Fanboi Channel

>>14 สูง160ไงง แต่คือสำหรับกูก็ว่ากำลังมีน้ำมีนวลดี แต่แบบเพื่อนกูไรงี้จะมองว่า160หุ่นดีคือหนักสี่สิบปลายๆ— ไม่ถึงห้า///นนกูความจริงก็ร้องไห้เหมือนกัน ฮือออ

>>14 มึงมาอยู่สายรากฐานมั่นคงกับกูมา น้ำหนักนี้กูแลกด้วยเงินล้วนๆเลยนะเว้ยถถถถ

กูพิมพ์ขำ ๆไม่นึกว่าจะทันแย่งเม้น1000 อย่าทำอะไรกูเลย *ปากสั่น*

กูสูง163 น้ำหนัก43 ผอมกว่าเกณฑ์ไปเยอะนะ (แต่ก็มีพุงแหละ) ตอนมากสุด47 ถูกทักว่ากำลังดี(แต่พุงนำนมเลยอีแม่ย้อย)

ถ้าเจ้าแม่สูง160แล้วมีพุงจนโดนตบปุๆได้ กูว่าต้อง50กว่า-เกือบ60ละมั้ง

กูว่า นางก็คงเป็นคนแขนขาเล็กแต่ลงพุงกับหน้า เลยโดนท่านแม่ทักว่าอ้วนบ่อยๆ กูตัวเล็ก(เตี้ย) นี่น้ำหนักเลข 5หลักหน่วยขยับพึบพับ แต่เพื่อนไม่เชื่อเพราะแขนขาหน้าไม่ออก แต่พุงกับต้นขาออกอ่ะ บางคนน้ำหนักน้อยกว่ากูตัวพอกันแต่คือออกที่หน้ากับแขน เลยชอบบ่นว่าอ้วน ดีดอก~

ลักษณะการยืนก็สำคัญนะ บางคนยืนหลังแอ่นพุงเลยยื่น

ตัวเล็กแต่มีพุงไม่แปลกนะ อ้วนลงพุงงะ แบบกู สูง159 หนัก50 ชอบกินของหวานแต่ไม่ออกกำลังกายไง มันเลยเป็นแบบนี้ ...ตะ แต่ว่าเจ้าแม่ก็ออกกำลังกายบ่อยๆ นี่หว่า ทำไมยังมีพุงได้

>>22 วอล์คกิ้งนับเป็นออกกำลังกายเหรอวะ....

>>20 นางยังโดนว่าว่าขาหมูนะ

สรุป เพราะนางขี้เกียจเองสินะ สองหนุ่มชวนกึ่งลากไปออกกำลังกายยังหาข้ออ้างหนี แต่เวลากินดันชิมสักคำ นี่มัน กรรมตามสนองชัดๆ

กูว่านางไม่ได้อ้วนมากหรอก ให้อย่างมากไม่เกิน 55 กิโลเลยเอ้า

>>25 บากะรากรี้ฝึกโหดเกิ๊นน เจ้าเเม่รับไม่ไหวหรอก แค่วิ่งกับโค้ชนางก็จะแย่อยู่แล้ว

>>27 เอาจริง ๆ นิสัยอย่างนาง ต้องเจอโค้ชแบบนี้แหล่ะ ไม่งั้นออกนอกลู่นอกทางทุกที

>>28 ผลตอบแทนของโค้ชคือได้ผ้าเปียกปิดหน้าไปนะครัชชช ถถถถถถถถถถ

>>29 ว่าแล้วก็สงสารโค้ชเลย 55555 แต่โค้ชคาบุมันก็โหดไปหน่อยสำหรับเจ้าแม่ที่เพิ่งเริ่มเล่นน่ะนะ

>>30 กูว่าโค้ชคาบุน่ะดีแล้วนะ ถ้าเป็นโค้ชเอ็นโจคงเนียนแต๊ะอั๋งเจ้าแม่เป็นว่าเล่น แค่ตอนเดียวก็ได้โอกาสเข้าถึงเนื้อถึงตัวล่ะ แหมมมมมมม

>>31 ถ้าโค้ชเอ็นโจคงกลายเป็นนิยายโรแมนต์เลยสินะ 5555

>>32 ถ้าเป็นเอ็นโจ pov ฟิลเตอร์โรแมนซ์สีชมพูคงหนามากๆ แต่ทางฝั่งเจ้าแม่นั่น.... *โปรยเกลือ*

>>33 จอมมารเอื้อมมือจะกุมมือ เจ้าแม่ปัดทิ้ง จอมมารนึกว่าคงเขิน แต่เจ้าแม่อายมือชื้นเหงื่อ คราวนี้เลยเอื้อมมือจะโอบเอว เจ้าแม่ผลักกระเด็น จอมมารนึกว่าเล่นตัว แต่เจ้าแม่แค่ไม่อยากให้แตะพุง...

กูคิดถึงนางจังเลยว่ะ นี่อีกสองเดือนก็จะครบรอบไม่อัพมาปีนึงละป่ะวะ หายไปนานๆ แบบนี้ก็มันช่างท้อและเศร้าเหงาละเกิ๊นน ฮือออออ

>>33 กูว่าถ้าเป็นมุมมองเอ็นโจคงเป็นนิยายรักที่หวานอมขมแบบคนแอบชอบเธออยู่ แต่พอดีมันเป็นมุมมองเจ้าแม่มันเลยกลายเป็นนิยายตลกและนิยายอาหารไปซะชิบ.....

>>35 ทำไมท่านชายเอ็นโจดูรันทดจังวะ ส่วนท่านเรย์กะนี่ก็กรูเม่ต์ตัวแม่ แต่ไม่มีเซนส์ในการทำอาหารเลย ไม่รู้ว่าอะไรน่าจะเข้ากันได้หรือไม่ได้ อะไรควรเอามาใช้แทนกัน ฮาาา

>>36 กูว่าเซนส์ปกตินางก็มีนั่นล่ะ เรียนทำอาหารกับคุณอาคิมิและมาโอะก็ทำออกมาได้ดีนะ นางก็รู้นะว่าถ้าใส่อะไรมั่วๆลงไปแล้วจะได้ของที่กินไม่ได้ออกมาแบบเอาน้ำชาใส่เตอร์กิชดีไลท์ แต่แค่ไม่อยากเหมือนใครตามความเพ้อฝันของนางเฉยๆ เพราะคันตะถามว่าจะกินโมจิราดแยมได้อร่อยจากใจจริงๆเหรอ นางก็สลดไปเลย แสดงว่ารู้ตัวดี แต่ยังทำอีก...จะว่าเกินเยียวยาแล้วรึเปล่าหว่า

สมมุติตอนต่อไปออกมาจริงๆ จะไปหาลูกมิราเคิลที่ไหนมาทำแกงกระหรี่กินแก้บนวะ...

>>38 หาเจอแต่ที่ขายต้นมิราเคิล
หรือตูต้องซื้อมาปลูกรอแก้บนวะ...

มิราเคิลนี่เหมือนมีต้นขายที่จตุจักรนะ จะกินกันจริงๆ คงต้องซื้อมาฟูมฟักให้ออกผลกันเองมั้ง 5555

>>40 ไม่แน่นะ ถ้าต้นมิราเคิลออกผลเมื่อไหร่ ตอนใหม่อาจจะมาก็ได้ 5555555

>>41 ถ้าท่านฮิได้คลิกเข้ามาอ่านคงซึ้งสัดๆ คนอ่านถึงขนาดปลูกต้นรักบนบานรอ รักกันแนบแน่นยิ่งกว่าขุนแผนนางพิมอีกว้อย

>>42 ไม่ใช่ต้นรักมึง ต้นมิราเคิลต่างหาก ปาฎิหาริย์จงบังเกิด 5555555555

ปลูกตะเคียนไว้ทำคาน

ใครก็ได้ไปคอมเม้นในเว็บต้นทางที "รีบกลับมาอัพเถอะค่ะ! แฟนๆ ชาวไทยกลุ่มหนึ่งสัญญาว่าจะยอมกินแกงกะหรี่มิราเคิลถ้ากลับมาอัพภายในเดือนนี้นะคะ!"

ถ้าอัพภายในเดือนนี้คงต้องใช้พลังปาฎิหารย์ขั้นสูง เอาจริงๆ แค่อัพภายในปีนี้ก็น้ำตาไหลพรากด้วยความปลาบปลื้มแล้วววววววว

>>45 กูเข้าไปดูในเวบต้นทางมา มีคนบอกว่าตามอ่านมา 5 ปี รักท่านเรย์กะมากๆ จะไม่ยอมลงจากคานก่อนท่านเรย์กะด้วยว่ะ หมู่บ้านคานทองได้ลูกบ้านใหม่ชัวร์

>>47 ท่าทางจะโสดตลอดชีวิตแล้วว่ะ /ถางหญ้ารอสมาชิกใหม่

>>48 มึงอายุเท่าไหร่เชียว อย่าทำตัวเป็นสมาชิกอาวุโสสิ!!//มองหาที่ดิน

>>49 กูเพิ่งยี่สิบเอง มีเวลาว่าง กำลังเหลือเฟือ เลยออกมาตัดหญ้าเล่นๆ

>>48 >>50 แหมๆ หมู่บ้านคานทองนี่ลำบากจังเลยนะคะ //มองมาจากหมู่บ้านมีรักพร้อมจิบน้ำพันซ์

>>51 ช่วยมองหาให้ด้วยนะคะว่าคฤหาสน์ท่านเอ็นโจปลูกอยู่แถวนั้นด้วยรึเปล่า

>>52 น่าจะอยู่หมู่บ้านช้ำรักมากกว่า

>>50 ช่วยมึงถอนหญ้าหน้าป้ายหมู่บ้าน หอบเสื่อผืนหมอนใบเตรียมเข้า

>>50 แค่ก กูถือว่าเลขสองตลอดกาลแม้ปลายปีก็ไม่ยอมเปลี่ยน หมู่บ้านมีรักนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ!

>>53 ช้ำรัก หรือแอบรักดี ถ้าแอบรักยังมีคาบุเป็นเพื่อนบ้านนะ 555

>>56 คาบุนี่ก็เตรียมจะย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่หมู่บ้านมีรักเต็มทีละ มันคงสร้างเรือนหอพร้อมสนามหญ้ามีห้องครัวใหญ่ๆ ให้วาคาบะล่ะ เหลือแค่สาวโอเคด้วยอย่างเดียวก็ลากเข้าหอได้เลย

ในเรื่องมีใครมั่งนะที่อยู่หมู่บ้านมีรัก เท่าที่นึกออกก็ รุ่นพี่โทโมเอะกับคาซึมิ ยูริกับมาโอะ คุณอาของมาโอะกับแฟน ซาโตมิกับแฟน พวกเซริกะกับแฟนหนุ่มต่างโรงเรียน อาคิสะวะกับซากุระ อาโออิกับแฟน นารุคุงกับแฟน ไมฮามะกับแฟน อิมาริกับท่านพี่//แค่กๆๆๆๆๆ

ตกหล่นใครไปบ้างอีกนะ

>>58 นายบ้าหมากับเบียทัน

>>59 เออว่ะ กูลืมคู่รักแท้คู่นี้ไปได้ยังไง 555555555555

>>58 อยากอัพเดทข้อมูลของรุ่นพี่โทโมเอะกับคาซึมิจัง ฮื่ออออออ

>>61 จากที่อิมาริพูด ไม่เลิกกันก็หมั้นกันนั่นล่ะ แต่กูคิดว่าหมั้น หรือไม่ก็แค่ถามเฉยๆว่าคบกันอยู่ใช่มั้ย แต่ท่านพี่กลัวน้องสะเทือนใจเลยขัดจังหวะก่อน

>>58 มีคนที่เคยแอบชอบนายบ้าหมาด้วยอีกคู่นึงง

>>58 โม่งกับต้นมิราเคิล...

KY อาริมะจากพระรองนี่กลายเป็นตปก.ละใช่มะ

อยากได้ฟิค อยากเขียนฟิคให้ แต่บทแม่งน้อยเกิน จับจุดคาแรกเตอร์ไม่ถูก
จะมีใครสงเคราะห็ได้บ้าง TwT

>>65 อาริมะนิสัยเหมือนคาบุแต่ไม่ KY และไม่ปากหมาด่าผู้หญิงว่าอีอ้วน น่าจะเป็นคนดีที่สุดในเรื่องแล้ว

>>66 กูเห็นด้วย แล้วยังเป็นคนตรงๆที่มีสกิลความเป็นแม่บ้านด้วย กูปลื้มมม

>>66 >>67 ดูแล้วเป็นคาร์ที่เข้ากับวาคาบะจังมาก ไปๆมาๆก็สงสัยว่าตอนหลังคาบุจะลงเอยกับวาคาบะจังรึเปล่า หรืออาริมะจะคาบไป

>>วาคาบะลงเอยกับเจ้าแม่ ส่วนอาริมะกับคาบุที่จ้องตากันมานาน สุดท้ายก็ลง...แค่ก กลายเป็นเพื่อนบ้านหมู่บ้านช้ำรักกันในที่สุด

>>68 ถ้าอาริมะคาบไป จักรพรรดิน่าจะได้ทัวร์รอบโลกอีกที 5555

จริงๆ อาริมะ x ริรินะก็เป็นคู่ที่น่าสนใจออกนะ สาวแก่นๆ เฮี้ยวๆ กับตาประธานนักเรียนจอมจุ้น วู้วๆ

>>70 คราวนี้จะไม่ใช่แค่น้ำตกเคเก็นละล่ะ น่าจะต้องไปน้ำตกไนแอการา 555

>>71 ลืมเบ๊หนุ่มประจำตัวนางไปได้ไง กูปลื้มเด็กน้อยน่ารัก แต่กูจำชื่อน้องเขาไม่ได้ 555555

>>73 เออว่ะ ลืมน้องเดชชิไปซะสนิท ถถถถถถถถถถถถถถ

อยากให้วาคาบะลงเอยกับอาริมะ หมั่นไส้คาบุปากเสีย

อันนี้ถามเล่นๆนะ ในเรื่องถึงจะบอกคาบุรากิเหนือกว่าทุกคนก็ตาม แต่พวกมึงว่าคาบุกล้าหือกับเอ็นโจป่ะวะ 555555

>>76 อิตอนให้คาบุเล่นเปียโน​ตามที่เรย์กะรีเควส​ แค่"หือ มาซายะ?" พี่แกก็ยอมจำนนแล้วนี

>>76 กูว่าไม่ ขนาดโมโหจนอยากต่อย ยังหันไปต่อยลมต่อยอากาศแทนตัวต้นเหตุเลย จะแกล้งก็ต้องแอบๆแกล้ง อย่างตอนอุบเรื่องขอซอส แต่แผนล่ม 55555555

>>78 อันนั้นแม่งเลวจริง 55555 กูว่าอย่างเอ็นโจนี่ตคงมีเรื่องน่าอับอายของคาบุเอาไว้เผาเป็นกระบุง ที่งัดมาคุยกับเรย์กะตอนอยู่กันสองต่อสองนี่คงเป็นแค่ส่วนหนึ่งของยอดภูเขาน้ำแข็งแน่ๆ

>>79 กูอยากรู้เรื่องน่าอับอายของเอ็นโจบ้าง 5555555555555555555

>>80 ถ้าเข้าหายูกิโนะได้สำเร็จได้ข้อมูลแน่นอน 5555

>>80 หน้าแห้งคอยช็อกโกแลตวาเลนไทน์จากเขาทุกปีนี่คือเรื่องน่าอับอายป่ะวะ 55555555

>>82 ณ จุดๆนี้คาบุรากิยังเคยได้ช๊อกโกแล๊ตมาก่อนด้วย

>>83 ได้มาชเมลโล่ต่างหากมึง

หรือพอเอ็นโจเห็นว่า คาบุได้มาชเมลโล่มาจากเจ้าแม่ จะมีการกรรโชกทรัพย์ของคาบุเกิดขึ้นมะ

>>85 ไม่หรอก อย่างมากคงกลับไปยิ้มขื่นๆ นอนกอดหมอนร้องไห้หายไปหลายตอนนั่นล่ะ

>>86 อาจจะยิ้มจอมมารใส่คาบุก็ได้นะ แบบ..
" หืม.. มาซายะได้มาร์ชเมลโล่วจากคุณคิโชวอินด้วยหรอ ดีจังนะ " *ยิ้มหวาน(?)*

>>87 หึงคุณคิโชวอินหรือหึงมาซายะกันแน่ //แค่กๆๆ

แอบแวะไปดูห้อง Lit มีเด็กใหม่เข้ามาเป็นสาวกท่านเรย์กะจากทางโน้นด้วย ถ้าเข้ามาอ่านแล้วก็ยินดีต้อนรับนะมึง มาค้างด้วยกันซะดีๆ

ซอรี่ กุมาแล้วตามสัญญา หลังจากหายไปตายกับกองงานล้านแปดมาแรมเดือน (ถึงป่ะวะ)

หนี้แค้นไฟสวาท (โฮสต์เอ็นโจ) ตั้งชื่อโดยโม่ง >>webnovel/5719/725
ตอนต่อจาก >>webnovel/5719/735 มาแล้วจ้าาาา
Ch.2
ฉันเดินโซซัดโซเซกลับเข้าห้องนอนโดยมีแม่บ้านประคองมาส่ง เอ็นโจดูจะเชื่อฟังฉันทีเดียว สั่งให้รินเหล้าก็ริน สั่งให้ดื่มก็ดื่ม แม้แต่สั่งให้ถอดเสื้อเขาก็ยอมถอด...ก็เป็นผู้ชายนี่นะ แค่ถอดเสื้อเชิ้ตมันจะน่าอายตรงไหนกัน

ฉันคลานขึ้นเตียง เหวี่ยงรองเท้าส้นสูงกระเด็นไปมุมหนึ่ง เมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันก็ควานหามันอย่างยากลำบากด้วยสายตาพร่ามัว

“สวัสดีค่ะ” ฉันกดรับโดยไม่มองจอ เวลาเช่นนี้ คนที่โทรมาได้มีเพียงคนเดียว

เสียงปลายสายเป็นผู้ชาย ฟังดูสุภาพเรียบร้อย “สวัสดีครับคุณผู้หญิง คุณผู้ชายให้เรียนแจ้งว่า วันนี้คุณผู้ชายไม่กลับบ้านนะครับ”

เขาคือผู้ช่วยของสามีฉัน ในช่วงแรกที่แต่งงานใหม่ เขาจะโทรมาบอกเสมอว่าคุณมาซายะไม่กลับบ้านเพราะอะไร คอยแจ้งอยู่ตลอดว่าติดงาน ติดประชุม หรือติดธุระมากมายตามประสา

ฉันน่าจะสังเกต...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เขาไม่บอกเหตุผล?

อาจจะต้องขอบคุณสามีของฉันผู้นั้น ที่อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่เคยโกหกต่อฉัน เขาตรงไปตรงมาต่อหัวใจตัวเองเสมอ ทว่าก็ยังรักษาน้ำใจฉันในฐานะภรรยาตามกฏหมาย จึงเลือกที่จะไม่บอกเหตุผลออกมาตรงๆ แต่ใช้วิธีไม่พูดถึงเอาเสียดื้อๆ

“ทราบตั้งนานแล้วล่ะค่ะ” ฉันหัวเราะอย่างอ่อนล้า กล่าวลาอีกฝ่ายด้วยเสียงอ้อแอ้ก่อนจะกดวางสายไป

ฉันอยากกรีดร้อง อยากระเบิดเสียงร่ำไห้ อยากทำลายทุกสิ่งให้พังพินาศไปเสียให้หมด
ฉันอยากเกลียดเขาเหลือเกิน…

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันยังกดโดยไม่มองจอเช่นเคย นานๆ ครั้งเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ หัวใจแห้งแล้งพองโตขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง คาดหวังให้ผู้ช่วยคนนั้นจะบอกว่าสามีฉันกำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน…

“ไง คุณคิโชวอิน”

ไม่ใช่เขา...เสียงปลายสายกลับเป็นเสียงของเอ็นโจ ชูสุเกะ ที่โทรมาอย่างถูกเวลา คล้ายกับจะมาเยาะเย้ยกัน

“มีธุระอะไรกับฉันหรือคะ ‘ชู’ ?” ฉันทักทาย “ถ้าเป็นเรื่องคุณน้องชายกับเรื่องเงินล่ะก็ สั่งผู้ช่วยให้จัดการให้แล้วล่ะค่ะ พรุ่งนี้เช้าน่าจะเรียบร้อยนะคะ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ลอยมา ทำให้ฉันนึกถึงสมัยที่ยังไม่มีผู้หญิงที่ชื่อ ทาคามิจิ วาคาบะ คนนั้น

ในตอนนั้น ฉันอาจวุ่นวายกับคุณมาซายะไปบ้าง แต่พวกเราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงมาก่อน

บางครั้ง เรายังสนทนากันฉันท์มิตร
บางครั้ง เรายังนั่งดื่มชาร่วมกันในห้องสโมสร พูดคุยถึงงานเลี้ยงที่พ่อแม่ของแต่ละคนกำลังจะจัดขึ้น

แม้จะไม่บ่อยนัก แต่เราไม่เคยถึงขั้นเกลียดชังกัน

“คุณคิโชวอินถึงบ้านรึยังครับ?” เป็นคำถามที่อยู่นอกเหนือการคาดหมายเหลือเกิน ฉันงงงันไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบ

“ถึงได้สักพักแล้วล่ะค่ะ โทรมาแค่นี้หรือคะ?”

“ครับ ก็เป็นหน้าที่ของผมนี่” เขารับอย่างง่ายๆ “ตอนนี้ผมเป็นผู้ชายของคุณไม่ใช่เหรอ?”

คิ้วกระตุกไปวูบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา “ซื่อตรงต่อหน้าที่ดีจังเลยนะคะ” ฉันชมเชย “คุ้มค่าที่จ่ายไปจริงๆ”

“ประชดประชันกันเหลือเกินนะ...” เสียงแผ่วจากปลายสายลอยเข้าหู ฉันหลับตาฟัง ยิ้มร่า

“ชมเชยจากใจต่างหากล่ะคะ”

อย่างน้อยก็ยังดูเป็นห่วงเป็นใย…

“สหายของคุณน่ะ ยังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะคะ” ฉันหัวเราะอย่างอ่อนล้า ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย ก่อนที่ฉันจะแอบสะดุ้งในใจ หลุดระบายให้เขาฟังเสียแล้ว นี่คือฤทธิ์ของโฮสต์อันดับหนึ่งใช่ไหมนะ?

“ช่างเถอะค่ะ ถ้ามีธุระแค่นี้ ฉันจะวางแล้วนะคะ”

ได้ยินเสียงคล้ายถอนหายใจลอยมา “จนป่านนี้ก็ยังคาดหวังไม่เลิกสินะครับ”

คำถามนั้นทำให้ใจฉันกระตุก

“รู้ดีจังนะ” ฉันเหยียดยิ้มที่มุมปาก ประชดประชัน ความรู้สึกเกลียดผุดพรายขึ้นในใจ

“เสียงเปลี่ยนซะแล้วคุณคิโชวอิน” เขาหัวเราะเบา “บางครั้งการคาดหวังที่มากเกินไปจะพาลให้เจ็บเปล่าๆ รู้ไหมครับ?”

“ผู้ชายของฉันไม่ควรสอดรู้สอดเห็นนะคะ”

เขาหัวเราะอีกแล้ว รู้สึกคล้ายโดนหัวเราะเยาะ รู้สึกคล้ายถูกสมเพชอยู่

“ผมกำลังเอาใจใส่คุณต่างหาก” น้ำเสียงนุ่มนวล คล้ายสมัยที่เรายังเรียนอยู่ด้วยกัน “เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องคอยเทคแคร์คุณนี่นา”

ฉันอยากหัวเราะให้ลั่น คนอย่างเอ็นโจ ชูสุเกะ พูดจาเหมือนโฮสต์ เรื่องนี้น่าขบขันเหลือเกิน ถ้าเป็นสมัยเรียน ต่อให้มีคนมาพูดให้ฟังว่าวันหนึ่งคนอย่างเขาจะตกต่ำถึงขั้นต้องขายร่างกายหาเงินล่ะก็ ฉันคงด่าคนๆ นั้นว่าไร้สาระเป็นแน่

แต่ตอนนี้มันคือความจริง วิธีการพูดจาของเขาเหมือนโฮสต์ตัวพ่อที่กำลังตะล่อมขอเงินสาวไม่มีผิด ขำเป็นบ้า

“ผมไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า แล้วเจอกันนะครับ คุณคิโชวอิน” จู่ๆเขากลับพูดตัดบทตัวเอง ให้ฉันทำได้แค่ตอบรับ

“ค่ะ แล้วเจอกัน...ชู”

End Ch2

ไอ้สัส ลิงค์ไม่ติด เอาใหม่ๆ ต่อจาก >>>webnovel/5719/735/

ทำไมลิงค์ไม่ได้โว้ยยย /ล้มโต๊ะ เบลอแม่ง

>>92 มึงต้องใส่ / ก่อนคำว่า webnovel ด้วยแบบนี้ >>>/webnovel/5719/735/

>>89 มารายงานตัว กูยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดเลย แต่อ่านที่โม่งคุยกันคร่าวๆแล้วกูเริ่มใจฝ่อ กูไม่ชิปคาบุวาคาบะเลย แต่ดูเรือมันแล๊นแล่น ขนาดกูยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุด+ที่โม่งคุยๆกัน กูอ่านแล้วยังไงๆมันก็เห็นว่าวาคาบะมีใจให้คาบุรากิชัดๆ! กูชอบคาบุกับท่านเรย์กะมากกว่า แต่ก็อดเสียดายคู่เอ็นโจกับท่านเรย์กะไม่ได้ กูจะโดนรุมประชาทัณฑ์มั้ยเนี่ยถ้ากูบอกว่ากูไม่ชอบวาคาบะ ออกจะหมั่นไส้นิดๆด้วยซ้ำ ยกเว้นโมเม้นกับท่านเรย์กะนะ(เพราะมีท่านเรย์กะหรอกนะ) นี่ยังไม่ได้อ่านฉากซอสมะเขือเทศ แต่อคติตามโม่งก่อนๆที่บอกว่าอ่อยไปแล้ว555 แต่อ่านจริงๆกูอาจเปลี่ยนความคิดก็ได้ ท่านเรย์กะเท่านั้นที่เหมาะสมกับจักรพรรดิ!(เจ้าชายด้วย)(โหมดวิญญาณเซริกะกับคิคุโนะเข้าสิง) แล้วก็ท่านพี่อย่ามีแฟนเลยนะคะ แต่ท่านพี่ทำตัวเหมือนแอบคบใครอยู่ นี่ก็กุมพระถ้าไม่ใช่ท่านไอระ คุณอาคิมิ ก็เปิดตัวกับท่านอิมาริไปเลยเถอะค่ะ ไม่เอาวาคาบะจัง2นะ!

>>90 กรี๊ดดดดดด ฉันมาคอยพี่ทุกวันเลยนะ ขอบคุณสำหรับความแซ่บในวันนี้คร่ะ ต่อปากต่อคำเป็นผู้ใหญ่เชือดเฉือนกันมาก แซ่บแล้วอย่าลืมหวานด้วยนะคะ

กู >>94 เองนะ อ่านฉากซอสมะเขือเทศในตอน221 แล้ว ไม่แน่ใจว่าใช่ฉากนี้หรือเปล่า หรือมันมีอีกที่เพื่อนโม่งพูดกัน แต่กูว่าวาคาบะไม่ได้อ่อย น่าจะลืมหยิบจริงๆ

>>94 คนเรามีสิทธิ์ไม่ชอบ ไม่ชิพได้เว้ย มีคนชอบก็ต้องมีคนไม่ชอบ ไม่เห็นแปลกตรงไหน ในเรื่องกูยังไม่ได้ชอบทุกคนที่ออกมาเลย
ถ้ามึงยังอ่านไม่ถึงตรงนั้นกูไม่สปอยละกัน แต่กูว่าวาคาบะก็น่ารักอยู่นะ ฉลาด วางตัวเป็น ใจดี ใจเย็น ตลกดีด้วย เวลาอยู่กับเรย์กะก็เข้าคู่รับมุกได้ดีออก

>>97 กูไม่ชอบผู้หญิงแบบวาคาบะน่ะ อารมณ์นางเอกโชโจ แอ๊บใส(ซึ่งอาจจะใสจริงๆ แต่กูใส่ฟิลเตอร์นางร้าย555) ชอบสาวสตรองแบบท่านเรย์กะ ซากุระโกะ มาโอะจัง ท่านไอระ ริรินะนี่ตอนแรกไม่ค่อยชอบแต่พอเฉลยว่าเป็นสาวซึนรู้สึกว่าโคตรน่ารักกก

แต่เท่าที่อ่านนี่รู้สึกท่านเอ็นโจมาวิน เหมือนมีคู่หมั้นไว้ขัดตาทัพนักอ่านยังไงไม่รู้ ส่วนคาบุวาคาบะจากแต่เดิมในการ์ตูนที่วาคาบะต้องรู้สึกว่าคาบุยังรักท่านยูริเอะอยู่ จะกลายเป็นสงสัยความสัมพันธ์ของคาบุกับท่านเรย์กะแทนหรือเปล่านี่(จากการที่ท่านเรย์กะไปเป็นที่ปรึกษาจนมีจ่าวลือกับคาบุบ่อยๆ)

ย้อนอ่านท่านเรย์กะความจำเสื่อมแล้วอยากเห็นเอนโจความจำเสื่อมบ้าง

นึกขึ้นได้ ว่าตอนที่เอ็นโจแนะนำยุยโกะกับเรย์กะน่ะ ครั้งแรกบอกว่าเป็นว่าที่คู่หมั้น ครั้งที่สองบอกว่าเป็นญาติ โม่งทั้งหลายคิดว่าเป็นอะไรกันแน่

>>90 ฟิคนี้ดูเซ็กซี่ดีจัง เหมือนมีบรรยากาศเซ็กซี่ๆเป็นผู้ใหญ่ลอยออกมาจากสองคนนี้ เพราะเป็นเรย์กะคิมิดอล ไม่ใช่ท่านเรย์กะนอบน้อมสินะ.....

>>98 วาคาบะก็คนธรรมดานี่ล่ะมึง นางไม่ได้แอ๊บใสหรอก นางก็เป็นของนางอย่างนั้นนั่นล่ะ กูว่านางน่ารักมากเลยน้า

>>100 กูว่าฮีหยั่งเชิงว่ะ บอกเป็นว่าที่คู่หมั้นดูปฏิกริยา แต่ก็บอกก่อนหน้านี้ว่าเป็นญาตินะ ใครถามก็บอกเป็นญาติหมดทุกคน

>>98 กูว่าก็ไม่เชิงแอ๊บใสนะ ไม่รู้มึงอ่านถึงตอนจับคนร้ายที่แอบขีดโต๊ะนางรึยัง แต่ตอนที่วาคาบะแซะคนร้ายนั่นไม่ธรรมดาเลย

ส่วนตัวกุว่าคนฉลาดแถมมีคอมมอนเซนส์อย่างวาคาบะน่าจะรู้ว่าคาบุชอบแล้วถ้าชอบคาบุกลับนางก็มีวิธีบอกเป็นนัยๆให้คาบุรู้แหละ แต่ที่ดูเอ๋อๆนี่เพราะเรื่องมันเล่าจากมุมมองท่านเรย์กะไง.... สามทหารเสือนี่แม่งมีใครปกติด้วยเหรอ...... ตั้งแต่ฟิลเตอร์หนาแน่น คนบ้าพลังสุดตัว ละยังมีสตอล์กเกอร์อีก
ละตอนที่วาคาบะแซะคนร้ายนี่กูว่าวาคาบะก็ไม่ธรรมดาแล้วนะ

>>99 'สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ' ใบหน้าคุ้นเคยหันมายังต้นเสียง แต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับว่างเปล่าระคนไปด้วยความแปลกใจ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอไง
'ขอโทษนะครับ แต่คุณคือ..?'
สิ้นเสียง ฉันก็แตกตื่นตกใจ พอจะรู้มาบ้างว่าลูกชายตระกูลเอ็นโจประสบอุบัติเหตุแน่ไม่นึกว่าจะความจำเสื่อม อุเงี้ยววว
'แหม ท่านคือเอ็นโจ ชูสุเกะยังไงล่ะคะ'
คนตรงหน้ายิ้มน้อยๆ 'คนรอบตัวผมก็บอกกับผมแบบนั้นเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้สึกคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย' อุ๊ยตาย เอ็นโจเวอร์ชั่นนี้น่าคบหากว่าคนก่อนเยอะเลยค่ะ
'แล้วผมกับคุณเราสนิทกันหรือครับ ตั้งแต่ผมเข้าเรียนที่นี่นอกจากคาบุรากิคุงแล้วคุณเป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับผม'
'แหม ก็มะ..' ความคิดบางอย่างแล่นผ่านหัวฉันเร็วราวกับสายฟ้าฟาด 'ก็มีโอกาสได้พบปะกันบ่อยๆนะคะ เรื่องที่พูดคุยกันก็อย่างเช่น เรื่องฮาๆของท่านคาบุรากิ ไม่ก็ ไปคาเฟ่เก๋ๆ สนทนาแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆน่ะค่ะ'

คิดไม่ออก 5555 ตอนแรกจะให้ตามสูตรสำเร็จ ท่านเรย์กะหลอกเอ็นโจมาเป็นเบ๊ แต่คนใจเล็กอย่างนางถึงจะจินตนาการแจ่มจ้าแต่ไม่น่ากล้าทำ เลยใส่พวกนั้นไปเพราะนางน่าจะอยากรู้มานานแต่ไม่กล้าถาม ไปคาเฟ่นี่ก็ตอนที่สองคนนั้นทิ้งนางละไปกันเองนี่แหละ ได้มีคนพาเข้าร้านคาเฟ่เก๋ๆ 5555 ถึงจะความจำเสื่อมแต่มาดคุณชายไม่หายไปง่ายๆหรอก(มั้ง)

สวัสดีโม่งใหม่กูโม่งที่แอบตามอ่านมานานแต่ไม่ได้ตอบเท่าไหร่อยากมาบอกว่ากูไม่ค่อยชอบวาคาบะเหมือนกัน 555 ไม่ใช่สงสัยว่าแอ๊บอะไรนะ คิดว่านิสัยนางนั่นแหละแต่กูหวงชายโสดในเรื่อง แกจะไปหวานกับท่านคาบุทั้งๆที่ท่านเรย์กะยังอยู่บนคานแบบนี้ไม่ได้นะ!! ถ้าวาคาบะจะคู่กับคาบุก็รอให้ท่านเรย์มีแนวโน้มลงจากคานก่อนได้ไหม อย่าทิ้งท่านเรย์กะไว้คนเดียวเลยยย

>>105 รอท่านเรย์กะลงจากคาน วาคาบะอาจจะโสดตลอดชีพ /เรือคานนำลิ่ว

>>106 เจ้าแม่ชอบคิดว่าคนรอบตัวจะขึ้นคานด้วย แต่เขามีคนคุยกันหมด แต่ไม่เปิดเผยให้เจ้าตัวรู้
กูว่าอีกสาเหตุที่เจ้าแม่ไม่สนใจผู้คนอื่นอาจเพราะคนรอบตัวไซโคด้วยป่าววะ 555 แบบพูดให้ฟังว่าคนนู้นคนนี้ไม่ดี ดูถูกไรงี้ คนรักษาภาพพจน์ยิ่งชีพแบบท่านเรย์กะหรือจะกล้าคิดเป็นอื่น ผู้ชายที่มาสนิทด้วยก็ดันมีความแปลกกว่าชาวบ้านชาวช่อง เฟรนด์โซนยาวๆ

>>107 พูดแล้วเสียดายซาโตมิคุงเว้ยยยยย ปรกติไทป์แบบนี้ต้องหมั่นแกล้งเจ้าแม่จนรู้ตัวอีกทีก็ตกหลุมรักเธอไปแล้วแท้ๆ นี่ดันชิงมีแฟนไปก่อน บ้าจริง..

กุลงลงเรือคาบุเรย์กะ เลยรู้สึกว่าวาคาบะเป็นอุปสรรคเรือกู กลับชอบคุณยุยโกะ กุว่านางหลอนดี เห็นนางแล้วเหมือนเห็นเอ็นโจมีผีเกาะหลัง

>>108 เออออออออ เสียดายเหมือนกันตามการ์ตูนโชโจนี่มันบทพระรองที่แอบชอบนางเอกมานานแต่เขาไม่รู้ตัว ไม่ก็บทพระเอกที่ชอบแกล้งนางเอกสิ นี่กูนั่งจิ้นอยู่ดีๆก็มีแฟนโผล่มาเฉยเลย...

>>110 เรื่องนี้เหมือนมีคำสาป ชายใดที่เข้าใกล้นางเอก(?) จะมีอันติดคำสาปเฟรนด์โซนทุกคนไป ถ้าไม่มีแฟนแล้วก็จะมีคนที่แอบชอบอยู่

>>111 ถ้ายังว่างก็จะมีเหตุให้นางเอก (?) ทำผิดก.ม. ข้อหาพรากผู้เยาว์ป่ะวะ กัปตันยูกิโนะ กลับมาเถอะค่าาาาาาา

กูชิปเจ้าแม่ยูกิโนะนะ กินเด็กสิยั่งยืน กินเด็กเป็นอมตะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ

กรุชิบหลายคู่นะซาโตมิกรุก็ชิบ นายบ้าหมากรุก็ชิบ จริงๆอยากมาจีบเจ้าแม่ใช่ไหมล่าาาา อ่านไปๆ คนนึงมีแฟนคนนึงมีรักแท้ที่บริสุทธิ์ ค่ะ บ่าวยอมแล้ว

ซาโตมิเห็นเป็นเพื่อนที่ดีเฉยๆ แต่เรือทุกลำที่ลงก่อนหน้าล่มหมดเลย รุ่นพี่โทโมเอะ นายบ้าหมา นารุคุง...
/ก้าวเท้าขึ้นเรือคานอย่างเสียไม่ได้

เข้ามาบอกว่ากูอ่านถึงตอน299แล้ว ในที่สุดหลังจากปั่นมาสี่ห้าวัน เย่! (ว่าแต่ท่านฮิโยโกะหยุดอัพเดทนิยายเรื่องนี้ไปเป็นปีแล้วเหรอ? กังวลว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า ฮือออ ถ้าเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์ก็ดีสิ จะได้มีสิ่งการันตีว่าแต่งต่อแน่ๆ แถมเรื่องนี้ก็น่าจะดังอยู่ ไม่มีสนพ.ไหนซื้อลิขสิทธิ์เลยเหรอ?)

กูขอแก้ไขคำนิยามวาคาบะว่าแอ๊บใส ตอนนั้นกูหาคำนิยามไม่ถูก แต่กูรู้สึกถึงความนางเอ๊กนางเอกทองไม่รู้ร้อนจนกูหมั่นไส้(ยอมรับว่ากูมันนางร้าย555) วาคาบะทำให้กูนึกถึงตัวละครนึงที่กูเคยเจอเป็นเด็กผญที่โดนผญในรรหลายคนไม่ชอบเพราะเรื่องผช ซึ่งพวกผชก็ผิด(ในที่นี้ก็คาบุ&ประธานนร.) แต่ถ้ารู้จักวางตัว ไม่ใช่ยังคงไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ใสซื่อเรื่องผชแบบนี้ต่อไป ก็คงเพลาๆเรื่องที่ผญหมั่นไส้ได้บ้าง อีกอย่างคือกูไม่ชอบพล็อตซินเดอเรลล่า กูเลยยิ่งไม่ชอบคู่คาบุวาคาบะเข้าไปอีก คาบุควรคู่กับท่านเรย์กะ ไม่งั้นฮีก็ควรมาเป็นลูกบ้านหมู่บ้านคานทองซะ!
>>195 ใช่ๆความรู้สึกนี้เลย!

ความแห้งแล้งในชีวิตรักของท่านเรย์กะทำให้กูแทบจะชิปท่านเรย์กะกับผู้ชายทุกคนในเรื่องแล้ว555 ว่าแต่ท่านอามาริพูดถึงรุ่นพี่โทโมเอะกันแฟนค้างไว้ ไม่รู้ท่านพี่ขัดเพราะสองคนนั้นไปได้ดีกลัวน้องสาวเสียใจ หรือขัดเพราะสองคนนั้นเลิกกันแล้ว กลัวจุดถ่านไฟเก่าในใจน้องสาว(ด้วยความหวงน้อง)หรือไม่ก็กลัวน้องสาวผิดหวังที่สองคนนั้นเลิกกันเพราะท่านเรย์กะชื่นชมคู่นี้มาก?

