ฉันกับคาบุรากิมองหน้ากันแล้วตกลงว่าเราน่าจะต้องไปกันได้แล้วแม้ว่าฝนกำลังตกก็ตามที เพราะอีกสี่ชั่วโมงพวกเราต้องขึ้นเครื่องไปปารีส หากเป็นที่โรงแรมจะไม่มีปัญหาอะไรเลย เนื่องจากพวกเราสามารถให้คนขับรถวนมารับได้ แต่เพราะทางเข้าของที่นี่ค่อนข้างแคบ รถไม่สามารถเข้ามาได้ โรลส์รอยซ์เลยต้องจอดตรงไหล่ทางไกลออกไปเกือบหนึ่งกิโลเมตร
ฉันเอาร่มติดมาด้วยเพราะขามาทางไกล เลยต้องกางร่มบังแดด แต่ร่มของฉันใหญ่พอจะกางให้คน ๆ เดียวเท่านั้น ตอนที่เอ่ยปากขอยืมร่มจากคุณป้าเจ้าของที่พัก คาบุรากิก็บอกว่าไม่ต้อง
เขาหันหลังให้ฉันแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พอฉันยืนจ้องเขา เขาก็หันมาแล้วบอกว่าทางที่เดินมาหากเป็นเวลาปกติก็สามารถเดินได้ไม่ลำบากนัก แต่ตอนนี้ฝนตก พื้นทางเดินเฉอะแฉะมาก รองเท้าส้นสูงจะต้องลื่นมากแน่ ๆ เขาเลยจะให้ฉันขี่หลังไป
ฉันปีนขึ้นไปบนหลังของเขาอย่างอาย ๆ เพราะพวกเราอยู่ต่อหน้าคนรู้จัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคาบุรากิพูดถูก รองเท้าของฉันไม่เหมาะกับการเดินบนพื้นทางเดินที่ฝนกำลังตก ดีที่ฉันใส่กระโปรงทรงกว้าง เลยขี่หลังเขาได้โดยไม่ลำบากมากนัก
คาบุรากิลุกขึ้นแล้วบอกให้ฉันกางร่ม ฉันกางร่มสีขาวประดับลูกไม้แล้วพวกเราก็เดินไปท่ามกลางฝนตก ฉันมองเขาที่เดินอย่างระมัดระวังแล้วถามเขาว่าหนักไหม
“หนักน่ะสิ” คาบุรากิตอบอย่างไม่รักษาน้ำใจ ฉันแอบรู้สึกสะเทือนใจเล็ก ๆ อันที่จริงน้ำหนักของฉันดีดขึ้นมาหลังกลับจากทัวร์ที่เวียนนา ฉันเลยบอกว่าถ้าเขาหนักฉันเดินเองก็ได้ ถ้าพวกเราเบียด ๆ กันใต้ร่ม ค่อย ๆ เดินไป ก็คงจะไปถึงรถได้โดยที่ไม่มีใครหกล้มหรือหัวเปียก แต่คาบุรากิกลับกระชับมือที่จับขาฉันไว้แน่น “แต่ถ้าฉันไม่อุ้มเธอ จะปล่อยให้คนอื่นมาทำแทนรึไง”
ฉันทำเสียงฮืม ๆ บอกเขาว่าถึงไม่มีใครอุ้ม ฉันก็เดินเองได้ มากสุดก็แค่ถอดรองเท้าเดิน
คาบุรากิหน้าแดงไปถึงหู บอกฉันว่าเขาเป็นสามีของฉัน หน้าที่ดูแลฉันก็ต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว เขาไม่มีวันปล่อยให้ฉันเดินเท้าเปล่าบนพื้นแข็ง ๆ น้ำเจิ่งนองแบบนี้หรอก
ฉันกอดไหล่เขาไว้แน่น แนบแก้มลงกับหูของเขา แม้ว่าตอนนี้ฝนจะพรำจนชายกระโปรงของฉันชื้นไปหมด แต่ฉันกลับอยากให้ทางเดินสายนี้ยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด เขาจะได้อุ้มฉันภายใต้ร่มคันน้อยคันนี้ตลอดไป
จบ