Fanboi Channel

https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga_big&illust_id=64241693&page=1
นี่คือรูปประกอบตอนนี้สินะ ถถถ

กู๊ดจ๊อบเอ็นโจ!! ทำดีมากเลยตอนนี้ มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีก้างขว้างคอละนะ... ตอนติวหนังสือให้น่ารักม้ากกกกเสียดายมีเวลาน้อยเพราะมีไอ้บ้าบ้างตัวมาขัด
มาว่าผู้หญิงเป็นขาหมูได้ไง ปากเสียสุดๆ ไอ้คาบุ!!!

คาบุรากิ!!!!!! แห้วไปซะ!!!
กูพยายามไต่เรือคาบุเรย์กะแล้ว แต่โมเม้นตอนนี้หยาบคายมาก สะเทือนมาทางกูด้วย น้ำตาไหล5555 กูว่าคาบุมันก็(คิดว่า)ตัวเองสนิทกับเรย์กะพอสมควรแหละ ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา ดูจากในงานสังคมก็ไม่ได้ว่าใครถ้าไม่โดนก่อกวน แต่เชี่ย... ความจริงมันโหดร้าย อ้อมๆก็ได้ กูเข้าข้างเรย์กะ แห้วไปซะเถอะ /เทคะแนนลงถังเอ็นโจ

บากะรากี้!!!! บากะปากเสียยยยย!! นกจากวาคาบะจังไปซ้าาาาา ฮือออ
อีตาจอมมารก็หักธงเองซะแล้ว ขีดขั้นความสัมพันธ์โคตรชัดเจน แงงงง
เอาสองหน่อนี้ไปไกลๆ กุจะวิ่งเข้าทุ่งลิลลี่ จ้วงพายเรือวาคาบะจังแทนแล้ว!!!
//เตรียมน้ำมันไฟแช็คไว้เผาล่มเรือสองหน่อ

เจ้าบากะรากีกี้นี่!เป็นแค่กีกี้แท้ๆ! มาว่าเด็กผญ.ว่าเป็นขาหมูได้ยังไงวะะะ

มีอ้ามด้วย ตอนรี้มีอ้ามด้วยย ฮือเอ็นโจ ในที่สุด..

>>221 มึง เป็นเพื่อนสมัยเด็ก ก็ดีกว่าเป็นแค่ คนรู้จัก นะ นี่มันขยับขั้นตัวเองขึ้นมาเนียนๆตั้งหลายขั้นแล้ว!

>>221 มาเลยมึง/กวักมือเรียกผ่านทุ่งลิลลี่

เป็นการเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนร่วมชั้นเรียน กลายเป็นเพื่อนสมัยเด็กได้อย่างแยบยลมาก ถึงจะเลื่อนขั้นได้นิดหน่อยอย่างน่าสงสารก็เถอะ แต่การหยอกล้อท่านเรย์กะนี้ น่ารักมาก บรรยากาศดีๆกลับถูกขัดขวางด้วยบากะรากิซะได้ เจ้าบ้าเอ้ยยย ต่อให้อ้วนจริงๆก็ไม่ควรพูดต่อหน้านะรู้มั้ย กุมหัวใจแทนท่านเรย์กะเลย
แต่เอ็นโจเชี่ยวชาญจริงๆนั้นแหละ แอบสอนวิชาให้บากะต่อหน้าสาวที่ตัวเองเคยใช้วิชานั้นด้วย แต่สาวเจ้าไม่รู้ตัวซะงั้น น่าสงสารเกินไปแล้ว 5555554

อย่าดูถูกพลังของเพื่อนสมัยเด็กนะ! นี่คือพลังงานลี้ลับในวงการมังงะยุ่นเลยทีเดียวเชียว
และถ้าเผื่อใครไม่ได้ตามโคนัน ตอนนี้รันกับชินอิจิเลื่อนขั้นจากเพื่นสมัยเด็กเป็นแฟนกันแล้วนะคะทุกคน~~~~

พูดละเศร้าว่ะมึง กูเรือไอจัง..

>>225 ไอ้วิชาที่ว่านี่...ใช้ตอนไปร้านคีชใช่มะ ดูว่าเขาสนใจอะไรแล้วชวนไปทันที แม้จะต้องเอาน้องชายมาล่อนิดหน่อยแต่ผลลัพธ์ก็น่าพอใจอยู่น้าาา

>>227 กูชอบไฮบาระนะ แต่กูอวยให้คู่กับอาคาอิมากกว่าว่ะ เพราะรันกับชินอิจิมันหวยล็อก ถึงกูจะไม่ได้ชอบรันเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าไม่มีวันที่ชินอิจิมันจะรักใครนอกจากรันด้วย

>>226 ท่านเรย์กะยังเคยอวยคู่รักเพื่อนสมัยเด็กด้วยนะ คู่อาคิสะวะคุงกับซากุระจัง อาจจะเข้าตัวนางเองก็ด้ายยยย //สูดกาวแรงๆ

อีกนิด แอบสงสัยว่าถ้าท่านพี่มาเห็นฉาก "อ้าม~" ต่อหน้าต่อตานี่จะเป็นไงวะ จอมมารก็จอมมารเถอะ 5555555

>>230 ท่านพี่จะเอาปากตัวเองไปกินเค้กคำนั้นแทน แล้วบอกว่า "รสชาติงั้นๆ นี่คงเป็นชูสุเกะคุง จากตระกูลเอ็นโจสินะ" // ยิ้มไปไม่ถึงตา

>>230 ก่อนส้อมจะถึงปากคงโดนวัตถุลึกลับ​ซัดปลิวจนตกพื้น กระจก​ร้านเป็นรอยแตก​ของลูกกระสุน​ ทุกคนตกใจว่ามีคนลอบยิงคุณชาย​เอ็นโจ! แต่สุดท้าย​เรื่อง​นี้กลับไม่เป็นข่าวด้วยสิ่งลึกลับ​บางประการ...

>>230 ท่านพี่คงทำให้น้องขายไม่ออก พังเรือชาวบ้านเขาขนาดนั้น น้องคงต้องเกาะทวีปคานต่อไป กูจะร้องงงง
ส่วนบากะรากิ เฮ้อมมมมม ถอนใจแรงๆหลายที หยาบคายมาก ปากเสียที่สุด ถึงจะจริงก็เถอะ ใครเขาให้พูดเรื่องนี้กับผู้หญิงกัน !!!! นกไปเถอะ ฮึ่ยยยย โกรธแทนเจ้าแม่เลย
เอ็นโจ นายมัน... ฉวยโอกาสจริงๆ ถึงขนาดขุดเรื่องมาจะตอบแทนนี่ ใส่ใจขนาดไหนกันน้อ ครุ่นคริสสสสสส (วิบัติเพื่อฟิลลิ่ง)

>>230 กูว่าน่าจะคิดแผนไม่ทัน พุ่งเข้าไปตุ้ยท้องเลยล่ะ555

>>230 กูว่าท่านพี่อาจจะยื่นให้อ้ามจากอีกทาง ส่วนผลลัพธ์คือเจ้าแม่ยอมงับแบบไม่ลังเล55555
ส่วนตอนนี้นี่แบบ ปากเสียยย พูดงี้จริงนี่เสี่ยงโดนตบปากง่ายๆเลยนะฟฟฟฟ

โอย บักไซซายะ จับตอนจริงๆแมร่ง หยาบคาย​ที่สุด​

เราควรปักหมุดว่านี่เป็นเหตุการณ์ครั้งสำคัญ ที่หนึ่งในแคนดิเดทพระเอกได้ทำการระเบิดเรือตัวเอง
นับจากนี้คาบุรากิคงได้กลับไปเป็นไซซายะอีกครั้ง หลังจากปล่อยให้เพื่อนรักผู้ทำการระเบิดเรือตัวเองไปก่อนหน้ากลายเป็นไอ้ไก่อ่อนมาเนิ่นนาน...

>>237 คนที่แล้วโดนลดขั้นเป็นไก่อ่อน คนนี้เป็นอะไรดี

>>238 เป็นไซซายะนี่แหละ ปากเปราะจริงจริ๊งงง

>>238 ก็เป็นไก่อ่อนนี่แหละ แค่เลเวลอัพเป็นlv.2 รออีก8 จะได้เลื่อนขั้นขึ้นมานิสนึงส์

>>240 แต่คาบุไม่ได้กะจีบเรย์กะอยู่แล้ว ไม่น่าเรียกไก่อ่อนได้นะ ไซซายะนั่นแหละ ถถถถ

ตอนนี้แอบคิดว่าถ้าท่านเรย์กะบ้าจี้ไปงับเค้กตอนที่เอ็นโจป้อน จะมีคนที่หัวใจหยุดเต้นเพราะความตกใจช็อคค้างมั้ย โคตรอยากเห็น 5555

ถ้ากุโดนแบบท่านเรย์กะอ่ะ นังคาบุอาจจะโดนกุตบไปแล้วก็ได้ ท่านเรย์กะสุดยอดไปเลย...

>>210

คู่เจ้าแม่กับเอ็นโจนี่เค้าทันกันเกือบทุกเรื่องจริงๆ เลยน้า
ส่วนทางคาบุรากิเร๊อะ............ ปากเสียที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมาเลยล่ะ เปลี่ยนลุคจากคุณชายเป็นแยงกี้ในพริบตา

>>243 จริง หยาบคาย!

ตอนกูอ่านนี่คิดไว้เลยนะว่ากูจะต้องมาเม้าเรื่อง "อ้ามมม" ในนี้ให้ได้ แต่พอเจอไซซายะเข้าไปนี่ลืมหมดเย
ความจริงตอนนี้มีเรื่องน่าพูดเกี่ยวกับเอ็นโจเยอะนะ ทั้งฟุบลงไปขำกับโต๊ะ ควงส้อม เพื่อนสมัยเด็ก ติวหนังสือ (นี่มันอีเว้นที่ท่านเรย์กะรอคอยไม่ใช่เหรอ!!) ชวนลงเรือลำเดียวกัน แนะนำให้ชวนวาคาบะไปร้านแกงกระหรี่ต่อแล้วมองเจ้าสองหน่อด้วยสายตาอ่อนใจ เลี้ยงเค้กเจ้าแม่
แถมยังมีตอนวางส้อมแล้วมองท่านเรย์กะด้วยสายตาเวทนา!!! (ถ้าเป็นชาวหมู่บ้านคาสโนว่าจริงๆ คงเอาส้อมท่านเรย์กะมากินเค้กเก็บอีเว้นจูบทางอ้อมไปแล้ว แต่เหมือนความสงสารจะมีมากกว่าสินะ....)
คาบุรากิ!!! แกมันเจ้าตัวขัดลาภ กลายเป็นไซซายะตลอดกาลไปซ้าาาาา

>>247 จริง คุณชายนี่รันทดชิบหาย สร้างความดีอะไรไว้ก็โดนวีรกรรมของเพื่อนสนิทกลบหมด รับกรรมไปเถอะวะ 55555

เมิงงงตอนนี้กุเขินที่เค้าติวหนังสือให้กันมากกกก แล้ววันนี้ถ้าคาบุไม่มาก็เหมือนคนไปเดตกันอะ มีทั้งจะป้อนเค้ก ติวหนังสือ จ่ายเงินให้อีก โหหหไม่ไหวแล้วเขินนน

>>201 อิจวะ คณะที่กูอยากเข้าเปิดรอบ3 ไม่รับรอบ1กับ2TT

อยากให้มีตอนเจ้าแม่มีบทกับวาคาบะอีก ถ้าบากะรากิได้รู้ความจริงว่าเจ้าแม่กับวาคาบะสนิทกันขนาดไหนจะต้องกระอักเลือด!

>>247 จริงมึง เอ็นโจมาเม้นเยอะมาก กูอ่านไปนี่โดขิโดขิ หัวใจสั่นไหวรัวๆ เตรียมมาเม้าแล้ว แต่ขณะที่คุณชายแกเขย่าหัวใจกูอยู่นั้น ไซซายะก็ผลุบเข้ามาเตะม้ามแตก เลยต้องมาด่าเรื่องม้ามก่อน กูนี่ลืมโฟกัสหัวใจอะไรบ้างบนไปเลยค่ะ...

โมเม้นที่กูกรี๊ดที่สุดคือตอนท่านเอ็นโจถามว่าแล้วได้ชวนไปร้านแกงกะหรี่ต่อรึเปล่า
คือแบบ คุ้นๆมั้ย เพื่อนโม่ง มันคือตอนตลาดอาซากาโอะไงงง
เห็น/ได้ยินท่านเรย์กะว่ามีแพลนจะไปตลาด(?)(ไม่แน่ใจ ฟฟ เอาเป็นว่ารับรู้ข่าวสารมา ขี้เกียจไปตามหาาา) = เห็นวาคาบะเอาแกงกะหรี่มากิน
แล้วก็หาตลาดอะไรที่ใกล้เคียงมีชื่อ = หาร้านแกงกะหรี่ชื่อดังชวนไปกินต่อ
คืออัลไลล อยากจะแหมดังไปถึงในนิยาย ถถถถ แต่ท่านเรย์กะก็ยังคงไม่รู้ กรี๊ดดดด
แหม่ะ ว่าไปนั้น สุดท้ายเอ็นโจเหมือนจะชวนอ้อมๆแต่ก็ไม่ได้พูดตรงๆ นกไปนะจ้ะ555555

>>253 พิมไม่หมด เหมือนจะเป็นที่ >>247 ว่าอะแหล่ะ เกือบจะเป็นชาวหมู่บ้านครสโนว่าละ แต่ใจไม่กล้าพอ

จากตอนก่อนที่รอตลกคาเฟ่……
คาเฟ่เลยมั้ยล่ะ เริ่มตอนหยอดด้วยเอ็นโจว พอกำลังเคลิ้ม ก็เสยคางด้วยคาบุ ~โถ่ท่านฮิโยโกะ

>>227 กูก็เรือไอเหมือนกัน แต่กูไม่ได้เกลียดรันนะ กูโคตรไม่เข้าใจทำไมแฟนคลับ(คลั่ง)จะต้องมาตีฝีปากกันอยู่เรื่อย แต่กูก็ชอบอ่านเม้นต์ที่ตีกันนะ ....รู้สึกว่ามันมันส์ดี หรือกูจะเสพติดสงครามกองอวยมากเกินไปว่ะ

แอบคิดว่าตัวจริงท่านฮิโยโกะคงเป็นคนมีอารมณ์ขันมากเลยนะ ปรกติกูเป็นคนเส้นลึก อ่านนิยายที่พยายามขำแบ้วมักจะบึนปาก แต่เรื่องนี้ทำเอากูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดอ่ะ อยากอ่านเรื่องโทนๆ นี้อีกจัง

>>257 ดูออกเลยนะคะว่าโม่งคนเหนือ

——

อยากเตะไอ้บากะรากี้กี้มาก โว้ยยยย

แต่ให้เจ้าแม่ไปออกกำลังที่ฟิตเนสที่บ้านตัวเองเนี่ย จะเป็นหนทางสู่เรือกี้กี้อีกมั้ย แต่กุระเบิดเรือทิ้งเพราะคำว่าขาหมูไปแล้ว ไอ้คนไร้มารยาทนี่!!!

แต่บางทีอาจเป็นหนทางสู่การเนียนเข้ามาใกล้ชิดของเอ็นโจอีกก็ได้นะ!!! กุลุ้นละเนี่ยยย

>>258 คาบุรากินี่นอกจากปากจะหมาแล้ว ฉายาก็ชักจะเหมือนชื่อหมาเข้าไปเรื่อยๆแล้วนะกูว่า เรือกีกี้มึงนี่บับ...ชื่อหมาเปล่าว่ะ?

กำลังคิดเล่นๆอยู่ว่า ถ้าตอนจบเรื่องนี้ท่านเรย์กะแต่งงาน เหล่าโม่งซุยรันคงกรี๊ดกร๊าดตั้งกระทู้ใหม่ภายในครึ่งวัน แมวดุ้นซุยรันคงเม้นจนแมวดุ้นล้ม พันทิปคงขึ้นท๊อปห้องการ์ตูนแบบสมัย ฮีโร่xรีลิน่า แต่จะมีวันนั้นหรือเปล่าสิ.......

>>259 กีกี้ไม่ใช่ลูกสมุนที่มีหน้าที่ประกอบฉาก ออกมาร้องกี้กี้ให้ไอ้มดแดงเตะจากนั้นรับค่าแรงรายวันแล้วกลับบ้านเหรอมึง (....)

>>260 มันบอกถึงประวัติอันโชกโชนของมึงเลยนะ....

>>260 ไม่แน่อาจจะตรงข้ามนะมึง ทุกคนอาจจะช็อคคิดว่านี่ฝันอยู่รึเปล่าจนต้องขอไปหลับสักตื่นจนมู้นิ่งก็ได้ถถถถ

>>260 ไม่ต้องให้ถึงแต่งงานอ่ะ กูว่าแค่นางยอมตกลงปลงใจกับใครสักคนโดนไม่หักธงทิ้งก็คงกรีดร้องดิ้นตายเหมือนไส้เดือนโดนขี้เถ้าตายกันหมดละ

>>258 กูว่าเป็นไปได้ ทำไมบทมันวางเพื่อต่อเรือไปทางนั้นจังวะ หรือกูคิดไปเอง แต่บทเหมือนจะส่งๆไงไม่รู้หวะ กูคงใส่ฟิลเตอร์กาวมากไปก็เป็นได้ อ่านมู้นี้แล้วเมากาวทุกที
>>260 กูรอให้ถึงวันนั้นนะมึง กูหวังว่ามันจะมี กระอักเลือดเบาๆ
>>261 แหมมึงบ่งบอกอายุสัส และกูที่เข้าใจที่มึงสื่อก็ด้วย แต่กูชอบชื่อนี้นะ กีกี้..

จะไซซายะ หรือบากะรากี้ ก็ชื่อหมาทั้งนั้นเลยนี่หว่า 555555

พึ่งได้อ่านตอนดึก
ถ้าไม่ใช่ปิดเทอมฤดูร้อนอยู่ล่ะก็นี่มันเดทหลังเลิกเรียนในชุดนักเรียนที่ท่านเรย์กะใฝ่ฝันชัดๆ
......จนกระทั่งคาบุรากิโผล่มา

>>253 กูฟินฉากติวหนังสือมากกว่า กูคิดไปเองรึเปล่าว่านางอ้อนเขาน่ะ คือได้ฟีลแบบ...การบ้านยากจัง สอนให้ทีสิ พอเขาสอนข้อนึงก็....ตรงนี้ก็ยากอ่า สอนหน่อยสิ แม่งเอ้ยยย ถึงจะช่วงสั้นๆแต่กูก็ฟิน

อยากอ่านมุมมองเอ็นโจสองตอนล่าสุดจังเลยค่ะ โม่งฟิคขา

>>265 กูว่ามันก็เหมือนต่อเรือไปทางนั้นจริงๆ (หรือกูกาวหนักไป?) แต่กลัวจะเหมือนตอนสหายชวนชิม เหมือนจะกลายเป็นเรือลำใหม่ สรุปเรือล่ม คู่หูนักชิมมีแฟนแล้ว ปวดใจ

ขาหมู... เจอแบบนี้เราก็รับไม่ได้ แต่ถึงจะปากเสียยังไงก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี มีชวน(บังคับ)ไปออกกำลังกายด้วยกันอีก

ปล.คุณคนนั้นถ้ายังไม่จัดการอะไรๆให้ชัดเจน เราจะปักหลักอยู่บนเรือรำนี้แล้วนะ

>>271 ลำพอมึง ยังไม่ต้องรำ

>>271 แต่คนนึง​ไม่ชัดเจน​ อีกคนก็ชัดเจน​ว่ามีคนที่ชอบมากนะ กูล่ะหวั่นว่าจะจบแบบแก๊งค์​เพื่อน​สมัย​เด็ก​ชะมัด 😂😂

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4659/618-619/ ฟิคเมื่อท่านเรย์กะเป็นบุตรสาวจอมมาร
ตั้งแต่ตอนนี้กูขอเขียนเป็นมุมมองเรย์กะนะ

-----------------------------

"ท่านเรฟีก้า ข้าหิวเหลือเกิน" เซรีกาเริ่มร้องโอดครวญ

"ข้าก็เช่นกันค่ะท่านเรฟีก้า"

ข้ามองหน้าเซรีก้าและเคียคูราโนอย่างลำบากใจเพราะตัวข้าเองก็หิวไม่แพ้พวกนางเลย...

หลังจากที่เราทั้งสามรีบเดินออกจากโบสต์คริสตจักรนั่น พวกเราก็เดินไม่ได้หยุด รู้สึกตัวอีกทีก็เข้ามาในป่าลึกเสียแล้ว …ข้าไม่เคยต้องเดินทางไกลขนาดนี้เลย

มาคีต้า..คุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ช่างเป็นคนไร้มารยาทเสียจริง มีแขกมาเยือนถึงคฤหาสน์ทั้งทีแทนที่จะยกขนมนมเนยมาให้แสดงความเป็นเจ้าบ้าน แต่นี่กระไรสนทนาธุระ(รวมทั้งสาปข้าด้วย!!)เสร็จสรรพ นางก็ผลักข้าลงมาโลกมนุษย์เสียได้ อย่าให้ข้ากลับไปทวงบัลลังก์ได้เชียวนะ...

เอ๊ะ!!!

ข้ารู้สึกถึงความประหลาดที่หน้าท้องขึ้นมาเล็กน้อย

โครกกกก!!

"..."

"..."

บ้าจริง! ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยท้องร้องเพราะความหิวมาก่อนเลย นี่สินะที่เขาเรียกๆกันว่าถึงคราวตกอับ

ข้าได้แต่ถอนใจให้กับโชคชะตาของตนเอง

“เซรีก้า เจ้าเสกอาหารออกมาไม่ได้หรือ…มานาของข้าหมดไปตอนเข้าคฤหาสน์ซูรูฮานน์แล้วน่ะ”

“มานาของข้าก็หมดแล้วเหมือนกัน …ท่านเรฟีก้าคะ มานาของท่านยังมีอยู่หรือไม่คะ?”

“ข- ข้ายังเหลือมานาอยู่”
ต-แต่ว่า…
“ท่านเรฟีก้า”

อุ๊ก!!! อย่ามองข้าด้วยสายตาเว้าวอนอย่างนั้นสิ

ข้าสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะนึกถึงเมนูอาหารที่เคยได้กินในวัง …เอาเป็นหมึกยัดไส้ดีไหมนะ?
นึกภาพอาหารที่อยากกินแล้วตั้งจิตก่อนเสก…

ปิ๊ง!!!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!”

เอ๋! เกิดอะไรขึ้นหรอ?

“หนีเร็วค่ะท่านเรฟีก้า!”

ตรงหน้าข้านคือหมึกตัวใหญ่ยักษ์ รูปร่างหน้าตาค่อนข้างประหลาด อย่าบอกนะว่า

“ค- คราเคน…”

เซรีก้า เคียคูราโน่พากันกระชากข้อมือข้าวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่นะ! ถ้าข้ารู้ว่าชีวิตข้าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนเรียนข้าน่าจะตั้งใจเรียนกว่านี้ จะไม่มัววอกแวกไปคิดสูตรอาหารใหม่ by เรฟีก้าเลย น่าเจ็บใจตัวเองจริงๆ!!

-----------------------------

“เราพ้นเจ้าคราเคนมาได้แล้วล่ะ ให้ตายซิวิ่งหนีตายจนลืมหิวไปเลยนะเนี่ย”
“ข้าขอโทษนะ ข้ามันไม่ได้เรื่อง”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะท่านเรฟีก้า …เรามาคิดกันดีกว่าว่าจะไปหาอะไรมากินจากไหน”
“ปีนไปเอาผลไม้บนต้นดีไหมเคียคูราโน่”
“ใครจะเป็นคนปีนล่ะ? …ไม่ใช่ข้าแน่ๆ”
“ข้าเองก็ปีนไม่ไหวเหมือนกัน”
“…”

หรือข้าควรจะเสกเงินเอาไปแลกอาหารดีนะหรือไม่ก็ไปขโมยเงินจากคนที่เดินบนถนนดี…

อุ๊ก!!!

รู้สึกแน่นที่หน้าท้องจัง หรือว่าคำสาปจะทำงานแล้ว …ไม่น้าาาาา!!

“เซรีก้า เคียคูราโน เจ้าเห็นหน้าท้องข้าไหม?”

“ลูซิเฟอร์ช่วย! ท่านเรฟีก้าหน้าท้องท่านยืดออกมาจริงๆด้วยค่ะ!!”

“!!!”

จู่ๆข้าก็รู้สึกหน้ามืด

“ท่านเรฟีก้า”

ตึก ตึก ตึก!!
“ท่าน ท่านเป็นอะไรรึเปล่า!?” เสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น
“ช่วยด้วยท่านเรฟีก้าหน้ามืด!!”
“สักครู่นะคะ”

ทันทีที่กลื่นหอมๆมาแตะที่ปลายจมูกของข้า ข้ารู้สึกดีขึ้นมาทันที

“ทำไมถึงเป็นลมได้ล่ะคะ?”

ตรงหน้าข้าคือหญิงสาวผิวขาวผมสีน้ำตาล ดวงตาของนางกลมโตดูบริสุทธิ์และสดใส นางไม่ใช่ผู้หญิงสวยแต่ดูน่ารักน่ามองเสียมากกว่า
“ข้ากับเพื่อนยังไม่ได้กินอะไรมาแต่เช้าแล้วล่ะ”
“ตายจริง อย่างนี้ก็อันตรายแย่สิคะ!!”

…อันตราย?

“ไปกินอาหารที่โบสต์ใกล้ๆที่นี่ดีไหมคะ? บาทหลวงประจำโบสต์ท่านเป็นคนดีมากเลยนะคะ”

“ม- ไม่ไปที่โบสต์นะคะ!!!”เสียงประสานจากมารทั้งสามตัวก็ดังขึ้นราวกับนัดกันไว้

“เอ่อ…”หญิงสาวน่ารักตรงหน้าข้าทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “พอดีว่าที่บ้านข้าเปิดร้านขายขนมปังน่ะคะ …ถ้าไม่รังเกียจไปกินอาหารที่บ้านข้าได้ไหมคะ?”
ตอนนี้ตรงหน้าข้ามีหญิงสาวผมสีน้ำที่บนศีรษะของเธอมีวงแหวนสีทอง ที่หลังของนางมีปีกสีขาว ถึงแม้เสื้อผ้าของนางจะดูเก่าๆก็เถอะ
…นางฟ้าชัดๆ

-----------------------------

กริ๊งงงง!
“กลับมาแล้วหรอ?”

“อืม คานตาริโอ้(คันตะ)ช่วยไปเอาน้ำใส่แก้วมาให้พี่สามใบทีซิ”

“…รับทราบ”

คานตาริโอ้นำแก้วน้ำมาวางไว้บนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว

“เชิญนั่งก่อนค่ะ”นางฟ้าใจดีผายมือไปที่เก้าอี้เพื่อเชื้อเชิญให้พวกเรานั่ง “เด็กคนนั้นชื่อคานตาริโอ้ เป็นน้องชายของข้าเองค่ะ …อ๊ะ! ขอโทษนะคะ พามาถึงบ้านแล้วแท้ๆแต่ข้ายังไม่แนะนำตัวกับพวกท่านเลย ข้าชื่อวาคาเบลล์(วาคาบะ)ค่ะ”

“ข้ามีนามว่าเรฟีก้าค่ะ”

“ข้าเซรีก้า”

“ส่วนข้าเคียคูราโน”

“ยินดีที่ได้พบนะคะ”วาคาเบลล์ส่งรอยยิ้มสดใสมาให้“กินขนมปังกันก่อนเถอะค่ะ”

“แต่เราไม่มีเงินนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถือเสียว่าช่วยเหลือกันนะคะ”

เฮือก! เหมือนข้าได้พบทะเลสาบกลางทะเลทรายเลยทีเดียว น้ำตามายามันจะ…

“แต่ไม่กินอาหารแบบนี้จะไม่เป็นอันตรายกับเด็กในท้องหรือคะ? สามีท่านก็ช่างใจร้ายเสียจริง”

“แค่ก แค่ก แค่ก!!”

หลังจากกัดพีต้า(ขนมปังโบราณมีที่มาจากกรีกโบราณ)พร้อมเครื่องเคียงที่เป็นเนื้อสัตว์ได้เพียงครึ่งนึง วาคาเบลล์ก็เอ่ยคำถามชวนปวดใจขึ้นมา

ข้างตัวข้าทั้งซ้ายขวาราวกับมีไฟลุกโชน
…ไม่ได้นะๆ นางเป็นผู้มีพระคุณ ที่นางพูดเพราะเข้าใจผิดต่างหากล่ะ ใจเย็นๆกันก่อนนะ
ข้าบีบมือภูติน้อยขี้โมโหข้างๆตัวทั้งสองตนเพื่อเป็นสัญญาณว่าอย่าได้ถือสามนุษย์ผู้มีจิตใจดีงามราวกับนางฟ้าตรงหน้าข้า

“คือ…ข้าไม่ได้ท้องนะคะ แล้วข้าก็ไม่มีสามีด้วยค่ะ”

“เอ๋!”วาคาเบลล์กรอกตาล่อกแล่กไปมาก่อนจะหลุบตาลงต่ำ “ข- ข- ขอโทษด้วยนะคะ!”

“ช่างมันเถอะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกท่านถึงหลงเข้าไปในป่าได้ล่ะคะ? นี่ถ้าข้าไม่ไปเก็บสมุนไพรในป่าก็คงไม่ได้ช่วยเหลือพวกท่านหรอกนะคะ”

“จริงๆแล้วพวกข้ามาจากต่างแดนน่ะ ก็เลยไม่รู้เส้นทาง”เซรีก้าเอ่ยหน้าตาจริงจัง

“ถ้าอย่างนั้น พวกท่านอาศัยที่ไหนกันหรือคะ?”

“เอ๋!”เราทั้งสามตนมองหน้ากันแทบจะในทันที

ไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเลยนี่นา!!

หลังจากที่เราได้รับการช่วยเหลือจากนางฟ้าใจบุญ เราทั้งสามต่างก็กล่าวคำขอบคุณแก่นางและตั้งท่าจะออกเดินทางใหม่อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนนะคะ!”

“ทำไมหรือคะ?”

“คือ…เรื่องที่อยู่น่ะค่ะ ข้าพอจะมีที่ๆนึงให้พวกท่านได้อาศัยชั่วคราวได้นะคะ”

“…”

-----------------------------

“ที่นี่หรือคะ?”

“ค่ะ…ที่นี่เป็นบ้านของเพื่อนข้าเอง แต่เขาชอบออกเดินทางไปที่ไหนก็ไม่รู้ครึ่งปีบ้าง ปีนึงบ้าง ข้าก็เลยคิดว่าไหนๆก็ไม่มีใครอยู่ในระยะนี้ ถ้าพวกท่านมาอยู่แล้วคงจะเป็นการดีกว่าปล่อยทิ้งร้างไว้น่ะค่ะ”

บ้านที่วาคาเบลล์พาข้ามา มันดู…สวยงามราวกับอยู่ในเทพนิยาย บริเวณโดยรอบเหมือนเคยเป็นสวนดอกไม้ แต่ดอกไม้ค่อนข้างแห้งเหี่ยวและมีพงหญ้าขึ้นหนาเนื่องจากขาดการใส่ใจเป็นเวลานาน ตัวบ้านเองถึงแม้จะดูไม่ใหญ่โตแต่กลับมีรูปทรงที่รับกันกับสวนดอกไม้โดยรอบเป็นอย่างดี ด้านหน้าของบ้านก็มีลำธารไหลผ่าน เจ้าของบ้านมีที่ดินที่สวยจริงๆนะนี่

“ก่อนที่จะเดินทางไปต่างแดน เพื่อนได้ฝากกุญแจไว้น่ะค่ะ แต่ข้ายุ่งๆก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาดูแลที่นี่สักเท่าไหร่ …สนใจที่นี่ไหมคะ?”

“ค่ะ …ที่นี่สวยมากเลยนะ”

“ถ้าสนใจ ข้าจะมาช่วยทำความสะอาดนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพวกเราสามคนจะช่วยกันทำความสะอาดเอง แค่นี้ก็เกรงใจคุณวาคาเบลล์จะแย่แล้ว”เคียคูราโนยิ้มหน้าบาน

“แต่ว่า…”

“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ …นี่กุญแจบ้าน ถ้ามีเหตุสำคัญก็เดินไปหาข้าที่บ้านได้เลยนะคะ ถึงจะไกลกันเล็กน้อยก็เถอะ …ข้ากลับก่อนนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆคะ”

พวกเราส่งลาวาคาเบลล์นางฟ้ามาโปรดมารไร้ที่พึ่งอย่างพวกเรา…เป็นคนดีจริงๆเลยนะคะ

“คุณวาคาเบลล์ไปแล้วล่ะค่ะ”

“เธอเป็นคนดีจริงๆเลยนะคะ”

“ข้าขอสาบานไว้ตรงนี้เลยว่าให้ตายยังไงก็จะไม่ล่อลวงคนที่ดีขนาดนี้มาเข้าเส้นทางมืดเด็ดขาดเลยค่ะ”

“ข้าด้วย…ว่าแต่เราจะจัดการทำความสะอาดยังไงดีล่ะ”

“ข้าจะใช้เวทย์มนต์ทำความสะอาดเอง”

“…จะดีหรือคะท่านเรฟีก้า?”

“ข้าแค่ไม่ถนัดศาสตร์การทำอาหารหรอกนะ”

ปิ๊งงง!!

“อย่านะค้าาาาาาาา!!!!”เซรีก้า เคียคูราโนร้องเสียงหลง

“ลืมตาสิ”

“อ๊ะ! ท่านเรฟีก้าใช้เวทย์มนต์ทำความสะอาดได้ดีจริงๆด้วย”

“ข้าว่า…ทำสวนดอกกุหลาบดีกว่าเนอะ”

ปิ๊งงง!!

สวยจังเลย!! ข้ามีหัวทางนี้จริงๆด้วย

-----------------------------

“ท่านเรฟีก้าคะ…เราจะเริ่มตามหาท่านทาคาเทเรียน(ทาคาเทรุ)จากที่ไหนดีล่ะคะ?”
“ข้าว่าจะลองนำรูปวาดท่านพี่ไปถามหาคนในเมืองดูน่ะ ถ้าประตูมิติเปิดให้เรามาที่เมืองนี้ก็แสดงว่าเทพีแห่งโชคชะตากำลังหมุนวงล้อให้เราเริ่มต้นจากที่นี่อย่างแน่นอน”
“ท่านเรฟีก้าคะ ข้าว่าเหล่าเทพีมอยเร(เหล่าเทพีแห่งโชคชะตา)กำลังกลั่นแกล้งพวกเราอยู่ก็ได้นะคะ”
“เชื่อข้าเถอะว่ามีเพียงฮาเดส(จ้าวแห่งนรก) เหล่าเทพีมอยเรและโครนอส(เทพแห่งกาลเวลา)เท่านั้นที่จะเที่ยงตรงต่อสิ่งมีชีวิตทุกตน”
“ท่านเรฟีก้า เราจะหาเงินมาจากไหนกันล่ะคะ”
“…ท่านเรฟีก้าคะ แล้วเรื่องคำสาปล่ะคะ?”
“ในตัวเมืองมันคงจะต้องมีอะไรให้ข้าได้กระทำความดีบ้างล่ะ!...นอนเถอะนะ พวกเจ้าจะได้ฟื้นฟูมานากันด้วย”

ท่านพี่ ท่านอยู่ที่ไหนกันนะ? ท่านพี่จะรู้รึเปล่านะว่าน้องคิดถึงท่านพี่แค่ไหน

-----------------------------

วันนี้เป็นวันที่อากาศค่อนข้างแจ่มใส ข้า เซรีก้าและเคียคูราโนจึงได้ออกไปหางานทำในตัวเมือง
คิดแล้วข้าก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่สองตนนั้นฝื้นฟูมานาได้ ไม่อย่างนั้นมื้อเช้าวันนี้คงมีสัตว์ประหลาดมาถล่มที่ซุกหัวนอนพังราบคาบด้วยฝีมือข้าเป็นแน่

ทั้งเซรีก้าและเคียคูราโนต่างก็ได้งานทำอย่างง่ายดายเพราะนางสามารถใช้เวทย์มนต์ทำงานได้ ส่วนตัวข้านั้นแค่คิดจะใช้เวทย์มนต์ทำงานอะไรแม้เพียงนิด คำสาปก็ทำงานทันที

“ท่านเรฟีก้าไม่ต้องทำงานหรอกนะคะ พวกข้าจะหาเงินมาเข้าบ้านเอง”
“ไม่ได้หรอกเซรีก้า ข้ามาอยู่ที่นี่สถานะของข้ากับเจ้าก็เท่ากัน จะให้ข้าเอาเปรียบเจ้าได้อย่างไร”

อันที่จริงสมัยที่ข้ายังได้ใช้ชีวิตอยู่ในวัง ข้าเคยมีโอกาสเรียนงานฝีมืออยู่บ่อยครั้ง จริงด้วยสินะ…

“ข้าว่าข้าจะรับตัดเย็บผ้า แล้วใช้เวลาที่เหลือจากการหาเงินตามหาท่านพี่ เมื่อเรามีเงินเก็บพอสมควรแล้วจึงค่อยตามหาท่านพี่ในเมืองอื่นต่อ”

“ท่านเรฟีก้า…”

ข้าเดินเข้าออกร้านเสื้อผ้าเพื่อตกลงกับเจ้าของร้าน ถึงจะถูกกดราคาหน่อย แต่ก็ยังดีกว่างอมืองอเท้ารอให้ผู้ติดตามทำงานหาเลี้ยงล่ะนะ

ในตอนที่ข้ากำลังจะเดินกลับไปยังวิมานกุหลาบหลากสีของข้านั่นเอง

“ช่วยด้วยค่ะๆ!”

มีผู้หญิงตะโกนขอความช่วยเหลือนี่นา
เพียงได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือเท้าข้าก็แทบจะหมุนเป็นล้อ
ข้าขอโทษนะคะท่านลูซิเฟอร์ที่ข้าประพฤติตัวไม่สมกับเป็นลูกหลานในวงศ์ตระกูลของท่านแม้แต่น้อย แต่ข้าอยากให้ท่านได้รับรู้ไว้ตรงนี้ว่าเรฟีก้าคนนี้เป็นคนดี ข้าเป็นคนดีนะคะท่านบรรพบุรุษ!! ท่านควรจะภูมิใจในตัวข้าสิ …หรือข้าคิดผิด?

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“ช่วยด้วยค่ะ ลูกของเผลอกินอาหารผสมยาเบื่อหนูเข้าไป!! ช่วยลูกข้าด้วย”นางผู้เป็นแม่สะอึกสะอื้นร้องไห้แทบขาดใจ

“ตายแล้ว หน้าเด็กซีดมากเลย ปากก็เริ่มเป็นสีม่วงแล้วด้วย” เคียคูราโนตะโกนอย่างตกใจ

เคียคูราโนเจ้าจะพูดเสียงดังให้แม่เด็กหัวใจวายรึยังไงกันนะ!
ฟุ๊บบบ!!!

“กรี๊ดดดดดด!! ท่านเรฟีก้า แม่เด็กเป็นลมไปแล้วค่ะ”

จะทำไงดีล่ะ! เป็นลมน่ะเดี๋ยวก็ฟื้น แต่เด็ก 5-6 ขวบ โดนพิษนี่สิเรื่องใหญ่ นี่ข้าก็อยู่ที่ถนนกลางกรุงเสียด้วยจะให้ใช้เวทย์รักษา ข้าคงโดนนักล่าปิศาจตามหาจนเจอแน่ๆ แต่ยังไงก็…

“เซรีก้า เคียคูราโน ข้าฝากพวกเจ้าดูแลแม่เด็กด้วยนะ!”

“ท่านเรฟีก้าจะไปไหนคะ?”

“โบสต์”

“ไม่ได้นะคะ ท่านจะไปที่นั่นไม่ได้!!”

“ตอนนี้ชีวิตเด็กสำคัญที่สุด พวกเจ้าทำตามที่ข้าสั่งก็พอ!!”

“ท่านเรฟีก้า!!”

ข้าอุ้มเด็กชายขึ้นมาพร้อมออกมานาดูดพิษออกจากตัวเขาเพื่อเยียวยาก่อนที่จะไปถึงโบสต์ โบสต์หลังนั้นที่ประตูมิติเคยเปิดให้ข้าตกลงมา
ทำไมเด็กห้าขวบถึงได้หนักขนาดนี้นะ!!
ถึงยังไงก็เถอะข้าจะต้องรีบไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด

-----------------------------

ระหว่างที่ข้ากำลังแบกเด็กวิ่งอย่างสุดฝีเท้านั้น เสียงม้าเร็วข้างหลังข้าก็ดังสนั่น แต่ถึงยังไงก็เถอะ!!

ก็อก ก็อก ก็อก!!

“ฮี่ยยยยยยยย์!!!!!!!!”

“บังอาจ! กล้าดียังไงถึงมาขวางทางอาร์คดยุก” หัวหน้าองครักษ์แผดเสียงดังลั่น

“ต้องขออภัยด้วยค่ะ เด็กคนนี้โดนพิษยาเบื่อหนูมาค่ะ ข้าต้องพาเด็กไปรักษาที่โบสต์ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ!!”