>>116 มึงไม่ควรรีบอ่านเลยว่ะ ควรจะสต็อคไว้อ่านทีละน้อยๆ เพราะมันจะค้างแล้วต้องอ่านวนไปวนมานะเว่ย! หรือถ้าอาการหนักก็อ่านฟิคกาวในนี้บำบัดไปพลางๆ ก่อนก็ได้

ตอบคำถามอื่นๆ ท่านฮิโยโกะอัพครั้งสุดท้ายไปตอน 20 ตุลาได้มั้ง อีกไม่นานก็จะครบปีล่ะ.... กูแว้บๆ ไปดูบอร์ดญี่ปุ่นก็เห็นคนทางโน้นมากว่ะเกิดอะไรขึ้นกับท่านฮิฯ หรือเปล่า แต่ดูตอนที่ขาดหายไปมันจงใจเกิ๊น 299 นะเว้ย! มองในแง่ดีคือหยุดไปตุนสต็อคอยู่ มองในแง่ร้ายก็... นะ...
ส่วนเรื่องลิขสิทธิ์ เหมือนจะมีสนพ.เคยยื่นซื้อแล้ว แต่ท่านฮิฯ อินดี้จัด คือไม่ขายไง อยากแต่งไปเรื่อยๆ ไม่มีใครบังคับ หรือท่านฮิฯ อาจจะจงใจโทรลคนอ่านแบบนี้อยู่แล้วก็ได้

ถึงชีวิตจริงเจ้าแม่จะแห้งแล้งแถมยังต้องมาฟังเรื่องรักๆใคร่ๆของชาวบ้านที่สุขสมหวัง แต่ข่าวลือแม่งโครตมโนประหนึ่งสาวเนื้อหอมไม่ว่างเว้นหนุ่มมาแจกขนมจีบให้ 5555555555

มีแสดงตัวกันหลายคนแล้ว กูมายืนยันความเป็นลูกเรือเอ็นโจอย่างเหนียวแน่น ถึงเจ้าของเรือแม่มชอบระเบิดเรือตัวเองทุกครั้งก็เถอะ//ดึงแก้มชูสุมอยด้วยความทั้งรักทั้งเกลียดดดดดดด

>>119 ช่วงที่ฮีระเบิดเรือตัวเองบ่อยๆนี่ เป็นตอนที่เจ้าแม่มีผู้ชายเข้ามาข้องเกี่ยวแทบทั้งนั้นเลยนะ อย่างตอนซื้อของฝากให้ผู้ชายที่ปารีส อันนี้ขับมาดีๆเสือกดริฟท์ตกเขาไปเอง ตอนเกิดมาไม่เคยโดนทิ้ง เพราะเจ้าแม่ไปนั่งข้างๆคาบุ ชัวร์ๆ ตอนอยู่กันสามคนก่อนหน้านั้นไม่เห็นเป็นงี้ ตอนพูดถึงสปายสองหน้า เจ้าแม่ก็ไปคลุกคลีอยู่กับอาริมะทุกเช้า อีตอนไปร้านกาแฟฮิปๆ กูว่าจอมมารทีแรกก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว มาเจอเรย์กะปฏิเสธตลอดคงเฟลและน้อยใจน่าดู ทีผมชวนไม่ยอมไป แต่พูดถึงคุณทาคามิจิทำไม จะไปกับมาซายะทีหลังงั้นเรอะ งั้นไม่ต้องไปละกัน แต่หลังจากตอน 268 ฮีทำตัวดีขึ้นผิดหูผิดตาเอามากๆ ไม่บึ้มเรือเล่นแบบที่ผ่านมาแล้ว

พวกมึงว่า...จริงๆท่านฮิเกิดอาร์ตบล็อค เขียนต่อไม่ออกเขียนมารึเปล่าวะ Y+Y?
ดองนานเกินไป กูกังวลใจว่าท่านฮิจะดองเอาดื้อๆ ฮือแง

>>117 กูรีบปั่นเพื่อจะมาดมกาวต่อในฟิคเนี่ยแหละ555 แต่ก็แอบกลัวว่าพออ่านฟิคเยอะๆ ความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้จะเพี้ยนเพราะเผลอเอาฟิคมาปนกับนิยาย555 ท่านฮิฯผู้อินดี้ถึงแต่งเรื่องอินดี้อย่างนี้ขึ้นมาได้สินะ...ว่าแต่ท่านฮิฯเคยมีประวัติโทรลคนอ่านด้วยรึ? ขอให้หยุดไปตุน(สไตล์ท่านฮิชอบตุนแล้วปล่อยทีเดียวเหรอ?)ไม่ก็โทรลอย่างที่เพื่อนโม่งบอกเท้อ สาธุ!
>>119 กูเป็นลูกเรือทุกลำค่ะ555 เผื่อผลบุญที่หัวหน้าหมู่บ้านคานทองย้ายออกจะเผื่อแผ่ถึงลูกบ้านอย่างกูด้วย555 แต่กูว่าเอ็นโจดูมีแววสุดแล้วนะ ดูมีโมเม้นกับท่านเรย์กะเยอะสุดเลย(ถึงจะโดนท่านเรย์กะระแวงตลอดก็ตาม555)
>>120 เออ กูเพิ่งสังเกต(หรือเพราะความเป็นลูกเรือเอ็นโจ555) ตอนคาบุจับมือท่านเรย์กะแล้วชมเชยที่อดทนออกกำลังกายแล้วท่านเรย์กะก็กำลังซาบซึ้งอยู่นั้น...ฮีก็มาปล่อยระเบิด ทำเอาท่านเรย์กะรีบปล่อยมือคาบุแล้วชัตดาวน์โหมดซาบซึ้งทันที...นี่จงใจเพราะแอบหึงใช่มั้ยคะ? แถมบางครั้งก็ชอบใช้ยูกิโนะคุงบังหน้า...ไม่เชื่อหรอกว่าความคิดยูกิโนะคุงคนเดียวทุกครั้งน่ะ!

>>122 กูว่าไอ้เรื่องมาชวนๆไปนั่นไปนี่ทั้งหลายนี่ก็ความคิดคนพี่นั่นล่ะจะใครอีก พอไม่ได้ค่อยอ้างน้องชายผู้น่ารักขึ้นมา แล้วก็ไปเตี๊ยมกันก่อนมาชวนแบบตอนไปอควอเรียม แต่ตอนชวนไปกินคีชกูว่าด้นสดหน้างานเลย ดูว่าเขาสนใจอะไรก็ชวนเลยไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น ถ้าเจ้าแม่ตกลง ยูกิโนะไม่มีทางได้ไปหรอก 5555555555

>>123 ตอนกินคีชนี่กูฟินมากกก เพราะนึกถึงตอนที่คาบุมาอวดเรื่องวาคาบะทำข้าวแกงกะหรี่มาให้แล้วเอ็นโจบอกว่าได้ชวนเค้าไปกินข้าวแกงกะหรี่ต่อรึเปล่า จะได้นัดแบบเนียนๆ พอมาถึงตอนคีชนี่กูแบบว้าววววววว นี่ใช่ไหมๆๆมันคือแบบนี้ใช่ไหม >///<

เหมือนกูจะเรียงทามไลน์ผิดคีชเกิดก่อน ข้าวแกงกะหรี่มาทีหลัง กูน่าจะมึนตอนกลับไปอ่านซ้ำ 5555

>>124 กูก็ฟิน เพราะตอนนั้นนอกจากจะเป็นตอนที่อัพในวันวาเลนไทน์แล้วยังเป็นตอนที่เจ้าแม่ให้อะไรชูสุเกะด้วยความเต็มใจเป็นครั้งแรกอีกด้วย

>>119 ตอนนี้กูยังไงก็ได้แล้วแม้แต่เรือคาน ขอให้นักเขียนมาลงต่อให้จบเถอะ

แต่กว่าจะมาลงทุกเรือได้ ตอนอ่านแรก ๆ กูก็เรือเอ็นโจล่ะ เหตุผลคือ คิดง่าย ๆ ตามสไตล์โซโจมังงะ คุณหนูที่เพียบพร้อม มักจะคู่กับเพื่อนพระเอก ส่วนพระนางของเรื่อง ก็คงเดิม

อ่านไปก็คิดได้ว่า ลืมเรื่องราวโชโจมังงะที่เคยอ่านมาจะดีกว่า เนื้อเรื่องคงเปลี่ยนไปตั้งแต่เรย์กะระลึกชาติได้แล้วล่ะ แต่ก็ยังเรือเอ็นโจอยู่นะ รู้สึกว่ามีแต่พี่แกที่พยายามเข้าหานางคนเดียว ถึงแม้วิธีการเข้าหาจะน่าปวดหัว

แต่พอเรย์กะกับคาบุเริ่มตะลอนทัวร์ของกิน ก็คิดว่าคู่นี้ก็น่ารักดีนะ คือคุยกันได้สนิทใจ ไม่ต้องใส่หน้ากากกัน ถึงแม้ว่าจะเหมือนเพื่อนมากกว่าแฟน

กับอาริมะเอง ถ้ามีอีเว้นกันมากกว่านี้ อาจมีลุ้นก็ได้

สรุปแล้ว ตามย่อหน้าแรกเลยค่ะ ได้ทุกคน ขอให้จบก็พอ

จริงๆกูไม่กลัวเรือคาน กูกลัวแค่ไม่มาต่อ แต่เขาเขียนมาตั้ง 299 ไม่น่าจะปล่อยลอยแพหรอกมั้งงงงง //สวดภาวนา

>>127 กลับกันเลย ทีแรกกูคิดว่าเรย์กะต้องได้คู่คาบุด้วยซ้ำ ตามประสานิยายแนวๆนี้ที่นางร้ายกลับชาติมาเกิดแล้วเปลี่ยนแปลงชะตากรรมจนสามารถคว้าพระเอกของเรื่องมาครอง ส่วนเพื่อนพระเอกหรือนางเอกเดิมก็เป็นของประกอบฉากไป แถมเรย์กะก็สังเกตแต่คาบุ ใจเต้นให้คาบุ ทำอะไรก็มีคาบุเป็นศูนย์กลาง กูเลยเชียร์เอ็นโจที่ตอนนั้นเริ่มเข้าหาเรย์กะบ้างแล้ว เพราะกูชอบเชียร์มวยรอง มันน่าเอาใจช่วยกว่า แต่ไปๆมาๆไม่นึกเลยว่านางร้ายที่เปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้ จะคว้านางเอกของเรื่องมาครอง ส่วนพระเอกเดิมกับเพื่อนพระเอกกลายเป็นของประกอบฉากไปซะงั้น 5555555

ความหวังตอนนี้ ไม่ใช่ใครพระเอก แต่คือเมื่อไหร่จะมาต่อสินะ เป็นเพราะอ.คลอดลูก แล้วลูกครบขวบเลยยุ่งป่าววะ ลูกอ.วิ่งพล่านทั่วบ้านอะไรประมาณนั้น 555

ถ้าทิ้งช่วงไปนานมากๆ กูก็ขี้เกียจตามอ่านเหมือนกันนะ การ์ตูนหลายเรื่องที่เคยตามแล้วหยุดไปนาน กลับมาอ่านอีกทีก็ไม่พีคเท่าเดิมแล้ว เหมือนตามอ่านเป็นหน้าที่พอ

ครั้งสุดท้ายที่หยุดไปนานนนนนนนน (แต่ก็แค่สามสี่เดือนอะนะ) ก็กลับมาพร้อมพาร์ทของซาโตมิ เหมือนพยายามจะฟื้นความหลัง กูคิดว่านักเขียนคงติดไรเตอร์บล็อกจริงๆ น่ะแหละ แต่ไม่รู้จะกลับมาได้หรือเปล่า...

แต่กูยังอยากอ่านฟิคในกระทู้ หลายเรื่องสนุกมาก กูรอเขาเหล่านั้นมาอัพอยู่นะ//ทำมินิฮาร์ทไปให้

ถ้าคลอดลูกหรือไรต์เตอร์บล็อคจริงๆก็ดีสิ...นี่มองในแง่ร้ายจากการวิเคราะห์ว่าท่านฮิปูเรื่องมาอย่างดี เดาว่าคงวางพล็อต โครงและปมเรื่องหลักๆไว้หมดแล้ว ไม่น่าจะเกิดบล็อคเอาดื้อๆ หรือว่าท่านฮิอาจอยากเปลี่ยนเนื้อเรื่องหลักตอนท้ายเรื่อง ลังเลไม่รู้จะให้ท่านเรย์กะลงเอยกับใครหรือคู่กับคานซังดีไรงี้(เหรอ555) เพราะเอาจริงมันก็เริ่มแยกรูทแล้ว คู่คาบุรากิกับวาคาบะอาจลงเอยกันวันที่ไปดูดอกไม้ไฟบนเรือก็ได้>>>>จบเนื้อหาใน Dolce เข้าสู่ Dolce ภาคมหาลัย555 แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนจบในการ์ตูน Dolce ที่ท่านเรย์กะอ่านในชาติที่แล้วมันจบตรงไหน? รู้แค่จุดจบของท่านเรย์กะและครอบครัว

นี่กูเพ้อไปถึงว่าถ้าคู่พระนางในDolceยังไม่ได้ลงเอยกันในรั้วมัธยมซุยรัน(รวมทั้งเลิฟไลน์ของท่านเรย์กะที่ยังไม่ไปถึงไหน) อาจได้ตามกันต่อในรั้วมหาลัยซุยรันก็เป็นได้ คือเขียนได้อีกยาวเลย

>>133 มังงะโชโจส่วนใหญ่ พอเอาชนะอุปสรรคสุดท้ายได้แล้วก็จะต่อไปอีกซักตอนสองตอนเซอร์วิสฉากสวีทที่สามารถฟันฝ่ามาได้ แล้วก็ตัดฉากไปที่หลายๆปีข้างหน้าที่พระเอกนางเอกแต่งงานเลย แบบโอรัง last game ฯลฯ แต่เรย์กะไม่พูดถึงว่าสองคนนี้ได้แต่งงานกันในมังงะ คงจบแบบเป็นแฟนกัน เข้ามหาลัย แล้วก็มีตอนพิเศษนิดๆหน่อยๆคืนกำไรคนอ่านล่ะมั้ง

>>133 กูว่ายังไม่มีทางจบ อีเวนต์ใหญ่ๆแบบงานโรงเรียน งานกีฬาสี เทศกาลนั่นนี่โน่น สอบเข้ามหาลัยอะไรพวกนี้ยังไม่มาถึง ไหนจะเรื่องปมบ้านเอ็นโจกับคู่หมั้น แล้วไฮไลท์คืองานหมั้นของเรย์กะกับคาบุอีก กูว่ายังไงงานหมั้นก็ต้องมีเพราะเรื่องราวมันก็เดินไปตามแกนหลักของเรื่องเหมือนกัน ที่คาบุอกหักจากยูริเอะ ได้รู้จักวาคาบะ สาวๆสาวกคาบุรากิหมั่นไส้วาคาบะพากันกลั่นแกล้ง แต่ต่างไปตรงรายละเอียดปลีกย่อยและนางร้ายที่ไม่มาก่อความรำคาญจนทำให้เรื่องมันเป๋ไปจากเดิม

แต่กูก็แอบสงสัย ถ้างานหมั้นมันทำท่าจะเกิดขึ้นจริง คนขี้กลัวขั้นรุนแรงแบบเรย์กะจะยอมตอบรับการหมั้นเรอะ นางยิ่งกลัวอีเวนต์นี้ที่สุดในชีวิตอยู่ ถึงทานุกิกับท่านแม่จะอยากให้เกี่ยวดองกับบ้านคาบุรากิแต่ก็ไม่น่าจะบังคับฝืนใจลูก ยิ่งมีท่านพี่อยู่ด้วยคงยิ่งคัดค้านอะ

>>128 นางร้ายที่เปลี่ยนแปลงชะตากรรม ด้วยการแย่งบทพระเอก (คอยช่วยเหลือวาคาบะจากการถูกกลั่นแกล้ง) แย่งบทนางเอก (ให้กำลังใจคาบุที่อกหักจากยูริเอะ ถึงแม้ฝ่ายชายจะเข้าใจผิด กับพาคาบุเข้าสู่โลกของสามัญชน) และแย่งบทเพื่อนพระเอก (ช่วยเหลือด้านความรักของคาบุ กับวาคาบะ) ที่เรื่องราวไม่ไปไหน เพราะเรย์กะแย่งบททุกคนมาเล่นเองหมด จนคนอื่นไม่มีบท

>>133 ต่อให้ทั้งคู่คบกันในงานดอกไม้ไฟ ก็ยังไม่จบหรอก เพราะเนื้อเรื่องยังไม่ถึงจุดชี้ชะตาครอบครัวอย่างงานหมั้น ตามที่ >>135 ว่าไว้

>>135 กูว่า ถ้าผู้ใหญ่สองบ้านตกลงกันเองโดยไม่ถามลูกก่อนล่ะ อาจไม่ถึงกับฝืนใจลูก คงจะค่อยๆ กล่อม แล้วคนอย่างเรย์กะ ถ้าพ่อแม่ยืนยันแล้วจะกล้าขัดใจเหรอ ขนาดทรงผมยังไม่กล้าเปลี่ยนเลยนี่ // อันนี้กูมโน ไม่แน่ว่าทั้งสองบ้านอาจคุยกันแล้วก็ได้ แต่ท่านพี่อาจถ่วงเวลาไว้ว่ารอให้ทั้งคู่สอบเข้ามหาลัยก่อนก็ได้นะ

หรือจะเป็นแบบหนังไทย ที่พระนางหลงป่าด้วยกัน ทั้งสองบ้านจึงต้องให้หมั้น เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลไว้

>>136 เอ้อเหอ เล่นทุกบทแบบนี้ ค่าตัวเท่าไรคะ

>>137 จ่ายเป็นค่าเช่าหมู่บ้านคานทองไปแล้วไงล่ะ

>>137 ค่าตัวต้องดูที่เครื่อง​ชั่ง​น้ำหนัก​

>>138 >>139 มีแต่คนทำร้ายเจ้าแม่ 5555555 เดี๋ยวนางงอนไม่ยอมแสดงต่อ นิยายไม่จบนะเออ

>>135 งานหมั้นมีไหมไม่รู้ แต่เจ้าแม่หลีกเลี่ยงมาดามคาบุสุดๆ จุดนี้มาดามคาบุคนฉลาดจะไม่รู้ได้ไง กูว่าที่เจ้าแม่คุยกับท่านพี่น่าจะทำให้ยั้งงานหมั้นได้สุดๆ(ถ้าท่านพี่ไม่ทรยศ555) เพราะยังไงพ่อก็โคตรตามใจลูกสาว แม่ถึงจะดูบังคับบ้าง แต่ก็คงไม่ฝืนใจเพราะสนิทกับลูกสุดๆ ง่ายๆถ้าไม่เกิดเหตุอะไร สองหน่อไม่น่าโดนผู้ใหญ่คุยกันเองตกลงกันเองหรอก

>>136 กูว่าถ้าน้องยืนกรานไม่หมั้นไม่แต่ง ท่านพี่ก็ต้องช่วยค้านแบบสุดความสามารถว่ะ ท่านแม่ถึงจะชอบบังคับนิดๆหน่อยๆอย่างตอนพาไปเข้าคอร์สไดเอทหรือไปงานเลี้ยง แต่พอเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆของลูกสาวก็ไม่มีทีท่าบังคับเลยนะ ไม่งั้นคงบังคับให้เรย์กะไปหามาซายะถี่กว่านี้แน่ๆ ส่วนท่านพ่อนี่ดูรักและตามใจสุดๆ ลองเรย์กะบีบน้ำตาหนูไม่เอาเด็ดขาด ทานุกิคงไม่ยอมให้แต่งเหมือนกัน ยกเว้นแต่มีเหตุการณ์แบบแรงมากๆถึงขั้นต้องบังคับหมั้นกับแต่งงานเลย ซึ่งเหตุการณ์ที่ว่านี่คืออะไรก็ไม่รู้นะ 555555

หรือว่าจะหายไปปีนึงแล้วกลับมาลงเป็น Bulk ทีเดียวลากยาวถึงงานหมั้นเลย??

กูรองานดอกไม้ไฟอยู่ ไปกินข้าวกับพี่น้องเอ็นโจอาจจะมีอะไรพีคๆเกิดขึ้นก็ได้

>>129 ลูกกูคลอดหลังจากตอน 299 ไม่นาน ตอนนี้กำลังจะคืบแล้วล่ะ... ท่านฮิเจ้าคะ ใจคอจะรอลูกของพวกเราเข้าอนุบาล ว่างแล้วค่อยมาเขียนต่อเหรอเจ้าคะ

>>145 อาจได้กลับมาเขียนตอนน้องวัยเท่ากับยูกิโนะก็ได้นะ...

เออ ลืมอีเว้นใหญ่อย่างงานหมั้นสนิทเลย ต่อให้โดนบังคับหมั้นกันจริงๆ กูว่าคาบุกับท่านเรย์กะคงช่วยกันวางแผนล้มงานหมั้นแน่ๆ ในมังงะคือคาบุประกาศยกเลิกงานหมั้นแล้วเปิดตัววาคาบะอย่างเป็นทางการกับท่านแม่ใช่ป่ะวะ?(เหมือนในโชโจเรื่องอื่นๆ) แต่ขั้นต้นท่านเรย์กะคงพยายามทุกวิถีทางไม่ให้เกิดงานหมั้นก่อน

เออ ลืมไปว่างานหมั้นมันพาไปสู่ความล่มจมของบ้าน ถ้าอย่างงั้นหัวเด็ดตีนขาดเรย์กะคงไม่ยอมแน่นอน ถ้าตอนนั้นคาบุกับวาคาบะคบกันแล้วคงอ้างได้ว่าฝ่ายชายมีคนรักแล้ว แต่ถ้ายังล่ะ? จะอ้างยังไงดี คงบีบน้ำตาให้ท่านพ่อใจอ่อนล่ะมั้ง

กูว่าท่านฮิโยโกะอย่างน้อยต้องคิดไว้ถึงตอนเรียนมหาลัยแน่ๆ ไม่งั้นจะใส่บทให้ท่านเรย์กะเก็บฉลากไวน์ไว้ทำไม จะให้ไปชิมไวน์ตามรอยตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมก็ไม่ได้แน่ๆ กูเลยคิดว่าท่านฮิโยโกะวางโครงไว้ถึงมหาลัยตั้งแต่แรกแล้ว ไม่แน่ฉากที่ไปตามรอยฉลากไวน์อาจมีคนไปนั่งชิมเป็นเพื่อนด้วยก็ได้ อุหุหุหุ

>>149 กลายเป็นทัวร์แดกสามสหายเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีแอลกอฮอลล์ 5555555555

พูดถึงไวน์แล้ว พวกมึงว่าเอ็นโจกับคาบุรากิเคยดื่มไวน์ตอนอยู่บ้านกันบ้างมะ หรือเป็นเด็กดีไม่แตะเหล้ากันจนกว่าจะอายุถึงกำหนด แต่วัยรุ่นชายจากหนังญี่ปุ่นที่กูดูก็เห็นกินเหล้าเข้าผับกันเป็นปกตินะ เลยงงๆว่าผับบาร์ญี่ปุ่นเขาปล่อยให้เด็กม.ปลายเข้าได้ด้วยเหรอ

>>151 กูว่าได้ ถ้าดื่มในบ้านคงไม่เป็นไร เด็กผู้ชายด้วยอะ

>>151 กูว่าคงเคยว่ะ สองคนนั้นดูไม่ใช่เด็กดีเคร่งครัดกฎอะไรแบบเรย์กะด้วย แต่คงเป็นการกินในบ้าน อยากลองตามประสาวัยรุ่นนั่นล่ะ เข้าสังคมคนเยอะๆก็ดื่มม็อกเทลหรืออื่นๆที่ไม่มีแอลกอฮอลล์ไป

>>151 ขนาดกูเป็นผู้หญิงกูยังขอพ่อลองดื่มพวกสปายตอนม.ปลายเลย 5555 นับประสาอะไรกับพวกผู้ชาย

กูว่าไวน์มันก็ไม่อร่อยเหมือนน้ำผลไม้ ไม่เข้าใจทำไมพวกคนมีกะตังค์ชอบกินจัง จะไวน์แดงไวน์ขาวกูชิมก็ขมๆฝื่นๆนะ หรือเพราะกูแดกราคาถูกวะ 555

>>155 กูกินแล้วก็ไม่อินพอกัน มันเฝื่อนๆ ว่ะ แกว่งแก้วก็แล้วสูดกลิ่นอะไรก็แล้ว แม่งยังเฝื่อนเหมือนเดิม 5555

>>156 ลองยังอมใต้ลิ้นแล้วก็ยังไม่ไหว 55555

>>155 ไวน์กูกินคู่อาหารว่ะ ก็อร่อยดีนะ แต่มึงลองไวน์โรเซ่ยังอันนี้หวานกว่าไวน์แดง ไวน์ขาว แต่จะหวานยังไงก็เหล้าอะเน้อ ต้องทำใจเรื่องรสขมๆเฝื่อนๆหน่อย

ไวน์แดง กูไม่ไหวเลย ทั้งเหม็น ทั้งขม แบบแหยะๆๆๆๆ กินคู่กับเนื้อแล้วก็ยังไม่รอด รู้สึกกลิ่นไวน์หมักๆ มันกลบรสเนื้อหมดเลย แต่ไวน์ขาวยังพอทนนะ ไม่เหม็นเท่าไหร่ ลื่นคอหน่อย

ไวน์ที่ดีสำหรับกรุคือไวน์ที่ผสมในอาหาร

เรามาถึงจุดที่จิบไวน์รอท่านเรย์กะกันแล้วเหรอวะเพื่อนโม่ง5555

>>161 จะได้เข้าบรรยากาศความไฮโซของซุยรันไงล่ะ

กุถนัดไวน์แดงขวดไม่แพงว่ะ พวกไวน์โลกใหม่แบบที่ขายตามซุปเปอร์ ขวดนึงไม่เกินพันนี่กินกำลังดีเลย กระเป๋าไม่แหก ถูกปากด้วย เคยแดกไวน์แพง ๆ แล้วไม่ชอบซักตัว หรือว่ากูไม่มีตังค์ลองไปเรื่อย ๆ จนเจอตัวที่ชอบก็ไม่รู้นะ คนไม่ชอบเฝื่อนกูว่าของจาคอบที่ขาย ๆ อยู่นุ่มนะ หาซื้อง่าย ราคาไม่แพง

>>163 ต้องเอามาแช่พิเศษอะไรยังไงมั้ยอะ แล้วต้องใช้แก้วไวน์ป่าว เริ่มสนใจ

>>164 กูไม่ใช่ 163 แต่ไวน์ถ้าเริ่มดื่มก็ซื้อตัวถูกๆไม่เกิน 500 แช่ไว้ในตู้เย็นธรรมดาก็ได้ แต่ต้องปิดฝาให้แน่น พอจะเอาออกมาดื่มก็รินเท่าที่จะดื่มใส่แก้ว ทิ้งไว้ที่อุณหภูมิห้องซักสิบนาทีแล้วค่อยกิน แต่แนะนำว่าไวน์ที่เปิดขวดแล้วควรกินให้หมดภายใน 3-5 วันดีกว่า ถ้าเกินกว่านี้รสชาติจะเริ่มแปร่งๆแปลกๆละ แต่ก็ใช่ว่าจะกินไม่ได้นะ เพียงแต่รสมันจะเพี้ยนไปจากตอนเปิดขวดอยู่นิดๆ ถ้ายังไม่รู้ไวน์แบบไหนที่ตัวเองชอบแนะนำให้ไปซื้อแบบเป็นแก้วตามร้านไวน์ บอกรสชาติที่ตัวเองชอบให้เขาไปเดี๋ยวเขาจะแนะนำมาเองว่าจะเอายี่ห้อไหน รสแบบไหนมาให้ชิม

>>164 ตาม >>163 เลย แต่กูไม่ทิ้งไว้ขนาดอุณหภูมิห้อง ชอบแบบ 10 องศานิด ๆ (แต่ที่ถูกคืออุณหถูมิห้อง) แก้วที่ใช้เป็นแก้วไวน์แดง เดี๋ยวนี้แ้วไวน์ราคาไม่แพงเยอะนะ

จริง ๆ กินยังไงกูไม่ซีเรียสหรอก ยกเว้นตอนไปจีน มีคนจีนแดกไวน์ใส่น้ำแข็ง กูถึงกะอึ้งไปเลย

>>166 ตาม>>165 กูพิมพ์ผิด

>>164 ลองไปตามร้านอาหารที่ขายไวน์ดูดิ แบบร้าน wine connection หรือที่ๆเขามีคนคอยแนะนำอาหารที่กินคู่กับไวน์ ขอซื้อเป็นแก้วมาลองจิบ กูใช้วิธีนี้ล่ะเวลาอยากลองไวน์แบบที่ไม่เคยกิน แต่อย่าลืมถามราคาก่อนนะ เดี๋ยวเผลอได้ไวน์แพงแบบขวดละหลายหมื่นมา 55555 แต่ของแพงก็ใช่ว่าจะดีเสมอไปนะมึง ไวน์ถูกๆก็มีอร่อยๆเยอะแยะ ถ้าหัดดื่มกูแนะไวน์จากพวกออสเตรเลีย ชิลี พวกนี้จะนุ่มๆกินง่าย แต่ความชอบของคนก็ต่างกันไปล่ะเน้อ เปรี้ยว หวาน ฝาด จะให้ถูกใจต้องชิมเองดีกว่า

>>168 กู >>164 นะ ขอบคุณทุกคนมากที่มาช่วยกันตอบ นี่ก็เปิดเมนูไวน์ใน wine connection ไปๆ มาๆ หลายรอบล่ะ แต่ไม่กล้าสั่ง กลัวเด๋อ
ไว้กูจะไปลองดูนะ ทุกคน กูเฝ้ารอวันที่ได้ก๊งเหล้ากับท่านเรย์กะอยู่นะ ฮืออออ

กูว่ากูไม่ถนัดไวน์จริงจังว่ะ เคยลองจิบๆพวกไวน์ราคาใกล้แสนแม่งก็ไม่ใช่ ความรู้สึกกูคือมันมีความน้ำลูกเกด//กุไม่กินลูกเกด
ปล.ม.3-4กูก็แบ่งเบียร์ป๋องกับพี่ละนะ ถ้าพวกคาบุดื่มกูว่าไม่แปลกอ่ะ

เอามาแบ่งปัน https://twitter.com/Rik_Lepus/status/1028222403225079809?s=19

>>171 ท่านเรย์กะต้องจิบโรเซ่ไม่ก็ค็อกเทล หรูๆ สวยๆ สินะ

ไม่ได้เข้ามู้นี้มานานกลับมาทีความรู้เน้นๆอีกแล้ว นี่มู้ทรงคุณค่า //สรรเสริญเจ้าแม่กาลี

อยากกลับเข้ากระทู้มาแล้ว เจอคอมเม้น "ตอน300มาแล้ว!" ไรงี้จัง

>>174 พอลนลานไปดูที่นาโร่ก็ว่างเปล่า อนิจจาเป็นเกรียนมาตอบ...

ทุกคนคิดว่าเจ้าแม่จะคออ่อนกันมะ....//บางทีคิดว่าขนาดพิษของเน่ายังทำอะไรไม่ได้แล้วแอลกอฮอล์จะมีผลอ่อวะถถถ

>>176 กูจำได้รางๆว่านางเคยพูดว่าตัวเองคออ่อน แต่ชาติที่แล้วก็ไปกินเหล้าผสมโซดาในร้านเหล้านะ

>>177 ที่ไปกินบอกไว้ตอนที่เท่าไหร่ พอจำได้ไหม

>>178 ตอนไปกินข้าวกับท่านพี่ ไม่แน่ใจว่าอยู่ตอนที่เท่าไหร่ ราวๆ 209-211 อะไรนี่ล่ะ

กาวแห้งันอีกแล้วอ่อ;__;

>>180 ต้องมีคนจุดประเด็นว่ะ ไม่งั้นจะเงียบ

>>181 ประเด็นไรดี

บริษัทก็มีท่านพี่บริหารอยู่แล้ว คิดว่าเจ้าแม่จบไปจะทำอาชีพไรวะ ปาติซิเย่ร์??

>>183 ข้าราชการส่วนท้องถิ่นตามความฝันดั้งเดิม มีคุณชายขับรถหรูยิ้มหวานมารอรับทุกวัน~

>>183 งานราชการที่บ้านคงไม่ยอม
ถ้าจะให้ทำที่บริษัทต้องเป็นตำแหน่งที่ถนัด อืมมมมมมม นางเก่งทางด้านรวบรวมข่าวสาร และการจัดการนี่ ตำแหน่งไหนดี

>>184 ที่ทำงานนางคนมีเสียงวี้ดว้ายทุกวัน
" คุณคิโชวอินโชคดีจังเลยนะคะ มีหนุ่มหล่อขนาดนั้นมารับมาส่งทุกวันเลย"

ในขณะที่เจ้าแม่ก้มหน้าก้มตาโรยเกลือตามมุมต่างๆ ในที่ทำงาน..

>>185 หน่วยข่าวกรองของรัฐบาล//ผิดๆๆๆ

เป็นแม่บ้านคอยเลี้ยงดูลูกๆ อะไรนะ?เจ้าแม่ยังไม่มีแฟน?

>>188 ก็ไขมันคุงกับคอเรสเตอรอลจังไงล่ะ ลูกๆของท่านเรย์กะ

ดรอปมาจะครบปีแล้ว​ปะ

รวบรวมข่าวสาร? ขนาดข่าวลือของตัวเองนางยังไม่รู้เลยนะ 55555

>>183 เป็นบล็อกเกอร์ทำอาหารชื่อดัง มีรายการของตัวเองร่วมกับคันตะคุง

>>190 ตุลานี้ก็ครบปีละมั้ง....

>>192 แต่กูก็สงสัยนะ ตอนเรียนทำอาหารกะพวกคันตะ วาคาบะ นางชอบใส่อะไรแปลกๆลงไปเรื่อย แล้วตอนเรียนกับคุณอาคิมินางใส่อะไรพิลึกๆลงไปบ้างมั้ย หรือทำแบบดีๆ แบบมนุษย์ปกติเขาทำกัน

>>193 กูว่ากะคุณอาคิมินี่นางยังไม่กล้าซ่ามาก เพราะต้องคีพลุคคุณหนู บวกกับกลัวคุณอาคิมิรับไม่ได้เผ่นหนีไป
จริงๆ ที่เรียนนี่ยังอยู่ในขั้นหั่นผักปอกเปลือกอยู่เลยมั้ง น่าจะยังไปไม่ถึงไหน 5555

>>194 กูว่านางก็เรียนทำอาหารจริงๆจังๆนั่นล่ะ ยังเห็นทำพวกอบขนมปัง กราแตงอะไรอยู่เลย แต่อยู่กับคุณอาคิมินางคงไม่กล้าใส่อะไรแปลกๆลงไปหรอก คงกลัวคุณอาคิมิเผ่นไปแบบซากุระโกะมั้ง 555555

ตะ แต่นางยังคิดจะเอาแกงกะหรี่มิราเคิลไปคุยกับคุณอาคิมิอยู่เลยนะ....

กูไม่เข้าใจ ทำไมบางคนต้องชอบเข้ามาตอกย้ำจังเลย "ดองมานานแล้ว" "ดองทำลายสถิติ" "เกือบปีแล้วนะ" "ยังไม่มาอัพเลย"
คือบางทีกำลังสดชื่นกับกาว กำลังดีใจว่าเห้ย! มีคนเปิดประเด็นใหม่อีกแล้วนู่นนี่นั่น แล้วมาเจอข้อความแบบนี้บางทีก็ท้อเหมือนกันนะ

>>197 เพื่อนโม่งซุยรันอาจจะแค่เหงาเลยมาระบายก็ได้มึง รู้แหละว่ามันเงียบเหงา ใจกูเองก็คาดหวังกาวเหมือนกันแต่กูไม่อยากทักว่า "กูหิวกาว!!" กลัวจะไปกดดันโม่งฟิค ไม่อยากให้ใครโดนกดดันทั้งโม่งฟิคทั้งท่านฮิโยโกะ เอาเป็นว่าเรามาหาประเด็นคุยกันเถอะ

>>197 โอ๋ๆ นะมึง //เอาน้ำเย็นเข้าลูบ กูคิดว่าในใจลึกๆ ของทุกคนมีความคิดประมาณว่า หรือท่านฮิโยโกะจะ... *ตู๊ด* อยู่ แต่ไม่อยากพูดออกมาดังๆ เพราะกลัวจะกลายเป็นความจริง ตราบที่นักเขียนไม่ออกมาประกาศเองมันก็มีความเป็นไปได้ร้อยแปดอะเนอะ ก็มาหาเรื่องมุ้งมิ้งๆ กันไปก่อนแล้วกัน

มา กูเปลี่ยนเรื่องให้
คิดว่ากรงหิ่งห้อยที่ได้รับมา นางเอาไปไว้ที่ไหนวะ ในห้องเก็บของหรือห้องนอนตัวเอง แต่กรณีเลวร้ายที่สุดน่าจะเป็นทิ้งไปแล้ว....

>>200 กูให้ทิ้งไปแล้ว ลืมไว้ในป่าซุยรันน่ะแหละ... ไม่งั้นก็น่าจะเผลอเฟี้ยงทิ้งไปตอนกรี๊ดๆ จักจั่นเกาะหัว 555

>>201 ถ้าเอาไปทิ้งจริงๆก็น่าวงวารจอมมารโครตๆ แต่ถ้าเฉลยมาว่านางยังเก็บไว้อยู่ในห้องนอนจะฟินมากเลยน้าาาาาา

เราอยากแต่งเอนโจความจำเสื่อมมากหลังอ่านท่านเรย์กะความจำเสื่อมแล้ว ขอระบายหน่อยเน้ออ
พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะดูดอกไม้ไฟพร้อมกับเรย์กะแล้วก็ยูกิโนะ ตื่นเต้นนิดหน่อยนะเนี่ย พรุ่งนี้ต้องมีเรื่องน่าสนใจแน่ๆ เอาล่ะ นอนได้แล้วเรา
'คุณชูสุเกะ '
ใครน่ะ กำลังเรียกผมอยู่ อ่ะ ปวดหัวจัง
"คุณชูสุเกะ รู้สึกตัวแล้วหรือคะ คุณยังเจ็บหัวอยู่รึเปล่า"
"เอ๊ะ คุณคิโชวอิน" ผมอุทานเบาๆ คนที่ผมเห็นหลังจากลืมตาตื่นเป็นเรย์กะหรือเนี่ย แถมยังเรียกชื่อของผมอีก
"คุณตกบันไดแล้วสลบน่ะค่ะ ดีจังเลยที่คุณฟื้นแล้ว ฉันตกใจแทบแย่" เธอพูดทั้งน้ำตาแล้วก็กอดผมแน่น
"ฉันจะให้คนไปตามหมอมาดูอาการคุณแล้วก็ไปบอกลูกๆว่าคุณฟื้นแล้วนะคะ" พูดจบแล้วเธอก็วิ่งออกจากห้องไป
ตอนนี้มีผมอยู่ในห้องคนเดียว เมื่อกี้เรย์กะเรียกชื่อจริงของผม กอดผม ไหนเธอยังพูดว่าลูกๆอีก แปลว่าพวกเราแต่งงานมีลูกแล้วเหรอเนี่ย จะว่าไปแล้วในห้องก็มีรูปคู่กับรูปครอบครัวอยู่ เด็กสองคนในรูปคงเป็นลูกๆของผมกับเรย์กะสินะ

>>203 มีต่อมั้ยมึง เอากาวมาอีก

>>200 ไม่รู้มีใครเคยวิแคะมาหรือยัง เคยไปอ่านบล็อกคนญี่ปุ่นที่เป็นแฟนเรื่องนี้ แล้วมีคนไปสืบค้นข้อมูลแล้วบอกว่า ในสมัยเฮอัน มีธรรมเนียมที่ว่าหากผู้ชายให้หิ่งห้อยเป็นของขวัญแก่ผู้หญิง หมายถึงเขากำลังบอกรักเธออยู่ กรีดร้องงง ทุกคนคิดว่าเอ็นโจเขาตั้งใจบอกความนัยนี้ไหม แต่อย่างไร เจ้าแม่เราก็เอาไปปล่อยแล้วนี่เนอะ จบข่าวค่ะ

>>205 ความจริงเขาคนนี้ชอยทำอะไรแอบแฝง ทุกการกระทำล้วนมีความหมายตีความได้ทั้งนั้น
กูว่าตัวละครที่มีความซับซ้อนมากๆที่เห็นมีอยู่สองคนคือท่านพี่กับเอ็นโจนี่ล่ะ ดูเก็บงำความคิดชอบกล ส่วนท่านอิมารินี่กูว่าพี่แกออกแนวกะล่อน+กวน มากกว่าซับซ้อน 555

>>205 หรือเจ้าแม่รู้ว่ะ ว่าฮีบอกรักผ่านหิ่งห้อยนางเลยเอาไปปล่อย.... ก็นางรู้เรื่องวัฒนธรรมเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเยอะนี่นา แบบพิธีสะกดบุปผาอะไรนั่นอะ ที่โม่งแปลบอกข้อมูลมันไมเนอร์มากหาแทบไม่ได้ด้วยซ้ำแต่นางเสือกรู้ เพราะงั้นกูเลยคิดว่านางเอาไปปล่อยเพราะไม่อยากรับรักแหงๆ

แต่ไม่อยากรับรักเขา พอเห็นเขาไปกับสาวอื่นก็อารมณ์ขุ่นมัวหมดอาลัยตายอยากไปเลยนี่มันหมายความว่ายังไงกันน้อ หุๆๆๆๆ

>>205 แล้วถ้าฝ่ายหญิงเอาไปปล่อย หมายความว่าไงเหรอ ส่วนตัวก็เห็นด้วยที่เอาไปปล่อยนะ เพราะเอาไว้ในกรงน่าจะไม่รอดมือนาง

>>205 กูว่าบอกรักอยู่ชัวร์ๆ ได้ประโยชน์สองต่อ เจ้าแม่อยากดูหิ่งห้อยใกล้ๆฮีเลยจับให้ตามความปรารถนาเผื่อจะเพิ่มคะแนนนิยม และได้บอกรักแบบอ้อมๆสุดแสนจะโรแมนติค //ตัดฉากมาที่เจ้าแม่ปล่อยหิ่งห้อยคืนสู่ป่า....

เรื่องดอง กูก็ถามนะว่าอัพครั้งสุดท้ายเมื่อไรเพราะกูไม่รู้จริงๆ โม่งที่ถามก็อาจไม่รู้แบบกูก็ได้

>>205 กูว่าเป็นไปได้ ฮีเป็นแนวแฝงความนัยตลอดๆ ส่วนท่านฮิก็ชอบสอดแทรกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยไว้ประจำ(เอาจริงๆกูนับถือความรู้ของท่านฮิมาก โคตรกว้างขวาง)

แต่กูขอมโนว่าท่านเรย์กะไม่รู้นะ(ความเรือเอ็นโจนี้555) เพราะตอนเอาไปปล่อยดูนางไม่ได้คิดอะไรเลย ต่อให้ท่านเรย์กะรู้ความหมายแฝง(เพราะชีรอบรู้เหลือเกิน)ก็คงไม่มีทางคิดว่าเอ็นโจส่งมาเพื่อบอกรักแน่ๆ ไหนจะระแวงฮีอีก เริ่มสงสารเอ็นโจ555

>>210 แต่พอเป็นเรื่องเอ็นโจทีไร ท่านเรย์กะก็ทำเฉยๆ ไม่รู้ไม่ชี้ไม่อะไร แต่ดันรู้เรื่องเขาดี(มาก) ทั้งๆที่(ในบทบรรยาย)พูดถึงแต่คาบุ.... พอมีเรื่องอะไรท่านเรย์กะเหมือนแบบ หันไปแล้วก็จะเจอเอ็นโจก่อนเสมอ ใครพูดถึงเขานี่ก็ตั้งใจฟังแบบไม่รู้ตัว(?)ซะด้วย

>>211 ยังจำได้นะคะที่หันไปเห็นวาคาบะกับเอ็นโจอยู่ด้วยกันตอนไปทัศนศึกษาแล้วเผลอมองไม่วางตาจนคนอื่นรู้ตัวน่ะค่ะ หุหุหุ

>>205 แต่มันโรแมนติคมากเลยนะ เอาหิ่งห้อยบอกรักเนี่ย ความมืดที่มีแสงนวลๆของหิ่งห้อยรายล้อม ค่อยฟังดูเป็นแท็กโชโจหน่อย

อห เพิ่งเคยอ่าน นี่ยังไม่ได้นอนเลยจะ 10 โมงเช้า

>>214 ยินดีต้อนรับสู่ความค้าง... ว่าแต่ไปเจอเรื่องนี้มาจากไหนอ่ะ

>>215 ในนี้นี่แหละ เห็นชื่อมู้มานานละ เลยลองหาอ่านดู นี่อ่านไป 180 ในหนึ่งคืน วันนี้ได้ค้างเติ่งแน่ๆ เลือกเรือไม่ถูกเลยจ้าาาา

>>212 นั่นน่ะ หึงสินะ หึงสิน้าค้า

>>216 มึงใจเย็นๆ อ่านถนอมเผื่อไว้วันข้างหน้าบ้างก็ได้ นี่ก็ยังเหลืออีก 119 ตอน ถ้าเซฟไว้อ่านละตอนก็ยังกักตุนไว้ได้ถึง 3 เดือนเลยนะกว่ามึงจะค้่าง!

