Fanboi Channel

ท่านพี่ออกมารับฉันที่ตั้งแต่หน้างานแล้วโอบไหล่พาฉันเดินเข้าไป พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับท่านอิมาริ ท่านอิมาริทำท่าจะกอดฉัน แต่ท่านพี่ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ท่านอิมาริเลยได้แต่ชมฉันว่าฉันโตขึ้นแล้วสวยมากจริง ๆ ชุดนี้ก็เข้ากับฉันมาก ฉันดูเหมือนนางเอกฮอลลีวู้ดทรงเสน่ห์ พร้อมกับประคองมือของฉันขึ้นจูบข้อนิ้ว ชมฉันอีกยาวเหยียดเป็นภาษาฝรั่งเศส ฉันรู้สึกเคลิบเคลิ้มซะจนเกือบเข่าอ่อนร่วงลงไปในอ้อมกอดของท่านอิมาริ แต่ท่านพี่เตะหวดเข้าไปที่หน้าแข้งของท่านอิมาริเต็มเหนี่ยว แล้วพาฉันเดินเข้างานไปปล่อยไว้รวมกับบรรดาสาว ๆ ขาเมาท์ของวงสังคม

ทุกคนต่างชมฉันว่าเดรสชุดนี้เหมาะกับฉันมาก ฉันเองก็ยิ้มรับน้อย ๆ รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกที่อุตส่าห์ออกไปช้อปปิ้งตามนางเอกในเรื่อง ทว่าปัญหาเพียงอย่างเดียวคือกางเกงในจีสตริงที่สีไปมาทำให้ช่วงล่างที่เพิ่งไปแว็กซ์ออกจนเกลี้ยงแสบซะจนรอยยิ้มของฉันไม่เป็นธรรมชาติซักเท่าไหร่

สามทุ่มสิบห้านาทีใครซักคนชวนฉันไปหาเพื่อนที่เป็นลูกสาวนักลงทุนจากต่างประเทศ ฉันสูดหายใจลึกแล้วเดินไปหาเธอด้วยท่าทางที่สง่างามที่สุด แต่ในใจกรีดร้องสามสิบรอบ

สามทุ่มสี่สิบสองนาที มีคนเปิดไวน์ที่ฉันชอบ แต่ฉันไม่มีกะใจจะดื่ม เพราะเส้นเชือกของเกงเกงในเสียดสีเนื้ออ่อน ๆ สร้างความรำคาญจนแทบบ้า

สี่ทุ่มสิบนาที ฉันขอตัวจากนักธุรกิจหนุ่มหลายคน แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดระเบียบกางเกงใน ก่อนจะออกมาด้วยความรู้สึกแสบไม่ต่างไปจากก่อนเดินเข้าไป

สี่ทุ่มยี่สิบสามนาที ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง แล้วจัดกางเกงในอีกรอบ เสียใจที่ตัวเองพกแค่โทรศัพท์มือถือมา ไม่ได้พกแป้งฝุ่นมาด้วย

สี่ทุ่มห้าสิบนาที ท่านพี่มาพาตัวฉันออกจากวงพวกผู้ชายที่อยากจะรู้เกี่ยวกับโรงแรมของคาบุรากิ ฉันเลยถือโอกาสโฆษณาเต็มที่ พวกเขารับปากว่าจะไปลองใช้บริการอย่างแน่นอน

ห้าทุ่มสองนาที ฉันถามคาบุรากิว่าเราจะกลับบ้านกันได้รึยัง คาบุรากิที่ติดพันกับการคุยเรื่องธุรกิจถามฉันอย่างเป็นห่วงว่าฉันไม่สบายรึเปล่า แต่ฉันบอกไปว่าฉันไม่ได้ไม่สบาย และกลับเข้าห้องน้ำไปจัดกางเกงในอีกครั้ง

ห้าทุ่มสามสิบเอ็ดนาที ฉันยืนฟังบรรดาสาว ๆ พร่ำเพ้อเกี่ยวกับท่านอิมาริ คิดในใจว่าทุกคนในนี้น่ะหมดสิทธิ์ ท่านอิมาริน่าจะเป็นพี่เขยของฉันอย่างแน่นอน

ห้าทุ่มห้าสิบห้านาที ฉันตัดสินใจเข้าห้องน้ำไปถอดกางเกงใน ตอนแรกกะจะปาทิ้งในถังขยะห้องน้ำ แต่ถ้าคุณเมดมาเจอเข้าคงเป็นข่าวฉาวแน่ ๆ ฉันเลยกำกางเกงในตัวจิ๋วเอาไว้ในมือ แล้วเดินตรงไปหา ‘กระเป๋า’ ของฉัน

เที่ยงคืนตรง ฉันเดินไปประกบกับคาบุรากิ แล้วเขย่งตัวกระซิบบอกเขาว่า ฉันฝากของหน่อย ก่อนจะสอดกางเกงในเจ้าปัญหาลงไปในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา คาบุรากิดูสมาธิไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เขาขมวดคิ้วแล้วล้วงมือลงมาในกระเป๋าเสื้อสูทที่ฉันฝาก ‘ของ’ เอาไว้ พอสัมผัสได้ถึงของในนั้น เขาก็ชะงัก

สายตาของคาบุรากิมองมาที่มือของฉันซึ่งมือหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือ อีกมือกอดเอวเขาไว้ จากนั้นมองลงมาที่กระโปรงของฉัน

เนื่องจากฉันไม่ได้เอาอะไรติดตัวเข้างานมานอกจากโทรศัพท์มือถือ บวกกับสัมผัสที่ได้จากกระเป๋าสูท ไม่ต้องให้บอกว่าอะไร คนหัวดีอย่างคาบุรากิก็คิดออกทันที ฉันแทบจะเห็นพัฒนาการความคิดของเขาได้จากหน้าที่แดงขึ้นเรื่อย ๆ เห็นเขาหน้าแดง ฉันก็อดหน้าแดงตามไปด้วยไม่ได้

“ฉันจะไม่มีวันซื้อกางเกงในยี่ห้อนี้อีกเด็ดขาด“ ฉันกระซิบข้างหูคาบุรากิเพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน คาบุรากิหันมามองฉัน มองต่ำลงไปที่กระโปรง แล้วกระซิบที่ข้างหูฉันว่าเขาเสร็จธุระแล้ว พวกเราควรจะกลับบ้านเพราะดูเหมือนฉันจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่

