Fanboi Channel

ต่อจาก >>404

เการั่วเย่(วาคาบะ)ใช้รองเท้าสานจากเชือกฟางสวมใส่สองชั้นเพื่อหุ้มฝ่าเท้ามิให้หนาวเย็นจนเกินไป ตระกูลนางกล่าวไปแม้ไม่ถึงกับยากไร้แต่หากนำไปเทียบฐานะกับผู้อื่นในสถานศึกษารุ่ยหลวนยังห่างไกลอยู่มาก

รถม้าหลากหลายสีสันแล่นผ่านเการั่วเย่(วาคาบะ)ตรงไปยังอาคารภายในสถานศึกษา บ้างมีคุณหนูคุณชายนึกสนุกเปิดหน้าต่างฝ่าลมหนาวภายนอกเพื่อตั้งใจยิ้มเยาะให้นางโดยเฉพาะ แต่เการั่วเย่(วาคาบะ)หาได้สนใจไม่ นางยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังสถานศึกษาต่อไป

อย่างไรก็ตาม รถที่เทียมด้วยม้าพ่วงพีสีขาวถึงสี่ตัวกลับหยุดลงที่หน้าของนางตรงปากทางเข้าสถานศึกษาพอดี ตราประจำราชวงศ์ประทับอยู่แสดงออกถึงฐานะผู้อยู่ด้านใน ทันใดนั้นบุตรหลานล้างผลาญจำนวนมากที่อยู่ใกล้ต่างหันมามองเป็นทางเดียวกัน

เป็นบุรุษหล่อเหลารัศมีเรืองรองของผู้มีอำนาจ เปิดประตูเดินลงจากรถม้าอย่างสง่างาม

คนผู้นั้นย่อมเป็นไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)

บุรุษยังพอทำเนาแต่สตรีที่อยู่โดยรอบกลับส่งสายตาริษยาระคนเคียดขึงส่งไปยังสามัญชนนามเการั่วเย่(วาคาบะ) จนอากาศในฤดูเหมันต์เปลี่ยนเป็นอบอ้าวขึ้นบ้างแล้ว

ยามนั้นเห็นไท่จื่อ(คาบุรากิ)ถอดชุดคลุมเชือกฟางของเการั่วเย่(วาคาบะ)ออก ก่อนจะปลดเสื้อคลุมหนังเตียวที่ล้ำค่าของตัวคลุมตัวนางแทน

แม้ว่าเการั่วเย่(วาคาบะ)จะมีทีท่าตกอกตกใจแต่ไท่จื่อไม่ต้องการให้นางปฏิเสธ แม้เหลือระยะทางอีกเล็กน้อยยังคงชักชวนให้นางโดยสารรถม้าประจำตัวไท่จื่อตรงเข้าสู่สถานศึกษารุ่ยหลวนต่อไป

"นังจิ้กจอก!"

เสียงเคียดขึงไม่ธรรมดาถูกส่งออกมาจากกลุ่มสตรีกลุ่มใหญ่ที่มองเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล ผู้กล่าวอย่างเจ็บแค้นกลับเป็นเฟิงฉินเซียง(เซริกะ)ที่มีทีท่าเหลืออด

"ยอมไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ! ท่านหญิงจี้" คนถัดมาเป็นชุนจวี๋ไหน่(คิคุโนะ)ที่อดทนไม่ได้

ท่านหญิงจี้ที่ถูกพูดถึงย่อมเป็นจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) ตัวตนอันอยู่จุดสูงสุดของสตรีแห่งสถานศึกษารุ่ยหลวนในยามนี้ถัดจากยุคของท่านหญิงเหลียงโยวหลี่(ยูริเอะ)และท่านหญิงสุ่ยอ้ายหลัว(ไอระ)

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เพียงปรายตามองไปทิศทางนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า

"ไปกันเถอะค่ะ อย่าได้ให้อาจารย์ท่านรอนาน"

"ตะ แต่ว่า" เฟิงฉินเซียง(เซริกะ)พยายามดึงดันเล็กน้อยแต่พอเหลือบมองไปเห็นแววตาเยียบเย็นจากจี่ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่ปรากฏออกมาไม่บ่อยครั้ง คำพูดทั้งหลายกลับกลืนลงท้องไปก่อนจะเดินตามจี่ลี่ฮวาไปแต่โดยดี

จบตอนสอง สถานศึกษารุ่ยหลวน

>>405 สงสารเการั่วเย่ยิ่งนัก ถ้าใส่รองเท้าฟางหุ้มถึงหัวเข่านี่จะโดนสถานศึกษารุ่ยหลานตำหนิด้วยไหมเนี่ย
ป.ล. มึงมาดึกมากกก รักษาสุขภาพด้วย

>>404 >>405 พอมองจากมุมมองบุคคลที่3 แล้วคุณหนูจี้ นี้ให้อารมณ์เจ้าแม่มากกก

>>405 เกรงว่าจะต้องปิดโรงน้ำชาประชุมกันบ่อยๆ

>>408 เกรงว่าน้ำชาอย่างเดียวไม่น่าพอ ต้องมีเกี๊ยวน้ำ ซาละเปาขนมเปี๊ยะเลี้ยงรับรองคุณหนูจี้ด้วยนะ ไม่งั้นนางหนีไปนั่งเหลาอื่นแหงๆ

>>409 นึกสภาพพ่อหนุ่มเจ้าของโรงน้ำชาเอาขนมฝรั่งมาล่อเลยถถถถ

>>410 กุนี้นึกภาพตามเลย "คุณหนูจี้ เสว่เหย่(ยูกิโนะ)ฝากขนมต้านเกา(ขนมเค้ก)สูตรพิเศษจากแดนโอวโจว(ยุโรป)มาให้ ไม่ทราบว่าจะรับเพิ่ม 'สักชิ้นนึง'ไหมครับ"

>>411 ....แค่คำเดียวนะคะ//ซัดม่ามมม

>>409 เจ้าของเหลาทำอาหารให้กินเองเลย เสน่ห์ปลายจวักมัดใจเจ้าแม่ เอาอาหารให้กินทุกวันเดี๋ยวก็หลงรักเอง ถถถถถถ

>>411 ขอแก้หน่อย ชื่อยูกิโนะคือเสว่เหย่ แต่วิธีอ่านแบบจีน ถ้าทั้งสองตัวใช้เสียงสาม ตัวหน้าจะต้องเปลี่ยนเป็นเสียงสอง ดังนั้นชื่อยูกิโนะจะอ่านว่า เสวเหย่

>>414 โอ้ รับทราบ ขอบคุณมากจ้า :)

>>413 'คุณหนูจี้ รับขนมเปี๊ยะเพิ่มอีกไหม'
'แค่ชิ้นเดียวนะเจ้าคะ คุณชายเฉิง'
'ข้าลงมือทำเองเลยนะ ไม่ทราบว่าถูกปากคุณหนูหรือไม่'
'....'

>>416 คุณหนูจี้ได้รับฟังพลันชะงัก ขนมเปี๊ยะที่นางลิ้มรสใช้น้ำค้างกุหลาบที่เก็บก่อนตะวันฉายเป็นส่วนผสม แป้งก็เป็นแป้งข้าวเจ้าใหม่บดอย่างละเอียด รสชาตินับว่าเลิศเลอยิ่งนัก หากเมื่อคำนึงว่าทั้งหมดนี้ผ่านการปรุงจากคุณชายเฉินแล้ว นางก็ให้แค้นยิ่งนัก คราก่อนนางฝึกปรือฝีมือทำขนม บิดาและท่านพี่นางกลับรับทานด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่ง นางไม่สบอารมณ์ยิ่ง!

>>406 บังเอิญหิวขึ้นมาพอดี
>>414 ขอบคุณมาก ไว้มีบทจะเขียนตามนี้นะ
พวกโม่งรุ่ยหลวนทั้งหลายพยายามจะ tag food ให้คุณหนูจี้อยู่สินะ ไม่นานฟิคคุณหนูจี้คงกลายเป็นฟิคเทพเซียนเพราะคนเอาแต่ถวายบรรณาการให้นางเป็นแน่
โม่งแปลกลับมาลงต่อเมื่อไหร่จะเก็บตัวกลับตรอกไปก่อนนะ ยึดพื้นที่มากๆ ก็เริ่มเขินอยู่

>>418 มึงไม่ต้องห่วงกูเลยค่ะ ตอนนี้งานที่มาทำนอกแดนของกูบัดซบชีวิตมากก็ได้ฟิคในนี้แหละเยียวยา ; w ; อยากกลับไปแปลท่านเรย์กะต่อเร็วๆ จังว้อยยยย

>>419 โธ่ ที่รัก กูปลอบใจอะไรมึงได้นอกจากบอกว่าสู้ๆ นะ ทุกวันนี้กูก็สูดกาวซ่อมเรือต่อไป รอโม่งแปลตะเหมอ ถ้ากลับมาเหนื่อยๆ จาพักก่อนก็ได้ ปล.กูไม่ใช่ 418

>>417 'ขนมเปี๊ยะของข้าคงไม่ถูกปากท่านกระมัง..' เฉิงซิ่วเจี๋ยพลันมีสีหน้าเศร้าหมอง
'ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ' สิ้นคำพูด จากใบหน้าโศกเศร้าก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี
'ถ้าอย่างนั้นท่านก็ชอบขนมฝีมือข้า?'
'...' น่าแค้นใจยิ่งนัก! ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายแห่งตระกูลเฉิงจะอุตส่าห์ลงมือทำขนมด้วยตัวเอง หาไม่แล้วนางคงไม่แม้แต่จะรับประทาน
'แค่พูดว่าชอบออกมาจะยากอะไรกัน' องค์รัชทายาทพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย
'ชอบ! ชอบอะไรกันเจ้าคะ ข้าหาได้ชอบคุณชายเฉิงไม่' จี้ลี่ฮวาพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
'ข้าหมายถึงชอบขนม..' มู่หย่าไจ่มองอากัปกิริยาของจี้ลี่ฮวาอย่างงุนงง 'ข้าเห็นเจ้าบอก 'แค่คำเดียวนะเจ้าคะ' แต่ก็หยิบเอาๆ'

>>421 ฮิ้ววววว คุณชายเฉิงคะ ทำขนมหรืออาหารหนึ่งวันหนึ่งอย่างไปเลยค่ะ ล่อให้คุณหนูจี้มาทานอาหารสูตรพิเศษที่เหลาทุกวัน จะได้เห็นหน้าทุกวันยังไงล่ะคะ

>>416 นึกว่าคุณหนูจี้จะชะงักก่อนจะบิดเป็นชิ้นๆ

>>423 เป็นขนมเปี๊ยะรูปกระต่าย​สินะ
*บี้แหลกคามือ* "อะ ขออภัย​ด้วย​เจ้าค่ะคุณชาย แป้งขนมคงจักมีอัตราส่วนไม่ถูกต้อง จึงกลายเป็น​เศษแป้งง่ายดายเช่นนี้"

>>423 ถึงจะบิดแหลกคามือแต่ก็น่าจะกินเข้าไปจนหมดนะ ถถถถถถถถถถถ

เพียงพริบตาเดียวกระแสเวลาก็ไหลผ่านจนกลายเป็นยามเย็นแล้ว

สถานศึกษาส่วนใหญ่ให้ความสำคัญคุณธรรมจริยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีทั้งหลายยิ่งต้องเข้าฝึกอบรบเกี่ยวกับการเย็บปักถักร้อยเพื่อแสดงออกถึงความขยันขันแข็งเอาใจใส่อันจะเป็นการประเมินความดีของสตรีผู้นั้น ตำหนักศึกษาซือซิ่วจึงเปิดให้ผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา

"ท่านหญิงจี้พอแล้วหรือเจ้าคะ" สตรีผู้มีอายุไล่เลี่ยกับจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ภายในตำหนักศึกษาซือซิ่วยังแบ่งออกเป็นหลายเรือนแต่ท่านหญิงจี้กลับเลือกเรือนที่อยู่ห่างไกลผู้คนที่สุด ในเรือนแห่งนี้ส่วนใหญ่ประกอบด้วสตรีอ่อนแอเกรงกลัวการมีเรื่องราวและรักการปักผ้าอย่างแท้จริงรวมตัวกันอยู่ ดังนั้นเมื่อครั้นท่านหญิงจี้เปิดประตูเรือนออกมาสตรีภายในได้แต่ตกตะลึงกระทั่งหวาดกลัวไปเลยก็มี

อย่างไรก็ตามท่านหญิงจี้กลับไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอันใด นางเพียงแต่นั่งลงปักผ้าอย่างเงียบงัน แรกเริ่มบรรยากาศในห้องยังกระอักกระอ่วนอยู่บ้างแต่นานไปยังปราศจากเค้าความวุ่นวายผู้อื่นค่อยกล้าเปิดปากสนทนากับท่านหญิงจี้

"มีนัดหมายที่เรือนโบตั๋นน่ะ" ท่านหญิงจี้(เจ้าแม่)ยิ้มตอบ "คงต้องขอตัวก่อน"

คล้อยหลังท่านหญิงจี้กลับออกไปแล้วสตรีทั้งหลายในเรือนเร้นลับแห่งนี้ค่อยกลับมาจับกลุ่มสนทนากันถึงเรือนโบตั๋น

ในบรรดาคุณหนูคุณชายที่เข้ามายังสถานศึกษาทั้งหลายที่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนสูงลิ่วนั้น ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ถือว่าเป็นบุตรหลานคนสำคัญของกลุ่มที่มีอิทธิพลต่อแว่นแคว้นขนาดชี้เป็นชี้ตายได้

เรือนดอกโบตั๋นย่อมเป็นเรือนรับรองสำหรับลูกหลานคนสำคัญของกลุ่มเช่นว่านั้นทั้งยังต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสนับสนุนเบื้องหลังสถานศึกษา กล่าวได้ว่ากลุ่มดอกโบตั๋นนี้เป็นจุดสูงสุดของผู้เข้ามาเล่าเรียนในสถานศึกษารุ่ยหลวนนี้เอง

สตรีทั้งหลายต่างกล่าวถึงด้วยความอิจฉาเลื่อมใส ฟังว่าครั้งหนึ่งในเรือนดอกโบตั๋นเพราะท่านหญิงจี้ต้องการ ไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)จึงได้บรรเลงเพลงพิณที่มีน้อยครั้งจะแตะต้อง ผู้คนในเหตุการณ์กล่าวขานว่าเป็นบทเพลงที่งดงามราวกับบทเพลงที่เล่นอยู่บนสรวงสวรรค์ นับเป็นวาสนาที่ชั่วชีวิตไม่แน่ว่าจะได้ยินอีก

ฟังว่าก่อนหน้านั้นคุณชายใหญ่สกุลเฉิง(เอ็นโจ)ของจวนอัครเสนาบดียังเคยนำขนมจากต่างแคว้นเมื่อยามออกท่องเที่ยวร่วมกับไท่จื่อมาฝากตั้งแต่วันแรกที่มาถึง

เรือนดอกโบตั๋นเป็นสถานที่ราวกับเทพนิยายที่ก่อเกิดตำนานให้สตรีแรกรุ่นวาดฝันเช่นนั้น

ขณะเดียวกันจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่เดินชดช้อยจวบกระทั่งเข้าสู่เรือนดอกโบตั๋นจากนั้นเป็นใบหน้าหล่อเหลาของไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กับคุณชายใหญ่จวนอัครเสนาบดีเฉิงซิ่วเจี้ย(เอ็นโจ)ประจำอยู่ที่โต๊ะในมุมอันเป็นส่วนตัว

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เลือกเก้าอี้มุมข้างหน้าต่างอันเป็นที่ประจำของตนบ้างจากนั้นหยิบเอาฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งอันเป็นขนมที่ถูกจัดทำขึ้นมาอย่างปราณีตที่คนรับใช้ประจำเรือนดอกโบตั๋นจัดวางไว้รับรองยามคุณหนูคุณชายทั้งหลายสนทนาจากนั้นชาลัวเจียอันเป็นชาบรรณาธิการที่รองเพียงชาหูเชียกับชาเทียนชิที่มีเพียงยามจักรพรรดิสนทนากับแขกบ้านเมืองจึงนำออกมารับรองเท่านั้น ยามนี้กลับถูกวางลงต่อหน้าของท่านหญิงจี้แล้ว

นับหญิงจี้กัดฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งคำหนึ่งจากนั้นจิบชาอีกอึกโดยไม่สนใจทักทายบุรุษทั้งสอง เป็นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เอ่ยขึ้นมาก่อน

"เสด็จแม่บอกให้เจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง"

แค่ก...วันนี้ของปีหน้าเกือบเป็นวันครบรอบวันสิ้นชื่อของคุณหนูจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เสียแล้ว คุณหนูจี้หันขวับกลับไปมองไท่จื่อก่อนจะบอก

"เหตุใดไท่จื่อท่านไม่ปฏิเสธให้ัเสียหน่อยเจ้าคะ"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)ทราบดีอยู่แล้วว่าจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ไม่ชอบงานพบปะผู้คนเช่นเดียวกับตน แต่เมื่อตนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เหตุใดยังต้องช่วยส่งเสริมผู้อื่น

คนโบราณเคยกล่าวไว้มีเพื่อนร่วมทุกข์ทุกข์จึงเบาบาง มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้

"เจ้าปฏิเสธมารดาเจ้าได้หรือ" มู่หย่าไจเลิกคิ้วถามกลับจากนั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะก้มหน้ากระซิบ

"เหลากรงไม้สาน มีเรื่องจะคุยด้วย"

"ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ"

พักก่อน มื้อดึกย่อยแล้ว ถถถ

>>426 จากนั้นคุณชายเฉิงก็จะเข้ามาทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "คุณหนูจี้ เมื่อวันก่อนข้าคล้ายเห็นท่านแถวๆ เรือนสภาสถานศึกษารุ่ยหลวนใช่หรือไม่นะ..." จนคุณหนูจี้สำลักน้ำชาไหมนะ
รอตอนต่อไปนะคะ <3

>>428 เรือนจอหงวน? ถถถถ

มีคำว่าสภาแบบคันจิมะ เดียวถอดเสียงให้

>>430 คำว่าสภานักเรียนเขียนงี้อ่ะ 生徒会 ถ้าเป็นประธานสภานักเรียนก็ 生徒会長

>>431 สภานักเรียน คือ เชิงถูฮุ่ย งั้นคงเป็นหอเชิงถู ไม่ก็ หอกำเนิดหนทาง (?) กูแปลตรงตัว 5555

>>431 生徒会 sheng1tu2hui4 เชิงถูฮุ่ย
生徒会长 sheng1tu2hui4zhang3 เชิงถูฮุ่ยจ่าง

ต่อไปจะมีคุณหนูจี้ vs น้องเหมาเหมามั้ยวะ กูแอบอยากเห็นน้องเหมามาเป็นนางกำนัลประจำตัวคุณหนูจี้คอยชิมทดสอบพิษอาหารนางจังว่ะ คงกินจนอ้วนทั้งนายบ่าว

>>434 กูว่าคงไม่มีใครอ้วนหรอก เพราะเหมาเหมาคงคิดค้นตำรับยาลดความอ้วนแล้วเผยแพร่ให้เจ้าแม่กิน สงสัยคงได้กินยาลดความอ้วน 2 ครั้ง/สัปดาห์ ทั้งนายทั้งบ่าวแน่ๆ

เจ้าแม่อาจถูกเหมาเหมามองอย่างเหยียดหยาม

ที่นี่ที่ไหนกันนะ

เสียงนกขับขานยามเช้าทำให้เหมาเหมาตื่นจากนิทราอันยาวนาน ก่อนจะรู้ตัวอีกทีว่าห้องที่นางอยู่กลายเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคย

แรกเริ่มเหมาเหมาคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งว่าใช่คนผู้นั้นหรือไม่ที่ลักพาตัวนางมาไว้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ แต่ตรองดูแล้วกลับไม่พบเหตุผลอันใด หากอีกฝ่ายจงใจสร้างความลำบากแก่นางสมควรกระทำต่อหน้าเสียมากกว่า

แม้ว่าจะไม่ตัดความเป็นไปได้ในทันทีแต่เหมาเหมายังคงลุกขึ้นมาสำรวจโดยรอบ แต่พอเปิดประตูเพื่อมองทิศทัศน์ภายนอกค่อยรู้สึกว่าเรื่องราวไม่เข้าทีนัก

"เหมาเหมา"

เสียงสตรีที่ไม่เคยผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง เหมเหมาหันหน้าไปยังอีกฝ่ายแล้วจะเรียกเอาความทรงจำส่วนลึกเพื่อค้นดูว่าคนผู้นี้เป็นใครกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจดจำได้

"เหมาเหมา อย่าลืมนะว่าวันนีในวังมีงานเลี้ยง เจ้าเตรียมตัวไว้ยกอาหารไว้ด้วย"

"อะ เอ๋" เหมาเหมายังคงงุนงงกับเรื่องราวข้างหน้า ก่อนจะถามออกไป "ทำไมเป็นข้า"

"ใบหน้าเจ้าไม่เลวนี่ ไม่ใช่เจ้าจึงแปลก" สตรีผู้นันหัวเราะคิกก่อนจะทำท่าแอบกระซิบที่ข้างหูของเหมาเหมา "อันที่จริงเพราะว่าส่วนบนของเจ้ามีไม่มากด้วย ผู้จัดงานเห็นว่าใบหน้าเจ้ามองดูแล้วสบายตาแต่ว่าร่างกายยังไม่เติบโตเต็มสาวยากที่จะโดดเด่นเกินหน้าเกินตาท่านหญิงทั้งหลายที่เข้าร่วม"

หลังอธิบายเหตุผลเสร็จสตรีผู้นั้นทำท่าจะจากไป เหมาเหมาค่อยกล่าวขึ้นมาว่า "พี่สาวท่านเห็นท่านจินชิหรือไม่"

สตรีผู้นั้นกลับมีใบหน้างุนงงโดยไม่เสแสร้งก่อนจะตอบกลับ "ท่านจินชิ? ผู้ใดกันหรือ"

ตอนส่วนที่ 1/3 โดยประมาณ ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

>>437 โอ้วววว อยากอ่านอะไรก็ได้อ่าน วิเศษแท้ๆ

>>437 ก่อนที่เหมาเหมาจะเครียดกับเจ้าแม่ จะกุมขมับกับไทจื่อก่อนมั้ยนี่สิถถถถ

เหมาเหมาไม่ได้ทำยาแก้พิษแต่ทำยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ

>>440 อาจต้องทำยาโรคกระเพาะรักษาความเครียดที่ได้รับจากไท่จื่อ...

บางทีนางอาจจะกำลังฝันอยู่

เหมาเหมาทบทวนความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่าว่าก่อนที่ตัวเองจะหลับไปได้ลองใช้สมุนไพรตัวใดที่มีผลให้หลับลึกหรือไม่ หรือว่าอาหารเครื่องดื่มมื้อไหนมีปัญหา หรือจะเป็นตอนที่ทดสอบพิษแทนพระสนมเกียคุโยเจอปัญหาอันใด

ไม่แน่ว่ายามนี้แท้จริงนางอาจจะตายไปแล้วครั้งหนึ่งก็ได้

เหมาเหมาพบว่าพระราชวังยามนี้แตกต่างจากเดิมไปมาก ไม่มีผู้ใดรู้จักท่านจินชิ ไม่มีผู้ใดรู้จักพระสนมเกียคุโย จิตใจเบื้องลึกกลายเป็นเบาโหวง

แต่อย่างไรชีวิตก่อนหน้าไม่ถือว่าดีเท่าไหร่ ชีวิตยามนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมาก ออกจะดีกว่าด้วยซ้ำติดก็แต่นางไม่ได้มีโอกาสกลับไปทดลองสมุนไพรอย่างที่ชื่นชอบ

งานเลี้ยงเริ่มช่วงใกล้ยามเย็น เหมาเหมาถูกนำมาไว้ที่ใกล้โรงครัวเป็นการชั่วคราวก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มพอมีเวลา นางกำนัลหลายคนจึงเดินเล่นอยู่รอบๆ เหมาเหมาจึงเลียนแบบตาม

ยามนั้นสายตาอันเฉียบคมที่มีต่อสมุนไพรของนางนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก่อนจะพบว่าเป็นมันขึ้นอยู่ใกล้ต้นไม้ที่ไม่โดดเด่นนัก แต่สภาพโดยลอบเหมาะกับการเจริญเติบโต เหมาเหมาตาลุกวาวขึ้นมาก่อนจะลองเหลือบไปดูอีกทาง

เจออีกแล้ว เจออีกแล้ว

เหมาเหมาเดินตามร่องรอยสมุนไพรอย่างสนุกสนาน เด็ดดมลิ้มรสบ้างเป็นระยะก่อนจะคลอเพลงออกมาไม่รู้ตัว

บทเพลงจบแล้วเหมาเหมาเงยหน้าขึ้นค่อยพบว่ายามนี้อยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก

เหมาเหมาย่อมไม่รู้จักเส้นทางในพระราชวังแห่งนี้ พื้นที่กว้างขวางใหญ่โตจึงทำให้หลงทางโดยง่าย หลังสงบจิตใจสักพักกลิ่นหอมบางอย่างลอยแตะจมูก เหมาเหมาค่อยลองสูดดมกลิ่นนั้นเพื่อตามหาเส้นทางกลับ

"พอใช้ได้แล้วกระมัง"

หลังจากเดินมาระยะทางหนึ่งเหมาเหมาค่อยได้ยินเสียงเด็กสาวดังขึ้นมา สองเท้าค่อยเร่งขึ้นอีกนิดก่อนจะพบสตรีที่มีรอยยิ้มสดใสกำลังดูไฟในซึ้งที่ใช้นึ่งซาลาเปาอยู่

"เอ่อ คือว่า" เหมาเหมาบังเกิดความลังเลอันเนื่องมาจากชุดของอีกฝ่ายดูไม่คล้ายนางกำนัลภายในนัก เนื้อผ้าก็ด้อยเกินกว่าจะเป็นชุดของท่านหญิงผู้มาจากสกุลสูงส่ง นอกเสียจากว่าเป็นสามัญชนแล้วไม่น่าเป็นผู้อื่นได้อีก

สตรีตรงหน้าใบหน้างดงามไม่น้อย พอนางหันขวับมากลับกลายเป็นสตรีผู้นั้นทำท่าตกใจก่อนจะชิงกล่าวแทน

"ขะ ข้าไม่ใช่คนน่าสงสัยนะ"

เหมาเหมามึนงงยิ่งกว่าเดิม แต่พอได้ฟังแล้วกลับเริ่มระวังตัวมากขึ้น

"ข้าเป็นแม่ครัวภายนอก พอดีมีคนเรียกให้มาทำของว่างในวังวันนี้ก็เลยมีโอกาสเข้ามา แต่ว่าโรงครัวไม่มีพื้นที่เพียงพอข้าเลยต้องออกมานึ่งซาลาเปาที่นี่น่ะ" สตรีผู้นั้นรีบกล่าว เหมาเหมาค่อยคลายใจขึ้นมาก่อนกล่าวกับอีกฝ่าย

"ท่านสวยเกินกว่าแม่ครัวที่ข้าเคยเห็นไม่น้อย ท่านมีนามว่าอันใดหรือ"

สตรีผู้นั้นทำท่าเกาแก้มด้วยความขัดเขินก่อนจะตอบ "ข้าชื่อเการั่วเย่(วาคาบะ) เจ้าเล่า"

"เหมาเหมา"

ตอนที่ 2/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

กี้ดดดด ขอบคุณสำหรับกาวน้า /สูดฟืดฟาด แต่ต้องอาบกาวให้ออสโมซิสเข้าผิวหนังขนาดไหนถึงแต่งให้เข้ากันแบบนี้ได้ ผู้น้อยขอคารวะหนึ่งจอก

>>442 โอ้ ภรรยา(วาคาบะ)เข้าวังมาทำอาหารให้สามี(เรย์กะ)สินะ

>>444 มาขโมยผักในวังใช้ทำกับข้าวสินะ
ปล.เวอร์ชั่นปกติเจ้าหัวม้วนเกลียวแบบฝรั่ง ถ้าเวอร์ชั่นจีนจะทรงอะไรวะ//ประโคมปิ่นบนหัว?