>>216 เรือไขมันคุงกับอาหารคุงนี่แหละมึงยั่งยืนสุด

>>216 เรือคานยั่งยืนที่สุดมึง เชื่อกู

>>218 ไม่เป็นไรสหาย เดี๋ยวอ่านวนๆได้ รู้สึกยังเก็บรายละเอียดไม่ครบ
>>219-220 เรือนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว... ตอนนี้ใจนึงแอบเชียร์คาบุรากิ แต่ดูท่าคงเหลว เพราะพี่ท่านชอบวาคาบะนี่นะ เลยจะกลับไปซบเรือแรกที่ลง เรือเอ็นโจ....

>>221 ไม่ว่าเรือจะล่มไปกี่ลำก็ตาม แต่เรือคานนั้นจะอยู่ยงคงกระพันค่ะ

ไม่ว่าจะเรือลำไหน แต่สุดท้ายก็เทียบท่าบ้านพักคนชราแน่นวลค่ะ

>>219 >>220 >>222 พวกมึงพูดอะไรช่วยเกรงใจแท็กเลิฟด้วยคร่ะ!

>>224 แท็กเลิฟกับคาน และเลิฟกับอาหารไงคะ

>>203 ดีงามมากมึง เอากาวมาอีก

เปิดประเด็นต่อ พวกมึงว่าท่านพี่แอบคบใครอยู่หรือเปล่าวะ ดูนางเหมือนจะมีแผนในวันเทศกาล วันสำคัญต่างๆไรงี้ เหมือนมีแผนจะเดทใครหรือให้จองขวัญใครเลยอ่ะ แต่กูไม่อยากให้ท่านพี่มีใครเลย อยากให้เป็นซิสค่อนอย่างนี้ตลอดไปปป

>>214 เวลคัมเพื่อนโม่ง มึงเป็นเหมือนกูเลย555 ไม่หลับไม่นอนอ่านโต้รุ่งทุกวัน ซีรงซีรี่ไม่สนใจ ติดท่านเรย์กะหนึบ555

>>227 กูคิดว่ามีแล้วว่ะ ดูเรย์กะนางรำพึงในใจบ่อยมากว่าอย่าให้แฟนท่านพี่เป็นคนประหลาดๆ กลัวรับไม่ได้ เห็นนางระแวงเรื่องไหนได้เรื่องนั้นทุกที แต่ก็คิดอยู่ว่าไม่น่าเพิ่มตัวละครใหม่....
กูยังติดใจตอนนั้นที่ท่านอิมาริมาหาบอกว่ามีธุระกับท่านพี่เนี่ยสิ แล้วถามเรย์กะเป็นนัยๆ ด้วยว่าอยากรู้ไหมว่ามีธุระอะไร กูว่ามันต้องมีลับลมคมนัย...

>>227 กูว่าถ้าคบในเรื่องก็น่าจะเป็นท่านไอระ จำได้รางๆ ว่าท่านพี่เคยโทรไปหาหรือปรึกษาเรื่องเรย์กะด้วยนี่แหละ เป็นคนที่ท่านพี่นึกถึงอะนะแล้วเป็นตัวละครหญิงที่เหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแต่โดนพูดถึงว่าติดต่อกับเรย์กะบ่อยๆ ส่วนท่านไอระถ้าคบก็คงไม่กล้าให้เรย์กะรู้เพราะกลัวว่าเรย์กะเป็นซิสค่อนแล้วจะเสียใจหนักมาก เหมือนโดนหักหลัง เลยคบแบบเงียบๆ ไม่อย่างงั้นก็เป็นบุคคลที่ 3 นอกเนื้อเรื่องไปเลย ถ้าเอาผู้หญิงในเรื่องนี่นึกออกแค่ท่านไอระอีกคนก็อาคิมิที่สอนเรย์กะทำอาหารที่มีโอกาสได้คุยกับท่านพี่นิดหน่อยแต่เอาตัวละครหญิงในเรื่องกูคิดว่าท่านไอระมีความเป็นไปได้มากกว่า หรืออาจจะคบกันจนเลิกกันไปแล้วก็ได้

>>229 กูสงสัยมากว่าเป็นใคร ทำไมท่านพี่ถึงไม่เปิดตัว กลัวที่บ้านหรือท่านเรย์กะรับไม่ได้?

กูก็คิดว่าน่าจะเป็นตัวละครเก่า แต่ถ้าเป็นตัวละครเก่าก็นึกไม่ออกว่าเป็นใครท่านพี่ถึงไม่กล้าเปิดตัว หรือจะเป็นคนธรรมดาๆรักต่างชนชั้นงี้? ดูท่านพี่มีปมกับเรื่องชนชั้น ไม่ชอบการแบ่งแยกชนชั้น เกลียดคนเหยียดคนอื่น

ไม่ใช่หักมุมว่าคนนั้นคือแฟนรุ่นพี่โทโมเอะนะ...กูยังคาใจที่ท่านอิมาริกำลังพูดถึงคู่รุ่นพี่โทโมเอะให้ท่านเรย์กะฟังแต่โดนท่านพี่เบรคไว้ก่อน ไม่รู้เบรคทำไม

>>227 เอาตัวละครที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดในเรื่องก็อิมารินี่ล่ะว่ะ อันนี้พูดจริงๆจังๆเลยนะ ถ้าอ.ฮิโยโกะแกจะเขียนให้ท่านพี่และอิมาริเป็นแฟนกันก็ไม่มีใครแปลกใจหรอก

ไอระก็เคยไปเที่ยวด้วยกันตอนเรย์กะอยู่ประถม ปรึกษากันเรื่องน้องสาว พามาบ้านสอนทำช๊อกโกแลตให้น้องสาว แต่บทน้อยเกินไปจนดูไม่มีความสัมพันธ์อะไรมากไปกว่านี้เลยว่ะ เหมือนคุยกันเพราะเรื่องเรย์กะล้วนๆ หาได้สนใจอะไรในตัวไอระไม่ ถ้าเป็นไอระจริงๆท่านพี่ก็คงเปิดตัวไปนานละนะกูว่า เรย์กะก็ปลื้มไอระจะตาย ฐานะก็เท่าเทียมกัน ทางบ้านคงไฟเขียวสามผ่าน

คุณอาคิมิดูจะปลื้มๆอิมาริแต่ก็บทน้อยเกินเหมือนกัน แถมยังมีคุณอาของมาโอะที่น้องเขาพยายามชงจับคู่ให้ด้วย คนนี้กูว่าไม่น่าจะใช่

งั้นกูขอสันนิษฐานว่าคงเป็นตัวละครใหม่ที่อาจจะออกมาในอนาคตอันไกลโพ้น และเนื่องจากท่านพี่กับเอ็นโจนิสัยเหมือนกัน ดังนั้นคนที่ชอบต้องมีลักษณะนิสัยใกล้เคียงกับเรย์กะถึงจะดึงดูดความสนใจจากท่านพี่ได้ พวกที่เข้าหาก่อนหรือเสนอตัวให้ก่อน ท่านพี่ไม่เอาหรอก ไม่แน่ท่านพี่อาจจะยังจีบคนคนนั้นไม่ติดด้วยซ้ำ //ผายมือไปทางจอมมารในไร่แห้ว

>>231 กูว่าสาวคนนั้นไม่ใช่หรอก เขารักกันกับแฟนดีอยู่แล้ว แถมไม่มีความข้องเกี่ยวอะไรกันกับท่านพี่เลย ยกเว้นแค่ตอนท่านพี่สืบเรื่องโทโมเอะเซมไปเพราะกลัวคนมาหลอกน้องเท่านั้นเอง กูว่าที่เบรกอิมาริไว้เพราะกลัวว่าไปสะกิดแผลรักแรกของน้องสาวมั้ง

พูดถึงประเด็นที่ยังเหลืออยู่ กูยังนึกอยู่นะว่าท่านอิมาริเห็นคุณชายเอ็นโจที่โรงละคร ...ซึ่งดูน่าจะไปกับสาว... นี่เห็นแล้วได้เข้าไปทักยิ้มๆ ป่ะวะ หรือชนักปักหลังเลยได้แต่มองห่างๆ

เดี๋ยวผลออกมาท่านพี่กิ๊กกับนารุคุง ผ่าม ผ่าม ผ่าม

>>232 กูก็คิดว่าไม่ใช่ แค่แซวเฉยๆว่าไม่ใช่ว่าหักมุมไรงี้555 อีกอย่างคือคาใจว่าเบรคทำไม ดูท่านเรย์กะก็ทำใจได้ตั้งนานแล้ว แถมยังชอบยังอวยพรคู่นี้อีก ทำกูสงสัยว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆกับคู่นั้น

แต่กูเห็นด้วยว่าถ้าว่าถ้าหักมุมเป็นท่านอิมารินี่ก็ดูได้อยู่นะ หรืออาจจะเป็นตัวละครใหม่แต่ท่านพี่ยังจีบไม่ติดอย่างเพื่อนโม่งบอกเลยยังไม่เปิดตัว(เลยเรียกท่านอิมาริมาบ่อยๆเพื่อปรึกษาปัญหาหัวใจไรงี้555) ถ้าเป็นคนแบบท่านเรย์กะก็ดีสิ บันเทิงเลยทีนี้ สนุกแน่นอน กูเชียร์ๆ แต่...กูว่าไม่น่าใช่555 ถ้าไม่เป็นคนแปลกๆอย่างที่ท่านเรย์กะกลัว กูก็ยังเดาว่าพล็อตรักต่างชนชั้นต้องมา(ถึงกูจะไม่ชอบเลยเหอะ)

ต่อจาก >>235 เรื่องของคู่รุ่นพี่โทโมเอะนี่กูหมายถึงอาจ้ป็นทั้งเรื่องดีหรือเรื่องร้ายก็ได้นะ อาจจะหมั้นกันก็ได้ไรงี้

ส่วนพล๋อตรักต่างชนชั้นของท่านพี่ กูลืมไปว่าท่านฮิอินดี้ กูจะใช้ตรรกะเหมือนตอนอ่านนิยายรักหรือมังงะโชโจทั่วไปไม่ได้555 พล็อตรักต่างชนชั้นสงวนไว้ให้ตัวเอกในมังงะ(คาบุรากิ+วาคาบะ)ที่ท่านเรย์กะอ่านพอ กูขอถอนคำพูด555

>>235 แต่ท่านพี่ไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องแล้วนะ 5555 ใครกันน้อที่พรากความบริสุทธิ์ของท่านพี่ไป

>>237 กูเองแหละ​

>>238 ตื่นมึง ตื่น

>>237 พูดถึงความบริสุทธิ์ของท่านพี่กันตอนไหนวะ จำไม่ได้ พลาดดดดด

>>240 ตอนที่ 237 ที่ท่านพี่โมโหอิมาริตอนแว้บไปหาสาวที่ปารีส อิมาริเลยหยอกกลับว่าทาคาเทรุก็ไม่ได้ใสสะอาดไร้ราคีแบบปากว่าซักหน่อย รู้ได้ไงน้อ~~~

ไม่ใสสะอาดไม่ได้แปลว่าไม่บริสุทธิ์โว้ย มึงอย่ามาใส่ร้ายท่านพี่กูวววว ไม่งั้นอีตาเอ็นโจที่มองก็รู้ว่าไม่ใสสะอาดไร้ราคีก็ไม่บริสุทธิ์ด้วยน่ะสิ—//โดนแฟนคลับรุมกระทืบ

>>242 ถ้าเป็นเรื่องอื่นกูจะคิดว่าทั้งคาบุและเอ็นโจไม่ซิงแล้ว แต่พอเป็นเรื่องนี้กูจะมีความรู้สึกว่าพวกนี้เวอร์จิ้นกันอยู่แหงๆ ส่วนท่านพี่กูว่าไม่เหลือความบริสุทธิ์ใสสะอาดนานแล้ว ยิ่งมีเพื่อนแบบอิมาริด้วยน่าจะพากันไปแอ๊วสาว(?) แถมอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ชายหนุ่มผู้ร่ำรวยและหน้าตาดี ยังไงก็ต้องมีเข้ามาในชีวิตมั่งล่ะ

>>241 ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่

ขอ ky แปป ไม่มีใครอ่านแล้วรู้สึกท่านไอระกับยูริเอะเขาปลูกลิลลี่กันอยู่เหรอ

>>245 ก็รู้สึกนะ แต่บทน้อยเกินไปเลยไม่อิน แถมไม่มีเหตุการณ์ให้เป็นที่จดจำ ไม่เหมือนเรย์กะกับวาคาบะที่แสดงให้เห็นว่าสองคนนี้เขารักและเป็นห่วงกันขนาดไหน

>>233 อยู่ๆอิมาริก็พูดถึงเอ็นโจขึ้นมา กูรู้สึกว่าเอ็นโจมันน่าจะไปทักอิมาริด้วยอะไรซักเรื่องที่เกี่ยวกับเรย์กะนี่ล่ะ ไม่แน่อาจจะเป็นเรื่องกอล์ฟมาร์กเกอร์//ไม่ใช่หรอกมั้ง ทำให้อิมาริมาคิดว่าสองคนนี้มีซัมติงกันอ๊ะป่าว หรือไม่ก็จอมมารแสดงความเปิดเผยว่าชอบเขาซะขนาดนั้น ผู้ใหญ่บ้านคาสโนว่าก็หยอกล้อลูกบ้านฝึกหัดซะไปไม่เป็น แล้วก็เก็บกลับมาถามว่าสนิทมั้ย แต่เรย์กะดันบ่ายเบี่ยงประเด็นซะก่อน ทำไมไม่ตอบตรงๆไปก็ม่ายรุ

>>247 อาจจะไปเจอกันที่ลานกอล์ฟ
"อะ มาร์คเกอร์อันนี้คืออันที่ผมกับคุณเรย์กะช่วยกันเลือกสองคนตอนไปปารีสนี่นา ถูกใจมั้ยครับ"

ระหว่างที่รอตอนใหม่กูไปอ่านฟิคในกระทู้เก่า เจอฟิคอิมาริกับเรย์กะ เลยคิดว่า ไม่แน่นะว่าอิมาริอาจจะจองเรย์กะไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ที่ยังไม่จีบจริงจังเพราะจะรอให้จบ ม. ปลายก่อน ถ้าจบ ม. ปลายแล้วน่งยังไม่มีแฟนก็อาจเอาจริงเลยก็ได้นะ ที่ถามเรย์กะเกี่ยวกับหนุ่ม ๆ ทั้งสองคนก็เพื่อจะเช็คก่อนว่านางมีใครหรือยังก็เป็นได้

เม้นบนๆทำให้กูมีความหวัง ดมกาวฟืดฟาด จุดนี้ใครก็ได้ ขอเลิฟไลน์ให้ชุ่มฉ่ำหัวใจจจจจจ

>>249 ก็เป็นไปได้นะ แต่ท่านพี่น่าจะเอาอิมาริไปถ่วงอ่าวซะก่อนจะได้มาขอน้องเขาเป็นแฟนจริงๆจังๆ

>>249 กูว่าถ้าจริงนี่นรกของท่านพี่เลย และนรกของท่านอิมาริด้วย 555 จากเพื่อนไปเป็นน้องเขย เป็นกู กูก็รู้สึกเชี่ยยย

เท่าที่สังเกตมา อิมาริจะชอบเต๊าะเรย์กะหรือทำตัวเจ้าชู้ใส่แค่ต่อหน้าท่านพี่เท่านั้น แต่พออยู่กันสองคนไม่มีท่านพี่ในบทสนทนา อิมาริจะคุยเรื่องทั่วๆไปแทน ดูแล้วไม่เหมือนคนที่จะจีบเลย ถ้าอิมาริจะจีบเรย์กะจริงๆฮีน่าจะรุกมากกว่านี้ เผลอๆสำเร็จภายในหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ 5555555

>>253 ถ้าเรย์กะชอบอิมาริแบบจริงๆ จังๆ มันจะกลายเป็นโศกนาฎกรรมแบบ Card Captor Sakura เลยนะเว่ย ฉันแอบชอบเขา แต่เขาเป็นแฟนพี่ชายฉัน...

สงสัยมาพักนึงละ ในแมวดุ้น เขาพิมพ์ เนอะ เป็น เน้อ รึเปล่าหว่า? อ่าน “นั่นสิเน้อ~” ทีไร กึ้ดว่าคนเมืองก่นั่น

>>255 คำว่า "เน้อ" มันจะดูลากเสียงยาวกว่าทำให้ได้ฟีลน่ารักหรือฟีลเฮฮาเป็นกันเองมากกว่าคำว่า "เนอะ" รึเปล่าอะ

>>256 ถ้าจะบอกอย่างนั้นมันก็ได้ ที่กูรู้สึกแปร่งๆ คงเพราะชีวิตจริงออกเสียง “เนาะ” แต่เวลาเขียนดันเป็น “เนอะ” พอเวลาอ่านออกเสียงในใจเป็น “เน้อออ” มันเลยแปร่งๆ มั้ง

>>255 เอ้า กนเมียงก่ะฮั่น? คิงคนบ้านใด?

>>258 บ่จ้ายกนเมือง ฮาอู้เมืองปะแล้ด แต่สลิดจะอู้ 5555 ว้อยยย

ว้าว นี่คือคำเมืองเหรอ

เปิดประเด็นนิด พวกมึงว่าท่านเรย์กะแต่งตัวดีหรือแต่งตัวเชยสุดกู่วะ กูว่าบ้านนางก็รวย น่าจะใช้ของแบรนด์ดีๆ แพงๆ เยอะ แต่มันดูหรูจนล้าสมัยไปรึป่ะวะ
ถึงขั้นคนมองเป็นรุ่นแม่.... แต่ก็คิดว่าถ้าอยู่ในหมู่พวกสาวสังคม ถ้าแต่งตัวเชยๆ มีหวังโดนนินทายับ ตรงนี้นางน่าจะเอาตัวรอดได้อยู่นะ

>>259 ว้อยยยยยย 5555555555555555555555

>>261 พวกแบรนด์แพงๆ มันมีอยู่สองแบบว่ะ
1. ออกของใหม่ทุกซีซั่น
2. คลาสสิคตลอด

ดูจากผมทรงโคโรเน่แล้วกูว่าท่านแม่น่าจะให้ใส่ชุดโบราณๆ ล่ะมั้งนะ ยังเคยถูกคิดว่าเป็นคุณแม่ที่พาลูกมาฝึกตนที่น้ำตกเลยนี่หว่า มันต้องแก่พอควรแหละ

เจ้าแม่คงเอาอยู่ แต่ก็น่าจะบวกอายุอีกหลายขวบปี

>>261 ไม่หรอก น่าจะเรียบหรูดูดีเนี้ยบไปทั้งตัวจนคนเขาคิดว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วมากกว่าจะดูเชยหรือดูป้าว่ะ แถมพุงออกนอกหน้าเขาเลยนึกว่าท้อง....

>>263 เรื่องชุดที่ดูเนี๊ยบไม่น่าใช่ เพราะวันนั้นฟุยุโกะก็ไปด้วย ซึ่งน่าจะแต่งคล้าย ๆ กันตามสไตล์คุณหนู สาเหตุน่าจะมาจากทรงผมมากกว่า เพราะทรงผมม้วนนั่นเหมาะกับชุดออกงานมากกว่านะ

>>264 คนทำผมม้วนแล้วดูเป็นสาววัยรุ่นก็มีเยอะแยะไปนะมึง เรย์กะน่าจะออกแนวสวยคลาสสิคมากกว่า แบบดารายุคเก่าๆที่สวยจริงนะ แต่ก็ดูออกว่าสวยแบบสมัยก่อน กูคิดอิมเมจนางคล้ายๆเจนนิเฟอร์ คอนเนลลี่จากเรื่อง labyrinth ว่ะ คนนี้สวยจริงอะไรจริง ผมม้วนๆใหญ่ๆ ใส่ชุดเจ้าหญิง ลองหารูปดูได้ สวยคลาสสิคมากๆ

กูว่าหน้าตาปนบุคลิกด้วย
น่าจะประมาณนากามะ ยูกิเอะ ดูเป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลา 555

>>264 ไม่น่าจะแค่ทรงผมหรอก กูว่าคงหลายๆอย่างรวมกันเลยทำให้ดูมีอายุ อย่างบุคลิกหรือการแต่งตัว ถ้าได้เจอผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยยืนตัวตรงดูบุคลิกดี ใส่ชุดเดรสที่ดูปราณีตมีรสนิยม ก็คงคิดกันว่าอยู่วัยผู้ใหญ่ 20+ แล้วล่ะ

รวมพุงด้วยมั้ง คนมองอาจจะไม่คิดว่าคนสวยแบบนี้จะอ้วน...ท้อง ท้องแน่ๆ ใช่แล้ว!
/เสียงคาบุลอยมาว่ายัยขาหมู...
พอคิดว่าท้อง รวมกับบุคลิก การแต่งตัว ทรงผม อะไรทั้งหลายที่โม่งๆ ว่ามา ก็เดาไปว่าเป็นผู้ใหญ่งี้

>>261 คงแต่งตัวดี แต่ออกแนวผู้ใหญ่หน่อยๆว่ะ แนวๆเดรสสวยๆหวานๆที่เข้าชุดกันกับรองเท้ากระเป๋า เสื้อผ้าแบบที่วัยรุ่นเขาใส่เดินห้างกันอย่างเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบไม่น่าจะได้สัมผัสร่างกายเจ้าแม่ เท่าที่อ่านมานางใส่แต่เดรส มีใส่เลคกิ้งแค่ตอนไปเจอเบียทันเท่านั้นเอง

เราเพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ ค้างมากเลยลองหาฟิคอ่านดูแล้วเจอกระทู้นี้เข้า ทีแรกก็นึกว่าคงมีฟิคไม่กี่เรื่องหรอกมั้ง ที่ไหนได้เจอคลังสมบัตินี่นา เราเลยลองสุ่มอ่านไปสองฟิค สนุกมากๆเลยค่ะ เขียนได้เก่งกันจังเลย แต่ก็ค้างมากมายเหมือนต้นฉบับ อยากอ่านต่อจัง

>>270 เราตามรอยท่านฮิไง ท่านดองเราดอง

>>270 นี่แหละอ่านกันไปยาวๆ มีทุก AU รองรับ ถ้าค้างมากมาช่วยกันกวนกาวต่อได้นะ 5555

>>271 คนแต่งหายไปนานขนาดนี้ ถ้าจะไม่ลงต่อ ก็อยากให้บอกนะ จะได้ไม่ต้องรอคอย

>>273 อย่าพูดงั้นซี่ เราว่าเดี๋ยวท่านฮิก็คงมาต่อ ในอดีตก็เคยมีประวัติดองยาวมาก่อนเหมือนกัน(ถึงจะไม่ยาวเท่าครั้งนี้ก็เถอะ) ท่านฮิอาจจะเป็นแม่ลูกอ่อนกำลังยุ่งเลี้ยงลูกก็ได้นะ เหมือนที่หลายคนสันนิษฐานกัน

ที่โหดกว่านั้นคือท่านฮิอาจจะอินดี้จัด โดนทวงๆ มากเลยลบทิ้งแม่ง... Orz

>>275 ตบปาก ตบป๊ากกกกก อย่าพูดเป็นลางดิเว้ย

ฟิก เอ็นโจเป็นโฮส มาต่อเร้ววว

เอ้อ ตอนนั้นฟิคทะลุมิติจบยังนะ

>>278 เหมือนใกล้ๆ จะจบแล้วแต่แยกมาเล่าเรื่องอีกภาคของเรย์กะนางร้ายก่อน
ว่าแต่กูชอบคาบุตอนเป็นโลลิมากเลยนะโม่งทะลุมิติ อุ๊อิ๊

>>279 โลลิเขาเอาไว้ใช้กับเด็กผู้หญิง ถ้าเป็นเด็กผู้ชายต้องโชตะ

>>280 กรี๊ซ เขิลล์ ไม่ได้อ่านนานแล้วเบลอค่ะ ขออภัย

มะหมาเฉพาะ​กิจ

วันนี้เจ้านายพาเหล่าหมาเด็กที่พักอยู่ที่อีกคอกมาเดินเล่น​ที่คอกหมาใหญ่กันล่ะค่ะ
"สวัสดี​ฮะ! คุณพี่เรย์ทัน!"
"สวัสดี​จ้ะ ปอมกิโนะคุง!"
ปอมกิโนะคุงเป็นลูกหมาที่ฉันเพิ่งรู้จัก​เร็วๆมานี้ ลูกหมาตัวป้อมพันธ์​ปอมเมอเรเนียน ขน​สีขาวตนดูอย่างกะก้อนขน เห็นแล้วอยากจะเข้าไปฟัดซุกไซ้ขนฟูๆนั่นจัง เสียก็แต่ว่า...
"สวัสดี​ฮะ ท่านพี่ชูสุมอย!"
ปอมกิโนะดอดตัวไปเล็กน้อย ทักทายชูสุมอยที่นั่งเยื้องอยู่ข้างหลังฉัน
ใช่แล้ว ปอมกิโนะเป็นพี่น้องกับชูสุมอยนั่นเองค่า! หวาาา ทำไมถึงไปนับญาติ​กับหมาตัวโตน่ากลัวแบบนั้นกันล่ะ!? ถ้าฉันไปทำมิดีมิร้าย​กับปอมกิโนะ ต้องโดนพี่ชายเขากัดตายแน่ๆ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว ไม่นะ!!
ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงเผ่นแน่บไปแล้ว แต่มีหมาเด็กอยู่ต่อหน้า ต้องรักษาภาพพจน์​เข้าไว้นะ ไม่กลัวหรอก ไม่เล้ย อย่าตัวสั่นซิ่

+

"ไม่รวมฝูงกับหมาเด็กด้วยกัน เดี๋ยว​ก็โดนไซซายะดุหรอก" ชูสุมอยว่า
ที่อีกฟากของสนาม ไซซายะกำลังไล่กวด​หมาเด็กที่แตกแถวให้มานั่งคุมความประพฤติ​ในฐานะที่ตัวเองเป็นจ่าฝูง​หมาใหญ่ คงดูเท่มากจนหมาสาวๆส่งเสียง​เห่าเชียร์​กันลั่นสนาม
"เอ๋~ นั่นก็แค่ข้ออ้างไม่ใช่เหรอฮะ ่ท่านพี่ไซซายะแค่คึกอยากเล่นวิ่งไล่จับเท่านั้น​แหละ​"
อ อ่านขาดมาก ปอมกิโนะคุง!

+

ปอมกิโนะคุงหางฟูๆส่ายดุกดิก​ไปมาอย่างมีความสุข​ ขณะโดดตัวไปมารอบตัวฉัน น่ารัก​จังเลยน้า~
"เมื่อวานเจ้านายพาผมไปที่สปาครั้ง​แรกมาล่ะฮะ ตอนแรกผมกลัวมากๆเลยเพราะท่านพี่ไซซายะเคยขู่อย่างนั้นอย่างนี้​ตั้งหลายอย่าง​แน่ะ แต่เอาเข้าจริงไม่เห็นน่ากลัว​เลย แถมรู้สึก​ขนเบาโหยงเลยล่ะ! "
"แหม สปาไม่ได้น่ากลัวเท่าโรงบาลหรอกน้า แค่อ่บน้ำตัดแต่งขนเสริมความงาม​เท่านั้น​แหละน่า"
"คุณพี่เรย์​ทันไปสปาบ่อยเลยสินะฮะ?"
"ใช่จ้ะ ก็พี่เป็นสายพันธุ์​ที่เน้นเรื่องความสวยงาม​มากกว่า​ล่ะน้า"
" อย่างนี้นี่เอง! ท่านพี่​เรย์​ทันถึงดูขนฟูฟ่องเสมอเลยสินะฮะ!"
... ที่ดูพองๆไม่น่าจะเป็นเพราะขนฟูหรอกจ้ะ ปอมกิโนะคุง....

>>282 วรั้ยยยยยยย คิดถึงฟิคนี้ค่า ในที่สุดน้องยูกิโนะก็ออกมาแล้ว แต่ไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกับชูสุมอยเร้อ 555555555
ที่เรย์ทันดูพองๆนี่น่าจะไม่ใช่แค่ขน แต่พุงด้วยใช่มั้ย.....

>>282 อะ กูคิดถึงฟิคนี้มากๆ เลย ฮืออออ ทุกวันนี้ไม่สามารถมองหมาซามอยด์ด้วยความรู้สึกเดิมๆ ได้อีกต่อไป แกเป็นหมาหน้าซื่อซ่อนเหลี่ยมไม่ใช่เรอะ 555 ไม่ควรไปน้วยคุณพี่เรย์กะตรงพุงนะจ้ะ ปอมกิโนะคุง

>>282 กรี๊ดดดดดด วันนี้หลับอย่างเป็นสุขแล้ว
/ขนาดเป็นมะหมา เรย์กะทันก็สนิทสนมกับไขมันคุง...

>>282 โหววว ฟิกมะหมา โคตรคิดถึง ว่าแต่ประโยคจบตึ่งโป๊ะนั่นมันอะไรกั๊น พวกหมาขนฟูนี่เวลากร้อนขนแล้วข้างในมันไม่ได้ผอมกะหร่องทุกตัวหรอกเรอะ

>>286 มันมีหมาที่ฟูจริงกับฟูเก๊นะมึง
แต่อ่านฟิคนี้ละนึกถึงพี่น้องลาบราดอร์ที่บ้าน ตัวนึกแดกข้าวสามชามหุ่นยังเพรียวยังกะโดเบอร์แมน ส่วนอีกตัว แดกลมก็ยังกลมเลยมึงถถถถถ

>>286 มันจะมีบางตัวที่กินดีอยู่ดีมาก ต่อให้โกนขนออกพุงก็ย้อยลงมานะมึง แบบไซบีเรียนบ้านญาติกู เจ้าของเขาเอาไปหาหมอแล้วต้องโกนขนเพราะมันเป็นโรคผิวหนัง ทีแรกนึกว่าจะผอมกะหร่องแบบตัวอื่นๆ ที่ไหนได้ พุงย้อยมาเลยจ้า ถึงเจ้าของจะพาเดินทุกวันยังอ้วนได้อะคิดดูว่ากินดีอยู่ดีแค่ไหน 555555555

>>286 เรย์ทันน่าจะฟูจริง อ้วนจริง เพราะกินอย่างเดียวไม่ได้ออกกำลังกาย....

นึกสภาพตอนไซซายะเป็นโค๊ชลดน้ำหนักให้เรย์ทัน.... ต้องบ้าบอบ้าพลังยิ่งกว่าต้นฉบับแหงๆ 55555555

พูดถึงลดน้ำหนัก.... มึงว่าออกกำลังกายแบบสปาร์ตันแบบบากะรากิมันจะลดได้สักกี่โลวะ

>>291 คงไม่เยอะหรอก เพราะสายพันธุ์ของเรย์กะทันก็เป็นหมาเล็กอยู่แล้ว แต่ตามสไตล์บ้าพลังแบบหมาไซก็จับวิ่งจนกว่าไซซายะจะเหนื่อยมั้ง 5555

>>292 หมาไซวัยรุ่นบ้าพลังวิ่งจนเหนื่อยนี่กูว่านักกีฬาเท่านั้นที่วิ่งตามได้นะ เนเจอร์มันเป็นหมาลากเลื่อน ถ้าไม่ร้อนตับแตกนี่วิ่งได้แทบทั้งวัน

>>293 แล้วซามอยด์ล่ะ เป็นหมาลากเลื่อนเหมือนกันน่าจะบ้าพลังไม่ต่างกันกับไซบีเรียนนะ แต่ภาพลักษณ์มันดูอ่อนโยนกว่า

>>294 ซามอยด์กูว่ามุ้งมิ้งกว่า นิสัยโฉดน้อยกว่าไซเยอะ แต่ก่อนกูชอบไซเพราะหน้าตา แต่พอรู้จัก กูไม่มีทางเลี้ยงมันแน่นอน แต่ถึงซามอยด์จะน่ารัก เอาเข้าจริงก็แรงควายเหมือนกันเพราะตัวใหญ่เบิ้ม

>>294 ซามอยด์จะน่ารักกว่า ดูสง่า แต่กูไม่เคยเห็นคนเลี้ยงแถวบ้านเลยไม่รู้ว่าเป็นไง คาดว่าน่าจะชอบอ้อนเจ้าของ ส่วนไซบีเรียนนี่จะไฮเปอร์ บ้าพลังอยู่นิ่งไม่ค่อยได้ หมาที่ชอบเล่นที่สุดไม่มีใครเล่นด้วยแม่งก็เล่นกับตัวเองได้
หมาลากเลื่อนทั้งสองแต่คนละทาง ซามอยด์ไซบีเรีย ไซบีเรียนทางอลาสกา กูว่าสองพันธุ์นี้ไม่ควรเลี้ยงในไทย เพราะเปลืองแอร์สุดๆ นอกจากจะไถขนจนเกลี้ยง

ขอเปลี่ยนเรื่องคุย ตอนแรก ๆ ที่เรย์กะให้ฉายาท่านพ่อว่าทานุกิน่ะ คิดว่านางจะหมายถึงอะไร หุ่น หรือ นิสัย

>>296 แถวบ้านกูเลี้ยงซามอยด์ หล่อมาก เฟรนด์ลี่มาก เจอใครก็ยิ้มให้อย่างเดียว กิจวัตรประจำวันของฮีตอนห้าโมงเย็นจะมานั่งมองคนเดินผ่านไปผ่านมาหน้าบ้านแล้วยิ้ม กูชอบแอบไปลูบหัวหมาเขาเล่นประจำแล้วฝันว่าตัวเองจะเลี้ยงซามอยด์บ้าง ตอนหน้าร้อนฮีจะไม่ค่อยออกจากบ้านเท่าไหร่ แล้วบางทีเจ้าของเขาก็พาไปโกนขนออกเหลือแต่หน้าด้วย ส่วนตัวล่อนจ้อนจ้า 55555555555

>>297 หุ่นแน่ๆ ยังชวนพ่อเล่นฮูลาฮุปจนเอวเดาะเข้าโรงบาล แถมท่านแม่บอกท่านพ่ออดอาหารไปก็ไม่ผอมหรอก

>>299 กูว่า เพราะ ท่านพ่ออดไม่ได้ต่างหาก นิสัยชอบกินถ่ายทอดมาถึงลูกสาวเลย

>>300 สมัยหนุ่มๆทานุกิอาจจะเป็นหนุ่มหน้าสวยร่างเพรียวสะโอดสะองเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส ท่านแม่เลยตกลงแต่งงานด้วย แต่พออยู่ๆกันไปก็กลายเป็นตุ๊กตาทานุกิไปซะงั้น...

>>301 กรุว่าต้องหน้าตาละม้ายคล้ายท่านพี่นี่แหละ 555555

>>302 ท่านพี่พอแก่ตัวลงไปก็อาจจะ.... เพราะงี้ท่านพี่ถึงได้พยายามไปฟิตเนสสม่ำเสมอใช่มั้ย 55555555

>>303 แม่ง เผลอนึกภาพฟิคบ้านพัก​คนชรา แล้วท่านพี่กลายเป็น​ทานุกิ 5555555

>>304 อย่าทำร้ายท่านพี่อย่างน้านนนน 5555

เฮ้อ เหงาจัง ไล่อ่านตอนเก่าก็แล้ว ไล่อ่านกระทู้เก่า ๆ ก็แล้ว ดิบใหม่ยังไม่มาเลย เรายังมีประเด็นอื่นที่ยังไม่ได้พูดถึงอีกมั้ย

>>306 ยังเหลืออีกเหรอวะ ประเด็นที่ยังไม่ได้คุย กูว่าฟิค AU มะหมานี่คือก้าวล้ำนำหน้าชาติไหนๆ ไปหมดละนะ....

>>302 เห็นด้วย ท่านแม่ก็ดูหัวสูงขนาดนี้(จากการพยายามแต่งตัวเจ้าแม่) รวยอย่างเดียวท่านแม่คงไม่มอง ต้องหล่อด้วย 555

นึกถึงที่มีคนแต่งฟิคคุณแม่ยังสาวว่ะ โม่งฟิคคนนั้นยังอยู่มั้ยยยยย

>>307 อ่ะ งั้นเอาประเด็นเก่าล่ะกัน คือไปอ่านทู้เก่า ๆ ก็มีคนมาวิเคราะห์ไว้ว่าหลัง ๆ เอ็นโจเริ่มหึงแล้ว และจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรย์กะกับคาบุตลอด เลยสงสัยว่าทั้งสองมีอะไรให้เอ็นโจหึง เพราะตัวคาบุเองก็ยึดมั่นใจรักกับวาตาบะขนาดนั้น กับตัวเรย์กะเองก็ไม่ได้แสดงทีท่าอะไร

>>310 เห็นสองคนครุ่นคิดหัวชนกันแล้วหงุดหงิดมั้งคะ ทำไมพอผมเข้าใกล้ล่ะคุณคิโชวอินก้าวหนีตลอด

>>310 กูว่าพี่แกหึงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้นางว่ะ อิมาริน่าจะโดนหนักสุดมั้ง เพราะเหมือนมีธงในใจไปแล้วว่าเรย์กะชอบผู้ชายอายุมากกว่า ตอนไปเลือกของฝากก็รู้ทันทีว่าเอาไปให้ใครเลยเลือกอีกอล์ฟมาร์กเกอร์นั่นมา เพราะของฝากให้ผู้ชายมีเยอะแยะไป กระเป๋าสตางค์ ผ้าพันคอ นาฬิกา ฯลฯ เสือกวกกลับเข้าหาของที่มันเฉพาะทางมากๆเฉย ถ้าคนรับไม่ได้เล่นกอล์ฟจะทำไงอะ และถ้าอ.ฮิโยโกะตั้งใจจะใช้ความหมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์นั่นแบบที่โม่งคนนึงเอามาแปะไว้ กูว่าเหมือนส่งสาส์นท้ารบกันเลย แถมตอนปะเหลาะถามมาโอะเรื่องไปเที่ยวอควอเรียม พี่แกก็ไม่ยอมให้เปลี่ยนเรื่องด้วย จ้องเอาๆเหมือนกำลังจับผิดเลย

ตอนไปขัดโต๊ะกับอาริมะก็สัมผัสได้ว่าฮีอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดตลอด พูดจาแนวๆผมรู้นะว่าคุณทำอะไรให้รีบๆเลิกทำซะ ส่วนคาบุกูว่าเอ็นโจมั่นใจนะว่าเพื่อนจะไม่หักหลัง ถึงยอมปล่อยให้ไปกันสองต่อสองหรืออยู่กันสองคนในที่ลับตาคนตั้งหลายหน แต่น่าจะออกแนว...ไปเที่ยวกับคุณคิโชวอินเหรอ ไปด้วยคนจิ แล้วก็กันไว้ก่อนก็ดี

>>312 ประมาณว่า ก็รู้ว่าไม่มีอะไร แต่ไม่ชอบที่สนิทกัน ใช่มั้ย นี่ถ้ายูกิโนะโตพอ ๆ กับคันตะก็คงถูกหึงเหมือนกันสินะ

>>310 คนเรามันจะหึงอะเน้อ เดินสวนกันก็หึงได้ เขาทำอะไรก็ระแวงไปหมด ฮีคงกลัวด้วยล่ะมั้งว่าสองคนนี้อัพเลเวลความสนิทสนมเพิ่มขึ้นเยอะ อาจจะเข้าทำนองรักแท้แพ้ใกล้ชิดไรเงี้ย แล้วตัวเองก็มีชนักปักหลังอันเบ้อเร่อ พอจะลงมือจีบก็ติดๆขัดๆไปหมดทุกอย่าง กลายเป็นไม่มั่นใจขึ้นมา เลยต้องตามขัดขวาง เขาไปไหน ตูไปด้วย

เอ๋ เอ็นโจมีออกอาการหึงขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนอ่านกูไม่ค่อยรู้สึกนะ ช่วงแรกๆเหมือนฮีอวยให้คาบุกับเรย์กะใช้เวลาด้วยกันด้วยซ้ำ หางานให้ท่านเรย์กะตลอด

แต่จังหวะที่คาบุเดินมาเหวี่ยงอาริมะที่ทางเดิน เพราะนึกว่าเรย์กะโดนรังแกนี่เหมือนคาบุหงุดหงิดเพราะหึงหน้ามืดมาก มีการบอกอาริมะว่าไม่ต้องมาขอบคุณ ประกาศความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน กรูฟินนนนน (ถึงแม้เป็นไปได้ว่าฮีหมั่นไส้อาริมะมานาน เพราะมองว่าเป็นคู่แข่งเรื่องวาคาบะ เลยถือโอกาสเหวี่ยงใส่ก็เหอะ)

ตอนคาเฟ่ คาบุรู้ว่าเอ็นโจอยู่กับเรย์กะก็รีบตามมาอีก

ถ้าไม่ให้กูคิด ท่าฮิโยโกะใส่ฉากพวกนี้มาทำมัยยย มันต้องมีเหตุผลเซ่

//ใส่ฟิลเตอร์แล่นเรือคาบุเรย์กะ

>>315 ที่ออกอาการชัดเจนก็ตอนเกิดมาไม่เคยโดนทิ้งนี่ล่ะว่ะ ทะเลาะกับเขาจนตัวเองคะแนนร่วงไปเลย
แต่กูก็สงสัยนะ ตอนแรกๆฮีก็ดูพยายามจับคู่เรย์กะกับคาบุเหมือนกัน หรือแค่อยากเห็นอะไรสนุกๆ แล้วมีคนที่นิสัยเหมือนกันแบบนี้สองคนมาอยู่ด้วยกันท่าทางจะบันเทิงดี เลยชงให้ได้กันแต่แผนล้มเหลววะ 5555555555555555

>>316 อาจเป็นอย่างที่โม่งว่า ตอนแรกๆฮีอาจจะเห็นด้วยกะกองเชียร์ซุยรัน ในชั้นปีเดียวกัน ท่านเรย์กะน่าจะคู่ควรกับคาบุที่สุดแล้ว ฮีเลยชงให้เพื่อนได้กับสาวที่คิดว่าฮีคิดว่า(ตลก)ดี หรือก็อย่างที่กาวนอกว่าไว้ ตอนแรกๆฮีมโนว่าฮีเป็นพ่อคาบุ ท่านเรย์กะเป็นแม่ พอคาบุสร้างปัญหาก็เลยโยนให้เรย์กะมาช่วยแก้ ประมาณว่า ถึงตาคุณแม่ดูแล้วลูกมั่ง 555