“นี่! เจ้าบอกว่าเด็กโดนพิษมาหรือ?”เสียงผู้ชายที่ฟังดูมีอำนาจดังมาจากรถ้าหลังขบวนม้าเร็ว

“ค่ะ!”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบขึ้นมาบนรถ!”

“ทหาร เปิดประตูรถม้าให้หญิงท้องคนนี้ด้วย” หัวหน้าองครักษ์ออกคำสั่ง

จึ๊ก!!!!

…เจ็บปวดเหลือเกิน

“เจ้าน่ะ ท้องอยู่หรือ?”

ทันทีที่ข้าก้าวขึ้นไปนั่งบนรถม้า อาร์คดยุกของประเทศก็ถามเสียงเนือยๆ

“เปล่านะเพคะ! หม่อมฉันไม่ได้ท้อง”

“ถ้าอย่างนั้นก็รู้จักออกกำลังกายซะบ้างสิ”

กรี๊ดดดดดดดดด! พอไม่ใช่คนท้องก็หาว่าอ้วน ยัยดุณหนูมาคีต้าหล่อนมันโหดร้ายที่สุด!!
อาร์คดยุกค่อยๆผินหน้าออกจากหน้าต่างมามองข้าและเด็กชายผู้โดนพิษ
ใบหน้าของเขาช่างดูคมคาย ทั้งสีตาและสีตาก็ดำขลับส่งเสริมให้แววตาของเขาที่ดูราวกลับมีพลังอยู่ตลอดเวลาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น …อิจฉาผู้ชายหน้าตาดีจริงๆ

“มองอะไร?”

“เปล่านี่เพคะ”

-----------------------------

เพียงอึดใจเดียวรถม้าก็มาถึงหน้าโบสต์ มีพาหนะนี่ก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ

“พวกเจ้ารออยู่หน้าโบสต์นั่นแหละ ข้าขอดูอาการเด็กก่อนแล้วค่อยกลับ”

“ขอรับท่านอาร์คดยุก!”

“ส่งเด็กมาให้ข้า”

“ไม่ได้นะคะ!”
ถ้าข้าส่งเด็กให้เขา พิษก็จะกลับมาไหลเวียนในกระแสเลือดน่ะสิ

“ขอโทษข้าลืมไปว่าไม่ควรแยกแม่ลูก”

“เขาไม่ใช่ลูกของหม่อมฉันนะเพคะ!”

“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมเจ้าต้องดูร้อนรนขนาดนี้ล่ะ?”

“การเมตตาใครสักคนจำเป็นจะต้องมีเหตุผลด้วยหรือเพคะ?”
“…”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

“ท่านบาทหลวงคะ เด็กคนนี้เผลอกินอาหารผสมยาเบื่อหนูเข้าไปค่ะ ช่วยเขาด้วยนะคะ!”
ข้าส่งเด็กไปถึงมือบาทหลวง

ทันทีที่บาทหลวงมองหน้าข้า แววตาสีน้ำตาลคู่สวยของเขาก็ส่งความรู้สึกประหลาดใจเพียงชั่ววูบ ก่อนจะหันมาสนใจเด็กในอ้อมแขนแทน

“มาซาย่า(คาบุรากิ) แล้วก็เจ้าด้วย มาเป็นผู้ช่วยให้ข้าหน่อย”

บาทหลวงพาเด็กเข้ามาในห้องพักที่ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นห้องพยาบาลโดยเฉพาะเสียมากกว่า

“เด็กหลับงั้นหรือ? คงแย่แล้วล่ะการรักษาเบื้องต้นเด็กควรจะรู้สึกตัว… มาซาย่าเจ้าเข้าไปในห้องครัวแล้วหยิบไข่มาให้ข้าแล้วก็เอากระโถนมาด้วย”

“เข้าใจแล้ว”
บาทหลวงเป็นใครมาจากไหนกัน? ทำไมถึงสั่งอาร์คดยุกให้ทำโน่นนี่ได้กันล่ะ!

“เจ้าน่ะ ช่วยทำให้เด็กฟื้นทีสิ”

“เอ๋! ข้าหรอ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้ เร็วๆเข้าเถอะ!”

เดี๋ยวนะ! บทสนทนามันแปลกๆยังไงชอบกล

“เร็วเข้าสิ!”
“ค่ะ!!”

ข้าอังมือไว้กับศีรษะของเด็กก่อนจะส่งพลังชีวิตให้ …ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ

“แงงงงงงงงงงง!!”

“มาซาย่า ส่งไข่กับกระโถนมาให้ข้า”

บาทหลวงตอกไข่แล้วเอาเฉพาะไข่ขาวมาป้อนใส่ปากเด็ก

สักพักเด็กคนนั้นก็อาเจียนออกมา มือของบาทหลวงก็ลูบเพื่อให้เด็กชายอาเจียนออกมาอีก

เด็กขายอาเจียนเป็นเวลานานประมาณเกือบ 20 นาทีได้ แล้วจึงสลบไป

“ชูสุคาเอล(เอ็นโจ ชูสุเกะ)ไม่สิ…บาทหลวง เด็กปลอดภัยแล้วใช่ไหม?”

“คงจะอย่างนั้นล่ะนะ แต่ข้าต้องขอดูอาการต่อสักวันถึงสองวัน อย่างไรก็ต้องขอบใจพวกเจ้ามาก ถ้าเด็กคนนี้เจอแม่นางข้างๆเจ้าช้าไป เห็นทีคงจะไม่รอด”

“งั้นหรือ…”อาร์คดยุกมองข้าด้วยสายตาฉงน

“มีอะไรหรือคะ?”

“ตอนอยู่ในรถม้าข้ารู้สึกว่าเจ้าอ้วนกว่านี้นี่”

อ๊ะ! จริงด้วย หน้าท้องข้ายุบแล้ว

“เป็นไปได้ยังไงกัน?”
ข้ายิ้มตอบอาร์คดยุกเล็กน้อย แต่ในใจมันกลับลิงโลดจนเนื้อเต้น …นี่สินะผลของการทำความดี~~

“ว่าแต่ทำไมวันนี้โบสต์ถึงได้เงียบขนาดนี้ล่ะ?”

“ก็…ตอนเช้าน่ะมีคนรายงานว่าชาวบ้านโดนคราเคนทำร้ายบาดเจ็บไปหลายราย ทั้งภราดรและภคินีจึงต้องออกไปรักษาผู้บาดเจ็บรวมถึงเยียวยาจิตใจด้วยน่ะ”

อึ๊กกกก!!

“เจ้าจะสะดุ้งทำไม? หญิงอ้วน”

กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! หยาบคายที่สุด คนปากเสียขนาดนี้ทำไม่ถึงได้มีหน้าตาดีเป็นเลิศได้ …พระเจ้าท่านคิดอะไรอยู่กันนะ!

“ถ้าเด็กปลอดภัยแล้วข้าขอตัวกลับก่อนนะคะ! ลาล่ะค่ะท่านทั้งสอง”
ข้าโค้งตัวลงแล้วเดินออกจากโบสต์

“เดี๋ยวสิ! เจ้ามากับข้า เจ้าก็ควรกลับกับข้าสิ”

“ไม่รบกวนดีกว่าเพคะ! หม่อมฉันขอทูลลา”

“ไม่ได้!”อาร์คดยุกแผดเสียงทรงอำนาจ

แค่ทำตาดุๆธรรมดาข้ายังรู้สึกใจแป้วเลย เล่นแผดเสียงดังขนาดนี้ตั้งใจให้ข้าหัวใจวายตายรึยังไงกัน!

“ไปรอข้าบนรถม้า”

ข้าไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เป็นที่สุด!!!

000000000000000000000

>>277 อื้อหือของแรร์(จริงๆก็ไม่แรร์นา....)ดรอป!!//สูดกาวถังใหม่อย่างเย็นรื่นชื่นใจ

>>274-277 อะหือ ขนาดอยู่ในร่างปีศาจยังโดนไปหลายดอก ทั้งหญิงท้องหญิงอ้วน น่าสงสารเหลือเกินเพคะ 55555
ว่าแต่มันควรจะเขียนว่าโบสถ์ไหมอ่ะเพื่อนโม่ง

>>279 อุ้ย ขอโทษตอนนั้นกูมึนมาก รู้สึกว่าจะพลาดไปหลายจุดเลย

หวัดดีเพื่อนโม่ง ตามมาหลายมู้ละ ไหลไวมากขอร่วมกาวด้วยคน ซู้ดดด

>>281 ยินดีต้อนรับโม่งใหม่ นี่เพลาๆ ลงละนะ ช่วงพีคๆ 3 วันปิดกระทู้ก็ทำมาแล้วมั้ง 555 มาร่วมกันกวนกาวนะ

กะลังคิดว่าน่าจะมีฟิคแนวนิยายน้ำเน่าประมาณคุณหนูเรย์กะตกอับต้องทำงานใช้หนี้ให้ตระกูลเอ็นโจ แบบมี nc หน่อยๆ หรือกูควรจัด //กาวมาซู้ดด

>>283 จัดมาเลยยยย เมื่อกาลก่อนเคยมีฟิคที่เรย์กะตกอับไปทำงานเป็นพนง.เสิร์ฟแล้วคุณชายเอ็นโจชอบพาน้องชายมานั่งที่ร้านด้วยนะ มีความหวาดระแวงและรักเอ็นดูปนๆ กันไป กูชอบมากกกกก คิดถึงจังเลยค่า

>>284 กูโคตรว้อนท์ฟิคนี้มากอ่ะ
>>283 จัดมาเลย

>>283 มึงควรจัด //ปิดตาขวยเขินเพราะคำว่า nc หน่อยๆ

ว่าแต่แมวดุ้นล่มเรอะ เข้าไม่ได้เนี่ย

>>287 กูเข้าไม่ได้ตั้งแต่สายๆละอ่ะ

>>283 จัดมาเลยเพื่อน พร้อมสูดกาวมาก
>>287 กูเข้าได้นะ

>>287 เข้าได้ล่ะ

นี้เป็นการแต่งฟิคครั้งแรกผิดพลาดประการใดขออำไพ เอ้ย อภัยนะจ้ะ

-------ฟิค หนี้รักจอมมาร---------

ไม่คิดเลยว่าตระกูลคิโชวอินที่เคยรุ่งเรืองต้องมาจุดจบแบบนี้...

จุดจบที่เกิดจากความไว้เนื้อเชื่อใจของท่านพ่อ

เรื่องเกิดขึ้นหลังจากเธอเรียนจบมัธยมปลายได้สองปี เมื่อหนึ่งในบอร์ดผู้บริหารได้ยักยอกเงินของบริษัทไปจำนวนมหาศาล ทำให้บริษัทของเราไม่มีเงินมาหมุนเวียนและเกิดปัญหาทางการเงิน บริษัทในเครือของเราเริ่มยุบตัวไปทีละแห่ง คู่ค้าคนสำคัญก็ขอถอนสัญญาเพราะกลัวจะติดร่างแหไปด้วย

ด้วยเหตุนี้เองท่านพ่อต้องรีบหาหนทางที่จะทำให้พวกเราอยู่รอด

หนึ่งในนั้นก็คือการขอความช่วยเหลือและขอหยิบยืนเงินจากตระกูลที่เรารู้จัก

ในบรรดาตระกูลทั้งหมดที่ขอความช่วยเหลือมีเพียงตระกูลเดียวที่ยื่นมือเข้ามาช่วย

ตระกูลเอ็นโจ

ในโลกที่บิดเบี้ยวนี้การที่จะได้อะไรสักอย่างมาแน่นอนว่าต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน

ตระกูลเอ็นโจยื่นข้อเสนอกับท่านพ่อว่า จะยอมให้ความช่วยเหลือ แต่มีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนทางธุรกิจที่ทางเราเสียเปรียบแต่ก็ต้องจำใจเซ็น และอีกเงื่อนไขก็คือ

ตระกูลคิโชวอินต้องส่งลูกสาวให้มาอยู่ความดูแลของตระกูลเอ็นโจเพื่อเป็นหลักประกันว่าตระกูลคิโชวอินจะไม่เล่นนอกเกมส์จนกว่าจะชดใช้หนี้จนครบ

และแล้ววันที่คิโชวอิน เรย์กะต้องไปเป็นตัวประกันก็มาถึง

" พ่อขอโทษ เรย์กะ พ่อขอโทษ "

ท่านคิโชวอินบอกลูกสาวสุดที่รักพร้อมกับตาแดงก่ำ

ถ้าเขาไม่เชื่อใจคนผิด ถ้าเขารู้ให้เร็วกว่านี้ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น...

" ได้โปรดอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ ท่านพ่อ ลูกดีใจที่อย่างน้อยก็ทำประโยชน์เพื่อท่านพ่อกับท่านพี่ได้คะ "

" เรย์กะ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก "

คุณนายคิโชวอินบอกลูกสาวน้ำตาซึม

" เรย์กะ.."

คิโชวอิน ทาคาเทรุมองน้องสาวด้วยสายตาปวดร้าว

น้องน้อยของเขาช่างเข้มแข็งเหลือเกิน

หากแต่ว่าต่อไปนี้เธอจะไม่อยู่ในสายของเขาแล้ว น่สกังวลเสียจริงๆ ด้วยภาระหน้าที่ที่มีอยู่ในตอนนี้ทำได้แค่ปล่อยน้องสาวสุดที่รักไปอยู่ในความดูแลของคนอื่น

ล้มเหลวในฐานะพี่ชายเสียจริง...

" ดูแลตัวเองด้วยนะเรย์กะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นบอกพี่ได้ตลอดเวลา พี่รักน้องนะเรย์กะ "

พูดจบก็สวมกอดคนตรงหน้า เมื่อเห็นแบบนั้นเรย์กะก็กอดท่านพี่ของเธอเช่นกัน

" น้องก็รักท่านพี่เหมือนกันคะ ฝากดูแล ท่านพ่อกับท่านด้วยนะคะ ลาก่อนคะทุคน "

เรย์กะบอกลาทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินขึ้นรถที่ตระกูลเอ็นโจส่งมารับ

ลาก่อนทุกคน...

ลาก่อนบ้านที่รัก...

ระหว่างที่เดินทางภายในรถ เรย์กะก็เหม่อกังวลถึงเรื่องในอนาคตจนไม่ได้สังเกตว่าถนนเส้นนี้ไม่ใช่ทางที่จะไปสู่คฤหาสน์ตระกูลเอ็นโจ!

--------------------------------------------------------

ชื่อเรื่องโคตรลิเก ภาษาอาจจะอ่านไม่ลื่นไหล่ ขออภัยด้วยยยย ซู้ดกาวแปบบ

" ที่นี้มันที่ไหนกันคะ! "

เรย์กะพูดพร้อมเงยหน้ามองคอนโดมิเนียมสไตล์โมเดิร์นที่อยู่ตรงหน้า

สูงประมาณ 40 ชั้น ย่านใจกลางเมืองใหญ่เรื่องราคานี้นี้น่าจะแพงกว่าบ้านเดี่ยวมีพื้นที่อยู่หลายขุม

" ทำไมคุณถึงได้พาดิฉันมาส่งที่นี้กันคะ ปลายทางของเราคือคฤหาสน์ตระกูลเอ็นโจไม่ใช่เหรอ! "

" ต้องขออภัยด้วยครับที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ผมเพิ่งได้รับคำสั่งจากบ้านใหญ่ให้ท่านเรย์กะมาพักอาศัยอยู่ที่นี้แทนคฤหาสน์เอ็นโจครับ "

" ที่นี้? เอ็นโจท่านไหนพักอยู่ที่นี้คะ "

" กระผมไม่สามารถตอบได้ครับ ท่านเรย์กะ โปรดตามกระผมมาครับ "

พูดจบพ่อบ้านตระกูลเอ็นโจก็นำทางเรย์กะเข้าสู่คอนโดมิเนียมตรงไปยังลิฟต์ก่อนจะกดหมายเลขชั้นบนสุด

เมื่อมาถึงที่หมายก็ไขประตูห้องก่อนส่งกุญแจให้เธอ

" บริเวณชั้นบนสุดทั้งหมดจะเป็นส่วนที่พักของท่านผู้นั้นครับ ส่วนท่านเรย์กะจะพักอยู่ห้องไหนนั้นคงต้องรอท่านผู้นั้นตัดสินใจ "

" หน้าที่ของกระผมได้หมดลงแล้ว ขอตัวครับ "

เรย์กะบอกลาพ่อบ้าน ก่อนจะลากกระเป๋าเข้าไปในห้องจนมาถึงห้องรับแขก

กว้างมากแถมข้างในยังหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ก็อยู่ในระดับที่คนธรรมดาไม่สามารถจะซื้อได้

เธอกวาดสายตารอบห้องก่อนจะเดินไปยังอีกฝั่งของห้องรับแขกที่เป็นกระจกตลอดแนว

ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้น... บริษัทหลักของตระกูลเอ็นโจ!

เรย์กะขมวดคิ้วคิดหนักทันที มีที่พักอยู่ตรงข้ามที่ทำงาน คนๆนี้ตำแหน่งไม่ธรรมดาแน่ๆ

ใครกันที่หัวหน้าตระกูลไว้ใจให้มาดูแลตัวประกันอย่างเธอ

เรย์กะคิดขณะเดินสำรวจที่ที่เธอตั้งพักอาศัยนับจากนี้ เริ่มจากห้องครัวที่อุปกรณ์ครบครัน

ห้องน้ำที่มีอ่างน้ำวนขนาดใหญ่แถมด้านหนึ่งของผนังห้องน้ำยังเป็นหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นวิวเมืองได้ชัดเจน

ถึงจะรู้ว่าคนจากด้านนอกไม่สามารถทะลุมองเห็นได้ในได้ แถมยังมีผ้าม่านผืนใหญ่ปิดทับอีกชั้น แต่พอนึกภาพตัวเองอาบน้ำในนี้ก็อดที่จะอายไม่ได้

น่าอายจริง!

เรย์กะสำรวจมาเรื่อยๆจนถึงประตูห้องๆหนึ่ง ห้องนี้คิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเจ้าของห้องนี้ เธอเอื้อมมือจับลูกบิดประตูก่อนที่จะชะงักไปพร้อมกับความคิดที่ตีกันอยู่ในหัว

ไม่ได้นะเรย์กะ! แค่นี้ก็เสียมารยาทจะแย่อยู่แล้วเธอจะยังจะบุกรุกห้องนอนคนอื่นอีกเหรอ

เอาเลยเรย์กะ อย่างน้อยจะได้รู้เบาะแสของคนดูแล จะได้รับมือถูกไงละ แอบเข้าไปแวบหนึ่งเขาไม่รู้หรอก

นั้นสินะ...

เอาไงก็เอากัน ขอโทษล่วงหน้านะค่ะ

ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนขาวดำและสีเข้ม เฟอร์นิเจอร์ก็ทันสมัยบ่งบอกรสนิยมเจ้าของห้องและที่สำคัญการตกแต่งห้องแบบนี้...

นี้มันห้องผู้ชายชัดๆ

ทั้งเฟอร์นิเจอร์และโทนสีมีส่วนคล้ายกับห้องของท่านพี่มากแตกต่างกันแค่สีผ้าม่านกับตำแหน่งของเตียง

นี้เธอต้องอยู่กับผู้ชายเหรอนี้ อยู่ด้วยกันแค่สองคน

สองต่อสอง!

ท่านพี่ขา ท่านแม่ขา ช่วยเรย์กะด้วย

ระหว่างที่เธอกำลังโอดครวญอยู่ก็หันไปเจอบางสิ่งบนโต๊ะข้างเตียง

นี้มัน.. รูปถ่าย

ในรูปถ่ายปรากฎภาพคนสองคนหนึ่งในนั้นคือหนุ่มน้อยในชุดเครื่องแบบซุยรัน รอยยิ้มใสซื่อแบบนั้น เทวดาน้อยของเธอ ยูกิโนะคุง

สบายดีรึเปล่านะ ถ้าได้เจอกันก็ดีสินะ~

ระหว่างที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สายตาก็เลื่อนไปเห็นคนที่ยื่นอยู่ข้างๆยูกิโนะทันที

คะ คนนี้ คนที่หน้าสะพรึงกลัวที่สุดในซุยรัน

คนที่เธอไม่อยากยุ่งด้วยที่สุด

เอ็นโจ ชูสุเกะ!

ตั้งแต่เรียนจบไปก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันอีกเลย ได้ข่าวว่าไปเรียนต่างประเทศด้วยนี้นา

ว่าแต่ทำไมรูปของท่านเอ็นโจถึงได้มาตั้งอยู่ในห้องนี้ละ....

ระ หรือว่า คนที่มาดูแลเธอก็คือ

" แหม บุกเข้ามาในห้องนอนคนอื่นแบบนี้ อยากโดนทำโทษแบบไหนดีครับ คุณ-คิ-โชว-อิน "

เรย์กะสะดุ้งเฮือกให้กับเสียงเย็นที่จู่ๆก็ดังขึ้นด้านหลัง เธอตัวสั่นด้วยความลัวก่อนจะหันไปมองด้านหลัง

เอ็นโจ ชูสุเกะ!

--------------------------------------------------------

ชื่อเรื่องโคตรลิเก ภาษาอาจจะอ่านไม่ลื่นไหล่ ขออภัยด้วยยยย ซู้ดกาวแปบ

>>292 วั้ยยยย บุกเข้าไปในห้องนอนคนอื่นเขาแบบนี้จะโดนทำโทษอะไรบ้างคะ กูตื่นเต้น//เอามือปิดตาไว้ห่างๆ ขอชุดเมดนะคะ เอาไว้ใส่เป็นยูนิฟอร์มในการทำงานไงล่ะ

>>291 อห ชื่อเรื่องและสำนวนให้อารมณ์ประหนึ่งนิยายที่ขายใน7-11 เลย ใช้ได้ๆ 55555555555555

>>291-292 ชื่อเรื่องเร้าใจมากค่ะ ขอคอสเพลย์นุ้งต่ายนะคะ
ระยะนี้พออ่านอฟช.ไปมากๆ ทำให้กูเผลอคิดว่าเอ็นโจจะลงโทษเรย์กะด้วยการให้ทำอาหารเย็นให้กิน ผลลัพธ์ที่ตามมาก็....

>>291-292 โดนจับได้แล้ววว ขอชุดเมดด้วย

>>295 ก็กลายเป็นการลงทัณฑ์ท่านเอ็นโจซะเอง....

>>295 กรรมตามสนองสินะ กำลังคิดว่าฉากต่อไปจะกาวยังไงดี เหมือนกาวจะหมดซู้ด

>>298 มา กูรมกาวให้ แรกๆท่านเรย์กะก็กลัวเอ็นโจแต่อยู่กันไปมาเอ็นโจก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร๊ มาพักที่นี่แค่เพราะมันใกล้บริษัทเดินทางสะดวก(และหลบหนีเรื่องวุ่นวายจากที่บ้านได้) ท่านเรย์กะเลยตัดสินใจทำตัวเป็นผู้พักอาศัยที่ดีทำอาหารให้กินบ้าง

อันนี้จินตนาการกูเอง แต่มึงอยากแต่งยังไงก็แต่งมาเพราะกูรอสูดกาวอยู่ 555555

>>295 แล้วเรย์​กะ​ก็โดนข้อหาพยายาม​ฆ่า​ เอ็นโจที่รอดอย่างปาฏิหาริย์​บอกว่าไม่เอาความก็ได้​ แต่คุณคิโชว​อิน​ต้องมาแต่งงาน​ใช้หนี้ผม (ติดใจเสน่ห์​ปลาย​จวัก​#ผิด)​

>>298 จับกดเลยคร่ะ //แค่กๆๆๆ

>>300 อาจจะมีข้อแม้ว่าหลังแต่งห้ามเข้าครัวทำกับข้าวอีกต่อไป หรือไม่ก็ให้ยูกิโนะมากินข้าวด้วยทุกมื้อ กันเจ้าแม่พลิกแพลงอะไรบ้าๆ บอๆ

>>299 ทำอาหารให้กิน....เรื่องนี้จะเปลี่ยนแนวเป็นนิยายฆาตกรรมแล้วเหรอ

>>303 ไม่ผิดแน่ คนร้ายก็คือคนๆนั้นไงละ! //เด็กแว่นไม่ได้กล่าวเอาไว้

อาจจะมาช้าเพราะติดธุระบางประการ

---------- ฟิค หนี้รักจอมมาร --------------

" ทะ ท่านเอ็นโจ "

เรย์กะส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น คนๆนี้คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังจักรพรรดิ์แห่งซุยรัน!

บุคคลที่เธอสาบานด้วยเกียรติของเทพเกศาบันดาลรักว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย!

" มะ ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ ท่านเอ็นโจ "

เรย์กะพูดพร้อมกับค่อยถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ

" นั้นสินะ สองปีได้แล้วสินะตั้งแต่จบมัธยมปลาย คุณดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ "

ชูสุเกะฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ยังคงความเป็นคิโชวอิน เรย์กะไว้ได้ตลอดไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

ไม่ว่าจะเป็นทรงผมม้วนเป็นลอน ใบหน้าที่ซีดขาวเล็กน้อย ดวงตาเรียวสวยที่มักจะมีแววตาหวาดกลัวเขาเสมอ

ไม่รู้ทำไมถึงกลัวเขานักนะ เอาเถอะหลังจากนี้ก็คงกลัวเพิ่มกว่าเดิมแน่

ชูสุเกะคิดจะค่อยๆเดินก้าวเดินอย่างช้าๆเหมือนกำลังแกล้งคนตรงหน้า

ท่าทางกลัวจนตัวสั่นนั้นยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

" ทะ ท่านเอ็นโจเองก็ดูเหมือนไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลยนะคะ "

ใบหน้าเรียวที่เพิ่มความคมเข้มตามอายุที่เพิ่มขึ้น เหมือนสูงเพิ่มขึ้นด้วยนิดหน่อยรึเปล่านะ

แต่ที่เหมือนเดิมที่สุดก็คือรอยยิ้มกับแววตาคู่นั้น

น่ากลัวเจ้าค่ะ!

" ว้าย "

ขณะที่ถอยหลังหนีคนตรงหน้าพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบใบหน้าที่ก้มลงต่ำอย่างช้า ทำให้เธอไม่ทันระวังเสียหลักล้มลง

ลาก่อนหลังที่รัก เจ็บแน่เลย

เอ๊ะ ไม่เจ็บแฮะ ความนุ่มแบบนี้มัน

เรย์กะค่อยๆลืมขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะชะงักในทันที

เธอกำลังนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีเอ็นโจ ชูสุเกะคร่อมอยู่บนตัวเธอ!

ใบหน้าของเขาก้มลงต่ำเรื่อยๆ ในขณะที่ใช้ดวงตากวาดสำรวจหน้าของเธอ

กะ ใกล้เกินไปแล้ว เห็นหน้าหล่อๆแบบนี้ในระยะแค่นี้ชั่งทำร้ายหัวใจเหลือเกิน!

" อะ เอ่อ ท่านเอ็นโจคะ ช่วยขยับตัวออกหน่อยได้มั้ยคะ ดิฉันจะได้ลุกขึ้น "

" อืม ผมรู้ตลอดเวลาว่าคุณเป็นคนสวย ยิ่งได้มองใกล้แบบนี้ยิ่งได้รู้ ตาคุณสวยมากเลย "

เขาใช้มือสัมผัสตามใบหน้าของหญิงสาว ทั้งใบหน้าและคิ้วเรียว ดวงตากลมโต

" ทะ ท่านเอ็นโจ กรุณาหยุดแตะตัวดิฉันด้วยคะ "

เรย์กะเริ่มดิ้นเมื่อชายหนุ่มไม่ฟังคำขอของเธอแถมยังเอามือมาสัมผัสหน้าเธออีก

เธอเริ่มกลัวแล้วนะ ท่านพี่ขา ช่วยน้องด้วย!

แต่แทนที่ชูสุเกะจะทำตามที่หญิงสาวบอกเขากลับไล่มือไปตามใบหน้าของเธอเรื่อยจากคิ้ว ดวงตา ดั้งเรียวจนมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม

" ท่านเอ็นโจ! "

เรย์กะตะโกนเรียกแล้วจะทำท่าจะสะบัดมือชายหนุ่มออก แต่ก็โดนเขารวบแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว

" โอ้ย คุณคิดว่าทำอะไรอยู่คะ ท่าน-เอ็น-โจ! "

" หืม กำลังทำอะไรนะเหรอ ผมกำลังลงโทษกระต่ายน้อยแสนซนที่บุกเข้ามาในห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตไง "

เขายิ้มแล้วสบตากับดวงตากลมโตที่ตอนนี้ฉาบไปด้วยความโกรธ

" ดิฉันขอโทษสำหรับเรื่องบุกรุกห้องของคุณ ไม่ทราบว่าท่านเอ็นโจจะปล่อยมือดิฉันได้ยังคะ "

ชูสุเกะฉีกยิ้มให้กับท่าทีของคนใต้ร่าง

" โทษของคุณมันไม่ได้ล้างกันง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เรย์กะ "

" อ๊ะ อื้อ "

เรย์กะตกตะลึงกับคำที่คนตรงหน้าเรียกเธอ ปากของเธออ้าค้างด้วยความตกใจนั้นเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มก้มลงจูบเธอทันที

อะ อื้อ

ละ ลิ้น ของเขา

ทันทีที่สัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอมในปากสติเธอก็กลับมา ทำให้หญิงสาวเริ่มขัดขืน

หากแต่ชูสุเกะทิ้งน้ำหนักตัวลงด้วยความแตกต่างทางสะรีระทำให้เรย์กะไม่สามารถทำอะไรได้เท่าที่ควร

ทั้งสองคนจูบกันอยู้ล่สักพักก่อนที่ชายหรุ่มจะปล่อยให้เธอพักหายใจ

" อะ อื้อ ฮ้า เฮือก "

เรย์กะที่ตอนนี้ปากบวมฉึ่งกำลังสูดหายใจให้มากที่สุด เมื่อตั้งสติได้เธอก็ตะโกนด่าคนตรงหน้าทันที

" คุณทำบ้าอะไรของคุณกัน หา เสียสติไปแล้วเหรอ! "

-------------------------------------------------------------------------------------------------
เรายังคงคอนเซ็บละครหลังข่าวอยู่ 555555
เดะ มาต่อ // วาร์ปหนี

>>305 อ๊ากกกกกกกกก กรี้ดดดดดดดดด วรั๊ยยยยยยยยย หกดนหกีสหึำ่ #ได้รับกาวเกินขนาด
#ดีงามเหลือเกิน
#ชั้นรอความรุกของจอมมาร(เปลี่ยนสมญานามเฉพาะในฟิค)มานาน

>>305 กรี๊ด​ดดดด ความรุกทันที​ที่พบหน้านี้

(อ่านถึงที่ว่าแตะใบหน้าและคิ้ว เผลอคิดว่าถ้าเปิดหน้าม้ามาเจอคิ้วแหว่ง ท่านจอมมาร​จะคิดยังไง 555555)

>>307 บ้านเพิ่งล้มละลายมาหยกๆ อาจจะเครียดจนคิ้วไปทั้งแผงก็ได้

>>307 ไล้หน้าไม่พอ พอคร่อมปุ๊ป...โอ๊ะ!ทำไมติดพุง//ความคอเมดี้บังตาถถถ

>>309 ถถถถถ วงวาร กำลังจะโดขิ โดขิแล้ว 5555

>>308 หรือผมม้วนลอนจะเป็นวิก.... //โดนโบตั๋น​ปักคอ

>>305 กูจั๊กจี้ตอนเห็นท่านเอ็นโจเป็นแบบนี้มากๆ 55555 แต่ทำดีแล้วค่ะ ขอให้ทำต่อไปเรื่อยๆอย่าหยุดยั้งนะคะ กูจะตั้งกล้องรอ....

ว่าไปกูอยากเห็นพล็อตแบบนี้แต่แนวๆวายจังว่ะ ท่านพี่ใช้หนี้ด้วยร่างกายให้ท่านอิมาริ เอ่อ...หมายถึงทำงานน่ะ ไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่บริสุทธิ์ใจเลยนะคะ

อยากเห็นคาบุล่มจมแล้วไปทำงานอย่างสามัญชนบ้านวาคาบะอะ 55555

อื้อหือ ความกาวของแต่ละคน ล้ำลึกมาก เมากาวกันไปทุกทีๆ
>>312 งานเน้ออ งาน (มองด้วยสายตารู้ทัน ใช่งานแน่หรอ)
>>313 นางน่าจะทำทุกอย่างพังนะ ถถถถถถ

>> 313 ความเรือหายได้มาเยือนบ้านทาคามิจจิแล้ว 55555

>>313 เอาไปนั่งเป็นตี่จู่เอี๊ยเฉยๆคอยเรียกลูกค้ายังพอได้นะถถถถ

คุณชายตกยาก กับสาวสามัญ​ชน

หลังทำงานยืนหน้าร้านเป็นหุ่นเรียกแขกร้านเค้กของทาคามิจิมาได้สัปดาห์​นึง หลายอย่าง​ก็เข้าที่เข้าทาง คาบุรากิทั้งดีใจและซาบซึ้ง​จริงๆที่บ้านทาคามิจิใจดีกับตัวเองขนาดนี้ แถมได้อยู่ใกล้ชิดกับทาคามิจิตลอดวัน ถึงจะตกอับ แต่นี่มันสวรรค์​ชัดๆ!

คิดแบบนั้​น​แล้วก็ขยันขันแข็ง​เรียกลูก​ค้าต่อไป อันที่จริงแล้วทำหน้าตา​จริงจัง​แบบนั้นทำให้ดูน่ากลัว แต่ด้วยหน้าดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงมีสาวๆถูกชักจูงเข้าร้านได้ไม่ขาดสาย จนที่ร้านเค้กคับแคบอยู่แล้วยิ่งเล็กไปถนัดตา

ระหว่างนั้นเองก็มีบุคคลทึ่ไม่คาดคิดปรากฏ​ตัว

คาบุ: ค คิโชวอิน!?
เรย์กะ: อะ ท่านคาบุรากิ สวัสดีค่ะ
คาบุ: เธอมาทำอะไร​ที่นี่! คิดจะมาเยาะเย้ย​กันสินะ ฝันไปเถอะ!
เรย์​กะ​: เห็นฉันเป็นคนยังไงน่ะคะ ฉันก็มาซื้อเค้กของวาคาบะจังสิคะ
คาบุ: วะ วาคาบะ---จัง?!
วาคาบะ: อะ เรย์กะจัง~ มาแล้วเหรอ
คาบุ: เหะ!?
เร​ย์​กะ​: สวัสดีจ้ะ วาคาบะจัง~
คันตะ: ช้าจัง โคโรเน่
เรย์กะ: แหมๆๆ รถติดน่ะจ้ะ
คาบ​ุ: หะ!?
แม่วาคาบะ: อ๊ะ เรย์​กะ​จังมาพอดีเลย พ่อเพิ่งอบเค้กเสร็จ​มาชิมสักคำสิ
คาบุ: หา!?
เรย์​กะ​: สวัสดี​ค่ะ​คุณแม่ กำลังยุ่งอย่แท้ๆ รบกวนหน่อยนะคะ~
น้องสาววาคาบะ: โคโระจัง~ มา มาข้างบนกัน มาเล่นที่ห้องหนูนะ
เรย์กะ: แหม ได้สิจ้ะ!
คาบุ: นะ นี่มันอะไรกันน่ะ คิโชวอิน!!?

>>317 เด็กซักคนในบ้านทาคามิจจิ: เอ๋ โคโระจังอยู่ที่นี่ก็ถูกแล้ว หลังจากตกลงจะแต่งงานกับพี่ ถึงโคโระจังจะบ้างานไปบ้าง กลับบ้านช้าไปหน่อย แต่ก็กลับมานอนกับพี่ทุกวันเลยนะ! //แจวเรือดอกลิลลี่
อีกคน: อื้ม นั่นสิๆ จะว่าไปไม่เคยเห็นมาอยู่พร้อมกันสองคนเลยนี่นา

นายมันตีท้ายครัวชาวบ้าน คาบุรากิ!
#ท่านคาบุรากิผู้เลิกงานตรงเวลาไม่รู้จักคำว่าโอที

>>317 >>318 โถๆๆๆ อยู่เฝ้าหน้าร้านคอยเรียกลูกค้าไปนะ ไซซายะคุง

>>318 วงวาร ถถถ

>>317 กูนึกภาพคาบุตกอับไม่ออกเลยว่ะ อีนี่ต้องเป็นพวกจมไม่ลงแหงๆ

ฝันว่าดิบตอนใหม่มา กำลังจะกดอ่านแล้วนาฬิกาก็ปลุก ฮ่วย

เรื่องนี้มีแปลอิ๊งมั้ยวะ อยากอ่านแต่ก็อ่านดิบไม่ออก ; ;

>>323 แปลไทยนำไกลกว้าอิ้งอีก

>>322 ขอให้ฝันเป็นจริงทีเห้อ คนเขียนหายไปเป็นเดือนอีกล่ะ กูหนิจิร้องไห้

>>324 สะเทือนใจไปอี๊กกก

>>322 กูเคยฝันว่าตอนจบมา คอมเมนต์กรี๊ดกร๊าดยาวเหยียดทั้งในแมวดุ้นและในโม่ง ยังไม่ทันได้กดอ่านกูก็ตื่นขึ้นมาซะก่อน... เสียดายโว้ย

>>323 Eng ร้อยต้นๆ ไทยอีกสิบกว่าตอนจะกวดต้นฉบับแล้ว ตอนไปคุยในเว็บนอกกูยังต้องไปสปอยให้ฝรั่งฟังเลย

>>327 ทุกวันนี้ตอนตื่นนอน ก่อนนอนกูเช็คนาโรวทุกวันเลย ผลลัพธ์ที่ได้.... ฮิโยโกะซามะจะเทคนอ่านตอนกำลังพีคแบบนี้ไม่ได้นะค้าาาา//ร้องห้ายย

>>328 มึงบอกฝรั่งให้มาอ่านแมวดุ้นสิ ปกติมีแต่แปลดิบเป็นจีน เป็นอิ้งค์ ตอนนี้แปลดิบเป็นไทยละ
ฝรั่งได้เปิดมิติใหม่กันเลยทีเดียว

>>323 ใน fanfiction.net ถึงตอนที่ 299 ทันดิบแล้ว

พึ่งอ่านตอนแปลล่าสุด กูชอบทั้งคาบุรากิและเอ็นโจเลย จริงๆกูลงทุกเรือใครก็ได้555 แต่ตอนแปลล่าสุดอยากจะตบปากคาบุรากิจริงๆ รักมันแต่ก็เกลียดมันมาก55555

>>332 กูอยู่ทุกเรือนะมึง แม้กระทั่งเรือคานที่มีท่านพี่อยู่ด้วยกูก็คิดว่าไม่เลว เมื่อก่อนกูทิ้งชิ้นส่วนไว้บนเรือคาบุเยอะกว่าเรืออื่น เพราะกูสกิดใจกับบทที่เจ้าแม่คิดว่าคาบุยังรักยูริเอะ คือมันเป็นความคิดของวาคาบะในคิมิดอลซ์ไง แต่ ณ ปัจจุบันนี้... คาบุมันคือไซซายะ หมาขี้เหงาตัวนึงเท่านั้นเอง กูนี่โยนชิ้นส่วนในเรือคาบุไปใส่เรือคานเกือบหมดละ...

เมื่อก่อนกูอยู่เรือเอ็นโจแค่ลำเดียว ตอนนี้อยู่สองเรือคือเรือเอ็นโจและเรือคาน รู้สึกเหมือนคานซังจะวินยังไงชอบกล 55555555

กูอยู่เรือเอ็นโจ(ไม่ใช่หน่วยอุดเรือแต่หลังๆคนไม่พอเลยต้องร่วมอุดเรือ) กูเคยอ้าขากางไปเรือท่านอิมารินะว้อย แต่หลังๆเจอออร่าท่านพี่แล้วหุบขาเลยทีเดียว

กูอยู่เรือน้องชายท่านอิมาริแล้วกันวะ กูเชื่อในม้ามืด!

