<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 2 ครึ่งแรก>>
วันนี้เป็นวันแข่งกีฬา
ผมต้องออกจากการแข่งวิ่งผลัดแล้วให้คนอื่นลงแทนเพราะขาเจ็บ น่าเสียดาย แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเลยซักนิดที่มาซายะฉุดทีมห้องตัวเองที่อยู่บ๊วยสุดขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่ง เล่นเอาความอุตสาหะที่ห้องผมสร้างไว้พังครืน
แม้แต่ผมที่ไม่ค่อยสนอกสนใจในชัยชนะนักก็อดจะขมขื่นนิดๆ กับผลงานนี้ไม่ได้
ฉันรู้นะว่านายมีพรสวรรค์ แต่ก็น่าจะมีขีดจำกัดไม่ใช่เหรอว่าคนๆ หนึ่งควรจะมีพรสวรรค์อะไรบ้างน่ะ
เพราะขาผมเป็นซะอย่างนี้ ผมก็เลยต้องหากีฬาอื่นที่ตัวเองพอจะลงได้โดยไม่ต้องเคลื่อนไหวมากนัก ผมก็เลยลงแข่งปาบอลลงตะกร้า
โชคร้ายที่พวกเด็กผู้หญิงที่ลงแข่งพากันมารุมล้อม ผมเริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแห่งความชิงดีชิงเด่นในทางอื่นจากบรรดาเด็กผู้หญิง ผมต้องขอให้พวกเธอขยับไปห่างๆ ผมอยู่หลายครั้ง จนผมชักจะหงุดหงิดขึ้นมาหน่อยๆ
ผมละเบื่อพวกคนที่คอยตามแจโดยไม่รู้จักไว้ระยะห่างซักนิด!
ขณะที่กำลังปาบอล ผมก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่พยายามเข้าหาผม แต่ตั้งหน้าตั้งตาเก็บบอลอย่างเอาเป็นเอาตาย
คุณเรย์กะนี่!
ผมกัดริมฝีปาก นึกสงสัยว่าจะขอให้เธอช่วยปรามพวกสาวๆ ให้หยุดโดยที่ผมไม่ต้องตะโกนเรียกดังๆ ได้ไหม ต่อให้เป็นผมก็น่าอายอยู่ดีที่จะต้องขอความช่วยเหลือจากเธอต่อหน้าผู้คนเยอะแยะแบบนี้ ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอเป็นลีดเดอร์ของพวกผู้หญิง ถ้าเธอเป็นคนออกปาก พวกผู้หญิงต้องเชื่อฟังแน่นอน
น่าเสียดาย ไม่มีทางอื่นจะเรียกร้องความสนใจจากเธอโดยไม่ต้องตะโกน ผมจึงต้องอดทนโดนฝูงสาวๆ รุมล้อม ตึงเครียดกับบรรยากาศอยู่เงียบๆ
น่าหงุดหงิดจริงๆ...
**************
หลังงานกีฬาสี ผมเพลิดเพลินกับการได้เห็นมาซายะต้องทนทุกข์กับการสรรเสริญเยินยอจากสาวๆ สำหรับผลงานของเขาในการแข่งวิ่งผลัด ผมเห็นโทสะของมาซายะพุ่งขึ้นมาเป็นริ้ว และผมเองก็เพลิดเพลินเกินกว่าจะหยุดพวกผู้หญิง ก็ใช่ว่าพวกนั้นจะฟังอยู่แล้วนี่นะ
เอ้า เอาแล้วไง ผมอยู่เงียบๆ มองดูมาซายะปึงปังไล่พวกสาวๆ ออกไปจนเหนื่อย พวกสาวๆ พากันหวาดผวา เฮ้อ พวกเธอทำแบบนี้กับมาซายะอยู่ทุกปี อย่างน้อยพวกเธอซักคนหนึ่งก็น่าจะหัดชินได้แล้วนะ
ผมขำเบาๆ ขณะดึงมาซายะออกไป กล่าวอำลาพวกผู้หญิง แล้วเดินไปห้องเปอติต์ ระหว่างทาง ผมสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้ผมม้วนทรงเจ้าหญิงพูดคุยอยู่กับนักเรียนอีกคน
"ชูสุเกะ นายมองอะไรอยู่น่ะ" มาซายะเหลียวไปมอง พยายามไล่ตามสายตาผม แต่ผมเดินตรงต่อไป
คุณเรย์กะเป็นเพื่อนกับอาคิซาวะสินะ น่าสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ คุณเรย์กะดูกระตือรือร้นเชียว...
พอพวกเรานั่งลงในห้องสโมสร มาซายก็สั่งเค้กช็อกโกแลตกับน้ำชา ส่วนผมสั่งน้ำชาเหมือนกัน ขณะที่พวกเรารอ มาซายะก็ออกปากบ่นว่าพวกสาวๆ น่ารำคาญแค่ไหน
"นายเกิดช้าไปหน่อยนะ มาซายะ" ผมขำขณะที่หมอนั่นร้องอย่างขุ่นเคือง "จริงนะ ถ้าเกิดเร็วกว่านี้หน่อย นายคงได้อยู่กับยูริเอะ แล้วป่านนี้ก็อาจจะไปเดทกันแล้วก็ได้" เรื่องของเพื่อนสมัยเด็กกลายเป็นคู่รักกันนี่มันสุดคลาสสิคเลยนี่นะ น่าเสียดายที่มาซายะพลาดเพราะเกิดช้าเกินไป
"ดะ เดทเรอะ!?" มาซายะหน้าแดง ผมหัวเราะ "นายนี่มองออกง่ายจริงๆ"
"นายว่าใครมองออกง่ายนะ!? แล้วเดทคืออะไร!? ชูสุเกะ อย่าเอาแต่ขำซี่ ตอบฉันมาซะดีๆ!"
ผมยังหัวเราะเยาะมาซายะและเย้าแหย่หมอนั่นต่อไปจนของที่เราสั่งมา ดูเหมือนจะอารมณ์เสีย มาซายะจึงรับเค้กมากินอย่างรวดเร็ว
"อย่ากินเร็วนักซี่ เดี๋ยวก็สำลักหรอก"
"รู้แล้วน่า!"