ตอนที่ตรวจเช็คเอกสาร ผมก็สังเกตเห็นว่ามีรุ่นน้องลงหน้าที่ซ้ำซ้อนกัน พอบอกคนอื่นๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็ตัดสินใจส่งผมกับเรย์กะไปเจรจา อ๊ะ ถึงเวลาเล่นบท Pivoine แล้วสินะ
อย่าวไรก็ตาม ผมกลับถูกเรย์กะปฏิเสธและบอกให้อยู่ที่นี่ ได้ยินเธอพึมพำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ ‘ฮาเร็ม’ แล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย ...คุณเรย์กะ พาผมไปด้วยสิครับ อย่าปล่อยผมไว้กับคนพวกนี้เพียงลำพังสิ!
ผมที่ค่อนข้างจะชักช้าก็พาตัวเองไปถึงชั้นป.3 จนได้ โชคไม่ดีเอาเสียเลย ดูเหมือนจะทะเลาะกันและเรย์กะเองก็ดูจะคุมสถานการณ์เอาไว้ไม่อยู่แล้ว
ผมปรบมือแล้วเดินเข้าไปในห้อง ทุกคนเงียบกริบเมื่อผมพูดว่า
“คาซึรางิ คิดจะสร้างปัญหาเล็กๆ น้อยๆ พรรค์นี้ให้คุณคิโชวอินอีกนานเท่าไหร่กัน แค่รีบไปแก้รายงานลงแข่งกีฬาของนายให้เสร็จตอนนี้ก็น่าจะได้แล้วนะ”
ผมมองไปที่เขาด้วยสีหน้าเข้มงวด เจ้าโง่นี่มัวทำอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่เรย์กะก็ขอให้แก้ปัญหาแต่แรกแล้วน่ะ
หลังจากที่ผมทำให้ทุกอย่างสงบลง ผมก็เดินกลับไปยังห้องคณะกรรมการกับเรย์กะ เธอดูไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ผมก็ได้แต่สงสัยว่าทำไม เร่ก็แก้ปัญหาได้แล้วนี่นา มีอะไรให้หงุดหงิดอีกล่ะ
“คุณคิโชวอิน ถ้าคุณจะออกมาแบบนี้ คุณควรบอกผมด้วยสิ” ทำไมถึงแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวล่ะ เป็นพวกบ้างานรึไง
“รอบตัวท่านเหมือนจะยุ่งๆ น่ะค่ะ ดังนั้นดิฉันเชื่อว่าท่านกำลังยุ่งๆ อยู่แน่ๆ”
ผมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ โอ้ เข้าใจแล้ว เธอคงไม่อยากให้ผมตามมาเพราะจะมีตัวแถมไร้ประโยชน์ตามมาสินะ “อา พวกนั้นสินะ ผมก็มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นด้วยเหมือนกัน และเหมือนว่าจะทิ้งงานให้คุณจัดการไม่น้อย ผมก็จะช่วยจัดการด้วยนะ”
ถึงแม้ว่าผมจะเสนอออกไปอย่างดี แต่เธอกลับบอกปัดเสียง่ายๆ ด้วยสีหน้าแบบ ‘เอาตัวนายกับฮาเร็มนายออกไปก็พอ’ อืมมม ขอโทษด้วยนะที่สร้างปัญหา
เมื่อกลับไปถึง ผมก็ถูกพวกผู้หญิงเข้ารุมล้อมอีกครั้ง
“ท่านเอ็นโจ พวกเราก็อยากไปด้วยนะคะ”
“พวกเราทำงานที่ท่านเอ็นโจมอบหมายเรียบร้อยแล้วค่ะ!”