ตอนที่จะก้าวขึ้นรถ คาบุรากิถอดเสื้อสูทปิดขาฉันไว้เพราะบูกัตติโหลดต่ำ ขืนขึ้นรถไม่ดีมีหวังเห็นไปไหนต่อไหน เขาสั่งให้ฉันคลุมขาด้วยเสื้อนอกของเขาตลอดเวลาที่อยู่บนรถ ตอนที่กลับถึงบ้านคาบุรากิก็ถามออกมา

“เธอเดินตัวเปล่าอย่างงั้นตลอดทั้งงานเลยเหรอ คิโชวอิน”

ฉันบอกเขาว่าฉันเดินใส่ไอ้กางเกงในบ้านั่นตลอดทั้งงาน แสบจนทนไม่ไหวแล้วจึงถอดมาฝากเขา ถ้าเขาไม่พากลับ ฉันก็คงต้องเดินแบบนั้นทั้งงาน

คาบุรากิทำท่ากลุ้มใจ แล้วบอกฉันว่าเขาจะพาฉันไปช้อปปิ้งชุดชั้นในที่ใส่แล้วไม่เห็นรอย ต่อจากนั้นเป็นต้นมา ชุดชั้นในสำหรับออกงานทั้งคอลเล็คชั่นของฉันก็ได้คาบุรากิเป็นคนอนุมัติ แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับของฉันกับคาบุรากิเท่านั้น

จบ

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ละมุนมาก หน่วงมาก ฮืออออออออออออออ

>>908 T - thank you

>>910 Ok, T=Thank you

>>892-894 อย่ามายุ่งกับท่านคาบุรากิของกูววววววว T^T
>>907-908 เรย์ก่าาา เธอจะถอดออกแล้วเเินตัวเปล่าไม่ด้ายย

ห่าเอ๊ย กู >>909 คอมเม้นทีแรกคือตอน R อีเหี้ย ตอน Sแม่งตัดฟีลสัสๆ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

คือถ้าเป็นคู่อื่นทำแบบนี้มันคือชวนขึ้นเตียงแล้วมะ อย่างยั่วเลยนะ ทำไมพอเป็นอิคู่นี้แล้วกลายเป็นตลกคาเฟ่ ฮือ 555555555555555555555555555

กูไม่อยากจะคิดว่าถ้ามันหล่นกลางงานจะเกิดอะไรขึ้น5555555555555555
ท่านประธานบ.ยักษ์ใหญ่พกจีสตริงเมียติดตัวตลอดเวลา5555555555555555
ปล.แต่เกงในบางตัวแม่งเสียดสีจริง เคยทำขาหนีบกูถลอกไปรอบแล้ว;__;

ถ้าเป็นเรื่องอื่นจะเริ่มเข้าสู่ฉากอีโรติก แต่ไหงพอเป็นสองคนนี้แล้วตลกชิบหายแบบเน้!!

>>915 ข่าวใหญ่ยิ่งกว่าตอนแต่งงานอีกนะ 555

อ่าน ฟิค-s แล้วสงสัยว่า พวกดาราที่ใส่ชุดแนบเนื้อออกงาน เขาก็ใส่ชั้นในแบบนี้กันใช่มั้ย

>>918 ถ้าไม่อยากให้มีรอยชั้นในเลย เค้าไม่ใส่ หรือใส่พวก C-string กัน แต่ส่วนมากใส่พวก G-string/body suit นะ อันแรกที่ใส่ตามปกติ อันหลังเพื่อความผอม ในกรณีใส่ชุดราตรียาว

>>918 จริง ๆ พวก Lace short หรือ Laser cut underwear ก็พอใส่ได้นะ แต่สำหรับคนตัวนิ่ม ๆ มันมีปัญหาเนื้อล้นถ้าไซส์ไม่ตัดมาพอดีเป๊ะ ยังไงก็เห็นขอบกางเกงใน แต่อาจจะน้อยกว่าพวก Bikini ธรรมดา

>>907-908 โอ๊ย ท่านเรย์กะะะ ถ้าคนอื่นทำคือชวนขึ้นเตียงชัดๆ หรือถ้ามีคนเห็นในงานต้องลือสะบัดแน่ แต่ทำไมตลกงี้ 5555555 ทำไปได้ถอดละยัดลงเป๋าสูท คือต้องไว้ใจเชื่อใจแค่ไหนถึงกล้า หรือแค่บ้า มีจะเดินต่อแบบไม่ใส่ด้วย ไม่ได้นะะะะะ 55555 แล้วคาบุดูแลทุกอย่างในชีวิตละ จะเพื่อนสาวหรือสามีก็เถอะ ขาดคาบุไม่ได้แล้วมั้งท่านน

คาบุละมุนมากเลยย😊😊

สารภาพบาปว่าเวลาไม่อยากให้มีรอย กุไม่ใส่ -///////////-

ส่วนยกทรงนี่ก็แปะซิลิโคนเอา มันจะหวิวๆ หน่อย บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองโรคจิต แต่คือถ้าใส่แล้วมันเห็นรอย น่าเกลียดกว่าไม่ใส่อีก
ชั้นในไร้ตะเข็บก็โอ แต่ถ้าชุดแนบเนื้อมากๆ กุก็ต้องเลือกระหว่างจีสตริงกับไม่ใส่ ซื่อกุว่าไม่ใส่ยังดีกว่าจีสตริง มันระบมตูด

>>923 คือบางทีกูก็อยากไม่ใส่อ่านะ แต่กูทำไม่ด้ายยยย ก้นกุนี่ห้อยแบบอีกนิดจะแตะพื้นไรเงี้ย กูไม่หาไรดันดันไม่ได้จริงๆ

กูขำชิบหายเลย ตั้งแต่ชีเดินเข้าร่วมงาน 555

T - Thank you

ในช่วงเดือนสิงหาคมที่อากาศของญี่ปุ่นน่าอึดอัด ฉันกับคาบุรากิไปเที่ยวกันที่เวียนนา

