ในเดือนมิถุนายน ซุยรันก็จัดงานทัศนศึกษาอีกครั้ง และแม้ว่าโรงเรียนของเราจะรวยขนาดไหน พวกเราก็ได้ไปเที่ยวแค่จังหวัดเกียวโตและจังหวัดนารา ผมอุตส่าห์หวังว่าปีนี้จะได้ไปฝรั่งเศสแท้ ๆ เลยน้า…
แต่ถึงปลายทางของเราจะธรรมดาจนไม่รู้จะธรรมดายังไง เรียวกังและโรงแรมที่โรงเรียนเลือกก็แน่นอนว่าต้องหรูที่สุดในย่านนั้น เรียวกังที่พวกเราไปเป็นเรียวกังที่โปรดของคุณน้า - แม่ของมาซายะ เพราะฉะนั้นมาซายะก็เลยคุ้นเคยกับการมาที่นี่อยู่และเริ่มสั่งโน่นนี่กับพนักงาน
แต่โชคร้าย เพราะว่ามีผมเป็นสมาชิกอยู่ในห้องด้วย คลาสของผมก็เลยค่อนข้างจะเสียงดังทำให้โดนพวกคุณครูตำหนิบ่อยครั้งว่าให้ทำตัวดี ๆ และอยู่เงียบ ๆ
ผมสามารถรู้สึกถึงความเกลียดชังที่แผ่ออกมาจากตาของหัวหน้าและหัวหน้าห้องจากทางด้านหลังเวลาที่พวกเด็กผู้หญิงไม่ได้อยู่รอบผมได้เลยล่ะ
พวกเขาควรจะดีใจมากกว่านะที่ไม่ได้ต้องดูแลห้องของมาซายะ
ก็ห้องนั้นเป็นห้องที่เสียงดังที่สุดและก็วุ่นวายในการทัศนศึกษาครั้งนี้นี่นา
นอกจากนี้ เพราะว่าห้องที่เรย์กะอยู่เป็นระเบียบและสามารถจัดการได้ง่าย คุณครูเลยมักจะเปรียบเทียบห้องของเธอกับห้องของเราอยู่เสมอ บอกว่าพวกเราควรจะเอาอย่างเธอบ้างแต่ผมว่าพวกเขาแค่อยากจะให้เด็กผู้หญิงบางคนรู้จักประพฤติตัวเหมือนเรย์กะซะมากกว่า
เธอคนที่มักจะนั่งเงียบ ๆ อยู่มุมห้อง ใบหน้ามีรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันก็สามารถทำให้ทั้งห้องเรียบร้อยได้ไงล่ะ
-
ในตอนที่พักทานอาหารกลางวัน ไม่ว่ามาซายะจะไปนั่งตรงไหน ที่ตรงนั้นก็จะกลายเป็นแดนไร้กฎหมายไปในทันที
มันเต็มไปด้วยเสียงของพวกเด็กผู้หญิงที่เถียงและพูดคุยกันเสียงดัง ผมมั่นใจว่ามีอยู่คนหนึ่งที่ตั้งใจทำอาหารหกใส่อีกคนด้วยซ้ำ นี่ทำให้ผมอยากจะถามพวกเธอจริง ๆ ว่าพวกเธอนับเป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกเลี้ยงโดยตระกูลที่ดีจริง ๆ เหรอ
ในบางครั้งผมก็ยังบอกพวกเด็กผู้หญิงในห้องผมนะว่าให้นิ่ง ๆ กันหน่อย แต่มาซายะน่ะปล่อยให้พวกเธอทำอะไรก็ได้ตามใจชอบและทำให้เกิดเหตุการณ์ยุ่งวุ่นวายเต็มไปหมด
/บรรยากาศตึงเครียดจริงๆ…/
การที่พวกเขาเป็นแบบนี้ในตอนนี้ มันก็ยังสามารถอ้างได้นะว่าเป็นแค่การกระทำอย่างกระตือรือร้นของเด็ก ๆ แต่พอโตขึ้น สิ่งที่พวกเธอทำน่ะจะค่อย ๆ กลายเป็นว่าไม่มีมารยาทและน่ารำคาญ
มีเด็กผู้หญิงบางคนที่ดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นคุณหนูที่จะเฉิดฉายในอนาคตด้วยซ้ำ และมันเหมือนกับว่าระหว่างกลุ่มของพวกเธอจะมีความเป็นศัตรูที่บรรยายไม่ถูกอยู่ด้วยนิด ๆ
แต่เพราะเรย์กะดูจะไม่เป็นอะไรมาก ดังนั้นผมว่ามันก็คงไม่สำคัญอะไร
-
ไม่นานก็ถึงเวลาปิดไฟ แต่เด็กผู้หญิงพวกนั้นก็ยังไม่ไปไหนและส่งเสียงดังอยู่รอบ ๆ มาซายะ ผมมองเลยไปเจอพวกหัวหน้าห้องกับเรย์กะมองสบตากัน ก่อนที่เรย์กะจะทำสีหน้าพ่ายแพ้ออกมาและลุกขึ้นยืน
เธอเดินตรงไปที่กลุ่มแฟนคลับของมาซายะและดึงเด็กผู้หญิงออกมาคนหนึ่ง
เพียงแค่พูดคุยกันไม่กี่นาทีสั้น ๆ กับเด็กผู้หญิงคนเดียว เด็กผู้หญิงทั้งหมดก็ค่อย ๆ เงียบลงทีละคน ๆ และทำตัวสงบเสงี่ยม
และเนื่องด้วยบรรยากาศที่เปลี่ยนเป็นไร้เสียงโดยสิ้นเชิง ผมจึงได้ยินเรย์กะพูดอย่างชัดเจนทุกคำ
เธอพูดถึงว่ามันเป็นเวลาที่ต้องปิดไฟและกล่าวราตรีสวัสดิ์กับทุก ๆ คน เด็กคนอื่นเองก็ตอบกลับมาอย่างเชื่อฟังว่า”ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ท่านเรย์กะ” และกลับไปที่ห้องของตัวเอง
/เหมือนว่าฉายาผู้นำของพวกผู้หญิงจะไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ สินะ เรย์กะ?/