กูว่าการกระทำเอ็นโจนี่แม่งเป็นปริศนาทุกอย่าง เดี๋ยวเหมือนอ่อยเดี๋ยวเหมือนจะเป็นพ่อสื่อให้คาบุ ผีเข้าผีออกมากๆ ตอนคาบุอกหักจากท่านยูริเอะนี่เหมือนยังอยากให้เรย์กะมาช่วยเยียวยาหัวใจให้อยู่เลย ตอนคาบุก้มหัวขอโทษเด็กปี 1 แล้วเดินหนีมา ตัวเองก็ยังเป็นคนบอกให้เรย์กะไปปลอบใจคาบุอยู่เลย
ถึงหลังๆ มานี่คือจีบชัดเจนมาก แอบดูมือถือฯ ชวนไปเที่ยวอควอเรี่ยมตั่งต่าง แต่รวมๆ แล้วแม่งมีความไม่ชัดเจนสูง จะเอาไงก็บอกมา

ส่วนคาบุนี่.... จะว่าหวงเพื่อน หรือหวงเกินเพื่อนก็ยังไม่ชัดเจนนะ คิดดูตัวอยู่กับวาคาบะแต่โทรหาท่านเรย์กะนี่คือไรคะ แล้วที่ทำอะไรงุบงิบๆ ไม่บอกท่านเรย์กะหลายอย่างนี่คือรู้สึกผิดหรือเปล่าเอ่ยยยยย

>>318 กูถือว่าจีบตั้งแต่เอากรงหิ่งห้อยให้แล้ว พอมาอ่านในนี้บอกว่าสมัยเฮอันเขาจะเอาหิ่งห้อยบอกรักกัน กูยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ แต่เสือกเป็นการจีบที่สโลว์ไลฟ์เหลือเกิน เพราะเรื่องมันสโลว์ไลฟ์ ทุกอย่างก็เลยสโลว์ไปหมดใช่มั้ยนะ 55555

>>312 ความหมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์คืออะไรวะ ช่วยบอกทีกูหาไม่เจอ

>>321 >>>/webnovel/4018/398

>>322 ถ้าเป็นความหมายแฝงตามนี้จริงๆกูจะกรี้ดท่านจอมมารมากกกกก

>>323 แต่กูเอนเอียงไปทางเชื่อว่าอ.ฮิโยโกะจงใจใช้ความหมายแฝงนี้นะ เพราะอยู่ๆฮีโพล่งมาเองเลยว่าของที่ให้ได้อย่างสบายใจ แต่ทีแรกกูแค่คิดว่า marker = ตีตราจองเฉยๆ พอรู้ความหมายแฝงที่ว่านี่ถึงกับ...อะหือ เอ็นโจแม่งเลวสัส //ดึงเหนียงชูสุมอยด้วยความหมั่นไส้

>>324 รู้สึกมาอ่านที่วิเคราะห์กันนี่ฟินกว่าอ่านในนิยายเยอะเลย ทำไมโมเม้นในนิยายมันซ่อนซะมิดชิดขนาดนี้ 55555

>>323>>324 แต่จากที่คลุกคลีกับวงการญี่ปุ่นมา คนญี่ปุ่นเขาไม่น่าจะคิดเรื่องนี้นะ ยังมีโฆษณาเชิญชวนซื้อกอล์ฟมาร์กเกอร์ให้กับแฟนเลย จัดอันดับรูปแบบให้ด้วยซ้ำนะ ไปอ่านบล็อกคนญี่ปุ่นที่เขาแคะทุกจุดของเรื่องนี้ก็ยังไม่เขียนถึงเลยนะ คิดว่าอาจารย์ฮิไม่น่าจะใส่ความหมายแบบนั้นนะ คือเอนโจดูมืดดำ ลึกลับ อาจจะเจ้าเล่ห์นิดๆหน่อย แต่ไม่ใช่พวกทำความหมายเเฝงแบบแนวนั้น(แบบที่ฝรั่งเขาแฝง)อะ (ความเห็นส่วนตัวนะ)

ว่าไปแล้วมีตอนนึงที่น่าสนใจนะ ตอนงานเลี้ยงดูหิ่งห้อย แล้วเอนโจถือน้ำมาให้เรย์กะ ตอนแรกอ่านเหมือนไม่มีอะไร แต่!!! เดี๋ยวก่อน คิดว่าเอนโจ หนุ่มที่แสนสุดฮอตต้องคอยสังเกตท่านเรย์กะที่ต้องทักทายคนเยอะแยะอยู่สิ ไม่งั้นจังหวะนี้ไม่ได้ พอท่านเรย์กะเหนื่อยกำลังหาที่นั่งพัก ถึงได้ถือเครื่องดื่มมาให้ ถ้าแค่จะทักทายกันตามประสาคนรู้จัก ก็ต้องไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนหิวน้ำอยู่สิ คีย์เวิร์ดคือ เครื่องดื่มนี่แหละทำให้เราคิดได้ว่า ฮีเฝ้ามองท่านเรย์กะอยู่ตลอดจรืงๆ ไม่ใช่แค่บังเอิญเห็นเลยเข้ามาทัก ฟันธงงงงงง

>>326 ก็ได้แต่เดากันไปล่ะนะ แต่ส่วนตัวกูคิดว่าผู้หญิงซื้อให้แฟนด้วยความตั้งใจของตัวเอง กับผู้ชายแนะนำให้ซื้อมันให้ฟีลต่างกัน ที่บล็อคคนญี่ปุ่นเขาไม่ได้เขียนถึงเรื่องนี้เพราะเขาไม่ได้เล่นกอล์ฟเลยไม่รู้ความหมายแฝงรึเปล่า มันก็ดูเป็นของขวัญปกติทั่วไปที่เชิญชวนให้ซื้อให้แฟนก็เลยปล่อยผ่านไป กูก็ไม่รู้ความหมายจนกระทั่งมีคนเอามาแปะนี่ล่ะ

แต่จากที่โม่งกอล์ฟบอกมาก็เห็นว่าคนที่เล่นกอล์ฟเขาไม่ซื้อของแบบนี้ให้กัน อิมาริเล่น เอ็นโจก็คงเล่นด้วยตามประสากีฬาคนรวย แล้วเอ็นโจก็ต้องรู้ดิว่าของแบบนี้เขามีความหมายยังไง หรืออ.ฮิโยโกะเขาไม่ได้คิดอะไร เป็นของทั่วๆไปไม่มีอะไรแอบแฝงก็ไม่รู้สิ

เออ ตอนหิ่งห้อยนี่ก็คิดว่าเอ็นโจมองเรย์กะนะ คือสงสารที่ไม่ได้สัมผัสหิ่งห้อยอย่างใกล้ชิด อุตสาห์หามาให้ กรูว่าตอนที่ฮีแนะนำคุณยุยโกะว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นก็ด้วย คืออยากเห็นปฏิกริยาเจ้าแม่ว่าจะหึงหรือเปล่า

>>327 แอบมองเธออยู่นะจ๊ะ~~ แต่เธอไม่รู้บ้างเลย แอบส่งใจให้นิดๆ แต่ดูเธอช่างเฉยเมย เอาล่ะเตรียมใจไว้หน่อย มันจะหัวก้อยต้องเสี่ยงกัน~~~

ที่หลังๆเอ็นโจเริ่มเดินหน้าเพราะแผนการผ่าเอาชนักติดหลังออกกำลังเดินหน้าไปด้วยดีรึเปล่า ฮีถึงได้มีความมั่นใจเดินหน้าเข้าหาท่านเรย์กะได้แบบนี้ ในมังงะ เอ็นโจก็เป็นมันสมองทลายตระกูลคิโชวอินด้วยนี่นา ถ้าฮีคิดหาทางที่จะแงะชนัก"นั่น" ออกไปจริงๆจังๆก็น่าจะใกล้สำเร็จแล้วมั้ง?

>>331 ใกล้เร้อ.. ก็ยังเห็นหนีออกจากบ้านมานั่งเงียบๆในห้องสโมสรคนเดียว

เรื่องแงะว่าที่คู่หมั้นนี่ใช่ว่าเด็ก ม.ปลายจะทำได้ อีกอย่างคุณยุยโกะก็ดีกับเอ็นโจ ไม่เห็นนางจะร้าย

>>333 นางอาจจะดีกับชูคนเดียว แต่ไม่ดีกับคนอื่นก็ได้มั้ง อย่างยูกิโนะที่ดูไม่ชอบนางอย่างแรง หรือคาบุที่ดูจะไม่ทักทายยุยโกะตอนเจอหน้ากัน

กูเห็นโม่งซุยรันหลงมิติไปตำหนัก​จีน ถถถถ

>>335 กูก็เห็น อิอิ กลับมากระทู้นี้เร็วมึง ทุกคนให้อภัยแล้ว 555555555555555

ขอทักถึงโม่งฟิคทุกคน กลับมาเถอะกูรออยู่;__;

รอด้วยยยย

กูรู้สึกติดเค้กเวิร์สว่ะมึง แต่กูไม่กล้าแต่งกับเรื่องเนนนนนนนนนนนนนนนนนน้
กูเผลอคิดว่าถ้าเรย์กะเป็นฟอร์คแม่งคนแดกเค้กหมดโลกแหง T_T

แม่งคง สิ แม่งคนอะไรล่ะ 5555

>>339 แต่งแนวๆฆาตกรจับคนมากินแบบฮันนิบาลไปเลยสิ

เห็นมะมหากลับมาแล้วคิดถึง​ฟิคพ่อมดชูสุมอยจุง ถถถ

>>341 มึงเอาจริงเหรอ 5555 กูแม่งชอบฮานิบาลอยู่

-ฟิคเค้กเวิร์ส-

ช่วงนี้มีข่าวฆาตกรรมต่อเนื่องสยองขวัญเกิดขึ้น

ทุกศพมีสภาพเละเทะเหมือนถูกฉีกกระชาก นี่มันป่าเถื่อนยิ่งกว่าฮันนิบาลอีก!

ผมนวดขมับ ขมวดคิ้วอย่างปวดหัว หวังว่าฆาตกรนั่นจะไม่บุกเข้ามาในซุยรันหรอกนะ แต่รู้สึกสังหรณ์ไม่ดียังไงพิกล

นั่งอ่านข่าวจากมือถือ ก็รู้สึกถึงสายตาแปลกประหลาดที่จ้องมองมา เอ๊ะ? นั่นมัน...

"คุณคิโชวอิน อรุณสวัสดิ์"

คนจ้องสะดุ้งโหยง เธอค่อยๆยิ้มออกมาทั้งที่ลักยิ้มมุมปากสั่นกระตุก เอ๋? ตื่นเต้นที่ผมทักเหรอ? หรือว่าเธอจะหวั่นไหวกับผมแล้ว???

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเอ็นโจ"

เธอทักตอบแล้วเดินมาหาผมอย่างเชื่องช้า ห๊ะ? เธอเดินมาหาผมเหรอ? แปลกจังนะ?

"ไม่ทานของว่างเหรอ? วันนี้มีเค้กแบทเท่นเบิร์กนะ" ผมถามออกไป ปกติเธอจะมีของว่างติดมือเสมอนี่นา

ดวงตาเรย์กะทอประกายวาววับ เอ๊ะ นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า? หรือว่า...ลดน้ำหนักอีกแล้วสินะ

"ไม่ล่ะค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายนัก ทานอะไรไม่ค่อยรู้รส" เธอยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนจะไอค่อกแค่กเบาๆ แค่ดูก็รู้แล้วนะครับว่ากำลังแสดงอยู่...

ผมไม่พูดอะไร แต่แล้วมือเธอก็เอื้อมมาคว้าแก้วน้ำชาของผมไปยกดื่ม

"อืม...ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่นั่นถ้วยผมนะครับคุณคิโชวอิน"

"ฉันไม่ถือหรอกค่ะ" ดวงตาเธอยังจับจ้องผมไม่เว้นทั้งที่ถ้วยน้ำชายังแตะริมฝีปาก จูบทางอ้อมเหรอ??? หรือว่าเธอเริ่มชอบผมขึ้นมาแล้วจริงๆ??? พอคิดแบบนั้นมือก็เริ่มสั่นขึ้นมาซะแล้ว!

เด็กสาวที่เหมือนตุ๊กตาเบื้องหน้าผมสูดลมหายใจเข้าลึก สายตาทอดมองแก้วน้ำชาในมืออีกเล็กน้อยก่อนจะวางลง

"หวานกว่าจริงๆ..."

เสียงพึมพำลอยเข้าหู ผมไม่ได้เติมน้ำตาลนะครับ...ความรักทำให้ทุกอย่างหวานขึ้นรึเปล่านะ?

แล้วจู่ๆ เธอก็ตวัดสายตามองผมอีกครั้ง ใบหน้าแดงก่ำ "ท่านเอ็นโจ ไม่ทราบเย็นนี้ว่างไหมคะ?"

ผมยิ้ม "ครับ ทำไมเหรอ?"

เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย ดูสวยกว่าปกติรึเปล่านะ "อยากจะชวนท่านไปหาอะไรอร่อยๆ ทานน่ะค่ะ"

หัวใจผมเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก เกิดอะไรขึ้นกับเรย์กะคนนั้นที่วิ่งหนีผมมาตลอดกันแน่? หัวฟาดพื้นมาเหรอ? แต่เป็นการป่วยที่ดีมากๆ เลยครับ!!!

"รับทราบ"

ดวงตาของเธอทอประกายแวววาวราวกับดาวนับล้านดวง ท่าทางตื่นเต้นดีใจจนแทบจะรอไม่ไหว นี่เธอรอไปเที่ยวกับผมไม่ไหวแล้วสินะ

"ค่ะ! จะรอนะคะ!!!"

---------------

วันต่อมา

ทายาทเครือเอ็นโจกรุ๊ปหายตัวปริศนา ตำรวจยังคงพยายามหาร่องรอยแต่ไม่พบ

ตัดจบ-ฉับ-

>>344 ตกลงเค้กเวิร์สนี้ทำมาเพื่อ cannibalism ใช่มะ 555555555555

ใครก็ได้ช่วยอธิบายเค้กเวิร์สอย่างง่ายที

>>346 เป็นยูนิเวิร์สนึง จะแบ่งคนออกเป็นสองประเภทคือส้อมกับเค้ก คนเป็นส้อมจะกินอะไรก็ไม่รู้รสชาติจนกว่าจะได้มาเจอกับคนที่เป็นเค้ก ซึ่งอีคนเป็นเค้กนี่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันจนกว่าจะได้เจอคนเป็นส้อม แล้วคนที่เป็นเค้กก็จะมีรสชาติอร่อยมากสำหรับคนที่เป็นส้อม ทุกส่วนในร่างกายกินได้หมด ก็พูดง่ายๆว่าเป็น cannibalism ดีๆนี่เอง

จำได้ว่ามีน้ำแข็งเวิร์สด้วย แต่ใช่ชื่อนี้เปล่าหว่า จำได้แค่มีละลายตายแค่นั้น

>>348 ใช่เวิร์สนั้นปะวะ มีน้ำแข็ง น้ำหวาน ละก็ซัมติง คือถ้าน้ำแข็งสารภาพละกะน้ำหวานคือจะละลาย=ตายเว้ย กูเคยอ่านแบบมีคนนึงรู้นะว่ารักกันแต่พูดว่ารักกันไม่ได้ จนแบบป่วยใกล้ตายถึงจะกล้าพูดออกมา

>>348 ไอซ์เวิร์ส ป่าว

ทำไมมีแต่เวิร์สที่ดูเจ็บปวดกันทั้งนั้นเลยวะ เค้กเวิร์สก็โดนส้อมฆ่ากินศพ ไอซ์เวิร์สก็สารภาพรักไม่ได้เดี๋ยวตาย อ่านแล้วก็รู้สึกเอิ่ม...คนคิดนี่มาโซป่ะวะ 5555555

เวน กุกลายเป็นคนลามกไปเลย 55555 กุนึกว่ากิน=จุ๊บๆตามผิว คนที่เป็นส้อมก้จะรู้ว่าคนที่เป็นเค้กมีรสชาติเหมืินเค้กรสอะไร

แต่มันปรับไม่ได้เหรอมีง กุอยากอ่านแบบ กินอะไรก็ไม่อร่อยไม่รู้รสชาติ จนกว่าจะได้ไปกินข้าวกับคนที่เป็นคู่ของตัวเอง วันนั้นถึงจะรู้รสชาติและความอร่อยที่แท้จีิงของอาหาร

>>352 ดูเหมือนมันเซ็ตมาให้คนเป็นส้อม กินอะไรก็ได้จากตัวคนเป็นเค้กน่ะ ทั้งเลือด กระดูกอะไรพวกนี้ก็กินได้หมด แต่คนที่เป็นเค้กก็มีรสชาติต่างกันไป ส้ม วานิลา ช็อกโกแลต ฯลฯ เคยอ่านเจอครั้งแรกในบอร์ดนอกแห่งหนึ่งก็คิดว่าแปลกดี แต่ฟิคนั้นมันติดเรท เพราะคนเป็นส้อมที่เป็นพวกโรคจิตนิดๆจับเค้กมาขังแล้วรีดอาหารกินทุกวัน วิธีรีดก็น่าจะเดาได้อยู่แล้วเนอะ 555555

เจ้าแม่เหมาะเป็นเค้กที่อยู่กลางดงส้อมมากกว่านะ นึกภาพนางทานอะไรก็ไร้รสไม่ออกเลยจริงๆ

คาบุเป็นส้อมน่าจะได้

>>352 ถ้าเป็นพล็อตนี้คือน่าจับเอ็นโจเป็นตัวเอกมากเลยว่ะ กินอะไรก็ไม่อร่อย ของหวานก็ไม่ค่อยแตะ แต่พอไปกินข้าวกับคุณคิโชวอินก็เติมเอ๊าเติมเอา คุณคิโชวอินกินอีกสิครับ อะไรนะครับ ลังเลไม่รู้จะเลือกอันไหน สั่งมาเลยครับ แบ่งกันคนละครึ่ง วรั๊ยยยยยยยยย

>>352 กูก็คิดเหมือนมึงงง กูนึกว่ากินนี่คือจูบกับกินตับตับตับ นึกไม่ถึงว่าแม่งคือกิน "ตับ" จริงๆ

>>356 จากที่กูเจอฟิคเค้กเวิร์สมามันก็มีกินในหลายความหมายนะ ถ้าเอาติดเรท R ก็กินบนเตียง แต่ถ้าเอากุโระก็กินแบบความหมายตรงตัว

ความหมายจริงๆคือแบบกุโระนั่นแหละ เพราะงั้นถ้าจะปรับให้ซอฟต์กว่านี้คงตามที่เม้นบนๆบอก ถถถถ

ต้นทางเค้าว่ากินแบบ "แดก" จริงๆ นี่นา

"ทั้งนี้เลยมีการเกิดคดีที่ส้อมบุกขย้ำแหลกเค้กด้วย ทำให้คนที่เป็นส้อมคนอื่น ๆ โดนหางเลขว่าเป็นฆาตกรไปด้วย"

แต่อันที่จริงจะเอาไปแต่งให้มันเรทลามก20+++ก็ได้ แบบว่าอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาจนไม่อยากจะให้หายไป
เก็บไว้รีดทุกวันเลยละกัน

กริ๊ดดดดด>>359
แค่คิดกูก็เขิลลลตัวแตกแล้ว
อร่อยจนอยากรีดกินทุกวันเลย(>\\\\<) ¬

>>355 เจ้าแม่อาจจะตีความไปอีกทาง คะยั้นคะยอให้ฉันกินเยอะๆ จะขุนให้อ้วนก่อนจับกินใช่มั้ยล่ะ //หรือไม่ต้องขุน อ้วนอยู่แล้ว...

อย่างเจ้าแม่นี่ไม่เหมาะกับเค้กหรอก เจ้าแม่ต้องเป็นฝ่ายแดก ฝ่ายส้อมสิ!

ถ้าเวิร์สกูชอบเรนเวิร์สนะ โรแมนติกและไม่กามไม่สยองไม่ดราม่าด้วย 555

>>363 เหลามา

>>362 แต่เจ้าแม่ลิ้นจระเข้ น่าจะแดกได้ทุกอย่างนะ...

>>364 เป็นเวิร์สที่เวลาฝนตกเราจะหูดับ ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย นอกจากเสียงคู่ของเราเอง ไม่ว่าเขาจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม

ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้อะ... น่าสนใจดีจัง มันมีเวิร์สอะไรบ้างบอกหน่อยสิ

>>367 กูรู้จักแค่สามนะ โอเมก้าเวิร์ส เค้กเวิร์ส ไอซ์เวิร์ส

แต่กูชอบเรื่องที่คล้ายๆเรนเวิร์สที่พวกมึงเล่ามาอ่ะ คือแบบประมาณว่าทุกคนจะมองเห็นโลกตัวเองเป็นสีหม่นหมองกระทั่งเจอคู่ของเราจะมองเห็นสีสันของโลกนี้ชัดเจนขึ้นมา กูนึกถึงแบบ... โลกนี้สดใสตั้งแต่พบเธอ อะไรแบบเนี๊ยย

>>368 อรั้ยยยย ดูโรแมนติคมาก นึกถึงเพลงก่อนเลยอะ ที่มันร้อง...ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส
>>366 นี่ก็โรแมนติค กูชอบ

โซลเมทเอยูนี่นับเป็นเวิร์สได้มะะก็มีนะะ เคยอ่านในao3 คือหลากหลายตั้งแต่
- มีคำแรกที่พูดตอนเจอหน้ากันเขียนไว้ที่แขน (หรือที่อื่น) > อันนี้ถ้าไม่หวานจ๋อยไปเลยก็จะมีคนพูดคำนั้นก่อนแล้วพระเอกก็แค่มาอ่านบนแขนงี้ ก็จะเข้าใจผิดแบบคอเมดี้ ช่างเหมาะแก่การเขียนรักสามเศร้า(?)ที่ท่านเรย์กะหนีคาบุรากิจนหัวซุกหัวซุน ส่วนเอ็นโจรู้อยู่ฝ่ายเดียวว่าตัวเองเป็นโซลเมทของเรย์กะ
- มีชื่อของอีกฝ่ายเขียนไว้ (literally แค่ชื่อ แบบสมมติเรย์กะ ก็ไม่รู้เรย์กะไหน หรือถ้าเป็นคิโชวอินก็ไม่รู้คนพี่คนน้อง/มวออองท่านอิมาริ)
- มีสัญลักษณ์ที่ตัวเหมือนกัน
- มีสัญลักษณ์ที่สื่อถึงอีกฝ่าย แต่ส่วนใหญ่จะแตะตัวกันเปรี๊ยะๆจะรู้
- ถ้าเขียนอะไรไว้ที่ตัว โซลเมทจะเห็นที่ตัวของโซลเมทในตำแหน่งเดียวกันด้วย
- ความคิดบางอย่างอีกฝ่ายจะมาอยู่บนตัว
หรือบางครั้งคือ ต้องอีกฝ่ายเกิด/อายุครบกำหนดถึงจะมีรอยสัญลักษณ์หรือชื่อไรงี้//ละมีบางคนไม่มีโซลเมทอีก คือเวลารอเป็นสิบปีก็จะเศร้าๆ เจ้าแม่ผู้คิดว่าตัวเองจะขึ้นคานกับน้องยูกิโนะ! (ไม่ห่างกันขนาดนั้น)

>>368 นึกถึงนิยายเรื่องนึงที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว พวกพระเอกเป็นแวมไพร์ที่อยู่มานานเป็นพันปี ตอนเกิดมาแรกๆก็เห็นสีสันทุกอย่างปกติ พออยู่ไปนานๆเริ่มจะเห็นเป็นสีหม่นๆเทาๆ แต่ถ้าเจอคู่ชีวิตของตัวเองเมื่อไหร่จะกลับมาเห็นสีสันสดใสอีกครั้ง ซึ่งเวลาเจอคู่ชีวิตที่ว่านี่ก็จะรู้ได้เอง แต่อีกฝ่ายจะไม่รู้ ฝั่งแวมไพร์ต้องไปทำให้คู่ชีวิตรักตัวเองให้ได้ จำไม่ได้ว่าถ้าคู่ชีวิตไม่ได้รักตอบจะตายมั้ย ว่าแล้วก็อยากอ่านแนวๆนี้อีกจัง

>>371
อึ๊ยยยยยยยยย พล็อตนี้มันคือได้มาก อารมณ์คุณชายเอ็นโจคือแวมไพร์สายเลือดแท้ที่ต้องแต่งกับยุยโกะที่เป็นญาติกันเพื่อสืบสายเลือดแวมไพร์บริสุทธิ์ แต่ทันทีที่ได้พบเธอ หัวใจของฉันก็กลับมาเห็นสีสันอีกครั้ง ฮีไม่รู้จะทำไงตอนแรกเลยผลักไสให้ท่านเรย์กะไปคู่กับคาบุฯ ที่เป็นเชื้อสายมนุษย์หมาป่าไซซาเรียน แต่ความรักมันคับอก
ส่วนวาคาบะ อยากให้รับบททายาทตระกูลแวมไพร์ฮันเตอร์จอมเอ๋อว่ะ คงมันส์ 555555

เห็นเค้กเวิร์สแล้วนึกถึงคาบุ-วาคาบะคิมิดอลอ่ะ เธอนี่ล่ะความหวานในชีวิตฉัน

รู้จักแค่จากนิยายเรื่องGODอะ อันที่ตัวเอกจะเป็นเผ่าคล้ายๆปีศาจ ที่ตลอดชีวิตจะมีคู่ชีวิตแค่คนเดียวที่ทำให้ตัวเองยอมทำให้ได้ทุกอย่าง แบบที่ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นเผ่าไหน พี่น้องตัวเองมั้ย ไม่จำเป็นต้องรักตอบด้วย แสดงอาการชัดเจนเมื่อได้เจอเป็นตัวๆ ถ้าเห็นแค่รูปถ่ายก็พอบอกได้บ้าง แบบที่ว่ามีการไล่ฆ่าคู่ชีวิตของราชวงศ์ก่อนได้เจอหน้ากันเลยกันไม่ให้จับเป็นตัวประกันมาบงการอะนะ ถ้าคู่ชีวิตตายนี่ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นอะ ถึงขั้นฆ่าตัวตายตามไปเลย เรียบง่ายดีแต่ว่าเล่นได้เยอะอะนะ

>>373 วาคาบะเป็นส้อมใช่มั้ย 555555555555555

กุชอบฟิคที่รุกเป็นเค้กนะมึง ต่างคนต่างได้แดกอีกฝั่งดีถถถ

เรย์​กะเป็นส้อมจะไม่แบบ "อ๊ะ เค้กนี้ใส่แกงกะหรี่มิราเคิลน่าจะอร่อยดีนะ" ไรงีีเหรอวะ 55555555

>>377 จะเอาแกงกะหรี่มิราเคิลไปราดตัวเค้กแล้วค่อยกินเหรอ 555555555

เจ้าแม่เป็นส้อมเอ็นโจเป็นเค้กนี่นึกถึงแต่แบบ "กินผมยังไงก็ไม่อ้วนนะครับ"//ตรัยส์

>>379 คาบุ "จะกินฉันก็ไปวิ่งมาก่อนสิบกิโล!!!"

>>380 สัส ถถถถถ ละกูว่าแม่งเป็นไปได้ด้วยถถถถถถถถ
ถ้าแต่ละคนเป็นเค้ก จะเป็นเค้กไรกันวะ
กูว่าเจ้าแม่น่าจะเค้กนมสด เนื้อนุ่มๆเนียนๆ
เอ็นโจอาจเป็นเค้กกาแฟ หอมๆ ขมนิดๆแต่อยากกินอีก

>>381 น้องยูกิโนะเป็นเค้กนางฟ้าที่เจ้าแม่กินตอนเจอกันครั้งแรกที่ห้องเปอติต์ หวานๆ เบาๆ นุ่มๆ แต่เนื้อในจะมีเซอไพรส์หรือเปล่าไม่รู้นะ

>>381 คาบุน่าจะเค้กช็อกโกแลตแบบ Rich ช็อกโกแลตหนักๆเข้มๆหน่อย
วาคาบะ เค้กส้มมั้ง ดูสดใสเปรี้ยวๆอมหวานดี
อาริมะ เค้กบัตเตอร์วานิลาแบบมาตรฐาน
ริรินะ Red Velvet เค้ก
ท่านพี่ ทีรามิสุ
อิมาริ นึกถึงพวกไวน์มากกว่าเค้กอะดิ

>>383 อิมารินี่เค้กรัมมะ? นายบ้าหมากูนึกถึงเค้กปอนด์ที่แม่งตกแต่งน้ำตาลปั้นข้างบนเยอะๆไงชอบกล

>>384 นายบ้าหมากูนึกถึงพวกคัพเค้กที่แต่งหน้าตาเป็นรูปหมาว่ะ แน่นอนว่าต้องเป็นรูปเบียทันสุดที่รัก.....

>>385 รสชาติก็เหมือนเบียทัน.. ไม่ใช่สิ!?

>>386 ทำเอาคิดถึงเค้กรูปหมาที่คนเอาช้อยมาตัดต่อหน้าหมาเลย

>>384 รู้สึกมันจะมีพวกเค้กใส่เหล้าอยู่นะ เอาพวกเหล้าหวานมาใส่ครีมปาดหน้าเค้ก แล้วก็ใช้วิสกี้ผสมเป็นซอสราดอะไรแบบนั้น กูเคยกินตอนไปเที่ยวอังกฤษแต่จำชื่อไม่ได้ว่ะแม่งยาวเกิน จะหอมๆกลิ่นเหล้าหน่อย แต่ไม่มีรสเหล้านะ กินแล้วไม่เมาแน่นวล 55555555

เปิดโลกทัศน์กูมากเลยเพื่อนโม่ง คำว่าเวิร์สนี่มาจากคำว่าไรอ่ะ ยูนิเวิร์สป่ะ?

ว่าแต่ใครมีอิมเมจท่านเรย์กะเวอร์คนเป็นๆในใจบ้าง จริงๆแล้วตอนอ่านนิยายไม่ค่อยชอบนึกอิมเมจเป็นคนเป็นๆเท่าไร ชอบจิ้นเป็นภาพวาดมากกว่า แต่กูคาใจกับลุคท่านเรย์กะ กูพยายามนึกภาพสาวญี่ปุ่นที่เหมือนราชินีโรโคโค่หรือตุ๊กตาฝรั่งยังไงก็นึกไม่ออก ถ้าแนวตุ๊กตากูคิดถึงเคียวโกะกับอายูมิ แต่ถ้าหน้าสวยคมๆลุคผู้ใหญ่(อ้างอิงจากที่เจ้าแม่โดนทักว่าท้อง)ก็นานาโอะ

ปล กูทึ่งว่าจากอิมเมจสุนัขเรามากันถึงเค้กแล้ว555

>>389 เวิร์ส เขาใช้ภาษาอังกฤษคำนี้กันอะ verse

>>389 มาจากuniverseเนี่ยแหละ เป็นจักรวาลที่อยากแต่งไรก็แต่งอะ ตั้งกฎตั้งอะไรขึ้นมากันเอง หลายๆอันมันก็ดังขึ้นมาให้คนอื่นเอาไปใช้

>>389 อิมเมจแบบคนเป็น ๆ นึกไม่ออกว่ะ เพราะว่าช่วงนี้ไม่ได้ดูหนังดูละครเลยทั้งไทยทั้งเทศ (เอาแต่อ่านมังงะ นิยาย) จึงไม่ค่อยจะรู้จักดาราสมัยนี้สักเท่าไร

แต่ถ้าให้เทียบอิมเมจกับมังงะ หรือนิยายที่อ่านมานะ
ท่านพี่ บุคลิค นิสัย น่าจะคล้ายกับยูจอง พระเอกเรื่อง cheese in the trap

เรย์กะ ถ้าบุคลิคภายนอกที่เป็นเจ้าแม่กาลี หรือมาดจักรพรรดินี น่าจะเหมือนคุณนายอลินจากนิยายเรื่องสูตรเสน่หา

อิมเมจคนเป็นๆ กุว่าน่าจะฟีลคล้ายๆ เจมม่า เฉิน ที่รับบทเป็นแอสทริด เหลียง ใน Crazy Rich Asian แต่เป็นสมัยเด็กไรงี้นะ คือมีความยิ้มสวยๆ เป็นมิตรกับเด็กๆ แต่ปกติจะดูเริ่ดๆ เชิดๆ ทุกคนไม่กล้าเข้าหาไรงี้

แต่รายนั้นนางเป็นเจ้าแม่แฟชั่น T_T! ส่วนนเจ้าแม่เรานี่...อืมมมมมมมมมมม

ปล.นึกภาพอิมาริเป็นเค้กไม่ออก อย่างอีตานี่น่าจะเป็นส้อมที่หาเรื่องลิ้มเลียสาวๆไปทั่วนั่นแหละ
"รสชาติคุณช่างหอมหวานกว่าใครที่ผมรู้จักมา"

>>389 ถ้าจิ้นเรย์กะแบบคนจริงๆ กูจิ้นเป็นหน้า aragaki yui ตลอดว่ะ คนนี้สวยน่ารักเหมือนตุ๊กตา คาบุกูจิ้นเป็นหน้าเคนโกะ โคระสมัยหนุ่มๆ ส่วนเอ็นโจนี่ข้ามเชื้อชาติไปหน่อย แต่กูจิ้นเป็นหน้าหยางหยางทุกที กูรู้สึกว่าหยางหยางละมุนต่อใจกูมาก เหมาะแก่การยืมหน้ามาจิ้นเป็นเอ็นโจที่สุดละ

>>394 แต่ Yui แขนเล็กนะ

>>395 เอาหน้าตาเฉยๆจิ 555555555555

>>395 มึงจะสื่อว่าเร​ย์​กะ​ต้องบวมๆกว่าสินะ--

แรงบันดาลใจ​จาก >>368 >>>369

'เราทุกคนล้วนอยู่ในโลกสีเทา'​
โลกในสายตาผม แม้จะเป็นสีเทาหม่น อึมครึม​ ชวนอึดอัด แต่ก็เป็นโลกที่คุ้นเคย ชินชา ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่แล้วโลกของผมก็เปลี่ยนไปในวันที่เจอเธอคนนั้น
ดวงตากลมโต แก้มสีชมพู​ระเรื่อ ผมทรงเจ้าหญิงยิ่งทำให้เธอคนนั้นเสมือนเป็นเจ้าหญิงน้อยที่หลุดออกมาจากในนิทาน เธอแตกต่างจากคนอื่นๆ ทุกครั้งที่ผมมองเธอ โลกสีเทาของผมเริ่มมีสีสันขึ้นมาทีละนิดทีละนิด ความสดใสรอบๆตัวเธอดึงดูด​สายตาผมเสมอ กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็ไม่สามารถ​ละสายตาไปจากเธอได้ซะแล้ว
ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีเพียงเธอเท่านั้นที่ส่องประกายเจิดจ้า ทำให้ผมสามารถ​สังเกตเห็น​เธอได้อย่างรวดเร็ว เธอเดินเข้ามาในงานพร้อมครอบครัว ผมรู้ดีว่าเธอเป็นคนสวย ปกติเธอเหมือนเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์​ แต่วันนี้เธอเกล้าผมสวมกิโมโนคล้ายท่านหญิงผู้งดงามบอบบางน่าทะนุถนอม ระหว่างที่เธอและครอบครัว​ทักทายคุณ​พ่อคุณแม่ของมาซายะที่เป็นเจ้าภาพงานชมหิ่งห้อย​ในคืนนี้ ผมสังเกต​เห็นผู้ชายหลายคนแอบมองเธอ แต่ดูเหมือนเธอไม่รู้สึกถึงสายตาเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง​ ผมลอบมองเธออยู่ห่างๆ จนกระทั่งเธอปลีกตัวหลบออกมาจากฝูงชน ผมถือโอกาส​ตามเธอไปพร้อมส่งเครื่องดื่มให้เธอ เธอดูแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รับเครื่องดื่มที่ผมส่งให้
"ท่าน​เอ็นโจ"
"สวัสดี​คุณ​คิโชอิน วันนี้ใส่กิโมโน​เหรอ เหมาะมากเลยนะ"
ผมอดไม่ได้ที่จะพูดชมเธอออกไป กิโมโน​วันนี้ช่างทำให้เจ้าหญิงของผมดูงดงามนุ่ม​นวลเหลือเกิน แต่ดูเหมือนเธอไม่รู้​เลยสักนิดว่าผมชื่นชมเธอขนาดไหน เธอเพียงตอบรับคำชมของผมตามมารยาทเท่านั้น
โชคดีจริงๆที่เมื่อผมเอ่ยชวนเธอไปดูหิ่งห้อย เธอไม่ได้หาทางบ่ายเบี่ยง ทำให้ผมได้ไปดูหิ่งห้อย​พร้อมกับเธอ ฝูงหิ่งห้อยที่ส่องสว่างในสวนนั้นแม้จะงดงาม แต่ก็เทียบไม่ได้กับเธอ แสงระยิบระยับ​จากหิ่งห้อยห้อมล้อมเธอไว้เหมือนภาพฝัน เป็นฝันที่ทำให้หัวใจของผมอบอุ่นเหลือเกิน​
เธอเปรยขึ้นมาว่าคงจะดีถ้าได้เห็นหิ่งห้อยใกล้ๆ ทั้งที่อยากใกล้ชิดหิ่งห้อยขนาดนั้น แต่พอเข้าใกล้เหล่าหิ่งห้อยกลับบินหนีออกไป ผมว่าหิ่งห้อยพวกนั้น​คงกลัวหมองเมื่อต้องส่องแสงเทียบกับเธอ เธอดูผิดหวังเล็กน้อย ผมจึงปรารถนา​ให้เธอสมหวัง
"คุณคิโชวอิน ถ้าอยากดูหิ่งห้อยใกล้ๆขนาดนั้น ผมไปจับมาให้ซักตัวมั้ย"
"แค่ความรู้สึกก็พอแล้วค่ะ ท่านเอ็นโจ"
คืนนั้นผมใช้เวลาที่เหลือ​จับหิ่งห้อยใส่กรงส่งไปให้เธอ
แค่ได้พบเธอ โลกสีเทาของผมก็มีสีสัน ผมสงสัยว่าหากผมมีเธอเคียงข้างโลกของผมจะเปลี่ยนเป็นสีชมพู​รึเปล่านะ แค่คิดโลกก็ดูจะชมพู​ขึ้นมาแล้ว

>>398 ขอบคุณมากๆ สำหรับกาวหอมๆ นะคะ

>>389 เจ้าแม่กูมโนเป็น Hosho Reiko ในละครเรื่อง Nazotoki wa Dinner no Ato de มีความคุณหนูขี้โวยวายที่โดนรังแกเหมือนกันดีด้วย
เอ็นโจช่วงนี้กูมโนเป็น Yoshisawa Ryou รู้สึกจะเหมาะกับแนวหนุ่มหน้าหวานมากกว่า
ส่วนคาบุรากิกูยังไม่มโนหน้าใครเป็นพิเศษ ประมาณ Akanishi Jin สมัยยังละอ่อนล่ะมั้ง

>>398 ขอบคุณสำหรับน้ำตาลยามเช้าค่ะ กระชุ่มกระชวยหัวใจจริงๆ

>>400 เออ เอ็นโจเหมาะดี แต่คาบุกูมโนเป็นนิชิคิโดะ เรียวตอนยังละอ่อนว่ะ

>>400 ไปตามดูมาเลย กูว่าคนนี้ให้อิมเมจเป็นเจ้าแม่จริงๆ ด้วย หน้าสวยแบบคมเข้มไว้ผมหลอด และถ้าแต่งหน้าเข้มจะดูมีความหน้าแก่นิดๆ 5555

>>398 หวานแหววมากเลยค่ะ นึกภาพคุณชายเอ็นโจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไล่จับหิ่งห้อยในชุดสูทอยู่คนเดียวแล้วกูใจบางละเกิน ฮื้อออออออออออ

>>398 มึงงง มันเขินนนน ตอนหิ่งห้อยนี่คือแบบบ โง้ยยยย น่ารักกกกก//ตีเบลอเรื่องเจ้าแม่ก็เอาไปปล่อยไป

คาบุรากิกูมโนเป็น แมคแคนยู
ท่านเรย์กะ ขอเป็น suzu hirose ได้ไหม ชอบนาง

>>400 เฮ้ย มันได้มาก 55555555555555555555 ผมหลอดเหมือนกันด้วยยยยยยยย

>>400 อ๋อ คนแสดงโอคิตะในกินทามะนี่เอง ตอนกูเห็นฮีโผล่มากูก็นึกถึงเอ็นโจอยู่เบาๆ ส่วนคาบุกูว่าคนแสดงเป็นฮิจิคาตะก็เหมาะอยู่นะ 555555

วันนี้ว่างเลยลองอ่านท่านเรย์กะดู เห็นมานานแล้วล่ะแต่ยังไม่ได้อ่าน พออ่านแล้วก็ติดหนึบเลยว่ะ อ่านตั้งแต่ต้นยัน 299 ใช้เวลาสามวัน ฮืออออ กูลงแดงอยากอ่านต่อเหลือเกิน

One shot เรนเวิร์ส ว่างๆเลยแต่งเล่น ไม่เคยอ่านauพวกนี้แต่แต่งฟิคสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ ตบๆตีๆยังไงก็รู้สึกไม่เข้าที่ ได้แค่นี้แหละจ้ะTwT
Enjou x Reika (Rainverse)
ฝนตกอีกแล้ว

ผมยืนเหม่อมองสายฝน ทุกอย่างเงียบงันเหมือนทุกครั้งที่ฝนตก ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน ช่วงเวลาแบบนี้ต่อให้พูดเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน (แน่ละ ผมกับมาซายะเคยตะโกนจนเจ็บคอทั้งคู่แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงกันจนกระทั่งฝนหยุดตก)
เพราะทุกครั้งที่ฝนตก ทั้งเมืองจะเงียบ สรรพสิ่งไร้เสียง เคยได้ยินท่านแม่บอกว่า 'มีแค่คนที่เป็นคู่กันเท่านั้นถึงจะได้ยินเสียงกันยามฝนตก' ผมคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี คงเป็นแค่ตำนานเล่าขานเพื่อปลอบประโลมใจในวันที่ไม่ได้ยินเสียงใคร หึ ถ้าเป็นเรื่องจริง ผมคงไม่ถูกบังคับให้ทำ'เรื่องนั้น' ทั้งที่ทุกคนทราบว่าเราทั้งคู่ไม่ได้ยินเสียงกัน

ยิ่งเติบโต ผมยิ่งชอบวันที่ฝนตก
ไม่ต้องคุยกับใคร ไม่ได้ยินเสียงใคร เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขทีเดียว เพราะรู้กันดีว่าเวลาฝนตกจะไม่ได้ยินเสียง จึงไม่เสียเวลาปริปากพูดคุยกัน ต่างคนต่างวุ่นวายอยู่ในโลกส่วนตัว
ผมเอง ใช้เรื่องไม่ได้ยินเสียงเป็นข้ออ้างในการปลีกตัว ยังไงก็คุยกันไม่ได้อยู่แล้วนี่นะ กับคนบางคน ผมก็ไม่ได้สบายใจมากพอจะนั่งเงียบๆ อยู่มุมห้องด้วยกันได้ ช่างน่าอึดอัดเสียจนอยากเสกให้ตัวเองหายไปได้

วันนี้ฝนก็ตก

ผมถอนหายใจ ตั้งใจจะไปคุยกับยูกิโนะให้หายเหงาสักหน่อย อยู่โรงพยาบาลคนเดียวทั้งวัน ฝนตกแบบนี้คงไม่พ้นต้องอ่านหนังสือหรือไม่ก็นอนจ้องเพดานห้องเงียบๆ อีกแล้ว
ผมกางร่ม ก้าวขาออกไปนอกอาคาร มุ่งหน้าสู่รถที่จอดรออยู่ ในใจคิดหาวิธีชวนยูกิโนะคุยนอกเหนือจากพิมพ์ เขียน หรืออ่านปาก
น้องชายผมเป็นเด็กช่างพูด ผมรักเวลาเขาคุย ถึงแม้เราจะอายุห่างกันมาก แต่ผมคิดว่าเราสนิทกันนะ ยูกิโนะมักจะเล่าเรื่องต่างๆ ให้ผมฟังเสมอ เขาเป็นเด็กอัธยาศัยดี แต่ผมไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้กับใครนอกจากผม มาซายะ และคุณคิโชวอิน ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคุณคิโชวอิน เธอเป็นคนพิเศษ ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจ เพราะงี้แหละมั้ง ใครก็อยากเข้าใกล้เธอ มาซายะที่ค่อนข้างถือตัวยังชอบไปคุยกับเธอบ่อยๆ เลยนี่นะ

รถเริ่มปรากฎในระยะสายตา อีกไม่กี่ก้าวก็ถึง ฉับพลัน ผมรู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาด หูอื้ออึง ไม่แน่ใจว่าฝนหยุดตกกะทันหันหรือไรแต่ผมมั่นใจว่าผมได้ยินเสียงคนเรียก ท่ามกลางความเงียบของทั้งเมือง เสียงนั้นดังเสียจนใจผมสั่นระรัว
"ท่านเอ็นโจ!"

