Last posted
Total of 1000 posts
>>860 เป็นกลยุทธทางจิตวิทยาเวลาสอบสวนผู้ต้องหาอะ จะมีคนรับบทบาทสองกลุ่ม กลุ่มแรกที่เป็นตำรวจเลวจะทำตัวก้าวร้าว หยาบคาย ใช้ความรุนแรง ทำให้ผู้ต้องหาเกลียดชัง เป็นการจัดฉากให้ฝ่ายตำรวจดีเข้ามาปลอบประโลม สุภาพ ให้กำลังใจ ทำให้ผู้ต้องหาเชื่อใจและไว้ใจยอมบอกความจริงในที่สุด แต่มุกนี้ใช้ไม่ค่อยได้ผลแล้วนะ ประมาณว่าเขารู้กันทั่วแล้วว่าโดนจัดฉากแหงๆ
มุกbad cop-good cop ไม่ได้ใช้แค่เวลาสอบสวนหรอก ในครอบครัวก็ใช้ พ่อดุแม่ใจดี แม่ดุพ่อใจดี เจอได้บ่อยๆ ในรร.ก็ครูฝ่ายปกครองโหดๆ กับครูที่ปรึกษาใจดีงี้
คาบุรากิร้ายที่คิดจะใช้ mind control แต่เอ็นโจที่แทรกมาแม่งก็ใช่เปล่าวะ กุกรี๊ดเลยตอนเรย์กะเกาะเอ็นโจอย่างซาบซึ้ง ท่านเรย์กะของกูโดนหลอกแล้ว! สองหนุ่มนี่มันอันตรายยยยยยย แล้วไอการบัฟคนอื่นงี้ มันเป็นวิธีหนึ่งไว้จีบสาวเปล่าวะพูดให้คนอื่นเลว สาวจะได้มาพึ่งตัวเอง
คาบุตอนนี้ปากแบบ....ตอนก่อนๆยังระเบิดเรือไม่พอรึไงยะ แต่ละประโยคนี่.... ส่วนเอ็นโจตอนนี้ทำดีๆ มาดีจนกูใจหาย
คิดเหมือนกันว่ายังกับเล่น good cop bad cop กันอยู่ จังหวะผลัดกันพูดมันเป๊ะมาก
ถ้าเรย์กะยอมเปลี่ยนจากเล่นเครื่องไปว่ายน้ำแทน จะเป็นยังไงบ้างนะคะ //สูดกาวหน่อย
ขัดคอเรื่องท่านเรย์กะในชุดว่ายน้ำหน่อยนะครับ
เรื่องgood copกับbad copนี่ผมว่าเอ็นโจไม่น่าเตี๊ยมกับคาบุไว้นะ เพราะด้วยนิสัยคาบุน่าจะจับท่านเรย์กะฝึกแบบสปาตันอยู่แล้ว เอ็นโจที่รู้ไส้รู้พุงคาบุกับท่านเรย์กะดีเลยตามมาเล่นบทgood copเพื่อเร่งทำคะแนนกับท่านเรย์กะมากกว่า
กูไปอ่านซ้ำ ถึงท่อนเอ็นโจพยุงตัวเรย์กะกำลังหน้ามืดเพราะถูกด่าว่าเป็นสัตว์กีบคู่ คือไอ้พยุงตัวนี่มันต้องโอบประคองจากด้านหลังด้วยอ๊ะป่าว จะมีโอบเอวด้วยมั้ย แอบสงสัย
เอ็นโจแม่งขี้แต๊ะอั๋ง ที่ผ่านมาแค่แตะไหล่ ก่อนหน้าก็ได้ลูบหลังประโลม ตอนนี้ทำรี่มาประคองเชียว ร้ายยยยยย
อยากอ่านมุมมองฮีตอนนี้จังค่ะ
เพื่อนโม่งขาาา
ไม่ได้คาดหวังมุมมองจากท่านฮิโยโกะ แต่ขอจากเพื่อนโม่งแล้วสินะ5555
ดกูว่าไม่ได้เตี๊ยมแต่คาบึจะใช้วิธีนั้นจริงๆเลยทำตัวแบบนั้นอารมณ์เหทือนตอนซ้อมขี่ม้าส่งเมือง แต่เอ็นโจวดันขัดคอเอาคงามดีความชอบไปหมด
ชอบตอนท่านเรย์กะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตอนเอ็นโตชมอะ เขินสินะ เขินสินะะ>_<
แต่ว่าตอนท่านเรย์กะที่เวลาเจอคนพูดอะไรเสียดแทงใจแล้วจะเป็นลมนี่ออกอาการจริงๆสินะ... ตอนแรกนึกว่าแค่พูดในใจเฉยๆ
แต่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน ครั้งนี้คาบุแซว(แซะ)หนักมาก ถ้าตามที่ผ่านมาน่าจะจบแค่ 'พูดไรกันไร้สาระ' ไม่น่ามี 'ขาน้อยๆค่อยๆเดิน' ตามมา
>>884 คิดว่าไม่ได้เตี๊ยมเหมือนกัน น่าจะเป็นวิธีการฝึกของคาบุแหล่ะ เหมือนกับขี่ม้าส่งเมืองไง ถ้าจำไม่ผิดก็ซ้อมมาอย่างเคี่ยวเลยนี่ ไม่งั้นคงไม่ชนะมาตลอดหรอก แต่ก็คงมีแซวเพิ่มแบบที่ >>886 ว่าไว้ ตามประสาซี้กัน เลยมีแซว มียั่วกันบ้าง
ซึ่งเอ็นโจคงรู้นิสัยเพื่อนดีว่าคงเป็นแบบนี้ เลยตามมาด้วยเพราะ
1 เป็นห่วง กลัวสลบคาห้อง หรือ
2 หึง, หวง ไม่อยากให้อยู่สองต่อสอง เพราะมันต้องมีโอกาสแตะเนื้อต้องตัว
3 จากข้อ 2 เลยมาเพื่อฉวยโอกาสซะเลย
Ky นะคะ ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4903/809-810/
((ตอนพิเศษ : ถ้าไม่มีใครทะลุมิติ : ฝั่งโลก Kimidolce))
ขอโทษนะคะที่มาคั่นบทสนทนา เราไม่รู้ว่าถ้าไม่ลงวันนี้จะมีโอกาสได้ลงอีกเมื่อไหร่ อาจจะหายไปนานไม่ได้เข้าโม่ง orz ไม่น่ามีสัญญาณ หวังว่ากลับมาท่านฮิโยโกะจะลงตอนใหม่ และเรย์กะเริ่มมีโมเม้นต์โดขิๆกับเขาบ้างซะที...
...............