กูอยู่ทุกเรือเลย เป็นเรื่องแรกเลยมั้งที่กูเชียร์ทุกเรือจริงๆ จริงๆกูชอบโมเม้นเจ้าแม่กะคาบุนะ เคมีมันดีชิบ ถึงจะพาออกคอมเมดี้ตลอดก็เหอะ แต่ในความปากหมา KY มันก็มีความห่วงใยคนรอบข้างอยู่ ติดที่คาบุมันรักเดียวใจเดียว จะมาเปลี่ยนใจตอนนี้มันขัดคาแรกเตอร์
ส่วนเรือเอ็นโจ ก็มีโมเม้นมาให้กรี๊ดเป็นระยะๆ ถ้าเอ็นโจออกตัวมากกว่านี้หน่อย กูจะสละเรืออื่นมาเชียร์เลย แต่ยังดูกั๊กๆ เล่นบทเพื่อนพระเอกอยู่ เลยเชียร์ไม่สะใจ
เรือนายตัวสำรองก็น่าลุ้น จะเป็นโรมิโอแอนด์จูเลียต อย่างที่เจ้าแม่หวัง ติดแต่นายตัวสำรองบทน้อยไปหน่อย เดี๋ยวหายๆ อีกละ
เรือท่านอิมาริก็น่าสนใจ อย่างน้อยก็เป็นผู้ชายที่ทำให้เจ้าแม่โดขิๆได้ แล้วก็น่าลุ้นว่าจะฝ่าด่านท่านพี่ยังไง หรือจะไปค้ำคอร์กันที่เรือท่านพี่ กูก็รับได้
ทางด้านเรือรุ่นเล็กอย่างยูกิโนะคุงกะคันตะคุง ก็กร๊าวใจ ไหนๆพวกพี่ๆก็ไม่ได้เรื่องกันแล้ว สู้เลี้ยงต้อยเองดีกว่า โชตะบันไซ!!!
มีเรื่องเดียวที่กูเสียใจที่ลง ชนิดที่เก็บชิ้นส่วนกลับไม่ทัน คือ....เรืออุเมวากะ โด่วววว มาตอนแรกคือสไตล์นักเลงแอบแกล้งคนที่ชอบชัดๆ กูอุตส่าห์ลุ้นให้เป็นกิ๊กนอกร.ร.ของเจ้าแม่ ใครมันจะไปคิดว่ามันจะบ้าหมาขนาดนั้น ตอนนร้ได้แต่สละเรือ ปล่อยให้ไปอยู่กะเบียทันสองคน

>>337 กูเข้าใจมึงนะ ทุกเรือคือดี ลำไหนก็ได้ไม่เกี่ยง แต่เรือนายบ้าหมานี่ไม่ไหวหวะ สละเรือแทบไม่ทัน

>>337 มึงปล่อยเขาไปสวีทกันเถอะ อย่าไปแยกเนื้อคู่เขาออกจากกันเลย เดี๋ยวโดนกัดหน้านะมึง 555

>>332 ถ้าเป็นเพื่อนสาวน่าจะได้ตบกันซักรอบ ปากแบบนี้ 55555

แต่ถ้าอุเมกาวะยังดีอยู่นี่จะแบบ เป็นแฟนดีๆคนนึงเลยนะ ดูแล ใส่ใจ เทคแคร์​ ชอบหวีผมให้(ฟีลแฟนกันที่เช็ดผมให้ เป่าให้งี้) ไปวิ่งด้วยกัน

>>341 ว่าไปมันมีฟิคอุเมวากะกับเรย์กะคิมิดอลด้วยนี่หว่า ก็อยากอ่านต่อนะว่าจะเป็นยังไง ถือโอกาสทวงซะเลย อิอิ

ตอนใหม่ มาแล้ว ขอบคุณโม่งแปล มีอะไรอ่านก่อนนอนละ 5555

เรย์กะซัง... คุณนี่มันกระจอกงอหง่อยจริงๆ นอกจากแกล้งแบบเด็กประถมแล้วยังจะเมลล์ไปอวดในรายการวิทยุอีก! กีกี้ยิ่งกว่าคาบุรากีกี้อีกนะเรย์กีกี้ซามะ!

คุณเรย์กะ....ในที่สุดก็ยอมรับสมญาฯเจ้าของผมม้วนแล้วสินะ......
ว่าแต่วิธีการมัน....แต่เอาจริงๆถ้าเป็นปัญหาแบบนั้นก็น่ารำคาญพอตัว555555

กูจะบอกว่ากูทันยุควิทยุ และกูชอบขอเพลงมากด้วย ส่งให้คนแอบชอบฟัง

ตอนนี้ไม่มีโดขิๆให้ชุ่มชื้นหัวใจเลย อาจารย์ฮิโยโกะ... หมดโปรแล้วสินะ

พออ่านตอนใหม่กูยิ่งรู้สึกว่า... นี่มันเด็กแกล้งกันไม่ใช่หรอว่ะ! ไม่ได้โตขึ้นเลยสินะ ทั้งคู่นั่นแหละ!! คงมีแค่เจ้าไก่อ่อนคนเดียวละมั้งที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มน่ะ...

เรือคานมาแรงสุดแล้ว55555 อ.สร้างตัวละครชายได้มีเสน่ห์แบบแปลกๆ กูว่าแม่งเป็นฮาเร็มไปแล้วถ้าเป็นเรื่องอื่นเรย์กะแม่งกินกับอะไรก็อร่อย ถ้าอ.ไม่มาหักธงทุกคนนะ5555 กูยังนึกไม่ออกเลยว่าจะมีจุดเปลี่ยนที่ทำให้เรย์กะรู้สึกตัวตอนไหนว่ะ//ตอนเห็นหลานๆเต็มบ้านพักคนชรา

อ่านตอนใหม่แล้วกูรู้อยู่อย่าง ท่านพี่ต้องหุ่นแซ่บแน่นวลลลล ท่านอิมาริช่างน่าอิจฉานัก

>>350 อาห์ ซิกแพคท่านพี่

ริรินะ เต็มตอน!!!?!นอนเตียงเดียวกัน >///<

// ว่าแต่ภาพลักษณ์ท่านเรย์กะจากเบื้องล่างนี่เป็นยังไงกันนะ แต่ไม่ใช่คุณหนูโรโคโค่ผู้สง่างามและสูงส่งแน่นอน

กำลังงงว่าเรย์กะแก้แค้นใคร ไซซายะเรอะ??

นี่กูฝันไปรึเปล่าเนี่ย...

ริรินะเต็มตอน!!!!!!

โอ้ยยยยยในที่สุดเรือริรินะซึนๆก็ได้แล่นกับเขาบ้างซักที กูนั่งเหงาในเรือนี้มานานละ

กูเชื่อว่าตอนอยู่ในห้องเรย์กะถึงปากจะเสียยังไงแต่ในใจก็โดขิโดขิแรงจนเรย์กะเกือบได้ยินแน่นอนนนนน//ดมกาว

ตอนล่าสุดแม่มเหี้ยยย 555555555 กุอุทานเหี้ยหนักมากตอนช่วงเปิดวิทยุ 55555

ตอนนี้ไม่สนใจอะไรเท่าซิกแพกท่านพี่แล้วค่าาาาาา

>>350 อ่านแว๊บแรกกูคิดเหมือนมึงเลยค่ะ ซิกแพคท่านพี่และกล้ามแขนต้องดีงามชวนน้ำลายหกแน่ๆ ฮรืออออ สมแล้วที่ท่านเรย์กะจะเป็นบราค่อน

>>350 แต่กูคิดว่า ทำไมไม่พาน้องไปด้วยว้าาาาา ถ้าท่านพี่ชวน เชื่อได้เลยว่าท่านเรย์กะต้องยอมไปแน่ๆๆ

>>358 ท่านพี่เขานัดเจอใครที่สปอร์ตคลับหรือเปล่ามึง...

>>359 นัดกูไงคะ //กุมแก้มขวยเขิน

>>360 อย่ามโน! ท่านพี่เค้านัดก-- ท่านอิมาริต่างหาก//กราบท่านอิมาริด้วยท่าเบญจางคประดิษฐ์

กู : ขออิฉันเป็นเมียอีกคนของท่านทาคะจะได้มั้ยคะ?
อิมาริ : อืม... ต้องขอโทษด้วยนะ แค่ผมคนเดียวทาคะก็ไม่มีเวลาให้หญิงอื่นแล้วล่ะ
กู : กรี๊ดดดดดดดดด~~

รมกาวแรงๆ

กูอยากเห็นเรื่องราวสมัยอิมาริกับท่านพี่เรียนอยู่จริงๆว่ะ มันจะเหมือนนิยายวายในรั้วโรงเรียนรึเปล่าวะ 555555

>>362 กูว่าน่าจะเป็นแบบท่านอิมาริสร้างหมู่บ้านคาสโนว่าไปเรื่อยๆ แล้วพอเบื่อสาวคนไหนก็ให้ท่านพี่ช่วยเก็บกวาด ที่ปลูกหมู่บ้านเนี่ยก็เพื่อจะได้อ้อนท่านพี่ให้เก็บกวาดให้ไง ท่านพี่ก็แบบเออช่วยก็ได้ เดี๋ยวท่านพี่ไม่สนใจแล้วต้องใช้วิธีนี้เรียกร้องความสนใจ อรั้ยยยยย //งานสูดกาวก็มา นาทีนี้กูมโนแรงมาก ภาพมันขึ้นมาเลยเว้ยเฮ้ย

ท่านพี่แม่งฮองเฮาที่แท้ทรู
ผัวจะมีสาวกี่คนก็ช่าง ข้าเป็นหลวง ช่วยอำนวยความสะดวกให้ไปหาสาวอื่นอีกต่างหาก พอฮ่องเต้เบื่อสนมคนไหน ฮองเฮาก็จัดการเก็บกวาดให้

>>363 กูมโนคล้ายมึงเลย อิมาริเห็นท่านพี่ไม่ค่อยสนใจตัวเองเลยไปจีบสาวอื่นเพื่อให้ท่านพี่แสดงความหึงหวงออกมาบ้าง พอตัวเองไปมีเรื่องแล้วท่านพี่เป็นห่วงก็ดีอกดีใจใหญ่ อยากอ่านตอนอิมาริโดนแทงแล้วท่านพี่ไปนั่งเฝ้าไข้จัง ต้องโรแมนซ์มากแน่ๆ 555555

>>363 >>365 แม่งเหมือนการ์ตูนวายที่กูเคยอ่านเลย555 อาจจะมีเรื่องแบบนี้เยอะกูไม่รู้นะ เพราะกูไม่ใช่สายวาย แต่กูอยากเห็นอิมาริแอบรักน้องเพื่อนแต่ไม่กล้าบอกแล้วท่านพี่หลงรักน้องแบบดาร์กๆ มากกว่า// สูบกาวววว

>>365ท่านพี่น่าจะเข้าไปกระทืบซ้ำ

>>366 เชียร์แบบเดียวกัน กุว่ามันต้องหดหู่สัสๆ 55555555

>>366 คิดถึงฟิคแวมไพร์อะ อยากอ่านต่ออออ

>>368-369 ดาร์กอย่างไงถ้าติดฟิลเตอร์เรย์กะไปจะฮาแตกทันที55555

มีกูคนเดียวหรือที่คิดว่าท่านอิมาริเคะ? ข้างบนมีแต่อิมาทาคา ฟิลเตอร์กุเป็นอะไรไปป 5555555555

>>370 ร้องไห้แปป ฟิลเตอร์ท่ายเรย์กะมันแรงจริงๆ ใส่เข้าไปแล้วจะโดขิๆกับอาหารซังรัวๆ

>>371 กูเคยจิ้นสลับไปๆมาๆ จนกระทั้งท่านพี่นั่งรอท่านอิมาริกลับเช้า ไล่ไม่ให้เข้าห้องนอน ดวงตาก็เบิกไม่สามารถจิ้นสลับได้อีก ฟีลเมียหลวงในการ์ตูนไทยมากๆ

>>372 คานซามะกูอ่า ลาสบอสสูงสุดเลยนะมึง

>>374 อย่าทักคานซามะ เดี๋ยวพี่แกเปิดอัลติให้คานกันหมดทั้งเรื่อง /แล้วแท็กเลิฟก็จะไม่มีอีกต่อไป

>>374 ปล่อยคานซามะไปเถอะมึง แค่อาหารซังเรือก็พังหมดละ นี่ถ้าล่อคานซามะมาด้วย เดี๋ยวจะเป็นแบบที่ >>375 บอก น้ำตากูไหลเป็นมหาสมุทรแน่ กูยังต้องการแท็กเลิฟ แม้ความหวังจะโดนท่านเรย์กะหักธงไปหลายรอบแล้วก็ตาม

จากคานซังเลื่อนขั้นเป็นคานซามะแล้วเหรอ....

>>377 ต้องเป็นคานซามะสิวะ ถึงจะเทียบขั้นคาบุรากิซามะ เอ็นโจซามะ โอนี่ซามะได้!

>>375 แท็กเลิฟกูยังคิดว่าแท็กผิดอยู่เลย555

>>376 เป็นสามมุมคาเฟ่ไงมึง ฟิคบ้านพักคนชรา//นอบน้อม(อาหาร)และหนักแน่น(คาน) คือคติประจำใจในการใช้ ชีวิตของฉันค่ะ!5555

>>378 ถูกลาสบอสกูต้องเป็นซามะเท่านั้น จะเป็นแค่ซังธรรมดาไม่ได้555555

>>378 มึงลืมอิมาริซามะไปได้ไง โผล่มานิดเดียวแต่ดาเมจแรงเว่อร์

>>379 นอบน้อม(ในคาน)และ(น้ำ)หนักแน่น สิ

(ตัว)หนัก(ขา)แน่น

บ่นๆหน่อย เมื่อไหร่ตอนใหม่(ดิบ) จะมาวะ
อาจารย์แกดองจนสิ้นหวังในชีวิต อยากอ่านต่อออออ

>>382 อีเหี้ยยยยย โคตรทำร้ายอะมึง กูนี่สตั้นแทนท่านเรย์กะเลย หยาบคาย! หยาบคาย!!! ส่งไปอยู่กับบากะรากิแล้วให้ทบทวนเรื่องความใส่ใจ สามัญสำนึก และความละเอียดอ่อนเลย // แต่เอาจริงมันเป็นคำที่ทำให้นึกถึงบากะรากิสุดๆ...

>>383 อ.แกหายไปครึ่งปีก็เคยมาแล้วนะมึง เพราะงั้น ทำใจเห๊อะ....

>>385 กูว่าสาเหตุที่ไม่เคยรวมเล่มเป็นLNเพราะความอินดี้ของแกรึเปล่าวะ.... เพราะถ้าจะทำขายนักเขียนควรออกแบบสม่ำเสมอนะ ไม่ใช่หายไปนานมากแล้วลงมาตอนนึง

กูอยากให้ถึงตอนงานวัฒนธรรมเร็ว ๆ ว่ะ

>>386 กูสงสัยอ.แกวางตอนจบไว้ยังว่ะ หรือแกสดไปเรื่อยๆแล้วแต่อารมณ์ว่ะ

>>388 กูว่าน่าจะมีตอนจบคร่าวๆ นะ ประมาณว่าจะให้คลี่คลายปมยังไง ใครคู่ใคร จะเป็นฮาเร็มคานซังหรือเปล่า ฯลฯ
แต่ดูแนวแล้วกูว่าเผลอๆ คาแรคเตอร์นำพล็อตว่ะ เรื่องนี้คาร์แต่ละคนโคตรเด่น ไปๆ มาๆ คาร์แรคเตอร์เดินเรื่องเองแล้วไม่ไปตามพล็อตที่แกวางไว้
แกเลยตบตีพยายามลากกลับมาให้อยู่ในร่องในรอย ไม่ก็กำลังจะเข้าจุดพีคอีกแล้ว เลยเสียเวลาเขียนนาน แต่ถ้าผ่านไปได้ก็จะได้อ่านกันยาวๆ ไงล่ะ! นี่แก้ตัวแทนสุดฤทธิ์ล่ะนะ

>>389 ไม่ว่ะ กูว่าพล็อตยังคุมคาแรคเตอร์ทั้งหมดอยู่ ถ้าไม่มีพล็อต คาแรคเตอร์มันจะเดินเรื่องได้ไง

>>390 ถ้าไม่มีพล็อต มันจะกลายเป็นแนว "วันๆของเรย์กะก็อย่างงี้แหละ"...
อ้าว ทุกวันนี้ก็ใกล้เคียงอยู่แล้วนะ

>>388 กูว่าไม่สดหรอก ตัวละครหลายๆตัวคือแกวางบทไว้นานมากนะ อย่างคุณซัมติงที่รังแกวาคาบะจังอะ แล้วก็หลายๆจุดที่หยอดเอาไว้ตามทาง เพียงแต่แกคงอินดี้นั่นแหละ ไม่ก็อาจจะเป็นคล้ายๆกรณีเทพโคจิม่างี้

ทำโพลล์
ท่านคิดว่าดิบตอนใหม่จะออกก่อน หรือฝั่งไทยเราจะแปลตามทันจนต้อฃดองรอก่อน?

ดูสังหรณ์ว่าเราอาจตามทันก่อนดิบตอนใหม่จะออก แล้วก็รอกันไปอีกครึ่งปี; - ;

ตอนนี้ตามอยู่ 15 ตอนเอง กูว่าดองรอกันยาวๆ
คิดในแง่ดีคือได้ความรู้สึกเดียวกับคนอ่านฝั่งญี่ปุ่นเลยนะเว้ย!

>>393 กูว่าตามทันก่อนดิบใหม่ออกว่ะ

ท่านเรย์​กะ​ก็จะทันดิบ ท่านเอ​ลิซ่า​ก็จะทันอิ้งค์​ ถ้าทันกันแล้วหลังจาก​นี้กูจะอ่านอะ​ไร​ แง้
ใครมีตามเรื่อง​ไหนที่อยากแนะนำ​มั่งมั้ย อังกฤษ​ก็ได้​ แปลไทยก็ดี...

ระหว่างรอดิบ กูว่าแต่ละฟิคถึงจุดพีคไปหลายตอนแล้วแน่ๆ

>>397 ดีไม่ดี​อาจโดนเทตามดิบ... กาวหมดบ้องงี้

>>398 มู้ร้าง...

ใครก็ได้ ปั่นฟิคที กูอยากสูดกาว

>>399 แล้วก็กวนกาวเขียนฟิคกันหูดับตับไหม้ประหนึ่งจะเติมเต็มความต้องการให้ล้นถังกาว

>>400 กูติดงานอยู่ว่ะ ต้องหลังปีใหม่เลยถึงจะพอมีเวลาและมีคอมที่ใช้พิมพ์ฟิคได้ คอยก่อนนะ สูดกาวเก่าๆไปก่อน ;w;

>>393 หรือว่าไทยจะออกก่อนดิบ……!!?!
//เพราะว่าโม่งแปลคือท่านฮิโยโกะ ยังไงล่าา~ ถถถถ

>>403 กูก็ลงแดงอยู่เหมือนกันเนี่ย พูดแล้วช้ำใจชิบหาย ฮือออออ

>>403 ถ้าโม่งแปลแต่ง​มันกลายเป็น​ฟิคบ้าน​พักคนชรา​2สิ..

ขอบคุณโม่งแปล ตอนใหม่ก็ยังมีริรินะนี่น้ำตาจะไหล กูฝันไปใช่ไหมที่เจอริรินะเต็มสองตอน ตอนนี้โคตรหล่ออย่างกับเข้าพ่อมาเฟียเลย แต่ท่านเรย์กะอุตส่าห์มองเธอจนลับตาเชียวนะ อย่าทำท่าท่างเอื่อยเฉี่อยแบบนั้นสิ!

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ ริรินะโคตรแมน ถ้าเป็นผู้ชายคงเป็นหนึ่งในผู้กล้าที่จะฝัดกับคานซามะเป็นแน่แท้ ว่าแต่ท่านพี่มีคนติดพันเยอะจริ๊ง แต่ที่ปฏิเสธเป็นเพราะท่านอิมาริสินะ...สินะ!! โว้ยยยย พวกท่านคู่กันเลยเถอะ แวแวแวแว//ลงไปนอนดิ้น

ริรินะหล่อมาก ที่จริงแล้วเห็นเงียบๆไป อาจจะวางแผนขึ้นเป็นประธานนักเรียนคนต่อไปเพื่อทำให้ความคาดหวังของคุณเรย์กะเป็นจริงก็ได้นะ!
ริรินะสองตอนดีงามเหลือเกิน นายตัวสำรองที่ถูกอุ้มไปกว่าร้อยตอนก็โผล่ด้วย

ริรินะแมนค่อด จริงๆแอบคล้ายคาบุเวอร์ชั่นไม่ปัญญาอ่อนอยู่นะ

>>409 กูก็คิดว่าเหมือนคาบุ โดยเฉพาะตอนฟังแล้วเงียบนี่โคตรเหมือน

ตอนล่าสุดนี่ถ้าเรื่องปูมาให้ริรินะกลายเป็นประธานนักเรียนปีหน้าเพื่อประสานรอยร้าวของทั้งสองฝ่ายสานฝันให้คุณเรย์กะจริงๆ นี่กูจะถีบทั้งคาบุทั้งเอ็นโจตกจากเก้าอี้พระเอกไปเลยนะ สายซึนทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้นี่แมนสุดๆ ดีกว่าพวกตัวละครชายที่ดีแต่สร้างความเดือดร้อนแบบไม่เห็นฝุ่น

>>409-411 +1 ขนาดกูไม่ค่อยชอบสายยูรินะ กูรู้สึกว่าเนี่ยแหละพระเอกของเรื่อง มาดแมนแถมเท่ สายซึนแต่ทำทุกอย่างเพื่อเธอ เคยไม่ถูกกันแต่โดนชนะใจปักธงไปแล้วพล๊อตพระเอกชัดๆ วาคาเบะยังสู้ไม่ได้เลยตัวอื่นหรออย่าหวัง

>>411 จริง คือเห็นอย่างงั้นแต่ก็รักและนับถือเรย์กะในระดับนึงอะ คอยช่วยจัดการคุมอำนาจอะไรให้ตลอด ถ้าเป็นประธานนักเรียนสานฝันให้เจ้าแม่ละแบบ โห สุดยอด พวกคัวละครชายนี่ไม่เห็นทำอะไรเพื่อเจ้าแม่กันซักเท่าไหร่เลย ดีแต่สร้างความเดือดร้อน

ริรินะ×เจ้าแม่ บันไซ!!!

ริรินะ×เจ้าแม่ บันไซ!!!

ริรินะนี่พล็อตพระเอกอายุน้อยกว่าชัดๆ หล่อกว่าคาบุอีก

https://www.youtube.com/watch?v=PQBW6G0hSrs เปิดเพลงนี่ฟังตอนอ่านพอดี
แม่งเข้าชิบ

ริรินะ หล่อโคตร!! อือหือ หนุ่มๆในเรื่องตกกระป๋องกันหมด //โบกธงรัวๆ
ทำไมรู้สึกว่าท่านอิมาริต้องไปสอยสาวๆรอบตัวท่านพี่มาหมดแน่ๆเลย ...ฟืดดด กลิ่นกาวหอมชื่นใจ

กูย้ายเรือหนีแล้วกูไปเป็นบ่าวบ้านริรินะดีกว่า คุณหนูเจ้าขาาา บ่าวมาขอพึ่งบุญคุณหนูแล้วเจ้าค่ะ ถึงคุณหนูจะแต่งกับทั่นกาลีไม่ได้ อย่างน้อยก็ช่วยหาคนดีๆ มาฉุดท่านลงจากคานเถอะนะค้าาา ด้วยฝีมือของคุณหนูแล้วจะต้องล่มเรือจอมมารได้แน่ๆ ค่าาาาาา

>>419 ทิ้งเรือจอมมารเลยหรอ ถถถถถถ
ยอมใจริรินะเลยอะ นี่มันพระเอกในฝัน ฮึ่มมมมม กูโดดลงเรือยูริด้วยคน

อ่ะไรคือคนที่กิ๊วก๊าวด้วยที่สุดดันเป็นริรินะกับวาคาบะวะ

เห็นริรินะเงียบๆ เดี๋ยวรู้ตัวอีกทีไปสมัครกรรมการนักเรียน ยึดอำนาจขึ้นเป็นประธานรุ่นต่อไป สานฝันให้เรย์กะแหงๆ

มีหวังริรินะจะปฏิวัติ ถล่มทั้งสภา ทั้งPivoine แล้วตอนสุดท้ายก็เอาทั้งสองมาจับมือกัน แล้วก็พูดออกมาเบาๆว่า”คุณเรย์กะ ฉันทำความฝันของคุณเป็นจริงแล้วนะ” >///<

>>423 ถ้าทำได้ขนาดนี้จริง กูยกให้ไปเลยตำแหน่งผัวแห่งชาติ ตอนจบก็ให้ท่านเรย์กะและริรินะอยู่ด้วยกันสองคนจนแก่เฒ่ามุ้งมิ้งๆ ดูแลดอกลอลลี่ป๊อบและดอกกุหลาบอุราระไป แฮปปี้เอนดิ้ง

>>424 ใช้ชีวิตด้วยกันขนาดนี้แล้วเจ้าแม่ยังไม่ให้มาดอนน่าลิลลี่กับริรินะอีกหรอ//วงวาร

อ่านตอนนี้จบ bgm เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ลอยเข้ามาในหัวเลย
หลงปังงงง หลงเหล่าาาา

ความจริงคิดไปคิดว่าก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่นะมึง
ของเจ้าแม่จะออกแนวเป็นบ้านใหญ่เก่าแก่ทุกคนต้องให้ความเคารพ หลีกทาง ห้ามมองหน้าไรงี้
แต่ริรินะจะออกแนวแก๊งตั้งใหม่เจ้าพ่อสนิทสนมกับลูกน้อง แนวแบบแก๊ง=ครอบครัวว่ะ

เพื่อนโม่งเข้ามาลงเรือริรินะกันเต็มเลย กูดีใจจนน้ำตาปริ่มแล้วเนี่ย จากที่กูนั่งพายอยู่คนเดียวเงียบๆมาตั้งแต่สมัยนางเจอกันแล้วกูคิดว่าอนาคตยัยริรินะต้องชอบเรย์กะแน่นอน อวยมาจนถึงตอนนี้แล้วสินะกู//ซับน้ำตา

นี่โรงเรียนคุณหนูหรือโรงเรียนแก๊งมาเฟียวะ

ริรินะะ แม่หนูเลี้ยงหนูมายังไงง ทำไมหนูเจ้าพ่อขนาดนี้ฮะ
ริรินะอปป้า /ขอย้อนอายุซักสิบปีไปเป็นลูกกระจ้อกกี๊กี๊ของหนู

กูว่าตอนริรินะจบม.6เจ้าแม่หอบมาดอนน่าลิลลี่มาให้แน่ๆเลยว่ะ

>>427 เจ้าแม่ปกครองโดยระบบ เทวกษัตริย์ แบบสมัยอยุทธยา ส่วนริรินะใช้ระบอบพ่อปกครองลูกแบบสุโขทัยสินะ

จริงๆ ถ้าคิดว่าอ.ฮิโยโกะแกวางพล็อตให้ริรินะเป็นตัวประสานความบาดหมางนี่นับว่าวางพล็อตมาไกลมากเลยนะเนี่ย ผู้มีคุณสมบัติไม่ต่ำกว่า Pivoine แต่ไม่ใช่พวก Pivoine แล้วก็ไม่ใช่พวกเดียวกับสภานักเรียน เป็นขุมอำนาจที่สามและมีแรงกระตุ้นให้ยึดอำนาจด้วย ใช้เวลาปูพล็อตมาเกือบสามร้อยตอนได้...

>>432 การ์ตูนโชโจหรือแนวการเมืองสามก๊ก

>>433 เรื่องนี้เป็นการ์ตูนโชโจด้วยเหรอ

แต่พูดก็พูดนะ ตอนม.ต้นริรินะยังดูเหมือนจะหมั่นไส้เรย์กะด้วยซ้ำมั้ง เรย์กะเตือนอะไรก็ไม่เคยสนใจหรือรับฟังแถมกวนประสาทกลับ แต่เจอเอ็นโจด่าเข้าให้หนนึง ดันเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย ติดเรย์กะแจแถมยังดูจะรักเรย์กะมากๆอีก ไปเจออะไรมาอีกเหรอ กูแอบสงสัย

>>435 เพราะเอ็นโจถึงได้รู้ไงว่าท่านเรย์กะไปคอยก้มหัวขอโทษให้น่ะ

>>435 โดนจอมมารแผ่พลังจิตล้างสมองใส่

ถ้าแปลทันดิบแล้ว โม่งแปลสนใจแปลฟิคในพิกซีฟบ้างมั้ยคะ~
ดำน้ำ​แล้วสาหร่าย​จะพันคอตายแล้ว 😂

อ่านตอนล่าสุดแล้ว กูขอโดดลงเรือริรินะด้วยคน ดาเมจแรงมาก
ตอนนี้เรือยูริแล่นฉิวจริงๆ วาคาบะจังก็อีกคน เจ้าแม่ยังคงเฝ้ารอโอกาสเปิดตัวเมียเก็บ หนุ่มๆอะไรเอาไปเก็บให้หมด ดีแต่ก่อเรื่อง 5555555

บอกตามตรง ไม่เคยจิ้นอะไรทุ่งดอกลิลลี่ได้เลย จนมาอ่านเรื่องนี้ แม่งเอ้ยย
ทั้ง วาคาบะ*เจ้าแม่ ริรินะ*เจ้าแม่ ฟุยุโกะ*เจ้าแม่ ไรจินฟูจิน*เจ้าแม่
นี่ยังจะ ริรินะ*เจ้าแม่ อีกเหรออ
คนแต่งลืมใส่แท็ก โชโจไอ รึเปล่า

พวกมึงอย่าลืมเซริกะกับคิคุโนะ สองอัศวินที่ทำงานถวายหัวให้กับคิโชอิน เรย์กะ เพียงคนเดียว

>>440 ปริศนา​ของแท็ก โชโจ ของเรื่องในนาโร่ว ที่แท้ตกคำว่า ไอ ไปนี่เองงงง

>>432 โอ๊ยฟังดูลึกลับซับซ้อนสัส ถ้าจริงกูไม่แปลกใจเลยทำไมเรื่องเลิฟมันหายไปเพราะอ.มีแผนการที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น สุดยอดดดดดด//แต่กูว่าเป็นไปไม่ได้ที่ Pivoine จะหายไปเพราะมันเกี่ยวพันกับเรื่องสายพันธ์ทางธุรกิจภายนอก แค่คนเดียวจะทำลายเครือข่ายนี้มันยากมากแล้วจะซูเกินไป อย่างอ.คงไม่เขียนแนวซูๆแบบนั้นแน่ กูว่าริรินะคงทำให้พวก Pivoine ไม่กล้ารังแกคนอื่นแล้วทะเลาะกับพวกสภา คล้ายเรย์กะตอนนี้แหละ แต่พวกอำนาจของPivoine น่าจะดูลดลงกว่าตอนเรย์กะอยู่

>>442 ถ้าเรื่องนี้เป็นนิยายยูริ เรย์กะคงมีแฟนไปนานแล้วว่ะกูว่า แถมมีแฟนเป็นฮาเร็มอีกต่างหาก 555555

>>438 เดี๋ยวขอรับไว้พิจารณาก่อนน้า ตอนนี้เท่าที่ไปพลิกๆ ดูยังไม่มีเรื่องไหนตรงเสป็คเท่าไหร่เลยอ่ะ ฟิคโม่งแถวนี้กาวดีกว่าเยอะนะเอาจริงๆ 5555

>>445 งั้นเราต้องส่งออกกาวไทยไปนอก ถถถถถ

>>446 กูว่าญี่ปุ่นต้องตะลึง AU แม่งโคตรเยอะ 5555

>>447 เจอมะหมาเข้าไป ฮิโยโกะ​ซา​มะ​ต้องปลาบปลื้ม​จนร้องไห้​จนรีบอัพตอนใหม่​แน่ๆ

>>446 เออ จะบอกว่าเจอฟิคนอบน้อมฯ ที่เป็นภาษาจีนใน pixiv ด้วย สงสัยท่านฮิโยโกะคงเดาได้แล้วมั้งว่างานตัวเองแปลไปหลายภาษาแล้ว //ก้มกราบขอขมารัวๆ

>>435 ไม่ใช่ว่าจริงๆก็อยากสนิทกับคุณพี่เรย์กะตั้งนานแล้วเรอะ แต่ดันไปเข้าหาท่านพี่ทาคาเทรุก่อน ท่านเรย์กะเลยไม่เอ็นดูซักที ต้องแกล้งแรงๆ เขาจะได้สนจายย

>>443 กูเห็นด้วยนะ น่าจะอารมณ์เหมือนอิทธิพลยังมี แต่กร่างไม่ได้ แต่ก็ล้มไม่ได้หรอก พวกรุ่นที่จบไปก็อิทธิพลสูง แถมพวก Pivoine นี่ตัวดึงลูกเศรษฐีใหญ่ๆเข้ามาเรียนเลยล่ะ โรงเรียนก็น่าจะไม่ยอมให้ล้มหรอก(มั้ง)

>>445 กูลองเข้าไปอ่านดู คิดว่าไม่ค่อยสนุกว่ะ แถมส่วนใหญ่เป็นฟิคสั้นด้วย กูว่ากาวแถวๆกระทู้นี้หอมอร่อยกว่าเห็นๆ

เราควรส่งออกกาวเราให้ชาวโลกเห็นนะกูว่า

>>453 แปลฟิคเหรอมึง55555

>>454 ก่อนแปลต้องหาที่สุมหัวก่อน เอาเว็บที่คนญี่ปุ่นเล่นกันหรือเว็บที่ชาวต่างชาติเล่นกันเยอะๆหน่อยจะได้ขายกาวกันทั่วถึง ส่วนคนแปล อิ้งค์ก็ดี แต่ถ้าแปลจีนนี่เรียกคนมาดูเยอะเลยนะ แต่ถ้าดังจนถึงหูท่านฮิโยโกะทางนั้นคงแฮปปี้ที่คนตามเยอะหรือไม่แฮปปี้ที่แปลโดยไม่ขออนุญาต

>>455 ถ้าโดนเขาเทก็ซวยกันเป็นแถบอะ เห็นมีทั้งแปลอังกฤษ​ จีน เกาหลี​ ฟิลิปปินส์​ อินโด 55555

>>454 เออ ส่งออกฟิคเราให้โลกรู้ กาวไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก ยิ่งกาวโม่งที่เกิดจากการสุมหัวนั้นนับเป็นยอดกาว ถถถถ

กลับไปอ่านตอนเก่าๆมา ท่านเรย์กะเนี่ย ชอบพูดว่า “อาหารนั่นเนี่ยของโปรดฉันเลยนะคะ” “ขนม……(ชื่อขนม) นั่นน่าอร่อยจังเลย สั่งไปกินที่บ้านดีมั้ยน้า~” อะไรประมาณนี้ แต่ท่านเรย์กะเนี่ยลิ้นจระเข้ไม่ใช่เหรอ จะเชื่อได้ไหมเนี่ย? หรือว่าต่อมรับรสจะปิดตอนกินอาหารที่ตัวเองทำ !!?!

>>458 กูว่านางเป็นพวกทำอาหารแล้วไม่ชิมมากกว่ามั้ง อย่างตอนนู้นที่ทำข้าวต้มให้ท่านพี่แดก
ท่านพี่นี่กินไปเค็มไป น้ำหมดไปเป็นลิตร พอนางลองกินนางก็ดูรู้นะว่ามันเค็มอ่ะ
แต่นางเป็นพวกกินทุกอย่างเกลี้ยงด้วยความเสียดาย ถึงเลวยังไงนางก็ซัดไม่เหลือคราบ

>>458 กูว่าตอนนางทำอาหารเองนางไม่ชิมว่ะ ตอนยกข้าวต้มไปให้ท่านพี่หรือทำช็อกโกแลตให้นางถึงไม่รู้รสชาติ พอชิมแล้วถึงรู้ตัวว่ามันห่วยแต่ก็ยังพยายามทู่ซี้ทำต่อ แล้วยิ่งพยายามหลอกตัวเองว่าทำอาหารเก่ง ใส่นั่นใส่นี่ตามจินตนาการลงไปอีกมันก็ยิ่งไปกันใหญ่

กลับไปอ่านตอนเก่าๆ ยิ่งโดขิๆกับเรือจอมมาร หรือเพราะฟิลเตอร์กูแน่นหนาขึ้นทุกวัน(....)

แต่จะว่าไป บางอย่างที่ไม่ได้สังเกต รายละเอียดเล็กๆน้อยๆเนี่ย อาจารย์แกหยอดไว้ตลอดๆเลยนะ แล้วค่อยมาเฉลยแบบเนียนๆ

>>461 แถลงไขให้กูฟังโหน่ย เผื่อกูจะพลาดอะไรตรงไหนไป ที่บอกเฉลยรายละเอียดแบบเนียนๆอะ

ไม่รู้จะถามที่ไหนเลยมาที่นี่ดีกว่า คือตอนไปอ่านกระทู้เก่าๆ ที่คุยเรื่องชากันแล้วกูรู้สึกกระตือรือร้นอยากลองชงชาดื่มบ้างเก๋ๆ แต่ดูไปดูวิธีแล้วงุนงงมากเลยว่ะ คือชาจีน ชาญี่ปุ่น วิธีชงมันก็ไม่เหมือนกันใช่ป่ะ เท่าที่กูดูคือชาญี่ปุ่นเหมือนจะย้ำเรื่องรอให้อุณหภูมิลดลงหน่อยซัก 70-80 องศาแล้วค่อยอุ่นกาอุ่นถ้วยแล้วชงได้เลย แต่ชาจีนเนี่ยเหมือนกันต้องทิ้งน้ำหนึ่งก่อนป่ะ เทน้ำร้อนลงชาปุ๊บแล้วเทน้ำแรกทิ้งไปก่อน กูเลยสงสัยแนวปฎิบัติเฉยๆ ทำไมต้องอุ่นกาอุ่นถ้วยด้วยอ่ะ ถ้าไม่อุ่นมันจะทำให้รสชาติตกลงป่าว หรือกูควรเริ่มจากชาถุงๆ ไปก่อนดีวะจะได้ง่ายหน่อย แล้วใครมีชาอะไรแนะนำมั่งป่าว

>>463 กูไม่เก่งชาเซมแต่รู้สึกว่าชาแต่ละชนิดก็มีวิธีชงต่างกะนไปว่ะ บางอันน้ำเดือด บางอันห้ามเดือด แถมเวลารออีก//แต่เห็นที่ไหนสักที่บอกเอาน้ำเข้าเวฟจะดีต่อการกินชามากกว่าแฮะ

>>463 ชาญี่ปุ่นนี่ไม่รู้ แต่ชาจีนจะมีวิธีคือ
1.ปลุกชา คือการเอาน้ำร้อนเทราดใบชาก่อน กระตุ้นให้ชามีรสชาติ
2. ลวกแก้ว/กา คือเอาน้ำร้อนเทราดแก้ว/กาให้ร้อนๆ 1รอบ
3.ใบชาใส่ตัวกรอง
4. วิธีชงแล้วแต่ชนิด เช่นชาดำ/ชาแดง ให้แช่ใบชาในน้ำร้อน 3-5นาที (ไใ่ควรเกิน5นาที จะทำให้สารแทนนินหลั่งออกมา ซึ่งจะได้รสชาติฝาดขม)
ชาเหลือง 2-3นาที
ชาขาวไม่เกิน1นาที
ครบเวลาที่กำหนดให้ยกตัวกรองพร้อมใบชาออก รินชาใส่แก้ว ดื่ม จบ

>>464 >>465 แต๊งส์เพื่อนโม่ง ตอนนี้กูเอาชาถุงๆ ของ Twinnings มาชงกินแก้อยากไปก่อน เฉยๆ ไม่รู้สึกถึงรสชาตินอกจากแบบว่า หอมดี... กูอาจยังไม่เข้าถึงความลึกซึ้งก็ได้ แต่ยังไงจะพยายามต่อไป

>>463 กูชงแบบจีนว่ะ เทน้ำแรกทิ้งเพราะถือว่ามันน้ำล้างใบชาอะ น้ำสองค่อยดื่ม แล้วก็ลวก ลวก ถ้วยก่อนเสมอเพราะมันจะทำให้กลิ่นชาหอมระอุขึ้น เป็นเรื่องของโพรงที่อยู่ในดินที่ปั้นชา ส่วนเรื่องอุณหภูมิน้ำอันนี้ไม่มายด์ไรมาก กูชอบดื่มอู่หลง ก็ใช้น้ำเดือดธรรมดา พวกทิกวนอิมงี้กูว่าใช้น้ำที่เดือดจัดมาก ๆ กลิ่นหอมกว่า อย่าทิ้งใบชาไว้ในน้ำนานนานจะมีสารแทนิน ท้องผูกมาก แค่นี้แหละมึง

>>463 คิดว่าที่ชาญี่ปุ่นให้รอน้ำ 70-80 น่าจะเพราะเป็นชาเขียวนะ ส่วนเรื่องชาจีนคือเป็นชาดำ อุณหภูมิก็เลยต่างกัน อันนี้คือจากที่สังเกตมานะ

ซาโตมินี่ขายเพื่อนกันหน้าด้านๆเลยนี่หว่า

>>469 เหยดดด โม่งโคตรไว กำลังจะเข้ามาบอกพอดีว่าตอนใหม่เอามาลงให้คืนนี้ก่อนเพราะพรุ่งนี้ติดธุระ อ่านกันไวหยั่งกับรีเฟรชแมวดุ้นอยู่พอดี 555

โคตรฮาาาา ไม่ไหวแล้ว 5555
หูทิพย์ 55555

>>470 รีเฟรชทุกห้านาทีตางหาก อวะหะห้าห้าห้า นี่แหละสาวกคณะสังคีตที่แท้ทรู

กูฮาไม่ไหวแล้ว ปวดท้อง 555555
อยากแจวเรือซาโตมิมากเลย ติดแต่นางมีแฟนแล้ว ตอนคุยกันนี้สัมผัสได้ถึงชีวิตวัยรุ่นจริงๆ เจ้าแม่ดูไม่ต้องปั้นหน้าสวยเท่าไหร่

หึหึหึ... กูก็นั่งรีเฟรชอยู่เหมือนกัน เลยได้อ่านตอนใหม่ซิงๆ สดๆ

ทาคากิคุงเอ๋ย เมื่อสู้เค้าไม่ได้ก็ยอมจำนนเป็นเบ๊รับใช้ไปซะก็ดี ไม่งั้นเส้นประสาทจะขาดผึงเอาเนอะ

เชี้ย อ่านอิ๊งกูนั่งหัวเราะหนักมากแล้ว มาเจอแปลไทยคือ 555555555555555555555

จริงๆกูชอบซาโตมินะ เหมือนจอมมารเวอร์ชั่นเพื่อนสนิทดี

บังอาจมาทำสวีทต่อหน้าท่านเรย์กะ ซิ่งท้าความตายต่อเนื่องไปซะเถอะ ซาโตมิ!!!

