยท่านที่ในฟิค คงฟังน้องเล่าไปก็คงกลุ้มใจแทนคาบุไปล่ะมั้ง

ชีวิตกูอยู่ได้เพราะกาวจริงๆ อ๊ากกกก เหมือนโดนฮีลลิ่ง 55555

>>9 จริงกูแอบหลบจากการอ่านหนังสือมาเติมกาว ขอบคุณโม่งฟิคค

มีคนเอาตอนเดียวจบจากบอร์ดที่แล้วเข้าสารบัญยัง

>>11 น่าจะยัง ฟิคหลายๆอันก็ไม่เอาเข้าสารบัญกัน

W - Wild

ถ้าฉันเคยเปรียบเทียบว่าเอ็นโจเป็นอัศวินที่ช่วยเจ้าหญิงไว้จากมังกร แต่พอไปแต่งงานไปอยู่กินกันแล้ว เจ้าหญิงดันโดนรังแกมากกว่าตอนที่อยู่กับมังกรเสียอีก คาบุรากิก็คงจะเป็นราพันเซลที่อยู่บนหอสูง เพราะว่ากะหล่ำปลีที่สวนของคิโชวอินหอมหวานเกินกว่าจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ ดังนั้นเขาจึงต้องรับผลจากสิ่งที่ครอบครัวคาดหวังไว้

หากเป็นผู้ชายคนอื่น ราพันเซลก็คงจะหย่อนเส้นผมสีทองสวย ให้เจ้าชายปีนขึ้นมาพลอดรักและพาหนีไป แต่คาบุรากิกลับซื่อตรงจนถ้าคนอื่นรู้ ก็คงจะโดนหัวเราะเยาะ ทั้ง ๆ ที่บนหอคอยมีบันไดให้เดินลงไปแท้ ๆ ก็ยังคงดื้อด้านอยู่บนหอคอยนั้น เพียงเพราะว่าครอบครัวของเขาได้กินหัวกะหล่ำและรับปากกับแม่มดไปแล้ว

ตอนที่ฉันออกจากโรงพยาบาล คาบุรากิมารับกลับบ้านด้วยตนเอง ฉันเอ่ยปากขอหย่ากับเขาในห้องครัวขณะที่พวกเรากำลังกินขนมกันอยู่

“เราหย่ากันเถอะค่ะ ท่านคาบุรากิ”

ขนมโครนัทจากโดมินิท แอนแซล ทั้งหอมหวานและกรุบกรอบ หากแต่ไม่รู้ว่าเพราะฉันเพิ่งหายป่วยหรือในใจขมไปหมดกันแน่ ดังนั้นเลยไม่รับรู้รสชาติมันแม้แต่น้อย

คาบุรากิชะงัก เขามองหน้าฉันอย่างงุนงง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ “เธอไม่ชอบหนังสือปริศนาภาพนั่นน่ะสิ ไว้วันหลังฉันจะเอาดอกไม้ไปเยี่ยมก็แล้วกัน” เขาพูดเมื่อตอนที่เข้ามาเยี่ยมแล้วเห็นดอกไม้ในห้องที่มาจากท่านอิมาริ

ฉันอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก “ฉันทราบดีค่ะว่าท่านคาบุรากิยังรักเธอ ถ้าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าความรักครั้งนี้ หรือความรักครั้งไหน ๆ ของท่านคาบุรากิก็จะไม่มีวันสมหวังอีก”

“เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นแทนฉันหรอก คิโชวอิน” คาบุรากิบอก เขาวางส้อมขนมหวานลง “ที่ผ่านมาเธอทำหน้าที่ภรรยาของฉันได้ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก ตำแหน่งมาดามของบ้านคาบุรากิสมควรเป็นของเธอ”

ฉันพยายามจะรักษาสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด “ท่านคาบุรากิคะ ฉันดำรงตำแหน่งมาดามบ้านคาบุรากิก็จริง แต่ตำแหน่งคนรักของคาบุรากิ มายาซะ ล่ะคะ” ฉันมองเขา มองสีหน้าที่เหม่อลอยของคาบุรากิ “ท่านคาบุรากิมองตาของฉันแล้วบอกสิคะ ว่าคุณไม่ได้ชอบอายูคาวะ ชิสึกะ ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย”

คาบุรากิสบตากับฉัน หากแต่เขาไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกมา

ฉันเป็นแพลนไดเอ็ทที่ดีต่อสุขภาพซึ่งพ่อแม่ของคาบุรากิบังคับให้เขาทำตาม คาบุรากิเองก็เคร่งครัดไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง หากแต่ในใจของเขากลับต้องทุกข์ทรมานตลอดเวลาด้วยความโหยหาสิ่งที่ฉันไม่สามารถเติมเต็มให้เขาได้

ในเมื่อฉันไม่ใช่โดลเช่ของเขา ฉันก็จะปล่อยให้เขาไปหาโดลเช่ที่เขาปรารถนา

.....

ถ้าฉันเปรียบเอ็นโจเป็นซามอยด์ขนฟูน่ารักจนใคร ๆ ก็อยากจะเข้ามาจับ แต่จริง ๆ ขี้เบื่อจนชอบก่อเรื่องลับหลังคนอื่น คาบุรากิก็คงเป็นเหมือนไซบีเรียน ฮัสกี้ ที่ภายนอกดุดันจนใครต่อใครก็ต่างเลื่อมใสอยู่ห่าง ๆ แต่ความจริงมีความเป็นเด็กและความป่าเถื่อนอยู่ในตัวค่อนข้างมาก

คาบุรากิชอบบังคับ ชอบเป็นจุดสนใจ ถึงเวลาเงียบจะน่ากลัวแต่ถ้าให้พูดแล้วบ่นหงุงหงิงราวกับไซบีเรียนที่หอนได้ทุกเวลา บทจะบ้า ก็แรงบ้าเยอะจนใครก็เอาไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเวลาอยู่กับเขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย

คาบุรากิยืนยันว่าเขาจะไปอธิบายให้กับพ่อแม่ของเขาและพ่อแม่ของฉันด้วยตัวเอง ฉันบอกเขาว่าฉันจะเป็นคนบอกเพราะว่าฉันเป็นคนขอหย่า ทำไปทำมาก็ตัดสินใจว่า เรียกทุกคนมาบอกพร้อม ๆ กันนั่นแหล่ะน่าจะปัญหาน้อยที่สุด ใครจะคิดอะไรยังไง ถามอะไร จะได้พูดออกมาทีเดียวเลย

ทั้ง ๆ ที่เป็นงานเลี้ยงมื้ออาหารเย็นสำหรับการประกาศหย่าระหว่างฉันกับคาบุรากิแท้ ๆ แต่พวกเราก็ยังไม่สามารถทิ้งนิสัยนักจัดงานเลี้ยงไปได้ ฉันคุยกับคาบุรากิว่าธีมของงานน่าจะผ่อนคลาย เพื่อไม่ให้ทุกคนเห็นว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ แต่ไม่ควรจะจัดงานที่บ้านของใครซักฝั่ง เพราะจะทำให้คนที่อยู่ในบ้านระลึกถึงเหตุการณ์นี้และรู้สึกไม่ดีกับห้อง ๆ นั้นได้ คาบุรากิกลับบอกว่าควรจะจัดงานให้เป็นทางการหน่อย เพื่อที่คนในบ้านจะได้ไม่คิดว่าพวกเราทะเลาะกันแล้วประกาศหย่าแบบไม่จริงจัง

สุดท้ายแล้วพวกเราจัดงานที่บ้านของตัวเอง เพราะคุยกันว่าอาจจะมีใครซักคนระเบิดก่อเรื่องใหญ่โตออกมา ฉันแอบเดาว่าคนที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือทานูกิ ดังนั้นถ้าจัดในที่สาธารณะ อาจจะมีข่าวซุบซิบออกไปทำให้เกิดปัญหาเรื่องความเชื่อมั่นในโปรเจคการร่วมทุนได้

“คิโชวอิน เธอแพลนงานเลี้ยงไปถึงไหนน่ะ?” คาบุรากิถาม ฉันเปิดไฟล์แพลนจัดงานให้กับเขา ฉันแพลนงานเลี้ยงของเครือคาบุรากิคร่าว ๆ ไว้แค่ถึงครึ่งปีหน้า แต่มีแพลนละเอียดแค่ถึงเดือนมกราคม คาบุรากิขอให้ฉันเขียนแพลนละเอียดทั้งหมดในไตรมาสแรกให้ก่อนที่พวกเราจะหย่ากัน

“เผื่อท่านแม่ของฉันตกใจจนแพลนงานแทนเธอไม่ได้ จะได้ให้คนอื่นช่วยจัดการแทน” คาบุรากิบอก ฉันหน้าเศร้าลง แม้ว่าบ้านของคาบุรากิจะคลุมถุงชนพวกเรา แต่มาดามก็ดีกับฉันมาก เครื่องเพชรของมีค่า ทั้งของเก่าเก็บและคอลเล็คชั่นใหม่ของฉัน มากกว่าครึ่งล้วนมาจากมาดามทั้งนั้น เธอมักจะบอกฉันเสมอว่าถ้าโดนคาบุรากิรังแกก็ให้มาฟ้องเธอได้ เธอจะจัดการเขาเอง

พวกเราตกลงว่าจะประกาศหย่ากันในอีกสองเดือนข้างหน้าเพราะฉันยังมีอีกหลายงานที่สะสางไม่เสร็จ และยังมีงานเลี้ยงสำคัญ ๆ อีกหลายงานที่จะต้องเป็นเจ้าภาพ เนื่องจากแพลนของพวกเราถูกลงตารางงานไว้อย่างแน่นในช่วงก่อนวันหยุดยาวปลายปี วันที่พอจะใช้เป็นวันประกาศหย่าให้ทางบ้านได้รับรู้จึงเหลืออยู่แค่วันเดียว

วันฉลองครบรอบแต่งงานสามปีของพวกเรา

.....

คาบุรากิเป็นเหมือนสิงโตในทุ่งหญ้าที่แสนอิสระ เขาอาจจะพักพิงใต้ต้นไม้ในยามที่เหน็ดเหนื่อย แต่ฉันไม่อาจทวงบุญคุณนั้นกับเขาและยึดเขาไว้กับตัวเอง

ฉันจะปล่อยให้เขาไปเจอกับสายลม สายลมที่พัดพาในขณะที่เขาห้อตะบึงไปตามใจปรารถนา ส่วนฉันคงทำได้แค่เฝ้าดูเขา

ถึงฉันจะไม่ใช่สายลม ไม่ใช่ขนมหวาน ไม่สามารถเป็นคนที่คาบุรากิรักได้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ฉันเป็นคนที่ปลดเขาออกจากตรวน มองเขามีความสุขในที่ ๆ เขาอยากจะไป เป็นสิ่งที่เขาอยากจะเป็น กับคนที่เขาอยากจะอยู่ด้วย

ในขณะที่ฉันรู้สึกขมขื่นที่เห็นเอ็นโจแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฉันกลับมีความสุขที่เห็นคาบุรากิไปกับคนที่เขารัก นี่เป็นความรักในอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งงดงามและน่าจดจำ

ความรักของฉัน ได้เพียงเท่านั้นก็น่ายินดีแล้ว

จบ

เศร้า

XOXO...

>>16 มันเป็นศัพท์ได้เปล่าวะ5555

>>16 XOXO นี่ในภาษาจีนหมายถึงเรื่อง H นะ

>>18 จริงมั้ยเนี่ย5555 นี่ตั้งใจจะเอาเพราะเป็นตัวย่อของkissอะไรพวกนั้นอ่ะ ลงท้ายจดหมายๆ5555

ถ้า x ยังไมาได้ขอ X Ray

หน่วงโว้ยยยย

>>20 ok, x = x-ray

x-xanadu สถานที่สวยงาม
(กูเพิ่งเจอในดิคตะกี้)

โฮวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

XOXO นี่คือกอดจูบหรือ H ล่ะ????

แงแง

>>23 ปล.โดน X-ray ตัดหน้าละ รอ Y ละกันนะ ส่วน Z กูขอเอง

>>24 ฝรั่ง = กอดจูบ
จีน = xxx

>>13-14 มันหน่วง มันจุกกก ฮืออ ท่านเรย์กะะะ คาบุ กูพูดไม่ออกเลย หรือเจ้าแม่ชะตากับต้องกับคานซังจริงๆ ไม่นะะ

มีพูดถึงโดลเซ่ด้วย ใช่ชื่อเรื่องต้นฉบับหรือเปล่า

เศร้าาาา อร๊ากกกก คาบุ๊!!!!!
อย่าปล่อยไปง่ายๆ แบบนี้เซ่!!!

>>13-14 ลืมเม้นท์ตอนนี้ T-T คาบุรากิ ปฏิเสธสิเฟ้ยยยยย ไม่เอานะ นายชอบยัยฟาร์มม้าอะไรนั่นจริงหรอ

>>13-14 ทำไมบากะรากิไม่ยื้อเจ้าเเม่ไว้้ ;--;)

โฮหาคนมาดามใจเจ้าแม่ที😳

บากะรากิ! รั้งท่านเรย์กะเอาไว้เลยนะ!!!! แงงง ฟน่วงมาก กูรับไม่ดั้ย เจ้าแม่จะต้องไม่สถิตอยู่บนคาน โม่งคนแต่งแต่งดีมากจนกูแบบ วหากสกสกใ แง อันที่จริงคาบุรากิถ้ารักเจ้าแม่จริงทำไมไม่พูดอะไรออกมาเลย กูคาดหวังตอนจบดีๆแบบจริงๆคาบุคิดเหมือนกับเจ้าแม่ในมุมกลับกันได้ไหม แล้วแบบประกาศหย่าเพื่อจะจีบใหม่//ฝันอยู่หรอกู— ไม่มีทางที่เพื่อบริษัทไม่น่าทำงี้ อีกทางเลือกคือไม่หย่าไปเลย
วันครบรอบสามปีอะ กรี๊สสสส จริงหรอ;_;

>>32 ฟู้ดซังไง ที่จะเยียวยาได้ทุกสิ่ง

วนอ่านอีกรอบก็ยังหน่วง เป็นไปได้ไหมว่าจะเข้าใจผิดทั้งคู่ เจ้าแม่คิดว่าคาบุชอบคนอื่น คาบุก็คิดว่าเจ้าแม่ยังชอบจอมมารงี้ เลยต่างฝ่ายต่างถอยย /สูดกาวแรงมาก กูอยากให้ถึงตัวzไวๆเลย อยากรู้ตอนจบบ

กูเชียร์ให้เจ้าแม่มั่นๆมาช่วยด้านธุรกิจตระกูลตัวเองไปเลยว่ะ ถ้ายื้อไว้มันก็เจ็บทั้งสองฝั่ง คาบุมันก็หน้าที่ค้ำคอส่วนเจ้าแม่ ยิ่งอยู่ไปจะยิ่งผูกพันทำให้ตัดยากไปเปล่าๆ ตัดตอนนี้อย่างน้อยก็ตั้งตัวได้ทั้งสองฝ่าย
ปล.แอบตลกที่คาบุคิดว่าหย่าเพราะเอาหนังสือปริศนาภาพมาให้ถถถถถ ก็รู้ปะวะว่ามันแปลก55555

คาบุ ทำไมไม่ปฏิเสธไปตรงๆล่ะว่าไม่ได้ชอบคุณอายุคาวะ

อะไรก็ได้ เจ้าแม่ของกูแกร่งอยู่แล้ว ถ้าคาบุรากิมันไม่ได้รู้สึกอะไร ก็คงต้องปล่อยไปอะ กูรับได้หมดเว้ย ขนาดนี้ละ

ชีวิตจริงนี่ การจะหย่ากันมันต้องเตรียมการมากขนาดนั้นเลยเร้อ

>>39 ชีวิตจริงน่าจะง่ายกว่านี้หน่อย บังเอิญอันนี้คนนึงก็เพอเฟคชั่นนิส อีกคนก็ห่วงหน้าตัวเองยิ่งชีพ ระเบิดออกมาเป็นคนบ้าสองคนที่จัดงานเลี้ยงเพื่อการหย่า

ว้อยยยยย
เออ ไม่หลุดคาร์ต้นฉบับดีนะ 😂

'คนบ้าสองคนที่จัดงานเลี้ยงเพื่อการหย่า' เออ บ้าจริงๆ ด้วย ขอชมโม่งฟิคนี้ที่แต่งให้ทั้งฟิน ทั้งหน่วง ทั้งเดาตอนต่อไปไม่ได้ และยังคงคาร์ต้นฉบับได้อีก

จู่ๆก็คิดถึงฟิคคู่หูทะลุมิติ พยาย๊ามพยายามคิดยังไงก็คิดให้มันแฮปปี้เอนไม่ได้สักที

>>42 มาต่อเร็วๆเข้า กุชอบฟิกทะลุมิติมาก

>>43 จบแล้วไม่ใช่เหรอ ที่บ้านพักคนชราไง

กูควรจะลงฟิคดีมั้ย กลัวขัดมู้ดพวกมึงจัง 555555555555555

>>45 มาเลยค่าาา

>>45 มาโลด กุรับได้หมด

>>45 กระเพาะคาว-หวานแยกกันฉันท์ใด โม่งซุยรันก็แยกมู้ดได้ฉันท์นั้น
กูต้องการ ลงเลยค่ะ

>>45 เชียร์ลงเลยอีกเสียง มีกาวหลายกระป๋อง แยกได้หมดอ่ะ 555555

ทำไมพอนึกถึง Y ในหัวกูมีแต่คำว่า Yaoi วะ อห

>>50 เราพันธุ์เดียวกัน 5555

>>50 มึงจะหักอารมณ์มา yaoi ก่อนจบฟิคนอร์มอลไม่ได้นะ55555

>>50 งั้นกู yuri ช่วย คอนทราสดี 555555555

>>52 มึงไม่อยากรู้คู่ท่านพี่กับอิมาริหรอ Yaoi ก็ดีนะมึง เดี่ยวก่อนจบไม่เคลียร์ 5555

>>54 สรุป คาบุได้กะเอ็นโจ เรย์กะไปต่อที่ฟิคบ้นพักคนชรา

>>54 เดะจบคู่คาบุเจ้าแม่ก่อน ละมีท่านอิมาริท่านพี่เป็นตอนพิเศษมะ 555

>>55 กูสนับสนุนรูทนี้ //ชูมือสูงๆ

Yaoiนี่ สรุปหย่าเสร็จคาบุก็ไปคู่กับจอมมาร ท่านพี่กะท่านอิมาริ ส่วนเจ้าแม่ขึ้นคานอย่างสงบ

>>55 กูก็อุส่าเลี่ยง รูทเจ้าแม่บ้านพักคนชรา ขนาดกูพึ่งกลับมาเข้าโม่ง กูยังจำติดตาอะ

>>59 รูทนั้นน่ารักดีออกมึง

>>60 เกรงใจแท็ก love ของเจ้าแม่ด้วย 5555

X - X-ray

“ได้ยินว่าวันครบรอบแต่งงานปีที่สามของคุณคิโช— มาดามกับมาซายะจะมีเซอร์ไพรส์”

ฉันเหลือบตาขึ้นมาจากแก้วไวน์ มองเอ็นโจที่นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ถ้ารู้ว่าจะมีตัวก่อกวน ฉันคงไม่เลือกนั่งบาร์ด้านหน้า แต่ไปนั่งตรงที่นั่งมุมลับตาคน

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านเอ็นโจ” ฉันทักทายเอ็นโจอย่างเป็นทางการ ก่อนจะเหลือบตามองข้างตัวเขา “แล้วมาดามเอ็นโจล่ะคะ?”

เอ็นโจยิ้มบาง สายตาคู่นั้นเหมือนรังสีเอ็กซ์เรย์ที่พยายามจ้องมองให้ทะลุถึงจิตใจของฉัน “มาดามคาบุรากิยังขี้ระแวงเหมือนเดิมไม่มีผิด” ก่อนจะสั่งเปิดไดมอนด์จูบิลี ฉันเลิกคิ้วสูง แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางเหล่าเศรษฐีเสียจนเคยชินกับความฟุ่มเฟือยที่ใช้เงินราวกับเททิ้งแม่น้ำ แต่สำหรับเอ็นโจ ฉันไม่เคยเห็นเขาทำตัวฟุ่มเฟือยเกินเหตุ โดยเฉพาะกับแอลกฮอลล์

ไดมอนด์จูบิลีคือวิสกี้ที่ผลิตขึ้นมาเพียงแค่ 60 ขวด เพื่อมอบเป็นของที่ระลึกให้กับควีนอลิซาเบธในวันฉลองครองราชย์ 60 ปี มันเป็นวิสกี้ที่บ่มนานถึง 60 ปี ถือว่าเป็นของลิมิตเตทที่ราคาสูงลิ่ว ท่านพ่อของคาบุรากิประมูลมันมาตั้งโชว์ไว้ที่บาร์ในโรงแรมสาขาแรกของเครือคาบุรากิ ฉันเองตอนมานั่งดื่มที่บาร์ก็ชอบมองขวดแก้วที่ขึ้นทรงเป็นรูปเพชร บรรจุวิสกี้สีอำพันงดงามนั่น แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีคนสั่งเปิดมันจริง ๆ

วิสกี้ถูกเสิร์ฟในแก้วเจียรไน เมื่อกระทบกับแสงไฟคล้ายกับอัญมณีที่งดงามจนฉันละสายตาไม่ได้ เอ็นโจเห็นฉันมองไม่วางตาก็เรียกให้บาร์เทนเดอร์รินเพียวให้ฉันอีกแก้ว

หากเป็นตัวฉันในสมัยก่อนก็คงจะปฏิเสธ แต่ว่าฉันในตอนนี้กลับคิดว่าไหน ๆ ก็ต้องนั่งรอคาบุรากิอยู่แล้ว อีกอย่างของที่มีจำกัดแบบนี้ ถึงมีเงินก็ไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสหาดื่มได้อีก เพราะอย่างนั้นจึงรับไว้และขอบคุณเขา

“วันนี้มาดามดูสง่างามเป็นพิเศษเลยนะครับ ถ้าคุณไปยืนหน้าร้านทิฟฟานี่ ผมก็คงนึกว่าตัวเองตาฝาดเห็นฮอลลี่แล้ว” เอ็นโจชมฉันอย่างคล่องปาก

วันนี้ฉันแต่งตัวโดยมีต้นแบบมาจากฮอลลี่ในเรื่องเบรคฟาสต์แอททิฟฟานี่จริง ๆ ทว่าชุดของฉันถูกสั่งตัดเป็นพิเศษเพราะชุดสไตล์นั้นไม่มีขายในช้อปอีกแล้ว นอกจากนั้น ถุงมือ เครื่องประดับ และทรงผมก็ยังเหมือนเคาะออกมาจากหนัง แม้ว่าจะใส่แล้วสง่างามสมใจ แต่ปัญหากลับมีมากมายสารพัด เริ่มจากเพราะว่าฉันไม่ได้มีหุ่นผอมบางและสูงเปรียวเหมือนออเดรย์ เฮปเบิร์น ดังนั้นชุดจึงต้องตัดให้เข้ารูปที่สุด เพื่อให้ฉันดูมีทรวดทรงมากที่สุด

หลังจากชุดมาถึงที่บ้าน ฉันก็พบกับปัญหาที่สองซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ นั่นคือ ฉันไม่สามารถยัดตัวเองเข้าไปในชุด หรือถอดชุดเองได้โดยไม่มีผู้ช่วย แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือ แค่จะเข้าห้องน้ำก็ยังทำไม่ได้ เพราะว่าชุดของฉันถูกตัดมาให้เข้ารูปตั้งแต่บอดี้ถึงเข่า และหมายถึงกระโปรงช่วงเข่าของฉันถูกบีบแคบซะจนถ้าไม่ปลดซิปข้างหลังชุด ก็จะไม่สามารถถกขึ้นได้เลย

แม้คาบุรากิจะบอกให้ฉันเปลี่ยนเป็นเดรสตัวอื่น แต่ฉันก็ยืนยันว่าวันนี้ฉันจะปรากฏตัวในรูปลักษณ์แบบสาวสังคมนิวยอร์กในยุควินเทจ เพราะอุตส่าห์ไดเอ็ทตามโปรแกรมที่คาบุรากิจัดให้ทุกกระเบียดนิ้วอยู่เกือบครึ่งเดือน กว่าจะกำจัดหน้าท้องย้วย ๆ จนยัดตัวเองลงในชุดได้ ดังนั้นฉันจะไม่มีวันล้มเลิกความตั้งใจอย่างเด็ดขาด ซึ่งผลลัพธ์ก็คุ้มค่ากับความทรมาน เพราะทันทีที่ก้าวลงจากรถ ฉันก็ได้รับคำชมอย่างล้นหลาม แม้ว่าจะต้องแลกกับการที่ไม่กินไม่ดื่มอะไรในงานเลี้ยงเลยก็ตาม

หลังจากงานเลี้ยงเลิก ฉันก็คอแห้งจนเสียงเริ่มแหบ ทว่ายังต้องอยู่รอคาบุรากิซึ่งไปคุยธุรกิจกับคู่ค้ารายใหม่ เพราะว่าพวกบรรดาคู่ค้าไม่ได้พาภรรยามาด้วย ฉันเลยขอตัวออกมานั่งที่บาร์แทน และสั่งไวน์มาดื่มรอ กะว่าเมื่อคาบุรากิคุยธุระเสร็จ ฉันก็คงดื่มไวน์หมดไปซักสองแก้ว แล้วก็จะได้กลับไปเข้าห้องน้ำที่บ้านพอดี

ไม่รู้เป็นเพราะว่าฉันท้องว่างจนแค่ดื่มไวน์ลงไปแก้วเดียวก็เมา หรือว่าหงุดหงิดโมโหหิวกันแน่ ดังนั้นแทนที่ฉันจะยิ้มรับคำชมนั่นเหมือนมาดามน้อยที่มีมารยาท ฉันกลับยิ้มแล้วจิกกัดเขาตอบ “ถ้าฉันเจอท่านเอ็นโจที่ฟิฟต์อเวนิว ก็คงจะคิดว่าคุณหล่อเหลาเหมือนพอลเช่นกันค่ะ”

เรื่องที่เราพูดถึงกันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเบรคฟาสต์แอททิฟฟานี่ แม้ว่าฉันจะหลงรักสไตล์แฟชั่นของฮอลลี่อย่างที่สุด แต่กลับไม่อยากถูกเปรียบเทียบกับเธอ เพราะฮอลลี่เป็นสาวบ้านนอก แต่เข้ากรุงมายกระดับตัวเองด้วยการแต่งงานกับผู้ชายรวย ๆ แม้ว่าฉันจะมาจากบ้านคิโชวอินที่ร่ำรวยพอกัน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหตุผลในการแต่งงานของฉันกับคาบุรากิมีเหตุผลอยู่แค่ 2 ประการ นั่นคือ เงินและหน้าตาทางสังคม

>>61 เรื่องนี้มันเป็นแท็ก love แค่ในนามต่างหาก !