เมื่อหันไปมองก็เป็นคุณคิโชวอินที่รีบวิ่งฝ่าฝนมา ผมที่ตะลึงงันกับเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อครู่ ตอนนี้แน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ เสียงหอบจากความเหน็ดเหนื่อย เสียงเจื้อยแจ้วบอกว่าฝากของไปให้ยูกิโนะ แล้วรีบร้อนขอตัวกลับ ถ้าผมพูดออกไป เธอจะได้ยินเสียงผมด้วยไหมนะ?
"คุณคิโชวอิน เอาร่มไปสิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ไม่มีวี่แววความประหลาดใจบนดวงตาคู่นั้น ให้ตายเถอะ เธอได้ยินหรือเปล่านะ? เธอกังวลใจกับอาการของยูกิโนะจนไม่ได้ใส่ใจว่าผมได้ยินเสียงเธอ? ในเมืองที่เงียบเวลาฝนตกแบบนี้ ใครๆ ก็มีความสามารถพิเศษคืออ่านปากคู่สนทนาทั้งนั้น แต่ให้ตายเถอะ ประโยคยาวๆ แบบนั้น ถ้าไม่ได้ยินเสียงก็ไม่มีทางเดาถูกได้ทั้งหมดหรอก ใช่ไหมละ? คุนคิโชวอิน! รู้สึกตัวหน่อยสิครับ

ผมใช้เวลาในการเดินทางทั้งหมดคิดไปกับเรื่องเมื่อครู่ ให้ตายเถอะ ผมฝันไปหรือเปล่านะ เรื่องทุกอย่างดูน่าประหลาดเกินกว่าจะเป็นความจริง
ผมที่ไม่ได้ยินเสียงใครตอนฝนตกมาตลอดชีวิต กลับได้ยินเสียงคุณคิโชวอิน
แม้กระทั่งถึงโรงพยาบาลแล้วผมก็ยังหยุดคิดไม่ได้
'ท่านพี่ มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าฮะ' หือ? ผมก้มหน้าอ่านข้อความบนแผ่นกระดาษที่ยูกิโนะส่งมาให้แล้วเขียนตอบกลับไป
'อ่า มีเรื่องวุ่นวายใจนิดหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอกนะ' ผมส่งยิ้มให้เขา
'บอกผมหน่อยสิ ผมพอจะช่วยได้บ้างไหมฮะ'

ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แต่รู้สึกตัวอีกที ยูกิโนะก็กำลังอ่านที่ผมเขียนตอบกลับไป
'ยูกิโนะเคยได้ยินเสียงใครตอนฝนตกไหม'
เขาหันมามองหน้าผมอย่างงุนงง มือเล็กๆ เขียนตอบกลับมา
'ไม่เคยหรอกฮะ' อ่า นั่นสินะ... ผมอาจจะหูฝาดไปก็ได้
'แต่ถ้าผมได้ยิน ผมก็คงไปถามเจ้าตัวว่าได้ยินเสียงผมเหมือนกันหรือเปล่า ก็ผมเป็นเด็กขี้สงสัยนี่นา ผมไม่ยอมปล่อยให้ค้างคาใจนานๆหรอก'

และเป็นอีกครั้งที่ผมพบว่าผมส่งเมลไปหามาซายะ'อย่างไม่รู้ตัว'
'มาซายะ ขอเมลคุณคิโชวอินหน่อยสิ'

>>408 ฮือ ขอบคุณน้า เสียใจตรงเป็น one shot อยากอ่านต่อ 5555

>>408 ฟิคนี้มาได้จังหวะที่บ้านกูฝนตกและกำลังฟังเพลง rain ของ the script อยู่พอดี กูชอบจัง เหมือนรู้สึกถึงไอเย็นๆของละอองฝน มันโรแมนติคแบบละมุนๆดีจังเน้อ

>>410 แต่ rain - the script มันเพลงอกหักนะมึง....

>>411 umbrella ของ rihanna ก็ได้ 5555555

>>408 one shot หัวเรื่องเป็นแค่คำลวงใช่มั้ยโม่งฟิค มันช่างรู้สึกค้างคาเหลือเกินนนน

กูเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้แล้วก็ติด อ่านยาวๆเหี้ยๆจนจบ กูขอถามตรงๆนะ
กูยังมีหวังตอนใหม่ไหม

>>414 คนเราต้องมีความหวัง​
... ถึงแม้เดือนหน้าก็ครบปีแห่งการดองแล้วก็เถอะ​

จุดนี้ขอเปิดเพลงไม่ยอมหมดหวังของป้าคิ้มฟังประกอบ ทำไมพอมีโมเม้นต์ท่านเรย์กะกับเอ็นโจวได้นึง ท่านฮิโยโกะก็เทกันซะได้ล่ะคะ //น้ำตานอง

>>416 สมเป็นเจ้าชายแสนรันทด มีบทออกมาทีไรก็ได้แต่ยิ้มขื่นๆ กับเสยผม พอจะนัดเดทกับสาวได้ทีนึงก็โดนคนเขียนเทซะงั้น...

>>414 คนเราต้องมีความหวังเว้ยมึงงงงง ไม่แน่อาจจะกลับมาอัพวันนี้ก็ได้

>>418 สาธุ999

ถ้ามาจริงกูจะวิ่งไปซื้อไอติมมากินฉลองตอนใหม่

เข้าโฟลเดอร์ reika sama ไฟล์หายไปหมดเลยว่ะ เหลือสารบัญอาหารอยู่อันเดียว อากู๋ไดรฟ์มันรวนเหรอ หรือใครไปเผลอลบอะไรเข้าอะ

>>420 เชี่ยยยย อีกแล้วอ่อวะ MAYDAY!!!!MAYDAY!!!!!

กูเพิ่มเท่าที่กูมีลงไปในนั้นละ มีไฟล์อะไรเพิ่มอีกปะวะ

>>422 รู้สึกว่าจะกลับมาเกือบครบ ยกเว้นไฟล์กาลครั้งหนึ่งในฝันกับฟิคแปลอีกเรื่องน่ะ

>>423 เชี่ย.....มึงเคยเปิดไว้ปะ ถ้าเคยมึงเอาจากที่เคยเปิดมายัดใส่ให้ที//กูไม่เคยเปิดสองไฟล์นั้น;__;

แงงง รอคนใจดีมาซ่อมให้นะคะ ชอบฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝันมากๆ ToT
แก้ปัญหาด้วยการล็อคสารบัญไปเลยดีไหมอ่ะ...

เนื่องจากเราเป็นนศ.ปีหนึ่งผู้โม่งไม่เนียนเท่าไหร่ ดังนั้นจะขอใช้ประเพณีที่ต้องทำทุกปีเป็นของเซ่นให้ท่านฮิโยโกะอัพตอนใหม่เถอะนะ....

กูมีไทม์ไลน์เนื้อเรื่อง ใส่ไปละ เดี๋ยวลองขุดๆ เผื่อเจออะไรเพิ่ม

>>426 วิ่งขึ้นดอยเรอะ

>>426 ลงฟิคเลยมึง นี่ล่ะประเพณี 55555555555555

>>429 ++ ประเพณีโม่ง 55555555

ทำไมไฟล์สารบัญทั้งหลายนี่หายได้ตลอดเลยวะ รู้สึกจะมีเหตุการณ์แบบนี้หลายครั้งแล้ว มีใครเผลอลบเหรอ ตั้งค่าล็อคได้มั้ยอะ

>>428 พูดซะรู้เลยว่าอยู่มหาลัยไหน

>>407 ยินดีต้อนรับนะ ได้ผู้ร่วมชะตากรรมค้างเติ่งมาอีกราย...

ทำไมคาบุรากิมันปากหมาจังวะ เจอท่านเรย์กะกูยกประเด็นไร้เพื่อนขึ้นมานี่จะหงอย

>>434 โดนจี้ใจดำทีไรก็โกรธกลบเกลื่อนตลอดนะ ถถถถถถถถ

>>434 แต่คนที่เป็นศูนย์กลางเรื่องแบบคาบุทำไมมีเพื่อนแค่เอ็นโจคนเดียววะ แอบไม่เข้าใจ ปกติคนแบบนี้ต้องเพื่อนเยอะ ไปไหนมาไหนเป็นกลุ่มใหญ่ดิ นี่เห็นคบกันอยู่สองคนเหมือนชาวบ้านไม่คบด้วยอ่ะ 5555555555

>>436 กูว่ามันมีจุดให้สังเกตุถึงเหตุผลอยู่นะ คาบุรากิมันได้ฉายาว่า จักรพรรดิ ใช่ปะ ส่วนท่านเรย์กะเป็นจักรพรรดินี

คิดตามส่วนของพวกผู้หญิงก่อน 1.คาบุรากิอยู่สูงเกินกว่าจะมาเป็นเพื่อนกับตัวเอง 2.กรี๊ดกร๊าดเป็นแฟนคลับ ไม่คิดจะเป็นเพื่อน เพราะคาบุรากิคงเหมือนมีเพื่อนเยอะแล้ว 3.อยู่เรืออวยคาบุxเรย์กะ 4.กลัวท่านเรย์กะไม่พอใจเลยไม่ยุ่ง (อันนี้ตามเนื้อเรื่องเลย ตั้งแต่แรกตัวละครจะชอบคิดกันว่าท่านเรย์กะสนใจคาบุรากิ) 5.อาจมีคนพยายามตีสนิทเป็นเพื่อนอยู่ แต่คาบุรากิค่อนข้างเลือก บางทีก็ไม่สนใจใครเลย

>>436 ส่วนพวกผู้ชายก็คงคล้ายๆ กัน ยิ่งซุยรันเป็นโรงเรียนของคุณหนูคุณชายนี่คิดได้ง่าย คงสนใจฐานะความเหมาะสมกันอะ 1.คิดว่าท่านจักรพรรดิอยู่สูงเกินไป 2.กลัว 3.อาจมีสาเหตุมาจากเอ็นโจก็ได้ ใครจะรู้ (?) คือเอ็นโจอาจจะมาเหนือ หวงเพื่อน เพื่อนข้าใครห้ามยุ่ง 555555 #ข้ามข้อสุดท้ายไป

>>438 ข้อสุดท้ายดูแผ่ออร่าวายๆยังไงชอบกลนะมึง 5555555

>>439 มันน่าคิดเว้ย 5555 สังเกตุตอนที่เอ็นโจแผ่ออร่าน่ากลัวตามที่ท่านเรย์กะเล่ามา เอ็นโจต้องเป็นคนขี้หวงในระดับนึงอะ

เจ้าแม่อัพแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
กุอยากพิมพ์เอาฤกษ์เอาชัยเฉยๆ น่ะ T_T

>>441 ขออนุญาตินะคะทุกท่าน
อีเหี้ยยยยยยยยยย
กูก็นึกว่ามาจริง แว้บไปแมวดุ้นมาแล้วด้วยตะกี้ ;----;

>>442 อนุญาต* กูเขียนผิด ขออภัยด้วย
แต่ตะกี๊กูไปดูที่แมวดุ้นมาเลยนะ ขอให้เป็นฤกษ์ดีด้วยเถิด

>>441 ล้อเล่นกันแบบนี้ ไม่ดีนะมึง
>>442 อนุญาตค่ะมึง เต็มที่เลย มากกว่านี้ก็ได้

>>441 กูเกลียดมึงงงง โป้งงงงงงงงง ไปกินแกงกะหรี่มิราเคิลข้อหาพูดโกหกเลยค่ะ! ;-;)

ความรู้สึกเหมือนเจอคนที่แอบชอบ ที่ไม่ได้เจอมานาน แต่พอกะพริบตาอีกทีก็รู้ตัวว่ามองผิด ฮืออออออออออออ ;;-;;)!

ขอให้เป็นจริงเถอะะะ

>>441 แจ้งเซิร์นให้แบนเลยได้มั้ย.............

>>441 ใจกุเต้นตึกๆ เลื่อนลงมาหล่นตุ้บ

>>441 มึงงงงงงงงง กูดีใจเก้อเลยนะ ใจร้ายมาก ;w;

ดีที่กูมาช้า รอดจากศพผู้เสียชีวิตก่อนหน้าแท้ๆ

*ตบๆไหล่พวกมึงนะ* อย่าได้โกรธเคืองกันเลย คิดซะว่าเอาฤกษ์เอาชัยอย่างเขาว่า อย่างน้อยเราก็ได้ดีใจแม้ซักเสี้ยววิก็ยังดี............. Y_______Y

>>451 ต้องแต่งฟิคมาขอขมาเยียวยาเหล่าโม่งผู้ถูกหลอก

วันนี้จะเป็นวันที่โม่งจะสังเวยตนเอง วิ่ง14km ขึ้นดอยไปไหว้พระขอให้ท่านเรย์กะอัพตอนใหม่แล้ว-------

>>441 กูกำลังจะไปอัพสเตตัสอยู่เลยเเม่ง ดีนะ เหลือบมาเห็นข้างล่างก่อน
ใจฟูจากนั้นก็แฟบลงภายในพริบตา

>>441 มึงแม่งทำให้กูรู้สึกเหมือนดิ่งจากรถไฟเหาะ เลวมากกกก
>>454 //ตบบ่า เช่นกันค่ะมึง

>>436 ไม่ใช่คาบุไม่มีใครคบ แต่คาบุไม่คบใครไหมอ่ะ แบบเมื่อก่อนอะไรก็ยูริเอะๆ

>>456 จริงๆคาบุมีคนบูชาเยอะนะ ทำอะไรใครๆก็ให้ความร่วมมือ. แต่ฮีสนิดกับเอ็นโจเท่านัลลลลล /คิดสิคิด

>>457 กูว่าเพราะบุคลิกมากกว่า ระหว่างหนุ่มหล่อสองคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันโปรไฟล์เลิศเลอพอกัน คนนึงดูเงียบๆ เย็นชา บรรยากาศคูลๆ อีกคนขยันยิ้ม ชอบช่วยเหลือคนอื่น บรรยากาศเป็นมิตร ยังไงฝ่ายหลังก็น่าจะมีคนรู้จักเยอะกว่า
เอาเข้าจริงสองหน่อนี้ เป็นเพื่อนสนิทกันและกัน ถ้านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงดราม่า ว่าจะเลือกชอบผู้หญิงหรือผู้ชายดี แค่กๆๆ//สำลักควัน

กู >>458 เอง เพิ่มเติม อาจจะอยู่ในช่วง เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ 555

>>459 ฝั่งไหนที่คิดไม่ซื่อกันคะ//ครุ่นคิส

>>460 ถ้านำความซื้อ(บื้อ) ของคาบุมาพบกับความ(ร้าย)เดียงสาของเอ็นโจ น่าจะเป็นคุณชายเอ็นโจที่จะรู้ตัวก่อนจักรพรรดิคาบุนะ หุๆ ส่วนใครบนล่างนั้นแม้แต่เจ้าแม่ยังเดา(จิ้น)ไม่ถูกเลยเน้อ

จริงๆคิดว่าคาบุมันมีผู้หญิงคอยล้อมหน้าล้อมหลัง ตอนว่างก็ชอบหนีไปอยู่ห้อง Pivoine ตอนพักกลางวันก็กินข้าวที่โต๊ะพิเศษ เข้ายากขนาดนี้พวกผู้ชายเลยไม่ค่อยอยากเข้าไปตีสนิทมั้งพอรู้ตัวอีกทีก็เหลือเอ็นโจผู้ร่วมชะตากรรมเป็นเพื่อนอยู่คนเดียว 55555

>>457 ฉันมีแค่ชูสุเกะก็พอแล้ว//ทำหน้าแดงๆมองไปทางอื่น

ฝั่งชูสุเกะก็คงแบบ...มาซายะเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น//แผ่รอยยิ้มดำมืดใส่คนที่คิดจะตีสนิท

>>463 ตัดภาพไปที่คาบุมีอะไรจะปรึกษาก็เมลล์รัวๆ

ตอนแรกๆ ที่อ่านฉากคาบุรากิชอบวาคาบะ กูไม่พอใจอย่างแรง เพราะท่านเรย์กะคล้ายตัวประกอบไปเลย แต่พอเป็นฉากท่านเรย์กะกับวาคาบะ กูโอเคว่ะ 55555

>>462 พวกผู้ชายอาจจะกลัวโดนฝึกแบบสปาร์ต้าด้วย...

>>466 แต่ดูแต่ละคนก็พอใจดีนะ เห็นมีหลายคนเข้ามาขอเป็นลูกศิษย์คาบุด้วย... กูว่าที่มันไม่มีเพื่อนเพราะคนรอบข้างยอมลดตัวลงขั้นนึงไม่ยอมตีตัวเทียบเท่านี่แหละ กวาดตามองไปเลยเหลือเอ็นโจอยู่คนเดียว

>>465 ตอนท่านเรย์กะอยู่กับวาคาบะกูเอาแต่คิดว่า รีบไปหาคนที่จะมาเป็นพระเอกเดี๋ยวนี้! เพื่อนผู้หญิงและเหล่าสาวกมีเป็นกองทัพแล้ว พระเอกอยู่ไหนๆ!!

>>468 เออออ กูก็ประมาณนั้นเลย

>>467 แต่ก็น่าจะมีเพื่อน pivoine ชายคนอื่นบ้างนะ ในรุ่นมีตั้งสิบคน ออกมาแค่ห้าเอง อีกห้าไม่กล่าวถึงว่าเป็นยังไงเลยด้วย

แรกๆ กูก็เฉย แต่คิดดูอีกทีมันก็แปลก คนที่ระดับเท่ากันก็น่าจะมีอยู่ จะไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนเลยเหรอ กุเลยหันมาสงสัยเอ็นโจ.... มันต้องมีเบื้องหลัง huhu

เป็นเรื่องที่จิ้นวายคู่อื่นนอกจากท่านพี่กับอิมาริไม่ลงจริงๆว่ะ =_=

>>472 +1

คนรู้จักที่เป็นเพศเดียวกันของคาบุอะมีแน่ๆแต่ที่สนิทใจ คบหาได้ เรียกว่าเพื่อนได้ ไปไหนมาไหนด้วยได้ก็คงมีแค่เอ็นโจ

>>470 ให้เดานะ pivoine ในรุ่นเดียวกันคงมีผู้ชายสองคน อยู่ในโรงเรียนก็เจอแต่ผู้หญิงรุมจนผู้ชายไม่กล้ามาคุยด้วย อยู่ในห้อง pivoine ก็ไม่มีผู้ชายรุ่นเดียวกัน ชมรมก็ไม่เข้า เลยทำให้ไร้เพื่อน

>>472 ท่านพี่กับอิมาริต้องจิ้นด้วยเหรอ ไม่ใช่คู่นี้ is real แล้วเหรอ//แค่กๆๆๆ

>>470 >>474 สรุปมี pivoine ที่เป็นผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเอ็นโจและคาบุกี่คนนะ? ไม่เคยเห็นรุ่นเดียวกันที่เป็นผู้ชายคนอื่นนอกจากสองคนนี้เลย

ว่าแต่สมาชิกpivoineที่เป็นผู้ชายที่ยังเรียนอยู่มัธยมซุยรันตอนนี้ที่โผล่มาในเรื่องมีใครบ้างอ่ะ

>>476 รุ่นน้องฉี่เป็นเลือด...

>>477 น้องฉี่เลือดกับผองเพื่อนนี่ยังไม่มีแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ...

>>478 แสดงให้เห็นว่าไม่มีบทสำคัญแน่ไงล่ะ ขนาดชื่อยังไม่มีติดให้เลย โถๆๆ

>>479 หัวหน้าห้องก็ไม่มีชื่อ.......

>>480 หัวหน้าห้องก็ชื่อหัวหน้าห้องไงล่ะ

ไปตามอ่านตำนานกุหลาบสีแดงกับนกไนติงเกลมา อ่านจบเริ่มไม่ชอบกุหลาบแดงขึ้นมาเลย

กูชอบสีแดงของกุหลาบนะ แต่พออ่านตำนานละก็ อื่มมมมม

>>482 กุหลาบแดงไม่ผิดนะมึง ในเรื่องต่างคนต่างทำความต้องการของตนเองทั้งนั้น

>>484 ไม่ใช่ว่าผิดอะไรนะ แต่มันน่ากลัวๆ ยังไม่รู้

>>485 กูว่าไม่น่ากลัวนะ ออกจะน่าสมเพชด้วย ถ้าจะพูดง่ายๆคือนกไนติงเกลมันเสือกเอง ไอ้หนุ่มมันก็พร่ำเพ้ออะไรของมันไปเรื่อยว่าไม่มีกุหลาบแดงแล้วสาวจะไม่แลมัน ไอ้นกนี่ก็อุทิศตัวเกินกำลังสุดท้ายก็ตายไปแบบไร้ค่า โดยที่ไอ้หนุ่มมันไม่ได้ร้องขอให้ทำเลยซักนิด

>>486 เหมือนในชีวิตจริงดี ผู้หญิงบางคนก็รักแบบไม่ลืมหูลืมตาคล้ายนกไนติงเกลนี้เลย

พูดถึงกุหลาบแดงทีไร นึกถึงนางมัทนาทุกที คน ๆ นี้ซวยเพราะรักจริง ๆ

Kyกลับไปเรื่อง​คาบุไม่มีเพื่อน​คนอื่นคบ
ท่านพี่ก็มีแต่อิมาริเหมือนกัน​แหละวะ 55555

คุยถึงท่านพี่กับท่านอิมาริ อยากอ่านวีรกรรมที่ก่อไว้ในอดีตจุง ท่าทางจะแสบใช่เล่น หลังจากเจอท่านอิมาริ คาบุรากิดูหวาดผวามากอะ ไม่รู้วันนั้นไปเห็นอะไรเข้า

>>489 นั่นเขาแฟนกัน//แค่กๆๆๆ

>>490 เอาแบบไม่จิ้นอะไรก็คงเจอแบบตอนงานทานาบาตะที่อิมาริจีบสาวแบบเลี่ยนๆ แต่เอาแบบจิ้นวายกูว่าอิมาริจีบคาบุแน่ๆ 55555555555

>>492 กูว่าเจอคาเบะด้งใส่ในที่ลับตา 55555 ถ้าจิ้นวายหนักๆ หน่อยคือได้เอ็นโจช่วยออกมาค่ะ เผลอๆ จะโดนติดหนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

>>493 จากพระเอกมังงะโชโจ กลายเป็นนายเอกในนิยายตลกไปซะงั้น ถถถถถถถถถถ

>>494 ก็นะ ในโชโจมังมะ ไม่มีตัวละครท่านพี่กับอิมารินี่ คู่หูคาบุกับเอ็นโจเลยเด่นสุด

>>493
" มาซายะติดหนี้ผมมาเยอะเเล้ว ช่วยอะไรสักอย่างหน่อยได้ไหม "
" ว่ามาสิชูสุเกะ "
" ช่วยอยู่ห่างๆคุณคิโชวอินทีสิ เวลาผมเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย "
" แต่ว่ายัยนั่นเป็นเบ๊ของฉั... "
" มาซายะ.. *ยิ้มจอมมาร*
บอกว่าคุณคิโชวอินเป็นเบ๊ของตัวเองนี่มันก็เกินไปหน่อยนะ อีกฝ่ายเป็นถึงจักรพรรดิณีของซุยรันแท้ๆ
แล้วก็... เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงของผมด้วยนะ อย่าลืมสิ "

ชีวิตกูต้องการกาวหวานเจี๊ยบ ;_;)

>>496 นึกว่าจะบอกว่ามาซายะเป็นของผมซะอีก//แค่กๆ
นอกจากจะต้องการกาวหวานแล้วชีวิตกูยังต้องการกาวม่วงด้วย 5555555

>>497 ตอนพิมพ์กูก็ลังเลอยู่ 5555555

ฉบับกาวม่วง(?)

" มาซายะติดหนี้ผมมาเยอะเเล้ว ช่วยอะไรสักอย่างหน่อยได้ไหม "
" ว่ามาสิชูสุเกะ "
" ช่วยอยู่ห่างๆคุณคิโชวอินทีสิ เวลาผมเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย "
" หึงที่ฉันเข้าใกล้คิโชวอินหรอชูสุเกะ? นายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันชอบทาคามิจิ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอกน่า *ตบหลัง(แรงๆ)* "
" อึ่ก.. นายนี่มันซื่อบื่อจริงๆเลยนะมาซายะ ใครบอกว่าผมคิดแบบนั้นกันล่ะ
ผมจะไม่ปล่อยให้มาซายะเข้าใกล้คนอื่นง่ายๆแบบนั้นอีกแล้ว ทั้งคุณคิโชวอิน ทั้งคุณทาคามิจิเลยด้วย
..เพราะว่ามาซายะจะต้องเป็นของผมคนเดียว.. "

ปกติกูเป็นสายแต่งกาวสีชมพูนะแต่ตอนนี้กูอยากแต่งกาวตลก แต่ที่ตลกกว่ากาวคือกูไม่มีไอเดียเลยขร่ะ555555 //หลบเข้ามุมเหมือนเดิม

>>499 อุตส่าห์เลี้ยงต้อยมาตั้งแต่อนุบาล จะให้ยัยพวกนั้นมาชุบมือเปิบได้ยังไงกัน!

>>501 เลี้ยงต้อย 55

หากอ่านจากมุมมองของแต่ละคน กูคิดว่าน่าจะเป็นงี้

ท่านเรย์กะ >> ตลก ของกิน
คาบุรากิ >> ตลกสัส ทึ่ม สตอล์กเกอร์
เอ็นโจ >> รักหวานขม ปมดราม่า

>>503 ของวาคาบะจะเป็นแนวๆนางเอกนิยายแจ่มใสป่ะวะ 555555

>>503 กูอยากรู้มุมมองคาบุตอนที่มันไปทักเรย์กะเรื่องเก็บแต้มนักษัตรมากๆ คือ...มันประมวลผลออกมาได้ยังไงว่ามีคนต้องการเก็บแต้มอะไรพรรค์นี้วะ ในหัวมีอะไรอยู่มั่งเนี่ย 5555555

>>504 กูไม่เข้าใจว่าวาคาบะกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็คงสดใสประมาณแจ่มใสนั่นแหละ

>>505 ฮากว่าท่านเรย์กะก็คาบุรากินี่แหละ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าเอาอะไรคิด 555555 ไม่ใช่แค่ความคิดนะที่สุดโต่ง สกิลปากนี่ก็ไม่แพ้กัน ในหัวมันคิดอะไรอยู่วะ ต้องเป็นคนขาดความละเอียดอ่อนขนาดไหนถึงจะกล้าพูดออกมาได้

อยาก​อ่าน​ฟิคเวียนต่อจังค่า

>>505 เพราะคาบุเคยเก็บแต้มนักษัตรมาก่อนเลยคิดว่าจะมีคนแบบเดียวกับตัวเองอยู่บนโลกแหงๆ
>>508 กูก็อยากอ่านต่อจังค่าาา

>>509 คิดเหมือนกูเลยว่าาบุต้องเคยเก็บแต้มมาก่อน
>>507 เรื่องปากหมาก็สงสัยเหมือนกันนะ ต้องถามโม่งชายที่มีเพื่อนสนิทผู้หญิงน่ะ ว่ากล้าด่าเพื่อนแบบคาบุแบบ ขาหมู แพนด้า หรือเปล่า

>>510 กูเป็นโม่งหญิงที่มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย แม่งด่ากูอีอ้วนประจำ แรกๆก็เคืองมากโกรธมาก หลังๆปลงแล้ว เออกูอ้วนแล้วไง หนักหัวอาม่ามึงหรอม

>>510 แขนใหญ่ด้วย อ่านการ์ตูนตาหวานที่พระนางมีฉากแตะเนื้อต้องตัวกัน มีแต่พระเอกวาบหวาม ใจเต้น อันนี้คือจับแล้วรู้สึกว่าแขนย้วยชิหัย ไปออกกำลังกายได้แล้วนะหล่อน คาบุนี่แม่งมีความเป็นเพื่อนหญิงสูงมาก

>>512 กูว่ามันเหมือนเพื่อนสาวตั้งแต่เอาเรื่องหวานแหววที่ทำกับแฟนมาเล่าให้ฟังแล้วว่ะ 5555555

ควรดีใจใช่ป่าววะ ที่มันด่าออกมาได้ตรงๆ หมายความว่ามันยอมรับเป็นเพื่อนซี้ อะไรงี้แล้วใช่ปะ ด่าไม่เกรงใจเลยอีห่า ควรดีใจหรือเศร้าดี สัตว์กีบกับขาหมู.... ไอร่สึส 55555

ผมจาไมก้า​อีกนะ 5555

>>514 คือ ฝั่งคาบุคงคิดว่าเป็นเพื่อนซี๊กันแล้วมั้ง แต่ฝั่งเรย์กะไม่เคยคิดจะซี้ด้วยน่ะสิ

>>516 อนาถจิต คาบุรากิผู้ไม่ถูกท่านเรย์กะยอมรับในถานะเพื่อน กับสหายเอ็นโจผู้แอบรักเขาข้างเดียวแบบหงอยๆ

>>517 คิดๆ แล้วไม่รู้คาบุมันจะช็อคอะไรมากกว่ากัน ระหว่างรู้ว่าโคโระจังคือท่านเรย์กะ กับรู้ว่าความจริงท่านเรย์กะไม่เคยเห็นตัวเองเป็นเพื่อนเลย แถมยังรำคาญอยากเสือกไสไล่ส่งไปให้พ้นๆ อีก 55555

>>518 สตอล์กเกอร์ก็มีมุมที่เจ็บปวด ว่าแต่เอ็นโจจะรู้ป่าววะ ว่าท่านเรย์กะพยายามไล่ตัวเองกับเพื่อนอยู่ตลอด 55555

>>518 กูว่ารู้นะ ตอนท่านเรย์กะไล่ให้คาบุไปบวชยังออกปากชัดๆ เลยนะว่าอยากไล่ตัวน่ารำคาญไปให้ไกลๆ ใช่ไหม เวลาไปชวนอะไรเขาต้องมีเหน็บแนมเล็กๆ น้อยตลอด แหม่มมมมมมม

>>516 กูว่าเรย์กะนางซึนไปงั้น ตอนอาริมะจับได้ว่ามาขัดโต๊ะให้วาคาบะ นางยังมโนไปไหนต่อไหนว่าคาบุกับเอ็นโจคงไม่เข้ามาคุยด้วยเหมือนเดิมแล้วมองด้วยสายตารังเกียจแทน ถ้าไม่แยแสสองคนนั้นจริงคงคงรู้สึกดีใจมากกว่าที่ไม่เข้ามายุ่งยากวุ่นวายในชีวิตอะนะ
>>519 กูว่ารู้ แถมแอบน้อยใจด้วย 55555555555555

>>521 องค์ชายเอ็นโจมีมุมหงอยๆ อีกแล้ว ถถถถถถ

เฮ้ย ไปอ่านบอร์ดญี่ปุ่นมา มีคนบอกว่าพบเชื้อแห่งความน่าสงสัยแรกแล้วว่าเอ็นโจสะดุดตาเรย์กะตั้งแต่เมื่อไหร่ คือตอนไปซัมเมอร์ปาร์ตี้ครั้งแรกที่เรย์กะกับท่านพี่ไปสั่นระฆังด้วยกัน จากนั้นมาตอนที่ 10 ท่านไอระก็เอาภาพท่านเรย์กะกับท่านพี่ตอนสั่นระฆังมาให้ บอกว่ามีคนรู้จักถ่ายไว้ เห็นว่าเป็นคู่ที่น่ารักเลยอยากฝากมาให้ใช่มะ คนที่ฝากมาจะเป็นใครได้ คนที่สนิทกับท่านไอระและรู้ว่าท่านไอระสนิทกับท่านเรย์กะน่ะ คิดสิคิด!

แถมตอนหลังจอมมารก็ยังมาเปรยๆ เรื่องท่านเรย์กะไปสั่นระฆังกับพี่ชายอยู่เลยนะ นี่เป็นสตอล์กเกอร์แอบถ่ายรูปเค้าตั้งแต่ป.1 เลยเรอะ ชูสุเกะคุง!?

ถ้าเป็นจริงตามที่คนนี้ว่านะ กูก้มกราบอ.ฮิโยโกะเลย คนอะไรทิ้ง clue ไว้โคตรเนียน อ่านวน 5 รอบไม่เจอ แมร่งเอ๊ย

>>523 คาบุรากิควรเรียนรู้จากเอ็นโจ นี่แหละวิถีตอล์กเกอร์ที่แท้จริง 55555555

ตอนงานสั่นระฆังท่านเรย์กะก็เด่นจริงๆ มีแววว่าเริ่มสนใจตั้งแต่ตอนนั้น ภาพสาวน้อยผมม้วนที่ราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศษ กำลังเต้นรำกับท่านพี่ของเธออย่างงดงาม อาฮ้าาา~~ ตกหลุมรักเลยซี่ ได้ข่าวพี่น้องเอ็นโจชื่นชอบสาวผมม้วน โฮะโฮะโฮะ

>>523 คือ เคยคิดนะว่ารูปนั้นอาจเป็นฝีมือเอ็นโจ แต่ก็ไม่มั่นใจตรงที่
1 ถ้าเอ็นโจถ่ายจริงๆ ไอระน่าจะบอกไปเลยว่าใครถ่ายมา เพราะยังไงก็เพื่อนร่วมชั้นเดียวกัน
2 เด็ก ป 1 ไม่น่าจะพกกล้อง และไม่แน่ใจว่าช่วงนั้นมือถือจะถ่ายรูปได้หรือเปล่า
3 ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกาวหรือเปล่า แต่กูคิดว่าทั้งคาบุ กับเป็นโจน่าจะมางานช่วงเต้นรำพอดี ไม่น่ามาทันตอนสั่นกระดิ่งน่ะ

กู >>525 นะ ขอแก้ตรงข้อ 3 ล่่ะกัน พอดีว่านึกขึ้นได้มีตอนนึงที่เอ็นโจบอกว่าคาบุมองสองพี่น้องสั่นกระดิ่งอย่างอิจฉาน่ะ แสดงว่าทั้งคู่เห็นตอนสั่นกระดิ่ง

>>525 กูว่าเอ็นโจมาก่อนช่วงสั่นระฆังว่ะ ยังถามอยู่เลยว่าเคยสั่นระฆังกับท่านพี่ไม่ใช่เหรอ มาซายะมองแบบอิจฉาเลยนะ แปลว่าสองคนนี้เห็นว่าเรย์กะไปสั่นระฆัง

เรื่องถ่ายรูปกูก็คิดว่าน่าจะเป็นเด็กชั้นโตๆกว่าหน่อยที่พกกล้อง เด็กป.หนึ่งไม่น่าจะพกกล้องว่ะ แต่ถ้าเป็นเอ็นโจที่ถ่ายรูปส่งให้จริงๆกูจะฟินมากกกกก นี่ล่ะสตอล์กเกอร์ตัวจริง มาซายะคุงอยู่แค่ระดับชั้นอนุบาลริจะมาเทียบมือโปรอย่างชูสุเกะมันเร็วไปล้านปี ถถถถถถถถถ

อาจจะกล้องมือถือก็ได้ เดี๋ยวนี้เด็กอนุบาลก็มีมือถือกันละมั้ง...

หรือคาบุอาจจะถ่ายไว้ด้วยแรงริษยา ปีหน้าๆฉันจะสั่นระฆังกับยูริเอะบ้าง 5555

>>528 กูว่าสมัยสามคนนี้อยู่ประถม มือถือยังไม่น่าจะมีกล้องนะ อาจจะเป็นมือถือฝาพับส่งเมล์โทรเข้าโทรออกตามสมัยนิยมในช่วงนั้น พอโตมาค่อยมีเทคโนโลยีสมาร์ทโฟนใช้กัน

คิดไปคิดมา อาจเป็นเด็กคนอื่นถ่ายแล้วเอ็นโจไปข่มขู่เอารูปมาปะวะถถถถ

ตอนทัศนศึกษา​ที่โดนกวางเตะ คาบุก็ใช้มือถือ​ถ่ายนี่

>>531 คาบุมันก็ขี้เม้าท์แต่เด็กเนอะ 5555 จะมีผชกี่คนวะเจอเรื่องอะไรแล้วถ่ายรูปส่งไปเม้าท์กับเพื่อน(ถึงแม้ว่าจะหยวนๆได้ว่าอยากหาเรื่องไปคุยกับคนที่ชอบ)

>>531 ตอนนั้นน่าจะอยู่ ป 4 หรือ ป 5 หลังจากที่ท่านเรย์กะเป็นสปายให้คาบุแล้วนี่

คาบุรากิแม่งคาแรคเตอร์เพื่อนสาว

>>532 เห็นนิ่งๆเย็นชาๆ จริงๆเป็นพวกขี้เม้า ขี้เหงา อยากคุยกับคนอื่นจะแย่แต่เสือกไม่มีใครมาคุยด้วย เพื่อนก็มีอยู่คนเดียวแถมเพื่อนเลี้ยงแบบบุฟเฟ่ต์ ปล่อยหากินเองตามยถากรรมไม่ค่อยสนใจ พอได้คนเม้ามอยด้วยก็ยาวเลย 5555555555555

>>535 อาจจะเคยส่งเมลรัวๆใส่เอ็นโจ แล้วโดนบล็อค​ก็ได้​นะ 55555

>>536 อาจจะเคยพยายามเม้าท์ให้เอ็นโจฟัง แต่โดนเอ็นโจทำหน้าจอมมารใส่ กูนี่เห็นภาพลอยมาเลย

>>537 กูว่าน่าจะเล่าเป็นต่อยหอยไปแล้ว เอ็นโจมีปฏิกริยากลับมาจางมาก อารมณ์ขอไปทีสุดฤทธิ์ "อื้อ" "เหรอ" "ก็ดีนี่นา มาซายะ" ไปๆ เลยหมดอารมณ์เล่าไปเอง พอเจอท่านเรย์กะที่ต่อต้านไม่ได้เลยระเบิดความเก็บกดทั้งมวลออกมา 5555

>>538 รู้สึกว่าเพื่อนชายของท่านเรย์กะ แต่ละคนจะยังคงคอนเซป 'สาวน้อยนะ' คาบุรากิก็ไม่เว้น มันต้องมีสักอย่างอะที่เป็นสาวน้อย

>>539 เพื่อนสาวม.ปลายของท่านเรย์กะ อาริมะก็แม่บ้านแม่เรือนทีวีไดเรค คาบุก็พวกคุณป้าขาเม้าท์ หัวหน้าห้องกับอิวามุโระก็สาวน้อยในห้วงรัก แล้วจอมมารนี่มีด้านสาวน้อยแบบไหนวะ 55555555555555555

>>540 จอมมารไม่ใช่เพื่อนไง เป็นแค่คนเคยเห็นหน้ากัน เคะเคะเคะ

>>540 แอบรัก แอบหึง แอบยิ้มให้เขาป่าว ก็สาวน้อยอยู่นะ หรือถ้าไม่มีก็แปลว่าไม่ใช่เพื่อนแล้วล่ะ อาจจะเป็นคนพาท่านเรย์กะลงจากคาน 5555

>>538 กูว่าอาจจะดองเมลล์ด้วย อารมณ์เม้าท์ไม่ต่อเนื่อง พอเจอเจ้าแม่ที่ข่มขู่ให้ตอบเมลล์ไวได้ อาการขี้เม้าท์แตกเลย
>>535 กูว่าคาบุเป็นสาวน้อยขี้อวดด้วยนะมึง เหมือนเพื่อนบางคนกู อิดอกกก อวดผัวจนเอือม ถ้าเล่นไอจีสตอรี่นางอาจจะทีของกินเลิศหรูกับของกินขากบ้านวาคาบะแหง ระดับคาบุ ขยันไปมองหลังคาบ้านสาวแน่นอน

>>540 อยากให้เขากินเครื่องดื่มหรืออาหารฝีมือตัวเองนี่มันถือเป็นด้านสาวน้อยป่ะวะ 55555

>>544 น่าจะได้อยู่นะ ประดิษฐ์ลาเต้อาร์ทเป็นกระต่ายน้อยน่ารักก็ได้อีกตะหาก ถ้าเรื่องยังมีต่อกูว่าต้องมาช่วยเจ้าแม่นั่งทำตุ๊กตาเจ้าบ่าวเจ้าสาวชัวร์ๆ พูดแล้วแมร่ง....