"เการั่วเย่(วาคาบะ) หน้าเจ้า" เหมาเหมาสังเกตเห็นเมือครู่ที่เการั่วเย่(วาคาบะ)เกาแก้มคราบเขม่าที่ติดอยู่มือกลายเป็นติดที่ใบหน้าไปด้วย

"หน้าข้าทำไมหรือ" เการั่วเย่(วาคาบะ)พลางใช้ฝ่ามือลูบไปทั่วใบหน้าเพื่อค้นหาความผิดปกตินั่น แต่พอรู้ตัวว่าเกิดรอยสากจากคราบเขม่าควันจนนางถอนมือออกมามองดูค่อยร้องด้วยความตกใจขึ้น

"แย่แล้วสิ แบบนี้ยิ่งดูน่าสงสัยเข้าไปใหญ่" เการั่วเย่(วาคาบะ)อุทานก่อนจะเป็นใบหน้ามึนตึงของเหมาเหมาที่กำลังคิดว่านั่นใช่เรื่องที่ต้องกังวลหรือไร เจ้ายังเป็นสตรีอยู่หรือแต่คิดอีกทีก็คล้ายจะเข้าตัวเอง

"เหมาเหมา เจ้าดูไฟให้ข้าสักครู่ได้หรือไม่ข้าขอตัวไปล้างหน้าก่อน"

"ได้สิ" เหมาเหมาตอบกลับโดยไม่คิดอะไร

คล้อยหลังเการั่วเย่จากไปไม่นาน พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเหมาเหมาสนทนากับเปลวไฟอยู่ครู่หนึ่งค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง

พอหันกลับไปกลับเป็นสตรีที่เพียงมองดูก็รู้ว่าฐานะสูงส่ง เหมาเหมาไม่เคยพบท่านหญิงท่านใดที่มีรัศมีสูงศักดิ์เช่นนี้จากบุตรีขุนนางทั่วไปมาก่อนนอกเสียจากบรรดาท่านหญิงลำดับต้นๆ หรือองค์หญิงเชื้อพระวงศ์

ใบหน้างดงามอย่างสตรีในภาพวาดโบราณปรากฏคล้ายความฝัน เหมาเหมาเหม่อมองจนซึมเซาอยู่ครู่หนึ่งค่อยทราบว่าตัวเสียมารยาทแล้ว

"นี่...ซาลาเปางั้นหรือ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าวขึ้นเป็นคำแรกโดยไม่ตำหนิในความไร้มารยาทของตน เหมาเหมาค่อยรีบร้อนตอบกลับ

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

"กลิ่นหอมนัก คล้ายกลิ่นที่ข้าเคยพบมาก่อน" ท่านหญิงผู้นั้นพิจารณาซึ้งนึ่งซาลาเปาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาถามว่า "ข้าลองกินก่อนได้หรือไม่"

เหมาเหมารู้สึกว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธท่านหญิงตรงหน้า จากนั้นค่อยจัดหาถาดรองยกซาลาเปาขึ้นมาให้

กิริยาของท่านหญิงงดงามรัดตึงจนเหมาเหมารู้สึกว่าเวลาผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียว ซาลาเปาก้อนใหญ่เมื่อครู่ก็หายไปสิ้น เหมาเหมาค่อยตกใจว่าตนกลับเหม่อลอยได้ถึงเพียงนี้หรือ

เห็นท่านหญิงยังมองที่ซึ้งซาลาเปาไม่วางตา ในนั้นยังมีอีกจำนวนหนึ่งเหมาเหมาคิดว่าอย่างไรอาหารทำมาเพื่อรับรองอยู่แล้วจึงกล่าว

"ท่านหญิงรับอีกสักชิ้นไหมเจ้าคะ"

อีกฝ่ายไม่มีทีท่าปฏิเสธที่ถูกเรียกว่าท่านหญิง เหมาเหมาค่อยคลายใจว่าตัวเองเข้าใจถูกแล้ว หากเมื่อครู่เผลอนึกไปว่าหากอีกฝ่ายเป็นกงจู้แล้วตนเรียกผิดขึ้นมาเรื่องราวอาจจะบานปลายได้

"ไม่ดีกระมัง แต่เมื่อพูดถึงขนาดนั้นแล้วก็ขออีกสักคำแล้วกันนะ" ท่านหญิงยิ้มตอบก่อนจะหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดอีกคำ

เหมาเหมาเห็นท่าทางของท่านหญิงดูมีความสุขกับอาหารที่ดูสามัญชนเช่นนี้จึงเริ่มรู้สึกดีกับอีกฝ่าย จากนั้นท่านหญิงค่อยถามขึ้นมา

"เจ้ามีจิ๊กโฉ่ว(ซอสเปรี้ยว)สักนิดหรือไม่ ข้าว่ามันน่าจะเข้ากันดีนะ" ท่านหญิงผู้นั้นถามพลางกัดอีกคำ

เมื่อครู่เหมาเหมารู้สึกว่าเห็นขวดคล้ายเช่นว่านั้นมาก่อนค่อยเดินออกไปสำรวจก่อนจะกลับมา ซาลาเปาในมือท่านหญิงกลับคล้ายมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย

"จิ๊กโฉ่วเจ้าค่ะท่านหญิง"

"ขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มตอบก่อนจะเอาซาลาเปาจิ้มกับจิ๊กโฉ่ว

อาจเพราะจิ้มหนาเกินไปเหมาเหมาสังเกตว่ายามยกซาลาเปาขึ้นจิ๊กโฉ่วกลับกระฉอกใส่เสื้อผ้าอันงดงามของท่านหญิงจนอดจะกล่าวไม่ได้

"ท่านหญิงจี้!"

ผู้ชิงกล่าวกลับไม่ใช่เหมาเหมา

เการั่วเย่(วาคาบะ)ที่ไปล้างหน้าเมื่อครู่เดินกลับมาพอดีกับจิ๊กโฉ่วนั้นกระเซ็นใส่ชุดของท่านหญิง ใบหน้าตกอกตกใจปรากฏขึ้นมาจากท่านหญิงผู้นั้นก่อนนางจะหันไปหาแม่ครัวสามัญชนที่กำลังมีสีหน้าตกตะลึง

"เอ่อ...บังเอิญจังเลยนะ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว

ตอนที่ 2.9/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

>>446 เกิดชาตินี้ต้องกู้ตระกูลให้รอดจากความพิโรธขององค์ไท่จื่อ สั่งประหาร 7 ชั่วโคตรสินะ

แวบนึงกูก็คิดขึ้นมาว่า ท่านอิมาริจะอาชีพไรวะ องค์ชายต่างชนเผ่าที่มีอาชีพเสริมเป็นโจรปล้นสวาทงี้อ่อ55555

>>448 พวกคุณชายเจ้าสำราญนี่แหละ555
เพียงแต่ไม่น่าใช่พวกขุนนาง น่าจะออกไปทางนักปราชญ์นักกวี เชี่ยวชาญพวกเพลงพิณ กาพย์กลอน คัดอักษร เดินหมาก เทือกๆนี้ล่ะมั้ง

>>448 ขุนนางไงมึง น่าจะประมาณพวก สุนทรภู่ ที่เป็นขุนนางเก่งแต่งกาพย์กลอนเป็นพิเศษ 555

>>448 กูว่าต้องเป็นบุตรขุนนางชั้นผู้ใหญ่ (แต่ก็เป็นคุณชายเจ้าสำราญ)ร่ำเรียนศาสตร์ศิลป์ทุกแขนงอย่างแตกฉาน แต่ไม่สอบจอหงวนกลับมาเปิดหอศิลป์เลื่องชื่อในตรอกอูอี ชั้นหนึ่งจัดแสดงต่างๆเช่น บรรเลงพิณ ร่ายรำ แสดงละคร ชั้นสองเปิดให้บัณฑิตกับคุณหนูได้ประชันฝีมือตามหัวข้อรายวัน ชั้นสามจัดแสดงภาพวาด กาพย์กลอนของศิลปินมีชื่อไรงี้

>>446 ยาวๆเลยได้มั้ยช้อบชอบ

>>448 เป็นลูกหลานล้างผลาญของตระกูลใหญ่ คำร่ำลือว่าเป็นคุณชายมากรัก โจรเด็ดบุปผา เพียงแต่สตรีที่เป็นผู้เสียหายทั้งหลายไม่มีผู้ใดยอมรับว่าตนถูกหลอกลวง อย่างไรก็ตามครั้งหนึ่งมีสามีของสตรีผู้หนึ่งไม่พอใจทั้งไม่ทราบฉากหลังของคุณชายท่านนี้จึงได้ลงไม้ลงมือไปจนคุณชายแทบเสียชีวิตไปรอบหนึ่ง แต่คุณชายยังคงยึดมั่นใจอุดมการณ์ต่อไป

เมื่อครั้งความนิยมของคุณชายหยวนว่านหลี่(อิมาริ)พุ่งไปสูงสุด เหล่าคุณหนูชาติตระกูลดีทั้งหลายถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเพียงเพื่อให้คุณชายหยวนปรายตามองพวกนางแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี เดือดร้อนถึงขุนนางประจำศาลยุติธรรมต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณชายจี้ บุรุษหนุ่มอนาคตไกล ทายาทขุนนางใหญ่ ผู้สอบเป็นจอหงวนรับราชการได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าพิธีสวมหมวก
เมื่อคุณชายจี้ไปพบกับคุณชายหยวนก็ไม่เสียเวลาเจรจาพาทีให้มากความ กำปั้นขวาพุ่งเข้าปะทะร่างของคุณชายหยวนในพริบตา ทั้งความเร็วและน้ำหนักของกำปั้นนั้นมิชวนให้เชื่อเลยว่าจะมาจากจอหงวนฝ่ายบุ๋นผู้สุภาพนุ่มนวล คุณชายหยวนที่บัดนี้ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ขัดขืนก็ถูกคุณชายจี้พาขึ้นรถม้าหายไป "สักพัก"

เหมาเหมาเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของท่านหญิงที่ถูกเรียกว่าท่านหญิงจี้ดูไปแล้วทั้งสองคล้ายรู้จักกันมาก่อน

เรื่องราวบางอย่างสมควรให้คนบางคนรับฟัง เหมาเหมาคิดว่าคนผู้นั้นไม่ใช่ตนทั้งไม่ต้องการชักนำความยุ่งยากค่อยหลบออกไป

สถานที่นึ่งซาลาเปาของเการั่วเย่(วาคาบะ) แม้ลับหูลับตาแต่ไม่ถือว่าไกลจากโรงครัวนัก เดินออกมาได้เพียงเล็กน้อยเหมาเหมาก็ได้ยินเสียงคนดังขึ้นมาเป็นระยะก่อนจะตามต้นเสียงนั้นไป

ต่อจากนั้นกลับเป็นเรื่องราวที่คุ้นเคย เหมาเหมาเป็นนางกำนัลที่มาจากระดับล่างบางโอกาสยังคงได้ช่วยเหลืองานเช่นนี้ อย่างไรการเมื่อก่อนเพียงยุ่งอยู่ในโรงครัวแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนยกถาดอาหารเข้าสู่งานเลี้ยงภายในวัง

งานเลี้ยงแห่งนี้หลายอย่างเจริญหูเจริญตา โดยเฉพาะองค์จักรพรรดิที่มีสิริโฉมสง่างามสมวัย ฮองเฮาที่งดงามสูงส่ง เหมาเหมายังเจอคุณหนูจี้เดินชดช้อยมากับสตรีที่ดูอายุมากกว่าเล็กน้อยไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นพี่สาวของคุณหนูจี้ท่านนั้นหรือไม่เพราะใบหน้าคล้ายคลึงกัน

ภายในงานคล้ายดั่งภาพฝัน บุรุษล้วนหล่อเหลา สตรีล้วนงดงาม เหมาเหมาเริ่มกลับไปคิดว่าตนอาจจะฝันอยู่อีกครั้งหนึ่งเพราะสถานที่แห่งนี้ช่างเกินจริงจนเกินไป

โดยเฉพาะคุณชายผู้สง่างามสองท่านที่ยืนอยู่ท่ามกลางสาวแรกรุ่นที่ห้อมล้อมมากมาย คุณชายผู้หนึ่งมีใบหน้าเย็นชาไม่สนใจรอบข้างในขณะอีกท่านกลับยิ้มแย้มตอบคำถามด้วยความสุภาพเรียบร้อย

เห็นรอยยิ้มของคุณชายผู้นั้นแล้วเหมาเหมาอดที่จะนึกถึงท่านจินชิไม่ได้ บุรุษผู้นั้นยามที่ยิ้มแย้มเช่นนี้มักซ่อนแผนการไม่ดีเอาไว้ภายใน

ไม่แน่ใจว่าเพราะเป็นเช่นนี้เหมาเหมาเลยเริ่มไม่ค่อยถูกชะตากับบุรุษผู้ยิ้มแย้มท่านนั้น แต่นางไหนเลยมีโอกาสแม้แต่เศษเสี้ยวที่อีกฝ่ายจะชายตามอง

"เหมาเหมา"

ผู้ถูกเรียกสะดุ้งตื่นจนแทบจะทำถาดอาหารที่ยกมาตกกระจาย ยังดีว่าสตินางนับว่าแข็งแกร่งขึ้นตั้งแต่ตอนที่ตัวเองถูกก่อนกวนหลังจากเป็นนางกำนัลให้ท่านหญิงเกียคุโยจากบุรุษผู้ว่างงานคนหนึ่ง

หันหน้ากลับไปกลายเป็นใบหน้างดงามเฉิดฉายของท่านหญิงจี้ผู้นั้นเอง

"ท่านหญิง"

"เการั่วเย่(วาคาบะ)บอกชื่อเจ้าให้ข้าฟัง วันนี้ข้าขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว

"มิเป็นไรเจ้าค่ะ เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้ว"

"จริงสิ เรื่องราวในวันนี้เก็บเป็นความลับให้ข้าด้วยนะ"

"เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"

"ทุกเรื่อง"

ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มกล่าว แต่จู่ๆ เหมาเหมาก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา สมแล้วที่เป็นท่านหญิงรัศมีบางอย่างแตกต่างจากสามัญชนจริงเสียด้วย

ยามท่านหญิงจากไปเหมาเหมายังเห็นสตรีในกลุ่มคนที่ห้อมล้อมคุณชายทั้งสองหันมาทักทาย แต่สัญชาตญาณบางอย่างของนางกลับรู้สึกคล้ายกำลังก่อสงครามเสียมากกว่า

ได้ยินชื่อท่านหญิงอู่ฮุ่ยหมา(ไมฮามะ) ท่านหญิงจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ดูท่าจะเป็นชื่อของท่านหญิงจี้และอีกหลายท่าน จากนั้นสตรีทั้งหลายค่อยเรียกชื่อคุณชายทั้งสอง ผู้ที่ยิ้มแย้มคือคุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยทว่าอีกท่านกลับเป็นไท่จื่อ เหมาเหมาแม้ตกใจอยู่บ้างแต่รัศมีบางอย่างในตัวของไท่จื่อผู้นั้นกลับทำให้นางเชื่อจนหมดใจ

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นกระทั่งเลิกรา เหมาเหมาที่เริ่มปวดไหล่เริ่มยอมรับความจริงได้ว่ายามนี้สมควรเป็นเรื่องแท้จริง จากนั้นได้แต่ทำใจเดินกลับห้องนอนของตน

แต่นางหลงทางอีกแล้ว

เหมาเหมาหลงทางเป็นครั้งที่สองในรอบวันเกิดหวั่นวิตกไม่ได้ ยามนั้นคิดหาเหตุผลยามเจอเวรยามว่าสมควรกล่าวเช่นไร บุรุษที่นางไม่คิดว่ามีโอกาสได้พบเจอในเวลานี้กลับยืนอยู่ต่อหน้านาง

"คะ คุณชายเฉิง"

เหมาเหมาในใจร้องว่าแย่แล้ว

หากอีกฝ่ายสอบถามทางขึ้นมาตนเองสมควรบอกเช่นไรดี

คุณชายเฉิงผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้นก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มแล้วค่อยกล่าว

"ที่แท้เจ้าก็รู้จักข้า"

"พะ พอทราบมาบ้างเจ้าค่ะ คุณชายเฉิงชื่อเสียงโด่งดังนางกำนัลในวังล้วนรู้จักทั้งสิ้น" เหมาเหมาพิจารณาคุณชายตรงหน้าจากความสนิทสนมกับไท่จื่อแล้วคิดว่าอีกฝ่ายสมควรเป็นที่รู้จักดี

"งั้นหรือ แล้วเจ้ารู้จักคุณหนูจี้หรือไม่" คุณชายเฉิงผู้นั้นถามขึ้นมาแต่กลับไม่เปิดโอกาสให้เหมาเหมาปฏิเสธก็ชิงกล่าวต่อ "ข้าเห็นนางสนทนากับเจ้าในงานเลี้ยง"

เหมาเหมาไม่กล้าตอบ แต่คุณชายเฉิงผู้นั้นคล้ายเข้าใจอันใดได้จึงยกมือข้างหนึ่งขึ้นมา

"วานเจ้านำไปมอบให้คุณหนูจี้ได้หรือไม่"

เหมาเหมามองดูค่อยพบเห็นกรงไม้สานกรงหนึ่ง ภายในเป็นประกายสีเหลืองนวลลอยไปมา

เป็นกรงไม้สานที่มีหิ่งห้อยอยู่ภายใน

"บอกว่าจากข้าก็พอ"

ต่อจาก >>455

คล้อยหลังจากนั้นเหมาเหมาจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินมายังประตูตำหนักถูกได้อย่างไร บางทีอาจมีผู้ใดนำทางเพราะกลัวนางไม่ทราบรถม้าของคุณหนูจี้เป็นคันไหนก็ได้กระมัง ผู้คนผลัดเปลี่ยนมากหน้าหลายตาต่างบอกกล่าวนางคำหนึ่งจนนางหยุดยืนที่รถม้าที่มีเพียงสารถีคนหนึ่ง

สารถีผู้นั้นเพียงมองนางด้วยความสนใจก่อนเหมาเหมาจะเอ่ยปากถาม "ใช่รถม้าคุณหนูจี้หรือไม่เจ้าคะ"

สารถีคนนั้นพยักหน้าตอบก่อนเหมาเหมาจะยกกรงไม้ขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "คุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยฝากมาให้คุณหนูจี้เจ้าค่ะ"

กล่าวจบสารถีผู้นั้นทำตาโตครู่หนึ่งก่อนจะรีบเปิดประตูรถม้าออกแล้วบอกให้เหมาเหมานำกรงไม้สานนั้นวางไว้ภายในได้เลย

ธุระเสร็จสิ้นเด็กสาวค่อยเตรียมตัวกลับไปนอน สุดท้ายพบคุณหนูจี้ผู้นั้นกำลังเดินมาทางนี้พอดี

"เจอกันอีกแล้วนะ" คุณหนูจี้ยิ้มทักทาย

"โปรดรักษาตัวด้วยเจ้าค่ะ" เหมาเหมาคารวะตอบ

คล้อยหลังคุณหนูจี้เหมาเหมาเห็นชายเสื้อสีเหลืองนวลปลิวไสวแข่งกับแสงจันทร์ยามมืดมิด

แสงจันทร์จุดหนึ่งนั่นใช่หิ่งห้อยหรือไม่กันนะ

เหมาเหมายิ้มให้กับความงดงามของความสัมพันธ์ผู้คน หิ่งห้อยในกรงไม้สานกรงนั้นที่แท้คุณชายเฉินมอบให้คุณหนูจี้มีหมายความเช่นไร

เหมาเหมาหลับตาวาดฝันชั่วขณะก่อนจะหันหลังก้าวผ่านประตูตำหนัก

"วิกาลถึงยามนี้เจ้ายังคิดเดินเล่นอยู่งั้นหรือ"

น้ำเสียงบุรุษที่ขึ้นเคยดังขึ้นต่อหน้า เหมาเหมารีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่า

"ท่านจินชิ" จากนั้นรีบหันหลังกลับไป

รถม้าหายไปแล้ว งานเลี้ยงเมื่อครู่กลับกลายเป็นวังที่เงียบสงบทั้งคุ้นเคย เสียงของบุรุษสตรีที่งดงามทั้งหลายพลันสลายไป

"หายไปทั้งวันเลยนะ"

"อย่างงั้นหรือคะ"

เหมาเหมาเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สุกสว่าง ดูท่ายามนี้ดึกมากแล้วจริงๆ

"ท่านจินชิเองก็มาเดินเล่นเช่นกันหรือเจ้าคะ"

อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะตอบ "ก็คงอย่างงั้น แต่เดินจนพอแล้ว"

เงียบงันครู่หนึ่งบุรุษผู้นั้นค่อยกล่าวว่า "กลับกันเถอะ ข้าจะเดินไปส่ง"

เหมาเหมาที่เหม่อลอยถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ค่อยได้สติก่อนจะตอบรับคำหนึ่ง

ที่แท้เมื่อครู่เป็นความฝันงั้นหรือ

ยามค่ำคืนลมหนาวเย็น เหมาเหมาเอามือซุกเข้าด้านในเสื้อ

มือสัมผัสกับวัตถุบางอย่าง ทั้งนุ่มทั้งอุ่นก่อนเหมาเหมาจะหยิบออกมาค่อยพบว่าเป็นซาลาเปาไส้หมูป่าลูกหนึ่ง

"ที่แท้เจ้าแอบมาหาอะไรกินหรอกหรือ" บุรุษด้านข้างแย่งซาลาเปานางแบ่งออกมาครึ่งหนึ่งก่อนจะนำเข้าปากก่อนจะกล่าว "อร่อยดีนี่"

ซาลาเปาครึ่งลูกถูกส่งกลับมาให้เหมาเหมา นางเหม่อมองอย่างเลื่อนลอยก่อนจะหันกลับไปที่ประตูอีกครั้ง ก่อนจะคิดในใจ

เรื่องราวเมื่อครู่ทั้งลึกลับทั้งพิศดารนัก

ตอนที่ 3/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

โอ๊ยยยยย ดีงามมากมึง กราบร่องอก ขออีกหลายๆตอนเถอะ จ๊วบบบบบ

ไหนๆก็โคลาโบ(?)กันแล้ว กรุเผลอคิดไม่ได้ทุกทีว่าถ้ายูกิโนะโตมาน้องต้องเหมือนจินชิ

>>457 พักแล้วสำหรับวันนี้ ไว้มีแรงบันดาลใจใหม่ค่อยมา

กูชักมึนนึกว่าเข้า​ผิดกระทู้​ละ 555

สั้นๆเลยนะ....."กาวอร่อยมาก"!!!

กาวดี กาวดี ซู๊ดดดดดดดด //ทำหน้าขรึม

โคลาโบประเสริฐยิ่งแล้ว มึงแต่งได้ดีมาก ขอคารวะด้วยนารีแดงสามจอก อ่านแล้วคิดถึงฉากหิ่งห้อยในตำนานมากๆ

>>463 แล้วเจ้าแม่ก็ปล่อยหิ้งห้อยทิ้งไป....

>>464 กวนชาที่คุณชายเฉิงบรรจงปั้นแต่งจนก้านชากลายเป็นรูปกระต่ายน้อยจนย่อยยับด้วยสินะ...

>>456 อรั้ยยยยย รู้สึกละมุนมากๆเลยอ่ะ ฉากหิ่งห้อยนี่อ่านกี่ครั้งก็ฟินในจิตใจชะมัด

สักวันเการั่วเย่จะหลุดไปบ้างมั้ยนะ

อ่านตอนเก่าๆรักเพื่อนสาวของท่านเรย์กะจังเลย ตอนทัศนศึกษาที่ยอมเป็นแฟนธ่อมก็ดี ตอน270ที่ท่านเรย์กะสนนัดบอร์ดก็ประสานพลังว่างานนัดบอร์ด น่ารักกันจริงๆ

จะว่าไป ตอนเรย์​กะ​มาปล่อยหิ่งห้อย​ที่โรงเรียนตอนปิดเทอม​งี้​ เป็นไปได้​มั้ยนะว่าเอ็นโจจะเห็นด้วย แบบหนีออกจาก​บ้าน​มานั่งในสโมแล้วเจอะภาพ​บาดตา ถถถถ

>>469 ก็อาจจะเป็นไปได้นะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็แปลว่าพี่แกหนีออกจากบ้านบ่อยๆเพราะมีเรื่องกลุ้มใจตลอดอะดิ... โถ คุณชายของบ่าว

>>469 อย่าทำร้ายพี่แกมากกว่านี้เลย 555555555555555555

คนที่อ่านดิบมาช่วยสปอยล์หน่อยสิ เราชอบฟีลตอนที่คาบุกับเจ้าแม่อยู่ด้วยกันมาก เราเลยอยากรู้ว่าดิบตอนหลังมีโมเม้นต์ของคู่นี้ให้รู้สึกกร๊าวใจบ้างมั้ย เอาแบบที่ไม่ใช่ตบมุกกันน่ะนะ

>>472
.
.
.
มันก็มีโมเมนต์โดขิๆ อยู่ แต่ตบท้ายความ comedy อยู่ร่ำไปนะกูว่า...
.
.
.

>>472 โมเม้นโดขิๆกับการตบมุขคอมเมดี้มันคืออันเดียวกันเฟ้ยย ถ้าใจเรามองเป็นโมเม้นโดขิๆ มันก็คือโมเม้นโดขิๆ //พูดอีกแง่คือถ้าใจเรากาว อะไรก็กาวได้…

กูแวะไปดูว่าตอนที่ 300 อัพยัง ก็ยังไม่อัพแฮะ.... งึยย อยากรู้ตอนต่อจะแย่อยู่ละ จะมีอะไรพีคๆเกิดขึ้นมั้ย หรือจะเป็นตอนดักควายแบบที่ผ่านๆมาอีก

เหี้ยมากไปอ่านฟิค badend แล้วหาตอนสี่ต่อไม่ได้โคตรค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง

>>476 รอโม่งฟิคมาต่อ ไม่ก็แต่งต่อเองเลยเพื่อความฟินเผื่อกูด้วย

ky แป๊ปนะ กูกลัวโม่งแปลป่วย หายไปหลายวันแล้วเนี่ย
มีใครมีข่าวอะไรบ้างวะ

>>478 เขาแจ้งไว้แล้วว่าไปทำงาน วันที่ 15 16 ถึงจะมาลงต่อ

>>476 กูก็อยากอ่านต่อเหมือนกัน อยากอ่านหลายฟิคเลยอะ

>>476 อ่านฟิคองค์ชาย(จอมมาร)แล้ว ไปอ่าน อฟช แล้วเหมือนได้ยินเสียงองค์ชายออกมา ทั้งที่คนเขียนไม่ได้เขียน 5555

>>481 กูอ่านฟิคเอ็นโจคิมิดอลกลับชาติมาเกิดเป็นยูกิโนะกับยูกิโนะเถื่อนแล้วทำให้สายตามองน้องเปลี่ยนไป...