ช่วงนี้ใจฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้ ร่างมันหวิวๆจนทำอะไรไม่ถูก พยายามอ่านหนังสือสอบแค่ไหนก็ไม่เข้าหัว กินอะไรก็ไม่ลง ไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลย
คงต้องค่อยๆตัดใจ...
ตัดใจจากอะไรน่ะ? ฉันเป็นบ้าอะไรกันแน่
ช่วงนี้เริ่มมีคนกลับมาแกล้งฉันหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจ แม้กระทั่งโดนทาคามิจิมาพูดอะไรสักอย่างที่ดูจะรุนแรงมากๆ ฉันก็ไม่ได้ตอบสนองไปมากนัก ทำได้แค่ยิ้มฝืนในใจอย่างบอกไม่ถูก
“เธอยังโอเคไหม”
“คะ?”
ฉันกะพริบตาปริบๆ จำไม่ได้เลยว่าอยู่ที่นี่ตั้งเมื่อไหร่ ฉันคงเดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอมิซึซากิก็ได้
“ฉันได้ยินว่าช่วงนี้เธอถูกแกล้งอีกแล้วงั้นหรอ”
“ไม่รู้สิคะ”
“ทำไมช่วงนี้ไม่สนุกเวลาถูกแกล้งล่ะ”
“เอ๋???”
ฉันหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของมิซึซากิ ทำไมฉันต้องสนุกด้วยล่ะคะ!?!
เห็นท่าทางอึ้งๆงงๆของฉัน เขาเลยอธิบายเพิ่ม “ตอนฉันเคยคิดที่จะเข้าไปห้าม ก็เห็นแล้วว่าเธอมีความสุขทุกครั้งที่ถูกแกล้ง แต่ตอนนี้เธอดูเศร้าหดหู่ผิดปกติ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
เดี๋ยวนะคะ เศร้าตอนโดนแกล้งก็ถูกแล้วสิคะ!
“ฉันไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้นซะหน่อยค่ะ... กรุณาช่วยปรับความเข้าใจใหม่ด้วยค่ะ”
มิซึซากิมองฉันเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปช่วยนะ ฉันตกตะลึงที่เธอยิ้มสดใสสุดๆตอนถูกแกล้งอยู่น่ะ”
“...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
ฉันทำอะไรแบบนั้นจริงงั้นหรอ คงไม่มั้ง... มิซึซากิน่าจะตาฝาดไปเองมากกว่า
“แล้วก็นะ ฉันเห็นเธอท่าทางดูไม่ค่อยดีเลยซื้ออาหารเสริมมาให้”
“อาหารเสริม?”
“ฉันโทรไป 10 สายแรกเลยได้แบบ 1 แถม 1 มาด้วย กินวันละเม็ดก็พอแล้วล่ะ”
ฉันตอบขอบคุณไปอย่างมึนๆ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองควรตอบสนองยังไงกันแน่ ประธานนักเรียนคนนี้ดูท่าทางจะชอบซื้อของจากทีวีมากกว่าที่คิดนะคะ
ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก
ขณะที่ฉันกำลังเดินทางลัดทะลุไปที่ห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้มาจากมุมมืดที่ไม่ค่อยมีใครผ่าน
นั่นคนใช่ไหมน่ะ...
แต่เท่าที่เทียบกับเรื่องเล่าตำนานผีในซุยรันไม่มีพูดถึงสถานที่ตรงนี้ คงเป็นคนล่ะมั้ง...
ฉันตัดสินใจเดินต่อไป ก่อนจะชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่าคนคนนั้นเป็นใคร
ทาคามิจิ วาคาบะ
ฉันนิ่งอย่างคาดไม่ถึง ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่ ตอนนี้สามัญชนคนนั้นได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วไม่ใช่หรือไง
แต่น่ารำคาญชะมัดเลยเสียงสะอึกสะอื้นแบบนี้
ฉันลองเดินเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายดูจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด เรื่องที่เจอมันหนักขนาดนั้นเลยงั้นหรอ
เห็นแล้วน่าหงุดหงิดจริงๆ
“มาทำตัวน่าสมเพชอะไรอยู่ตรงนี้คะ”
“คะ...คุณคิโชวอิน”
สามัญชนคนนั้นเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ก่อนจะโผเข้ากอดฉันแล้วร้องไห้เหมือนใจจะขาด ตัวสั่นระริกคล้ายหวาดกลัวอะไรบางอย่างมากจริงๆ
อะ...อะไรน่ะ! ทำไม เกิดอะไรขึ้น?!
“เป็นอย่างที่คุณคิโชวอินพูดจริงๆ... ฉันน่ะไม่เหมาะสมกับคาบุรากิคุงเลยสักนิด”
“...”
“ฉันมีแต่จะทำให้เขาเสื่อมเสียเรื่อยๆ ฉันไม่รู้แล้วค่ะว่าควรทำยังไงต่อไปดี...”
ไปโดนใครทำอะไรมาน่ะ...
“ถ้าคิดแบบนั้นก็เลิกกันสิคะ”
“แต่ฉันก็รักเขา...”
ร่างที่กอดรัดฉันแน่นทิ้งน้ำหนักลงเหมือนเริ่มไร้เรี่ยวแรง
“ได้คำตอบแล้วไม่ใช่หรือไงคะว่าอยากทำอะไรต่อไป”
“แต่แบบนั้นก็ทำให้คาบุรากิคุงเดือดร้อนนะคะ...”
ฉันยิ้มเย็น รู้สึกไม่พอใจท่าทางคนตรงหน้าจนเริ่มรู้สึกอยากระเบิดอารมณ์
ฉันผลักอีกฝ่ายออกไป จนเซและล้มลงไปนั่งกับพื้น ท่าทางของผู้หญิงคนนั้นดูน่าสมเพชพอๆกับวันแรกๆที่ได้เห็นเธอ ท่าทางอ่อนแอนั่นทำให้ฉันนึกถึงวันวานและหงุดหงิดไปพร้อมๆกัน
“ฉันค่อยข้างมั่นใจว่าฉันเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของคุณนะคะ! ผ่านฉันไปได้แล้ว อย่ายอมแพ้กับอะไรง่ายๆให้ฉันรู้สึกเสื่อมเสียได้ไหมคะ”
ทาคามิจิทำทางเหมือนกำลังฝืนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ ทำให้ฉันขัดหูขัดตากับท่าทางน่าอึดอัดนั่น
“สาเหตุที่สามัญชนต่ำต้อยอย่างคุณคู่กับท่านคาบุรากิได้ เพราะเขาเองรักคุณเหมือนกัน เขารู้ว่าเขาเองจะต้องเดือดร้อน แต่เขาก็พยายามทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคุณ แล้วคุณล่ะทำอะไร? พยายามผลักไส้เขางั้นหรอคะ? พอเจอปัญหาก็หนีปัญหาไปเรื่อยๆ น่าสมเพชจริงๆ”
ฉันอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาเหยียดหยามไปให้
“อย่าทำมาเป็นคิดแทนเขาไปหน่อยเลยค่ะ คุณอาจจะทำให้เขาเดือดร้อนจริง แต่สำหรับเขาอาจจะเจ็บกว่าถ้าคุณเลิกกับเขาเพราะเหตุผลนั้น แค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรือไงกันคะ!”