อุหวาาาา โดนคำสาปคนกลายเป็นสาวน้อยกันซะแล้ว

ขนาดท่านพ่อกะเลขายังต้องมาช่วยปักตุ๊กตา​เลย ถถถ

นี่ไม่ได้เข้ามานาน กระทู้ที่ 27 แล้วดิ เวิ่นรอตอนใหม่มานานละ

นี่เรารอตอนใหม่มากี่กระทู้แล้ววะ

>>549 2 กระทู้นิดๆ ได้มั้ง อีกไม่นานก็จะครบขวบปีแห่งการดองล่ะ จะว่าไปพวกเราก็อึดกันดีเหมือนกันนะ...//กอดคอสหายโม่งซุยรัน

>>550 ซู้ดดดดด ฟิคกาว เพื่อความสดชื่น

กูเหนื่อย กูตากฝน กูอยากอ่านเจ้าแม่ กูคิดถึงเอ็นโจ ฮือออออออออออออออออออ

หมดประเด็นเฮฮาก็กลับมาลงแดง เดี๋ยวนี้กูลงแดงหลายเรื่องมาก กูรอเจ้าแม่เสมอ ฮรืออออออววว

#กระต่ายน้อยกับเสียงฟ้าผ่า#

มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้

ฝนตกหนักเสียจนทุกอย่างคล้ายอยู่ภายใต้ม่านหมอก กลบภาพของเด็กสาวแต่งตัวดีสองคนซึ่งเป็นภาพที่ดูแปลกตาในตรอกแคบ ๆ ของย่านซบเซาแห่งนี้ ตกหนักเสียจนกลบเสียงกรีดร้องแหลมลั่นของเด็กสาวไปจนหมดสิ้น ตกหนักเสียจนชะล้างคราบเลือดที่ไหลจากบาดแผล ไม่เหลือร่องรอยให้สืบสาวอีก

ร่างหนึ่งนอนอยู่ท่ามกลางกองขยะราวกับตุ๊กตาหุ่นขี้ผึ้งถูกทิ้ง เส้นผมแนบลู่ติดใบหน้าอ่อนเยาว์ ชุดเดรสที่ถูกตัดเย็บอย่างดีเปียกโชก กระโปรงสั้นเลิกขึ้นสูงจนเห็นกางเกงชั้นในทว่าเจ้าตัวไม่อาจใส่ใจหรือขยับมือเอื้อมลงมาปกปิดร่างกายของตนเองได้อีกแล้ว พอ ๆ กับคนมองที่ไร้สติเกินกว่าจะคิดถึงเรื่องความสุภาพ เพราะดวงตาที่เต็มไปด้วยแววหวาดกลัวสุดขีดจ้องมองดวงตาที่ไร้ชีวิตตรงหน้า

ร่างที่ยืนอยู่สั่นเทา แม้ความหนาวเหน็บยามฝนเม็ดใหญ่กระทบร่างจะส่งอุณหภูมิที่เย็นเฉียบ ทว่ายังไม่เท่ากับความยะเยือกจับขั้วหัวใจของเหตุการณ์ตรงหน้า

.....

ในอดีต คิโชวอิน เรย์กะ คิดว่าหากเธอทำตัวสงบเสงี่ยม ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เธอจะไม่พบกับบทจบที่เลวร้ายอย่างเช่นถูกคนประณามหรือบ้านล้มละลาย

หากแต่เธอคิดผิด

ชีวิตในชาตินี้ของเธอไม่ราบรื่น แต่ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องวิตกกังวล พ่อไม่ได้ทำเรื่องทุจริต พี่ชายของเธอคอยดูแลกิจการที่นับวันก็รุ่งเรืองขึ้นทุกที เธอเป็นเพื่อนกับวาคาบะนางเอกของเรื่อง และยังเป็นเพื่อนกับคาบุรากิที่เป็นพระเอกอีก

ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างน่าจะเป็นไปได้ด้วยดีแล้ว แต่ซึรุฮานะกลับลักพาตัวเธอ

เย็นวันนั้นเป็นเย็นวันหยุดธรรมดาวันหนึ่งที่เธอไม่ต้องไปงานสังคม เรย์กะคิดว่าคงจะดีถ้าหากว่าเธอได้ไปเดินเล่นหาอะไรกินในที่ห่างไกลผู้คน ดังนั้นเธอวางแผนหาสถานที่เดินเล่นตั้งแต่วันศุกร์และเมื่อถึงบ่ายวันเสาร์ เธอก็จับรถไฟออกไปนอกเมืองด้วยหัวใจที่พองโต

หากแต่ตอนที่กำลังนั่งกินขนมในสวนสาธารณะอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ปล่อยตัวตามสบายเพราะไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาเห็นคิโชวอิน เรย์กะ นั่งกินขนมบ้าน ๆ ผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดาสองคนก็พุ่งเข้ามาจับตัวเธอ กว่าเรย์กะจะได้ทันคิดว่าเธอไม่ควรนั่งในที่ลับตาคนก็สายไปเสียแล้ว ร่างของเธอถูกจับยัดลงไปในกระสอบ แล้วโยนเข้ากระโปรงท้าย ก่อนที่รถจะขับออกไป

เรย์กะนึกโกรธตัวเองสารพัดที่มาเที่ยวคนเดียวแล้วยังเลือกนั่งในที่ลับตาคน เธอไม่ได้บอกที่บ้านเอาไว้ว่าจะไปไหน สวนสาธารณะที่นั่นก็ดูท่าทางจะไม่มีกล้องวงจรปิด ซ้ำข้าวของทุกอย่างและโทรศัพท์มือถือของเธอก็ตกอยู่ในสวนนั้นด้วย

เธอลองทุกอย่างเท่าที่จะนึกออก ทั้งพยายามถีบล็อค โวยวายกรีดร้อง ทว่าทำอะไรก็ไร้ผล หลังจากที่รถวิ่งมาได้พักใหญ่ มันก็หยุดลง จากนั้นก็มีเสียงเปิดฝากระโปรงและคนคุยกัน

ทันทีที่ได้ยินเสียงสบถหยาบคาย เรย์กะก็นอนนิ่งตัวแข็ง เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนจับเธอมาเพราะอะไร พวกเขารู้รึเปล่าว่าเธอคือใคร ถ้าหากพวกนี้แค่อยากจะจับตัวเธอเรียกค่าไถ่ก็แล้วไป แต่ถ้าพวกเขาคิดจะค้ามนุษย์หรือขายอวัยวะ...

กระสอบที่บรรจุร่างของเธอถูกแก้ปมออก พวกนั้นเทร่างของเธอลงบนพื้นราวกับว่าเธอเป็นพืชผัก ทว่าก่อนที่เธอจะได้ทันพูดอะไรหรือร้องขอความเมตตา เสียงสบถด่าของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น ผ้ากระสอบถูกโยนลงปิดหน้าเธอ แต่ยังไม่เร็วพอที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจะพ้นจากสายตาของเรย์กะ

แม้จะเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่โครงหน้าที่คุ้นเคยเมื่อรวมเข้ากับน้ำเสียงที่คุ้นหู เรย์กะก็เดาได้ทันที

ซึรุฮานะ

เรย์กะไม่ได้เห็นเด็กสาวมาพักใหญ่แล้ว ตั้งแต่ตระกูลซึรุฮานะมีปัญหาทางด้านกิจการอย่างหนักจนต้องลาออกจากซุยรัน

เสียงทะเลาะกันดังลั่น เรย์กะตะกายตัวขึ้นจะวิ่งหนี รองเท้าส้นสูงเตะอัดเข้าที่ปลายคางของเธอทันที ทว่าไม่แรงพอที่ทำให้เธอสลบ ใครซักคนกระชากผมของเธอ เรย์กะหันไปทั้งข่วนทั้งกัด เธอปัดมือไปทั่ว คว้าอะไรได้ก็หวดใส่คนที่ทำร้ายเธอ

ผู้ชายคนที่โดนเธอคว้ารองเท้าส้นสูงของซึรุฮานะร้องลั่นเมื่อส้นรองเท้าเรียวแหลมปักเข้าไปในลูกตา เรย์กะไม่มีเวลาที่จะให้ตกใจ พอหลุดจากการเกาะกุมได้ เธอก็ลุกขึ้นวิ่งหนีทันที

เสียงกรีดร้องของซึรุฮานะดังลั่น สั่งให้ผู้ชายอีกคนจับเธอเอาไว้เพราะรู้ดีว่าหากเรย์กะหลุดไปได้ ไม่เพียงแต่ตัวของซึรุฮานะเอง แม้แต่ตระกูลของเธอก็ต้องพบกับจุดจบด้วยฝีมือคิโชวอินอย่างแน่นอน

เรย์กะสลัดรองเท้าคัชชูทิ้งแล้ววิ่งเท้าเปล่า เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองว่าผู้ชายที่วิ่งตามเธอมาวิ่งมาใกล้ขนาดไหนแล้ว ปอดของเธอร้อนผ่าวจนเหมือนจะฉีกขาด สีข้างปวดร้าวหากแต่เธอไม่สามารถหยุดวิ่งได้ ฝนที่เริ่มตกลงมาทำให้พื้นลื่นซะจนเรย์กะเกือบหกล้มหลายที เธอภาวนาให้เจอใครซักคน หรืออย่างน้อยก็วิ่งไปในที่ชุมชน

ฝนค่อย ๆ ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เรย์กะยังคงวิ่งแม้ว่าเท้าของเธอจะเหยียบถูกอะไรซักอย่างจนรับรู้ได้ถึงเท้าที่อุ่นขึ้นเพราะเลือด และเมื่อเธอวิ่งมาจนถึงตรอกหนึ่ง เธอก็วิ่งต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว จึงหยุดซ่อนตัวในนั้น

ทั้ง ๆ ที่เธอคิดว่าน่าจะหลบพ้น แต่ซึรุฮานะก็ตามหาเธอจนพบ ในมือของอีกฝ่ายมีมีดพับเล่มหนึ่ง ต่อหน้าซึรุฮานะที่ดูเหมือนจะเป็นบ้า เรย์กะพบว่าเธอไม่ใช่คิโชวอิน เรย์กะ ที่มีอำนาจสูงส่งเหนือเด็กคนอื่น ๆ ในซุยรันแล้ว เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น

เรย์กะพยายามจะกล่อมอีกฝ่าย หากแต่ซึรุฮานะไม่ยอมฟังเธอเลยแม้แต่น้อย แม้เรย์กะจะพยายามบอกว่าถ้าเลิกราตั้งแต่ตรงนี้เธอจะไม่ติดใจเอาความ แต่เด็กสาวกลับบอกว่าเธอไม่เชื่อ ถ้าเรย์กะไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ ทำไมคาบุรากิถึงได้เล่นงานธุรกิจของบ้านซึรุฮานะ

แม้ว่าเรย์กะจะพยายามบอกว่านั่นไม่เกี่ยวข้องกับเธอ แต่ซึรุฮานะก็ไม่ฟัง

มีดคมกริบบาดเข้าที่แขนของเธอจนเลือดโชก เรย์กะพยายามเบี่ยงตัวหลบมีด แผลบนตัวของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเลือดโชกไปหมด ในขณะที่เธอคิดว่าคงจะต้องตายแน่แล้ว ซึรุฮานะก็ถูกเบี่ยงเบนความสนใจด้วยอะไรบางอย่าง เรย์กะจึงฉวยโอกาสผลักอีกฝ่ายออกไป

ร่างของซึรุฮานะไถลไปตามพื้นลื่น ๆ ถูกหยุดลงเมื่อกระเด็นไปกระแทกเก้าอี้ออฟฟิศ เก้าอี้ที่เก่าพังและน้ำหนักตัวที่กดทับทำให้ขาเก้าอี้ที่เป็นเหล็กเสียบทะลุท้องของอีกฝ่าย

หัวใจของเรย์กะคล้ายจะหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ซึรุฮานะพยายามยันตัวขึ้น หากไม่สามารถลุกขึ้นได้ เลือดท่วมทะลักอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เร็วพอที่ฝนจะซะล้างออกไปได้

“ช่วย—“

เรย์กะยกมือขึ้นปกปิด ได้แต่ยืนสั่นมองภาพนั้นอย่างตกตะลึง หากทว่าซึรุฮานะไม่แม้แต่จะสามารถพูดคำว่า ‘ช่วยด้วย’ ได้จบ มือของเธอที่พยายามยกขึ้นกดแผลตกห้อยลง แล้วร่างก็แน่นิ่งไป

มือที่เอื้อมมาจะสัมผัสทำให้เรย์กะกรีดร้อง เธอหมุนตัวเตรียมจะวิ่งหนีอีกครั้งหากแต่มือนั้นคว้าแขนของเธอไว้ได้ก่อน เรย์กะตะโกนลั่น ทั้งถีบทั้งกัด แต่ร่างนั่นก็กอดเธอไว้แน่น

“คุณคิโชวอิน ปลอดภัยแล้วนะครับ”

ร่างที่กอดเธอไว้พูดซ้ำ ๆ แบบนั้น เรย์กะร้องไห้โฮขอร้องให้อีกฝ่ายปล่อยเธอไป แต่เขาก็ยังคงไม่ปล่อย

“อย่าฆ่าฉันเลย ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย ฉันยังไม่อยากตาย”

เรย์กะคร่ำครวญด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอร้องไห้สะอื้นจนเหมือนจะหายใจไม่ทัน ร่างของเธอเจ็บไปทั้งร่าง ทั้งจากเท้าที่เลือดออกและลำตัวที่เต็มไปด้วยแผลมีดบาด

“คุณปลอดภัยแล้ว คุณปลอดภัยแล้วนะ เรย์กะ”

น้ำเสียงนั่นกระซิบอย่างอ่อนโยน แขนแข็งแรงกอดเธอไว้แน่น แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีจะทุบตีเธอ

”ท่าน...เอ็นโจ?”

“ผมเอง ผมเอง”

เรย์กะไม่รู้ว่าจะหัวเราะดีเมื่ออีกฝ่ายตอบด้วยมุขที่เธอเคยกล่าวหาเขา หรือว่าร้องไห้ดีเมื่อนึกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอหัวเราะไม่ออก จึงร้องไห้แล้วกอดเขาแน่น

“ท่านเอ็นโจ ท่านเอ็นโจ” เธอร้องไห้โฮ

“ไม่เป็นไรนะ ผมจัดการคนไม่ดีหมดแล้ว พวกเขาทำร้ายคุณไม่ได้อีกแล้ว เรย์กะ”

หลังจากนั้นเธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้เพียงใครซักคนพยายามแกะเธอออกจากอ้อมกอดนั้น เธอได้ยินเสียงไซเรนและกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ใครซักคนพยายามจะพูดกับเธอ หากแต่ทุกอย่างผ่านไปอย่างมึนงง

เรย์กะกรี๊ดลั่นเมื่อในความฝันเธอโดนไล่ล่าอีกครั้ง ใครซักคนพยายามปลอบเธอ หากแต่เธอต่อสู้เต็มที่ เธอจะไม่มีวันยอมให้พวกนั้นจับตัวเธอได้ หากเธอโดนจับตัวแล้ว ซึรุฮานะต้องแทงเธอได้อย่างแน่นอน

เธอตะโกนเรียกใครซักคน หากแต่ใครคนนั้นไม่ยอมตอบกลับมา เรย์กะขดตัวแน่นบนเตียง เลือดซึมออกจากปากแผล หากแต่เธอกลัว กลัวว่าถ้าเธอถูกจับตัวได้ซึรุฮานะจะฆ่าเธอ

“ผมไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาทำร้ายคุณได้อีก” เสียงที่อ่อนโยนนั่นกระซิบข้างหู พอเธอจำได้ว่าเป็นเสียงของใคร เธอก็คว้าร่างของเขาแล้วกอดไว้แน่น เอ็นโจยอมให้เธอกอดด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่โดยดี เขาพูดปลอบเธอซ้ำ ๆ จนเธอหลับไป

.....

เรย์กะหลับไปแล้ว พี่ชายของเธอก้มหัวขอบคุณเขา สีหน้าของชายหนุ่มขมขื่นเพราะตัวเองช่วยเหลือน้องสาวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาบอกกับครอบครัวคิโชวอินว่าไม่ต้องเกรงใจหากมีเรื่องต้องการให้เขาช่วยเหลืออีก

ประตูห้องพักพิเศษถูกปิดลง เอ็นโจกดลิฟต์ขึ้นไปยังเพนท์เฮาส์ด้านบนของโรงพยาบาลในเครือธุรกิจเอ็นโจ ทว่าก่อนลิฟต์จะปิด ร่างบอบบางราวภูติพรายก็แทรกตัวเข้ามา

”ชู เหนื่อยแย่เลย ตีสองแล้วยังต้องลุกขึ้นมาปลอบคุณคิโชวอินอีก”

ชูสุเกะยิ้ม “คุณคิโชวอินได้รับความกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจมาก ผมในฐานะเพื่อนและผู้ช่วยเหลือเธอถ้าทำอะไรเพื่อเธอได้ผมก็อยากทำ”

“ก็ลงแรงไปขนาดนั้นแล้วนี่เนอะ จะเก็บเกี่ยวซักหน่อยก็ไม่น่าแปลก” ยุยโกะเงยหน้าขึ้นปรายตามองเขาอย่างรู้ทัน

ชูสุเกะยิ้มด้วยรอยยิ้มขื่น ๆ “อา มองผมในแง่ร้ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย”

“ถ้าไม่มีคนให้ความหวังกับคุณซึรุฮานะ เธอก็คงจะไม่รังแกคนรักของท่านคาบุรากิขนาดนั้นหรอก เฮ้อ คุณซึรุฮานะนี่ไม่รู้จะเรียกว่าโง่หรือน่าสงสาร แค่ชูบอกกับเธอคำเดียวว่าคุณคิโชวอินสนับสนุนเธอ ก็กร่างได้ถึงขนาดนั้น แต่พอสุดท้ายกิจการทางบ้านล้มละลาย แต่บ้านคิโชวอินกลับลอยชาย เป็นใครก็คงแค้นทั้งนั้นแหล่ะ”

“อืมม์ เป็นข่าวลือที่มีสีสันจังเลยนะ”

“ก็ดูน่าเชื่อกว่าการที่จู่ ๆ บุตรสาวบ้านคิโชวอินถูกลักพาตัว แล้วบุตรชายคนโตบ้านเอ็นโจ ‘บังเอิญ’ โผล่ไปแถวนั้นก็แล้วกัน”

“แล้วผมจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันล่ะ มาซายะก็เพื่อนผม คิโชวอินก็เพื่อนผมเหมือนกัน”

ใบหน้าสวยหวานเอียงคอน้อย ๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด “กระต่ายที่ขี้กลัวไม่ยอมให้จับ ต้องให้ฟังเสียงฟ้าผ่าหน่อยถึงจะกระโดดเข้ามาให้กอดไม่ยอมปล่อยน่ะสิ”

ชูสุเกะยิ้ม หากแต่ใบหน้าไม่เปลี่ยนสี “เอ ยังไงกันน้า”

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นบนสุด ชูสุเกะเอามือง้างประตูลิฟต์ไว้แล้วหันหน้ามาหาเด็กสาว “ดึกขนาดนี้รีบกลับไปนอนเถอะครับ คุณยุยโกะเองร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ถ้าจู่ ๆ เกิด ‘ไม่สบาย’ เป็นอะไรไปล่ะก็แย่แน่เลย”

ประตูลิฟต์ปิดลงแล้ว พื้นผิวโลหะที่ขัดมันส่องให้เห็นเด็กหนุ่มที่ไม่ได้ยิ้มอีก บ้านของเขาคิดจะควบรวมกิจการกับอุริวเลยพยายามให้เขาผูกสัมพันธ์กับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยื่นจมูกเข้ามาส่อในเรื่องของเขามากเกินไปแล้ว

ในอดีตเขาพยายามอดทน หากแต่วันนี้ความอดทนของเขาลิมิตต่ำกว่าปกติมาก แม้ว่าเขาจะให้คนเฝ้าสะกดรอยทุกฝีก้าวของซึรุฮานะ แต่คนของเขากลับพลาดตอนที่ไล่ตามรถของคนที่ลักพาตัว เนื่องจากรถคันที่ใช้เป็นคนละคันกับที่แอบติด GPS ทำให้เขาไปถึงช้ากว่าที่ควร

ชูสุเกะหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแตะประตูห้อง มือที่ยื่นออกไปนั้นแขนเสื้อเลิกขึ้นเผยให้เห็นรอยช้ำจากนิ้วมือเกาะกุมไว้แน่น

กระต่ายที่ได้ยินเสียงฟ้าผ่าจะกระโดดเข้ามาให้กอดไม่ยอมปล่อย

รอยยิ้มของลูกชายคนโตบ้านเอ็นโจขยายออก เขายกข้อมือที่มีรอยช้ำแนบริมฝีปาก

พืชผลที่เขาอุตส่าห์หว่าน รอคอยอย่างอดทน ในที่สุดก็เติบโตให้เก็บเกี่ยวแล้ว

จบ

>>560 อ่านๆมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย....กูว่าแล้วววววว 55555555555555
นี่มันตัวร้ายสายยันบวกโรคจิตชัดๆ นุ้งต่ายหนีไปค่ะ หนีไปปปปปป

>>560 กาวคือชีวิต 55555555

>>560 กูว่าถ้าเปลี่ยนเป็นท่านพี่คงจะฟินกว่านี้แน่ ท่านพี่กอดน้องสาวที่ตื่นตระหนกอย่างอ่อนโยนแต่เผยใบหน้าของลาสบอสที่แท้ทรู ~

>>554-560 อ่านจนจบแล้วแบบ... เอ็นโจโคตรร้าย..... หลังจากนี้จะไปทวงหนี้กับนุ้งกระต่ายอีกไหมคะ--

จะว่าไป ฉายาจอมมารของท่านพี่ กับเอ็นโจนี่ มาจากตอนไหนนะ ลืมไปแล้ว

>>565 กูจำได้ว่าเรียกกันเล่นๆในโม่งตั้งแต่กระทู้แรกเลย ส่วนท่านพี่เป็นเทพมารที่บียอนด์กว่าจอมมาร

>>563 ท่านพี่คือลาสบอสสินะ

>>566 หนึ่งในสิ่งที่น่ารื่นรมย์ของเรื่องนี้คือการมอบฉายาต่างๆนี่ล่ะ 555
>>567 ช่ายแล้ว ช่วยนี้กูสิงนิยายเข้าไปในเกม ลาสบอสนี่สมกับท่านพี่ที่สุด ผลุบๆโผล่ๆ ฉบับคนค่าตัวแพง ลาสบอสเขาไม่ออกมาบ่อยเพื่อภาพลักษณ์ที่ดีไงมึง 555

>>566 กูรู้แหล่ะว่าชาวโม่งเรียกกันเอง แต่อยากรู้ว่าตอนไหน ช่วงไหน ที่อ่านแล้วแบบว่า นี่มันจอมมารชัด ๆ

>>569 ช่วงที่ท่านเรย์กะแอบทำอะไรลับหลังคาบุรากิ แล้วเอ็นโจชอบพูดเป็นนัยต์ให้ท่านเรย์กะสะดุ้งมั้ง กูว่าช่วงนั้นนี่จอมมารชัดๆ ไหนจะเรื่องทวงบุญคุณอีก 555

>>569 กูว่าตอนที่เอ็นโจพูดเป็นนัย ๆ ว่าคนเป็นสปายมีจุดจบไม่ดีนี่เห้สุด

>>569 อ่านใจเรย์กะได้ประหนึ่งเข้าสิงร่าง ข่มขู่ ดักทาง บีบบังคับให้เรย์กะร่วมมือ ช่วงที่ไปเคลียร์เรื่องเขียนโต๊ะวาคาบะก็ฮีวางกับดักคำพูดให้เรย์กะจนมุมเอง มีรอยยิ้มดำมืดเอาไว้ข่มขู่ นี่มันตัวร้ายชัดๆ เพื่อนพระเอกผมสีน้ำผึ้งผู้อ่อนโยนหายไปไหน ถถถถถถถถถ

>>572 กูว่าวาคาบะในการ์ตูนแม่ง มองผ่านฟิลเตอร์โชโจมังกะแน่นอน ถถถถถ

พูดถึงสีผมน้ำผึ้งของเอ็นโจ กูนึกถึงสีผมที่ควรจะเป็นสีขาวของนายตัวสำรอง ซึ่งตอนนี้เป็นผมดำกันทั้งคู่ กูเริ่มคิดเกี่ยวกับความน่าจะเป็น

ในโลกนี้หลายๆ อย่างดำเนินไปตามเนื้อเรื่องที่ท่านเรย์กะเกริ่นไว้ก็จริง แต่มันไม่ได้ตรง 100% โดยเฉพาะนิสัยตัวละครที่ผิดแปลกไปจากความจริง เป็นไปได้ไหมวะ ว่าเหตุการณ์บริษัทล้มละลายจะไม่เกิดขึ้น

เพราะกูเชื่อใจท่านพี่เว้ย ระดับท่านพี่ถ้าตรวจดูแบบละเอียดถี่ถ้วนแล้ว มันก็น่าจะไม่มีอะไรจริงๆ ท่านพ่อก็ดูเป็นคนดีออก แต่กูไม่กล้าฟันธงว่าจะไม่เกิดขึ้น นี่ก็ลุ้นอยู่ว่าจะเป็นตามเนื้อเรื่องไหม

ถ้าจัดตัวละครในเรื่อง ก็มีพวกไม่ใสที่เห็นชัดเจนไม่กี่คนนะ ท่านพี่ ท่านอิมาริ ซากุระ เอ็นโจ ริรินะ สองสาวผู้พิทักษ์ อืม ประมาณนี้ป่าววะ ส่วนยูกิโนะน้องยังใสอยู่ 555

>>574 กูก็ลุ้น ลุ้นว่าเมื่อไหร่ท่านฮิจะกลับมา

>>574 กูว่าอาริมะที่เห็นว่าเป็นผมเงินจริงๆคือผมหงอก เพราะเครียดจากปัญหาที่เรย์กะคิมิดอลก่อได้ไม่ว่างเว้น เลยหงอกทั้งหัว //โอ๊ยๆ อย่าตีกูววว

>>577 ไม่ก็อาริมะปัจจุบันผมดำเพราะใช้ยาบำรุงจากทีวีไดเร็ก---

เป้นตัวสำรอง​ คนวาดเลยขี้เกียจ​ถมดำแค่นั้น​แหละ​

>>579 จริงๆคาบุ เอ็นโจ อาริมะหน้าตาเหมือนกันทั้งสามคนเลยต้องถมดำ ติดสกรีนโทน ปล่อยขาวทิ้งไว้เพื่อให้คนอ่านแยกหน้าตัวละครออกต่างหาก

>>554-560 อยากให้มาต่อจังเลยยย ฮือออ ;wwww; สนุกมากๆๆๆ

>>580 เป็นงึีสินะ 5555
http://img.in.th/image/5K2TVw

>>582 อส 55555555555

A - Arrangment Marriage

สุดท้ายแล้วฉันกับคาบุรากิก็ถูกจับแต่งงานกัน

"ทำอะไรน่ะ"

คาบุรากิถามอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นฉันเปิดม่านมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหาทางหนี แน่นอนว่าพอเห็นความสูงของชั้นที่พวกเราอยู่ ฉันก็คิดว่าห้องใหญ่ขนาดนี้อันที่จริงเราแบ่ง ๆ กันอยู่ก็ไม่เสียหายอะไร

"ด...ดูวิวน่ะ"

ฉันแก้ตัว หันไปมองคาบุรากิในชุดเจ้าบ่าวสีขาว ใบหน้าของเขามีร่องรอยเหน็ดเหนื่อย ฉันเองพอคิดอย่างนั้นก็รู้สึกเหมือนขาจะทรุดเช่นกัน

งานแต่งงานระหว่างบุตรชายของตระกูลคาบุรากิและบุตรสาวตระกูลคิโชวอินคือข่าวใหญ่ที่สุดในรอบปี บรรดาแขกเหรื่อและนักข่าวมากันอย่างคราคร่ำ ไม่มีงานสังคมคราวไหนที่ฉันจะรู้สึกเหนื่อยเหมือนครั้งนี้

ในงานแต่งงานฉันเห็นคาบุรากิมองไปทางวาคาบะจังบ่อยครั้ง วาคาบะเองก็ยิ้มให้กับพวกเราและแสดงความยินดีออกมาอย่างใจจริง ฉันรับฟังแล้วอยากจะร้องไห้

สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่คำยินดี แต่เป็นบทสวดปัดเป่าให้แคล้วคลาดปลอดภัย

ฉันมองเตียงนอนขนาดพิเศษในห้องสวีทของโรงแรมเจ็ดดาวที่แสนจะหรูหราในเครือคาบุรากิ ในห้องชุดขนาดใหญ่มีทุกสิ่งเท่าที่เงินจะสรรหามาได้ ทั้งชาสมุนไพรแบรนด์ดังจากอังกฤษที่ทำพิเศษเพื่อชนชั้นสูงเท่านั้น ตู้ไวน์ทั้งตู้เรียงรายไปด้วยไวน์ฝรั่งเศสที่ฉันเคยดื่มแล้วบอกว่าชอบ

แม้ว่าฉันจะไม่ได้ชนกับแบดเอนในตอนประกาศหมั้น แต่แต่งงานไปแล้วก็ไม่ได้การันตีว่าฉันจะไม่ได้เจอแบดเอน เพราะการแยกคู่พระเอกกับนางเอกนั้นถือเป็นลางร้ายที่นำไปสู่ธงแห่งความตาย ในอนาคตถ้าไม่ระวังให้ดี ฉันอาจจะตายไปอย่างลึกลับ หรือโดนฟ้องหย่าโดยไม่ได้เงินค่าเลี้ยงดูซักเยน หรือบ้านคิโชวอินโดนยึดกิจการ แค่คิดฉันก็รู้สึกปวดท้อง...

นั่นหรือไม่ก็ตลอดทั้งงาน ฉันไม่ได้กินอาหารซักคำ เพราะต้องทำตัวให้ผอมที่สุดเพื่อที่จะยัดเข้าไปในชุดแต่งงานที่ท่านแม่มีพระราชเสาวนีย์ว่าจะเป็นตายยังไงก็จะไม่แก้ไซส์เด็ดขาด

แล้วท้องทรยศของฉันก็ส่งเสียงคำรามเหมือนสิงโตในสารคดี ท่ามกลางห้องที่เงียบกริบ มันชัดเจนซะยิ่งกว่าทีวีที่มีสเตริโอครบชุดเปิดเร่งเสียงจนสุด

คาบุรากิมองฉันด้วยสายตาตกตะลึง ก่อนจะถอนหายใจ ดูเหมือนเขาเองก็ไม่ได้กินอะไรในงานเช่นกัน พวกเราเลยคุ้ยห้องและพบว่าในตู้เย็นมีถาดเค้กหลากชนิด อัดแน่นเสียจนถ้าหากไม่รู้ว่านี่คือห้องสวีทสำหรับบ่าวสาว ก็คงนึกว่าพวกเราเตรียมจะจัดปาร์ตี้น้ำชาสำหรับแขกสามสิบคน

พอคาบุรากิเรียงเค้กบนโต๊ะ พวกเราก็ลงมือกินอย่างหิวโหย ทว่ากินไปได้ไม่กี่คำ ฉันก็น้ำตาไหลออกมา

คาบุรากิทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก คั้นอยู่นานฉันก็สารภาพว่าคอร์เซ็ตมันรัด ดังนั้นถึงจะหิวจนกระเพาะแทบจะย่อยตัวเอง ฉันก็ไม่สามารถกินอะไรได้ คาบุรากิสั่งให้ฉันไปถอด แต่ฉันจะถอดได้ยังไง ในเมื่อบิดตัวไปด้านหลังเพื่อแก้เชือกก็ยังแก้ไม่ได้

สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นคาบุรากิที่คลายชุดแต่งงานและคอร์เซ็ตให้กับฉัน แต่มันไม่ได้มีความอีโรติกเหมือนในนิยายเลยแม้แต่น้อย เพราะคาบุรากิด่าฉันว่าถ้าไม่มีปัญญาลดน้ำหนัก ก็ควรจะแก้ชุดให้หลวมกว่านี้ ในตอนนี้ฉันดูเหมือนหมูชาชูที่ถูกมัดลงไปต้มไม่มีผิด

ถึงแม้จะเจ็บใจ แต่ก็เถียงไม่ออก พอสูดหายใจได้เต็มปอด ฉันก็นั่งซัดเค้กทั้ง ๆ ที่ชุดแต่งงานหลุดลุ่ยแบบนั้น คาบุรากิเองก็กินเหมือนอดอยากมาทั้งสัปดาห์เช่นกัน พอกินเสร็จแล้วทุกอย่างก็กลับเข้าไปสู่สภาพเดิม นั่นคือความเงียบ ความเงียบที่ทำให้ฉันอึดอัดจนกระทั่งโพล่งสิ่งที่อยู่ในใจออกมาในที่สุด

"ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าท่านคาบุรากิจะแอบพบกับคุณทาคามิจิอย่างลับ ๆ"

นอกจากจะไม่รังเกียจแล้ว ฉันยังจะสนับสนุนเต็มที่ด้วย ฉันยอมเป็นภรรยาที่แห้งเหี่ยวดีกว่าถูกฆาตกรรมอำพรางหรือทำให้กิจการทางบ้านล่มสลาย อีกอย่างอาจจะมีผู้ชายคนไหนที่มองทะลุผ่านถึงเปลือกนอกอันรักใคร่คู่สามีภรรยาคาบุรากิ-คิโชวอิน มีความรักอันผิดศีลธรรมกับฉัน เขาผู้นั้นอาจจะรู้สึกทุกข์ตรมในตอนแรก แต่แล้วความจริงก็เปิดเผยว่าพวกเราแต่งงานบังหน้ากันเท่านั้น และคาบุรากิก็มีคนรักอยู่แล้ว สุดท้ายพวกเราก็หย่าขาดกัน แต่ยังคงความสัมพันธ์ทางด้านธุรกิจและเพื่อนเอาไว้ แฮปปี้เอนดิ้งกันทั้งฉันและคาบุรากิ

"พูดอย่างงั้นคิดจะดูถูกฉันรึไง คิโชวอิน"

น้ำเสียงโกรธจัดของคาบุรากิทำให้ฉันชะงัก ทั้ง ๆ ที่ตอนที่บ้านของพวกเราประกาศหมั้น และตอนที่คาบุรากิพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อความรักของตัวเอง ฉันยังไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้

"ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่คิดจะนอกใจภรรยาตัวเองหรอกนะ" คาบุรากิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ถึงคาบุรากิจะนิสัยเด็กมาก โรคจิตเข้าขั้นสโตรกเกอร์แถมยังมีนิสัยสาวน้อย แต่ในเรื่องหลาย ๆ เขาเป็นสุภาพบุรษ ดูสมกับที่ถูกบ้านคาบุรากิเลี้ยงดูมา

ฉันอึ้งไป พอคิดได้อย่างงั้นแล้วก็รีบขอโทษ คาบุรากิวางส้อมลง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

"ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ได้รักกัน แต่ยังไงก็แต่งงานกันแล้ว ในระหว่างที่เธอใช้นามสกุลคาบุรากิ ฉันจะไม่มีวันทำเรื่องขี้ขลาดสกปรกแบบนั้นเป็นอันขาด เธอวางใจได้ ในตอนนี้...ฉัน...ตัดใจจากวาคาบะไปแล้ว ถ้าฉันจะรักใครซักคน ฉันก็ไม่อยากให้เธอคนนั้นกลายเป็นคนรักลับ ๆ ที่ต้องแอบไปหาเหมือนกัน"

ในคืนนั้นคาบุรากินอนในห้องนั่งเล่น ส่วนฉันนอนในห้องนอน บนเตียงนอนที่สั่งทำใหญ่พิเศษ ฉันมองเพดานที่แกะสลักลายฉลุวิคตอเรียนงดงามแล้วคิดว่า ตัวฉันเองก็เคยผ่านการทะลุมิติมายังโลกในการ์ตูนแล้ว ทำไมจะผ่านชีวิตแต่งงานกับคาบุรากิไม่ได้

ฉันหลับตาลง นึกถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่มักจะมีรอยยิ้มเสมอ แต่คน ๆ นั้นก็แต่งงานไปแล้ว

ตัวฉันเอง...ก็ควรจะตัดใจเช่นกัน

จบ

>>584 >>585 เดี๋ยวๆๆๆ อย่างเพิ่งจบ!! เรือกะลังออกจากท่า แหม~

ขอบคุณสำหรับฟิคคค
อ่านตอนจบแล้วอยากเข้าไปกอดท่านเรย์กะเลย ฮือ บากะรากิฝากดูแลลูกเมียของเจ้าให้ดี แทนไก่อ่อนเพื่อนเจ้าด้วยนะ

>>585 พออ่านจบกูนึกถึงภาคต่อระหว่างลูกบ้านเอนโจกับบ้านคาบุเลยว่ะ 555

อืม........ จะว่าไป บ้านเอ็นโจเขาก็หาว่าที่คู่หมั้นให้ลูกชายแล้ว บ้านคาบุรากิก็เล็ง ๆ หญิงที่เหมาะสม (ท่านเรย์กะ) ให้ แล้วบ้านคิโชวอินนี่ ไม่เคยพูดถึงลูกสาวบ้านอื่นกับท่านพี่เลยนะ พูดแต่ลูกชายบ้านอื่นกับลูกสาว ซึ่งก็แปลกนะ คืออย่างน้อยน่าจะมองหาสะใภ้ก่อนลูกเขยไม่ใช่เหรอ

ท่านพ่อท่านแม่อาจจะทำใจเรื่องท่านพี่แล้วก็ได้มั้ง เลยไม่เซ้าซี้

>>589 ใครจะกล้ามา หาสาวให้ท่านลาสบอส ท่านลาสบอสยังไม่มีเวลาชายตา ทั้งงานทั้งดูแลท่านอิมาริ 555555

>>589 เห็นเรย์กะกับริรินะพูดถึงสาวตระกูลอื่นๆที่พยายามเข้าหาท่านพี่ผ่านทางผู้หลักผู้ใหญ่อยู่เหมือนกันนะ ดูเหมือนท่านพี่ก็ต้องไปกินข้าวดูหนังกับสาวๆพวกนั้นด้วยนี่

>>584-585 ฟิคนี้สงสารท่านเรย์กะจับใจ ;_;)

>>589 กูจะเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากที่มาพรากท่านพี่ไปจากกู!!!

>>592 ตอนนี้ท่านพี่ทำงานแล้ว มีเรื่องดูตัวก็ไม่แปลก กูหมายถึงช่วงเด็ก ๆ น่ะ ขนาดเรย์กะตอนประถม ท่านพ่อท่านแม่ยังจะให้สนิทกับคาบุรากิเลย แล้วตอนที่ท่านพี่ยังเรียนหนังสือจะไม่มีคุณหนูที่เข้าตาพวกเขาเลยเหรอ แบบมอง ๆ ไว้ก่อนเหมือนที่มาดามคาบุรากิทำน่ะ

>>594 โอ๋ ๆ มึง ตื่นเถอะนะ 5555

>>595 ท่านแม่อาจจะยังไม่เจอเด็กผู้หญิงที่เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส เลยไม่จับคู่ให้ท่านพี่

กูโม่งฟิค 584-585 นะ คือกูกะจะแต่งต่อ แต่ใครก็ได้โยน Prompt คำสั้น ๆ ที่ขึ้นต้นด้วยตัว B มาให้กูที ขอ 1 คำ ตามคนแรกที่แปะ

>>598 begging you

>>595 อาจจะมี แจ่ทั่นเรย์กะไม่ได้สนใจเอง อย่าลืมนะว่านี่มองในมุมมองเจ้าแม่ ซึ่งสมัยท่านพี่อยู่ในวัยเรียนก็ห่างกับน้องพอสมควรอยู่ ไม่แปลกที่จะไม่รู้

B - Begging You

"ท่านคาบุรากิ ได้โปรดเถอะค่ะ" ฉันส่งสายตาแบบที่มักจะใช้ออดอ้อนท่านพี่ไปหาคาบุรากิ แม้รู้ว่าจะไม่ได้ผล แต่อย่างน้อยก็ขอลองซักนิด

"คิโชวอิน ไหนเมื่อสามวันก่อนเธอบอกว่ายังไง" คาบุรากิติงเสียงเข้ม ส่งสายตาเย็นชามาให้ฉัน

สมัยมัธยม คาบุรากิเคยเป็นโค้ชลดน้ำหนักให้กับฉัน ซึ่งก็ได้ผลค่อนข้าง...ไม่เลวเท่าไหร่ เนื่องจากแม้ว่าฉันจะออกกำลังกาย แต่ก็ห้ามใจไปกับของกินอันแสนอร่อยไม่ได้ เวลาคาบุรากิสั่งให้ถ่ายรูปอาหารที่กินไปเพื่อคำนวนแคลอรี่ที่ได้รับต่อวัน แน่นอนว่าฉันถ่ายไปแต่ของที่แคลอรี่ต่ำ ๆ ทั้งนั้น ส่วนพุดดิ้ง ข้าวปั้น แครกเกอร์ข้าว บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เจลลี่น้ำผลไม้น่ะเหรอ ละไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกัน

"แต่ท่านคาบุรากิคะ ฉันได้กินแต่ข้าวกล้องกับเนื้อปลาแล้วก็ผักสลัดไม่ใส่น้ำสลัดมาสามวันแล้วนะคะ"

เนื่องจากโดนคาบุรากิด่าตอนที่คลายคอร์เซ็ตของฉันว่าเป็นหมูชาชู ดังนั้นฉันเลยบอกเขาว่าในช่วงเวลาต่อจากนี้จะไดเอ็ทเต็มที่ คาบุรากิก็เลยอาสาเป็นโค้ชให้ฉัน

แน่นอนว่าฉันอยากจะปฏิเสธข้อเสนอนั่น แต่พอโดนกดดันหนัก ๆ เข้า ก็ต้องรับอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ เพราะตอนสมัยมัธยม ฉันไม่ค่อยได้เจอกับคาบุรากิบ่อยนัก ก็เลยแอบหาของกินเสริมระหว่างมื้อได้ แต่ตอนนี้พวกเราติดแหง่กอยู่ในช่วงฮันนีมูน ดังนั้นคาบุรากิที่เป็นสโตรกเกอร์โดยสันดานจึงตามติดฉันทุกฝีก้าว เริ่มต้นจากการให้คุณแม่บ้านเก็บเค้กและไวน์ทั้งหมดออกจากห้อง เหลือเพียงชากับน้ำเปล่าเท่านั้น อาหารแต่ละมื้อก็แสนจะคลีน ส่วนมากเป็นข้าวกล้องก็ปริมาณน้อยนิดกินไม่อิ่มท้อง เนื้อปลาก็เป็นแบบนึ่งไม่ปรุงรส สลัดก็มีแต่ผักใบ แถมซุปยังเป็นซุปใสแบบโซเดียมต่ำอีก

เท่านั้นยังไม่พอ แทนที่ฉันจะได้ไปสปานวดตัว คาบุรากิกลับลากฉันไปฝึกหนักในห้องออกกำลังกายส่วนตัวที่อยู่ในห้องสวีท ตกเย็นฉันถึงกับต้องเกาะแขนคาบุรากิเดินตอนที่ลงไปทานอาหารเย็นที่ภัตตราคารด้านล่าง มาดามคาบุรากิถึงกับเข้าใจผิดไปไกล มากระซิบบอกฉันว่าจะให้สาวใช้เตรียมยาบำรุงกำลังไปให้ที่ห้อง และดุคาบุรากิว่าอย่าหักโหมเกินไป

ฉันเกือบสำลักซุปคอนโซเม่เมื่อคาบุรากิตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า

'วันนี้ยังแค่วอร์มอัพครับท่านแม่ พรุ่งนี้จะเริ่มฝึกจริงจัง ฝึกบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชินเอง ท่านแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ'

มาดามคาบุรากิถึงกับหัวเราะโฮะ ๆๆ ยาว ๆ ใช้พัดตีแขนคาบุรากิ แล้วบอกว่าให้อ่อนโยนกับภรรยาของตัวเองหน่อย ส่วนฉันก้มมองซุปไม่ได้สบตากับใคร และทำเป็นว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

"วันชีทเดย์ของเธอมีแค่สัปดาห์ละวันเท่านั้น ฝึกมาได้แค่สามวันเอง เหยาะแหยะเกินไปหน่อยแล้วนะ คิโชวอิน ถึงได้อ้วนตัวเป็นมัดแบบนี้ยังไงล่ะ! ยัยสัตว์กีบคู่เอ๊ย!"