>>482 แต่เอ็นโจside story ก็ทำเราเอากาวไปปนกับความจริง5555

>> โม่งแปล เราคิดถึงนาย
>> โม่งกาว เราก็คิดถึงพวกนายเช่นกัน
คิดไปคิดมาก็สงสัยว่าเคยมีใครคิดแนวHogwarts มั้ยอะ

>>484 ฮอกวอตส์เคยคุยกันแล้ว มีฟิคแล้ว แต่ยังไม่มีคนสานต่อ ไปคุ้ยๆในสารบัญสิ

>>479 โอ้ ขอบใจมาก กูเมาเอง

>>485 ขอบคุณมาก เดียวไปคุ้ยสารบัญล่ะ

เหลือAUไหนยังไม่ได้เล่นบ้างวะเนี่ย5555 ไซไฟ?ความจริงเกลียวเจ้าแม่เป็นปืนกลถอดมายิงได้?

>>488 ทำเอานึกถึง​กุเรนลากัน......

ที่กูคิดได้นะ
-แนวญี่ปุ่นโบราณ แม่ทัพคาบุรากิ รองแม่ทัพเอ็นโจ คุณหญิงคิโชวอิน คนขายขนมวาคาบะ (AU นี้เล่นยากแหะ) ซามูไรนายตัวสำรอง
-แนวไทยเลย ชื่อไทยๆคงขำดี วาคาบะไปขายปาท่องโก๋ ขนมกล้วย ในตลาดยามเช้าตรู่ ส่งตัวเองเรียน
-อุจิวะ มาซายะ, นารา ชูสุเกะ , ยามานากะ เรย์กะ ไอ้เหี้ยพล็อตเรื่องมันแปลกๆ แต่คาบุรากิแม่งเหมาะสมกับอุจิวะ เหมือนมาดาระเวอร์ชั่นเด็ก

>>488 นึกถึง alien9 หรือว่าจริงๆแล้วทรงผมท่านเรย์กะเป็นมนุษย์ต่างดาว!!

กูคิดพล็อตเรื่องอุจิวะ มาซายะได้ลางๆแหะ ไม่กล้าแต่ง..กลัวมันไม่เหมาะกะเจ้าแม่

>>490 แนวไทยคุ้นๆว่าเหมือนเคยมีเป็น คุณหลวงกะแม่วาด (วาคาบะ) คุณหญิงเรไร(เรย์​กะ) สักอย่างอยู่นะ

>>493 คุณหลวงขี่ม้าชนหาบหม้อแกงแม่วาด เลยอุ้มขึ้นม้าพาไปส่งโรงหมอใช่มะ แล้วก็ชดใช้ด้วยการซื้อหม้อดินเผาใบใหม่มาให้หลายๆใบ เป็นฝีมือช่างสิบหมู่ในพระราชวัง ตัวหม้อปั้นลายกนกบ้าง ลงรักปิดทองบ้าง ทำจากวัสดุที่เลิศหรูเป็นของชาววัง แม้แม่วาดจะขอแค่หม้อดินเผาธรรมดาๆซื้อเอาข้างทางก็พอเลยโดนคุณหลวงขมวดคิ้วใส่แล้วยืนยันว่าต้องเป็นแบบนี้เท่านั้น ได้ของดีมาแม่วาดก็ไม่กล้าใช้ เอาไปเก็บใส่ตู้แล้วเอาหม้อดินเผาใบอื่นๆมาใช้แทน.... กูจำได้ว่าเนื้อเรื่องมันราวๆนี้ว่ะ ถถถถถ

>>494 เอ่อวะะ ที่กูคิดได้เป็นยุคปัจจุบันนะ

>>495 เคยมี au ที่คุยกันเล่นๆเป็นโรงเรียนซุยรันเวอร์ชั่นไทยว่ะ แบบว่าซื้อของแดกจากเซเว่น จกส้มตำร้านข้างๆโรงเรียน เลิกเรียนก็วิ่งเข้าร้านเกมไรงี้

au โอเมก้า
กูว่าเรย์กะต้องเป็นอัลฟ่า ตระกูลคิโชวอินนี่คงมีแต่อัลฟ่า
เอาจริงๆคาบุ เอ็นโจ ก็คงอัลฟ่าหมดแหละ
วาคาบะคงเป็นเบต้า

สรุปเรื่องนี้กูยังนึกใครเป็นโอเมก้าไม่ออก55555555

>>497 ในนี้เคยมีฟิคโอเมกาอยู่ คาบุแอนด์แกงค์โบตั๋นเป็นอัลฟา วาคาบะเป็นโอเมกา ส่วนนร.ทั่วไปเป็นเบตา แต่แทนที่จะออกมากาม เสือกกรามค้าง 5555

>>497 กูว่าเอ็นโจเป็นโอเมก้านี่แม่งโครตแหล่มเลยนะ 5555555

พูดถึงฮอกวอร์ตแล้วกูเพิ่งนึกได้ กูเคยแต่งเล่นๆไว้อยู่แต่มีตัวละครที่ไม่แน่ใจว่าจะให้ไปอยู่บ้านไหนดี กูอยากให้ได้ไปบ้านที่เหมาะกับนิสัยจริงๆอ่ะ 55 แบบบางทีมันมีบางคนที่ถ้ายึดตามซุยรันเป็นหลักคงได้อยู่สลิธแต่ถ้ายึดตามแฮร์รี่จะได้ไปอยู่บ้านอื่นงี้ แล้วก็กูไม่แน่ใจนิสัยองค์ชายเอ็นโจด้วย นิสัยโคตรคลุุมเครือ ถ้าจะบอกว่าเอ็นโจเจ้าเล่ห์เหมาะกับสลิธ กูก็รู้สีกแปลกๆ เพราะเด็กบ้านนี้นิสัยหลักๆคือตัวเองก่อนคนอื่น, ทะเยอทะยาน, ถ้าอยากได้ไรก็จะทำให้ได้
ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีแบบไหนก็ตาม ไรงี้ แต่เอ็นโจนี่ถ้าจะบอกว่าเอาตัวเองก่อนคนอื่นนี่ก็ไม่ใช่

ไหนๆก็ไหนๆละ กูขอเล่าที่กูคิดเกี่ยวกับตัวละครเลยละกัน
ท่านเรย์กะ - ตอนแรกกูว่านางเหมาะกับฮัฟ, แต่เวลาผ่านไป กูว่าท่านเรย์กะนี่โคตรเด็กสลิธ อยากได้ไร(ของกิน)ก็ต้องได้ถึงแม้จะต้องข่มขู่ 55 เอาตัวรอดเป็นยอดดี เงี้ย
คาบุ - ตอนแรกก็คิดว่าเหมาะกับกริฟแต่คนนี้ก็เป็นพวกถ้ามีเป้าหมายก็จะพุ่งไปแบบไม่สนคนไหนเลย ทะเยอทะยานด้วย ก็ดูเหมาะกับสลิธดี
ถึงจากมุมมองท่านเรย์กะและคนอื่นคาบุจะดูเป็นพวกรักความยุติธรรมแต่ถ้าเรื่องที่เกิดไม่กระทบตัวเองคาบุ/คนที่แคร์คาบุก็แทบจะไม่สนใจ ซึ้งตรงนี้กูว่าต่างกับพวกกริฟฟินดอร์ เด็กบ้านนี้เหมือนแบบถ้าเห็นไรไม่แฟร์ก็รับไม่ได้ละ ประมาณนี้ 55

ky แปป AU นี่คืออะไรเหรอ? Another Universe เหรอ

>>502 alternate universe

>>500 >>501 กุคิดว่าท่านเรย์กะ คาบุ เอ็นโจเป็นสลิธ คือ เป็นพวกมี leaderdhip ฉลาดแบบที่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งต่างๆรอบตัว เพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ นายตัวสำรอง กับ วาคาบะจัง เป็นกริฟ ใจกล้า กล้าพูดกล้าทำถ้าเห็นอะไรไม่ถูกต้อง แต่ถ้าตัวเองได้รับความไม่ยุติธรรมบางทีก็อดทนเฉยๆ หรือ วาคาบะอาจจะเป็นเรเวนคลอ ก็ได้ แต่นางทำงานกรรมการ/สภานักเรียน กรูเลยคิดว่านางน่าจะอยูกริฟ เรเวนคชอนี่ให้อิมเมจเด็กเรียนที่ไม่ค่อยทำกิจกรรม หรือทำกิจกรรมเฉพาะที่เกี่ยวกับวิชาการ

วาคาบะกูว่าเรเวนคลอว่ะ ฉลาด แต่ดูเอ๋อด้านอื่น โคตรเหมือนลูน่า
คาบุ กริฟ รักความยุติธรรม เถรตรง
ส่วนคนอื่น ๆ ไม่ค่อยแน่ใจ
เอ็นโจถ้าเล่นสกิลเพื่อนพระเอกก็น่าจะอยู่กริฟ แต่ตามนิสัยแล้ว...ดูเจ้าเล่ห์ น่าจะสลิมั้ง
ท่านเรย์กะ ฮัพเลยจ๊ะ กินอย่างเดียว ขี้กลัวด้วย (ถ้าจำไม่ผิดบ้านฮัพอยู่ติดครัวด้วยนะ...)
นายตัวสำรอง อยากให้อยู่ฮัพ อิมเมจซ้อนกับประธานนักเรียนที่ตายยังไงไม่รู้ แต่นิสัยน่าจะกริฟหรือเรเวนคลอได้นะ
เพิื่อนเรย์กะ สลิ

>>504 บ้านอื่นก็มีกรรมการนักเรียนนะ พรีเฟ็คมีทุกบ้าน ประธานก็ตามรุ่น ประธานฮัพก็มี เจ็ดปีในฮอกวอตประธานกริฟที่พูดถึงมีแค่ 2 เองนะ รุ่นอื่นน่าจะบ้านอื่นสลับ ๆ กันรึเปล่า

>>500 กูว่าเอ็นโจออกแนวใช้ทุกสิ่งรอบตัวเพื่อประโยชน์ที่ตัวเองต้องการว่ะ ไม่ค่อยเลือกวิธีการด้วย แต่ทำให้ดูนุ่มนวลที่สุดเพราะลักษณะนิสัยพี่แกก็ประนีประนอมทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว ทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายคู่เจรจาให้ได้ผลประโยชน์วินวินทั้งสองฝ่ายอะ แต่ถ้าเอาเปรียบได้พี่แกก็ทำนะ ไม่ค่อยแคร์ฝ่ายโดนเอาเปรียบด้วยสิ

>>505 กูก็ว่าวาคาบะเหมาะกับเรเวนคลอ ยิ่งตอนที่วิ่งตามผีเสื้อจนโผล่ไปเมืองข้างๆนี่ยิ่งชัด

บ้านแต่ละบ้านมีคนมากมายหลายแบบแต่การที่หมวกตัดสินว่าเด็กคนไหนเหมาะกับบ้านไหนคือการที่เด็กคนนั้นให้คุณค่ากับอะไรมากกว่า อย่างกริฟจะเป็นความกล้าหาญ(เฮอร์ไมนี่ก็ฉลาด หมวกลังเลระหว่างเรเวนกับกริฟแต่สุดท้ายส่งไปกริฟเพราะเฮอร์ให้ความกล้า>ความรู้) ฮัฟนี่กูเข้าใจว่าเป็นบ้านที่เด็กมีความพยายามอดทนซื่อสัตย์(เด็กบ้านนี้เลยไปทางศาสตร์มืดน้อยสุด) เรเวนก็ความรู้ การกระหายต่อการเรียนรู้เป็นคุณสมบัติหลักของบ้านนี้ สลิธีรินก็คงเป็นการที่เป็นคนที่ทำยังไงก็ได้ให้เป้าหมายสำเร็จโดยไม่สนวิธีการ ฉลาด(ในทางเจ้าเล่ห์)

พวก pivoine น่าจะอยู่ สลิธกันนะ
ถ้าเอานิสัยทั่นเรย์กะอาจจะอยู่ฮัฟนะ 555

ท่านเรย์กะสลิธแน่นอน ดูวีรกรรมแต่ละอย่าง เอาชื่อตระกูลตัวเองมาข่มคนอื่น เอาเรื่องซุบซิบมาแบล็กเมล์ชาวบ้าน แถมสะบัดพัดหัวเราะโฮะๆ ยังไงก็สลิธแน่นวลล ความจริงคือที่บ้านตั้งความหวังว่ายังไงก็ต้องสลิธ ท่านเรย์กะเลยบอกหมวกว่าไม่เอาฮัฟรัวๆ จนได้มาอยู่สลิธดังใจเลยต้องสร้างเป็นเจ้าแม่ ถถถถถถถถถ

>>508 (เมื่อหมวกคัดให้เข้ากับสิ่งที่คนคนนั้นให้ความสำคัญที่สุดก็คง...)
หมวก : คิโชอิน เรย์กะ ห้องอาหารรรรรร
ทุกคน : ...

>>511 ไปเป็นหัวหน้าเอลฟ์ประจำบ้านเร้อ

>>511 ก๊ากกกกกกกกกกก กูชอบๆ เอาไปเขียนฟิคท่าทางจะบันเทิงมากๆ

>>511 ไม่กลัวท่านเรย์กะทำคนทั้งปราสาทฮอกวอตอาหารเป็นพิษเหรอวะ

>>514 ต้องบอกว่าทำให้ยูกิโนะกิน แล้วอาหารจะออกมาดีเว้ยมึง ถถถถถถถ

>>514 แค่ใช้วัตถุดิบธรรมดา ก็ขนาดนี้แล้ว ถ้าใช้วัตถุดิบโลกเวทมนต์ จะออกมายังไงเนี่ย !!?!
อ๊ะ !!! หญ้าเหงือกปลานั่นไม่ใช่ขนมนะ ท่านเรย์กะ!!!!

แกงกะหรี่แมนแดรก?

อะ แต่ท่านเรย์​กะ​อาจะประสบความสำเร็จ​แบบพวกลูกอมขี้มูก
ลูกอมอ้วก ไรพวกนั้น​ก็ได้นะ ถถถถ

>>518 เทคโอเวอร์ร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์

>>519 พวกวีสลีย์คงถูกใจในไอเดียเจ้าแม่จนจับมาทำเป็นทายาท555555

ก็อกๆ แจ้งข่าวเล็กๆ โม่งแปลกลับมาแล้ว แต่ยังเมาหมัดอยู่ วันนี้ลงไม่ทัน ขอเป็นวันพรุ่งนะ คิดถึงท่านเรย์กะอิ๊บอ๋ายเลย ฮือออออออออออ

>>521 ต้อนรับกลับบ้าน xD

>>521 ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะโม่งแปล ฮือๆโม่งแปลไม่อยู่ ท่านฮิโยโกะก็ไม่ยอมเข็นดิบใหม่ กูเหงามากๆเลย

โม่งแปลล กอดดดดดด คิดถึงเมิงค่า

กลับมาแล้วเนอะโม่งแปล ขวัญเอยขวัญมา

>>523 โม่งแปลไม่อยู่ ไม่มีงานแปล เกิดพร้อมกับ ท่านฮิโยโกะไม่ลงตอนใหม่ หรือว่า โม่งแปล == ท่านฮิโยโกะ

ฮิโยโกะ​ซา​มะ​อาจจะรอให้ไทยแปลทันดิบก่อน ถถถถถ

>>527 บางทีกูก็คิดแบบนั้นจริงๆ นะ เหมือนเขียนรอฟิน (หรือเรือหัก) ไปพร้อมๆ กัน 555

ใครก็ได้แนะนำพิกัดร้านเอแคลร์ให้กูหน่อยสิ(ไม่เอาชูครีมนะ) กูเสิร์ชหาร้านน่าสนใจก็เจอ fauchon อ่ะ หาแทบตายสุดท้ายเค้าปิดตัวในไทยไปแล้ว กูก็เลยไม่รู้ว่าร้านอื่นที่มีหลายรสอยู่ที่ไหนอีก

>>529 สงสัยต้องขึ้นไปกินร้านดาราเทวีที่เชียงใหม่ป่ะวะ นอกเหนือจากนี่ก็หมดไอเดียล่ะ

>>529 paul เอแคลร์ที่มีถั่วแม่งโคตรดี

>>521 โม่งแปลลล โอ๊ยยย ดีใจ วันนี้พักก่อนเนอะ พวกกูคิดถึงมึงมากกก

>>529 paul อีกเสียง

เอแคลร์กูชอบของกัลปพฤกษ์ว่ะ วานิลา กาแฟ ชอคโก รสเรียบ ๆ เบสิค ๆ

โม่งแปลกลับมาก็กลายเป็น​แท็กฟู้ดเลยเหรอ 555555

>>535 Harbinger of the food tag 555555

ตอนใหม่มาแต่เช้าเชียว...... อร๊ายยย

อร๊าย มีขอให้ปัดเป่ากันด้วย อุเฮะๆ
ปล.รักโมง่แปลที่ซู้ดดดด ขอบคุณ​สำหรับตอนใหม่น้าาา

ขอบคุณโม่งแปล เยิฟๆ มามะเดี๋ยวกูบีบนวดแขนขาที่ปวดเมื่อยให้
ไอ้ช่วงต้นๆ เดี๋ยวอยากรู้อยากเห็น เดี๋ยวรู้เรื่องที่คนอื่นไม่รู้ พูดได้ไม่อายปากเลยนะจอมมารเอ๋ย ไม่สะดุ้งในใจบ้างเรอะ!!
ความช่วงตบหลังปัดเป่า ถ้ามองผ่านควันนี่มันเป็นการลูบหลังหรือโอบกอดเลยนะ!!!//แดดิ้น//

ไอ้การรุกแบบกัดไม่ปล่อยนี่มันอะไรกัน!!?!
แถม คาบุยังตามน้ำช่วยเพื่อนหาเรื่องคุยอีก!! //ซุสุเกะ ครั้งนี้ชั้นช่วยนายหนนึงละนะ
ครั้งหน้า นายต้องมาช่วยชั้นด้วย หึหึหึ

ยินดีกับมือข้างนั้นที่ได้ปัดเป่าหลังเรย์กะนะเอ็นโจ..... จะล้างมือมั้ย?

ฮึ้ยยย ท่านเอ็นโจ รุกแรงเหลือหลาย ไปยืนซ้อนด้านหลัง พอเขาบอกไม่ชอบก็เนียนมายืนข้างๆ มีอ้อนก่อนจะโดนโกรธ เอียงหน้าเข้าหาเขาอีก อีตาเทวดาตกสวรรค์นี่น้า เขาไปคุยกับเพื่อนสาวก็ตามเขาไปไม่ยอมปล่อย เนียนคุยด้วยในวงไม่ยอมให้โดนไล่ มองเขาตลอดถึงรู้ว่าดูแปลกๆ แถมมีลูบหลังอะไรอีก แต่ถ้าลูบหลังก็อาจจะได้สัมผัสแถบๆตะขอบรา....ไม่นะคะ ฉันไม่ได้คิดอะไรไม่ดีไม่งามเลยซักนิดเลยนะคะ ไม่คิดเลยจริงๆนะค๊า//เสียงสู๊งสูง

>>542 ชุดนักเรียนฤดูร้อนเนื้อผ้าบางด้วยนะคะคู๊ณณณณณณ //ไม่ได้คิดอกุศลเลยจริงๆ เหมือนกันนะ

เดี๋ยวนี้เรียกคาบุในใจว่ามันแล้วเรอะท่านเรย์กะ

>>544 ความเกรงใจต่อจักรพรรดินับวันเริ่มถดถอย 555

>>543 ถึงกูไม่คิด แต่ท่านเอ็นโจอาจจะเก็บไปคิดก็ได้น้า ถถถถถถถถถถ

ทั่นเรย์กะสยองซะขนาดนั้นยังจะกินลงอีกถึงจะบอกว่ากินแบบกร่อยๆก็เถอะ

แปลตอนล่าสุดนี่ ประโยคเด็ดอยู่ตอนท้ายสำหรับเรือเอ็นโจเลยเฟ้ย!! ได้เอ็นโจปัดเป่าตบหลังแล้วรู้สึกสบายใจ เรย์กะสบายใจ!!! แสดงว่ามีความไว้ใจระดับหนึ่งนะ!! หรือต้องขอบคุณพลังจอมมารที่ปัดเป่าความสยองขวัญดี?

>>548 ตะ แต่ปกติถ้ามีเพศตรงข้ามที่หล่อมากๆ มาแตะเนื้อต้องตัวลูบหลังนี่มันต้องโดขิๆ ไม่ใช่เหรอวะ เกิดความสบายใจนี่คือไร... แต่ตอนนี้เล่นเอากูอยากอ่านมุมมองท่านฟุยุโกะเลยว่ะ แม่งต้องฮามากแน่ๆ

>>548 ทำหน้าที่พระศิวะไงมึง พระศิวะเป็นเทพปัดเป่าความชั่วร้ายออกไป
แต่เทวดาตกสวรรค์นี่...กูล่ะนึกพล็อตประมาณว่าเมื่อก่อนเอ็นโจก็เป็นเทวดาผมทองอยู่ดีๆ แต่เห็นนางมารเรย์กะอยู่ในโลกของมารเลยยอมตกสวรรค์ลงมาหา ผมทองก็ค่อยๆกลายเป็นสีดำ แม่งเอ้ยยย กูรู้สึกก๊าว จั๊กจี้ในหัวใจชิบหาย

เพื่อนผู้หญิงก็นั่งด้วยนะคะท่านเรย์กะ ทำไมขอให้เอ็นโจช่วยปัดหลังให้น้าาาาาา

>>551 เราเดาว่าน่าจะนั่งฝั่งตรงกันข้าม แล้วเอ็นโจนั่งข้างเรย์กะ เลยให้คนใกล้ตัวช่วยปัดหลังให้มั้ง

>>552 แต่ในสายตาของโม่งซุยรันคือองค์ชายเห็นเจ้าแม่คุยแล้วสีหน้าไม่ดีเลยเอื้อมมือไปกอดปลอบเจ้าแม่เลยนะเว้ย

-สายตาคนอื่น
ท่านเรย์กะเป็นอะไรกัน สีหน้าพะอืดพะอม ไม่อยากอาหาร แถมให้ท่านเอ็นโจลูบหลัง
หรือว่า……!!!?!

>>549 กูว่าแม่งก้าวข้ามจากความโดขิเป็นความไว้เนื้อเชื่อใจแล้วว่ะ โดขิมันก็วูบวาบประเดี๋ยวประด๋าว ความไว้ใจกันนี่มันหวานแบบอวลๆติดตรึงอยู่ในอกดีจะตาย

ท่านเรย์กะนี่เคยสัมผัสเนื้อต้องตัวกับหนุ่มๆคนไหนไหมนอกจากท่านพี่

WAT พอเน็ตบ้านปลดแบนเน็ตมือถือกุโดนแบนแทนซะงั้น

ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเห็นคู่เรือผี คาบุ×ซาราระ ขึ้นมาได้~ ส่วนเอ็นโจ นายทำได้ดีมากในที่สุดระยะห่างก็ร่นมาอีกนิดแล้ว
ปล.ขอบคุณสำหรับตอนใหม่มากจ้า โม่งแปล

>>555 จริงๆ คนเราจะคบใครเป็นคนรักต้องเลือกคนที่อยู่ด้วยสบายใจ มีความเชื่ออกเชื่อใจนะแบบนี้มันจะอยู่กันยืด

>>556 ตอนชกท้องรุ่นน้องไงมึง #ผิดมาก

>>556 ตอนชกเอ็นโจด้วย!!!

>>559-560 ไม่เอาสัมผัสด้วยกำปั้นแบบนั้นสิว้อย

โอ๊ยพึ่งตื่นมาอ่าน เรือเอ็นโจแล่นฟื่ดฟื่ดฟื่ดเลยว้อยย

>>561 ตอนคาบุจับต้นแขนไงมึง
อ้อตอนตบบ่าด้วย

>>556 เอสชมรมฟุตบอลอีกคน อ้อนั่นสัมผัสผ่านดอกโบตั๋นถถถถถถ

แท็กฟู้ดก็พ่ายแพ้แท็กสยองขวัญ... ฮือออ กูอ่านตอนกินข้าวเที่ยงพอดี

>>565 อร่อยมั้ยล่ะมึง ถถถถถถถุ

เรียกท่านคาบุในใจว่ามันแล้วจริงด้วย นอกจากจะไล่ไป๊ แล้วยังนินทาดุเดือดขึ้นเรื่อย ระวังจะเผลอหลุดออกมานะท่านเรย์กะ 5555

สัมผัสชายหนุ่มตอนไหนๆ ก็ไม่เหมือนตอนนี้ เพราะครั้งนี้ท่านเรย์กะเป็นคนขอให้สัมผัสเองเว้ย!!