อันที่จริงจะว่าไปเที่ยวทั้งหมดก็ไม่ถูก เพราะพวกเราไปหาแรงบันดาลใจจากเวียนนาเพื่อที่จะจัดงานเลี้ยงที่มีการบรรเลงซิมโฟนี่ ออเครสต้าให้กับแขกวีไอพีของโรงแรมในปีหน้า แม้ว่าในใจจะมีลิสต์วงที่จะอยากจะเชิญมาเปิดคอนเสิร์ตแล้วเรียบร้อย แต่ก็อยากสัมผัสว่าตอนนี้อะไรที่กำลังเป็นกระแสในเวียนนา และอาจจะเชิญพ่อครัวของที่นี่ไปเป็นเชฟหลักในการทำอาหารเลี้ยงแขกในงานด้วย

คาบุรากิเป็นคนแพลนทริป ส่วนฉันเป็นคนเลือกว่าอยากจะดูวงไหนหรือไปชิมอาหารอะไร

ฉันเคยมาเวียนนาสองครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่สามแล้วแต่ถึงยังไงก็จะไม่พลาด Schnitzel ซึ่งเป็นเนื้อลูกวัวชุบแป้งทอด อาหารประจำชาติของเวียนนาอย่างเด็ดขาด ร้านที่พวกเราไปกินเป็นร้านเก่าแก่ต้นตำรับของเวียนนา เนื้อลูกวัวนุ่ม ๆ ชุบแป้งแล้วทอดกรอบ กินกับมันฝรั่งทอดก็อร่อยดี แต่พอกินไปได้เกินครึ่งชิ้นแล้วก็คิดว่า อยากได้น้ำจิ้มทงคัตสึจังเลยน้า ก็ถึงแป้งจะเค็ม แต่เนื้อมันไม่ได้ปรุงรสเลยนี่นา

นอกจากกิน Schinitzel แล้วฉันกับคาบุรากิก็ตระเวนกินไส้กรอก ร้านขายไส้กรอกของเวียนนามีอยู่บนถนนแทบทุกเส้น ไส้กรอกของที่นี่เวลากินจะใส่ขนมปังฮอตดอกมาไห้ ฮอตดอกชิ้นโตต้องอ้าปากกว้าง ๆ เวลากิน ทำให้รู้สึกลำบาก แต่ก็อร่อยดีเหมือนกัน ต่อจากนั้นก็ไปกิน Leberkase ที่เป็นแฮมซึ่งทำจากตับและชีส พอประกบด้วยขนมปังร้อน ๆ เองก็อร่อยไม่ใช่เล่น ฉันที่ปกติไม่ค่อยได้ทานพวกเครื่องในยังกินได้อย่างเอร็ดอร่อยคนเดียวทั้งชิ้น แต่ที่ถูกใจฉันที่สุดคงไม่พ้น Sachertorte ซึ่งเป็นเค้กช็อกโกแล็ตสอดไส้แยมแอพพริคอต แยมไม่หวานมาก เข้ากับช็อกโกแล็ตที่ขม ๆ ได้ดี

นอกจากตะลุยกินแล้วพวกเราก็ยังตะลุยดูคอนเสิร์ต ในบางครั้งหลังคอนเสิร์ตก็จะมีงานเลี้ยงเพื่อให้แขกได้สังสรรค์ หรือวิจารณ์ผลงานเพลงและศิลปะด้วย พวกเราได้คุยกับโปรดิวเซอร์ของวงดนตรีหลายวง ถึงแม้ว่าฉันจะเฉย ๆ กับไวน์ของออสเตรียแต่ก็แพลนว่าจะสั่งซื้อแก้วไวน์ของ Riedel กลับประเทศเพื่อไว้ใช้ในโรงแรมเพราะถูกใจทั้งดีแคนเตอร์ทั้งแก้ว

ในทริปวันสุดท้ายก่อนกลับ พวกเราไปดูวงออเครสต้าอีกวง แต่คราวนี้ไม่ได้มีโปรแกรมโน๊ตแนบมาด้วยว่าวงที่เราเข้าชมนั้นจะแสดงอะไร

พอเดินเข้าไป พนักงานก็พาพวกเราเข้าไปในโถงชมคอนเสิร์ต นักดนตรีนั่งกันครบทุกคนแล้ว แต่กลับไม่มีผู้ชมเลยแม้แต่คนเดียว ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจ เลยถามคาบุรากิว่าพวกเรามาก่อนเวลาหรือเปล่า คาบุรากิบอกว่าพวกเรามาตรงเวลาพอดี

ฉันมองเขาแล้วแอบตกใจเล็กน้อยที่คาบุรากิเหมาที่นั่งทั้งรอบ ช่างเวอร์จริง ๆ แต่เขาอยากทำอะไรใครห้ามได้ที่ไหน พวกเรามองนักดนตรีที่ทดลองเสียงเครื่องดนตรีบนเวที วาทยกรออกมาแล้ว ฉันเลยขยับตัวเตรียมพร้อมรับฟังดนตรี ทว่าคาบุรากิกลับลุกขึ้น

ตอนที่ฉันกำลังจะถามเขาว่าไปไหน คาบุรากิก็เดินขึ้นไปบนเวทีแล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเปียโน ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ให้กับฉัน ฉันเบิกตากว้าง จ้องมองวาทยกรที่เริ่มออกคำสั่งกับวงด้านหลัง แล้วเสียงโหมโรงของ Piano Concerto No.2 ของโชแปงก็เริ่มขึ้น

ในเทศกาลทานาบาตะเดือนที่แล้ว คาบุรากิซึ่งเล่น Piano Concerto ของโชแปงแบบ Solo นั้นน่าประทับใจมาก แต่พอบรรเลงโดยมีวงออเครสต้ามืออาชีพทั้งวงเสริมให้ ก็ดูอลังการเสียจนมือที่กุมอยู่บนตักของฉันกำแน่น ตัวสั่นริกด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจจะกระโดดออกมานอกร่างกาย

สามสิบกว่านาทีของ Piano Concerto จบลงด้วยเสียงของเครื่องสีแผ่วเบา แม้ว่าทั้งโถงจะมีแค่ฉันคนเดียว แต่เสียงปรบมือก็ดังไปจนถึงหน้าเวที

ตอนแรกฉันนึกว่าโปรแกรมจะจบแล้ว แต่คาบุรากิกลับบรรเลง Fantasie Impromptu ของโชแปงต่อ เพลงนั้นเป็นเพลงที่ฉันจำได้ว่าตัวเองเคยขอให้คาบุรากิเล่น แต่ไม่คิดว่าเขาเองก็จำได้เช่นกัน