“...”
“หยุดทำตัวงี่เง่าแบบนี้ได้แล้ว ไปทำสิ่งที่สมควรทำเถอะค่ะ”
ฉันปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดว่าคนแบบนั้นชนะฉันได้ยังไง ทำตัวน่ารำคาญจริงๆ
แต่ฉันยังไม่ทันจะเดินไปไกล ผู้หญิงคนนั้นก็เรียกฉันไว้ “เดี๋ยวก่อนค่ะคุณคิโชวอิน”
มีอะไรอีกน่ะ?
“ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณกำลังเศร้ากับอะไรบางอย่างมากๆ ไม่ว่าคุณมีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ตลอดเลยนะคะ”
“เธอพูดอะไรของเธออยู่นั่นน่ะ?” ยังไม่ตื่นหรือไง
“ฉันชอบคุณคิโชวอินตอนที่ยิ้มจากใจมากที่สุดเลยนะคะ ฉันอยากทำทุกอย่างเพื่อปกป้องรอยยิ้มนั้นไว้”
ทาคามิจิตอบอย่างร่าเริงสดใส ท่าทางร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อกี้คืออะไรน่ะ! ภาพลวงตางั้นหรอ?!
อย่าบอกนะที่ทำเมื่อกี้เป็นแค่การแสดงละคร?! ไม่ได้เศร้าจริง!!!
“คุณน่าจะรู้คำตอบในใจแล้วว่าควรตัดสินใจทำอะไรต่อไป อย่าเศร้ากับมันอีกเลยนะคะ”
ทาคามิจิส่งยิ้มอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนมาให้ หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้น ศิลปะการแสดงของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้วนะ...
ฉันยืนงงอย่างประมวลผลไม่ทันอยู่พักใหญ่...
พอฉันมาถึงห้องก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคาบุรากิยืนอยู่ข้างโต๊ะฉัน ทุกคนรอบข้างต่างหลีกทางให้เขา
“มาแล้วงั้นหรอ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน"
ท่าทางจริงจังคอขาดบาดตายนั่นมันอะไรกัน...
“พูดตรงนี้เลยหรอคะ”
ท่านคาบุรากิชะงักอย่างสง่างามจนคนรอบข้างที่มองอยู่หน้าแดงไม่กล้ามองรัศมีอันเจิดจ้าของจักรพรรดิ
“ไปคุยที่สโมสรแล้วกัน”
“ฉันเข้าไปที่นั่นไม่ได้ค่ะ...”
ดูเหมือนระยะเป็นสิบปีที่ฉันเป็น Pivioine จะซึมซับในความทรงจำของท่านคาบุรากิอยู่บ้าง แต่เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันโดนเด้งจากตำแหน่งนั้นด้วยน้ำมือของเขาเอง ฉันที่ถูกกดดันจำเป็นต้องตอบสิ่งที่ไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่
“งั้นตามฉันมาแล้วกัน”
เขาพูดอย่างทรงอำนาจ ซึ่งฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากตามเขาไป เขาเป็นคนที่ฉันเคยตามจีบและฆ่าฉันตายทั้งเป็นโดยการหักหน้ากลางงานหมั้น ทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าแสดงปฏิกิริยาอะไรกันแน่ จะโกรธก็ไม่ได้ จะรักก็ไม่ลง สุดท้ายก็อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และหลีกเลี่ยงเขามาโดยตลอดนับแต่วันนั้น
ในที่สุดเราก็มาหยุดลงในมุมหนึ่งที่ไร้ผู้คน เป็นจุดเดียวกับที่ฉันเจอทาคามิจิวันนี้
“วันนี้ทาคามิจิร้องไห้ แล้วเธอก็อยู่ที่นั่นด้วย คิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ”
เอ๋?! เขาเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นงั้นหรอคะ! แต่คงไม่ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงสินะ
“ถ้าเธอยังคิดที่จะทำร้ายทาคามิจิ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
“คนที่จนตรอกจริงๆ จะทำอะไรก็ได้ล่ะค่ะ ตอนนี้ฉันเองก็ไม่เหลืออะไรจะเสียแล้วเหมือนกัน”
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้า ท่านคาบุรากิมองฉันด้วยท่าทางคล้ายระแวง แววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมา
“ต่อให้เธอคิดว่าตอนนี้เธอแย่แล้ว แต่เชื่อเถอะ ฉันสามารถทำให้เธอตกต่ำกว่านี้ได้ เพราะงั้นตอนที่ฉันยังเห็นแก่ความใจดีของทาคามิจิ หยุดทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นซะที เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเตือนเธอแล้ว”
ท่าทางเกรี้ยวกราดนั่นทำให้ใจฉันหยุดเต้น และหน้าฉันร้อนผ่าว มีไม่กี่ครั้งที่ฉันได้เห็นภาพจักรพรรดิระเบิดอารมณ์ด้วยความโกรธลึกซึ้ง คำพูดที่ดูเสียดแทงหัวใจดูเข้ากันได้ดีกับท่าทางทรงอำนาจนั่นจริงๆ แม้ช่วงท้ายอาจพูดไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ แต่อาจเพราะไม่เคยชินกับเรื่องแบบนี้เท่าเอ็นโจก็ได้
“เธอ...เป็นมาโซอย่างที่ข่าวบอกมาจริงๆด้วยสินะ”
“ห๊า??? พูดถึงอะไรคะ ฉันไม่ได้ชอบการถูกทำร้ายซะหน่อยค่ะ!”
อะไรทำให้บทสนทนามาถึงจุดนี้ได้น่ะ ทำไมอยู่ๆก็พูดเรื่องพรรค์นี้ออกมา
“และเธอก็เป็นซึนเดเระด้วยสินะ”
“ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลยค่ะ! พูดถึงเรื่องอะไรอยู่คะ!!!”
ท่านคาบุรากิหลุดหัวเราะหึออกมา ท่าทางในตอนนี้ดูดีจนคนจิตอ่อนต้องตกหลุมรักคนตรงหน้าแน่ๆ
“ฉันได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดกับทาคามิจิ”
เอ๋...
“ขอบคุณนะที่พูดกับทาคามิจิอย่างนั้น”
“ฉันไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษซะหน่อยค่ะ! ท่านคาบุรากิคิดไปเองทั้งนั้น!!! ละ...และก็กรุณาช่วยหยุดยิ้มทีเถอะค่ะ”
“หะ???”