ซาโตมิคุงนี่เหมือนตัวตบมุขคั่นเนื้อเรื่องเลยแฮะ ตอนนี้จะมาสื่อว่าปาร์ตี้เจ้าแม่พร้อมแล้ว จะไปเหยียบอกพระศิวะตอนไหนดีเจ้าคะ หุๆ

นึกภาพท่านฟุยุโกะไปกดดันชาวบ้านเขาไม่ออกเลย ~
//>>477 ใครรับบทเป็นพระศิวะ วะ??

>>478 ท่านฟุยุโกะไม่กดดันชาวบ้าน​หรอก น่าจะทำวูดูใส่

ความจริงแล้วถ้าเอ็นโจกวนประสาทได้ครึ่งนึงของซาโตมิล่ะก็เข้าวินกันไปนานแล้ว บทสนทนาของซาโตมิกับเจ้าแม่นี่มันให้อารมณ์เหมือนพระ-นางนิยายรักมากๆ ติดแต่ว่าพี่แกช่างเป็นตัวประกอบเหลือเกิน แถมยังมีสาวแล้วอีก

กูว่าทั้งสองคนความกวนประสาท​ไม่ต่างกันนะ แต่เรย์กะมีอคติ​กะเอ็นโจอะ คิดแง่ลบ แถมกลัวจนไม่กล้าต่อร้องต่อเถียง​ สาปแช่งในใจเอา 5555

อาซึมิ นี้ใครอะ

ไม่มีเรือ เรย์กะ xทาคากิ (เจ้าแม่xหูทิพย์)หน่อยเหรอ ท้าทายดีออก โมเมนท์ อาจจะกว่าบางคนด้วยซ้ำ ถถถถ

>>483 กูอยากอวย เซริกะxทาคากิมากกว่า​ ดูทาคากิจะหวาดกลัว​มากขนาดขอร้องว่าอย่าไปบอก คงมีเรื่อง​กันมาเยอะ 5555
>>482 ประธาน​ชมรม​ฟุตบอล​ไง

>>481 กูว่าจริงๆ องค์ชายเอ็นโจก็อยากพูดกวนๆ ขำๆ ให้เจ้าแม่ต่อล้อต่อเถียงอย่างน่ารักๆ แบบนี้บ้างก็ได้ แต่ดันมีความมืดดำพวยพุ่งออกมามากไปหน่อย เจ้าแม่เลยชิงเผ่นหนีก่อนตลอด

>>484 ฟูจิน เขามีไรจินอยู่แล้วนะ แยกกันไม่ได้หรอก >///<

เอาไปออามา เอ็นโจนีาิอร่าพระรอง ส่วนซาโตมินี่พระเอกชัดๆ

ไม่ใช่เพื่อนแล้วท่านเรย์ก่า ได้เบ๊เพิ่มมาอีกหนึ่งชัดๆ 5555
ทาคากิกลัวพวกเซริกะหัวหดแบบนี้ คงมีลากเข้ามุมมืดไปสั่งสอนหลายๆหนแน่นวล ส่วนนายอาซึมินี่ถ้าเปิดล็อกเกอร์มาเจอตุ๊กตาในนั้นจะช็อคซีนีม่าขนาดไหนกันล่ะนี่

ซาโตมินี่ใครหรอ กูลืม
ขอตอนที่ปรากฏตัวเด่นๆให้ตามไปย้อนอ่านก็ได้ ;__;

>>489 ตอน226 เลยมึง นางมีตอนเป็นของตัวเองเลยนะเอ้อ

ตอนล่าสุดมีริรินะมาแจมดด้วยกูก็พอใจแล้ว 55555

ซาโตมีนี่น่าจะโดน ผช แบนนะ มีแฟนสวยแล้วยังปากพาซวย พาเพื่อนเกือบตายกันทั้งคณะ 555

กูว่าถึงท่านเรย์กะจะคิดว่าคาบุมีอำนาจสูงสุดแต่ในรร.ทุกคนมองท่านเรย์กะคือที่หนึ่งว่ะ ผู้ปกครองรร.ที่แท้จริง 555555 แล้วท่านเรย์กะบอกตัวเองใจเล็กแต่พอมีเรื่องอะไรที่ขัดหูขัดใจนี่แผ่ออร่าเจ้าแม่ปั๊ป ข่มขู่คนเก่งด้วย แหมมม เหมือนใครบางคนเลยน้าาา

ว่าแต่ทำไมเวลาเจ้าแม่ข่มขู่ชาวบ้านต้องมีอาวุธวะ ทีแรกก็พัด แต่โดนสั่งห้ามเพราะเป็นอาวุธอันตราย
ต่อมาก็ดอกไม้พิฆาต ล่าสุดนี่ไม้บรรทัดเรอะ555555

ทาคากิกับไดนากงนี่ใครน่าสงสารกว่ากันวะ555555
ทาคากิดูเป็นพวกโชคพาซวย
ไดนากงนี่ดูเป็นพวกปากพาซวยเอง
ถ้าจำไม่ผิดนะ

ชอบโมเม้นท์ซาโตมิอะ5555 แต่ยิ่งแกล้งเจ้าแม่แถมเป็นชาวหมู่บ้านมีรักต้องโดน55555 หัวหน้าชมรมฟุตบอลก็ไม่น่ารอด ตลกหูทิพย์ทาคากิ จริงๆเจ้าแม่ทำตัวอย่างนี้ไม่แปลกที่คนจะกลัว55555

ซาโตมิ เจ้าคนขายเพื่อน 5555555
โอ้ย เลวมาก จริงๆนะ กูว่าตัวละครชายที่กล้าเล่นหัวกับเจ้าแม่สุดก็ซาโตมินี่ล่ะ เกือบจะสนิทที่สุดในบรรดาเพื่อนผู้ชายแล้วมั้ง? ไม่สิ.. หัวหน้าห้องสาวน้อยน่าจะสนิทสุด ซาโตมิ อิวามุโระ แล้วค่อยอาคิซาวะกับมิซึซากิรึเปล่านะ เออ กูลืมไดนากงชมรมฟุตบอล 555 ยังมีรุ่นน้องชมรมงานฝีมือกับรุ่นน้องปัสสาวะเป็นเลือดคุงใน pivoine นี่ก็สนิทค่อนข้างมาก ที่เรียนพิเศษก็มีนายบ้าหมา กับคิตาซาวะ(ผู้ชายรุ่นเดียวกันจำนวนน้อยที่ได้ช็อคโกแลตวาเลนไทน์จากท่านเรย์กะ!! กูจำเขาได้) ล่าสุดทาคากิก็เลื่อนขึ้นมาหลายอันดับ
ที่จริงแล้วก็สนิทสนมกับเพื่อนต่างเพศไม่เลวเลยนี่นา แต่เหมือนจะหักธงเกือบครบทุกคนแล้ว (....)

>>493 กูสงสารทาคากิมากกว่านะ รายนี้ซวยแบบอยู่ดีๆก็ซวย ไดนากงนี่ออกแนวทำตัวเอง
ตอนนี้ฮามากเลย ฮาจนไม่รู้จะเม้นอะไรก่อนดี จะว่าไปตอนคุยกับทาคากิคุงนี่หัวหน้าแก๊งค์ยากูซ่าชัดๆเลยนะคะท่านเรย์กะ 5555
ป.ล. ซาโตมิคุงขายเพื่อนชัดๆ โดนทั้งทาคากิทั้งเอสชมรมฟุตบอลเลย 555555

>>495 พอดูมึงไล่ชื่อผู้ชายแต่ละคนที่มาใกล้ชิดด้วยแล้วแบบ แต่ละคนไม่ธรรมดาเกือบทุกคนเลยจริงๆนะ 555555

>>497 เค้าเรียกว่าคนประเภทเดียวกันจะมีแรงดึงดูดเข้าหากันไงล่ะ

เรื่องนี้ปกติสุดคงเป็นอาโออิจัง...

>>499 กูว่าถ้าชอบไอ้ตุ๊กตาหัวมันที่เจ้าแม่ชอบได้ ก็ไม่น่าจะเป็นคนปกติหรอกนะ....

>>500 กูว่าก็เหมือนคนที่ชอบฟุนัชชี่หรืออิหัวไชเท้าอะไรแบบนั้นอะ... แค่ชอบคาร์แรคเตอร์ แถมมาจากจังหวัดบ้านเดิมด้วย(ใช่เปล่าวะ) ด้านอื่นๆยังเป็นคนปกติธรรมดา

คนธรรมดาที่คบได้ทั้งซากุระทั้งเจ้าแม่...จิตใจก็ต้องไม่ธรรมดาแล้วว่ะ

แกะน้อยที่อยู่ในฝูงสิงโตได้นี่ไม่ธรรมดาหรอก

อาโออิจังอาจจะเป็นตัวละครลับอีกตัว โผล่มามีบทเด่นๆตอนหลังๆก็เป็นไปได้

คิดถึงอาโออิจัง เมื่อไหร่จะมีบท
แต่คนที่มีเพื่อนเป็นผู้ทรงอิทธิพลของ2โรงเรียนดังไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

กูว่าอาโออิจังนี่เป็นตัวเชื่อมให้นายคนที่หน้าเหมือนนารุคุงว่ะ อาจจะพาไปสู่ครอบครัวเก่าในชาติก่อนของนางก็ได้

>>506 กูก็สงสัยอยู่ว่านารุคุงนี่จะมีบทอีกไหม มีบทมาให้เจ้าแม่อกหักรอบสองเฉยๆ นี่โคตรน่างสาน

อาโออิจังมีพี่ชายอยู่นะ.....//เริ่มหาเรือเพิ่ม

>>508 ขุ่นพี่บ้ากล้ามที่แต่งเพลงเองอะนะ....

ปรากฏ​ว่า​จริงๆแล้วอาโออิแอบคบกับท่านพี่อยู่ ที่กลัวเรย์​กะ​ตอนแรกๆคือกลัวถูกจับได้ //แค่กๆๆ

>>510 แอบคบมาตั้งแต่ประถมเลยเหรอวะ ท่านพี่นี่หมีชัดๆ...

>>511 เด็กหญิงตัวน้อยเดินชนพี่ชายสุดหล่อที่ร้านค้าแถวรร.สอนพิเศษระหว่างเลือกซื้อของไปนั่งกินรอพี่ชายเรียนพิเศษ ตอนแรกๆก็ดูน่ากลัวแต่ขอโทษเสร็จแล้วก็ยังไม่เห็นโดนดุ คงจะใจดีแน่ๆ ซ้ำยังถามด้วยว่าจะไปไหนให้ไปส่งมั้ย พอรู้ว่าไปตึกเดียวกันก็เลยเดินไปพร้อมกัน หลังจากนั้นก็เจอมาเรื่อยๆระหว่างที่มารอพี่ พี่ชายคนนั้นก็มาชวนคุยบ้างถ้าเห็นว่าอยู่คนเดียว เอารูปน้องสาวให้ดูด้วยนะ หวา ไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นคนจริงๆ เหมือนตุ๊กตามาก น่ารักมากเลยแหละ ผมม้วนเป็นลอนทำให้ดูเหมือนเจ้าหญิงเลย แต่อีกไม่นานพี่ชายก็จะไม่ได้มาเรียนที่นี่แล้ว เหงาจัง... /กาวหมด

>>512 มาช่วย

ระหว่างซื้อของอยู่ก็ดันมีเด็กหญิงเดินมาชนเข้า ทำก้มประหลกๆขอโทษใหญ่ดูตลกชะมัด ทำเอานึกถึงน้องสาวเลย รู้สึกตัวอีกทีก็เผลอคุยด้วยไปซะแล้ว แต่ว่าเรียนอยู่ตึกเดียวกันนี่น่า ไปพร้อมกันก็แล้วกัน เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเดินคนเดียวน่ากลัวจะตาย หลังจากนั้นก็ได้พูดคุยด้วยกันบ่อยๆระหว่างรอรถที่บ้านมารับ ยิ่งคุยก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนกับน้องสาวจริงแฮะ ชอบไอ้มาสคอตตัวนี้ด้วยเหรอเนี่ย รสนิยมพอๆกะน้องสาวเลย... เป็นเด็กหัวอ่อนแบบนี้น่าเป็นห่วงจังนะ...

หรือว่าจะไปมีบทตอนเข้ามหาลัยวะ อย่างนารุคุงงี้อ่ะ

>>514 ท่านเรย์กะกับคนอ่านใครจะแซยิดก่อนกัน...

>>512 >>513 ท่านพี่เป็นของกู!!! ไม่เอาว้อยยย

>>516 ยกพี่ชายแต่งเพลงเองและบ้ากล้ามให้

ขอบคุณโม่งแปล!! ตอนใหม่นี่ตอนที่ซาโตมิให้ท่านเรย์กะนั่งเก้าอี้ส่วนตัวเองนั่งพิงๆโต๊ะนี่มันอารมณ์โชโจพระ-นางเลยนะว้อยยย แถมสนิทกันมาก ค่อดจะกร๊าวววแต่พี่แกดันมีแฟนซะละ ส่วนหูทิพย์นี่ฮาจริง สรุปทาคากิก็ต้องมาอยู่แก็งค์เจ้าแม่สินะ//ตบบ่า555555

ทาคากิคงงงๆกับการเลื่อนขั้นของตัวเองอยู่นะ
เดี๋ยวนะนี่เลื่อนขั้นหรือสัญญาทาส

แต่ถ้าเป็นลูกน้องก็คงจะปลอดภัยล่ะนะ ยกเว้นไปทำเรื่องเข้า โทษอย่างเบาก็คงโดนตัดนิ้ว

>>520 นั่นสินะ อย่างน้อยเจ้าแม่ก็คงคุ้มครองบ้างว่ามีประโยชน์ให้ใช้สอย แต่นายประธานชมรมฟุตบอลนี่คงต้องสวดลาละ...

ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ ทาคากิ !!!! ถถถ

ทุกตัวละครมีความป่วง แต่เอาจริงๆแล้วพวกนี้ทุกคนน่าจะหน้าตาดีสวยหล่อกันทั้งนั้น

>>523 จะพิลึกสุดคงเป็นดิเท

เวปล่ม T T

>>525 เข้าได้หนา

ซาโตมินี่สนิทกับท่านเรย์กะยังไงนะ ลืมไปแล้ว

>>527 ถ้าจำไม่ผิด ซาโตมิเป็นเพื่อนกับแฟนซากุระจัง(ชื่อไรนะ ลืม) เลยได้ยินวีรกรรมท่านเรย์กะบ่อยๆ แล้วก็มาเป็นหัวหน้าห้องคู่กันตอนม.4

>>527 ซาโตมิเป็นเพื่อนกับอาคิสะวะ ได้ยินเรื่องนิสัยของเรย์กะมาบ้าง จนมาเป็นหัวหน้าห้องกับรองคู่กันไง ภารกิจท้าตายของซาโตมิเริ่มตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ

>>527 เคยอยู่ห้องเดียวกัน เป็นหัวหน้า กะรองหัวหน้า ทำงานโรงเรียนออกร้านคาเฟ่ ให้เรย์กะแต่งเป็นพ่อบ้าน ติดหูแกะ

>>530 มีแต่งชุดหนูวิ่งในงานกีฬาสีด้วย

>>531 โดนคาบุหาว่าเก็บนักษัตร นี่เพราะซาโตมิทั้งนั้นเลยนี่หว่า.......

>>532 คิดๆ ดูแล้วแม่งบทพระเอกรอมคอมชิบหาย ท่านฮิโยโกะประทานเรือดีๆ เช่นนี้มาแต่ดันไม่ส่งไม้พายมาให้ด้วย ฮือออออ

ตอนนี้ดิบเนื้อเรื่องไปถึงไหนแล้ววะ ไปดำๆตอนล่ามาก็ไม่ได้อ่านละเอียด รับรู้แค่ว่ายูกิโนะกลับญี่ปุ่นแล้ว มีอะไรเพิ่มเติมมากกว่านี้มั้ยอะะ

>>534 จะว่ามีเพิ่มเติมดีมั้ยน้อ....
สปอย 299 นะ
.
.
.
ยูกิโนะกลับจากแคมป์โทรหาเจ้าแม่ ส่งไม้ต่อให้พี่ชาย(ซึ่งอีตานี่ก็เนียนคุยยาวไม่ยอมส่งคืน) จอมมารชวนเจ้าแม่ไปดูดอกไม้ไฟกับยูกิโนะเป็นสามคนพ่อแม่ลูก เจ้าแม่ทำซึนๆใส่นิดหน่อยแต่ say yes พอวางสายปุ๊บ นางรีบวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดนั่นนี่ใส่เตรียมตัวไปเต็มที่
.
.
.
.
.

ฮิโยโกะซามะที่ไม่ลงดิบต่อเพราะแกอินดี้หรือแกตันว่ะ//ร่ำห้ายย

>>536 อาจจะไอเดียบรรเจิดรุ่งโรจน์ไปถึงไหนๆ แล้วแต่ติดออกงานสังคมช่วงปลายปีไม่มีเวลามาเขียนก็ได้นะมึง ช่วงคริสมาสต์แบบนี้ต้องมีคนมาชวนท่านฮิโยโกะไปเดทเยอะอยู่แล้วล่ะ คนระดับท่านฮิโยโกะน่ะไม่มีทางเดียวดายนั่งเขียนฟิคเหงาๆ ในวันคริสมาสต์หรอกน่า!

>>537 แต่หยุดตั้งแต่ตุลาแล้วนะ หรืออาจจะงานเยอะ แล้วพอคริสต์มาสก็หยุดอยู่กะบ้านนั่งอัพตอนใหม่เหงาๆก็ได้ //แค่กๆๆ

ว่าไปคริสต์มาส นี่อยู่มาจะครบแล้วปีนี่นะกระทู้นี้...

>>538 กระทู้แรกตั้งคริสต์มาสปีที่แล้วพอดีเลยนี่หว่า คลุมโม่งฉลองคริสต์มาสเป็นเพื่อนท่านเรย์กะอยู่บนคานจนกว่าจะมีใครมาเอานางลงไปซะทีแล้วกันวะ

>>534
.
.
.
.
.
.
.
เรือจอมมารแล่นฉิวมาก

>>535 กูมีลางเลยว่าตอนที่300จะเป็นยังไง

>>535 >>541 อ่านแล้วกูเสียวเรือระเบิดจัง....

>>539 จริงแฮะ Christmas ทั้งที อยากให้มีกิจกรรมโม่งร่วมกันจังเลย ... กระพริบตามองโม่งฟิค โม่งfanart

>>543 กิจกรรมรวมจัวจริงหรือรวมในโม่งอ่ะ ถ้ารวมตัวจริงกูนึกถึงร้านขนมไม่ก็ชาเลยนะ5555

>>544 จริงๆ ถ้าไม่กลัวโม่งแตกไปนั่งจิบชาเม้าท์มอยกันก็ดีนะ หรือถ้าไม่อยากกุมโม่งไปมีทต่างคนต่างก็ไปดื่มชาแดกขนมแล้วเอามาโพสต์ลงกระทู้ เป็นการอุทิศแด่ท่านเรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้า 55555

อาจจะมีโม่งอยู่ข้างบ้านกันก็ได้ใครจะรู้------

>>546 ยังกะพล็อตนิยายรัก

>>547 เวลาโดนบล็อคหว่านแห ต้องเป็นเพราะข้างบ้านแน่ๆ

>>548 ที่หอกูต้องมีโม่งเหี้ยแน่ๆ โดนบล็อกทุกอาทิตย์

จะคริสต์มาส​แล้ว คิดถึง​ฟิคกาลครั้ง​หนึ่ง​ใน​ฝันจังค่ะ ฟิคอื่นๆก็ได้ค่ะซานต้าาา

>>550 คิดถึงฟิคแวมไพร์ด้วยย

ขอเรย์​กะซานต้า​ริน่า​แจกของขวัญ​ที่บ้านเอ็นโจในวันคริสต์มาส​ค่ะ

อะไรนะ ซานต้าริน่าลงปล่องไฟไม่ได้? ติดพุง? //แค่กๆๆๆ

>>552 อัปมงคล!! มึงอย่าเอาความจริงมาล้อเล่น
อาการศมันหนาว ซานต้าต้องมีไขมันไว้ต้านทานสิมึง คิดซะว่ามีพุงนุ่มๆย้วยๆให้จับเล่น 555

ปล.พอพูดอย่างนี่กูนึกถึงการ์ตูน​สาวขี้เซากับหนุ่มเอาแต่ใจของ ai morinaga เลย ที่นางเอกชอบผช.หุ่นแพนด้าเพราะชอบหนุนพุง

>>553 กูก็คิดว่าถ้าเรื่องนี้เป็นมังกะ คนทีจะถ่ายทอดความฮาแตกแบบตัวละครหน้าตาดีทำอะไรถ่อยๆ ออกมาได้คงมีแต่ Ai Morinaga คนนี้แหละ

>>552 เข้าทางประตูหน้าสิคะ กดออดให้คนออกมารับของขวัญ(?)

>>555 ถ้าเรย์กะเป็นซานต้า ทาคากิต้องเป็นกวางเรนเดียร์ที่ชื่อรูดอล์ฟจมูกแดงๆ วิ่งนำหน้าขบวน ในกวางลากเลื่อนก็มีพวกกัปตันชมรมฟุตบอลต่างๆ นานาที่เจ้าแม่ไปขู่เข็ญไว้ เงินทุนที่เอามาซื้อของขวัญอาจจะไปไถมาจาก Pivoine ไม่ก็บากะรากิ เอามาแจกวาคาบะและน้องๆ แล้วเจ้าแม่ก็ไปจอยวงอาหารค่ำกับเขาอย่างสุขสันต์ ....ส่วนท่านจอมมาร ลดดีกรีไปเป็นเอลฟ์ประจำตระกูลก็แล้วกันค่ะ ช่วงนี้บทน้อยเหลือ

ซาโตมิคุงนี่อย่าได้ให้ไปสนิทกับเอ็นโจเลยกูขอร้อง เจ้าแม่จะต้องโดนแล่ขายเป็นชิ้นๆ ปกติก็กลิ้งๆ อยู่บนมือเอ็นโจอยู่แล้ว ฮืออออ #ซาโตมิคุงยอดนักขาย

>>557 หืออออ เปรียบซะเห็นภาพเลยนะมึง เป็นชิ้นๆ โอยยย วงวารนาง

ซานต้าริน่าเรย์​กะ​ตระเวนแจกของขวัญ​เด็กในค่ำคืน​วันคริสต์มาส​ทั่วเมืองโตเกียว​ จนกระทั่ง​มาถึงบ้านสุดท้าย ของขวัญ​ของยูกิโนะคุง~!
ที่คฤหาสน์​เอ็น​โจ​เงียบสนิท​ แอบสืบความมาแล้ว​ว่าวันนี้ทุกคนไปงานเลี้ยง​คริสต์มาส​กันหมด ดังนั้น​ก็ไม่ต้องระวังตัว​มากเกินไป​ล่ะนะ~
ซานต้าริน่าเรย์​กะ​ดอดปีนเข้าบ้านเอ็นโจจากทางหน้าต่าง อันที่จริง​ควรเป็นปล่องไฟแบบธรรมเนียม​ซานต้านิยม แต่ดูเหมือน​ปล่องไฟที่ญี่ปุ่น​จะเล็กไปหน่อย... เข้ามาถึง​ภายใน​ได้อย่างง่ายดาย​ ซานต้า​เรย์​กะ​ก็ไปยังห้องนอนของเป้าหมาย​ตามที่รู้มา... เปิดประตูห้องนอนสีฟ้า ห้องมืดสนิท บุกรุก​เข้าไป ปิดประตู​อย่างมีมารยาท...

?? : นั่นใครน่ะ?
เรย์​กะ​: อุกริ้ว!?
?? : หา?

ในห้องมืดๆกลับมีคนนอนอยู่บนเตียงนอนที่เขาค่อยๆลุก​ขึ้นและตรงเข้ามา ผมสีดำและส่วนสูง​ ไม่ใช่ยูกิ​โนะ​คุง​แน่ๆล่ะ

เรย์​กะ​ : ท ท ท่านเอ็นโจ!?

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!? ไม่ได้ไปงานเลี้ยง​หรอกเหรอ!!?

เอ็น​โจ​ : เอ๋? คุณคิ--
เรย์​กะ​ : ซานต้าค่ะ!!
เอ็นโจ : ใช่จริงด้วย​ คุณคิโ--
เรย์​กะ​ : ซานต้าริน่าค่ะ!!

สายตาคนตรงหน้าค่อยๆไล่มองชุดซานต้า​ริ​น่า​ที่สวมอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า โอ๊ย ทำไมเครื่อง​แบบต้องวับๆแวมๆกระโปรง​สั้นแบบนี้ด้วยล่ะ! ชุดนี้ไม่ได้ช่วยให้ความอบอุ่น​เลยนะ!

เอ็นโจ:.... โอเคๆ คุณซานต้า ทำไมถึง...
เรย์​กะ​: ก็ทานุกิ...เอ้อ ซานต้าคนเดิมมีปัญหา​นิดหน่อย​น่ะค่ะ....

จู่ๆก็บอกว่าอยากมาจ๊อกกิ้ง​ด้วย แล้ววิ่งซะเต็มกำลัง​จนหลังเดาะไปอีกแล้ว​ ไม่เอาไหนเล้ย

เรย์​กะ​: แล้วทำไมท่านเอ็นโจ...
เอ็น​โจ​: อยู่​คนเดียว​ในคืนคริสต์มาส​น่ะเหรอ? นั่นสินะ... ก็มีคนที่อยากอยู่ด้วยกัน​อยู่หรอกน่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาส​ชวนด้วยสักที ที่งานเลี้ยง​ก็น่าเบื่อ​จะตายเลยหนีกลับมาน่ะ
เรย์​กะ​: อย่างนั้นเองเหรอคะ... แล้วทำไมถึงอยู่ห้องยูกิโนะล่ะคะ..
เอ็น​โจ​: หือ นี่ห้องผมเองต่างหาก​ล่ะ​ ยูกิโนะ​ห้องถัดไปน่ะ
เรย์​กะ​: ย อย่างงั้นเหรอคะ.. ฉันเข้าผิดห้องต้องขอโทษ​ด้วย​ค่ะ ขออภัย​ที่รบกวนค่ะ...

กำลังจะเปิดประตู​เผ่นแน่บ มือของอีกฝ่ายก็ยกขึ้นมาดันประตู​ปิดไว้ ตัวก็เข้ามาประชิดที่ข้างหลังอย่างรู้สึก​ถึงไออุ่นของร่างกาย​ในวันหนาวๆแบบ​นี้​ได้เลย

เอ็น​โจ​: จะรีบไปไหน​ล่ะครับ? คุณซานต้า
เรย์​กะ​: !!! ป ไปให้ของขวัญ​ยูกิโนะคุงน่ะค่ะ
เอ็นโจ: ตอนนี้ยูกิโนะไม่อยู่​หรอกนะ รอให้กับมือเจ้าตัวเลยไม่ดีกว่า​เหรอ?
เรย์​กะ​: ของขวัญ​จากซานต้าต้องให้แบบเซอร์ไพรส์​สิคะ!
เอ็น​โจ: อ้อ นั่นสินะ... คุณซานต้าบุกรุก​เข้าห้องผมนี่ก็เป็นเซอร์ไพรส์​เหมือนกันสินะ...

เสียงที่ขาดตอนไป ซานต้าเรย์​กะ​ทำใจกล้าค่อยๆหันกลับ ก็พบใบหน้าระยะใกล้ของอีกฝ่าย ดวงตาเป็นประกาย​ระยับ มืออีกข้างที่ไม่ได้ดันประตู​ก็คว้าเอาผมลอนม้วนๆของเธอเองขึ้นมาและจุมพิต...

เอ็น​โจ​: นี่ของขวัญ​ของผมสินะครับ...

! #! & $&$#@#&#

อุกรี๊ดดดด ใครก็ได้​ช่วยด้วยยยย!!!

---
จบแบบไม่มีต่อ ถถถ

>>559 กรี๊ดดดด นี่มันฟิคเจิมวันคริสมาสต์เรื่องแรก ปลอบประโลมหัวใจที่แห้งผากของกูได้ดีมาก รักมึง ท่านฮิโยโกะจะส่งตอนใหม่มาเป็นของขวัญท้ายปีมั่งมั้ยคะ

>>559 จอมมารใจกล้าขนาดนี้ต้องเมามาแน่ๆ

>>559 อรั้ยยยยย ถ้าฮีเมาแล้วคิดว่ากำลังฝัน อาจจะเกิดความกล้าขึ้นมาก็ได้ ในฝันเราจะทำอะไรก็ได้ไม่ผิดนี่นา อุๆ

>>562 อาจจะคิดว่าฝันอยู่จนต้องละเมอไปหยิกพุงน้อยๆ ของคุณคิโชวอิน ปล่องไฟแตกแน่นวล

ฟิคเวียนมีใครจะต่อมั้ยวะ กูจะขอจองคิวหน่อย แต่ลงหลังปีใหม่นะ ตอนนี้กูยังไม่ค่อยว่างเท่าไหร่

>>564 รอได้จ้ะ

ซาโตมิทำไมกูรู้สึกว่ามีคล้ายท่านอิมาริตรงแทคแคร์สาว แต่มาแบบกวนๆ สนิทสนมกับเรย์กะแกล้งแหย่แบบไม่กลัวด้วย ดูท่าจะฮอตเพราะเพื่อนเยอะแถมจีบรุ่นน้องติด แต่กูสัมผัสถึงรัศมีพระรองมาก //ติดใจตรงผมสว่างว่ะ กูคิดมากไปหรือป่าวว่ะ

>>566 กูว่าเรย์กะนางดูจะชอบมองหาคนที่ย้อมผมว่ะ ใครมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับสีผมนางทักหมดแหล่ะ กูจะสูดกาวได้มั้ยว่านางมองหาเจ้าชายผมสีน้ำผึ้งในคิมิดอลมาตลอด ถึงได้ติดอกติดใจเรื่องย้อมผมขนาดนี้

>>566 หรือจริงๆแล้วตอนเกิด พยาบาลส่งตัวชูสุเกะกับซาโตมิสลับครอบครัวกัน ถถถถ

ตอนท่านเรย์กะไปเที่ยวในเมือง ขึ้นรถไฟไปไหนมาไหนเนี่ย ไม่เด่นแย่เหรอวะ หรือตอนไปข้างนอกจะปิดรัศมีคุณหนูได้?

>>569 กูว่าถ้าไม่คุณหนูจ๋าจนดูเป็นคุณนายโดนป้าๆ ทักก็คงประหลาดล้ำไปเลยป่ะวะ เหมือนตอนที่นางว่าไปเข้าคิวร้านอาหารใส่มาสค์ใส่แว่นกันแดดโปะๆ ไปจนเขาเกือบเชิญออกจากแถว อย่างไหนก็ไม่น่าทักทั้งคู่

>>569 กูสงสัยกว่าคือไปวิ่งนอกบ้านต้องมีบอดี้การ์ด แต่ไหงไปเรียนพิเศษเจ้าแม่ดันแวบไปเที่ยวได้

>>559 ขะ ขอฉากแกะห่อของขวัญ​หน่อยซิคะ //แค่กๆๆๆ

เส้นจับคู่แบบนี้สินะ
เรย์กะ-ริรินะ
ท่านพี่-อิมาริ

รุ่นพี่โทโมเอะกับรุ่นพี่คาซึมินี่เลิกกันแล้วรึเปล่าว่ะ? กูสงสัยตอนที่เจ้าแม่ถามถึงแล้วท่านพี่ก็ขัดมากๆๆๆ ....มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ

ปล. โทโมเอะเซมไปของกูววววว~

แปลล่าสุดท่านอิมาริมีแยบถามความสนิทจากบ้ากะรากิกับเอ็นโจเว้ย สงสัยท่านพี่ให้ถามเพื่อให้ตรวจสอบความสนิทว่าเรย์กะชอบใครด้วย เรย์กะคุยเรื่องบ้ากะรากินิดเดียวนอกนั้นทางฝั่ง(น้อง)เอ็นโจยาว (ฮา)

ระ...หรือว่าแท้จริงท่านพี่ของกูไป ntr คู่โทโมเอะถึงได้ต้องรีบขัดคอขึ้นมาอย่างร้อนตัววะ 5555 ตอนนี้ท่านอิมาริของกูเจิดจ้ามาก เรือทาคะอิมาถึงกับสั่นคลอน อีกนิดเดียวกูจะไปอิมาทาคะแล้นนน

ท่านพี่มีนัดเดทกับอิมาริหลังเลิกงานสินะ แต่น้องสาวส่งสัญญาณ sos มาก่อน เลยต้องพาไปด้วย นี่มันเดทพ่อแม่ลูกนี่นา//ไม่ใช่ละ

>>574 ตอนกูอ่านกูเข้าใจว่า ท่านพี่กลัวน้องเสียใจ เลยขัดไม่ให้ท่านอิมาริพูดเรื่องคนรักของรักแรกต่อ(ท่านอิมาริไม่รู้ว่าเรย์กะแอบชอบใคร ท่านพี่ไม่รู้ว่าเรย์กะกลายมาเป็นแม่ยกคู่นี้นานแล้ว) แต่จะคิดแบบเมิงก็เป็นไปได้ว่ะ

>>578 กูก็คิดงั้นอะ แถมกูคิดว่าสองคนนั้นหมั้นกัน ถ้าเรย์กะได้ข่าวอาจจะไม่สบายใจก็ได้ ท่านพี่เลยเบรกไว้มั้ง แต่จะคิดว่าสองคนนั้นเลิกกันแล้วเรย์กะอาจจะอยากรีเทิร์นไปหาโทโมเอะมันก็เป็นไปได้เหมือนกัน

โอ๊ยตอนนี้กูโดนท่านพี่ปักธงเต็มๆ เย็นชากับคนทั้งโลกแต่พอเจอคุณน้องสาวปุ๊บก็อ่อนโยนทันที ช่องว่างนี้มันคืออะไร แก๊บโมเอะสินะ

ขอคนแจ่มๆแบบนี้ให้เรย์กะเถอะ ภาคมหาลัยก็ได้ หรือจะอยู่บนคานซังเป็นบราค่อนตลอดไปก็โอเค5555555

คุณแมลงตัวกลม~อารมณ์ไม่ดีเหรอค้า~
//กูตายอย่างสงบ >~<
เขาอยากมีงานอดิเรกเหมือนกัน
//กูลุกขึ้นมาตายอีกรอบนึง >_<

>>581 กูก็ตายเหมือนกันเพื่อนโม่ง เรย์กะxริรินะ รัวๆเลยตอนนี้ ฮืออออออ

ถ้าเรย์กะยอมยกฉลากไวน์นั่นก็จะปักธงริรินะมิดด้ามแล้วนะ มัวแต่หวงอยู่นั่นแหละ บ้าจริง

>>582 ริรินะจามะงอแงขนาดนี้ได้นี่ยังปักไม่มิดอีกเรอะ

เชียร์ท่านอิมาริ แงงงงงงงงงง

กูรักท่านพี่ ท่านเรย์กะมีปัญหาอะไรแก้ให้หมด พึ่งพาได้ ผิดกะหนุ่มๆคนอื่นที่ชอบหาปัญหามาให้ ท่านอิมาริที่คิดถึงก็กลับมาหลังหายหน้าไปหลายตอน ถ้าไม่เจ้าชู้นี่เป็นผู้ชายที่โคตรดีเลยนะ เอาใจใส่ ดูแลเก่ง ทำไมรอบตัวเจ้าแม่ไม่มีผู้ชายแบบนี้บ้าง

ที่ถามถึงเอ็นโจกะบากะรากี้เนี่ยคงเพราะได้ข่าวอะไรมาสินะ ท่านพี่เลยใช้ให้ถาม+อิมาริอยากรู้เอง พอเห็นกริยาอาการของเรย์กะต่อบากะแล้วคงรู้ว่าไม่ได้มีลับลมคมใน แต่พอเป็นเอ็นโจแล้วนี่เสไปทางคุณน้องยาวเลยเชียวนะ ดูผิดปกตินะหล่อน แต่ว่าเอ็นโจคงไม่ได้แสดงอภินิหารอะไรไว้ใช่มะฮีถึงได้ดูโฟกัสไปที่เอ็นโจเป็นพิเศษ

ขอนอกเรื่องค่ะ ไปอ่านย้อนหลังมา รู้สึกว่า เวลาท่านพี่จะไปไหนกับเรย์กะ 2 คน จะไม่พาท่านอิมาริมาด้วย แต่ถ้าเรย์กะพาคนอื่นไปด้วย เช่น ท่านไอระ มาโอะจัง ริรินะจัง มักจะมีท่านอิมาริไปด้วนทุกครั้ง มันเป็นมารยาทอะไรของทางญี่ปุ่นหรือเปล่าคะ ว่าเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มสาวๆ จะไม่ค่อยดี

>>586 กูคิดนะ ว่าที่ท่านอิมาริเกริ่นว่าเห็นเอ็นโจที่โรงละครโอเปร่าเนี่ย ฮีคงไม่ได้เห็นเอ็นโจคนเดียวหรอก เพราะปรกติคนเราไม่น่าจะไปฉายเดี่ยวในแบบนี้อยู่แล้วป่ะ ฮีคงไปเห็นเอ็นโจควงใครมามากกว่า ถึงได้ถามเรย์กะอ้อมๆ ว่าสนิทกันไหม รู้หรือเปล่าว่าไอ้หมอนั่นมันควงหญิงไป เรย์กะดันเปลี่ยนเรื่องเฉ้ย

>>588 ยุยโกะ strike again

>>587 อันนี้เดาเอาว่าท่านพี่น่าจะหาตัวช่วยเทคแคร์สาวๆ หรือเปล่านะ ตัวเองคนเดียวกลัวดูแลไม่ทั่วถึง เดี๋ยวโดยข้อหาลำเอียงให้ใครคนใดคนหนึ่ง เลยโทรตามเพื่อนสนิทที่เอาใจสาวๆ เก่งที่ซู้ดมาด้วย

อ่านตอนล่าสุดในเว็บแมวแล้วกุน้ำตาจะไหลตอนท่านเรย์กะบอกว่าสนิทกับน้องชายมากกว่า
พยายามต่อไปนะเอ็นโจ...

