ซานต้าริน่าเรย์กะตระเวนแจกของขวัญเด็กในค่ำคืนวันคริสต์มาสทั่วเมืองโตเกียว จนกระทั่งมาถึงบ้านสุดท้าย ของขวัญของยูกิโนะคุง~!
ที่คฤหาสน์เอ็นโจเงียบสนิท แอบสืบความมาแล้วว่าวันนี้ทุกคนไปงานเลี้ยงคริสต์มาสกันหมด ดังนั้นก็ไม่ต้องระวังตัวมากเกินไปล่ะนะ~
ซานต้าริน่าเรย์กะดอดปีนเข้าบ้านเอ็นโจจากทางหน้าต่าง อันที่จริงควรเป็นปล่องไฟแบบธรรมเนียมซานต้านิยม แต่ดูเหมือนปล่องไฟที่ญี่ปุ่นจะเล็กไปหน่อย... เข้ามาถึงภายในได้อย่างง่ายดาย ซานต้าเรย์กะก็ไปยังห้องนอนของเป้าหมายตามที่รู้มา... เปิดประตูห้องนอนสีฟ้า ห้องมืดสนิท บุกรุกเข้าไป ปิดประตูอย่างมีมารยาท...
?? : นั่นใครน่ะ?
เรย์กะ: อุกริ้ว!?
?? : หา?
ในห้องมืดๆกลับมีคนนอนอยู่บนเตียงนอนที่เขาค่อยๆลุกขึ้นและตรงเข้ามา ผมสีดำและส่วนสูง ไม่ใช่ยูกิโนะคุงแน่ๆล่ะ
เรย์กะ : ท ท ท่านเอ็นโจ!?
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!? ไม่ได้ไปงานเลี้ยงหรอกเหรอ!!?
เอ็นโจ : เอ๋? คุณคิ--
เรย์กะ : ซานต้าค่ะ!!
เอ็นโจ : ใช่จริงด้วย คุณคิโ--
เรย์กะ : ซานต้าริน่าค่ะ!!
สายตาคนตรงหน้าค่อยๆไล่มองชุดซานต้าริน่าที่สวมอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า โอ๊ย ทำไมเครื่องแบบต้องวับๆแวมๆกระโปรงสั้นแบบนี้ด้วยล่ะ! ชุดนี้ไม่ได้ช่วยให้ความอบอุ่นเลยนะ!
เอ็นโจ:.... โอเคๆ คุณซานต้า ทำไมถึง...
เรย์กะ: ก็ทานุกิ...เอ้อ ซานต้าคนเดิมมีปัญหานิดหน่อยน่ะค่ะ....
จู่ๆก็บอกว่าอยากมาจ๊อกกิ้งด้วย แล้ววิ่งซะเต็มกำลังจนหลังเดาะไปอีกแล้ว ไม่เอาไหนเล้ย
เรย์กะ: แล้วทำไมท่านเอ็นโจ...
เอ็นโจ: อยู่คนเดียวในคืนคริสต์มาสน่ะเหรอ? นั่นสินะ... ก็มีคนที่อยากอยู่ด้วยกันอยู่หรอกน่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาสชวนด้วยสักที ที่งานเลี้ยงก็น่าเบื่อจะตายเลยหนีกลับมาน่ะ
เรย์กะ: อย่างนั้นเองเหรอคะ... แล้วทำไมถึงอยู่ห้องยูกิโนะล่ะคะ..
เอ็นโจ: หือ นี่ห้องผมเองต่างหากล่ะ ยูกิโนะห้องถัดไปน่ะ
เรย์กะ: ย อย่างงั้นเหรอคะ.. ฉันเข้าผิดห้องต้องขอโทษด้วยค่ะ ขออภัยที่รบกวนค่ะ...
กำลังจะเปิดประตูเผ่นแน่บ มือของอีกฝ่ายก็ยกขึ้นมาดันประตูปิดไว้ ตัวก็เข้ามาประชิดที่ข้างหลังอย่างรู้สึกถึงไออุ่นของร่างกายในวันหนาวๆแบบนี้ได้เลย
เอ็นโจ: จะรีบไปไหนล่ะครับ? คุณซานต้า
เรย์กะ: !!! ป ไปให้ของขวัญยูกิโนะคุงน่ะค่ะ
เอ็นโจ: ตอนนี้ยูกิโนะไม่อยู่หรอกนะ รอให้กับมือเจ้าตัวเลยไม่ดีกว่าเหรอ?
เรย์กะ: ของขวัญจากซานต้าต้องให้แบบเซอร์ไพรส์สิคะ!
เอ็นโจ: อ้อ นั่นสินะ... คุณซานต้าบุกรุกเข้าห้องผมนี่ก็เป็นเซอร์ไพรส์เหมือนกันสินะ...
เสียงที่ขาดตอนไป ซานต้าเรย์กะทำใจกล้าค่อยๆหันกลับ ก็พบใบหน้าระยะใกล้ของอีกฝ่าย ดวงตาเป็นประกายระยับ มืออีกข้างที่ไม่ได้ดันประตูก็คว้าเอาผมลอนม้วนๆของเธอเองขึ้นมาและจุมพิต...
เอ็นโจ: นี่ของขวัญของผมสินะครับ...
! #! & $&$#@#&#
อุกรี๊ดดดด ใครก็ได้ช่วยด้วยยยย!!!
---
จบแบบไม่มีต่อ ถถถ