ทว่าคำตอบโต้ของฉันก็ไม่ได้เบาไปกว่ากันเลย สามปีที่ฉันกลายเป็นมาดามน้อยคือช่วงเวลาที่ฉันได้ลับคมเล็บนับครั้งไม่ถ้วนในวงสังคม ฉันเรียนรู้ว่าการทำตัวเรียบร้อยสงบเสงี่ยมนั้นบางทีก็อาจจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นมาในภายหลังได้

พอลคือตัวละครนักเขียนไส้แห้งที่นอนกับผู้อุปถัมป์ซึ่งเป็นเศรษฐีนีอายุมากกว่า เป็นนัยว่าเอ็นโจเองก็แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจเช่นกัน

ทว่าเอ็นโจไม่เพียงไม่โกรธฉัน เขายังยิ้มน้อย ๆ ดวงตาเป็นประกายราวกับพวกเราย้อนกลับไปสมัยมัธยม ช่วงเวลาที่เขาสามารถแกล้งฉันโดยที่ฉันตอบโต้อะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย “ถ้าผมเป็นพอล คุณจะล้มเลิกการไปบราซิล ใส่แหวนหมั้นแล้ววิ่งฝ่าฝนมาหาผมรึเปล่าครับ มาดาม”

ฉันชะงัก นึกเสียใจที่ส่งคาบุรากิกับเอ็นโจไปหาท่านอิมาริ คนหนึ่งก็ไม่ได้อะไรแม้แต่เสี้ยวเดียวกลับมา อีกคนแทบจะเจริญรอยตามท่านอิมาริติด ๆ “พอลที่ยังมีคนอุปถัมป์ไม่มีสิทธิ์โยนแหวนหมั้นใส่ตักใครหรอกค่ะ” ฉันตัดคำ ก่อนจะยกแก้ววิสกี้ขึ้นแกว่งดูของเหลวสีอำพันที่ไหลวน กลิ่นของมันหอมหวานกว่าวิสกี้ทั่วไป หากทว่าสำหรับฉันแล้ว รสของวิสกี้ก็คือวิสกี้ แม้ว่าจะราคาแพงเท่าใด ก็ยังบาดคออยู่ดี

ฉันปฏิเสธวิสกี้แก้วต่อไปแล้วดื่มไวน์ต่อ พวกเราดื่มท่ามกลางความเงียบ ฉันที่เกลียดความรู้สึกแบบนี้จึงยกไวน์ขึ้นจิบครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้ไม่รู้สึกอึดอัด รู้ตัวอีกทีก็ตอนบาร์เทนเดอร์มาถามฉันว่าไวน์ที่ฉันเปิดหมดขวดแล้ว จะเปิดขวดใหม่ไหม ฉันปฏิเสธไปเนื่องจากตอนนี้ภาพข้างหน้าเบลอจนต้องเพ่ง และฉันก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ

มือของฉันยันลงบนบ่าของเอ็นโจ ก่อนจะปีนลงจากเก้าอี้สตูลตัวสูง ทว่ารองเท้าส้นสูงห้านิ้วทำเอาฉันเกือบหน้าคว่ำถ้าไม่ได้เอ็นโจช่วยประคอง ฉันกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงบาร์แล้วยกมือถือขึ้นโทรหาคาบุรากิ

คาบุรากิรับสายแล้วบอกฉันว่าเขาใกล้จะเสร็จธุระแล้ว แต่ฉันบอกเขาไปว่าฉันจะไปเข้าห้องน้ำ และให้เวลาเขาแค่สิบนาทีเท่านั้น

“ความจริงแล้วคุณไม่ต้องเรียกมาซายะมาก็ได้นะครับ มาดาม ให้ผมประคองพาคุณไปก็ได้” เอ็นโจบอก

ฉันส่งเสียงฮืมม์ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเขาว่าถ้าฉันจะเข้าห้องน้ำ ต้องลอกคราบฉันออกทั้งตัวก่อนฉันถึงจะทำธุระได้ ดังนั้นนอกจากจะประคองพาไปส่งถึงในห้องน้ำแล้ว ผู้ช่วยของฉันจึงต้องทำหน้าที่ถอดชุดให้ด้วย

เอ็นโจอึ้งไป ฉันไม่ทันได้หัวเราะหน้าตาตกตะลึงของเขา คาบุรากิก็วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาในบาร์ เพราะว่าฉันอยู่ในสภาวะกระเพาะปัสสาวะล้นปรี่ แต่ดันไม่สามารถทรงตัวได้ เขาเลยต้องอุ้มฉันแล้วเดินเร็ว ๆ ออกไปจากบาร์

Y - yearn ความปรารถนา

ทว่าแทนที่จะตรงไปยังห้องน้ำหญิง คาบุรากิบอกฉันว่าเขาสั่งให้พนักงานเปิดห้องเอาไว้ เพราะถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่ค่อยอยากจะเข้าไปหมุนตัวเล่นกับฉันในห้องน้ำโรงแรมแคบ ๆ เท่าไหร่ คาบุรากิบ่นว่าเพราะฉันดึงดันที่จะใส่ชุดบ้านี่ก็เลยต้องลำบากขนาดนี้ ส่วนฉันบอกว่าเป็นความผิดของเขา เพราะเขาปิดดีลไม่ได้ซักที ฉันถึงต้องรอเงกดื่มไวน์ไปทั้งขวด

พอเข้าห้อง คาบุรากิก็วางฉันให้นั่งตรงขอบเตียง ก่อนจะก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงให้ แล้วบอกให้ฉันเอี้ยวหลังมา เพื่อที่เขาจะได้รูดซิปให้ฉัน ฉันที่อยู่ในสภาวะมึนงงเต็มที่ถอดชุดอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ ก่อนจะขว้างชุดทิ้งข้างเตียง เพราะว่าท่อนบนยังมีคอร์เซ็ต ส่วนท่อนล่างนอกจากกางเกงชั้นในแล้วก็ยังมีถุงน่องเนื้อหนา ก็เลยไม่รู้สึกโป๊มากนัก

คาบุรากิที่เอาแต่มองเพดานตอนประคองฉันไปเข้าห้องน้ำเกือบจะทำพวกเราลื่นล้มหัวฟาด พอฉันทำธุระเสร็จ เขาก็พามานั่งบนเตียง มองชุดของฉันอย่างลำบากใจ

“เธอจะใส่ชุดนี้กลับบ้านจริง ๆ เหรอ?” คาบุรากิยกชุดขึ้นดูแล้วพลิกไปมา “นี่น่าจะไซส์เล็กกว่าขนาดที่เธอใส่ปกติซักสองไซส์ได้นะ คิโชวอิน”

ฉันยกเท้าขึ้นถีบเขา บอกว่าถ้าพวกเราไม่มีแพลนจะค้างคืนที่นี่ ก็ให้เขาหุบปากแล้วแต่งตัวให้ฉันซะ คาบุรากิหันมาจะต่อว่าฉัน แต่เขาชะงักแล้วมองขึ้นบนเพดานเหมือนเดิม ก่อนจะจัดการแต่งตัวให้ฉันโดยที่ตายังจ้องเพดานอยู่อย่างนั้น

ด้วยความอัจฉริยะของคาบุรากิ ชุดที่ต้องใช้ฉันและคุณเมดอีกสองคนในการใส่ เขาสามารถใส่ให้ฉันแบบไม่ต้องใช้ตามองได้ด้วยตัวคนเดียว พอใส่ชุดเสร็จ ฉันก็วางเท้าลงบนตักของคาบุรากิที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วสั่งให้เขาใส่รองเท้าให้ฉัน คาบุรากิหยิบรองเท้าของฉันขึ้นมาแล้วก็บ่นฉันว่าชอบใส่แต่รองเท้าสูง ๆ ฉันทำเสียงฮืม ๆ แต่ไม่บอกเขาว่าที่ฉันจำเป็นต้องใส่รองเท้าสูง ๆ เพราะความผิดของเขานั่นแหล่ะ คาบุรากิเป็นผู้ชายตัวสูงสมกับเป็นพระเอกการ์ตูนโชโจ ส่วนฉันไม่สูงขึ้นตั้งแต่มัธยมแล้ว ถ้าฉันไม่ใส่ส้นสูง เวลาถ่ายรูปกับเขาก็จะตกเฟรม แต่ในอนาคตฉันไม่ต้องทนใส่รองเท้าส้นสูงแบบนี้อีกแล้ว คุณชิสึกะเองก็คงไม่มีปัญหา เพราะเธอเป็นผู้หญิงตัวสูง ถึงจะใส่รองเท้าส้นเตี้ย แต่ก็คงจะถ่ายรูปกับคาบุรากิได้อย่างสง่างาม

เพราะว่าได้พักเข้าห้องน้ำ ฉันที่สร่างขึ้นหน่อยก็สามารถเดินได้โดยมีคาบุรากิประคอง พอพวกเราขึ้นรถ ฉันก็ถามเขาว่าพรุ่งนี้ตารางงานของพวกเราทั้งคู่แคนเซิล เขาอยากจะไปฟาร์มอายูคาวะไหม

คาบุรากิมองฉันด้วยสายตาลังเล ก่อนจะตอบตกลง ฉันหัวเราะกับท่าทีอึก ๆ อัก ๆ ของเขา แต่ไหนแต่ไรคาบุรากิเป็นพวกพุ่งเข้าชนกับความรัก สมัยวาคาบะจังก็ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าคนอื่นจะคิดยังไงหรือเธอจะเดือดร้อนเพราะเขารึเปล่า แต่ตอนนี้กลับมีท่าทางลังเล ไม่รู้เพราะคิดได้ว่าถ้าเขาไปมาหาสู่กับอายูคาวะบ่อย ๆ จากนั้นก็หย่ากับฉัน แล้วก็มีข่าวว่าเขาออกเดทกับคุณชิสึกะ คุณชิสึกะจะถูกครหารึเปล่า หรือแค่เกรงใจฉันกันแน่ แต่ฉันก็รู้สึกว่าเขาโตขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว

รถลีมูนซีนแล่นไปตามท้องถนน ตอนที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับ คาบุรากิก็เอ่ยปากถามฉัน “เธอ...ไม่ได้ชอบชูสึเกะแล้วเหรอ?”

พอพูดถึงเอ็นโจ ฉันก็เงยหัวขึ้นมา “อา...” ฉันพยายามจะตอบ “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?” เพราะว่าหาคำตอบที่ตรงกับความรู้สึกไม่ได้ ก็เลยถามเขากลับแทน

“เธอไม่ได้ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ตอนอยู่กับเขาแล้ว” คาบุรากิบอก “ฉันรู้สึกได้ เพราะสมัยตอนยูริเอะ ฉันก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน”

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นมั๊งคะ” ฉันตอบ “ถึงยังไงเขาก็มีคุณยุยโกะอยู่แล้ว”

คาบุรากินิ่งไป ก่อนจะบอกว่า “ถ้าเธอเอ่ยปาก ฉันคิดว่าชูสึเกะจะเลือกเธอ ไม่ว่าจะเป็นตอนนั้น หรือแม้แต่ตอนนี้ก็ตาม”

แม้ว่าฉันจะคิดว่าความคิดของคาบุรากิช่างไร้สาระ แต่ฉันก็ไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดของเขา ฉันเอนหัวลงซบลงบนท่อนแขนแข็ง ๆ ของคาบุรากิ กอดแขนของเขาใช้แทนหมอน บอกกับตัวเองว่าขอทำตามใจอีกซักนิด เพราะอีกเพียงแค่อาทิตย์เดียว ฉันก็จะกลายเป็นคิโชวอิน เรย์กะ แล้ว และฉันคืนเขาให้กับคุณชิสึกะอย่างแน่นอน

จบ

>>65 ลงใหม่นะคะซิส

Y - Yearn ความปรารถนา

ขอโทษค่ะมึงงง ตอนแรกนึกว่าจบแล้ว

>>68 OK, Y=Yearn

ส่วน Z กูคิดเองละกัน

>>70 จัดไปค่ะโม่งฟิค

>>68 ไม่เป็นไร มึงมาได้จังหวะมาก กูไล่อ่านอันบน อห. Challenge แต่ละคน นำพาเจ้าแม่กูขึ้นคานทั้งนั้นเลย 555

>>62-66 โอยยย กูรักมึงจังเลยค่ะโม่งฟิค ละมุนละเกิน

>>72 คำแรกที่กูนึกได้คือ yeast ยีสต์ทำขนมปังอะ แต่กูนึกไม่ออกเลยว่าตัว z จะจบยังไง เลยเอา yearn ดีกว่า 555

>>74 สมกับเป็นเรื่องที่ tag food ถีบ tag love ขนาดโม่งรีเควสยังมีแต่ของแดก

y กูนึกได้แต่ youth อ่ะ 555555

จะจบแล้ว แงง โม่งฟิคสู้ๆ

>>45 มึงลงเลยค่ะซิส อย่าเกรงใจ กรูขอไปหมกตัวเขียน y,z ก่อน จบซีรีย์แล้วกูจะกลับไปเป็นผีเหมือนเดิมละ 55

กลับมาอีกครั้งกับซีรีย์สาววายซุยรัน
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/5401/182-184
------------------------

หลังจากได้คำแนะนำจากคิโชวอินในเรื่อง “โมเมนต์ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองที่มีร่วมกันทำให้สาวน้อยหัวใจเต้นตึกตัก” ฉันก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านหนังสือเพื่อศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่จะไปคนเดียวมันก็เหงาอยู่ ก็เลยพาชูสุเกะกับคิโชวอินไปด้วย มีแนวร่วมเยอะๆมันก็อุ่นใจดี

น่าแปลกที่คิโชวอินเวลาถูกลากไปไหนมักบ่นนั่นบ่นนี่ แต่ตอนนี้กลับไม่บ่นอะไรซักแอะ แถมยังมีสีหน้าระรื่นอีกต่างหาก

คิโชวอินแจ้งความประสงค์กับพนักงานที่เข้ามาถามว่าหาหนังสืออะไรอยู่ กระซิบกระซาบเหมือนว่าเรากำลังจะทำผิดกฎหมาย พนักงานคนนั้นก็มีสีหน้าแปลกๆ แต่ก็เดินนำหน้ามาที่มุมในสุดของร้าน บอกให้เลือกได้ตามสบายก่อนจะขอตัวไปดูแลส่วนอื่นๆ แต่ก็ยังไม่วายที่จะเหลียวหลังกลับมามองพวกเราด้วยสายตาเคลือบแคลง

“เอ้า รีบๆหน่อยสิคะ ฉันต้องไปเรียนพิเศษต่อนะ” คิโชวอินไปยืนรอที่หน้าชั้นหนังสือแล้ว ชูสุเกะก้าวตามเข้าไป ส่วนฉันสูดลมหายใจเข้าลึกเป็นการเตรียมใจที่จะเข้าไปยังล็อกที่ดูเหมือนจะมีรังสีอะไรบางอย่างแผ่ออกมาแบบไม่สิ้นสุด

ถ้าฉันตาไม่ฝาด ดูเหมือนจะเห็นมือมากมายเต็มไปหมดคอยจับตัวพวกที่พลั้งเผลอหรือไม่ระวังให้เข้าไปข้างใน ที่นี่มันแม่น้ำซันสึใช่มั้ย ข้ามไปแล้วจะไม่สามารถกลับมาได้อีก

แต่มาถึงแล้ว ก็ลุยเข้าไปเลยละกัน

“สำหรับผู้เริ่มอ่าน ฉันแนะนำว่าให้อ่านพวกซอฟท์ๆ เรื่องเบาๆไม่หวือหวาก่อนดีกว่านะคะ” คิโชวอินชี้ไปยังชั้นหนังสือที่อยู่สูงกว่าตัวเองเล็กน้อย “จากหมวดพวกนี้เขาเรียกว่า Shonen-Ai ค่ะ จะเน้นความรักและความอ่อนโยนระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย แล้วก็จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเข้ามาข้องเกี่ยว อย่างเช่นเรื่องนี้….”

คิโชวอินเขย่งเท้าพยายามจะหยิบหนังสือที่อยู่สูงกว่าตัวเองขึ้นไป ชูสุเกะเลยเอื้อมไปหยิบให้

“เล่มนี้ใช่มั้ย”

“ใช่แล้วค่ะ” คิโชวอินพยักหน้าแล้วยื่นหนังสือให้ฉัน “ท่านคาบุรากิลองเริ่มจากเรื่องนี้ดูสิคะ เป็นแนวรักโรแมนติค...เนื้อเรื่องก็ประมาณว่านักเรียนชายม.ปลายแอบหลงรักเพื่อนสนิทของตัวเองที่เป็นผู้ชาย แต่ไม่กล้าบอกออกไปเพราะกลัวผิดหวัง เป็นแบบเล่มเดียวจบด้วยนะคะ”

“อะ โอ้ จัดมาเลยคิโชวอิน”

“ส่วนเรื่องนี้ก็...เพื่อนสมัยเด็กที่เป็นคู่แข่งกัน ต่างฝ่ายต่างแอบรักกันแต่ไม่กล้าบอกเลยใช้การแข่งขันบังหน้าค่ะ เป็นแนวตลกเฮฮาปนกุ๊กกิ๊กค่ะ อ๊ะ ท่านเอ็นโจวานหยิบเล่มที่สามจากทางซ้ายให้หน่อยสิคะ ฉันเอื้อมไม่ถึง”

“ได้สิ”

คิโชวอินแนะนำหนังสือเรื่องนั้นเรื่องนี้ไป ชูสุเกะก็หยิบออกมาให้ตามที่บอก ส่วนฉันก็พลิกดูเรื่องย่อจากปกหลังไปเรื่อยๆ นอกจากคำแนะนำของคิโชวอินแล้ว คิดว่าเรื่องไหนน่าสนใจก็วางลงในตะกร้า

แต่ว่าเรื่องที่คิโชวอินเลือกมา รู้สึกว่าฝ่ายอุเคะจะมีผมสีทองหรือผมสีน้ำตาลแลดูอ่อนโยน ส่วนฝ่ายเซเมะผมดำท่าทางเคร่งขรึมจริงจังทั้งนั้น นี่รสนิยมเธอเรอะ

“แล้วก็มีแนวดราม่าเคล้าน้ำตารักไม่สมหวังอยู่ด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าท่านคาบุรากิเป็นพวกสุขนิยมรึเปล่า”

“ก็ไม่นะ ฉันอ่านได้ทุกแนว”

“สนใจจะลองอ่านดูรึเปล่าคะ”

พอฉันพยักหน้า คิโชวอินก็เอ่ยชื่อมาสองสามเรื่อง รับประกันว่าที่แนะนำมาน่ะเศร้ามากๆให้เตรียมหาทิชชู่ไว้ซับน้ำตาด้วย ขนาดนั้นเชียวเรอะ

“อืม ผมก็ชักสนใจขึ้นมาเหมือนกันนะ” ชูสุเกะเหลือบมองหนังสือในตะกร้าของฉัน แล้วก็หันไปยิ้มให้คิโชวอิน “คุณคิโชวอินก็ช่วยแนะนำให้ผมบ้างสิ”

“เอ...สำหรับท่านเอ็นโจ ฉันแนะนำเรื่องนี้ค่ะ” คิโชวอินหยิบหนังสือมาสามเล่ม ดูเหมือนจะเป็นหนังสือชุด “อาจจะหนาไปหน่อยแต่รับรองว่าสนุกมาก อ่านแล้วจะวางไม่ลงเลยล่ะค่ะ”

“งั้นเหรอ…” ชูสุเกะก็เชื่อตามนั้น หยิบใส่ตะกร้าของตัวเองไป

ฉันมองไปรอบๆ เผื่อจะเจออะไรที่เข้าท่าหรือน่าสนใจอีก เห็นชูสุเกะก้มหน้าอ่านตัวอย่างหนังสือเล่มที่คิโชวอินแนะนำให้ ท่าทางจะน่าสนุก ฉันก็เลยไปยืนข้างๆ ดูว่าชูสุเกะอ่านอะไรอยู่

พอลองกวาดตาคร่าวๆ มาแนวแอบหลงรักคนใกล้ตัวของตัวเองอีกแล้วแฮะ

ฉันกำลังจะเลิกสนใจแล้วไปหาอย่างอื่นก็ต้องสะดุ้งนิดๆตอนที่รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในท่าแบบไหน

ชูสุเกะยืนอยู่ข้างๆฉัน เราอยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่าย ทั้งๆที่เราก็ยืนข้างกันมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีครั้งไหนใกล้เท่าครั้งนี้ เพราะฉันก้มหน้า เขยิบตัวไปอ่านหนังสือเล่มเดียวกับชูสุเกะรึไงกัน

ฉันได้แต่ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ เพราะถ้ามีคนขยุกขยิกแม้แต่นิด ปากชูสุเกะได้ชนแก้มฉันแหงๆ

บ้าเอ้ย!! ทำไมเราต้องตัวสูงเท่ากันด้วยฟะ มันจะสะดวก(?)เกินไปแล้วนะ

มองหาความช่วยเหลือจากคิโชวอินก็เห็นยัยนั่นไปยืนห่างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำเป็นเลือกหนังสือจากชั้น แต่ฉันเห็นว่าหล่อนแอบอมยิ้มอยู่นะเฮ้ย!!

“เป็นอะไร มาซายะ”ชูสุเกะเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เลิกคิ้วแบบสงสัย

“ปะ เปล่า” ฉันรีบผละตัวออกมายืนห่างๆ “เราไปจ่ายเงินกันเถอะ”

เราสามคนเดินผ่านหน้าพนักงานที่กำลังปีนบันไดเพื่อจัดเรียงหนังสือขึ้นไปบนชั้น ใกล้ๆกันมีเด็กประถมสองคนกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันในร้าน เฮ้ย!! มันอันตรายนะเจ้าเด็กพวกนี้ เดี๋ยวก็หกล้มกันหรอก

ไม่ทันขาดคำ เด็กที่เหมือนจะเป็นหัวโจกก็วิ่งชนบันไดที่พนักงานเอาหนังสือมาเรียงไว้เตรียมจัดขึ้นชั้นอยู่ หนังสือที่กองอยู่บนนั้นก็เกิดร่วงลงมา กำลังจะหล่นใส่หัวชูสุเกะ

“อันตราย!!” ฉันรีบพุ่งเข้าไปผลักให้พ้นทาง ชูสุเกะเลยรอดพ้นจากการโดนหนังสือหล่นใส่หัวไปฉิวเฉียด ส่วนฉันถูกหนังสือตกใส่สองสามเล่มตรงไหล่ โชคดีที่เล่มไม่หนามากมายเลยไม่เจ็บเท่าไหร่

คิโชวอินหันหลังกลับมามองอย่างตกใจ “ท่านเอ็นโจ!! ท่านคาบุรากิ!! …เป็นอะไรรึเปล่าคะ”

“ฉันไม่เป็นไร” ฉันส่ายหน้าแล้วก็มองสำรวจชูสุเกะ “ชูสุเกะเป็นอะไรมั้ย”

“ผมไม่เป็นไร” ชูสุเกะกระพริบตาปริบๆเหมือนยังไม่เข้าใจเหตุการณ์

พอรู้สึกโล่งอก ฉันก็เลยถอนหายใจออกมา แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในท่วงท่าแบบไหน

ฉัน….กำลังกอดชูสุเกะอยู่นี่หว่า!!

นี่มันกอดแบบช่วยเหลือคน ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ชูสุเกะก็คงไม่คิดอะไรเหมือนกัน มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ เข้าใจมั้ย อุบัติเหตุ!!

ฉันรีบผละตัวออกห่าง ยกมือทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะเหมือนกำลังจับของร้อน ชูสุเกะเลิกคิ้วแบบสงสัยนิดๆ พอหันไปมองคิโชวอินก็เห็นยัยนั่นกำลังเหมือนพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองยิ้ม

สังหรณ์ใจไม่ดีเกี่ยวกับรอยยิ้มนั่นยังไงชอบกล

ผู้จัดการร้านก็ตรงเข้ามาหาพร้อมพนักงาน ก้มหัวขอโทษขอโพยกันยกใหญ่ ส่วนเด็กประถมสองคนนั้นก็ก้มหัวขอโทษด้วยเหมือนกัน สีหน้าดูจ๋อยแบบเห็นได้ชัด

เราสามคนยืนยันว่าไม่มีใครเป็นอะไร ส่วนเด็กสองคนนั้นก็ให้คำสัญญาว่าจะไม่วิ่งเล่นซนกันในร้านอีกแล้ว เรื่องก็จบลงด้วยดีและแยกย้ายกันไปคนละทาง

เป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยชะมัด
.
.
.

พอกลับมาถึงบ้าน ฉันก็นอนแผ่หราบนเตียง อ่านมังงะและนิยาย Boy’s Love ที่คิโชวอินเป็นคนแนะนำมาให้ เนื้อเรื่องก็เบาๆสบายๆเหมาะสำหรับผู้ที่เริ่มอ่านอย่างที่ยัยนั่นว่า อย่างน้อยก็ไม่มีฉากเรทมากมายอะไรให้รู้สึกตะลึงตาค้างแบบตอนที่อ่านนิยายของทาคามิจิ

ถ้าไม่นับเรื่องที่ทั้งคู่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ก็เป็นความรักที่หวานแหววโรแมนติคอยู่

แต่อ่านอะไรเบาๆซอฟท์ๆมากเกินไปก็รู้สึกอยากได้อะไรที่มันหนักหน่วงมาตัดอารมณ์และความรู้สึกเหมือนกัน แถมฉันเป็นผู้ชายที่ผ่านการอ่านนิยายชายรักชายที่มีฉากติดเรท SM มาแล้ว คงได้เวลาที่จะยกระดับไปอีกขั้น

ว่าแล้วฉันก็แกะนิยายที่คิโชวอินบอกว่ามันเศร้ามากให้หาทิชชู่มาเตรียมไว้ตอนอ่านด้วย ตอนที่พลิกอ่านบทแรกๆก็คิดในใจว่าจะแค่ไหนกันว้า

เนื้อเรื่องเป็นแนวแฟนตาซีที่มีพระเอกเป็นพ่อมดผู้เหี้ยมโหดเย็นชากับนายเอกที่เป็นคนธรรมดาที่บังเอิญหลงเข้ามาในป่า ผู้ชายตัวเล็กๆที่ไม่มีเวทมนต์ แต่อบอุ่นอ่อนโยน ทำให้พ่อมดรู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรัก และเรียนรู้ที่จะรักใครซักคน ช่วงนี้ก็อบอุ่นหัวใจและเผลออมยิ้มไปกับความน่ารักของสองคนนี้ ฉันกลิ้งไปมาบนเตียงแล้วหัวเราะคิกคักกับฉากจูบครั้งแรกที่ดูจะขัดเขินกันทั้งคู่

แต่พออ่านไปถึงกลางเล่ม เฉลยอดีตของพ่อมดและคนธรรมดา ความดราม่าก็เริ่มปรากฎ แท้จริงแล้วนายเอกคือแม่ทัพของเมืองหลวง ผู้ซึ่งอาสาเดินทางมาปรายพ่อมดด้วยความแค้นที่พ่อมดเคยเผาทำลายหมู่บ้าน สังหารพ่อแม่ต่อหน้า แต่พ่อมดนั้นแข็งแกร่งไร้จุดอ่อนเกินไป จึงต้องสร้างจุดอ่อนขึ้นมา ซึ่งนั่นคือความรัก

มาถึงบทท้ายๆ ฉันก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อนายเอกจะลงมือสังหารพ่อมดแต่ทำไม่ได้ แต่จะปล่อยศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ไว้ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นนายเอกเลยฆ่าตัวตายต่อหน้า พูดถ้อยคำเย็นชาเสียดแทงหัวใจว่าไม่เคยรักพ่อมดเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างที่ผ่านมาคือความลวงหลอก และสิ้นใจไปในอ้อมกอดของพ่อมดที่หัวใจแหลกสลาย

ฉันคว้าทิชชู่มาซับน้ำตา ไม่ไหวแล้ว อะไรจะเศร้าได้ขนาดนี้ พวกนายรักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่พูดคุยแก้ไขกันดีๆล่ะ แล้วจุดอ่อนคือความรักอะไรกันเล่า ความรักต่างหากที่ทำให้คนเราเข้มแข็งขึ้นน่ะ

ฉันพิมพ์เมล์หาคิโชวอิน บรรยายความรู้สึกหลังจากอ่านไปแบบละเอียดยิบๆ ตอนนี้ตีสองยัยนั่นคงนอนไปแล้ว แต่ความรู้สึกหน่วงๆในอกก็ยังไม่หายไป ฉันเลยพิมพ์ชื่อนิยายเรื่องนี้เข้าไปในช่องการค้นหา เจอกระทู้ที่เอาไว้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พอดี

ทีแรกฉันกะว่าจะระบายความรู้สึกเฉยๆก็เลยพิมพ์คอมเมนต์ไปซะยืดยาว แต่พอรีเฟรชหน้าเว็บก็เห็นคอมเมนต์เข้ามาตอบกลับอยู่หลายอัน ทุกคนล้วนเห็นด้วยกับฉันพร้อมกับชมเชยว่าวิเคราะห์ได้ละเอียดลึกซึ้งดีมาก มีบางคอมเมนต์แนะนำว่าถ้าชอบเรื่องนี้ก็ให้ลองอ่านอีกเรื่องที่แนวคล้ายๆกัน การันตีความสนุกและดราม่าแน่นอน

รู้ตัวอีกทีฉันก็โต้ตอบกับผู้ใช้งานนิรนามทั้งหลายในเว็บบอร์ดจนถึงตีห้า รู้สึกคุยได้สนุกเพลิดเพลินมาก เหมือนเป็นโลกใหม่ที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน ได้ชื่อนิยายกลับมาอีกหลายเรื่องด้วย แต่ละเรื่องน่าสนใจทั้งนั้น

เดี๋ยวอาทิตย์หน้าชวนชูสุเกะกับคิโชวอินไปซื้อหนังสืออีกดีกว่า

------------------
ข้างบนแม่งคุยกันเหมือนกับรู้ว่ากูกำลังจะลงอะไรวายๆยังไงยังงั้นเลยว่ะ 55555555555

>>80 ข้ามฝั่งแม่น้ำไปแล้วสินะ ข้ามไปแล้วสินะ

ไซซายะ กู่ไม่กลับแล้วล่ะ นายข้ามแม่น้ำสติงก์ไปแล้ว

เออ ฟิคx-ray นี่เจ้าแม่ดูร้ายยยยยยยย
แต่งงานแล้วก๋ากั่นขึ้นนะเรา 55555

>>82 กู่ไม่กลับแน่นอน เบิกเนตร เปิดมุมมองใหม่ไปซะแล้ว

Ky หน่อย จำได้ลางๆว่า มีคนบอกเจ้าแม่เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส คือกูลองหาในเน็ตดู คือ โคตรหลอนนะเฮ้ย!!

