Last posted
Total of 1000 posts
>>403 ได้
สถานศึกษารุ่ยหลวน
ยามอรุณท้องนภาเป็นสีเทา ลมหนาวหอบเอาเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมเหนือเมืองหลวงจนกลายเป็นสีขาวแต่บุรุษสตรีเจริญวัยในเมืองหลวงที่มีฐานะหรือคาดหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีหน้ามีตากลับมีหน้าที่ต้องเข้าไปยังสถานศึกษาเนื่องเพราะจักรพรรดิองค์ปัจจุบันให้ความสำคัญกับการศึกษายิ่ง กล่าวกันว่าห้องหนังสือของพระองค์มีหนังสือหายากทั่วทั้งแผ่นดินวางอยู่ภายใน
สถานศึกษารุ่ยหลวนเป็นสถานศึกษาที่ชื่อเสียงโด่งดังขึ้นชื่อเนื่องจากองค์จักรพรรดิในอดีตเคยผ่านการศึกษาในที่แห่งนี้ ปัจจุบันพระองค์ยังเป็นผู้ให้การสนับสนุนอย่างเป็นทางการ นอกจากนี้บรรดาตระกูลใหญ่รวมไปถึงขุนนางตำแหน่งสูงยังเคยร่ำเรียนที่สถานศึกษารุ่ยหลวนแห่งนี้
สถานศึกษารุ่ยหลวนที่โด่งดังนั้นไม่ใช่การบ่มเพาะปัญญาชนออกมา แต่เป็นเพราะเส้นสายเบื้องหลังของบุคคลที่เข้าร่วมยิ่งใหญ่จนมีผู้กล่าวว่า หากต้องการเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานให้เลือกมายังสถานศึกษารุ่ยหลวน
แน่นอนว่าเมื่อผู้ให้การสนับสนุนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เข้าเล่าเรียนจึงไม่ต่ำทราม อันที่จริงแล้วเพราะลูกหลานล้างผลาญของตระกูลใหญ่ทั้งหลายที่ถูกตามใจตั้งแต่เด็กแห่กันเข้ามาเรียนเป็นจำนวนมาก ทั้งค่าเล่าเรียนที่ใช้คัดกรองชนชั้นที่เข้าร่วมยังสูงจนน่าตระหนก เช่นนั้นไหนเลยคาดหวังว่าจะเกินปัญญาชนอันใดออกมาได้
แต่สถานศึกษาที่จักรพรรดิหนุนหลังไหนเลยเป็นที่เสื่อมเสียได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ภายหลังสถานศึกษารุ่ยหลานจึงดำเนินแผนการเพื่อดึงเอาบุคคลที่มีความสามารถยอดเยี่ยมแท้จริงเข้ามาเพื่อให้เป็นที่เชิดหน้าชูตายามเมื่อคนเหล่านั้นจบออกไป แผนการดังกล่าวย่อมเป็นการยกเอาข้อดีที่ผู้เล่าเรียนเมื่อจบออกไปจะมีเส้นสายเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ผนวกกับการยกเว้นค่าเล่าเรียนอันสูงลิ่ว เปิดโอกาสให้ผู้มีความสามารถได้เข้าร่วม
อย่างไรก็ตามแผนการเช่นว่านี้ยากกล่าวออกจากปาก ดังนั้นผู้เข้าศึกษากลับแบ่งฝักแบ่งฝ่ายเป็นการภายใน มีทั้งคุณหนูคุณชายที่ถือดีในชาติตระกูลดูแคลนสามัญชนที่ตามเข้ามาภายหลังเกิดเป็นรอยร้าวยากสมานฉันท์
ดังนั้นวันที่หิมะตกเช่นนี้หน้าปากทางเข้าสถานศึกษาจึงมีทั้งรถม้าที่ทางบ้านของคุณหนูุคุณชายทั้งหลายขับมาส่งเป็นจำนวนมาก แต่ฐานะของสถานศึกษารุ่ยหลวนยิ่งใหญ่ปานใด ปัญหาเรื่องสถานที่แวะส่งผู้คนอันเป็นอนาคตของแว่นแคว้นนี้ถูกแก้ไขด้วยเนื้อที่ขนาดใหญ่อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตามยังคงมีผู้เล่าเรียนที่ไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่หรือทางบ้านไม่ได้มั่งมีเงินทองใช้สองเท้าฝ่าลมหนาวมายังสถานศึกษานี้อยู่บ้าง
คนเช่นว่านั้นคือเการั่วเย่(วาคาบะ)
ต่อจาก >>404
เการั่วเย่(วาคาบะ)ใช้รองเท้าสานจากเชือกฟางสวมใส่สองชั้นเพื่อหุ้มฝ่าเท้ามิให้หนาวเย็นจนเกินไป ตระกูลนางกล่าวไปแม้ไม่ถึงกับยากไร้แต่หากนำไปเทียบฐานะกับผู้อื่นในสถานศึกษารุ่ยหลวนยังห่างไกลอยู่มาก
รถม้าหลากหลายสีสันแล่นผ่านเการั่วเย่(วาคาบะ)ตรงไปยังอาคารภายในสถานศึกษา บ้างมีคุณหนูคุณชายนึกสนุกเปิดหน้าต่างฝ่าลมหนาวภายนอกเพื่อตั้งใจยิ้มเยาะให้นางโดยเฉพาะ แต่เการั่วเย่(วาคาบะ)หาได้สนใจไม่ นางยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังสถานศึกษาต่อไป
อย่างไรก็ตาม รถที่เทียมด้วยม้าพ่วงพีสีขาวถึงสี่ตัวกลับหยุดลงที่หน้าของนางตรงปากทางเข้าสถานศึกษาพอดี ตราประจำราชวงศ์ประทับอยู่แสดงออกถึงฐานะผู้อยู่ด้านใน ทันใดนั้นบุตรหลานล้างผลาญจำนวนมากที่อยู่ใกล้ต่างหันมามองเป็นทางเดียวกัน
เป็นบุรุษหล่อเหลารัศมีเรืองรองของผู้มีอำนาจ เปิดประตูเดินลงจากรถม้าอย่างสง่างาม
คนผู้นั้นย่อมเป็นไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)
บุรุษยังพอทำเนาแต่สตรีที่อยู่โดยรอบกลับส่งสายตาริษยาระคนเคียดขึงส่งไปยังสามัญชนนามเการั่วเย่(วาคาบะ) จนอากาศในฤดูเหมันต์เปลี่ยนเป็นอบอ้าวขึ้นบ้างแล้ว
ยามนั้นเห็นไท่จื่อ(คาบุรากิ)ถอดชุดคลุมเชือกฟางของเการั่วเย่(วาคาบะ)ออก ก่อนจะปลดเสื้อคลุมหนังเตียวที่ล้ำค่าของตัวคลุมตัวนางแทน
แม้ว่าเการั่วเย่(วาคาบะ)จะมีทีท่าตกอกตกใจแต่ไท่จื่อไม่ต้องการให้นางปฏิเสธ แม้เหลือระยะทางอีกเล็กน้อยยังคงชักชวนให้นางโดยสารรถม้าประจำตัวไท่จื่อตรงเข้าสู่สถานศึกษารุ่ยหลวนต่อไป
"นังจิ้กจอก!"
เสียงเคียดขึงไม่ธรรมดาถูกส่งออกมาจากกลุ่มสตรีกลุ่มใหญ่ที่มองเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล ผู้กล่าวอย่างเจ็บแค้นกลับเป็นเฟิงฉินเซียง(เซริกะ)ที่มีทีท่าเหลืออด
"ยอมไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ! ท่านหญิงจี้" คนถัดมาเป็นชุนจวี๋ไหน่(คิคุโนะ)ที่อดทนไม่ได้
ท่านหญิงจี้ที่ถูกพูดถึงย่อมเป็นจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) ตัวตนอันอยู่จุดสูงสุดของสตรีแห่งสถานศึกษารุ่ยหลวนในยามนี้ถัดจากยุคของท่านหญิงเหลียงโยวหลี่(ยูริเอะ)และท่านหญิงสุ่ยอ้ายหลัว(ไอระ)
จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เพียงปรายตามองไปทิศทางนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า
"ไปกันเถอะค่ะ อย่าได้ให้อาจารย์ท่านรอนาน"
"ตะ แต่ว่า" เฟิงฉินเซียง(เซริกะ)พยายามดึงดันเล็กน้อยแต่พอเหลือบมองไปเห็นแววตาเยียบเย็นจากจี่ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่ปรากฏออกมาไม่บ่อยครั้ง คำพูดทั้งหลายกลับกลืนลงท้องไปก่อนจะเดินตามจี่ลี่ฮวาไปแต่โดยดี
จบตอนสอง สถานศึกษารุ่ยหลวน
>>416 คุณหนูจี้ได้รับฟังพลันชะงัก ขนมเปี๊ยะที่นางลิ้มรสใช้น้ำค้างกุหลาบที่เก็บก่อนตะวันฉายเป็นส่วนผสม แป้งก็เป็นแป้งข้าวเจ้าใหม่บดอย่างละเอียด รสชาตินับว่าเลิศเลอยิ่งนัก หากเมื่อคำนึงว่าทั้งหมดนี้ผ่านการปรุงจากคุณชายเฉินแล้ว นางก็ให้แค้นยิ่งนัก คราก่อนนางฝึกปรือฝีมือทำขนม บิดาและท่านพี่นางกลับรับทานด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่ง นางไม่สบอารมณ์ยิ่ง!
>>417 'ขนมเปี๊ยะของข้าคงไม่ถูกปากท่านกระมัง..' เฉิงซิ่วเจี๋ยพลันมีสีหน้าเศร้าหมอง
'ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ' สิ้นคำพูด จากใบหน้าโศกเศร้าก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี
'ถ้าอย่างนั้นท่านก็ชอบขนมฝีมือข้า?'
'...' น่าแค้นใจยิ่งนัก! ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายแห่งตระกูลเฉิงจะอุตส่าห์ลงมือทำขนมด้วยตัวเอง หาไม่แล้วนางคงไม่แม้แต่จะรับประทาน
'แค่พูดว่าชอบออกมาจะยากอะไรกัน' องค์รัชทายาทพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย
'ชอบ! ชอบอะไรกันเจ้าคะ ข้าหาได้ชอบคุณชายเฉิงไม่' จี้ลี่ฮวาพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
'ข้าหมายถึงชอบขนม..' มู่หย่าไจ่มองอากัปกิริยาของจี้ลี่ฮวาอย่างงุนงง 'ข้าเห็นเจ้าบอก 'แค่คำเดียวนะเจ้าคะ' แต่ก็หยิบเอาๆ'
เพียงพริบตาเดียวกระแสเวลาก็ไหลผ่านจนกลายเป็นยามเย็นแล้ว
สถานศึกษาส่วนใหญ่ให้ความสำคัญคุณธรรมจริยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีทั้งหลายยิ่งต้องเข้าฝึกอบรบเกี่ยวกับการเย็บปักถักร้อยเพื่อแสดงออกถึงความขยันขันแข็งเอาใจใส่อันจะเป็นการประเมินความดีของสตรีผู้นั้น ตำหนักศึกษาซือซิ่วจึงเปิดให้ผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา
"ท่านหญิงจี้พอแล้วหรือเจ้าคะ" สตรีผู้มีอายุไล่เลี่ยกับจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ภายในตำหนักศึกษาซือซิ่วยังแบ่งออกเป็นหลายเรือนแต่ท่านหญิงจี้กลับเลือกเรือนที่อยู่ห่างไกลผู้คนที่สุด ในเรือนแห่งนี้ส่วนใหญ่ประกอบด้วสตรีอ่อนแอเกรงกลัวการมีเรื่องราวและรักการปักผ้าอย่างแท้จริงรวมตัวกันอยู่ ดังนั้นเมื่อครั้นท่านหญิงจี้เปิดประตูเรือนออกมาสตรีภายในได้แต่ตกตะลึงกระทั่งหวาดกลัวไปเลยก็มี
อย่างไรก็ตามท่านหญิงจี้กลับไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอันใด นางเพียงแต่นั่งลงปักผ้าอย่างเงียบงัน แรกเริ่มบรรยากาศในห้องยังกระอักกระอ่วนอยู่บ้างแต่นานไปยังปราศจากเค้าความวุ่นวายผู้อื่นค่อยกล้าเปิดปากสนทนากับท่านหญิงจี้
"มีนัดหมายที่เรือนโบตั๋นน่ะ" ท่านหญิงจี้(เจ้าแม่)ยิ้มตอบ "คงต้องขอตัวก่อน"
คล้อยหลังท่านหญิงจี้กลับออกไปแล้วสตรีทั้งหลายในเรือนเร้นลับแห่งนี้ค่อยกลับมาจับกลุ่มสนทนากันถึงเรือนโบตั๋น
ในบรรดาคุณหนูคุณชายที่เข้ามายังสถานศึกษาทั้งหลายที่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนสูงลิ่วนั้น ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ถือว่าเป็นบุตรหลานคนสำคัญของกลุ่มที่มีอิทธิพลต่อแว่นแคว้นขนาดชี้เป็นชี้ตายได้
เรือนดอกโบตั๋นย่อมเป็นเรือนรับรองสำหรับลูกหลานคนสำคัญของกลุ่มเช่นว่านั้นทั้งยังต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสนับสนุนเบื้องหลังสถานศึกษา กล่าวได้ว่ากลุ่มดอกโบตั๋นนี้เป็นจุดสูงสุดของผู้เข้ามาเล่าเรียนในสถานศึกษารุ่ยหลวนนี้เอง
สตรีทั้งหลายต่างกล่าวถึงด้วยความอิจฉาเลื่อมใส ฟังว่าครั้งหนึ่งในเรือนดอกโบตั๋นเพราะท่านหญิงจี้ต้องการ ไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)จึงได้บรรเลงเพลงพิณที่มีน้อยครั้งจะแตะต้อง ผู้คนในเหตุการณ์กล่าวขานว่าเป็นบทเพลงที่งดงามราวกับบทเพลงที่เล่นอยู่บนสรวงสวรรค์ นับเป็นวาสนาที่ชั่วชีวิตไม่แน่ว่าจะได้ยินอีก
ฟังว่าก่อนหน้านั้นคุณชายใหญ่สกุลเฉิง(เอ็นโจ)ของจวนอัครเสนาบดียังเคยนำขนมจากต่างแคว้นเมื่อยามออกท่องเที่ยวร่วมกับไท่จื่อมาฝากตั้งแต่วันแรกที่มาถึง
เรือนดอกโบตั๋นเป็นสถานที่ราวกับเทพนิยายที่ก่อเกิดตำนานให้สตรีแรกรุ่นวาดฝันเช่นนั้น
ขณะเดียวกันจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่เดินชดช้อยจวบกระทั่งเข้าสู่เรือนดอกโบตั๋นจากนั้นเป็นใบหน้าหล่อเหลาของไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กับคุณชายใหญ่จวนอัครเสนาบดีเฉิงซิ่วเจี้ย(เอ็นโจ)ประจำอยู่ที่โต๊ะในมุมอันเป็นส่วนตัว
จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เลือกเก้าอี้มุมข้างหน้าต่างอันเป็นที่ประจำของตนบ้างจากนั้นหยิบเอาฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งอันเป็นขนมที่ถูกจัดทำขึ้นมาอย่างปราณีตที่คนรับใช้ประจำเรือนดอกโบตั๋นจัดวางไว้รับรองยามคุณหนูคุณชายทั้งหลายสนทนาจากนั้นชาลัวเจียอันเป็นชาบรรณาธิการที่รองเพียงชาหูเชียกับชาเทียนชิที่มีเพียงยามจักรพรรดิสนทนากับแขกบ้านเมืองจึงนำออกมารับรองเท่านั้น ยามนี้กลับถูกวางลงต่อหน้าของท่านหญิงจี้แล้ว
นับหญิงจี้กัดฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งคำหนึ่งจากนั้นจิบชาอีกอึกโดยไม่สนใจทักทายบุรุษทั้งสอง เป็นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เอ่ยขึ้นมาก่อน
"เสด็จแม่บอกให้เจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง"
แค่ก...วันนี้ของปีหน้าเกือบเป็นวันครบรอบวันสิ้นชื่อของคุณหนูจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เสียแล้ว คุณหนูจี้หันขวับกลับไปมองไท่จื่อก่อนจะบอก
"เหตุใดไท่จื่อท่านไม่ปฏิเสธให้ัเสียหน่อยเจ้าคะ"
มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)ทราบดีอยู่แล้วว่าจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ไม่ชอบงานพบปะผู้คนเช่นเดียวกับตน แต่เมื่อตนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เหตุใดยังต้องช่วยส่งเสริมผู้อื่น
คนโบราณเคยกล่าวไว้มีเพื่อนร่วมทุกข์ทุกข์จึงเบาบาง มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้
"เจ้าปฏิเสธมารดาเจ้าได้หรือ" มู่หย่าไจเลิกคิ้วถามกลับจากนั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะก้มหน้ากระซิบ
"เหลากรงไม้สาน มีเรื่องจะคุยด้วย"
"ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ"
พักก่อน มื้อดึกย่อยแล้ว ถถถ
มีคำว่าสภาแบบคันจิมะ เดียวถอดเสียงให้
ต่อไปจะมีคุณหนูจี้ vs น้องเหมาเหมามั้ยวะ กูแอบอยากเห็นน้องเหมามาเป็นนางกำนัลประจำตัวคุณหนูจี้คอยชิมทดสอบพิษอาหารนางจังว่ะ คงกินจนอ้วนทั้งนายบ่าว