ต่อจาก Fantasie Impromptu ก็เป็น Dream of Love ของ ลิทซ์ ซึ่งอยู่ในสมัยโรแมนติกคลาสสิคเช่นเดียวกับโชแปง ฉันฟัง Dream of Love ท่อนที่ 3 ซึ่งประพันธ์จากกลอนของของเฟอร์ดินานด์ซึ่งเป็นกลอนรักอันแสนเศร้า ว่าด้วยความรักที่ถูกความตายพรากจาก จึงย้ำเตือนให้ผู้อ่านมีความรักให้เนิ่นนานที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ในบรรดานักดนตรีคลาสสิค ลิทซ์เองก็เป็นนักดนตรีอีกคนหนึ่งที่ฉันชอบมากเช่นกัน

ต่อจากลิทซ์ก็เป็นเพลง Clair de Lune ของเดอบูว์ซีซึ่งอยู่ในยุคเดียวกับลิทซ์เช่นกัน พอได้ยินเสียงเพลง Clair de Lune ฉันก็นึกถึงตอนที่คาบุรากิเล่นเพลงนี้ปลอบฉันซึ่งเห็นเอ็นโจควงคู่กับกับคุณยุยโกะในงานเลี้ยงครั้งแรกหลังการแต่งงาน แม้ Dream of Love ของลิทซ์และ Clair de Lune ของเดอบูว์ซีจะถูกประพันธ์โดยมีแรงบันดาลใจจากกลอนเช่นเดียวกัน แต่ Clair de Lune กลับไม่ได้นำเนื้อความของกลอนมาใช้ในการเขียนมู้ดของเพลง แต่กับสื่อให้เป็นถือความลึกลับของความงามแห่งศิลปะ ซึ่งตัวฉันเองไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เพราะว่าไม่เข้าใจ ถึงได้หลงใหลในผลงานของเขา

อันที่จริงฉันนึกว่าเพลงจบของคอนเสิร์ตจะเป็นเพลงในยุคโรแมนติกเช่นเดียวกับเพลงที่เล่นมาทั้งงาน แต่พอทำนองของ All I ask of you จากเรื่องแฟนท่อม ออฟ ดิ โอเปร่า ฉันก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย แต่ไม่ได้รู้สึกว่าขัดหู ซ้ำยังเป็นความประหลาดใจที่รู้สึกยินดีซะด้วยซ้ำ

ทว่าแทนที่คาบุรากิจะเพียงแค่บรรเลงเปียโนเพียงอย่างเดียว เขากลับร้องเนื้อเพลงในส่วนของราอูลและคริสเตียนด้วย ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกทึ่งเมื่อเสียงทุ้มต่ำกังวาลดังอย่างแผ่วเบา วงออเครสต้าลดเสียงเครื่องดนตรีลง จนกระทั่งเสียงของคาบุรากิค่อย ๆ ชัดขึ้นเรื่อย ๆ

No more talk of darkness,
Forget these wide-eyed fears;
I'm here, nothing can harm you,
My words will warm and calm you.

Let me be your freedom,
Let daylight dry your tears;
I'm here, with you, beside you,
To guard you and to guide you.

Say you love me every waking moment,
Turn my head with talk of summertime.
Say you need me with you now and always;
Promise me that all you say is true,
That's all I ask of you.

Let me be your shelter,
Let me be your light;
You're safe, no one will find you,
Your fears are far behind you.

All I want is freedom,
A world with no more night;
And you, always beside me,
To hold me and to hide me.

Then say you'll share with me one love, one lifetime;
Let me lead you from your solitude.
Say you need me with you, here beside you,
Anywhere you go, let me go too,
That's all I ask of you.

แม้ว่าจะมีท่อนที่ต่อจากนี้ แต่คาบุรากิกลับไม่ได้ร้องต่อ เขาบรรเลงเปียโนคลอสลับกับเสียงจากออเครสต้าไปจนจบเพลง

ฉันลุกขึ้นปรบมือเมื่อการบรรเลงเสร็จสิ้นลง วงออเครสต้าและวาทยกรโค้งทำนับให้ฉัน ส่วนคาบุรากิเดินเข้ามาหาฉัน ฉันเลยชมการแสดงของเขาว่าเป็นการแสดงที่วิเศษสุดเท่าที่ฉันเคยได้รับชมมา และนั่นก็ไม่ใช่การพูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย เปียโนของคาบุรากิโดดเด่นไม่แพ้พวกมืออาชีพ เสียงเพลงของเขาก็ไพเราะเหมือนไม่ใช่พวกมือสมัครเล่น พอฉันถามออกไปว่าการแสดงครั้งนี้เนื่องในโอกาสอะไร เขาก็ตอบด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ กลับมา

“เพราะเธออยากฟัง”

ฉันมองเขา แล้วนึกไปถึงเทศกาลทานาบาตะ ฉันเคยเอ่ยกับเขาถึง Piano Concerto ของโชแปงที่เขาเล่นแบบ Solo ไม่คิดเลยว่าคำเปรยเล่น ๆ ในตอนนั้นจะทำให้คาบุรากิจัดคอนเสิร์ตพร้อมวงออเครสต้าให้ฉันฟัง

ฉันยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ รู้สึกเอ็นดูผู้ชายคนข้างหน้าอย่างที่สุด คาบุรากิผู้ชอบทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ใหญ่โตนั่นไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

“ขอบคุณนะคะ ท่านคาบุรากิ คืนนี้ฉันมีความสุขที่สุด”

คาบุรากิยิ้มให้กับฉัน พวกเราขอบคุณวงออเครสต้า ก่อนจะกลับโรงแรม

ในคืนนั้น ฉันฝันถึงเพลง All I ask of you ของคาบุรากิ แล้วคิดว่าฉันเองก็อยากจะอยู่ข้าง ๆ เขาเช่นกัน