>>587 กลัวสาวอีกคน ไม่ก็ตัวเองเป็นส่วนเกินของวงปะ

ไม่มีใครกรี๊ดตอนท่านพี่ขอให้ท่านอิมาริเปิดไวน์อีกขวดด้วยสีหน้าหนักใจมั่งหรอวะ กูนี่แบบเฮือกกกก เหมือนคุณแม่ลำบากใจที่ลูกๆ ทะเลาะกันแล้วขอคุณพ่อเป็นตัวช่วย น่าร้ากกกก กูว่าอารมณ์นั้นท่านอิมาริให้ซดทั้งลังก็ยังได้

>>591 นี่ก็สุดๆแล้วนา ลองให้ท่านเรย์กะพูดสิว่า สนิทกับคนพี่ด้วย กูยังนึกผลที่ตามมาไม่ออกเลย ถถถ

มองในแง่ดีคำว่าสนิทกับคนน้องมากกว่าเนี่ยแปลอีกทางก็คือสนิทกับคนพี่บ้างเหมือนกันนะเว้ย
อย่างน้อยระดับขั้นก็มากกว่า”ก็เรื่อยๆ”แน่ๆล่ะ

เลี่ยงตอบว่าสนิทหรือไม่สนิท แต่ดันตอบว่าสนิทกับน้องชายมากกว่า เจ้าแม่แสดงว่าในใจแอบสนิทกับเขาอยู่ล่ะสิ พยายามเข้าล่ะองค์ชายเอ็นโจทู้แรก
ไอ้ไม่ใช่เด็กผู้หญิงเป็นเบ๊ นี่ก็โดนแขวะไปแล้วหนึ่งดอก นายหวังว่าวิธีนี้จะทำให้สาวคิดถึง คิดถูกแล้วจอมมารรรรร//กัดฟัน

ยังไงก็ "เพื่อนสมัยเด็ก" นี่นา

จะว่าไป กุว่าไซซายะกับจอมมารนี่น่าจะคิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับเจ้าแม่มานานแล้วนะ

ตั้งแต่เด็กๆก็มีการถ่ายรูปตอนเหวอไปแฉให้คนอื่นดูด้วย อย่างสองตัวนี้ถ้าไม่คิดว่าสนิทก็คงไม่ทำอยู่แล้วมะ

ถ้าเรย์กะไม่มากับท่านพี่นี่คือเขาไปดินเนอร์กันสองคนกับอิมาริใช่มะ

>>598 ดินเนอร์กันสองคนในภัตตาคารหรูหราบรรยากาศดีที่ไม่เคยพาน้องมาด้วยนะ แค่กๆ

>>599 กูชักสงสัยแล้วสิ ตอนท่านพี่เลิกงานนี่มีนัดกินข้าวกับอิมาริทุกวันเลยรึเปล่าวะ ชอบออกไปไหนด้วยกันกลางค่ำกลางคืนตลอดเลยน้าาา

>>600 ออกไปไหนตอนกลางคืนนี้รวมถึงไปดูโอเปร่าด้วยรึเปล่า แค่กๆๆๆ

>>574 เออคิดเหมือนกันว่ะ บันไซ*3 กูกระโดดกลับเรือรักแรกทันไหมวะ

>>602 กูว่าท่านพี่นึกว่าเรย์กะยังเสียใจอยู่ เลยไม่อยากตอกย้ำไรงี้มากกว่า

เรือท่านพี่กับท่านอิมาริดีงาม ฟินนนนน กูใจละลายแล้ว โว้ววว มุ้งมิ้งจังว้าาา

>>601 หรือจะเป็นวัฒนธรรมญี่ปุ่นเขา สังเกตเวลาไปญี่ปุ่นหลายที่แล้วตอนเย็นจะชอบมีพนักงาน office ผู้ชายมาเป็มกลุ่ม โดยเฉพาะร้านขายเบียร์ แล้วพวกแม่บ้านก็มักจะอยู่แต่กลุ่มแม่บ้านกัน

อ่านแปลไทยล่าสุดแล้วสงสัยอยู่ 3 เรื่องค่ะ
1 พวกท่านพี่รู้จักรุ่นพี่โทโมเอะได้ยังไง เพราะตอนที่รุ่นพี่เข้ามหาลัย พวกท่านพี่ก็เรียนจบแล้ว

2 รุ่นพี่โทโมเอะ กับรุ่นพี่คาซึมิ คืออะไร? ทำไมท่านพี่ถึงขัดไม่ให้อิมาริพูดต่อ
- หมั้นกันแล้ว เลยขัดเพราะไม่อยากให้น้องเสียใจ
- เลิกกันแล้ว เลยขัดเพราะกลัวน้องกลับไปชอบอีก
พอคิดแบบนั้นใจมันรู้สึกแย้งๆ ว่ะ เพราะอย่างท่านพี่ที่คอยสังเกตุน้องมาตลอด ก็น่าจะรู้ว่าเรย์กะเลิกชอบรุ่นพี่แล้ว มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น

3 ที่อิมาริถามถึงความสัมพันธ์กับคาบุรากิ และเอ็นโจ มันเจตนาถามชัดๆ แบบเอ่ยถึงสองคนนั้นก่อนแล้วก็วกมาถาม (ไม่เหมือนท่านพี่ ที่ถามตรงๆ ได้เลยเพราะเป็นพี่น้องกัน) ทำไมอิมาริต้องถามถึงเรื่องนี้ด้วย คือ ต่อให้เอ็นดูเหมือนน้องก็ไม่น่าถามนะ ท่านพี่ก็ไม่น่าให้ถามนะ มันต้องมีเรื่องอะไรในสามครอบครัวนี้แน่นอน

>>606 อืมมมม ตามความคิดกูนะ
1.ที่เรย์กะบอกชอบโทโมเอะแล้วท่านพี่บอกกับอิมาริว่าจะสืบเรื่องโทโมเอะดู เพราะงั้นอิมาริคงรู้จักโทโมเอะจากตรงนี้ด้วย แล้วคงไปเจอกันในงานสังคมบ้างล่ะมั้ง
2.ที่ท่านพี่ขัดคอนี่...คงมองได้ทั้งแง่เลิกกันแล้วกลัวน้องกลับไปชอบอีก กับเขาหมั้นกันแล้วกลัวเรย์กะจะเฮิร์ต นางอาจจะไม่ได้เล่าให้ท่านพี่ฟังว่าเลิกชอบแล้ว หรือไม่ท่านพี่อาจจะแคร์ความรู้สึกนางว่ารักแรกมันฝังใจอะไรทำนองนี้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไหนคงเป็นปมเอาไว้สำหรับอีเวนท์ในภายภาคหน้าแน่นวล
3.กูคิดว่าข่าวลือรักๆใคร่ๆ(แบบมโน)ของนางระหว่างสองคนนั้นคงลอยไปเข้าหูอิมาริมั่งล่ะเลยถาม แต่ถามเรื่องเอ็นโจขึ้นมานี่....กูว่าจอมมารแม่งต้องไปแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรใส่อิมาริที่โรงโอเปร่าแหงๆ ไม่งั้นไม่เป็นประเด็นหรอก อาจจะถามอิมาริว่าชอบกอล์ฟมาร์กเกอร์จากปารีสมั้ยก็ได้นะ 55555555555

เรย์กะเคยปรึกษาว่าจะให้ขนมอะไรโทโมเอะกับอิมารินี่ (ถึงตอนนั้นจะไม่รู้ว่าให้ใคร แต่โดนท่านพี่เค้นความ ก็คงสืบๆรู้ๆกันหมดแล้วล่ะมั้ง)
กูว่าพวกข่าวลือเรย์กะคู่คนนู้นคนนี้ในซุยรันคนเข้าหูพี่ๆบ้างล่ะ อิมาริเลยมาถาม เพราะเจอเอ็นโจที่โรงโอเปร่า (ซึ่งดูโอเปร่าก็คงไม่ฉายเดี่ยวไปดูมั้ง อาจจะไปกับยุยโกะ?) เริ่มจากเสิร์ฟๆเรื่องโทโมเอะ เพราะเป็นรักแรกของเรย์กะว่าลืมยัง แล้วก็แย็บๆถามเรื่องคาบุกะเอ็นโจตามที่ได้ยินข่าวลือมา

แต่อิถามเรื่องกอล์ฟมาร์กเกอร์อย่างที่ >>607 ว่าก็น่าสนใจ 5555555555

>>606 ถ้าให้กุเดาแบบมโนๆหน่อย
1. ถ้าจำไม่ผิดรุ่นพี่โทโมเอะเข้าซุยรันมาตั้งแต่ม.ต้นก็ยังทันตอนพวกท่านพี่อยู่ม.ปลาย ก็น่าจะพอคุ้นหน้าคุ้นตา ได้ยินชื่อกันบ้างมั้ง เพราะรุ่นพี่โทโมเอะก็ดูจะเป็นคนป๊อบปูล่าร์อยู่ ไม่ก็เจอตามงานสังคมต่างๆ ถึงรุ่นพี่โทโมเอะจะไม่ใช่ pivoine แต่ไม่ได้หมายความว่าแกเป็นสามัญชนนินา น่าจะรวยเอาเรื่อง ถึงไปต่อม.ซุยรันได้ แถมดูของฝากที่ซื้อมาให้ท่านเรย์กะก็ไฮโซ อีกความเป็นไปได้คือรู้จักเพราะเป็นแฟนรุ่นพี่คาซึมินั่นแหละ หลังเปิดตัวแล้วคงพาไปออกงานกันอยู่ล่ะมั้งนะ
2. อันนี้ไม่รู้แหะ ตอนอ่านเข้าใจว่าว่าเป็นอย่างแรกนะ คือไม่อยากให้ไปซ้ำแผลเก่าน้อง นอกจากที่สารภาพกะท่านพี่ครั้งแรกเรย์กะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับท่านพี่อีกเลย ท่านพี่ก็คงไม่รู้แหละว่ายังชอบอยู่หรือเลิกชอบแล้ว แต่พอมาอ่านที่โม่งคุยกัน อย่างหลังมันก็เป็นไปได้สำหรับจอมมารซิสค่อนท่านนี้ แต่กุให้น้ำหนักที่อันแรกมากกว่าว่ะ เพราะดูนิสัย คู่นั้นยังไงก็ไม่น่าเลิกกัน เป็นสัญลักษณ๋ความปรองดองของ pivoine กะสภานักเรียนด้วย ส่วนท่านพี่ เอาจริงๆก็ไม่ได้กีดกันขนาดนั้นนะ ตอนรู้เรื่องรุ่นพี่โทโมเอะยังดูชิลๆจนท่านอิมาริอึ้ง ที่ท่านพี่ขัดขวางจริงๆมีคนเดียวคือท่านอิมารินั่นแหละ กับคนอื่นไม่เห็นว่าอะไรเลย
3. คิดว่าท่านอิมาริได้ยินข่าวลือมา เพราะจริงๆเรย์กะโดนจับจิ้นกะสองหนุ่มตั้งแต่ประถมแล้ว ยิ่งช่วงนี้สนิทกันมากขึ้น เดี๋ยวคาบุรากิมาหา เดี๋ยวเอ็นโจมาเรียก ข่าวลือคงไปไกล ดูจากฟิลเตอร์สาวซุยรันที่แล้วๆมาสิ ท่านอิมาริก็คงอยากเช็คว่าคนไหนตัวจริงกันแน่(อาจจะกลัวเรย์กะชอบเอ็นโจ เพราะไปเจอเอ็นโจกะยุยโกะก็ได้) แต่เรย์กะดันพาออกนอกเรื่อง เลยไม่ได้ความคืบหน้าอะไร

ทั้งนี้แหละทั้งนั้นมโนล้วนๆ คงต้องรอฮิโยโกะซามะมาเฉลยอ่ะ ดีไม่ดีไอ้ปมเล็กๆพวกนี้อาจจะไปมีผลตอนหลัง ว่าแล้วก็นั่งนับวันรอตอนต่อไป...โย่ว!!

>>606 ข้ออื่นกูไม่รู้ แต่ข้อแรก ตอนโทโมเอะเรียนม.ต้น พวกท่านที่ก็อยู่ ม.ปลาย อยู่ในรั้วซุยรันทั้งคู่นี่นา ต่างก็โดดเด่นด้วย ถึงจะต่างชั้นปีกัน ก็คงพอคุ้นกันอยู่แหละ

>>606 ข้อ 3. อาจจะถามให้ไปกระตุกหนวดท่านพี่ก็ได้น้า ให้มันช้ำจัยรู้ๆกันอยู่ใครเป็นซิสค่อน---

>>611 สรุปคือฮีอยากอ้อนเท้าท่านพี่หรือไร วันนี้ทาคาเทรุไม่สนใจฉัน เลยหาเรื่องโดนซ้อมสินะ

>>606 อุ๊ย คำถามชวนวิเคราะห์ ขอแอบจิ้นดังนี้
1) คิดว่ารู้จักจากตอนที่เรย์กะไปแอบชอบน่ะแหละ

2) เป็นไปได้ทั้งสองทาง ส่วนตัวคิดว่าน่าจะเป็นไปในทางที่ไม่ค่อยดี คือถ้าเป็นเรื่องเขาคบหากันดี ท่านอิมาริไม่น่าจะอยู่ๆ โพล่งขึ้นมา หรือถ้าเป็นเรื่องมงคลแบบงานหมั้น เรย์กะก็น่าจะได้รับแจ้งด้วยนะ ออกจะสนิทกันอยู่ เลยคิดว่าสองคนนี้น่าจะระหองระแหง ท่านพี่เลยขัดท่านอิมาริขึ้นมา เดี๋ยวเผื่อเรย์กะเกิดความหวังครั้งใหม่ หรือถึงไม่หวังก็ต้องไปเป็นกังวลกับเขาอยู่ดี

3) เอาสั้นๆ เลย กูว่าท่านอิมาริถามเผื่อน้องชายคนนั้นที่ยังไม่ออกโรงมา //สูดกาวยาวๆ

>>613 ไม่ใช่ไม่มีอะไรในกอไผ่นะ ประโยคที่จะพูดเป็นแบบนี้ เช่น "จะว่าไปแล้วเขากับคุณคาซึมิจากตระกูลฟุคาคุสะคบกันอยู่ใช่มั้ย" อะไรทำนองนี้ แต่ท่านพี่กลัวน้องเฮิร์ต ตอกย้ำแผลเก่า เลยขัดคอไว้ก่อน

ในแวดวง Pivoine การที่สมาชิกโบตั๋นคบกับปธ.ซุยรัน ถึงจะไม่พูดออกมาตรงๆให้เจ้าตัวได้ยินแต่ก็ต้องเป็นที่โจษจันแน่นอน เด็กโบตั๋นที่ไปมหาลัยถึงจะจบจากรร.ซุยรันไปแล้วก็ใช่จะขาดการติดต่อนี่ แล้วอีกอย่างท่านเรย์กะร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแค่ได้ยินชื่อรุ่นพี่โทโมเอะ ท่านพี่ก็คงกลัวท่านเรย์กะเฮิร์ตตาม >>614 ว่าแหละ

ใกล้ถึงดิบละอีกแค่11ตอน อยากรู้จะมีตอนพีคไหม หรือดำเนินเรื่องเรื่อยๆ วันๆของท่านเรย์กะต่อไป

>>614 เห็นด้วย ถ้าเรื่องคนเขาเลิกกันไม่น่าจะเล่าบนโต๊ะอาหารนะ น่าจะถามว่าคบกันไหมมากกว่า ประเด็นที่น่าสนตอนนี้ทั้งตอนคือ เขาไปดินเนอร์ใต้พระจันทร์บ่อยๆค่ะคู๊ณณณณ~\(*~*)/

>>616 รอมุมมองนางสนองพระโอษฐ์เถอะ แล้วจะรู้ว่าท่านเรย์กะเป็นที่รักขนาดไหน พีคเหี้ยๆ

>>617 แถมไปร้านบรรยากาศดีที่ไม่เคยพาน้องไปด้วย ถ้าน้องๆไม่มาคือดินเนอร์ใต้แสงจันทร์จิบไวน์อะไรกันแบบนี้ใช่มะ

>>613 ตอนกูอ่านๆที่โม่งวิเคราะห์มาก็แอบมโนแบบมึงเลย 5555 อยากให้โผล่มาเร๋็วๆจังคุณน้องชาย

>>606 ในมุมมองกูนะ

1. ก็อย่างที่โม่งหลายคนบอกไปว่าน่าจะรู้จักตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว ข่าวสารในโรงเรียนมันแคบถ้าใครดังก็ต้องรู้หมดอ่าแหละแล้วยิ่งเห็นกันตอนเรียนมหาลัยอีก

2. ขัดเพราะไม่อยากให้น้องนึกถึงแหละ ประมาณว่าไม่อยากให้น้องคิดมาก คิดเรื่องไม่ดีอะไรแบบนี้ กูว่ารู้ว่าตัดใจแล้วแต่ไม่อยากให้คิดถึงมันอีก ส่วนรุ่นพี่โทโมเอะกูว่ามีสิทธิ์ทะเลาะกันแน่ พอขึ้นมหาลัยแล้วอะไรๆมันอาจจะเปลี่ยน ถ้าไปต่อภาคมหาลัยคู่นี้คงเป็นปมให้เล่นได้อีกประมาณว่าเป็นเรย์กะเป็นกาวใจให้อีกแล้ว รุ่นพี่อาจจะจีบเรย์กะประชดแบบนี้

3. กูว่าอิมาริคงไปได้ยินอะไรมาแล้วอยากรู้ประมาณว่าจริงมั้ย น้องคิดอะไรหรือป่าวถ้าคิดจะได้สแกนให้อะไรแบบนี้มากกว่า ที่ท่านพี่กับอิมาริคงยังไม่ออกแนวหวงเพราะรู้ว่าสองคนนั้นยังไม่อันตรายมากพอ จริงคาบุกับเอ็นโจยังเป็นหนุ่มซิงอะไรแบบนี้ ยังห่างกับอิมาริกับท่านพี่อีกไกล (แต่เอ็นโจไม่แน่ว่ะว่าซิง) //มุมมองแบบไม่ติดกาว

กูว่าที่ท่านพี่กับอิมาริไปกินข้าวตอนเย็นคือไปตกสาวว่ะ ท่านพี่ก็ร้ายไม่แพ้อิมาริหรอก เรย์กะก็รู้แหละแต่ไม่ยอมรับ5555 เหมือนแบบดูรู้ทันอิมาริแต่ทำเป็นดูซื่อไม่รู้ไม่ชี้ แต่จะมีระยะห่างไว้ตลอดแถมรู้ว่าอิมาริแค่เล่นๆไม่ได้คิดอะไรกับตัวเองจริงด้วย

โอ๊ยกูรอน้องชายอิมาริด้วยยย แต่มีสิทธิ์โผล่มาแบบฮาแตก อ.ยิ่งชอบทำร้ายเรย์กะ //คานซามะรออยู่ที่เดิมนะเรย์กะจัง

วันที่รุ่นพี่โทโมเอะประกาศคบท่านเรย์กะก็ร้องไห้อยู่นี่ มันอาจจะมีคนพูดว่า 'วันนั้นท่านเรย์กะก็ร้องไห้ด้วยนะ' แล้วไปถึงหูท่านพี่ก็ได้ คาบุก็เข้าใจผิดว่าร้องเพราะเสียใจ ท่านพี่ที่รู้ตลอดว่าน้องตัวเองชอบโทโมเอะตอนได้ยินว่าน้องร้องไห้ก็อาจจะคิดว่าร้องเพราะเสียใจมากๆ ถึงท่านพี่ดูจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับท่านเรย์กะแต่ด้วยระยะห่างของวัย, ไม่ได้เจอกันบ่อยเท่าตอนท่านพี่ยังเรียนอยู่มัธยม ก็ไม่แปลกนะที่จะเดาใจท่านเรย์กะไม่ได้ในบางเรื่อง ไม่เหมือนบางคนเดาได้หมดจนสาวกลัวแต่ไม่รู้วิธีเข้าหาแบบธรรมดาๆ

>>623 กูยังหาคนธรรมดาที่ใกล้ตัวเรย์กะไม่เจอเลยว่ะ รอบตัวมีแต่พวกไม่ธรรมดาการเข้าหาเลยไม่ธรรมดาตาม

>>624 คนธรรมดาโลกไม่จำนะมึง 5555555555

>>624 เค้าว่าคนประเภทเดียวกันจะดึงดูดกัน....

อาคิซาวะ ถ้าไม่นับว่ามีปิศาจแมวจะสิงร่าง ก็น่าจะปกติที่สุดแล้วเปล่าวะ

>>627 กูว่านิสัยน่าจะแนวๆซาโตมิแหละมึง ถึงคบกันได้
แต่ออกลายมากไม่ได้ มีปีศาจแมวคอยคุมอยู่

>>628 เผลอๆอาคิซาวะรู้ตัวว่าโดนคุมด้วยนะ แบบเต็มใจ5555555

คิดถึงแก๊งสามสาวจัง แล้วเพิ่มวาคาบะไปอีกคนด้วยสิ!!

>>627 กูว่าคนนี้อาจจะมีคาแรคเตอร์พระเอกฮาเร็ม ไม่ธรรมดาหรอกนะ 555 เก็บเพื่อนสมัยเด็ก รุ่นน้องในชมรม ถ้าซากุระไม่ได้เป็นแมวปีศาจ อาจจะเก็บได้เพิ่มอีกหลายคน แค่ก!!

>>631 อาจจะมีอื่นๆอีก แต่เจอซากุระจังตอกฝาโลงไปแล้วก็ได้นะ! คบกันแต่เด็กโตมาเป็นแมวปีศาจแบบนี้ได้กูว่าต้องผ่านมาหลายด่านอยู่

>>632 ตอนเด็กๆยังไม่รู้ก็เก็บแต้มได้ตามประสาหนุ่มอัธยาศัยดีพอโดนเจ้าแม่เบิกเนตรก็แอ๊บเนียนทำเป็นไม่รู้เพราะอยากเห็นซากุราโกะหึงปะ จากยามาโตะนาเดชิโกะเลยกลายเป็นแมวปีศาจได้เนี่ย 555555

ในตอนใหม่มีกูคนเดียวหรอนี้ที่คิดว่าอิมาริถามถึงเอ็นโจเพราะไปเจออยู่กับยุยโกะเเละสนใจยุยอะ

>>634 กูคิดว่าเอ็นโจแม่งไปแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรใส่อิมาริรึเปล่าวะ ถึงได้มาถามเรย์กะว่าสนิทกับเอ็นโจมั้ย แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้อะนะ ไม่แน่อาจจะมีมุมมองอิมาริเฉลยเหตุการณ์เร็วๆนี้ก็เป็นได้....

>>634 หรือิมาริสนใจเอ็นโจ---

>>634 กูก็คิดงั้น ย้อนขึ้นไปอ่านบนๆ จิ

>>635 ถ้าเรื่องแสดงอิทธิฤทธิ์...กูคิดได้แค่เรื่องกอล์ฟมาร์คเกอร์

>>638 กูก็คิดงั้นล่ะว่ะ เพราะเป็นของที่ตั้งใจเลือกให้เลยนะนั่น 55555555555

เอ็นโจ: อะ สวัสดี​ครับคุณโมโมโซโนะ
อิมาริ: อ้าว สวัสดี​ครับ​คุณเอ็นโจ มาชมโอเปร่า​เหรอครับ
อจ: ก็พอดีได้รับบัตรเชิญ​มาน่ะครับ ...อะ จริงสิ กอล์ฟ​มาร์ค​เกอร์​อันนั้น​เป็นยังไ​งบ้างเหรอ​ครับ
อมร.: หือ?
อจ. : ที่คุณเรย์​กะ​ซื้อให้เป็นของฝาก​จากทัศนศึกษา​ที่ยุโรป​น่ะครับ​ พอดีตอนที่พวกเราอยู่​ปารีส คุณเรย์​กะ​มาปรึกษา​ว่าซื้ออะไรเป็นของฝากให้เพื่อน​ของพี่ชายดี ผมก็เลยช่วยแนะนำให้​ แล้วเราสองคนก็ไปเลือกซื้อด้วยกัน​​ สนุกมากเลยล่ะ... อะ นอกเรื่อง​แล้วสิ หวังว่าที่เลือกให้จะถูกใจ​นะครับ

>>640 ไปแสดงอิทธิฤทธิ์ เดี๋ยวเจอหัวหน้าหมู่บ้านคาสโนว่าแผลงฤทธิ์ใส่แล้วจะหนาวนะพ่อคุณ นายอาจจะโดนอิมาริจีบก็เป็นได้นะ 55555555

>>641 ถ้าโดนจีบต้องดีต่อใจแน่ๆ

อิมาริอาจจะสนใจเอ็นโจ
คุณชายบ้านเอ็นโจทำยิ้มๆแบบนั้นจริงๆ​แล้ว​สวมหน้ากาก​ชัดๆ แต่ภายใต้​หน้ากากด้านมืดนั้นก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยกรุบกริบ​เหมือนกับทาคาเทรุสมัยประถมที่ยังหัวอ่อนอยู่เลย น่าเอ็นดู​จริงๆ​

กูกำลังนึกภาพอิมาริจีบเอ็นโจอยู่....จะเหมือนจีบท่านพี่มั้ย

>>644 นึกไม่ออก... นึกท่าทาง​เอ็นโจที่โดนจีบไม่ออกด้วย
แต่พอคิดเป็นคาบุแทนนี่กูเห็นภาพคุณชายอ่อนต่อโลกโดขิๆที่ถูกเยินยอ​เลยแฮะ 55555

>>645 กำเนิดแท็ก อิมาริall แล้วเรอะ

>>646 คิดถึง​คาบุallเลยที่เคยมีคนเปรยไว้ 5555

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะโม่งแปล
มีวรรคนึงที่เขียน ทะเล เป็น ทะล นะ

ปล. อีกแค่ 10 ตอนก็ทันดิบแล้ว ฮิโยโกะซามะมาเข็นดิบต่อเถอะนะค้าาาาาา

ย้ำจังเลยนะไอ้คณะสังคีตทั้ง5 เนี่ย หัวหน้าชมรมฟุตบอล นายคงไม่รอดแล้วล่ะ~

//ทำไมต้องถั่วงอก เป็นวีแกนเรอะ !!?!

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะโม่งแปล พอคิดว่าแปลไทยใกล้ตอนล่าสุดที่ท่านฮิโยโกะอัพล่าสุดเต็มทีนี่... เมื่อก่อนห่างเป็น20ตอนเลยนะคะ *พราก*
ท่านฟุยุโกะนี่เดาไม่ผิดจริงๆว่าสายวิชวล ว่าแต่ท่านเรย์กะก็เขียนกับเขาด้วยเหรอ...? คนคล้ายๆกันมักจะดึงดูดเข้าหากันน่าจะหมายถึงแบบนี้
ทะเลสาบเขียนผิดนะคะ ทะเลสาบไม่ใช่ทะเลสาปค่ะ

พอคิดว่าจะทันดิบแล้วก็โหวงๆนะคะ

อ่านไปก็อดคิดไม่ได้ว่านี่มันเดทนี่นา ท่านเรย์กะที่ใส่ใจเพื่อนสาวทุกคนอย่างอ่อนโยน

ถ้าซุยรันเป็นวังหลัง จักรพรรดิตัวจริงคือท่านเรย์กะนี่แหละ วาคาบะเป็นสนมคนโปรดเลยไปหาบ่อยไม่ได้เพราะจะโดนสนมคนอื่นกลั่นแกล้ง กุ้ยเฟยก็เซริกะกับคิคุโนะ แต่งเข้ามาตั้งแต่ยังเป็นองค์ชาย ฮองเฮา... ใครดี 5555

>>650 แก้แล้วเด้อ เขินจัง =///=
เหลืออีกสิบตอนก็จะทันดิบแล้ว นี่แปลมาตั้งปีครึ่งกว่าๆ เลยนะ ช่างเป็นการเดินทางที่ยาวไกลเหลือเกินค่ะ แต่นางก็ยังไม่ลงจากคาน...//ซับน้ำตา

กูว่าชื่อกระทู้หน้าต้องมี คิโชอิน เรย์กะกับคณะสังคีตทั้งห้าแล้วล่ะ ถ้านางจะเล่นขนาดนี้

>>653 จะทันดิบ คนอ่านว่าเหงาแล้ว โม่งแปลคงเหงายิ่งกว่า​สินะ 😂😂

>>654 คิดเหมือนกันเลย 55555

>>652 ริรินะ! ชาติตระกูลดี มันสมองพร้อมช่วยแบ่งเบาภาระจักรพรรดิได้!

>>655 เหมือนภารกิจที่ยาวนานหายวับไปกับตาเลย ตอนหน้าก็ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ เป็นฤดูหนาวยาวนานของจริง 555

>>658 ทุกคนจะจุดโคมรออ.ฮิโยโกะและโม่งแปลที่ท่าน้ำเสมอ ด้วยรักและหมั่นเขี้ยว

นอกเรื่องแปป
เห็นว่าน้องแมวแบบมังงะจะอัพพรุ่งนี้ล่ะ เว็บได้ล่มแน่นอลล์

จะถึงคริสต์มาสแล้วคิดถึงฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝันเลยว่ะ

ในฝันจริงๆ ฝันของเหล่าโม่งหลังพี้กาวเกินขนาดนี่แหละ ส่วนเจ้าตัวยังหลอนกับเงาดำวิ่งไล่อยู่เลย

คริสต์มาสแล้วไม่มีของขวัญจากซานต้าฮิโยโกะซามะเหรอคะ หรือพวกหนูเป็นเด็กไม่ดี .__.

>>661 โม่งฟิค เรายังรอเธอว์อยู่ยะ

>>663 ฮิโยโกะ​ซา​มะ​คงไปเดทคืนคริสต์มาส​อีฟ ไม่นั่งเหงาๆกินหนมมืดๆว้าเหว่​คนเดียว​เหมือน​ใครสัก​คน....

ถ้าทันดิบละโม่งแปลจะมีโปรเจ็ค​ใหม่มั้ยคะ //แค่​ก​ๆๅ

>>666 กะว่า...จบท่านเรย์กะแล้วจะเอาเวลาไปเคลียร์งานหลวงล่ะ ดองเค็มมานาน 5555

>>664 เดี๋ยวหลังปีใหม่กูมาลงให้นะ แบบว่าตอนนี้ยังไม่สะดวกเท่าไหร่

เมอรี่คริสมาสจ้าาโม่ง ๆ

Merry X'mas และแฮปปี้ครบรอบหนึ่งปีกระทู้จ้าาาา ขอบคุณที่ร่วมกาวกันมา

แมรี่คิดมากจย้าาาา ทุกคน
ครบรอบหนึ่งปีกระทู้แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอยู่กันมานานขนาดนี้ ยังไงก็ขอให้อยู่ด้วยกันต่อไปจนกว่าท่านเรย์กะจะเป็นฝั่งเป็นฝานะ

>>671 วันนั้นจะมาถึงไหมและเมื่อไหร่...หลังๆ นี่เหมือนปูฉากมหาลัยซุยรันมาเยอะล่ะ หรือจะมีภาคมหาลัยต่อจริงๆ วะ

>>671 >>672 รอจนลูกบวชจะจบมั้ยเนี่ย หรือจะเกาะคานไปกับเรย์กะ55555

ตอนแปลใหม่นี้มันโดขิๆของสาวเลยนะ อยากฟังความรู้สึกของสาวๆต่อเรย์กะจัง คงหวงกันสุดชีวิต ที่ซาโตมิคงยังไม่โดนอะไรมากเพราะรู้ว่ามีแฟนแล้วป่ะว่ะแบบไม่ได้จะมาจีบเรย์กะสาวๆเลยยังปล่อยๆไปก่อน

Merry Christmas ทุกคน...ขอให้ทุกคนมีเดทในวันนี้ ไม่ต้องดูซีรีย์นั่งกินปลาหมึกแบบเหงาๆเหมือนใครซักคนในเรื่องนี้นะ
กระทู้ครบหนึ่งปีแล้ว ยินดีด้วยจ้า

>>674 นั่งปั่นงานเหงาๆ ส่งท้ายสิ้นปี...
คิดถึงฟิคที่ใครบางคนปั่นงานสุดชีพเผ่นกลับมาจากเยอรมันเพื่อมาเจอคนเขาไปกินราเม็งกับใครอีกคนจังค่ะ

>>675 ตอนแรกนึกว่ามึงแหกโม่งใคร อ้อๆๆ ฟิคเวียนสินะ เออ นั่นก็คริสมาสเหมือนกันนี่ว่า ลืมแล้วนะเนี่ย 5555

สุจสันต์วันคิดมากจ้า ขอให้ความรักทุกคนยืนยาวแข็งแรงเหมือนเจ้าแม่กับคานซังนะจ๊ะ

สุขสันต์วันคริสต์มาสและวันปีใหม่สหายโม่งซุยรัน
ยินดีด้วยกับการครบรอบ1ปี ขอให้มีคู่กันถ้วนหน้า ถึงพวกเราจะติดท่านเรย์กะแต่ไม่ได้หมายความว่าเราติดคานนะจ๊ะ

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4659/12-14/

((ตอนพิเศษ : ถ้าไม่มีใครทะลุมิติ : ฝั่งโลก Kimidolce))

ขอแวะมาลงฟิคที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคริสต์มาส 555 ยังเขียนตอนหลักไม่ออกก็มาปั่นตอนพิเศษก่อนนะคะ ไม่รู้ว่ายังจำกันได้ไหม อันนี้ไม่เกี่ยวกับฟิคหลักนะคะ แค่เอานิสัยตัวละครมาจากฟิคหลัก (ย่อๆตอนที่ผ่านมาคือเป็นโลกฝั่งคิมิดอลตามเวอร์ชั่นปกติ ที่ตระกูลคิโชวอินล้มละลาย เรย์กะกลายเป็นชนชั้นสามัญ พอกลับมาเรียนก็โดนแก้แค้นสารพัด แต่เจ้าตัวกลับชอบกว่าที่คิด)

...............

(ฝั่งโลกคิมิดอล)

วันอันน่าเบื่อของฉันเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อพวกคนไม่รู้ที่สูงต่ำทำกร่างใส่ฉัน คำเสียดสีต่อว่าที่พวกนั้นใช้ก็ซ้ำเดิมจนฉันเผลอหาวไปหลายครั้ง

สายตาตอนแกล้งหรือขู่ก็ดูไม่เข้มแข็งพอ อ่อนปวกเปียกจนไม่มีอะไรน่าสนใจ แค่พูดๆนิดหน่อยก็วิ่งหนีไปล่ะ ใจเซาะชะมัด

ไม่มีใครที่จะทำได้แบบเอ็นโจบ้างหรือไงกันนะ

ฉันเห็นเวลาเหลืออีกนานกว่าจะเริ่มเรียน เลยเดินเข้าห้องน้ำ นี่เป็นสถานที่แกล้งอันดับหนึ่งของหลายๆคน เพราะมีอุปกรณ์สะดวก พยานรู้เห็นน้อยกว่าห้องเรียนหรือตามทางเดิน อาจารย์เองก็ไม่ค่อยเข้าห้องน้ำนักเรียนนัก แถมคุมสถานที่ง่าย แค่เอาป้ายกำลังทำความสะอาดไปแขวนไว้หน้าห้อง ก็ไม่มีใครเข้ามาแล้ว

วันนี้จะมีพวกไร้หัวคิดมาแกล้งฉันในห้องน้ำไหมนะ

แต่ข้างในกลับว่างเปล่า น่าจะเพราะอาจจะเช้าเกินไป วันนี้ที่ล็อกเกอร์ก็ไม่มีใครทำอะไรเปื้อนหรือวางเศษมีดคัตเตอร์ไว้ ที่โต๊ะฉันก็ไม่มีใครมาขีดเขียนหรือยัดขยะใต้เก๊ะ ของก็ไม่มีอะไรถูกขโมย สงบสุขขึ้นเรื่อยๆ คนที่แค้นฉันนี่ช่างไร้ความพยายามในการแก้แค้นชะมัด ทำแค่วันแรกๆที่กลับมาเรียนก็ทยอยเลิกกันไปทีละคนสองคน

ฉันนึกถึงเซริกะจังกับคุคิโนะจังที่ช่วงนี้สลับกันมาเช้า คนงี่เง่าพวกนั้นทำไมยังทำเรื่องแบบนี้อีกนะ ทั้งๆที่เราตัดขาดกันแล้วแท้ๆ... ถ้าคนอื่นรู้เข้าจะทำยังไงกัน ไม่คิดอะไรรอบคอบเลยสักนิด

ฉันไม่ได้ถูกแกล้งต่อหน้ามากเท่าที่คิดนัก อาจเพราะเอ็นโจเสแสร้งเป็นคนดีพูดให้ตั้งแต่วันแรกที่ฉันกลับมาเรียน หึ ทั้งๆที่เป็นคนพังทุกสิ่งทุกอย่างแท้ๆกลับมาทำเป็นคนดีมีคุณธรรม แต่ระยะหลังก็ไม่ค่อยได้เจอคนจอมปลอมนั่นเท่าไหร่ ทั้งๆที่แต่ก่อนมาพูดแทบทุกวันเพื่อปกป้องสามัญคนนั้นให้คู่กับท่านคาบุรากิ ทั้งๆที่ไม่คู่ควรเลยสักนิด

ตอนนี้ในสายตาของเขา ฉันคงไม่สามารถทำอะไรได้ต่อไปแล้ว หมอนั่นเลยไม่มายุ่งกับฉันอีก

นี่ก็นานพอควรนับตั้งแต่ฉันถูกหักหน้ากลางงานหมั้นตัวเอง ท่านพ่อถูกจับได้ว่าฉ้อโกง ท่านแม่ต้องไปพึ่งท่านยาย ตอนนี้บ้าน ที่ดิน สินทรัพย์ และของทุกชิ้นที่ใช้ได้ถูกยึดและขายตั้งแต่ท่านพ่อกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ใครจะคิดว่าจะมาถึงวันนี้ได้

กระจกในห้องน้ำสะท้อนภาพที่เปลี่ยนแปลงไปของฉัน ผมม้วนที่ได้รับการดูแลอย่างดีค่อยๆคลายออกเพราะไม่มีเวลาและอุปกรณ์มาดูแล เสื้อเต็มไปด้วยรอยที่ซักไม่ออก ทำให้เห็นเด่นชัดว่าเคยผ่านอะไรมาบ้าง แต่แววตาที่อยู่ในนั้นของฉันยังคงเป็นตัวฉันที่สูงส่งเดิม แม้จะรู้ดีว่าจริงๆแล้วที่ครอบครัวฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะความผิดพลาดของฉันเอง

ถ้าฉันจัดการสามัญชนคนนั้นให้ดีกว่านี้ ถ้าฉันทำให้ท่านคาบุรากิมาชอบได้ และถ้าฉันไม่...

ฉันนึกถึงสิ่งผิดพลาดที่สุดที่เคยตัดสินใจไปพลางกำมัดแน่น ถ้าวันนั้นฉันใจแข็งกว่านี้ เรื่องราวคงมาถึงจุดนี้ได้

ฉันตัดสินใจล้างหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ และชนใครสักคนอย่างแรงจนฉันล้มลงราวกับคนนั้นเจตนาชน ฉันยิ้มเยาะในใจก่อนจะเริ่มพูดกับอีกฝ่าย แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ"

อีกฝ่ายยื่นมือมาให้

"เอามือของเธอออกไปให้พ้น"

ฉันพูดพร้อมปัดมือสกปรกนั่นออกจากตัวแทบจะในทันที

ไฟแค้นในใจปะทุขึ้นเมื่อได้เห็นคนคนนี้อีกครั้ง

ไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด

วาคาบะ ทาคามิจิ

สามัญชนน่ารังเกียจคนนั้นได้เชิดหน้าชูตา ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเทียบฉันได้แท้ๆ กลับไปครอบครองหัวใจของท่านคาบุรากิ

"สามัญชนอย่างเธอหัดคิดสำรวมซะบ้าง"

ฉันพูด ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือที่เกือบจะสัมผัสผู้หญิงคนนั้น แต่สามัญชนคนนั้นยิ้มตอบรับ

"ฉันสำรวมเสมอนะคะ แต่ก่อนฉันยอมให้คุณกดขี่มาโดยตลอด"

แววตาของผู้หญิงคนนั้นดูเยาะเย้ยแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจฉันหนาววาบไปชั่วขณะ

"ถึงเวลาที่คุณต้องยอมรับฐานะสามัญชนของตัวเองซะทีนะคะ"

"นี่เธอ..!"

"คุณอาจจะรับความจริงไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้คุณไม่มีอะไรที่คุณสู้ฉันได้อีกแล้ว"

ผู้หญิงคนนั้นหลุดหัวเราะ เอามือจับคางฉันเอาไว้ แต่ฉันกลับไร้เรี่ยวแรงอย่างไร้สาเหตุที่จะปัดมันออกไปเมื่อสบตากับสามัญชนคนนั้น แววตานั้นดูน่ากลัวราวกับมีพลังอะไรบางอย่างที่กดดันฉันเอาไว้

"หวังว่าคุณเองจะสำรวมในฐานะสามัญชนของตัวเองได้นะคะ"

มือที่จับคางผลักตัวฉันเบาๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับรู้ถึงแรงกดดันจากคนเบื้องหน้าจนฉันขยับไม่ได้ไปชั่วขณะ

ผู้หญิงคนนั้นเพียงยิ้มและก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว มองฉันด้วยสายตาที่เหมือนกำลังมองคนที่ไร้ค่าเกินกว่าจะให้ความสนใจ

ผู้หญิงคนนั้นเดินกระแทกไหล่ฉัน ก่อนจะปัดไหล่ตัวเองราวกับสัมผัสกับสิ่งที่น่ารังเกียจ

"ขอให้สนุกกับชีวิตที่คุณทำลายมันเองนะคะ"

สามัญชนคนนั้นเดินออกจากห้องน้ำไปโดยไม่หันกลับมา ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันมองแผ่นหลังที่ค่อยๆห่างออกไปแล้วรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

ทำไมหัวใจมัน...เต้นแรงแปลกๆกันนะ

................

นับแต่เจอกับผู้หญิงคนนั้นที่ห้องน้ำ คำพูดระหว่างเราก็ถูกย้ำเตือนซ้ำๆในหัว ไม่ว่าทำยังไงก็ไม่อาจลบใบหน้า น้ำเสียง หรือท่าทางในความทรงจำออกไปได้เลย

ทำไมต้องคิดถึงผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลาด้วยนะ น่ารำคาญชะมัด

แต่ทั้งๆที่รู้จักกันมาหลายปี และฉันมั่นใจแท้ๆว่าไม่เคยมองใครผิด แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเก็บซ่อนด้านอสรพิษแบบนั้นได้มิดชิดขนาดนั้นกันนะ แววตาที่พร้อมขยี้ทุกคนที่ขวางทาง จะยังไงก็ไม่ใช่แววตาที่ผู้หญิงใสซื่อไร้พิษภัยคนนั้นจะทำได้เลยนี่นา

ไม่ว่าฉันจะแกล้ง จะทำร้ายอะไรแค่ไหนก็ทำตัวเป็นสามัญชนน่าเบื่อหวาดกลัวไปวันๆไม่ใช่หรือไง! ท่าทางแบบนั้นน่ะมาจากไหนกัน

หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะจงใจเสแสร้งแกล้งทำมาโดยตลอด...

ความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นในใจฉัน ไม่เคยมีใครตบตาฉันได้มาก่อน ไม่เคยเลยแม้แต่คนเดียว แม้แต่เอ็นโจที่ไม่มีใครดูออก ฉันยังเป็นคนเดียวที่รู้ธาตุแท้ของจอมมารนั่นได้! แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน

ถ้าท่านคาบุรากิเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ ต้องตาสว่างอย่างแน่นอน ต่อให้ฉันจะต้องล่มจม แต่ไม่ยอมจะตกต่ำเพียงคนเดียวหรอกนะ ฉันต้องลากผู้หญิงคนนั้นมาลงนรกกับฉันเอง

ฉันแอบซุ่มดูผู้หญิงคนนั้นอยู่หลายวัน แต่ทุกการกระทำก็ไม่ต่างจากเดิม ไม่หลุดด้านมืดออกมาเลยสักนิด

แสดงว่ามีฉันคนเดียวที่ได้เห็นด้านนั้นของสามัญชนนั่นสินะ

แม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่อดยิ้มออกมาไม่ได้ คงเพราะฉันดีใจที่หาจุดอ่อนของผู้หญิงคนนั้นได้ล่ะนะ!

โฮะโฮะโฮะ ทาคามิจิ ไม่ว่ายังไงฉันจะทำให้เธอแสดงธาตุแท้ต่อหน้าทุกคนให้ได้ แล้วเมื่อถึงจุดนั้นทุกคนก็จะได้รู้ว่าเธอหลอกลวงแค่ไหน

"คุณคิดจะทำอะไรน่ะ"

"มีอะไรงั้นหรอคะท่านเอ็นโจ"

ฉันเพียงยิ้มให้คนที่ไม่ได้เจอมานาน

"ผมเห็นคุณแอบตามทาคามิจิมาหลายวันแล้ว" เอ็นโจพูดด้วยสายตาเย็นชา "วันนี้คิดจะลงมือทำอะไรกัน"

"ทุกครั้งที่ฉันยุ่งกับทาคามิจิ ท่านเอ็นโจจะเข้ามาปกป้องอยู่เสมอเลยสินะคะ"

ฉันมองคนเบื้องหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยแล้วยิ้มอย่างไร้อารมณ์

ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรกันนักนะ

"คุณทาคามิจิดีกว่าคนอย่างคุณหลายเท่าล่ะนะครับ"

แม้เอ็นโจพูดด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามมา แต่ก็ทำให้ฉันหลุดหัวเราะ

ดีกว่างั้นหรอ หึ

"คุณคิดว่าคุณกับท่านคาบุรากิรู้จักตัวตนของผู้หญิงคนนั้นจริงๆงั้นหรอคะ"

ฉันยิ้มหวานกลับไป

"ผมไม่เชื่อคำพูดของคนขี้อิจฉาอย่างคุณหรอกนะครับ"

"จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่นะคะ แต่สามัญชนน่ะไม่มีใครไว้ใจได้สักคนหรอกนะคะ"

"รวมถึงคุณที่เป็นสามัญชนในตอนนี้ด้วยน่ะหรอครับ"

"ไม่ว่าฉันจะอยู่ฐานะไหนคุณก็ไม่เคยเชื่อใจฉันอยู่แล้วนี่คะ" ฉันยิ้มขณะมองแววตาสับสนที่เอ็นโจพยายามซ่อน "น่าสนุกเหมือนกันนะคะว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อไป"

ฉันเดินต่อไปอย่างไม่คิดสนใจเขาอีก แต่อย่างที่คิดเลย เขาจะมาหาฉันทุกครั้งที่ฉันยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นสินะ น่ารำคาญจริงๆ

ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะกลับไปเอาของที่ล็อกเกอร์ ก็เจอกับคนที่ไม่คาดคิดอีกคน

“ประธานนักเรียนอย่างคุณมาทำอะไรตรงนี้คะ”

ฉันถามขณะพิจารณาถามมิซึซากิ อาริมะ ประธานนักเรียนแห่งซุยรัน หนึ่งในคนที่ถูกสามัญชนคนนั้นหลอก เขาเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง พยายามจะเอาชนะ Pivioine ทั้งๆที่ฐานะไม่สามารถเทียบได้ รวมๆแล้ว เป็นคนที่เที่ยงตรงยุติธรรมอย่างไร้สาระ

“ขอเวลาหน่อยซิ ช่วยมาด้วยกันได้หรือเปล่า”

“หืม???”

จะฆาตกรรมหมกศพย้อนหลังแก้แค้นให้คนที่รักหรือไงกัน

การที่ชวน Pivioine ไปห้องกรรมการนักเรียนถือเป็นการหยามเกียรติที่หากเป็นฉันที่ยังมีอำนาจคงหาทางแก้แค้นแบบถอนรากถอนโคน

หึ ทาคามิจินี่เป็นจอมมารร้ายที่ทำให้คนแบบมิซึซากิทำเรื่องอย่างนี้สินะ

“ก็ได้ค่ะ”

ฉันยิ้ม อยากรู้จริงๆว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

เมื่อเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียน น่าแปลกที่ไม่มีใครอยู่เลย นึกว่าจะให้พรรคพวกมารุมด่าอดีต Pivioine อย่างฉันซะอีก หรือมิซึซากิกะทำอะไรรุนแรงผิดกฎระเบียบเลยกันคนอื่นออกไป

มิซึซากิค้นของอยู่พักหนึ่งก่อนจะยื่นให้ฉัน

“นี่มันอะไรคะ?”

“น้ำยาขจัดคราบบนเสื้อ”

“ห๊าาาา???”

“แล้วนี่ก็ที่เป็นผ้ากำจัดคาบสกปรก ส่วนอันนี้เป็นอุปกรณ์เย็บผ้า กับนี่เป็นชุดใส่ในอาคาร และก็มีซุปเปอร์น้ำยาทำความสะอาด...”

ฉันยืนอึ้งขณะรับของที่มากขึ้นเรื่อยๆจากมิซึซากิอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ดูจะเยอะเกินไปนะ... เอากระเป๋าของฉันไปใส่ก่อนแล้วกัน” เขาพูดขณะเคลียร์ของตัวเองในกระเป๋า ก่อนช่วยเอาของที่เคยยื่นให้มาใส่กระเป๋า แล้วยกกระเป๋านั่นให้

อะไรน่ะ จะให้ฉันทำสะอาดหรอ ขณะที่ฉันกำลังงงจนพูดไม่ออก อยู่ๆมิซึซากิก็ก้มหัวลง

“ขอโทษแทนกรรมการนักเรียนที่เคยไปแกล้งคุณ ทั้งๆที่ผมเป็นประธานนักเรียนแท้ๆ แต่กลับควบคุมไม่อยู่ และเพิ่งรู้เรื่องที่เกิดขึ้น”

“เอ๋?”

ฉันใช้เวลาประมวลผลอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆตระหนักได้ว่าหนึ่งในคนที่แกล้งฉันเป็นกรรมการนักเรียน และมิซึซากิในฐานะประธานนักเรียนก็คิดว่าตัวเองต้องรับผิดชอบที่ดูแลคนไม่ดี

“ถ้าเอโกะจังออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะให้มาขอโทษเธออีกทีแล้วกันนะ”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ...”

ฉันไม่อยากช็อกกับสถานการณ์แปลกๆแบบนี้รอบสองหรอกนะ แล้วเอโกะจังนี่ใครน่ะ ใช่คนที่พยายามเผาชุดของฉันตอนฉันเผลอหรือเปล่าน่ะ ทำไมถึงอยู่ๆต้องเข้าโรงพยาบาลกันนะ...

“ขอโทษจริงๆที่เธอถูกแกล้งตั้งหลายครั้ง แต่ฉันกลับช่วยอะไรแทบไม่ได้เลย”

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอกนะคะ”

“ถึงอย่างนั้นฉันก็มีหน้าที่ต้องปกป้องนักเรียนซุยรันอยู่ดี”

มิซึซากิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น เปล่งประกายความยุติธรรมเจิดจ้าจนแสบตา เป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ชะมัด ตอบแทนคนที่ทำร้ายด้วยความดีนี่นะ

“ถึงจะเป็นฉันน่ะหรือคะ...”

เสียงของฉันเบาลงอย่างไม่ตั้งใจ ไม่ได้เพราะซาบซึ้งหรือรู้สึกผิดอะไรหรอกนะ

“แน่นอนอยู่แล้ว”

มิซึซากิพูดด้วยดวงตาปราศจากความลังเล

จะมีคนงี่เง่าขนาดนี้จริงๆงั้นหรอ ฉันเคยทำร้ายทุกคน ทำร้ายกรรมการนักเรียน ทำร้ายคนที่เขารักมาไม่รู้กี่ครั้ง ตอบแทนคนที่เกลียดด้วยความดีให้ได้อะไรขึ้นมา อนาคตหมอนี่น่าจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างยากลำบากน่าดู

“ลืมไปแล้วหรอคะว่าฉันเคยทำอะไรคนในซุยรันบ้าง”

“จะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวหรอก ถ้านักเรียนซุยรันลำบาก ประธานก็ต้องช่วยเหลือ อาจจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ยังไงก็รับของไว้เถอะ ฉันขอโทษจริงๆ”

ฉันมองเขาสักพัก

เพราะแบบนี้ถึงได้แพ้ท่านคาบุรากิ

“ฉันไม่คิดจะขอบคุณสำหรับของนี่หรอกนะคะ”

ฉันพูด ขณะมองท่าทางน่าเบื่อของมิซึซากิ น่าหงุดหงิดจริงๆ คิดว่าการทำสิ่งที่ถูกต้องเที่ยงธรรมแล้วจะมีคนมาชื่นชมหรือไงกัน เป็นการกระทำของคนโง่ชัดๆ ทำไมถึงคิดว่าตำแหน่งเป็นภาระหน้าที่กัน ไม่มีใครทำแบบนั้นกันหรอก ตำแหน่งน่ะเป็นอำนาจให้เราได้สิ่งที่ต้องการต่างหาก ขนาดทาคามิจิยังไม่โง่พอมาทำดีกับคนแบบฉันเลย ทำไมมิซึซากิถึงต้องทำแบบนี้กันนะ

ฉันรีบเดินออกมาเมื่อมิซึซากิย้ำว่าถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วย มาบอกเขาได้ น่าขนลุกเกินไปแล้ว แววตานั่นไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำด้วยแหะ...

“...ทำไมถึงออกมาจากห้องกรรมการนักเรียนได้”

“ท่านคาบุรากิ?”

วันนี้ชักจะเจอคนที่คาดไม่ถึงเยอะเกินไปแล้วนะ! เอาล่ะ นิ่งไว้ๆ

“เธอคิดจะทำอะไรอีกน่ะ” แววตาคมกริบจับจ้องมาที่ฉัน ช่างเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและไม่ไว้ใจ ท่าทางพร้อมจะขยี้ฉันให้จมดินได้ทุกเมื่อ เป็นสายตาที่เขามีให้ฉันทุกครั้งที่ฉันทำร้ายทาคามิจิ

แม้จะแอบมองจากที่ไกลๆมาหลายวัน แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจำเป็นต้องพูดกับเขาอีกครั้งแบบนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงกับท่านคาบุรากิดี เขายังเป็นคนดูแข็งแกร่งสง่างามใบหน้าคมคายหมดจดน่าหลงใหลจนยากที่จะละสายตาไปจากเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นคนที่ประกาศเรื่องฉ้อโกงของตระกูลคิโชวอินกลางงานหมั้น และทำลายทุกอย่างที่ฉันมี

ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ฉันยังรักเขาอยู่หรือเปล่า แต่พอได้เผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง แม้จะทำตัวไม่ถูก แต่ในใจยังคงสงบมากกว่าที่คิด อาจเพราะก่อนหน้านั้นฉันอยู่ในจุดที่ตกต่ำกว่านี้มาแล้ว

“ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ต้องห่วง”

ฉันพูดพลางประเมิน ทำไมท่านคาบุรากิถึงมาที่นี่คนเดียวกันนะ เอ็นโจกับสามัญชนคนนั้นหายไปไหนกัน และปกติท่านคาบุรากิน่าจะเมินฉัน ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนแล้วเดินผ่านไปเฉยๆ เพราะเขาก็ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรอีก เสียงประตูข้างหลังก็เปิดตามมา มิซึซากิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและถามทันที “นายมาทำอะไรที่นี่?”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่กำลังตามหาทาคามิจิอยู่น่ะ สงสัยว่ามาแถวนี้หรือเปล่า”

ชื่อทาคามิจิทำฉันชะงักเล็กน้อย

“ฉันไม่เห็นทาคามิจิตั้งแต่เช้าแล้วเหมือนกัน อาจจะอยู่ห้องสมุดก็ได้”

มิซึซากิตอบกลับไปแบบไม่สะทกสะท้าน ทำใจเรื่องทาคามิจิได้แล้วงั้นหรอ? ฉันแอบมองเขา ดูเขาฝืนๆตอนตอบอยู่เหมือนกัน

“ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลยตั้งแต่เช้า หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“บางทีอาจจะกำลังเจออะไรน่าสนใจแล้วเพลินจนเลยเวลาก็ได้”

มิซึซากิออกความเห็น

“ก็เป็นไปได้”

สองคนนี้เห็นฉันเป็นรูปปั้นประกอบฉากที่วางอยู่แถวนั้นสินะ ถึงฉันอาจจะไม่ได้สูงมาก แต่อย่าคุยข้ามหัวฉันไปมาได้ไหม

“เวลานี้ทาคามิจิมักจะอยู่ที่ห้องเรียนกับกลุ่มเพื่อน ไม่ก็เข้าห้องน้ำที่ใกล้กับห้องเรียนทางขวามือ”

ฉันลองพูดบ้าง ทั้งสองคนหันขวับมาหาฉัน

อะไรน่ะ สองคนนี้รู้พฤติกรรมคนที่รักน้อยกว่าที่เคยตามแกล้งอย่างฉันอีกหรอ

ไม่นานนักเสียงเรียกเข้าจากมือถือของท่านคาบุรากิดังขึ้น บทสนทนาหวานชื่นราวกับโลกนี้มีเพียงเราสองคน ทำให้ฉันรู้สึกแปลกตาอย่างบอกไม่ถูก ท่านคาบุรากิผู้สุขุมเคร่งครึมมีอำนาจ กลับยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนโลกทั้งใบสว่างไสวขึ้นมา

ทันทีที่เขาวางสายก็พูดอะไรสองสามคำกับมิซึซากิและรีบจากไปอย่างนั้น

ฉันแอบเหลือบมองมิซึซากิเป็นระยะไม่ได้ แววตาเขาดูเศร้า แม้กำลังพยายามทำเป็นเข้มแข็งก็ตาม ถึงยังไงรักใครสักคนก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะลืมจริงๆด้วยสินะ ยิ่งคนงี่เง่าแบบมิซึซากิคงเจ็บทีเดียว

มีอย่างที่ไหนที่รักใครสักคน แล้วปล่อยให้คนนั้นไปรักกับอีกคน ยอมเสียสละเป็นตัวสำรองจนน่ารำคาญจริงๆ

เห็นท่าทางน่าเบื่อนั่นแล้วรู้สึกหงุดหงิดชะมัด

“นี่ค่ะ”

“นี่คือ...?”

“ช็อกโกแลตไงคะ”

“ช็อกโกแลต?”

“จะยังไงก็ช่วยกินแล้วหายจากหน้าตารำคาญแบบนั้นซะทีนะคะ”

ยังไงช็อกโกแลตก็ทำให้มีความสุขได้นี่นะ มันเหลือๆขี้เกียจเอากลับหรอกนะ หน้าตามิซึซากิตอนนี้ดูเศร้าจนขวางหูขวางตาสุดๆเลยให้

ฉันรีบออกจากห้องกรรมการนักเรียน ไม่ใช่ว่ากลัวจะทำตัวไม่ถูกตอนมิซึซากิตอบกลับมาอะไรงั้นหรอกนะ แค่มันใกล้เวลาเรียนแล้วเฉยๆเลยต้องรีบไปต่างหาก

………………(จบตอนพิเศษ Kimidolce ตอนที่ 3 )………………

ป.ล. พยายามสร้างเรือมิซึซากิหลังหายไปหลายตอนแล้วเหลือเกิน

ป.ล.2 ไปนั่งเหงาๆปั่นงานในวันคริสต์มาสต่อก่อนนะคะ Merry Christmas เพื่อนโม่งทุกคน

>>679-682 กรี๊ดดดด ขอบคุณนะคะที่มาเป็นซานต้ามาเติมกาวทำให้วันคริสมาสต์นี้มีชีวิตชีวา นี่ไม่ว่า AU จักรวาลไหนๆ เรือยูริก็แล่นเอาๆ เหรอวะเนี่ย
ความเป็นห่วงของมิซึซากิก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ยังเร้าใจสู้คู่ยูริสาย SM ไม่ได้จริงๆ ค่ะ 555555

>>679 ->>682 ขออาริมะผู้จืดจางเป็นพระเอกสักเรื่องเถอะ ส่วนจอมมารเอ็นโจ...ปล่อยไปตามยถากรรม!!

เมอรี่คิดสะมาดและสวัสดีปีใหม่ของเราชาวโม่งซุยรัน กระทู้นี้ครบรอบหนึ่งขวบแล้ว ขอให้ทุกคนเต็มไปด้วยความรักตามแท็กเลิฟของเรื่องนี้นะจ๊ะ

Merry Christmas ทุกคน และ HBD กระทู้นี้จ้า ไม่อยากจะเชื่อว่าเราเดินทางกันมาครบปีแล้ว แต่เจ้าแม่ก็ยังเลิฟๆกับคานซังไม่เสื่อมคลาย ในฐานะคนตั้งกระทู้แรกแบบกูปลาบปลื้มใจเหลือเกินที่เห็น tag love ทำงานอย่างขยันขันแข็ง

แล้วกูก็รักโม่งซุยรันทุกคนเลยนะ ขอบคุณที่มาจอยกันในกระทู้ ขอให้ความรักของทุกคนยืนยาวและมั่นคงเหมือนความรักของเจ้าแม่ที่มีต่ออาหารซัง...กูควรจะนับรวมคานซังด้วยมั้ย

>>679-682 อาริมะให้ไปนี่จะลั่นมากถ้าบอกว่าใช้แล้วมาบอกผลด้วย

>>685 เดี๋ยวนะนี่อวยพรหรือแช่ง?
tag love เรื่องนี้โคตรขี้เกียจอ่ะ

>>687 นี่คือชักชวนเข้าแก๊งทางอ้อมต่อสินะถถถถถ
>>679-682 เรือยูริทำไมแล่นดีจนใจกูสั่นขนาดนี้
กรี๊ดดดดดด//ปลุกความเป็นmในตัวคุณ

ขนาดมิซึกิโผล่ออกมาแสดงถึงความห่วงใยก็ยังสู้ความสัมพันธ์ของวาคาบะกับเรย์กะแบบศัตรูไม่ได้เหรอนี้!!!!

>>682 แท้งกิ้ว มาอีกนะ รออ่าน

ก็ว่าแล้วเชียวว่าทริปนี้เรย์กะขาดอะไรไป สุดท้ายเกลือชำระก็โผล่มาในที่สุด ที่ฟุยุโกะวางของขลังเต็มห้องสงสัยรับรู้ได้ว่ามีเกลือชำระอยู่ในกระเป๋าของเรย์กะแหง ๆ

อ่านแปลไทยตอนใหม่นี่ก็อยากไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนกันนะแต่แค่หาวันหยุดตรงกันนี่ยังยากชิบหาย

กูว่านางต้องไปฟาร์มลาเวนเดอร์ของโทมิตะ กูเข้าใจนางมากที่ชมดอกไม้แป๊บๆ แล้วก็ไปแดกซอฟต์ครีมไอติมซื้อของฝาก เหมือนกูเป๊ะ

อักษรกระจกนี้มันก็ศาสตร์มืดอยู่เเล้วนะ...ไม่เเปลกเลยที่เป็นผู้ถูกเลือก

คนที่ท่านฟุยุโกะเปิดใจด้วย ก็มีแต่ท่านเรย์กะนี่แหละ>///<

//ทุกไสยศาสตร์ที่ท่านฟุยุโกะใช้ รู้สึกท่านเรย์กะจะรู้จักหมดเลยนะ ทีนี้คงรู้แล้วสินะว่าใครกันแน่ ที่เป็นสปิริตชวลที่แท้จริง 555

>>696 กูตะหงิดๆ ตั้งตะนางท่องบทสวดอัญเชิญปีศาจของดันเต้ล่ะ แล้วยังมีพิธีสาปแช่งตอนคุณอิโนคุระอีก ท่านฟุยุโกะมองคนไม่ผิดหรอกค่ะ

นี่สินะมี่มาของคำว่าผีเห็นผี

*ที่มา สิเอ้อ มี่มานี้ดูน่ารักไปเลย มี่~~~

ทำไมไม่มีใครพูดถึงทานุกิ555
น่าเอ็นดูจริงๆ มีเห่อเข็มขัดลดพุง แถมยังขี้เหงาติดลูกสาวอีกต่างหาก~~~

เห็นจำนวนตอนแล้วสะเทือนใจ อีกไม่นานแล้วสินะ....

>>701 แต่หนทางลงจากคานยังอีกยาวนานนัก...

>>702 ภาคมหาลัยซุยรัน ตามด้วยภาค OL ไม่ก็ SME ต่อด้วยภาควัยกลางคน ไปสู่ภาค Silver...

>>703 ภาค silver ก็บ้านพักคนชราไง 5555555

>>704 จะมีภาค gold ด้วยมั้ย 5555555

>>705 วัยทองไง--

กูอ่านสองตอนล่าสุดแล้ว นี่มันสำนักนางชีชัดๆ นี่คือช่วงชีวิตนางตอนที่ไม่มีการบอกเล่าเป็นตัวอักษรสินะ ความโดขิๆ หายไปไหนกันโว้ย

คู่หูไสยศาสตร์ทั้งสองนั้นล่ะ
ถึงเจ้าแม่จะว่าท่านพ่อแบบนั้น แต่ท่าทางที่แสดงออกคนนอกคงคิดว่าหงุงหงิงกับพ่อตัวเองแหง่มๆ

>>707 โดขิโดขิกับฟู้ดซังไงล่ะ

ขอถามค่ะ ในเรื่องนี้เขามี facebook, line กันหรือเปล่าคะ

>>710 ไม่เห็นเคยพูดถึงพวก Social Media กันเลยนะ ในหัวนี่ย้อนกลับไปสมัยการ์ตูนผู้หญิงยุคต้นๆ ที่มีแค่โทรศัพท์มือถือที่ยังไม่ฉลาดกันเลยล่ะ ไม่งั้นเด็กซุยรันคงตาม follow instagram คาบุเอ็นโจกับเป็นว่าเล่น ส่วนท่านเรย์กะอาจจะมี account Tweet ลี้ลับไว้คอยจัดอันดับเบอเกอร์, ราเม็ง, ขนมหลอกเด็กบ้านๆ ของนางก็ได้

พิมพ์ไม่หมด เผลอกดโพส์ตก่อน ตาม >>711 ว่าไว้เลยค่ะ เท่าที่อ่านไม่เห็นกล่าวถึงพวกแอพ social เลย เลยไม่แน่ใจว่าในนิยาย หรือมังงะ จะอยู่ในยุคไหน แต่จะว่ายุคเก่านักก็ไม่น่าใช่ เพราะยังมีฉากที่เรย์กะใช้มือถือหาร้านอาหารแผงลอยอยู่

แต่จะว่าไป ตอนที่เรย์กะเดินทางไปหาครอบครัวตัวเองในชาติก่อนแล้วไม่เจอน่ะ ยังคิดเลยว่าทำไมไม่ลองหาจาก google หรือ facebook นะ หรือว่าจะอยู่ในยุคเก่าจริงๆ

>>711 แต่กูว่าน่าจะตรงกับยุคปัจจุบันนะ เห็นตอนเจ้าแม่ล้างแค้นคาบุด้วยการเอามือเปื้อนคราบน้ำมันไปถูโทรศัพท์เค้า ก็บอกว่าโทรศัพท์คาบุเป็นโทรศัพท์กันน้ำได้นี่

เป็นเรื่องสมัยท่านฮิโยโกะสาวๆ ถถถ

>>714 มือถือก็กันน้ำได้ตั้งนานแล้วนี่..

ในหัวกูนึกถึงเรื่องนี้อยู่ยุคประมาณ 2005-2006 ไรงี้เลยว่ะ สมัยไลน์หรือเฟซยังไม่บูมไรงี้ หรือไม่ก็ยุค 2017 แบบเราๆนี่ล่ะ แต่นางไม่เล่นโซเชียลเอง จะว่าไปคนญี่ปุ่นนี่นิยมเล่นไลน์ เฟซหรืออินสตาแกรมกันมั้ยวะ กูก็สงสัยเหมือนกัน

>>717 คนญี่ปุ่นที่กูรู้จักนิยม twitter ว่ะ กระชับเร็วไว FB นี่อย่างร้าง แต่พวกเซเลปๆ หน่อยจะชอบ instagram กันนะ

>>717 เท่าที่กูรู้จัก นิยมไลน์กับทวิตกัน ถ้าเซเลปก็มีไอจี ส่วนเฟส ไม่ค่อยมี

ใช้เน็ตมือถือไว้หาร้านอาหารได้ ก็เล่นโซเซียลเน็ตได้แล้ว โซเซียลเน็ตมันมีมาก๋อนเน็ตมือถืออีก พวกเรย์กะไม่นิยมเล่นหรือไม่ได้พูดถึงมากกว่า

>>719 ถ้าเล่นกูว่าเจ้าแม่ต้องมีทวิตผีไว้กรีดร้องไม่ก็รีวิวอาหารแน่นอน//แล้วก็มีบุคคลจากมุมมืดฟอลอยู่เงียบๆ

>>721 ใช้แอคหลุมสินะ… วันดีคืนดีก็มาบอกว่า วันก่อนผมไปกินอาหารxxxมา อร่อยจริงๆด้วยนะครับ คุณคิโชวอิน
ท่านเรย์กะ: “คงไม่ใช่ว่าหมอนี่รู้เรื่องแอครีวิวอาหารของฉันหรอกนะคะ!”
แล้วก็เปลี่ยนเป็นไพรเวท(…) แต่เหตุการณ์เดิมยังเกิดขึ้นซ้ำ อยากจะปิดแอคไปเปิดอันใหม่แต่ก็เสียดายฟลว.
“แหม ก็อุตส่าห์ทุ่มทุนและเสียสละอะไรไปมาก(อาทิ หน้าท้องที่แบนรา-แค่กๆ)กว่าจะสร้างเนื้อ(!!!)สร้างตัวขึ้นมาเป็น ฟู้ด อินฟลูเอนเซอร์ ได้ในตอนนี้…”
สุดท้ายเลยไล่ลบฟลว.ถึงตีสอง
“เอ๊ะ อันนี้ทวิตไม่ถึง20ครั้ง ไม่ใช่แน่ๆ”
“ไม่เขียนไบโอ แอคหลุมนี่นา!”
“อันนี้ก็พึ่งสร้างเมื่อวานซืน ไม่เคยทวิต อาจจะแค่พึ่งเล่น…”
ในตอนเช้า
ท่านพี่ห้องข้างๆที่ได้ยินเสียงทะเลาะ(กับตัวเอง)ว่าจะลบคนนี้ดีรึเปล่าตอนกลางคืน ”…เรย์กะ น้องยังอยู่ในวัยกำลังโต นอนดึกไม่ดีหรอกนะ…” //พร้อมกับสร้างแอคหลุมอันใหม่ อันที่แล้วปลิวเพราะไม่เขียนไบโอ ทวิตน้อยครั้งเกินไป

>>722 ความจริงคนรอบตัวคือฟอลไว้หมดแล้ว แต่ไม่ได้บอกเพราะสงสารนาง55555

>>723 น่าจะไม่พลาดหรอก55555 อีกอย่างท่านเรย์กะน่าจะไม่เนียน เชื่อว่าฟุจินไรจินอะไรคงรู้กันหมด

"คิโชวอิน! เธอมีทวิตเตอร์รึเปล่า ตอนนี้เขาฮิตกันมากเลยนะ พวกสาวๆก็ชอบใช้กัน ได้ยินไอระพูดกันแบบนั้น ทาคามิจิก็คงเล่นด้วย ฉันอาจจะเข้าใกล้กับทาคามิจิได้ด้วยสิ่งนี้! นี่ฉันเพิ่งจะเริ่มสมัครไปเองล่ะ ไหนบอกแอคเค้าท์ของเธอมาสิ!"

"แหม ทวิตเตอร์คืออะไรเหรอคะ ฉันน่ะไม่สันทันเรื่องเทคโนโลยี ไม่ได้เล่นหรอกค่ะทวิตเนี่ย โอะโฮะโฮะโฮะ"

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4903/679-682/

((ตอนพิเศษ : ถ้าไม่มีใครทะลุมิติ : ฝั่งโลก Kimidolce))

เขียนแบบง่วงหน่อยๆนะคะ...

...............

(ฝั่งโลกคิมิดอล)

ตอนเช้าเริ่มต้นเมื่ออากาศหนาวกว่าทุกปีที่ผ่านมา การไม่มีรถมาคอยรับส่งเป็นสิ่งโหดร้ายที่สุดในสภาวะแบบนี้ แต่ฉันกลับปรับตัวได้เร็วกว่าที่คิด นี่ทำให้ฉันรู้สึกสติแตกนิดหน่อย ตัวฉันเองในตอนนี้คงรู้ดีแล้วว่าฐานะของฉันตอนนี้เป็นยังไง และสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของฉันก็ช่วยฉันเอาไว้

วันนี้ฉันมาซุยรันด้วยชุดที่สะอาดเอี่ยมจากน้ำยาขจัดคราบที่ได้มา และที่ห้องพักฉันก็สะอาดอย่างเหลือเชื่อ ปกติคราบสกปรกค่อนข้างกำจัดยาก และต้องออกแรงมากทีเดียว แต่ของที่มิซึซากิให้มา แทบไม่ต้องใช้แรงเลยสักนิด เวลาเห็นผนังและพื้นห้องขาวสะอาดง่ายดายอย่างนั้นก็สบายตาอยู่เหมือนกัน

พอฉันมาถึงซุยรันเลยแอบแวะไปดูห้องมิซึซากิ อย่างที่คิด โต๊ะของเขาดูเงางามมาก เทียบกับโต๊ะข้างๆยิ่งเห็นชัดเจน พอสะท้อนกับแสงจากหน้าต่างแล้วดูเป็นประกายระยิบระยับ

“มาทำอะไรตรงนี้น่ะ”

ฉันสะดุ้ง หันขวับกลับไปมอง ก่อนจะเห็นมิซึซากิยืนอยู่ข้างหลัง แค่คิดในใจไม่ทันไรก็โผล่มาแล้วงั้นหรอ

“แค่เดินผ่านเฉยๆน่ะค่ะ”

“เดินมาตรงนี้ทั้งๆที่ไม่ใช่ทางไปที่ห้องเธอ แล้วจ้องเข้าไปในห้องฉันอยู่สักห้านาทีได้นี่นะ”

“ฉันอาจจะกำลังวางแผนร้ายอะไรสักอย่างก็ได้ค่ะ” ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ “เอาของผิดกฎมาใส่ใต้โต๊ะประธานนักเรียนอะไรแบบนั้น”

“พูดถึงเรื่องนั้น ช็อกโกแลตที่เธอเอามาเมื่อวานก็ผิดกฎนะ เธอเอาขนมมาซุยรันไม่ได้”

“ขอโทษค่ะ ตอนฉันเป็น Pivioine ทำได้เลยเผลอเอามาอยู่เรื่อย”

“ขอโทษที...”

“ขอโทษเรื่องอะไรคะ” เขาคิดอะไรแปลกๆอยู่อีกน่ะ

“ฉันไม่ได้คิดถึงว่าเธอเคยชินจากแต่ก่อน... มันคงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่”

ฉันขนลุกกับการใส่ใจของเขาอย่างบอกไม่ถูก นึกถึงภาพการทะเลาะกันรุนแรงในวันวานแล้วคาดไม่ถึงเลยจะมีวันนี้ได้ ค่อนข้างประหลาดทีเดียวเมื่อคิดถึงว่าคนตรงหน้าเคยประกาศกร้าวพร้อมเป็นศัตรูกับฉันสมัยที่ฉันยังมีอำนาจ

“จริงๆก็ขอบคุณนะที่ให้ช็อกโกแลตมาตอนนั้น”

“ของเหลือที่ขี้เกียจเอาไปทิ้งเฉยๆค่ะ ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอกค่ะ”

มิซึซากิเพียงยิ้มตอบรับ เห็นแล้วน่ารำคาญยังไงไม่รู้

“ว่าแต่ได้ผลไหม” มิซึซากิถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“คะ?”

“น้ำยากำจัดคราบน่ะ”

เขาอยากรู้อะไรแบบนั้นด้วยหรอ หรือให้ของฉันเพื่อหาหนูทดลองหรือเปล่าน่ะ

“อย่างที่เห็นค่ะ” ฉันตอบพลางโชว์เสื้อให้เขาชัดๆ

“ฉันนึกว่าเธอใส่ชุดตัวใหม่ซะอีก”

“ฉันแปลกใจเหมือนกันค่ะ แค่แช่ในน้ำคราบเก่าๆก็หลุดออกหมดเลย”

“ดีกว่ารุ่นไวท์คลีนอีกหรอ”

“มันคืออะไรหรอคะ?”

“อีกรุ่นหนึ่งน่ะ เคยลองสั่งซื้อมา แต่ไม่ค่อยเหมือนในโฆษณาเท่าไหร่ ต้องขัดเยอะเหมือนกันสำหรับคราบฝังลึก แต่อันที่ฉันให้เธอมีรีวิวค่อนข้างดีกว่าเลยซื้อมาให้”

“ปกติทำอะไรแบบนี้ด้วยหรอคะ...”

พูดไป ฉันนึกไม่ออกเลยว่าคนเป็นประธานนักเรียนจะรู้จักอะไรแบบนี้ แถมยังเคยใช้จริงมาก่อนด้วย นึกภาพคนตรงหน้าสั่งอุปกรณ์ทางทีวีแล้วมาทดลองใช้ก็แปลกๆยังไงไม่รู้นะคะ

“เริ่มจากหาอุปกรณ์ทำความสะอาดโต๊ะของทาคามิจิน่ะ”

อื้ม...เริ่มจากฉันเองสินะคะที่ไปขีดเขียนละเลงสีทำคราบสกปรกให้ทาคามิจิอยู่เรื่อยๆ...

ตอนที่ฉันแกล้งทาคามิจิโดยการทำโต๊ะสกปรก โต๊ะก็กลับมาสะอาดดีอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะมิซึซากิสินะ ไม่รู้ทาคามิจิรู้ไหมว่าเขาทำอะไรแบบนี้ให้

ตอนฉันขยันตื่นเช้าไปขีดเขียนโต๊ะทาคามิจิก็โดนมิซึซากิจับได้นี่นะ เขาเองก็คงตื่นเช้ามาจับคนร้ายและช่วยทำความสะอาดโต๊ะให้ ฉันไม่เคยลองคิดให้ละเอียดแบบนี้เลย แต่ประธานนักเรียนนั่นทำดีลับหลัง แล้วสุดท้ายทาคามิจิก็ไปชอบท่านคาบุรากินี่นะ

ในฐานะคนคอยแกล้งคอยตามรังควานทาคามิจิมาก่อนเลยรู้ว่ามิซึซากิเองก็ทุ่มเทช่วยเหลือเต็มที่ไม่แพ้ท่านคาบุรากิเลยสักนิด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นคนที่ผู้หญิงคนนั้นรัก และด้วยความเป็นคนดีไร้สาระนั่น ทำให้ยอมรับความเจ็บปวด และคิดแบบตัวรองที่ขอให้คนที่รักมีความสุขก็พออะไรประมาณนั้น

ถ้าเป็นฉันคงเสแสร้งทำเป็นยินดีด้วยไม่ได้จริงๆ ไม่ต้องพูดถึงยินดีจากใจจริง จะยังไงก็ไม่เข้าใจคนประเภทนั้นเลย

แม้ไม่ได้นึกถึงจริงจัง แต่ทั้งฉันและมิซึซากิก็ตัวสำรองที่น่าเศร้าพอกัน แค่ฉันอาจจะหนักหน่อยเพราะเจอมรสุมที่เอ็นโจสร้างด้วย แต่สำหรับมิซึซากิที่ต่อสู้และยอมรับท่านคาบุรากิ ยอมให้คนที่เขารักไปคู่กับคนอื่น แถมยังต้องฝืนมองสองคนนั้นได้ดีด้วยกันพร้อมยิ้มอวยพร เขาทำเรื่องแบบนั้นลงได้ยังไงกัน เป็นคนที่น่าหงุดหงิดจริงๆ

“จะว่าไปไม่มีใครมาแกล้งอะไรอีกใช่ไหม”

“ยังไม่มีเลยค่ะช่วงนี้”

“ทำไมเธอพูดเหมือนไม่พอใจเลย หรือจริงๆแล้ว...เธอชอบแนวนั้น”

“ฉันไม่ได้ทำท่าทางแบบนั้นซะหน่อยค่ะ!”

ใครจะไปชอบให้คนอื่นมาแกล้งกันล่ะ พวกแมลงที่พยายามจะทำแบบนั้นก็เรียกว่าแกล้งไม่ได้เท่าไหร่ แต่ละคนอ่อนแอเปราะบางจนน่าขำ จะแก้แค้นใครทั้งที คิดได้แค่คำพูดกับวิธีแกล้งเดิมๆแบบนั้นนี่นะ ไม่เห็นน่าสนใจเลยสักนิด จุดอ่อนก็เต็มไปหมด แต่นะ ตอนทาคามิจิพูดแบบนั้นกับฉันในห้องน้ำ เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจนอดตื่นเต้นทุกครั้งที่นึกถึงไม่ได้ ไม่เคยคาดคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำสีหน้า ท่าทาง แววตาทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบทั้งๆที่ไม่มีวี่แววว่าจะเป็นไปได้

“นี่เธอกำลังยิ้มอยู่งั้นหรอ...”

“เปล่าซะหน่อยค่ะ”

ทำไมปากทำเหมือนกำลังยิ้มล่ะ ฉันไม่น่าจะยิ้มเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ! คงปากกระตุกเฉยๆ ต้องใช่แน่ๆ ฉันไม่ได้เป็นพวกสายมาโซอะไรสักหน่อย

ฉันเอามือลูบๆแก้มเพื่อปรับระดับมุมปากให้เข้าที่

“แต่เธอเข้มแข็งจริงๆที่กลับมาเรียน มันลำบากที่ต้องเผชิญหน้าเรื่องทั้งหมดคนเดียว แต่เธอก็ก้าวผ่านมันมาได้ จะยังไงฉันก็นับถือในจุดนี้”

อย่าส่งสายตาชื่นชมมาได้ไหมคะมันทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว อีกอย่างประเด็นเดียวกันนี้ฉันเพิ่งโดนด่าว่าหน้าหนาที่ยังกล้ากลับมาเรียนอยู่เลยเมื่อวันก่อน

“จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากกลับมาเรียนเท่าไหร่หรอกค่ะ ถึงมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

“ฉันว่าฉันสอบจบไม่ได้แน่ๆ ยิ่งตอนนี้ฉันไม่มีอำนาจที่บ้าน ฉันคงไม่เก่งพอจะผ่าน และถึงผ่านได้ก็ใช่ว่าจะมีใครรับเข้าทำงานล่ะนะคะ เพราะในสายตาคนทั่วไปฉันก็เป็นศัตรูกับตระกูลคาบุรากิ”

“ถ้าเธอคิดแบบนั้น ทำไมถึงกลับมาเรียนล่ะ”

“ค่อยข้างซับซ้อนน่ะค่ะ ที่บ้านบังคับให้ยังไงก็เรียนให้จบ...”

ฉันเริ่มค่อยๆรู้ตัว อันตราย! อันตรายชะมัด!!! ท่าทางของเขาทำฉันเผลอระบายทุกอย่างในใจออกมาหมดโดยไม่รู้ตัว เขาแอบใส่ยาในอุปกรณ์ทำความสะอาดหรือเปล่าน่ะ

แต่เทียบกับทุกคนที่เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และบอกให้ฉันนู้นทำนี่จะดีกว่า เขาเป็นคนแรกที่ถามความเห็นหรือความคิดฉันจริงๆ ไม่เคยมีใครถามแบบนี้มานานแล้ว...

ฉันนึกถึงท่านพ่อท่านแม่ เพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งเอ็นโจ ทุกคนต่างบอกให้ฉันหรือไม่ทำอะไรเสมอ ฉันเลยไม่เคยคิดว่าตัวเองคิดอะไรอยู่หรือต้องการอะไรกันแน่ แต่ทุกอย่างก็สายเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว

“ให้ฉันช่วยไหม ฉันพอสอนเรื่องที่เธอไม่เข้าใจได้”

“เอ๋?! ไม่ดีมั้งคะ”

ฉันรีบปฏิเสธ ถึงอาจจะมีสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพเกิดขึ้นบ้างเมื่อสานสัมพันธ์ทางอุปกรณ์ทำความสะอาดก็เถอะ แต่จะยังไงฉันไม่มีทางให้เขาช่วยเรื่องพรรค์นี้เด็ดขาด

“ฉันเคยสัญญาแล้วว่าจะช่วยเธอ”

อะไรน่ะ สัญญาฝ่ายเดียวนั่นไม่นับเป็นสัญญาหรอกนะ อีกอย่างเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจมันก็ทุกเรื่องทุกวิชาเลยนะ งานหนักสุดๆ

ฉันนึกถึงความสามารถการเรียนของตัวเอง จริงๆฉันอาจต้องมาเรียนซ้อมช่วงฤดูร้อนไม่ก็เลวร้ายถึงซ้ำชั้นด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ว่าฉันใช้อำนาจตระกูลช่วย แต่อย่างท่านแม่บอก ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งอะไรก็ได้ ฉันเลยตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจเรื่องท่านคาบุรากิอย่างเดียวมาโดยตลอด...