>>85 แค่อิมเมจมั้งมึง เพราะตุ๊กตาพวกนี้มันชอบทำผมม้วนๆใส่ชุดลูกไม้หวานๆ
แต่พูดก็พูด ตุ๊กตาพวกนี้แม่งรวมคุณลักษณะในฝันของสาวๆเลยนะ อย่างเช่นตาโต แก้มอมชมพู ผิวขาว แต่พอรวมๆกันออกมาแม่งไม่น่ารักแล้วเสือกหลอนอีก 5555555

กูโม่งฟิค A-Z นะ ในพาร์ท Y ทั้งพาร์ท จะเป็นมุมมองของคาบุรากิทั้งพาร์ท มีทั้งหมด 22 ตอน จะแบ่งลงเป็น 3 ส่วน

ชี้แจงไว้เพื่อใครคิดว่ากูฟลัชกระทู้

Y - Yearn (A-W with Kaburagi’s POV)

1.

วันนี้เป็นวันแต่งงานของเขา

หากแต่ผู้หญิงที่เขารักและคิดจะอยู่ร่วมกับเธอชั่วชีวิตกลับนั่งอยู่ที่โต๊ะสำหรับแขก ผู้หญิงในชุดแต่งงานกลับเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาที่ท่านแม่จับคู่ให้

มาซายะไม่อยากจะมองวาคาบะที่ยิ้มให้กับเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เขายังรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่มีอำนาจพอที่จะต่อสู้กับบ้านคาบุรากิและฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอได้ ดังนั้นเขาจึงมองคิโชวอินที่พยายามปั้นสีหน้ายิ้มน้อย ๆ เพื่อให้กล้องที่จับภาพพวกเราจับได้แต่ภาพการแต่งงานอันยิ่งใหญ่อลังการของบ้านคาบุรากิกับบ้านคิโชวอิน ไม่มีเรื่องให้เอาไปซุบซิบนินทาทีหลังอย่างการที่เจ้าบ่าวมีคนรักอยู่แล้วหรือเจ้าสาวยังไม่อาจตัดใจจากเพื่อนสนิทของเจ้าบ่าวซึ่งแต่งงานไปเมื่อสามเดือนก่อน

เขาสงสัยว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไง คิโชวอินจะคาดหวังให้เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนสามีคนหนึ่งปฏิบัติต่อภรรยาหรือไม่ คาบุรากิเหลือบมองเพื่อนสมัยเด็กของเขา แม้ในช่วงต้นของชีวิตเขาจะไม่ได้สนิทกับเธอมากนัก แต่ในช่วงมัธยมปลายเธอกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่เขาเล่าเรื่องต่าง ๆ และไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แม้ว่าความสนิทสนมของเขาและเธอจะทำให้ท่านแม่ไม่ยอมลดละความตั้งใจในการแต่งคิโชวอินเข้าบ้าน แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียดายเลยแม้แต่น้อยที่ได้รู้จักเธอ

ช่วงเวลาเข้าหอเป็นช่วงเวลาที่คาบุรากิรู้สึกอึดอัด

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เขาสามารถทำเรื่องที่ผู้ชายคนหนึ่งทำกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งได้ มันก็เป็นแค่เรื่องทางร่างกาย แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำมาก่อนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร หากให้เขาพูดถึงคิโชวอิน เธอก็เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยคนหนึ่ง แต่ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนกับเขามาทั้งชีวิต ซ้ำยังคงรักเพื่อนสนิทของเขา มาซายะเลยไม่รู้สึกมีอารมณ์เลยซักนิด

โชคดีที่คิโชวอินเองก็เหนื่อยจนแทบสลบพอ ๆ กัน เขาสังเกตว่าตลอดทั้งงานเธอก็ไม่ได้กินอะไรเหมือนเขา พอเขาเปิดตู้เย็นชวนกินขนมที่เตรียมไว้ คิโชวอินก็ดูแจ่มใสขึ้น ทว่ากินไปได้ไม่กี่คำ เธอกลับร้องไห้ออกมา

ไม่บ่อยครั้งนักที่คิโชวอินร้องไห้ เลยทำให้เขารู้สึกตกใจไม่น้อย แต่พอถามคิโชวอินกลับบอกว่าเพราะชุดแน่นเกินไป เลยกินอะไรไม่ได้

สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นคนช่วยแก้คอร์เซ็ตของเธอ ผิวขาว ๆ ที่ถูกคอร์เซ็ตรัดจนแน่นขึ้นรอยแดงทำให้เขาร้อนวูบ มาซายะเองก็เป็นผู้ชายเช่นกัน เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเปลือยหลังในชุดหลุดรุ่ยที่เขาเป็นคนถอดให้มาอยู่ต่อหน้าแล้วจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรนั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

แต่ถึงกระนั้นมาซายะก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากบ่นเรื่องน้ำหนักของเธอ เพราะถ้าหากว่าเธอผอมกว่านี้ คอร์เซ็ตก็คงไม่รัดซะจนหายใจไม่ออก คิโชวอินมีสีหน้าเหมือนกลืนของขม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะมัวแต่สนใจขนม

ในคืนนั้นคิโชวอินไม่ได้เรียกร้องให้เขาเข้าไปนอนในห้องอย่างที่เขาแอบกลัว มาซายะอาบน้ำแล้วนอนลงบนโซฟา ก่อนจะหวนคิดไปถึงคำพูดของคิโชวอิน

‘ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าท่านคาบุรากิจะแอบพบกับคุณทาคามิจิอย่างลับ ๆ’

ชั่ววูบหนึ่งเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่เขาจะแอบคบกับวาคาบะ แต่มาซายะก็ตัดความคิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าวาคาบะเป็นผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรีมากเกินกว่าที่จะแอบคบกับสามีของคนอื่น และเขาเองก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้น

ในคืนนั้นเขาหลับไปโดยความคิดสุดท้ายคืองานที่ทำค้างเอาไว้ที่บริษัทและโปรแกรมลดน้ำหนักของคิโชวอิน

.....

2.

“ท่านคาบุรากิ ได้โปรดเถอะค่ะ”

คิโชวอินออดอ้อนเขาด้วยสีหน้าที่เขาได้เห็นเฉพาะตอนเคี่ยวเข็ญให้เธอออกกำลังกายเท่านั้น แม้ว่าเขาจะแอบหวั่นไหวไปชั่ววูบ คิดในใจว่านี่สินะสีหน้าที่ทำให้พี่ชายของเธอมาหาเขาในวันก่อนวันแต่งงาน แล้วขู่เขาว่าถ้าเขาทำให้เธอเจ็บปวด คิโชวอิน ทาคาเทรุ จะเป็นคนที่ขุดหลุมฝังเขาด้วยตนเอง แม้ว่ารอยยิ้มนั่นจะอ่อนโยนมาก แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารแบบที่คำตอบมีอยู่อย่างเดียวคือการก้มหัวให้อีกฝ่าย แล้วบอกว่าเขาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

หากทว่าเขาไม่ได้ใจอ่อนกับลูกอ้อนของเธอ คิโชวอินอ้วนขึ้นจากตอนสมัยเรียนจบจริง ๆ เขาเดาว่าเธอคงเครียดเรื่องแต่งงานจนตะลุยกินไม่ยั้ง เธอเองก็ลั่นวาจาออกมาแล้วว่าจะตั้งใจลดน้ำหนัก ดังนั้นเขาจะอ่อนข้อไม่ได้อีกเป็นอันขาด แม้กระทั่งตอนที่ลงไปทานอาหารมื้อค่ำกับท่านพ่อและท่านแม่ของเขาก็ตามที

ท่านแม่พอเห็นคิโชวอินขาลากเพราะออกกำลังกายหนักไปหน่อยก็ติงเขา แต่มาซายะบอกไปว่าถ้าฝึกให้ชินก็ดีขึ้นเอง ตอนนี้ตัวทั้งตัวของเธอไม่มีกล้ามเนื้อเลยแม้แต่น้อย ก็น่าอยู่หรอกที่จะขาลากหลังจากวิ่งบนลู่นานขนาดนั้น

เขามองคิโชวอินที่มองเขากินขนมมื้อเย็นที่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้กิน ก่อนจะขยับปากดุเธอว่า ‘อ้วน’ แล้วลงมือกินต่อ เริ่มเข้าใจความรู้สึกของชูสึเกะแล้วว่าทำไมถึงชอบแกล้งเธอนัก

.....

3.

คิโชวอินจัดงานแรกในฐานะมาดามน้อยของบ้านคาบุรากิได้อย่างสมบูรณ์แบบอย่างที่แม้แต่มาซายะเองก็ยังหาข้อติไม่ได้ และงานเปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่ก็คงจะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบเช่นกันหากคิโชวอินไม่ยืนบื้อใบ้เหม่อลอยกลางงานหลังจากที่คุยกับชูสึเกะและผู้หญิงจากตระกูลอุริว

ดังนั้นมาซายะจึงเข้าไปหาเธอ เธอแก้ตัวกับเขาว่านึกถึงเปียโนที่เขาดีดให้สมัยมัธยม เขาจึงถามเธอว่าอยากฟังเพลงไหน เมื่อเธอขอเพลงของเดอบูว์ซี เขาก็เล่นให้ตามที่เธอขอ

เมื่อดีดเปียโนจนจบเพลงสั้น ๆ คิโชวอินก็เดินเข้ามาโอบเอวเขา แม้ว่าท่าทางนั้นจะเป็นการแสดง แต่ความพึงพอใจในเสียงดนตรีนั่นเป็นของจริง

เขาพาเธอไปคุยกับคู่สามีภรรยานักการเมืองคู่หนึ่ง มือของคิโชวอินยังคงโอบเอวเขา ส่วนมือของเขาแตะอยู่เหนือสะโพกของเธอ ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงผิวเนื้อเนียนละเอียดที่โผล่พ้นจากชุดราตรีผ่าหลังลึก เขาหัวเราะให้กับมุขตลกของนักการเมืองคนนั้น ทำเป็นไม่เห็นสายตาของชูสึเกะที่จ้องอย่างไม่วางตาตั้งแต่ตอนที่คิโชวอินเดินเข้ามาหาเขา

.....

4.

มาซายะเคยฝันว่าเขาจะได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารัก หากแต่ความฝันนั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว และเขาก็ไม่ใช่คนเพ้อฝันที่จะเอาแต่คิดในสิ่งที่ลงมือทำไม่ได้ ดังนั้นมาซายะจึงคิดว่า ในเมื่อเขาอยู่กับผู้หญิงที่เขารักไม่ได้ เขาก็จะเปิดใจยอมรับคิโชวอินในชีวิตของเขา แม้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่ถ้าเป็นเธอ ถึงจะอยู่ในฐานะไหน เขาก็คิดว่าตัวเองน่าจะมีความสุขได้ไม่ยากนัก

.....

5.

เขารู้ได้เลยว่าคิโชวอินกำลังโกหกอยู่

ในระหว่างที่ต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศ เขาสั่งให้คิโชวอินถ่ายภาพอาหารส่งมาให้เขา ทว่าภาพถ่ายอาหารที่เธอส่งมาให้มันดูคลีนเกินไป ปริมาณน้อยเกินไป คำโอดครวญและคำขอร้องที่แนบมากับรูปถ่ายพวกนั้นก็สั้นเกินไป

มาซายะเหลือบมองกองเอกสาร ในตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ความจริงเขาควรจะกลับไปพักผ่อน แต่เขาหยิบอีกกองมาอ่าน เพราะถ้าขืนเขาไม่รีบกลับไป คิโชวอินมีหวังได้น้ำหนักพุ่งจนกู่ไม่กลับแน่นอน

.....

6.

เสียงงุ้งงิ้งน่ารำคาญของผู้หญิงที่มาเกาะแกะเขาทำให้มาซายะรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปอยู่ตอนมัธยม

ดาราสาวที่เขาจำชื่อไม่ได้ แต่เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับไลน์เครื่องสำอางวัยรุ่นในธุรกิจคาบุรากิพยายามเกาะแขนออดอ้อนให้เขาพาเธอออกไปทานอาหารมื้อค่ำ มาซายะบอกปัดเธออย่างสุภาพอยู่หลายครั้ง เขาไม่ใช่เด็ก ๆ ที่สามารถระเบิดความโกรธออกมาได้เหมือนตอนที่อยู่มัธยมอีกแล้ว แต่เธอก็น่ารำคาญจนเขารู้สึกอยากจะทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้ง

เช้าวันต่อมาข่าวพาดหัวบนอินเตอร์เน็ตถูกส่งมาให้เขาในตอนเช้าหลังจากที่มาซายะอาบน้ำเสร็จ ชูสึเกะแคปหน้าจอของตัวเองส่งมาทางไลน์ แล้วส่งอีโมติค่อนเลิกคิ้วมาให้

มาซายะยักไหล่ พิมพ์ตอบกลับไปว่าก็แค่ผู้หญิงน่ารำคาญคนหนึ่ง

ดาราสาวคนนั้นยังไม่เลิกตามตื้อเขา

ตั้งแต่ใช้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ ยอดขายก็พุ่งขึ้นมากว่าเดิม 250% ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะมีเรื่องขัดแย้งโดยตรง หรือทำให้เธอร้องห่มร้องไห้จนเกิดเรื่องฉาว แต่เธอกลับใช้ประโยชน์ตรงนั้นตามตื้อเขาไปยังที่ต่าง ๆ

เขาเกือบจะคิดถึงสมัยเรียนมัธยมที่มีคิโชวอินทนเสียงกรี๊ดกร๊าดปวดประสาทเป็นเพื่อนเพราะอยู่ห้องเดียวกัน แต่แล้วเขาก็คิดถึงคำพูดของเธอที่ตำหนิว่าแค่เรื่องเล็ก ๆ เขายังจัดการไม่ได้ เขาจะเหมาะสมกับการเป็นผู้นำตระกูลคาบุรากิได้ยังไง

มาซายะเริ่มยิ้มไม่ถึงตา หวังว่าดาราสาวจะอ่านสีหน้าของเขาออกบ้าง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเลยตะคอกเธอไปเหมือนตอนที่ตะคอกสาว ๆ ซุยรัน

เย็นวันนั้นข่าวพาดหัวถูกแคปโดยชูสึเกะส่งมาทางไลน์ของเขาก่อนที่ผู้ช่วยของเขาจะส่งมาเหมือนเคย มาซายะพิมพ์ไลน์ตอบกลับไปว่า ถ้ามัวแต่จ้องข่าวฉาว เอาเวลาไปจัดการปัญหาของตัวเองดีกว่า หรืออย่างน้อยก็ช่วยเขาแก้ปัญหาเรื่องดาราสาวคนนี้

ชูสึเกะพิมพ์ไลน์ตอบกลับมาว่าเขาจัดการปัญหาของเอ็นโจเรียบร้อยแล้ว และถ้าอยากให้ช่วยจัดการปัญหาของมาซายะ แค่ปล่อยข่าวไปว่าพวกเขาเป็นคู่เกย์กันสมัยเรียน รับรองว่ากลบข่าวเรื่องดาราสาวคนนี้ได้มิดอย่างแน่นอน

มาซายะพิมพ์ด่าหยาบคายกลับไป บอกว่าแค่นี้คิโชวอิน เรย์กะ ก็แอบสงสัยว่าเขากับชูสึเกะเป็นคู่รักลับ ๆ กันแล้ว จะให้คิโชวอิน ทาคาเทรุ คิดไปด้วยรึไง

ชูสึเกะเงียบไป เขาเองก็ไม่ได้พิมพ์อะไรไปต่อ ในบรรดาคนทั้งหมดที่คอยปกป้องคิโชวอิน พี่ชายของเธอเป็นคนที่พวกเขาไม่อยากจะรับมือด้วยมากที่สุด

ครั้งที่สามหลังจากที่ข่าวถูกพาดหัว ไลน์ของเขาเด้งขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าไม่ใช่จากชูสึเกะ ไม่ใช่จากผู้ช่วยของเขา แต่จากคิโชวอิน ทาคาเทรุ

ไม่มีคำพูดอะไรต่อท้าย มีแต่เนื้อหาข่าวสามฉบับ และนั่นก็เป็นคำขู่ที่น่ากลัวที่สุด

ในตอนที่เขาจะให้ผู้ช่วยไปจัดการทำให้เธอสงบเสงี่ยมหน่อย สายข่าวในสถานีโทรทัศน์ก็ไลน์มาบอกผู้ช่วยของเขาว่าคิโชวอินไปดูกองถ่ายด้วยตนเอง ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรกับดาราคนนั้นเล็กน้อย แต่ชมว่าดาราสาวมีฝีมือดี ขยันขันแข็ง และหลังจากที่เธอกลับไป ผู้จัดการดาราคนนั้นก็ส่งจดหมายมาหาผู้ช่วยของเขา ทั้งขอโทษเรื่องที่ดาราของตัวเองไปก่อเรื่องวุ่นวาย และรับปากว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก

แม้ว่าการรังแกคนที่อ่อนแอกว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เขาชมชอบ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าคิโชวอินจัดการเรื่องพวกนี้ได้เด็ดขาดสมกับเป็นน้องสาวของพี่ชายที่แสนจะน่ากลัวของเธอ

.....

7.

ในวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปี เขากับคิโชวอินไปฟินแลนด์

เธอไม่เคยมีทักษะในด้านกีฬายังไง ในตอนนี้ก็ยังคงไม่มีอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาเคี่ยวเข็ญให้เธอฝึกสกี แต่เธอกลับทำได้แค่ร่วงลงไปวัดพื้น พยายามอยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงเบื่อและปล่อยให้เธอนั่งดื่มชาที่จุดนั่งรอ ส่วนเขาออกไปเล่นสกีคนเดียว นึกสงสัยว่าชูสึเกะทนได้ยังไงที่แต่งงานกับผู้หญิงแบบอุริว ภรรยาของชูสึเกะเป็นผู้หญิงประเภทที่เอาแต่อยู่เงียบ ๆ กับบ้าน เธอจัดงานเลี้ยงบ้างแต่ก็น้อยเต็มที ข้อดีอย่างเดียวก็น่าจะเป็นความสวยที่ผู้ชายส่วนมากอยากปกป้อง แต่มาซายะกลับคิดว่าเธอน่ารำคาญ

มาซายะสงสัยว่าหากในอดีตชูสึเกะกับคิโชวอินลงเอยกัน ท่านแม่ของเขาจะยอมรับวาคาบะหรือเปล่า หรือจะหาเจ้าสาวคนใหม่ที่ดูนุ่มนิ่มเหมือนอุริวให้กับเขา

แค่คิดว่าต้องใช้ชีวิตอย่างสุภาพเรียบร้อยตลอดเวลาแม้กระทั่งอยู่ที่บ้าน มาซายะก็รู้สึกเบื่อแล้ว แม้ในตอนแรกจะไม่ยอมรับการแต่งงานแบบคลุมถุงชน แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าท่านแม่เลือกผู้หญิงได้เหมาะสมกับตำแหน่งมาดามคาบุรากิมาก

ถึงคิโชวอินจะห่วยเรื่องกีฬา แต่เรื่องอื่น ๆ เธอกลับทำได้อย่างยอดเยี่ยม ไม่ว่าจะเป็นการช่วยงานเขา การจัดงานเลี้ยงเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ และการออกงานเป็นหน้าเป็นตาให้กับบ้านคาบุรากิ

อีกอย่างเวลาอยู่กับเธอเขาก็ไม่เคยเบื่อเลยแม้แต่น้อย

พวกเขาพักในบับเบิ้ลโดมที่เป็นกระจกทั้งหลัง เขาเคาะกระจกเนื้อหนา รู้สึกสนใจจะทำที่พักที่เป็นกระจกเช่นกัน แต่อาจจะไม่ได้ใช้กระจกทั้งแผ่นแบบนี้ เพราะญี่ปุ่นอุณหภูมิระหว่างหน้าร้อนกับหน้าหนาวต่างกันมาก พื้นผิวที่เป็นกระจกทั้งหมดอาจจะเกิดปัญหาได้หากใช้ไปนาน ๆ

ตอนที่คิโชวอินที่ออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาตั้งใจจะถามเธอว่าคิดยังไงกับที่พักที่เป็นเหมือนเรือนกระจก แล้วคำพูดก็หายวับไปเมื่อเห็นเธอในชุดเสื้อสเวตเตอร์ตัวโคร่ง

เขาไม่ได้นึกถึงเธอในฐานะผู้หญิงนัก ในความคิดของเขา คิโชวอินเป็นเพื่อนและผู้ช่วยที่ดี เขาพวกมีความสัมพันธ์กันแบบมืออาชีพ เวลาไปพักที่โรงแรมไหนก็มักจะจองห้องสวีทที่มีห้องนอนใหญ่และห้องนอนแขกเสมอในคราวนี้เขาอยากลองพักในบับเบิ้ลโดม แต่การจองห้องพักสองห้องก็เป็นเรื่องประหลาดสำหรับคู่สามีภรรยา ดังนั้นเขาจึงจองห้องที่มีเตียงสองชั้นแทน

ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะได้เห็นคิโชวอินหลังอาบน้ำ เส้นผมที่ปกติม้วนจนเป็นเกลียวแน่นเหมือนตุ๊กตาคลายตัวยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าปราศจากเครื่องสำอางทำให้ดูเด็กลงกว่าเดิม คอระหงและไหล่แคบโผล่พ้นจากสเวตเตอร์สีขาวตัวโคร่งที่ยาวลงมาปิดถึงต้นขา เธอเดินเท้าเปล่าบนพื้นพรม และตอนที่ก้มตัวลงไปหยิบของในกระเป๋าเดินทาง เขาก็เกือบหัวใจวายเมื่อชายเสื้อเลิกขึ้น แต่ก็ต้องโล่งใจเมื่อเธอใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างใน

คิโชวอินเดินมานั่งลงข้าง ๆ เขา มาซายะพยายามไม่มองขาเปลือยที่โผล่พ้นเสื้อสเวตเตอร์ออกมา อันที่จริงเขาเห็นเธอใส่กระโปรงสั้นหลายครั้ง แต่ในเวลานี้มันกลับให้ความรู้สึกอีโรติกเป็นพิเศษ ผิวสีขาวกลายเป็นสีชมพูเพราะอาบน้ำอุ่นจัด กลิ่นแชมพูหอม ๆ ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากเส้นผมทำให้เขารู้สึกเหมือนคิดอะไรไม่ออก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาตั้งใจจะพูดอะไรกับเธอ

เธอยื่นอะไรซักอย่างให้เขา พอเขาเหลือบมองก็พบว่ามันเป็นกล่องของขวัญ เลยนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองก็เตรียมของขวัญมาเหมือนกัน

ในคืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนเพราะถูกโจมตีด้วยศีลธรรมในจิตใจ เขาเห็นคิโชวอินเป็นแค่เพื่อน แต่กลับไม่สามารถห้ามความคิดตัวเองไม่ให้นึกถึงต้นคอขาวสะอาด แนวไหล่แคบ ๆ ที่แค่วางมือลงไปก็เต็มแล้ว และต้นขาที่โผล่วับ ๆ แวม ๆ ตอนที่เธอขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบทได้

เขาอยากจะส่งข้อความถามชูสึเกะว่าควรจะทำยังไงดี แต่แล้วก็เปลี่ยนใจวางโทรศัพท์ลงแล้วข่มตาหลับแทน เรื่องแบบนี้ก็เป็นแค่เรื่องทางกายภาพ เขาแค่ทำงานหนักแล้วก็เก็บกดมากเกินไป ไม่มีอะไรแก้ไขไม่ได้ด้วยการปลดปล่อยความต้องการของร่างกายในตอนที่เขามีเวลาส่วนตัว แล้วปัญหานี้ก็จะผ่านไปอย่างราบรื่นแน่นอน

.....

8.