เจ้าแม่อาจถูกเหมาเหมามองอย่างเหยียดหยาม
ที่นี่ที่ไหนกันนะ
เสียงนกขับขานยามเช้าทำให้เหมาเหมาตื่นจากนิทราอันยาวนาน ก่อนจะรู้ตัวอีกทีว่าห้องที่นางอยู่กลายเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคย
แรกเริ่มเหมาเหมาคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งว่าใช่คนผู้นั้นหรือไม่ที่ลักพาตัวนางมาไว้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ แต่ตรองดูแล้วกลับไม่พบเหตุผลอันใด หากอีกฝ่ายจงใจสร้างความลำบากแก่นางสมควรกระทำต่อหน้าเสียมากกว่า
แม้ว่าจะไม่ตัดความเป็นไปได้ในทันทีแต่เหมาเหมายังคงลุกขึ้นมาสำรวจโดยรอบ แต่พอเปิดประตูเพื่อมองทิศทัศน์ภายนอกค่อยรู้สึกว่าเรื่องราวไม่เข้าทีนัก
"เหมาเหมา"
เสียงสตรีที่ไม่เคยผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง เหมเหมาหันหน้าไปยังอีกฝ่ายแล้วจะเรียกเอาความทรงจำส่วนลึกเพื่อค้นดูว่าคนผู้นี้เป็นใครกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจดจำได้
"เหมาเหมา อย่าลืมนะว่าวันนีในวังมีงานเลี้ยง เจ้าเตรียมตัวไว้ยกอาหารไว้ด้วย"
"อะ เอ๋" เหมาเหมายังคงงุนงงกับเรื่องราวข้างหน้า ก่อนจะถามออกไป "ทำไมเป็นข้า"
"ใบหน้าเจ้าไม่เลวนี่ ไม่ใช่เจ้าจึงแปลก" สตรีผู้นันหัวเราะคิกก่อนจะทำท่าแอบกระซิบที่ข้างหูของเหมาเหมา "อันที่จริงเพราะว่าส่วนบนของเจ้ามีไม่มากด้วย ผู้จัดงานเห็นว่าใบหน้าเจ้ามองดูแล้วสบายตาแต่ว่าร่างกายยังไม่เติบโตเต็มสาวยากที่จะโดดเด่นเกินหน้าเกินตาท่านหญิงทั้งหลายที่เข้าร่วม"
หลังอธิบายเหตุผลเสร็จสตรีผู้นั้นทำท่าจะจากไป เหมาเหมาค่อยกล่าวขึ้นมาว่า "พี่สาวท่านเห็นท่านจินชิหรือไม่"
สตรีผู้นั้นกลับมีใบหน้างุนงงโดยไม่เสแสร้งก่อนจะตอบกลับ "ท่านจินชิ? ผู้ใดกันหรือ"
ตอนส่วนที่ 1/3 โดยประมาณ ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน
เหมาเหมาไม่ได้ทำยาแก้พิษแต่ทำยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ
บางทีนางอาจจะกำลังฝันอยู่
เหมาเหมาทบทวนความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่าว่าก่อนที่ตัวเองจะหลับไปได้ลองใช้สมุนไพรตัวใดที่มีผลให้หลับลึกหรือไม่ หรือว่าอาหารเครื่องดื่มมื้อไหนมีปัญหา หรือจะเป็นตอนที่ทดสอบพิษแทนพระสนมเกียคุโยเจอปัญหาอันใด
ไม่แน่ว่ายามนี้แท้จริงนางอาจจะตายไปแล้วครั้งหนึ่งก็ได้
เหมาเหมาพบว่าพระราชวังยามนี้แตกต่างจากเดิมไปมาก ไม่มีผู้ใดรู้จักท่านจินชิ ไม่มีผู้ใดรู้จักพระสนมเกียคุโย จิตใจเบื้องลึกกลายเป็นเบาโหวง
แต่อย่างไรชีวิตก่อนหน้าไม่ถือว่าดีเท่าไหร่ ชีวิตยามนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมาก ออกจะดีกว่าด้วยซ้ำติดก็แต่นางไม่ได้มีโอกาสกลับไปทดลองสมุนไพรอย่างที่ชื่นชอบ
งานเลี้ยงเริ่มช่วงใกล้ยามเย็น เหมาเหมาถูกนำมาไว้ที่ใกล้โรงครัวเป็นการชั่วคราวก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มพอมีเวลา นางกำนัลหลายคนจึงเดินเล่นอยู่รอบๆ เหมาเหมาจึงเลียนแบบตาม
ยามนั้นสายตาอันเฉียบคมที่มีต่อสมุนไพรของนางนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก่อนจะพบว่าเป็นมันขึ้นอยู่ใกล้ต้นไม้ที่ไม่โดดเด่นนัก แต่สภาพโดยลอบเหมาะกับการเจริญเติบโต เหมาเหมาตาลุกวาวขึ้นมาก่อนจะลองเหลือบไปดูอีกทาง
เจออีกแล้ว เจออีกแล้ว
เหมาเหมาเดินตามร่องรอยสมุนไพรอย่างสนุกสนาน เด็ดดมลิ้มรสบ้างเป็นระยะก่อนจะคลอเพลงออกมาไม่รู้ตัว
บทเพลงจบแล้วเหมาเหมาเงยหน้าขึ้นค่อยพบว่ายามนี้อยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก
เหมาเหมาย่อมไม่รู้จักเส้นทางในพระราชวังแห่งนี้ พื้นที่กว้างขวางใหญ่โตจึงทำให้หลงทางโดยง่าย หลังสงบจิตใจสักพักกลิ่นหอมบางอย่างลอยแตะจมูก เหมาเหมาค่อยลองสูดดมกลิ่นนั้นเพื่อตามหาเส้นทางกลับ
"พอใช้ได้แล้วกระมัง"
หลังจากเดินมาระยะทางหนึ่งเหมาเหมาค่อยได้ยินเสียงเด็กสาวดังขึ้นมา สองเท้าค่อยเร่งขึ้นอีกนิดก่อนจะพบสตรีที่มีรอยยิ้มสดใสกำลังดูไฟในซึ้งที่ใช้นึ่งซาลาเปาอยู่
"เอ่อ คือว่า" เหมาเหมาบังเกิดความลังเลอันเนื่องมาจากชุดของอีกฝ่ายดูไม่คล้ายนางกำนัลภายในนัก เนื้อผ้าก็ด้อยเกินกว่าจะเป็นชุดของท่านหญิงผู้มาจากสกุลสูงส่ง นอกเสียจากว่าเป็นสามัญชนแล้วไม่น่าเป็นผู้อื่นได้อีก
สตรีตรงหน้าใบหน้างดงามไม่น้อย พอนางหันขวับมากลับกลายเป็นสตรีผู้นั้นทำท่าตกใจก่อนจะชิงกล่าวแทน
"ขะ ข้าไม่ใช่คนน่าสงสัยนะ"
เหมาเหมามึนงงยิ่งกว่าเดิม แต่พอได้ฟังแล้วกลับเริ่มระวังตัวมากขึ้น
"ข้าเป็นแม่ครัวภายนอก พอดีมีคนเรียกให้มาทำของว่างในวังวันนี้ก็เลยมีโอกาสเข้ามา แต่ว่าโรงครัวไม่มีพื้นที่เพียงพอข้าเลยต้องออกมานึ่งซาลาเปาที่นี่น่ะ" สตรีผู้นั้นรีบกล่าว เหมาเหมาค่อยคลายใจขึ้นมาก่อนกล่าวกับอีกฝ่าย
"ท่านสวยเกินกว่าแม่ครัวที่ข้าเคยเห็นไม่น้อย ท่านมีนามว่าอันใดหรือ"
สตรีผู้นั้นทำท่าเกาแก้มด้วยความขัดเขินก่อนจะตอบ "ข้าชื่อเการั่วเย่(วาคาบะ) เจ้าเล่า"
"เหมาเหมา"
ตอนที่ 2/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน
กี้ดดดด ขอบคุณสำหรับกาวน้า /สูดฟืดฟาด แต่ต้องอาบกาวให้ออสโมซิสเข้าผิวหนังขนาดไหนถึงแต่งให้เข้ากันแบบนี้ได้ ผู้น้อยขอคารวะหนึ่งจอก
"เการั่วเย่(วาคาบะ) หน้าเจ้า" เหมาเหมาสังเกตเห็นเมือครู่ที่เการั่วเย่(วาคาบะ)เกาแก้มคราบเขม่าที่ติดอยู่มือกลายเป็นติดที่ใบหน้าไปด้วย
"หน้าข้าทำไมหรือ" เการั่วเย่(วาคาบะ)พลางใช้ฝ่ามือลูบไปทั่วใบหน้าเพื่อค้นหาความผิดปกตินั่น แต่พอรู้ตัวว่าเกิดรอยสากจากคราบเขม่าควันจนนางถอนมือออกมามองดูค่อยร้องด้วยความตกใจขึ้น
"แย่แล้วสิ แบบนี้ยิ่งดูน่าสงสัยเข้าไปใหญ่" เการั่วเย่(วาคาบะ)อุทานก่อนจะเป็นใบหน้ามึนตึงของเหมาเหมาที่กำลังคิดว่านั่นใช่เรื่องที่ต้องกังวลหรือไร เจ้ายังเป็นสตรีอยู่หรือแต่คิดอีกทีก็คล้ายจะเข้าตัวเอง
"เหมาเหมา เจ้าดูไฟให้ข้าสักครู่ได้หรือไม่ข้าขอตัวไปล้างหน้าก่อน"
"ได้สิ" เหมาเหมาตอบกลับโดยไม่คิดอะไร
คล้อยหลังเการั่วเย่จากไปไม่นาน พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเหมาเหมาสนทนากับเปลวไฟอยู่ครู่หนึ่งค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง
พอหันกลับไปกลับเป็นสตรีที่เพียงมองดูก็รู้ว่าฐานะสูงส่ง เหมาเหมาไม่เคยพบท่านหญิงท่านใดที่มีรัศมีสูงศักดิ์เช่นนี้จากบุตรีขุนนางทั่วไปมาก่อนนอกเสียจากบรรดาท่านหญิงลำดับต้นๆ หรือองค์หญิงเชื้อพระวงศ์
ใบหน้างดงามอย่างสตรีในภาพวาดโบราณปรากฏคล้ายความฝัน เหมาเหมาเหม่อมองจนซึมเซาอยู่ครู่หนึ่งค่อยทราบว่าตัวเสียมารยาทแล้ว
"นี่...ซาลาเปางั้นหรือ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าวขึ้นเป็นคำแรกโดยไม่ตำหนิในความไร้มารยาทของตน เหมาเหมาค่อยรีบร้อนตอบกลับ
"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"
"กลิ่นหอมนัก คล้ายกลิ่นที่ข้าเคยพบมาก่อน" ท่านหญิงผู้นั้นพิจารณาซึ้งนึ่งซาลาเปาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาถามว่า "ข้าลองกินก่อนได้หรือไม่"
เหมาเหมารู้สึกว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธท่านหญิงตรงหน้า จากนั้นค่อยจัดหาถาดรองยกซาลาเปาขึ้นมาให้
กิริยาของท่านหญิงงดงามรัดตึงจนเหมาเหมารู้สึกว่าเวลาผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียว ซาลาเปาก้อนใหญ่เมื่อครู่ก็หายไปสิ้น เหมาเหมาค่อยตกใจว่าตนกลับเหม่อลอยได้ถึงเพียงนี้หรือ
เห็นท่านหญิงยังมองที่ซึ้งซาลาเปาไม่วางตา ในนั้นยังมีอีกจำนวนหนึ่งเหมาเหมาคิดว่าอย่างไรอาหารทำมาเพื่อรับรองอยู่แล้วจึงกล่าว
"ท่านหญิงรับอีกสักชิ้นไหมเจ้าคะ"
อีกฝ่ายไม่มีทีท่าปฏิเสธที่ถูกเรียกว่าท่านหญิง เหมาเหมาค่อยคลายใจว่าตัวเองเข้าใจถูกแล้ว หากเมื่อครู่เผลอนึกไปว่าหากอีกฝ่ายเป็นกงจู้แล้วตนเรียกผิดขึ้นมาเรื่องราวอาจจะบานปลายได้
"ไม่ดีกระมัง แต่เมื่อพูดถึงขนาดนั้นแล้วก็ขออีกสักคำแล้วกันนะ" ท่านหญิงยิ้มตอบก่อนจะหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดอีกคำ
เหมาเหมาเห็นท่าทางของท่านหญิงดูมีความสุขกับอาหารที่ดูสามัญชนเช่นนี้จึงเริ่มรู้สึกดีกับอีกฝ่าย จากนั้นท่านหญิงค่อยถามขึ้นมา
"เจ้ามีจิ๊กโฉ่ว(ซอสเปรี้ยว)สักนิดหรือไม่ ข้าว่ามันน่าจะเข้ากันดีนะ" ท่านหญิงผู้นั้นถามพลางกัดอีกคำ
เมื่อครู่เหมาเหมารู้สึกว่าเห็นขวดคล้ายเช่นว่านั้นมาก่อนค่อยเดินออกไปสำรวจก่อนจะกลับมา ซาลาเปาในมือท่านหญิงกลับคล้ายมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย
"จิ๊กโฉ่วเจ้าค่ะท่านหญิง"
"ขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มตอบก่อนจะเอาซาลาเปาจิ้มกับจิ๊กโฉ่ว
อาจเพราะจิ้มหนาเกินไปเหมาเหมาสังเกตว่ายามยกซาลาเปาขึ้นจิ๊กโฉ่วกลับกระฉอกใส่เสื้อผ้าอันงดงามของท่านหญิงจนอดจะกล่าวไม่ได้
"ท่านหญิงจี้!"
ผู้ชิงกล่าวกลับไม่ใช่เหมาเหมา
เการั่วเย่(วาคาบะ)ที่ไปล้างหน้าเมื่อครู่เดินกลับมาพอดีกับจิ๊กโฉ่วนั้นกระเซ็นใส่ชุดของท่านหญิง ใบหน้าตกอกตกใจปรากฏขึ้นมาจากท่านหญิงผู้นั้นก่อนนางจะหันไปหาแม่ครัวสามัญชนที่กำลังมีสีหน้าตกตะลึง
"เอ่อ...บังเอิญจังเลยนะ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว
ตอนที่ 2.9/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน
แวบนึงกูก็คิดขึ้นมาว่า ท่านอิมาริจะอาชีพไรวะ องค์ชายต่างชนเผ่าที่มีอาชีพเสริมเป็นโจรปล้นสวาทงี้อ่อ55555
>>448 กูว่าต้องเป็นบุตรขุนนางชั้นผู้ใหญ่ (แต่ก็เป็นคุณชายเจ้าสำราญ)ร่ำเรียนศาสตร์ศิลป์ทุกแขนงอย่างแตกฉาน แต่ไม่สอบจอหงวนกลับมาเปิดหอศิลป์เลื่องชื่อในตรอกอูอี ชั้นหนึ่งจัดแสดงต่างๆเช่น บรรเลงพิณ ร่ายรำ แสดงละคร ชั้นสองเปิดให้บัณฑิตกับคุณหนูได้ประชันฝีมือตามหัวข้อรายวัน ชั้นสามจัดแสดงภาพวาด กาพย์กลอนของศิลปินมีชื่อไรงี้
>>448 เป็นลูกหลานล้างผลาญของตระกูลใหญ่ คำร่ำลือว่าเป็นคุณชายมากรัก โจรเด็ดบุปผา เพียงแต่สตรีที่เป็นผู้เสียหายทั้งหลายไม่มีผู้ใดยอมรับว่าตนถูกหลอกลวง อย่างไรก็ตามครั้งหนึ่งมีสามีของสตรีผู้หนึ่งไม่พอใจทั้งไม่ทราบฉากหลังของคุณชายท่านนี้จึงได้ลงไม้ลงมือไปจนคุณชายแทบเสียชีวิตไปรอบหนึ่ง แต่คุณชายยังคงยึดมั่นใจอุดมการณ์ต่อไป
เมื่อครั้งความนิยมของคุณชายหยวนว่านหลี่(อิมาริ)พุ่งไปสูงสุด เหล่าคุณหนูชาติตระกูลดีทั้งหลายถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเพียงเพื่อให้คุณชายหยวนปรายตามองพวกนางแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี เดือดร้อนถึงขุนนางประจำศาลยุติธรรมต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณชายจี้ บุรุษหนุ่มอนาคตไกล ทายาทขุนนางใหญ่ ผู้สอบเป็นจอหงวนรับราชการได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าพิธีสวมหมวก
เมื่อคุณชายจี้ไปพบกับคุณชายหยวนก็ไม่เสียเวลาเจรจาพาทีให้มากความ กำปั้นขวาพุ่งเข้าปะทะร่างของคุณชายหยวนในพริบตา ทั้งความเร็วและน้ำหนักของกำปั้นนั้นมิชวนให้เชื่อเลยว่าจะมาจากจอหงวนฝ่ายบุ๋นผู้สุภาพนุ่มนวล คุณชายหยวนที่บัดนี้ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ขัดขืนก็ถูกคุณชายจี้พาขึ้นรถม้าหายไป "สักพัก"
เหมาเหมาเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของท่านหญิงที่ถูกเรียกว่าท่านหญิงจี้ดูไปแล้วทั้งสองคล้ายรู้จักกันมาก่อน
เรื่องราวบางอย่างสมควรให้คนบางคนรับฟัง เหมาเหมาคิดว่าคนผู้นั้นไม่ใช่ตนทั้งไม่ต้องการชักนำความยุ่งยากค่อยหลบออกไป
สถานที่นึ่งซาลาเปาของเการั่วเย่(วาคาบะ) แม้ลับหูลับตาแต่ไม่ถือว่าไกลจากโรงครัวนัก เดินออกมาได้เพียงเล็กน้อยเหมาเหมาก็ได้ยินเสียงคนดังขึ้นมาเป็นระยะก่อนจะตามต้นเสียงนั้นไป
ต่อจากนั้นกลับเป็นเรื่องราวที่คุ้นเคย เหมาเหมาเป็นนางกำนัลที่มาจากระดับล่างบางโอกาสยังคงได้ช่วยเหลืองานเช่นนี้ อย่างไรการเมื่อก่อนเพียงยุ่งอยู่ในโรงครัวแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนยกถาดอาหารเข้าสู่งานเลี้ยงภายในวัง
งานเลี้ยงแห่งนี้หลายอย่างเจริญหูเจริญตา โดยเฉพาะองค์จักรพรรดิที่มีสิริโฉมสง่างามสมวัย ฮองเฮาที่งดงามสูงส่ง เหมาเหมายังเจอคุณหนูจี้เดินชดช้อยมากับสตรีที่ดูอายุมากกว่าเล็กน้อยไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นพี่สาวของคุณหนูจี้ท่านนั้นหรือไม่เพราะใบหน้าคล้ายคลึงกัน