คำด่าของคาบุรากิเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางใจ สั่นสะเทือนไปทั่วร่างซะจนความอยากของฉันหายไปจนหมดเกลี้ยง คาบุรากิผลักฉันเข้าไปในห้องนอน แล้วบอกให้ฉันเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกาย เพื่อที่จะมาฝึกกล้ามเนื้อต่อ

หลังจากจบช่วงฮันนีมูน 7 วัน ฉันก็น้ำหนักลดลง 2 กิโล ทุกคนต่างกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ว่าฉันสวยขึ้น ท่านแม่เลียบ ๆ เคียง ๆ ถามฉันว่าเป็นยังไงบ้าง พอฉันเผลอตอบความจริงออกไปว่า "เหนื่อยค่ะ" ท่านแม่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะแก้ความเข้าใจผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าบนโต๊ะมีขนมมาเดอลีนที่ทานูกิซื้อมาให้ ซึ่งฉันต้องรีบสวาปามมันอย่างรวดเร็วก่อนที่คาบุรากิจะมารับ เพราะแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันชีทเดย์ แต่มาเดอลีนกล่องใหญ่ขนาดสามสิบหกชิ้นก็ถือว่าเป็นโคตรชีทของความชีท ดังนั้นจะให้คาบุรากิรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาต้องจับฉันให้วิ่งลู่จนตายแน่นอน

จบ

(หมายเหตุ: มาเดอลีนแคลอรี่ชิ้นละ 115 กิโลแคลอรี่)

>>595 กูว่ามีตลอด หนุ่มหล่อไฮโซอย่างท่านพี่มีหรือจะว่างเว้นจากผู้หญิง แต่เรย์กะไม่ได้เล่าออกมาเท่านั้นล่ะ แบบตอนเซริกะมาเที่ยวบ้านก็ไม่เคยบอกนะ แต่พอท่านแม่พูดก็...เอ้า ก็มีเพื่อนคนอื่นมาเที่ยวบ้านนี่นา ทีแรกนึกว่าไม่เคยมีเพื่อนนอกจากซากุระจังมาหาที่บ้านซะอีก

>>601 ฟิคแบบนี้มันควรจะดราม่าไม่ใช่เหรอวะ

>>601 อ่านจบกูอยากร้องดังๆ อิบากะรากิ แกมันบ้าสมเป็นฉายาจริงๆ ตอบแบบนั้นไปได้ ส่วนเรย์กะ ทำไมชีวิตถึงน่าสงสารเยี่ยงนี้กันละ แต่ฟาดมาเดอลีนหมดนั่นก็จบกันที่ทำมาเลยนะ 55555

>>601 นี่มันฟิคดราม่าใช่มั้ย5555555555555
ปล.กูลองคูณเล่นๆ 115*36= 4140 ........กินทีได้ชีทยาวถึง3เดือนหน้าเลยเหอะ

ทำไมขำยาวๆ โว้ย พวกนายจริงจังกันเกินไปแล้ว 55555555

โม่งฟิคคนขยันนน
เปิดตอนแรกอย่างดราม่า ทำไมตอนที่สองมันตลกแบบนี้ 55555555
ปล. กะจะแต่งถึง z เลยมั้ย จะได้ขุดๆคำศัพท์เตรียมไว้---

>>605 ดราม่าแห่งการลดน้ำหนักยังไงล่ะมึง

>>607 แต่ง ๆ แต่บางตอนอาจช้าหน่อยนะ โยนมาทีละตัวหลังแต่งจบนะ อย่าโยนมาทีเดียวเดี๋ยวคิดยาว 555

ขอตัว C ต่อเลย

>>609 cancel

>>609 cannibal

โม่งฟิคนี่เข้าทรงท่านฮิโยโกะมาเหรอ ถ้าเกิดเรื่องมันจบที่2คนนี้แต่งงานกันจริงคนจะไม่พ้นแบบนี้อ่ะ555555

>>611 c 610 เอา cancel ไปแล้ว ไว้ตัวอื่นละกันนะมึง กูชอบความ challenge นี้มาก prompt ได้โหดสัส

>>612 เป็นคู่ที่เหมือนเพื่อนสาวมากกว่าสามีภรรยา กูจะร้องหั้ย

จะมีโมเมนต์ที่เรียกชื่อจริงกันบ้างไหมเนี่ยคู่นี้

>>613 ได้เลยค่ะซิส รอโม่งฟิคประทานพร

>>615 ยากนะมึง ตอนนี้กูว่าอยู่ในข่ายเพื่อนสนิทยังเรียกคิโชวอิน-ท่านคาบุรากิอยู่เลย
ท่านเรย์กะเหมือนอยู่ในกรอบอะไรหลายๆ อย่าง ทัศนคติต่อเพศตรงข้าม ธรรมเนียมคุณหนู มารยาท ความสนิทสนม ดูเป็นคนที่แผ่ออร่าคุณหนูผู้ไว้ตัวอยู่ในจารีตด้วย ตอนลองเรียกวาคาบะจังวาคาบะยังตกใจเลย ตอนซากุระจังเนี่ยก็ต้องใช้ความกล้าประมาณนึงเช่นกันถึงฝ่ากำแพงคำเรียกได้ คือต้องจุดประเด็นขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราวเลยอ่ะ ไอ้การจะเปลี่ยนคำเรียกเนียนๆ อย่างเป็นธรรมชาติเนี่ยเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นท่านพี่ท่านอิมาริที่เรียกชื่อมาแต่แรกอ่ะไม่อะไร แต่คนที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนคำเรียกจากที่เคยก่อนนี่ยังไม่เห็นมีใครกล้าทำ (เคสซากุระกับวาคาบะท่านเรย์กะเริ่มเองทั้งคู่)
แหม มิจฉาชีพผมเองๆ ตรงนั้นที่ว่ามีสกิลหลอกลวงสูงส่งยังไม่เห็นกล้าลองเลย ทั้งๆที่ลองวิชากับวาคาบะมาแล้ว ท่านเรย์กะตั้งกำแพงสูงใช่มั้ยล่ะ กับรุ่นเดียวกันคราวเพื่อนคิตาซาวะยังแตกตื่นแทบแย่

>>614 ความรู้สึกคงเหมือน เป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ดี ๆ โดนจับพลัดจับผลูให้มาแต่งงานกัน น่าจะปรับอารมณ์ไม่ทัน ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ก็ทำแบบเดิม แบบเพื่อนต่อไปล่ะกัน

>>617 แต่นางก็เปลี่ยนจากเรียกคุณโนโนเสะมาเป็นมาโฮะนะ ตอนม.4 ยังเรียกนามสกุลอยู่เลย แสดงว่ากับเพื่อนผู้หญิงที่คุยด้วยบ่อยนางจะเรียกชื่อเขาหมด แต่เพื่อนผู้ชายนางจะมีระยะห่างประมาณหนึ่ง ต่อให้สนิทแค่ไหนก็ไม่เรียกชื่อ วางตัวให้ดูไม่สนิทสนมเกินไป เป็นมารยาทสไตล์คุณหนูมั้ง

C - Cancel

ตอนที่ฉันยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของบรรดาคุณหนูและมาดามในงานเปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่อย่างเป็นทางการแล้วเห็นคู่สามีภรรยาเอ็นโจเดินควงแขนกันเข้างาน แว่บหนึ่งฉันคิดว่าถ้าตัวเองสามารถแคนเซิ่ลการบัตรเชิญเข้าร่วมงานเหมือนสมัยก่อนได้ก็คงดี

หากแต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่คุณหนูบ้านคิโชวอินแล้ว แต่เป็นมาดามน้อยของตระกูลคาบุรากิ

ในฐานะภรรยาของคาบุรากิ ฉันจำเป็นต้องช่วยงานของเขาเหมือนกับที่มาดามคาบุรากิช่วยงานท่านพ่อของคาบุรากิ การปรากฏตัวของฉันในงานเปิดตัวโรงแรมเป็นไฮไลท์สำคัญของงาน ยิ่งเป็นงานเปิดตัวครั้งแรกในฐานะมาดามคาบุรากิแล้ว ยิ่งสำคัญเข้าไปใหญ่

ฉันที่เป็นเจ้าภาพต้องเตรียมงานทันทีหลังจากที่กลับมาจากทริปฮันนีมูน ตั้งแต่ตรวจดูความพร้อมของสถานที่ รายชื่อแขกและสื่อมวลชน ไปจนถึงเลือกเมนูอาหาร ขนม และเครื่องดื่มด้วยตัวเอง

งานนี้ฉันทุ่มเทมาก เพราะนอกจากจะเป็นหน้าตาของบ้านคาบุรากิแล้ว ยังเป็นหน้าตาของบ้านคิโชวอินอีกต่างหาก โดยเฉพาะเรื่องอาหาร งานนี้ฉันถึงขนาดขอตัวเชฟฝีมือดีที่สุดของบ้านคิโชวอินให้มาช่วยงานและฝึกสอนเชฟที่นี่ล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนเต็ม ที่สำคัญคือทีมขนมหวานในงานใช้ปาร์ติซิเย่มีประสบการณ์ถึงสามสิบคน แต่ละคนทำขนมหวานที่ตัวเองถนัดเท่านั้นเพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย ส่วนทีมเครื่องดื่มฉันให้พวกเขาคิดค้นเครื่องดื่มใหม่ขึ้นมาโดยเฉพาะให้กับแขกทุกคนที่มางาน โชคดีที่ผู้จัดการโรงแรมของคาบุรากิเป็นผู้จัดการที่มีประสบการณ์สูงมาก เขามีโปรไฟล์ ประวัติการสั่งอาหารและเครื่องดื่มของแขกทุกคนที่มางาน พวกเราจึงค่อนข้างมั่นใจว่าเครื่องดื่มที่ผสมขึ้นมาให้กับแขกนั้นจะเป็นเครื่องดื่มที่อย่างน้อยแขกคนนั้นก็ไม่ได้เกลียดถึงขนาดดื่มไม่ได้

เพราะว่าฉันต้องชิมอาหารและเครื่องดื่มจำนวนมาก การออกกำลังกายก็สาหัสขึ้นตามจำนวนแคลอรี่ที่เพิ่มมากขึ้นด้วย คาบุรากิไม่เพียงแต่โค้ชฉันข้าง ๆ อีกแล้ว เขาออกกำลังกายไปพร้อม ๆ กับฉัน แต่ตัวเองออกหนักกว่ามาก ถ้าฉันวิ่งด้วยความเร็ว 8 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เขาจะวิ่งด้วยความเร็ว 12 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ถ้าฉันต้องยกเวทหนัก 2 กิโลกรัม เขาก็จะยกเวทหนัก 7 กิโลกรัมไปด้วย เพราะว่าเขาไม่ได้ยืนนิ่ง ๆ คอยด่าฉันอย่างเดียว ฉันก็เลยรู้สึกว่าการออกกำลังกายไม่ได้แย่อย่างที่คิด

แม้น้ำหนักของฉันจะลดไปได้ไม่มากนัก แต่สัดส่วนกลับลดไปได้ค่อนข้างมาก อย่างพุงกลม ๆ แบบทานูกิก็ยุบลงไปจนไม่ต้องใส่กางเกงสเตย์เวลายัดตัวเองลงไปในชุดที่ท่านแม่สั่งตัดให้ แขนก็เฟิร์มขึ้นจนใส่ชุดราตรีได้โดยไม่ต้องหาผ้าคลุมไหล่มาปิด แม้ว่าจะไม่ผอมอย่างที่ฉันตั้งใจไว้ แต่ในระยะเวลาหนึ่งเดือน ได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว

ในวันนี้ฉันอยู่ในชุดของเปาโลเซบาสเตียน เป็นชุดในแบรนด์ที่ท่านแม่โปรดปรานเป็นพิเศษ แม้ว่าจะเป็นชุดในไลน์ชุดแต่งงานแต่สำหรับเจ้าสาวใหม่อายุน้อยอย่างฉันก็สามารถใส่ได้อย่างไม่ขัดเขินอะไร พวกคุณหนูและมาดามทั้งหลายต่างห้อมล้อมถามฉันเกี่ยวกับเรื่องชีวิตหลังแต่งงาน ฉันได้แต่ตอบอย่างกลาง ๆ ว่าบ้านคาบุรากิดูแลฉันอย่างดี อันที่จริงพวกเขาก็ดูแลฉันดีจริง ๆ เพราะมาดามคาบุรากิและท่านพ่อของคาบุรากิปฏิบัติต่อฉันเหมือนลูกสาวแท้ ๆ

สายตาของคุณหนูบ้านหนึ่งที่เบนออกไปจากวงสนทนาดึงดูดให้ทุกคนหันไปมองด้านประตูทางเข้า บนพื้นพรมสีน้ำเงินขลิบทองหรูหรา คู่สามีภรรยาตระกูลเอ็นโจเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่างามราวกับกำลังถ่ายทำภาพยนตร์อยู่

สีผมของเอ็นโจอ่อนลง แม้ว่าจะไม่ได้เป็นสีน้ำผึ้งเหมือนอย่างในการ์ตูนแต่ก็ทำให้ฉันนึกถึงยามที่พวกเรานั่งดื่มชาอยู่ในห้องสโมสรกันตามลำพัง เอ็นโจในตอนนี้สูงขึ้น ดูหล่อเหลาสุภาพเหมือนเจ้าชายในฝันของสาว ๆ หลายคน ส่วนคุณยุยโกะที่อยู่เคียงข้างเขานั้นบอบบางราวกับวิญญาณภูติหิมะ ชุดสีขาวประดับคริสตัลเล็ก ๆ ตัดเย็บอย่างเรียบง่ายนั้นทำให้เธอเหมือนหญิงสาวที่สูงส่งและมีสไตล์ เหมาะสมกับการเป็นมาดามของบ้านตระกูลเอ็นโจ

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากงานแต่งงานของฉันที่ได้พบกับสามีภรรยาคู่นี้ พวกเขาแต่งงานกันก่อนหน้าฉันกับคาบุรากิแค่สามเดือน ถือว่าเป็นเหตุการณ์เขย่าวงการสังคมเช่นกันแต่ไม่เท่างานแต่งระหว่างบ้านคาบุรากิกับบ้านคิโชวอิน

แม้ว่าฉันจะไม่ได้ใส่คอร์เซ็ตที่รัดเหมือนเครื่องทรมาน แต่ในอกรู้สึกแน่นเหมือนจะหายใจไม่ออก บรรดาคุณหนูและมาดามชื่นชมความสง่างามของเอ็นโจและความสวยของคุณยุยโกะ บอกว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก

แน่นอนว่าในฐานะเจ้าภาพที่ดี ฉันไม่สามารถวิ่งไปซ่อนตัวในไลน์อาหารได้เหมือนสมัยตอนที่เป็นคุณหนูคิโชวอินแขกในงานสังคมของบ้านคาบุรากิได้ ฉันจึงขอตัวจากบรรดาผู้ที่ห้อมล้อมแล้วเข้าไปต้อนรับทั้งคู่

"ขอบพระคุณที่มางานเปิดตัวของโรงแรมนะคะ ท่านเอ็นโจ มาดามเอ็นโจ" ฉันทักทายด้วยรอยยิ้มที่ก๊อปปี้มาจากมาดามคาบุรากิ "ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่เดือน มาดามเอ็นโจดูสดใสขึ้นมาก คงเป็นเพราะชีวิตหลังแต่งงานที่แสนมีความสุขสินะคะ"

คำว่าสดใสกับคุณยุยโกะดูเป็นคำบรรยายที่ออกจะเกินจริงไปหน่อย แต่เธอก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจริง ๆ

"มาดามคาบุรากิเองก็เช่นกันค่ะ สวยขึ้นกว่าที่พบหน้าในงานแต่งงานซะอีก เป็นเพราะช่วงเวลาหวานชื่นหลังจากกลับจากฮันนีมูนสินะคะ อิตาลีเป็นยังไงบ้างคะ?"

ฉันกับคาบุรากิไปฮันนีมูนกันที่อิตาลี เพราะนอกจากจะไปฮันนีมูนแล้ว พวกเรายังต้องไปงานชิมไวน์ตัวใหม่ที่ออกมาในปีนั้นอีก ถ้าเป็นไวน์ชื่อดังก็จะทำสัญญาขอซื้อเข้าโรงแรม แต่ถ้าเป็นไวน์หน้าใหม่ที่มีรสชาติดี ก็อาจจะติดต่อขอให้ผู้ผลิตช่วยผลิตให้เฉพาะกับโรงแรมในเครือคาบุรากิ หากเป็นเจ้าสาวคนอื่นอาจจะรู้สึกว่าช่างจืดชืดยิ่งนักที่แม้แต่ช่วงเวลาฮันนีมูนก็ยังต้องทำงาน แต่สำหรับฉันแล้วถือเป็นการหลบหนีจากโปรแกรมหฤโหดของคาบุรากิได้ดีมาก เพราะในงานพวกเราจะได้ชิมไวน์ ชีส และผลไม้แห้งเป็นจำนวนมาก ถึงจะต้องกลับมาออกกำลังกายเพิ่ม แต่ก็คุ้มแสนคุ้ม

"สถาปัตยกรรมที่นั่นยังคงสวยน่าประทับใจมากค่ะ โรงแรมในเครือคาบุรากิที่ไปพักก็มีวิธีนำเสนออาหารพื้นถิ่นที่น่าสนใจมาก" ฉันบรรยาย แน่นอนว่าบรรดาอาหารพื้นถิ่นเหล่านั้นฉันไม่ได้แตะเลยแม้แต่น้อย เพราะคาบุรากิสั่งให้โรงแรมเก็บอาหารน่าอร่อยออกไปหมด แล้วให้ฉันกินแต่อาหารลดน้ำหนักแทน "ปีนี้ผลผลิตองุ่นดีเลยมีนักผลิตไวน์หน้าใหม่ที่น่าสนใจอยู่หลายรายเลยทีเดียว อายุน้อย ๆ กันทั้งนั้นเลย ถ้าของเข้ามาแล้วฉันจะส่งให้มาดามลองชิมดูนะคะ"

"ขอบคุณมาดามคาบุรากิมากเลยค่ะ ฉันเองไม่ค่อยได้ดื่มไวน์เท่าไหร่ คงต้องเป็นชูแล้วล่ะค่ะ" คุณยุยโกะเอียงหัวซบไหล่ของเอ็นโจแล้วยิ้มน้อย ๆ "ตอนที่ไปฮันนีมูนกันที่ตาฮิติ พวกเราดื่มไวน์กันหลายขวดเลยทีเดียว แต่ฉันคออ่อนมาก เปิดไวน์ทีไรชูต้องรับไปดื่มเกินครึ่งทุกครั้งเลย น่าอายจริง ๆ"

"คุณยุยโกะชอบค็อกเทลมากกว่านี่ครับ แต่ก็ยังอุตส่าห์ดื่มเป็นเพื่อนผม" เอ็นโจส่งรอยยิ้มสุภาพไปให้กับภรรยาตัวเอง ฉันมองพวกเขาแล้วรู้สึกมวนท้อง เลยเชื้อเชิญพวกเขาให้ลองเครื่องดื่มเวลคัมดริงค์ที่ทำมาให้พวกเขาโดยเฉพาะ ก่อนจะขอตัวไปต้อนรับแขกคู่อื่นที่ทยอยมา

ในค่ำคืนนั้นฉันได้รับคำชมล้นหลาม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโรงแรมที่หรูหราสะดวกสบาย การต้อนรับด้วยเวลคัมดริงค์ซึ่งทำขึ้นเพื่อแขกแต่ละคนที่แสนวิเศษ อาหารและขนมรสเลิศ ของใช้ในงานทุกชิ้นที่เป็นของแอนทีครสนิยมผู้ดีเก่า รวมถึงชุดโอต์กูตูร์ในซีซั่นล่าสุดของเปาโลเซบาสเตียนที่ดูเหมือนตัดมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ

ถึงแม้ใคร ๆ จะบอกว่าฉันเป็นนักจัดงานปาร์ตี้ที่ล้ำเลิศไม่แพ้มาดามคาบุรากิ เป็นมาดามน้อยที่ทั้งสวยและเก่งกาจ ดูเหมาะสมกับคาบุรากิยิ่งนัก แต่สำหรับฉันที่ไม่สามารถปฏิเสธการเข้าร่วมงานปาร์ตี้นี้ได้เพราะตัวเองเป็นเจ้าภาพ กลับอยากให้งานนี้จบลงและฉันจะได้หนีกลับขึ้นไปบนห้อง และแกล้งทำเป็นว่าฉันไม่ได้เป็นมาดามคาบุรากิที่ถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก และต้องทนมองคนที่ฉันรักมีความสุขกับผู้หญิงอื่นโดยไม่สามารถปั้นสีหน้าอย่างอื่นนอกจากรอยยิ้มรับแขกได้เลย

"เรย์กะ"

ฉันสะดุ้งเมื่อคาบุรากิเรียกฉันด้วยชื่อจริง แม้ว่าตอนอยู่กันตามลำพัง เขาจะเรียกฉันว่าคิโชวอิน แต่ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น พวกเรากลับไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เพราะฉันคือคาบุรากิ เรย์กะ ภรรยาของเขาที่ไม่ใช่ คิโชวอิน เรย์กะ แล้ว

ฉันที่ตื่นจากภวังค์หันไปยิ้มให้กับเขา เนื่องจากรอบข้างของพวกเรามีคนอื่น ๆ ยืนอยู่ จึงต้องเล่นละครให้สมจริง "ท่านคาบุรากิ" ฉันยังคงเรียกชื่อเขาด้วยคำเรียกเดิม เพราะไม่ได้ผิดธรรมเนียมมากนัก พอมองไปเบื้องหน้าก็พบกับแกรนด์เปียโน เลยพูดขึ้นมาลอย ๆ เพื่อกลบเกลื่อน "กำลังคิดถึงตอนที่ท่านคาบุรากิเล่นเปียโนในห้องสโมสรฉันฟังเลยค่ะ ในตอนนั้น Fantasie Impromptu ของโชแปงไพเราะมากจริง ๆ"

แม้ว่าในตอนนั้นเขาจะต้องเล่นอย่างเสียไม่ได้เพราะเอ็นโจขอให้เล่นเปียโนตอบแทนฉัน แต่พอพูดแบบนั้นความสัมพันธ์ของพวกเราก็ดูโรแมนติกไม่น้อย ดูได้จากการที่คุณหนูรอบข้างฉันถอนหายใจด้วยความอิจฉาและปลาบปลื้ม

คาบุรากินิ่งไปซักพัก ก่อนจะบอกว่า "อยากจะฟังเพลงอะไรล่ะ"

พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็อึ้งไปเล็กน้อย อันที่จริงคาบุรากิเองก็เป็นผู้ชายที่แสนจะร้อนแรงและโรแมนติกจนเข้าขั้นน่าสยอง ไม่แปลกเลยซักนิดหากว่าเขาจะดีดเปียโนให้ 'ภรรยาที่รัก' ต่อหน้าแขกที่มางาน ฉันเองเห็นคาบุรากิพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาภาพพจน์ของพวกเราในสังคม ก็เลยเล่นตามน้ำไป

"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเล่น Clair de Lune ของเดอบูว์ซี ให้หน่อยนะคะ" ฉันตอบกลับไป อันที่จริงไม่ได้อยากจะฟังเพลงโรแมนติกอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ถ้าให้เล่น Hungarian rhapsody หรือ Turkish march ก็ออกจะไม่เข้ากับบรรยากาศไปซักหน่อย

คาบุรากิก็สมกับเป็นคาบุรากิ แม้ว่าฉันจะไม่เคยได้ยินเขาเล่นเพลงของเดอบูว์ซี แต่เขาก็ตอบตกลงและเดินไปหาบริกร ซักพักเพลงที่เปิดคลอในงานก็เงียบลง ทุกคนต่างมองคาบุรากิที่เดินเข้าไปยังแกรนด์เปียโนที่อยู่ตรงกลางงานเป็นตาเดียว

Clair de Lune ที่แสนอ่อนหวานของนักประพันธ์ชาวฝรั่งเศสถูกคาบุรากิใช้นิ้วเรียวยาวของเขาพร่างพรมออกมาราวกับใช้เวทย์มนต์ ช่วงเวลาที่น่าหลงใหลจบลงอย่างรวดเร็ว เสียงปรบมือดังสนั่นเมื่อเขาบรรเลงเพลงจบแล้วลุกขึ้น

ฉันเดินเข้าไปหาเขาแล้วทำราวกับเป็นภรรยาที่ซาบซึ้งในความรักที่สามีแสดงออกต่อหน้าสาธารณชน

แม้ว่างานในวันนี้ฉันจะไม่สามารถแคนเซิ่ลได้ แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสมบูรณ์ และคาบุรากิเองก็ทำทุกอย่างได้อย่างไม่ผิดพลาดเช่นกัน

แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้รักกัน แต่ฉันกับคาบุรากิก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด

แค่นั้น...ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่งั้นหรือ?

แม้ว่าหัวใจของฉันจะเจ็บปวดเมื่อเห็นสามีภรรยาเอ็นโจประคองกันออกจากงาน กลับไปยังเรือนหออันแสนสุขของพวกเขาก็ตาม

จบ

>>622 น้ำตาจิไหล ฮรึกๆๆ //ซับน้ำตา

>>622 ตกลงจะเป็นฟิคตลกหรือดราม่าเนี่ย กูปรับตัวไม่ถูก 555555555555555555
อะไรคือการไปฮันนิมูนแต่ไม่ได้กินอาหารท้องถิ่น ต้องกินอาหารสำหรับไดเอท โถ...... ตอนท้ายนี่ปวดหัวใจจัง เห็นคนที่รักไปกับคนอื่นแต่ทำอะไรไม่ได้ น่าจะเจ็บทั้งคู่นั่นล่ะน้า //ซับน้ำตาให้เรย์ทันและชูสุมอย

ตัวอักษรต่อไปนี่ตัว D ใช่มะ เอาเป็น Dream ได้มะ ถ้าไม่ใช่ก็แล้วแต่โม่งฟิคเลยจ้า

>>624 โอเค ต่อเป็นเป็น Dream นะ

มาไม่ทัน ตัว D กะจะเสนอ Draling สักหน่อย 555

D - Dream

ในความฝัน ฉันสารภาพรักกับเอ็นโจในเทศกาลชมดอกไม้ไฟครั้งที่สองที่พวกเราไปดูด้วยกัน

หลังจากงานเทศกาลชมดอกไม้ไฟครั้งแรก ฉันก็เริ่มรู้สึกดีกับเอ็นโจ

ผู้ชายที่มักจะมีรอยยิ้มบนสีหน้าอ่อนโยนเหมือนอย่างเจ้าชาย แต่กลับมีมุมที่ดำมืดจนบางทีก็อยากจะถอยห่าง ผู้ชายที่คอยช่วยเหลือฉันถ้าหากคนอื่นรังแก แต่ตัวเองกลับชอบรังแกฉัน ผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มองมาจนฉันรู้สึกอึดอัด แต่จากความอึดอัดนั่นก็กลายเป็นความขัดเขิน กลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันหัวใจเต้นแรงกับสีหน้าเจ้าเล่ห์ที่เขาเก็บซ่อนไว้และเผยออกมาต่อหน้าฉันเท่านั้น ผู้ชายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็อ่านใจของฉันได้เสมอ เพราะเขาเอาแต่เฝ้ามองฉัน

เฝ้ามองแต่ฉันเพียงคนเดียว

ในความฝัน คาบุรากิกับวาคาบะลงเอยเป็นแฟนกัน ฉันกับเอ็นโจที่ถูกคาบุรากิทิ้งหลังจากพวกเราไปไหนมาไหนด้วยกันมาตลอดเริ่มออกไปเที่ยวด้วยกัน ในตอนแรก ๆ ก็มียูกิโนะคุงไปด้วย ทั้งไปดูดอกไม้ไฟ ไปภัตตราคารที่ลงในนิตยสาร ในตอนหลัง ๆ มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น เอ็นโจขอให้ฉันช่วยพาทัวร์ซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉันเริ่มเปิดเผยให้เขารู้ว่าคิโชวอิน เรย์กะ นั้นมีชีวิตอีกด้านที่ไม่ใช่คุณหนูแสนเริ่ดหรู แต่มีความเป็นเด็กสาวบ้าน ๆ ด้วยเช่นกัน

ในความฝัน เอ็นโจกระซิบบอกกับฉันว่าเขาเฝ้ามองแต่ฉันเท่านั้น เขามองฉันตั้งแต่สมัยประถม คิโชวอิน เรย์กะ ที่เป็นเหมือนดอกโบตั๋น คิโชวอิน เรย์กะ ที่เป็นเหมือนกระต่ายน้อยสีขาว คิโชวอิน เรย์กะ ที่เป็นเด็กสาวหน้าแดงกับคำสารภาพรักครั้งแรกจากผู้ชายที่เธอชอบ

ผู้ชายคนนั้นคือ เอ็นโจ ชูสุกะ

คิโชวอิน เรย์กะ ที่ร้องไห้ตอนที่ผู้ชายในฝันของเธอคุกเข่าขอแต่งงาน

หากแต่นั่นเป็นเพียงแค่ความฝัน

เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

จบ

Ps. ในพาร์ท Dream เรย์กะฝันว่าเอ็นโจสารภาพรักกับตัวเอง แล้วให้เวลาเรย์กะไปคิด ตอนที่ไปเที่ยวเทศกาลชมดอกไม้ไฟครั้งที่สอง เรย์กะก็สารภาพกับเอ็นโจว่าตัวเองก็ชอบอีกฝ่ายเช่นกัน เผื่อใครงง ตกลงใครสารภาพใคร

>>627 ขอเสนอ effect จากตัว E !!

มีฟิคให้อ่านรัวๆ เลย ชีวิตกูไม่เงียบเหงาเปล่าดายแล้ว ขอบคุณโม่งฟิคทุกคนและโม่งขามุงทุกท่าน ฮือๆ

โฮฮ กูมาไม่ทัน กะจะเสนอ dilemma...

ฟิคนี้อ่านแล้วจี๊ดมากๆ ; ;) *บีบๆนวดๆโม่งฟิค*

กีส-- กะจะเสนอ Do you love me....

กูก็กำลังจะ daddy .....

E - Effect

หลังจากโรงแรมในเครือคาบุรากิเริ่มขยายไปยังทวีปยุโรป ทำให้คาบุรากิกับท่านพ่อของคาบุรากิต้องบินข้ามประเทศกันเป็นว่าเล่น
อันที่จริงฉันต้องไปกับคาบุรากิด้วย แต่เนื่องจากท่านพ่อขอให้ฉันไปช่วยงานที่บริษัทเพราะว่าเราจะต้องต้อนรับลูกค้าจากต่างประเทศ ดังนั้นการไปตรวจงานสาขาครั้งนั้นฉันเลยไปไม่ได้โดยปริยาย

ตั้งแต่แต่งงานกับคาบุรากิมาเกือบสี่เดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสามารถสลัดคาบุรากิออกได้ ดังนั้นหลังจากช่วยงานท่านพ่อเสร็จ ฉันที่เป็นอิสระจากการฝึกแบบสปาร์ตัน จึงตรงบ้านวาคาบะจังทันที

หลังจากที่วาคาบะจังเรียนจบ เธอก็เปิดสำนักงานทนายความเล็ก ๆ ในบางครั้งก็ต้องนอนค้างที่นั่น หรือที่อื่น ๆ ตามแต่จะต้องไปว่าความ ทว่าพอฉันบ่นคิดถึง วาคาบะจังก็ชวนไปบ้านซึ่งเป็นร้านเค้กทันที

ไม่ทันจะก้าวเข้าไปในบ้าน ก็ได้ยินเสียงทักของคันตะคุง ในเวลานี้คันตะคุงไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว เขาโตขึ้นมาเป็นเชฟหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รับช่วงกิจการต่อจากคุณพ่อคุณแม่ ร้านเค้กของบ้านทาคามิจิจึงโด่งดังขึ้นมาก เห็นวาคาบะจังเล่าว่ามีเด็กผู้หญิงมาสารภาพรักบ่อย ๆ แต่คันตะคุงกลับไม่สนใจพวกเธอเลยซักนิด ซ้ำยังบอกว่าพวกเธอน่ารำคาญ

ในกรณีของคาบุรากิซึ่งในช่วงแรกของชีวิตสนใจแต่คุณยูริเอะ หลังจากนั้นก็หลงรักวาคาบะจัง ฉันก็ยังพอเข้าใจได้บ้าง แต่ในกรณีคันตะคุงนี่ถือว่าอันตรายไม่น้อย ฉันเคยกระซิบถามวาคาบะจังว่าคันตะคุงหลงรักผู้ชายแต่ไม่กล้าเปิดเผยตัวตนรึเปล่า ถึงวาคาบะจังจะส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ฉันก็ยังแอบสงสัยอยู่ดี

"โคโรเน่ ไม่เจอตั้งนาน ซูบเชียว"

พอคันตะคุงทัก ฉันก็พรั่งพรูความข้นแค้นในใจให้เขาฟังทันที ฉันได้กินแต่ผักสลัดกับเนื้อปลาและอกไก่ ซ้ำยังกินขนมชิ้นนิดเดียวได้แค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น ชีวิตของฉันช่างแห้งเหี่ยวแต่ไม่สามารถบ่นให้ใครฟังได้ เพราะไปบ่นให้ท่านแม่ฟัง ท่านแม่ก็จะบอกว่า 'ดีแล้วล่ะค่ะ ขืนไม่ควบคุมอาหาร คุณเรย์กะจะต้องน้ำหนักขึ้นจนใส่กระโปรงไม่สวยอีกแน่ ๆ'

ฉันที่เค้นน้ำตาออกมาอยู่หลายสายสุดท้ายก็ได้กินกราแตงมะเขือม่วงใส่เบคอนกับโฟร์ชีส มันฝรั่งอบกระเทียมใส่ไข่กับใบโหระพา แล้วก็ตามด้วยเค้กช๊อกโกแล็ตก้อนเท่าจานข้าว จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้กะจะกินเยอะขนาดนั้นหรอกนะ เพียงแต่คันตะคุงคะยั้นคะยอ ฉันก็เลยกินตามมารยาท อีกอย่างนี่ก็เป็นชีทเดย์ของฉันด้วย

ระหว่างที่คาบุรากิไม่อยู่ ฉันก็มาเยี่ยมบ้านของวาคาบะจังทุกวัน การได้มาเจอเพื่อนเก่านี่ดีจริง ๆ เลยน้า ไอเดียจากกับข้าวของคันตะคุงช่วยฉันไว้ได้มาก เพราะพอฉันขอสูตรจากคันตะคุงไปให้คุณเชฟเสิร์ฟให้แขกของท่านพ่อทาน บรรดาแขกทั้งหลายก็ถูกใจกันมาก ดังนั้นฉันเลยเอาของจำพวกซาลามี่หรือไส้กรอกจากในครัวที่คุณเชฟทำกลับไปฝากบ้านทาคามิจิทุกครั้งที่ไป

แม้คาบุรากิพยายามจะขัดขวางช่วงเวลาอันแสนหอมหวานของฉันด้วยการส่งอีเมล์มาบังคับให้ฉันถ่ายรูปอาหารที่กินส่งไปให้เขาดูทุกมื้อ แต่ฉันก็ทำวิธีเดิม โดยการถ่ายแต่รูปสลัดแล้วก็เนื้อปลาส่งไป แต่ไม่กล้าโกหกว่าตัวเองออกกำลังกายเพราะกลัวว่าคาบุรากิจะให้คนเฝ้าดูยิมเอาไว้ แล้วบอกเขาไปว่าช่วงนี้ฉันยุ่งมาก คาบุรากิก็เลยบอกว่าถ้าฉันไม่ออกกำลังกาย ก็ตัดชีทเดย์ออกไปซะ

แน่นอนว่าฉันบ่นไปแต่ก็ตอบตกลง ซึ่งในตอนนี้ฉันก็ไม่ได้มีชีทเดย์จริง ๆ นั่นแหล่ะ เพราะไม่ได้มีวันไดเอ็ทเลย

และผลกรรมจากการที่ฉันหละหลวมก็ปรากฏขึ้นสองอาทิตย์หลังจากนั้นในวันที่คาบุรากิกลับมา เขามีสีหน้าทะมึนทันทีที่เห็นฉัน

"ยัยหมูตอน เธอแอบกินขนมแล้วไม่ยอมถ่ายรูปส่งมาใช่ไหม" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ฉันรีบปฏิเสธยกใหญ่ ดังนั้นคาบุรากิก็เลยลากฉันไปชั่งน้ำหนัก

เสียงกรี๊ดหลังจากที่ฉันเห็นว่าตัวเลขบนตาชั่งดีดขึ้นมา 5 กิโลกรัมภายในเวลา 2 สัปดาห์ ทำเอาสาวใช้ทั้งบ้านกรูมายังห้องออกกำลังกายเพราะนึกว่าฉันประสบอุบัติเหตุหรือไม่ก็มีโจรขึ้นบ้าน หลังจากที่ฉันจนมุมด้วยหลักฐาน คาบุรากิก็บอกกับฉันว่าเขาจะไม่มีวันให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวอีกเด็ดขาด ถ้าฉันดูแลตัวเองไม่ได้แล้วเขาไม่ว่าง เขาก็จะหาคนเฝ้าเอาไว้

นับจากนั้นเป็นต้นมา ดีกรีความเป็นมนุษย์สโตรกเกอร์ของคาบุรากิก็เพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ พอ ๆ กับความหนักหน่วงในตารางออกกำลังกายของฉัน ฉันได้แต่หลั่งน้ำตาในใจก้มรับผลกรรมจนกว่าน้ำหนักของตัวเองจะกลับลงไปเท่าเดิมอีกครั้ง และสาบานกับคาบุรากิว่าฉันจะไม่โกหกเขาอีกเป็นอันขาด

จบ

>>635 โถ...นี่ล่ะน้า ผลของการกินแล้วไม่ยอมออกกำลังกาย สรุปคือฟิคนี้จะวนเวียนอยู่กับการกินใช่มั้ย อะไรนะ เรื่องหลักก็วนเวียนอยู่กับการกินอย่างนั้นเหรอ

ตัว F รีเควสเป็น Fight ค่าาาา

>>636 OK, F = Fight นะ

ฟิคนี่มันคือดราม่าลดน้ำหนักจริงๆใช่มั้ย 55555 ดราม่าตอน ลดน้ำหนักตอน

>>635 555555 ชอบความเป็นธรรมชาติของคู่นี้ เมื่อใหร่เขาจะรักกันจริงๆ
มาไม่ทันตัว F อีกละ อุส่าห์หาศัพท์ไว้รอเลยนะ

>>635 คาบุรากิแม่งคือสีสันของเรื่องจริงๆ อะ ตลกชิบหาย ฮรือออ 555555

จะมีไปถึงตัว Z เลยมั้ยวะ 555555555555

คราวนี้กูก็ไม่ทันอีกแล้ว..

งั้นกูจอง G - Grieve

>>643 หยุดเลยนะมึง กูนั่งรีโพสทุกๆ 2-3 นาทีรอฟิคโม่งมาโพสจะได้สอยตัว G ต่อเลยนะ

>>643 ไม่ได้้ มึงโก๊งงงงง

>>643 โพสต์หลังโพสต์ตัว F อีกครั้งเน้อ คือ ถ้าแปะก่อนมันจะมารัว ๆ กูรับไม่ทัน ขออภัย

F - Fight

"เรย์กะ เธอเห็นข่าวนั่นรึยังน่ะ?"