แต่เขาคิดผิด

มาซายะไม่รู้ว่าเป็นความผิดของคิโชวอินที่มักจะทำให้เขาระลึกเสมอว่าเธอเป็นผู้หญิง หรือเขามีจิตใจหยาบช้าลามกกันแน่ แต่เขาแอบโทษว่าต้นเหตุ 70% มาจากคิโชวอิน เพราะตอนที่เขาตามตื้อยูริเอะ หรือแม้กระทั่งตอนคบกับวาคาบะ เขายังไม่เจอปัญหาแบบนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอยากจะกอดผู้หญิงที่ชอบ แต่เขาคิดว่าเรื่องแบบนี้ควรจะเกิดขึ้นหลังแต่งงาน ดังนั้นเวลาที่อยู่กับพวกเธอในใจของเขาจึงมีแต่ความรู้สึกตื่นเต้น อบอุ่น และมีความสุข ส่วนกลไกลตามธรรมชาติของผู้ชายก็เป็นไปตามปกติ เขาไม่เคยคิดถึงพวกเธอในแง่สกปรกเลยแม้แต่น้อย เพราะตั้งมั่นอยากจะให้ความรักของเขาเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด

ทว่าในกรณีของคิโชวอินกลับต่างออกไป ถึงเธอจะเป็นภรรยาของเขา แต่ก็เป็นภรรยาแค่ในนามเท่านั้น ฐานะจริง ๆ ของเธอคือเพื่อนร่วมชะตากรรมในงานแต่งคลุมถุงชนครั้งนี้ เขาไม่ควรจะคิดกับเธอในแง่ไหนก็ตามที่ไม่เหมาะสม แต่เขาก็ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้

ตอนที่กลับมาถึงโรงแรมหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ ในร้านอาหาร มาซายะก็กลับเข้าห้องด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้ากว่าปกติ ตอนที่เขาจะถอดชุดเข้าไปอาบน้ำ ก็พบว่าในกระเป๋ากางเกงของตัวเองยังคงมีกล่องผ้าอนามัยที่ซื้อให้กับคิโชวอินในครั้งแรก เธอยัดใส่มือเขาตอนที่เขาบ่นถามว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมใช้อันที่เขาซื้อมาให้อันแรก คิโชวอินฝากเขาให้ไปทิ้ง แต่มาซายะหาถังขยะไม่เจอเขาเลยใส่ไว้ในกระเป๋า

ทั้ง ๆ ที่อยู่ในช่วงเวลาฉุกเฉิน เธอกลับยังเรื่องมาก เขาแอบบ่นเธอในใจแล้วมองเจ้ากล่องผ้าอนามัยนั่น ตั้งใจจะเอาทิ้งลงถังขยะ แต่รูปที่แสดงข้างหน้ากล่องดึงดูดความสนใจของเขา

ความอยากรู้อยากเห็นของมาซายะพุ่งขึ้นทันที เขาเพิ่งสังเกตว่ารูปลักษณ์มันแตกต่างจากผ้าอนามัยที่คิโชวอินใช้ให้เขาไปซื้อในครั้งที่สอง

ไหน ๆ ของก็จะต้องทิ้งแล้ว มาซายะเลยคิดว่าเขาควรจะศึกษามันเพื่อประโยชน์ในภายภาคหน้า เผื่อว่าคิโชวอินเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินแบบนี้อีก พอแกะกล่องออกมาก็พบว่าของข้างในถูกดึงออกไปใช้แล้วชิ้นหนึ่ง เขาเลยหยิบเอาอีกชิ้นมาแกะดู

มันเป็นสำลีที่ขึ้นรูปเป็นทรงกระบอกปลายมน เขาพลิกมันเล่นไปมาอย่างสนใจ ก่อนจะพลิกดูวิธีการใช้หลังกล่อง และตัวแข็งเมื่ออ่านพบว่าเจ้าของชิ้นนี้ไปอยู่ตรงส่วนไหนของร่างกายผู้หญิง

ในตอนแรกคิโชวอินเหมือนจะหายไปในห้องน้ำกับเจ้ากล่องนี้อยู่นานพอสมควร ซ้ำในกล่องยังมีร่องรอยการดึงสินค้าไปใช้แล้ว ก็หมายความว่าในห้องน้ำนั่นคิโชวอินพยายามจะ...

เขาโยนผ้าอนามัยในมือทิ้งเมื่อในหัวมีภาพคิโชวอินในชุดกระโปรงสีขาวรั้งกระโปรงขึ้นมา ชุดชั้นในกองอยู่ที่เข่า ใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตามุ่ยลงน้อย ๆ ดวงตาชุ่มไปด้วยน้ำตาขณะพยายามจะสอดแท่งสีขาวเล็ก ๆ เข้าไป...

มาซายะรู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าว เขาพยายามลบภาพนั้นออกจากหัว แต่ภาพขาเปลือยทั้งสองข้างของคิโชวอินกลับเข้ามาแทนที่ ทำให้ร่างกายของเขาเกิดปฏิกริยาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

แต่ถึงยังไงเขาก็ปฏิเสธที่จะใช้ภาพของคิโชวอินเสริมสร้างจิตนาการในกิจกรรมส่วนตัวของเขา เพราะว่าเขาส่งไลน์ถึงคิโชวอินไม่ได้อย่างเด็ดขาด เขาเลยส่งข้อความหาเพื่อนสนิทของเขา

‘ชูสึเกะ ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า ตอนนี้ฉันแข็งจนเลือดไม่ไปเลี้ยงสมองแล้ว’

แม้ว่าไลน์จะขึ้นว่าอ่านแล้วทันที แต่ชูสึเกะกลับใช้เวลาเกือบสองนาทีในการตอบเขา

‘มาซายะ นายจะชวนฉันเล่นเซ็กซ์เท็กซ์รึไง’

เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างขัดใจ

‘จะบ้าเหรอ ฉันขอคำแนะนำจากนายต่างหาก’

ชูสึเกะเงียบไปซักพัก ก่อนจะตอบกลับมาสั้น ๆ

‘มือ?’

เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

‘ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นคิโชวอิน’

คราวนี้ชูสึเกะเงียบไปนานมาก นานจนเขาเพิ่งคิดได้ว่า การเอาเรื่องนี้มาปรึกษาชูสึเกะน่าจะเป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไหร่ ทว่าแทนที่ชูสึเกะจะเงียบไม่สนใจเขา อีกฝ่ายดันพิมพ์กลับมา

‘นายเคยบอกฉันว่าความสัมพันธ์ของนายกับคุณคิโชวอินเป็นแค่เพื่อน นายที่เห็นเธอเป็นเพื่อนก็ไม่ควรคิดเรื่องแบบนั้นกับเธอ ถ้าฉันใช้นายเป็นตัวละครในเซ็กซ์แฟนตาซี นายก็คงไม่พอใจเหมือนกันใช่ไหมล่ะ มาซายะ’

เขามองโทรศัพท์ รู้สึกอารมณ์ดับวูบทันทีที่อ่านข้อความของชูสึเกะ ถึงแม้จะยังรู้สึกขยะแขยงไม่หาย แต่อย่างน้อยเขาก็กำจัดปัญหาเฉพาะหน้าลงไปได้อย่างหนึ่ง

จบ Y - Yearn (part 1 ใน3)

เดี๋ยวดึก ๆ กูมาต่อ Y พาร์ท 2

โอยยยย5555555 เจ้าบากะรากิ คิดยังไงถึงปรึกษาชูสุเกะเนี่ย55555

อ้อ ลืมไป มันมีเพื่อนอยู่คนเดียว

>>92 แล้วปกตินายใช้มาซายะเป็นตัวละครในจินตนาการแฟนตาซีที่ว่านี่ด้วยมั้ยคะ//ครุ่นคิส

บากะรากี๊!!!!! อิบร้าาาาา

เดี๋ยวๆๆๆ ทำไมถึง text หาเอ็นโจให้เป็นหลักฐานแบบน้านนน

>>88-92 กูฟินมาก นี่คือสิ่งที่กูรอคอย ฮือออ คาบุรากี๊ //ปาใจไปล้านล้านดวง
ขอให้จบแบบ Happy End คาบุเรย์ ด้วยเถอะ
แต่ว่านะคาบุรากิ นายรู้ว่าเพื่อนนายชอบภรรยานาย นายไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับเพื่อนนายป่ะวะ ...

>>98 เขาคงมีเพื่อนคงเดียว แถมตอนนั้นคงอึดอัดจนลืมไปแล้วน่ะสิ

อิบากะรากิ โอ๊ย จะว่ามันน่ารักก็น่ารัก จะว่าบ้าก็บ้า ดีนะไม่บ้าถึงขั้นคิดจะเอาเอ็นโจไปลองใช้ในจินตนาการ 555555555
/โม่งฟิคมึงขยันมากกกกก แถมเขียนดีโคตรรร กูมอบรางวัลกาวดีเด่นให้มึงเลย พร้อมฟรีกาว1ปีให้

เดี๋ยวคาบุ เวลาไม่รู้จะช่วยตัวเองยังไงนี่ต้องปรึกษาเพื่อนด้วยอ่ออออออ

รู้สึกเหมือนเอ็นโจจะพยายามโยงเข้าเรื่องวายๆตลอดเลยนะ หืมมมมมม

อ่านฟิค a-z ภาคมาซายะแล้วคิดว่า
1 เอ็นโจก็รักเรย์กะเหมือนกัน แต่ติดที่ทางบ้านหาคู่หมายไว้ให้แล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ ทีแรกคิดว่าเรย์กะรักเขาข้างเดียวซะอีก
2 เอ็นโจคงจะรู้ว่าทั้งคู่แต่งงานแค่ในนาม
3 เรื่องที่จะประกาศหย่ากัน เอ็นโจก็น่าจะรู้

สุดท้ายนี้ ไอ้บ้าคาบุเอ้ย แม้แต่มีอารมณ์หื่นก็ยังจะปรึกษาเพื่อนนะ เอ็นโจเห็นข้อความคงแทบอยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก และคงคิดในใจว่าทำไมกรูต้องมาเป็นเพื่อนหมอนั่นด้วย😁😁😁😁😁

ตอนใหม่มายัง หรือกาวล้วนๆ

>>104 กาวล้วนจ้า ถถถถถถถถถถถ

>>104 พูดแล้วเศร้า มึงดูชื่อทู้ตอบได้ทุกอย่างอ่ะ กาวทั้งนั้น TOT

>>104 กาวกันมาล้วนๆจ้า ตอนนี้มีกาวก็ชื่นใจ ถ้าตอน 300 มานี่ต้องไถลไปอีกสามกระทู้แหงมๆ ดอกไม้ไฟ ดอกไม้ไฟ สรุปท่านฮิให้ท่านเรย์กะท้องเสียไม่ได้ไป

>>107 .........กรุจะไม่ยอมให้ความกระดี๊กระด๊ากระโดดไปเลือกชุดทันทีที่วางสายจากเขาพังง่ายๆแบบเน้!!! *สูดกาว*
**สวดชินบัญชร*

>>107 มึ๊ง อย่าแช่งสิ โธ่ จอมมารกู 300 ตอนกง่าจะได้เดท ยังไม่ทันเดทก็ถูกดอง ฮรือ

>>107 โปรดเห็นใจจอมมาร กว่าจะได้เดทแบบเป็นกิจลักษณะก็ล่อไป 300 ตอนแล้วมาถูกดองข้ามปีแค่นี้ยังอนาถาไม่พอเหรอ

>>103 ผ่านๆมาที่คาบุยังไม่ทำอะไรก็เพราะโดนขอมมารขัดขวางแบบไม่รู้ตัวสินะ

ถ้าเรื่องนี้จอมมารเป็นพระเอก กูว่าต้องเป็นพระเอกที่น่าอนาถสุดในหมวดโชโจแน่ๆ มีแต่เขาจะพรีเซนต์ด้านความเท่ ความหล่อและโมเมนต์ที่ทำให้นางเอกโดขิๆ นี่เห็นแต่ด้านมืดและความไก่อ่อนบ่มีไก๊ ชวนสาวเที่ยวก็โดนขัดขวางมั่งอะไรมั่ง แถมต้องเอาน้องมาอ้างทุกรอบไป ทำอะไรให้ไปเขาก็ไม่เห็นค่าอีก แถมยังโดนคนอ่านสาปแช่งให้นกอยู่พักหนึ่งด้วย 555555555

>>112 ส่วนหนึ่งเจ้าตัวก็ทำตัวเองด้วยแหล่ะ มีอย่างที่ไหนไปใช้บุญคุณข่มขู่เขาล่ะ อีกฝั่งเขายิ่งกลัวธงมรณะอยู่ด้วย ก็ยิ่งหนีสิ

กูอ่านกาวฟิคทะลุมิติ กับฟิค a-z ซ้ำมาหลายรอบละ กูอยากให้คาบุรากิเป็นพระเอกในนอบน้อมฯ จริงๆ เลยวะ ; - ;
ความเชียร์เอ็นโจของกูสั่นคลอนหนักมาก ตั้งแต่คาบุรากิมีโม้เม้นท์กับเรย์กะช่วงหลังๆ ในนิยายแล้ว

>>114 กูเชียร์เอ็นโจนะ แต่ตอนนี้คือแบบ...อะไรก็ได้ละ จบกับคานซังยังได้เลยแต่ช่วยมาต่อทีเหอะ ถ้าไม่เขียนต่อก็บอกกันก่อน กูจะได้ทำใจ ;w;

ตอนนี้กูเอาอะไรก็ได้ ขอแค่ท่านฮิมาต่อ ;--;)

>>115 ใช่เลย ตอนนี้ไม่สนแล้วว่าจะจบยังไง ขอให้จบเถอะ ถ้าไม่เขียนต่ออย่างน้อยก็บอกกันบ้าง

9.

ชูสุเกะได้รับอุบัติเหตุ

มาซายะมาที่โรงพยาบาลทันทีที่ได้รับแจ้งข่าว หมอแจ้งว่าชูสุเกะต้องเข้าห้องฉุกเฉินเพราะซี่โครงทิ่มปอด

เขากับคิโชวอินนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัด คิโชวอินเหมือนจะสติหลุดไปแล้วเขาเลยต้องตั้งสติเพื่อที่จะจัดการเรื่องต่าง ๆ เพราะนอกจากเขาแล้ว ตอนนี้ครอบครัวของชูสุเกะไม่มีใครอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเลยซักคน

แค่คิดว่าต่อไปเขาจะต้องใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีชูสุเกะ มาซายะก็นึกภาพไม่ออก ชูสุเกะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา อยู่เคียงข้างเขาตลอดมาไม่ว่ายามที่เขาจะแย่งชิงความโดดเด่น ทำตัวงี่เง่า หรือพยายามจะฆ่าตัวตายก็ตาม

ในตอนนั้น คนเพียงคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกของเขาได้มากที่สุดคือคิโชวอิน เขาเลยกอดเธอไว้ ใช้เธอเป็นที่ยึดเหนี่ยว เธอเองก็ใช้เขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวเช่นกัน

เขาพอจะรู้ว่าเธอรักชูสุเกะ แต่ไม่เคยได้ยินออกมาจากปากเธอเลยซักครั้ง ชูสุเกะที่พยายามไล่ตามเธอมาตลอดเองก็ไม่มั่นใจกับท่าทีของเธอเช่นกัน แต่เห็นภาพในตอนนี้แล้วเขาสงสัยว่าทำไมชูสุเกะถึงไม่รู้ว่าคิโชวอินชอบตัวเอง ในเมื่อเธอแสดงออกอย่างชัดเจนขนาดนี้

แต่ไม่ว่าใครจะคิดยังไง ในตอนนี้เขาหวังแต่เพียงว่าเพื่อนสนิทของเขาจะออกมาจากห้องผ่าตัดได้อย่างปลอดภัย เขาจะไม่หวังอะไรอีก แค่เท่านั้น เท่านั้นก็พอ

.....

10.

ในช่วงเวลาที่ชูสุเกะกำลังพักฟื้น มาซายะก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากสุขภาพของเพื่อนเขา ความรู้สึกที่ไม่สมควรมีต่อคิโชวอินจืดจางไปท่ามกลางความโล่งใจของมาซายะ

แต่แล้วก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โชคดีถึงขนาดนั้น

ตอนที่มาซายะไปทำงานที่ฮอกไกโด เขาได้เจอกับคุณโมโมโซโนะที่มากับพี่ชายของคิโชวอินในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง หลังจากเลิกงาน พี่ชายของคิโชวอินกลับโรงแรม แต่คุณโมโมโซโนะกลับชวนเขาไปดื่มต่อ

พวกเขาคุยถึงเรื่องสัพเพเหระ คุยถึงเรื่องธุรกิจ และเกือบ ๆ ตีหนึ่ง ตอนที่ความสามารถในการประมวลผลของสมองลดต่ำลงถึงขีดสุดจากฤทธิ์ของความง่วงและแอลกอฮอลล์ คุณโมโมโซโนะก็ถามถึงเรื่องส่วนตัวของเขากับคิโชวอิน

ตอนแรกมันมาในรูปแบบของคำแนะนำเรื่องความสัมพันธ์ก่อน หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ คืบลึกลงเรื่อย ๆ ไปจนถึงเรื่องการคุมกำเนิด

‘เรื่องนั้น—” มาซายะหน้าร้อนผ่าว ‘ผมไม่ได้ใช้หร—’

แน่นอนว่าเขาจะใช้ได้ยังไง ในเมื่อเขากับคิโชวอินไม่ได้ทำอะไรกันเลยแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง คุณโมโมโซโนะตบบ่าเขา บอกว่าอย่าให้แต่ฝ่ายผู้หญิงกินยาคุม อีกอย่างถุงยางอนามัยเดี๋ยวนี้ก็มีลูกเล่นสนุก ๆ เพิ่มสีสันให้กับห้องนอนด้วย

มาซายะมองอีกฝ่ายที่หยิบถุงยางอนามัยทั้งกล่องจากกระเป๋าสูทตัวเองมาใส่กระเป๋าสูทของเขา ‘ไม่ต้องห่วง ฉันยังมีอีกเยอะ’ คุณโมโมโซโนะบอก แล้วกระซิบทิ้งท้ายว่าถ้าอยากได้คำแนะนำอะไรก็ถามเขาได้ เขามีเว็บไซต์ซื้อของเล่นผู้ใหญ่ดี ๆ แนะนำเพียบ รับรองว่า ‘เรย์กะจัง’ จะต้องชอบอย่างแน่นอน

เขาไปฮอกไกโดอีกหลายครั้ง และได้รับ ‘คำแนะนำ’ ของคุณโมโมโซโนะอีกหลายหน อีกฝ่ายบอกว่าถ้าเขามัวแต่ทำตัวน่าเบื่อ อาจจะโดนหาว่าเป็นสามีที่ขี้เกียจก็ได้ แล้วยังให้เว็บไซต์เว็บหนึ่งกับเขามา บอกว่าโดยปกติผู้หญิงมักจะอยากให้สามีซื้อของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปเซอร์ไพรส์ โดยเฉพาะของที่เธอไม่กล้าซื้อเอง

เขาเข้าไปดูในเว็บไซต์นั่น และรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมาจนถึงทุกวันนี้

มาซายะไม่ได้สั่งซื้อของขวัญออนไลน์ตามคำแนะนำของคุณโมโมโซโนะ แต่ตอนที่กดไปดูในพาร์ทที่สะเทือนขวัญน้อยที่สุดของเว็บไซต์ เขาแอบสงสัยว่าถ้าต้องเลือก คิโชวอินจะเลือกชุดชั้นในแบบไหน บางทีเธออาจจะเลือกชุดชั้นในสีชมพูฟูฟ่องเหมือนเจ้าหญิงแบบชุดที่เธอชอบใส่รึเปล่า

ในคืนนั้นระหว่างที่มาซายะทำเรื่องที่ผู้ชายบนโลกทำกันเป็นปกติก่อนนอน เขาสาบานได้ว่าเขาไม่ได้คิดถึงคิโชวอิน และสาบานว่าไม่ได้คิดถึงคิโชวอินในชุดชั้นในสีชมพูชุดนั้น

โอเค เขาโกหก แต่อย่างน้อยเขาก็พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองจินตนาการ อย่างน้อยก็ช่วงต้น ๆ แต่ไม่ว่าใครก็มีช่วงเวลาวิกฤต และตราบเท่าที่คิโชวอินไม่รู้ พี่ชายของเธอไม่รู้ ไม่มีใครรู้ ก็คงไม่ได้มีปัญหาอะไรมากไปกว่าศีลธรรมอันดีงามของเขาซึ่งได้รับความเสียหายเล็กน้อยเท่านั้น

เขาควรจะรู้ว่านั่นก็แค่คำปลอบใจตัวเอง

คิโชวอินเจอถุงยางในกระเป๋าเดินทางของเขา และเกือบจะเข้าใจผิดว่าเขากับคุณโมโมโซโนะมีความสัมพันธ์เกินเลยกัน

ตอนที่เธอท่องคุณสมบัติพิเศษของถุงยางอนามัย เขารู้สึกเหมือนอยากจะขุดหลุมบนพื้นแล้วลงไปหลบอยู่ในนั้น ตอนที่เธอชวนเขาแกะกล่องถุงยางอนามัยออกมาดู เขารู้สึกอายจนพูดไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากรู้ว่าข้างในเป็นยังไง

มาซายะไม่เคยสัมผัสถุงยางอนามัยของจริง เขาเคยเห็นในรูปภาพชั่วโมงสุขศึกษา และในวีดีโอผู้ใหญ่ที่เขาเปิดเข้าไปดูเพราะความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น

ถุงยางอนามัยที่คุณโมโมโซโนะให้มาดูอัปลักษณ์กว่าที่เขาคาดไว้มาก คิโชวอินเองก็ดูเหมือนจะคิดอย่างนั้นเช่นกัน ดังนั้นเธอเลยจะเอามันไปทิ้งในถังขยะ

มาซายะอยากจะบอกเธอว่าเธอไม่ต้องปีนขึ้นไปบนเก้าอี้เพื่อหยิบกระดาษทิชชู่ก็ได้ ให้เขาเป็นคนเอื้อมมือหยิบเองน่าจะดีกว่า เพราะเก้าอี้ตัวนี้ไม่เหมาะกับการยืน แต่เขาห้ามเธอไม่ทัน และสาบานได้ว่าเขาไม่ได้แอบมองใต้กระโปรงของเธอ หรือเห็นว่าวันนี้เธอใส่กางเกงในสีขาวเลยด้วยซ้ำ เพราะเขามัวแต่ก้มหน้าอยู่

เขาควรจะเดาได้ว่าเธอน่าจะตกลงมา แต่เพราะว่าเอาแต่ก้มหน้าก็เลยคว้าร่างของเธอไว้ไม่ทัน ตอนคิโชวอินหงายหลัง เขาจึงต้องใช้ร่างของตัวเองรองเพื่อที่เธอจะได้ไม่กระแทกโต๊ะ

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของสาวใช้ แต่ไม่ได้ใส่ใจเพราะคิโชวอินอยู่บนตักของเขา พอก้มลงไปมองก็เห็นลำคอขาว ๆ กับร่องอกที่โผล่พ้นคอเสื้อ จมูกรับรู้ได้ถึงกลิ่นน้ำหอมบาง ๆ และตักสัมผัสได้ถึงร่างนุ่มนิ่มเบียดลงมาที่—

เขาผลักคิโชวอินออกจากตัก รู้สึกเหมือนทั้งตัวร้อนเป็นไฟ

.....

11.

คิโชวอินแต่งหน้าไม่เก่ง

เขาเห็นเธอแต่งหน้าลบแล้วลบอีก ก็รู้สึกรำคาญจนต้องแย่งมาทำ

การแต่งหน้าไม่ต้องใช้ทักษะอะไรมาก แค่ทาสีลงบนจุดที่ต้องทาเท่านั้น แค่เห็นช่างแต่งหน้าแต่งให้เธอไม่กี่ครั้ง เขาก็จำได้

เขาไม่ได้ชอบการแต่งหน้า ไม่ได้ชอบกลิ่นเครื่องสำอาง

แต่เขาชอบตอนที่เธอเงยหน้าให้เขาแต่งแต้มสีต่าง ๆ ลงไปบนหน้าของเธออย่างวางใจ เขาชอบตอนที่ได้ไล้นิ้วไปบนผิวหน้าเนียนนุ่ม เขาชอบตอนที่เธอปรือตาลงเพื่อให้เขาวาดอายไลน์เนอร์ เขาชอบตอนที่ได้เห็นมุมตลก ๆ ของเธอตอนที่เธอแหงนหน้าให้เขาวาดขอบตาล่าง เขาชอบตอนที่ได้ใช้พู่กันค่อย ๆ ทาลิปสติกลงบนริมฝีปากของเธอ

เขาชอบที่เธอค่อย ๆ งดงามขึ้นด้วยมือของเขา เขาชอบช่วงเวลานั้นที่สุด เพราะเป็นช่วงเวลาเดียวซึ่งมีแต่เขาเท่านั้นที่จะได้เห็นเธอในมุมนี้ มุมที่ผู้ชายคนอื่นไม่ได้รับสิทธิพิเศษได้เห็นมัน

.....

กูลุ้นทุกคน ขนาดคนถูกเอ่ยแค่มีตัวตนอย่างน้องท่านอิมาริกูยังลุ้นเลย ตอนนี้มันอยู่ในฟีลที่จะใครก็ได้แล้ว ขอแค่มาต่อนิยาย ขอแค่เรื่องนี้จบ หรือถ้าไม่ต่อแล้ว จะหมดไฟหรือยังไงก็อยากให้มาแจ้งกันหน่อย หายต๋อมไปแบบนี้ไม่โอเคมากๆ แง

12.

