ต่อจาก >>382
จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
"แล้วจากนั้นก็เลยเรียกนางขึ้นรถม้าด้วยกันสินะเจ้าคะ"
มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะถามขึ้นมา
"ไยเจ้าถึงได้..." จากนั้นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) ทำท่าคิดอันใดได้ก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นหวาดหวั่นพลางทำท่ากอดตัวเองไว้หลวมๆ แล้วพูดต่อ "หรือว่าเจ้าติดตามเรามาตลอด เช่นนี้ไม่ดีกระมัง อย่าให้เราไปร้องทุกข์กับเจ้าเมืองเลย"
คิ้วคุณหนูจี้กระตุกระรัว ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงอันดัง
"ไท่จื่อ! ที่นั่นคือตรอกอูอีนะเจ้าคะ ตรอกอูอีเป็นสถานที่อันใดหรือท่านไม่ทราบ บ้านขุนนางคุณูปการแรกตั้งประเทศผู้ใดไม่ตั้งอยู่ถนนแห่งนั้น เรือนรับรองผู้ทรงเกียรติสูงศักดิ์จากต่างแคว้นยังมีไม่น้อย ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงกว่าครึ่งแทบจะไปรวมตัวที่ตรอกแห่งนั้นทั้งหมด ไท่จื่อท่านไปปรากฏตัวที่นั่นมีผู้ใดไม่ทราบ"
"อ่อ นั่นก็จริง แต่เราคิดว่าเการั่วเย่(วาคาบะ) ไม่ทราบว่าเราเป็นไท่จื่อกระมัง"
"ปัญหาไม่ใช่เรื่องนั้นนะเจ้าคะ ท่านเรียกสตรีสามัญชนผู้หนึ่งนั่งรถม้าด้วยกัน ผู้อื่นจะมองเช่นไร"
มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เมินเฉยต่อคำตักเตือนทั้งสีหน้ายังแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังก่อนจะตอบกลับ
"รถม้าเราชนรถเข็นของนางเสียหาย นางบาดเจ็บสาเหตุล้วนเป็นเราทั้งสิ้น วันนั้นอากาศหนาวเย็นข้างนอกนั่นหิมะตกลงมาเล็กน้อยหากปล่อยคนเจ็บเช่นนางไว้หากนางฝืนร่างกายเข็นรถกลับแล้วล้มป่วยขึ้นมาจะทำเช่นไร หากว่าเราไม่ชนรถเข็นนางยังพอทำเนา แต่นางบาดเจ็บเป็นเพราะเรา เราย่อมปฏิเสธความรับผิดชอบนี้ไม่ได้"
มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กล่าวเหตุผลยืดยาวจบแล้วค่อยจิบชาให้ชุ่มชื่นรอบหนึ่งแล้วสำทับ
"เราไม่สนใจว่าผู้อื่นจะมองเช่นไร เรากระทำการไม่ละอายต่อฟ้าดินก็เพียงพอแล้ว อ่อ รถเข็นนั้นเราให้คนเข็นไปส่งที่บ้านนางแล้วเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"
จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) ใช้สายตาจ้องมองคล้ายมองต่อคนกระทำความผิดผู้หนึ่งจนมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เริ่มออกอาการลุกลี้ลุกลนก่อนจะกล่าว
"ที่แท้ไท่จื่อต้องการสืบทราบที่อยู่ของนางแล้วกระมัง"
มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) พอได้ฟังเช่นนั้นแล้วสายตาแน่วแน่ที่จ้องตอบเมื่อครู่พลันเลื่อนไปยังแม่น้ำไหวชิงโดยไม่ตอบอะไร
"ไท่จื่อเจ้าคะท่านลองตรองดู หากว่าสตรีผู้หนึ่งจู่ๆ ถูกบุรุษบีบบังคับให้ขึ้นรถม้าต่อสายตาผู้คนที่ผ่านไปมา จากนั้นบุรุษผู้นั้นยังติดตามนางจนกระทั่งสืบทราบที่อยู่ของนาง หากว่าต่อจากนั้นแล้วบุรุษผู้นั้นพัวพันไม่เลิกรา เหตุการณ์เช่นนี้สมควรทำเช่นไร"
มู่หย่าไจแม้สายตายังมองอยู่แม่น้ำไหวชิงแต่ลำคอกับใบหูขยับเล็กน้อย จี้ลี่ฮวาจึงสำทับต่อ
"หากเป็นข้า ข้าคงต้องไปลั่นกลองร้องทุกข์ต่อเจ้าเมืองเป็นแน่"
จบตอนแรก