“ถ้ายิ้มต่อไปแบบนั้น ฉันต้องตกหลุมรักแน่ๆค่ะ เอามือปิดไว้เร็วเข้าค่ะ!”
“อย่าพูดอะไรที่ฉันไปต่อไม่ถูกได้ไหม...”
ก็อย่าทำอะไรแบบนั้นก่อนสิ พลังทำร้ายล้างน่ากลัวเกินไปแล้ว
ว่าแต่เขาไม่ได้คิดจะมาแก้แค้นให้แฟนตัวเองจริงๆใช่ไหม ฉันแนะนำให้ทาคามิจิบอกเลิกกับเขาไปนะ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดตอนนั้นหรือไง ฉันด่าทาคามิจิด้วยนะ! แถมยังผลักเธออย่างแรง นั่นเรียกว่าทำร้ายร่างกายนะ! อย่ามาขอบคุณกันสิ ฉันน่ะแค้นผู้หญิงคนนั้นจะตาย ทำไมดูไม่ออกกันนะ
“ขอโทษนะ...”
อะไรน่ะ ต่อจากขอบคุณก็ขอโทษงั้นหรอ ท่านคาบุรากิโดนมอมเหล้ามาหรือเปล่า...
“ขอโทษที่ประกาศเรื่องนั้นกลางงานหมั้น มันแรงเกินไปจริงๆนั่นแหละ และเรื่องนั้นเธอไม่ได้ผิดอะไรด้วย...”
อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหมคะ นั่นทำให้ฉันเริ่มใจอ่อนคล้อยตาม... ฉันกะจะเก็บความแค้นไว้ตลอดชีวิตซะหน่อย
ฉันได้แต่เตือนสติตัวเองว่ายังไงก็ต้องแค้นให้ถึงที่สุด
“แต่ว่าถึงยังไงสิ่งที่เธอเคยทำกับทาคามิจิก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าให้อภัยหรอกนะ”
“ผู้หญิงคนนั้นควรโดนแล้วค่ะ สมกับฐานะสามัญชนนั่นดี”
“ห้ามพูดถึงทาคามิจิแบบนั้น ถ้าฉันได้ยินคำพูดทำนองนั้นจากปากของเธออีกแค่ครั้งเดียว ต่อให้ทาคามิจิมาห้าม ฉันก็จะทำให้เธอตายทั้งเป็น”
“แหม งั้นหรอคะ”
“...”
ท่านคาบุรากินิ่งไปพักหนึ่ง
“มาโซจริงๆด้วย! เธอชอบให้พูดทำร้ายจิตใจจริงๆด้วย!”
“เอ๋?! เปล่าซะหน่อยค่ะ!”
“เธอยิ้มตลอดเลย! ยิ่งว่าแรงหรือขู่น่ากลัวมากขึ้น ยิ่งยิ้มสดใสขึ้นอยู่ชัดๆ!!!”
ท่านคาบุรากิทำหน้าตื่นตกใจ
“นั่นคือยิ้มการค้าค่ะ! ยิ้มรับเวลารับมือไม่ถูกไงคะ อย่าตีความผิดๆสิคะ”
“ฉันเห็นเธอยิ้มจอมปลอมนั่นมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว! เธอไม่ได้เห็นตอนตัวเองยิ้มนี่ ตอนถูกว่าเธอยิ้มสดใสจนออร่าแห่งความสุขเปล่งออกมาขนาดนั้น รอยยิ้มการค้าอะไรล่ะ”
“เป็นความผิดท่านคาบุรากิต่างหากค่ะที่หน้าตาดีเกินไปจนฉันเผลอยิ้ม” นั่นสินะ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!
“ฉันลองหาข่าวมาแล้ว ตอนเธอถูกทำร้าย ใครที่เห็นเหตุการณ์ก็ยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอมีความสุขอยู่ชัดๆ ตอนที่เธอโดนมีดบาดจนเลือดออกยังยิ้มแย้มแจ่มใส แถมยังเอาเกลือไปทาด้วย! น่ากลัวชะมัด”
สตรอกเกอร์! นี่มันสตรอกเกอร์ตัวจริงเสียงจริงเลยนี่คะ!!! รู้กระทั่งตอนเอาเกลือทาได้ยังไงเฮ้ย!
เหมือนที่ท่านพี่พูดเอาไว้ไม่มีผิดจริงๆ แต่ไม่นึกว่าแม้กระทั่งท่านคาบุรากิก็สโตรกเกอร์ไปกับเขาด้วย มีคนคอยตามฉันเยอะกว่าที่คิดเกินไปแล้วนะ...
คงแค่ดูความเคลื่อนไหวของฉันเพราะกลัวฉันจะไปทำอะไรคนรักเขาล่ะมั้งนะคะ
“ทาเกลือฆ่าเชื้อเฉยๆค่ะ...”
สายตาท่านคาบุรากิบ่งบอกชัดว่าไม่เชื่อถือเลยสักนิด เก็บอาการบ้างก็ได้นะคะ
“จะยังไง เอานี่ไปแทนคำขอโทษสำหรับสิ่งที่ฉันเคยทำแล้วกัน”
“นี่มันอะไรคะ...”
ฉันมองขวดในมือด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“เกลือที่ทาแล้วไม่เป็นอันตรายต่อเยื่อบุผิว มันกะปริมาณส่วนผสมและอัตราส่วนที่แน่นอนไว้แล้ว ถึงเธอจะชอบเวลาเจ็บแค่ไหนก็ยอมลดหน่อยดีกว่านะ มันคงไม่แสบเหมือนเกลือทั่วไป”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่ใช่มาโซ...”
“อย่ากินเกลือนี้ล่ะ เอาไว้ทาแผลอย่างเดียว จริงๆเอาไปขัดผิวก็ได้ มันแสบหน่อยๆ เธอน่าจะชอบ และก็ห้ามทำร้ายตัวเองเล่นๆเพื่อให้เลือดออกแล้วทาเกลือนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้น...”
ทำไมมีแต่คนเข้าใจผิดแบบนั้นกันนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
ฉันเก็บของขวัญชิ้นแรกที่ท่านคาบุรากิให้ลงกระเป๋า ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะได้อะไรแบบนี้จากเขาเลย ขนาดตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า แล้วถ้าฝัน นี่มันฝันบ้าอะไรกัน...
ท่านคาบุรากิเดินจากไป ฉันมองแผ่นหลังของเขา นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีโอกาสได้คุยดีๆกับเขา มันคงดีกว่านี้ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในฐานะนี้ ไม่ได้มีชนักติดหลัง ทำอะไรไม่ถูกว่าควรดีใจหรือเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นดี ตอนนี้ฉันเองควรจะมองเขาเป็นศัตรูใช่ไหม
ถ้าเป็นแต่ก่อน ฉันคงดีใจมากจนทำอะไรไม่ถูก แต่ตอนนี้... ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากยุ่งกับเขาอีกแล้ว เป็นเพราะทาคามิจิคนเดียวแท้ๆ! ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ...
