ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4659/618-619/ ฟิคเมื่อท่านเรย์กะเป็นบุตรสาวจอมมาร
ตั้งแต่ตอนนี้กูขอเขียนเป็นมุมมองเรย์กะนะ
-----------------------------
"ท่านเรฟีก้า ข้าหิวเหลือเกิน" เซรีกาเริ่มร้องโอดครวญ
"ข้าก็เช่นกันค่ะท่านเรฟีก้า"
ข้ามองหน้าเซรีก้าและเคียคูราโนอย่างลำบากใจเพราะตัวข้าเองก็หิวไม่แพ้พวกนางเลย...
หลังจากที่เราทั้งสามรีบเดินออกจากโบสต์คริสตจักรนั่น พวกเราก็เดินไม่ได้หยุด รู้สึกตัวอีกทีก็เข้ามาในป่าลึกเสียแล้ว …ข้าไม่เคยต้องเดินทางไกลขนาดนี้เลย
มาคีต้า..คุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ช่างเป็นคนไร้มารยาทเสียจริง มีแขกมาเยือนถึงคฤหาสน์ทั้งทีแทนที่จะยกขนมนมเนยมาให้แสดงความเป็นเจ้าบ้าน แต่นี่กระไรสนทนาธุระ(รวมทั้งสาปข้าด้วย!!)เสร็จสรรพ นางก็ผลักข้าลงมาโลกมนุษย์เสียได้ อย่าให้ข้ากลับไปทวงบัลลังก์ได้เชียวนะ...
เอ๊ะ!!!
ข้ารู้สึกถึงความประหลาดที่หน้าท้องขึ้นมาเล็กน้อย
โครกกกก!!
"..."
"..."
บ้าจริง! ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยท้องร้องเพราะความหิวมาก่อนเลย นี่สินะที่เขาเรียกๆกันว่าถึงคราวตกอับ
ข้าได้แต่ถอนใจให้กับโชคชะตาของตนเอง
“เซรีก้า เจ้าเสกอาหารออกมาไม่ได้หรือ…มานาของข้าหมดไปตอนเข้าคฤหาสน์ซูรูฮานน์แล้วน่ะ”
“มานาของข้าก็หมดแล้วเหมือนกัน …ท่านเรฟีก้าคะ มานาของท่านยังมีอยู่หรือไม่คะ?”
“ข- ข้ายังเหลือมานาอยู่”
ต-แต่ว่า…
“ท่านเรฟีก้า”
อุ๊ก!!! อย่ามองข้าด้วยสายตาเว้าวอนอย่างนั้นสิ
ข้าสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะนึกถึงเมนูอาหารที่เคยได้กินในวัง …เอาเป็นหมึกยัดไส้ดีไหมนะ?
นึกภาพอาหารที่อยากกินแล้วตั้งจิตก่อนเสก…
ปิ๊ง!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!”
เอ๋! เกิดอะไรขึ้นหรอ?
“หนีเร็วค่ะท่านเรฟีก้า!”
ตรงหน้าข้านคือหมึกตัวใหญ่ยักษ์ รูปร่างหน้าตาค่อนข้างประหลาด อย่าบอกนะว่า
“ค- คราเคน…”
เซรีก้า เคียคูราโน่พากันกระชากข้อมือข้าวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่นะ! ถ้าข้ารู้ว่าชีวิตข้าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนเรียนข้าน่าจะตั้งใจเรียนกว่านี้ จะไม่มัววอกแวกไปคิดสูตรอาหารใหม่ by เรฟีก้าเลย น่าเจ็บใจตัวเองจริงๆ!!
-----------------------------
“เราพ้นเจ้าคราเคนมาได้แล้วล่ะ ให้ตายซิวิ่งหนีตายจนลืมหิวไปเลยนะเนี่ย”
“ข้าขอโทษนะ ข้ามันไม่ได้เรื่อง”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะท่านเรฟีก้า …เรามาคิดกันดีกว่าว่าจะไปหาอะไรมากินจากไหน”
“ปีนไปเอาผลไม้บนต้นดีไหมเคียคูราโน่”
“ใครจะเป็นคนปีนล่ะ? …ไม่ใช่ข้าแน่ๆ”
“ข้าเองก็ปีนไม่ไหวเหมือนกัน”
“…”
หรือข้าควรจะเสกเงินเอาไปแลกอาหารดีนะหรือไม่ก็ไปขโมยเงินจากคนที่เดินบนถนนดี…
อุ๊ก!!!
รู้สึกแน่นที่หน้าท้องจัง หรือว่าคำสาปจะทำงานแล้ว …ไม่น้าาาาา!!
“เซรีก้า เคียคูราโน เจ้าเห็นหน้าท้องข้าไหม?”
“ลูซิเฟอร์ช่วย! ท่านเรฟีก้าหน้าท้องท่านยืดออกมาจริงๆด้วยค่ะ!!”
“!!!”
จู่ๆข้าก็รู้สึกหน้ามืด
“ท่านเรฟีก้า”
ตึก ตึก ตึก!!
“ท่าน ท่านเป็นอะไรรึเปล่า!?” เสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น
“ช่วยด้วยท่านเรฟีก้าหน้ามืด!!”
“สักครู่นะคะ”
ทันทีที่กลื่นหอมๆมาแตะที่ปลายจมูกของข้า ข้ารู้สึกดีขึ้นมาทันที
“ทำไมถึงเป็นลมได้ล่ะคะ?”
ตรงหน้าข้าคือหญิงสาวผิวขาวผมสีน้ำตาล ดวงตาของนางกลมโตดูบริสุทธิ์และสดใส นางไม่ใช่ผู้หญิงสวยแต่ดูน่ารักน่ามองเสียมากกว่า
“ข้ากับเพื่อนยังไม่ได้กินอะไรมาแต่เช้าแล้วล่ะ”
“ตายจริง อย่างนี้ก็อันตรายแย่สิคะ!!”
…อันตราย?
“ไปกินอาหารที่โบสต์ใกล้ๆที่นี่ดีไหมคะ? บาทหลวงประจำโบสต์ท่านเป็นคนดีมากเลยนะคะ”
“ม- ไม่ไปที่โบสต์นะคะ!!!”เสียงประสานจากมารทั้งสามตัวก็ดังขึ้นราวกับนัดกันไว้
“เอ่อ…”หญิงสาวน่ารักตรงหน้าข้าทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “พอดีว่าที่บ้านข้าเปิดร้านขายขนมปังน่ะคะ …ถ้าไม่รังเกียจไปกินอาหารที่บ้านข้าได้ไหมคะ?”
ตอนนี้ตรงหน้าข้ามีหญิงสาวผมสีน้ำที่บนศีรษะของเธอมีวงแหวนสีทอง ที่หลังของนางมีปีกสีขาว ถึงแม้เสื้อผ้าของนางจะดูเก่าๆก็เถอะ
…นางฟ้าชัดๆ
-----------------------------