>>417 'ขนมเปี๊ยะของข้าคงไม่ถูกปากท่านกระมัง..' เฉิงซิ่วเจี๋ยพลันมีสีหน้าเศร้าหมอง
'ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ' สิ้นคำพูด จากใบหน้าโศกเศร้าก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี
'ถ้าอย่างนั้นท่านก็ชอบขนมฝีมือข้า?'
'...' น่าแค้นใจยิ่งนัก! ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายแห่งตระกูลเฉิงจะอุตส่าห์ลงมือทำขนมด้วยตัวเอง หาไม่แล้วนางคงไม่แม้แต่จะรับประทาน
'แค่พูดว่าชอบออกมาจะยากอะไรกัน' องค์รัชทายาทพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย
'ชอบ! ชอบอะไรกันเจ้าคะ ข้าหาได้ชอบคุณชายเฉิงไม่' จี้ลี่ฮวาพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
'ข้าหมายถึงชอบขนม..' มู่หย่าไจ่มองอากัปกิริยาของจี้ลี่ฮวาอย่างงุนงง 'ข้าเห็นเจ้าบอก 'แค่คำเดียวนะเจ้าคะ' แต่ก็หยิบเอาๆ'