>>568 ท่านเรย์กะสัมผัสตัวชายอื่นคนแรกนอกจากท่านพี่ก็เอ็นโจนี่ล่ะ แล้วขอให้ชายอื่นสัมผัสเนื้อตัวได้เป็นคนแรกก็เอ็นโจเหมือนกัน อะฮิ้วววววว

>>565 กูนึกถึงตอนกูเข้าค่าย รร.พาไปเข้าที่ค่ายทหาร
.คำเตือน เนื้อหาหลังจากนี้อาจจะทำให้ความอยากอาหารลดลง
.
.
ละพี่ทหารแกเล่าว่า เคยลงไปในบ่ออุจจาระ แล้วมันจะมีแบบพวกเศษอาหารที่ไม่ย่อยเป็นเม็ดเล็กๆ เหมือนอาหารในจานน้องเลย ซึ่งอาหารวันนั้นเป็นแกงเผ็ด อิเม็ดที่พี่แกว่าคือเม็ดมะเขือ
.
.
เพื่อนกูพะอืดพะอม(เขียนงี้มั้ย?)ไปหลายคน กูนึกภาพตามก็หยะแหยงแทนพี่แกนะ กูรู้สึกถ้ากูต้องลงไปในอะไรแบบนั้นกูน่าจะช็อคตายก่อนได้ลงหรือถ้ารอดมากูต้องแช่แอลกอฮอลแทนอาบน้ำแน่ๆ แต่ก็กินได้แบบชิลๆเพราะอาหารอร่อย... อีกอย่างกูไม่เก็ตด้วยว่าทำไมคนเห็นอะไรที่ไม่จรรโลงใจแล้วถึงกินอาหารไม่ลง กูว่ามันก็คนละอย่าง
หรือตอนเด็กๆที่วิ่งเล่นกับเพื่อนแล้วไปเจอหมานอนในพุ่มไม้ พอเข้าไปดูใกล้ถึงเห็นตัวหนอนเจาะเพียบ เพื่อนกูถึงกินข้าวผัดไม่ลง กูรู้สึกว่าก็กำลังกินข้าวไม่ได้กินซากหมาเลยไม่เข้าใจนิดหน่อย

แต่ที่กูสงสัยมาตลอดคือพี่แกแต่งเรื่องมั้ยวะ กูอาจจะโดนหลอกก็ได้

>>570 กูเคยเห็นรายการฝึกพวกนาวิกโยธิน มันก็มีการลงไปแช่แบบที่มึงบอกอะ เป็นการทรมานและฝึกความอดทนในรูปแบบหนึ่ง ซึ่งกูคงเผ่นหนีตั้งแต่ได้กลิ่นแล้วล่ะ

ช่วงเรียนอนาโตมี่ผ่าสัตว์ กุแอบแดกทุกอย่างระหว่างผ่าซากเพราะถ้าไม่แดก อดตาย

ซากแห้งคลุ้งกลิ่นฟอร์มาลีนยังดีนะ แต่ถ้าดองมาไม่ดี มีหนอนขึ้นซากแล้วกุต้องผ่า ผ่าไปหนอนก็ไต่มือไป อันนี้เหี้ยจริงๆ

>>566 อร่อยนะ แต่อย่างเจ้าแม่ว่า ความอยากลดลงมาก
>>570มันไม่ใช่สิ่งที่เห็นไง แต่นึกถึงอย่างอื่นมากกว่า

นอกเรื่องนิด >>572 ประสบการณ์เดียวกันเป๊ะแต่น่าจะคนละรุ่น อยู่ม.ในกทม.ป่ะเนี่ย
ปล.เย็นแล้วยังไม่มีใครพากลับเข้าแท็กฟู๊ดอีกหรือ คือจะกินข้าวเย็นแล้วเผลอเปิดเข้ามาอ่านก่อน
ดีที่ไม่ได้กินอะไรแหยะๆ

อาจารย์แกจินตนาการบรรเจิดจริงๆนะ
สมุดปกหนังมนุษย์กับเนื้อปลาโอโทโระ คิดได้ไงเนี่ย

อยากเนื้อเรื่องที่มีท่านฟุยุโกะเป็นตัวเอกบ้างจัง ท่าจะแฟนตาซียิ่งกว่าท่านเรย์กะ 5555

>>576 ตอนนี้กูอยากอ่านเรื่องในมุมท่านฟุยุโกะสุดล่ะ เดาไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ในใจ นี่เลยจิ้นว่าถ้าท่านเรย์กะขาย LC ไปทำเป็นมังกะนะ ดีไม่ดีอาจมี spin off ท่านฟุยุโกะ ท่านฟุยุโกะกับคดีหลอนปริศนา บลาๆ มีคาบุโผล่มาเป็นแขกรับเชิญเป็นครั้งคราว ถ้ามีผลโหวตคะแนนนิยมตัวละครหลังๆ มานี่มีสิทธิลุ้น Top 5 ด้วยซ้ำไป 5555

>>577 ผลโหวตในแฟนไซต์ครั้งล่าสุด ปิดโหวตตอนเดือนตุลา top 5 ก็ เรย์กะ เอ็นโจ ท่านพี่ ยูกิโนะ คาบุ เรียงลำดับมาน่ะ ท่านฟุยุโกะไม่ติดอันดับ แต่วาคาบะกับริรินะติด top 10 อยู่นะ

>>578 ฮาเร็มท่านเรย์กะชัดๆไม่มีสาวๆคนอื่นปะปน
แถมแต่ละคนมีแต่หนุ่มๆแนวข้างนอกยิ้มแย้มข้างในวายร้ายสินะ(เว้นคาบุซึ่งได้ที่5)

>>578 ท่านพี่นี่โคตรบอสลับ บทน้อยอิ๊บอ๋าย แต่ติดผลโหวตตลอดแหงๆ

>>578 ท่านพี่กับยูกิโนะคือลาสบอสที่แท้ทรู ขนาดแอร์ไทม์มีแค่กระจึ๋งนึงนะเนี่ย

>>579 งวดที่แล้วคาบุได้ที่ 6 อิมาริที่ 5 แต่ตอนนี้อิมาริไปอยู่ที่ 7 ซะแล้ว อาริมะขยับมาเป็นที่ 6

>>582 ตัวสำรองยังไงก็เป็นตัวสำรองสินะ//ปาดน้ำตา

>>572 กูเข้าใจ กูนั่งผ่าปลานิลก่อนเวลาแดกข้าว กลิ่นแม่งเหี้ยมากแต่กูหิวชิบหายจนแทบจะแดกสดตรงนั้นแหละ

>>574 ใช่เลย ม.อยู่ในสยาม ผ่าไปดูดชาเขียวกินไส้กรอกไป

Pivion รุ่นนี้คุยอะไรระหว่างกินข้าวเนี่ย อยากให้คนอื่น ๆ ได้ฟังจัง แต่ดันคุยในสโมสร คนนอกอดฟัง

>>578 อันดับ 2 3 4 นี่มันบอสทั้งสาม เอ็นโจ(จอมมารสามบรรทัด) ท่านพี่(ซาตาน) ยูกิโนะ(เทวซาตาน) สามบุคคลที่จะผลุบๆโผล่ๆ แต่ก็คว้าอันดับไปได้
ท่านพี่คนดีต้องสืบหาจุดอ่อนเอ็นโจจนแทบปรุแหงๆ ส่วนพี่น้องตระกูลเอ็นโจก็คงพยายามเก็บข้อมูลรุกท่านเรย์กะ คาบุ อืม นายกำลังพยายามหาร้านอาหารเกรดบี(ตื้อวาคาบะ)สินะ...

>>580 ผลโหวตครั้งแรกก็ เรย์กะ เอ็นโจ ท่านพี่ ยูกิโนะ อิมาริ คาบุ ริรินะ วาคาบะ ซาโตมิ ซากุระโกะ หัวหน้าห้อง และอาริมะ
จริงๆยังมีอีก แต่กูตัดยอดที่อาริมะพอ ขี้เกียจพิมพ์น่ะ 5555

ส่วนโหวตครั้งที่ 2 ล่าสุดนี่... top 5 ก็ตามที่บอกไป ที่ไล่ๆลงมาก็ อาริมะ อิมาริ ริรินะ วาคาบะ ซาโตมิ คันตะ ซากุระ

kyนิด เห็นตอนนี้พูดถึงเทวดาตกสวรรค์แล้วกูนึกถึงAUเมากาวที่กูเคยคิดเล่นๆเมื่อนานมาแล้วเลยว่ะ แต่เปลี่ยนฝ่ายตกสวรรค์เป็นท่านเรย์กะอะนะ
ส่วนเอ็นโจเป็นบาทหลวง คาบุเป็นทหารหรือราชวงศ์ซัมติง? วาคาบะเป็นสาวชาวบ้านยาจก เสียดายมันนานแล้วกูเลยจำพล็อตแม่นๆไม่ได้555555 ใครก็ได้เอาไปต่อยอดที กูจะรอเสพ---

>>590 นางฟ้าตกสวรรค์ กูล่ะนึกถึงฟิคเวียนที่ให้เอ็นโจถอดปีกนางฟ้าออกเลยว่ะ ว่าไปกูก็คิดถึงฟิคเวียน ใครก็ได้เขียนต่อที อยากอ่าน แต่กูไม่มีปัญญาผลิตกาวเอง//ทำหน้าละห้อยใส่โม่งฟิคทั้งหลาย

>>590 จัดไป

เรฟิก้า(เจ้าแม่)เป็นบุตรสาวของจอมมารคนปัจจุบัน แท้จริงแล้วบรรพบุรุษคือทูตสวรรค์ลูซิเฟอร์ที่ร่วงหล่นสู่โลกมนุษย์เพราะไปล่วงเกินพระเจ้าและกลายเป็นจอมมาร แม้จะเป็นสายเลือดของจอมมารแต่เรฟิก้า(เจ้าแม่)ก็ถือว่ามีสายเลือดของทูตสวรรค์ไหลเวียนอยู่

อย่างไรก็ตามการบริหารกองทัพปีศาจของจอมมารคนปัจจุบันผิดพลาดและจอมมารถูกจับได้ว่าทุจริตจึงถูกลูกน้องในกองทัพปีศาจร่วมกันยึดอำนาจและตระกูลของจอมมารเข้าสู่ภาวะล้มละลาย

เรฟิก้า(เจ้าแม่)ที่หนีจากปีศาจทวงหนี้มาได้จึงได้ออกตามหาพี่ชายของตนที่ยังไม่ทราบเรื่องมาก่อนเพราะกำลังออกไปศึกษาที่เมืองมนุษย์เพื่อกลับมาช่วยจัดการหนี้สินของตระกูล

เรื่องราวของบุตรสาวจอมมารที่มีสายเลือดของทูตสวรรค์ หญิงสาวชาวบ้านผู้ยากจนที่ช่วยนางไว้ระหว่างทาง ผู้กล้าที่เป็นองค์ชายแห่งจักรวรรดิ และบาทหลวงผู้รอบรู้ดั่งนักปราชญ์

กงล้อแห่งโชคชะตาได้ผูกมัดพวกเขาเอาไว้แล้ว

>>592 ถ้าพล็อตนี้ฟูจินไรจินริรินะต้องเป็นสมุนในทัพปีศาจที่แอบตามเจ้าแม่มาแบบไม่ให้เจ้าแม่รู้ตัวแน่ๆ

>>592 ท่านพี่นี่ไม่ใช่ว่าติดแก้ปัญหาให้ขุนนางเสเพลแต่รูปงามอยู่เลยกลับบ้านไม่ได้ซักทีหรอกนะ ถือเป็นการเรียนรู้งานบริหารในรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน ถถถถถถถ

>>592 อย่างท่านเรย์กะนี่สืบเชื้อสายจอมมารเบลเซบับแน่นอน

Tag food จงเจริญ

>>591 กูก็คิดถึง​ฟิคเวียนนน เดือนหน้าจะครบปีแล้วนะฟิคนี้ 5555

>>596 ถือกำเนิดมาพร้อมกระทู้ท่านเรย์กะเลยเหรอวะ นี่มันฟิคเก่าแก่ที่สุดในตำนานนี่นา

>>597 เกิดมาหลังจากตั้งกระทู้แรกประมาณสองสามวันมั้ง เวลามันผ่านไปเร็วจริงว่ะ แป๊บๆจะครบปีที่กระทู้นี้ได้ถือกำเนิดขึ้นมาละ

>>597 กระทู้แรกนี่ตั้งขึ้นวันคริสมาสต์เลยมั้ง ผ่านไป 11 เดือน 22 กระทู้ คานของเจ้าแม่ก็ยังแข็งแกร่ง เดทในชุดเครื่องแบบที่ใฝ่ฝันก็ลางเลือนไปทุกวัน...ทุกวัน...

>>599 อัปมงคลๆ มึงตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลย!!! /// แต่ก็น่ะ...นี้มันม.6จะเทอมสองแล้ว เหลือไม่กี่เดือนเจ้าแม่ก็จะพ้นวัยมัธยมแล้ว...

>>599 จะว่าไปไอ้เดทในชุดเครื่องแบบนี่ พอคาบุชวนทีไรนางก็ปฏิเสธรัวๆเลยนี่นา //อันนั้นคงพอนับว่าเดทได้มั้งถึงนางจะไม้รู้ตัว

>>600 มหาลัยญี่ปุ่นมีเครื่องแบบมะ

>>602 ไม่มีนะ

>>602 ไม่มีหรอก

ถ้าเรย์กะเป็นอลิส คนอื่นจะเป็นใครบ้าง

>>605 ทำไมกูรู้สึกเหมือนเรย์กะควรจะเป็นราชินีแดงมากกว่าวะ อิมเมจโคตรได้ ส่วนอลิซนี่น่าจะวาคาบะ ตามผีเสื้อแทนกระต่ายหายไปโผล่อีกเมือง คาบุนี่อาจจะแมดแฮตเตอร์นะ มีความบ้าอยู่

>>605 กูว่า เอ็นโจ เชสเชียร์
คาบุ น่าจะกระต่ายขาว
ริรินะ ราชินีโพแดง
ท่านฟุยุโกะ ราชินีขาว

>>606 แมดแฮตเตอร์กูยกให้ดิโอ(ถ้าจำชื่อไม่ผิด)555

>>605 แต่กูเห็นภาพเรย์กะเป็นกระต่ายขาว เอ็นโจเป็นอลิซวิ่งตามกระต่ายสุดฝีเท้า กระต่ายเลยเปิดมิติหนีไปเมืองมหัศจรรย์ ท่านพี่เป็นราชินีแดง ส่วนอิมาริเป็นแมวเชสเชียร์ไปนอนขดๆบนตักราชินีแดง วาคาบะเป็นหนู คาบุก็แมดแฮทเตอร์ อะไรประมาณนั้น

>>608 ดิเทป่ะวะมึง ดิโอนั่นกูนึกถึงมุดะๆๆๆๆ แล้ว 55555
ส่วนเรย์กะ กูยกให้นางเป็นฮัมพ์ตี้ดัมพ์ตี้ละกัน อ้วนออ...//โดนโบตั๋นปักคอ

>>610 ชุดเครื่องแบบมันทำให้ดูตัวหนาเฉยๆ!

>>590 >>592 เอาพล็อตมาจากอันนี้

“ข้าขอขับไล่จอมมาร! ท่านทำร้ายกดขี่พวกเราเหล่าปิศาจมากเกินไปแล้ว!” เสียงตะโกนกู่ร้องของหัวหน้าคณะประท้วงดังขึ้นจากทางด้านหน้าของราชวังแห่งเจ้าจอมมาร ก่อให้เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในราชวังเป็นการใหญ่

“นี่มันอะไรกันคะ ท่านพ่อ!?” องค์หญิงเรฟีกา (เรย์กะ) หวีดร้องลั่นท้องพระโรง

ราชาปิศาจได้แต่นั่งนิ่งเงียบคอตกอยู่บนบัลลังก์ทมิฬ ทำสัญญาณมือเป็นเชิงปฏิเสธว่าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

เรฟีกาอ้าปากจะเอ่ยซักผู้เป็นบิดาต่อ แต่ก็พลันมีค้างคาวส่งสารตัวหนึ่งบินผ่านหน้าต่างเข้ามาหาราชาปิศาจ เรฟีกาไม่รอช้า รีบคว้าคอมันไว้แล้วแย่งสาสน์มาอ่านเองโดยไม่สนซึ่งมารยาทใดๆ

‘ท้องพระคลังของท่านถูกกลุ่มกบฏยึดไว้หมดแล้ว สำหรับหนี้ที่ท่านติดข้าพระองค์อยู่ โปรดรีบหามาชำระให้ได้โดยเร็วที่สุด’

เมื่ออ่านจบ สาสน์ในมือก็ถูกกำแน่นจนยับย่น “อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“เรฟีกา เรื่องนี้พ่อ---“

แต่ก่อนที่ราชาจะได้เอ่ยสิ่งใดขึ้น เสียงดังสนั่นก็ดังมาจากทางประตูท้องพระโรงเป็นจังหวะหนักแน่น... ประตูกำลังจะถูกพังในไม่ช้านี้

“ไปซะเรฟีกา จงไปตามหาพี่ชายของเจ้า เขาอาจจะช่วยกอบกู้ราชวงศ์ของเราอีกครั้งก็เป็นได้”

“แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะคะ”

“ไม่ต้องห่วง เรฟีกา” ราชินีปิศาจผู้นิ่งเงียบมาได้พักใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเรียบนิ่ง “จงไปตามทางของเจ้าซะ ทางนี้พวกแม่จะจัดการเอง”

เมื่อสิ้นเสียงราชินี พื้นใต้เท้า พื้นใต้เท้าของเรฟีกาก็พลันเปิดออก องค์หญิงตกลงไปในช่องนั้นทันที

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินมีเพียง

“จงตามหาพี่ชายของเจ้าให้เจอ เขาอยู่ที่โลกมนุษย์”
--------------------------------
ตุ้บ
“โอ๊ย”
เรฟีกามองไปรอบตัว นอกจากขยะกลิ่นเหม็นที่กองอยู่รอบตัวเธอแล้ว ก็มีเพียงต้นไม้และต้นไม้เท่านั้น ท่อขยะนี้พาเธอมายังป่ารกชัฏนั่นเอง

แม้ร่างกายจะสกปรกและมีกลิ่นขยะโชยออกมาจนชวนนิ่วหน้า แต่อดีตองค์หญิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องมุ่งหน้าต่อไปเท่านั้น

เธอหันกลับไปมองปราสาททมิฬเป็นครั้งสุดท้าย ธงประจำราชวงศ์ถูกเปลี่ยนแล้ว ชายธงสีเขียวครึ้มที่ปลิวสไวอย่างภาคภูมิยิ่งตอกย้ำให้เรฟีการู้ว่าราชวงศ์คีโธอีน (คิโชวอิน) จบสิ้นลงในที่สุด เรฟีกาหลับตาเบือนหน้าไปทางอื่น ในใจภาวนาให้ท่านพ่อและท่านแม่ปลอดภัยดี แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม

เท้าเล็กบอบบางที่ไม่เคยเหยียบสิ่งใดนอกจากพรมแดงปักดิ้นทองหรูหราก้าวหนักแน่นเข้าไปยังป่าลึก พลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมา

“เดี๋ยวนะ แล้วโลกมนุษย์นี่มันไปทางไหนกันล่ะเนี่ย”

(ใครก็ได้ต่อที)

ขอเปิดไว้เป็นฟิคเวียนอันที่สองละกัน กูตัน 555555

>>612 โถ น่างสานองค์หญิง เปิดเรื่องมาก็เจอความล่มจมของราชวงศ์เลย แล้วต้องรอนแรมไปอีกกี่ตอนถึงจะเจอผู้กล้ากับนักบวชที่มีรอยยิ้มเจิดจ้ากันล่ะน่ะ

>>612 สีเขียวครึ้มนี่รหัสใครเนี่ยยย

ต่อจาก >>612

"ท่านเรฟีกา ท่านเรฟีกา ทำไมไม่รอพวกเราเลย" เสียงแหลมๆซึ่งดังขึ้นข้างหูเรฟีกาทั้งสองข้างนั้นมาจากภูติจิ๋วสองตัวและไม่ใช่เสียงของใครนอกจาก...

"เซรีกา(เซริกะ) เคียคูราโน(คิคุโนะ) เจ้าตามข้ามาทำไม? ...กลับไปซะ!!" เรฟีกาออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจัง

"ไม่ค่ะ!! พวกเราจะไม่ยอมไปไหน ขอให้เราได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับท่านเรฟีกาในฐานะสหายตลอดไปเถอะค่ะ!!"

'นี่สินะ พลังแห่งมิตรภาพ ช่างน่าซึ้งใจเหลือเกิน ...อุ๊! น้ำตามายามันจะไหล'

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะนะ เซรีกา เคียคูราโน!!"

"ค่ะ ท่านเรฟีกา!!"

"แต่ก่อนอื่น... พวกเจ้าช่วยแนะนำทางไปโลกมนุษย์ให้ข้าก่อนสิ? ตอนนี้ข้ามืดแปดด้านแล้ว"

"...จะว่าไปแล้วเหมือนเราจะรู้จักตระกูลที่ทำธุรกิจขนส่งแต่เบื้องหลังแอบลักลอบนำสิ่งผิดกฎหมายจากต่างมิติมาขายในโลกปิศาจอยู่นี่นา" เซรีกากล่าวกับเคียคูราโนราวกับจะให้ช่วยกันคิด

'เอ๋! มีคนทำเรื่องผิดกฎหมายอย่างนั้นด้วยหรือ? ยอมไม่ได้แล้ว! ถ้าลักลอบเอาของต่างมิติเข้ามาล่ะก็ต้องมีอาหารที่น่าลิ้มลองจากมิติอื่นอยู่ด้วยสินะ! ตระกูลนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ'

"อ๋อ! เจ้าคงหมายถึงตระกูลซูรูฮานน์(ซึรุฮานะ)สินะ"

'ซูรูฮานน์งั้นหรือ?'

เซรีกากับเคียคูราโนหันหน้ามองเรฟีกาชั่วครู่จึงตกลงใจว่า...

"พับความคิดนี้ทิ้งไปเถอะ!"

"ไม่! เราไปหาบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์กันเถอะ"

"แต่ว่า... ตระกูลซูรูฮานน์อาจจะเป็นหนึ่งในกบฏก็ได้นะคะ"

"ไม่มีทาง! เพราะข้าเคย(บีบบังคับ)ให้บุตรสาวตระกูลนั้นลงนามสัญญาเลือดกับราชวงศ์คีโธอีนตอนที่นางรวบรวมสมัครพรรคพวกมาพยายามล้มล้างอำนาจของข้าเมื่อครั้งฤดูใบไม้ผลิมาก่อน" เรฟีกายิ้มอย่างมั่นใจ

'คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ทำสัญญาเลือดเอาไว้'

ว่ากันว่าเลือดมีความสำคัญต่อเหล่าอมนุษย์ทั้งหลาย(ยกเว้นเหล่าอันเดด) หากได้กระทำสัญญาเลือดไว้แต่เกิดการตระบัดสัตย์ ผู้ที่ลงนามในสัญญาจะต้องมีอันเป็นไป...

"เอาล่ะ เซรีกา เคียคูราโน เราไปหาคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์กันเถอะ!!"

เรฟีกายืดตัวตรงแล้วเนรมิตพัดสีแดงสดรูปโบตั๋น ก่อนจะสาวเท้าเดินไปอย่างมาดมั่น เพียงแต่ว่า...

"ท่านเรฟีกา! ท่านจะไปหาพวกเขาด้วยร่างที่แท้จริงแบบนี้ไม่ได้นะคะ!"

'...จริงด้วยสินะ'

เรฟีกาเนรมิตตนให้ดูราวกับชาวบ้านทั่วไปและปกปิดผมทรงเกลียวสว่านอันเด่นสง่าด้วยทรงผมธรรมดาๆแบบบ็อบยาวประบ่าและหน้าม้าตรงสีดำ
'เรฟีกา เธอคิดเหมือนฉันรึเปล่า?'

'ฉันก็คิดเหมือนเธอนะเคียคูราโน'

'ดูแปลกตาไปจริงๆด้วย ...อย่าหลุดขำออกมานะเซรีกา!'

'เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ!'

"ไปกันเถอะ!!" เรฟีกากล่าวอย่างมุ่งมั่นโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเพื่อนภูติทั้งสองที่ไหล่สั่นระรัวอย่างห้ามตัวเองไม่ได้...

(ขอคนต่อด้วย ...กูตันแล้ว)

>>614 ไม่ใช่รหัสใครทั้งนั้นแหละ แค่อิมเมจบ้านคิโชวอินในสายตากูมันเป็นสีแดงเลือดหมูแบบแกรนด์ๆ เลยหาอะไรมาตัดกัน แต่ถ้าพวกมึงจะเอาไปต่อยอดก็เชิญเลยนะ 55555

ky มีใครอ่านหอพัก 95 ในwebtoon ไหมมึง พอดีกูอ่านตอนล่าสุดแล้วนึกถึงเอ็นโจ พระเอกทำเรือแตกด้วยคำพูดเหมือนกัน หน้ายิ้มๆเหมือนกัน เหมือนห่วงนางเอกแต่ยังสับสนในตัวเองงี้ แถมนางเอกมีพี่(ที่ดูเป็นซิสค่อน)ด้วย555

ต่อๆ >>615

ถนนที่เคยสัญจรไปมาจากเมื่อก่อนที่เงียบสงบอยู่เสมอ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน ผนังบ้านทุกหลังล้วนมีกระดาษที่เขียนถ้อยคำปลุกใจแปะเอาไว้ ถ้อยคำที่ปลุกแรงฮึกเหิมของประชาชน แต่กลับทำให้แรงสู้ของเรฟีกาหดเล็กลง...

'เราคงต้องรีบตามหาท่านพี่ให้เจอเร็วๆก่อนที่ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นอันตรายแล้วล่ะ!'

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่เรฟีกาก็เป็นเพียงเจ้าหญิงหัวใจเล็กที่ขลาดกลัวยิ่งนัก ก็ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังจะบุกเข้าไปเจรจากับอดีตศัตรูเบอร์หนึ่งอย่างคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์นี่นา ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะต้องเห็นสายตาแบบไหนจากคุณหนูผู้อวดดีคนนั้น

"ถึงคฤหาสน์ซูรูฮานน์แล้วค่ะ"

ถึงจะไม่พูดออกมาทุกคนก็รู้ว่าบรรยากาศที่คฤหาสน์ซูรูฮานน์มันช่างเงียบสงัดราวกับเทวสถานที่ราชวงศ์คีโธอีนเคยยึดคืนมาจากเหล่าเทวดาเมื่อราว 200 ปีก่อน ราวกับว่าคนในตระกูลนี้พากันหนีวิกฤตทางการเมืองไปหมดแล้ว
แค่คิดเรฟีกาก็รู้สึกปวดกระเพาะขึ้นมา ราชวงศ์คีโธอีนอันเคยรุ่งเรืองจะมาจบลงในยุคของนางอย่างนั้นหรือ...

มือเรียวบางเอื้อมมือคว้าสายที่โยงกับลูกกระดิ่งหน้าประตูทางเข้า...

"ท่านเรฟีกาจะทำอะไรค่ะ!!!" เสียงสหายตัวจิ๋วดังกรีดแหลม

'นอกจากจะรู้สึกปวดกระเพาะแล้วเราต้องมาปวดแก้วหูอีกงั้นเหรอ ชีวิตเราช่างอาภัพจริง'

"ก็สั่นกระดิ่งเรียกคนในบ้านไง"

"ไม่ได้นะคะ ถ้ามีเสียงมาจากทางนี้ชาวบ้านจะสงสัยแล้วกรูกันเข้ามาดูได้นะคะ!"

"ถ้าอย่างนั้นจะให้ทำยังไงล่ะ?"

"ล่องหนเข้าไปไงคะ"

"แต่วิธีนั้นมันเสียมารยาทนะ"

"ปิศาจอย่างเราไม่เคร่งครัดเรื่องมารยาทกันหรอกนะคะท่านเรฟีกา" เซรีกามองเรฟีกาด้วยสายตาแน่วแน่

ประตูคฤหาสน์ของซูรูฮานน์ถูกล็อคทั่วทุกสารทิศ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกภูติเลยสักนิด เพราะพวกนางสามารถแปลงตนให้เล็กลงและลอดผ่านช่องเสียบกุญแจเข้าไปได้

'เป็นภูตินี่ดีจังเลยน้า' เรฟีกาคิด

------------------------------

ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงหน้าห้องของบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์

"เจ้าคิดว่านางจะอยู่ไหม?" เคียคูราโนถาม

"ส่วนตัวแล้ว ข้าว่า...ไม่" เซรีกาตอบหน้าเจื่อน

"ลองเข้ากันไปดูก่อนเถอะเผื่อจะมีเบาะแสมาบ้าง"

เซรีกามุดตัวเข้าไปในช่องเสียบรูกุญแจแล้วออกแรงบิดลูกบิด

ทันทีที่เรฟีกาเข้ามาถึง...

"กรี๊ดดดดด!!!"
"กรี๊ดดดดด!!!"

0000000000000000000

ต่อจาก>>618

ตรงหน้าเรฟีกาคือหัวของบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์ที่ลอยอยู่กลางอากาศ
คนที่มองผิวเผินอาจจะนึกว่านางได้เสียชีวิตไปแล้วถ้าส่วนอื่นของร่างกายนางไม่ตามศีรษะของนางมาด้วยในภายหลัง

"พวกเจ้าเป็นใคร บุกรุกเข้ามาในบ้านข้าได้อย่างไร?!" เจ้าของบ้านตะโกนลั่น

"ใจเย็นๆก่อนซูรูฮานน์ นี่ข้าเอง'เรฟีกา'"

"หะ!... แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่?"