ถ้าฉันสอบไม่ผ่านแล้วซ้ำชั้น... หมายความว่าฉันอาจต้องเรียนที่นี่ต่ออีกปีงั้นหรอ นั่นก็เลวร้ายเหมือนกัน แต่จะให้มิซึซากิสอนก็เป็นสถานการณ์กินคายไม่ออกยังไงไม่รู้ ต้องทำทุกคนที่รู้สึกช็อกจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ แถมหมอนั่นมีทั้งงานประธานนักเรียนทั้งเรื่องสอบเข้าอีก มาเสียเวลาช่วยเหลือคนที่เคยรังแกคนที่รักได้ยังไง

“ไม่ล่ะค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ”

ฉันปฏิเสธย้ำไปอย่างหนักแน่น แค่นี้ก็แปลกพอแล้วล่ะนะ แต่จากนั้นไปลองตั้งใจเรียนดูดีกว่า...

ฉันตัดสินใจใช้เวลาก่อนเข้าเรียนไปที่ห้องสมุด ก่อนจะตระหนักได้ว่าไม่มีจุดไหนที่ฉันเข้าใจเลย...

ผ่านไปสักพักก็มีคนวางหนังสือตรงหน้า

“คุณยังทำโจทย์ในหนังสือเล่มนั้นไม่ไหวหรอกนะครับ ระดับคุณควรจะทำหนังสือเล่มนี้มากกว่า”

เอ็นโจที่ไม่รู้มาจากไหนโผล่มาวางหนังสือแล้วจากไปแบบที่ฉันตอบโต้ไม่ทัน หมอนั่นแอบได้ยินบทสนทนาเมื่อเช้าหรือเปล่า ไม่หรอกมั้ง... แค่แสร้งทำเป็นคนดีแบบทุกที คงแค่มาเยาะเย้ยความสามารถของฉัน

ขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเรียน ก็เจอทาคามิจิ สามัญชนน่ารังเกียจที่พยายามตีตนเสมอฉัน ซึ่งค่อนข้างน่าแปลก เพราะเวลานี้ ปกติแล้วผู้หญิงคนนี้จะอยู่ที่ห้องเรียน

ทางเดินที่ไม่ได้กว้างนัก แต่เธอก็ทำเหมือนไม่เห็นฉัน และเดินตรงมาเรื่อยๆ ในมือเต็มไปด้วยอุปกรณ์วาดรูป

ฉันไม่สามารถสัมผัสถึงจิตมุ่งร้ายได้เลย จนกระทั่งโดนน้ำล้างพู่กันหกใส่อย่างหลีกหนีไม่ทัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที แม้จะไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์นัก แต่ก็อดชื่นชมนิดหน่อยไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนสามารถแกล้งทำน้ำหกได้อย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้

“ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ฉันขอโทษจริงๆค่ะ”

ผู้หญิงคนนี้พูดอย่างร้อนรนพยายามหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมาเช็ดให้ ท่าทางเป็นห่วงฉันจนไม่สนใจของที่หล่นกระจายอยู่โดยรอบ ไม่มีร่องรอยเยาะเย้ยเย็นชาแบบที่ทำในห้องน้ำวันนั้นเลยสักนิด นี่เป็นภาพที่ฉันเคยเห็นมาตลอด และเคยคิดว่าเป็นแค่สามัญชนไร้ค่าที่ไม่เคยทันคน ต่ำต้อยจนไม่สามารถทำอะไรเองได้ ต้องไปขอความช่วยเหลือจากท่านคาบุรากิ

แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่

ฉันปัดผ้าเช็ดหน้าของผู้หญิงคนนั้นหล่นลงพื้นจนมันเปียกน้ำล้างสีที่คนตรงหน้าทำหก

“แถวนี้ไม่มีใครให้ต้องใส่หน้ากากแบบนั้นหรอกนะ”

ฉันยิ้มตอบรับท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ของสามัญชนตรงหน้า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ”

“ไม่ได้ตั้งใจ?”

ฉันหลุดหัวเราะออกมา ใครเชื่อก็บ้าแล้ว

“ค่ะ ถ้าฉันตั้งใจ คุณคงไม่โดนแค่นี้แน่ๆ”

ทาคามิจิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทั้งๆที่ใบหน้ายังดูใสซื่อ แต่ถ้ามองลึกๆเข้าไปกลับมีแววตาที่ยิ้มเยาะ ทำให้ฉันหนาววาบขยับไม่ได้ไปชั่วขณะเมื่อสบตากับอสรพิษนั่น เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เคยได้สัมผัสเมื่อหลายวันก่อน

“แต่ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะโดนอย่างเดียวกับที่เคยทำกับฉัน ในที่เดียวกับวันนั้นเป๊ะๆ”

“นี่เธอจงใจงั้นหรอ!”

ฉันที่เกือบเชื่อไปวูบหนึ่งก็ปะทุความโกรธในใจขึ้น สมเพชตัวเองที่มองคนตรงหน้าไม่ออก จนทุกอย่างผิดพลาดไปหมดอย่างนี้ เกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถจนตอนนี้อยู่ในจุดที่ไม่สามารถทำอะไรผู้หญิงคนนี้ได้เลย

ฉันเคยโดนพวกใจเซาะพยายามแกล้ง แต่คนเหล่านั้นไม่มีใครทำอะไรฉันได้เลย แต่คนที่ฉันไม่คิดว่าจะอะไรฉันได้ กลับทำลายฉันทีละนิด แย่งทุกสิ่งไปจากฉันโดยที่ฉันไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยสงสัย ทำไมผู้หญิงสามัญชนธรรมดาคนหนึ่งถึงทำได้ขนาดนี้

“ไม่หรอกค่ะ อย่างที่บอกไป ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวรกรรมมันตามทันเร็วขนาดนี้นะคะ”

สายตาที่เหมือนกำลังบดขยี้ใครสักคนให้จมดินนั่นทำใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ อดเผยรอยยิ้มออกไปไม่ได้เมื่อยิ่งได้เห็นธาตุแท้ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน การได้เห็นรอยยิ้มปีศาจร้ายที่ไม่น่าจะมีใครคาดคิดว่าอยู่บนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ได้ เป็นหลักฐานให้ฉันมั่นใจว่าเหตุการณ์ในห้องน้ำวันนั้นไม่ได้เป็นแค่ความฝันหรือคิดไปเอง

ตัวฉันสั่นด้วยความตื่นเต้น หากฉันลากยาวบทสนทนานี้ไปเรื่อยๆได้ ต้องมีคนบังเอิญผ่านมาเห็นแน่นอน ฉันจะค่อยๆทำลายชื่อเสียของทาคามิจิทีละนิด จนกว่าทุกคนจะตาสว่าง

ก่อนที่ฉันจะได้ตอบโต้อะไร เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น ทาคามิจิรับสายอย่างไม่สนใจฉันอีกต่อไป “คาบุรากิคุงถึงแล้วหรอ”

ทาคามิจิเดินจากไปทั้งๆอย่างนั้น ฉันอึ้งจนนึกอะไรไม่ออก ฉันเพิ่งโดนเมินโดยสมบูรณ์จากผู้หญิงที่ไม่ควรค่าต่อการสนใจ... กล้าดียังมาเมินฉันต่อหน้าต่อตาขนาดนั้น! หัวใจฉันเจ็บแปลบจนพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจมองชุดที่เพิ่งซักมาอย่างสะอาดเอี่ยมอ่อง มันกลับไปสภาพผ้าขี้ริ้วตามเดิม ยังดีที่ไม่โดนผมด้วย

น่าเจ็บใจผู้หญิงคนนั้นชะมัด

ขณะที่ฉันกำลังจะไปล้างชุดที่ห้องน้ำก็เห็นสมุดโน้ตของผู้หญิงคนนั้นลืมตกอยู่บนพื้น ข้างในนั้นเต็มไปด้วยสรุปย่อ เขียนอธิบายเกี่ยวกับบทเรียนในภาษาที่เข้าใจง่ายกว่าเดิม ทั้งยังมีวิเคราะห์แนวข้อสอบเอาไว้ แถมเขียนไว้ตรงหน้าปกว่า “ฉันไม่ต้องใช้สมุดเล่มนี้แล้ว ถ้าฉันทำหายแล้วเก็บได้ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้นะ” และไม่รู้ว่าเรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่มันเป็นเรื่องที่ฉันกำลังอ่านเมื่อกี้พอดี...

บังเอิญได้น่าขนลุกเกินไปแล้ว...

วันนั้นทั้งเพื่อนทั้งอาจารย์ทำท่าตื่นตกใจ มองมาที่ฉันบ่อยๆ ทำไมกัน ฉันตั้งใจเรียนมันแปลกนักหรือไงหะ

ถึงไม่อยาก แต่ก็ต้องทำ ถ้าปล่อยตัวแบบที่ผ่านมาละก็ ไม่มีทางสอบจบได้แน่ๆ จะยังไงก็ไม่อยากเรียนอีกปีหรอกนะ...

คุคิโนะจังกับเซริกะจัง แม้จะไม่ได้คุยกันแล้ว แต่สองคนนั้นก็แอบเอาโน้ตวิชาต่างๆที่ตัวเองจดไปถ่ายเอกสารมาวางให้ตอนฉันเผลอ

บอกแล้วไงว่าอย่าทำเหมือนเป็นเพื่อนกันแบบนี้... คนที่ต้องการเอาใจตระกูลคาบุรากิอาจจะจับตามองอยู่ก็ได้นะ...

ทำไมคนรอบตัวฉันมีแต่คนงี่เง่ากันนะ

ฉันกลับมาที่ห้องอย่างเหนื่อยล้า แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาคนนั่งอยู่ ในห้อง ฉันรีบถอยหลังและเตรียมวิ่งหนีแทบจะในทันที แต่ก็โดนคนนั้นจับตัวเอาไว้ ปิดปากฉันแน่นจนไม่สามารถตะโกนขอความช่วยเหลือได้ แม้พยายามดิ้นหนีแค่ไหนก็สู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้เลย

“นี่พี่เอง เรย์กะ”

ฉันเหลือบมองคนที่รัดตัวฉันไว้ ท่านพี่จริงๆด้วย...

“พี่จะค่อยๆปล่อยมือนะ”

พอฉันเลิกดิ้น แขนที่รัดฉันค่อยๆคลายออก ฉันพูดกึ่งตะโกนอย่างหงุดหงิดทันทีที่ได้รับอิสระ “คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไงคะ! แล้วเข้ามาทำอะไรกันแน่คะ!!!”

“ท่านยายให้กุญแจกับพี่มาเผื่อเกิดกรณีฉุกเฉินน่ะ”

ฉันมองพี่ชายแท้ๆร่วมสายเลือดตัวเอง เขาทำท่าทางเป็นห่วงเป็นใยมาให้ หลอกให้หัวใจฉันอบอุ่นไปวูบหนึ่ง แต่ฉันก็มองออกว่ามันไม่ใช่ความจริง ถึงฉันจะเคยบอกเขาแล้วว่าไม่จำเป็นเสแสร้งใส่หน้ากากตอนอยู่กับฉันก็ได้ แต่ดูเหมือนเขาจะชินจนทำแบบนั้นไปอัตโนมัติ รอยยิ้มหลอกลวงนั่นทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้นเมื่อนึกถึงว่าเขาทิ้งครอบครัวตัวเองไป ทิ้งฉันให้แบกรับภาระผู้สืบทอดแทนอยู่เพียงคนเดียว

“แล้วมีเรื่องฉุกเฉินอะไรกันคะ”

ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร และเดินออกห่างจากเขาให้มากที่สุด

“ตอนนี้มันไม่เกิดขึ้นแล้วล่ะ”

ตอนนี้ไม่เกิดขึ้นแล้ว หมายความว่ายังไงน่ะ... แม้ฉันจะส่งสายตาสงสัยไปให้ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่คิดจะตอบ และทำเพียงส่งยิ้มที่อ่านยากมาให้

“เสื้อไปโดนอะไรมาหรือเปล่า ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ ก็แค่พวกแมลง”

“ให้พี่จัดการแมลงพวกนั้นให้ไหม”

เขายิ้มน่ากลัวแปลกๆ ฉันดูไม่ออกว่าตอนนี้เขากำลังพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่

“ช่วงนี้ดูเหมือนมีคนหลายกลุ่มแอบตามน้องอยู่นะ”

“งั้นหรอคะ”

พอดีฉันมีกองทัพศัตรูที่เต็มไปด้วยความแค้นเลยไม่ได้มีความแปลกใจอะไรมากนัก

“ไม่กังวลเลยหรอ”

แค่พวกสโตรกเกอร์ ยังไงก็ไม่น่ากลัวเท่าตอนท่านพี่ทำตัวอย่างกับโจรลักพาตัวเมื่อกี้หรอกนะ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ช่วยกลับไปด้วยค่ะ”

“จากวันนี้ไปพี่จะมาติวหนังสือให้น้องทุกวัน”

“เอ๋?!”

“ตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว และน้องคงไม่อยากซ้ำชั้นหรอกใช่ไหม”

เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม คำพูดที่เขาพูดตรงกับสิ่งที่ฉันกังวลพอดีจนน่ากลัว นี่เขารู้อะไรถึงไหนกันน่ะ...ทั้งๆที่ไม่ได้เรียนซุยรันแล้วแท้ๆ ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้ ไม่สิ รู้ถึงขั้นว่ามีคนสโตรกเกอร์ฉันเลยด้วยซ้ำนี่นะ

ดูเหมือนคนที่สโตรกเกอร์ฉันมากที่สุดอาจจะเป็นคนตรงหน้านี้เองก็ได้...

………………(จบตอนพิเศษ Kimidolce ตอนที่ 4)………………

>>726-729 ขอบคุณสำหรับฟิคค่า มาซะดึกเลย ไม่ว่าอยู่ในโลกไหนท่านเรย์กะก็เป็นที่รักตลอดเลย ฮุฮุ โมเมนต์คุณทาคามิจิซึนเดเระแบบโหดๆ นี่ก็ได้ใจมากค่ะ ส่วนท่านพี่นี่ พลาดไปนิดเดียวก็เป็นอาชญากรรมแล้วนะคะ...

>>726-729 เหมือนไล่ลำดับเรือเลยอ่ะมึง มิซึซากิเป็นเรือธรรมดามาสะกิดๆแล้วโดนเรือยอร์ชของเจ้าชายเบียดตกก่อนตามด้วยไททานิกของวาคาบะเอาให้กระอัก...ส่วนท่านพี่....เอาเกาะมาตบหน้ากูเลยดีกว่า;___;//รักกันดีขนาดนี้ เขินโง้ยยย

>>731 +1

>>731 ท่านพี่มาวินมาก

แท้งกิ้วจ้าโม่ง>>729
ให้มิซึซากิเป็นพระเอกก็ดีเน้อ

>>734 ปล่อยให้อาริมะผู้จืดจางเป็นพระเอกสักเรื่องก็ดีนะ ...ถ้าเป็นตีวจริงของเจ้าแม่ในอฟช.จะเป็นยังไงน้อ?

>>726-729 อร่อยมาก ขอบคุณสำหรับกาวมื้อนี้ ท่านพี่นี่ท่านพี่จริงๆ เรย์กะคิมิดอลนี่ไม่มีฟิลเตอร์บราค่อนสินะ555555

ขอบคุณโม่งแปล!!!
ว่าแต่....ชะ...เช้า!! เช้ามาก!!!
โม่งแปลได้นอนมั้ยคะเนี่ย เช่นนั้นขอส่งครีมบำรุงขนหน้าแข้งให้นะคะ โต้รุ่งไม่ดีนะคะ 5555

เอ็นโจไม่ว่างเว้นโอกาสหยอดเลย อา ในที่สุดเรือลำนี้ก็มีอนาคต น้ำตาจะไหล

>>737 กูอุตส่าห์เงียบๆ ไปล่ะยังมีคนจำเรื่องขนหน้าแข้งนี่ได้อีกเหรอวะ 5555 Happy New Year ล่วงหน้านะผองโม่ง มาร่วมกันส่งจิตภาวนาให้อ.ฮิโยโกะแกคลอดตอนใหม่ทีเหอะวะ หายไปนานเกิ๊น ซิกๆ

ตอนนี้มีแต่พ่ออ้อนลูก ตอนหน้าจะได้เห็นจอมมารอ้อนสาวล่ะ รออย่างระทึก

แววล่มมาแต่ไกลจริงๆ

.

.
.
.
การไดเอทของท่านเรย์กะเนี่ย ล่มมาแต่ไกลเชียว

คาบุรากินี่ก็ไม่ปราณีอะไรเหมือนเดิมไม่รู้เรอะว่าสัดส่วนน่ะ มันเรื่องความเป็นความตายเท่ากันของผู้หญิงเลยนะว้อย ไม่ละเอียดอ่อนเลย!

เอ็นโจ!! ขยันชมจริงๆ เลยน้า แต่น่าสงสารโดนเจ้าแม่ว่า ว่าเป็นหูผี... ถถถถถถ

ท่านเรย์กะ นิสัยโม้เหม็นเนี่ยได้มาจากพ่อเต็มๆสินะ

ตอนนี้คือกูกรี๊ดกร๊าดมากจริงๆ อีเหี้ย สนิทกันมากสินะถึงได้ไปฟิตเนสด้วยกันน่ะะ แต่เจ้าแม่ดูเกร็งๆกับเอ็นโจกว่าคาบุรากิยังไงก็ไม่รู้แฮะ

สรุปผลการสนทนาระหว่างเอ็นโจว-เรย์กะวันนี้
เอ็นโจว-พูดชมทุกสิ่งทุกอย่างที่ชมได้ บริการทุกอย่าง
เรย์กะ-ทั้งตอนพูดแค่”ค่ะ” ไร้ซึ่งการต่อบทสนทนา
//สู้ต่อไปเอ็นโจววว!!!

เมื่อไหร่ท่านเรย์กะจะเลิกระแวงเอ็นโจวะ ไม่มีวันเหรอ..

>>747 กูว่านางซึนไปงั้นอะ แต่พอต้องการให้ช่วยนี่อ้อนเขาแบบลืมเลยว่าต้องระแวง เช่นตอนติวหนังสือหรือตอนนินทาอะไรประมาณนั้น

ระแวงน่ะระแวงจริง แต่ถ้าเผลอเมื่อไหร่ก็สนิทกันดีนะ
อย่างตอนนั่งติวหนังสือในคาเฟ่ก่อนคาบุจะมาขัดไงกับตอนนินทาคาบุในสโมฯ
ลองปล่อยไว้สองต่อสองโดยไม่มีใครขัดซักพักสิเจ้าแม่เสร็จแน่นอนอ่ะ

ไม่มีใครโดขิๆ กับสถานการณ์ชายหนุ่ม (หล่อมาก) 2 คนในชุดออกกำลังกายรัดรูปกับสาวสวยมากอยู่กันตามลำพังมั่งเลยเหรอวะ มันเอโร่ยสุดๆ ไปเลยนะเว้ยยยย

ว่าแต่ ของขวัญของคาบุนี่ มีความหมายอะไรรึเปล่า
ซื้อให้ตามมารยาท? ซื้อมาให้เพื่อน? หรือว่าจะเป็นเครื่องบรรณาการแก่เจ้าแม่ ถถถ

>>751 มีคนทักเรื่องนี้ด้วย กุซาบซึ้งกับพัฒนาการของคาบุมาก จากที่จิกหัวใช้เรย์กะอย่างเดียว ตอนนี้เริ่มให้เกียรติในฐานะเพื่อนแล้ว ไม่รู้เป็นเพราะเอ็นโจทักตอนก่อนโน้นรึเปล่าว่าพวกเรารบกวนคุณคิโชวอินไว้มาก แต่ไม่ได้ตอบแทนอะไร คาบุมันเลยเริ่มทำตัวดีขึ้น

เอ็นโจแม่งเก็บทุกเม็ด หยอดได้หยอด ต้องอย่างนี้สิเรือข้า

>>753 เจ้าแม่ก็แม่งเหยียบทุกเม็ด หักได้ตลอด แล้วยังจะมาพร่ำเพ้อหาเจ้าชายขี่ม้าขาว...

แต่กูสงสัยว่าจะเบนสายตาหนีไปจากเอ็นโจทำไมน้าาาาา อึดอัด? หรือเขินนนน? ปกติก็เจอกันในชุดเครื่องแบบซะมากกว่า พอมาเจอในชุดออกกำลังกายนี่จะรู้สึกยังไงกันนะ🌚🌚

>>750 กูคิด🌚🌚🌚🌚🌚🌚

>>755 นางเจอเขาในชุดไปรเวทครั้งแรกนางยังโดขิๆเลย ฉะนั้นกูฟันเฟิร์มเลยว่าเจอเขาใส่ชุดออกกำลังกายครั้งแรกแบบนี้ต้องเขินแน่นวล 555555

>>756 ใช่มั้ยๆ หนุ่มหล่อมากมีกล้ามเนื้อในชุดออกกำลังกายสีดำนี่เสป็คกูมาก ท่านเรย์กะที่เห็นแล้วไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรนี่ความต้านทานสูงสัดๆ

>>757 แค่ในหัวมีท่านพี่ คนอื่นก็เหมือนก้อนหินข้างทางสิคะ!! 555

กูขอฮาให้กับความลูกสาวของทั่นเรย์กะ อะไรคือโม้ฟุ้งขนากน้านนนนน พนักงานก็ได้จุดยอเลยสิ 555

>>750 อยู่ตามลำพังเลยนะโว้ย กรุก็คิด 555555

ตอนแรกคิดในแง่บวกๆ ไว้ พอมึงทักปุ๊บ อาาาห์ ชายหนุ่มรูปงามในเสื้อกีฬาสีดำรัดรูปชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ดีงามจริงๆ คร่ะ

ถ้าเรย์​กะ​ไม่ไป ปกติหนุ่ม​ๆก็ออกกำลัง​กันแค่สอง​คน​สินะ...

>>761 มึงพูดซะกูฉุกคิดเลย นี่มันธีมเดียวกับท่านอิมาริกับท่านพี่นี่หว่า!

>>762 ก็สองคนนี้เป็นร่างแยกของคู่ท่านพี่กับอิมารินี่นา

>>763 กะจะเม้นถามว่าแล้วร่างแยกเรย์​กะ​ล่ะ ก่อนจะนึกได้ว่าเบียทันไง......

ว่าไปก็คิดถึง​เบียทันจัง ไม่มีบทนานแล้วนะ..

>>764 ถ้าเบียทันมีร่างแยกเป็นเรย์กะ นายบ้าหมาก็เป็นร่างแยกของทานุกิน่ะสิ55555555

>>763 เอ็นโจพอเป็นร่างแยกท่านพี่ได้อยู่ แต่คาบุ...... ไปฝึกมาอีกสิบปีก็ไม่ได้เศษขี้เล็บของท่านอิมาริหรอก

>>767 โถ ไซซายะ 5555555

>>767 มีโม่งเคยพูดว่าเอ็นโจเหมือนท่านพี่ผสมท่านอิมาริด้วย//ในสายตาชิปเปอร์ เขาคือพยานความรักค่ะ

>>767 ต้องให้คาบุไปหัดขับขานกลอนจีบสาวหรือเล่านิทานนกน้อยขาดรักแบบอิมาริให้ได้ซะก่อน อาจจะพอสูสีได้มั้ง

คาบุมันบ้า ถามสัดส่วนเจ้าแม่ได้ยังไง55555 ผญ นะเว้ย ไร้ซึ่งความละเอียดอ่อน แต่กับวาคาบะจังไม่กล้าหรอก คงเพราะรู้สึกสนิทกับเจ้าแม่นั่นแหละเลยไม่คิดอะไรมาก

เอ็นโจก็พยายามเต็มที่แล้ว ชมก็แล้ว เจ้าแม่ก็ไม่หวั่นไหว สู้เขานะนาย แต่เมื่อก่อนนายก็ทำไว้เยอะอะ รับกรรมไปก่อนนะ5555

รอโดขิๆโมเม้นเอ็นโจ

ส่วนไซซายะนี่ปล่อยมันไปเหอะ เดี๋ยวมันก็หักธงตัวเอง

>>767 มึงก็นั้นพระเอกโชโจนะมึง ต้องมีความโรแมนติกบ้างแหละ

ปกติกูไม่ชอบผู้ชายในยิมนะเพราะกูเหม็นเหงื่อแต่รูปงามขนาดนั้นต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ แต่ท่านพี่คงดีสุดจริงคิดภาพหนุ่มแว่นมาดเนี้ยบแต่ต้องถอดแว่นมาเล่นกีฬาเซอร์ -.,-
>>773 สงสารตรงคาบุแม่งหักธงตัวเองแต่มองในมุมอื่นก็แอบซึนๆ นะ

KY นิดนึง
ของฝากจากคาบุรากิ โม่งคิดว่าเป็นยี่ห้ออะไรกัน กูเห็นน้ำตาลๆ กูนึกถึง fresh ว่ะ เป็นแบรนด์อเมริกาด้วย ลิปบาล์มกะสครับก็ดัง แต่คาบุมันไปรู้เรื่องสาวน้อยอย่างนี้ได้ไงเนี่ย 555

>>775 เอ็นโจแนะนำชัวร์ ถ้าไม่แนะนำเดี๋ยวซื้ออะไรเพี้ยนๆมาแน่

>>775 เมเบอลีนนิวหยวก//ผิดๆๆๆ
ที่คาบุซื้อของสาวน้อยแบบนี้มาฝากได้ก็อาจจะเพราะกำลังใช้เองก็ได้นะ แบบอิวามุโระคุงที่บำรุงผิวให้ผุดผ่องปิ๊งปั๊งอยู่เสมอไง 5555555555

>>775 กูไปคลิกดูแล้ว ดูสดใสไฮโซนิดๆ เป็นแบรนด์ที่คาบุน่าจะปิ๊งเลย แต่ไปเลือกซื้อเครื่องสำอางที่เคานเตอร์ได้แบบไม่สะทกสะท้าน คาบุก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะ หรือจะมีท่านไอระยูริเอะไปด้วยวะ

อย่างคาบุนะหรอ จะเลือกของดีๆ สำหรับสาวน้อยแบบนี้ได้ กูว่าต้องมีคนคอยกระซิบบอกแหละน่า ใครคนนั้นก็คือ...เอ็นโจ ไงล่ะ!! /ฟึดดด สูบกาวเข้าปายยยยยย

>>779 เลือกของฝากเรย์กะให้คาบุ ส่วนตะวเองเลือกให้ใครล่ะ หึ!!//อยู่ดีๆล่มเรือตัวเองทำไม

>>779 อย่างเอ็นโจถ้ารู้ว่าคาบุจะเลือกซื้อของขวัญให้เรย์กะนี่มันน่าจะช่วยเลือกของบ่อนทำลายมากกว่านะ //ผายมือไปทาง golf marker

ขอตั้งชื่อฟิคนี้ว่า ฟิค 15 นาที (อะไรน่ะเหรอ... เวลาที่ใช้ในการแต่งไงล่ะ)
............................................................................................................................................................

ซุยรันจะจัดอีเวนท์ฉลองปีใหม่ด้วยการเล่นบัดบี้บัดเดอร์กันในระดับชั้นล่ะค่ะ ตอนนี้นักเรียนทุกคนมารวมตัวที่หอประชุมเพื่อจับฉลากคู่บัดดี้ของตัวเอง ฉันที่อยู่ในแถวมองคนที่ขึ้นไปจับฉลากบนเวทีด้วยความตื่นเต้น พวกเซริกะจังกรี๊ดกร๊าดสนุกสนานกันใหญ่
"ถ้าได้บัดเดอร์เป็นท่านคาบุรากิหรือท่านเอ็นโจก็ดีสิ จะได้ของขวัญจากท่านผู้เชียวน้า"
"ใช่ๆ แต่เป็นบัดดี้ก็น่าสนุกไปอีกแบบ ฉันอยากถวายของกำนัลให้จักรพรรดิเหมือนกัน" แต่ฉันไม่อยากให้ของคาบุรากิหรอกค่ะ รายนั้นเรื่องมากจะตาย เกิดให้ไปแล้วไม่ถูกใจมีหวังได้ตินู่นตินี่กลับมาให้สิ้นหวังเล่นๆแหงๆ
"แล้วท่านเรย์กะประสงค์ของขวัญปีใหม่จากท่านไหนหรือคะ" คิคุโนะจังหันมาถามฉันด้วยแววตาเป็นประกาย ฉันยิ้มแย้มตอบกลับไป
"ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ ของขวัญจากใครก็เป็นเรื่องน่ายินดีทั้งนั้นค่ะ" ยิ่งไม่ได้จากสองคนนั้นยิ่งน่ายินดี
"นั่นสินะค้า"
อ๊ะ นั่นคาบุรากิขึ้นไปจับฉลากแล้ว แค่ก้าวเท้าขึ้นเวทีก็มีเสียงวี้ดว้ายกระหึ่มเหมือนเคย... ไม่ได้อิจฉาว่าเป็นแค่บากะรากิแท้ๆเลยนะคะ ไม่เลย... พอล้วงได้ก็รีบพลิกแหวนดูอย่างกระตือรือร้น แต่แล้วก็ทำท่าหูลู่หางตกลงจากเวทีไป สงสัยไม่ได้วาคาบะจังสินะคะ
อีกไม่กี่คนถัดมาก็เป็นเอ็นโจซึ่งเรียกเสียงกรี๊ดกระหึ่มไม่แพ้กัน แต่รายนั้นเพียงแค่ดูฉลากในมือนิ่งๆแล้วเดินลงเวทีโดยที่รอยยิ้มไม่กระตุกด้วยซ้ำ เดาไม่ออกเลยว่าได้ใคร
หลังจากนั้นก็เห็นวาคาบะจัง นายตัวสำรอง อิวามุโระคุง แล้วก็หัวหน้าห้องสาวน้อย บางคนก็ทำหน้าหนักใจ บางคนก็ดีใจจนทำท่าอยากกู่ร้อง ยินดีด้วยนะคะ
ในที่สุดก็ถึงตาฉันแล้วค่ะ พอก้าวขึ้นเวทีเสียงคุยทั้งหอประชุมก็เงียบกริบลงอย่างน่าตกใจ ฉันล้วงมือลงไปหยิบฉลากพร้อมใจตุ๊มๆต่อมๆ ฉลากปีนี้ทำเป็นแหวนเงินสลักชื่อคนอยู่ด้านใน ดูหรูหราสมเป็นซุยรันดีนะคะ จับเสร็จก็รีบเดินลงจากเวทีตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ระหว่างนั้นฉันกำแหวนแน่นจนมือชื้นเหงื่อเลยล่ะค่ะ หลังจากปิดประตูและสำรวจว่าไม่มีใครตามมาแล้วฉันก็ค่อยๆแบมือออก จับจ้องแหวนเงินที่สองประกายเงาวับด้วยความลุ้นระทึก…
อุกรี๊ดดดดดด
ฉันหน้าซีดปากสั่น กระพริบตาถี่ๆก่อนจ้องอีกครั้งก็ยังไม่เป็นผล ตัวอักษรที่สลักบนแหวนยังไม่หายหรือแปรเปลี่ยนไป
อะไรกันค้า เยลลี่ลูกท้อตั้งสามถ้วยที่ทานไปเมื่อวานไม่ได้ช่วยขับไล่โชคร้ายออกจากตัวฉันบ้างเลยเรอะ หรือว่าอาถรรพ์ทานุกิอยู่ในช่วงเรืองอำนาจหรือคะ
เอาไงดีล่ะ โยนแหวนลงชักโครกทำลายหลักฐานดีไหมนะ หรือจะไปขอแลกกับคนอื่นดี ยังไงซะก็ต้องมีคนอยากแลกแน่ๆ
แง้ ท่านพี่ขา ช่วยน้องด้วยค่า
"ท่านเรย์กะคะ อยู่หรือเปล่า ใกล้ถึงคาบเรียนแล้วนะคะ" สงสัยจะตกตะลึงนานไปหน่อย พวกเซริกะจังเลยมาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง ฉันรีบหย่อนแหวนลงกระเป๋าเสื้อนอกก่อนเปิดประตูออกไป ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ขอโทษที่ให้รอนะคะ ไปกันเถอะค่ะ"
ระหว่างทางเพื่อนๆคุยเรื่องบัดดี้กัน ดูเหมือนว่าทั้งเซริกะจัง คิคุโนะจัง รุเนะจัง แล้วก็ท่านฟุยุโกะจะได้บัดดี้เป็นผู้หญิง ส่วนบัดดี้ของอายาเมะจังเป็นผู้ชาย แต่ฉันจับรายละเอียดไม่ได้มากเพราะจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
"ท่านเรย์กะเป็นอะไรไหมคะ หน้าตาดูซีดๆ ไปห้องพยาบาลดีกว่านะคะ" คงเหม่อไปหน่อย คิคุโนะจังจึงหันมาถามด้วยความเป็นห่วง แม้จะปฏิเสธไปแล้วว่าแค่นอนดึกแต่ทุกคนก็ยังไม่คลายกังวลอยู่ดี
... และแล้ว คิโชวอิน เรย์กะ ก็ถูกเหล่าสังคีตทั้งห้าช่วยกันอุ้มไปห้องพยาบาล

สุดท้ายก็หลับในห้องพยาบาลเพลินจนไม่ได้เรียนคาบบ่าย รู้ตัวอีกทีก็เลิกเรียนแล้ว ฉันกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องก่อนรีบเดินไปขึ้นรถประจำตระกูลที่โทรให้มาจอดรอไว้ ...ไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าใครเลยจริงๆนะคะ
แต่เมื่อเดินถึงประตูโรงเรียนสิ่งที่ไม่คาดฝันและไม่คิดฝันก็เกิดขึ้น
"เฮ้! คิโชวอิน!" เสียงคาบุรากิตะโกนเรียกฉันแว่วมาจากด้านหลัง ...ทำเป็นไม่ได้ยินไปแล้วกัน ทั้งที่คิดอย่างนั้นร่างกายกลับไม่ขยับเขยื้อน พอหันไปก็เจอเอ็นโจกำลังจับไหล่ฉันพร้อมรอยยิ้มดำมืด
อุกรี๊ดดดด ฉันยังไม่พร้อมเจอนายตอนนี้หรอกนะยะ
"สะ สายันสวัสดิ์ค่ะ ท่านเอ็นโจ"
"สวัสดีครับ คุณคิโชวอิน"
"คิโชวอิน ทำไมไม่หยุดรอฉันน่ะหา เรียกตั้งนานแล้วนะ" คาบุรากิที่ตามมาทันพูดขึ้น
"เอ๋ ท่านคาบุรากิเรียกฉันด้วยหรือคะ พอดีไม่ค่อยสบายเลยรับรู้สิ่งรอบตัวไม่ได้มากเท่าไหร่ ต้องขออภัยด้วยค่ะ" เห็นไหมล่ะ ฉันไม่สบายนะ ปล่อยฉันกลับบ้านซะทีสิคะ
"ได้ยินว่าตอนบ่ายคุณคิโชวอินไปห้องพยาบาลด้วยนี่นา เป็นอะไรมากหรือเปล่า" เอ็นโจพูดพลางค่อยๆละมือจากไหล่ฉัน
รู้สึกเบาสบายขึ้นเยอะเลยค่ะ
"แค่รู้สึกอ่อนเพลียเพราะนอนดึกเองค่ะ"
"ถ้าไม่เป็นอะไรมากก็ไปประชุมกันเถอะ เราเสียเวลากับการตามหาเธอมามากแล้วนะ" อะไรกันน่ะ ถึงความจริงฉันจะไม่เป็นอะไรเลยก็ตาม แต่จะลากเด็กผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าป่วยจนต้องนอนห้องพยาบาลตลอดทั้งบ่ายไปนั่งฟังอภิปรายเรื่องรักๆใคร่ๆของนายมันไม่โหดร้ายไปหน่อยเรอะ ความใส่ใจน่ะรู้จักบ้างเซ่!
ในขณะที่ฉันและคาบุรากิกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ เอ็นโจก็พูดขึ้น
"มาซายะ คุณคิโชวอินเขาป่วยอยู่นะ"
"รู้แล้วน่า รีบไป-"
"หืม... มาซายะ"
"....."
"....."
สุดท้ายก็เป็นคาบุรากิที่ยอมรามือจากฉัน แต่ก็ไม่วายทิ้งทำบ่นไว้ให้เจ็บแสบเล่นๆ
"ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะ คิโชวอิน เธอเห็นหรือยังว่าความอ้วนของเธอมันส่งผลเสียต่อสุขภาพยังไง ต่อแต่นี้ไปลดความอ้วนซะ จะไปฟิตเนสหรือจะวอร์กกิ้งอย่างที่เธอทำประจำก็ได้" หา! วอร์กกิ้งที่ไหนล่ะยะ เจ้าบากะรากิเอ๊ย!

พอกลับถึงบ้านก็เจอทานุกิยิ้มหน้าบานออกมาต้อนรับพร้อมกล่องชีสเค้กจากร้านประจำ
"เรย์กะ~ ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า ไปกินสตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้กกันเถอะ พ่อซื้อมาสองกล่องเลยนะลูก"
แล้วทำท่าจะเดินจูงฉันเข้าบ้าน ฉันปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เข้าห้องตัวเองล็อกประตูโดยไม่แยแสเสียงโหยหวนจากด้านนอก
อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าไปโม้เพ้อเจ้ออะไรให้คนอื่นฟัง 'คุณลูกสาวอ้อนคุณพ่ออยากกินชีสเค้ก' งั้นเรอะ ชดใช้กรรมไปซะเถอะ!
หลังอาบน้ำเสร็จไม่นานท่านพี่ก็มาเคาะประตู กลับมาแล้วหรือคะท่านพี่
"ยินดีต้อนรับกลับค่า ท่านพี่"
"ขอบใจนะ ได้ยินว่าวันนี้เรย์กะไปนอนห้องพยาบาล เป็นอะไรหรือเปล่า" พร้อมมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน
ท่านพี่เป็นห่วงน้องด้วยหรือคะ ซาบซึ้งใจเหลือเกิน
อุก น้ำตามายามัน...
"ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่อ่อนเพลียนิดหน่อย"
"งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ" ท่านพี่วางมือลงบนหัวฉันก่อนตบ ปุปุ เบาๆ
"เอ่อ ท่านพี่คะ..."
"หืม"
"ปกติผู้ชายอยากได้ของขวัญแบบไหนกันหรือคะ" ฟังจบ ท่านพี่ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
"เรย์กะจะให้ของขวัญใครเหรอ"
"คือที่โรงเรียนมีเล่นบัดดี้บัดเดอร์ แล้วบัดดี้ของน้องเป็นผู้ชายน่ะค่ะ"
"อ้อ... เอาของที่ให้แล้วหมดไปดีที่สุดนะ"
แล้วท่านพี่ก็กำชับว่าอย่านอนดึกพร้อมลูบหัวฉันสองสามทีก่อนไป
ฉันกลับมานอนบนเตียง ชูแหวนในมือขึ้นส่องกับแสงหลอดไฟเป็นประกายสวย หมุนไปหมุนมาก็พบชื่อที่สลักอยู่ภายใน...
เอ็นโจ ชูสุเกะ
เอาไงดีน้า ของขวัญอะไรที่พอจะให้เอ็นโจคนนั้นได้อย่างสบายใจ... ก็เป็นของขวัญปีใหม่นี่นา ก็ต้องมอบให้ด้วยความรู้สึกที่ดีใช่ไหมล่า
เอ ความจริงที่เอ็นโจแนะนำตอนซื้อของฝากให้ท่านอิมาริก็ดูดีใช้ได้เหมือนกัน
เรียกว่า กอล์ฟมาร์กเกอร์ รึเปล่าน้า
......................................................................................... (จบตอน 1)...............................................................................................
เป็นฟิคเจ้าแม่เรื่องแรกของกู ภาษาอาจจะแปลกๆเล็กน้อย.....

จริงๆคืออยากซื้อให้วาคาบะป่าว เจ้าแม่นี่รายชื่อห้อยตามเฉยๆ---

ทำไมชอบทำร้ายทานุกิกันจัง ถ้าทานุกิผอมและหล่อเท่ สมาร์ต เมื่อไหร่อย่ามาง้อละกัน ฮึ!!!