ภายในงานคล้ายดั่งภาพฝัน บุรุษล้วนหล่อเหลา สตรีล้วนงดงาม เหมาเหมาเริ่มกลับไปคิดว่าตนอาจจะฝันอยู่อีกครั้งหนึ่งเพราะสถานที่แห่งนี้ช่างเกินจริงจนเกินไป
โดยเฉพาะคุณชายผู้สง่างามสองท่านที่ยืนอยู่ท่ามกลางสาวแรกรุ่นที่ห้อมล้อมมากมาย คุณชายผู้หนึ่งมีใบหน้าเย็นชาไม่สนใจรอบข้างในขณะอีกท่านกลับยิ้มแย้มตอบคำถามด้วยความสุภาพเรียบร้อย
เห็นรอยยิ้มของคุณชายผู้นั้นแล้วเหมาเหมาอดที่จะนึกถึงท่านจินชิไม่ได้ บุรุษผู้นั้นยามที่ยิ้มแย้มเช่นนี้มักซ่อนแผนการไม่ดีเอาไว้ภายใน
ไม่แน่ใจว่าเพราะเป็นเช่นนี้เหมาเหมาเลยเริ่มไม่ค่อยถูกชะตากับบุรุษผู้ยิ้มแย้มท่านนั้น แต่นางไหนเลยมีโอกาสแม้แต่เศษเสี้ยวที่อีกฝ่ายจะชายตามอง
"เหมาเหมา"
ผู้ถูกเรียกสะดุ้งตื่นจนแทบจะทำถาดอาหารที่ยกมาตกกระจาย ยังดีว่าสตินางนับว่าแข็งแกร่งขึ้นตั้งแต่ตอนที่ตัวเองถูกก่อนกวนหลังจากเป็นนางกำนัลให้ท่านหญิงเกียคุโยจากบุรุษผู้ว่างงานคนหนึ่ง
หันหน้ากลับไปกลายเป็นใบหน้างดงามเฉิดฉายของท่านหญิงจี้ผู้นั้นเอง
"ท่านหญิง"
"เการั่วเย่(วาคาบะ)บอกชื่อเจ้าให้ข้าฟัง วันนี้ข้าขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว
"มิเป็นไรเจ้าค่ะ เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้ว"
"จริงสิ เรื่องราวในวันนี้เก็บเป็นความลับให้ข้าด้วยนะ"
"เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"
"ทุกเรื่อง"
ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มกล่าว แต่จู่ๆ เหมาเหมาก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา สมแล้วที่เป็นท่านหญิงรัศมีบางอย่างแตกต่างจากสามัญชนจริงเสียด้วย
ยามท่านหญิงจากไปเหมาเหมายังเห็นสตรีในกลุ่มคนที่ห้อมล้อมคุณชายทั้งสองหันมาทักทาย แต่สัญชาตญาณบางอย่างของนางกลับรู้สึกคล้ายกำลังก่อสงครามเสียมากกว่า
ได้ยินชื่อท่านหญิงอู่ฮุ่ยหมา(ไมฮามะ) ท่านหญิงจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ดูท่าจะเป็นชื่อของท่านหญิงจี้และอีกหลายท่าน จากนั้นสตรีทั้งหลายค่อยเรียกชื่อคุณชายทั้งสอง ผู้ที่ยิ้มแย้มคือคุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยทว่าอีกท่านกลับเป็นไท่จื่อ เหมาเหมาแม้ตกใจอยู่บ้างแต่รัศมีบางอย่างในตัวของไท่จื่อผู้นั้นกลับทำให้นางเชื่อจนหมดใจ
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นกระทั่งเลิกรา เหมาเหมาที่เริ่มปวดไหล่เริ่มยอมรับความจริงได้ว่ายามนี้สมควรเป็นเรื่องแท้จริง จากนั้นได้แต่ทำใจเดินกลับห้องนอนของตน
แต่นางหลงทางอีกแล้ว
เหมาเหมาหลงทางเป็นครั้งที่สองในรอบวันเกิดหวั่นวิตกไม่ได้ ยามนั้นคิดหาเหตุผลยามเจอเวรยามว่าสมควรกล่าวเช่นไร บุรุษที่นางไม่คิดว่ามีโอกาสได้พบเจอในเวลานี้กลับยืนอยู่ต่อหน้านาง
"คะ คุณชายเฉิง"
เหมาเหมาในใจร้องว่าแย่แล้ว
หากอีกฝ่ายสอบถามทางขึ้นมาตนเองสมควรบอกเช่นไรดี
คุณชายเฉิงผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้นก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มแล้วค่อยกล่าว
"ที่แท้เจ้าก็รู้จักข้า"
"พะ พอทราบมาบ้างเจ้าค่ะ คุณชายเฉิงชื่อเสียงโด่งดังนางกำนัลในวังล้วนรู้จักทั้งสิ้น" เหมาเหมาพิจารณาคุณชายตรงหน้าจากความสนิทสนมกับไท่จื่อแล้วคิดว่าอีกฝ่ายสมควรเป็นที่รู้จักดี
"งั้นหรือ แล้วเจ้ารู้จักคุณหนูจี้หรือไม่" คุณชายเฉิงผู้นั้นถามขึ้นมาแต่กลับไม่เปิดโอกาสให้เหมาเหมาปฏิเสธก็ชิงกล่าวต่อ "ข้าเห็นนางสนทนากับเจ้าในงานเลี้ยง"
เหมาเหมาไม่กล้าตอบ แต่คุณชายเฉิงผู้นั้นคล้ายเข้าใจอันใดได้จึงยกมือข้างหนึ่งขึ้นมา
"วานเจ้านำไปมอบให้คุณหนูจี้ได้หรือไม่"
เหมาเหมามองดูค่อยพบเห็นกรงไม้สานกรงหนึ่ง ภายในเป็นประกายสีเหลืองนวลลอยไปมา
เป็นกรงไม้สานที่มีหิ่งห้อยอยู่ภายใน
"บอกว่าจากข้าก็พอ"
ต่อจาก >>455
คล้อยหลังจากนั้นเหมาเหมาจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินมายังประตูตำหนักถูกได้อย่างไร บางทีอาจมีผู้ใดนำทางเพราะกลัวนางไม่ทราบรถม้าของคุณหนูจี้เป็นคันไหนก็ได้กระมัง ผู้คนผลัดเปลี่ยนมากหน้าหลายตาต่างบอกกล่าวนางคำหนึ่งจนนางหยุดยืนที่รถม้าที่มีเพียงสารถีคนหนึ่ง
สารถีผู้นั้นเพียงมองนางด้วยความสนใจก่อนเหมาเหมาจะเอ่ยปากถาม "ใช่รถม้าคุณหนูจี้หรือไม่เจ้าคะ"
สารถีคนนั้นพยักหน้าตอบก่อนเหมาเหมาจะยกกรงไม้ขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "คุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยฝากมาให้คุณหนูจี้เจ้าค่ะ"
กล่าวจบสารถีผู้นั้นทำตาโตครู่หนึ่งก่อนจะรีบเปิดประตูรถม้าออกแล้วบอกให้เหมาเหมานำกรงไม้สานนั้นวางไว้ภายในได้เลย
ธุระเสร็จสิ้นเด็กสาวค่อยเตรียมตัวกลับไปนอน สุดท้ายพบคุณหนูจี้ผู้นั้นกำลังเดินมาทางนี้พอดี
"เจอกันอีกแล้วนะ" คุณหนูจี้ยิ้มทักทาย
"โปรดรักษาตัวด้วยเจ้าค่ะ" เหมาเหมาคารวะตอบ
คล้อยหลังคุณหนูจี้เหมาเหมาเห็นชายเสื้อสีเหลืองนวลปลิวไสวแข่งกับแสงจันทร์ยามมืดมิด
แสงจันทร์จุดหนึ่งนั่นใช่หิ่งห้อยหรือไม่กันนะ
เหมาเหมายิ้มให้กับความงดงามของความสัมพันธ์ผู้คน หิ่งห้อยในกรงไม้สานกรงนั้นที่แท้คุณชายเฉินมอบให้คุณหนูจี้มีหมายความเช่นไร
เหมาเหมาหลับตาวาดฝันชั่วขณะก่อนจะหันหลังก้าวผ่านประตูตำหนัก
"วิกาลถึงยามนี้เจ้ายังคิดเดินเล่นอยู่งั้นหรือ"
น้ำเสียงบุรุษที่ขึ้นเคยดังขึ้นต่อหน้า เหมาเหมารีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่า
"ท่านจินชิ" จากนั้นรีบหันหลังกลับไป
รถม้าหายไปแล้ว งานเลี้ยงเมื่อครู่กลับกลายเป็นวังที่เงียบสงบทั้งคุ้นเคย เสียงของบุรุษสตรีที่งดงามทั้งหลายพลันสลายไป
"หายไปทั้งวันเลยนะ"
"อย่างงั้นหรือคะ"
เหมาเหมาเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สุกสว่าง ดูท่ายามนี้ดึกมากแล้วจริงๆ
"ท่านจินชิเองก็มาเดินเล่นเช่นกันหรือเจ้าคะ"
อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะตอบ "ก็คงอย่างงั้น แต่เดินจนพอแล้ว"
เงียบงันครู่หนึ่งบุรุษผู้นั้นค่อยกล่าวว่า "กลับกันเถอะ ข้าจะเดินไปส่ง"
เหมาเหมาที่เหม่อลอยถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ค่อยได้สติก่อนจะตอบรับคำหนึ่ง
ที่แท้เมื่อครู่เป็นความฝันงั้นหรือ
ยามค่ำคืนลมหนาวเย็น เหมาเหมาเอามือซุกเข้าด้านในเสื้อ
มือสัมผัสกับวัตถุบางอย่าง ทั้งนุ่มทั้งอุ่นก่อนเหมาเหมาจะหยิบออกมาค่อยพบว่าเป็นซาลาเปาไส้หมูป่าลูกหนึ่ง
"ที่แท้เจ้าแอบมาหาอะไรกินหรอกหรือ" บุรุษด้านข้างแย่งซาลาเปานางแบ่งออกมาครึ่งหนึ่งก่อนจะนำเข้าปากก่อนจะกล่าว "อร่อยดีนี่"
ซาลาเปาครึ่งลูกถูกส่งกลับมาให้เหมาเหมา นางเหม่อมองอย่างเลื่อนลอยก่อนจะหันกลับไปที่ประตูอีกครั้ง ก่อนจะคิดในใจ
เรื่องราวเมื่อครู่ทั้งลึกลับทั้งพิศดารนัก
ตอนที่ 3/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน
โอ๊ยยยยย ดีงามมากมึง กราบร่องอก ขออีกหลายๆตอนเถอะ จ๊วบบบบบ
ไหนๆก็โคลาโบ(?)กันแล้ว กรุเผลอคิดไม่ได้ทุกทีว่าถ้ายูกิโนะโตมาน้องต้องเหมือนจินชิ
กูชักมึนนึกว่าเข้าผิดกระทู้ละ 555
สั้นๆเลยนะ....."กาวอร่อยมาก"!!!
กาวดี กาวดี ซู๊ดดดดดดดด //ทำหน้าขรึม
โคลาโบประเสริฐยิ่งแล้ว มึงแต่งได้ดีมาก ขอคารวะด้วยนารีแดงสามจอก อ่านแล้วคิดถึงฉากหิ่งห้อยในตำนานมากๆ
สักวันเการั่วเย่จะหลุดไปบ้างมั้ยนะ
อ่านตอนเก่าๆรักเพื่อนสาวของท่านเรย์กะจังเลย ตอนทัศนศึกษาที่ยอมเป็นแฟนธ่อมก็ดี ตอน270ที่ท่านเรย์กะสนนัดบอร์ดก็ประสานพลังว่างานนัดบอร์ด น่ารักกันจริงๆ
จะว่าไป ตอนเรย์กะมาปล่อยหิ่งห้อยที่โรงเรียนตอนปิดเทอมงี้ เป็นไปได้มั้ยนะว่าเอ็นโจจะเห็นด้วย แบบหนีออกจากบ้านมานั่งในสโมแล้วเจอะภาพบาดตา ถถถถ
คนที่อ่านดิบมาช่วยสปอยล์หน่อยสิ เราชอบฟีลตอนที่คาบุกับเจ้าแม่อยู่ด้วยกันมาก เราเลยอยากรู้ว่าดิบตอนหลังมีโมเม้นต์ของคู่นี้ให้รู้สึกกร๊าวใจบ้างมั้ย เอาแบบที่ไม่ใช่ตบมุกกันน่ะนะ
กูแวะไปดูว่าตอนที่ 300 อัพยัง ก็ยังไม่อัพแฮะ.... งึยย อยากรู้ตอนต่อจะแย่อยู่ละ จะมีอะไรพีคๆเกิดขึ้นมั้ย หรือจะเป็นตอนดักควายแบบที่ผ่านๆมาอีก
เหี้ยมากไปอ่านฟิค badend แล้วหาตอนสี่ต่อไม่ได้โคตรค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
ky แป๊ปนะ กูกลัวโม่งแปลป่วย หายไปหลายวันแล้วเนี่ย
มีใครมีข่าวอะไรบ้างวะ
>> โม่งแปล เราคิดถึงนาย
>> โม่งกาว เราก็คิดถึงพวกนายเช่นกัน
คิดไปคิดมาก็สงสัยว่าเคยมีใครคิดแนวHogwarts มั้ยอะ
เหลือAUไหนยังไม่ได้เล่นบ้างวะเนี่ย5555 ไซไฟ?ความจริงเกลียวเจ้าแม่เป็นปืนกลถอดมายิงได้?
ที่กูคิดได้นะ
-แนวญี่ปุ่นโบราณ แม่ทัพคาบุรากิ รองแม่ทัพเอ็นโจ คุณหญิงคิโชวอิน คนขายขนมวาคาบะ (AU นี้เล่นยากแหะ) ซามูไรนายตัวสำรอง
-แนวไทยเลย ชื่อไทยๆคงขำดี วาคาบะไปขายปาท่องโก๋ ขนมกล้วย ในตลาดยามเช้าตรู่ ส่งตัวเองเรียน
-อุจิวะ มาซายะ, นารา ชูสุเกะ , ยามานากะ เรย์กะ ไอ้เหี้ยพล็อตเรื่องมันแปลกๆ แต่คาบุรากิแม่งเหมาะสมกับอุจิวะ เหมือนมาดาระเวอร์ชั่นเด็ก
กูคิดพล็อตเรื่องอุจิวะ มาซายะได้ลางๆแหะ ไม่กล้าแต่ง..กลัวมันไม่เหมาะกะเจ้าแม่
>>493 คุณหลวงขี่ม้าชนหาบหม้อแกงแม่วาด เลยอุ้มขึ้นม้าพาไปส่งโรงหมอใช่มะ แล้วก็ชดใช้ด้วยการซื้อหม้อดินเผาใบใหม่มาให้หลายๆใบ เป็นฝีมือช่างสิบหมู่ในพระราชวัง ตัวหม้อปั้นลายกนกบ้าง ลงรักปิดทองบ้าง ทำจากวัสดุที่เลิศหรูเป็นของชาววัง แม้แม่วาดจะขอแค่หม้อดินเผาธรรมดาๆซื้อเอาข้างทางก็พอเลยโดนคุณหลวงขมวดคิ้วใส่แล้วยืนยันว่าต้องเป็นแบบนี้เท่านั้น ได้ของดีมาแม่วาดก็ไม่กล้าใช้ เอาไปเก็บใส่ตู้แล้วเอาหม้อดินเผาใบอื่นๆมาใช้แทน.... กูจำได้ว่าเนื้อเรื่องมันราวๆนี้ว่ะ ถถถถถ
au โอเมก้า
กูว่าเรย์กะต้องเป็นอัลฟ่า ตระกูลคิโชวอินนี่คงมีแต่อัลฟ่า
เอาจริงๆคาบุ เอ็นโจ ก็คงอัลฟ่าหมดแหละ
วาคาบะคงเป็นเบต้า
สรุปเรื่องนี้กูยังนึกใครเป็นโอเมก้าไม่ออก55555555
พูดถึงฮอกวอร์ตแล้วกูเพิ่งนึกได้ กูเคยแต่งเล่นๆไว้อยู่แต่มีตัวละครที่ไม่แน่ใจว่าจะให้ไปอยู่บ้านไหนดี กูอยากให้ได้ไปบ้านที่เหมาะกับนิสัยจริงๆอ่ะ 55 แบบบางทีมันมีบางคนที่ถ้ายึดตามซุยรันเป็นหลักคงได้อยู่สลิธแต่ถ้ายึดตามแฮร์รี่จะได้ไปอยู่บ้านอื่นงี้ แล้วก็กูไม่แน่ใจนิสัยองค์ชายเอ็นโจด้วย นิสัยโคตรคลุุมเครือ ถ้าจะบอกว่าเอ็นโจเจ้าเล่ห์เหมาะกับสลิธ กูก็รู้สีกแปลกๆ เพราะเด็กบ้านนี้นิสัยหลักๆคือตัวเองก่อนคนอื่น, ทะเยอทะยาน, ถ้าอยากได้ไรก็จะทำให้ได้
ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีแบบไหนก็ตาม ไรงี้ แต่เอ็นโจนี่ถ้าจะบอกว่าเอาตัวเองก่อนคนอื่นนี่ก็ไม่ใช่
ไหนๆก็ไหนๆละ กูขอเล่าที่กูคิดเกี่ยวกับตัวละครเลยละกัน
ท่านเรย์กะ - ตอนแรกกูว่านางเหมาะกับฮัฟ, แต่เวลาผ่านไป กูว่าท่านเรย์กะนี่โคตรเด็กสลิธ อยากได้ไร(ของกิน)ก็ต้องได้ถึงแม้จะต้องข่มขู่ 55 เอาตัวรอดเป็นยอดดี เงี้ย
คาบุ - ตอนแรกก็คิดว่าเหมาะกับกริฟแต่คนนี้ก็เป็นพวกถ้ามีเป้าหมายก็จะพุ่งไปแบบไม่สนคนไหนเลย ทะเยอทะยานด้วย ก็ดูเหมาะกับสลิธดี
ถึงจากมุมมองท่านเรย์กะและคนอื่นคาบุจะดูเป็นพวกรักความยุติธรรมแต่ถ้าเรื่องที่เกิดไม่กระทบตัวเองคาบุ/คนที่แคร์คาบุก็แทบจะไม่สนใจ ซึ้งตรงนี้กูว่าต่างกับพวกกริฟฟินดอร์ เด็กบ้านนี้เหมือนแบบถ้าเห็นไรไม่แฟร์ก็รับไม่ได้ละ ประมาณนี้ 55
ky แปป AU นี่คืออะไรเหรอ? Another Universe เหรอ
>>500 >>501 กุคิดว่าท่านเรย์กะ คาบุ เอ็นโจเป็นสลิธ คือ เป็นพวกมี leaderdhip ฉลาดแบบที่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งต่างๆรอบตัว เพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ นายตัวสำรอง กับ วาคาบะจัง เป็นกริฟ ใจกล้า กล้าพูดกล้าทำถ้าเห็นอะไรไม่ถูกต้อง แต่ถ้าตัวเองได้รับความไม่ยุติธรรมบางทีก็อดทนเฉยๆ หรือ วาคาบะอาจจะเป็นเรเวนคลอ ก็ได้ แต่นางทำงานกรรมการ/สภานักเรียน กรูเลยคิดว่านางน่าจะอยูกริฟ เรเวนคชอนี่ให้อิมเมจเด็กเรียนที่ไม่ค่อยทำกิจกรรม หรือทำกิจกรรมเฉพาะที่เกี่ยวกับวิชาการ
วาคาบะกูว่าเรเวนคลอว่ะ ฉลาด แต่ดูเอ๋อด้านอื่น โคตรเหมือนลูน่า
คาบุ กริฟ รักความยุติธรรม เถรตรง
ส่วนคนอื่น ๆ ไม่ค่อยแน่ใจ
เอ็นโจถ้าเล่นสกิลเพื่อนพระเอกก็น่าจะอยู่กริฟ แต่ตามนิสัยแล้ว...ดูเจ้าเล่ห์ น่าจะสลิมั้ง
ท่านเรย์กะ ฮัพเลยจ๊ะ กินอย่างเดียว ขี้กลัวด้วย (ถ้าจำไม่ผิดบ้านฮัพอยู่ติดครัวด้วยนะ...)