คิโชวอินบอกว่าเขาโกหกไม่เก่ง

อันที่จริงเขาก็อยากบอกว่าเธอโกหกได้แย่มากเหมือนกัน

วันงานเลี้ยงอาหารมื้อค่ำที่ตึกตะวันตกของบ้านคาบุรากิ คิโชวอินซึ่งถูกถามเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเราดูเครียดหนักพอสมควร นอกจากจะสวาปามอาหารไปมากพอตัวแล้ว เธอยังดื่มไวน์ราวกับว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะถือศีลกินเจ งดเหล้าไปตลอดชีวิต

คิโชวอินไม่ใช่คนคออ่อน แต่ก็ไม่ใช่คนคอแข็งเหมือนอย่างท่านคิโชวอินพ่อของเธอ ดังนั้นพอดื่มไวน์หมดไปแก้วที่สี่ เธอก็เริ่มออกอาการเมาจนเขาต้องปราม พอถึงแก้วที่ห้า พี่ชายเธอเริ่มเตือน พอถึงแก้วที่หก เธอก็ไม่ห่วงเรื่องมารยาทที่อุตส่าห์รักษามานานตลอดทั้งมื้ออาหารอีกต่อไป

มือที่กดลงมาบนตักบ่งบอกว่านอกจากมารยาทแล้วความสามารถในการทรงตัวของเธอก็หายไปพร้อมกับไวน์ในแก้วด้วย คิโชวอินพยายามลุกขึ้น เซอยู่หลายครั้ง บ่นเรื่องรองเท้าส้นสูงที่เขาเตือนเธอหลายต่อหลายครั้งว่ามันสูงเกินไปสำหรับเธอ แต่เธอไม่เคยฟังเลยซักครั้ง

เขาเห็นเธอทำท่าไม่ดีจึงพาไปเข้าห้องน้ำ ตอนแรกตั้งใจจะส่งถึงแค่หน้าห้องน้ำ แต่เธอกลับทำราวกับว่า ทันทีที่เขาปล่อยมือ เธอจะร่วงลงไปอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาเลยบอกตัวเองว่าในฐานะที่เขาเป็นสามีของเธอ เขาควรจะรักษาหน้าของเธอเอาไว้ด้วยการช่วยเหลือไม่ให้เธอทำเรื่องขายหน้าอย่างการฉี่ราดในบ้านของพ่อแม่สามี

ในขณะที่เขาพยุงเธอ เขาก็คิดว่าคิโชวอินไม่น่าจะบ้าได้มากกว่านี้แล้ว แต่เธอพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเขาคิดผิด เมื่อเธอถกกระโปรงขึ้น แล้วดึงกางเกงในลูกไม้สีดำลงอย่างไม่สนใจสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ

มาซายะสะกดจิตตัวเองว่าเขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

เมื่อกลับไปถึงโต๊ะอาหาร ท่านแม่ของเขาก็ถามถึงเรื่องลูก มาซายะไม่มีคำตอบให้เธอเลยนั่งเงียบ แต่เขาคิดว่าคิโชวอินรับมือได้แย่กว่าเขามาก เพราะเธอบอกว่าจะพยายามและเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย จากนั้นก็ฉุดเขาวิ่งขึ้นชั้นสองของตัวตึก

มาซายะแอบกลัวว่าเธอคิดที่จะชวนเขาเข้าห้องนอนไปทำเรื่องอย่างที่ประกาศไว้จริง ๆ เพราะในคืนนี้เธอทำเรื่องที่เหนือความคาดหมายของเขาไว้มาก หากเป็นปกติเขามั่นใจว่าเธอจะไม่มีวันเอ่ยปากชวนเขาทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด

แต่คืนนี้ไม่แน่

ในระหว่างที่เขากำลังสู้รบกับวิกฤตในสมอง อย่างเช่นว่าตอนนี้คิโชวอินกำลังเมา ถ้าทำลงไปก็เท่ากับเป็นการฉวยโอกาส แต่ถ้าเธอคิดจะทำจริง ๆ เขาจะปฏิเสธอย่างงั้นหรือ แล้วอีกอย่างพวกเขาก็ไม่มีถุงยาง ซ้ำมาซายะเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ถ้าเขาเกิดฝีมือแย่ขึ้นมาจะทำยังไง

ทว่าคิโชวอินไม่ได้ชวนเขาเข้าห้องจริง ๆ เธอทรุดลงไปบนระเบียงทางเดิน หัวเราะลั่นเหมือนคนบ้า เธอเอาเท้าข้างที่ทำรองเท้าหลุดหายไประหว่างทางแล้วถีบขาของเขา จากมุมที่เขานั่งเมื่อทำองศากับมุมที่เธอล้มตัวลงนอน ก็ค่อนข้างจะหมิ่นเหม่ เขาอยากจะดุคิโชวอินว่าถ้าใส่กระโปรงแล้วไม่รู้จักระวังก็ควรจะเปลี่ยนเป็นกางเกงซะ แต่เขาไม่ได้พูดออกไป เพราะกระโปรงเหมาะกับคิโชวอินมากกว่า และเขาก็ไม่อยากให้เธอเลิกใส่กระโปรง ดังนั้นเขาเลยเบี่ยงสายตาไปอีกทางแทน

“นายเห็นสีหน้าของทุกคนไหม”

คิโชวอินถาม ปกติแล้วเธอเป็นคนที่สังเกตสีหน้าของคนอื่นค่อนข้างมาก และจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้เป็นอันเด็ดขาด แต่ในตอนนี้เธอเมาเละต่อหน้าผู้ใหญ่ พูดเรื่องไม่สมควรออกไป แล้วยังลากเขาขึ้นห้องอีกหาก ทว่าเสียงหัวเราะไม่หยุดของเธอทำให้เขารู้สึกว่าอันที่จริงแล้วเรื่องนี้มันก็ตลกดีเหมือนกัน

ทำไมเขาจะไม่เห็น โดยเฉพาะสีหน้าพี่ชายของเธอที่แข็งค้าง ทำราวกับอยากจะขโมยตัวเธอกลับบ้านแล้วซ่อนเธอไว้ในห้องนอนที่ตกแต่งเหมือนเจ้าหญิงในบ้านคิโชวอิน ให้เธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแปดเปื้อนตลอดไป

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังตลกอยู่ดี โดยเฉพาะสีหน้ายิ้มค้างของท่านแม่ที่พยายามจะส่งเสริมให้เขากับคิโชวอินคู่กัน แต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้ก็ไปต่อไม่เป็น

เขากับเธอหัวเราะจนหายใจแทบไม่ออก คิโชวอินยิ้มน้อย ๆ แล้วสั่งให้เขาไปเอาไวน์มาเพิ่ม

ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบทำตามคำสั่งของใคร แต่เขากลับลงไปเอาไวน์ให้คิโชวอิน บอกกับตัวเองว่ายังดีกว่าให้เธอลงไปเอาเอง เขาหลีกเลี่ยงทางผ่านไปห้องโถงสำหรับทานอาหาร หยิบไวน์จากห้องใต้ดินแล้วกลับขึ้นไปหาคิโชวอิน

คิโชวอินยังคงนอนอยู่บนพื้นในชุดกระโปรงที่สั้นเหนือเข่า สภาพของเธอดูไม่เหมือนมาดามน้อยของบ้านคาบุรากิเลยซักนิด เขาเลยลากเธอเข้าห้องนอนเพื่อให้เธอพักผ่อน แต่คิโชวอินกลับยังไม่หลับ เธอชวนเขาให้ออกไปดูดาวข้างนอก

“หนาวจัง”

เธอบอกอย่างนั้น ก็แน่ล่ะสิ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีแค่เดรสชุดเดียว เขาเลยดึงผ้าห่มจากเตียงมาให้ รู้สึกโล่งใจที่ผ้าห่มผืนใหญ่พอที่จะคลุมทั้งตัวเธอ รวมถึงขาที่โผล่พ้นกระโปรงของเธอด้วย

”ดื่มกันเถอะ” คิโชวอินยกขวดขึ้นมา แต่เธอไม่ได้รินใส่แก้วที่เขาเอาขึ้นมาด้วย แต่กลับดื่มจากปากขวดแล้วยื่นส่งต่อให้เขา

มาซายะมองเธอดื่มเหล้าราวกับสาวบาร์ในภาพยนตร์ ก่อนจะหัวเราะออกไป เอาเถอะ ยังไงวันนี้เธอก็ก่อเรื่องตั้งมาก กับอีแค่ดื่มไวน์ราคาหมื่นดอลลาร์จากขวดจะเป็นอะไรไป

เขารับขวดไวน์มาดื่มจากขวดเช่นกัน รสของไวน์แดงในคืนนั้นนุ่มนวลกว่าทุกที

.....

13.

ในวันครบรอบการแต่งงานสองปีของเขากับคิโชวอิน พวกเขาจัดงานเลี้ยงแฟนซี

เขารู้ว่าคิโชวอินชอบแต่งตัวบ้า ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามปฏิเสธก็ตาม

ในคืนนั้นพวกเขาแต่งชุดคู่พี่น้องมาริโอ้ คิโชวอินชอบมากถึงขนาดพอลงจากรถปุ๊บ ก็วิ่งเข้าไปอวดคนอื่นในงานปั๊บ นอกจากชุดแล้วพรอพของพวกเขายังมีบล็อกเหรียญ ตุ๊กตาเห็ด และวอลล์เปเปอร์ปราสาท

“นายดูมีความสุขดีนะ มาซายะ”

ชูสุเกะทักเขาเมื่อบรรดาสาว ๆ ไปรวมตัวกันอีกด้านหนึ่ง ส่วนผู้ชายรวมตัวกันอีกด้านหนึ่ง

“อื้อ งานแฟนซีแบบนี้น่าสนุกดีนี่นา” มาซายะบอก ก่อนจะลากอีกฝ่ายไปยังมุมลับตามุมหนึ่ง แล้วปรึกษาเรื่องที่เขากำลังรู้สึกอัดอั้น “ชูสุเกะ ในฐานะที่นายเป็นผู้มีประสบการณ์ ถามหน่อยสิว่าคน ๆ หนึ่งจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองเก่งหรือแย่ในเรื่องเซ็กส์น่ะ”

ชูสุเกะยิ้มค้าง ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “มายาซะ นายคงไม่ได้ให้ฉันช่วยประเมินคะแนนในห้องนอนของนายหรอกใช่ไหม แบบ ขึ้นไปบนห้องแล้วลองมีอะไรกันจริง ๆ แต่ไม่นับว่าเป็นเซ็กส์เพราะว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน?”

“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” มาซายะทำหน้าขยะแขยง “ก่อนนายจะเริ่ม...” เขาหน้าแดง พยายามคิดว่าการแก้ไขปัญหาจะต้องเล่าปัญหาออกมาตามตรง เพื่อให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินได้ถูกจุด “แบบว่าก่อนที่นายจะมีเซ็กส์ มันต้องมีแบบทดสอบไหมว่า นายเตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับการมีเซ็กส์ เหมือนการสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย อะไรประมาณนั้น”

ชูสุเกะดื่มเบียร์อีกอึกใหญ่ “ทำไมนายถึงถามแบบนั้นล่ะ?”

“เพราะว่านายจะรู้ได้ยังไงว่านายพร้อมแล้วสำหรับการมีเซ็กส์ ฉันยังต้องเรียนทฤษฎีอ่านโน๊ตขั้นต้นก่อนเริ่มเรียนเปียโน หรือเวลาจะเล่นกีฬา ก็ยังต้องอ่านกติกาเลย หรือขนาดตอนที่ฉันจะไปออกเดทกับวาคาบะ ก็ยังต้องหาข้อมูลก่อนตั้งเยอะ” เขาพยายามยกตัวอย่าง เผื่อเพื่อนสนิทจะได้เข้าใจยิ่งขึ้น

“อืมม์” ชูสุเกะวางมือไว้บนบ่าของเขา ก่อนจะยิ้มกว้าง “ใช่ มันก็มีล่ะนะ ปกติแล้วผู้ชายทั่วไปก็จะดูวิดีโอผู้ใหญ่เพื่อทำการศึกษาก่อนจะลงมือปฏิบัติจริง เพราะฉะนั้นมาซายะ ฉันแนะนำให้นายหาวิดีโอเอวีดูก่อนที่เริ่มคิดจะทำอะไรก็ตาม ซัก เจ็ดร้อยห้าสิบชั่วโมง เหมือนฝึกคอร์สภาษาเยอรมันยังไงล่ะ”

มาซายะชะงัก เขาไม่ค่อยชอบดูวิดีโอผู้ใหญ่เท่าไหร่ เซ็กส์เป็นเรื่องที่ค่อนข้าง...เละเทะ โดยเฉพาะวิดีโอที่คนอื่น ๆ ชอบกัน “เจ็ดร้อยห้าสิบชั่วโมงเลยเหรอ?” เขาถามออกมา รู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนักกับการเสียเวลาไปแบบนั้น อันที่จริงมาซายะเรียนคอร์สภาษาเยอรมันแค่สองร้อยกว่าชั่วโมงเขาก็พูดได้คล่องแล้ว

“แล้วพอนายมั่นใจว่าทฤษฎีแม่น ก่อนจะลงมือจริงก็มีสอบข้อเขียน เพื่อวัดประเมินผลก่อนออกสู่ภาคสนาม นายสามารถหาสอบได้ตามออนไลน์ เพราะงั้นพยายามเข้าล่ะ”

เขาอยากจะไปถามคุณโมโมโซโนะเพื่อยืนยันว่าที่ชูสุเกะแนะนำมาจริงหรือเปล่า เขาต้องเรียนถึงเจ็ดร้อยกว่าชั่วโมงจริง ๆ เหรอ หรือนั่นเป็นแค่ค่าเฉลี่ยเวลาที่คนปกติใช้เรียนกัน แต่เพราะว่าคุณโมโมโซโนะอยู่กับพี่ชายของคิโชวอินตลอดเวลา เขาเลยไม่กล้าเข้าไปถาม

และในขณะที่เขากำลังคำนวนระยะเวลาว่างในแต่ละวันเพื่อวางแผนการเรียนจากวิดีโอผู้ใหญ่สำหรับการสอบในภาคทฤษฎี เขาก็เห็นกับภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น

แม้ว่าเขาจะแต่งงานไปแล้ว แต่ในใจก็ยังรักวาคาบะอยู่ การเห็นเธอยืนอย่างใกล้ชิดกับมิซึซากิเป็นภาพที่ถ้าทำได้ เขาก็ไม่อยากจะเห็น

และเมื่อวาคาบะเขย่งเท้าขึ้นไปจูบมิซึซากิ เขาก็รู้สึกเหมือนงานปาร์ตี้จืดชืดจนแทบทนไม่ได้ ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกไปจากงาน คิโชวอินก็ชวนเขาไปหาอะไรกินข้างนอก

เธอพาเขาขึ้นรถไฟไปย่างรปปงงิ

เขามาคุยธุรกิจย่างรปปงงิบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยมาร้านข้างทางเลยซักครั้ง คิโชวอินกินร้านนึงแล้วไปต่ออีกร้าน ราวกับว่าวันนี้เป็นวันที่กินเท่าไหร่ แคลอรี่ก็ไม่เพิ่ม ทว่าก็คงไม่เพิ่มจริง ๆ เพราะเธออาเจียนออกมาจนเกือบหมดท้อง อาเจียนเสร็จก็ร้องไห้ ร้องไห้เสร็จก็อาเจียนเอาแต่น้ำย่อยออกมา

มาซายะปล่อยให้เธอเช็ดปากกับชุดเอี๊ยมมาริโอ้ของเขา แม้ว่าคิโชวอินจะเมาเละเทะ แต่เขาก็ขอบคุณเธอที่ไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้

.....

14.

มาซายะไม่ได้นอนทั้งคืน

ภาพของวาคาบะกับมิซึซากิวนเวียนอยู่ในหัวไม่หายไปไหน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ต่อสู้เพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรักก็ไม่ได้ ซ้ำยังไม่อยากปล่อยให้เธอไปมีความสุขกับคนอื่นอีก

คิโชวอินมาหาเขาในตอนเช้า สภาพของเธอดูอนาถซะยิ่งกว่าเมื่อวาน

“มาหนีไปที่อื่นด้วยกันเถอะค่ะ”

เธอบอกอย่างนั้น ทำท่ากระตือรือล้นเพื่อทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาสงสัยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอไม่พยายามหนีเขาเหมือนเขาเป็นตัวปัญหา อาจจะตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย หรือตั้งแต่หลังพวกเขาถูกจับแต่งงานกัน

เธอให้เขาจัดกระเป๋าให้ เขาเตรียมกระโปรงหลายตัวกับชุดขี่ม้าให้เธอ ช่วยเธอเป่าผมที่เปียกในขณะที่มองเธอทำงานอย่างขันแข็ง

ในตอนนั้น เขาสงสัยว่าถ้าเขาหลงรักเธอแทนที่จะเป็นวาคาบะ ชีวิตของเขาจะมีความสุขมากกว่านี้หรือไม่ แต่พอมองเธอแล้วเขากลับคิดว่าเป็นเพื่อนกันแบบในตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว

.....

15.

พวกเขาขับรถไปตามทางด่วน คิโชวอินนั่งข้าง ๆ เขา สวมชุดที่เขาเลือกให้ นิ้วไถหน้าจอมือถือดูสถานที่ท่องเที่ยวในขณะที่ปากบ่นพึมพำว่า ‘อา บะหมี่โฮโตนี่น่ากินจังน้า’ อีกไม่นานเท่าไหร่ก็ส่งเสียงท้องร้องดังลั่น ทำทีถามเขาว่าเขาหิวแล้วหรือยัง ท่าทางอย่างนั้นทำให้เขาคิดว่าคิโชวอินนี่น่ารักดีเหมือนกัน

ดูเหมือนกับการอกหักจะทำให้เขาประสาทกลับไปแล้ว

.....

16.

การแวะดูโบสถ์เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในรอบปี

ไม่ เขาพูดเกินจริงไปหน่อย การเห็นวาคาบะกับมิซึซากิจูบกันนั่นเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในรอบปี แต่เหตุการณ์นี้ถือเป็นลำดับที่สอง

คิโชวอินที่ทำของแตกดันคิดเรื่องงี่เง่าอย่างการพยายามซ่อนตัวในห้องสารภาพบาป ผู้หญิงที่มาสารภาพบาปเองก็แย่ไม่แพ้กัน

คิโชวอินวางหน้าผากไว้บนเก้าอี้บริเวณที่ว่างระหว่างขาของเขา หัวของเธอเกือบจะชนกับ... แล้วยังบทสารภาพบาปที่ดูบาปยิ่งขึ้นเมื่อมันถูกบรรยายในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้

มาซายะรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทดสอบโดยพระเจ้าเมื่อคิโชวอินขยับตัวยุกยิกไปมาใต้โต๊ะ ใบหน้าของเธอแนบอยู่กับเข่าของเขา เขาไม่ ไม่ได้จินตนาการจริง ๆ ว่าจะเป็นยังไงถ้าเธอขยับตัวขึ้นมาจากใต้โต๊ะ ปลดซิปกางเกงของเขา แล้ว—

เขาต้องการกำลังเสริมอย่างด่วนในสภาวะฉุกเฉินแบบนี้

‘ฉันอยู่ในห้องสารภาพบาป’ เขาพิมพ์ไปหาชูสุเกะ ไม่นานนักอีกฝ่ายก็พิมพ์ตอบกลับมา

‘ฉันอยู่ในห้องประชุม นายไปโบสถ์เพื่อสารภาพบาปกับพระเจ้างั้นเหรอ มาซายะ ฉันนึกว่านายไม่นับถือศาสนาซะอีก’

เขาพิมพ์กลับไป หวังว่าผู้หญิงที่อยู่ด้านตรงข้ามห้องจะไม่ได้สังเกตว่าเขากำลังเล่นโทรศัพท์ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สังเกตจริง ๆ เพราะเธอเล่าต่ออย่างไม่ติดขัด

‘ไม่ ฉัน -อยู่- ในห้องสารภาพบาป ในฐานะบาทหลวง แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสารภาพเรื่องที่เธอมีเซ็กส์กับพี่ชายตัวเองแบบละเอียด ฉันควรจะทำยังไงดี’

ข้อความของเขาถูกอ่านแล้ว แต่อีกฝ่ายยังไม่ตอบกลับมาซักที มาซายะรู้สึกร้อนใจ เลยพิมพ์ต่อไปอีก

‘ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันนั่งในห้องสารภาพบาป โดยที่คิโชวอินนั่งอยู่ที่หว่างขาของฉัน’

คราวนี้คำตอบถูกพิมพ์กลับมาอย่างรวดเร็ว ‘มาซายะ ฉันกำลังประชุมกับผู้ถือหุ้นโรงพยาบาล ไม่มีเวลามาฟังนายเล่าจินตนาการเรื่องเซ็กส์เกี่ยวกับคุณคิโชวอินให้ฟังหรอกนะ’

เขากดกล้องถ่ายรูป แล้วเอนตัวถ่ายรูปให้เห็นคิโชวอินที่อยู่ใต้โต๊ะ ก่อนจะกดส่งไปโดยที่ลืมว่าติดเป้ากางเกงของตัวเองที่มีหลักฐานแสดงอย่างดีว่าเขากำลังรู้สึกยังไงอยู่

มาซายะสบถในใจ แต่รูปก็ส่งไปแล้ว ชูสุเกะก็เห็นแล้ว เพราะงั้นก็ช่างเถอะ

แม้ว่าภาพจะมืดมาก และกล้องไม่ได้เปิดแฟลช แต่โทรศัพท์ของเขาก็มีฟังก์ชั่นถ่ายในที่มืดอัตโนมัติ ใต้โต๊ะซึ่งบนขอบโต๊ะมีสัญลักษณ์คริสตจักร คิโชวอินในเสื้อขนเฟอร์สีขาวและชุดกระโปรงผ้าลูกไม้นั่งอยู่บนพื้นใต้โต๊ะ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ตาวาวไปด้วยน้ำตาราวกับถูกใครรังแก ภาพนั้นคงจะน่ารักน่าสงสารถ้าไม่ถ่ายติดเป้ากางเกงที่ถูกดันเต็มที่ของเขา พอเห็นภาพถ่ายแล้วมาซายะก็สบถอีกครั้ง มันดูลามกกว่าสถานการณ์จริงมาก

‘สงบใจเอาไว้ แล้วก็คิดถึงหน้าพี่ชายของคิโชวอินซะ’ ชูสุเกะพิมพ์ตอบกลับมาในที่สุด

‘ฉันไม่คิดถึงหน้าพี่ชายคิโชวอินในสภาพแบบนี้หรอกนะ’ มาซายะพิมพ์ตอบกลับไป ‘ฉันควรจ—s;ldkfjsk’

‘?’

‘ไม่มีอะไร คิโชวอินแค่บอกฉันว่าเธอขาชาเฉย ๆ’ เขาพิมพ์ไป ก่อนจะนิ่งไปซักพัก แล้วสารภาพออกไปในที่สุด ‘คิโชวอินเอาโทรศัพท์จิ้มตรงนั้นของฉัน -โดยบังเอิญ- แล้วตอนนี้ก็ขยับตัวไปมาในหว่างขาของฉัน ฉันควรจะทำยังไงดี ชูสุเกะ ฉันไม่อยากจะทำเรื่องบัดสีในโบสถ์อย่างการหลั่งในกางเกงโดยที่หน้าของคิโชวอินอยู่ห่างออกไปแค่คืบเดียวหรอกนะ’

สาบานได้ว่ามาซายะมีเจตนาบริสุทธิ์ตอนที่เขาพิมพ์ออกไป แต่เวลาส่งแล้วกลับมาอ่านอีกรอบ เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงที่กำลังสารภาพบาปอีกฝั่งหนึ่งของผนัง

‘มาซายะ ถ้านายทำแบบนั้น ฉันจะบอกพี่ชายของคิโชวอิน เพราะงั้นสงบสติอารมณ์ไว้ซะ’

คำขู่ของชูสุเกะได้ผลชะงัก เขารู้สึกเหมือนควบคุมตัวเองได้หน่อยจนกระทั่งผู้หญิงแปลกหน้าเล่าเรื่องของเธอจบและจากไป

คิโชวอินพยายามจะออกมาจากใต้โต๊ะ มาซายะกดหัวของเธอกลับลงไปทันทีเมื่อหน้าผากของเธอเบียดลงบนเป้าของเขา เขาสะกดจิตตัวเองว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น แล้วกระโดดออกจากเก้าอี้หันหน้าเขาหามุมทันที

‘ชูสุเกะ เมื่อกี้ฉันเกือบจะถึงจริง ๆ แล้ว’

‘มาซายะ ความสัมพันธ์ของพวกเราพัฒนาจนมาถึงขั้นที่นายบอกฉันว่านายกำลังจะถึงจุดสุดยอดตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ’ ชูสุเกะพิมพ์ตอบกลับมา ส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้มาให้เขาด้วย

‘หน้าของคิโชวอินซบเข้ามา -บนเป้า- ของฉันตอนที่เธอพยายามจะออกมาจากใต้โต๊ะ แล้วยังบอกอีกว่าเธอไม่รังเกียจถ้าฉันจะช่วยตัวเองในห้องที่พวกเราอยู่’ นี่มันวิกฤตศีลธรรมชัด ๆ มาซายะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกทดสอบด้วยพระเจ้า หรือไม่ก็ซาตาน

หรือไม่ก็คิโชวอิน

‘อย่าทำอะไรบ้า ๆ เป็นอันขาด คุณคิโชวอินเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนนายเหมือนกันฉัน นายไม่อยากจะชักว่าวให้ฉันดูหรอก แล้วฉันก็ไม่อยากจะดูด้วย คุณคิโชวอินแค่พูดตามมารยาทเท่านั้น’

เขาพยายามสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะคิดว่าถ้าพี่ชายของคิโชวอินรู้ว่าเขากับคิโชวอินทำอะไรกันในห้องสารภาพบาปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ภาพในจินตนาการสยองจนเขาสามารถสงบสติอารมณ์ได้ในที่สุด

เขากับคิโชวอินออกไปนอกโบสถ์ได้อย่างที่ไม่มีใครทำเรื่องน่าขายหน้า—อย่างน้อยก็น่าขายหน้าไปมากกว่านี้ หลังจากนั้น เขากับคิโชวอินไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยตลอดทั้งทริป

จบ Y - Yearn (part 2 ใน3)

คาบุรากี๊๊๊๊๊๊๊๊๊๊

>>128 คาบุรากี๊ ------------ ตลอดเวลาในห้องสารภาพบาปนายแชทอยู่หรอวะ 55555555555555555555555555
พาร์ทต่อไปหน่วงแน่ๆ ทำไตแปบ ฮือ

ขอโทษที่กูแทรกฟิคนะ
อมกอมกอมกอมกอมกอมกอมกอมกอมกอมกมอมก จริงๆ แล้วนึกว่าจะตายด้านซะอีก ยังเป็นผช.หนุ่มแน่นอยู่นี่นาเจ้ามาซายะ! มีการแอบเหล่เรย์กะบ่อยๆ ด้วย
โอ่ย กูขำการที่มีอะไรก็แชทไปพูดกับเพื่อนทุกสิ่งอย่างของคาบุมากๆ55555555555555555 โอ๊ยกูสงสารเอ็นโจ55555555555555555

อะไรคือการส่งรูปแบบนี้ไปหาเพื่อนชายคนสนิทคะ เดี๋ยววันนึงเขาหน้ามืดจับสอนวิชาเพศศึกษาขึ้นมาแล้วจะยุ่งนะคะ
แต่กูก็สงสัยว่ะ เนื้อเรื่องหลักพวกเอ็นโจกับคาบุมันจะมีคุยทะลึ่งๆห่ามๆกันตามประสาวัยรุ่นชายบ้างมั้ยวะ หรือจะเป็นสุภาพบุรุษคุณชายกันทุกกระเบียดนิ้ว เซ็กส์คืออัลไลเค้าไม่ยู้เยื่อง

กูว่าเอ็นโจนั่นล่ะที่ควรแต่งงานกับคาบุที่สุดแล้ว มีความเป็นทุกอย่างให้เธอจริงๆ เป็นเพื่อนสนิท เป็นที่ปรึกษา เป็นคนปลอบ เป็นคนตามไปหาตอนจิตใจย่ำแย่ที่สุด คอยอยู่ข้างๆไม่ห่าง ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นหญิงกูว่าได้กันเองแน่ๆ ถถถถถถถ ขนาดในฟิคยังต้องมาฟังเรื่องบนเตียง ได้ดูรูปเป้า แถมยังได้ฟังว่ากำลังจะถึงจุดสุดยอดอีก ใครมาเห็นได้เข้าใจผิดว่าสองคนนี้กำลังเล่นเซ็กส์แชทกันอยู่แหงๆ

กรี๊ดดดด โม่งฟิคมาต่อให้จุใจเรยยยย
Yearn นี่มันสมเป็น Yearn เต็มไปด้วยความปรารถนาของเด็กหนุ่ม 5555
แต่มาอ่านมุมมองคาบุแล้วก็รู้สึกน่ารักดีนะ คาบุก็เป็นหนุ่มเวอร์จิ้นไม่ใช่พระอิฐพระปูนก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างเป็นธรรมดา แต่ฮาที่มีอะไรบอกเอ็นโจหมดนี่แหละ สรุปตอนอยู่นโบสถ์ ที่เรย์กะเห็นว่าเล่นมือถือชิลๆ นั่นคือกำบังปรึกษาเอ็นโจอย่างร้อนรนสินะ 555

คาบุรากิ 555555555 ทำไมต้องปรึกษาเอ็นโจทุกเรื่อง 555555555 แล้วไอ้คอส av ศึกษา 750 ชม.นี่เป็นคำแนะนำที่โคตรเลว 555555

พอกลับมาอ่านซ้ำอีกทีก็อยากแย้งนิดนึง กูว่าเจ้าแม่น่าจะแต่งหน้าเก่งอยู่นะ ตอนคิ้วร่วงยังเขียนคิ้วซะเทพให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เรื่องแต่งหน้าน่าจะฝีมือดีเลยล่ะ

คาบุ โอ๊ยยย กูสงสารเอ็นโจ ทำไมต้องรับรู้+ช่วยเหลือทุกอย่างขนาดนี้ บอกยันว่าจะแตกไม่แตก กูทั้งขำทั้งสงสาร 55555555555

กูนี้อยากอ่านพาทที่ท่านเรย์กะยัดจีสตริงฝั่งคาบุเลย ฟิคนี้โครตเรียล หัวผู้ชายแม่งก็ต้องมีเรื่องลามกแบบนี้แหละ 555

สงสารเอ็นโจวร้อยยยยยยยย 555555555555ฮือออออ

ฟีลแบบ ทำไมกูต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย 5555555

บากะรากรี๊ ทำไมหนูเป็นแบบนี้ 55555555

สงสารเอ็นโจ ต้องมาคอยฟังปัญหาเรื่องเซ็กส์ของเพื่อนรักกับเพื่อนที่ตนรัก(?) มีขู่จะไปฟ้องท่านพี่ด้วย 55555

กูนึกภาพเอ็นโอกำลังประชุมอยู่แล้วกดภาพที่คาบุรากิส่งมาดู ไหนจะ sex chat บนจออีก ถ้าคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆดันเห็นเข้าจะทำหน้าแบบไหน...