ช่วงนี้ฉันก็ไม่เจอเอ็นโจอีกเลย นับตั้งแต่ฉันเจอ “คู่หมั้น” ของเขา ทั้งๆที่ตอนฉันตกต่ำก็โผล่มาเยาะเย้ยสม่ำเสมอแท้ๆ พอสืบๆไป ดูเหมือนจะไม่มาเรียนด้วยเหมือนกันนะ
ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหมอนั่นเป็นพิเศษหรอกนะ คงไปเตรียมการหมั้นล่ะมั้ง ดีแล้วล่ะ อยู่ใกล้ๆแล้วน่าขนลุก
วันหนึ่งทุกอย่างก็เกิดขึ้น มันรวดเร็วและรุนแรงจนฉันตกตะลึง
ฉันไม่เคยคาดคิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้น และไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี
ตอนนี้ตระกูลเอ็นโจล้มละลายแล้ว
………………(จบตอนพิเศษ Kimidolce ตอนที่ 6)………………
คิดไน่อยๆนะว่าเอ็นโจล้มละลายนี่ฝีมือท่านพี่รึเปล่า
>>889 ขอบคุณโม่งทะลุมิติจ้า มาอย่างสม่ำเสมอมากๆ ไปทำงานก็รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะ ตอนนี้ค้างมากกก
>>895 กูก็รู้สึก มันมีความน่าเอ็นดูแบบไซซายะว่ะ 5555
>>894 กูแอบคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือยุยโกะแผลงฤทธิ์มากกว่า ประมาณว่าคุณชายเอ็นโจต้องหมั้นเอาตัวเข้าขัดดอกใช้หนี้ตระกูลอุริว แต่ยุยโกะหักหลังได้ตัวคุณชายไปแล้วยังไม่พอใจ ยังจะฟ้องร้องบริษัทในเครือเอ็นโจล้มละลายด้วย (น้ำเน่าขน๊าด) ส่วนท่านพี่รู้ทั้งหมด แต่ไม่ห้าม...
อ่านฟิคพิเศษแล้ว วาคาบะนี่ลึกลับจริงๆ จะบอกว่าแอ๊บใสหรือแกล้งทำตัวร้ายๆเพื่อดึงสติท่านเรย์กะกลับมาก็บอกไม่ถูก
900 แล้ว ตั้งชื่อกระทู้กันยัง?
ขอเสนอ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
ขณะนี้มีผู้ท้าชิงส่งชื่อเข้าร่วมประกวด 6 ชื่อ มีคนโหวตแล้ว 3 คะแนน ลองสรุปรวบรวมมาให้ได้ดังนี้ (ถ้ามีตกหล่นก็ช่วยเพิ่มให้ด้วยนะ) เชิญส่งชื่อและร่วมโหวตกันได้ตามอัธยาศัย ปิดโหวตซัก 980 ละกันเนอะ
>>802
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับคณะสังคีตทั้งห้า พร้อมทัวร์ตระเวนกินสุดหรรษาสไตล์มารีอังตัวเน็ตผู้เลิศหรู [ยันต์ขับไล่โชคร้ายใบที่ 24]
>>803
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับการตะลอน Food tour ทั่วราชอาณาจักรของคิโชวอินเรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้า [อย่ามายุ่งกับรอบเอวฉันนะคะ! ครั้งที่ 24]
>>806
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับคอร์สออกกำลังกายแบบสปาต้า...ขอเสื่อโยคะให้ฉันแทนเถอะค่ะ [เสื่อผืนที่24]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับปูแปลงร่างด้วยอำนาจของวิญญาณทานุกิ [กระเป๋าใบที่24]
>>807
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรัน ทัวร์หลอนของคิโชวอินเรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้า[วิญญาณทานุกิสิงสู่ครั้งที่24]
>>902
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
โหวต. 902
ขอสังคีคทั้ง 5 บ้าง >> 803
ลองย้อนกลับไปอ่านใหม่บทแรกแผนห้าข้อของท่านเรย์กะยังทำไม่ได้สักกะข้อ เปิดตอนที่สองอ่านต่อเจอตรงที่บอกยังสติดีพอที่จะไม่หัวเราะแบบโอะโฮะโฮะโฮะแล้วย้อนกลับมาดูปัจจุบันโดนน้องๆวาคาบะเอาเสียงหัวเราะโฮะโฮะโฮะนั่นมาล้อสรุปทำตามความตั้งใจเดิมไม่ได้เลยสักนิดสินะท่านเรย์ก่าาาาา
>>920 แต่กูชอบเรื่องนี้ตรงนี้นะ คือตัวละครมันมีพัฒนาการอย่างที่ควรจะเป็น อย่างเรย์กะ ตอนแรกนี่งก สามัญชนมากๆ แต่พอนางอยู่ไปอยู่มา โดนหล่อหลอมด้วยวิถีคุณหนูตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้กลายเป็นคุณหนูตัวจริงไปแล้ว(แบบมีวิธีคิดแบบสามัญชนติดมาหน่อยๆ) ถ้าไปเทียบกะตอนแรกจะเห็นความแตกต่างชัดเลย ตอนแรกๆเห็นอะไรก็แพง เห็นอะไรก็เปลือง บ่นในใจตลอด เดี๋ยวนี้นางเคยชินแล้ว ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายขึ้นเยอะ เสื้อเลอะขี้นกไม่ใส่ ของฝากต้องเป็นอย่างดี สมัครฟิตเนสแต่ไม่ไป ฯลฯ การหัวเราะแบบคุณหนูที่ว่าจะไม่ทำ ตอนนี้กลายเป็นเอกลักษณ์ เราว่ามันสมจริงดีอ่ะ คือนางมาถูกทรีตแบบคุณหนูเป็นสิบปี มันไม่มีทางที่นิสัยจะไม่เปลี่ยนหรอก นางค่อยๆเปลี่ยนไปจนตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กลายเป็นคุณหนูจริงๆไปแล้ว
วันนี้ถึงวันที่มาซายะนัดหมายคุณคิโชวอินให้มาออกกำลังกายที่ฟิตเนส
ปากบอกว่าจะช่วยเขาลดน้ำหนัก แต่จริงๆแล้วกะเอาไปทำแผนโครงการของบริษัทตัวเองอยู่ชัดๆ ดูยังไงก็ไม่น่าไว้วางใจ ผมก็เลยตามมาด้วย
มาถึงที่ฟิตเนสก่อนเวลานิดหน่อย ก็พบว่าร้างราผู้คน ก็รู้หรอกว่ามาซายะจริงจังหนักมาก แต่ถึงขนาดปิดเหมาทั้งวันเพื่อฝึกคุณคิโชวอินสองต่อสองเลยนี่มันก็... ดีนะที่ตามมาด้วย....