"ข้าต้องการจะเดินทางไปยังโลกมนุษย์ เลยจะมาขอความช่วยเหลือจากเจ้า"

"...'ช่วยเหลือ'" คุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ยิ้มเยาะอย่างอวดดี

ถึงแม้จะทำให้คิ้วของเรฟีกากระตุกขึ้นพร้อมความรู้สึกเดือดพล่านภายในจิตใจ แต่นางก็ต้องข่มไว้

'ท่องเอาไว้ เพื่อราชวงศ์ๆๆๆๆ'

"ได้สิข้ายินดีช่วยเจ้าหญิงเรฟีกาเป็นอย่างยิ่ง ไหนๆก็ตกอับมาแล้วขอร้องข้าอย่างนอบน้อมเช่นนี้ มีหรือที่คนใจบุญอย่างข้าจะไม่ช่วยเหลือได้"

"มากเกินไปแล้วนะซูรูฮานน์!!!"

"อย่านะ... เซรีกา เคียคูราโน"

"ท่านเรฟีกา!!"

เรฟีกาข่มน้ำตาไม่ให้เพราะคำดูถูกก่อนจะเอ่ยเข้าเรื่อง

"มีวิธีใดบ้างที่ข้าจะข้ามไปยังโลกมนุษย์ได้?"

"จริงๆก็มีหลายวิธีอยู่นะ แต่ถ้าท่านมาเอ่ยปากขอ'ความช่วยเหลือ'จากข้า ข้าก็จะแนะนำทางที่ดีที่สุดให้"

ไม่พูดเปล่าคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ลุกขึ้นไปเปิดกล่องไม้สลักลายสวยงามแล้วหยิบกุญแจสีทองดอกนึง

"กุญแจดอกนี้คือกุญแจไขประตูมิติที่ข้าแอบไปทำมาอย่างลับๆเพื่อเอาไว้สำรองกุญแจตัวจริงที่ครอบครัวของข้าจะมีติดตัวทุกคน"

"ถ้าอย่างนั้นที่เจ้าโผล่มาจากอากาศเมื่อครู่นี้ ก็เพราะกุญแจมิติสินะ"

"ใช่แล้ว แต่กุญแจมิตินี่เป็นกรรมสิทธิ์ของบ้านซูรูฮานน์เท่านั้น หากคนนอกตระกูลจะถือครองมันได้ก็จำเป็นจะต้องมอบสิ่งแลกเปลี่ยนกับพลังของมันก่อน"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดกัน?"

"สิ่งแลกเปลี่ยนจะต้องอยู่ในดุลพินิจของเจ้าของกุญแจอย่างข้า"

"...."

"จะให้ข้ายึดดวงความรักของท่าน ก็เห็นทีว่าจะเสียเปล่า"

"หมายความว่าอย่างไร?!"

เจ้าหญิงเกิดอาการปวดกระเพาะขึ้นมาอีกครั้ง ช่างเป็นคำพูดที่เสียดแทงใจนางเหลือเกิน

'อัปมงคลๆๆๆๆ'

ซูรูฮานน์ใช้หางตามองเซรีกาและเคียคูราโนอย่างรู้ทัน

"ก่อนข้าจะมอบกุญแจดอกนี้ให้กับท่าน ข้าขอให้ท่านรับรู้ข้อตกลงในการใช้กุญแจและการใช้ชีวิตในโลกมนุษย์เสียก่อน
สำหรับบุคคลนอกตระกูลแล้วกุญแจดอกนี้จะใช้ได้เฉพาะในวันที่มีอุปราคา ท่านจะทำวิธีไหนเพื่อสร้างอุปราคาก็เป็นเรื่องของท่าน แต่เมื่อใดที่เกิดแสงสว่างขึ้นที่มณีบนหัวกุญแจท่านจะสามารถเปิดมิติได้ แต่หากมณีหายไปกุญแจดอกนี้จะเป็นเพียงกุญแจธรรมดาๆดอกนึงเท่านั้น"

"..."

"ท่านห้ามใช้พลังวิเศษบนโลกมนุษย์หรือหากจำเป็นจะต้องใช้ก็จงใช้ในที่ลับตาคน ประตูมิติก็เช่นกัน ไม่เช่นนั้นเทวดาและนักล่าปิศาจจะร่วมมือกันมาจัดการท่าน!!"

เรฟีกาลอบกลินน้ำลายอย่างช้าๆ ชีวิตนอกอาณาจักรของนางน่ากลัวจริงๆ ท่านพี่ของนางใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนั้นได้อย่างไรตั้งนานสองนานกันนะ

"ได้ฟังแล้วท่านคิดอย่างไร จะรับกุญแจดอกนี้ไปอีกหรือไม่?"

"ข้ายินดีจะรับมัน!"

"ดี! ...กุญแจเอ๋ยจงฟังคำข้า ในนามของตระกูลซูรูฮานน์ผู้ครอบครอง ข้าขอมอบเจ้าให้แก่เจ้าหญิงเรฟีกา โดยมีข้อแลกเปลี่ยนคือ..."

"..."

"เมื่อนางโป้ปดหรือคิดอกุศลครั้งใด หน้าท้องนางจะยื่นครั้งละ 1 เซนติเมตร! ทางแก้คือการทำความดีลบล้างความผิดเท่านั้น!!!"

'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'

"...ซูรูฮานน์ กล้าดียังไงมายื่นข้อแลกเปลี้ยนเช่นนี้กับท่านเรฟีกา!!!"

"ก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนเล็กน้อยจากสัญญาเลือดอันไม่เป็นธรรมของนายเจ้าแล้วกันนะ... ประตูมิติเปิดแล้ว จงรับไปซะ"

คุณหนูซูรูฮานน์ยัดกุญแจใส่มือเรฟีกาที่กำลังช็อคกับข้อแลกเปลี่ยน แล้วออกแรงผลักนางให้ผ่านช่องว่างของมิติ

"โชคดีนะเจ้าหญิง"

'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'

------------------------------

วาบ!

ตุ๊บบ!!

"ท่านเรฟีกา เป็นอะไรรึเปล่าคะ?"

'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'

"ท่านเรฟีกา!!"

"อ๊ะ! เราอยู่ที่ไหนกัน?"

"โลกมนุษย์ค่ะ แต่ดูเหมือนที่นี่จะเป็น...โบสถ์คริสตจักร"

"เอ๋!"

"รีบออกจากที่นี่ก่อนที่เราจะสูญเสียพลังกันเถอะค่ะ!!"

"...นั่นสินะ"

เรฟีกากำกุญแจมิติแน่น

'ท่านพี่ น้องจะตามหาท่านพี่ให้เจอให้ได้!!'

------------------------------

'เสียงดังอะไรกันนะ'

เจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาที่มีดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นสะบัดศีรษะคลายความึน และเดินออกมาดูหน้าโบสถ์ของตน

จากการรับใช้พระเจ้ามานานแรมปีของเขาทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่หญิงสาวในเมืองล้วนสยบให้สามารถมองเห็นในสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็นได้ บัดนี้หญิงสาวที่กำลังเดินออกจากโบสถ์ตรงหน้าเขาล้วนไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั้งสิ้น

'น่าสนุกดีแฮะ' เจ้าของเรือนผมสีดำที่ส่องประกายสีทองเมื่อโดนแดดยิ้มอย่างหรรษา

เห็นทีบาทหลวงรูปนี้จะรับใช้พระเจ้านานเกินไปเสียแล้วกระมัง?

(ขอคนต่อด้วย)

เกลียดคำสาปปปปป มึงทำร้ายเจ้าแม่ไปแล้วววว 1เซนไม่ใช่น้อยๆนะมึงฮือออ
ปล.บาทหลวงโบสถ์นี้ได้ตกสู่ด้านมืดไปแล้วสินะ....

>>619 ขายใบไถ่บาปเลยค่ะ ท่านบาทหลวง หรือไม่ก็เอาตัวเองไถ่บาปให้มารแทน แต่จะไถ่บาปด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่ท่านบาทหลวงเลยค่ะ ถถถถถถถถถถถถ

อ่านตอนล่าสุดแล้วคิดว่าท่านเรย์กะคงคิดว่าท่านพ่อพุงกลมของตัวเองดีกว่าท่านพ่อสุดเท่คาบุรากิแล้วใช่ไหมนะ

>>622 ทานุกิเอาแต่ของกินเข้าบ้าน ส่วนประธานคาบุรากิเอาแมลงกับหนังสือปกหนังมนุษย์เข้าบ้าน....

>>619 เพราะท่านพี่แต่งงานกับคนรักไปแล้วไงคะ ถึงใช้ชีวิตอยู่บนโลกได้น่ะ คนรักนี่รู้สึกจะชื่ออิมาริใช่มั้ยคะนั่น

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่!!!
จอมมารรุกอย่างจริงจังแฮะ แบบนี้เดี๋ยวสาวเขาก็เกลียดเอาหรอก ไอ้การใช้เพื่อนเป็นเครื่องมือนี่ใครสอนท่านคะ หุๆๆ ตัวเองไม่มีปัญหาขอไปกับเขาสินะเนี่ย~

ฉากหน้าเว็ดดิ้งดอลล์ฝีมือท่านเรย์กะ ฉากเบื้องหลังคุณาซาจิมะนั่งจิ้มหลังขดหลังแข็ง
สู้เขานะคุณเลขา

>>626 กูว่าน่าจะได้สกิลล์เย็บปักมาด้วย งานนี้ไม่ใช่แค่จิ้มๆ อาจต้องเกณฑ์ท่านพี่ ท่านอิมาริ ท่านพ่อ มาช่วยกันทำคนละเข็มสองเข็มด้วยมั้งน่ะ

แหม่ๆ เผยรอยยิ้มน่ายำเกรงไม่แพ้เอ็นโจอีกละ เวลานางจะขู่ใครหรือทำให้ใครเชื่อถือนี่นางชอบเลียนแบบเอ็นโจตลอดเลยอะ แสดงว่าเอ็นโจนี่น่าเชื่อถือในสายตานางสินะ ส่วนเวดดิ้งดอลปีนี้ทานุกิอาจจะไปแอบซุ่มฝึกฝีมือแบบลับๆมาแล้วก็ได้นา จะได้มาช่วยลูกสาวได้ เพิ่มค่าความรักที่ลูกสาวมีให้แล้วเอาไปเยาะเย้ยลูกชายตัวเอง 555555

>>628 กูว่าเรย์กะน่าจะห้ามแตะไปเรียบร้อยละว่ะ//มองลูกชายอย่างอิจฉาไปนะคะคุณพ่อ
ว่าแต่ไม่มีใครคิดอย่างกูหน่อยเหรอว่า ที่เอ็นโจพูดเหมือนพยายามชวนเจ้าแม่แล้วบอกว่ามันเป็นสถานที่เดทที่ดีคือการขอเจ้าแม่เดทอยู่//ถึงอ้อมแต่ก็ได้อยู่นะเว้ย ดับเบิ้ลเดทเลยด้วยกรี๊ซซซซ
ปล.เจ้าแม่ไม่เหมาะกับเผาไฟหรอก ทรงผมอย่างนั้นมันต้องกิโยตินชัดๆถถถถ

>>629 คิดดิ ชวนเดทชัดๆ แต่ดันอ้อมโลกเกินไปเขาเลยไม่เก็ทซะงั้น บอกไปด้วยกันมั้ยก็จบแล้ว โถๆ องค์ชายของบ่าว เอายูกิโนะมาอ้างโบกปูนปิดสำทับแค่นี้ก็ได้เดทในฤดูร้อนเรียบร้อยโรงเรียนซุยรันแล้ว

>>629 คาบุxเอ็นโจว กับ วาคาบะxเรย์กะ
ใช่มั้ยย~

>>631 ใช่แล้วมึง เขาพูดถึงกันด้วยสายตารักใคร่อ่อนโยนเชียวนะเว้ย 55555555

มุมมองท่านฟุยุโกะ
หลังจากคุยกันเรื่องหนังสือ ท่านเรย์กะก็จ้องฉันอย่างเดียวเลย มีอะไรอยากคุยกับฉันรึปล่าวคะ? ต้องเป็นเรื่องหนังสือหนังมนุษย์นั่นแน่ๆเลย!! แต่ตอนนี้คนเยอะเกินไป เลยไม่กล้าพูดสินะ แหม~ท่านเรย์กะ ไม่เห็นต้องอายเลย หุหุ
เอ๊ะ มีรุ่นน้องชวนออกไปคุย เอ๋~คุยอะไรกันน้า~ หัวเราะคิกคักเลย

"นะ น่ากลัวเหลือเกิน!"
"ถูกถลกหนังทั้งเป็น!"
"ถูกสูบเลือดสดๆ!"
อ๊ะ ท่านเรย์กะคุยกันเรื่องนั้นเอง แหมท่านเรย์กะละก็~ น่าจะชวนฉันร่วมวงด้วยนะคะ

>>631 ที่ว่าเหมาะกะไปเดท นี่คือเอ็นโจกำลังเนียนชวนคาบุสินะ 555555555

>>634 ใช้ท่านเรย์กะเป็นทางผ่าน หมอนี่มันร้ายยย ถถถถ

>>631 คู่เดินไปชวนกันเดินดูดอกไม้ ส่วนคู่หลังก็เปิดทัวร์ของกินให้สมใจอยากไปเลยถถถถ

>>633 เรือฟุยุโกะแล่นเลยครับพี่น้อง นี่มันสาวเอ๋อ

>>633 ว่าแต่รุ่นน้องคนไหน ใช่ที่ชวนไปเดตที่แผนกท่อปัสสาวะมั้ย55

>>638 คนนั้นแล

>>638 ดูยังไงกูว่าว่าจีบว่ะ แกลเงสาวที่ชอบด้วยการล้อชื่อ ถามสุขภาพ จีบได้เข้าใจง่ายว่าใครบางคนที่เป็นแค่คนเคยเห็นหน้าอีก

>>640 แต่เอาเรื่องแบบนั้น มาเป็นหัวข้อคุยเนี่ยนะ… สังคมpivoine ชั้นสูงช่างยากจะหยั่งถึง Orz

>>641 มึง สังคมชั้นสูงเค้าพูดเรื่องดีๆมันเกร่อแล้ว ต้องแหวกแนวสิจะได้จำกันได้ ซู้ดดดดดดด

>>640 แต่หลังจากนี้กูคิดว่าคงไม่ได้เห็นรุ่นน้องพวกนี้อีกนาน ไม่ก็...เลิกคิดจะจีบแล้วว่ะมึง//น้ำตามายากูจะไหล

เออสรุปรุ่นน้องขวัญผวาจริงหรอแง เจ้าแม่ทำอะไรลงไป๊

>>644 หรือข้างหลังเจ้าแม่ อาจจะมีเงาแค้นแรงหวงของใครสักคนเป็นเงาขมุกขมัวอยู่ก็ได้

>>636 กูเผลอนึกภาพตามเป็นแบบนี้เลย 555555555
วาคาบะ : คุณคิโชอิน จะลองชิมน้ำแข็งไสของฉันก็ได้นะ
เรย์กะ : เอ๋ จะดีหรอคะ งั้นก็...ขอคำนึงนะคะ อ้าม~

คาบุรากิ : ดีล่ะ ชูสุเกะ ช่วงที่คิโชอินกำลังดึงดูดความสนใจทาคามิจิอยู่ มาช่วยฉันเลือกดอกไม้ให้ทาคามิจิเร็วเข้า /ลาก
เอ็นโจ : ........

>>646 ทำไมโมเม้นเหมือนป้อนของกินให้หนูแฮมสเตอร์ น้ำแข็งไสคำนึงนะคะ ยากิโซบะคำนึกนะคะ โอโคฯคำนึงนะคะ ฯลฯ
อีกฝั่งก็กลายเป็นภาพชายหนุ่มเดินคู่กันมาซื้อดอกไม้ถถถถ

อะไรกัน หรือว่านี่คือดับเบิ้ลเดทในตำนาน

>>640 ไม่ต้องเอาอะไรมาล่อหลอกก็คุยได้สินะ

อยู่ๆกูก็คิดว่าถ้าเรย์กะกับคาบุทะลุมิติไปคุโรมาตี้น่าจะอยู่กันได้สบาย555555

>>647 ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนชี้ชวนกันดูดอกไม้ว่าต้นไหนสวย จะซื้อต้นไหนดี เหมือนคู่รักเพิ่งแต่งงานพากันมาเลือกซื้อของเข้าบ้าน ด้านหลังเป็นสาวน้อยสองคนผลัดกันป้อนอาหารเข้าปากกันและกัน ชี้ชวนกันให้ดูว่าร้านไหนน่ากิน ร้านนี้น่าอร่อย ใครกินเลอะก็เช็ดปากให้แบบกระหนุงกระหนิงน่ารัก นี่มันดับเบิ้ลเดทในฝันเชียวนะมึง 555555

>>650 หัวหน้าห้องด้วย น่าจะเป็นพวกเดียวกับลูกกระจ๊อกของโฮคุโตะได้ เวลาจะบอกชื่อทีไรต้องมีอะไรมาขัดขวางตลอด

วันนี้มีเวลาว่างนิดหน่อยเลยกะจะเข้าไปอัพสารบัญ แต่สารบัญเอ็นโจหายไปว่ะ ฮ่วย หายไปไหนละนั่น

>>652 กรี๊ดดดด หายไปจริงด้วย สารบัญคุณชายโดนลบ แง

เล่นของใส่เหล่าโม่งให้เว็บล่มกันบ่อยๆ โดนเล่นของกลับซะแล้วพ่อองค์ชาย
มีใครเผลอกดผิดรึเปล่า เหมือนจำได้ว่าเคยมีแบบนี้มาก่อนคนกดต้องไปกดย้อนกลับให้มั้ง ใครเข้าไปเผลอกดอะไรลองเข้าไปเช็คๆที

>>654 องค์ชายงอนหรือเปล่านะ พักนี้ใครๆ ก็เห็นคานซังกับอาหารซังดีกว่าผม ดูสิว่าถ้าไม่มีผมซักคนจะไปกันต่อยังไง!

>>655 ก็คานซังเขาเป็นพระเอกนี่นา ก็ต้องให้ความสำคัญมากกว่านาย มันก็ถูกต้องแล้ว
หรือควรทำสารบัญคานซังอีกคนดี อาหารซังก็มีสารบัญไปแล้ว สองพาร์ทเลยด้วย คานซังก็ไม่ควรน้อยหน้านะ

>>656 แต่...คานซังโผล่มาทุกตอนเลยนะ

>>656 สารบัญยังไงหว่า รวมรวมบันทึกนกของท่านเรย์กะงี้เหรอ แบบ ตอนที่ xx มีหนุ่มมาจีบแต่เจ้าแม่ไม่รู้เรื่อง ตอนที่ xo หลงรักหนุ่มคนหนึ่งแต่เค้ามีสามีแล้ว....

>>657 พระเอกก็งี้ล่ะ โผล่มาเด่นทุกตอน

>>656 ไม่ต้องทำแล้วสารบัญคานซังน่ะแค่เปิดเว็บแมวดุ้นในนั้นแหละทุกตอนเลย555

>>657 คานซังนี่เป็นเหมือนอากาศ เหมือนไม่มีแต่ก็มีตลอด

>>661 พระรองที่แท้ทรู

>>662 พระรองที่ไหน พระเอกที่วนเวียนรอบตัวตั้งแต่เริ่มเรื่องชัดๆถถถ

"ผมเฝ้ามองเธอมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย คอยดูแลปกป้องมาตลอด และผมก็จะยังคงคอยปกป้องเธอตลอดไป" /คานซังเซ่ด (?)

5555555555555555555555555555

>>664 โธ่คานซามะช่างทุ่มเทและอดทน น่าซาบซึ้งจนน้ำตาจิไหล

>>664 //สาดเกลือ

>>664 "แย่หน่อยนะ ที่แม้คุณจะปกป้องเธอ เฝ้ามองเธอมาตลอด แต่เธอกลับผลักไสไม่อยากอยู่กับคุณ แถมยังรังเกียจคุณอีกต่างหาก" อาหารซังยิ้มให้คานซัง "ผมต่างหากที่เป็นคนรักตัวจริงของเธอ เชิญคุณเฝ้ามองต่อไปเถอะ"

>>667 เหยดดด การแย่งชิงกันระหว่างอาหารซังกับคานซัง มึงแน่ใจนะว่าสองคนนี้ไม่ได้กำลังร่วมมือกันอยู่ เหมือนผลมันเอฟเฟ็คต่อเนื่องชอบกล

>>667 "จะว่าไปคุณก็เป็นส่วนหนึ่งของผมไม่ใช่หรือครับ งอกออกมาจากตัวผมแท้ๆยังจะมาพูดจาอวดดีอีก" คานซังเหล่มองอาหารซังที่ยิ้มค้าง
"ถึงคุณจะถูกเธอกินแต่คนที่กินคุณไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวนี่ครับกล้านอกใจกันขนาดนี้ยังหวังจะเป็นพระเอกอีกหรือ"

>>667 ว๊ายๆ นี่มันศึกชิงนางของพระเอกกับพระรองสินะ (?)

>>669 ต แต่อาหารซังเค้ามีลูกเป็นไขมันซังแล้วนะ

>>669 "ก็แล้วไงล่ะ เรื่องที่เธอรักผมมากกว่าคุณ มันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอกนะครับ" อาหารซังหัวเราะหึๆ "ผมจะเอ็นดูเธอเอง เชิญคุณเฝ้ามองต่อได้ตามสบาย มองดูเธอแสดงความรักกับผม ปวดใจมั้ยล่ะครับที่ทำได้แค่มองแต่ทำอะไรไม่ได้น่ะ"

ใครก็ได้รวม >>664 >>667 >>669 >>672 มาเป็นฟิคที55555555

>>672
"คุณพี่เรย์กะฮะสองคนนี้ที่เถียงกันอยู่ใครสำคัญกว่ากันหรอฮะ"
"เอ...พี่ก็ไม่รู้สินะจ๊ะ"
"แล้วระหว่างผมกับสองคนนั่นใครสำคัญกว่ากันฮะ"
"แหมถามอะไรแบบนั้นกันจ๊ะ ก็ต้องยูกิโนะคุงอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"
จากนั้นเรย์กะก็จูงมือยูกิโนะไปทานของหวานซัง<<--งอกออกมาอีก1!!

>>674 ของหวานซังนี่ไม่ใช่สับเซ็ตของอาหารซังเหรอวะ 55555

>>675 น้องสาวของอาหารซังไงมึง เปิดทุ่งลิลี่อีก0.1เอเคอร์

>>675 สับเซ็ตอาหารซังนี่มีเป็น ของหวานซัง ของกินเล่นซัง อาหารกรูเมต์ซัง อาหารสามัญชนซัง สินะ

>>677 สามัญชนซังดูมาแรงนะมึง คิดถึงตลอดเวลาเลยเชียวถถถ

แท็กเลิฟของกรู Activated เพราะจอมมารไม่ทันไร พวกมึงก็ลากไปแท็กฟู้ดอีกละ ถถถถ แหล่งกาวกรูยังไม่เป็นใจ เจ้าแม่กรูมีหวังคู่กับคานซังแหง

>>678 นางโหยหาขนาดเสิร์จหางานเทศกาลเพื่อไปกินกับข้าวแผงลอยเลยนะ
ขนาดเอ็นโจมาเห็นนางยังไม่เปลี่ยนแผน แถมมีทีท่าจะได้ไปกินยกแก๊ง

>>679 ไม่มีแท็กฟู้ดก็ไม่มีแท็กเลิฟน่ะสิ เรื่องนี้เขามาคู่กัน /ผิด

>>678 สามัญชนซังนี่ได้แค่คิดถึงว่ะ อาจจะมีแวะไปโฉบๆบ้างบางครั้งให้หายคิดถึง แต่จะให้ไปอยู่ด้วย นางก็ไม่เอาแล้วเหมือนกัน ตามสูตรผู้หญิงชอบคนดี รักคนเลว แต่งงานกับคนรวยยังไงล่ะ 5555555

นึ่พวกมึงโกรธแค้น​อะไรเจ้าแม่กัน ทำไมต้องทำร้าย​กันขนาดเน้ ;_; //สาดเกลือ​รัวๆ

>>681 สามัญชนซังนี่ไม่ใช่วาคาบะเรอะ หรือคันตะคุงดี สองคนนี้นี่มอบอาหารสามัญชนให้ท่านเรย์กะรัวๆเลยนะเว้ย

ถ้าสมมุติว่า.. ท่านฮิโยโกะป่วยหนัก. หรือกำลังไปเรียนต่อเมืองนอก หรือคลอดลูกล่ะ

พวกโม่งไทยและญป จะมีใครรู้มั้ย
ได้แต่เฝ้าคอยด้วยความหวังลิบหรี่

>>684 ท่านฮิโยโกะนี่ไม่เคยอัพเดทหรือพูดถึงชีวิตส่วนตัวหรือตอบกลับคอมเมนต์ใดๆ เลยว่ะ เป็นบุคคลโคตรลึกลับ หายไปครึ่งปีชิลล์ๆ ก็ทำมาแล้ว รอเงกกันไปอย่างเดียว

คราวนี้หายไปนาน กูว่าต้องกลับมาพร้อมความพีคในตอนที่ 300 แน่ๆ

>>686 นางอาจจะหลอกเราอีกก็เป็นได้

>>685 ไม่ตอบเม้นด้วยเรอะ เชี่ยย โคตรไอด้อล 555 กูเขียนนิยาย ชอบอ่านคอมเม้นแต่ไม่อยากตอบ แต่ก็ต้องตอบเพราะกลัวคนอ่านจะเสียน้ำใจว่ะ กูอยากปล่อยให้คนดิ้นสงสัยไปเองอย่างไร้ทางออกงี้บ้าง จะดูไม่ใส่ใจป่ะวะ

>>688 กูว่าถ้าเมพจริงระดับท่านฮิโยโกะนี่จะยังไงก็ได้แล้ว ช่วยมาเขียนให้อ่านต่อก็เป็นบุญล่ะ

>>689 ไม่ก็ให้สนพlcทีเหอะ ให้มีหลักฐานว่าเคยมีนิยายเรื่องนี้บนโลกที เกิดวันดีคืนดีเกิดบึ้มเรื่องไปเหมือนสายนักวาดบางคนที่เคยเห็นนี่กูร้องเลยนะ

>>690 เอาจริงๆ กูคิดว่าคงมีสนพ.เสนอขอ lc ไปแล้วล่ะ ในนาโร่ตัวท็อปๆ นี่ไปหมดล่ะ แต่ท่านฮิโยโกะแม่งอินดี้สัด ไม่ขาย lc ไง กูว่านางนี่แหละท่านเรย์กะตัวจริง

ทำไมกูเปิดอ่านตอนล่าสุดไม่ได้...//ร้องไห้แปป

วันนี้สมัครสอบแกทแพท โม่งแปลก็อัพตอนเตรียมสอบ ตอกย้ำเข้าป๊ายยยย อีกไม่ถึงร้อยวันแล้ว ฮือออ

>>692 กูเปิดได้นะ นี่ก็เหลืออีกยี่สิบตอนกว่าๆ จะชนดิบทันภายในปีนี้มั้ยนะ ฮืออออ

"อีนี่เลวเหลือรับ" ประโยคนี้พีคสัส โอ๊ยยยยยยย
ปล. ดูจากการถอยของทาคากิคิดว่าพวกอุเมะฯ คงคิดว่าท่านเรย์กะเป็นแบบข้างบนแน่ๆ

>>693 กูยังไม่เริ่มอ่านเลยอ่ะ.... รู้ตัวอีกทีก็เหลือไม่ถึงร้อยวันแล้ว อีเหี้ย ทำไงจะอ่านทัน;www;

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่

พูดถึงเรื่องสอบเข้าแล้วนึกถึงสมัยม.ปลายเลยนะเนี่ย ตอนนั้นก็คิดว่าขยันที่สุดของกูแล้วนะ แต่พอมามหาลัยกูต้องขยันมากกว่าอีก.. ไม่งั้นเกรดร่วงแน่นอน

>>696 ก่อนอื่นก็ต้องแก้ไขในส่วน acquired self-handicaps ที่ทำให้ตัวเองขาดสมาธิไปก่อนสิ!