>>136 +1 ตอนอ่านคิดเรื่องนี้เหมือนกัน นางน่าจะเชี่ยวเรื่องนี้ เพราะแนะนำเรื่องความงามให้อิวามุโระคุงได้ แล้วก็ตอนสารภาพบาป ถ่ายรูปน่าจะได้ยินเสียงชัตเตอร์นะ เพราะว่าโทรศัพท์ญป.ปิดเสียงไม่ได้
//ปล. ขอบคุณโม่งฟิคa-z เป็นฟิคที่ต่อลมหายใจระหว่างรอตอนใหม่อัพเดทอย่างสิ้นหวังได้ดีมาก เขียนโคดดี

สงสารเอ็นโจ ถถถถถถถถถถถถ เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่างไหมมมมม คาบุรากินายเด็กมัธยมพึ่งมีฝันเปียกรึไง

ทำไมกูรู้สึกว่าคำแนะนำแต่ละอย่างของจอมมารคือพยายามกันท่าคาบุวะ แบบ 750hr มึงดูไประหว่างนี้อย่ายุ่งกับคุณคิโชวอินนะเว้ย

>>142 ใช่ นางเป็นคนแต่งหน้าให้อิวามุโระเองจะแต่งหน้าไม่เก่งได้ไง แถมเขียนคิ้วได้เป๊ะจนไม่มีใครรู้อีกว่าคิ้วหาย ตอนอ่านก็ตงิดเรื่องนี้ แต่กูจะปล่อยเบลอไปละกัน

นี่มัน sex chat ชัดๆ lol

lol กูขออภัย อันที่จริงกูพอรู้ว่าท่านเรย์กะแต่งหน้าได้ แต่ในเรื่องให้เกลียดการแต่งหน้าแบบบล็อกจัดเต็มออกงานเฉย ๆ ปล่อยเบลอกูไปละกันนะคะซิส (กราบ 3 ที)

>>147 รับคำขอโทษเป็นตอนใหม่ 555 รอมาอัพนะโม่งฟิค

กูลองทำตามคลิปเมอร์ลิน BB สกาดี้สามเทิร์นจบดูแล้ว แม่งหยั่ง DW แกล้งกูอยู่เลยว่ะ มันขึ้นอาร์ตเชนให้กูรัวๆมาห้าตารวดแล้ว ทั้งที่ปกติแม่งชอบขึ้นการ์ดคละสีให้กู กูก็ต้องรีเกมรัวๆเหมือนกัน

>>149 ผิดมู้สัส

เอ็นโจนี่มีความคิดy เยอะนะ sex text กับมาซายะบ้าง คิดว่ามาซายะจะขอมีเซ็กส์ด้วยบ้าง ความคิดเอ็นโจแม่ง...

>>149 เดี๋ยวๆๆๆ ใจเย็นมึง

สัส กูตอบผิดกระทู้นี่หว่า ถึงว่าดิแม่งไม่ขึ้นในกระทู้เฟท ทีแรกนึกว่าเนตดีแทคแม่งเด๋อ จริงๆเป็นกูที่เด๋อเอง //กราบขอโทษทุกคนแล้วจากไป T_T

ความจริงตอนกูเสนอ yearn ไป กูก็ไม่คิดว่าความปรารถนามันจะแรงกล้าขนาดนี้อะ

>>133 พูดถึงจุดนี้ ถ้าสอบเสร็จกูอยากแต่งเป็นฟิคได้มั้ย รู้สึกว่าผู้ชายกลายเป็นผู้หญิงเนี่ย น่ารักกว่าผู้หญิงปกติอีก//ยิ้มอ่อน

>>155 เอาเลยมึง ว่าแต่ใครจะเป็นผู้หญิงวะ 555555

>>155 กูว่าคาบุร่าง C ก็คือเรย์กะนี่ล่ะ ส่วนเอ็นโจร่าง C กูล่ะนึกถึงยุยโกะขึ้นมาทันควัน 55555555555

>>157 เดจาวูนี่มัน !?

กูจะปล่อยเบลอหลายอย่าง ดีใจที่แต่งฟิคให้อ่านนะเว้ย

>>157 กูว่าถ้าสองคนนี้ คาบุจะออกแนวนางเอก Special A ส่วนถ้าเป็นเอ็นโจนี่คงแนวแมรี่ซูมั้ง ฉลาด สวย เก่ง อ่อนโยน ตอแหลเป็น

>>160 กูว่าเอ็นโจหญิงไม่น่าจะแมรี่ซูเพราะตอแหลนี่ล่ะ 555555

>>55 สาดเกลือรอบบ้านเท่าอายุเดี๋ยวนี้!

>>162 ต่อ อะไรเนี่ย ไม่เม้นก็ไม่ยอมเด้งอัพเดทมู้เลยงั้นเรอะ....

17.

บางครั้ง เขาก็สงสัยว่าคิโชวอินรู้ความแตกต่างระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงรึเปล่า

จริงอยู่ว่าเวลาที่เธออยู่กับผู้ชายทั่วไป คิโชวอินวางตัวห่างเหินราวกับเธอเป็นพระราชินี และผู้ชายที่รายล้อมเธอเป็นขุนนางข้ารับใช้ เธอเป็นคิโชวอินโดยกำเนิด เหมือนที่เขาถูกเลี้ยงมาให้เป็นคาบุรากิ

แต่ตอนที่เธอบ่นว่าปวดตัว แล้วขอให้เขานวดให้ มาซายะรู้สึกเหมือนเขากำลังถูกจับเล่นเกมส์ทดสอบอะไรบางอย่าง ในห้องสารภาพของโบสถ์ คิโชวอินที่เป็นตะคริวนั่งบนเก้าอี้ และเขาก็ช่วยนวดขาให้เธอเพราะรู้สึกผิดที่คิดกับเธอไปในทางไม่เหมาะสม

แต่ตอนนี้สถานการณ์กลับไม่เหมือนกันเลยซักนิด

พอเข้าห้องพัก คิโชวอินก็ถอดบอมบ์เบอร์แจ็กเก็ตออก เหลือแต่เดรสตัวในที่เขาเลือกให้ มันเป็นเดรสเจอร์ซี่ที่มีลูกไม้ประดับอยู่ขอบกระโปรง คิโชวอินชอบใส่กระโปรงสั้นเพราะมันทำให้เธอดูขายาวขึ้น ตอนปกติแล้วมันก็น่ารักดีถ้าเธอไม่นอนคว่ำอยู่บนฟูกแบบไม่ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย

กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วยิ่งสั้นขึ้นไปอีกเมื่อเธอนอนลง ยังดีที่คิโชวอินระวังตัวมากพอที่เอาเสื้อนอกขนสัตว์ของเธอมาปิดบริเวณสะโพกเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นไปถึงข้างใน

มาซายะเริ่มจากน่องของเธอก่อน เป็นเป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุด คิโชวอินส่งเสียงฮืม ๆ อย่างพอใจ มาซายะบีบนวดน่องของเธอทั้งสองข้าง ก่อนจะไล่ลงไปถึงฝ่าเท้า

ฝ่าเท้าขาวจัดของเธอมีรอยแดงเพราะใส่รองเท้าส้นสูงเดินตลอดวัน มาซายะขมวดคิ้ว เขาบอกคิโชวอินหลายรอบแต่เธอไม่เคยฟังเลยแม้แต่น้อย เขากดลงไปกลางฝ่าเท้าของเธอเหมือนอย่างที่พนักงานนวดเคยทำให้

“อื้อ!” เสียงร้องเล็ก ๆ แหลม ๆ ในลำคอของคิโชวอินทำให้เขาชะงัก มาซายะชักมือกลับราวกับเท้าของเธอคือน้ำร้อน

คิโชวอินยันตัวขึ้นแล้วเอี้ยวตัวมามองเขา “หยุดทำไมคะ ท่านคาบุรากิ” ตากลมโตของเธอมองเขาอย่างแปลกใจ ราวกับว่าเมื่อครู่เธอไม่ได้ส่งเสียงครางแหลม ๆ ออกมา

มือของมาซายะเลื่อนลงไปจับเท้าของเธออีกครั้ง ก่อนจะแตะนิ้วโป้งลงบนบริเวณเอ็นตรงกลางฝ่าเท้าที่แข็งจากการเกร็งเท้าบนส้นสูงทั้งวัน คิโชวอินทำเสียงฮืม ๆ เขาเลยชักมือออกอีกครั้ง

คิโชวอินเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะออกปากสั่งเขา “ท่านคาบุรากิ กดลงไปแรง ๆ กว่านี้หน่อยสิคะ” พอเขากดลงไปตามที่เธอสั่ง เธอก็ทำเสียงอืมม์ยาว ๆ แล้วสั่งให้เขาอย่าหยุด

แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อเรื่องพระเจ้าหรือศาสนา แต่มาซายะก็คิดว่าจะต้องมีใครซักคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติพยายามจะกลั่นแกล้งเขาอยู่แน่ ๆ เพราะคิโชวอินเอาแต่ส่งเสียงครางในคอเหมือนแมว สลับกับชมเขาเป็นระยะด้วยคำชมแบบที่ว่า ‘มือของท่านคาบุรากิวิเศษที่สุดเลย’ หรือไม่ก็ ‘ตรงนั้นแหล่ะค่ะท่านคาบุรากิ’ หรือไม่ก็ ‘ทำอีกครั้งเหมือนเมื่อครู่นี้ได้ไหมคะ’

มาซายะอยากจะไลน์หาชูสุเกะถามอีกฝ่ายว่าจะลบความทรงจำยังไงดี โดยเฉพาะพาร์ทที่เขาคร่อมอยู่เหนือร่างของเธอ แล้วกดนิ้วลงบนบริเวณบ่าใต้ต้นคอ แล้วคิโชวอินบอกกับเขาว่า ‘ท่านคาบุรากิ ทำต่อสิคะ ตรงนั้น รู้สึกดีมาก ๆ เลย’

แว่บหนึ่ง เขาคิดว่าคิโชวอินพยายามจะยั่วเขา แต่พอเห็นเธอหลับสนิท เขาก็ได้แต่ไปจัดการธุระของตัวเอง เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ไลน์หาชูสุเกะก่อนที่จะไปเข้าห้องน้ำ เพราะจินตนาการระหว่างนั้นของเขาที่ของเดิมมีแค่ภาพ คราวนี้กลับเพิ่มเสียงเข้ามาด้วย

หลังจากที่พวกเขาทานมื้อเย็นแล้วเรียบร้อย เขากับคิโชวอินก็ไปนั่งเล่นกันที่ระเบียงแล้วคุยกันจนอาหารย่อยจึงไปอาบน้ำ เธอใส่ชุดนอนที่เขาเตรียมให้ มาซายะไม่ทำเรื่องผิดพลาดอย่างการหยิบสเวตเตอร์ให้กับเธอ แม้ว่าคิโชวอินจะไม่มีชุดนอนที่เป็นกางเกง แต่เธอก็มีชุดนอนที่ยาวจนถึงข้อเท้า

พอเขาอาบน้ำเสร็จ เธอก็หลับไปแล้วเรียบร้อย เขาหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความถึงชูสุเกะ

‘ชูสุเกะ นายมีวิธีลบความจำไหม’

ชูสุเกะไม่ตอบ แต่ส่งเว็บไซต์ที่พอกดเข้าไปแล้วขายยาผิดกฏหมาย เขาเลยปิดทิ้ง แล้วบอกว่าขอเป็นวิธีทางจิตเวชดีกว่า

‘นายทำอะไรอีกแล้วน่ะ มาซายะ’

เขาพิมพ์ตอบกลับไปทันทีว่าเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น

‘ถ้านายไม่ได้ชอบคุณคิโชวอิน ก็อย่าคิดถึงเธอในแง่นั้นอีก’

มาซายะมองข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วเข้านอน

เช้าวันต่อมาเขากับคิโชวอินไปที่สนามขี่ม้า คิโชวอินทำท่าแหยง ๆ ตอนที่เขาบอกให้เธอเข้าไปทำความรู้จักกับม้าในคอก เธอบอกเขาว่าเธอไม่ค่อยถูกกับสัตว์เท่าไหร่

เขานึกไปถึงตอนที่เธอโดนกวางกัด และโดนนกอึใส่ อันที่จริงเธอก็ไม่ค่อยถูกกับสัตว์จริง ๆ ล่ะนะ

จนแล้วจนรอดคิโชวอินก็ขี่ม้าได้แค่ช่วงสั้น ๆ พอเธอเกือบจะตกลงมาก็ไม่ยอมขึ้นขี่ม้าอีก เขาได้แต่ทำใจว่าเธอคงไม่สามารถเล่นกีฬาอะไรได้

ผลจากการที่บังคับให้เธอขี่ม้าตกอยู่กับมาซายะอีกครั้งเมื่อคิโชวอินขอให้เขานวดขาให้ มาซายะตัดสินใจว่ากลับไปคราวนี้เขาจะซื้อเครื่องนวดให้เธอ หรืออย่างน้อยก็ที่อุดหูสำหรับตัวเอง

.....

18.

อายูคาวะ ชิสึกะ เป็นผู้หญิงแบบที่เขาไม่ได้เจอมานาน

หลังจากที่อยู่ในวงสังคมชั้นสูง มาซายะก็เจอแต่ผู้หญิงที่สง่างาม หรือทำตัวเรียบร้อยน่ารัก ผู้หญิงที่ทำตัวห่าม ๆ ได้เป็นธรรมชาติแบบเธอทำให้เขานึกถึงวาคาบะ

เขารู้สึกสนุกตอนที่ได้แข่งม้ากับเธอ ชอบที่เธอโวยวายตอนที่เขาเข้าเส้นชัย เธอไม่ยอมแพ้แม้ว่าจะแพ้เขาราบคาบ

เขารู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง กลับไปในช่วงวันเวลาที่ทุกอย่างไม่ได้ซับซ้อนเหมือนตอนนี้ ในช่วงเวลาที่เขารู้สึกว่าโลกอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของเขา และไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งเขาได้

เขาเจอเธออีกครั้งในงานเลี้ยงชมดอกไม้ เธออยู่ในชุดยูคาตะเรียบ ๆ ดูสดชื่นผิดกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่แต่งชุดกิโมโนเต็มยศ แม้ว่าเธอจะเทียบไม่ได้กับคิโชวอินที่แต่งตัวราวกับภาพวาด แต่เธอทำให้เขานึกถึงทุ่งหญ้าที่แสนอิสระ

เขาไปฟาร์มอายูคาวะอีกหลายครั้ง และได้เล่นกับเธออีกหลายหน เขาส่งข้อความหาชูสุเกะเล่าเรื่องของชิสึกะให้เพื่อนสนิทของเขาฟัง ชูสุเกะตอบมาแค่สั้น ๆ ว่า ‘อืม’ เหมือนตอนสมัยมัธยมที่มาซายะส่งอีเมล์ไปเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้อีกฝ่าย เขาเลยเล่าเรื่องของเธอให้คิโชวอินฟังแทน

และในวันหนึ่งตอนที่พวกเขากลับมาจากฟาร์ม คิโชวอินก็เรียกเขาไว้ก่อนที่เขาจะเข้าห้องนอน

“สิ่งที่ฉันบอกท่านคาบุรากิในคืนแต่งงาน ตอนนี้ฉันก็ยังคงยืนยันคำเดิมนะคะ”

เธอบอกอย่างนั้น เขาไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

“ฉันไม่รังเกียจหรอกนะคะ ถ้าท่านคาบุรากิจะมีคนรัก ฉันจะช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ ไม่ขัดขวางอย่างเด็ดขาดค่ะ”

เขาขมวดคิ้ว รู้สึกโมโหที่เธอดูถูกเขา ทั้ง ๆ ที่เขาบอกเธอแล้วแท้ ๆ ว่าเขาจะไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกในระหว่างที่เธอ—-

มาซายะนิ่งไปเมื่อใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา

คิโชวอินกลับเข้าห้องไปแล้ว แต่มาซายะยังคงไม่สามารถก้าวขาขยับออกจากที่เดิมได้ เขาพยายามทบทวนตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในคืนนั้นเขาส่งข้อความถึงชูสุเกะ

‘ฉันชอบ อายูคาวะ ชิสึกะ?’

ชูสุเกะตอบมาด้วยข้อความสั้น ๆ เพียงคำเดียว

‘อืม’

หลังจากนั้นเขาก็หลบหน้าคิโชวอิน รู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่กล้าสู้หน้าเธอ เขาต้องการเวลาคิดมากกว่านี้ แต่ถึงจะพยายามคิดเท่าไหร่ เขาก็คิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรดี เขาบอกกับตัวเองว่าเขาไม่ได้ชอบชิสึกะ แต่ก็รู้ดีว่าเขาโกหกเวลาพูดคำนั้นออกไป

เขารู้สึกผิดกับคิโชวอินเลยอยากจะมอบขอบขวัญปลอบใจให้กับเธอ ท่านแม่ของเขาตื่นเต้นมากตอนที่เขาไปขอให้ท่านช่วยเลือกเครื่องประดับให้คิโชวอิน สร้อยคอที่เขาประมูลมาราคาค่อนข้างสูง แต่ดูเหมาะสมกับการอยู่บนคอของเธอมากกว่าใคร ๆ

ในค่ำคืนทานาบาตะ เขาเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เธอ ทั้งการเล่นเพลงที่เธอชอบ การเต้นรำ ในค่ำคืนนี้เธองดงามยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน สายตาทุกคู่ของพวกผู้ชายมองเขาด้วยความอิจฉา เขาทำเป็นไม่เห็นว่าหนึ่งในนั้นคือสายตาของชูสุเกะ

เขาบอกกับเธอว่าตราบเท่าที่เธอยังคงเป็นคาบุรากิ เขาจะไม่มีวันทรยศเธออย่างเด็ดขาด

19.

มาซายะไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาควรจะรู้สึกยังไงตอนที่คิโชวอินเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยชุดเดรสผ้าไหมสีบรอนซ์สั้นขึ้นมาจากเข่าคืบกว่า แนบไปกับสะโพกจนเขาอดเพ่งไม่ได้ว่าข้างในนั่นเธอใส่ชุดชั้นในรึเปล่า ซ้ำคอรูปตัววียังผ่าลึกซะจนเขาไม่รู้จะวางสายตาตรงไหน มาซายะต้องสั่งให้ตัวเองมองหน้าเธอและห้ามลดสายตาลงต่ำกว่าลำคอเด็ดขาด

“ชุดนั่น ไม่เซ็กซี่ไปหน่อยสำหรับเธอเหรอ?” เขาถาม ปกติแล้วถึงชุดของคิโชวอินจะแหวก แต่ไม่มีชุดไหนให้ความรู้สึกน่าฉีกมันออกจากตัวของเธอแบบชุดนี้ เขารู้สึกเสียใจที่ช่วยให้เธอลดน้ำหนักได้ ถ้าเธอยังคงมีพุง ก็คงไม่กล้าใส่ชุดแนบเนื้อขนาดนี้

คิโชวอินปฏิเสธที่จะเปลี่ยนชุด มาซายะพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองไปทางคิโชวอินตอนเธอปีนขึ้นบูกัตติ เขาเกือบจะทำสีรถถลอกหลายครั้งเพราะตาไม่ได้อยู่บนถนน แต่จ้องอยู่ตรงคอเสื้อเธอ

เขาอยากจะบอกคิโชวอินว่าชุดนั่นถ้าอยู่บนตัวของผู้หญิงที่ผอมอย่างนางแบบก็คงจะดูสวยดี แต่พออยู่บนตัวของผู้หญิงที่มีหน้าอกค่อนข้างมากอย่างเธอ มีแต่จะทำให้ผู้ชายคิดถึงเรื่องที่ไม่สุภาพเท่าไหร่นัก ดูเหมือนว่าคิโชวอินจะชอบชุดนี้เอามาก ๆ แม้ว่ากระโปรงที่ค่อนข้างรัดจะทำให้เธอเดินแปลก ๆ ก็ตาม

พอถึงงาน เขารีบลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูให้กับเธอเพราะอยากจะบังตอนเธอก้าวลงจากรถ และเขาก็ได้เห็นเธอจากมุมสูงแบบที่เขาต้องเหลือบตามองบนแล้วบอกว่าเขาไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น มาซายะโล่งใจขึ้นมากเมื่องานนั้นคืองานค็อกเทลที่ไม่มีที่นั่ง ไม่งั้นงานเลี้ยงนี่คงเกิดหายนะแน่ ๆ ถ้าคิโชวอินนั่งในที่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาแล้วเห็นในมุมที่เขาเห็น

พี่ชายของเธอยิ้มไม่ถึงตาเมื่อเห็นว่าคิโชวอินลงจากรถด้วยชุดแบบไหน เขาสละตำแหน่งข้างกายให้พี่ชายเธออย่างเต็มใจ คิโชวอิน ทาคาเทรุ โอบไหล่น้องสาวของตัวเองแล้วส่งสายตาพิฆาตให้กับผู้ชายทุกคนในงาน ราวกับว่าถ้ามีใครเข้าใกล้เธอเกินกว่าที่เขาอนุญาตจะต้องมีเหตุการณ์นองเลือดแน่ ๆ

คุณโมโมโซโนะเป็นตัวอย่างที่ดีของการทำตัวรุ่มร่ามใส่คิโชวอิน เพราะทำได้ไม่นานก็ต้องลงไปงอก่องอขิงกุมหน้าแข้งเพราะโดนพี่ชายของเธอเตะหวดไม่ยั้งแรง

มาซายะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อพี่ชายของเธอพาเธอไปปล่อยในวงไฮยีน่าสาวที่ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้ในรัศมีสิบฟุต ในระหว่างที่เขาคุยธุรกิจ เขาพยายามมองหาเธอบ่อยครั้ง ในค่ำคืนนี้มีผู้ชายเข้าหาเธอมากเป็นพิเศษ แต่ได้ท่านพี่ของเธอกันท่าสุดฤทธิ์ ในคืนนั้นพี่ชายของเธอแทบไม่ได้คุยอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เพราะมัวแต่หวงก้างน้องสาว เขาก็เลยวางใจคุยธุรกิจได้อย่างไม่ว่อกแว่กมากนัก

ตอนเวลาราว ๆ ห้าทุ่ม คิโชวอินเดินมาถามเขาว่าเขาคุยธุระเสร็จหรือยัง เขาถามเธออย่างเป็นห่วงว่าเธอไม่สบายรึเปล่า ปกติแล้วคิโชวอินจะเดินร่อนในงานมากกว่านี้ เธอตอบเขาว่าไม่ และหายตัวไปในงาน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็เดินมาหาเขาอีกครั้ง คิโชวอินแนบร่างของเขาลงกับร่างของเขาในขณะที่เธอโอบเอวเขาไว้ คู่สนทนาของเขาหยุดพูดทันควันราวกับทำลิ้นหายไปเพราะสายตามัวแต่จับจ้องร่างของเธอ เขาเองก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเช่นกันเพราะหน้าอกของคิโชวอินแนบเข้ามาบนร่างของเขา เธอเขย่งตัวขึ้น แนบริมฝีปากกับใบหูของเขาแล้วกระซิบว่า

“ฝากของหน่อย”

มือของเธอเอื้อมมาสอดของบางอย่างลงในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา เขาล้วงมือลงไปโดยสัญชาตญาณ และสัมผัสของเชือกและผ้าเนื้อบางก็ทำให้เขาตัวแข็งเหมือนโดนไฟช็อต

เขามองมือของเธอที่ข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างโอบเอวของเขา มองร่างในชุดผ้าไหมที่เบียดร่างของเขาตั้งแต่หน้าอกเรื่อยลงไปจนถึง...

ภายใต้กระโปรงผ้าไหมสั้นแค่ครึ่งขาอ่อน คิโชวอินแนบร่างกายท่อนล่างที่ไม่ได้ใส่อะไรภายใต้กระโปรงบาง ๆ ตัวนั้นลงมาบนสะโพกของเขา

“ฉันจะไม่มีวันซื้อกางเกงในยี่ห้อนี้อีกเด็ดขาด” เธอแก้ตัวด้วยริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่บนใบหูของเขา สมองเขามาซายะเหมือนจะลัดวงจรเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงร่างที่บดเบียดเข้ามา เขาหันไปมองใบหน้าแดงก่ำของเธอที่แดงลงไปถึงคอ เรื่อยลงไปถึงหน้าอกอิ่ม สายตาของเขามองลงไปถึงสะโพกที่ไม่มีรอยชุดชั้นในแม้แต่น้อยเพราะเธอถอดมันใส่กระเป๋าสูทของเขา

มาซายะสบถหยาบคายในใจ คิโชวอินพยายามยั่วเขาชัด ๆ ช่างหัว 750 ชั่วโมงที่เขายังเรียนไปได้ไม่ถึง ถ้าคิโชวอินจะยั่วถึงขนาดนั้น เขาก็จะพาเธอออกไปจัดการในบูกัตติตอนนี้เ—

หัวของมาซายะมีแต่ความคิดที่จะกดเธอลงกับเบาะแข็ง ๆ ของรถ จากนั้นก็ให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะทนให้เธอยั่วได้นานขนาดนั้น จนกระทั่งเขาดันไปสบเข้ากับสายตาเยือกแข็งจากพี่ชายของเธอ

ในคืนนั้นเขาพาเธอกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ ไม่มีใครทำเรื่องไม่สุภาพบนเบาะรถ

พอกลับถึงบ้าน คิโชวอินก็ดึงกางเกงชั้นในออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาอย่างอาย ๆ มันเป็นกางเกงชั้นในสีดำ ผ้าน้อยจนเขาไม่กล้ามอง

ในคืนนั้นเขาไม่ได้ส่งข้อความหาชูสุเกะ เพราะเขาจะไม่มีวันบอกเด็ดขาดว่าวันนี้คิโชวอินทำอะไร และถ้าพี่ชายของเธอไม่ส่งสายตาปรามไว้เขาจะทำอะไร ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะมาซายะไม่อยากให้ชูสุเกะเห็นภาพของคิโชวอินแบบที่เขาเห็น อีกครึ่งหนึ่งเพราะมือของเขาไม่ว่างพอที่จะพิมพ์ข้อความตลอดทั้งคืน

.....

20.

