ไม้แปดรับช่วงต่อนะคะ
<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 8 >>
ผมขึ้นชั้นม.2 แล้ว
ดูเหมือนว่าครั้งนี้ผมจะได้เป็นเพื่อนร่วมห้องกับเรย์กะ ตอนเห็นชื่อเธอบนบอร์ดประกาศชื่อ ผมคงทำหน้าประหลาดออกไปแน่ๆ เพราะมาซายะรีบฉวยโอกาสนั้นแขวะผมว่าน่าขยะแขยงทันที
ผมเตือนมาซายะว่าเขาควรจะระวังในการเข้าหาเพื่อนร่วมชั้นเป็นการให้บทเรียน ไม่งั้นยูริเอะคงไม่ยอมออกไปเที่ยวด้วยแน่ ทำให้เขาเงียบไปทันตาเห็น แล้วผมก็ได้เป็นฝ่ายยิ้มกว้างกว่า ยูริเอะกับมาซายะทำข้อตกลงกันแล้วว่าตราบใดที่มาซายะไม่มีปัญหากับเพื่อนร่วมชั้นและไม่ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเหมือนเมื่อก่อน ยูริเอะจะพยายามหาเวลาจากตารางยุ่งๆ ออกไปเที่ยวกับเขา
หืมมม มาซายะ นายนี่ตกลงรับบทสาวน้อยไปเลยนะ
-
พอผมนั่งลงบนที่นั่งประจำตัวในห้อง ฝูงสาวๆ ก็กรูกันเข้ารอบล้อมโต๊ะทันที เสียงดังเอะอะจ๊อกแจ๊กเหมือนเคย สำหรับคนที่ไม่ชินกับเสียงแบบนี้แล้วคงเหมือนนรกเชียวล่ะ
ผมเหลือบมองไปยังเพื่อนร่วมห้องหน้าใหม่ที่อยู่ข้างๆ หน้าตาบิดเบี้ยวเชียว คิดว่านี่แย่แล้วเหรอ รอให้ถึงเวลาพักก่อนเหอะ หนักยิ่งกว่านี้อีกเยอะ
-
หลังจากทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมออกจะแปลกใจในพฤติกรรมของเรย์กะอยู่บ้าง เธอไม่มีน้ำโหลุกขึ้นแว้ดให้ทุกคนเงียบแม้แต่ครั้งเดียว แม้จะส่งออร่าแห่งความหงุดหงิดออกมาตลอดทั้งวันก็เถอะ แต่ก็ดูสมเป็นเรย์กะดี เธอสงบเสงี่ยมจนบางทีก็น่าเป็นห่วงหน่อยๆ
เมื่อเข้าไปในห้องสโมสร ไอระที่นั่งอยู่กับเรย์กะผู้ทำหน้าตาขุ่นเคืองก็ร้องทักผม "ชูสุเกะ "ชูสุเกะ วันนี้มาคนเดียวเหรอ"
"ใช่ มาซายะไปส่งยูริเอะ ไอระก็รู้นี่"
ผมเดินเข้าไปห้องทั้งสองคนแล้วทรุดตัวลงนั่ง สีหน้าขุ่นๆ ของเรย์กะยิ่งทวีความขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัด ผมทำเป็นมองไม่เห็นขณะมองไปทางไอระ
"แปลกจังนะที่ชูสุเกะมาที่ห้องสโมสรคนเดียว นึกว่าถ้ามาซายะไม่อยู่ก็จะตรงกลับบ้านเลยซะอีก"
"พอดีวันนี้มีธุระนิดหน่อย ก็เลยอยู่ฆ่าเวลา อยู่ในห้องเรียนแล้วน่ารำคาญชะมัด"
"ได้ยินแล้ว อยู่ห้องเดียวกับเรย์กะจังใช่ไหมล่ะ"
ผมเหลือบมองไปทางเรย์กะแล้วยิ้ม อ้อ ใช่ เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนี่นะ