ซากุระโกะโทรหาฉันในตอนเช้าวันอาทิตย์ ฉันยังไม่ตื่นด้วยซ้ำตอนที่รับโทรศัพท์ของเธอ เนื่องจากเมื่อคืนพนักงานของโรงแรมไปทำให้ภรรยานักการเมืองคนหนึ่งโกรธ ฉันเลยต้องตามไปขอโทษเธอแทนพนักงานคนนั้น พอเห็นหน้าฉัน คุณซาซาเอะจากที่โมโหจนแทบจะฟ้องร้องประจานลงหนังสือพิมพ์ก็อ่อนลงทันที เธอชวนฉันไปเลาจน์หรูและหยอกล้อกับโฮสต์หนุ่มหลายคน ฉันที่มีภูมิต้านทานเพราะท่านอิมาริเลยไม่ได้เคลิบเคลิ้มเลี้ยงดูเด็กหนุ่ม ๆ ไปด้วย แต่ก็เปิดแชมเปญราคาแพงให้เธอเลี้ยงเด็กไปหลายขวด กว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบตีสาม

ฉันที่กำลังไม่หายเมาค้างเปิดลิงค์ที่ซากุระโกะส่งมาทางไลน์ พอกดเข้าไปก็เจอรูปคาบุรากิยืนคุยกับดาราสาวคนหนึ่งอย่างใกล้ชิด ท่าทางเลื้อยเป็นงูของดาราสาวหน้าตาจิ้มลิ้มกับสีหน้าอดทนใกล้จะเดือดเต็มที่ของคาบุรากิทำให้ฉันถอนหายใจเฮือก ความป๊อปปูล่าร์ของคาบุรากิสมัยมัธยมว่าหนักแล้ว ตอนนี้ยังยิ่งเป็นปัญหาหนักกว่าเก่า เพราะสมัยตอนที่อยู่ซุยรัน ทุกคนต่างจับจ้องการกระทำของเด็กคนอื่น ๆ จะมาโฉ่งฉ่างเหมือนซึรุฮานะหรือริรินะถือว่าน้อยมาก แต่พอคาบุรากิทำงานก็ต้องเจอกับคนหลากหลาย คราวนี้วงสาว ๆ ไม่ได้จำกัดอยู่ที่เด็กซุยรันเท่านั้น แต่รวมถึงผู้หญิงบนโลกใบนี้ที่เห็นว่าคาบุรากิคือถังข้าวสารหน้าตาน่ากระโดดใส่

ดาราสาวที่เป็นข่าวกับคาบุรากิคือดาราลูกครึ่งที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ เธอได้ชื่อว่าเป็นเด็กสาวหัวขบถที่เด็กญี่ปุ่นทุกคนอยากเป็นแต่ไม่กล้าทำ สินค้าด้านความงามในเครือธุรกิจของคาบุรากิตอนนี้ก็ได้เธอเป็นพรีเซนต์เตอร์อยู่ และขายดีติดอันดับในหมู่เด็กวัยรุ่น ดังนั้นคาบุรากิจึงอดทนกับเธอเป็นพิเศษ

"อา เรื่องปกติน่ะ" ฉันตอบซากุระโกะ ก่อนจะนอนต่อ

อาทิตย์ต่อมามีข่าวอื้อฉาวระหว่างคาบุรากิกับดาราสาวคนนี้อีกครั้ง คราวนี้เป็นวาคาบะจังส่งข้อความมาหาฉัน บอกฉันว่าถ้ามีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็ปรึกษาได้

แน่นอนว่าฉันเองก็มีเรื่องกลุ้มใจไม่น้อย ไม่ใช่เรื่องคาบุรากิ แต่เป็นเรื่องผิวแตกลายที่จู่ ๆ โผล่ขึ้นมาที่พุงตรงข้างสะดือ ถึงจะเป็นแค่รอยเล็ก ๆ ขนาดความยาวแค่เซ็นต์เดียว แต่การที่ร่างกายของฉันมีรอยแตกลายหมายถึงว่าฉันเดินทางมาสู่ความอ้วนในอีกมิติหนึ่ง ถ้าคาบุรากิรู้เขาต้องประนามฉันจนไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ ๆ

ฉันทั้งทาครีมทั้งไปหาสถาบันความงามเพื่อให้เลเซอร์ลบรอยแผล ในตอนนี้แผลจางไปจิ๊ดนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่หายไป ฉันกลุ้มใจซะจนรู้สึกเหมือนประสาทกิน

แน่นอนว่าเรื่องนี้ให้ตายยังไงก็บอกคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด

วาคาบะจังชวนฉันไปกินขนมที่บ้าน แต่ฉันปฏิเสธไปเพราะกลัวรอยแตกลายตรงพุงเพิ่มขึ้นอีก

สองวันต่อมาข่าวของคาบุรากิกับดาราสาวคนนั้นก็ยังไม่หยุด คราวนี้ท่านแม่ถึงกับแล่นมาหาฉันที่บ้าน

"คุณเรย์กะจะปล่อยอย่างนี้ไปไม่ได้นะคะ" ท่านแม่ทำหน้าเครียด ก่อนจะลากฉันไปเข้าคอร์สไดเอ็ทหลายคอร์สเพื่อที่จะได้ 'ผอมสวยพิชิตใจสามี' ลำพังคอร์สไดเอ็ทของคาบุรากิก็นรกบนดินอยู่แล้ว ฉันยังต้องเข้าคอร์สกับท่านแม่อีก

ดังนั้นฉันจึงปล่อยเรื่องนี้ไว้ไม่ได้อีก

G galaxy สู่ความเวิ้งว้าง —

สี่วันหลังจากที่ท่านแม่มาหาฉัน ฉันก็ให้ผู้ช่วยแคนเซิ่ลตารางงาน แล้วนั่งรถตรงไปยังกองถ่ายของดาราสาวคนนั้น

ฉันที่อยู่ในชุดสปริงคอลเลคชั่นของชาแนลก้าวลงจากโรลส์รอยซ์คันหรูที่จอดเทียบอยู่ตรงหน้าสถานีโทรทัศน์ พอเดินเข้าไปผู้อำนวยการก็ลงมาต้อนรับแล้วพาฉันไปยังกองถ่ายด้วยตัวเอง

ผู้กำกับถึงกับหน้าซีดมือสั่นเมื่อฉันเดินเข้าไปถึงกองถ่าย บรรดาสตาฟฟ์วิ่งวุ่นหาเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง

"ฉันแค่มาดูการถ่ายทำโฆษณาตัวใหม่น่ะค่ะ ทำงานกันต่อเถอะ อย่าให้ฉันรบกวนเลย" ฉันพูดอย่างนั้นด้วยรอยยิ้มสบาย ๆ พลางโบกพัดไปมาอย่างอ้อยอิ่ง ทุกคนมีสีหน้าระแวง ราวกับกลัวว่าขยับตัวผิดแม้แต่มิลเดียว ฉันจะพิโรธฟ้าผ่ากลางกอง

ผู้จัดการของดาราคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบตามองฉัน เขาหันไปดุเด็กของตัวเองอยู่หลายคำ แต่ดาราสาวคนนั้นหันมามองฉันด้วยสีหน้าท้าทาย

ฉันมองดาราสาวลูกครึ่งถ่ายทำโฆษณาต่อแล้วก็ต้องยอมรับว่าเธอช่างสวยน่ารักผิดกับคนธรรมดา หน้าเรียว ตากลมโต หุ่นเพรียว แขนขายาว ใส่ชุดอะไรก็ขึ้นไปหมด

พอถึงตอนพักกอง ผู้กำกับก็เข้ามาก้มหัวมือกุมเป้าถามฉันว่ามีอะไรจะชี้แนะเขาไหม ฉันไม่ใช่ผู้กำกับเลยบอกเขาไปว่าฉันจะรอดูผลงานของเขา เขามีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมากที่ฉันไม่ดุใส่ แต่พอหันไปมองดาราสาวก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ผู้กำกับและผู้จัดการของดาราคนนั้นมองหน้ากันอยู่หลายนาที ก่อนที่คุณผู้จัดการจะลากดาราสาวมายืนต่อหน้าฉัน แล้วบังคับให้เธอก้มหัวคำนับตามมารยาทของเด็กที่ต้องทักทายผู้หลักผู้ใหญ่

"ชื่อโทชิฮานะ มายูมิ ใช่ไหมจ๊ะ" ฉันยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ "แหม เด็กสมัยนี้หน้าตาสวยจริง ๆ นอกจากสวยแล้วก็ต้องมีคาแร็กเตอร์ที่ชัดเจนด้วยสินะ อย่างการเป็นเด็กหัวขบถหรือเด็กที่ไม่เคารพกฏ ถ้าแค่นั้นก็ดีหรอกจ่ะ แต่อย่าให้ข่าวอื้อฉาวแบบที่ว่าแต่ก่อนเธอเป็นเด็กไซด์ไลน์ไปถึงหูสื่อมวลชนก็แล้วกันนะจ๊ะ อันนั้นแฟน ๆ จะรับไม่ไหวเอา"

ก่อนที่โทชิฮานะ มายูมิ จะเป็นดารา เธอเคยเป็นเด็กไซด์ไลน์มาก่อน ไซด์ไลน์ที่ว่าคือการที่รับเงินแลกกับการไปเที่ยวกับพวกหนุ่ม ๆ หรือคุณลุง มีบางคนที่ทำโดยไม่ได้ขายตัวจริง ๆ แต่ถ้าข่าวหลุดออกไปได้ว่าเธอเคยถูกผู้ชายใช้เงินซื้อตัว ภาพลักษณ์หัวกบฏไม่ยอมลงให้กับกฏจะเปลี่ยนกลายเป็นโสเภณีทันที สังคมตะวันตกในบางที่อาจจะรับได้ แต่ไม่ใช่กับสังคมญี่ปุ่นที่มือถือสากปากถือศีล พร้อมที่จะเหยียบย่ำคนตกต่ำเต็มที่

ดาราสาวที่เมื่อครู่ทำหน้าเย่อหยิ่งตัวแข็งค้าง ปากสั่นระริก ก่อนจะเถียงว่า "ม...ไม่มีเรื่องแบบนั้นซักหน่อย!"

ฉันเอียงคอ ยิ้มอย่างเกียจคร้าน "นั่นสินะ เด็กที่มาจากโรงเรียนยูริโนะมิยะจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง ซากุระโกะเพื่อนของฉันเองก็มาจากโรงเรียนนั้นเหมือนกัน เธอรู้จักรุ่นน้องเด็ก ๆ หลายคนเลยทีเดียว ถึงมีข่าวโคมลอยขึ้นมาจริง ๆ ให้เพื่อน ๆ ในชั้นมาแก้ตัวก็ได้เนอะ"

เด็กจากโรงเรียนยูริโนะมิยะปกติแล้วจะเก็บเรื่องฉาวโฉ่เอาไว้ภายใน การจะมาเปิดปากบอกว่านักเรียนในโรงเรียนเคยทำงานไซด์ไลน์น่ะไม่มีหรอก แต่ถ้าได้แรงสนับสนุนจากซากุระโกะ รับรองว่าบรรดาหลักฐานในอดีตพรั่งพรูออกมาผึ้งแตกรังแน่ ๆ

ผู้จัดการของโทชิฮานะเองก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว เขาก้มหัวปะหลก ๆ แล้วบอกกับฉันว่ามายูมิเป็นเด็กดี จะไม่ทำให้ภาพลักษณ์ของธุรกิจเสียหายเป็นอันขาด โทชิฮานะ มายูมิ เองก็ตัวสั่น รับปากกับฉันอย่างแข็งขันเช่นกัน

ฉันปิดพัดดังฉึบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วโปรยยิ้มนางพญาให้กับคนในกองถ่ายที่มองดูพวกเราห่าง ๆ อย่างสนอกสนใจ แต่ไม่ใกล้พอที่จะได้ยินบทสนทนานั้น ฉันเอ่ยชมดาราสาวคนนั้นอีกครั้งว่าเธอเป็นเด็กที่ขยันขันแข็ง จะต้องเป็นพรีเซนเตอร์ที่ดีให้กับสินค้าไลน์วัยรุ่นอย่างแน่นอน ก่อนจะขอตัวจากไปอย่างสง่างาม

เย็นวันนั้นคาบุรากิกลับบ้านมาแล้วมองฉันด้วยสายตาเนือย ๆ

"ไปก่อเรื่องมาอีกล่ะสิ"

ฉันยิ้มด้วยรอยยิ้มสุภาพให้กับเขา

"แค่ไปดูพรีเซนต์เตอร์ของไลน์เครื่องสำอางเองค่ะ ว่าแต่ท่านคาบุรากิคะ ถ้าวันหลังไม่จัดการกับปัญหาคาราคาซังของตัวเอง ปล่อยให้ยืดเยื้อ อย่าได้คิดนะคะว่าฉันจะเก็บกวาดให้อีก"

คาบุรากิถอนหายใจเฮือก เขาทำหน้าเหมือนจะดุฉันอีกครั้ง แต่พอเห็นฉันไม่มีสีหน้าหวาดกลัว เขาก็บอกว่าเย็นนี้จะพาออกไปทานมื้อค่ำที่ภัตตราคาร และอนุญาตให้ฉันสั่งของหวานเป็นพิเศษได้

จบ

>>648 แปะอีกครั้งหลัง 649 นะ กรูขอโทษ

G galaxy สู่ความเวิ้งว้าง —

>>651 OK, G = Galaxy

>>650 กูจ้องแรงมาก เห็นมาไม่อ่านรีบโพสโดยพลัน อ่านจบปุ๊บ อ่าวยังตาอไม่จบนี่หว่า รีโพสต่อด้วยความใจหาย โดขิๆ เลยมึง ดีนะที่ทัน ขออ่านต่อแปบ ดูท่านเรย์กะไฝว้

อหหหห พลาดอีกแล้ว..

ปล. โม่งฟิคขยันมากกก รักมึง จุ๊บๆ

>>651 นึกว่าตัว G จะเป็น Glue ซะอีก 55555555555555 หรือไม่ต้องขอ ปกติก็มีอยู่แล้ว

โม่งฟิคปั่นไวมากกกกก เหมือนปลุกเหล่าโม่งๆซุยรันให้กลับมาคึกคักอีกรอบอ่ะมึง//กูคุ้ยศัพท์hรอหลาววว

>>656 hentai-----

>>656 >>657 มึงทำความใสๆ กูหายเลย ถ้าพวกมึงไม่ทักกูไม่ทันคิดถึงตัว H แบบนั้นเลยนะ

>>658 กูคิดว่าเป็น H.pyroli.... อย่าด่ากุ;__;

>>657 ตบตีมึง ในกระทู้มีแต่โม่งวัยใสไร้เดียงสากันทั้งนั้น จะมาเฮนตงเฮนไตได้ยังไง๊

>>657 ถ้ามึงมาทัน f จะต่อเป็น f-word ป่ะวะ 555555

F - friend โบกพัดไปมากับคำๆ นี้ โอะโฮะโฮะ

G - Galaxy

ในฤดูหนาวหลังจากที่ฉันกับคาบุรากิแต่งงานกันได้ครบหนึ่งปีพอดี พวกเราไปฉลองหนึ่งปีของการแต่งงานที่ฟินแลนด์

อันที่จริงจะต้องพูดว่า คาบุรากิไปหาที่เล่นสกี ส่วนฉันถูกเขาผู้ไร้เพื่อนลากไปเป็นตัวแก้เขินที่ฟินแลนด์

หลังจากที่พยายามสอนฉันเล่นสกีอยู่นาน คาบุรากิก็หมดความอดทนแล้วทิ้งฉันไว้ในคาเฟ่ ส่วนตัวเองออกไปเล่นสกีคนเดียว กว่าจะกลับมาอีกทีก็ตกเย็น ขากลับเขากลับมาพร้อมกับหมาไซบีเรียน ฮัสกี้ ตัวหนึ่ง หมาตัวนั้นพุ่งเข้ามาหาเจ้าของซึ่งเป็นเด็กสาวที่นั่งข้าง ๆ ฉัน ส่วนคาบุรากิพุ่งเข้ามาหากาแฟร้อนเพราะออกไปเล่นท่ามกลางหิมะอยู่นานจนตัวสั่นไปหมด

แม้ฟินแลนด์จะไม่ได้ถือว่าเป็นสุดยอดของดินแดนอาหาร แต่ก็มีบางอย่างที่ฉันกินแล้วรู้สึกชอบ อย่างขนมปังใส่แยมเบอร์รี่รสเปรี้ยวหวาน ขนมปังที่ทำจากข้าวไรน์จะหยาบ ๆ หน่อยแต่ก็อร่อยไปอีกแบบ แต่ที่กินไม่ได้คือ ซาลมิอัคคิหรือลิโคไรซ์เค็มที่พวกชาวฟินนิชใส่ในทุกอย่างเหมือนที่คนญี่ปุ่นใส่ชาเขียวลงในขนมส่วนมากของญี่ปุ่น รวมถึงของหน้าตาประหลาดที่กินเข้าไปแล้วแทบอยากจะคายออกมาทันที คาบุรากิมองฉันที่ลองกินอาหารพื้นถิ่นด้วยสีหน้ารังเกียจ ก่อนจะลงมือกินสเต็กเนื้อกวางเรนเดียร์ของเขาโดยไม่ยอมแบ่งให้ฉันเลยแม้แต่คำเดียว

ไฮไลท์สำคัญของการมาฟินแลนด์ของคาบุรากิอาจจะเป็นการเล่นสกี แต่สำหรับฉันคือการนอนในบ้านบับเบิ้ลที่เป็นโดมกระจกขนาดใหญ่ ทำให้สามารถเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าและแสงออโรร่าได้โดยไม่ต้องทนหนาวสั่นท่ามกลางอุณหภูมิติดลบด้านนอก

ห้องของพวกเราคือโดมขนาดใหญ่ที่เป็นแบบสตูดิโอ ประกอบด้วยห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ และเตียงสองชั้น คาบุรากิผู้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นเด็กเสมอจองเตียงชั้นบน ส่วนฉันที่ขี้เกียจปีนเตียงขึ้นไปนอนยอมรับเตียงชั้นล่างแต่โดยดี

ท่านแม่ผู้รักความโรแมนติกของฉันไม่ยอมปล่อยให้พวกเราพลาดโอกาสนี้ไปอย่างเด็ดขาด จึงลากฉันออกไปช้อปปิ้งของขวัญให้กับคาบุรากิ ฉันไม่เห็นว่าจะต้องเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ตรงไหนเลยยื่นให้เขาทันทีที่พวกเรานั่งลงบนพรม

คาบุรากิทำหน้าเหมือนเด็กที่อวดการบ้านเลขของตัวเองต่อหน้าคุณครูแล้วยื่นกล่องของขวัญที่เขาเตรียมมาให้กับฉัน พอฉันถามว่าอะไรเขาก็ตอบตามว่าให้ลองทายดู ฉันมองห่อของขวัญที่แสนจะปราณีตแล้วบอกว่าจะแกะทีหลัง เขาก็บังคับให้ฉันแกะตอนนี้เลย

ฉันแกะกล่องที่แค่มองภายนอกก็รู้ว่าเป็นเครื่องประดับ พอแกะออกมาก็เป็นเครื่องประดับจริง ๆ มันเป็นต่างหูเพชร ไม่ใช่ของที่มีความรู้สึกอัดแน่นเหมือนอย่างสร้อยเพชรของวาคาบะจัง แต่ก็เป็นต่างหูเพชรน้ำงามราคาแพง

“เป็นไงบ้าง?” เขาถามอย่างพยายามกลบเกลื่อนสีหน้าตื่นเต้น พอฉันบอกว่าก็สวยดี เขาก็ทำหน้ามุ่ย แต่พอบอกว่ากำลังกลุ้มใจเรื่องไม่มีเครื่องประดับใส่ไปงานเลี้ยงค็อกเทลที่ท่านพี่เชิญไปพอดี และจะใส่คู่นี้ไป คาบุรากิก็ปิดสีหน้ากลั้นยิ้มไม่มิด

จะผ่านมากี่ปีตานี่ก็ยังไม่เคยโตเลยแฮะ

พอเขาเปิดของขวัญที่ฉันให้ก็เป็นนาฬิกา อันที่จริงคาบุรากิมีนาฬิกาเป็นร้อยเรือนได้ แต่เพราะว่าฉันไม่รู้จะซื้ออะไรให้เขา ท่านแม่ก็เลยแนะนำนาฬิกาให้

คาบุรากิถอดนาฬิกาของตัวเองแล้วเปลี่ยนใส่นาฬิกาที่ฉันให้ทันที ช่างเป็นคนที่เคร่งมารยาทจริง ๆ พอการแลกของขวัญผ่านไป พวกเราก็เข้าสู่สภาวะความเงียบ แต่เงียบได้ไม่นานเท่าไหร่ คาบุรากิก็เริ่มพล่ามออกมาตามประสาคนขี้เหงา

เขาเริ่มเล่าให้ฟังว่าออโรร่าเกิดจากการชนกันระหว่างก๊าซในชั้นบรรยากาศกับอนุภาคไฟฟ้าที่ถูกปล่อยออกมาจากพลังงานแสงอาทิตย์ โดยสีของแสงขึ้นอยู่กับชนิดของก๊าซในความสูงนั้น ๆ ฉันฟังเขาพล่ามศัพท์วิทยาศาสตร์ไปเรื่อย ๆ ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็เพลินดี

หลังจากอรรถาธิบายเรื่องเกี่ยวกับแสงออโรร่า เขาก็เล่าเกี่ยวกับทางช้างเผือกและดวงดาวบนท้องฟ้า ศัพท์ที่ใช้ก็เริ่มจะยากและไม่คุ้นหูขึ้นเรื่อย ๆ แต่ฉันก็ปล่อยให้เขาเล่าอย่างที่เขาอยากจะพูด ดูเหมือนคาบุรากิจะเก็บกดมาก เขาเลยพูดยาวเหมือนเรานั่งดูสารคดีกันสองชั่วโมงเต็ม

พอเขาพูดจนเหนื่อย ฉันที่ง่วง ๆ กำลังจะหลับก็หาเรื่องพูดต่อ เพราะแสงเหนือบนฟ้ายังสวยอยู่ จึงไม่อยากเข้านอน

“นาย...เชื่อเรื่องโลกคู่ขนาน หรือการทะลุมิติอะไรแบบนี้ไหม?”

ฉันถามเล่น ๆ แต่คาบุรากิตอบจริงจัง

ทั้ง ๆ ที่คิดว่าคาบุรากิผู้ชื่นชอบในวิทยาศาสตร์จะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแฟนตาซีไร้สาระ เขากลับเล่าให้ฟังว่ามีนักปรัชญาและนักฟิสิกส์หลายคนเชื่อในเอกภพคู่ขนานเช่นกัน ซ้ำยังพูดถึงทฤษฎีต่าง ๆ ของจักรวาลวิทยาอีก เขาเล่าให้ฟังถึงทฤษฎีสตริงก์ที่ฉันฟังไม่เข้าใจ ฉันก็พยายามสรุป ๆ ว่าเขาเชื่อว่าในโลกนี้มีโลกคู่ขนาน

“ในจักรวาลมีอยู่กาแล็คซี่อยู่หลายแสนล้านกาแล็คซี่ ในกาแล็คซี่เองก็มีระบบดาวอยู่หลายระบบ เรายังสำรวจไปได้แค่ดาวเคราะเพื่อนบ้านไม่กี่ดวงเอง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าในจักรวาลนี้จะไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอีก อาจจะมีโลกคู่ขนานที่เกิดจากการตัดสินใจที่แตกต่างกันออกไปก็ได้”

ฉันฟังเขาแล้วก็คิดในใจว่าที่เขาพูดถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ก็น่าจะเป็นจริง ไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ทะลุมิติมาเป็นคิโชวอิน เรย์กะ ไม่แน่ว่าในโลกอื่น ๆ อาจจะมีคิโชวอิน เรย์กะ ที่เป็นนางร้ายเหมือนในการ์ตูนก็ได้

“ถ้าสมมติว่าฉันทะลุมิติมา นายจะจับฉันส่งนาซ่าหรืออะไรไหม” ฉันถามเขาเล่น ๆ แต่แอบไว้ท่าทีเพราะกลัวเขาทำอย่างนั้นจริง ๆ

คาบุรากิส่ายหน้า ฉันเลยถามเขาว่าทำไม ถ้าเขาจับคนที่ทะลุมิติไปศึกษาได้ ก็คงจะมีชื่อเสียงโด่งดัง หรืออย่างน้อยก็ได้ตังค์เยอะมาก

“เพราะเธอเป็นเพื่อนฉัน”

ฉันฟังคำตอบนั้นแล้วก็รู้สึกตื้อ ๆ ในอก

ถึงแม้ว่าคาบุรากิจะเป็นคนบ้า ๆ จริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วก็ปากเสียไปซักหน่อย แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดี

ในคืนนั้นฉันไม่ได้บอกว่าเขาเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน แต่ต่างหูที่เขาให้มา ฉันเก็บมันเอาไว้ในกล่องเครื่องประดับรวมกับเครื่องประดับที่ฉันรักที่สุด

จบ

H -h.pylori จองงงง

ไม่ทันอีกแล้วว 5555555

ต่อไปตัว i กูต้องทันให้ได้้

โม่งฟิค: มีใครแอบสังเกตบ้างว่าหลังแต่งงานมา 1 ปี คำสุภาพของท่านเรย์กะเริ่มจะหายไปแล้วในตอนง่วง แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่เรียกชื่อจริง =_=;;; ความเป็นเฟรนด์โซนหนาแน่นมากคู่นี้

>>667 มึงขยันมากค่ะ ไปโด๊ปมาจากไหนคะ เคยปั่นฟิคช่วงยังพีคๆ กูยังสปีดไม่ได้เท่านี้เลย 555555

>>668 วันนี้กูว่าง ไม่ต้องทำงาน พรุ่งนี้ทำงาน ฮือออออ

>>665 โอเค H = H.pylori

>>669 งั้นคืนนี้ปั่นให้ถึง Z มั้ย / ล้อเล่นน๊า ~~~

>>670 เอ่อ เอาจริงเหรอ H.pylori น่ะ มาคำนี้เดาพล็อตไม่ออกเลย

H Hanabi - v -

>>664 หัวใจได้รับการฮีลลิ่ง อะเฮื้อออ

ขอบคุณสำหรับฟิคเชื้อไพโรไลอินค่ะ

ถึงขนาดต้องมีฟิคเชื้อไพโรไลอินแล้วหรอเนี่ย...

H ต้อง Healing!!!!

H ต้อง Harem ฮุฮุ

>>663 >>664 ดูแล้วคาบุรากิรักเรย์กะแล้วสินะ กูว่าใช่ ! กูไม่ได้มโนไปเอง ความรู้สึกมันแรง เซ้นต์มันฟ้อง ขอบคุณสำหรับโม่งฟิคมาก ฮรืออ

>>663 >>664 โม่งฟิคมึงโด๊ป(กัญ)ชามาหนักมาก กูรักความสร้างสรรค์เหมือนท่านฮิสิงมึงมาก เขียนได้โคตรดี ขอบคุณมึงมาก จุ๊บที ส่วนฟิค ทำไมพอผ่านไป1ปีมันดูหวานขึ้นล่ะ กูคิดไปเองใช่มั้ยยยยย ทำไมมีออร่าคู่รักแล้วล่ะะะ กูรู้สึกฮีลลิ่ง เริ่มเชียร์คู่นี้แล้ววว

H - H.pylori

“เป็นอะไรน่ะ คิโชวอิน ทำหน้าน่าเกลียดเชียว” คาบุรากิทักขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าฉันเลยซักนิด

ฉันพยายามสูดหายใจลึก ๆ หลายครั้ง “ป...ปวดท้องนิดหน่อยค่ะ”

“ติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ ไพโลไร อีกแล้วเหรอ เธอนี่ชอบกินอะไรซี้ซั้ว ไปเก็บของตกข้างทางมากินรึเปล่าน่ะ” คาบุรากิพูดจาเสียหายเหมือนฉันเป็นเด็กอดอยากในเอธิโอเปีย ฉันมองเขาตาขวางเพราะรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ มาเที่ยวประเทศไทยแดนของกินแท้ ๆ แต่กลับปวดท้องในมื้อกลางวันทั้ง ๆ ที่สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะซะนี่

“ม...ไม่ได้ติดเชื้อแปลก ๆ นั่นซะหน่อยค่ะ“ ฉันนึกถึงฝันร้ายที่โดนล้อว่าเป็นไพโลไรอินขึ้นมา ถึงจะติดเชื้อจริง ๆ ก็จะไม่บอกให้คาบุรากิรู้เป็นอันขาด ความรู้สึกปวดจุกพุ่งขึ้นมาอีกระลอก ฉันเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

พอนั่งชักโครกลงไปเท่านั้นแหล่ะ ฉันก็รู้ว่าสาเหตุของการปวดท้องครั้งนี้คืออะไร

ประจำเดือนสีแดงสดทะลักพรวดออกมาราวกับฉันโดนแทง ฉันก้มลงมองในโถอย่างตกตะลึง อะไรกัน ยังไม่ถึงวันประจำเดือนมาซักหน่อย ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาก่อนกำหนดตั้ง 5 วันนะ หรือเป็นเพราะว่ากินของที่มีเครื่องเทศเยอะไปหน่อย ประจำเดือนก็เลยมาไม่ปกติ

ฉันถอนหายใจ แอบโล่งใจว่ายังโชคดีที่ประจำเดือนไม่ได้มาตอนนั่งตรงเก้าอี้ วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ฉันเลยใส่ชุดเดรสสีขาว ขืนประจำเดือนเปื้อน คงเห็นรอยเลือดชัดเจนจนไม่รู้จะชัดยังไง

หากทว่าความโล่งใจของฉันผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ ฉันก็ตัวแข็งค้าง

เพราะว่าโดยปกติ ประจำเดือนของฉันมาตรงเวลาเสมอ ดังนั้นในเวลาอื่นเลยไม่เคยพกผ้าอนามัยฉุกเฉินเอาไว้

ในตอนนี้พวกเราออกมาทานข้าวในร้านอาหาร แม้จะใช้ทิชชู่รองเอาไว้ แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถทนได้จนกว่าฉันจะกลับถึงโรงแรม อย่าได้พูดถึงเรื่องที่ฉันเดินออกไปซื้อผ้าอนามัยที่ร้านสะดวกซื้อเลย แค่เดินออกไปไม่พ้นประตูห้องน้ำ เลือดก็น่าจะซึมเปื้อนกระโปรงแล้ว

ฉันนั่งเครียดอยู่กว่ายี่สิบนาทีจนกระทั่งไลน์เด้งขึ้นมา คาบุรากิถามฉันว่าฉันอาเจียนเป็นน้ำย่อยออกมาไหม หรืออาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้ว ฉันนั่งจ้องข้อความนั้นอยู่นาน ก่อนจะกล้ำกลืนฝืนทน ท่องว่าถึงคาบุรากิจะเป็นแค่สามีในนาม แต่เขาก็เป็นสามีของฉัน

เพราะฉะนั้น หน้าที่ช่วยเหลือภรรยาตอนเดือดร้อน ก็ต้องเป็นของเขา

ทันทีที่ตัดสินใจแบบนั้น ฉันก็พิมพ์ไลน์ขอร้องให้เขาออกไปซื้อผ้าอนามัยมาให้

คาบุรากิเงียบหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงจนฉันคิดไปสารพัดแล้วว่าเขาทิ้งฉันเอาไว้ในร้านอาหาร แล้วโบกแท็กซี่กลับโรงแรมคนเดียว แต่ตอนที่ฉันกำลังจะร้องไห้อยู่ร่ำ ๆ ไลน์ก็เด้งขึ้นมา

‘อยู่ห้องไหน’

ฉันพิมพ์ตอบกลับไปว่าห้องท้ายสุด ไม่นานนักรองเท้าหนังคู่หนึ่งก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตู แล้วกล่องผ้าอนามัยก็ถูกโยนเข้ามาเกือบหล่นใส่หัวฉัน

ฉันได้แต่แอบด่าเขาในใจ ทว่าชะงักไปเมื่อเห็นกล่องผ้าอนามัย

มันเป็นผ้าอนามัยแบบสอด

ฉันอึ้งไป ฉันเคยใช้แต่ผ้าอนามัยปกติ ไม่เคยใช้แบบสอดเลยซักครั้ง แต่จะบอกคาบุรากิแบบนั้นก็อายจนไม่รู้จะพูดยังไง หนำซ้ำคาบุรากิยังเดินออกไปจากห้องน้ำหญิงแล้วด้วย เลยหยิบกล่องผ้าอนามัยแบบสอดขึ้นมา แล้วลองพยายามใช้ดู

ได้ยินมาว่าพวกนักกีฬาหรือดาราเองก็ใช้กันออกบ่อย ฉันพยายามจะใช้สุดชีวิต แต่พยายามสอดยังไงก็สอดไม่เข้า ฉันมองผ้าอนามัยแบบสอดที่มีขนาดเท่ากับนิ้วชี้ แต่สั้นกว่าครึ่งนึงแล้วสงสัยว่าชาตินี้ฉันคงมีเซ็กส์ไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะขนาดผ้าอนามัยอันจิ๋วเดียวยังสอดเข้าไปไม่ได้ แล้วประสาอะไรกับ...

สิบห้านาทีต่อมา ไลน์เด้งขึ้นมาอีกครั้ง เป็นคาบุรากิที่เร่งฉันให้รีบออกมา เพราะเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง แล้วคนมองกันใหญ่ แต่ฉันบอกว่าฉันยังไม่เสร็จธุระ

อีกสิบนาทีต่อมา คาบุรากิส่งไลน์มารัว ๆ ถามฉันว่าฉันยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ฉันเลยบอกให้เขาไปซื้อผ้าอนามัยแบบใหม่มา พร้อมกับส่งตัวอย่างให้เขาดูว่าฉันต้องการแบบไหน

ห้านาทีต่อมาแม่บ้านเคาะประตูห้องน้ำของฉัน พูดอะไรที่ฉันไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยบอกเป็นภาษาอังกฤษไปว่าฉันกำลังใช้อยู่

สิบนาทีต่อมาคาบุรากิบอกว่าแบบที่ฉันอยากได้ไม่มี เขาส่งรูปถ่ายมาให้ มันเป็นผ้าอนามัยยี่ห้ออื่น ฉันเลยบอกเขาว่าอันไหนก็ได้ เอามาซักอัน

อีกสิบห้านาที รองเท้าหนังปรากฏขึ้นหน้าห้องน้ำฉันอีกครั้ง พร้อมกับถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยผ้าอนามัยหย่อนลงมา บนชั้นวางของวางขายอะไร คาบุรากิซื้อมันมาทุกอย่าง ตั้งแต่แบบมีปีก ไม่มีปีก แบบกลางคืน แผ่นอนามัย ซื้อมันทุกยี่ห้อสิบกว่าแพ็คได้

ห้านาทีต่อมาฉันออกไปนอกห้องน้ำด้วยสีหน้าอายจนแทบไม่รู้จะอายยังไง ส่วนคาบุรากิเองก็หน้าแดงเช่นกัน

ห้านาทีต่อมา พวกเร็วเช็คบิลออกจากร้านนั้นโดยที่ฉันไม่ได้กินอะไรลงท้องเลยแม้แต่นิดเดียว ทว่าอย่างน้อย กระโปรงสีขาวของฉันก็อยู่รอดจนกระทั่งเข้าไปในโรงแรมได้อย่างปลอดภัย

จบ

H. Hurt

>>681-682 บากะรากิน่ารักจังวุ้ย /ทำหน้าคนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบท่านเรย์กะแต่ไม่มีใครมาช่วย ...

>>682 น้ำตาจิไหล ท่านเรย์ก่าาาา

I - Injury >>681-682 น่ารักชิบหาย ทำไมอ่านแล้วกูต้องเขินตามวะะะะ

นี่กุห่างหายไปแค่8ชั่วโมง ฟิคโผล่มารัวๆแถมชาเลนจ์ตั้งชื่ออีกเรอะ นี่กุวาปหรือตายแล้วเกิดใหม่เนี่ย555555

>>686 I = Injury

อ่าว กูลืม H ไปแล้วนี่หว่า...

กุไล่อ่านแล้ว พนมมือชาบูโม่งฟิค มึงปั่นเร็วมากกกกฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ตอนH นี่กูคิดสภาพคาบุไปกว้านซื้อผอนมทั้งเชลฟ์แล้วไปจ่ายตังออกเลย555555555
ปล.เคยมีปสกใกล้เคียง ขอจากเพื่อนหน้าห้องน้ำก็ไม่มีจนห้องข้างๆยื่นมาให้ อายยยยยสัสสสส;//////;

>>681 >>682 โคตรน่ารัก กูไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว @#%^* !!!

น่ารักเกินไปแล้ววววว งุ้ยยยยยยยย

//กูยอมแพ้กับการมาช่วงชิงชื่อตอนเเล้ว--- 😂

>>690 กูเคยเจอเหตุการณ์นี้ตอนไปเที่ยวห้างกับแฟน แต่กูระบุยี่ห้อและแบบให้มันไปซื้อในซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างล่าง ซื้อเสร็จมันให้แม่บ้านที่ถูพื้นแถวๆนั้นเอาเข้ามาให้น่ะ

>>692 มึงก็คิดศัพท์Jไว้ก่อนเลย โม่งฟิคลงปุ๊ปแปะปั๊ปถถถ

>>694 กูคิดคำได้ แต่ความไวกูไม่ได้ 55555555

I - Injury

มันเป็นวันเสาร์ที่ฉันรอคอยตั้งแต่คืนวันศุกร์ เฝ้าคิดอย่างตื่นเต้นว่าขนมสำหรับชีทเดย์ในวันพรุ่งนี้จะกินแพนเค้กใส่ริคอตต้าชีสหรือเป็นโมจิแพนเค้กที่ร้าน MICASADECO&cafe ดี อันที่จริงแพนเค้กแกรโนล่าเองก็น่ากินเหมือนกัน ฉันพิมพ์ไลน์ไปหาคาบุรากิที่นอนอยู่ห้องข้าง ๆ พยายามคะยั้นคะยอให้เขาเลือกเมนูที่ฉันอยากกินเพราะจะได้แบ่งกันชิม คาบุรากิพิมพ์ไลน์ตอบกลับมาบอกว่าเขานอนแล้ว แล้วสั่งให้ฉันเข้านอนเหมือนกัน

ฉันมองนาฬิกาก็พบว่ามันเป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ฉันวางโทรศัพท์ที่ข้างหัวเตียงแล้วหลับตาลงนอนเพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะมีรอยคล้ำใต้ตา แต่นอนไปได้ไม่ทันง่วง ไลน์ก็เด้งขึ้นมา

คาบุรากิส่งรีวิวร้านราเมนที่ฮาราจูกุมา แล้วชวนฉันไปกินร้านนี้ก่อนไปร้านแพนเค้ก ฉันหัวเราะ พิมพ์ไลน์ตอบกลับไปว่าถ้าเขาเลือกแพนเค้กริคคอตต้าชีส ฉันก็ตกลงที่จะไปร้านนั้น

วันเสาร์นั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิที่อากาศอบอุ่น ฉันเลือกเดรสสีขาวของซิมเมอร์แมนน์กับสเว็ตเตอร์สีชมพูของเบอร์เบอร์รี่ พอใส่คู่กับรองเท้ากีฬาสีขาวเรียบ ๆ ของอดิดาสแล้วก็ดูน่ารักคล่องตัวดี ส่วนคาบุรากิที่ครึ่งนึงของตู้เสื้อผ้ายกมาจากรันเวย์ของอาร์มานี่ ใส่เสื้อเชิ้ต แจ็กเก็ต กับแสล็คสบาย ๆ แล้วก็รองเท้ากีฬาของไนกี้ ทำให้พวกเราเหมือนเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยมากกว่าคู่สามีภรรยาวัยทำงาน

หลังจากกินราเมน เดินย่อยซักพัก ก็ไปกินขนมที่คาเฟ่ต่อ ฉันกินแพนเค้กซูเฟล่แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองขึ้นสวรรค์ เนื้อแป้งที่ฟูนุ่มกับริคอตต้าชีสเค็ม ๆ เข้ากันได้ดีมาก ส่วนอีกจานเป็นแพนเค้กโมจิชาเขียว ที่เนื้อหยุ่น ๆ รสชาเขียวขม ๆ ไม่เลี่ยนมาก

หลังจากกินอาหารมื้อชีทเดย์ พวกเราก็เดินดูของในซุปเปอร์มาร์เก็ต คาบุรากิยังคงติดนิสัยซื้อของแปลก ๆ ตอนจ่ายเงิน เขาไม่ยอมให้ฉันเป็นคนใส่ของลงถุงเช่นเคย เนื่องจากฉันชอบที่จะยัดลวก ๆ ส่วนเขาทนไม่ได้เลยซักนิดถ้าของไม่เป็นระเบียบ

ตอนที่พวกเรากำลังจะเรียกรถที่บ้านมารับเพราะฉันรู้สึกเมื่อยขาเดินไม่ไหวแล้ว คาบุรากิก็หยุดเดิน เขารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเครียด

ฉันรอให้เขาวางโทรศัพท์แล้วจึงถามว่างานมีปัญหาอะไรรึเปล่า แต่คาบุรากิตอบกลับมาว่ารถที่ครอบครัวเอ็นโจนั่งประสบอุบัติเหตุ

คาบุรากิพาฉันไปโรงพยาบาลด้วยวิธีไหนฉันก็จำไม่ได้ รู้สึกเหมือนหัวถูกกระแทกด้วยของแข็งเพราะมึนงงไปหมด ฉันได้สติอีกทีก็ตอนที่คาบุรากิคุยกับหมอ หมอบอกว่าคุณยุยโกะไม่เป็นอะไรมาก แค่ช็อคและบาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเอ็นโจซี่โครงหักทิ่มปอด ตอนนี้กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน

พวกเรารออยู่ที่บริเวณด้านนอกห้องผ่าตัด ฉันตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก ถ้าไม่ได้คาบุรากิกอดไว้คงร่วงลงไปนั่งกองกับพื้น ส่วนคาบุรากิเองก็มือเย็นมากเช่นกัน พวกเรานั่งนิ่ง ๆ ราวกับว่าถ้าขยับจะเป็นลางร้าย รอคอยประตูห้องผ่าตัดที่เปิดออก

ฉันรู้สึกกลัว กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน จำไม่ได้ว่าตัวเองร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็กอดคาบุรากิไว้แน่นแล้ว ฉันสะอื้น ทุกสิ่งที่เคยเก็บไว้ในอกพรั่งพรูออกมา

“ทั้งที่ ๆ ฉันคิดว่าถ้าตอนนั้นสารภาพรักออกไป—“

“ถ้าฉันมีความกล้าที่จะต่อสู้เพื่อความรักของตัวเองเหมือนนาย—-“

“แค่คิดว่าโลกนี้ไม่มีเขาอยู่ฉันก็รู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่—-“

ความในใจที่ไม่เคยบอกใครมาก่อนแม้กระทั่งเซริกะจัง คิคุโนะจัง ซากุระโกะ หรือวาคาบะจัง ถูกสารภาพไปต่อหน้าคาบุรากิทั้งหมด

ฉันรักเอ็นโจ ฉันรักเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้วฉันก็ยังเรารัก

รัก...แม้กระทั่งถึงตอนนี้ ตอนที่เขามีความสุขกับคุณยุยโกะ ผู้หญิงที่เขารัก

คาบุรากิไม่ได้พูดอะไร เขากอดฉันไว้แน่น พวกเรากอดกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งฉันไม่มีอะไรจะพูด ไม่มีน้ำตาจะร้องไห้ ประตูห้องก็เปิดออกมา

พวกเรารีบเข้าไปถามอาการหมอกับพยาบาลที่เดินออกมา หมอบอกว่าเอ็นโจพ้นขีดอันตรายแล้ว พวกเราถอนหายใจเฮือก รอยยิ้มแรกตั้งแต่รู้ข่าวผุดขึ้นมาในที่สุด

พ่อกับแม่ของเอ็นโจที่ไปต่างจังหวัดรีบมาดูอาการเอ็นโจทันที พวกเขาไม่ได้ส่งข่าวให้กับยูกิโนะคุงที่ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศเพราะกลัวว่ายูกิโนะคุงจะได้รับความกระทบกระเทือน

พวกเราได้รับอนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมเอ็นโจแค่แว๊บเดียวเท่านั้น กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบตีห้า คาบุรากิต้องรีบแต่งตัวเพราะมีขึ้นเครื่องตอนเก้าโมงเช้า ส่วนฉันได้แต่ช่วยเขาจัดกระเป๋าเดินทางเพราะไม่ได้ไปกับเขาด้วย

คาบุรากิไปทริปสั้น ๆ ที่ฮอกไกโด เขาบอกฉันว่าฝากดูอาการเอ็นโจด้วย เขาจะรีบไปแล้วรีบกลับมาทันที คาบุรากิออกไปจากบ้านได้ไม่นาน ท่านพี่ก็มาหาฉันที่บ้าน เขาบอกว่าคาบุรากิโทรไปหาเขาแล้วบอกว่าฉันยังคงอยู่ในอาการช็อค เลยอยากให้มาดู

ในเช้าวันนั้นฉันนอนหนุนตักท่านพี่หลับไปในห้องนั่งเล่น รู้สึกเหนื่อยจนเหมือนร่างกายแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่โชคดีเหลือเกิน...ที่เขาไม่เป็นอะไร

จบ

J John-bag -- กุขอโทษ (///_///) สำหรับใครไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร มันแปลว่า ถุงยาง ..... ตอนแรกกุกะจะเอา jockey 5555

>>698 โอเค J = John-bag

กูไปกินข้าวอาบน้ำแพรพ เดี๋ยวกลับมาแต่งต่อแน่นอน