มาซายะตัดใจไปอย่างสิ้นเชิงกับความคิดที่จะพยายามเก็บคิโชวอินไว้ในความสัมพันธ์แบบ ‘สุภาพและเป็นมืออาชีพ’ เขาโยน 750 ชั่วโมงของชูสุเกะทิ้ง เพราะเขามีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่าตัวเองคงอายุไม่ยืนจนเก็บชั่วโมงเรียนได้ครบ เนื่องจากเขาน่าจะเป็นบ้าเพราะคิโชวอินเสียก่อน

การไปเที่ยวในช่วงเดือนสิงหาคมทำให้เขาผ่อนคลายขึ้น อย่างน้อยก็มีเรื่องคิดมากกว่าเรื่องงาน เรื่องคิโชวอิน หรือเรื่องของชิสึกะ เขายังคงนึกถึงรอยยิ้มของเธอตอนที่ควบม้าไปบนสนามแข่ง เขาอยากจะไปหาเธอและขี่ม้าเล่นกับเธออีกครั้ง ฟังเธอตะโกนสั่งม้าของเธอให้วิ่งไปข้างหน้าไม่ให้แพ้เขา แต่เขาสัญญากับคิโชวอินไว้แล้วว่าเขาจะไม่ทรยศเธอเด็ดขาด

ทริปในครั้งนี้ครึ่งหนึ่งมาเพราะงาน อีกครึ่งหนึ่งจัดเพื่อเอาใจคิโชวอิน คิโชวอินรักออเครสต้าพอ ๆ กับเขา การได้บินมาดูออเครสต้าที่เวียนนาและชิมของอร่อย ๆ ที่นี่ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อคาบุรากิ

เขากับเธอชิมอาหารท้องถิ่นหลายอย่าง คิโชวอินกินจนกินไม่ไหวเพราะทริปนี้ถือเป็นชีทเดย์ทริป เขาชอบที่เธอพยายามกินทุกอย่างจนหมดแม้ว่าบางอย่างกิน ๆ ไปจะทำหน้าเลี่ยน ชอบที่เธอพยายามจะกินฮอตดอกให้เรียบร้อยที่สุด (มาซายะสาบานว่าเขาไม่ได้จ้องคิโชวอินหรือคิดเป็นอย่างอื่นตอนที่เธอกินฮอตดอก โอเค เขาอาจจะจ้องเธอบ้าง แล้วก็คิดเรื่องต่ำช้าบ้าง แต่มาซายะไม่มีอะไรจะเสียอะไรแล้ว อะไรที่เขาคิดออกในตอนกลางวัน ก็ถูกใช้ในตอนกลางคืนเสียจนหมด ช่างหัวความคิดสุภาพ เพราะเขารู้คนเดียว ไม่ได้บอกใครเรื่องแบบนี้อีกแล้ว แม้แต่ชูสุเกะ)

เขากับเธอไปดูออเครสต้าหลายวง ออกงานปาร์ตี้หลังออเครสต้าหลายงาน เขาชอบที่จะคุยกับเธอเรื่องดนตรี ชอบที่จะเดินไปตามท้องถนนแล้วฟังเธอฮัมเพลงขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

เขากับเธอไปช้อปปิ้งของต่าง ๆ เธอซื้อช็อกโกแล็ตโมสาร์ทเพียงเพราะว่ามันแสดงถึงเวียนนา เธอแวะดูเครื่องดนตรีแล้วถามเขาว่านอกจากเปียโนแล้วเขาเล่นเครื่องดนตรีอย่างอื่นเป็นรึเปล่า เขาบอกเธอว่าสมัยเด็ก ๆ เขาเคยเล่นไวโอลิน เธอบอกว่าเธออยากฟัง เขาสัญญาว่าจะเล่นให้เธอฟังหากว่าเขาส่งมันไปจูนสายแล้วเรียบร้อย

เขากับเธอพักในห้องสวีทของโรงแรมที่มีห้องนอนเพียงแค่ห้องเดียว ในคืนแรกที่นอนเตียงเดียวกับเธอมาซายะเกือบจะนอนไม่หลับ เขาควรจะช่วยเธอจัดกระเป๋าเพื่อบังคับให้เธอใส่ชุดนอนตัวยาว ไม่ใช่ชุดเดรสแขนตุ๊กตาน่ารักที่สั้นแค่ต้นขา กับกางเกงขาสั้นระบายลูกไม้เบาบาง เขาอยากจะหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปถามชูสุเกะว่าจะทำยังไงดี แต่เขาวางมันลงทันทีที่หยิบขึ้นมา

โชคดีที่ในตอนเช้าเขาตื่นก่อนคิโชวอิน สัญญาตญาณบางอย่างบอกว่าเธอคงไม่กล้านอนร่วมเตียงกับเขาอีกเลยถ้ารู้ว่าโพสิชั่นในตอนเช้าหลังจากที่มาซายะลืมตาแล้วพวกเขาอยู่ในท่าไหน แล้วร่างกายของเขามีปฏิกริยายังไง

ในวันสุดท้ายของทริปเดินทาง เขาเตรียมคอนเสิร์ตส่วนตัวไว้ให้เธอ เพลงที่เขาเลือกให้เป็นเพลงที่เธอเคยอยากฟัง และเป็นเพลงที่เธอชอบ เขาปิดท้ายการแสดงด้วยเพลง All I ask of you จากเรื่องแฟนท่อม ออฟ ดิ โอเปร่า เพราะจำได้ว่าตอนที่เธอไปยุโรปสมัยเรียนมัธยม เธอไปดูละครเรื่องนี้

เขาชอบที่หลังการแสดงจบ เธอขอบคุณเขาและบอกว่าคืนนี้เธอมีความสุขที่สุด เขาเห็นรอยยิ้มของเธอ และอยากบอกเธอว่าเขาเองก็มีความสุขที่ได้ทำสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เพื่อเธอเช่นกัน

.....

21.

วาคาบะแต่งงานแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกยังไง

งานแต่งงานของวาคาบะเป็นงานเล็ก ๆ เรียบง่ายจนน่าตกใจ เขาไม่เคยไปงานแต่งงานที่ไม่ได้จัดในโรงแรมหรูมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มางานแบบนี้

แม้ว่าทางจะลำบาก คิโชวอินก็ยังคงยืนยันว่าจะใส่ส้นสูง เขากับเธอมาถึงงานและมองดูวาคาบะกับมิซึซากิแต่งงานกัน ในใจของเขารู้สึกว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว

ฝนตกลงมาตอนขากลับ เขามองรองเท้าของคิโชวอินแล้วรู้สึกว่าเธอจะต้องลื่นแน่ ๆ เลยอาสาเป็นคนแบกเธอไปที่รถ ความจริงแล้วเขาไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ แต่เขารู้สึกว่ายอมหนักดีกว่าให้เธอต้องลำบาก

เธอเป็นภรรยาของเขา ถึงจะเป็นแค่ในนาม แต่เขาก็อยากจะดูแลเธอจนถึงที่สุด

.....

22.

คิโชวอินไม่สบาย

ดูเหมือนช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลง เธอจะได้รับผลกระทบจนกระทั่งล้มป่วย

เขาพยายามจะไปหาเธอให้บ่อยที่สุดเท่าที่ตารางงานจะอำนวย ตอนแรกเขาตั้งใจจะซื้อดอกไม้ไปให้เธอ แต่ดอกไม้ก็มีประโยชน์แค่ดู เธออยู่ในโรงพยาบาลทั้งวันน่าจะต้องรู้สึกเบื่อแน่ เขาเลยซื้อห่วงกลไปให้เธอบ้าง ปริศนาภาพไปให้เธอบ้าง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบใจนัก

ตั้งแต่ป่วย คิโชวอินก็ดูซึมไปมาก เขาพยายามจะหาของเล่นอีกหลายชิ้นมาให้เธอ แต่เธอก็ยังคงซึม ๆ อยู่ดี เขาคิดว่าเธอคงจะยังไม่ค่อยมีแรง เลยไม่ได้ใส่ใจมากนัก

และความผิดพลาดนั้น ก็ดูเหมือนจะนำไปสู่เหตุการณ์ที่พลิกผันชีวิตของพวกเขา

.....

23.

สองชั่วโมงหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลและกลับมาบ้าน คิโชวอินก็ขอหย่า

เธอบอกว่าเธอรู้ดีว่าเขายังรักชิสึกะ ถ้าเธอกับเขายังอยู่ด้วยกันแบบนี้ เขาจะไม่สามารถไปหาชิสึกะได้

เธอบอกให้เขามองตาเธอและบอกเธอว่าเขาไม่ได้ชอบชิสึกะ

เขามองตาคิโชวอิน แต่ไม่สามารถโกหกออกไปได้

เขาชอบชิสึกะ เขาชอบที่จะได้พูดคุยกับเธอ ชอบที่เธอเป็นอิสระ ไม่อยู่ภายใต้กฏเกณฑ์อันน่าอึดอัดของสังคม

เขารู้สึกผิดต่อคิโชวอินที่ไม่สามารถทำตามที่เขาสัญญาไว้ได้ คิโชวอินเพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ เท่านั้น

สุดท้ายแล้วพวกเราตกลงจะจัดงานเลี้ยงมื้ออาหารค่ำเพื่อประกาศให้ครอบครัวรู้ว่าพวกเราจะหย่ากัน

มาซายะมองคิโชวอินที่นั่งทำแพลนล่วงหน้าในขณะที่เขาเป่าผมให้เธอ เขาสงสัยว่าต่อจากนี้ไปเขาควรจะมอบหมายงานนี้ให้ใครดี

บางทีอาจจะเป็นผู้ช่วยคนหนึ่งของเขา

เขามองคิโชวอินแล้วพยายามจินตนาการถึงชีวิตหลังจากนี้ แต่เขานึกภาพไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

เขาอยากจะขอโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากจะบอกเธอว่าเขาจะพยายามเลิกคิดถึงชิสึกะ อยากจะบอกเธอว่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนรักของเขา แต่เขาก็อยากจะอยู่กับเธอ

มาซายะไม่ได้บอกมันออกไป เขามองคิโชวอินที่ขยี้ตาเพราะจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ยาวนาน ผมของเธอแห้งแล้ว ดังนั้นเขาจึงขอตัวกลับห้องไป

.....

24.

คิโชวอินชอบการแต่งตัวคอสเพลย์ วันนี้เธอคอสเพลย์เป็นนางเอกจากหนังเรื่องเบรคฟาสต์ แอท ทิฟฟานี่ เธอดูสวยสง่าในชุดที่ถูกตัดเย็บอย่างดี แต่ใส่ลำบากจนเหมือนเครื่องทรมาน

ทุกคนต่างจ้องมองเธอด้วยสายตาชื่นชม เขาโอบเอวของเธอและพาเธอเดินสังสรรค์กับบรรดานักธุรกิจข้ามชาติ ภาษาอังกฤษของคิโชวอินยังติดสำเนียงญี่ปุ่น แต่เธอพูดได้คล่องแคล่วกว่าคนทั่วไปมาก เขามองเธอที่คุยกับบรรดามาดามในอีกมุมห้องหนึ่งแล้วคิดว่าเธอเกิดมาเพื่องานเลี้ยงแบบนี้โดยเฉพาะ ในอนาคต เธอก็คงจะช่วยงานที่บ้านคิโชวอิน หรือบางทีเธออาจจะแต่งงานใหม่กับผู้ชายซักคนที่รักเธอและกล้าหาญมากพอที่จะอยู่กับเธอ

เขารู้สึกขมปร่าในลำคอเมื่อนึกภาพผู้ชายคนอื่นโอบกอดเธอ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองรู้สึกแบบนั้น เขาชอบชิสึกะ เขาน่าจะดีใจที่คิโชวอินเอ่ยปากขอหย่ากับเขา ชิสึกะเป็นลูกสาวของบ้านอายูคาวะ แม้จะไม่ร่ำรวยมีหน้าตาเท่าคิโชวอิน แต่ก็ไม่ได้ห่างชั้นจนท่านแม่ของเขาสามารถกีดกันได้เหมือนตอนวาคาบะ

ตอนที่งานเลี้ยงเลิกและเขาไปคุยธุระต่อกับนักธุรกิจจากจีน คิโชวอินไปรอเขาที่บาร์

ดีลของเขาปิดได้เลทกว่าที่ตั้งใจไว้มาก เพราะนักธุรกิจจากจีนตกลงแล้วก็ยังจะลากเรื่องให้ดีลต่ำลงอีก เขาแอบรู้สึกโมโห แต่ก็แสดงท่าทีออกไปไม่ได้ ในที่สุดดีลสุดท้ายก็ถูกปิดลง เขายังคงต้องคุยสัพเพเหระต่อ และคงจะอีกยาวถ้าคิโชวอินไม่บอกว่าเธอต้องเข้าห้องน้ำ -เดี๋ยวนี้-

มาซายะขอตัวจากคู่ค้าของเขาแล้ววิ่งออกจากห้องประชุมโดยที่ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาเสียมารยาทรึเปล่า และเมื่อเห็นเธออยู่กับชูสุเกะ เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เขาเป็นคนไลน์บอกชูสุเกะว่าพวกเขาจะหย่ากันปลายปี แต่ไม่คิดว่าชูสุเกะจะตั้งใจเข้าหาเธอเร็วถึงขนาดนี้

เขาเปิดห้องพักด้านบนและแบกเธอขึ้นไปที่นั่น ถอดรองเท้าส้นสูงที่เธอชอบใส่และเห็นว่าเท้าของเธอแดงไปหมดเพราะมัน ก่อนจะช่วยรูดซิปชุดของเธอ

มาซายะพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองเธอที่สวมใส่แต่คอร์เซ็ตสีดำและกางเกงชั้นในลูกไม้เข้าชุด รวมถึงถุงน่อง แต่หลังจากที่เขาเกือบทำเธอหัวโหม่งชักโครก มาซายะก็เลิกล้มความตั้งใจนั้น เขาหันหน้ากลับไปตอนที่เธอทำธุระเรียบร้อยแล้ว ช่วยเธอล้างมือและพากลับเข้าไปในห้องนอน

เขาไม่รู้ว่าเธอยัดตัวเองลงชุดนี้มาได้ยังไง แต่เป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องใส่มันกลับเข้าไป มาซายะพยายามท่องว่าเขาจะไม่มองเธอเด็ดขาด ไม่มองตาของคิโชวอินที่หยาดเยิ้มด้วยแอลกอฮอลล์ ไม่มองคอและช่วงไหล่ที่ขาวโพลนสวมใส่สร้อยมุกซึ่งทิ้งตัวลงบนผิวเนียนละเอียด ไม่มองหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นจากคอร์เซ็ตลูกไม้สีดำ ไม่มองกางเกงชั้นในลายลูกไม้ที่แทบไม่ได้ปกปิดอะไรเลยซักนิด ไม่มองขาที่อยู่ภายใต้ถุงน่องของเธอ

เขาบอกกับตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็พยายามแล้ว ถึงไม่สำเร็จ แต่อย่างน้อยก็ได้พยายาม

ชูสุเกะกับพี่ชายของคิโชวอินควรจะภูมิใจในตัวของมาซายะที่เขาทำแค่มองเธอเท่านั้น ไม่ได้ดันเธอลงบนเตียงแล้วทาบทับร่างของตัวเองลงตาม ไม่ได้ก้มลงชิมริมฝีปากคู่นั้นว่ายังมีรสของไวน์ที่เธอดื่มจนเมามายรึเปล่า ไม่ได้แนบจมูกสูดดมกลิ่นน้ำหอมบนร่างที่ผสานรวมเข้ากับกลิ่นกายของเธอ ไม่ได้พรมจูบลงบนผิวขาวสะอาดบนลำคอระหง ร่องอกลึก ไม่ได้ฉีกทิ้งถุงน่องของเธอเพื่อที่เขาจะได้ฝังใบหน้าลงไประหว่าง—-

เขาควรจะหยุดคิด หยุดคิดก่อนที่เขาจะทำเรื่องที่ตัวเองเสียใจลงไป

ในที่สุดความพยายามของเขาก็เป็นผล เขาสามารถยัดเธอลงในชุดนั้นได้ก่อนที่ตัวเองจะขาดสติ เธอส่งเสียงฮืม ๆ แบบที่ชอบทำ วางเท้าลงบนตักของเขาแล้วสั่งให้เขาใส่รองเท้าให้เธอ

เขาชอบเวลาที่เธอออกคำสั่งแบบนั้นกับเขา เขามองสีหน้ายิ้มกริ่มเหมือนแมวของเธอแล้วรู้สึกเหมือนจะคลั่ง

ทว่าเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการพยุงเธอลงไปที่รถ รู้สึกสับสนตอนที่เธอถามเขาว่าอยากจะไปฟาร์มอายูคาวะไหม เขาควรจะตกลงเพราะว่าเขาอยากจะเจอหน้าชิสึกะ แต่เขาคิดเพียงแต่ว่าถ้าได้เห็นคิโชวอินสวมซันเดรส นั่งจิบชาอยู่ในสวนก็คงดี

จบ Y - Yearn (part 3 ใน3)

.....

มาซายะะะะะะะะะ ไอ้หื่นนนนนนน

ชูสุเกะ นายรุกหนักไม่ได้นะ นายยังมียันอัริวนั่นอยู่ TvT

ท่านเอ็นโจนี่จะเจริญรอยตามอิมาริไปติดๆเรื่องเป็นชู้กับเมียชาวบ้านเหรอ อย่าไปเอาอย่างสิ

สารภาพเลยว่ากูไม่เคยคิดถึงเรื่องคาบุจะหื่นได้ คือคาบุในความรู้สึกกูแม่งเหมือนหมาไซบ้าพลังต๊องๆไร้พิษภัยตัวนึง ใสๆเหมือนเด็กน้อยไม่ประสีประสาเพิ่งเคยออกมาเจอโลกภายนอก หรือไม่ก็เป็นเพื่อนสาวขาเม้าคนนึงของเจ้าแม่ แม่งให้ฟีลเพื่อนผู้ชายที่อยู่กับเรามานานจนเราไม่มองว่ามันเป็นผู้ชายอีกต่อไป แต่พอได้อ่านฟิคก็รู้สึก อืมมมม จริงๆมันก็เป็นผู้ชายนี่เนอะ ขอโทษด้วยนะไซซายะ 5555555555

ว่าแต่ สรุป เอ็งก็ไปเรียน750ชั่วโมงตามคำเพื่อนจริงๆสินะ(...)

คาบุเอ้ย ดีมากที่เลิกพิมพ์บอกชูสุเกะทุกเรื่อง เชื่อเหอะ เฉพาะเรื่องนี้ที่เจ้าตัวพร้อมเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด 5555555 คาบุผู้ผ่านแบบทดสอบท้าทายความอดทนมาถึงสามปี ดีใจด้วยที่ผ่านมันมาได้//ตบไหล่แปะๆ

คาบุรากิ นายรีบรู้ใจตัวเองได้แล้วว่าขาดเรย?กะไม่ได้ !!
เอ็นโจก็รุกไวไปนะ แล้วคุณยุยโกะทำไงวะ

>>177 เหมือนตอนที่1หรือ2นี่แหละ เอ็นโจบอกว่าจัดการเรื่องฝั่งเอ็นโจเรียบร้อยแล้ว hintอะไรปะเนี่ย 55555

>>178 มาจัดการอะไรตอนนี้ มันไม่ทันแล้ว...ไก่อ่อนจริงๆ ถ้าจัดการแต่ต้นคงสมหวังไปแล้ว
ตอนนี้กูเชียร์มาซายะ เอ็นดูเค้าจริงๆ

ท่านพี่นี่สมเป็นลาสบอสจริงๆ ขนาดคาบุก็เอ็นโจยังกลัว

ฮืออออออ กูอ่านฟิครวดเดียวตั้งแต่มู้ที่แล้วมายังมู้นี้
ดีงามมมมมชิบหย ดีจนกูไม่อ่านหนังสือสอบแม่งแล้ว!

คาบุเอ๊ยยไม่คิดว่านายจะมีด้านแบบนี้กับเขาด้วยปกติเห็นแต่ด้านบ้าๆ5

>>181 กูก็สอบพรุ่งนี้ แต่นั่งรีเฟชหน้าจอรัวๆ555

>>181 >>183 กูก็ต้องสอบเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว55555

750 ชั่วโมงมันมากเกินไปนะ 5555555555 คาบุโคตรจะ sexually frustrated สงส๊ารรร

คาบุคงคับข้องใจน่าดูสงสารแท้

>>183 อยู่มอเดียวกะกูป่าววะ ทำไมสอบพรุ่งนี้เหมือนกัน!?

>>187 >>181 >>184 >>183 กูด้วย เดี๋ยวนะพวกเมิ้งงงง

>>174 กูก็คิดเหมือนมึง อ่านด้านเจ้าแม่อารมณ์เหมือนอยู่กับเพื่อนสาวที่จู้จี้ขี้บ่น นางถึงไม่ระวังตัวเลย แต่พออ่านอีกด้านแล้ว ยังไงก็ผู้ชายนี่นะ ทนมาได้สามปีก็เก่งแล้ว

ไม่รู้ว่าที่ยังไม่ทำอะไรเจ้าแม่ เพราะห้ามใจตัวเองได้ หรือเพราะท่านพี่กันแน่

แต่ท่านพี่ไปทำอะไรมาสองหนุ่มถึงได้เกรงกลัวขนาดนั้น จะว่าไป ต่อให้คาบุห้ามตัวเองไม่ไหว ท่านพี่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วมั้ง ยังไงก็สามีภรรยากันนี่นะ

>>189 ช่วงแรกๆท่านพี่ก็ยังทำให้เหี่ยวลงไป 1 ระดับได้ หลังๆคาบุช่างแม่งอย่างเดียวเลย 5555555

Z - Zero to Hundred

ฉันกับคาบุรากิไปฟาร์มอายูคาวะ คุณชิสึกะทำท่าดีใจมากที่พวกเราไปหาอีกครั้ง ฉันมองสีหน้ายิ้มแย้มของเธอแล้วรู้สึกว่าดีแล้วล่ะ ดีแล้วที่ความรักของคาบุรากิจะไ้ด้สมหวังซักที

ในวันนั้นคาบุรากิกับเธออยู่แค่ในสนามซ้อม ฉันดื่มชากับมาดามดูพวกเขาฝึกม้าแล้วก็คิดในใจว่า ปีหน้าของช่วงเวลานี้ลูกม้าที่คาบุรากิจองเอาไว้ก็คงจะโตพอให้ขี่ได้แล้ว ดีที่เขามีคุณชิสึกะเป็นคนฝึกพวกมัน

หลังกลับจากฟาร์มอายูคาวะ คาบุรากิก็ชวนฉันในยังบ้านต้นแบบที่เขาสร้างเอาไว้ในสถานที่ที่แพลนว่าจะทำรีสอร์ท สมัยตอนไปฟินแลนด์ พวกเราได้รับแรงบันดาลในให้สร้างที่พักที่ทำจากกระจกเพื่อให้สามารถดูวิวภายนอกได้จากห้องนอน

พอพวกเราไปถึงสถานที่ ก็พบว่าห้องพักของเราเป็นเรือนกระจกแบบห้องสตูดิโอตกแต่งเปิดโล่งเพื่อให้แขกสามารถดูวิวได้เกือบ 360 องศา แม้แต่ผนังห้องน้ำยังทำจากกระจก แต่กระจกทุกแผ่นที่ใช้สร้างมีฟังก์ชั่นที่สามารถเปลี่ยนเป็นกระจกทึบในกรณีที่ต้องการความเป็นส่วนตัวได้ ตรงกลางห้องตั้งไว้ด้วยเตียงขนาดใหญ่พิเศษ ปูด้วยผ้านวมหลายชั้นจนดูหนานุ่ม พื้นห้องทำจากไม้ นอกจากเตียงแล้วก็มีเพียงแต่ชั้นวางของที่ทำเป็นรูปหีบเตี้ย ๆ เท่านั้น ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรบังทัศนียภาพอีก

ฉันนั่งลงบนเตียงแล้วสำรวจดูว่าเฟอร์นิเจอร์แค่นี้พอไหม เพราะบางทีแขกที่เป็นผู้หญิงอาจจะต้องการเฟอร์นิเจอร์อย่างโต๊ะเครื่องแป้ง คาบุรากินั่งลงข้าง ๆ ฉันก่อนที่เราจะคุยกันเรื่องการตกแต่งภายใน ดีไซน์ของรีสอร์ทในภาพรวม และอีเวนท์ต่าง ๆ

”ฉันเอาไวโอลินที่ส่งไปจูนเสียงเสร็จแล้วมาด้วย” คาบุรากิบอกฉัน เขาเขยิบเข้ามาใกล้จนปลายนิ้วของพวกเราแตะกัน ฉันมองคาบุรากิอย่างแปลกใจ ปกติแล้วคาบุรากิไม่เคยทำตัวใกล้ชิดฉันในเวลาส่วนตัวขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่ได้ทำเรื่องต่าง ๆ อย่างการแต่งหน้า นวดตัว เป่าผม หรือช่วยฉันแต่งตัว เขาจะรักษาระยะห่างในระดับหนึ่ง “เธอยังอยากฟังอยู่รึเปล่า”

ฉันยิ้ม เขายังจำทุกอย่างที่ฉันพูดได้เสมอ และแค่คำพูดเล่น ๆ ของฉัน เขากลับทำให้อย่างจริงจังทุกครั้ง เขาถามฉันว่าฉันอยากฟังเพลงไหน คาบุรากิเคยบอกว่าเล่นไวโอลินสมัยยังเป็นเด็ก แสดงว่าเขาไม่ได้ฝึกฝนมากนักและอาจจะเล่นไม่ได้ทุกเพลง จึงบอกเขาไปว่าให้เขาเลือกให้ฉัน

“Salut d’Amour เป็นยังไง?” คาบุรากิถาม มือของเขาวางลงบนมือของฉัน เพราะว่าใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขาอยู่ห่างฉันแค่คืบเดียว ฉันเลยคิดอะไรไม่ออกนอกจากพยักหน้าอย่างอัตโนมัติเพราะหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เมื่อโบว์ของไวโอลินจรดลงบนสาย คาบุรากิ มาซายะ ก็เหมือนพ่อมดที่บรรเลงเพลง Salut d’Amour ออกมาได้อ่อนหวานจับใจทุกตัวโน๊ต ฉันมองร่างของคาบุรากิที่ยืนอยู่กลางห้องกระจก เบื้องหลังของเขาคือวิวภูเขาฟูจิและทะเลสาป สีไวโอลินเพลงรักที่เอ็ดเวิร์ด อัลการ์ เขียนให้กับคู่หมั้นของเขา แล้วก็รู้สึกเจ็บในอก

ช่วงเวลาเพียงไม่กี่นาทีของผลงานลำดับที่ 12 อันโด่งดังของเอ็ดเวิร์ด อัลการ์ จบลงไปอย่างน่าเสียดาย คาบุรากิวางไวโอลินกับโบว์ลงในกล่อง แล้วเดินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าฉัน ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาให้

“เป็นบทเพลงที่ยอดเยี่ยมมากค่ะ ท่านคาบุรากิเล่นได้ดีจริง ๆ” ฉันชมเขา แต่น้ำตากลับร่วงลงมาอีก

“อย่าร้องไห้“ คาบุรากิบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้หนักเข้าไปอีก “บอกฉันสิว่าฉันจะทำยังไงเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ได้บ้าง”

ได้โปรดอยู่ข้าง ๆ ฉันเถอะค่ะ

อย่าไป อย่าเลือกคุณชิสึกะ ฉันจะพยายามเป็นภรรยาที่ดีกว่านี้ จะทำทุกอย่างเพื่อเป็นคนรักที่ดีให้ได้ ฉันจะพยายามฝึกขี่ม้า พยายามวิ่งให้เร็ว พยายามเป็นผู้หญิงอย่างที่คุณต้องการ

แต่ฉันกลืนคำเห็นแก่ตัวเหล่านั้น เพราะรู้ดีว่าฉันแทนที่เธอไม่ได้ ฉันไม่มีวันเป็นเหมือนอายูคาวะ ชิสึกะ

“มาดูเฟอร์นิเจอร์กันเถอะค่ะว่าห้องนี้น่าจะต้องมีอะไรเพิ่ม” ฉันยกไอแพดขึ้นมา คาบุรากิมองฉัน มองเหมือนจะมองให้ทะลุเข้าไปในใจของฉันด้วยสายตาที่ทำให้ฉันต้องหลบตาเขา

“อืม เธอว่าน่าจะต้องมีอะไรเพิ่มล่ะ คิโชวอิน”

พวกเราวางหมอนลงกับหัวเตียงเหล็กดัดแล้วนั่งพิงในขณะที่ดูเฟอร์นิเจอร์จากไอแพด ไหล่ซ้อนกันเพราะต้องดูจากหน้าจอเดียวกัน แขนของคาบุรากิโอบไหล่ฉันเอาไว้ มืออีกข้างถือจอฝั่งหนึ่ง หัวของพวกเราเอียงจนติดกัน ส่วนฉันถือหน้าจออีกฝั่ง มือข้างที่ว่างเลื่อนเฟอร์นิเจอร์ดูไปเรื่อย ๆ ขาของพวกเราเกยกันบนที่นอน

ฉันไม่เคยได้ใกล้ชิดคาบุรากิขนาดนี้มาก่อน

บางครั้งเขาก็กระซิบอะไรตลก ๆ ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันหัวเราะออกมา ลมหายใจของคาบุรากิร้อนผ่าว กลิ่นเหมือนยาสีฟันรสมินต์กับกาแฟ เวลาที่มันเป่าลงบนแก้มของฉันทำให้ฉันรู้สึกประหลาดในท้อง และหัวใจเต้นผิดจังหวะ ดังนั้นฉันเลยขยับเบียดตัวเข้ากับร่างของเขา เพื่อทำให้ความรู้สึกตลก ๆ เหล่านั้นหายไป