ไม่นานนักมาซายะก็รับคุณคิโชวอินมาถึงที่หมาย สายตาดูจะล่อกแล่กออกเซ็งๆทันทีที่ได้เห็นเครื่องออกกำลังกายดูตลกชะมัด ผู้หญิงคงไม่ค่อยชอบเล่นอะไรแบบนี้สินะ
ผมเข้าแนะนำเรื่องห้องแต่งตัวนิดหน่อย ก่อนที่คุณคิโชวอินจะเข้าไปข้างใน
คุณคิโชวอินหายไปนานพอตัว มาซายะที่รอฝึกซ้อมหฤโหดก็บ่นอยู่นั่น ผู้หญิงก็แต่งตัวนานแบบนี้อยู่แล้วหรอกน่ะ พอพูดแบบนั้น มาซายะก็บ่นหนักกว่าเดิมว่าจะไรนักหนากะแค่ใส่เสื้อผ้า... ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเล้ย
ระหว่างที่คุยกันอยู่คุณคิโชวอินก็ออกมาพอดี ในชุดออกกำลังกายสีชมพูหวานแหววน่ารักดูเจริญตา อืม.. ดีจริงๆที่มาด้วย...
มาซายะเข้าจู่โจมออกปฏิบัติการโค้ชโหดทันที เริ่มจากการมอนิเตอร์น้ำหนักส่วนสูงคุณคิโชวอิน นั่น... ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะจริงๆนั่นแหละ แหงล่ะว่าคุณคิโชวอินยืนกรานปฏิเสธอย่างหนักแน่น ผมเข้าไปไกล่เกลี่ยสักหน่อย ก่อนที่...
“นี่เธอ ขืนปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นสัตว์กีบคู่หรอก!”
“สัตว์กีบคู่!?”
... ไปเรียนวาจาเชือดเฉือนแบบนี้มาจากไหนกันนะ มาซายะ
คุณคิโชวอินเบิกตาโผล่ง หน้าซีด ซวนเซจะเป็นลมลอมล่อ ผมเลยรีบเข้าไปช่วยพยุงไว้
น้ำหนักที่โถมมานิดหน่อยก็ไม่ได้หนักอย่างคำครหาสักนิด ต้องเรียกว่าผิวเนื้อเนียนนิ่มมีน้ำมีนวลต่างหากล่ะ ไม่เข้าใจอะไรซะเล้ยมาซายะ
คุณคิโชวอินตัวสั่นกึกจากคำพูดไร้การถนอมน้ำใจของมาซายะ ท่าจะพูดอะไรไม่ออก ส่วนมาซายะก็อย่าพูดมากกว่านี้เลยน่ะ
“ไม่ต้องสนใจที่มาซายะพูดหรอก คุณคิโชวอิน ไม่ต้องห่วงนะ คุณคิโชวอินผิวขาวน่ารักเหมือนกระต่ายอยู่แล้ว”
“.....!”
ลองพูดชมเสริมกำลังใจหน่อยคุณคิโชวอินก็สะดุดกึกในพลัน ก่อนจะทำหน้านิ่งทำหูทวนลม ...เขินรึเปล่านะ? หรือว่าจะไม่ได้สนใจคำพูดผมเลย?... ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่กะตัวแล้วนี่นะ คำชมของเราน่ะเขาเคยสนใจซะที่ไหนล่ะ เฮ้อ...
____
ลองแต่งตอนนอนไม่หลับ แต่นอนนี้ง่วงละ พอและ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
>>930 อันนี้นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่กูรู้สึกชื่นชมฮิโยโกะซามะว่ะเอาจริงๆนะอ่านตอนแรกๆต่อไปเรื่อยๆนี่กูไม่ค่อยรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่มันเหมือนว่าคนเราอยู่ด้วยกันทุกวันอ้วนขึ้นหรือผอมลงยังสังเกตยากแต่พอย้อนกลับไปอ่านตอนแรกแล้วหันกลับมาดูตอนล่าสุดท่านเรย์กะนี่เปลี่ยนไปเยอะมากๆจริงๆ
>>930 กูรู้สึกว่าตัวละครที่เห็นพัฒนาการเยอะสุดๆ นี่คือคาบุล่ะนะ ไม่รู้เพราะเรื่องมันเล่าจากสายตาเรย์กะด้วยหรือเปล่า เลยเห็นความเจริญเติบโตของมาซายะน้อยจากเด็กประถมหน้าตาบูดบึ้งตายซากเอาแต่ยูริเอะจนเริ่มพัฒนาการมาถือของให้คนอื่นได้ รู้จักซื้อของมาฝาก ฯลฯ ถึงด้านอื่นๆ จะยังบ้าๆ บอๆ อยู่ก็เหอะวะ 5555
ตัวละครอีกตัวที่พัฒนาเยอะมากคือริรินะ
จากยัยเด็กติ่งเอาแต่ใจกลายมาเป็นผู้เป็นคนได้ขนาดนี้
ปัจจุบันกำลังจะกลายเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าแม่กาลีแห่งซุยรันแล้ว
ทำไมคุยกันไปคุยกันมา ตอนนี้เหมือนสมาคมคุณแม่คุณป้าพูดคุยเรื่องการเจริญเติบโตของลูกน้อย อาห์...เมื่อตอนนั้นยังเป็นเด็กน่ารักอยู่เลยน้า...
>>935 กูเห็นด้วย แล้วตัดภาพไปที่จอมมารไก่ของกู นี่มันแขกรับเชิญ A ชัดๆ
ถ้าว่ากันตามตรงตัวละครชายที่เจ้าแม่สนิทด้วยมากๆก็คือคาบุ ปากบอกรำคาญ แต่เขาก็ส่งเมลล์หากันตล๊อด แลดูเฟรนด์โซน ส่วนเอ็นโจผู้ทำตัวลึกลับไม่เปิดเผยเรื่องส่วนตัวสักเม็ด โชคดีที่มียูกิโนะเป็นน้องชาย แต่ใครจะรู้ว่าคนไหนจะปักธงเจ้าแม่กันแน่ หุๆๆๆ
อาห์...ค่ะ สมาคมคุณแม่คะ พูดๆไปแล้วก็... ดิฉันย้อนกลับไปอ่านตอนสมัยเด็กทีไร รำคาญไซซายะทุกที โตมาก็น่ารำคาญน้อยลงแล้วล่ะนะ...แต่ก็น่ารำคาญอยู่ดีค่ะ อาห์...