จบ

ขอ U - umbrella

u - umbrella

>>929 เชี่ย ใจตรงกัน 5555

>>931 ตกใจเลย55555

>>929 ok, U - umbrella

>>926-928 สามีแห่งชาติจริงๆ ใจกูไปหมดแล้ว

โอ้ยยยย กราบโม่งฟิก ฟินมากกกกกก

U - Unremarkable

V- Voyage

>>936 โดน umbrella สอยไปแล้ว ไว้ตัวหน้านะ

>>937 ไม่รับล่วงหน้า ไว้ลงหลัง U เด้อ

>>926-928 โม่งฟิค มึงงงง มึงทำกูใจบาง กูจะละลาย กูนอนกุมอกแล้ว ฮืออออ หวานละมุนเว่อร์ กูชอบมากกกก อย่าดราม่าหรืออย่าชอบคนอื่นกันเลยยย

ฟิค A-Z มีตอนจบมั้ยวะ แค่อยากรู้เฉยๆ 55555555

>>941 มี จบที่ Z ฉากจบยังไงกูไม่สามารถบอกได้ค่ะซิส คืออัพทูคำที่โยนมาให้เลย

กูเล็งตัวvอยู่ถถถถถ ส่วนตัวzนี่....มีศัพท์ไรบ้างวะ

>>942 จบ Z ละจะมีต่อไหมอ่า ชอบภาษาของมึงมากมาย

>>943 zebra ไหมมึง

>>940 ไม่น่าจะมีดราม่าแล้วมั้ง ตอนท้ายนางก็บอกเองว่าอยากอยู่ข้าง ๆ น่าจะรู้สึกอะไรบ้างแล้วล่ะ

เคยเม้นไปนะว่า คนเราถ้าไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ จะทำให้ขนาดนี้เลยเหรอ พอมาอ่านตอนนี้เพิ่งฉุกคิดได้ (ถ้าไม่ใช่การมโนเอง) ถ้ายึดตามเนื้อเรื่องหลัก การกระทำของคาบุนี่ เป็นการจีบแบบเล่นใหญ่ล้วน ๆ เลยนะ แบบเอาอกเอาใจทุกอย่าง สารพัดจะประเคนให้ แค่สาวเอ่ยปากว่าต้องการอะไร ฮีจัดให้ได้หมด

เมื่อไรนางจะรู้สักที ว่านอกจากท่านพ่อ ท่านพี่แล้ว ก็คนนี้แหล่ะ ที่โครตตามใจเลยนะ

>>943 zombie

>>943 กูพยายามคิดอยู่เหมือนกัน zebra zoo zoom zero zimbabwe zodiac แม่ง ตอนจบคือเก็บจักรราศีครบ ไหนๆ นักษัตรก็เคยมีแบ้ว 555555

>>943 zygote เซลล์ตัวอ่อน

>>944 อาจจะมีมาบ้างเป็นระยะ ๆ แต่ไม่ต่อรัว ๆ เว้นวรรคให้คนอื่นผลิตกาวบ้าง

>>946 กูว่าไม่ตามใจนะ ออกแนวบังคับเข้มงวดด้วยซ้ำ อย่างเรื่องพาไปไดเอทก็พูดเองล้วนๆไม่ได้ร้องขอ เจอคอร์สสุดโหดแถมยังโดนพูดจาถากถางเรื่องความอ้วนเลยโดนผ้าเปียกปิดหน้าเลย เป็นไงล่ะ ถถถถถถถถถถถถถ

กูคิดว่าโม่งฟิคน่าจะกำหนดตัว z เองว่ะ ประมาณว่าเป็นคนเริ่มตัว a ก็ต้องเป็นฝ่ายจบด้วยตัว z เอง

จะครบ 1000 ละ ชื่อมู้ใหม่กูโหวต >>881 ละกัน

>>952 โอเค งั้นตัว Z กูขอจบเองละกันนะ

ขอโหวต >>880 ค่าาาา
คาบุรากิคือละมุนสุดอะไรสุด ><

โอยยย เขินมากกกก ท่านเรย์กะเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยย ////////////

>>956 กูอ่าน t ค้างไว้ พึ่งเห็นตอนต่อ 555555

>>957 กูดูผิด ขอโทษ...

จากชื่อกระทู้ที่ร้องขอตอนใหม่ กลายมาเป็นร้องขอกาวกันแล้วสินะ

>>959 ตอนใหม่กูก็อยากได้ แต่กาวกูก็ต้องการ --- //สูด

โหวต >>881

รวบรวมไว้ให้โหวต ปิดโหวตที่ 990 ก็แล้วกัน

>>878 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการอ่านตอนเดิมซ้ำรอบแล้วรอบเล่า [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]

>>879 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [การเรียกร้องให้กลับมาครั้งที่ 28]

>>880 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกะละมังกาวที่กำลังจะล้นแล้วค่าาา [ทุบไหใบที่ 28]

>>881 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]

>>882 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการตัดริบบิ้นเปิดโรงงานนรกกวนกาว [สาขาที่ 28]

>>886 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโรงงานกวนกาวของเหล่าโม่งที่เฝ้ารอ [ติดฉลากปลอมครั้งที่28]

โหวต >>881 ละกัน

โหวต >>881 ค่ะ กระทู้วิ่งโคตรไวกูตามอ่านเกือบไม่ทัน ดีใจจนอยากร้องไห้ ฮืออออ

>>886

โหวต >>878

ไมมีอะไร กุแค่มา +1 ให้ Z-Zebra
555555555555555555555555555555555

>>879 กูโหวตอันนี้

โหวตให้ >>881

U - Umbrella

ในวันอาทิตย์ที่ฉันไม่ได้มีตารางงานอะไรเป็นพิเศษ ฉันนัดกับวาคาบะจังออกไปเดินเที่ยวในเมือง พวกเราไปดูของจุกจิกน่ารัก หาของกินอร่อย ๆ พอเดินผ่านหน้าร้านชุดราตรี ฉันเห็นวาคาบะจังมอง ๆ ก็เลยชวนเธอเข้าไปในร้าน

วาคาบะจังหยิบ ๆ จับ ๆ เดรสสีขาวตัวหนึ่ง มันเป็นเดรสผ้าชีฟองน่ารัก มีดอกไม้สีชมพูระบายตรงสายคาดไหล่และเอว วาคาบะถามฉันว่าคิดยังไงกับกระโปรงตัวนี้ ฉันเลยตอบไปตามตรง