ร่างกายของคาบุรากิอุ่น ตัวของเขามีกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายจาง ๆ กลิ่นของมันหวานกว่าน้ำหอมผู้ชายทั่วไป น้ำผึ้ง กุหลาบ และมัสค์ ถ้าคาบุรากิคือขนม ฉันจะกินเขาเข้าไปเพื่อไม่ให้เขาจากฉันไปที่ไหนได้

มือของคาบุรากิวางอยู่บนไหล่ของฉัน มันเป็นเรื่องไม่ดีรึเปล่านะถ้าฉันอยากจะให้เขาสัมผัสที่อื่นด้วย ฉันจำความรู้สึกของมือเขาตอนที่กดลงมาบนร่างกายของฉันได้ สัมผัสจากปลายนิ้วของเขาทำให้ฉันรู้สึกดีจนอยากจะขอให้เขาเลื่อนมือไปสัมผัสทั่วทั้งร่างของฉัน

ฉันพยายามจะเพ่งสมาธิอยู่กับเฟอร์นิเจอร์ แต่มันกลับเป็นเรื่องที่ยากลำบากเพราะคาบุรากิเลื่อนมือลงมาบนแขนของฉัน ในช่องท้องของฉันรู้สึกวูบเหมือนตกจากที่สูง และคงเป็นเพราะเบียดกับคาบุรากิอยู่นาน ร่างกายก็เลยร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

จะผิดรึเปล่านะที่ฉันอยากจะใกล้ชิดกับคาบุรากิมากกว่านี้ แม้ว่าอีกไม่กี่วันเขาจะเป็นของคนอื่นแล้ว แต่ในตอนนี้ ฉันอยากจะให้เขาเป็นของฉัน ฉันเกี่ยวขาลึกแล้วแนบร่างลงไปชิดกว่าเดิม เบียดส่วนที่อุณหภูมิพุ่งขึ้นสูงกว่าส่วนอื่นลงบนแนวลำตัวของคาบุรากิ

คาบุรากิพึมพำอะไรซักอย่าง เสียงของเขาเครือต่ำในลำคอฟังแปลกหู ฉันอยากจะแนบริมฝีปากลงบนลำคอของเขา สัมผัสความสั่นสะเทือนของกล่องเสียง เพื่อที่จะได้รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร

มือของคาบุรากิที่ลูบขึ้นลงบนแขนของฉันเลื่อนลงมาที่เอว ฉันรู้สึกจั๊กจี๋เล็กน้อยเลยหัวเราะออกมา ฉันขยับตัวหนี ส่วนที่แนบอยู่กับสะโพกของคาบุรากิถูกเสียดสีจนรู้สึกดีขึ้นมา ฉันส่งเสียงอืมม์อย่างพอใจ สงสัยว่าจะแปลกไหมถ้าฉันจะขยับอีกครั้งหนึ่งเพื่อที่จะได้รู้สึกดีแบบนั้นอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าคาบุรากิจะพึมพำอะไรซักอย่าง แต่ฉันไม่ได้ฟังเพราะมือของเขาเลื่อนจากเอวลงมาที่สะโพกของฉัน ดันร่างของฉันให้แนบเกยขึ้นมาบนสะโพกของเขา ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นไปอีก พวกเราควรจะตั้งใจเลือกเฟอร์นิเจอร์กันอย่างจริงจังเพราะเหลือเวลาไม่มากแล้ว แต่ร่างกายของคาบุรากิทำให้ฉันรู้สึกดีจนลืมที่จะเลื่อนภาพซึ่งค้างอยู่บนหน้าจอ

กลิ่นของน้ำหอมชัดเจนขึ้นเมื่อจมูกของฉันฝังอยู่ในซอกคอของคาบุรากิ ฉันสงสัยว่าจะดีจริง ๆ เหรอที่ฉันเข้าใกล้เขาถึงขนาดนี้ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย แต่มือของเขาที่เลื่อนลงมาบนสะโพกของฉันเลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ เพราะว่าฉันยกขาขึ้นเกี่ยวขาของเขาเอาไว้ กระโปรงก็เลยรั้งขึ้นจนปิดสะโพกไว้ได้แค่ครึ่งเดียว ฉันรู้ว่าฉันควรจะดึงกระโปรงลงเพราะว่าเราอยู่ในห้องพักที่เป็นเรือนกระจก ถ้ามีใครผ่านไปมาคงเห็นกางเกงชั้นในของฉันอย่างแน่นอน แต่ฉันลืมคิดเพราะมือของคาบุรากิเลื่อนลงมาต่ำเข้าไปอีก เขากดสะโพกของฉันลงกับตัวของเขา และร่างกายของฉันส่วนที่แนบลงบนตักของเขาก็รู้สึกดีแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ฉันเกือบจะแกะขาของตัวเองที่เกี่ยวขาของเขาเอาไว้ แล้วอ้อมพาดข้ามขาอีกข้างหนึ่งของเขา ปีนขึ้นไปบนตักของคาบุรากิแล้ว ถ้าหากว่าท่านพี่ไม่โทรเข้าไลน์มาในไอแพด

ร่างของฉันกระเด้งออกมาจากร่างของคาบุรากิลงไปนั่งทับขาเรียบร้อยทันที มือคว้าไอแพดไปกดรับสาย

“ท...ท่านพี่”

ท่านพี่ถามฉันว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ฉันบอกว่าฉันสบายดี แต่ไม่ได้บอกไปว่าคงจะดีกว่านี้ถ้าท่านพี่โทรมาเลทไปอีกซักครึ่งชั่วโมง ท่านพี่โทรมาถามฉันเรื่องงานเลี้ยงในวันครบรอบแต่งงานของฉันกับคาบุรากิ ฉันฟังแล้วหัวโล่งทันที

พอวางสายจากท่านพี่ ฉันก็มองไปทางคาบุรากิที่มองมาทางฉัน ตาของเขาเข้มจนฉันไม่กล้าสบตากับเขา เขายังคงน่ามองแม้ว่าเสื้อผ้าจะยุ่งเหยิงเพราะถูกฉันฉวยโอกาสกระทำชำเราไปครึ่งรอบแล้วก็ตามที

ฉันอยากจะขอโทษเขา แต่นึกคำขอโทษของตัวเองไม่ออก ‘ขอโทษนะคะที่ฉวยโอกาสลวนลามท่านคาบุรากิ’ ไม่ ฉันไม่มีทางพูดแบบนั้นเด็ดขาด ‘ฉันจะรับผิดชอบท่านคาบุรากิเองค่ะ’ ถ้าเขาไม่มีคุณชิสึกะ ฉันอาจจะพูดออกไปแบบนั้นจริง ๆ ก็ได้นะ

เพราะว่าพูดอะไรออกไปก็ดูเหมือนเป็นผู้หญิงไม่ได้เรื่อง ดังนั้นฉันเลยบอกกับเขาว่าฉันขอตัวไปเติมแป้งเพราะตอนกลางคืนพวกเรายังต้องกลับไปทำงานต่อ ฉันล้างหน้าในห้องน้ำ ในใจคิดขึ้นมาแว่บหนึ่งว่าไหน ๆ คาบุรากิก็จะไปแล้ว ฉันควรจะฉวยโอกาสลวนลามให้มากกว่านี้เขาก่อนที่จะหมดโอกาสดีรึเปล่า แล้วก็รู้สึกสะเทือนใจที่ตัวเองมีความคิดแบบนั้น

พวกเรากำลังจะประกาศหย่า ฉันควรจะทำตัวสำรวมกว่านี้

ในระหว่างช่วงเวลาก่อนวันหย่า คาบุรากิลางานและหายตัวออกไปจากบ้านในตอนกลางคืนอีกหลายครั้ง แม้ว่าฉันจะไม่ได้วางแผนฉวยโอกาสกับเขา แต่ก็ยังรู้สึกเสียดายที่พวกเราไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันก่อนจะจากลา

.....

มาซายะรู้สึกเหมือนคิดอะไรไม่ออก

ตอนนี้เขาควรจะอยู่ในออฟฟิศ แต่เขากลับออกมาเดินลอยชายอยู่ในเมือง

พรุ่งนี้จะเป็นวันครบรอบแต่งงานสามปีของเขากับคิโชวอิน

ตั้งแต่วันที่เธอร้องไห้เพราะว่าคอร์เซ็ตรัดจนกินอะไรไม่ได้ จากตอนนั้น ก็สามปีแล้ว

เขาขึ้นรถประจำทางเพียงเพราะว่าตัวเองไม่รู้จะทำอะไรหรือไปไหนดี เขาควรจะรู้สึกดีใจที่หลุดพ้นจากกรงขังที่ท่านแม่ครอบไว้ให้เขาในฐานะคาบุรากิ หลุดจากการแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก หลุดจากการแสดงว่าเขากับคิโชวอินเป็นคู่สามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบในที่สาธารณะ

หลุดจากชีวิตที่อยู่ร่วมกันคิโชวอิน ผู้หญิงเขาเห็นตั้งแต่เด็ก เขายังจำได้ว่าเธอเต้นรำกับพี่ชายในปาร์ตี้ฤดูร้อน ดูมีความสุขมากซะจนเขามองเธอแล้วคิดว่า เขาเองก็อยากมีความสุขแบบนั้นมากเช่นกัน
ในตอนแรก เขาคิดว่าคิโชวอินที่เป็นผู้นำของนักเรียนหญิงมาตลอด จะเป็นผู้หญิงในแบบที่เหมือนกับแม่ของเขา สูงศักดิ์ สง่างาม เข้าสังคมเก่ง ไร้ข้อติ เธอเองก็เป็นศูนย์กลางของคนอื่น ๆ เหมือนแม่ของเขา สูงศักดิ์ สง่างาม เข้าสังคมเก่ง ได้สมกับเป็นมาดามน้อยของตระกูลคาบุรากิ แต่เธอห่างไกลจากคำว่าไร้ที่ติ

คิโชวอินไม่มีความยับยั้งชั่งใจตัวเอง เธอมักจะแอบกินขนมจนน้ำหนักขึ้นบ่อยครั้ง เกลียดการออกกำลังกายเป็นที่สุด ห่วยด้านกีฬา เข้ากับสัตว์ไม่ได้ บางครั้งก็ทำอะไรลวก ๆ กว่าที่คิด ตอนที่เผลอก็มักจะพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา ฮัมเพลงเวลาคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว ซุ่มซ่าม ขี้ลืมจนเขาสงสัยว่าชื่อเสียงในด้านความเพียบพร้อมของเธออาจจะมีใครซักคนอยู่เบื้องหลัง คอยปลุกปั่นให้เธอมีภาพลักษณ์ที่เหมือนราชินีแทนที่จะเป็นผู้หญิงแบบที่เธอเป็น

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าข้อด้อยนั่นมีอะไรแย่แม้แต่น้อย เขารู้สึกสนุกตอนที่ได้เคี่ยวเข็ญเธอให้ลดน้ำหนัก มองเธอวิ่งจนหน้าแดงบนลู่วิ่ง ช้อนตามองเขาแล้วส่งเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจ เขารู้สึกชอบตอนที่เธอกินอาหารอย่างมีความสุข กินขนมเป็นเพื่อนเขาแล้ววิจารณ์ข้อดีข้อเสียของขนมแต่ละร้าน เธอไม่เก่งทางด้านกีฬาก็ไม่เป็นไร ตอนที่เธอทำอะไรไม่ได้แล้วเขาต้องช่วยนั้นดูน่ารักสมกับเป็นผู้หญิงดี ถึงจะเข้ากับสัตว์ไม่ได้ โดนรังแกอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็เป็นเรื่องตลกที่ทำให้เขามีเรื่องล้อเธอได้เสมอ เธอชอบทำอะไรลวก ๆ ดังนั้นถ้าในสิ่งที่ต้องการระเบียบ เขาก็จะทำให้เธอเอง ถึงจะทำอะไรแปลก ๆ ซุ่มซ่ามขี้ลืมก็ไม่เป็นไร มาซายะเองก็ไม่เหมือนคนอื่น และเขาก็ไม่อยากให้เธอเหมือนคนอื่น ๆ เช่นกัน

เขานึกไปถึงชิสึกะ ชิสึกะเป็นสายลมที่แสนอิสระ เขาชอบฟังตอนเธอหัวเราะ เขาชอบขี่ม้าแข่งกับเธอ คิโชวอินถามเขาว่าเขาชอบเธอรึเปล่า ให้เขาปฏิเสธว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่เขาทำไม่ได้

เขาชอบชิสึกะ แต่เขาชอบเธอในสนามแข่งม้า นอกจากนั้นแล้ว เขาคิดไม่ออกว่าเธอจะอยู่ส่วนไหนในชีวิตของเขา

เขาจินตนาการไม่ออกว่าในยามเช้าตอนที่ตื่นมาเจอกันเธอควรจะอยู่ตรงไหน ในตอนที่เขาทำงานเธอจะทำอะไร ในตอนที่เขามีเรื่องกลุ้มเขาจะปรึกษาเธอยังไง ตอนที่เขาจัดงานเลี้ยงเธอจะช่วยอะไร ตอนที่เขาเข้านอนเธอจะอยู่ในส่วนไหนของความรู้สึกวาบหวามที่เขาต้องจัดการ

คิโชวอินเป็นทุกส่วนในชีวิตของเขา เขาจินตนาการชีวิตของตัวเองที่ไม่มีเธอหลังจากนี้ไม่ได้

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น มาซายะก้มหน้าลงมองจอไอโฟนของเขา และนิ่งไปเมื่อปลายสายคือพี่ชายของคิโชวอิน

.....

“อา เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ น้า” อิมาริมองภาพคู่บ่าวสาวที่สาบานรักกับบาทหลวงอยู่ริมชายหาด ปากยิ้มไม่หุบเมื่อหันไปเห็นสีหน้าราบเรียบของเพื่อนสนิท

“อือ” ทาคาเทรุส่งเสียงอือในลำคอ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรทั้งนั้น แม้ว่าน้องสาวของตัวเองจะอยู่ในชุดเจ้าสาวอีกหน

อิมาริมองน้องสาวของเพื่อนที่เขาเห็นเธอตั้งแต่เด็ก เรย์กะจังผู้น่ารักของเขาโตขึ้นอีกแล้ว เขาอยากจะบอกทาคาเทรุว่าไหน ๆ เรย์กะจังก็แต่งงานเป็นรอบที่สองแล้ว ยังไงก็เพลา ๆ ท่าทีหวงก้างลงบ้างเถอะ แต่ก็พูดไม่ออก ยิ่งโต เรย์กะจังก็ยิ่งสวย แม้ว่าจะโตแล้วแต่ก็ยังทำตัวออดอ้อนน่ารัก ผิดกับน้องชายของเขาลิบลับ ถ้าเขามีน้องสาวอย่างเรย์กะจัง ก็คงจะขี้หวงเหมือนกัน

เขาไม่รู้ว่าทาคาเทรุพูดอะไรกับมาซายะคุง แต่ว่างานประกาศหย่ากลับกลายเป็นอีเวนท์ในการขอแต่งงานรอบที่สอง อีกยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมาสองคนนั้นก็ร่อนการ์ดแต่งงานเชิญคนสนิท งานแต่งงานบนชายหาดของเกาะส่วนตัวบ้านคาบุรากิทำเอาคนอื่นอดรำพึงรำพันไม่ได้ว่า ‘คู่นี้จะหวานแหววกันออกหน้าออกตาเกินไปแล้ว’ แต่ไม่ว่ายังไง ขอแค่เรย์กะจังมีความสุขก็พอแล้ว

“งั้นไอ้ที่หา ๆ มาก็คงไม่ได้ใช้แล้วสินะ เหนื่อยเปล่าจริง ๆ” อิมาริกระซิบกับเพื่อนสนิทของเขา

ถึงแม้ว่าเจ้าหนูมาซายะจะซื่อบื้อจนเขาอยากจะตบหัวอยู่หลายครั้ง โดยเฉพาะกรณีที่อีกฝ่ายยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ชอบเรย์กะจัง เพราะว่าดันคิดเกินเลยกับเธอไปในทางที่ไม่เหมาะสม อิมาริไม่รู้ว่าใครเอาความคิดที่ว่ารักแท้คือความรู้สึกสะอาดบริสุทธิ์ ไร้ราคะหรือความต้องการทางเพศใส่หัวของมาซายะ แล้วความคิด 750 ชั่วโมงของการเรียนรู้ภาคทฤษฎีก่อนเปิดซิงนั่นมันปีศาจชัด ๆ

เห็นได้ชัดว่ามาซายะคุงหลงเรย์กะจังหัวปักหัวปำขนาดไหน เขารู้สึกว่าเรื่องราวของทายาทคาบุรากิน่าจะเป็นหนึ่งในเรื่องมหัศจรรย์ที่ควรเล่าขานต่อ เพราะเขาคิดไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายทนได้ยังไงที่ต้องอยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองชอบโดยไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่น้อย

“อา เก็บเอาไว้ก่อนน่ะ ใครจะรู้ว่าหมอนั่นจะทำให้เรย์กะร้องไห้เมื่อไหร่”

อิมาริยิ้มแห้ง ๆ “นายนี่มัน...ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขานึกถึงข้อมูลความลับทางธุรกิจของคาบุรากิ ไม่ว่าบริษัทไหน ๆ ก็ต้องมีมุมดำมืดที่ไม่สามารถเปิดเผยแก่สาธารณะชนอยู่แล้ว ตั้งแต่เรย์กะจังแต่งงาน พี่ชายของเธอก็ขุดหาหลักฐานของด้านสีเทาของคาบุรากิออกมาสะสมไว้ ถ้ามันเผยแพร่ออกไปสู่สายตาสื่อมวลชน หุ้นของคาบุรากิก็คงดิ่งลงเหว

ยังดีที่เจ้าหนูมาซายะรักเรย์กะจังจริง ๆ เพราะคนที่ทำให้เรย์กะจังร้องไห้... เขามองไปทางทายาทตระกูลเอ็นโจที่มากับภรรยาของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ ช่วงฮันนีมูนชูสุเกะคุงแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพราะมัวหวานชื่นอยู่กับสาวสวย แต่เพราะจู่ ๆ บุคคลากรตัวท๊อปของโรงพยาบาลก็ถูกดึงตัวไปครึ่งหนึ่ง เป็นวิกฤตที่ต้องเจรจาเสนอค่าตัวให้กลับมา หรือหาคนมาแทนในตำแหน่งนั้นอยู่นานหลายเดือน แม้ว่าจะไม่กระทบต่อธุรกิจนัก แต่ก็ทำให้กำไรลดลงเพราะค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น อีกทั้งชูสุเกะยังต้องเครียดเพราะแก้ไขปัญหาให้ได้ก่อนที่หุ้นจะร่วงจนกลายเป็นช่วงเวลาดำมืดในประวัติศาสตร์การทำงานอันไร้ที่ติของเจ้าตัว

และคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายให้กับทายาทตระกูลเอ็นโจก็ไม่ใช่คนอื่นไกล นอกจากคนที่นั่งข้าง ๆ เขา

อิมาริมองคู่รักที่จับมือพากันมาเต้นรำบนหาดเพื่อเปิดฟลอร์ ก่อนจะอวยพรให้ทั้งคู่รักกันนาน ๆ ไม่อย่างนั้นมาซายะคุงคงต้องเจอบอสตัวใหญ่อย่างทาคาเทรุแน่ ๆ

จบซีรีย์ A-Z

ขอบคุณพวกมึงมากนะคะโม่ง ที่โยน prompt และติดตามอ่าน 7 วันมานี้กูสนุกมาก ไม่เคยเขียนฟิคหรือนิยายอะไรเร็วเท่านี้มาก่อน เขียนอะไรวืดไป พลาดไป ขออภัยด้วย

รักนะ

โม่งฟิค

ขอบคุณโม่งฟิกมาก กรุแม่งมีความสุขเหมือนปลากระดี่ได้น้ำหลังจากแห้งเหี่ยวมาเนิ่นนาน ฮือ รักมึงนะ กราบในความสามารถของมึงด้วย ทำได้ยังไงแต่งรัวๆจนผวา แต่ก็ชอบค่ะ ขออีก แต่ง ก-ฮ ต่อไหม//โดนโม่งฟิกโบก

>>196 กูรักมึงเช่นกันโม่งฟิค ปลื้มมาก ในที่สุดก็ลงเอยกัน แต่แอบเสียดายไม่มีฉากคาบุรากิขอเรย์กะแต่งงาน กูอยากอ่านโฮกๆๆ

>>196 กูก็ขอบคุณมึงมากที่แต่งรัวๆให้เสพย์ กูปลื้มมม มึงจบได้ละมุนมากกกกก น้ำตากูจะไหล แต่กูแอบอยากเห็นว่าตกลงกันยังไงถึงแต่งงานอีกรอบจริง มีสเปเชี่ยลมั้ย 555555

>>196 กูอยากให้มึงรวมเล่มฟิคซีรีย์ A-Z มากๆ เลยวะ กูอยากเก็บ ///w/// ) ถ้ามึงมีแพลนอย่าลืมบอกกูนะ

>>198-199 เรื่องนี้สุดแค่นี้ละ เดี๋ยวกูไปปั่นนิยายกูก่อนค่ะซิส เส้นตายกู 1 ตค. ยังมิได้แก้คำผิดเลย เดี๋ยวกูมีเวลาหายใจจากงานราษฎร์งานหลวงจะมาเปิด kinkmeme ปั่นฟิคอีกรอบไม่ให้บอร์ดเหงา ถึงตอนนั้นอยากอ่าน รีเควสทัน กูเขียนแน่นอน

>>200 อ่านฟรีเหอะมึง คือกูไม่มีเวลา ใครมีเวลาก็รวมเล่มทำ e-book ฟรีไปเลยค่ะ กูไม่หวังตังค่ะ ขอแค่บอร์ดไม่ร้างก่อนตอน 300 มาพอ

แง น่ารักกกกกก กูชอบจัง อ่านแล้วรู้สึกละมุนมีความสุข ขอบคุณนะที่เขียนฟิคให้อ่าน มึงปั่นเร็วมากเลยกูยอมใจ

จะมีตอนพิเศษของอิมาริกับท่านพี่มั้ย กูก็อยากเห็นอิมาริคุกเข่าขอท่านพี่แต่งงานอีกเหมือนกัน//แค่กๆๆๆๆ

>>203 ไปรอรอบ kinkmeme ละกันนะมึง เดี๋ยวว่างละมาเปิด

ฟงกสกสงฟวสกหวงหว ขอบคุณณณณณ

กูกำลังลุ้นเลยว่าหลังจากท่านพี่โทร คาบุรากิที่ตาเป็นสีเข้มแล้วจะพุ่งเข้ามาอีก แล้วมีฉาก... แค่กๆ อกุศลยิ่งนัก ตบปากตัวเองสามที

ขอบคุณโม่งฟิคมากก 7วันนี้ กุฟินมาก เมิงเป็นผู้ผลิตกาวชั้นดี คือแต่งดีมาก หัวไว ใครโยนไรมาก็แต่งต่อได้ แถมพิมพ์ไว ไม่ให้พวกุรอจนลงแดงอีก และยังคงเส้นเรื่องกับคาแรคเตอร์ของแต่ละคนไว้ไม่ออกทะเล กุนับถือเมิงจริงๆเน้อ แต้งกิ้วๆ

ก่อนอื่นก็ ขอบคุณมากค่ะโม่ง

ส่วนตอนจบนั้น เอ่อ ท่านพี่คะ ไม่ทราบว่าท่านติดที่ดักฟังขนาดเท่าฝุ่นไว้ที่ตัวน้องสาวหรือคะ ช่างโทรมาขัดจังหวะได้พอดีแท้

สงสัยจังว่าท่านพี่คุยอะไรกับคาบุ ถึงได้ happy ending ได้

จริงๆ อยากอ่านช่วงที่สองคนนี้ปรับความเข้าใจกันต่ออีกสักนิด แต่ก็ขอบคุณโม่งฟิคมากที่สละเวลามาปั่นกาวให้พวกกู

กราบโม่งฟิก กรูรอ kinkmeme นะจ้ะ จุ๊บจุ๊บ
ว่าแต่ kinkmeme ลงบอร์ดได้ป่าววะ

kinkmeme คืออะไร นิยายใหม่เหรอ

เป็นตอนจบที่ดีจริงๆรักท่านพี่จัง😊😊

กราบขอบคุณโม่งฟิคมากค่ะ มึงช่วยทำให้วันๆ ของกูกลับมามีความฝันและความหวัง มีกำลังใจในการรอต่อไปอีกครั้ง ฮือ...

แต่ที่จริงแล้วในเรื่องก็ไม่เห็นมีบอกนะว่าชิสึกะชอบคาบุแล้ว ทั่นเรย์กะบอกจะอย่าๆ เกิดอย่าไปชิสึกะไม่เอาคาบุ คาบุนี้นกอีกตลบเลยนะ
จากที่กูอ่านกูนึก ชิสึกะให้อารมณ์เป็นเด็กมัธยมกับคาบุเรย์กะคุณสามีภรรยารูปงาม แนวหลานเจอคุณอาคุณน้าใจดียังไงยังงั้นเลย

>>210

ก็อย่ารีเควส kinkmeme หื่นมากสิคะซิส

>>211

คือการรีเควสฟิคอย่างหนึ่ง (สำหรับกูนะ คนอื่นไม่รู้) โดยการรีเควสว่า อยากอ่านอะไร เช่น รีเควสฟิคตัวละครเจ้าแม่ใน setting Harry Potter ปกติเล่นกันในบอร์ดรีเควสทิ้งไว้ ให้โม่งคนอื่นมาเขียนให้

>>201 จุ๊บๆมึง สู้ๆกับนิยายมึงนะ พักผ่อนเยอะๆด้วย กูจะรอวันที่มึงเปิดรีเควสล่ะ

>>188 พวกมึง..... คือกูก็สอบพรุ่งนี้ว่ะ โลกนี้น่ากลัวเกินไปแล้วอิผี! ;-;

>>217 มันจะพีคมากถ้าพวกเราเสือกอยู่ม.เดียวกัน

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ มึงเขียนได้ดีและเขียนได้ไว ลงรัวๆมากจนกูละอายใจกับไหดองของกูเลยข่ะ 555555555

กุอยู่คนละ มอ แน่ กูยังไม่มีสอบ แต่ใกล้ละ อห เหม่อมองกองชีท

โม่งฟิคคคคคคคคค ขอบคุณมาก สนุกมากๆเลยซีรีส์A-Zคือที่สุดแล้วค่า สำนวนก้อดี๊ๆ แง อยากให้มีโม่งฟิคท่านอื่นๆมาแต่งตอนที่ท่านพี่โทรมา กับการปรับความเข้าใจของทั้งคู่จัง คงจะโดขิโดขิเว่อๆ //บิดตัวสูดกาวต่อไปยยยย

กูอาจจะมอเดียวกันกับโม่งหลายๆคนแถวนี้ สอบอาทิตย์นี้เหมือนกันเลย 555555

เป็นกำลังใจให้โม่งสอบทุกคนนะ

>>215 ขอบคุณมากค่ะ
ขอถามอีกที ชื่อตอน Zero to Hundred หมายถึงความรักที่เริ่มจากศูนย์ไปถึงร้อยหรือเปล่า เห็นคำแปลแล้วก็นึกถึงเพลง ๆ นึงขึ้นมาน่ะ

>>224 ใช่เลย คู่นี้เริ่มจากแต่งงานที่ความรักที่ = 0 แต่จบด้วยการแต่งงานที่ความรัก = 100

โม่งฟิคคคคคคค เขียนจากมุมมองคุณชายบ้านเอ็นโจบ้างได้ไหมมมมมม

>>226 อห. เควสนี้กูรับเลยค่ะ แต่ขอกูเคลียร์งานแพรพนะ เดี๋ยวจัด

>>227 อร๊าย ดีใจ รักโม่งฟิค จุบุจุบุ

>>227 กรี๊ดดดด รออ่านค่าาา