นายตัวสำรอง อยากให้อยู่ฮัพ อิมเมจซ้อนกับประธานนักเรียนที่ตายยังไงไม่รู้ แต่นิสัยน่าจะกริฟหรือเรเวนคลอได้นะ
เพิื่อนเรย์กะ สลิ
>>500 กูว่าเอ็นโจออกแนวใช้ทุกสิ่งรอบตัวเพื่อประโยชน์ที่ตัวเองต้องการว่ะ ไม่ค่อยเลือกวิธีการด้วย แต่ทำให้ดูนุ่มนวลที่สุดเพราะลักษณะนิสัยพี่แกก็ประนีประนอมทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว ทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายคู่เจรจาให้ได้ผลประโยชน์วินวินทั้งสองฝ่ายอะ แต่ถ้าเอาเปรียบได้พี่แกก็ทำนะ ไม่ค่อยแคร์ฝ่ายโดนเอาเปรียบด้วยสิ
>>505 กูก็ว่าวาคาบะเหมาะกับเรเวนคลอ ยิ่งตอนที่วิ่งตามผีเสื้อจนโผล่ไปเมืองข้างๆนี่ยิ่งชัด
บ้านแต่ละบ้านมีคนมากมายหลายแบบแต่การที่หมวกตัดสินว่าเด็กคนไหนเหมาะกับบ้านไหนคือการที่เด็กคนนั้นให้คุณค่ากับอะไรมากกว่า อย่างกริฟจะเป็นความกล้าหาญ(เฮอร์ไมนี่ก็ฉลาด หมวกลังเลระหว่างเรเวนกับกริฟแต่สุดท้ายส่งไปกริฟเพราะเฮอร์ให้ความกล้า>ความรู้) ฮัฟนี่กูเข้าใจว่าเป็นบ้านที่เด็กมีความพยายามอดทนซื่อสัตย์(เด็กบ้านนี้เลยไปทางศาสตร์มืดน้อยสุด) เรเวนก็ความรู้ การกระหายต่อการเรียนรู้เป็นคุณสมบัติหลักของบ้านนี้ สลิธีรินก็คงเป็นการที่เป็นคนที่ทำยังไงก็ได้ให้เป้าหมายสำเร็จโดยไม่สนวิธีการ ฉลาด(ในทางเจ้าเล่ห์)
พวก pivoine น่าจะอยู่ สลิธกันนะ
ถ้าเอานิสัยทั่นเรย์กะอาจจะอยู่ฮัฟนะ 555
ท่านเรย์กะสลิธแน่นอน ดูวีรกรรมแต่ละอย่าง เอาชื่อตระกูลตัวเองมาข่มคนอื่น เอาเรื่องซุบซิบมาแบล็กเมล์ชาวบ้าน แถมสะบัดพัดหัวเราะโฮะๆ ยังไงก็สลิธแน่นวลล ความจริงคือที่บ้านตั้งความหวังว่ายังไงก็ต้องสลิธ ท่านเรย์กะเลยบอกหมวกว่าไม่เอาฮัฟรัวๆ จนได้มาอยู่สลิธดังใจเลยต้องสร้างเป็นเจ้าแม่ ถถถถถถถถถ
แกงกะหรี่แมนแดรก?
อะ แต่ท่านเรย์กะอาจะประสบความสำเร็จแบบพวกลูกอมขี้มูก
ลูกอมอ้วก ไรพวกนั้นก็ได้นะ ถถถถ
ก็อกๆ แจ้งข่าวเล็กๆ โม่งแปลกลับมาแล้ว แต่ยังเมาหมัดอยู่ วันนี้ลงไม่ทัน ขอเป็นวันพรุ่งนะ คิดถึงท่านเรย์กะอิ๊บอ๋ายเลย ฮือออออออออออ
โม่งแปลล กอดดดดดด คิดถึงเมิงค่า
กลับมาแล้วเนอะโม่งแปล ขวัญเอยขวัญมา
ฮิโยโกะซามะอาจจะรอให้ไทยแปลทันดิบก่อน ถถถถถ
ใครก็ได้แนะนำพิกัดร้านเอแคลร์ให้กูหน่อยสิ(ไม่เอาชูครีมนะ) กูเสิร์ชหาร้านน่าสนใจก็เจอ fauchon อ่ะ หาแทบตายสุดท้ายเค้าปิดตัวในไทยไปแล้ว กูก็เลยไม่รู้ว่าร้านอื่นที่มีหลายรสอยู่ที่ไหนอีก
เอแคลร์กูชอบของกัลปพฤกษ์ว่ะ วานิลา กาแฟ ชอคโก รสเรียบ ๆ เบสิค ๆ
โม่งแปลกลับมาก็กลายเป็นแท็กฟู้ดเลยเหรอ 555555
ตอนใหม่มาแต่เช้าเชียว...... อร๊ายยย
อร๊าย มีขอให้ปัดเป่ากันด้วย อุเฮะๆ
ปล.รักโมง่แปลที่ซู้ดดดด ขอบคุณสำหรับตอนใหม่น้าาา
ขอบคุณโม่งแปล เยิฟๆ มามะเดี๋ยวกูบีบนวดแขนขาที่ปวดเมื่อยให้
ไอ้ช่วงต้นๆ เดี๋ยวอยากรู้อยากเห็น เดี๋ยวรู้เรื่องที่คนอื่นไม่รู้ พูดได้ไม่อายปากเลยนะจอมมารเอ๋ย ไม่สะดุ้งในใจบ้างเรอะ!!
ความช่วงตบหลังปัดเป่า ถ้ามองผ่านควันนี่มันเป็นการลูบหลังหรือโอบกอดเลยนะ!!!//แดดิ้น//
ไอ้การรุกแบบกัดไม่ปล่อยนี่มันอะไรกัน!!?!
แถม คาบุยังตามน้ำช่วยเพื่อนหาเรื่องคุยอีก!! //ซุสุเกะ ครั้งนี้ชั้นช่วยนายหนนึงละนะ
ครั้งหน้า นายต้องมาช่วยชั้นด้วย หึหึหึ
ยินดีกับมือข้างนั้นที่ได้ปัดเป่าหลังเรย์กะนะเอ็นโจ..... จะล้างมือมั้ย?
ฮึ้ยยย ท่านเอ็นโจ รุกแรงเหลือหลาย ไปยืนซ้อนด้านหลัง พอเขาบอกไม่ชอบก็เนียนมายืนข้างๆ มีอ้อนก่อนจะโดนโกรธ เอียงหน้าเข้าหาเขาอีก อีตาเทวดาตกสวรรค์นี่น้า เขาไปคุยกับเพื่อนสาวก็ตามเขาไปไม่ยอมปล่อย เนียนคุยด้วยในวงไม่ยอมให้โดนไล่ มองเขาตลอดถึงรู้ว่าดูแปลกๆ แถมมีลูบหลังอะไรอีก แต่ถ้าลูบหลังก็อาจจะได้สัมผัสแถบๆตะขอบรา....ไม่นะคะ ฉันไม่ได้คิดอะไรไม่ดีไม่งามเลยซักนิดเลยนะคะ ไม่คิดเลยจริงๆนะค๊า//เสียงสู๊งสูง
เดี๋ยวนี้เรียกคาบุในใจว่ามันแล้วเรอะท่านเรย์กะ
ทั่นเรย์กะสยองซะขนาดนั้นยังจะกินลงอีกถึงจะบอกว่ากินแบบกร่อยๆก็เถอะ
แปลตอนล่าสุดนี่ ประโยคเด็ดอยู่ตอนท้ายสำหรับเรือเอ็นโจเลยเฟ้ย!! ได้เอ็นโจปัดเป่าตบหลังแล้วรู้สึกสบายใจ เรย์กะสบายใจ!!! แสดงว่ามีความไว้ใจระดับหนึ่งนะ!! หรือต้องขอบคุณพลังจอมมารที่ปัดเป่าความสยองขวัญดี?
>>548 ทำหน้าที่พระศิวะไงมึง พระศิวะเป็นเทพปัดเป่าความชั่วร้ายออกไป
แต่เทวดาตกสวรรค์นี่...กูล่ะนึกพล็อตประมาณว่าเมื่อก่อนเอ็นโจก็เป็นเทวดาผมทองอยู่ดีๆ แต่เห็นนางมารเรย์กะอยู่ในโลกของมารเลยยอมตกสวรรค์ลงมาหา ผมทองก็ค่อยๆกลายเป็นสีดำ แม่งเอ้ยยย กูรู้สึกก๊าว จั๊กจี้ในหัวใจชิบหาย
เพื่อนผู้หญิงก็นั่งด้วยนะคะท่านเรย์กะ ทำไมขอให้เอ็นโจช่วยปัดหลังให้น้าาาาาา
-สายตาคนอื่น
ท่านเรย์กะเป็นอะไรกัน สีหน้าพะอืดพะอม ไม่อยากอาหาร แถมให้ท่านเอ็นโจลูบหลัง
หรือว่า……!!!?!
ท่านเรย์กะนี่เคยสัมผัสเนื้อต้องตัวกับหนุ่มๆคนไหนไหมนอกจากท่านพี่
WAT พอเน็ตบ้านปลดแบนเน็ตมือถือกุโดนแบนแทนซะงั้น
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเห็นคู่เรือผี คาบุ×ซาราระ ขึ้นมาได้~ ส่วนเอ็นโจ นายทำได้ดีมากในที่สุดระยะห่างก็ร่นมาอีกนิดแล้ว
ปล.ขอบคุณสำหรับตอนใหม่มากจ้า โม่งแปล
โอ๊ยพึ่งตื่นมาอ่าน เรือเอ็นโจแล่นฟื่ดฟื่ดฟื่ดเลยว้อยย
แท็กฟู้ดก็พ่ายแพ้แท็กสยองขวัญ... ฮือออ กูอ่านตอนกินข้าวเที่ยงพอดี
เรียกท่านคาบุในใจว่ามันแล้วจริงด้วย นอกจากจะไล่ไป๊ แล้วยังนินทาดุเดือดขึ้นเรื่อย ระวังจะเผลอหลุดออกมานะท่านเรย์กะ 5555
สัมผัสชายหนุ่มตอนไหนๆ ก็ไม่เหมือนตอนนี้ เพราะครั้งนี้ท่านเรย์กะเป็นคนขอให้สัมผัสเองเว้ย!!
>>565 กูนึกถึงตอนกูเข้าค่าย รร.พาไปเข้าที่ค่ายทหาร
.คำเตือน เนื้อหาหลังจากนี้อาจจะทำให้ความอยากอาหารลดลง
.
.
ละพี่ทหารแกเล่าว่า เคยลงไปในบ่ออุจจาระ แล้วมันจะมีแบบพวกเศษอาหารที่ไม่ย่อยเป็นเม็ดเล็กๆ เหมือนอาหารในจานน้องเลย ซึ่งอาหารวันนั้นเป็นแกงเผ็ด อิเม็ดที่พี่แกว่าคือเม็ดมะเขือ
.
.
เพื่อนกูพะอืดพะอม(เขียนงี้มั้ย?)ไปหลายคน กูนึกภาพตามก็หยะแหยงแทนพี่แกนะ กูรู้สึกถ้ากูต้องลงไปในอะไรแบบนั้นกูน่าจะช็อคตายก่อนได้ลงหรือถ้ารอดมากูต้องแช่แอลกอฮอลแทนอาบน้ำแน่ๆ แต่ก็กินได้แบบชิลๆเพราะอาหารอร่อย... อีกอย่างกูไม่เก็ตด้วยว่าทำไมคนเห็นอะไรที่ไม่จรรโลงใจแล้วถึงกินอาหารไม่ลง กูว่ามันก็คนละอย่าง
หรือตอนเด็กๆที่วิ่งเล่นกับเพื่อนแล้วไปเจอหมานอนในพุ่มไม้ พอเข้าไปดูใกล้ถึงเห็นตัวหนอนเจาะเพียบ เพื่อนกูถึงกินข้าวผัดไม่ลง กูรู้สึกว่าก็กำลังกินข้าวไม่ได้กินซากหมาเลยไม่เข้าใจนิดหน่อย
แต่ที่กูสงสัยมาตลอดคือพี่แกแต่งเรื่องมั้ยวะ กูอาจจะโดนหลอกก็ได้
ช่วงเรียนอนาโตมี่ผ่าสัตว์ กุแอบแดกทุกอย่างระหว่างผ่าซากเพราะถ้าไม่แดก อดตาย
ซากแห้งคลุ้งกลิ่นฟอร์มาลีนยังดีนะ แต่ถ้าดองมาไม่ดี มีหนอนขึ้นซากแล้วกุต้องผ่า ผ่าไปหนอนก็ไต่มือไป อันนี้เหี้ยจริงๆ
อาจารย์แกจินตนาการบรรเจิดจริงๆนะ
สมุดปกหนังมนุษย์กับเนื้อปลาโอโทโระ คิดได้ไงเนี่ย
อยากเนื้อเรื่องที่มีท่านฟุยุโกะเป็นตัวเอกบ้างจัง ท่าจะแฟนตาซียิ่งกว่าท่านเรย์กะ 5555
>>576 ตอนนี้กูอยากอ่านเรื่องในมุมท่านฟุยุโกะสุดล่ะ เดาไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ในใจ นี่เลยจิ้นว่าถ้าท่านเรย์กะขาย LC ไปทำเป็นมังกะนะ ดีไม่ดีอาจมี spin off ท่านฟุยุโกะ ท่านฟุยุโกะกับคดีหลอนปริศนา บลาๆ มีคาบุโผล่มาเป็นแขกรับเชิญเป็นครั้งคราว ถ้ามีผลโหวตคะแนนนิยมตัวละครหลังๆ มานี่มีสิทธิลุ้น Top 5 ด้วยซ้ำไป 5555
Pivion รุ่นนี้คุยอะไรระหว่างกินข้าวเนี่ย อยากให้คนอื่น ๆ ได้ฟังจัง แต่ดันคุยในสโมสร คนนอกอดฟัง
>>578 อันดับ 2 3 4 นี่มันบอสทั้งสาม เอ็นโจ(จอมมารสามบรรทัด) ท่านพี่(ซาตาน) ยูกิโนะ(เทวซาตาน) สามบุคคลที่จะผลุบๆโผล่ๆ แต่ก็คว้าอันดับไปได้
ท่านพี่คนดีต้องสืบหาจุดอ่อนเอ็นโจจนแทบปรุแหงๆ ส่วนพี่น้องตระกูลเอ็นโจก็คงพยายามเก็บข้อมูลรุกท่านเรย์กะ คาบุ อืม นายกำลังพยายามหาร้านอาหารเกรดบี(ตื้อวาคาบะ)สินะ...
ส่วนโหวตครั้งที่ 2 ล่าสุดนี่... top 5 ก็ตามที่บอกไป ที่ไล่ๆลงมาก็ อาริมะ อิมาริ ริรินะ วาคาบะ ซาโตมิ คันตะ ซากุระ
kyนิด เห็นตอนนี้พูดถึงเทวดาตกสวรรค์แล้วกูนึกถึงAUเมากาวที่กูเคยคิดเล่นๆเมื่อนานมาแล้วเลยว่ะ แต่เปลี่ยนฝ่ายตกสวรรค์เป็นท่านเรย์กะอะนะ
ส่วนเอ็นโจเป็นบาทหลวง คาบุเป็นทหารหรือราชวงศ์ซัมติง? วาคาบะเป็นสาวชาวบ้านยาจก เสียดายมันนานแล้วกูเลยจำพล็อตแม่นๆไม่ได้555555 ใครก็ได้เอาไปต่อยอดที กูจะรอเสพ---
>>590 จัดไป
เรฟิก้า(เจ้าแม่)เป็นบุตรสาวของจอมมารคนปัจจุบัน แท้จริงแล้วบรรพบุรุษคือทูตสวรรค์ลูซิเฟอร์ที่ร่วงหล่นสู่โลกมนุษย์เพราะไปล่วงเกินพระเจ้าและกลายเป็นจอมมาร แม้จะเป็นสายเลือดของจอมมารแต่เรฟิก้า(เจ้าแม่)ก็ถือว่ามีสายเลือดของทูตสวรรค์ไหลเวียนอยู่
อย่างไรก็ตามการบริหารกองทัพปีศาจของจอมมารคนปัจจุบันผิดพลาดและจอมมารถูกจับได้ว่าทุจริตจึงถูกลูกน้องในกองทัพปีศาจร่วมกันยึดอำนาจและตระกูลของจอมมารเข้าสู่ภาวะล้มละลาย
เรฟิก้า(เจ้าแม่)ที่หนีจากปีศาจทวงหนี้มาได้จึงได้ออกตามหาพี่ชายของตนที่ยังไม่ทราบเรื่องมาก่อนเพราะกำลังออกไปศึกษาที่เมืองมนุษย์เพื่อกลับมาช่วยจัดการหนี้สินของตระกูล
เรื่องราวของบุตรสาวจอมมารที่มีสายเลือดของทูตสวรรค์ หญิงสาวชาวบ้านผู้ยากจนที่ช่วยนางไว้ระหว่างทาง ผู้กล้าที่เป็นองค์ชายแห่งจักรวรรดิ และบาทหลวงผู้รอบรู้ดั่งนักปราชญ์
กงล้อแห่งโชคชะตาได้ผูกมัดพวกเขาเอาไว้แล้ว
ถ้าเรย์กะเป็นอลิส คนอื่นจะเป็นใครบ้าง
>>590 >>592 เอาพล็อตมาจากอันนี้
“ข้าขอขับไล่จอมมาร! ท่านทำร้ายกดขี่พวกเราเหล่าปิศาจมากเกินไปแล้ว!” เสียงตะโกนกู่ร้องของหัวหน้าคณะประท้วงดังขึ้นจากทางด้านหน้าของราชวังแห่งเจ้าจอมมาร ก่อให้เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในราชวังเป็นการใหญ่
“นี่มันอะไรกันคะ ท่านพ่อ!?” องค์หญิงเรฟีกา (เรย์กะ) หวีดร้องลั่นท้องพระโรง
ราชาปิศาจได้แต่นั่งนิ่งเงียบคอตกอยู่บนบัลลังก์ทมิฬ ทำสัญญาณมือเป็นเชิงปฏิเสธว่าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
เรฟีกาอ้าปากจะเอ่ยซักผู้เป็นบิดาต่อ แต่ก็พลันมีค้างคาวส่งสารตัวหนึ่งบินผ่านหน้าต่างเข้ามาหาราชาปิศาจ เรฟีกาไม่รอช้า รีบคว้าคอมันไว้แล้วแย่งสาสน์มาอ่านเองโดยไม่สนซึ่งมารยาทใดๆ
‘ท้องพระคลังของท่านถูกกลุ่มกบฏยึดไว้หมดแล้ว สำหรับหนี้ที่ท่านติดข้าพระองค์อยู่ โปรดรีบหามาชำระให้ได้โดยเร็วที่สุด’
เมื่ออ่านจบ สาสน์ในมือก็ถูกกำแน่นจนยับย่น “อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“เรฟีกา เรื่องนี้พ่อ---“
แต่ก่อนที่ราชาจะได้เอ่ยสิ่งใดขึ้น เสียงดังสนั่นก็ดังมาจากทางประตูท้องพระโรงเป็นจังหวะหนักแน่น... ประตูกำลังจะถูกพังในไม่ช้านี้
“ไปซะเรฟีกา จงไปตามหาพี่ชายของเจ้า เขาอาจจะช่วยกอบกู้ราชวงศ์ของเราอีกครั้งก็เป็นได้”
“แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะคะ”
“ไม่ต้องห่วง เรฟีกา” ราชินีปิศาจผู้นิ่งเงียบมาได้พักใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเรียบนิ่ง “จงไปตามทางของเจ้าซะ ทางนี้พวกแม่จะจัดการเอง”
เมื่อสิ้นเสียงราชินี พื้นใต้เท้า พื้นใต้เท้าของเรฟีกาก็พลันเปิดออก องค์หญิงตกลงไปในช่องนั้นทันที
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินมีเพียง
“จงตามหาพี่ชายของเจ้าให้เจอ เขาอยู่ที่โลกมนุษย์”
--------------------------------
ตุ้บ
“โอ๊ย”
เรฟีกามองไปรอบตัว นอกจากขยะกลิ่นเหม็นที่กองอยู่รอบตัวเธอแล้ว ก็มีเพียงต้นไม้และต้นไม้เท่านั้น ท่อขยะนี้พาเธอมายังป่ารกชัฏนั่นเอง
แม้ร่างกายจะสกปรกและมีกลิ่นขยะโชยออกมาจนชวนนิ่วหน้า แต่อดีตองค์หญิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องมุ่งหน้าต่อไปเท่านั้น
เธอหันกลับไปมองปราสาททมิฬเป็นครั้งสุดท้าย ธงประจำราชวงศ์ถูกเปลี่ยนแล้ว ชายธงสีเขียวครึ้มที่ปลิวสไวอย่างภาคภูมิยิ่งตอกย้ำให้เรฟีการู้ว่าราชวงศ์คีโธอีน (คิโชวอิน) จบสิ้นลงในที่สุด เรฟีกาหลับตาเบือนหน้าไปทางอื่น ในใจภาวนาให้ท่านพ่อและท่านแม่ปลอดภัยดี แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม
เท้าเล็กบอบบางที่ไม่เคยเหยียบสิ่งใดนอกจากพรมแดงปักดิ้นทองหรูหราก้าวหนักแน่นเข้าไปยังป่าลึก พลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมา
“เดี๋ยวนะ แล้วโลกมนุษย์นี่มันไปทางไหนกันล่ะเนี่ย”
(ใครก็ได้ต่อที)
ขอเปิดไว้เป็นฟิคเวียนอันที่สองละกัน กูตัน 555555
ต่อจาก >>612
"ท่านเรฟีกา ท่านเรฟีกา ทำไมไม่รอพวกเราเลย" เสียงแหลมๆซึ่งดังขึ้นข้างหูเรฟีกาทั้งสองข้างนั้นมาจากภูติจิ๋วสองตัวและไม่ใช่เสียงของใครนอกจาก...