“มันก็น่ารักดีอยู่หรอกค่ะ แต่ออกจะเหมือนชุดแต่งงานไปหน่อย” ฉันตอบ อันที่จริงชุดราตรีของฉันหลายชุดก็มาจากไลน์ชุดแต่งงานเหมือนกัน แต่ฉันพยายามไม่เลือกสีขาว ดังนั้นก็เลยไม่น่าเกลียดนัก

วาคาบะจังหัวเราะ ก่อนจะตอบว่า “อา ก็ฉันกำลังเลือกชุดแต่งงานอยู่นี่คะ คุณคิโชวอิน”

หลังจากนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา การ์ดแต่งงานของเธอก็ถูกส่งมาถึงฉันกับคาบุรากิ

เพราะว่าวาคาบะจังกำลังลงทุนเปิดสำนักงานทนายความแห่งใหม่ร่วมกันกับนายตัวสำรอง ดังนั้นงานแต่งงานจึงจัดแบบหรูหรามากไม่ได้ ตอนแรกฉันอยากจะให้เธอยืมห้องที่โรงแรม แต่คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เพราะตอนที่คาบุรากิคบกับวาคาบะจัง เรื่องราวของเธอไปถึงหูของท่านพ่อและมาดามคาบุรากิ ดูเหมือนว่าจะมีการพบหน้ากันหลายครั้งด้วย เมื่อสุดท้ายแล้วเรื่องจบได้ไม่ดี วาคาบะจังคงลำบากใจที่จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องของคาบุรากิอีก

สุดท้ายแล้วเธอก็ไปจัดงานแต่งงานในรีสอร์ทเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ไกลจากตัวเมืองออกไป รีสอร์ทแห่งนั้นไม่เคยจัดงานแต่งงาน แต่วาคาบะเคยช่วยเจ้าของรีสอร์ทต่อสู้คดีโดยที่ไม่คิดค่าใช้จ่าย คุณป้าคนนั้นก็เลยอยากตอบแทนเธอ

แขกที่มางานมีไม่มากนัก ในบรรดาเด็กที่มาจากซุยรันก็มีเพียงฉัน คาบุรากิ เอ็นโจ รุ่นพี่โทโมเอะกับรุ่นพี่คาซึมิ แล้วก็เพื่อน ๆ ในสภานักเรียนที่สนิทกับวาคาบะและนายตัวสำรองแค่สองคน รวม ๆ แล้วแขกที่มาทั้งหมดก็ห้าสิบกว่าคนเท่านั้น แต่เนื่องจากรีสอร์ทมีพื้นที่ในร่มค่อนข้างเล็ก ซ้ำยังเป็นห้องพักซะส่วนมาก คุณป้าเจ้าของเลยจัดงานในสวน

งานพิธีจัดอย่างเรียบง่าย มีบาทหลวงทำพิธีให้ และทุกคนก็ทานอาหารร่วมกัน แม้ว่าอาหารจะไม่หรูหรา แต่ก็มีรสชาติดี ในระหว่างที่กำลังพูดคุยกันหลังมื้ออาหารเตรียมจะลาเจ้าภาพแยกย้ายกลับ ฝนก็ตั้งเค้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตกลงมาในที่สุด

ฉันกับคาบุรากิมองหน้ากันแล้วตกลงว่าเราน่าจะต้องไปกันได้แล้วแม้ว่าฝนกำลังตกก็ตามที เพราะอีกสี่ชั่วโมงพวกเราต้องขึ้นเครื่องไปปารีส หากเป็นที่โรงแรมจะไม่มีปัญหาอะไรเลย เนื่องจากพวกเราสามารถให้คนขับรถวนมารับได้ แต่เพราะทางเข้าของที่นี่ค่อนข้างแคบ รถไม่สามารถเข้ามาได้ โรลส์รอยซ์เลยต้องจอดตรงไหล่ทางไกลออกไปเกือบหนึ่งกิโลเมตร

ฉันเอาร่มติดมาด้วยเพราะขามาทางไกล เลยต้องกางร่มบังแดด แต่ร่มของฉันใหญ่พอจะกางให้คน ๆ เดียวเท่านั้น ตอนที่เอ่ยปากขอยืมร่มจากคุณป้าเจ้าของที่พัก คาบุรากิก็บอกว่าไม่ต้อง

เขาหันหลังให้ฉันแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พอฉันยืนจ้องเขา เขาก็หันมาแล้วบอกว่าทางที่เดินมาหากเป็นเวลาปกติก็สามารถเดินได้ไม่ลำบากนัก แต่ตอนนี้ฝนตก พื้นทางเดินเฉอะแฉะมาก รองเท้าส้นสูงจะต้องลื่นมากแน่ ๆ เขาเลยจะให้ฉันขี่หลังไป

ฉันปีนขึ้นไปบนหลังของเขาอย่างอาย ๆ เพราะพวกเราอยู่ต่อหน้าคนรู้จัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคาบุรากิพูดถูก รองเท้าของฉันไม่เหมาะกับการเดินบนพื้นทางเดินที่ฝนกำลังตก ดีที่ฉันใส่กระโปรงทรงกว้าง เลยขี่หลังเขาได้โดยไม่ลำบากมากนัก

คาบุรากิลุกขึ้นแล้วบอกให้ฉันกางร่ม ฉันกางร่มสีขาวประดับลูกไม้แล้วพวกเราก็เดินไปท่ามกลางฝนตก ฉันมองเขาที่เดินอย่างระมัดระวังแล้วถามเขาว่าหนักไหม

“หนักน่ะสิ” คาบุรากิตอบอย่างไม่รักษาน้ำใจ ฉันแอบรู้สึกสะเทือนใจเล็ก ๆ อันที่จริงน้ำหนักของฉันดีดขึ้นมาหลังกลับจากทัวร์ที่เวียนนา ฉันเลยบอกว่าถ้าเขาหนักฉันเดินเองก็ได้ ถ้าพวกเราเบียด ๆ กันใต้ร่ม ค่อย ๆ เดินไป ก็คงจะไปถึงรถได้โดยที่ไม่มีใครหกล้มหรือหัวเปียก แต่คาบุรากิกลับกระชับมือที่จับขาฉันไว้แน่น “แต่ถ้าฉันไม่อุ้มเธอ จะปล่อยให้คนอื่นมาทำแทนรึไง”

ฉันทำเสียงฮืม ๆ บอกเขาว่าถึงไม่มีใครอุ้ม ฉันก็เดินเองได้ มากสุดก็แค่ถอดรองเท้าเดิน