>>941 จะว่าไป จอมมารก็มีพัฒนาการ ...ในแง่เลวลงเหมือนกันนะมึง ตอนแรกๆ ยังออกมาเป็นสุภาพบุรุษยิ้มแย้มแจ่มใสที่ในใจไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่แค่นั้นอยู่เลย หลังๆ มานี่เริ่มเผยความยันออกมาอย่างชัดเจน ทั้งรสนิยมเรื่องหนังละคร และความเป็นสตอล์กเกอร์แบบปิดไม่มิด แค่นางเอกไม่เหลียวแลเขาเลยแค่นั้นเอง แค่กๆ
>>945 กูว่าไอ้เรื่องความเป็นสตอล์กเกอร์นี่มันปิดไม่มิดนานแล้วว่ะ แต่หลังๆมันแสดงออกชัดเจนว่ากูสตอล์กเกอร์แน่นอน แต่เจ้าแม่ยังบื้ออยู่อีก ไม่ถามเลยว่าสตอล์กเกอร์ป่ะเนี่ย
แล้วเวลามีประเด็นอะไรในบททีไรแม่งย้อนเข้าตัวเองทุกรอบอะ อย่างไอ้เรื่องล้างสมองที่ฮีด่าเขาแต่เสือกเป็นเอง หรือด่ามาซายะว่าเป็นสตอล์กเกอร์แต่ตัวเองนี่ระดับมือโปรแล้ว 5555555555
พอย้อนอดีตกันปล้วก็นึกได้
กุอยากรู้มุมมองท่านซาราระตอนเห็นเจ้าแม่เล่นมุกนางซาโลเม่ในงานฤดูร้อนมากว่าท่านซาราระคิดยังไง...
ไม่ไหวแล้วตามแอบอ่านมาเงียบๆเเต่อยากเม้นมาก
คือพ่อจอมมารเคยเเง้มทฤษฎีกระจกออกมาด้วยนะ
ที่บอกว่าทำให้สามารถรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดไรอ่ะ
นี่คิดว่าจอมมาีต้องเคยใช้กับเจ้าแม่เเน่ๆเลยรู้ยันพยาธิในท้อง
ตอนเก่าๆ นึกถึงตอนนึง จำไม่ได้ว่าตอนที่เท่าไหร่ แต่เรย์กะพูดถึงคาบุ ราวๆว่า ปัจจุบัน(ประถม)คาบุงี่เง่า เป็นสตอร์กเกอร์ แต่พอถึงมัธยมคงจะเติบโตเป็นจักรพรรดิผู้เคร่งขรึมแบบพระเอกในมังงะมั้ยนะ
//มองตอนล่าสุด ไม่เลยสักนิดว้อย 5555555
จะว่าไป ตอนแรกที่ท่านพี่ออกมา (ตอนที่5) ยังบอกว่าท่านพ่อท่านแม่ดูถูกคนที่ต่ำกว่า คาร์ช่วงแรกก็พยายามยัดเยียดเจ้าแม่ให้บ้านคาบุรากิ ถึงขั้นที่ท่านพี่คิดว่าอาจต้องปะทะกันในวิธีทำงาน
แต่ตอนหลังๆกลายเป็นครอบครัวฮาเฮไปแล้ว
อันนี้พวกมึงว่าหลุดคาร์ หรือเพราะเจ้าแม่เป็นแบบนี้ เลยส่งผลกระทบกับคาร์อื่นวะ
>>957 ฮาเฮแค่ภายในบ้านกับคนสนิทมั้ง เพราะไม่มีฉากที่ทั่นพ่อทั่นแม่คุยกับสามัญชนเลย เลยไม่รู้ว่าเหยียดรึเปล่า
ส่วนเรื่องยัดเยียด ก็เห็นเคยพาเข้าคอร์สล้านแปดที่มาดามคาบุจัด ถ้าให้เดา ตามประสาคนรวยต้องมีคนคอยตามคุณหนูอยู่แหละ คงเอาไปรายงานว่าสนิทกับคุณชายทั้งสองดี เลยไม่ยัดเพิ่มมั้ง
>>960 ระยะเวลาที่อยู่ร่วมกับเจ้าแม่มากกว่าคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด ของวาคาบะที่บ้านอาจคิดว่าแค่รู้สึกผิดเพราะนานๆ ไปที (เจ้าแม่ปรามไว้ไม่อยากให้ไปรบกวนมาก)
ลองคิดดูนะถ้าเป็นรายงานก็จะ
วันนี้เลิกเรียนไปท่านข้าวกับคุณหนูบ้านคิโชวอิน
วันนี้เลิกเรียนไปเดินซูเปอร์สามัญชนกันคุณหนูบ้านคิโชวอิน
วันนี้โทรหาคุณหนูบ้านคิโชวอินแต่อีกฝ่ายติดเรียนพิเศษไม่ได้พบกัน
วันนี้ไปคาเฟ่กับคุณหนูบ้านคิโชวอิน
วันนี้ไปร้านขนมเค้กของเด็กซุยรันที่เคยถูกรถบ้านคาบุรากิชนคนนั้นอีกครั้ง
วันนี้โทรนัดพบกับคุณหนูบ้านคิโชวอินแต่เช้า
วันนี้คุณชายมาซายะให้เตรียมฟิตเนสเพราะนัดกับคุณหนูคิโชวอินไว้
คิดดูสภาพคนฟังข่าวสิ วันๆ ขลุกอยู่กับเจ้าแม่ขนาดนี้ถ้าบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกันคงได้แต่ยิ้มอ่อนแล้วบอกว่าวัยรุ่นนี่ปากแข็งกันจังเลยนะ
>>961 กูว่าคาบุมันก็ไม่ได้เชื่อฟังอะไรนะตอนบอกอย่าไปรบกวน เพราะไปพบวาคาบะนอกรอบนอกเหนือจากที่นางรู้ตั้งหลายหน อารมณ์แบบอยากไปหาก็ไป แต่ไม่ได้เล่าให้ฟังเฉยๆ อย่างตอนไปขอโทษที่เด็ก pivoine เกรียนใส่ถึงบ้าน หรือโผล่ไปชวนไปนั่นไปนี่น่ะ เรย์กะมารู้ทีหลังว่าไปหาวาคาบะจากปากคนอื่นก็หลายรอบอยู่นะ
ตอนใหม่ทำกูขำก๊ากตอนที่เรย์กะซามะเลียนแบบวิธีการประหารแปะกระดาษโปะหน้า ที่พกผ้าเช็ดหน้าไว้เยอะๆ คือเตรียมไว้เพื่อการนี้เลยใช่มะ!? ตอนนี้เอ็นโจดูน่ากลัวมาก ยิ้มไม่ได้ชวนให้สบายใจเลย เรย์กะซามะจะกลัวก็ไม่แปลกใจอ่ะ 5555555
ไอ้โมเม้นต์โชโจที่เกือบจะเป็นการฆาตกรรมนี่มันอะไรกันเนี่ย!! รู้ละ ท่านเรย์กะเป็นประเภทคิดหลอกตัวเองเวลาจะทำอะไรแบบนี้ใช่มะ อย่าบอกนะที่ว่าตัดฉับความคิดเกี่ยวกับเอ็นโจตลอดเพราะว่าไม่อยากคิด ถ้าคิดก็จะรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ไม่อยากรู้สึก เลยตัดวงจรไปเลยสินะ!