"เซรีกา(เซริกะ) เคียคูราโน(คิคุโนะ) เจ้าตามข้ามาทำไม? ...กลับไปซะ!!" เรฟีกาออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ค่ะ!! พวกเราจะไม่ยอมไปไหน ขอให้เราได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับท่านเรฟีกาในฐานะสหายตลอดไปเถอะค่ะ!!"
'นี่สินะ พลังแห่งมิตรภาพ ช่างน่าซึ้งใจเหลือเกิน ...อุ๊! น้ำตามายามันจะไหล'
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะนะ เซรีกา เคียคูราโน!!"
"ค่ะ ท่านเรฟีกา!!"
"แต่ก่อนอื่น... พวกเจ้าช่วยแนะนำทางไปโลกมนุษย์ให้ข้าก่อนสิ? ตอนนี้ข้ามืดแปดด้านแล้ว"
"...จะว่าไปแล้วเหมือนเราจะรู้จักตระกูลที่ทำธุรกิจขนส่งแต่เบื้องหลังแอบลักลอบนำสิ่งผิดกฎหมายจากต่างมิติมาขายในโลกปิศาจอยู่นี่นา" เซรีกากล่าวกับเคียคูราโนราวกับจะให้ช่วยกันคิด
'เอ๋! มีคนทำเรื่องผิดกฎหมายอย่างนั้นด้วยหรือ? ยอมไม่ได้แล้ว! ถ้าลักลอบเอาของต่างมิติเข้ามาล่ะก็ต้องมีอาหารที่น่าลิ้มลองจากมิติอื่นอยู่ด้วยสินะ! ตระกูลนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ'
"อ๋อ! เจ้าคงหมายถึงตระกูลซูรูฮานน์(ซึรุฮานะ)สินะ"
'ซูรูฮานน์งั้นหรือ?'
เซรีกากับเคียคูราโนหันหน้ามองเรฟีกาชั่วครู่จึงตกลงใจว่า...
"พับความคิดนี้ทิ้งไปเถอะ!"
"ไม่! เราไปหาบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์กันเถอะ"
"แต่ว่า... ตระกูลซูรูฮานน์อาจจะเป็นหนึ่งในกบฏก็ได้นะคะ"
"ไม่มีทาง! เพราะข้าเคย(บีบบังคับ)ให้บุตรสาวตระกูลนั้นลงนามสัญญาเลือดกับราชวงศ์คีโธอีนตอนที่นางรวบรวมสมัครพรรคพวกมาพยายามล้มล้างอำนาจของข้าเมื่อครั้งฤดูใบไม้ผลิมาก่อน" เรฟีกายิ้มอย่างมั่นใจ
'คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่ทำสัญญาเลือดเอาไว้'
ว่ากันว่าเลือดมีความสำคัญต่อเหล่าอมนุษย์ทั้งหลาย(ยกเว้นเหล่าอันเดด) หากได้กระทำสัญญาเลือดไว้แต่เกิดการตระบัดสัตย์ ผู้ที่ลงนามในสัญญาจะต้องมีอันเป็นไป...
"เอาล่ะ เซรีกา เคียคูราโน เราไปหาคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์กันเถอะ!!"
เรฟีกายืดตัวตรงแล้วเนรมิตพัดสีแดงสดรูปโบตั๋น ก่อนจะสาวเท้าเดินไปอย่างมาดมั่น เพียงแต่ว่า...
"ท่านเรฟีกา! ท่านจะไปหาพวกเขาด้วยร่างที่แท้จริงแบบนี้ไม่ได้นะคะ!"
'...จริงด้วยสินะ'
เรฟีกาเนรมิตตนให้ดูราวกับชาวบ้านทั่วไปและปกปิดผมทรงเกลียวสว่านอันเด่นสง่าด้วยทรงผมธรรมดาๆแบบบ็อบยาวประบ่าและหน้าม้าตรงสีดำ
'เรฟีกา เธอคิดเหมือนฉันรึเปล่า?'
'ฉันก็คิดเหมือนเธอนะเคียคูราโน'
'ดูแปลกตาไปจริงๆด้วย ...อย่าหลุดขำออกมานะเซรีกา!'
'เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ!'
"ไปกันเถอะ!!" เรฟีกากล่าวอย่างมุ่งมั่นโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเพื่อนภูติทั้งสองที่ไหล่สั่นระรัวอย่างห้ามตัวเองไม่ได้...
(ขอคนต่อด้วย ...กูตันแล้ว)
ky มีใครอ่านหอพัก 95 ในwebtoon ไหมมึง พอดีกูอ่านตอนล่าสุดแล้วนึกถึงเอ็นโจ พระเอกทำเรือแตกด้วยคำพูดเหมือนกัน หน้ายิ้มๆเหมือนกัน เหมือนห่วงนางเอกแต่ยังสับสนในตัวเองงี้ แถมนางเอกมีพี่(ที่ดูเป็นซิสค่อน)ด้วย555
ต่อๆ >>615
ถนนที่เคยสัญจรไปมาจากเมื่อก่อนที่เงียบสงบอยู่เสมอ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน ผนังบ้านทุกหลังล้วนมีกระดาษที่เขียนถ้อยคำปลุกใจแปะเอาไว้ ถ้อยคำที่ปลุกแรงฮึกเหิมของประชาชน แต่กลับทำให้แรงสู้ของเรฟีกาหดเล็กลง...
'เราคงต้องรีบตามหาท่านพี่ให้เจอเร็วๆก่อนที่ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นอันตรายแล้วล่ะ!'
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่เรฟีกาก็เป็นเพียงเจ้าหญิงหัวใจเล็กที่ขลาดกลัวยิ่งนัก ก็ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังจะบุกเข้าไปเจรจากับอดีตศัตรูเบอร์หนึ่งอย่างคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์นี่นา ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะต้องเห็นสายตาแบบไหนจากคุณหนูผู้อวดดีคนนั้น
"ถึงคฤหาสน์ซูรูฮานน์แล้วค่ะ"
ถึงจะไม่พูดออกมาทุกคนก็รู้ว่าบรรยากาศที่คฤหาสน์ซูรูฮานน์มันช่างเงียบสงัดราวกับเทวสถานที่ราชวงศ์คีโธอีนเคยยึดคืนมาจากเหล่าเทวดาเมื่อราว 200 ปีก่อน ราวกับว่าคนในตระกูลนี้พากันหนีวิกฤตทางการเมืองไปหมดแล้ว
แค่คิดเรฟีกาก็รู้สึกปวดกระเพาะขึ้นมา ราชวงศ์คีโธอีนอันเคยรุ่งเรืองจะมาจบลงในยุคของนางอย่างนั้นหรือ...
มือเรียวบางเอื้อมมือคว้าสายที่โยงกับลูกกระดิ่งหน้าประตูทางเข้า...
"ท่านเรฟีกาจะทำอะไรค่ะ!!!" เสียงสหายตัวจิ๋วดังกรีดแหลม
'นอกจากจะรู้สึกปวดกระเพาะแล้วเราต้องมาปวดแก้วหูอีกงั้นเหรอ ชีวิตเราช่างอาภัพจริง'
"ก็สั่นกระดิ่งเรียกคนในบ้านไง"
"ไม่ได้นะคะ ถ้ามีเสียงมาจากทางนี้ชาวบ้านจะสงสัยแล้วกรูกันเข้ามาดูได้นะคะ!"
"ถ้าอย่างนั้นจะให้ทำยังไงล่ะ?"
"ล่องหนเข้าไปไงคะ"
"แต่วิธีนั้นมันเสียมารยาทนะ"
"ปิศาจอย่างเราไม่เคร่งครัดเรื่องมารยาทกันหรอกนะคะท่านเรฟีกา" เซรีกามองเรฟีกาด้วยสายตาแน่วแน่
ประตูคฤหาสน์ของซูรูฮานน์ถูกล็อคทั่วทุกสารทิศ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกภูติเลยสักนิด เพราะพวกนางสามารถแปลงตนให้เล็กลงและลอดผ่านช่องเสียบกุญแจเข้าไปได้
'เป็นภูตินี่ดีจังเลยน้า' เรฟีกาคิด
------------------------------
ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงหน้าห้องของบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์
"เจ้าคิดว่านางจะอยู่ไหม?" เคียคูราโนถาม
"ส่วนตัวแล้ว ข้าว่า...ไม่" เซรีกาตอบหน้าเจื่อน
"ลองเข้ากันไปดูก่อนเถอะเผื่อจะมีเบาะแสมาบ้าง"
เซรีกามุดตัวเข้าไปในช่องเสียบรูกุญแจแล้วออกแรงบิดลูกบิด
ทันทีที่เรฟีกาเข้ามาถึง...
"กรี๊ดดดดด!!!"
"กรี๊ดดดดด!!!"
0000000000000000000
ต่อจาก>>618
ตรงหน้าเรฟีกาคือหัวของบุตรสาวตระกูลซูรูฮานน์ที่ลอยอยู่กลางอากาศ
คนที่มองผิวเผินอาจจะนึกว่านางได้เสียชีวิตไปแล้วถ้าส่วนอื่นของร่างกายนางไม่ตามศีรษะของนางมาด้วยในภายหลัง
"พวกเจ้าเป็นใคร บุกรุกเข้ามาในบ้านข้าได้อย่างไร?!" เจ้าของบ้านตะโกนลั่น
"ใจเย็นๆก่อนซูรูฮานน์ นี่ข้าเอง'เรฟีกา'"
"หะ!... แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่?"
"ข้าต้องการจะเดินทางไปยังโลกมนุษย์ เลยจะมาขอความช่วยเหลือจากเจ้า"
"...'ช่วยเหลือ'" คุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ยิ้มเยาะอย่างอวดดี
ถึงแม้จะทำให้คิ้วของเรฟีกากระตุกขึ้นพร้อมความรู้สึกเดือดพล่านภายในจิตใจ แต่นางก็ต้องข่มไว้
'ท่องเอาไว้ เพื่อราชวงศ์ๆๆๆๆ'
"ได้สิข้ายินดีช่วยเจ้าหญิงเรฟีกาเป็นอย่างยิ่ง ไหนๆก็ตกอับมาแล้วขอร้องข้าอย่างนอบน้อมเช่นนี้ มีหรือที่คนใจบุญอย่างข้าจะไม่ช่วยเหลือได้"
"มากเกินไปแล้วนะซูรูฮานน์!!!"
"อย่านะ... เซรีกา เคียคูราโน"
"ท่านเรฟีกา!!"
เรฟีกาข่มน้ำตาไม่ให้เพราะคำดูถูกก่อนจะเอ่ยเข้าเรื่อง
"มีวิธีใดบ้างที่ข้าจะข้ามไปยังโลกมนุษย์ได้?"
"จริงๆก็มีหลายวิธีอยู่นะ แต่ถ้าท่านมาเอ่ยปากขอ'ความช่วยเหลือ'จากข้า ข้าก็จะแนะนำทางที่ดีที่สุดให้"
ไม่พูดเปล่าคุณหนูตระกูลซูรูฮานน์ลุกขึ้นไปเปิดกล่องไม้สลักลายสวยงามแล้วหยิบกุญแจสีทองดอกนึง
"กุญแจดอกนี้คือกุญแจไขประตูมิติที่ข้าแอบไปทำมาอย่างลับๆเพื่อเอาไว้สำรองกุญแจตัวจริงที่ครอบครัวของข้าจะมีติดตัวทุกคน"
"ถ้าอย่างนั้นที่เจ้าโผล่มาจากอากาศเมื่อครู่นี้ ก็เพราะกุญแจมิติสินะ"
"ใช่แล้ว แต่กุญแจมิตินี่เป็นกรรมสิทธิ์ของบ้านซูรูฮานน์เท่านั้น หากคนนอกตระกูลจะถือครองมันได้ก็จำเป็นจะต้องมอบสิ่งแลกเปลี่ยนกับพลังของมันก่อน"
"ถ้าอย่างนั้นข้าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดกัน?"
"สิ่งแลกเปลี่ยนจะต้องอยู่ในดุลพินิจของเจ้าของกุญแจอย่างข้า"
"...."
"จะให้ข้ายึดดวงความรักของท่าน ก็เห็นทีว่าจะเสียเปล่า"
"หมายความว่าอย่างไร?!"
เจ้าหญิงเกิดอาการปวดกระเพาะขึ้นมาอีกครั้ง ช่างเป็นคำพูดที่เสียดแทงใจนางเหลือเกิน
'อัปมงคลๆๆๆๆ'
ซูรูฮานน์ใช้หางตามองเซรีกาและเคียคูราโนอย่างรู้ทัน
"ก่อนข้าจะมอบกุญแจดอกนี้ให้กับท่าน ข้าขอให้ท่านรับรู้ข้อตกลงในการใช้กุญแจและการใช้ชีวิตในโลกมนุษย์เสียก่อน
สำหรับบุคคลนอกตระกูลแล้วกุญแจดอกนี้จะใช้ได้เฉพาะในวันที่มีอุปราคา ท่านจะทำวิธีไหนเพื่อสร้างอุปราคาก็เป็นเรื่องของท่าน แต่เมื่อใดที่เกิดแสงสว่างขึ้นที่มณีบนหัวกุญแจท่านจะสามารถเปิดมิติได้ แต่หากมณีหายไปกุญแจดอกนี้จะเป็นเพียงกุญแจธรรมดาๆดอกนึงเท่านั้น"
"..."
"ท่านห้ามใช้พลังวิเศษบนโลกมนุษย์หรือหากจำเป็นจะต้องใช้ก็จงใช้ในที่ลับตาคน ประตูมิติก็เช่นกัน ไม่เช่นนั้นเทวดาและนักล่าปิศาจจะร่วมมือกันมาจัดการท่าน!!"
เรฟีกาลอบกลินน้ำลายอย่างช้าๆ ชีวิตนอกอาณาจักรของนางน่ากลัวจริงๆ ท่านพี่ของนางใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนั้นได้อย่างไรตั้งนานสองนานกันนะ
"ได้ฟังแล้วท่านคิดอย่างไร จะรับกุญแจดอกนี้ไปอีกหรือไม่?"
"ข้ายินดีจะรับมัน!"
"ดี! ...กุญแจเอ๋ยจงฟังคำข้า ในนามของตระกูลซูรูฮานน์ผู้ครอบครอง ข้าขอมอบเจ้าให้แก่เจ้าหญิงเรฟีกา โดยมีข้อแลกเปลี่ยนคือ..."
"..."
"เมื่อนางโป้ปดหรือคิดอกุศลครั้งใด หน้าท้องนางจะยื่นครั้งละ 1 เซนติเมตร! ทางแก้คือการทำความดีลบล้างความผิดเท่านั้น!!!"
'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'
"...ซูรูฮานน์ กล้าดียังไงมายื่นข้อแลกเปลี้ยนเช่นนี้กับท่านเรฟีกา!!!"
"ก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนเล็กน้อยจากสัญญาเลือดอันไม่เป็นธรรมของนายเจ้าแล้วกันนะ... ประตูมิติเปิดแล้ว จงรับไปซะ"
คุณหนูซูรูฮานน์ยัดกุญแจใส่มือเรฟีกาที่กำลังช็อคกับข้อแลกเปลี่ยน แล้วออกแรงผลักนางให้ผ่านช่องว่างของมิติ
"โชคดีนะเจ้าหญิง"
'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'
------------------------------
วาบ!
ตุ๊บบ!!
"ท่านเรฟีกา เป็นอะไรรึเปล่าคะ?"
'พุงยื่น พุงยื่น พุงยื่น'
"ท่านเรฟีกา!!"