คาบุรากิหน้าแดงไปถึงหู บอกฉันว่าเขาเป็นสามีของฉัน หน้าที่ดูแลฉันก็ต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว เขาไม่มีวันปล่อยให้ฉันเดินเท้าเปล่าบนพื้นแข็ง ๆ น้ำเจิ่งนองแบบนี้หรอก

ฉันกอดไหล่เขาไว้แน่น แนบแก้มลงกับหูของเขา แม้ว่าตอนนี้ฝนจะพรำจนชายกระโปรงของฉันชื้นไปหมด แต่ฉันกลับอยากให้ทางเดินสายนี้ยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด เขาจะได้อุ้มฉันภายใต้ร่มคันน้อยคันนี้ตลอดไป

จบ

Vow สาบาน

>>972 V=Vow

>>970-971 แม่ค่ะ หนูอยากได้เขา —— คาบุรากี๊ เรย์ก๊า ขอให้มีความสุขมากๆ นะ โคตรโรแมนติกเลยบทนี้

แต่อืม.... ถ้าให้แบกตลอดไป คาบุจะไม่หลังหักตายห่าก่อนอ่อวะ //ที่บอกว่าหน้าแดงนี่คือเหนื่อยใช่ไหม เจ้าแม่หนักมากสินะ...โดนตบ

>>975 ผัวะ นี่แหนะ

>>975 ตบปากตัวเองเลยนะ! อย่าว่าเจ้าแม่สิ หมดมู้ดกันพอดี 555555555

แบกตลอดไป ไม่ดีมั้ง เดี๋ยวเข่าทรุด ข้อเสื่อมกันพอดี

คาบุไม่ว่าจะอยู่ฟิคไหน(ที่ได้เป็นพระเอกในฟิคนั้น)จะต้องโรแมนติกตลอดเว้ย แต่เอาจริงๆคาบุก็โรแมนติกตามประสาพระเอกโชโจนั่นแหละ

ความจริงสิ่งที่คาบุทำให้เจ้าแม่ในฟิคก็เหมือนที่คาบุจะทำให้ยูริเอะกับวาคาบะในเรื่องหลักนั่นแหละ มองจากมุมเจ้าแม่ในเรื่องหลักรู้สึกแม่งโคตรโอเวอร์ แต่พอมาอ่านฟิคกลับรู้สึกโรแมนติกฉิบหาย

เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว~~

W-Wooing

อ้าว ยังเหรอ โทดๆ

โหวด >>886

โมงฟิก กรุอยากได้ฟิกท่านพี่กับท่านไอระ. Please

แปปๆก็จะzแล้วหรอเนี่ย เร็วเว่อร์5555

>>886 โหวตๆ

V - Vow

“เป็นไงบ้าง”

หลังจากที่ฉันส่งเสียงตอบรับ คาบุรากิก็เปิดประตูเข้ามาถามอาการของฉัน

ไม่รู้ว่าเพราะโหมงานหนักมากเกินไป หรือว่าไปติดเชื้อไวรัสจากที่ไหน ทว่าสามวันก่อน จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวร้อน ๆ และในเย็นวันนั้นเอง ฉันก็ถูกหามส่งโรงพยาบาล

หมอสั่งให้ฉันนอนดูอาการเพื่อตรวจดูว่าติดเชื้อไวรัสตัวอื่นนอกจากหวัดรึเปล่า ตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาล คาบุรากิก็มาเยี่ยมฉันทุกวัน ในแต่ละวันเขาจะเอาของประหลาด ๆ มาให้ อย่างเช่นตัวต่อห่วงกล แม้ว่าฉันจะตาลาย ป่วยขนาดที่ว่าจะเข้าห้องน้ำพยาบาลก็ยังต้องมาช่วยประคอง ดูยังไงก็เล่นตัวต่อที่เขาเอามาไม่ได้แน่นอน แต่ฉันก็ยังรู้สึกดีที่เขามาเยี่ยม

ในวันนี้เขาหอบหนังสือปริศนามาให้ บอกว่าให้ฉันเล่นแก้เบื่อตอนที่เขาไม่อยู่ แม้ว่าฉันจะเข้าโรงพยาบาล แต่ก็ยังห่วงเรื่องงาน ดังนั้นเลยชวนเขาคุยเรื่องความคืบหน้าของโปรเจคและงานเลี้ยงต่าง ๆ คาบุรากิเล่าให้ฉันฟังทุกโปรเจค ยกเว้นโปรเจครีสอร์ทที่มีสนามขี่ม้า

ฉันรู้ว่าคาบุรากิไม่ได้ไปที่ฟาร์มอายูคาวะอีก และถึงแม้ว่าพวกเราจะได้เจอคุณชิสึกะในงานสังคมบ้าง แต่เขาก็วางตัวห่างจากเธอในระดับหนึ่ง

หากแต่ฉันรู้ว่าในใจของคาบุรากินั้นยังคงคิดถึงเธอ เขาเป็นผู้ชายที่หากรักแล้วก็จะทุ่มเทลงไปสุดหัวใจ ทว่าเขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะติดที่มโนธรรมของตัวเอง

ฉันคุยกับเขาจนกระทั่งคาบุรากิถูกคุณเลขาตามตัวในตอนบ่าย พอเขาไป ฉันก็ส่งข้อความหาท่านพี่ ถามว่าเขาจะปลีกเวลามาเยี่ยมฉันได้หรือเปล่า อันที่จริงท่านพี่มาเยี่ยมฉันแล้วตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล แต่วันถัด ๆ มาเขายุ่งมากจนไม่ได้มาอีก

ท่านพี่ตอบข้อความของฉันอย่างรวดเร็ว บอกว่าเคลียร์ธุระเสร็จแล้วเย็นนี้จะไปหา ฉันรอท่านพี่อยู่จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาปิดวอร์ด เขากับท่านอิมาริก็เข้ามาเยี่ยม ท่านอิมาริแบกดอกไม้ช่อโตกับตะกร้าผลไม้มาให้ บอกว่าอยากให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้น ฉันยิ้มขอบคุณเขา ก่อนจะบอกออกไปตามตรงว่ามีเรื่องที่อยากคุยกับท่านพี่ตามลำพัง

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่ท่านอิมาริจะยิ้มแล้วบอกว่าเขาจะไปซื้อกาแฟด้านล่าง พอท่านอิมาริไป ท่านพี่ก็ถามเรื่องอาการของฉัน ฉันบอกเขาไปว่าตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว จากนั้นจึงเข้าประเด็นทันทีเพราะพวกเรามีเวลาก่อนปิดวอร์ดไม่นานนัก

“ท่านพี่คะ ถ้าน้องหย่ากับท่านคาบุรากิ ธุรกิจของพวกเราจะเกิดผลกระทบยังไงบ้างเหรอคะ?”