ผมหันกลับไปมองทางเรย์กะ เห็นเธอพึมพำอะไรสักอย่าง หืมมม...เอ๋? ที่พูดถึง ‘ท่านลอร์ด’ นี่หมายถึงอะไรน่ะ ฝันกลางวันหรืออะไรทำนองนั้นเหรอ ผมยังคงมองในขณะที่เรย์กะไปรายงานกับรุ่นพี่เกี่ยวกับความสำเร็จของภารกิจที่เราไปทำมา
ในวันประชุมงานกีฬา ผมกับเรย์กะต้องกลายมาเป็นมาสคอตเพื่อต้อนรับแขกเหรื่อ ถึงจะหงุดหงิดยังไง แต่ในฐานะของทายาทตระกูลเอ็นโจ ผมจำต้องยิ้มแย้มและต้อนรับแขกต่อไป เรย์กะทำหน้าที่ได้ดีทีเดียว ทักทายต้อนรับด้วยรอยยิ้มน่ารักและเสียงอ่อนโยน เลยพอจะเห็นพวกผู้ชายบางคนเอะอะอยู่แถวนี้ โอ้… คิโชวอินเอฟเฟคต์นี่สุดยอดจริงๆ! ผมมองเรย์กะที่ดึงดูดแขกเหรื่อด้วยความขบขัน หืม ทั้งที่ดูเป็นคนไม่มีแรงใจและนุ่มนิ่ม แต่กลับทำเรื่องการติดต่อสื่อสารและการจัดการได้ดีจนน่าตกใจ หือ
เพราะผมลงแข่งไว้ก็เลยไม่ต้องมาทำงานประกาศอะไรเหมือนเรย์กะ ตอนที่เธอประกาศครั้งแรก ผมได้ยินเสียงเธอสั่นไปบ้างในบางช่วง แต่ก็ดูเหมือนจะจัดการงานได้เป็นอย่างดี ได้ยินใครสักคนบอกว่าเสียงเธอน่ารักดี ผมก็เลยหันไปหาคนคนนั้น โอ๊ะ มองไปทางอื่นแล้ว? ทำไมล่ะครับ
พอตกบ่าย ผมได้ยินมาจากอาจารย์ว่าเรย์กะกำลังพักผ่อนและเตรียมตัวลงแข่ง จำได้ว่าเธอลงแข่งแข่งยืมของ ผมเลยแยกตัวออกมาหามาซายะ เขานั่งอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง ไม่พูดคุยกับใคร แถมยังมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
เลิกแบนตัวเองออกมาได้แล้ว! ในฐานะพ่อ (ปลอมๆ) แล้วนั้น พ่อกังวลจังเลยลูก!
ผมนั่งลงข้างๆ มาซายะแล้วชวนคุยจนกระทั่งการแข่งยืมของเริ่มต้นขึ้น เราเดินไปยังส่วนพื้นที่ของผู้ชม มองดูผู้เข้าแข่งขันวิ่งไปถึงกล่องแล้วหยิบสุ่มการ์ดออกมา
ผมเอียงคอมองเรย์กะอ่านการ์ดของตน เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางห้องอื่น จากนั้นก็รีบวิ่งไปในทิศทางนั้น สงสัยจังว่าจับได้อะไร
เธอกลับมาพร้อมกับลากคุณอาคิสะวะมาด้วย หืม เธอจับได้คนวิ่งเร็วงั้นเหรอ เขาลงวิ่งผลัดเมื่อปีที่แล้วด้วยนี่ ถึงจะมีคนที่วิ่งเร็วพอกันหรือมากกว่าอยู่ใกล้ๆ ก็เถอะ… ได้ยินผู้ประกาศอ่านการ์ดว่า ‘เพื่อนที่วิ่งได้เร็วที่สุด’ อ๋อ เป็นเพื่อนกันสินะ เรื่องนี้ค่อนข้างน่าตกใจอยู่เหมือนกัน ดูจากสภาพสังคมแล้วก็ไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยนะ ไปเจอกันได้ไงล่ะเนี่ย…?
มีการ์ดอยู่มากที่ให้หานเป็นๆ มา เห็นมีคนมาพาตัวเรย์กะไปด้วยเช่นกัน เพราะการ์ดที่เขาจับได้สั่งให้หา ‘เด็กผู้หญิงที่มีริบบิ้นบนผม’
หลังจากนั้นไม่นานก็มีสาวใจกล้าวิ่งมาสารภาพรักกับมาซายะและถูกปฏิเสธอย่างสวยงาม ฮ่า ทำเกิดตัวไปหน่อยล่ะนะ