"อ๊ะ! เราอยู่ที่ไหนกัน?"
"โลกมนุษย์ค่ะ แต่ดูเหมือนที่นี่จะเป็น...โบสถ์คริสตจักร"
"เอ๋!"
"รีบออกจากที่นี่ก่อนที่เราจะสูญเสียพลังกันเถอะค่ะ!!"
"...นั่นสินะ"
เรฟีกากำกุญแจมิติแน่น
'ท่านพี่ น้องจะตามหาท่านพี่ให้เจอให้ได้!!'
------------------------------
'เสียงดังอะไรกันนะ'
เจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาที่มีดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นสะบัดศีรษะคลายความึน และเดินออกมาดูหน้าโบสถ์ของตน
จากการรับใช้พระเจ้ามานานแรมปีของเขาทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่หญิงสาวในเมืองล้วนสยบให้สามารถมองเห็นในสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็นได้ บัดนี้หญิงสาวที่กำลังเดินออกจากโบสถ์ตรงหน้าเขาล้วนไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั้งสิ้น
'น่าสนุกดีแฮะ' เจ้าของเรือนผมสีดำที่ส่องประกายสีทองเมื่อโดนแดดยิ้มอย่างหรรษา
เห็นทีบาทหลวงรูปนี้จะรับใช้พระเจ้านานเกินไปเสียแล้วกระมัง?
(ขอคนต่อด้วย)
เกลียดคำสาปปปปป มึงทำร้ายเจ้าแม่ไปแล้วววว 1เซนไม่ใช่น้อยๆนะมึงฮือออ
ปล.บาทหลวงโบสถ์นี้ได้ตกสู่ด้านมืดไปแล้วสินะ....
อ่านตอนล่าสุดแล้วคิดว่าท่านเรย์กะคงคิดว่าท่านพ่อพุงกลมของตัวเองดีกว่าท่านพ่อสุดเท่คาบุรากิแล้วใช่ไหมนะ
ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่!!!
จอมมารรุกอย่างจริงจังแฮะ แบบนี้เดี๋ยวสาวเขาก็เกลียดเอาหรอก ไอ้การใช้เพื่อนเป็นเครื่องมือนี่ใครสอนท่านคะ หุๆๆ ตัวเองไม่มีปัญหาขอไปกับเขาสินะเนี่ย~
ฉากหน้าเว็ดดิ้งดอลล์ฝีมือท่านเรย์กะ ฉากเบื้องหลังคุณาซาจิมะนั่งจิ้มหลังขดหลังแข็ง
สู้เขานะคุณเลขา
แหม่ๆ เผยรอยยิ้มน่ายำเกรงไม่แพ้เอ็นโจอีกละ เวลานางจะขู่ใครหรือทำให้ใครเชื่อถือนี่นางชอบเลียนแบบเอ็นโจตลอดเลยอะ แสดงว่าเอ็นโจนี่น่าเชื่อถือในสายตานางสินะ ส่วนเวดดิ้งดอลปีนี้ทานุกิอาจจะไปแอบซุ่มฝึกฝีมือแบบลับๆมาแล้วก็ได้นา จะได้มาช่วยลูกสาวได้ เพิ่มค่าความรักที่ลูกสาวมีให้แล้วเอาไปเยาะเย้ยลูกชายตัวเอง 555555
>>628 กูว่าเรย์กะน่าจะห้ามแตะไปเรียบร้อยละว่ะ//มองลูกชายอย่างอิจฉาไปนะคะคุณพ่อ
ว่าแต่ไม่มีใครคิดอย่างกูหน่อยเหรอว่า ที่เอ็นโจพูดเหมือนพยายามชวนเจ้าแม่แล้วบอกว่ามันเป็นสถานที่เดทที่ดีคือการขอเจ้าแม่เดทอยู่//ถึงอ้อมแต่ก็ได้อยู่นะเว้ย ดับเบิ้ลเดทเลยด้วยกรี๊ซซซซ
ปล.เจ้าแม่ไม่เหมาะกับเผาไฟหรอก ทรงผมอย่างนั้นมันต้องกิโยตินชัดๆถถถถ
มุมมองท่านฟุยุโกะ
หลังจากคุยกันเรื่องหนังสือ ท่านเรย์กะก็จ้องฉันอย่างเดียวเลย มีอะไรอยากคุยกับฉันรึปล่าวคะ? ต้องเป็นเรื่องหนังสือหนังมนุษย์นั่นแน่ๆเลย!! แต่ตอนนี้คนเยอะเกินไป เลยไม่กล้าพูดสินะ แหม~ท่านเรย์กะ ไม่เห็นต้องอายเลย หุหุ
เอ๊ะ มีรุ่นน้องชวนออกไปคุย เอ๋~คุยอะไรกันน้า~ หัวเราะคิกคักเลย
"นะ น่ากลัวเหลือเกิน!"
"ถูกถลกหนังทั้งเป็น!"
"ถูกสูบเลือดสดๆ!"
อ๊ะ ท่านเรย์กะคุยกันเรื่องนั้นเอง แหมท่านเรย์กะละก็~ น่าจะชวนฉันร่วมวงด้วยนะคะ
เออสรุปรุ่นน้องขวัญผวาจริงหรอแง เจ้าแม่ทำอะไรลงไป๊
>>636 กูเผลอนึกภาพตามเป็นแบบนี้เลย 555555555
วาคาบะ : คุณคิโชอิน จะลองชิมน้ำแข็งไสของฉันก็ได้นะ
เรย์กะ : เอ๋ จะดีหรอคะ งั้นก็...ขอคำนึงนะคะ อ้าม~
คาบุรากิ : ดีล่ะ ชูสุเกะ ช่วงที่คิโชอินกำลังดึงดูดความสนใจทาคามิจิอยู่ มาช่วยฉันเลือกดอกไม้ให้ทาคามิจิเร็วเข้า /ลาก
เอ็นโจ : ........
อะไรกัน หรือว่านี่คือดับเบิ้ลเดทในตำนาน
อยู่ๆกูก็คิดว่าถ้าเรย์กะกับคาบุทะลุมิติไปคุโรมาตี้น่าจะอยู่กันได้สบาย555555
>>647 ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนชี้ชวนกันดูดอกไม้ว่าต้นไหนสวย จะซื้อต้นไหนดี เหมือนคู่รักเพิ่งแต่งงานพากันมาเลือกซื้อของเข้าบ้าน ด้านหลังเป็นสาวน้อยสองคนผลัดกันป้อนอาหารเข้าปากกันและกัน ชี้ชวนกันให้ดูว่าร้านไหนน่ากิน ร้านนี้น่าอร่อย ใครกินเลอะก็เช็ดปากให้แบบกระหนุงกระหนิงน่ารัก นี่มันดับเบิ้ลเดทในฝันเชียวนะมึง 555555
>>650 หัวหน้าห้องด้วย น่าจะเป็นพวกเดียวกับลูกกระจ๊อกของโฮคุโตะได้ เวลาจะบอกชื่อทีไรต้องมีอะไรมาขัดขวางตลอด
วันนี้มีเวลาว่างนิดหน่อยเลยกะจะเข้าไปอัพสารบัญ แต่สารบัญเอ็นโจหายไปว่ะ ฮ่วย หายไปไหนละนั่น
เล่นของใส่เหล่าโม่งให้เว็บล่มกันบ่อยๆ โดนเล่นของกลับซะแล้วพ่อองค์ชาย
มีใครเผลอกดผิดรึเปล่า เหมือนจำได้ว่าเคยมีแบบนี้มาก่อนคนกดต้องไปกดย้อนกลับให้มั้ง ใครเข้าไปเผลอกดอะไรลองเข้าไปเช็คๆที
"ผมเฝ้ามองเธอมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย คอยดูแลปกป้องมาตลอด และผมก็จะยังคงคอยปกป้องเธอตลอดไป" /คานซังเซ่ด (?)
5555555555555555555555555555
แท็กเลิฟของกรู Activated เพราะจอมมารไม่ทันไร พวกมึงก็ลากไปแท็กฟู้ดอีกละ ถถถถ แหล่งกาวกรูยังไม่เป็นใจ เจ้าแม่กรูมีหวังคู่กับคานซังแหง
นึ่พวกมึงโกรธแค้นอะไรเจ้าแม่กัน ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดเน้ ;_; //สาดเกลือรัวๆ
ถ้าสมมุติว่า.. ท่านฮิโยโกะป่วยหนัก. หรือกำลังไปเรียนต่อเมืองนอก หรือคลอดลูกล่ะ
พวกโม่งไทยและญป จะมีใครรู้มั้ย
ได้แต่เฝ้าคอยด้วยความหวังลิบหรี่
คราวนี้หายไปนาน กูว่าต้องกลับมาพร้อมความพีคในตอนที่ 300 แน่ๆ
ทำไมกูเปิดอ่านตอนล่าสุดไม่ได้...//ร้องไห้แปป
วันนี้สมัครสอบแกทแพท โม่งแปลก็อัพตอนเตรียมสอบ ตอกย้ำเข้าป๊ายยยย อีกไม่ถึงร้อยวันแล้ว ฮือออ
"อีนี่เลวเหลือรับ" ประโยคนี้พีคสัส โอ๊ยยยยยยย
ปล. ดูจากการถอยของทาคากิคิดว่าพวกอุเมะฯ คงคิดว่าท่านเรย์กะเป็นแบบข้างบนแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่
พูดถึงเรื่องสอบเข้าแล้วนึกถึงสมัยม.ปลายเลยนะเนี่ย ตอนนั้นก็คิดว่าขยันที่สุดของกูแล้วนะ แต่พอมามหาลัยกูต้องขยันมากกว่าอีก.. ไม่งั้นเกรดร่วงแน่นอน
...กูทำงานแล้ว วันๆ เลยได้แต่นั่งเล่นเน็ตอยู่ออฟฟิศไป ไอ้ที่เคยโดนกรอกหูมาว่าชีวิตทำงานมันลำบากงั้นงี้ไม่เห็นจะจริงเลยวะ
ยังไงก็สู้ๆ นะนักเรียนเตรียมสอบทั้งหลาย อาห์~ คิดถึงวันวานตอนไปจุดเทียนส่องผลเอ็นสะท้านฉิบหาย
พวก 30+ สินะ
นี่มันการระลึกความหลังของเหล่าโม่งวัยเยาว์? ถถถถ
คารวะท่านผู้อาวุโสทั้งหลายค่ะ m(_ _)m
เดี๋ยวนะ!? กุ 30 ยังเข้าผ่านเน็ตเช็คผล แต่ถึงกับส่องเทียนนี่กุว่าน่าจะ 50+ แล้วนะ!
/คลานเข่าเข้ากระทู้
กราบสวัสดีเหล่าโม่งซุยรันอาวุโสทุกท่านเจ้าค่ะ
นะ..นี่มันรวมรุ่นเหล่าโม่ง (อายุรวมกัน) พันปีนี่นา!!
ท่านฮิโยโกะนี่เก่งนะ แต่งนิยายแล้วช่วงอายุกลุ่มคนอ่านกว้างมากๆ แบบเด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดี
ไอ้ชายอ่านดีนี่กูยังสงสัย ยังไงก็คงไม่เยอะมากเท่าไหร่ปะวะ น่าจะซัก 20% .... หรือว่าจริงๆ เยอะกว่านั้น
>>717 ล่มดิ คะแนนเอ็นออก ทุกคนแห่เข้าห้องคอม (อยู่หอ) ทุ่มนึงมั้ง อีก 10 นาทีเว็บล่ม กูโชคดีได้ดูก่อนเว็บล่ม (เพราะเป็นพวกสิงเล่นเกมห้องคอม เลยรู้คนแรก ๆ ตอนที่มีคนหวีดขึ้นมาว่าคะแนนออกแล้ว)
>>719 หยาบคาย! เน็ตมีกว่า 20 ปีแล้วนะยะ อีเมล์แรกเรา 20 ปีที่แล้ว ยุค netscape ก่อนมาเป็น IE แล้วถึงจะมี chrome มี firefox
>>720 คอมแมคอินทอชปะ แบบคอมในหลวง เปิดออกมาเป็น dos แล้วนั่งพิมพ์ command เอา ได้ยินว่าคอมแรก ๆ จริง ๆ ขนาดเท่าห้องราคาเป็นล้าน
ที่อื่นไม่รู้นะ แต่ที่ไทยที่เริ่มอ่านเริ่มแปลไทยมาจากกลุ่มผู้ชายนะ
ไม่เคยผ่านระบบเอ็นเลยไม่เข้าใจเท่าไหร่
สอบเอ็นนี่มันต้องเลือกมหาลัยใช่มะ?
สอบเสร็จแล้วเขาจะแจ้งว่าเข้าที่เลือกไว้ได้รึเปล่างี้เหรอ?
รุ่นแรก ๆ เลยตอนสมัครสอบเขาจะให้เลือกคณะ 4 อัน แล้วสอบ ทุกคนสอบเหมือนกัน แล้วประกาศคณะที่ได้ติดบอร์ด นึกภาพเปิดบอร์ดใหญ่ ๆ เรียงตามมหาลัย/คณะ คนก็ไปส่องคณะที่ตัวเองเลือก ส่องกัน 4 อัน ถ้าไม่เจอชื่อตัวสักทีจะใจหวิวแค่ไหนถามใจเธอดู
สมัยท้าย ๆ จะเป็นสอบตามวิชา มี 5 วิชาหลัก (มั้ง) วิชารองมีเยอะมาก แต่ละคณะใช้คะแนนคนละวิชา เช่นหมอใช้ หลัก 5 วิชา ภาษาก็มีวิชารองภาษาจีนงี้ สายศิลป์มีวิชารองวาดรูปงี้ วิศวะมีความถนัดทางวิศวะงี้ คนก็เลือกสอบกันไปตามคณะที่เล็งไว้ (เราสอบจีนดูด้วยขำ ๆ ตอนอยู่ม.ปลายเรียนจีนเป็นวิชาเลือกนิดหน่อย เรียนตัวย่อ ไปเจอข้อสอบตัวเต็มใบ้แดกไปเลย แต่ก็ทำได้คะแนนเยอะอยู่นะ) มีสอบ 2 รอบ ตุลา/มีนา เอาคะแนนที่ดีที่สุดไปยื่นได้ 4 คณะ ดีตรงที่ถ้าคะแนนดีหรือกากกว่าที่คิดก็จะได้เลือกคณะได้ถูก
ที่พีคสำหรับเราคือตอนทำข้อสอบเลขซ้อมไม่เคยได้ต่ำกว่า 85 แต่สอบจริงได้ 50+เอง แต่พอรอบสองที่สอบขำ ๆ (เนื่องจากตอนนั้นสอบได้ทุนเรียนแล้ว) ก่อนสอบเล่นเกมทั้งวันหนังสือไม่อ่านสักตัวดันได้เกือบ 90 งงมาก (สอบเลขได้ 50 เป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตเลย)
อ้อมีคะแนนสมทบจากเกรดม.ปลายมารวมด้วย นัยว่าต้องการให้เด็กตั้งใจเรียนในโรงเรียน แต่ผลคือครูปล่อยเกรดกระจายเพราะกลัวลูกศิษย์เอ็นไม่ติด (และมีผลต่อภาพลักษณ์โรงเรียน)
อา พูดถึงคอมรุ่นเก่า กูพอจำได้ลางๆว่าเวลาจะทำอะไรไม่ว่าเปิดโปรแกรมหรือแค่เล่นเกม ต้องใส่รหัสอะไรซักอย่างหลังไดรฟ์ซีอ่ะ แต่เรื่องเอนท์นี่ไม่แน่ใจ คือกูสอบตรงได้แต่ช่วงนั้นน่าจะเริ่ม onet gatpatใหม่ๆเลยมั้ง /กูยังไม่แก่ที่สุดสินะ 555
ไม่เข้าใจความรู้สึกของการสอบเอนท์ว่ะ...........กูโควต้า แถมเป็นมหาลัยที่ต้องการด้วยเลยไม่ดิ้นรนอะไรเลย
นี่วันแซยิดเหล่าโม่งกันสินะถถถถ//เอ็นเอินอะไรไม่รู้จัก แต่โดนแย่งเปิดจม.ก่อนได้เปิดเองนี่โคตรเฟล
ยังไม่อยากคิดเรื่องสอบเข้ามหาลัยเล๊ยยย T_T ทุนหาไม่ยากก็จริง แต่ติดยากจังค่ะ
ใช่ละ คอมต้องคีย์ command อะไรเองหมดเลย หน้าจอดำ ๆ เขียว ๆ อะ เน็ตก็เหมือนเป็นอินทราเนตมั้งใช้ในองค์กร หรือมันคนละยุคกัน เริ่มนานละ
ขอ ky แปป สารบัญเอ็นโจที่หายไปโม่งเจ้าของไฟล์กู้กลับคืนมาให้ได้มั้ยนั่น มีใครไปเผลอลบรึเปล่าอะ
ก็อกๆ นี๋โม่งแปลนะ เอาตอนใหม่มาหย่อนไว้ให้ก่อน วันเสาร์ขี้เกียจตื่นเช้าอ่า
กู้สารบัญจอมมารกันได้ไวๆ นะ ฮือๆ
คนไม่อยากคุยล่ะ~ มือมันไปโดนปุ่มรับสาย เองล่ะ~ ไม่อยากคุยด้วยเลยจริงๆนะ!!
แต่จบตอนแล้วยังไม่วางสายเลย นี่มันคืออะไร!!?!
กรี๊ดดดด โม่งแปลลล ดีใจฝุดๆ มาจุ๊บทีนึง
สงสารท่านเรย์กะ ขนาดปิดเทอมคาบุยังตามมาป่วน
สงสัยตอนหน้าได้ไปทัวร์กันอีกแน่เลย
รอตอนหน้าใจจดใจจ่อ มีคาบุกะเรย์กะ ความฮาบังเกิด
>>735 อยู่ยุค disk A floppy ใช้ถึงม.ปลาย ยังจำได้ สีม่วง ๆ เอามาใช้ลงข้อมูลโครงงาน จนที่ไม่พอ ตอนนั้น thumb drive อันเป็นพัน เก็บได้ 100 Mb มั้ง เลยไม่มีใครซื้อ เอาข้อมูลไปลง yahoo briefcase ยังจำ login password ได้อยู่เลย
แต่ disk B เกิดไม่ทันเหมือนกัน มีใครทันอันนั้นมั่ง
ว้าว ตอนใหม่มาแบบเซอร์ไพรส์! อาหาร ความรัก และมิตรภาพ ยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิมนะ จะสรุปว่าไม่มีอะไรคืบหน้า หรือว่ามีดีล่ะ... จะโดนคาบุบุกมาหาระหว่างปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเนี่ย
คาบุนี่ไร้เพื่อนจนดูน่าสงสารเลยว่ะ สมัยเด็กๆยังพอดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนเป็นกลถ่มเด็กผู้ชายอยู่บ้าง(หรือลูกน้องวะ) พอโตขึ้นเหลือแต่เอ็นโอคนเดียว เวลาอยากเล่าอยากเมาท์อะไรไม่มีคนคุยด้วยจนต้องมาลงที่เรย์กะเนี่ย
ไอส่งเมลมาแล้วคาดหวังให้ตอบทันทีนี่น่ากลัวชะมัด 😂
จากคุยเรื่องอวดแฟนทำไมกลายมาเป็นคุยเรื่องอาหารได้วะ กูไม่เข้าใจ...