(………ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก อย่างน้อยก็ในจักรวาลนี้อะนะ T ^ T)

>>785 จักรวาลนี้แหละ แต่เมื่อยี่สิบปีก่อน...
หล่อเท่สมเป็นพ่อท่านพี่สามีท่านแม่แน่นอน

>>783 จะไปยากอะไร ก็เอาตัวเองผูกโบว์ไปให้สิค้าาาาา

>>785 กูว่าสมัยหนุ่มๆท่านพ่อต้องหล่อแบบท่านพี่แน่นวล ไม่งั้นท่านแม่ไม่ตกลงปลงใจด้วยหรอก ท่านแม่ก็ดูชอบอะไรสวยๆงามๆ ไม่แน่สมัยหนุ่มๆทานุกิอาจจะเป็นหนุ่มหน้าสวยหุ่นเพรียวบางสะโอดสะองแนวๆตุ๊กตาแบบที่ท่านแม่ชอบก็ได้นะ 5555555555555

>>782 ชะตาลิขิตมาแล้วสินะคะ~ เล่นบัดดี้นี่ถ้านักเรียนธรรมดาๆ ได้คู่ที่ต้องให้เป็น pivoine นี่คงเครียดนะเนี่ย

>>787 เห็นฟิคนี้แล้วนึกถึงฟิคท่านแม่ที่มีมาอค่ตอนเดียวเลย

>>787 ละกูก็นึกต่อไปว่า ท่านพี่ตอนแก่ก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน…ใช่มั้ยนะ…//แงง ท่านพี่กู

แต่ความบ้าเห่อลูกสาวคงไม่แพ้กันแน่ๆล่ะ

>>790 ขอให้ท่านพี่เป็นลุงจิ้งจอกแล้วลูกสาวเป็นฟาเธอร์ค่อนแทนได้มะวะ กูไม่อยากให้ท่านพี่มีห่วงยางรอบเอวจริงๆ ซิกๆ

>>791 พูดไปพูดมา ท่านพี่มีเรย์กะนี่เหมือนซ้อมมีลูกเลยว่ะ 55555

>>791 ท่านพี่เข้ายิมสม่ำเสมอ คงไม่มีห่วงยางรอบเอวหรอกมั้งนะ

>>790 พ่อลูกนิสัยไม่เหมือนกัน ท่านพี่มีวินัยในการทานอาหารและออกกำลังกาย (ท่านแม่ก็น่าจะมีระเบียบทุกเรื่องยกเว้นการไดเอ็ท)
ท่านเรย์กะอ่ะได้ท่านพ่อ ไร้ระเบียบวินัยในการควบคุมอาหารและน้ำหนัก

Ky กูเพิ่งมีโอกาสได้อ่านนิยายเรื่องนี้ ตอนนี้อ่านถึงตัวเอกเพิ่งขึ้นมัธยมต้นเอง คือนิยายเรื่องมันเป็นนิยายลงเว็บอย่างเดียวไม่มีรูปเล่มจำหน่ายเหรอ? กูหาภาพประกอบในเน็ตไม่เจอ
ขอโทษล่วงหน้าที่หลังเขาจ้ะ TwT

>>795 ไม่มีรวมเล่ม ฮิโยโกะซามะเค้าอินดี้...
จนถึงตอนนี้ดิบตอนใหม่ก็ยังไม่ออกเลย//เศร้า

อ๋าาา. เอ็นโจ ทำไม.. วืดตลอดเบยย. พูดไรเจ้าแม่ก็ใจแข็งโป๊กน่าอ่อนใจแทน

>>787 แวบนึงกูนึกถึงพวกตลคชายในกุหลาบแวร์ซาย.....

>>783 แท้งกิ้วโม่ง หนุกดี มีต่ออีกป่าว สรุปเอนโจกรรมตามทันได้กอล์ฟมาร์คเกอร์เป็นของขวัญจากเจ้าแม่ 555 อยากรู้ว่าใครได้เจ้าแม่จัง

800 ประกวดชื่อมู้หน้าหน่อยจ้า

>>800 กูครีเอทชื่อไม่เก่ง แต่อยากได้คำว่าคิโชวอิน เรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้าอยู่ในชื่อกระทู้ด้วย 5555

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับคณะสังคีตทั้งห้า พร้อมทัวร์ตระเวนกินสุดหรรษาสไตล์มารีอังตัวเน็ตผู้เริศหรู [ยันต์ขับไล่โชคร้ายใบที่ 24]

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับการตะลอน Food tour ทั่วราชอาณาจักรของคิโชวอินเรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้า [อย่ามายุ่งกับรอบเอวฉันนะคะ! ครั้งที่ 24]

ทำไมวันนี้มู้เงียบจังวะ ไปเที่ยวปีใหม่กันเรอะ

ไม่มีตอนใหม่ไง แถมอาจจะไปเที่ยวปีใหม่กันด้วยแหละ

ลองคิดจากตอนล่าสุด
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับคอร์สออกกำลังกายแบบสปาต้า...ขอเสื่อโยคะให้ฉันแทนเถอะค่ะ [เสื่อผืนที่24]

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับปูแปลงร่างด้วยอำนาจของวิญญาณทานุกิ [กระเป๋าใบที่24]

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ (กัญ) ชาซุยรัน ทัวร์หลอนของคิโชวอินเรย์กะและคณะสังคีตทั้งห้า[วิญญาณทานุกิสิงสู่ครั้งที่24]

>>807 กูชอบอันนี้ +1 ค่ะ

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4903/726-729/

((ตอนพิเศษ : ถ้าไม่มีใครทะลุมิติ : ฝั่งโลก Kimidolce))

ส่งท้ายปีเก่านะคะ

...............

ท่านพี่โผล่มาทุกวันจริงอย่างที่พูด ไม่มีงานมีการทำหรือไง

“เวลานี้พี่เลิกงานแล้วน่ะ”

แถมอ่านใจได้อีก น่ารำคาญจริงๆ

“น้องแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนขนาดนั้นนี่นา”

ฉันสะดุ้ง อ่านใจได้จริงๆด้วยใช่ไหมน่ะ!

ท่านพี่หัวเราะแล้วมือมาลูบหัวฉัน เอามือสกปรกนั่นออกไปนะ!

ฉันพยายามตั้งสมาธิกับหนังสือเรียน แต่ก็ยากเหมือนกัน มันไม่เห็นมีอะไรสนุกเลย ทำไมคนเราต้องเรียนอะไรแบบนี้ด้วยนะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ไม่เคยได้ยินเลยนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงผู้ชายที่ดูน่าสงสัย “ทาคาเทรุ อยู่ที่นี่หรือเปล่า”

คนรู้จักกับท่านพี่งั้นหรอ? ฉันเหลือบมองท่านพี่ รอยยิ้มเขากระตุกหน่อยๆ

“ไม่มีคนชื่อนั้นอยู่ที่นี่ค่ะ”

ฉันตอบไป

“ใครกันเป็นเจ้าของเสียงนางฟ้านั้น”

ผู้ชายคนนั้นตอบมา ทำฉันขนลุกจนหน้าเบี้ยว

“ใครสักคนที่ไม่ต้องการให้คุณเข้ามาค่ะ กรุณาช่วยไปก่อนที่ฉันจะเรียกรปภ.นะคะ”

“โหดจังเลยนะคุณน้องสาว จะยังไงช่วยฝากบอกทาคาเทรุด้วยนะว่าเอกสารยืนยันมีปัญหานิดหน่อย จะยังไงช่วยติดต่อกลับด่วน หรือคุณจะเป็นคนติดต่อผมมาก็ได้นะครับ”

ผู้ชายคนนั้นจากไปโดยที่ประโยคน่าสยองเอาไว้ ฉันเอามือลูบขนแขนที่ตั้งชันขึ้นมา

“นั่นใครกันคะ...” หนึ่งในสโตรกเกอร์ที่ท่านพี่พูดถึงหรือเปล่า

ไม่สิ อีกฝ่ายรู้จักท่านพี่ แถมรู้ว่านี่เป็นห้องน้องสาวของเขาอีก

“คนน่ารำคาญที่ตัดกันไม่ขาดคนหนึ่งน่ะ”

ท่านพี่ตอบ ฉันควรตีความว่ายังไงกันคะเนี้ย...

“พี่บอกเขาแล้วว่าห้ามที่นี่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จะยังไงวันนี้เดี๋ยวพี่ไป ‘เตือน’ เขาอีกทีแล้วกัน”

ทำไมน้ำเสียงเขาดูน่ากลัวแปลกๆกันนะ สรุปคนน่าสงสัยเมื่อกี้เป็นใครกันแน่...

ท่านพี่ดูไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่ แต่เท่าสังเกตจากแววตา ท่าทางคงเป็นคนสำคัญกับท่านพี่อยู่เหมือนกันนะคะ

ช่วงนี้ฉันรู้สึกตัวเองเรียนรู้เรื่องอย่างบอกไม่ถูกนับตั้งแต่ติวเข้มกับท่านพี่ทุกคืน เริ่มฟังออกแล้วว่าอาจารย์กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ ถือว่ามีพัฒนาการที่ดี และหวังว่าเธอเข้าใจเพียงพอที่จะสอบผ่าน

วันนี้ก็เป็นวันอันน่าเบื่อที่ไม่มีใครมาแกล้งตามเคย มีแค่เอ็นโจโผล่มาตอนฉันอ่านหนังสืออยู่ห้องสมุด ถึงจะทำเป็นเหมือนจะสอน แต่ความจริงคงตามมาดูถูกความน่าสมเพชของฉันที่ไร้ทางเลือกนอกจากตั้งใจเรียน

แต่วันนี้เอ็นโจดูเศร้าๆยังไงไม่รู้ แต่ก็นะ ยิ่งเขาทุกข์ทรมานแค่ไหนก็ดีสำหรับฉันล่ะนะคะ

ก่อนจะกลับบ้าน ฉันเจอสมุดสรุปเนื้อหาเรียนแต่ละวิชาอยู่ในล็อกเกอร์ของฉัน ไม่มีชื่อติดไว้ว่าเป็นของใคร แต่ลายมือคล้ายทาคามิจิจริงๆ ตอนแรกๆเหมือนพยายามเปลี่ยนลายมือ แต่เขียนๆไปลายมือปกติก็ออกมา แถมสำนวนการเขียนก็คล้ายกัน แต่ฉันน่าจะแค่คิดไปเองล่ะนะคะ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำแบบนี้

ขากลับ ขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากซุยรัน รีบกลับไปเตรียมสอบ แต่บรรยากาศบางอย่างเปลี่ยนไป ทำให้ฉันหยุดกวาดตามองหาว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่นานนักผู้หญิงผมยาวประบ่าร่างอ้อนแอ้นยืนอยู่ไม่ไกล ทันทีที่ฉันตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เธอก็เห็นฉันแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณเรย์กะ”

ผู้หญิงคนนั้นมีคอบางๆ ผิวขาวผ่องและดวงตากลมโตหยาดเยิ้มไหวระริก เป็นผู้หญิงที่งดงามยากจะลืม แม้ฉันจะพยายามลบออกจากความทรงจำแค่ไหนก็ทำไม่ได้

“สวัสดีค่ะ”

คงมารอเอ็นโจสินะ ฉันไม่ค่อยอยากยุ่งเกี่ยวกับใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเอ็นโจ จึงรีบตัดจบ แต่ทว่าอีกฝ่ายก็รั้งไว้

“จริงๆวันนี้ฉันมาหาคุณน่ะค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มร่องลอยมาให้ ซึ่งยากต่อการอ่านแววตามากกว่าปกติ

“ถ้าอย่างนั้น มีอะไรหรอคะ” ฉันตอบกลางๆลองเชิง

“ฉันแค่มาดูว่าตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง” อีกฝ่ายแย้มยิ้มมองฉัน แล้วหัวเราะอย่างบางเบา “ท่าทางเรื่องจริงสินะคะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งฐานะและอำนาจที่ไม่เหลืออีกแล้ว”

“ไปถามชูของคุณเถอะค่ะว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง”

“แหม ฉันแค่เป็นห่วงน่ะค่ะ แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นไรนะคะ”

“ต่อให้ฉันจะเป็นอะไรก็ไม่ใช่ธุระของคุณหรอกนะคะ”

“นั่นสินะคะ ตอนนี้คุณไม่ควรค่าที่ฉันจะสนใจด้วยซ้ำ”

“ถ้าคิดได้อย่างนั้นก็อย่ามาสนใจสิคะ”

ฉันตอบกลับอีกฝ่ายที่ตอนนี้ส่งสายตาเหมือนกำลังมองสิ่งไร้ค่ามาให้ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในตระกูลที่ต่ำต้อยกว่าฉัน แต่กล้าตอบโต้มาตั้งแต่สมัยก่อน อาจเพราะเป็นว่าที่คู่หมั้นของเพื่อนสนิทท่านคาบุรากิเลยกล้ากับคนตระกูลคิโชวอินอย่างฉัน

ผู้หญิงคนนั้นสามารถด่ากลับมาได้ทั้งๆที่ยิ้มๆ มองไกลๆก็จะคล้ายกับคุยเรื่องสนุกสนาน แต่ใส่คำพูดเชือดเฉือนมาเรื่อยๆ วางภาพลักษณ์เป็นคนดีบอบบางน่าทะนุทนอม แต่ความจริงหน้าไหว้หลังหลอกไม่ต่างจากเอ็นโจเลยสักนิด เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆนั่นแหละ

ถึงฉันจะอยู่ในภาวะตกต่ำ แต่ก็ไม่แพ้ในการโต้วาทีกับผู้หญิงคนนี้ง่ายๆหรอกนะ

“จริงๆแล้ว ฉันแค่อยากมาบอกว่าตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นว่าที่คู่หมั้นกับชูแล้วนะคะ”

เอ๋

ไม่รู้ทำไมเมื่อได้ยินอย่างนั้น หัวใจฉันก็พองโตอย่างไร้สาเหตุ ต้องเป็นเพราะฉันเรียนหนักเริ่มออกอาการมึนๆแล้วแน่เลยค่ะ

“ฉันไม่สนใจเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

ฉันตอบไป ไม่รู้ผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรกันถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“งั้นหรอคะ” คนตรงหน้ายิ้มรับ “ถ้างั้นถ้าบอกว่าฉันไม่ได้เป็นแค่ ‘ว่าที่’ แล้วก็จะไม่สนใจหรือคะ”

“คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ” หัวใจฉันหล่นวูบ

“ตอนนี้ฉันเป็นคู่หมั้นเต็มตัวของชูแล้วล่ะนะคะ”

ฉันไม่ได้ตอบเหมือนน้ำท่วมปากจนไม่สามารถพูดอะไรออก คงเพราะฉันรำคาญที่จะสนใจจนไม่อยากจะพูด หัวใจที่เจ็บอยู่นี่คงเพราะ....

เพราะอะไรกัน...

หลังจากนั้นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพยายามพูดมาก็ไม่เข้าหัวฉันเลยสักนิด หรือบางทีอาจเป็นเพราะเรียนหนักไปจริงๆนั่นแหละ

ก็แค่เรียนหนักเท่านั้นเอง... ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเอ็นโจซะหน่อย

คนน่ารังเกียจสองคนคู่กันเองก็เหมาะสมแล้วนี่นา

เวลาที่ผ่านไปเกือบชั่วโมงซึ่งเหมือนจะเป็นชั่วนิรันดรเมื่อยืนทรมานฟังเรื่องไม่ได้น่าสนใจสักนิดของผู้หญิงคนนั้น เธอเล่าให้ฟังเรื่องว่าจะจัดงานหมั้นยังไงจนน่ารำคาญ

ในที่สุดคนขับรถก็มาเตือนผู้หญิงคนนั้นว่าเธอต้องรีบไปธุระต่อ

“แหม น่าเสียดายนะคะ ฉันต้องไปซะแล้ว”

ฉันไม่ได้ตอบอะไร

“จะยังไง มาถึงวันนี้ คุณคงรู้ฐานะของตัวเองแล้วสินะคะว่าไม่มีสิทธิอะไรเลย”

ไม่รู้ทำไมในหัวของฉันไม่สามารถนึกคำตอบโต้ได้ ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงจนไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรเพิ่มแม้แต่นิดเดียว

ทำไมถึงมีน้ำไหลออกมาจากตากันนะ...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน และผู้หญิงคนนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ สมองของฉันว่างเปล่าจนนึกสิ่งที่ควรจะทำต่อไปไม่ถูก

“เรย์กะ เป็นอะไรไป...”

ฉันเงยหน้ามอง ท่านพี่งั้นหรอ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

สภาพฉันในตอนนี้ดูแทบไม่ได้ ตัวสั่นระริก รู้สึกเหมือนมีบางอย่างภายในใจที่แตกสลาย รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว ความอบอุ่นนี้ทำให้ฉันรู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เตือนสติให้ฉันรับรู้ว่านี่เป็นความจริง

ฉันได้แต่กอดคนตรงหน้าไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดโดยไร้สาเหตุ เสียงสะอึกสะอื้นดังชัดอยู่ในหูจนปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเสียงของฉันเอง หัวใจเหมือนค่อยๆถูกเฉือนทิ้งอย่างโหดร้าย

ฉันเป็นบ้าอะไรไป! ทำไมน้ำตาต้องไหลแบบนี้ด้วย ฉันกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่...

ฉันต้องการอะไรกันแน่...

ทำไมหัวใจถึงรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดจนหายใจไม่ออกกันนะ ฝุ่นเข้าตาแล้วเป็นภูมิแพ้งั้นหรอ... ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ...

ร่างกายรู้สึกเหนื่อยอ่อนล้าจนไม่อยากคิดอะไรต่อไป ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

ฉันได้แต่ร้องไห้จนกระทั่งหลับไปทั้งอย่างนั้น...

......................................

(บทส่งท้าย)

วันนี้ทาคาเทรุเลือกที่จะมาในทางที่ไม่ค่อยได้เดิน และได้เจอคนที่เขาต้องการอย่างที่คาดเดาไว้

“สวัสดีครับ คุณอุริว”

เขาทักทายอีกฝ่ายผู้ทำงานบริษัทเดียวกัน เนื่องจากเคยทำงานร่วมกันมาก่อน ทำให้คนที่ถูกทักจำได้ในทันที

“สวัสดีค่ะ มาแต่เช้าเลยนะคะ”

“วันนี้มีธุระต้องรีบมาจัดการน่ะครับ จะว่าไป ได้ข่าวว่ากำลังจะหมั้นแล้วงั้นหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ”

ทาคาเทรุพูดและยิ้มอย่างเป็นปริศนา

………………(จบตอนพิเศษ Kimidolce ตอนที่ 5)………………

ป.ล. จริงๆเราเรือคาบุรากินะ แต่เขียนท่านพี่ทีไรก็เทใจให้ทุกที 5555 หลังๆคาบุก็ขยันหักธงเหลือเกิน จะแยกร่างแยกชิ้นส่วนลงเรือเอ็นโจ รายนั้นก็โดนหักธงไม่น้อย สุดท้ายก็มาเกาะเรือท่านพี่ (และยูริ//แค่กๆ) จนถึงทุกวันนี้

แงง โม่งทะลุมิตินี่ขยันจริงๆเลยค่ะ(_/\_) ขอบคุณสำหรับฟิคค่าา

สุขสันต์วันปีใหม่นะเพื่อนโม่ง
ปล. กูยังคงแอบหวังว่าฮิโยโกะซามะจะต้อนรับวันปีใหม่เราด้วยตอนใหม่ แต่...
โอ้ เจ้าหิ่งห้อยตัวน้อยในกล่องแพนดอร่าจะบินไปไหน กลับเข้ามาในกล่องเดี๋ยวนี้!!

สุขสันต์วันปีใหม่เพื่อนโม่งทุกคน ปีหน้าก็มาลุ้นท่านเรย์กะให้ตกจากคานทองเป็นสาวน้อยตกน้ำกันต่อนะ รักพวกมึงทุกคน ม๊วบ~~~

happy new year~~~~ ขอให้เพื่อนโม่งทุกคนมีความสุขมากๆ พบเจอแต่สิ่งดีๆ และขอให้ท่านเรย์กะของเรามีคนมาจีบ? ลงจากตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านคานทองด้วยเถ้อออ

Happy new year ทุกคน ขอให้อายุมั่นขวัญยืน 😘

Happy new year !!!?! ขอให้ท่านเรย์กะคุ้มครองเราทุกคน เป็นร่มขื่อร่มคานให้โม่งน้อย ไปนานๆ

//ท่านเรย์กะ!! มะมะเมื่อกี้ ล้อเล่นครับ อย่ายิ้มอย่างงั้น สิครับ!!!!!?!

>>809-810 ขอบคุณโม่งต่างมิติค่ะ ขยันจุง ลงฟิคให้อ่านรับสิ้นปีเลย ถ้ายุยโกะหลุดจากความเป็นว่าที่ไปเป็นตัวจริงนี่คงมีกรี๊ด เรือท่านพี่+ยูริเถอะ ไม่ทำให้เราช้ำใจ

HNY กูเพิ่งอ่านถึงตอน 130 กว่าๆแล้วมาเห็นคำอวยพรในโม่งพอดี ตอนปัจจุบันท่านเรย์กะก็ยังไม่มีคนมาจีบอีกเหรอ....

>>818 ยังคงรักษาสถานภาพหัวหน้าหมู่บ้านคานทองอย่างเหนียวแน่น แต่หลังตอน 200 มา มีโมเม้นต์โดขิๆมากกว่าตอนเด็กๆเยอะ

>>818 อาจจะมีคนมาแยบๆแต่คุณเธอเอาแต่กลัวไม่ก็เทใจให้อาหารอย่างเดียว

>>819-818 ขอบคุณเพื่อนโม่งมาก กูก็อุตส่าห์เชียร์เอ็นโจสุดหัวใจ ฮือ...

>>821 กูก็เชียร์ แต่คานซังนี่หวงนางเหลือเกิน หยอดอะไรไปติดปราการคานทองหมด ฮรือๆๆๆ

HNY ชาวโม่งซุยรัน ขอให้เป็นปีที่กาวดีมีเสพไม่มีขาด ขอให้ขนหน้าแข้งโม่งแปลอยู่รอดปลอดภัยพ้นมือโม่งแถวๆนี้รวมถึงกูด้วย

Happy New Year เพื่อนโม่งทุกคน ขอให้ปีนี้แท็กเลิฟทำงานอย่างขยันขันแข็ง!

>>823 ทำร้ายขนหน้าแข้งกูทำไม พวกข่ลเฬว! //ตีมือเผียะๆ
พอคิดถึงจำนวนตอนที่จะชนดิบแล้วเศร้าเหงาจังว่ะ ท่านฮิโยโกะมาต่อทีเถอะค่า~~

>>809-810 กุสงสารเรย์กะวะ AU นี้โคตรเศร้า เป็นความรักที่ดูเป็นไปไม่ได้พอๆกับอฟช *โดนพัดตบ*
แต่ก็กร๊าวท่านพี่ กูว่ายุยโกะไม่รอด

>>825 //จ้องมองขนหน้าแข้งที่หายไปของโม่งแปลจากเมื่อปีที่เเล้ว

>>825 ท่านฮิโยโกะอาจจะอยู่ในอีเว้นต์เลิฟๆช่วงปีใหม่เลยไม่ว่างลงก็ได้ แต่ก่อนกุหวังว่าจะได้เห็นมุมมองเอ็นโจตอน 300 แต่ตอนนี้เป็นอะไร ขอแค่ลงก็พอ ฮือออออ

จะทันดิบละ มีเรื่อง​ไหนแนะนำ​บ้างมั้ย กุไม่มีอะไรอ่านแล้ว แง

ไม่แน่นะเว้ย ที่อ.แกหายไปร่วมๆสองสามเดือนเนี่ย พอเข้าเดือนมกราแกอาจจะมาลงทุกวันหรือวันเว้นวันก็ได้ //สูดกาวหนักมาก

>>830 สาธุ สมพรปาก แต่เวลาอาจารย์หายไปนานๆ พอกลับมาก็มักจะมาแบบสม่ำเสมอนะ สัปดาห์ละตอนไรงี้ ได้แค่นั้นกูก็กราบไหว้ฟ้าดินล่ะ

>>829 +1 กูรอ

>>810 แท้งกิ้วโมงทะลุมิติ ว่าแต่ท่านเรย์กะสุดท้ายก็มีใจให้เอนโจรึ แหมกุอุตสาห์ลุ้นประธานนักเรียน อยากเห็นท่านเรย์กะที่หยิ่งทรนง เชิดใส่เอนโจไปจนจบ

>>829 ลองเรื่องนี้ไหม https://www.novelupdates.com/series/zannen-kei-na-ojou-sama-no-nichijou/
เกิดใหม่เป็นนางร้ายเหมือนท่านเรย์กะ ไปๆมาๆกลายเป็นการรวมตัวของพวกคุณหนูสวยเสียของซะงั้น

>>829 ถ้าแนวในรั้วโรงเรียนไม่แฟนตาซีที่กูยังตามอ่านอยู่ ส่วนใหญ่แปลอิ้งค์มีแค่ไม่กี่ตอนอะ ที่เหลือดำน้ำเอา...
By A Slight Mistake
Zannen Kei na Ojou-sama no Nichijou
Omae Mitai na Hiroin ga Ite Tamaruka!
Reiryuu Academy Student Council

สามเรื่องแรกเกิดใหม่เป็นตัวร้ายหมด
เรื่องสุดท้ายเป็นสาวธรรมดาๆ(?)ที่ไปพัวพันกับหนุ่มๆสภานักเรียน

>>835 …ขออนุญาตเพื่อนโม่งคนอื่นๆนะ แต่มึงแนะนำแนวแฟนซี ตัวร้าย บลาๆอีกก็ได้กูชอบ…

>>829
Koushaku Reijou no Tashinami นางร้าย ลูกสาวดยุค เนื้อเรื่องเป็นช่วงหลังจากฉากสุดท้ายของเกมจีบหนุ่ม หลังโดนไล่ออกจากรร. นางร้ายระลึกชาติได้ เอาความรู้ยุคปัจจุบันมาพัฒนาเมืองของตระกูล เป็นแนวสร้างเมือง-ทำการค้า ตอนหลังๆเข้าไปเกี่ยวข้องกับศึกชิงบัลลังค์ของเจ้าชาย(ที่หนึ่งในนั้นคือพระเอกเกมจีบหนุ่ม อดีตคู่หมั้น) เป็นเรื่องที่ภาพสวยมาก ทั้งนิยายและการ์ตูน
Zannen Kei na Ojou-sama no Nichijou ตามที่ข้างบนบอกเลย
Otome Game Rokkushuume, Automode ga Kiremashita นางร้ายเกมจีบหนุ่ม ที่เล่นเนื้อเรื่องมา5รอบ แต่ตัวนางร้ายควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามเนื้อเรื่อง พอครั้งที่หกอยู่ดีๆก็ควบคุมร่างกายตัวเองได้ แล้วก็พยายามแก้ไขไม่ให้ตัวเองตายเหมือนรอบก่อนๆ
Albert Ke no Reijou wa Botsuraku wo go Shomou desu นางร้ายที่ระลึกชาติได้ แต่ก็ยังทำตามรูทนั้นอยู่ดี
ที่เหลือก็พวกบากะรีน่า เอลิซ่า น่าจะรู้จักอยู่แล้ว ความจริงถ้าเรื่องที่ผู้หญิงชอบอ่านกัน จะมีคุโมะโกะ(หนูแมงมุม)กับเกิดใหม่เป็นสไลม์มั้ง ถึงจะไม่ใช่แนวโอโตเมะก็เถอะ แต่สองเรื่องนี้มีลิขสิทธิ์ไปแล้ว ถ้าอยากอ่านแบบรูปเล่มก็ไปซื้อหากันได้ ส่วนตัวกูชอบคุโมะโกะเวอร์การ์ตูนมาก แต่ยังไม่เห็นวางขายแฮะ

Tensei Saki ga Shoujo Manga no Shiro Buta Reijou datta
ตามเนื้อเรื่องหนังสือที่ตัวเอกระลึกชาติได้คือได้มาเกิดเป็นยัยอ้วนลูกน้องเจ้าหญิงที่เป็นนางร้าย ซึ่งพอถูกจับได้ว่าแกล้งนางเอกก็จะโดนให้เป็นแพะแล้วโดนประหาร
นางเลยต้องพยายามลดความอ้วนและหาคู่หมั่นให้ได้เพื่อจะได้ไม่ต้องถูกส่งไปเป็นลูกน้องเจ้าหญิง

聖女の魔力は万能です
เรื่องนี้ก็ดีนะ ภาพสวยทั้งนิยายและมังงะ สำคัญคือยังไม่มีใครแปลด้วย(ยกเว้นนิยายที่พอมีมั่ง)
เป็นแนวถูกอัญเชิญไปต่างโลก แต่ถูกลูกหลงไปด้วยตอนเข้าบ้าน เป็นการอัญเชิญนักบุญหรือไงนี่แหละ ทีนี้นางเอกของเรื่อง เซย์(ใช่รึเปล่านะ เหมือนจะเขียนด้วยคาตากานะ) เลยหาช่องทางการใช้ชีวิตอยู่ในต่างโลกที่มีระบบสเตตัส ก็เลยฝึกงานกลายเป็นหมอยาที่ทำโพชั่นได้มั้ง เนื้อเรื่องเรื่อยๆไม่ปวดตับดี ใครอยากอ่านฉบับมังงะ(raw) เชิญ....
https://comic.pixiv.net/works/3895
มีอยู่4ตอน ไม่รู้ว่าตอนหลังๆมีเรื่องอะไรไหม เห็นภาพประกอบในนิยายก็อลังการดี รู้สึกคนวาดจะคนเดียวกันด้วยสิ ลายเส้นเหมือนกันมาก

ขอบคุณตอนใหม่มาก อิเอ็นโจหลอกแต๊ะอั๋งและใช้คำพูดหวานๆชมท่านเรย์กะกี่รอบแล้ววะเนี่ยตอนนี้ เยอะจนหวานเลี่ยนชิบหายยยยย

โอ้ยยย อ่านตอนล่าสุดเเล้วเอ็นโจ!! นายทำดีมาก!! เหมือนตอนชมกระต่ายจะไม่โดนหักธงนะ

ตอนนี้เอ็นโจนัวเนียมากอ่ะ ป้วนๆเปี้ยนๆอยู่ข้างๆตลอด เดี๋ยวพยุง เดี๋ยวส่งน้ำ แถมยังขัดคอเพื่อนสนิทอีก

เอ็นโจมาตอนนี้นี่ทำแต้มรัวๆเลยวุ้ย แม้ว่าสาวเจ้าจะยังไม่รู้ตัวก็เถอะ

ถามหน่อยครับว่าตอนท้ายที่เอ็นโจมาแทรกกลางบทสนทนาแล้วกล่าวหาว่าคาบุจะล้างสมองท่านเรย์กะเนี่ย
คาบุมันคิดจะทำจริงๆเอ็นโจเลยมาห้าม
หรือ แค่เห็นบรรยากาศระหว่างท่านเรย์กะกับคาบุกำลังซาบซึ้ง เอ็นโจเลยขู่ให้ท่านเรย์กะกลัวเฉยๆ เปลี่ยนโม้เม้นหวานๆให้กลายเป็นสยองขวัญตามประสาคนหวง
ทุกท่านคิดว่าไงกันบ้างครับ

ไม่ได้จะกรี๊ดความยันของท่านเอ็นโจ ไม่ได้จะกรี๊ดความยันของท่านเอ็นโจ ไม่ได้จะกรี๊ดความยันของท่านเอ็นโจจริงจริ๊งงงง ฮันนีอววากสสก

ท่านเอ็นโจนี่ดูมีความฝังใจว่าท่านเรย์กะเป็นกระต่ายขาวจริงๆนะเนี่ย จะลาเต้อาร์ตเอย วันเกิดยูกิโนะคุง แล้วก็มาไอ้นี่อีก คนที่ยิ้มในตอนนั้นต้องเป็นท่านเอ็นโจแหงๆเลยค่ะ คนที่จะรู้ว่าท่านเรย์กะขี้แหยเบอร์นั้น ต้องเป็นท่านเอ็นโจที่ชอบแหย่ท่านเรย์กะเล่นมาแต่ไหนแต่ไร~ ฮรื่ออออ

แต่ จะ จุด จุดพีค คือ ตรงหลังจากออกกำลังกายเสร็จแล้วท่านคาบุรากิชมท่านเรย์กะ ท่านเรย์กะซาบซึ้งมากเอื้อมไปจับมือ*อยากทำให้ตัวหนังสือเป็นสีแดงตัวโตๆ* ฮื่อ เหมือนเรือคาบุในใจเกือบจะติดสปีดแล่นฉิว แต่ว่าเสียงเยือกเย็นของท่านเอ็นโจก็ดังขึ้นก่อน

อิจฉาสินะคะอิจฉาสินะคะอิจฉาสินะคะอิจฉาสินะคะ

ตัวเองชมไป(หลายรอบ_ตลอดหลายปี)ไม่ได้ผลอะไรแถมสาวเจ้าทำเหมือนไม่ได้ยิน แต่พอมาซายะชมครั้งนึงก็ซาบซึ้งจน take initiative move จับมือก่อนเลย //แค่กๆ นี่ยังไม่นับตอนสอบได้ดีท่านเรย์กะก็อยากให้ท่านคาบุรากิชมอีกนะ หึหึหึหึหึหึหึ

แต่สุดท้ายก็ประคองเขาจนได้สินะคะเนี่ย ท่านเอ็นโจจจ …แต่ไม่ว่าเราจะพยายามถอดฟิลเตอร์อย่างไรก็ยังคงได้ว่าท่านเอ็นโจหึงอยู่ดี ฮื่ออ หรืออาจจะแกล้งดูปฏิกิริยาท่านเรย์กะก็ได้ ตะ แต่ นั่นก็เรือแล่นเหมือนกันแาหากิกสด่ก

สถานการณ์ในหัวคือ มันดูสวีทเกินไปรึเปล่านะ แต่มันก็ดีแล้ว แต่เอ๊ะ ตอนหน้า… ไม่หรอก

เรือคาบุเรย์กะก็น่าแล่นเหมือนกันนะ._. (ขยับมาหวีดไกลๆ กลัวอาถรรรพ์คนด้านบนนะคร้ะ)
แบบว่าจะมองก็ได้ว่าท่านเรย์กะเปิดใจกับคาบุแล้ว อยากได้คำชม พอได้คำชมก็ซาบซึ้งมากอีก สามารถเขียนเป็นฟีลแบบเหมือนแอบชอบเขาแต่รู้ตอนจบอยู่แล้ว เลยซ่อนไว้ไม่ได้บรรยายมันออกมาก็ได้ ส่วนคาบุก็แค่ปลื้ม/ชื่นชมทาคามิจิเฉยๆ จริงๆแล้วไม่รู้ใจตัวเอง แงงวง กาวเว่อ สกาก่แ้่

ตอนนี้ดีเรือแล่นค่ะ เอ็นโจทั้งนัว ทั้งหยอด ที่ไปเทรนด์กับท่านอิฯมานี่ ลากเอ็นโจไปด้วยใช่ไหมคะนั่น แต่ดูเหมือนคาบุจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยนะ เอ็นโจอัพสกิลอยู่คนเดียว

แหม่ เอ็นโจ ตอนเรย์กะจับมือคาบุ ก็เข้ามาแทรกเลยนะ ตัวเองยังมีชนักปักหลัง สถานะความโสดไม่ได้ต่างอะไรจากคาบุที่มีวาคาบะแท้ๆ แต่หวงจัง

อยากเห็นกระต่ายน้อยถูกจอมมารกิน อา ฟินนนนน

>>844 ยังพิมไม่จบ เอ๊ะ จริงๆแล้วท่านเอ็นโจไม่อยากให้จับมือมาซายะแต่เราเองประคองได้สินะะะ

ปล.ท่านเรย์กะออกกำลังกายมาชั่วโมงนึงไม่มีเหม็นเหงื่ออะไรเลยเรอะ แต่คาบุที่ยืนเฝ้า+ตะโกนให้กำลังใจ(?)ตลอด1ชม.นี่ก็ทุ่มเทแฮะ สมแล้วที่ได้ฉายาเป็นจักรพรรดิตอนนั้น…

เอ็นโจ.....นายทำดีแล้ว ส่วนคาบุรากี้....นายน่ะไปตายซะ!
ว่าแต่ mind control นี่อย่าบอกนะว่าเอ็นโจเคยทำ ต้องเคยทำเพื่อสโตกแน่ๆ!!!
ไม่ก็ทำเพื่อกำจัดศัตรู!!

ตอนโดนชมเรื่องกระต่ายนี่ต้องหน้าแดงแน่นอน ปกติก็ปิดบังอารมณ์อะไรไม่ได้อยู่แล้ว ต้องเขิลลแน่นอนน >///<
.
.
//คนที่จะMC เธอได้ มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น!!!?!

Babe pig in the city ...ดักกง ดักแก่อะไรไม่มี๊

อ๋าาาา อ๋าาาาา อ๋าาาาา ตอนนี้ดีงามสุด ๆ ไปเลย!! เอ็นโจ กู๊ดจ๊อบ!!! ขยันหยอด ขยันเลี่ยนต่อไป เดี๋ยวเจ้าแม่ก็คงรับรู้เองแหละ โฮกกกกก อ่านไปหวีดไปได้เกือบทุกบรรทัดเลย หุหุหุ

มาว่าคาบุรากิว่า mind control แต่ตัวเองแหละที่mind control เจ้าแม่สุด ๆ เลยนี่หว่า...

>>843 กูว่าหึง เลยขู่ให้กลัว จากนั้นตัวเองไปเสนอตัวช่วยแทน นี่ก็เข้าสูตร mind control เหมือนกันนี่หว่า 555555

ตอนหน้าก็จะกลับไปสโลว์ไลฟ์หรือหักธงเราสินะสินะ อย่ามาหยอดโมเในท์ให้เราย่ามใจหน่อยเลย ฮือ

>>849 ใครเคยดู 30 อัพอ่ะ อะไรนะ? มันคือความคลาสสิก ไม่ใช่แก่หรอ
ส่วนคาบุรากิ เอ็งนี่น่าโดนฆ่าชิบ ไอ้ขาน้อยๆ ค่อยๆ เดิน มันอะไรกันย่ะ!! ประชดใช่ไหม ประชดสินะ!!
ส่วนเอ็นโจ พยายามเข้านะจอมมาร

>>850 >>851 กูก็คิดแบบนั้นว่ะ ไอ้ที่สอดคาบุรากิน่ะไม่ใช่อะไรหรอก จะเบรคเค้าแล้วฉวยจังหวะมา mind control ซะเองน่ะสิ เล่นเอาท่านเรย์กะเป๋ไปเลยเห็นปะ มีปล่อยให้ประคองอย่างซาบซึ้งด้วย เอ็นโจแม่มร้ายยยย~ย กู้ดจ๊อบ!!

โมเมนท์หนุ่มๆเยอะมาก อยากได้โมเมนท์วาคาบะจังบ้าง5555

>>854 มีขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นๆด้วยนะมึง สงสัยจะไม่พอใจอย่างแรง จากนั้นก็เปิดฉากข่มขู่ให้เขากลัวคนอื่น ส่วนตัวเองเข้าไปช่วยเหลือให้เขาซาบซึ้งใจ บอกคนอื่นเขา mind control ตัวเองก็ทำอยู่ชัดๆ ไอ้หมอนี่มันร้ายนะคะหัวหน้าาาา

>>843 กูว่าทั้งสองอย่างผสมกัน คาบุก็คงตั้งใจจะ mind control ด้วย เพราะปกติไม่ค่อยชมเรย์กะเท่าไหร่ จริงๆอาจจะพูดจาบั่นทอนกำลังใจอย่าง "ของแค่นี้ ใครๆก็ทำได้ก็ได้" อันนี้น่าจะเป็นเทคนิคเดียวกะที่ใช้กะเหล่าม้าในการแข่งขี่ม้าส่งเมือง แต่เอ็นโจไม่จำเป็นต้องทักก็ได้ไง ปล่อยให้เชื่อฟังคาบุไป จริงๆก็วิน-วินทั้งเรย์กะ ทั้งคาบุ แต่ที่มาทักคงตั้งใจขัดจังหวะบ้างล่ะนะ ตอนนี้เอ็นโจดูมีความพยายาม ค่อยน่าเชียร์หน่อย เรือเอ็นโจกางใบพร้อมแล่นอีกครั้ง~♡

กู... กูกลับนึกถึง mine control อีกแบบ ที่ผู้ควบคุม 2 คน คนหนึ่งรับบทข่มขู่ คนหนึ่งรับบทปลอบประโลม เพื่อสร้างสถานการณ์ที่ทำให้เหยื่อซาบซึ้งใจต่อบุคคลหลัง
.......
สังเกตว่า ตั้งแต่มาถึงทั้ง 2 คนก็เล่นบทนี้แต่แรกแล้ว ไม่แน่ ที่เอ็นโจขัดอาจจะแบบ มาซายะ ตกลงกันแล้ว อย่ามาแย่งบท! ก็เป็นได้ //กาวดาร์กจังวะ

>>858 แบบมุกตำรวจดี ตำรวจเลวหรอ

>>859 มุกนี้มีเนื้อหายังไงอ่ะ กูไม่เคยได้ยิน....

>>860 เป็นกลยุทธทางจิตวิทยาเวลาสอบสวนผู้ต้องหาอะ จะมีคนรับบทบาทสองกลุ่ม กลุ่มแรกที่เป็นตำรวจเลวจะทำตัวก้าวร้าว หยาบคาย ใช้ความรุนแรง ทำให้ผู้ต้องหาเกลียดชัง เป็นการจัดฉากให้ฝ่ายตำรวจดีเข้ามาปลอบประโลม สุภาพ ให้กำลังใจ ทำให้ผู้ต้องหาเชื่อใจและไว้ใจยอมบอกความจริงในที่สุด แต่มุกนี้ใช้ไม่ค่อยได้ผลแล้วนะ ประมาณว่าเขารู้กันทั่วแล้วว่าโดนจัดฉากแหงๆ