>>697 อย่าพูดสิ final 100ในอีกสัปดาห์อย่างกูใจไม่ดีเลย;__;

...กูทำงานแล้ว วันๆ เลยได้แต่นั่งเล่นเน็ตอยู่ออฟฟิศไป ไอ้ที่เคยโดนกรอกหูมาว่าชีวิตทำงานมันลำบากงั้นงี้ไม่เห็นจะจริงเลยวะ
ยังไงก็สู้ๆ นะนักเรียนเตรียมสอบทั้งหลาย อาห์~ คิดถึงวันวานตอนไปจุดเทียนส่องผลเอ็นสะท้านฉิบหาย

>>700 ว้าย จุดเทียนส่องผลเอ็น 5555
บ่งบอกอายุมากค่ะ 😁 โม่ง​

>>701 ละมึงก็อุตส่าห์เก็ทอีกนะ รึว่ามันเป็นความรู้ทั่วไปว่าสมัยก่อนเค้าทำกันยังงี้

>>700 ว้ายยยย พวกไปถือเทียนส่องหน้าคณะ กูนี่นั่งฟังทางทีวีอยู่ที่บ้านสบายๆค่ะ

>>700 มึงกับกูรุ่นเดียวกันแน่ๆ ไอ้พวกเอ็นสะท้าน 100% ครั้งเดียวรู้ผล

พวก 30+ สินะ

>>703 หนอยยย นังเด็กยุคโลกาภิวัตน์ ถ้าสมัยกูมีช่อง 9 ล่ะก็นะ
แต่คิดอีกทีไม่มีอ่ะดีแล้ว สมัยนั้นคนดีใจจะเงียบๆ กันซะมากว่ะ เกรงใจคนที่พลาด

>>705 กูพึ่ง 17 ค่ะ!!!

นี่มันการระลึกความหลังของเหล่าโม่งวัยเยาว์? ถถถถ

>>700 นั่นรุ่นแม่กูเลยนะ กูนึกว่าตัวเองเอ็นรุ่นสุดท้ายนี่ก็แก่แลว้นะ คนอื่นเขา onet gat pat กันทั้งนั้น

>>705 เทียนไม่ใช่ 30+ ว่ะ น่าจะพวกเกือบเกษียณมากกว่า

คารวะท่านผู้อาวุโสทั้งหลายค่ะ m(_ _)m

เดี๋ยวนะ!? กุ 30 ยังเข้าผ่านเน็ตเช็คผล แต่ถึงกับส่องเทียนนี่กุว่าน่าจะ 50+ แล้วนะ!

/คลานเข่าเข้ากระทู้
กราบสวัสดีเหล่าโม่งซุยรันอาวุโสทุกท่านเจ้าค่ะ

>>712 ถ้ารุ่นสุดท้ายนับจากการที่ช่องเก้าแจ้งผลเอ็นทรานซ์อายุที่อ่อนสุดคือ 48 นะ

>>709 เอ็นต์รุ่นสุดท้ายเหมือนกัน จับมือค่ะ ซิส

นะ..นี่มันรวมรุ่นเหล่าโม่ง (อายุรวมกัน) พันปีนี่นา!!

>>712 สมัยนั้นระบบล่มเหมือนวันนี้ไหมคะ TT

>>717 ให้ชัวร์ต้องรอจม.เว้ย!

>>717 สมัยนั้นมีเน็ตเร้อ....

>>719 กูจำได้รางๆว่าเหมือนมีคอมที่โบราณมาก ๆ แทบจะเขียนสูตรเองเพื่อเปิดอะไรบางอย่าง....

ท่านฮิโยโกะนี่เก่งนะ แต่งนิยายแล้วช่วงอายุกลุ่มคนอ่านกว้างมากๆ แบบเด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดี

>>721 หญิงอ่านได้ชายอ่านดีด้วยนะ

ไอ้ชายอ่านดีนี่กูยังสงสัย ยังไงก็คงไม่เยอะมากเท่าไหร่ปะวะ น่าจะซัก 20% .... หรือว่าจริงๆ เยอะกว่านั้น

>>723 กูว่าคอมเมนต์ในแมวดุ้นก็เห็นผู้ชายอ่านเยอะอยู่นะ ให้ซัก 40%

>>717 ล่มดิ คะแนนเอ็นออก ทุกคนแห่เข้าห้องคอม (อยู่หอ) ทุ่มนึงมั้ง อีก 10 นาทีเว็บล่ม กูโชคดีได้ดูก่อนเว็บล่ม (เพราะเป็นพวกสิงเล่นเกมห้องคอม เลยรู้คนแรก ๆ ตอนที่มีคนหวีดขึ้นมาว่าคะแนนออกแล้ว)

>>719 หยาบคาย! เน็ตมีกว่า 20 ปีแล้วนะยะ อีเมล์แรกเรา 20 ปีที่แล้ว ยุค netscape ก่อนมาเป็น IE แล้วถึงจะมี chrome มี firefox
>>720 คอมแมคอินทอชปะ แบบคอมในหลวง เปิดออกมาเป็น dos แล้วนั่งพิมพ์ command เอา ได้ยินว่าคอมแรก ๆ จริง ๆ ขนาดเท่าห้องราคาเป็นล้าน

ที่อื่นไม่รู้นะ แต่ที่ไทยที่เริ่มอ่านเริ่มแปลไทยมาจากกลุ่มผู้ชายนะ

ไม่เคยผ่านระบบเอ็นเลยไม่เข้าใจเท่าไหร่
สอบเอ็นนี่มันต้องเลือกมหาลัยใช่มะ?
สอบเสร็จแล้วเขาจะแจ้งว่าเข้าที่เลือกไว้ได้รึเปล่างี้เหรอ?

>>727 เยสๆ หลักๆ ของการสอบเอนต์คือการเลือกคณะและมหาลัยก่อนจะเอนต์อ่ะ ตอนนั้นมี 4 ตัวเลือก ก็ไล่ๆ ไปจากคณะที่คะแนนสูงสุด คณะท้ายสุดก็เอาที่คะแนนต่ำๆ หน่อยเผื่อกลัวเอนต์ไม่ติด ตอนประกาศคณะนี่ทั้งเฮทั้งร้องไห้กันชิบหายวายวอด

รุ่นแรก ๆ เลยตอนสมัครสอบเขาจะให้เลือกคณะ 4 อัน แล้วสอบ ทุกคนสอบเหมือนกัน แล้วประกาศคณะที่ได้ติดบอร์ด นึกภาพเปิดบอร์ดใหญ่ ๆ เรียงตามมหาลัย/คณะ คนก็ไปส่องคณะที่ตัวเองเลือก ส่องกัน 4 อัน ถ้าไม่เจอชื่อตัวสักทีจะใจหวิวแค่ไหนถามใจเธอดู
สมัยท้าย ๆ จะเป็นสอบตามวิชา มี 5 วิชาหลัก (มั้ง) วิชารองมีเยอะมาก แต่ละคณะใช้คะแนนคนละวิชา เช่นหมอใช้ หลัก 5 วิชา ภาษาก็มีวิชารองภาษาจีนงี้ สายศิลป์มีวิชารองวาดรูปงี้ วิศวะมีความถนัดทางวิศวะงี้ คนก็เลือกสอบกันไปตามคณะที่เล็งไว้ (เราสอบจีนดูด้วยขำ ๆ ตอนอยู่ม.ปลายเรียนจีนเป็นวิชาเลือกนิดหน่อย เรียนตัวย่อ ไปเจอข้อสอบตัวเต็มใบ้แดกไปเลย แต่ก็ทำได้คะแนนเยอะอยู่นะ) มีสอบ 2 รอบ ตุลา/มีนา เอาคะแนนที่ดีที่สุดไปยื่นได้ 4 คณะ ดีตรงที่ถ้าคะแนนดีหรือกากกว่าที่คิดก็จะได้เลือกคณะได้ถูก
ที่พีคสำหรับเราคือตอนทำข้อสอบเลขซ้อมไม่เคยได้ต่ำกว่า 85 แต่สอบจริงได้ 50+เอง แต่พอรอบสองที่สอบขำ ๆ (เนื่องจากตอนนั้นสอบได้ทุนเรียนแล้ว) ก่อนสอบเล่นเกมทั้งวันหนังสือไม่อ่านสักตัวดันได้เกือบ 90 งงมาก (สอบเลขได้ 50 เป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตเลย)
อ้อมีคะแนนสมทบจากเกรดม.ปลายมารวมด้วย นัยว่าต้องการให้เด็กตั้งใจเรียนในโรงเรียน แต่ผลคือครูปล่อยเกรดกระจายเพราะกลัวลูกศิษย์เอ็นไม่ติด (และมีผลต่อภาพลักษณ์โรงเรียน)

อา พูดถึงคอมรุ่นเก่า กูพอจำได้ลางๆว่าเวลาจะทำอะไรไม่ว่าเปิดโปรแกรมหรือแค่เล่นเกม ต้องใส่รหัสอะไรซักอย่างหลังไดรฟ์ซีอ่ะ แต่เรื่องเอนท์นี่ไม่แน่ใจ คือกูสอบตรงได้แต่ช่วงนั้นน่าจะเริ่ม onet gatpatใหม่ๆเลยมั้ง /กูยังไม่แก่ที่สุดสินะ 555

ไม่เข้าใจความรู้สึกของการสอบเอนท์ว่ะ...........กูโควต้า แถมเป็นมหาลัยที่ต้องการด้วยเลยไม่ดิ้นรนอะไรเลย

นี่วันแซยิดเหล่าโม่งกันสินะถถถถ//เอ็นเอินอะไรไม่รู้จัก แต่โดนแย่งเปิดจม.ก่อนได้เปิดเองนี่โคตรเฟล

ยังไม่อยากคิดเรื่องสอบเข้ามหาลัยเล๊ยยย T_T ทุนหาไม่ยากก็จริง แต่ติดยากจังค่ะ

ใช่ละ คอมต้องคีย์ command อะไรเองหมดเลย หน้าจอดำ ๆ เขียว ๆ อะ เน็ตก็เหมือนเป็นอินทราเนตมั้งใช้ในองค์กร หรือมันคนละยุคกัน เริ่มนานละ

>>734 อยู่ในยุค floppy disk ขนาด 5.5 นิ้วเหมือนกันสินะคะ

>>735 .....เหมือนจะใช่ค่ะ ตายแล้ว

ขอ ky แปป สารบัญเอ็นโจที่หายไปโม่งเจ้าของไฟล์กู้กลับคืนมาให้ได้มั้ยนั่น มีใครไปเผลอลบรึเปล่าอะ

ก็อกๆ นี๋โม่งแปลนะ เอาตอนใหม่มาหย่อนไว้ให้ก่อน วันเสาร์ขี้เกียจตื่นเช้าอ่า
กู้สารบัญจอมมารกันได้ไวๆ นะ ฮือๆ

>>738 ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ กุที่โต้รุ่งอ่านรู้สึกได้นอนตายตาหลับเสียที 5555

>>739 เดี๋ยวววมึงอย่าเพิ่งตาย ตื่นมารอดูความวายปวงของท่านเรย์กะที่กำลังโดนคาบุรากิพุ่งดิางมาหาก่อนนนนนน

คนไม่อยากคุยล่ะ~ มือมันไปโดนปุ่มรับสาย เองล่ะ~ ไม่อยากคุยด้วยเลยจริงๆนะ!!
แต่จบตอนแล้วยังไม่วางสายเลย นี่มันคืออะไร!!?!

กรี๊ดดดด โม่งแปลลล ดีใจฝุดๆ มาจุ๊บทีนึง
สงสารท่านเรย์กะ ขนาดปิดเทอมคาบุยังตามมาป่วน
สงสัยตอนหน้าได้ไปทัวร์กันอีกแน่เลย
รอตอนหน้าใจจดใจจ่อ มีคาบุกะเรย์กะ ความฮาบังเกิด

>>735 อยู่ยุค disk A floppy ใช้ถึงม.ปลาย ยังจำได้ สีม่วง ๆ เอามาใช้ลงข้อมูลโครงงาน จนที่ไม่พอ ตอนนั้น thumb drive อันเป็นพัน เก็บได้ 100 Mb มั้ง เลยไม่มีใครซื้อ เอาข้อมูลไปลง yahoo briefcase ยังจำ login password ได้อยู่เลย
แต่ disk B เกิดไม่ทันเหมือนกัน มีใครทันอันนั้นมั่ง

>>741 บร้าาาา กำลังลนลานเผลอนินทาในใจ จะวางก็ไม่ได้ ฝั่งนู้นจ้อไม่หยุด

ว้าว ตอนใหม่มาแบบเซอร์ไพรส์! อาหาร ความรัก และมิตรภาพ ยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิมนะ จะสรุปว่าไม่มีอะไรคืบหน้า หรือว่ามีดีล่ะ... จะโดนคาบุบุกมาหาระหว่างปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเนี่ย

คาบุนี่ไร้เพื่อนจนดูน่าสงสารเลยว่ะ สมัยเด็กๆยังพอดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนเป็นกลถ่มเด็กผู้ชายอยู่บ้าง(หรือลูกน้องวะ) พอโตขึ้นเหลือแต่เอ็นโอคนเดียว เวลาอยากเล่าอยากเมาท์อะไรไม่มีคนคุยด้วยจนต้องมาลงที่เรย์กะเนี่ย
ไอส่งเมลมาแล้วคาดหวังให้ตอบทันทีนี่น่ากลัวชะมัด 😂

จากคุยเรื่องอวดแฟนทำไมกลายมาเป็นคุยเรื่องอาหารได้วะ กูไม่เข้าใจ...

>>747 เพราะ tag Food สำแดงพลังไงล่ะ!
พูดถึงในแง่นี้ บากะรากิเหมาะจะเป็นเพื่อนทัวร์บริโภคกับท่านเรย์กะมากๆ ไปไหนไปกัน เอ็นจอยอีทติ้งทุกแห่งหน

>>748 กุว่าคนสุดท้ายไม่ได้เอนจอยกับการอีทติ้งว่ะ น่าจะกับอย่างอื่นต่างหาก

เหยยย. คาบุเอ๊ยย. คืบหน้าไม่เลว! ต่างจากบางคนลิบลับ. ท่านเรยกะคงรำคาญมากสินะ. หัวหน้าหมู่บ้านคานทองกับหมู่บ้านไร้เพื่อนจะมาเจอกันแล้วชิมิ ตอนหน้า

ถึงกุจะชอบเอ็นโจ แต่เคมีคาบุเรยกะนี่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ กุเม้นทซ้ำๆมาหลายทีแระ

ขอบใจโม่งแปลน้า าาา าาาา

นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวบอกจะจีบวาคาบะ ดูยังไงความสัมพันก็ไม่ธรรมดานะ แต่จีบเมียเก็บชาวบ้านนี่ยังไงนะ

โม่งแปลบอกว่า 279 มาแล้ว
มีพายุตั้งเค้ารึเปล่าว้า~

>>752 อุ๊บ กูขอโทษกูเข้าใจผิด กุเพิ่งตื่น-()-!!

ฮาคาบุ โดนเจ้าแม่โยนเข้าหมู่บ้านขาดมิตรซะงั้น

สมมุตินะคะสมมุติ ถ้าท่านอิมาริคาบท่านเรย์กะไปกินได้ ท่านพี่จะเป็นยังไงคะ

>>755 กูว่าอาจมีการฆ่าโบกปูนกันเกิดขึ้น แค่นึกถึงเรื่องสมัยอดีตท่านพี่ยังคิดจะเอาธนูยิงให้ตายขนาดนั้น แล้วถ้ามายุ่มย่ามกับน้องสาว ท่านพี่เอาตายแน่

>>755 ไม่เหลือซาก โดนลบประวัติ​ทะเบียน​ราษฎร์​ออกไปประหนึ่ง​ไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

>>757 อื๋อ อิมาริ //ยิ้มเย็น
ผ่านไปสิบปีให้หลังก็พบมัมมี่พระลึกลับอยู่ในกล่องหลังภูเขา เป็นที่โจษจันไปต่างๆ นานา

>>758
"ท่านพี่คะ ช่วงนี้ท่านอิมาริไม่ค่อยมาที่บ้านเลยนะคะ"
"อ๋อ เห็นบอกจะไปดูธรรมชาจิกับสร้างประโยชน์ให้กับโลกน่ะ"

>>759 ยังไงเฮียแกก็บอกว่าตัวเองเหมือนนกกางเขนที่สละชีพให้กุหลาบบานนี่นา ที่ลงไปเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้นี่ก็คงสมปรารถนาแล้วสินะคะ //พนมมือ

นึกว่าท่านพี่จะจับท่านอิมาริไปขังบนเกาะสองต่อสองซะอีก //หยิบกาว ขึ้นมาสูด

>>761 ฟิลจำเลยรักมากมึง//เจ็บแค้นเคือโกรธ โทษฉันไย~
ปล.จริงๆคือไปเป้ามนุษย์ให้ธนูถถถถถ

เปิดสารบัญเอ็นโจใหม่แล้ว มีคนเปลี่ยนตั้งค่าการแชร์เป็นไม่แชร์

>>763 กลับมาแล้วสิน้าาาา ขอบคุณมากๆ

โอ๊ยคาบุเรย์กะตอนใหม่นี่มาแรงนะมึง ถึงขนาดท่านเรย์กะกล้าออกปากถามอาหารตั่งต่างในร้านสะดวกซื้อด้วยได้แล้วอ่ะ ปกติปิดเรื่องแบบนี้จะเป็นจะตาย นี่ธรรมชาติมากเว่อ เคยกินข้าวปั้นไส้ปลาทูน่ามั้ยค้าาาาาาา

>>763 กูไปดูยังไม่เห็นไฟล์มันแสดงในโฟลเดอร์รวมอะ หรือจะให้กูทำไฟล์ใหม่เลยก็ทำได้นะ แต่คงยังไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก กูยังไม่ค่อยว่างเท่าไหร่น่ะ

>>766 หือ คนอื่นไฟล์ในโฟลเดอร์ขึ้นกันป่ะ นี่ใช้สองแอคเค้าท์เช็คดูก็ขึ้นนะ

>>767 อาจจะเป็นที่มือถือกูก็ได้ เดี๋ยวกูลองปิดเครื่องแล้วเปิดใหม่ดูก่อน ถ้าได้หรือไม่ได้ยังไงเดี๋ยวบอก

>>767 ลองปิดแล้วเปิดใหม่สองรอบละ ไม่ขึ้นว่ะ หรือเป็นที่เครื่องกูคนเดียววะ คนอื่นเปิดได้รึเปล่า

ถ้าตัดอิมาริออก ท่านพี่น่าจะเหมาะกับผู้หญิงคนไหนในเรื่องบ้าง

กูเชียร์ท่านไอระ ตอนเด็กๆ มีโมเม้นต์กันเล็กๆ

แปะไฟล์​ไว้​ละ​กัน เผื่อ​ก็อปแปะใหม่กันถ้าไม่ขึ้นจริงๆ​ พักนี้ยุ่งๆคงไม่ได้​เข้าบอร์ด​บ่อยนัก

สารบัญ​เอ็นโจ
https://docs.google.com/document/d/159ZKsOVyPisU2EKAQkNgd5PWNe4hI4WbMzVHpOU5rW0/edit?usp=drivesdk

>>770 ถ้าที่ดูเข้าตาก็มีท่านไอระคนเดียวนี่แหละนะ แต่กูอยากเชียร์ท่านไอระให้คู่ท่านยูริเอะไปเลยมากกว่า เจ้าหญิงกับอัศวินก็ออกจะเหมาะกันดี

>>771 เออ ขึ้นละ ขอบคุณมึงมาก

>>770 กูก็เชียร์ให้ท่านพี่คู่กับท่านไอระ เพราะสำหรับเจ้าแม่แล้วท่านไอระแทบจะเหมือนเป็นพี่สาวอีกคนเลย ถ้าแต่งงานกันจะได้ดูแลเจ้าแม่ ยามที่เจ้าแม่ดองกันคานซังไงงง

กูมีความรู้สึกว่าท่านพี่กำลังแอบกิ๊กกับสามัญชน

กูตามมากรี๊ดด้วย อ่านรวดเดียวจนแปลไทยล่าสุด นี่มันดีงาม เสนอตัวลงทุกเรือที่ให้เจ้าแม่ลงคานได้ วงวารหนักมาก และหิวมากเช่นกัน

>>775 มิน่าอิมาริถึงได้เจ้าชู้ประชดรักขนาดนี้

>>775 กูก็คิดงั้น พวกงานเทศกาลคู่รักอย่างคริสต์มาส วาเลนไทน์อะไรแบบนี้ท่านพี่ไม่เคยอยู่บ้านเลย แถมไม่รู้ว่ากลับดึกหรือกลับเช้าอีกต่างหาก ถ้ากลับเช้านี่คงมีแฟนแล้วชัวร์ๆ

>>776 ยินดีต้อนรับโม่งใหม่ อย่าลืมเช็คสารบัญอาหารไว้เป็นเมนูสำหรับวันนี้

>>779 นี่โม่งเก่า แต่อยากบอกว่าสารบัญอาหารทำตังกูหมดเพราะไปลองขนมตามเจ้าแม่

>>780 มีอะไรลองแล้วคุ้มค่าแก่การตระเวณทัวร์มั่ง ขอแชร์ๆ

>>778 กูก็คิดว่ามีแฟนแล้ว แต่พอขเออ้างกลับช้า อฟชชอบใส่ให้อิมาริมาเกี่ยวข้องบ่อย จนตอนแรกกูไม่คิด กูคิดไปแล้วล่ะว่าท่านพี่ต้องซัมติ้งกับท่านอิมาริแน่ๆ //จากในสาวไม่วาย แต่โดนดึงขึ้นเเรือนี้แบบงงๆจาก อฟช

>>782 แต่กูคิดว่าอิมาริอะแฟนท่านพี่แน่ๆ ถถถถถถถถถ คนเขียนแม่มชอบใส่โมเมนต์มาให้คิดลึกอยู่เรื่อย

>>782 กูยังคาใจวันที่เรย์กะโดนซากุระจังบอกว่าหน้าล้าสมัยกลับบ้านมาแบบช็อกๆ แล้วมาเจออิมาริที่พูดเป็นนัยๆ ว่ามีธุระกับพี่ชายเรย์กะนี่แหละ แอบคิดว่าอาจเป็นการทิ้งปมเผื่อตอนต่อไป แต่ระดับท่านฮิโยโกะ อาจจะไปเฉลยปมในอีก 150 ตอนข้างหน้าก็เป็นได้

>>781 ส่วนใหญ่กูได้ลองแต่ขนมอันที่นอมอลๆ หาง่ายๆร้านไหนก็มีอ่ะมึง ราคาไม่เกิน200
ล่าสุดไปโดนฟองดองช็อกโกล่า(ตอนที่65และตอนอื่นๆอีกหลายตอน) ที่ไทยชอบเรียกประมาณ ช็อกโกแลตลาวา อะไรไรงี้ กูจำชื่อเมนูแน่ๆไม่ค่อยได้ว่ะ
ไปเจอในร้านฟาร์มดีไซน์มา ราคาค่อนข้างมิตรภาพเทียบกับเมนูข้างเคียง รสชาติค่อนข้างอร่อยเกินราคา วิปครีมให้เยอะดี

อีกอันไปเจอ บุรามันเจะ (ตอนที่ 175) ในเมนูของหวานร้านโอโตยะเลยลองดู ส่วนตัวกูว่าอร่อยนะ มันจะรสละมุนๆกลมๆ เต้าหู้ๆแบบที่ไม่คาว ไม่หวานมาก กูบรรยายไม่ถูกว่ะ แต่พี่สาวกูกินแล้วไม่เวิร์คนางว่ามันแหยะไป แล้วแต่คนแหละเนาะ

พุดดิ้งเดือนก่อนนู้นไปโดนของสตาบัคมา อันละประมาณ50 ถ้าจำไม่ผิด ค่อยข้างนุ่มเด้งละมุนกลมกล่อม กว่าของพวกยามาซากิ
มีรสชาเขียวอร่อยดี ส่วนตัวชอบแบบธรรมดามากกว่า

แยมกุหลาบ กูได้กินตอนญาติซื้อมาฝากจากไหนไม่รู้แต่ในไทยนี่แหละ ส่วนตัวกูไม่ค่อยชอบ แบบกลิ่นกุหลาบเป็นสบู่น้ำหอมชามันพอได้ แต่กินเป็นอาหาร(ทาขนมปัง) กูว่าประหลาด ถ้าชอบกลิ่นกุหลาบอาจจะชอบก็ได้ อันที่กูกินมันจะรสหวานอมเปรี้ยวหน่อยๆ อร่อยนะ แต่ไม่ชอบกลิ่น

พวกชีสเค้ก บราวนี่ นามะช็อกโกลา ทีรามิสุ กูไม่รีวิวละกัน
/ไปฮูล่าฮูปแป้บ กูชวนรูมเมทเปย์ฮูล่าฮูปเพราะเจ้าแม่เนี่ยแหละ

>>784 เรื่องที่ท่านเรย์กะโดนบอกว่าหน้าตาล้าสมัยบางทีกูแอบมโนว่านางอาจจะหน้าตาเป็นลายเส้นแบบกุหลาบแวซายคนเดียวในเรื่อง แล้วคนอื่นๆหน้าตาแบบลายเส้นการ์ตูนโชโจสมัยใหม่ๆหน่อย

>>775 คิดเหมือนกันเลยว่ะว่าท่านพี่ต้องแอบไปมีแฟนแล้วแหงมๆ โดยเฉพาะตอนที่ถามเรย์กะเรื่องไปอควาเรี่ยม(ตอนไหนสักตอนจำไม่ได้) หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีบทว่าพาเรย์กะไปนะ

>>785 แยมกุหลาบกูซื้อของดอยคำว่ะ ก็อร่อยดีนะ หวานอมเปรี้ยวนิดๆ หอมกุหลาบ แล้วก็มีกลีบกุหลาบในแยมด้วย แต่ราคาแรงไปนิดๆ(89 บาท) แถมเวลาออกบูทเขาไม่ค่อยเอารสนี้มาให้ชิมด้วยดิ กลัวไม่ถูกปาก ไม่ชอบกัน

>>786 มีพาไปกินข้าวไง แต่น๊านนานกว่าที่จะพาไปนะ
พูดก็พูด กูนึกภาพคนแบบท่านพี่ไปจีบใครไม่ออกเลยว่ะ หรือท่านเทพมารจะจีบแบบไก่อ่อนเหมือนจอมมารวะ ไหนๆก็เป็นร่างแยกของกันและกันทั้งที กูว่านิสัยส่วนนี้น่าจะเหมือนกันด้วยนะ ถถถถถถถถถ

>>788 ส่งอิมาริไปเล่นมุกให้สาวช็อคก่อนเข้าไปเทคแคร์ก็ดูง่ายดีนะมึงถถถถถ

>>788 กูคิดว่าอย่างน้อยท่านพี่ก็น่าจะฉลาดพอที่จะไม่จมเรือตัวเองเหมือนใครบางคนหรอกค่ะ

>>790 ไม่แน่นะมึ้งงงง ความรักก็ทำให้ใครหลายคนทำอะไรโง่ๆได้หลายอย่างเหมือนกัน
แต่กูก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าคนแบบท่านพี่จะสนใจใครในแง่นี้ได้ กูว่าสาวนางนั้นคงเหมือนเรย์กะมั้ง ถึงทำให้ท่านพี่ชอบได้
หรือจะเอาแบบเหมือนคาบุ เพราะเอ็นโจก็ชอบคาบุเหมือนกันนี่หว่า ท่านพี่อาจจะชอบคนนิสัยแบบคาบุเหมือนเอ็นโจด้วยก็ได้ 5555555555555

>>791 กูก็คิดนะว่าถ้าไม่ใช่อิมาริ ไม่ใช่ไอระ คนๆนั้นนิสัยไม่เหมือนเรย์กะ ท่านพี่อาจคบด้วยผลประโยชน์ว่ะ

>>791 ผู้หญิงที่ที่นิสัยเหมือนคาบุนี่จะเตลิดเปิดเปิงซักแค่ไหนกันวะเนี่ย...