เหยยย. คาบุเอ๊ยย. คืบหน้าไม่เลว! ต่างจากบางคนลิบลับ. ท่านเรยกะคงรำคาญมากสินะ. หัวหน้าหมู่บ้านคานทองกับหมู่บ้านไร้เพื่อนจะมาเจอกันแล้วชิมิ ตอนหน้า
ถึงกุจะชอบเอ็นโจ แต่เคมีคาบุเรยกะนี่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ กุเม้นทซ้ำๆมาหลายทีแระ
ขอบใจโม่งแปลน้า าาา าาาา
นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวบอกจะจีบวาคาบะ ดูยังไงความสัมพันก็ไม่ธรรมดานะ แต่จีบเมียเก็บชาวบ้านนี่ยังไงนะ
โม่งแปลบอกว่า 279 มาแล้ว
มีพายุตั้งเค้ารึเปล่าว้า~
ฮาคาบุ โดนเจ้าแม่โยนเข้าหมู่บ้านขาดมิตรซะงั้น
สมมุตินะคะสมมุติ ถ้าท่านอิมาริคาบท่านเรย์กะไปกินได้ ท่านพี่จะเป็นยังไงคะ
นึกว่าท่านพี่จะจับท่านอิมาริไปขังบนเกาะสองต่อสองซะอีก //หยิบกาว ขึ้นมาสูด
เปิดสารบัญเอ็นโจใหม่แล้ว มีคนเปลี่ยนตั้งค่าการแชร์เป็นไม่แชร์
โอ๊ยคาบุเรย์กะตอนใหม่นี่มาแรงนะมึง ถึงขนาดท่านเรย์กะกล้าออกปากถามอาหารตั่งต่างในร้านสะดวกซื้อด้วยได้แล้วอ่ะ ปกติปิดเรื่องแบบนี้จะเป็นจะตาย นี่ธรรมชาติมากเว่อ เคยกินข้าวปั้นไส้ปลาทูน่ามั้ยค้าาาาาาา
ถ้าตัดอิมาริออก ท่านพี่น่าจะเหมาะกับผู้หญิงคนไหนในเรื่องบ้าง
กูเชียร์ท่านไอระ ตอนเด็กๆ มีโมเม้นต์กันเล็กๆ
แปะไฟล์ไว้ละกัน เผื่อก็อปแปะใหม่กันถ้าไม่ขึ้นจริงๆ พักนี้ยุ่งๆคงไม่ได้เข้าบอร์ดบ่อยนัก
สารบัญเอ็นโจ
https://docs.google.com/document/d/159ZKsOVyPisU2EKAQkNgd5PWNe4hI4WbMzVHpOU5rW0/edit?usp=drivesdk
กูมีความรู้สึกว่าท่านพี่กำลังแอบกิ๊กกับสามัญชน
กูตามมากรี๊ดด้วย อ่านรวดเดียวจนแปลไทยล่าสุด นี่มันดีงาม เสนอตัวลงทุกเรือที่ให้เจ้าแม่ลงคานได้ วงวารหนักมาก และหิวมากเช่นกัน
>>781 ส่วนใหญ่กูได้ลองแต่ขนมอันที่นอมอลๆ หาง่ายๆร้านไหนก็มีอ่ะมึง ราคาไม่เกิน200
ล่าสุดไปโดนฟองดองช็อกโกล่า(ตอนที่65และตอนอื่นๆอีกหลายตอน) ที่ไทยชอบเรียกประมาณ ช็อกโกแลตลาวา อะไรไรงี้ กูจำชื่อเมนูแน่ๆไม่ค่อยได้ว่ะ
ไปเจอในร้านฟาร์มดีไซน์มา ราคาค่อนข้างมิตรภาพเทียบกับเมนูข้างเคียง รสชาติค่อนข้างอร่อยเกินราคา วิปครีมให้เยอะดี
อีกอันไปเจอ บุรามันเจะ (ตอนที่ 175) ในเมนูของหวานร้านโอโตยะเลยลองดู ส่วนตัวกูว่าอร่อยนะ มันจะรสละมุนๆกลมๆ เต้าหู้ๆแบบที่ไม่คาว ไม่หวานมาก กูบรรยายไม่ถูกว่ะ แต่พี่สาวกูกินแล้วไม่เวิร์คนางว่ามันแหยะไป แล้วแต่คนแหละเนาะ
พุดดิ้งเดือนก่อนนู้นไปโดนของสตาบัคมา อันละประมาณ50 ถ้าจำไม่ผิด ค่อยข้างนุ่มเด้งละมุนกลมกล่อม กว่าของพวกยามาซากิ
มีรสชาเขียวอร่อยดี ส่วนตัวชอบแบบธรรมดามากกว่า
แยมกุหลาบ กูได้กินตอนญาติซื้อมาฝากจากไหนไม่รู้แต่ในไทยนี่แหละ ส่วนตัวกูไม่ค่อยชอบ แบบกลิ่นกุหลาบเป็นสบู่น้ำหอมชามันพอได้ แต่กินเป็นอาหาร(ทาขนมปัง) กูว่าประหลาด ถ้าชอบกลิ่นกุหลาบอาจจะชอบก็ได้ อันที่กูกินมันจะรสหวานอมเปรี้ยวหน่อยๆ อร่อยนะ แต่ไม่ชอบกลิ่น
พวกชีสเค้ก บราวนี่ นามะช็อกโกลา ทีรามิสุ กูไม่รีวิวละกัน
/ไปฮูล่าฮูปแป้บ กูชวนรูมเมทเปย์ฮูล่าฮูปเพราะเจ้าแม่เนี่ยแหละ
>>784 เรื่องที่ท่านเรย์กะโดนบอกว่าหน้าตาล้าสมัยบางทีกูแอบมโนว่านางอาจจะหน้าตาเป็นลายเส้นแบบกุหลาบแวซายคนเดียวในเรื่อง แล้วคนอื่นๆหน้าตาแบบลายเส้นการ์ตูนโชโจสมัยใหม่ๆหน่อย
>>790 ไม่แน่นะมึ้งงงง ความรักก็ทำให้ใครหลายคนทำอะไรโง่ๆได้หลายอย่างเหมือนกัน
แต่กูก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าคนแบบท่านพี่จะสนใจใครในแง่นี้ได้ กูว่าสาวนางนั้นคงเหมือนเรย์กะมั้ง ถึงทำให้ท่านพี่ชอบได้
หรือจะเอาแบบเหมือนคาบุ เพราะเอ็นโจก็ชอบคาบุเหมือนกันนี่หว่า ท่านพี่อาจจะชอบคนนิสัยแบบคาบุเหมือนเอ็นโจด้วยก็ได้ 5555555555555
ขอบคุณโม่งแปล ตอนใหม่นี้คาบุก้าวหน้าสุดๆเลย เขาทำข้าวกล่องให้กันแล้วค่ะ! ตอนที่ทั่นเรย์กะบอกทำอาหารได้อิตาเอ็นโจก็ดูสนอกสนใจ แต่ไร้ความสามารถนะ 555
ตอนนี้ก็ขอชิมสักคำอีกครั้ง
ความสนิทสนมนี่มัน อะไรกัน!!?!
//สัญชาตญาณ ช่วยชีวิตเอาไว้นะคาบุรากิ
///ถ้าเป็นจอมมารคงรับไว้ด้วยความยินดี ถถถ
พ่อหนุ่มคาบุ ทำไมพ่อช่างน่ารักอะไรเยี่ยงนี้ จะว่าไปนี่พ่อก็เปิดอกคุยกะท่านเรย์กะเรื่องอาหารการกินแบบตรงไปตรงมาเลยนี่นา ไม่ก็คือไม่ เหตุผลเพราะอะไรก็บอกซะชัดแจ่ม แต่ว่าทำไมพอท่านเรย์กะสมติว่าจะทำอาหารมาให้เนี่ย ทำไมเกิดจะแถแถ่ดๆๆ หนีไปล่ะงั้น คือกล้าปะฉะดะไม่ไว้หน้ากะทุกคน แต่กับคนนี้กลับไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ งั้นเร้อ กลัวอะไรอยู่กันนะ สรุปว่าท่านเรย์กะคือผู้ที่ยืนอยู่บนยอดปิรามิดจริงๆ สินะ
รู้สึกคาบุชักจะเม้ามอยเรื่องอาหารของวาคาบะมากกว่าเรื่องของวาคาบะซะแล้ว55555555
อะโด่ แค่เขาจะทำข้าวกล่องมาให้ทำเป็นคุย ท่านเรย์กะกินข้าวบ้านเขาประหนึ่งเป็นลูกอีกคนยังไม่เห็นคุยข่มเลย
ขอบคุณโม่งแปล รวดเร็วทันใจ ตอนนี้มันดีต่อใจจริงๆ พ่อหนุ่มคาบุถึงกับต้องแถไปเรื่องอื่น กลัวในพลังของเจ้าแม่สินะ สินะ
คาบุกับเรย์กะเนี่ย เฟรนด์โซนมากๆเลยว่ะ แต่ก็แอบมีกร๊าวใจตรงที่เรย์กะบอกว่าถ้าทำอาหารให้ล่ะ เหมือนกันนะ ขอบคุณโม่งแปลมากสำหรับตอนใหม่นะจ๊ะ รักเสมอ
พุดดิ้งส่วนตัวชอบ custard no.4 นะ เอ้ะหรือมันคือคัสตาร์ดหว่า แต่กูชอบ มึงลองไปกินละมุนเว่อ ส่วนตัวไม่ชอบแบบที่มันดูเป็นวุ้นอ่ะ
ขอ KY สอบถามโม่งแปลหน่อย~ คือแปล 1 ตอนนี้จะตกเฉลี่ยประมาณตอนละกี่คำเหรอ?
พอดีตอนนี้กำลังหัดปรับสำนวนมาเขียนให้เข้ากับ Web novel แต่ยังกะความยาวแต่ละตอนไม่ถูกน่ะ
จะในนิยายก็ดี ในโม่งก็ดี เห็นพูดอะไรที่มันกุ๊กิ๊กหัวใจได้ไม่เท่าไหร่ก็วนกลับของกินตลอดเลยว่ะ แต่กูก็ชอบมู้นี้เพราะแบบนี้นะ
คาบุนี่พอๆกับเรย์กะเลยอะ สมแล้วที่ได้ฉายาเป็นจักรพรรดิ์คู่กับจักรพรรดินี
แบบเมื่อตอนที่แล้วยังว่าเรย์กะอยู่เลยว่าได้ยินเสียงรถอยู่อย่าโกหกซึ่งหน้าพอมาตอนนี้มาโกหกซึ่งหน้าซะเองว่าเป็นวีแกน
>>807 ที่ผ่านมาในแปลใน notepad มาตลอด ก็เลยไม่เคยนับจำนวนคำเลยอ่ะ พอเอามาแปะลง word ให้นับจำนวนคำแล้วได้หลายหน้าเยอะเกินคาดเหมือนกันแฮะ นี่ถ้ารวมเล่มคงได้หลายเล่มแล้ว เวลาทำงานจริงขยันขนาดนี้ไหม ก็ไม่... //ปาดเหงื่อ
อันนี้เท่าที่นับจำนวนคำใน word สำหรับ 3 ตอนล่าสุดนะ มันก็จะกระจายๆ หน่อย แต่คาดว่าปกติน่าจะอยู่ราวๆ 2500-3000 คำนี่แหละ
280: 2105 คำ
279 : 2808 คำ
278 : 3077 คำ
ตอนนี้เนี่ย สรุปสิ่งที่น่าเกรงขามทรงอิทธิพลที่สุดไม่ใช่คาบุหรือเรย์กะ
แต่เป็นอาหารจังสินะ (คลอดออกมาด้วยฝีมือและไอเดียสุดบรรเจิดของเรย์กะ)สินะ
อ่านท่านเรย์กะคู่ไปกับท่านเอลิซ่าแล้วก็สะเทือนใจเฮือกๆ
ฝั่งนึงก็โลกสดใส(ถึงแม้การที่ท่านเรย์กะหักธงตัวเองทิ้งรัวๆ จะน่าเศร้าเล็กๆก็เถอะ)
อีกฝั่งนึงก็มืดมนจังโว้ยยย ฮือๆ
ถึงโมเม้นท์คาบุเรย์กะจะมากมาย แต่ก็ไม่โดขิๆใดๆ ที่แน่ๆสองคนนี้น่าจะสนิทกันมากเลยแหละ รู้ใจอีกฝ่ายกันพอดู ตาคาบุนี่จะก้าวหน้าไปไกลแล้วนะ จะสมหวังกับวาคาบะจังแล้วเหรอ เจ้าแม่ ไปทวงวาคาบะจังคืน!!
อยากจะขึ้นเรือบากะรากินะ แต่สงสารเจ้าแม่5555
เอาจริงๆที่หลีกเลี่ยงเพราะจำตอนองค์เจ้าแม่กาลีลงตอนม.3ได้หรือเปล่าน้า
Ky หน่อย ถ้าทั่นเรย์กะกลายเป็นผู้ชายนี่ นิยายเรื่องนี้คงจะกลายเป็นนิยายสายฮาเร็มจริงๆสินะ ทั้งชายทั้งหญิงเลย lol มีโม่งฟิคคนไหนสนใจมั้ยกูอยากอ่านนนนน 555
ท่านเรย์กะเจอคุณโมชิดะ ตอนไหนนะกูจำไม่ได้ ตอนนี้กูเหมือนงมตอนในมหาสมุทร
KYนะ ไปไล่อ่านทวนเพลินๆ คิดว่าได้เบาะแสนายอันดับสองตอน270(หรือเปล่า?)
ตอน107 เอนโจที่1 วาคาบะที่2 ตัวสำรองที่3 บากะที่5
กำลังไล่ดูอยู่ว่ามีประกาศสอบตอนไหนอีกมั่ง
>>829 รวมอันดับสอบจากแฟนไซต์ญี่ปุ่น http://kenkyokenjitsu.com/grade/
อันนี้เเพิ่งเจอ wikia อังกฤษของเรื่องนี้ (แต่กูว่าที่ทำสารบัญกันนั่นละเอียดกว่าเยอะ ถถถ) http://kenkyokenjitsu.wikia.com/wiki/Kenkyo,_Kenijtsu_Wiki
KY ใครพอแนะนำนิยายคล้ายๆท่านเรย์กะได้บ้างจะแปลไม่แปลก็ได้ กูอยากหาอะไรอ่านรอท่านฮิโยโกะอัพตอนใหม่;W; เนื้อเรื่องดาร์คๆก็ได้
วิเกียนี่มันอัพเป็นภาษาไทยได้ไหม?
เราลองอัพภาษาไทยไป เผื่อทางที่ญี่ปุ่น ฮิโยโกะซามะจะได้รู้ว่ามีแฟนๆคอยติดตาม (แต่เราตามแบบไม่ถูกลิขสิทธิ์นี่สิ....)
โม่งแปล หลังจากที่อ่านตอนใหม่กูถึงกับต้องขี่เตี้ยนต้งออกไปซื้อชีสเค้กตอนสองทุ่มทั้งๆที่อากาศลบสาม หนาวก็หนาว แถมลมก็แรงเหมือนโดนตบหน้า แต่เพื่อชีสเค้กแล้วกูทำได้ สุดท้ายได้ชีสเค้กมาสองชิ้น เค้กเนยโปะสตอเบอรี่อีกชิ้นนึง กลับมาถึงห้องฟาดเรียบหมดภายในไม่กี่นาที ชีสเค้กมึงกับอ.ฮิโยโกะช่างทำร้ายพุงกูจริงๆ
ไม่ได้ส่อง pixiv นาน ตอนนี้มีฟิคเรย์กะหลายเรื่องเลยแฮะ
มาแปดร้อยกว่าแล้ว เริ่มตั้งชื่อมู้ใหม่กันได้แล้วมั้ง
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)
เออ สำหรับโม่งที่ต้องการตามรอยชีสเค้กท่านเรย์กะ ขอแนะนำ cheese cup ของ Milch ว่ะ อุ่นๆ ละมุนมาก
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]
ขอบคุณโม่งแปลมาก! ตอนนี้ก็ฮามากเช่นเคย สองหน่อนี่สนิทกันจริงๆนะ การพูดสุภาพแบบท่านเรย์กะนี่ไม่รู้ว่าเพิ่มหรือลดความกวนกันแน่นะเนี้ย55555
vote >>850
จู่ๆ กูก็คิดขึ้นมาว่าบ้านคิโชวอินนี่ใครมีโอกาสทำทุจริตมากที่สุดชื่อเจ้าแม่ก็เด้งขึ้นมาล่ะ
ตอนแรกอ่านๆ ไปก็คิดอยู่นะว่าคาบุรากินิสัยแบบนี้จะทำงานกับคนหมู่มากไหวเร้อ แต่พอกลายเป็นวีแกนแล้วก็เลยมั่นใจว่าถ้าถึงจุดที่มันน่าจะแย่จริงๆ คาบุรากิก็ปรับตัวได้นะ!
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเชียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)
ดูแต่ละชื่อแล้วเห็นความแปรผันจากความหวานแหววกาวๆ มาสู่อาหารซังจริงๆ ว่ะ...
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
พูดถึงโดนัทที่ท่านเรย์กะอดทานตอนทอดใหม่ๆ กูเห็นโฆษณาโดนัท Kinu ที่ทอดใหมาใช้เนยฝรั่งเศสโรยไอซิ่ง หวานน้อยนุ่มฟูแล้วอยากทานจังโว้ยยยยยย
พวกมึง............คิดดูนะ
เขาไปแดกข้าวกันสองคน
พูดคุยเปิดอกกัน
โทรหากันแบบไม่ขัดเขิน
มีการแซวว่าจะทำอาหารมาให้ด้วย
................................ขั้นนี้แล้วพวกมึงยังไม่โดขิๆ มาเม๊าท์มอยกันแต่เรื่องอาหารอีกเหรอ?
ไอ้พวกซุยรันนอกรีต!!!