ว่าแต่เอ็นโจนี่ ตัวห่างไกลแต่คงดูอยู่ตลอดแต่แรกใช่มะ ถึงได้ไม่เข้ามาแต่แรก คงเพราะอยากแกล้งไซซายะด้วยมั้ง5555
>>961 อยากอ่านฟิคกาวคนรับใช้/คนขับรถคุณหนูขึ้นมาทันที ป่านนี้มาดามคาบุคงฟินขึ้นสวรรค์ ลูกชายสนิทกะสาวน้อยที่ตัวเองเล็งไว้ ไม่รู้อีเวนท์ประกาศตัววาคาบะจะเป็นไงมาก สมัยคิมิคาบุดูปีกกล้าขาแข็ง แบบว่าซื้อหุ้นกิจการของคิโชวอินจนเทคได้ มาดามคงอ่อนใจ แต่ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะคนที่เล็งไว้ฐานะก็ไม่เท่าเทียมกันแล้ว ส่วนตอนนี้ถ้าคาบุเปิดตัววาคาบะ มาดามคงเฟลและโกรธสุดๆ เพราะตั้งความหวังไว้สูง บ้านคิโชวอินก็ยิ่งใหญ่กว่าตอนคิมิเพราะท่านพี่อีก แถมเรย์กะก็นิสัยดี สนิทกับคาบุดี ไม่มีแฟน ทำไมลูกชายตัวเองไปคว้าผู้หญิงชาวบ้าน ดูเอ๋อๆ อย่างวาคาบะมาทำเมีย
>>967 กูก็คิดเหมือนกันนะ มาดามคาบุรากิดูถูกใจท่านเรย์กะเพราะชวนคุยเรื่องอะไรก็เข้ากันได้ ชวนคุยเรื่องโอเปร่าก็รู้เรื่อง รักสวยรักงาม เป็น PR คอร์สลดน้ำหนักให้ได้อีกต่างหาก รสนิยมการกินก็ดี ซื้อช็อกโกล่ามาถูกใจคาบุได้อีก ยังนึกไม่ออกว่านอกจากเรื่องกินแล้ววาคาบะจะทำเรื่องอื่นๆ ที่ว่ามาได้ยังไง ไม่ได้ว่านางไม่ได้ดีนะ แต่ไม่ใช่เสป็คมาดามคาบุรากิอะ
ประคองคนที่เป็นตะคริวให้เดิน มันต้องโอบระดับไหนวะ ฟืดฟาดดดดดด
ตอนล่าสุดนี่ท่านเรย์กะหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองในการเอาคืนคาบุได้เหมือนเวลาใส่ส่วนผสมแปลกๆลงไปในอาหารเลย
ตอนล่าสุดคือโคตรเถื่อน 5555555
พออ่านตอนนี้แล้วแสดงว่า3คนนี้นี่สนิทกันจริงๆ
ถ้าท่านเรย์กะยังระแวงรูทหายนะคงไม่กล้าเล่นแรงขนาดนี้
แถมจบเรื่องที่ท่านเรย์กะพยายามฆาตกรรมคาบุด้วยเมล่อนคนละลูก
เมื่อเทียบกับการยืนแช่งจากข้างหลัง กับ อยากเอาคราบน้ำมันป้ายโทรศัพท์ ครั้งนี้ถือว่ารุนแรงจริงๆ สงสัยจะแค้นเรื่องสัตว์กีบคู่จริงๆ 5555
แต่ตอนนี้ ถือว่าเป็นตอนโดขิๆ ของคาบุเลยนะ 555
//ตัวตนด้าน S ของเรย์กะได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ววววว เห็นเขาดิ้นทุรนทุราย ยังเอามือไปกดไหล่เขาอีกแน่ะ
ความจริงฉากยืนมองหน้าตอนนอนมันควรจะโชโจสิ ดูอีเรื่องนี้ พลิกไปโคนันเฉย5555555555
ที่บอกฆ่าแม่งนี่ไม่ได้พูดเล่นนี่หว่า เอาจริง55555
เจ้าแม่ชอบบอกว่าไม่สนิทกับคาบุและเอ็นโจ แต่ดูยังไงก็โคตรสนิทเลยเนี่ย5555
ฝั่งสองหนุ่มน่าจะคิดว่าสนิทกับเจ้าแม่มานานละ ไม่งั้นคนไม่สนิทกันจะถ่ายรูปตอนหลุดๆเหวอๆไปให้คนอื่นได้เหรอวะ
คาบุถ่สยเจ้าแม่ตอนโดนกวางรุมงี้ ตั้งแต่เด็กๆนี่นะ
อะไรคือการบรรยายอย่างโชโจจ้องหน้าตอนหลับแล้วเลี้ยวลงข้างทางเป็นฆาตกรรมไปได้ เรื่องนี้ก็ยังคงคอนเซปต์เสมอต้นเสมอปลายดีจริง สิ่งที่คุณอยากเห็น คุณอยากได้ เราไม่ให้.....
ว่าตามตรง ก็มีวิญญาณหญิงชราสิงอยู่จริงๆนั่นแหละ.... นับอายุตอนโลกก่อนบวกรวมกับอายุโลกนี้ก็ดูไม่น้อยแล้วนะ!
เอ้า ปั่นเม้นกันได้แล้ว ดูซิว่ามู้นี้จะปิดท้ายด้วยอะไร!?
รู้สึกได้ถึงความสนิทสนม มันกร๊าวใจมาก ในที่สุด เรือก็เริ่มแล่นอย่างที่ควรจะเป็น ขอโมเม้นแบบนี้อีก นี่แหละ เซชุนหละ
ตั้งกระทู้ใหม่รอล่ะ เชิญวิ่งควายกันตามสะดวก! ขอให้ดิบตอนใหม่คลอดไวๆ!
https://fanboi.ch/webnovel/5102/
ตอนหน้ามุมมองฟูจินไรจินแล้วสินะ รออออออ
อาริมะกับบทที่หายไป...
ถ้าแปลทันดิบทู้ต้องเงียบแน่ๆ
ขอให้ท่านฮิโยโกะต่อไวๆที
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.