ขอบคุณโม่งแปล ตอนใหม่นี้คาบุก้าวหน้าสุดๆเลย เขาทำข้าวกล่องให้กันแล้วค่ะ! ตอนที่ทั่นเรย์กะบอกทำอาหารได้อิตาเอ็นโจก็ดูสนอกสนใจ แต่ไร้ความสามารถนะ 555
ตอนนี้ก็ขอชิมสักคำอีกครั้ง

ความสนิทสนมนี่มัน อะไรกัน!!?!
//สัญชาตญาณ ช่วยชีวิตเอาไว้นะคาบุรากิ
///ถ้าเป็นจอมมารคงรับไว้ด้วยความยินดี ถถถ

>>795 แล้วหลังจากนั้น​ก็อาหารเป็นพิษ​ นอนซมไปสามวัน

>>796 จริงๆ แล้วแผนสูงเป็นการสำออยทำให้คุณคิโชวอินรู้สึกผิดจนต้องมาเยี่นม!

พ่อหนุ่มคาบุ ทำไมพ่อช่างน่ารักอะไรเยี่ยงนี้ จะว่าไปนี่พ่อก็เปิดอกคุยกะท่านเรย์กะเรื่องอาหารการกินแบบตรงไปตรงมาเลยนี่นา ไม่ก็คือไม่ เหตุผลเพราะอะไรก็บอกซะชัดแจ่ม แต่ว่าทำไมพอท่านเรย์กะสมติว่าจะทำอาหารมาให้เนี่ย ทำไมเกิดจะแถแถ่ดๆๆ หนีไปล่ะงั้น คือกล้าปะฉะดะไม่ไว้หน้ากะทุกคน แต่กับคนนี้กลับไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ งั้นเร้อ กลัวอะไรอยู่กันนะ สรุปว่าท่านเรย์กะคือผู้ที่ยืนอยู่บนยอดปิรามิดจริงๆ สินะ

รู้สึกคาบุชักจะเม้ามอยเรื่องอาหารของวาคาบะมากกว่าเรื่องของวาคาบะซะแล้ว55555555

อะโด่ แค่เขาจะทำข้าวกล่องมาให้ทำเป็นคุย ท่านเรย์กะกินข้าวบ้านเขาประหนึ่งเป็นลูกอีกคนยังไม่เห็นคุยข่มเลย

ขอบคุณโม่งแปล รวดเร็วทันใจ ตอนนี้มันดีต่อใจจริงๆ พ่อหนุ่มคาบุถึงกับต้องแถไปเรื่องอื่น กลัวในพลังของเจ้าแม่สินะ สินะ

>>798 ก็บอกตรงๆอยู่นะมึง บอกว่าสัญชาติญาณเรียกร้องไงถถถถถ
ปล.กุว่าเอ็นโจคงบอกให้ลองทำมาแล้วเอาไปเก็บไว้แน่ๆ

คาบุกับเรย์กะเนี่ย เฟรนด์โซนมากๆเลยว่ะ แต่ก็แอบมีกร๊าวใจตรงที่เรย์กะบอกว่าถ้าทำอาหารให้ล่ะ เหมือนกันนะ ขอบคุณโม่งแปลมากสำหรับตอนใหม่นะจ๊ะ รักเสมอ

>>785 พูดถึงพุดดิ้ง มนต์นมสดก็ดีนะมึง พุดดิ้งชาเขียว ลองไปกินดู

>>804 กูชอบพุดดิ้งของ lawson ว่ะ อร่อยดี

พุดดิ้งส่วนตัวชอบ custard no.4 นะ เอ้ะหรือมันคือคัสตาร์ดหว่า แต่กูชอบ มึงลองไปกินละมุนเว่อ ส่วนตัวไม่ชอบแบบที่มันดูเป็นวุ้นอ่ะ

ขอ KY สอบถามโม่งแปลหน่อย~ คือแปล 1 ตอนนี้จะตกเฉลี่ยประมาณตอนละกี่คำเหรอ?
พอดีตอนนี้กำลังหัดปรับสำนวนมาเขียนให้เข้ากับ Web novel แต่ยังกะความยาวแต่ละตอนไม่ถูกน่ะ

>>806 ร้านอยู่ตรงไหนบ้างวะ อยากลองกินดูอะ

จะในนิยายก็ดี ในโม่งก็ดี เห็นพูดอะไรที่มันกุ๊กิ๊กหัวใจได้ไม่เท่าไหร่ก็วนกลับของกินตลอดเลยว่ะ แต่กูก็ชอบมู้นี้เพราะแบบนี้นะ

คาบุนี่พอๆกับเรย์กะเลยอะ สมแล้วที่ได้ฉายาเป็นจักรพรรดิ์คู่กับจักรพรรดินี
แบบเมื่อตอนที่แล้วยังว่าเรย์กะอยู่เลยว่าได้ยินเสียงรถอยู่อย่าโกหกซึ่งหน้าพอมาตอนนี้มาโกหกซึ่งหน้าซะเองว่าเป็นวีแกน

>>807 ที่ผ่านมาในแปลใน notepad มาตลอด ก็เลยไม่เคยนับจำนวนคำเลยอ่ะ พอเอามาแปะลง word ให้นับจำนวนคำแล้วได้หลายหน้าเยอะเกินคาดเหมือนกันแฮะ นี่ถ้ารวมเล่มคงได้หลายเล่มแล้ว เวลาทำงานจริงขยันขนาดนี้ไหม ก็ไม่... //ปาดเหงื่อ
อันนี้เท่าที่นับจำนวนคำใน word สำหรับ 3 ตอนล่าสุดนะ มันก็จะกระจายๆ หน่อย แต่คาดว่าปกติน่าจะอยู่ราวๆ 2500-3000 คำนี่แหละ
280: 2105 คำ
279 : 2808 คำ
278 : 3077 คำ

ตอนนี้เนี่ย สรุปสิ่งที่น่าเกรงขามทรงอิทธิพลที่สุดไม่ใช่คาบุหรือเรย์กะ
แต่เป็นอาหารจังสินะ (คลอดออกมาด้วยฝีมือและไอเดียสุดบรรเจิดของเรย์กะ)สินะ

>>811 โอ้ ขอบคุณมาก...
แสดงว่านิยายของเรามาถูกทางแล้วสินะ (ตอนละ 2000-3000 คำ)
กังวลแทบตาย เพราะเห็นอ่านแล้วมันรู้สึกสั้นๆ

อ่านท่านเรย์กะคู่ไปกับท่านเอลิซ่าแล้วก็สะเทือนใจเฮือกๆ

ฝั่งนึงก็โลกสดใส(ถึงแม้การที่ท่านเรย์กะหักธงตัวเองทิ้งรัวๆ จะน่าเศร้าเล็กๆก็เถอะ)
อีกฝั่งนึงก็มืดมนจังโว้ยยย ฮือๆ

>>813 น่าจะประมาณนั้นแหละ ทางนี้ก็เหมือนกัน ตอนแปลรู้สึกยาวแทบตาย ไหงพอแปะแล้วอ่านดูมันสั้นจังวะ 555555

>>808 เคยเจอตั้งเป็นร้านอยู่เทอร์มินอล21 ชั้นแคริเบียน (ไม่รู้ยังอยู่ป่าว) ตาม วิลล่า จะมีขายเป็นตู้ๆเล็กๆ ไม่ก็ลองเสิร์ชดู

หรือไม่เพื่อนโม่งลองไปเดินเที่ยวตรงพร้อมพงศ์ คัสตาร์ดนากามูระ/UFM SUPER ก็ขนมพวกนี้เยอะนะ

ถึงโมเม้นท์คาบุเรย์กะจะมากมาย แต่ก็ไม่โดขิๆใดๆ ที่แน่ๆสองคนนี้น่าจะสนิทกันมากเลยแหละ รู้ใจอีกฝ่ายกันพอดู ตาคาบุนี่จะก้าวหน้าไปไกลแล้วนะ จะสมหวังกับวาคาบะจังแล้วเหรอ เจ้าแม่ ไปทวงวาคาบะจังคืน!!

อยากจะขึ้นเรือบากะรากินะ แต่สงสารเจ้าแม่5555

เอาจริงๆที่หลีกเลี่ยงเพราะจำตอนองค์เจ้าแม่กาลีลงตอนม.3ได้หรือเปล่าน้า

>>819 ไม่ต้องย้อนไปถึงตอนม.3 ตอนหาว่าเจ้าแม่ตัวยาวขาสั้น นางฉุนถึงกับเตะเก้าอี้ชี้หน้าด่าเชียวนะ องค์จักรพรรดิคงอึ้งๆ ไปเหมือนกัน 5555

Ky หน่อย ถ้าทั่นเรย์กะกลายเป็นผู้ชายนี่ นิยายเรื่องนี้คงจะกลายเป็นนิยายสายฮาเร็มจริงๆสินะ ทั้งชายทั้งหญิงเลย lol มีโม่งฟิคคนไหนสนใจมั้ยกูอยากอ่านนนนน 555

>>821 เคยมีฟิคกลับชายหญิงอยู่นะ เป็นท่านเรย์ แต่ตอนตกตะลึงตอนเจอยูกิโนะนี่ดูหมีมากๆ

>>822 ขอบคุณมาก ทำไมกูผ่านฟิคนั้นมาได้ เดี๋ยวหาแปบ

>>820 จริงด้วย ลืมไปเลย บากะรากิน่าจะรู้อยู่ว่าถ้าทำให้เจ้าแม่กริ้วจะเป็นยังไง5555

>>821 กูแนะนำให้แต่งเลยมึง กาวน้อยต้องช่วยกันกวนคนล่ะป๋องสองป๋อง

ท่านเรย์กะเจอคุณโมชิดะ ตอนไหนนะกูจำไม่ได้ ตอนนี้กูเหมือนงมตอนในมหาสมุทร

>>826 ลองดูไฟล์ไทม์ไลน์เนื้อเรื่อง ไม่ก็รายชื่อตัวละคร ในโฟลเดอร์ >>1 อะ

>>827 โอเค!

KYนะ ไปไล่อ่านทวนเพลินๆ คิดว่าได้เบาะแสนายอันดับสองตอน270(หรือเปล่า?)

ตอน107 เอนโจที่1 วาคาบะที่2 ตัวสำรองที่3 บากะที่5

กำลังไล่ดูอยู่ว่ามีประกาศสอบตอนไหนอีกมั่ง

>>829 อาจเป็นหัวหน้าห้องป่ะวะ ออกมาแต่ชื่อ เลยไม่มีใครรู้ว่าเป็นหัวหน้าห้องเพราะจำชื่อไม่ได้

>>829 รวมอันดับสอบจากแฟนไซต์ญี่ปุ่น http://kenkyokenjitsu.com/grade/

อันนี้เเพิ่งเจอ wikia อังกฤษของเรื่องนี้ (แต่กูว่าที่ทำสารบัญกันนั่นละเอียดกว่าเยอะ ถถถ) http://kenkyokenjitsu.wikia.com/wiki/Kenkyo,_Kenijtsu_Wiki

>>831 วิเกียมีหัวข้อ food ด้วย แต่ยังไม่มีข้อมูลอะไร
เท่าที่ดู สารบัญของพวกเราทำละเอียดกว่าว่ะ ทั้งเรื่องไทม์ไลน์ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสารบัญอาหารที่ละเอียดเชี่ยๆ กูนับถือคนทำเลย 5555555

KY ใครพอแนะนำนิยายคล้ายๆท่านเรย์กะได้บ้างจะแปลไม่แปลก็ได้ กูอยากหาอะไรอ่านรอท่านฮิโยโกะอัพตอนใหม่;W; เนื้อเรื่องดาร์คๆก็ได้

>>833 เอลิซา

>>833 รัชทายาทเสิ่นเจิ้น//ผิดๆ

>>831 โอ้ มันมีเงาอยู่มาเรื่อยๆแล้วสินะ

วิเกียนี่มันอัพเป็นภาษาไทยได้ไหม?
เราลองอัพภาษาไทยไป เผื่อทางที่ญี่ปุ่น ฮิโยโกะซามะจะได้รู้ว่ามีแฟนๆคอยติดตาม (แต่เราตามแบบไม่ถูกลิขสิทธิ์นี่สิ....)

>>837 ไทยได้ แต่ที่กูเคยใช้พวกการปรับแต่งมันจะงงๆอะ มีโค๊ดเฉพาะตัวมาก
(อังกฤษก็ไม่ถูกลิขสิทธิ์เหมือนกันแหละ...)

>>837 อย่าเลย การอัฟเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาหลักในเวป คนเขาอาจจะอ่านไม่ออก มันเสียมารยาท รกเวปเขาน่ะ เหมือนจู่ๆมีคนโพสภาษาจีนในพันทิพย์ไรงี้

>>839 หมายถึงแปะลงแบบother languageป่าว?
คล้ายๆกับวิกิที่เปลี่ยนภาษาได้ ไม่ได้เอาภาษาไทยไปแปะรวมกับอังกฤษ

โม่งแปล หลังจากที่อ่านตอนใหม่กูถึงกับต้องขี่เตี้ยนต้งออกไปซื้อชีสเค้กตอนสองทุ่มทั้งๆที่อากาศลบสาม หนาวก็หนาว แถมลมก็แรงเหมือนโดนตบหน้า แต่เพื่อชีสเค้กแล้วกูทำได้ สุดท้ายได้ชีสเค้กมาสองชิ้น เค้กเนยโปะสตอเบอรี่​อีกชิ้นนึง กลับมาถึงห้องฟาดเรียบหมดภายในไม่กี่นาที ชีสเค้กมึงกับอ.ฮิโยโกะช่างทำร้ายพุงกูจริงๆ

>>841 เตี้ยนต้งคืออะไรบอกกูด้วย ดีนะที่มึงไม่ใช่วีแกน ไม่งั้นก็อดแดกไปแบบคาบุรากิ 5555

>>842 电动车 เตี้ยนต้งเชอ มอไซไฟฟ้าอะ >>841 มึงจะทับศัพท์ทำไม มอไซก็มอไซสิเว้ยยยยน

ไม่ได้ส่อง pixiv นาน ตอนนี้มีฟิคเรย์กะหลายเรื่องเลยแฮะ

>>844 ใครก็ได้ แปลมาที

มาแปดร้อยกว่าแล้ว เริ่มตั้งชื่อมู้ใหม่กันได้แล้วมั้ง

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)

>>847 นี่นิยายสยองขวัญใช่มะ ถถถถถถถ

>>847 ไม่เป็นมงคลลลลล

เสนอ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาการ "จู่ๆก็เป็นวีแกนขึ้นมาล่ะ!" เมื่อเจอกับข้าวฝีมือเจ้าแม่ [โกหกพกลมครั้งที่ 22]

>>847 เราขำคุณหนอนกระดึ้บออกมาแล้วค่ามาก

>>850 ครั้งที่ 23 สิ
ขำ วีแกน ถึงกับต้องแถเลยทีเดียว

เออ สำหรับโม่งที่ต้องการตามรอยชีสเค้กท่านเรย์กะ ขอแนะนำ cheese cup ของ Milch ว่ะ อุ่นๆ ละมุนมาก

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]

ขอบคุณโม่งแปลมาก! ตอนนี้ก็ฮามากเช่นเคย สองหน่อนี่สนิทกันจริงๆนะ การพูดสุภาพแบบท่านเรย์กะนี่ไม่รู้ว่าเพิ่มหรือลดความกวนกันแน่นะเนี้ย55555

vote >>850

จู่ๆ กูก็คิดขึ้นมาว่าบ้านคิโชวอินนี่ใครมีโอกาสทำทุจริตมากที่สุดชื่อเจ้าแม่ก็เด้งขึ้นมาล่ะ

ตอนแรกอ่านๆ ไปก็คิดอยู่นะว่าคาบุรากินิสัยแบบนี้จะทำงานกับคนหมู่มากไหวเร้อ แต่พอกลายเป็นวีแกนแล้วก็เลยมั่นใจว่าถ้าถึงจุดที่มันน่าจะแย่จริงๆ คาบุรากิก็ปรับตัวได้นะ!

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเชียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]

>>857 **เชียบ > เฉียบ

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]

>>859 …มึงระวังโดนดอกไม้ปักหัว กูอ่านละเสียวแทนมึงจริงจริ๊ง

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)

ดูแต่ละชื่อแล้วเห็นความแปรผันจากความหวานแหววกาวๆ มาสู่อาหารซังจริงๆ ว่ะ...

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)

>>850 กูโหวตวีแกน 5555

พูดถึงโดนัทที่ท่านเรย์กะอดทานตอนทอดใหม่ๆ กูเห็นโฆษณาโดนัท Kinu ที่ทอดใหมาใช้เนยฝรั่งเศสโรยไอซิ่ง หวานน้อยนุ่มฟูแล้วอยากทานจังโว้ยยยยยย

พวกมึง............คิดดูนะ
เขาไปแดกข้าวกันสองคน
พูดคุยเปิดอกกัน
โทรหากันแบบไม่ขัดเขิน
มีการแซวว่าจะทำอาหารมาให้ด้วย
................................ขั้นนี้แล้วพวกมึงยังไม่โดขิๆ มาเม๊าท์มอยกันแต่เรื่องอาหารอีกเหรอ?
ไอ้พวกซุยรันนอกรีต!!!

>>866 มันเหมือนอยู่ในเพื่อนโซนมากกว่าแฟนโซนว่ะมึงกูเลยไม่รู้จะไปโดขิๆกับอะไรดี

โหวต >>850
>>866 แม่งเพื่อนแดกโคตรๆ กูนี่จะโดขิโดขิแทนรอบที่ล้านแปด

>>866 เอาอะไรมาโดขิโดขิวะ คุยกันเปิดอกหมดไส้หมดพุงขนาดนั้น สกรีนโทนฟรุ้งฟริ้งขึ้นราไปแล้วสำหรับเรื่องนี้

อยากได้ >>853 ผสมกับ >>863
ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)

>>869 น้ำตาจะไหลแทนสกรีนฟรุ้งฟริ้ง กูเชื่อว่าได้ใข้ไปครั้งนึงตอน 268 นะเว้ย!

พูดถึงสกีนโทนละขอเสนอ

ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]

>>866 เฮ้ยย กูโดขิๆนะ พยายามจะโดขิๆด้วยสกิลมโนขั้นสูงสุด อย่างน้อยกูก็พยายามละนะ ถถถถถ

>>873 ถ้ามองไกลๆ มันจะเป็นภาพท่านจักรพรรดิและจักรพรรดินีคุยกันอย่างสนุกสนานอ่อนโยนเลยนะคะ แล้วท่านจักรพรรดินีก็ยื่นนิ้วเรียวงามออกมาด้วย หรือว่าเป็นการวัดนิ้วดูแหวนกันคะ!?

>>874 ต้องมองผ่านฟิลเตอร์กี่ชั้นถึงจะเห็นขนาดนี้เนี่ย ถึงขนาดมีการวัดนิ้วดูแหวน แหมๆๆ พอซูมไปใกล้ๆดูเท่านั้นแหละ อื้อหือกันเลยทีเดียว เราจะมองอย่างห่างๆอย่างโดขิๆก็แล้วกัน ช้ำในกับความโดขิๆในเรื่องนี้แปป

>>875 สำหรับเรื่องนี้กูเลิกหวังความโดขิๆละ อ่านละมีแต่ดังจ๊อกๆกะเมนูอาหารสารพัน

>>876 กูว่านะ ถ้ากูตามอาหารเจ้าแม่ได้หมดนี่ กูคงกระเป๋าแฟบอะ หรืออาจารย์ฮิโยโกะแกไปหาอาหารมาเพื่อเขียนตอนต่อไปวะ

>>877 พวกขนมหลายอย่างมันก็ไม่ได้พิศดารหากินยากอะไรเท่าไหร่ ออกจะเป็นอะไรที่พื้นๆด้วย อย่างพุดดิ้ง เค้กช็อกโกแลต ราเมง บลาๆ ยกเว้นพวกที่เฉพาะทางจริงๆแบบชาร์ล็อตเค้ก คารุคัง หรือซูชิไข่ห่ออะไรทำนองนั้นอะ สาบานเลยว่ากูเพิ่งเคยได้ยินชื่อซูชิไข่ห่อครั้งแรกจากเรื่องนี้นี่ล่ะ แต่คงเป็นของหากินได้ทั่วไปของคนญี่ปุ่นมั้งนะ

>>857 โหวตต

>>850 โหวดดดดดด อ่านแล้วฮา5555

>>847 กูโหวตอันนี้ ชอบความนิยายสยองขวัญ 5555555555555555

โหวต >>850

>>847 จะเอาอันนี้~ >///<

>>863 โหวตอันนี้ จุดสูงสุดของปีระมิดก็รู้ๆกันอ่านะ

>>847 กูชอบหนอนกระดึ๊บออกมา ถถถถถถถถถ งั้นโหวตอันนี้

>>847 ด้วย

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่ค่า

หัวหน้าห้องนี่คือหัวหน้าห้องจริงๆ

โม่งแปลคะ คาซึรากิกับคาบุรากิสลับกันแล้วค่ะโม่งแปล
ปล. นิยามท่านเรย์กะในสายตาไก่โง่คงไม่พ้นที่เจ้าตัวเคยรำพันใว้ "อีนี่มันเลวเหลือรับ"

ตัวไม่อยู่แต่ก็อุตส่าห์โดนเจาะเรือจนได้สิน่า 55555

>>888 แก้ละน้า ไม่แน่ใจว่ามีตรงอื่นตกหล่นอีกหรือเปล่า เห็นตรงไหนอีกก็บอกได้นะ จุ๊บๆ

มีคิดถึงวาคาบะด้วย นี่สินะตัวจริง

>>890 รักโม่งแปลมากค่ะ (ลูบขนหน้าแข้งโม่งแปลเบาๆ)
แต่อ่านตอนนี้แล้วกูรู้สึกว่าเจ้าแม่ชีช้ำแปลกๆว่ะ คนรอบข้างความรักสดใสแต่เทพเกศาไม่มีใครเคียงคู่

อ่านตอนนี้แล้วก็คิดว่าท่านฮิโยโกะตั้งใจเก็บคำเรียกเรย์กะจังไว้เป็นพ้อยต์ให้พระเอกตัวจริงรึเปล่านะ ในเรื่องมีแต่เรย์กะ คุณเรย์กะ ท่านเรย์กะ รุ่นพี่เรย์กะ คิโชวอิน คุณคิโชวอิน

จะว่าไป คนที่ท่านเรย์กะเรียกชื่อห้วนๆ ตรงๆ ก็มีแค่ริรินะนี่นา....

ท่านอิมาริไม่ได้เรียกท่านเรย์กะว่าเรย์กะจังเหรอ?

>>892 ประเด็นขนหน้าแข้งนี่ยังไม่หายไปอีกเหรอวะ กูอุตส่าห์เงียบๆ ไว้ ถถถถถถ
กูก็ว่านางแอบชีช้ำเล็กๆ นะ นี่เขามานั่งเรียนกันครบคู่เลย แอบเป็นเศษชัดๆ แถมเจออีไก่โง่ตอกย้ำอีก...

>>895 //ผ่านมาป้ายยาบำรุงขนเงางามให้โม่งแปล

>>893 ซากุระ ก็เรียกห้วนๆนา~ แล้วก็อย่าลืมเรย์กะทัน ของเบียทันสิ!!!?!
//เขาเป็นเพื่อนพันธุ์ขนสวย เหมือนกันเลยนะ ถถถถ

>>897 ว่าไปก็คิดถึงเบียทันจัง ป่านนี้มีลูกไปคอกนึงแล้วมั้ยเนี่ย ถถถถ

>>898 ...ครึ่งคนครึ่งสุนัข?

โหวต >>863

>>863 โหวต ชอบความเป็นปีระมิดนี้
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่โม่งแปล เร็วทันใจจริงๆ
ท่านเรย์กะชอกช้ำน่าดู มองไปทางไหนก็มีแต่คนมีคู่ เอาจริงๆถ้านางไม่ขยันหักธงนางอาจมีคู่ไปนานแล้วก็เป็นได้

>>894 เออว่ะ กูลืมมม

>>850 โหวต กันปาย
ผมล่ะสงสัยจริงว่าคัตสึรางิ ทำไมมีเรื่องกับเรย์กะตลอด กัดกันจนเป็นเรื่องเคยชินรึไงนะ

>>847 ขำตรงดึ๊บๆ นี่แหละ 5555

ชอบเห็นนายไก่โง่ถูกแกล้งอะ ตลก55555

เรือวาคาบะจังแล่นฉิว มีความอยากให้เรียกชื่อต้น ส่วนเอ็นโจถูกล่มเรือ55555

>>857 โหวตๆ

และแล้วหัวหน้าห้องก็ยังคงไม่มีชื่อและนามสกุลโผล่มาเช่นเคย
ก่อนจะให้เรียกชื่อสงสัยต้องให้เรียกนามสกุลให้ได้ก่อนมั้ยวะ

>>850 โหวตจ้า
ว่าแต่สุดท้ายก็ยังไม่รู้ชื่อหัวหน้าห้องกันสินะ โดนขัดเฉย

กูว่าไก่โง่นี่จริงๆ แล้วชอบยุยโกะ ชอบระดับใกล้เคียงคาบุรากิชอบยูริเอะเลยมั้งแต่การแสดงออกต่างกัน ยุยโกะเลยขอให้เอ็นโจช่วย เอ็นโจเองก็คงสนิททั้งสองคนแล้วก็เห็นบทเรียนของคาบุรากิแล้วก็เลยยอมแสดงละครให้เพราะไม่อยากให้ไก่โง่เจริญรอยตามคาบุรากิ(ไปหาที่ฆ่าตัวตาย)กับไม่อยากให้ยุยโกะลำบากใจ(กูว่าไก่นี่น่าจะตามยุยโกะแบบต่างจากคาบุรากิหน่อย คือตามแบบทำตัวน่ารำคาญแบบที่เจ้าแม่เห็น ชอบอวยยุยโกะออกนอกหน้าจนคนอื่นหมั่นไส้อะไรงี้) ไก่โง่คงจะนับถือเอ็นโจมากอยู่พอเห็นทั้งสองคบกันเลยยอมตัดใจจากยุยโกะได้ ตอนแรกเอ็นโจอาจจะคิดว่าไก่โง่จะเลิกพร่ำเพ้อได้สักที แต่ก็ไม่ ยังทำตัวน่ารำคาญเหมือนเดิมจนเอ็นโจปรามๆ เป็นบางครั้ง (จากเนื้อเรื่องนะ คุ้นๆ ว่าเคยปรามไม่ให้ไก่สร้างความน่ารำคาญให้เจ้าแม่เกินไป) กูว่าตอนนี้ไก่โง่กำลังพยายามสะกดจิตตัวเองอยู่ว่ายุยโกะเจอสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้วกำลังพยายามตัดใจ แต่ยังไม่ได้
จากนั้นเจ้าแม่ก็จะเข้ามาแทนที่จากเนื้อเรื่องตอนล่าสุด ไก่โง่ก็จะพบว่าตัวเองเป็นตัวของตัวเองได้เวลาอยู่กับเจ้าแม่ สุดท้ายไก่โง่ก็จะกลายเป็นกองอวยเจ้าแม่แทนยุยโกะ
เอ็นโจก็จะ "ช่วยหน่อยนะ คุณคิโชวอิน"
มโนจบแล้ว

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนา​นามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]

>>910 ไก่โง่คงหลงยุยโกะมากจริงๆ น่ะแหละ เป็นแบ็คอัพให้ทุกอย่าง แต่ก็ยังคิดอยู่ว่าอย่างเอ็นโจไม่น่ายอมให้ใครมากขนาดนั้นถ้าไม่มีชนักติดหลัง นี่ยอมทุกอย่างจนตัวเองต้องลี้ภัยมาถึงห้อง Pivoine ในโรงเรียนที่ไม่มีใครตามถึง แต่ด้วยพฤติกรรมไก่โง่ที่คอยตามระรานเรย์กะนี่แหละที่เป็นตัวเจาะรูเรือฮีเองด้วย เหมือนไม่รู้จักปรามคนของตัวเอง ว่าแล้วก็เฮ้ออออออยาวๆ

>>896 ย้อนอ่านดู................................................................พวกมีงจะขุดเรื่องขนกันมาเพื่อ???