พูดถึงสกีนโทนละขอเสนอ
ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]
>>877 พวกขนมหลายอย่างมันก็ไม่ได้พิศดารหากินยากอะไรเท่าไหร่ ออกจะเป็นอะไรที่พื้นๆด้วย อย่างพุดดิ้ง เค้กช็อกโกแลต ราเมง บลาๆ ยกเว้นพวกที่เฉพาะทางจริงๆแบบชาร์ล็อตเค้ก คารุคัง หรือซูชิไข่ห่ออะไรทำนองนั้นอะ สาบานเลยว่ากูเพิ่งเคยได้ยินชื่อซูชิไข่ห่อครั้งแรกจากเรื่องนี้นี่ล่ะ แต่คงเป็นของหากินได้ทั่วไปของคนญี่ปุ่นมั้งนะ
ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่ค่า
หัวหน้าห้องนี่คือหัวหน้าห้องจริงๆ
โม่งแปลคะ คาซึรากิกับคาบุรากิสลับกันแล้วค่ะโม่งแปล
ปล. นิยามท่านเรย์กะในสายตาไก่โง่คงไม่พ้นที่เจ้าตัวเคยรำพันใว้ "อีนี่มันเลวเหลือรับ"
ตัวไม่อยู่แต่ก็อุตส่าห์โดนเจาะเรือจนได้สิน่า 55555
มีคิดถึงวาคาบะด้วย นี่สินะตัวจริง
อ่านตอนนี้แล้วก็คิดว่าท่านฮิโยโกะตั้งใจเก็บคำเรียกเรย์กะจังไว้เป็นพ้อยต์ให้พระเอกตัวจริงรึเปล่านะ ในเรื่องมีแต่เรย์กะ คุณเรย์กะ ท่านเรย์กะ รุ่นพี่เรย์กะ คิโชวอิน คุณคิโชวอิน
จะว่าไป คนที่ท่านเรย์กะเรียกชื่อห้วนๆ ตรงๆ ก็มีแค่ริรินะนี่นา....
ท่านอิมาริไม่ได้เรียกท่านเรย์กะว่าเรย์กะจังเหรอ?
ชอบเห็นนายไก่โง่ถูกแกล้งอะ ตลก55555
เรือวาคาบะจังแล่นฉิว มีความอยากให้เรียกชื่อต้น ส่วนเอ็นโจถูกล่มเรือ55555
และแล้วหัวหน้าห้องก็ยังคงไม่มีชื่อและนามสกุลโผล่มาเช่นเคย
ก่อนจะให้เรียกชื่อสงสัยต้องให้เรียกนามสกุลให้ได้ก่อนมั้ยวะ
กูว่าไก่โง่นี่จริงๆ แล้วชอบยุยโกะ ชอบระดับใกล้เคียงคาบุรากิชอบยูริเอะเลยมั้งแต่การแสดงออกต่างกัน ยุยโกะเลยขอให้เอ็นโจช่วย เอ็นโจเองก็คงสนิททั้งสองคนแล้วก็เห็นบทเรียนของคาบุรากิแล้วก็เลยยอมแสดงละครให้เพราะไม่อยากให้ไก่โง่เจริญรอยตามคาบุรากิ(ไปหาที่ฆ่าตัวตาย)กับไม่อยากให้ยุยโกะลำบากใจ(กูว่าไก่นี่น่าจะตามยุยโกะแบบต่างจากคาบุรากิหน่อย คือตามแบบทำตัวน่ารำคาญแบบที่เจ้าแม่เห็น ชอบอวยยุยโกะออกนอกหน้าจนคนอื่นหมั่นไส้อะไรงี้) ไก่โง่คงจะนับถือเอ็นโจมากอยู่พอเห็นทั้งสองคบกันเลยยอมตัดใจจากยุยโกะได้ ตอนแรกเอ็นโจอาจจะคิดว่าไก่โง่จะเลิกพร่ำเพ้อได้สักที แต่ก็ไม่ ยังทำตัวน่ารำคาญเหมือนเดิมจนเอ็นโจปรามๆ เป็นบางครั้ง (จากเนื้อเรื่องนะ คุ้นๆ ว่าเคยปรามไม่ให้ไก่สร้างความน่ารำคาญให้เจ้าแม่เกินไป) กูว่าตอนนี้ไก่โง่กำลังพยายามสะกดจิตตัวเองอยู่ว่ายุยโกะเจอสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้วกำลังพยายามตัดใจ แต่ยังไม่ได้
จากนั้นเจ้าแม่ก็จะเข้ามาแทนที่จากเนื้อเรื่องตอนล่าสุด ไก่โง่ก็จะพบว่าตัวเองเป็นตัวของตัวเองได้เวลาอยู่กับเจ้าแม่ สุดท้ายไก่โง่ก็จะกลายเป็นกองอวยเจ้าแม่แทนยุยโกะ
เอ็นโจก็จะ "ช่วยหน่อยนะ คุณคิโชวอิน"
มโนจบแล้ว
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนานามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]
>>910 ไก่โง่คงหลงยุยโกะมากจริงๆ น่ะแหละ เป็นแบ็คอัพให้ทุกอย่าง แต่ก็ยังคิดอยู่ว่าอย่างเอ็นโจไม่น่ายอมให้ใครมากขนาดนั้นถ้าไม่มีชนักติดหลัง นี่ยอมทุกอย่างจนตัวเองต้องลี้ภัยมาถึงห้อง Pivoine ในโรงเรียนที่ไม่มีใครตามถึง แต่ด้วยพฤติกรรมไก่โง่ที่คอยตามระรานเรย์กะนี่แหละที่เป็นตัวเจาะรูเรือฮีเองด้วย เหมือนไม่รู้จักปรามคนของตัวเอง ว่าแล้วก็เฮ้ออออออยาวๆ
>>916 >>917 "รู้แล้วเหยียบไว้ล่ะ จริงๆแล้วเป็นคำสาปตำแหน่งหัวหน้าห้องต่างหาก... ใครก็ตามที่ได้เป็นหัวหน้าห้องห้องXตั้งแต่ประถมปีแรก จะติดคำสาปเป็นหัวหน้าห้องทุกปีๆไปยันเรียนจบ ใครๆก็จะเรียกว่าหัวหน้าห้อง และพอถึงวันจบการศึกษา ตำแหน่งซึ่งไม่จำเป็นอีกแล้ว อดีตหัวหน้าห้องคนนั้นก็จะหายสาปสูญไปตลอดกาล..."
- คุณลุงภารโรง
>>919 เอาซึ้งๆหน่อยก็ได้
วันจบการศึกษา
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาในซุยรัน ผมมีความสุขมากเลยล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างเลยนะ...
คุณคิโชวอิน ขอบคุณที่ช่วยเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้ผมนะ...
ทาเคชิคุง โนโนเสะจัง ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันและคอยช่วยเหลือผมหลายๆเรื่องเลย...
มิฮารุจัง... ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้จักความรักนะ.. ถึงจะจบลงแบบนี้ก็เถอะ แต่ว่า การมีความรักเนี่ย วิเศษไปเลยเนอะ"
"หัวหน้าห้อง..."
"ขอบคุณมากๆเลยนะ ทุกคน... ผมน่ะพึงพอใจแล้วล่ะ"
" เดี๋ยวสิ!..."
"ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วล่ะ"
"ไม่นะ..."
"ถ้าเป็นไปได้... ชาติหน้าช่วยเป็นเพื่อนกับผมอีกทีนะ... "
"หัวหน้าห้อง!"
"ลาก่อน..."
" หัวหน้าห้อง!!!!!!"
แล้วร่างของหัวหน้าห้องก็จางหายไป
เออ คนที่สอบได้ที่สอง ที่ไม่มีการบอกชื่อคนนั้นอะ ใช่หัวหน้าห้องป่าว?
ชูสึเกะคือน้องชายอิมาริที่โดนตระกูลเอนโจขอไปเป็นลูกบุญธรรมเพราะมีลูกยาก ซตพ.
>>929 กูว่าน้องชายอิมาริคงโดนมุกหยอดสาวจนเอือมไม่อยากเจอหน้าพี่ชาย พอเจอทีก็แง่งๆใส่ไว้ก่อนเป็นการป้องกันตัว(?)
ว่าไปคุณน้องชายก็คงน่าสงสารอยู่ เกิดมาก็เจอพี่ชายที่ป้อสาวไม่หยุดแบบนี้ สาวที่ตัวเองจะจีบก็คงไปโดนพี่ชายปักธงกันหมด
บางทีที่หนีไปเรียนเมืองนอกก็คงหลบพี่ชายนี่แหละ ถ้าเคยเจอท่านพี่(ทาคาเทรุ)คงนับถือแหงๆ สงสารน้องเขานะครับ โถ่ถัง
เพื่อนโม่งช่วยกูหน่อย กูอยากอ่านฟิคยุยโกะอีกรอบแต่กูหาไม่เจออ่ะ ที่มันเป็นยุยโกะมาหาเอ็นโจในงานโรงเรียน
ลองหาในสารบัญแล้วไม่มีว่ะ
จะมีชายใดที่ฝ่าด่านท่านพี่ได้บ้างวะ
>>945 กูเดาว่าวาคาบะกับเอ็นโจน่ะเป็นเพื่อนกันว่ะ เพราะเดิมทีในคิมิดอลสองคนนี้ก็สนิทกันอยู่ละ ในนิยายความสัมพันธ์ก็คงเป็นแบบคิมิดอลเหมือนกัน ถ้าเอ็นโจถามเรื่องเรย์กะจากวาคาบะแลกเปลี่ยนข้อมูลกันนี่ก็เท่ากับว่าเรื่องของเจ้าแม่ไม่รอดพ้นสายตาเอ็นโจเลยนะ 5555555555555
KY อยากอ่านฟิคที่มีอิมาริซามะเป็นพระเอกของท่านเรย์กะจังค่าาา
แม่มเอ๊ย เรือเอ็นโจก็เย้ายวน แต่ฟิคมีเยอะแล้ว อยากได้ฟิคท่านอิมาริบ้างเจ้าค่าเอ๊ยยย
แปลตอนใหม่นี่กูอ่านไปก็น้ำตาไหลไป ถ้าเป็นนางเอกนิยายทะลุมิติเรื่องอื่นคงสอยพระเอกเข้าสังกัดแล้ว ทำไมท่านเรย์กะกูต้องเดินทางเที่ยวคนเดียว กินขนมคนเดียวแถมฟังชีวิตรักชาวบ้านวะเนี้ย น้ำตาจะไหล ถึงกูจะไม่เชียร์คาบุวาคาบะก็ตาม แต่ดูทรงต้องฝากความหวังไว้ที่คนอื่นแล้วสินะT q T กูเชียร์เอ็นโจแทนก็ได้
สู้เขา! เอ็นโจ ยูกิโกะคุง!
950แล้วสรุปได้ชื่อมู้ใหม่กันยัง
อ่านตอนล่าสุด สาเหตุที่เจ้าตัวไปเที่ยวคนเดียว เพราะ ปฏิเสธชายหนุ่มทุกคนเองนั้นล่ะ! ถ้าแค่เปรยๆนิดหน่อยคงมีคนรีบรับพาไปเที่ยวเลย โดยเฉพาะเจ้าคนที่นั่งมอง GPS ทั้งวันนั้น...555
โอ๊ยยยย ตอนล่าสุดนี่เหม็นความรักจริมๆ ไปเที่ยวกันหวานแหวว แบ่งของกินกันกระหนุงกระหนิง ชี้ชวนกันดูดอกไม้แถมซื้อกลับไปด้วยกันเป็นที่ระลึก กูว่าวาคาบะชอบคาบุแหงๆ ถ้าไม่ได้คิดอะไรในทางนั้นด้วยคงไม่มีผู้หญิงที่ไหนยอมไปเดทด้วยกันหลายหนหรอก ทำข้าวกล่องให้ แถมให้ของนั่นนี่โน่นอีก ส่วนเจ้าแม่ก็ยังหวานแหววกับคานซังเหมือนเดิม เฮ้ออออ มีแต่คนมีความรัก น่าอิจฉาจริงๆ
>>847 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)
/////
>>850 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาการ "จู่ๆก็เป็นวีแกนขึ้นมาล่ะ!" เมื่อเจอกับข้าวฝีมือเจ้าแม่ [โกหกพกลมครั้งที่ 23]
///// ///
>>853 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]
>>856 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]
>>857 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเฉียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]
//
>>859 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]
>>861 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)
>>863 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
///
>>870 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
>>872 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]
>>911 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนานามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]
//
----------------
รวมมาให้แล้วจ้า รอดูผลไปสัก 980 แล้วกันน้อ อีกอย่าง กรุตั้งกระทู้ไม่เป็นใครตั้งเป็นเดี๋ยวสรุปล่ะช่วยตั้งหน่อยน้อ
อาา เพื่อนสาวอย่างนั้นสินะ เรือลำนี้ พังแล้วจริงๆสินะ เอาวะ โดดขึ้นเรือลำอื่นก็ได้ ไม่ใช่เรือคานเป็นโอเค อย่าลงกับเรือคานและอาหารซังก็พอ ชอกช้ำๆ เมื่อไหร่ฤดูใบไม้ผลิเจ้าแม่จะมา...
เอ้ออ เฟรนโซนแข็งปั๊ก. บ๊ายบายย เรือคาบุเรยกะจมอยู่ในหนองน้ำเฟรนโซนอย่างสงบ
เอ้า พระเอกตัวจริง แสดงตัวได้แระ นางเอกเฉาอนาจขนาดหนักแล้ว
คิดว่าระหว่างริรินะกับซากุระถ้าบุกเดี่ยวไปสู่ขอเรย์กะจากท่านพี่ ท่านพี่จะให้ใคร คนนึงก็สาวมั่น คนนึงก็กุลสตรีร้ายลึก
ถึงท่านพี่คงให้คนที่เรย์กะเลือกแต่กูอยากรู้ว่าพวกมึงคิดว่าท่านพี่ให้คะแนนใครสูงกว่า
คุณแม่เรย์กะที่ได้เห็นลูกชายคาบุเติบโตและมีความรัก ท้ายตอนท่านเรย์กะไปเที่ยวคนเดียวเหงาๆอะ ฮื้อ ขอเรือซักลำเถอะ อยากให้เจ้าแม่แฮปปี้
จริงๆถ้าเจ้าแม่ได้ไปเที่ยวกับยูกิโนะคุงก็น่าจะแฮปปี้แล้วแหละ เรืออื่นไม่หวังแล้ว555
>>847 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ (หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า)
///// ///// /
>>850 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาการ "จู่ๆก็เป็นวีแกนขึ้นมาล่ะ!" เมื่อเจอกับข้าวฝีมือเจ้าแม่ [โกหกพกลมครั้งที่ 23]
///// /////
>>853 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ [คำที่ 23]
>>856 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูร้อนครั้งสุดท้ายในชีวิตม.ปลายอันงดงาม [วาดฝันถึงการเดทในชุดเครื่องแบบครั้งที่ 23]
/
>>857 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสัญชาตญาณอันเฉียบคมของจักรพรรดิ[การหลีกเลี่ยงครั้งที่ 23]
//
>>859 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไพโรไลอิน[ปัสสาวะเป็นเลือดครั้งที่ 23]
>>861 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการชวนชิมอาหารที่แสนอร่อยของเจ้าแม่ (ล้มเหลว ครั้งที่ 23)
>>863 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจุดสูงสุดแห่งยอดปิรามิดที่รู้ๆกันอยู่ว่าคือใคร (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
///
>>870 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับอาหารว่างยามบ่าย แหม ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ขอซักคำก็แล้วกันค่ะ (อ้อ โทษที ฉันเป็นวีแกนครั้งที่ 23 น่ะ)
>>872 ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสกีนโทนหน้ากากแก้ว [แปะผิดช่องครั้งที่23]
>>911 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปริศนานามของหัวหน้าห้อง [เรื่องลี้ลับที่23]
//
----------------
สรุป >>847 ชนะ >>850 ไป 1 คะแนน ชื่อกระทู้หน้าจึงเป็น
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
เชี่ย มีความหลากหลายทางพันธุกรรมของชื่อมู้มาก ใครตั้งห้องเป็นฝากด้วยน้อ
>>983 จริงๆ นี่ก็ไม่ได้ชิปคาบุเรย์กะนะ แต่ก็ยังไม่ค่อยสนิทใจกับคาบุวาคาบะเท่าไหร่ เหมือนนางกั๊กๆ อยู่หน่อยๆ ถ้าทำข้าวกล่องมาให้ทุกวัน นั่งเรียนติดกันสองต่อสอง ไปเที่ยวแล้วซื้อของที่ระลึกกลับมากันสองคน (แบบจริงๆ ไม่ใช่พวงกุญแจไดโนเสาร์นั่น) มันก็ไปซัก 80% ได้แล้วป่ะวะ ไม่น่าจะควบกั๊กอาริมะได้ล่ะ
>>984 กูว่าอาริมะนี่คงเป็นเพื่อนตามเซ็ตติ้งเดิมว่ะ ยังไม่เห็นเรื่องเล่าจากฝั่งอาริมะเลย นอกจากไปอ่านหนังสือด้วยกันแล้วจบ แต่ฟังจากฝั่งคาบุนี่ไปเดท ไปดูหนัง ไปเดินงานเทศกาลด้วยกัน ซื้อของที่ระลึกไปด้วยกันอีก ตอนคาบุเล่าให้ฟังที่เขาถามว่าเป็นแฟนก็ดูไม่เห็นนางจะปฏิเสธเลยนี่ ดังนั้นกูว่าเหลือแค่คาบุไปขอคบเป็นแฟนจริงๆจังๆนางคงตกลง ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ
>>985 กูว่าตอนขอคบมันต้องมีอีเว้นแหงๆ เรื่องมันยาวได้ขนาดนี้ละ กูเขื่อว่ามันยังขยี้ได้อีก
แต่เอาจริงๆใจกูก็ชิปคาบุเรย์กะนะ โมเม้นมันให้อะ แต่เนื้อหาบทสนามันเพื่อนสาวไปหน่อย ชิปแล้วท้อเบาๆ สุดท้ายละกูว่าให้เจ้าแม่ขายออกเป็นโอเค เรือไหนได้หมด กูลุ้นไม่ให้จบคานอยู่เนี่ย
KY เล็กน้อย เห็นว่ากระทู้เกือบเต็มแล้ว กูตั้งกระทู้ใหม่ละนะ
https://fanboi.ch/webnovel/4903/
ทั้งนี้ ทั้งสารบัญกระทู้เก่าและสนธิสัญญารวมๆ กันแม่งเกินความยาวตัวอักษรที่จำกัดไปละจ้า กูเลยยกสนธิสัญญาลงมาคห.ที่สองนะ ใครจะตั้งกระทู้ที่ 24 อย่าลืมยกไปให้ครบๆ ล่ะ มาถึงเรือลำที่ 23 กันละโว้ยยยยยย
กุล่ะชอบการแดกดันแบบสวยๆของท่านเรย์กะจริมๆ
ปั่นให้จบๆขึ้นมู้ใหม่ได้ล่ะมั้ง
เรือใครก็ได้ว้า ขอให้เทียบท่าซักลำ!!
น้องต้องการกาว....
คิดถึงฟิคบ้านพักคนชราจังเลยยยยยย
คานซังยิ้มหวานรอต้อนรับทุกคนอยู่ที่ปลายทาง
ปิดค่ะ
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.