ท่านพี่ชะงักเมื่อได้ยินคำถามของฉัน เขามองสีหน้าของฉันแล้วตอบออกมาอย่างระมัดระวังว่าหุ้นของพวกเราอาจจะร่วงลงช่วงสั้น ๆ เพราะการหย่าของฉันกับคาบุรากิอาจจะทำให้นักลงทุนทั้งสองฝ่ายไม่มั่นใจว่าโครงการที่พวกเราทำด้วยกันจะมีปัญหาไหม

“เรย์กะ น้องกับคาบุรากิทะเลาะกันเหรอ?”

ฉันนิ่งไป มองหน้าท่านพี่ก่อนจะพูดความจริงออกไปทั้งหมดว่าความสัมพันธ์ของฉันกับคาบุรากิที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงแค่การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลจริง ๆ ตัวเขามีคนที่รักอยู่แล้ว ตัวฉันเองในตอนนั้นก็ยังตัดใจจากเอ็นโจไม่ได้ พวกเราจึงเป็นได้แค่เพียงเพื่อนที่ดีต่อกัน

ในช่วงเวลาที่พวกเราไม่มีใคร ฉันกับเขาถือว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกับที่สุด เขาเป็นผู้นำตระกูลคาบุรากิ เป็นสามีที่อ่อนโยนใจดีช่างดูแล ส่วนฉันเป้นภรรยาที่คอยช่วยงานเขา จัดการเรื่องต่าง ๆ รอบตัวเขา ทำให้งานดำเนินไปได้อย่างราบรื่นที่สุด

หากแต่เมื่อคาบุรากิหลงรักคุณชิสึกะ ความสัมพันธ์ของพวกเราจึงไม่สามารถดำรงอยู่ในรูปแบบนั้นได้อีกต่อไป คาบุรากิเป็นผู้ชายที่รักใครรักจริง เขารักท่านยูริเอะ ตอนโดนทิ้งในคราวนั้นเขาคงตายไปแล้วถ้าไม่ได้เอ็นโจช่วยลากกลับมา เขารักวาคาบะจัง และสู้เต็มที่เพื่อที่จะได้อยู่กับเธอ แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ได้สมหวัง แต่เขาก็ได้พยายามแล้ว

ทว่ากับคุณชิสึกะ ความรักนั้นถูกตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพียงเพราะว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว หากฉันเป็นภรรยาของเขาจริง ๆ เขาก็คงเป็นผู้ชายสารเลวหลายใจ ทว่าฉันเป็นเพียงแค่ภรรยาในนามของเขาเท่านั้น

เขาเคยสัญญากับฉันว่าตราบเท่าที่ฉันยังใช้ชื่อคาบุรากิ เขาก็จะไม่มีวันไปหาผู้หญิงคนอื่นอย่างเด็ดขาด แม้ว่าเขาจะรักเธอมากเท่าไหร่ก็ตาม และฉันรู้ว่าเขาจะไม่มีทางผิดสัญญาที่ตัวเองเคยได้ลั่นวาจาออกไป

เพราะฉะนั้น ฉันจะคืนชื่อคาบุรากิให้กับเขา เพื่อที่จะทำให้เขาเป็นอิสระอีกครั้ง ความรักของคาบุรากิไม่สมหวังมาหลายครั้งแล้ว เขาควรจะได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารัก ไม่ใช่ผู้หญิงที่พ่อแม่หาให้

ท่านพี่ยื่นมือมากุมมือฉัน เขาบอกให้ฉันคิดดี ๆ ทว่าพอเห็นสีหน้าของฉัน เขาก็บอกว่าการหย่าของฉันกับคาบุรากิอาจจะส่งผลกระทบมากก็จริง แต่เขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ฉันไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ว่าฉันจะเป็นคาบุรากิ หรือคิโชวอิน ฉันก็ยังเป็นน้องสาวของเขา และเขาจะปกป้องฉันจนถึงที่สุด

ฉันปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม แล้วเอนตัวซบลงไปในอกของท่านพี่ นึกถึงช่วงเวลาต่าง ๆ ที่ฉันกับคาบุรากิอยู่ด้วยกันมาสามปี ในสามปีนี้คาบุรากิดีต่อฉันอย่างที่ไม่เคยมีใครดีกับฉันมาก่อน

ฉันรักเขา

แต่เขารักคนอื่น ดังนั้น ฉันก็จะปล่อยเขาไป

จบ

Wild.

>>990 ok, W = Wild

เหมือนเรื่องใกล้ดำเนินมาถึงจุดจบแล้ว.....

>>988-989 หน่วง... ท่ายเรย์ก่าาา TT

ท่านเรกะะะ ประโยคทิ้งท้ายทำน้ำตากูจะไหล โม่งฟิคมึงทำให้กูอยากอ่านตอนจบมากกก กูลุ้นนน

>>988-989 อยากอ่านต่อโว้ยย
จะจบยังไงเนี่ย T^T
ปล.กูโหวต >>879

ขอเสนอ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [การเรียกร้องให้กลับมาครั้งที่ 28]ฃ

เฮ้ยๆ ใจเย็น ปิดโหวตนับคะแนนกันก่อน กระทู้จะเต็มแล้ว

>>985 เดี๋ยวไว้อึกซักพัดกูเปิด kinkmeme ให้รีเควสฟิคแล้วมาลงนะ ตอนนี้ขอกูปั่น A-Z ให้จบก่อน

>>878 1 คะแนน

>>879 2 คะแนน

>>880 1 คะแนน

>>881 5 คะแนน

>>882 0 คะแนน

>>886 4 คะแนน

สรุป >>881 คือชื่อกระทู้หน้าจ้า

เปิดวาร์ปไปเม้าท์ต่อ
>>>/webnovel/6040/