>>911 เฮ้ยยย กูชอบบบ โถ หัวหน้าห้อง กลายเป็นตำนานลี้ลับละนะ
คิดว่าสุดท้ายจะมีคนรู้ชื่อหัวหน้าห้องไหม ?

>>911 กูชอบอันนี้นะ เป็น 1 ใน 7 ปริศนาลี้ลับของซุยรันเลยรึเปล่านั่น

>>915 “ตำนานได้กล่าวไว้ว่า ในระยะเวลา1รอบนั้น จะมีหนึ่งบุรุษผู้โชคร้าย โดนคำสาป ทำให้นามของผู้นั้นถูกบิดเบือน ไม่สามารถมีผู้ใดจดจำนามอันแท้จริงได้ ทางแก้นั้น ไม่มี .…ช่างน่าสงสารเหลือเกิน.…“
จากหนังสือ”7เรื่องลี้ลับในซุยรัน”
เขียนโดย ฮางิโนะโคจิ ฟุยุโกะ

>>916 "เขาว่ากันว่า ถ้าใครได้รู้ชื่อที่แท้จริง​ของคนคนนั้นเข้าล่ะก็ จะต้องมีอันรักคุด ไม่สมหวัง​ในรักด้วยล่ะค่ะ"
-- เด็กหญิง​นิรนาม​

>>916 >>917 "รู้แล้วเหยียบ​ไว้ล่ะ จริงๆแล้วเป็นคำสาปตำแหน่ง​หัวหน้าห้องต่างหาก... ใครก็ตามที่ได้เป็นหัวหน้าห้องห้องXตั้งแต่​ประถม​ปีแรก จะติดคำสาปเป็นหัวหน้าห้องทุกปีๆไปยันเรียนจบ ใครๆก็จะเรียกว่าหัวหน้า​ห้อง​ และพอถึงวันจบการศึกษา​ ตำแหน่ง​ซึ่ง​ไม่จำเป็น​อีกแล้ว ​อดีตหัวหน้าห้องคนนั้นก็จะหายสาป​สูญ​ไปตลอดกาล..."

- คุณลุงภารโรง

>>918 ตกลงเป็นนิยายเฮอเร่อร์ด้วยสินะ กูก็เข้าใจผิดในแท็กเลิฟมาตั้งนาน แย่จุง

>>919 เอาซึ้งๆหน่อยก็ได้

วันจบการศึกษา​
"ตลอดเวลา​ที่ผ่านมาในซุยรัน ผมมีความสุข​มากเลยล่ะ ขอบคุณ​สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง​เลยนะ...
คุณคิโชวอิน ขอบคุณ​ที่ช่วยเป็นที่ปรึกษา​หัวใจให้ผมนะ...
ทาเคชิคุง โนโนเสะจัง ขอบคุณ​ที่เป็นเพื่อนกันและคอย​ช่วยเหลือ​ผมหลายๆเรื่องเลย...
มิฮารุจัง... ขอบคุณ​ที่ทำให้ผมรู้จัก​ความรักนะ.. ถึงจะจบลงแบบนี้ก็เถอะ แต่ว่า การมีความรักเนี่ย วิเศษไปเลยเนอะ"
"หัวหน้าห้อง..."
"ขอบคุณ​มากๆเลยนะ ทุกคน... ผมน่ะพึงพอใจ​แล้วล่ะ"
" เดี๋ยว​สิ!..."
"ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วล่ะ"
"ไม่นะ..."
"ถ้าเป็นไปได้... ชาติ​หน้าช่วยเป็นเพื่อน​กับผมอีกทีนะ... "
"หัวหน้าห้อง!"
"ลาก่อน..."
" หัวหน้าห้อง!!!!!!"

แล้วร่างของหัวหน้าห้องก็จางหายไป

>>920 เดี๋ยวนะ หัวหน้าห้องคือเงือกน้อยที่ติดคำสาป ถ้าอีกฝ่ายไม่หลงรักตัวเองก่อนถึงวันจบการศึกษาจะต้องจางหายไปเหรอวะ!?

>>921 หรืออาจเป็นวิญญาณ​ร่วมชั้น​เรียนมาตลอด
"... ชื่อของผมน่ะเหรอ? นั่นสินะ... ผมก็จำไม่ได้​แล้วล่ะ ก็ตายในซุยรันมาหลายสิบปีแล้วนี่นา..."

😱

#ทำไมต้องทำร้ายหัวหน้า​ขนาดเน้ 5555

>>922 เปิด AU ใหม่ เป็นโลก Another ที่ปีเว้นปีจะมีคนตายแฝงตัวเข้ามาเรียนด้วยสินะ...

เออ คนที่สอบได้ที่สอง ที่ไม่มีการบอกชื่อคนนั้นอะ ใช่หัวหน้าห้องป่าว?

>>924 ตอนนี้ก็ได้แต่เดากันไป แต่กูว่าเปอร์เซนต์สูงนะ ตัวละครลับพอๆ กับน้องชายท่านอิมาริเลย

ชูสึเกะคือน้องชายอิมาริที่โดนตระกูลเอนโจขอไปเป็นลูกบุญธรรมเพราะมีลูกยาก ซตพ.

>>926 บร้า ชูสุเกะคือลูกชายของท่านพี่กับอิมาริที่คลอดทิ้งไว้ที่โรงบาล แล้วใช้เส้นสายให้ตระกูลเอ็นโจเก็บไปเลี้ยงต่างหาก

>>925 หืมมม ท่านอิมาริมีน้องชายด้วยหรอ เดี๋ยวๆ กูอ่านข้ามไปหรือเปล่า ?

>>928 มีดิ ตอนมุมมองของอิมาริบ่นออกมาตอนแรกๆเลยว่าอยากมีน้องสาวน่ารักๆแบบเรย์กะ แต่ที่มีก็น้องชายไม่น่ารัก แล้วก็มีแซวๆว่าอยากให้เรย์กะแต่งกับน้องชายของพี่ หรือจะแต่งกับพี่ก็ได้นะจ๊ะ ไปหาอ่านดูละกัน

>>929 อยากจะให้ตอนที่300 เซอร์ไพรส์​ว่าพระเอกเรื่องนี้คือน้องชายอิมาริที่กลับมา​จากนอกเบย 55555

>>929 ขอบใจมึง สงสัยกูอ่านหลุดไปจริงๆ นี่แสดงว่าน้องท่านอิมาริคงแสบน่าดู

>>929 กูว่าน้องชายอิมาริคงโดนมุกหยอดสาวจนเอือมไม่อยากเจอหน้าพี่ชาย พอเจอทีก็แง่งๆใส่ไว้ก่อนเป็นการป้องกันตัว(?)
ว่าไปคุณน้องชายก็คงน่าสงสารอยู่ เกิดมาก็เจอพี่ชายที่ป้อสาวไม่หยุดแบบนี้ สาวที่ตัวเองจะจีบก็คงไปโดนพี่ชายปักธงกันหมด
บางทีที่หนีไปเรียนเมืองนอกก็คงหลบพี่ชายนี่แหละ ถ้าเคยเจอท่านพี่(ทาคาเทรุ)คงนับถือแหงๆ สงสารน้องเขานะครับ โถ่ถัง

เพื่อนโม่งช่วยกูหน่อย กูอยากอ่านฟิคยุยโกะอีกรอบแต่กูหาไม่เจออ่ะ ที่มันเป็นยุยโกะมาหาเอ็นโจในงานโรงเรียน
ลองหาในสารบัญแล้วไม่มีว่ะ

>>932 เมื่อกลับมาญี่ปุ่น มาเจอกับเด็กสาวผมหลอดผู้ได้รับการปรนนิบัติจากพี่ชายแต่กลับไม่เผลอใจตกหลุมรักแม้แต่น้อย ราวกับเป็นลูกค้าที่มาใช้บริการจากโฮสคลับฆ่าเวลาเท่านั้น เขาจึงได้รู้สึกสนใจเธอขึ้นมา และความรู้สึกหนึ่งก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้นของหัวใจ!!!

>>934 พร้อมกับความรู้สึกที่ผุดพลุ่งขึ้นมานั้น ก็มีเสียง "คุณน้องชายอิมาริ มาด้วยกันหน่อยได้ไหมนะ" ดังขึ้นจากข้างหลังพร้อมบรรยากาศเยือกเย็นประหนึ่งเทพมารจุติ

>>935 นั่นท่านพี่สินะ ไม่ใช่เอ็นโจหรอก

>>936 ถ้าเป็นเอ็นโจคงได้แต่ยิ้มขื่นๆดูสถานการณ์ไปเรื่อยๆ แล้วก็ส่งบากะรากิไปขัดคอแน่ๆ

จะมีชายใดที่ฝ่าด่านท่านพี่ได้บ้างวะ

>>938 นึกออกแต่ใช้ความหน้าด้านฝ่าฟันไปแบบท่านอิมาริว่ะ ไม่ก็ท่านพี่พิจารณาแล้วผ่านเกณฑ์ทุกอย่างฐานะชาติตระกูลความสามารถหล่อรวย บลาๆ พ่วงมาด้วยความรักจริงและรับธาตุแท้ของน้องสาวจอมเฟอะฟะได้ ท่านพี่ถึงจะปล่อยผ่าน อาจต้องให้กินอาหารฝีมือเรย์กะพิสูจน์รักแท้บ่อยๆ

>>939 กูว่าอาหารที่เรย์กะทำ(แบบไม่มีใครมาคุม) ไม่สามารถพิสูจน์รักแท้ได้ว่ะ
ยิ่งหลังๆน่าจะยิ่งหนัก ไอเดียนางบรรเจิดเกิน คนท้าพิสูจน์จะตายก่อน
สมัยที่ท่านพี่โดนข้าวต้มนั่นยังเบาๆ ไอเดียยังไม่บรรเจิดมาก
/โบตั๋นบินมาปักคอตายไป

>>939 แทนที่จะพิสูจน์​รักแท้ กลัวว่าท่านเรย์​กะ​จะโดนข้อหาฆาตกรรม​น่ะสิ---

>>941 คนบทน้อยคนนั้นอาจจะกำลังหายไปฝึกวิชากระเพาะเหล็กอยู่ก็ด้ายยยย

>>942 กูว่าที่เขากินไปในงานวันเกิดยูกิโนะ น่าจะมโนไปเรียบร้อยแล้วว่านั่นคือฝีมือจริงๆของเจ้าแม่ และอาจจะกำลังจิ้นภาพอะไรสวยหรูไว้อยู่ก็เป็นได้

>>943 กูว่าระดับเขาแล้ว…จะไม่รู้ฝีมือจริงๆ ก็เป็นไปได้ยาก ฉายาสต*ล์กเก**ร์ของเขาไม่ได้ตั้งขึ้นเล่นๆนะสหาย

>>944 ต้องถามว่าคนนี้ไม่รู้อะไรบ้างดีกว่า กูว่าเรื่องสนิทกับวาคาบะมากๆ ถึงขั้นไปเที่ยวบ้านได้แล้วนี่ฮีไม่น่าจะรู้ ส่วนเรื่องสปายสองหน้านี่รู้ได้ไงก็น่าสงสัย เฉลยเมื่อไหร่คงมีเฮ

>>945 กูว่าเรื่องสนิทกับวาคาบะมากๆ ฮีคงรู้อะ ไม่แน่เรื่องสปายสองหน้าที่ยกมาขู่นี่ไม่ได้หึงอาริมะ แต่เป็นหึงวาคาบะก็เป็นได้นะ ถถถถถถถถถถถ

>>945 กูเดาว่าวาคาบะกับเอ็นโจน่ะเป็นเพื่อนกันว่ะ เพราะเดิมทีในคิมิดอลสองคนนี้ก็สนิทกันอยู่ละ ในนิยายความสัมพันธ์ก็คงเป็นแบบคิมิดอลเหมือนกัน ถ้าเอ็นโจถามเรื่องเรย์กะจากวาคาบะแลกเปลี่ยนข้อมูลกันนี่ก็เท่ากับว่าเรื่องของเจ้าแม่ไม่รอดพ้นสายตาเอ็นโจเลยนะ 5555555555555

>>947 คารวะท่านเอ็นโจ สตอล์กเกอร์มือวางอันดับหนึ่ง มี่ที่ไหนบ้างที่ท่านเอ็นโจเอื้อมมือไม่ถึงบ้างเนี่ย คิดว่าที่บ้านคงไม่น่ามีสปายเพราะท่านพี่คอยกันไว้ 555

KY อยากอ่านฟิคที่มีอิมาริซามะเป็นพระเอกของท่านเรย์กะจังค่าาา

แม่มเอ๊ย เรือเอ็นโจก็เย้ายวน แต่ฟิคมีเยอะแล้ว อยากได้ฟิคท่านอิมาริบ้างเจ้าค่าเอ๊ยยย

แปลตอนใหม่นี่กูอ่านไปก็น้ำตาไหลไป ถ้าเป็นนางเอกนิยายทะลุมิติเรื่องอื่นคงสอยพระเอกเข้าสังกัดแล้ว ทำไมท่านเรย์กะกูต้องเดินทางเที่ยวคนเดียว กินขนมคนเดียวแถมฟังชีวิตรักชาวบ้านวะเนี้ย น้ำตาจะไหล ถึงกูจะไม่เชียร์คาบุวาคาบะก็ตาม แต่ดูทรงต้องฝากความหวังไว้ที่คนอื่นแล้วสินะT q T กูเชียร์เอ็นโจแทนก็ได้
สู้เขา! เอ็นโจ ยูกิโกะคุง!

950แล้วสรุปได้ชื่อมู้ใหม่กันยัง

อ่านตอนล่าสุด สาเหตุที่เจ้าตัวไปเที่ยวคนเดียว เพราะ ปฏิเสธชายหนุ่มทุกคนเองนั้นล่ะ! ถ้าแค่เปรยๆนิดหน่อยคงมีคนรีบรับพาไปเที่ยวเลย โดยเฉพาะเจ้าคนที่นั่งมอง GPS ทั้งวันนั้น...555

>>952 อยากอ่านตอนนี้จากมุมมองเอ็นโจจริงๆ ว่ะ อยากรู้ว่าฮีมีไปดักคอยเก้อมั่งไหม

โอ๊ยยยย ตอนล่าสุดนี่เหม็นความรักจริมๆ ไปเที่ยวกันหวานแหวว แบ่งของกินกันกระหนุงกระหนิง ชี้ชวนกันดูดอกไม้แถมซื้อกลับไปด้วยกันเป็นที่ระลึก กูว่าวาคาบะชอบคาบุแหงๆ ถ้าไม่ได้คิดอะไรในทางนั้นด้วยคงไม่มีผู้หญิงที่ไหนยอมไปเดทด้วยกันหลายหนหรอก ทำข้าวกล่องให้ แถมให้ของนั่นนี่โน่นอีก ส่วนเจ้าแม่ก็ยังหวานแหววกับคานซังเหมือนเดิม เฮ้ออออ มีแต่คนมีความรัก น่าอิจฉาจริงๆ

>>950

>>847 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)
/////
>>850 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาการ "จู่ๆก็เป็นวีแกนขึ้นมาล่ะ!" เมื่อเจอกับข้าวฝีมือเจ้าแม่ [โกหกพกลมครั้งที่ 23]
///// ///
>>853 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]

>>856 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]

>>857 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเฉียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]
//
>>859 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]

>>861 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)

>>863 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
///
>>870 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)

>>872 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]

>>911 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนา​นามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]
//
----------------
รวมมาให้แล้วจ้า รอดูผลไปสัก 980 แล้วกันน้อ อีกอย่าง กรุตั้งกระทู้ไม่เป็นใครตั้งเป็นเดี๋ยวสรุปล่ะช่วยตั้งหน่อยน้อ

อาา เพื่อนสาวอย่างนั้นสินะ เรือลำนี้ พังแล้วจริงๆสินะ เอาวะ โดดขึ้นเรือลำอื่นก็ได้ ไม่ใช่เรือคานเป็นโอเค อย่าลงกับเรือคานและอาหารซังก็พอ ชอกช้ำๆ เมื่อไหร่ฤดูใบไม้ผลิเจ้าแม่จะมา...

>>956 กูลั่นหนอนกระดึ๊บ โหวต 847 ละกัน 555555

>>856 โหวดอันนี้

>>956 โหวต >>850 จร้าาา

โหวต >>850 จ้า

>>847 โหวตอันนี้ ชอบหนอนกระดึ๊บ 5555

>>847 ด้วย มีความกระดึ๊บ 555

>>847 โหวตเจ้าหนอนน้อยจ้าา

เอ้ออ เฟรนโซนแข็งปั๊ก. บ๊ายบายย เรือคาบุเรยกะจมอยู่ในหนองน้ำเฟรนโซนอย่างสงบ

เอ้า พระเอกตัวจริง แสดงตัวได้แระ นางเอกเฉาอนาจขนาดหนักแล้ว

>>965 คู่นี้คุยกันทีไรเฟรนด์โซนชิบหาย แต่เวลาอยู่ด้วยกันบางทีแม่งเคมีโคตรดีจริงๆ แอบเสียดาย

>>956 กูฮาหนอน โหวตหนอนดีกว่า ท่านฟุยุโกะจะได้ขึ้นหัวกระทู้บ้าง 55555555

คิดว่าระหว่างริรินะกับซากุระถ้าบุกเดี่ยวไปสู่ขอเรย์กะจากท่านพี่ ท่านพี่จะให้ใคร คนนึงก็สาวมั่น คนนึงก็กุลสตรีร้ายลึก
ถึงท่านพี่คงให้คนที่เรย์กะเลือกแต่กูอยากรู้ว่าพวกมึงคิดว่าท่านพี่ให้คะแนนใครสูงกว่า

>>968 ผีเห็นผี ท่านพี่มองซากุระจังออก แต่ถ้าแสดงความจริงใจ ท่านพี่อาจจะยอมก็ได้

>>968 กูว่าน่าจะริรินะ เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย รู้ถึงความจริงใจที่มีให้ 555

คุณแม่เรย์กะที่ได้เห็นลูกชายคาบุเติบโตและมีความรัก ท้ายตอนท่านเรย์กะไปเที่ยวคนเดียวเหงาๆอะ ฮื้อ ขอเรือซักลำเถอะ อยากให้เจ้าแม่แฮปปี้

จริงๆถ้าเจ้าแม่ได้ไปเที่ยวกับยูกิโนะคุงก็น่าจะแฮปปี้แล้วแหละ เรืออื่นไม่หวังแล้ว555

>>968 อย่าลืมวาคาบะนะมึง ถึงจะด้อยกว่าสองคนนั้นแต่ความรักที่มีให้ไม่แพ้ใครแน่

>>973 พอถึงวันนั้น
คาบุ : ฉันชอบเธอนะวาคาบะ
วาคาบะ : อืม~ แต่ฉันชอบเรย์กะจัง นี่นา~
คาบุ : ……
วาคาบะ : ……(ยิ้ม~)
...
..
.
//ตื่นๆ กูเนี่ยตื่นได้แล้ววววว

>>974 อห ฟิคแตกรูทฮาเร็มอันนั้นชัดๆ5555555//คิดถึงโม่งฟิคจังข่ะ

>>975 เออ คิดถึง​จัง โคตรชอบฟิคนั้น รับส่งมุขกัน​สนุก​มาก 5555

>>974 กลายเป็นฟิคเรือสวย 5555555
ว่าไปก็คิดถึงช่วงเวลาต่อฟิคกันจริงๆ รับส่งกันได้ลื่นไหลชะมัด กูชอบช่วงเวลานั้นมากเลย

>>973 มึงลืมฟิคที่มาของฉายาธิดามารไปแล้วเหรอ!!!!!
นี่คือตัวตนใหม่ในแก๊งมารเทียบเท่าเทพมารและจอมมาร(ที่ตอนนี้เป็นไอ้ไก่อ่อน)เชียวนะ!!!!

>>978 วงวารจอมมารเหลือ​เกิน ตะไมตกต่ำ​ได้ขนาดนี้

>>973 วาคาบะไม่ต้องไปขอจากท่านพี่หรอก ระดับนางชวนหนีตามกันท่านเรย์กะก็ยอมไปด้วยแล้ว

>>847 โหวตอันนี้

>>847 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)
///// ///// /
>>850 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาการ "จู่ๆก็เป็นวีแกนขึ้นมาล่ะ!" เมื่อเจอกับข้าวฝีมือเจ้าแม่ [โกหกพกลมครั้งที่ 23]
///// /////
>>853 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]

>>856 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]
/
>>857 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเฉียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]
//
>>859 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]

>>861 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)

>>863 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
///
>>870 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)

>>872 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]

>>911 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนา​นามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]
//
----------------
สรุป >>847 ชนะ >>850 ไป 1 คะแนน ชื่อกระทู้หน้าจึงเป็น
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
เชี่ย มีความหลากหลายทางพันธุกรรมของชื่อมู้มาก ใครตั้งห้องเป็นฝากด้วยน้อ

เชี่ย กระทู้ไหลไวมาก มองอีกทีจะเต็มอยู่แล้ว
>>954 กูก็ว่าวาคาบะชอบคาบุแล้วแหงๆ มันมีตอนหน้าแดงแล้วด้วยนี่ แบบเขินๆไรงี้
กูอยากให้เจ้าแม่มีเรือมารับไปซักที เห็นนางคอยที่ท่าน้ำมานานละ

>>983 จริงๆ นี่ก็ไม่ได้ชิปคาบุเรย์กะนะ แต่ก็ยังไม่ค่อยสนิทใจกับคาบุวาคาบะเท่าไหร่ เหมือนนางกั๊กๆ อยู่หน่อยๆ ถ้าทำข้าวกล่องมาให้ทุกวัน นั่งเรียนติดกันสองต่อสอง ไปเที่ยวแล้วซื้อของที่ระลึกกลับมากันสองคน (แบบจริงๆ ไม่ใช่พวงกุญแจไดโนเสาร์นั่น) มันก็ไปซัก 80% ได้แล้วป่ะวะ ไม่น่าจะควบกั๊กอาริมะได้ล่ะ

>>983 กรุก็ว่าวาคาบะมีใจให้คาบุ ดูจากตอนที่ท่านเรย์กะหยั่งเชิงหลายๆที ไหนจะพฤติกรรมจริงใจที่แสดงออกบ่อยๆ จะกลัวก็แค่ความรู้สึกของคาบุจะไม่ดริฟมาชอบเจ้าแม่ตอนหลัง.....แต่ดูจากความมั่นคงในรักแล้ว คงไม่หรอก....มั้ง

>>984 กูว่าอาริมะนี่คงเป็นเพื่อนตามเซ็ตติ้งเดิมว่ะ ยังไม่เห็นเรื่องเล่าจากฝั่งอาริมะเลย นอกจากไปอ่านหนังสือด้วยกันแล้วจบ แต่ฟังจากฝั่งคาบุนี่ไปเดท ไปดูหนัง ไปเดินงานเทศกาลด้วยกัน ซื้อของที่ระลึกไปด้วยกันอีก ตอนคาบุเล่าให้ฟังที่เขาถามว่าเป็นแฟนก็ดูไม่เห็นนางจะปฏิเสธเลยนี่ ดังนั้นกูว่าเหลือแค่คาบุไปขอคบเป็นแฟนจริงๆจังๆนางคงตกลง ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ

>>985 กูว่าตอนขอคบมันต้องมีอีเว้นแหงๆ เรื่องมันยาวได้ขนาดนี้ละ กูเขื่อว่ามันยังขยี้ได้อีก
แต่เอาจริงๆใจกูก็ชิปคาบุเรย์กะนะ โมเม้นมันให้อะ แต่เนื้อหาบทสนามันเพื่อนสาวไปหน่อย ชิปแล้วท้อเบาๆ สุดท้ายละกูว่าให้เจ้าแม่ขายออกเป็นโอเค เรือไหนได้หมด กูลุ้นไม่ให้จบคานอยู่เนี่ย

>>987 จบคานขึ้นมากูจะส่งมิราเคิลพุดดิ้งไปให้ฮิโยโกะซามะ โทษฐานไม่ใช้งานแท็คเลิฟ

KY เล็กน้อย เห็นว่ากระทู้เกือบเต็มแล้ว กูตั้งกระทู้ใหม่ละนะ
https://fanboi.ch/webnovel/4903/

ทั้งนี้ ทั้งสารบัญกระทู้เก่าและสนธิสัญญารวมๆ กันแม่งเกินความยาวตัวอักษรที่จำกัดไปละจ้า กูเลยยกสนธิสัญญาลงมาคห.ที่สองนะ ใครจะตั้งกระทู้ที่ 24 อย่าลืมยกไปให้ครบๆ ล่ะ มาถึงเรือลำที่ 23 กันละโว้ยยยยยย

>>988 อ.ฮิโยโกะไม่อัพมาเป็นเดือนอีกล่ะ ใจกูจะขาดรอนๆ

>>988 เขาใช้นะ แค่ไม่ใช่แท็คเลิฟของท่านเรย์กะเท่านั้นเอง

กุล่ะชอบการแดกดันแบบสวยๆของท่านเรย์กะจริมๆ

>>989 รัก!! กรุนั่งอ่านชื่อมู้ไล่ๆเรียงๆมาล่ะฮา แรกๆก็ฮาเร็มกาวละเมอรัก สักพักแท็กfoodก็คืนอำนาจ ล่าสุดถึงกับเป็นมู่สยองขวัญ ฮา

ปั่นให้จบๆขึ้นมู้ใหม่ได้ล่ะมั้ง

เรือใครก็ได้ว้า ขอให้เทียบท่าซักลำ!!

น้องต้องการกาว....

คิดถึงฟิคบ้านพักคนชราจังเลยยยยยย

>>997 ที่อ่านอยู่ทุกวันนี่แหละคือ prelude สู่บ้านพักคนชรา... //อย่าตีกู

คานซังยิ้มหวานรอต้อนรับทุกคนอยู่ที่ปลายทาง

ปิดค่ะ