ฟิคกาวจากตอนที่ 270
“คัตสึ ทำตัวให้ว่างเย็นนี้ด้วยล่ะ” โทโมกิบอกผมด้วยสีหน้าระริกระรี้หลังจากที่เขาใช้วิชาประวัติศาสตร์นั่งแชททั้งคาบ
“ขอตัวล่ะ มีเรียนพิเศษ” ผมบอก อันที่จริงก็ไม่ได้จริงจังขนาดนั้นหรอกนะ ในตอนนี้คะแนนของผมสอบผ่านคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการได้สบาย ๆ แต่ถ้าต้องเสียเวลาไปกับการฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดปวดประสาทของสาว ๆ ที่มานัดบอด สู้เอาเวลาไปนั่งฟังครูสอนพิเศษพูดในเรื่องที่เข้าใจแล้วยังจะดีกว่า
“ไม่เอาน่า เด็กซุยรันเชียวนะ!” โทโมกิกระตุกแขนเสื้อผม “คุณหนูตัวจริงเสียงจริงจากซุยรัน แบบที่เติบโตมาในเรือนเพาะ ไม่ใช่พวกที่เพิ่งย้ายเข้าไป!”
ผมเลิกคิ้วสูง “คุณหนูซุยรันมานัดบอด?” แน่นอนว่าเรื่องการนัดดูตัวกับผู้ชาย สำหรับคุณหนูซุยรันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เป็นการนัดดูตัวที่มีผู้ใหญ่ที่สองฝ่ายมาประเมินผลประโยชน์จากการดองกันของสองตระกูล เกิดขึ้นในร้านอาหารไฮโซแบบที่เงินเดือนพนักงานทั้งเดือนยังจ่ายค่าอาหารมื้อเดียวไม่พอ
“เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ แต่เจฟเพื่อนฉันที่อยู่โรงเรียนอินเตอร์สอนภาษาอังกฤษให้กับคุณหนูของบ้านซึรุฮานะหลังจากที่เจอกันในงานนัดบอด พอเจฟรู้ว่าเพื่อนของคุณซึรุฮานะยังโสดอยู่ก็เลยจัดปาร์ตี้นัดบอดแล้วบอกฉันให้ชวนเพื่อนมาด้วย” โทโมกิบอกผม ก่อนจะยื่นมาถือมาตรงหน้า ประชิดซะจนแทบจะกระแทกดั้งจมูกผมหัก “คุณหนูคนนั้นบอกว่าจะชวนมาดอนน่าของซุยรันมาด้วยนะ นี่ไง สวยไหมล่ะ!”
ผมดันโทรศัพท์มือถือออก ก่อนจะมองภาพบนหน้าจอ เจ้าของภาพเป็นเด็กสาวที่เหมือนกับภาพวาดในพิพิธภัณฑ์ โดยเฉพาะผิวขาวเหมือนกระเบื้อง ผมสีดำสนิทเป็นมันเงาม้วนเข้าทรงเป๊ะเหมือนใส่วิกมากกว่าผมจริง ท่าทางดูเป็นลูกผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ผมมองภาพที่เหมือนแอบถ่ายมาแล้วคิดในใจว่าผู้หญิงแบบนี้ถึงยังไม่มีแฟน แต่ก็ต้องมีคุณชายซักคนที่พ่อแม่จับหมั้นไว้อยู่แล้ว ไม่มีทางมาสนใจผู้ชายกะโหลกกะลาจากโรงเรียนมัธยมธรรมดาแน่นอน
“โกหกรึเปล่า คนแบบนี้นะจะมางานนัดบอดในคาราโอเกะกระจอก ๆ”
โทโมกิขึ้นใหญ่เมื่อผมดูถูกร้านคาราโอกะที่เขาไปทุกสัปดาห์ “อย่าว่าร้านจิสึรุนะ ที่นี่นอกจากคาราโอเกะจะเจ๋งแล้ว ของกินก็ยังเลื่องชื่อ อย่างปลาหมึกชุบแป้งทอดยังได้ขึ้นรีวิวอันดับหนึ่งในอินเตอร์เน็ตเลยนะ!”
อย่ากับว่าคุณหนูมาดอนน่าโรงเรียนซุยรันจะกินปลาหมึกชุบแป้งทอดเป็นงั้นแหล่ะ ผมส่งโทรศัพท์กลับไปให้โทโมกิ พอหันหลังจะขอลากลับบ้าน หมอนั่นก็กอดหนึบ “ไปเถอะน่า คัตสึ ในบรรดาผู้ชายโรงเรียนเรา นายหน้าตาดีที่สุดแล้ว นายช่วยเป็นแม่เหล็กดึงดูดสาว ๆ หน่อยเหอะ อย่างน้อยให้สามัญชนอย่างพวกเราได้มีโอกาสคุยกับคุณหนูลูกผู้ดีซักครั้งในชีวิตเถอะนะ! ครั้งนี้ชั้นเลี้ยงเอง!”
ผมมองโทโมกิแล้วถอนหายใจ เอาเหอะ ถึงอย่างน้อยจะไม่ได้เห็นคุณหนูตัวเป็น ๆ แต่อย่างน้อยก็ได้กินฟรี
....................