"อื้อ อยู่ห้องเดียวกันกับคุณคิโชวอิน แต่แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ"
"นั่นสินะคะ"
เธอแสดงหน้าสีหน้าบอกความไม่อยากสนทนาวิสาสะด้วยอย่างชัดแจ้ง เสียมารยาทจริง นี่ผมยังไมได้ทำอะไรให้คุณเลยนะ
"ชูสุเกะ อย่าไปกวนเรย์กะจังนักล่ะ พวกผู้หญิงที่ตามติดเธอน่ะดูจะแรงดีไปหน่อยละมั้ง" อยู่ดีๆ ไอระก็พูดอย่างกับว่าผมเป็นตัวปัญหาอย่างไงอย่างงั้น เดี๋ยวเถอะ เรย์กะ นี่เห็นผมเป็นคนยังไงน่ะ
"เตือนแล้วก็ไม่ฟังกันเลยนี่นา ถ้าไม่เกินเลยจริงๆ ก็ปล่อยเลยตามเลยล่ะ คุณคิโชวอิน ช่วยจัดการอะไรพวกนั้นหน่อยสิ"
"เอ๋ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ"
"ก็คุณคิโชวอินเป็นคนคุมพวกผู้หญิงนี่นา ถ้าคุณคิโชวอินออกปากซักคน รับรองพวกผู้หญิงต้องสงบเสงี่ยมแน่ๆ"
ถึงผมจะพยายามชี้จุดนี้ให้เห็นระหว่างที่เราพูดคุยกัน เธอก็ไม่ยอมลงมือทำอะไรเสียที เรย์กะ หัดใช้อำนาจบ้างก็ได้นะ รู้ไหม รู้ไม่ใช่เหรอว่า Pivoine ทรงอำนาจขนาดไหน แล้วคุณยังเป็นผู้นำของพวกผู้หญิงด้วยนะ จะปราบพวกนั้นก็ง่ายนิดเดียว
"ฉันไม่มีอำนาจขนาดนั้นหรอกค่ะ ท่านเอ็นโจออกปากให้หนักแน่นหน่อยก็ใช้ได้แล้วละค่ะ"
"ก็พูดอยู่นี่ไง ถ้าพูดแรงๆ เหมือนมาซายะ เดี๋ยวก็มีคนปล่อยโฮอีก วุ่นวายจัง"
กลายเป็นว่าผมฟังดูขมขื่นไปซะอีก มันน่ารำคาญจริงๆ นะ ผมบอกให้พวกนั้นลดเสียงลงหรือไม่ก็ทำตัวดีๆ หน่อย แล้วพวกสาวๆ ก็จะสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพรากอย่างกับตัวเองเป็นผู้เสียหายอย่างงั้นแหละ น่ารำคาญสุดๆ
จริงด้วย ผมนึกขึ้นได้
"จะว่าไป คุณคิโชวอินมีลูกพี่ลูกน้องใช่ไหม เห็นเด็กคนนั้นมากระแซะใกล้ๆ มาซายะจนทะเลาะกับสาวๆ ไปสองสามคนแล้วนะ"
ความสะพรึงกลัวอย่างรุนแรงแล่นผ่านสีหน้าไปในชั่วพริบตาขณะที่เธอร้องออกมา "เอ๋ !!" นี่ลูกพี่ลูกน้องของคุณเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ?!
สีหน้าของเธอยิ่งแย่ลงๆ จนไอระกับผมต้องสบตากันด้วยความกังวล “นะ นี่เ รย์กะจัง ไม่เป็นไรนะ ฉันว่าคงไม่มีอะไรร้ายๆ เกิดขึ้นหรอก...."
"บริกร ขอขนมหวานกับน้ำชาด้วย" ผมสั่งขนมขณะที่ไอระพยายามเขย่าเรียกเรย์กะให้หลุดจากภวังค์ มาซายะบอกว่าช็อคโกแลตทาร์ตซอลท์ครีมคาราเมลอร่อยดีใช่ไหมนะ ถ้าผมยกให้เรย์กะอาจจะช่วยเรียกสติเธอให้กลับมาได้
"คุณคิโชวอิน ใจเย็นๆ...."